Schema therapie kletspraat

snorriemorrie schreef: ↑

06-05-2019 17:39

@Cestlavie: lijkt me wel lastig om dat zo te hebben zeg, ook dat je dan eventueel claimend wordt, want het lijkt me dat dát dan juist weer mensen kan afschrikken, waardoor je ook niet echt positieve ervaringen opdoet dat mensen ook te vertrouwen zijn, waardoor je juist ook weer gaat claimen, of niet?

Fijn Snorrie, dat je je weer wat beter voelt en dat er weer meer rust lijkt te zijn. Het is/was ook niet niks heh, stoppen met therapie, rijles/ rij-examen , een zoon wat ziek is, Pmdd en ocps en dan de rest van alledaagse struglles.

Ja het klopt wat je schrijft Snorrie, ik hou onbewust het patroon en mijn eigen waarheid blijkbaar in stand. Het claimende is trouwens niet altijd even zichtbaar voor de ander denk ik, maar soms ook wel. Maar het zit vooral in mijn eigen hoofd, continue mezelf afvragen of de ander mij nog wel leuk vind en dat het liefst met bewijs bevestigd willen zien.

Doordat ik dit met jullie op het forum heb gedeeld, heb ik er van de week goed over na kunnen denken en het vandaag ook ingebracht bij groepstherapie. Ik moet zeggen dat ik een beetje trots ben op mezelf dat ik het heb gedurfd, dit is namelijk iets waar ik mij erg voor schaam.
Helaas heb ik vandaag niet de ervaring mogen opdoen, dat het helpend is om iets te delen. Tis een lang verhaal, maar om het kort te houden. Mijn groepsgenoten bij therapie, zijn vooral extravert, (naar buiten gericht) en de meesten hebben vooral boosheid als cooping en kunnen nog minder goed reflecteren dan ik zelf, hierdoor waren de reacties vooral vijandig. Het was erg onveilig vandaag. 2 groepsgnoeten zijn net een verbond en maken dan veel oogcontact met elkaar en draaien met hun ogen en zuchten en gaven aan dat ze het een niet boeiend onderwerp vonden. Helemaal niet fijn, maar ja, nu probeer ik heel hard mijn best te doen om dat niet op mezelf te betrekken, ik heb niks verkeerd gedaan of gezegd. Ging echt heel gek vandaag,

Cestlavie83 schreef: ↑

06-05-2019 19:19

Fijn Snorrie, dat je je weer wat beter voelt en dat er weer meer rust lijkt te zijn. Het is/was ook niet niks heh, stoppen met therapie, rijles/ rij-examen , een zoon wat ziek is, Pmdd en ocps en dan de rest van alledaagse struglles.

Ja het klopt wat je schrijft Snorrie, ik hou onbewust het patroon en mijn eigen waarheid blijkbaar in stand. Het claimende is trouwens niet altijd even zichtbaar voor de ander denk ik, maar soms ook wel. Maar het zit vooral in mijn eigen hoofd, continue mezelf afvragen of de ander mij nog wel leuk vind en dat het liefst met bewijs bevestigd willen zien.

Doordat ik dit met jullie op het forum heb gedeeld, heb ik er van de week goed over na kunnen denken en het vandaag ook ingebracht bij groepstherapie. Ik moet zeggen dat ik een beetje trots ben op mezelf dat ik het heb gedurfd, dit is namelijk iets waar ik mij erg voor schaam.
Helaas heb ik vandaag niet de ervaring mogen opdoen, dat het helpend is om iets te delen. Tis een lang verhaal, maar om het kort te houden. Mijn groepsgenoten bij therapie, zijn vooral extravert, (naar buiten gericht) en de meesten hebben vooral boosheid als cooping en kunnen nog minder goed reflecteren dan ik zelf, hierdoor waren de reacties vooral vijandig. Het was erg onveilig vandaag. 2 groepsgnoeten zijn net een verbond en maken dan veel oogcontact met elkaar en draaien met hun ogen en zuchten en gaven aan dat ze het een niet boeiend onderwerp vonden. Helemaal niet fijn, maar ja, nu probeer ik heel hard mijn best te doen om dat niet op mezelf te betrekken, ik heb niks verkeerd gedaan of gezegd. Ging echt heel gek vandaag,

