Schema therapie kletspraat

snorriemorrie schreef: ↑

17-04-2019 21:49

Zo dan, ik werd net even heel erg getriggerd door een ander topic. Ik had het eerst eigenlijk helemaal niet door, behalve dat ik steeds feller werd. En opeens merkte ik het wel op dat het getriggerd werd. Ik heb weer opruimwerk te doen. Gelukkig voel ik me er nu wel sterk genoeg voor, vorige week niet...

Ik heb het topic gelezen en ik vind het heel knap van je hoe je je daar verwoord en ook terug komt op iets wat jou persoonlijk heeft getriggerd. En ik ben je eigenlijk ook wel dankbaar dat je het opneemt tegen het stigma over BPS.
Dat wat er staat over aandachtrekkkerij, tja dat is hoe men het ziet.
Ik probeer het me niet te laten raken, maar van binnen maakt het mij woest. De momenten dat ik zelf weer tegen het suicidale aanzat, heeft echt niets te maken gehad met aandacht, wel met wanhopige gevoelens dat het nooit meer zou goed komen en inderdaad willen de meeste mensen die suicidaal zijn niet per definitie dood, maar wel het signaal afgegeven dat het leven op dat moment niet draaglijk is.

Als je niet dood wil maar een signaal af wil geven gaat het toch juist wel om aandacht?

Allesmag schreef: ↑

18-04-2019 09:50

Als je niet dood wil maar een signaal af wil geven gaat het toch juist wel om aandacht?

Het is misschien inderdaad hoe het je het woord aandacht ook interpreteert. Aandacht vragen of aandacht trekken, komt over als een bewust proces. Ik ervaar het vaak ook alseen negatief woord. Ik ben iig van mening dat het in geval van wanhoop, alles behalve een bewust proces is.
Ik vergelijk het met hoe dat bij baby's gaat/werkt. Een baby hult, vraagt aandacht wanneer het honger heeft of last heeft of warmte nodig heeft. Een baby denk daar niet heel bewust over na, toch is het wel de manier om uiting te geven om behoeftes te (laten) bevredigen.
Wanneer iemand wanhopig is en overspoeld is door emoties, kan de persoon geen bewuste keuzes meer maken.

Poe, het zou dan echt goed zijn om de behoefte aan aandacht dan serieus te nemen zodat je dat op een gezonde manier kan vragen in plaats van middels een ongezonde manier.

Ja, alle mensen hebben aandacht nodig en behoefte aan aandacht. Juist het oordeel dat dat niet mag of niet oké is maakt dat mensen dat op ongezonde of vervelende manieren gaan vragen. Want dat gebeurt dan, omdat aandacht zo broodnodig is. Je kan er niet onderuit.

tu1nhek schreef: ↑

18-04-2019 17:10

Poe, het zou dan echt goed zijn om de behoefte aan aandacht dan serieus te nemen zodat je dat op een gezonde manier kan vragen in plaats van middels een ongezonde manier.

Ja, alle mensen hebben aandacht nodig en behoefte aan aandacht. Juist het oordeel dat dat niet mag of niet oké is maakt dat mensen dat op ongezonde of vervelende manieren gaan vragen. Want dat gebeurt dan, omdat aandacht zo broodnodig is. Je kan er niet onderuit.

Ja dat klopt Tu1nhek, ik begrijp van mijzelf bv ook niet dat het woord aandacht vragen zo'n negatieve connotatie heeft. Aandacht is idd een normale basisbehoefte. Wanneer ik het topic lees, waar Snorrie het over heeft, klinkt het weer heel negatief als er gesproken word over aandacht vragen.

Ik laat even mijn gezicht zien. Ik ben erg moe van weer een week therapie. Ik heb wel het gevoel dat er veel gebeurd, daar kan ik soms blij mee zijn.

Ik lees jullie, maar het lukt nu niet om te reageren.

