Schema therapie kletspraat

Prazo36 schreef: ↑

27-04-2019 09:05

Dat weet ik niet zo goed

.
Dan denk je er nu te veel over na denk ik.
Jij kan prima aanvoelen hoe je zou handelen in deze situatie verwacht ik.

tu1nhek schreef: ↑

28-04-2019 13:13

.
Dan denk je er nu te veel over na denk ik.
Jij kan prima aanvoelen hoe je zou handelen in deze situatie verwacht ik.

Met alle respect: nou niet echt.

Maar het kan ook zijn dat ik mezelf er niet bij laat. Ik kan de situatie ook niet visualiseren, merk ik. Ik ben wel cognitief maar ‘prima aanvoelen’ ?

Nee dat ervaar ik helemaal niet. Het blijft bij zinnetjes in mijn hoofd.

@ Tu1nhek, het waren dus bij jou verschillende dingen, gedrag en overtuigingen die je los probeerde te laten. Ik probeer steeds meer mijn kritische gedachten los te laten op de momenten dat ik mij ervan bewust ben. Ik denk dat dat mijn grootste vijand is. Tevens de angstgedachten. Daar wil ik hard aan werken.
Wat betreft het bodemloze gevoel, dat baart mij nog erg zorgen. theoretisch snap ik dat ik moet leren om het uit mezelf te halen, maar omdat ik dat nog niet voel, voelt het juist heel eenzaam dat ik in mezelf moet zoeken en vinden. Ik vind die gevoelens, de gevoelens van leegte het meest verschrikkelijk. Ik moet ook gaan accepteren dat het er is, ik vecht er denk ik te hard tegen, waardoor ik er eigenlijk ook steeds mee bezig ben.

De oefening, het visualiseren van 'een klein gekwetst meisje' heb ik onlangs ook gedaan tijdens therapie.
Ik probeer zoveel mogelijk nu ook maar tegen mezelf te zeggen, op de momenten dat ik mij gekwetst of teleurgesteld oid voel.

Ik hou het voor nu even kort, ben een beetje moe merk ik.

Prazo36 schreef: ↑

28-04-2019 16:52

Met alle respect: nou niet echt.

Maar het kan ook zijn dat ik mezelf er niet bij laat. Ik kan de situatie ook niet visualiseren, merk ik. Ik ben wel cognitief maar ‘prima aanvoelen’ ?

Nee dat ervaar ik helemaal niet. Het blijft bij zinnetjes in mijn hoofd.

.
Dit zou dan misschien iets zijn om te onderzoeken in therapie. Een mooi iets om uit te beelden en te kijken wat dat met je doet en wat je dan ervaart. Ik denk overigens wel dat je het wel kán aanvoelen, in de zin dat je daartoe in staat bent, misschien dat het op dit moment niet lukt of je niet goed weet hoe het voelt of wat je ermee aan mot. Maar ik geloof wel dat jij het kan, dat er niet iets fundamenteels mis is met je wat dat betreft. Hoe was het nog bij de huisarts?

@martje, ik denk dat we allemaal zo onze eigen weg bewandeld hebben en eigen ervaringen hebben op verschillende gebieden. Qua therapie ben ik inderdaad wel al een eind en ga ik ook weer stoppen binnenkort, na deze 'opfrisbeurt' maar professioneel zit ik ook in dit vakgebied (juist ook hechting) en neem ik daar ook ervaring uit mee. En verder voel ik me wel betrokken bij jullie en ben ik wel benieuwd hoe het met iedereen gaat als ik hier kom kijken

Ook weer stappen gemaakt vorige week lees ik en goed dat je met je hoofdbehandelaar gaat zitten over je behandelplan. Wat betekenen die puntjes aan het einde van de zin over het bespreken in de groep? Wat maakt dat je het idee hebt dat het UWV je niet serieus neemt. Je volgt een meerdaagse therapie, toch? Had het idee dat dit soort dingen meestal door het UWV wel serieus worden genomen als je zo intensief in therapie bent. Heb je nog leuke dagen met je kinderen gehad?

Hier op dit moment geen bijzonderheden na mijn posts van vorige week, alles zo'n beetje hetzelfde. Het gaat goed en ben nog altijd in rustiger vaarwater dan de weken hiervoor. Dat voelt goed.

voor iedereen die hem kan gebruiken, @snorrie, ik las op een ander topic dat het met jou niet goed ging. Als we iets voor je kunnen doen, laat het weten. Je hebt ook best veel stress nu volgens mij. Sterkte! en @cestlavie, ik hoop dat het bij jou te doen is met alle hectiek/drukte en hoe je je voelt - oh, we hebben precies een crosspost zie ik nu! Even lezen.

Cestlavie83 schreef: ↑

28-04-2019 21:02

@ Tu1nhek, het waren dus bij jou verschillende dingen, gedrag en overtuigingen die je los probeerde te laten. Ik probeer steeds meer mijn kritische gedachten los te laten op de momenten dat ik mij ervan bewust ben. Ik denk dat dat mijn grootste vijand is. Tevens de angstgedachten. Daar wil ik hard aan werken.
Wat betreft het bodemloze gevoel, dat baart mij nog erg zorgen. theoretisch snap ik dat ik moet leren om het uit mezelf te halen, maar omdat ik dat nog niet voel, voelt het juist heel eenzaam dat ik in mezelf moet zoeken en vinden. Ik vind die gevoelens, de gevoelens van leegte het meest verschrikkelijk. Ik moet ook gaan accepteren dat het er is, ik vecht er denk ik te hard tegen, waardoor ik er eigenlijk ook steeds mee bezig ben.