Cestlavie83 schreef: ↑

18-04-2019 18:53

Ja dat klopt Tu1nhek, ik begrijp van mijzelf bv ook niet dat het woord aandacht vragen zo'n negatieve connotatie heeft. Aandacht is idd een normale basisbehoefte. Wanneer ik het topic lees, waar Snorrie het over heeft, klinkt het weer heel negatief als er gesproken word over aandacht vragen.

Mensen zeggen het ook vaak op zo’n negatieve manier. Ook naar kinderen toe/over kinderen “negeren, hij is gewoon aandacht aam het vragen”. We zien vaak het gedrag, maar staan niet stil bij de behoefte erachter en wat die drijft. En zo groeien we erin op, aandacht vragen is slecht. De behoefte erachter dus ook. En al helemaal als je in een milieu opgroeit waarin het nog extra bestraft werd of erg uitbleef.

Kinderen die weten dat ze gezien worden, dat hun behoeftes gezien worden en daar passend op gereageerd wordt gaan niet op ‘vervelende’ manieren aandacht vragen. Kinderen bij wie er niet adequaat met die behoeftes wordt gereageerd moeten wel op andere manieren aandacht gaan vragen. En dat nemen ze mee hun volwassenheid in. En de maatschappij is, zowel naar kinderen als volwassenen, daarin bestraffend en veroordelend. Daarnaast ook een maatschappelijke overtuiging dat je niet te veel aandacht moet willen, je moet jezelf niet te belangrijk vinden.

Ja heel herkenbaar die negatieve bijklank van aandacht vragen. Ik hoor ook vaak dat het gezien wordt als teveel aan jezelf denken, teveel nadenken over je eigen problemen, het wordt als een zonde gezien als je dat doet of zwaar uitvergroot. Je mag je nuttig maken voor de maatschappij en verder moet je niet al teveel aan jezelf denken, lijkt de boodschap.

Ik denk ook dat het waar is dat zulke boodschappen leiden tot ongezonde manieren om aandacht te vragen want uiteindelijk kom je toch niet om de behoefte heen. Het echt willen vragen van aandacht wordt dan verkapt en dan krijg je verstoord gedrag.

Maar ik heb bij BPS het idee dat het gedrag dat gezien wordt als aandacht vragen (zoals jezelf snijden) juist meer een ogezonde manier is van met emoties omgaan. Dat ze juist helemaal niet willen dat het aandacht krijgt maar dat ze geen andere copingsstrategieën hebben aangeleerd en dus toch moeten.

Ik heb ook meegekregen dat het een pittige stoornis is waar je niet te licht naar moet kijken, het lijkt me een zeer eenzame en zware weg die je dan bewandelt.

Dat klopt volgens mij wat je zegt Prazo, er zijn mensen met BPS die vooral automutileren om emoties te reguleren. Of wanneer er sprake is van gevoelens van leegte, juist iets proberen te voelen. Er zijn trouwens ook heel veel mensen met BPS die niet automutileren of zelfmoord uitingen hebben. Tevens is het zo dat bij BPS er ook zoveel gradaties en of combinaties zijn, daarnaast kun je en in de symptomen verschillen, maar ook in zwaarte. Er zitten vast ook mensen met BPS tussen die uitlatingen doen over suicide of een poging om hun wanhoop duidelijk te maken of de andere hiermee de verlatingangst te laten zien. Ook zijn er verschillen tussen introverte en extraverte mensen met BPS.
BPS 'ers met bv ook een narcistische of theatrale trekken, komen anders over dan BPS ers met ontwijkende of afhankelijke trekken en ook daar zitten weer combinaties tussen. Tevens heeft IQ en leervermogen ook invloed en cormobiditeit ook. Als er sprake is van verslaving kunnen middelen ook weer invloed op het gedrag en hoe BPS zich uit. Met andere woorden mijn behandelaar zij laatst; de borderliner bestaat niet.
Helaas scheren menig mensen BPS over 1 kam.