De oefening, het visualiseren van 'een klein gekwetst meisje' heb ik onlangs ook gedaan tijdens therapie.
Ik probeer zoveel mogelijk nu ook maar tegen mezelf te zeggen, op de momenten dat ik mij gekwetst of teleurgesteld oid voel.

Ik hou het voor nu even kort, ben een beetje moe merk ik.

.
Ik vind dat 'uit jezelf halen' altijd een beetje dubbel. Ja, er is iets wat je voor jezelf moet doen. Maar dat gat en dat bodemloze-put-gevoel is niet uit het niets ontstaan, dat hoort bij jouw leven en bij jouw verhaal. Het is niet jouw taak en het is nooit jouw taak geweest om dat gat te moeten vullen. Een bodemloze put vullen is ook niet te doen. Wat wél jouw taak is in het hier en nu is om te zien, te erkennen en te zorgen voor wat dat gat betekent. Voor de gevoelens van dat kleine meisje dat er was toen het gat ontstond. Voor mij voelt het niet zo zeer alsof je het gat gaat vullen, dat je allemaal figuurlijke aarde erin kan gooien tot het vol is en er gras overheen kan laten groeien, maar meer dat je er een tuin omheen moet laten groeien. In praktische zin betekende dit voor mij een stuk zelf doen (kleine meisje zien, voelen, erkennen, voor zorgen), maar ook juist in het hier en nu meer contact maken met anderen, anderen meer toelaten. Dus ook juist iets uit contacten in het hier en nu halen. Doe je dat niet, dan ben je naar mijn idee nog steeds aan het herhalen (dat je blijkbaar niet goed genoeg voor het contact bent). En dat betekent niet bij jan en alleman allemaal contact gaan opzoeken (al kan dat wel helpen om te voelen wat goed voelt en wat niet), maar wel uitzoeken bij wie je een goed gevoel kan hebben, met wie je contact kan aangaan (dus het hoeft niet iedereen te zijn en je hoeft niet tientallen contacten te hebben). Maar goed, dat idee dat je alles aan jezelf moet geven vind ik altijd een beetje een hoge eis en eigenlijk ook iets wat ondoenlijk is en zelfs je gevoel ontkent. Dat gat ís er, je kan er wel veel beter voor leren zorgen, voor waar dat gat voor staat, voor welke gevoelens daarbij horen en voor jezelf in het hier en nu. Er kan echt genoeg naast komen te staan dat je er niet zo veel last meer van hebt. Maar dat gat is niet door jou gemaakt en het is nooit jouw taak geweest om hem te vullen. Het voelt inderdaad heel eenzaam als je die verwachting hebt. Alsof je ook tegen het kleine meisje zegt dat zij dat maar moet oplossen, terwijl zij juist zorg, bescherming en veiligheid nodig heeft.

snorriemorrie schreef: ↑

28-04-2019 21:14

Bedankt tuinhek. Het gaat inderdaad even niet zo goed hier. Ik vind het heel lastig om de schematherapie toe te blijven passen nu ik geen "sparringspartners" meer heb.Natuurlijk kan dat nog wel in dit topic, maar ik wil ook niet altijd maar zo zeuren.

De afgelopen dagen / weken waren inderdaad pittig, vooral de afgelopen week met de vakantie en stress over mijn examen, toen nog eens kiespijn erbij en nog wat andere kleine dingen... Het werd me opeens teveel.

Maar vandaag gaat het beter. Gek genoeg met een heel stomme reden: mijn zoon is ziek en dus zaten we vandaag noodgedwongen thuis, en heb me hierdoor heel rustig gehouden, veel geknuffeld met mijn zielige zieke kereltje en toen hij een middagslaapje ging doen heeft mijn man me gepusht om ook even te gaan slapen. En dat hielp eigenlijk heel goed.

Dus ik probeer vandaag maar als een frisse start te zien en hoop dat ik deze energie kan gebruiken om weer een positieve spiraal op te starten

.
Goed gedaan vandaag! En niet toevallig dat je je beter gaat voelen wanneer je het ritme van een behoeftig kind gaat volgen.

En wat betreft dat 'zeuren' - daar is dit topic juist voor? Niet omdat het zeuren is, maar om te onderzoeken en door te werken waar je tegenaan loopt. Het gevoel hebben dat je hier zeurt lijkt me juist een goed signaal om wat meer hier te schrijven!

tu1nhek schreef: ↑

28-04-2019 21:06

.
Dit zou dan misschien iets zijn om te onderzoeken in therapie. Een mooi iets om uit te beelden en te kijken wat dat met je doet en wat je dan ervaart. Ik denk overigens wel dat je het wel kán aanvoelen, in de zin dat je daartoe in staat bent, misschien dat het op dit moment niet lukt of je niet goed weet hoe het voelt of wat je ermee aan mot. Maar ik geloof wel dat jij het kan, dat er niet iets fundamenteels mis is met je wat dat betreft. Hoe was het nog bij de huisarts?

Ik denk ook dat ik daar therapie voor nodig heb Tu1nhek. Want onwil is het zeker niet.

Bij de huisarts nam mijn vermijding het over, uit angst voor een doorverwijzing en dat moeten vertellen en regelen op het werk en daardoor ontslagen te worden, heb ik de klachten ontzettend afgezwakt en gezegd dat het eigenlijk wel weer een beetje ging. Dus met een advies om het de komende weken rustiger aan te doen en erop te letten kon ik weer vertrekken. Maar ik heb echt ontzettend veel achtergehouden en de hele boel gebagetelliseerd.

Cestlavie83 schreef: ↑

28-04-2019 21:02

@ Tu1nhek, het waren dus bij jou verschillende dingen, gedrag en overtuigingen die je los probeerde te laten. Ik probeer steeds meer mijn kritische gedachten los te laten op de momenten dat ik mij ervan bewust ben. Ik denk dat dat mijn grootste vijand is. Tevens de angstgedachten. Daar wil ik hard aan werken.
Wat betreft het bodemloze gevoel, dat baart mij nog erg zorgen. theoretisch snap ik dat ik moet leren om het uit mezelf te halen, maar omdat ik dat nog niet voel, voelt het juist heel eenzaam dat ik in mezelf moet zoeken en vinden. Ik vind die gevoelens, de gevoelens van leegte het meest verschrikkelijk. Ik moet ook gaan accepteren dat het er is, ik vecht er denk ik te hard tegen, waardoor ik er eigenlijk ook steeds mee bezig ben.

De oefening, het visualiseren van 'een klein gekwetst meisje' heb ik onlangs ook gedaan tijdens therapie.
Ik probeer zoveel mogelijk nu ook maar tegen mezelf te zeggen, op de momenten dat ik mij gekwetst of teleurgesteld oid voel.

Ik hou het voor nu even kort, ben een beetje moe merk ik.

Lukte dit visualiseren jou, Cestlavie? Ik snap dat eenzame gevoel, die leegte. Dat voel ik ook, en niets meer dan dat, als ik mezelf iets probeer te geven. Ik heb nooit een dergelijke oefening gedaan maar doet de therapeut het dan voor oid?

Prazo36 schreef: ↑

28-04-2019 21:49

Ik denk ook dat ik daar therapie voor nodig heb Tu1nhek. Want onwil is het zeker niet.

Bij de huisarts nam mijn vermijding het over, uit angst voor een doorverwijzing en dat moeten vertellen en regelen op het werk en daardoor ontslagen te worden, heb ik de klachten ontzettend afgezwakt en gezegd dat het eigenlijk wel weer een beetje ging. Dus met een advies om het de komende weken rustiger aan te doen en erop te letten kon ik weer vertrekken. Maar ik heb echt ontzettend veel achtergehouden en de hele boel gebagetelliseerd.

Prazo36 schreef: ↑

28-04-2019 22:08

Lukte dit visualiseren jou, Cestlavie? Ik snap dat eenzame gevoel, die leegte. Dat voel ik ook, en niets meer dan dat, als ik mezelf iets probeer te geven. Ik heb nooit een dergelijke oefening gedaan maar doet de therapeut het dan voor oid?

.
Dat lege gevoel klopt ook wel, het is niet dat je iets niet goed doet als je dat voelt. Dat is ook hoe het voelde als klein kind. Als je gaat erkennen wat er is, ga je ook voelen wat er niet is geweest. Dat je niet weet hoe het is om te voelen dat er wél iemand is. En daarbij dus ook dat je niet hebt geleerd om gevoelens te plaatsen, omdat ze in het verleden niet erkend zijn. Zoals omschreven in het tweede artikel dat cestlavie laatst plakte. Het is juist heel pijnlijk als je (voor het eerst) meer stil gaat staan bij dat gat, het gemis en de leegte.

Wat voor mij het meeste effect had en wat ik ook anderen heb zien doen hierin was letterlijk aan de slag gaan in de zin van uitbeelden, rollenspel, lichamelijke oefeningen, (lichamelijk) contact maken. Dat helpt vaak om meer te voelen in plaats van te denken. Daarvoor was voor mij ook een stukje helpend om oude foto's van vroeger te kijken. Niet om iets op te rakelen ofzo (mijn jeugd voelt voor mij niet in de eerste plaats als naar of traumatisch) maar om meer een beeld te hebben bij het kindsuk.

Had je trouwens het idee dat ik dacht dat het onwil was? Dat je dat specifiek schrijft?

Hoe kijk je terug op de huisarts? Oké dat je het zo hebt gedaan of had je liever meer kunnen vertellen?

tu1nhek schreef: ↑

28-04-2019 22:33

.
Dat lege gevoel klopt ook wel, het is niet dat je iets niet goed doet als je dat voelt. Dat is ook hoe het voelde als klein kind. Als je gaat erkennen wat er is, ga je ook voelen wat er niet is geweest. Dat je niet weet hoe het is om te voelen dat er wél iemand is. En daarbij dus ook dat je niet hebt geleerd om gevoelens te plaatsen, omdat ze in het verleden niet erkend zijn. Zoals omschreven in het tweede artikel dat cestlavie laatst plakte. Het is juist heel pijnlijk als je (voor het eerst) meer stil gaat staan bij dat gat, het gemis en de leegte.