In mijn therapie groep zitten we met zijn 6 en we zijn alle 6 heel anders. Er zijn wel zeker een paar grote overeenkomsten, bv eenzaamheid, niet kunnen omgaan met bv kritiek of gevoel van afwijzing, sterk straffende ouder. Maar de coooping verschilt heel erg.
Bij mij uit BPS vooral in verlating- angsten, vermijden en/of afhankelijkheid, imploderen, dysthemie.
Er zal niemand zijn in mijn omgeving die zou aannemen dat ik BPS heb, behalve mijn partner. Omdat 'we' een beeld hebben bij BPS, namelijk dat van de uitingsvormen die zichtbaar zijn en dan ook vaak de hevige/ zwaardere vormen.
Alhoewel de Stille variant net zo zwaar kan zijn.

Ja het lijkt me sowieso zwaar, hoe het zich ook uit. Ik vind het soms ook lastig om het onderscheid te maken, zelf heb ik de cluster C variant vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Maar soms herken ik mezelf ook erg in BPS omschrijvingen, maar bij mij is toch alom overheersend het vermijden en daardoor kwam mijn leven stil te liggen. Daarom is het uiteindelijk die diagnose geworden.

Maar het ligt volgens mij veel complexer, er zijn allemaal raakvlakken met elkaar en de harde clustering van de stoornissen lijkt mij wat te zwart-wit. Het is inderdaad wat je zegt, elke persoon is verschillend en zo ook de uitingsvorming van zo'n psychische aandoening, ik denk er best vaak over na en kan mijn eigen diagnose goed bij mezelf plaatsen, maar soms denk ik toch ook dat deze niet de hele lading 'dekt' van wat er speelt. Mijn uitingsvorm is extreme vermijding maar met emoties omgaan is over het algemeen genomen ook een probleem bij mij, en die sterk straffende ouder heb ik ook.

Het is sowieso rot als mensen het niet serieus nemen, ik ben blij dat dit forum er is want hier kun je gewoon praten zonder eerst jezelf helemaal te moeten indekken/verdedigen omdat je op onbegrip stuit.

Prazo inderdaad volgens mij heeft het ook zeker een aantal raakvlakke. Ik denk ook dat het allemaal niet in hokjes valt te plaatsen en dat het complex(er) is.
Inmiddels probeer ik de term los te laten, want het verward me. Ik hoopte, voordat de groepstherapie begon, heel erg dat het allemaal mensen zouden zijn die mij meteen zouden begrijpen, omdat we het zelfde label hebben. Die hoop ging snel voorbij. Iedereen is zo anders. Er zijn 2 groepsgenoten die wel op elkaar lijken in gedrag, maar die zijn het tegenovergestelde van mij.
Voordat ik de diagnose kreeg, plaatste ik mijzelf in het hokje persoonlijkheidstoornis nao met trekken van BPS en vermijdende PS.
Ik probeer nu vooral steeds de focus te houden op hoe het beter met mij kan gaan en wat mij helpt.
En dat laatste wat je noemt, dat is een punt waar ik zelf heel hard aan wil werken. Ik heb ergens de overtuiging denk ik dat iemand je pas echt kan zien en echt leuk kan vinden als die persoon je begrijpt. Die overtuiging werkt niet mee, want ik voel me te vaak niet begrepen.
Onlangs probeerde ik heel voorzichtig een vriendin wat meer te vertellen over mijn 'binnen wereld' die reageerde met het antwoord, ach ja dat hebben we allemaal wel eens. Ik probeerder nog uit te leggen dat inderdaad iedereen wel eens zo'n karaktrek heeft, maar dat ik er gevoelsmatig er aan onder door ga. De boodschap kwam niet echt over.