Wat voor mij het meeste effect had en wat ik ook anderen heb zien doen hierin was letterlijk aan de slag gaan in de zin van uitbeelden, rollenspel, lichamelijke oefeningen, (lichamelijk) contact maken. Dat helpt vaak om meer te voelen in plaats van te denken. Daarvoor was voor mij ook een stukje helpend om oude foto's van vroeger te kijken. Niet om iets op te rakelen ofzo (mijn jeugd voelt voor mij niet in de eerste plaats als naar of traumatisch) maar om meer een beeld te hebben bij het kindsuk.

Had je trouwens het idee dat ik dacht dat het onwil was? Dat je dat specifiek schrijft?

Hoe kijk je terug op de huisarts? Oké dat je het zo hebt gedaan of had je liever meer kunnen vertellen?

Dank je voor de toelichting, nee ik dacht eigenlijk dat je verwachtte dat ik het wel kon uit mezelf zo zonder oefening, of dat je vergeten was dat ik niet in therapie ben en dit verder niet kan oefenen, daarom noemde ik het. Omdat mn reacties anders nogal laks en onwillig overkomen, stel ik had wel die oefeningen gedaan.

Nee dat van die huisarts heb ik gemengde gevoelens over, maar ik heb de angst voor de beerput aan ellende die therapie gaat opentrekken, ik weet nog van eerdere therapie hoe lang ik me wasted kon voelen na een zo’n zitting, en nu is het relatief rustig en is de deksel niet van de beetput. en wat ik noemde met het werk. Dus ja eindstand ben ik nog wel blij met de situatie zo, maar natuurlijk ondervind ik wel de lasten van mijn kwetsbare persoonlijkheid in mijn werk, wat erg vermoeiend is.

Ik voel me ook echt zeuren nu hoor.

tu1nhek schreef: ↑

28-04-2019 22:33

.
Dat lege gevoel klopt ook wel, het is niet dat je iets niet goed doet als je dat voelt. Dat is ook hoe het voelde als klein kind. Als je gaat erkennen wat er is, ga je ook voelen wat er niet is geweest. Dat je niet weet hoe het is om te voelen dat er wél iemand is. En daarbij dus ook dat je niet hebt geleerd om gevoelens te plaatsen, omdat ze in het verleden niet erkend zijn. Zoals omschreven in het tweede artikel dat cestlavie laatst plakte. Het is juist heel pijnlijk als je (voor het eerst) meer stil gaat staan bij dat gat, het gemis en de leegte.

Wat voor mij het meeste effect had en wat ik ook anderen heb zien doen hierin was letterlijk aan de slag gaan in de zin van uitbeelden, rollenspel, lichamelijke oefeningen, (lichamelijk) contact maken. Dat helpt vaak om meer te voelen in plaats van te denken. Daarvoor was voor mij ook een stukje helpend om oude foto's van vroeger te kijken. Niet om iets op te rakelen ofzo (mijn jeugd voelt voor mij niet in de eerste plaats als naar of traumatisch) maar om meer een beeld te hebben bij het kindsuk.

Had je trouwens het idee dat ik dacht dat het onwil was? Dat je dat specifiek schrijft?

Hoe kijk je terug op de huisarts? Oké dat je het zo hebt gedaan of had je liever meer kunnen vertellen?

Alles is nu ook weer goed weggestopt, qua emoties, waardoor ik meer stabiliteit ervaar en bijna niet huil. Toen ik in therapie was was ik emotioneel heel labiel en voelde ik me heel hol en leeg, en daar heb ik eigenlijk ook helemaal geen zin in, snap je?

Waarom voel je je zeuren?

Mag het ook oké zijn nu met deze stap? Dat je een eerste contact hierover hebt gemaakt met je huisarts, dat je zelf dichter bij de stap bent om in therapie te gaan? Volgens mij zit je wel in een bepaald proces, wat helemaal goed is, toch? En ik snap helemaal je angst voor een beerput en dat de stabiliteit die er nu is prettiger kan zijn, dat zijn ook juist belangrijke dingen om rekening mee te houden! Het hoeft nu niet 'het moment' te zijn. Het mag ook gewoon gaan zoals het gaat. Enige waar ik nog aan moet denken is dat je schreef echt dingen waar te nemen die er niet zijn, is dat nog steeds zo?

Wat ik denk, als ik je zo ken van dit topic, is dat je het zeker wel kán, dat voelen wat een kind nodig heeft. Maar met zo'n vraag dat je op dit moment niet goed weet wat je ermee aan moet. Maar dat ontdek ik zo als we in gesprek zijn erover. Dus eigenlijk is het vooral onderzoekend dat ik ernaar vroeg Ik weet dat je niet in therapie bent nu, maar vooral heel hard zelf aan de slag!

tu1nhek schreef: ↑

28-04-2019 22:58

Waarom voel je je zeuren?

Mag het ook oké zijn nu met deze stap? Dat je een eerste contact hierover hebt gemaakt met je huisarts, dat je zelf dichter bij de stap bent om in therapie te gaan? Volgens mij zit je wel in een bepaald proces, wat helemaal goed is, toch? En ik snap helemaal je angst voor een beerput en dat de stabiliteit die er nu is prettiger kan zijn, dat zijn ook juist belangrijke dingen om rekening mee te houden! Het hoeft nu niet 'het moment' te zijn. Het mag ook gewoon gaan zoals het gaat. Enige waar ik nog aan moet denken is dat je schreef echt dingen waar te nemen die er niet zijn, is dat nog steeds zo?

Wat ik denk, als ik je zo ken van dit topic, is dat je het zeker wel kán, dat voelen wat een kind nodig heeft. Maar met zo'n vraag dat je op dit moment niet goed weet wat je ermee aan moet. Maar dat ontdek ik zo als we in gesprek zijn erover. Dus eigenlijk is het vooral onderzoekend dat ik ernaar vroeg Ik weet dat je niet in therapie bent nu, maar vooral heel hard zelf aan de slag!

Als ik het een poos heel druk heb, en ik heb een angstige inslag, dan word ik banger en ga ik banger denken. En dan soms maken mijn vermoeide hersens van die angsten echt een beeld. Ik heb ook wel eens beestjes uit me zien komen die er dan helemaal niet waren, puur omdat ik ervoor vreesde. Dat ik dodelijke wormen heb bijvoorbeeld. Of een auto die tijdens het rijden ontvlamt. Ik heb dit een paar weken terig gehad maar altijd als ik heel erg moe ben krijg ik wel waarnemingen die niet kloppen. Die heb ik voor zover ik weet al heel mijn leven, en omdat het dan nog echter lijkt ga ik nog meer stressen etc.

Ik heb even gekeken hoeveel uren ik nou werk per week en dit zijn er tussen de 47 en 50, dus ik wil erg graag minderen. Maar de cultuur bij ons is heel erg niet ingesteld op overwerktheid, je moet er maar tegen kunnen zeg maar. Ik ben ook de plichtsgetrouw en te geïnteresseerd in mijn werk om goed te kunnen dimmen. Ik hoor wel in mijn omgeving dat ik spichtig begin te worden (dun). Het is ook niet gezond, ik denk ook niet dat ik schizofreen ben ofzo door die waanbeelden maar dat het komt door angsten icm moeheid.

Dat kan heel goed, dat je die hallucinaties hebt door vermoeidheid. Het hoeft ook niet iets ernstigs te zijn, juist goed als je weet 'dit heb ik als ik te moe word en is een signaal dat ik gas terug moet nemen.' Lukt het nu om genoeg rust te nemen dat de hallucinaties weggaan? Dat lijkt mij wel heel belangrijk, je wil niet dat dit doorslaat in een psychose, dan ben je natuurlijk nog veel verder van huis! (Hoop dat dit niet belerend overkomt, ik vind het wel een belangrijk signaal waar je niet te licht mee om moet gaan, want dat dit doorslaat gun ik je echt niet!)

Slaap lekker alvast en succes met de nieuwe werkweek

tu1nhek schreef: ↑

28-04-2019 23:20

Dat kan heel goed, dat je die hallucinaties hebt door vermoeidheid. Het hoeft ook niet iets ernstigs te zijn, juist goed als je weet 'dit heb ik als ik te moe word en is een signaal dat ik gas terug moet nemen.' Lukt het nu om genoeg rust te nemen dat de hallucinaties weggaan? Dat lijkt mij wel heel belangrijk, je wil niet dat dit doorslaat in een psychose, dan ben je natuurlijk nog veel verder van huis! (Hoop dat dit niet belerend overkomt, ik vind het wel een belangrijk signaal waar je niet te licht mee om moet gaan, want dat dit doorslaat gun ik je echt niet!)

Slaap lekker alvast en succes met de nieuwe werkweek

Nee hoor ik waardeer je bezorgdheid echt heel erg. Ik had er geen idee van dat dit voortekenen zouden kunnen zijn van een psychose. Ik heb het niet meer gehad afgelopen 2 weken, ik houd het in de gaten hoor. Slaap lekker allemaal

@ Tu1nhek wederom dankjewel voor je uitleg Ik denk dat ik je goed begrijp. Doordat je er een metafoor gebrukt, kan ik het beeld ook voor mij zien.
Ik begrijp eruit dat ik mij niet zo zeer moet focussen op het probleem ' het gat' en ook niet op de (niet bestaande) oplossing 'het vullen/ dichten van het gat'
Het raakt me ook merk ik. Dit thema ligt erg gevoelig, want als ik dit probeer uit te leggen voel ik mij niet zo snel begrepen, zelfs niet door hulpverleners. Het is ook abstract, dat er iets in je is wat mist en dat je niet eens weet of precies voelt wat het is en wat er mist. Bij mij voelt het als eeuwig onrust en als een soort gevangen verdriet, een beetje gebroken hart gevoel. Ik denk dat het alomvattende woord toch emotionele verbinding is wat ik ws mis. Waar bij mij nog zeker werk aan de winkel is, is mensen toe te durven laten en niet mijn gedachten projecteren op de ander. Ook een balans vinden tussen helemaal niet en helemaal wel is een uitdaging. Ik haak te snel af, wanneer ik denk dat de ander mij niet begrijpt of mij inderdaad niet begrijpt of niet invoelt.

Ik las ook dat je zelf binnenkort klaar bent met je eigen therapie, bedoelde je in die post ook te zeggen dat je minder het forum zou bezoeken? of is dat mijn eigen interpretatie geweest?