Cestlavie83 schreef: ↑

20-04-2019 20:58

Prazo inderdaad volgens mij heeft het ook zeker een aantal raakvlakke. Ik denk ook dat het allemaal niet in hokjes valt te plaatsen en dat het complex(er) is.
Inmiddels probeer ik de term los te laten, want het verward me. Ik hoopte, voordat de groepstherapie begon, heel erg dat het allemaal mensen zouden zijn die mij meteen zouden begrijpen, omdat we het zelfde label hebben. Die hoop ging snel voorbij. Iedereen is zo anders. Er zijn 2 groepsgenoten die wel op elkaar lijken in gedrag, maar die zijn het tegenovergestelde van mij.
Voordat ik de diagnose kreeg, plaatste ik mijzelf in het hokje persoonlijkheidstoornis nao met trekken van BPS en vermijdende PS.
Ik probeer nu vooral steeds de focus te houden op hoe het beter met mij kan gaan en wat mij helpt.
En dat laatste wat je noemt, dat is een punt waar ik zelf heel hard aan wil werken. Ik heb ergens de overtuiging denk ik dat iemand je pas echt kan zien en echt leuk kan vinden als die persoon je begrijpt. Die overtuiging werkt niet mee, want ik voel me te vaak niet begrepen.
Onlangs probeerde ik heel voorzichtig een vriendin wat meer te vertellen over mijn 'binnen wereld' die reageerde met het antwoord, ach ja dat hebben we allemaal wel eens. Ik probeerder nog uit te leggen dat inderdaad iedereen wel eens zo'n karaktrek heeft, maar dat ik er gevoelsmatig er aan onder door ga. De boodschap kwam niet echt over.

Het is mij ook altijd gezegd dat het diagnosticeren vooral voor de verzekering is, en voor het therapietraject dat moet worden ingezet en verantwoord. De therapeuten hebben zelf ook al wel toegegeven dat het allemaal veel complexer ligt natuurlijk maar vanuit onze georganiseerdheid hebben wij de behoefte en de drang alles te labelen. Al is het maar voor het vergoeden van de behandeling.

Dus ik denk dat het heel goed is dat je het label loslaat en je blikveld breder trekt dan dat, het gaat er tenslotte om dat de problemen waar je mee worstelt uiteindelijk aangepakt worden.

Heb je desondanks wel het idee dat de groep werkt voor je? Het lijkt me juist dat de verschillen ook goede aanvullingen kunnen zijn op elkaar, maar het triggert elkaar natuurlijk ook, zoals je al een keer schreef.

Ik ontwikkel zelf inmiddels de overtuiging dat ik er zonder schematherapie misschien ook wel vanaf kan komen, in de zin van dat ik niet meer voldoe aan de criteria voor een PS, maar da's natuurlijk nog wel een eindje weg. Maar ik zet nu vooral in op kappen met al dat vermijden en het werpt al wel vruchten af. Voor de rest moet ik wel zeggen dat het ook veel stress oplevert, maar dat neem ik dan maar op de koop toe voor nu.

Het lukt nog, ik stort nog niet in, en ik heb mijn baas al 180 graden weten te draaien qua gedrag, dus het gaat nog goed zonder therapie.

Waar ik wel mee zit en dat noemde ik al eerder even vluchtig, maar het lijkt steeds erger te worden, is dat sinds mijn baas eenmaal mijn 'emotie' serieus genomen heeft toen ik zei dat het me raakte als hij dergelijke opmerkingen (door hem betiteld als humor) maakte, dat ik toen een bepaald blij en warm gevoel bij hem kreeg omdat hij mijn rotgevoel zo serieus nam. En hij veranderde zijn gedrag ook en gaf zelfs complimentjes. En dat ik toen best wel veel voor hem ging doen om zijn goedkeuring te krijgen, en nog meer goedkeuring te krijgen, en die trend zet inmiddels door, tot zover dat ik zelfs in het weekend wel eens mailtjes met updates over het werk naar hem stuur en dan ook een positief bericht terugkrijg, dan is mijn beloningscentrum weer even bevredigd of zo, en dan voel ik me weer helemaal op zo'n rare manier blij.