@ Prazo, woow wat heftig dat je angsten zo groot kunnen worden dat je er ook letterlijk beelden bij krijgt. Inderdaad zoals Snorrie ook al zei, het idee of de angst zelf is al heftig.
En over de imaginatie oefening, in het begin lukte mij het niet eens om het beeld voor te stellen, dit kwam door ongemakkelijkheid, zenuwen en weerstand doordat het onbekend was. Na een aantal keer lukte het mij beter om het beeld, bv een situatie van vroeger, of mezelf als 5 jarig meisje voor me te zien.
De therapeute geleide de oefening door vragen te stellen, wat zie je? wat zou je tegen haar willen zeggen? wat zou je doen?
Rationeel lukte het mij om het te doen, maar echt voelen lukt(e) me niet zo goed tijdens therapie. Ik heb de oefening toen thuis nog een keer gedaan en toen voelde ik wel verdriet en medelijden.

https://www.youtube.com/watch?v=5dRDpF-LxPc&t=775s
Ook een geleide meditatie over ontmoeting met je innerlijk kind. (vanaf 6 min ontmoeting)
Misschien even wennen aan het geluid en de stem van de dame, maar mss een helpende meditatie.

@ snorrie, wat vervelend allemaal waar je midden in zit. Lijkt me erg frustrerend om te weten wat de oorzaak is (pmdd) van de last die je hebt en er dan vervolgens niks aan kunnen doen. Ook in combinatie met de spanning van het afrijden.
Maar ventileer juist op het topic/ forum, misschien kunnen we zo nu dan toch sparren en dat wat je mist door geen therapie te hebben, hier vinden/ geven (lees: iets met een pot en een ketel en dat ie zwart ziet )


@ Martje, ik hoop dat je deze week verder kunt met het behandelplan en dat je samen tot, voor jou haalbare doelen komt.
Hoe bevalt de groep op het moment? Voelt het als een fijne groep?

Ik lees bij wanneer ik kan. Reageren lukt niet zo goed. (en dan ben ik bang dat ik het niet goed genoeg doe en uit deze groep gezet wordt)
Dat stuk over de bodemloze put raakt mij heel erg. Ik ben mij er sinds de start van de therapie weer ontzettend bewust van dat ik steeds één van twee kanten kies. Of ik klamp me teveel vast aan iemand, diegene kan niet voldoen en ik voel me ongelukkig, óf ik sluit me helemaal af en voel me dan ook heel eenzaam en ongelukkig. Dat doe ik dus omdat ik zo'n groot onvervuld verlangen heb.

Tuinhek, die puntjes waren omdat ik het spannend vind om mijn behandelplan te gaan bespreken in de groep. Vandaag start er weer een nieuw groepslid. Ik vind het heel lastig hoe ik dan de veiligheid in de groep kan voelen om toch dingen te delen.

O ja en is dit herkenbaar? Zondag en maandag heb ik twee hele leuke, sportieve dagen gehad. Ik heb genoten en was trots op mezelf. Maandagavond laat kreeg ik een appje van de buurman dat me heel erg raakte, waardoor ik moest huilen. En nu voelen die afgelopen dagen niet zo leuk meer. Waarom? En wat doe je er aan? Want ik vind het zelf niet fijn dat dit gebeurt.

Snorriemorrie, knuffel voor jou. Ik heb eens in de zoveel maanden ook een heel heftige pms periode. Hopelijk volgende maand weer minder heftig!

volgens mij hebben we allen sowieso een gemeenschappelijke deler: bang dat we niet goed genoeg zijn, ik lees het nu bij jou Martje en ook bij Snoriie en ik trek me ook regelmatig terug omdat ik bang ben dat jullie mij zat zijn.

Snoriie, gelukkig neemt de intensiteit van de hormonen nu weer af Snorie, ik denk dat het gevoel; 'het voelt alsof het je niks schelen' misschien komt door de heftigheid die je afgelopen tijd weer hebt ervaren. De onthechte beschermer die je beschermt, na alle heftigheid en omdat er nu nog iets heel spannend komt, automatisch de onthechte beschermer. Misschien komt het ook doordat er zoveel verschil zit tussen het lijden en het 'normale' gevoel van je gemoed ..... snap je wat ik bedoel te zeggen?
Voordat ik het vergeet, alvast heel veel succes voor morgen ( thumbs up)
en hopelijk knapt je zoontje snel op!

Martje, heel herkenbaar wat je schrijft. Dat 1 negatieve gebeurtenis zo beklijft, waardoor het andere ook negatief voelt of niet meer fijn voelt of helemaal niet meer voelt. Het negatieve heeft dan overhand.
Wat je er aan kan doen weet ik niet..... hier loop ik zelf tegen aan.

En dat van de therapie groep, je veilig voelen..... ja heel lastig.

ik kan je wel veel succes voor vandaag wensen.

@Snorrie; heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel succes morgen, geloof in jezelf en je rij-skills en weet dat je niet voor niets op examen niveau bent. Je kunt het!

Sterkte met die PMS, wat rot dat je daar zo'n last van hebt. En ik hoop dat het je lukt over je sociale ongewenstheidsgevoel heen te zetten, je mag er echt zijn hoor en gehoord/gelezen worden. Jouw input en die van de rest geeft het topic juist zoveel mooie diepgang, ik vind het prachtig om jullie inzichten te lezen.

Ik weet zeker dat ik er al ontzettend veel van geleerd heb puur en alleen al door hier mee te lezen en scshrijven.