Ik weet niet wat het is maar ik denk steeds vaker aan mijn baas en wat hij mogelijk van me zou willen zien om nog blijer met me te zijn, zo vaak en zo erg dat ik het zelf een beetje obsessief vind worden. Als ik dan ergens mee bezig ben gaat mijn concentratie soms weer weg omdat ik daaraan denk. Ik weet niet wat het is, of het weer projectie is van een goedkeurende ouder, of iets anders, behoefte aan bevestiging, maar ik merk wel dat het buiten proporties gaat die ik zelf gezond vind.

Ik wilde het wel even delen met jullie want het houdt me wel bezig, soms lijkt het zelfs bijna verliefdheid te worden ook al schaam ik me rot om dat toe te geven want mijn baas is echt veel ouder dan ik en het is gewoon van alle kanten niet gezond als het dat echt is. Of weer overdracht. Snap er niks van! Soms verlang ik er wel eens naar om door hem getroost te worden zelfs, terwijl ik in het begin juist doodsbang voor hem was door de vernederende opmerkingen. Dus het is gelijk weer 180 graden omgeslagen. Dat gaat echt niet meer over werk dan, ik schaam me best wel om dit te posten zelfs al ben ik anoniem. Ik weet ook echt niet wat ik met deze gedachten moet want ik accepteer ze eigenlijk niet. Straks gaat het echt mijn werk in de weg staan en kan ik mijn werk niet meer goed doen.

De reden dat ik dit allemaal opschrijf is omdat ik hoop dat jullie me misschien kunnen helpen mezelf te gaan begrijpen in dit opzicht, want ik snap het gewoon niet. En om het even kwijt te kunnen, natuurlijk.

Prazo, wat goed en moedig dat je het toch deelt en van je afschrijft, want zo te lezen worstel je nu niet alleen met gevoelens, maar ook met veel gedachten.
Ik weet niet of ik wat helpends kan terugschrijven, maar ik denk dat het al wel heel goed is dat je je bewust bent van wat er gebeurd. Daarmee bedoel ik dat wat je schrijft, welk effect een compliment of aanmoediging van je baas met je doet. Ik kan mij zo voorstellen, want zo werkt het bij mij, dat wanneer iemand oog voor je heeft en je ziet of aandacht geeft, het fijne en warme gevoelens geeft. Ik herken eigenlijk heel erg wat je schrijft. In het verleden werd dat bij mij ook wel zo groot dat ik de ander echt kon gaan claimen omdat ik de persoon dan heel erg ga idealiseren. Maar even terug komend op het effect van gezien en gewaardeerd worden, dat is immers iets wat je tekort ben gekomen of je zelf tekort doet en/of jezelf niet genoeg geeft ( te veel straffende, kritische, veeleisende ouder gedachten) dan is het niet gek dat je beloningscentrum als een gek te keer gaat.
Je hebt je situatie al behoorlijk geanalyseerd. Los van of het overdracht of verliefdheid is, de gevoelens die je hebt mogen er zijn. Zoals de verlangens dat iemand je knuffelt of troost. Ik denk dat het wel belangrijk is om gevoel en gedrag dan van elkaar los te koppelen en goed grenzen/ eigen grenzen of die van de ander te bewaken. bijvoorbeeld ervoor te zorgen dat het geen obsessie word, Wat je schrijft over dat je zijn goedkeuring zoekt door emails in het weekend te beantwoorden.
Wat zou kunnen helpen, dat weet ik zelf niet. Ik worstel hier zelf ook heel erg mee.

Ik vind je reactie heel lief cestlavie, dankjewel. Het is fijn om te lezen dat ik niet alleen ben hiermee en om tegengeluid te horen op mijn eigen, soms bijna demonische gedachten, dat wat ik voel en denk ranzig en ziek is en absoluut niet mag en kan.

Ik ga inderdaad ook idealiseren, zo erg dat ik bij het zien van hem dan al een warm en weeiig gevoel krijg, en inderdaad moet oppassen dat ik niet doorsla met aandacht vragen van hem. Ik merk meestal wel op als het teveel wordt, dan begrens ik mezelf. Maar laatst vroeg ik een keer iets en was hij in concentratie ergens mee bezig en toen reageerde hij met alleen ‘ja’ en verder geen antwoord gevend op de vraag. Toen merkte ik bij mezelf een disproportioneel gevoel van afwijzing en voelde ik me boos en beledigd, en toen had ik zoiets van: oke dit gaat te ver. Nu sla ik door. Gelukkig kon ik dat toen ook inzien en het naast me wegleggen.

Dus ik heb het idee dat begrenzen nog redelijk goed gaat. Maar als ik dat niet zou doorhebben was ik hem zeker gaan claimen.

Ik hoop dat als ik voor mezelf de verlangens wel accepteer dat ik me dan minder schuldig en zondig zal voelen en er daardoor beter mee zal kunnen dealen.

Hoi allemaal,

Ik heb nog steeds geen kans om er echt voor te gaan zitreb, maar even een mobiel berichtje tussendoor. Hebben jullie een ander weekend dan anders door Pasen?

@prazo, echt heel moedig dat je deze gevoelens durft te delen inderdaad, wat cestlavie zegt. Er gebeurt bij je baas volgens mij hetzelfde als toen met je therapeut die je zo fijn vond. De gevoelens die je hebt kan je heel goed gebruiken in je herstelproces. Die zeggen je namelijk heel veel over wat je gemist hebt en wat je behoefte is. Dat vind ik steeds zo knap bij jou, je lijkt het zo duidelijk te kunnen voelen en plaatsen allemaal. Dat kam je goed gebruiken. Je gevoelens zijn dus echt én heel belangrijk. Maar wel vanuit een kindmodus en ze zeggen je wat die kindmodus van je gezonde volwassene nodig heeft. Heel duidelijk! Nu besteedt je dat kind nog uit bij je baas, maar eigenlijk is de gezonde volwassene aan zet om haar te erkennen en te bieden wat ze nodig heeft. Dat kan alleen best confronterend zijn. Want door het te zien als iets uit het verleden kan je best heel verdrietig, boos en/of machteloos doen voelen.

@cestlavie, hoe gaat het met jou?

Ik heb lang weekend en vind dat wel echt even fijn. Ik heb veel last gehad van mijn kritische kant gehad afgelopen week en hoop dat als ik weer ga werken na het weekend ik het weer beter in de hand heb. Ik besteed nu dus ook meer aandacht aan mijn kindstuk. Denk dat ik de laatste weken er wat overheen walste.

Prazo, ik herken zó wat jij schrijft. Dit is bij mij in het verleden vaak voorgekomen. En ook nu loop ik er in de therapie weer tegenaan. Als ik het moeilijk heb in de groep, wil ik letterlijk wegkruipen bij een ander groepslid. Hij is heel groot en breed, dat is fijn. Voor mij is het niet in de richting van verliefdheid, maar in de richting van 'help, ik kan het niet alleen'. Ik hoop dat ik me binnenkort veilig genoeg voel in de groep om dit te delen.

Mijn beloningscentrum wordt getriggerd door de buurman. We appen bijna dagelijks en gisteravond ben ik met hem naar bed geweest. (ik moest dit ergens kwijt, anders zou ik ontploffen) Ik probeer er wel op te letten dat ik hem niet als mijn redder zie. Dus als ik me kut voel, ga ik eerst zelf met dat gevoel aan de slag. En ik ga het niet als wapen naar mijn (ex) man toe gebruiken.
Na weken overleggen, zijn we er eindelijk op uitgekomen dat we naar een mediator toe gaan.

Tuinhek, ik lees je vaker dat je het druk hebt op het werk. Heb je het misschien ook tѐ druk op het werk? Dat kan er soms zo insluipen....

Verder voor iedereen fijne paasdagen. Wat hebben we er een heerlijk weer bij!