Hetzelfde geldt ook voor jullie cestlavie en martje, jullie bijdragen zijn echt waardevol, laat staan het 'zat' zijn. Echt heel naar dat jullie dat over jezelf wel zo voelen, ik zou jullie hier niet willen missen

Soms reageer ik voor m'n gevoel niet voldoende op iedereen maar ik vind het juist zo interessant om een kijkje te krijgen in jullie belevingswereld. Ik lees vaak stiekem op mijn werk bij, en dan ga ik er helemaal in op. Voor reageren en eeschrijven bewaar ik dan meestal de avonden en dan ben ik vaak weer te beroerd om op iedereen te reageren, slecht he

Dus ik hoop niet dat dat bijdraagt aan het signaal dat jullie krijgen, sorry daarvoor als dat wel zo is, dat is zeker niet de bedoeling.

En Tu1nhek, ik heb niet de indruk dat jij dat idee hebt maar ook jouw bijdragen zijn goud waard.

Hoi allemaal,

Er is hier weer lekker geschreven, leuk om jullie te lezen

@snorrie, alvast heel veel succes voor morgen! Misschien wel even goed dat het je minder doet, ik vraag me af of je je hebt 'afgesloten' of dat je gewoon uitgepiekerd was en op van het je druk maken. Mag het soms ook gewoon zijn? Ik hoop dat het je helpt en dat je je minder druk hebt gemaakt vandaag. Ik heb alle vertrouwen in je, ik hoop dat de zenuwen je wat met rust laten en dat je gewoon je ding kan doen. Als je het moeilijk hebt, stel je maar voor dat wij bij het CBR kantoor op je wachten en voor je juichen als je terug komt rijden! (dat we op de achterbank zitten je te steunen mag ook, maar werkt misschien alleen spanningverhogend )

Fijn dat je toch dingen haalt uit de gesprekken voor je PMDD en kom inderdaad hier sparren, daar is het topic voor! En je hebt zelf ook altijd waardevolle bijdrages. Ik mis je juist als je er niet bent!

@martje, aan welke eisen moet je voldoen om hier te 'mogen' reageren? Wanneer ben je goed genoeg om te reageren of zijn je reacties goed genoeg? Heb je hier ooit gezien dat er iemand 'uit de groep gezet' werd? Goed om even te checken of je verwachtingen kloppen met de huidige realiteit hier in de groep of dat ze voortkomen uit oude boodschappen en overtuigingen. Hoe denk je daarover?

Hoe was het in de groep vandaag? Heb je vandaag ook je behandelplan besproken? Herkenbaar hoor, dat de komst van nieuwe groepsleden weer wat aan je veiligheidsgevoel doet. Bespreken jullie dat thema ook in de groep? Ik kan me voorstellen dat het voor meer mensen geldt.

Wat maakte je verdrietig aan de app van de buurman? Ik kan me heel goed voorstellen dat dat je gevoel over de dagen ervoor beïnvloedde. Het heeft je geraakt en blijkbaar ook je stemming beïnvloedt. Kijk je er nu weer anders op terug nu er wat tijd overheen is gegaan?

@cestlavie, interessante oefening, die geleide meditatie op youtube. Ik heb heb vanmorgen even geluisterd, moest inderdaad wennen aan de stem van die vrouw (moet me altijd wat over de 'zweverigheid' van dit soort dingen heen zetten, terwijl ik het zelf wel hartstikke goed vind!). Sommige delen kon ik me goed in vinden, andere wat minder. Het heeft voor mij opnieuw benadrukt wat ik in therapie ook heb ervaren, dat voor mijn angst/onzekerheid/kindstuk het vooral nodig is om dat kind vast te houden en eigenlijk niet zo zeer tegen praten. Juist dat vasthouden helpt, ook als ik een kind visualiseer dat wat ouder is. Dat heb ik ontdekt ooit met behulp van mijn therapeut die dat wat beter leek door te hebben dan ik. Mijn rationele en talige kant is vrij sterk, zoals bij velen, dus dat praten is het eerste waar ik aan denk, maar het is juist het vasthouden en dat lichamelijke contact dat meer doet bij mij. Ik heb dat eigenlijk ook pas kunnen ervaren toen ik een oefening deed met mijn therapeut daarmee, dat heeft mij toen geholpen om daar meer mee in contact te komen. Met allen visualiseren kwam ik nog niet eens zo goed bij mijn gevoel. Juist door de oefening met mijn therapeut te doen kon ik iets voelen en meer verbindingen gaan leggen.

Dus voor @prazo, ik herken zeker dat je er niet bij kan als je alleen erover denkt of praat en al helemaal via een medium als een forum. Ik heb het ook echt lijfelijk moeten ervaren om wat beter contact te kunnen maken. Kon ik vandaag weer ervaren met het meditatiefilmpje en ook juist op een moment dat ik niet zo lekker erbij zat. Het is wel jammer dat dat gevoel daarna niet is opgelost