Martje en Tu1nhek, ook jullie dankjewel voor de steun. Ik heb volgens mij allemaal ‘trucjes’ waardoor het steeds best wel goed lukt om mijn kindmodus uit te besteden, maar waar ik dan niet gelijk erg in heb. Ik Vind het ook vreselijk moeilijk om in te zien dat al die troost slechts tijdelijk zal zijn en ik het zelf moet doen. Zoals jullie al merken in mijn gedachtengang heb ik moeite met erkenning en acceptatie van mijn kindmodus.

Martje, ik begrijp je helemaal. Nu ik dat zo lees denk ik dat het bij mij ook meer het zien als redder is. Ik zou ook graag wegkruipen en zijn armen en bescherming zoeken en het feit dat het mijn baas is maakt het ook nog een raar soort spannend. Ook heeft het iets veiligs, omdat er dus nooit een verwachting van zijn kant zal komen dat het een relatie wordt maar ik wel kan kijken hoever ik kan gaan in het vinden van bescherming. Ik verbied mezelf er iets mee te doen maar ik fantaseer er wel vaak over. Goed dat je ook probeert jezelf te begrenzen mbt de buurman maar ik zal de laatste zijn die je veroordeelt als het niet lukt

.... zucht, steun, kreun pfff, ik had net een heel stuk getypt, loopt mijn laptop vast.
Nog een keer dan maar, alleen iets kortere reactie.

Tu1inhek, wat ik de laatste tijd zo van je terug lees, klink inderdaad als "te' druk hebben en te druk hebben, is vaak een trigger om te vervallen in valkuilen toch?. Wanneer je nu merkt dat je weer te kritisch bent geweest, betekent dat je in je overelvingstand zat?
Fijn dat je ook een lang weekend heb en hopelijk kun je 'bij tanken' van alle drukte.
Wat helder uitgelegd ook weer naar Prazo, is voor mij ook helpend om te lezen over het uitbesteden van het kindstuk.

Martje wat betreft de buurman, goed dat je jezelf even afvraagt welke gedachten je hebt over hoe je de buurman ziet. Het zou zo teleurstellend en pijnlijk kunnen zijn, als je door andere verwachtingen gekwetst raakt. Ik hoop voor nu dat je in iedergeval een leuke avond hebt gehad met de buurman knipoog

Prazo ook herkenbaar wat je schrijft over dat het veilig voelt met je baas, dat hij geen verwachting heeft. Heeft het bij jou ook te maken met dat het onbereikbaar is?

Ik zit in een hectische tijd, vooral familie en werk en het voelt als veel.

snorriemorrie schreef: ↑

22-04-2019 07:30

@Praxo: ik herken het ook erg van vroeger dat ik heel snel verliefd kon worden op iemand die me iets gaf dat ik vanuit vroeger niet had meegekregen. Achteraf kijk ik dan terug en denk ik: wat was nou eigenlijk de basis waardoor ik verliefd ben geworden op die persoon?? Eigenlijk ben ik ook maar 1 keer écht verliefd geweest als in dat er ook heel veel fysieke aantrekkingskracht was, verder was het altijd op basis van het gevoel dat die persoon mij gaf, net alsof er een gat was dat gevuld moest worden.

Op mijn man ben ik eerlijk gezegd ook nooit echt hotel de botel verliefd geweest, maar dat is tijdens het daten eigenlijk heel snel van vriendschappelijke gevoelens naar "houden van' gegaan en uiteindelijk vond ik dat toch veel belangrijker dan wachten op die vlinders, want ik hield toen al zoveel van hem dat ik hem echt niet wilde laten lopen vanwege zoiets. Klinkt misschien gek en totaal niet romantisch, maargoed, we zijn wel gek op elkaar

Maargoed, nu ik getrouwd ben word ik dus niet meer "verliefd" op anderen, maar of dat gat daarmee dan weg is, dat weet ik niet hoor

Heb je nooit moeite met het missen van vlinders? Fijn om te lezen dat jullie wel gek op elkaar zijn, als het gevoelsmatig goed zit dan is het denk ik ook helemaal niet erg dat er geen vlinders zijn. Heb je nu ook nooit meer last van die warme gevoelens bij anderen als ze je iets bieden dat ingrijpt op de behoeften die je hebt? En waar je man misschien minder voor kan bieden? Gewoon uit pure nieuwsgierigheid eigenlijk.

Ik heb ook dat ik verder juist helemaal niet verliefd word, sowieso niet gelijkwaardig zoals verliefdheid hoort te zijn. Ik zoek altijd net als jij al noemt de opvulling van een leegte. Dus ik date ook bij tijd en wijle en kom er dan weer achter dat ik eigenlijk eerst aan mezelf moet werken voor ik echt een gelijkwaardige relatie kan gaan opbouwen. Ik word ook oprecht niet verliefd op leeftijdsgenoten, vaak komen er alleen gevoelens voor mensen die me iets kunnen bieden dat ik als kind gemist heb. Ik denk ook niet dat het verliefdheid is eigenlijk, al voelt het wel zo, het is meer een intens gelukzalig gevoel (van heel korte duur) omdat er een behoefte toch even tijdelijk wordt vervuld. Zo zou ik het het best kunnen omschrijven.

Wat ik niet zo goed begrijp bij mezelf is waarom; mijn ouders waren geen knuffelaars en niet echt van het fysieke contact, maar het is ook niet zo dat ze me nooit een knuffel gaven. Echter maar heel af en toe, echt heel weinig, maar ik merk aan mijn broers en zussen niets. Alleen ik lijk klachten te hebben en het te zoeken bij anderen.

Cestlavie83 schreef: ↑

21-04-2019 23:17

.... zucht, steun, kreun pfff, ik had net een heel stuk getypt, loopt mijn laptop vast.
Nog een keer dan maar, alleen iets kortere reactie.

Tu1inhek, wat ik de laatste tijd zo van je terug lees, klink inderdaad als "te' druk hebben en te druk hebben, is vaak een trigger om te vervallen in valkuilen toch?. Wanneer je nu merkt dat je weer te kritisch bent geweest, betekent dat je in je overelvingstand zat?
Fijn dat je ook een lang weekend heb en hopelijk kun je 'bij tanken' van alle drukte.
Wat helder uitgelegd ook weer naar Prazo, is voor mij ook helpend om te lezen over het uitbesteden van het kindstuk.

Martje wat betreft de buurman, goed dat je jezelf even afvraagt welke gedachten je hebt over hoe je de buurman ziet. Het zou zo teleurstellend en pijnlijk kunnen zijn, als je door andere verwachtingen gekwetst raakt. Ik hoop voor nu dat je in iedergeval een leuke avond hebt gehad met de buurman knipoog

Prazo ook herkenbaar wat je schrijft over dat het veilig voelt met je baas, dat hij geen verwachting heeft. Heeft het bij jou ook te maken met dat het onbereikbaar is?

Ik zit in een hectische tijd, vooral familie en werk en het voelt als veel.

Ja het heeft te maken met het onbereikbaar zijn. Ik ontwikkel dit soort gevoelens alleen voor mensen die inspelen op de kindmodus-behoeften (zo noem ik ze maar even) én die niet beschikbaar zijn op wat voor manier dan ook voor een (gelijkwaardige) relatie met mij. Dat patroon heb ik ook in de gaten. Zogauw iemand beschikbaar is is bij mij meestal de interesse snel weg (uit zelfbescherming, vermoed ik).

Ja erg herkenbaar, gek genoeg voel ik een opluchting dat het bij meer mensen zo op die manier werkt.
Ik heb ook wel eens met vriendinnen zo gehad en het verwarde mij dan zo, want ik voel me niet seksueel aangetrokken tot vrouwen en toch voelde het als of ik verliefd werd. Ook merk ik een patroon dat ik gevoelig ben voor sterke, zelfverzekerde iets wat dominante mensen. Ik denk dat ik daar dan onbewust naar opkijk en hoop dat zij mij 'redden'