Ik denk dat je juist wel op 'het gat' moet focussen, maar dat de 'oplossing' niet is om het gat te vullen inderdaad. Dat gat zal altijd in jouw tuintje zijn en je krijgt er heus wel wat bodem in, maar hem helemaal vullen en er dan gras overheen laten groeien zodat hij er niet meer is, dat zal niet gebeuren. En moet je ook niet willen als je het mij vraagt, dan ontken je een deel van jezelf. Maar je zal er genoeg naast kunnen zetten om er minder last van te hebben, dat jouw tuintje niet alleen een grasveld is met een bodemloze put erin. Mooie bloemen er omheen laten groeien staat wat mij betreft zowel voor het positieve wat je ernaast kan zetten en dat dat gaat overheersen, maar ook dat juist dat gat ook bij jouw verhaal hoort en dat je er juist voor zorgt door het niet af te stoten, maar het op te nemen als onderdeel van je mooie tuin. Het is er, maar het hoeft niet zo veel ruimte in te nemen. Misschien, als de bloemen wat groter groeien zie je het niet eens meer, alleen als je er af en toe in trapt, of als je weer op dat plekje in je tuin bezig bent. Maar als je weer een stapje terug doet dan valt hij weer weg tussen alle andere bloemen die je inmiddels in je tuin geplant hebt en die zijn gaan groeien. Nou....tot zover de metafoor weer

Ik ga zeker niet stoppen met schrijven als ik stop met therapie hoor, dit topic lijkt me juist een goede plek om met anderen door te blijven praten na therapie. Zoals snorrie eigenlijk schrijft, soms om te sparren, soms om zelf te reflecteren.

@prazo, grappig dat je schrijft dat je de indruk hebt dat ik niet zo veel last lijk te hebben van die negatieve gedachten over het meeschrijven hier. Dat vind ik een compliment en ik merk dat het min of meer wel klopt. Ik heb in het begin hier niet zo veel meegeschreven, omdat ik niet durfde over mezelf te delen vanwege herkenbaarheid. Dat voelde voor mij scheef, als ik wel zou reageren op anderen, maar niet over mezelf zou delen. Dat heb ik toen ook geschreven aan de groep en stap voor stap raakte ik toch meer betrokken en nu schrijf ik natuurlijk helemaal mee hier. Maar ik merk inderdaad dat ik de gedachten als 'neem ik te veel ruimte in? schrijf ik wel de goeie dingen? ben ik te betweterig?' enz. enz. niet te veel te overhand laat voeren. Ik deel wat er in me opkomt en als dat een heel lang stuk is, dan is dat maar zo. Als ik de ene keer wat meer of minder schrijf of deel, dan is dat maar zo. Het lukt me inderdaad goed om die negatieve gedachten voorbij te laten gaan en tóch gewoon mijn eigen gevoel te volgen en dat risico te nemen zoals nu met dit enorm lange stuk weer, natuurlijk gaat er iets door me heen als 'oei...' en dan onzekerheden en wat kritische gedachten, maar die snoer ik snel de mond.

Daar zou ik anderen ook toe willen uitnodigen. Juist hier kan het een veilige plek zijn om te oefenen met het uitdagen van die overtuigingen zoals 'ik hoor er niet bij' 'ik ben niet goed genoeg' 'ik kan niet (goed) genoeg reageren'. We hadden al afgesproken om geen 'sorry' te zeggen over wat we schrijven en dat gaat best goed! Als je het aan durft kan een ieder hier ook proberen om meer hun gevoel te volgen wat betreft schrijven. Voelt dit als een veilig genoeg plek om dat te oefenen? De ruimte innemen die je wil en niet de ruimte innemen die 'mag'?

Ik had niet zo'n beste start vanmorgen. Ik was er ook best verdrietig over....dat ik nog zo kan worstelen met kritische gedachten, de angst om niet goed genoeg te zijn, ideeën in mijn hoofd hebben die ik ergens uit haal - uit een kleine interactie, uit een vergelijking met een collega - die voor mij automatisch worden dat ik het niet goed doe en vooral dat ik er soms zo hard voor moet werken om er tegenin te gaan, om voor het kindstuk te zorgen. Gelukkig hielp het juist om op het werk te zijn en toevallig had ik het hier met een collega over, dus verbinding zoeken met anderen hierover was helpend. En ik merkte in de auto erheen dat ik er ook al wel anders mee omging dan ik lang geleden had gedaan, dat ik opmerkte, ik doe ook echt dingen anders, ik kijk ook echt anders tegen mezelf aan. Ik heb aandacht voor het kindstuk en ik weet op die momenten, hoe moeilijk ik het ook heb, dat ik voor het kindstuk moet zorgen en mild moet zijn naar mezelf. Maar soms is het vermoeiend als het weer terugkomt en dat het soms zo hard werken is. Verder ook een goede dag gehad op werk, het hielp dus om met mijn collega wat te reflecteren (is ook onderdeel van ons werk) en mijn eigen rol op het werk weer goed in perspectief te zetten (ik kan zo vaak het gevoel hebben dat ik het niet goed doe, vooral als collega's iets anders doen dan ik, ik ben eigenlijk automatisch geneigd om mezelf af te schrijven, terwijl een andere werkstijl helemaal niet erg is, ik vergeet dan gelijk dat er in mijn manier van werken óók juist waarde zit). Vanmiddag heb ik iets ook niet helemaal aangepakt zoals ik had gewild achteraf, maar ik kon de kritische gedachten goed beperken. Het is onmogelijk om álles 100% van de tijd 100% perfect te doen, ik grijp niet alle kansen en hiervan leer ik juist om het een volgende keer anders te doen. Dat is helemaal oké en heeft iedereen. We kunnen niet álle kansen pakken in mijn werk, een volgende keer is ook goed.

Ik denk aan je snorrie, veel succes vandaag!!!!