Misschien heel denigrerend om te zeggen; maar zijn die groepsgenoten van jou gewoon niet heel erg dom? Zoals je me hun reacties beschrijft stel ik me al een paar domme barbiepoppetjes voor, hoewel dat natuurlijk van mij uit ook heel generaliserend is. Maar wellicht een schrale troost dat zij zo reageren omdat zij niet het vermogen hebben en nooit zullen krijgen om zo diep op materie in te gaan als jij. Hoewel het natuurlijk ontzettend naar voor je is dat je niet hebt mogen ervaren dat de groepsgenoten je steunen na het delen van dit verhaal, wat ontzettend moedig van je is geweest

Rot dat je door hun reacties je nu het signaal hebt gekregen dat delen geen zin heeft, dat snap ik wel dat gevoel, na deze ervaring.

Prazo ik moet stiekem lachen om je reactie, grappig dat je daar een beeld bij krijgt en deze beschrijft als barbiepoppen, want het klopt grotendeels. Het zijn hele mooie, goed uitziende vrouwen om te zien, echter denk ik dat zij emotioneel en qua inzicht inderdaad een ander niveau hebben.
Trouwens ik vind het lief en steunend van je dat je noemt dat het moedig is geweest.
En toch... gek genoeg, ondanks dat ik zelf merk dat ze een ander niveau hebben wbt inzicht, zou ik graag er bij willen horen en dat ze mij heel leuk en aardig vinden.
Stom eigenlijk dat het zo bij mij werkt.

Cestlavie83 schreef: ↑

06-05-2019 20:23

Prazo ik moet stiekem lachen om je reactie, grappig dat je daar een beeld bij krijgt en deze beschrijft als barbiepoppen, want het klopt grotendeels. Het zijn hele mooie, goed uitziende vrouwen om te zien, echter denk ik dat zij emotioneel en qua inzicht inderdaad een ander niveau hebben.
Trouwens ik vind het lief en steunend van je dat je noemt dat het moedig is geweest.
En toch... gek genoeg, ondanks dat ik zelf merk dat ze een ander niveau hebben wbt inzicht, zou ik graag er bij willen horen en dat ze mij heel leuk en aardig vinden.
Stom eigenlijk dat het zo bij mij werkt.

Begrijpelijk hoor, mensen zijn toch “kuddedieren” en we willen ergens bijhoren. Haha wel hilarisch dat het echt van die tutjes zijn. Ik heb aan dat soort types zo’n hekel want daar ben ik nou 10 jaar door gepest als kind, dus ik heb zo’n aversie ontwikkeld voor die plastic leeghoofden, pfff. Vaak zijn ze niet eens echt knap als de make up eraf is schrik je je rot waarschijnlijk. Ik ben verder helemaal niet gekrenkt ...

Ik kan mij voorstellen dat je een aversie hebt ontwikkeld. 10 jaar lang gepest, wat verschrikkelijk heftig. Ik vind het naar voor je, dat het nog steeds pijn bij je oproept, zulke types
Bij schematherapie heb ik geleerd dat de modi 'pest en aanval' ook een coopingstrategie is om het eigen gekwetste kind te beschermen. Dus de mensen die het nodig hebben om de andere te kwetsen, verbloemen/ verhullen hun eigen kwetsbaarheid, door over de rug van een ander zich goed te moeten voelen. Ik heb dat mezelf de hele dag proberen voor te houden.

Cestlavie83 schreef: ↑

06-05-2019 22:23

Ik kan mij voorstellen dat je een aversie hebt ontwikkeld. 10 jaar lang gepest, wat verschrikkelijk heftig. Ik vind het naar voor je, dat het nog steeds pijn bij je oproept, zulke types
Bij schematherapie heb ik geleerd dat de modi 'pest en aanval' ook een coopingstrategie is om het eigen gekwetste kind te beschermen. Dus de mensen die het nodig hebben om de andere te kwetsen, verbloemen/ verhullen hun eigen kwetsbaarheid, door over de rug van een ander zich goed te moeten voelen. Ik heb dat mezelf de hele dag proberen voor te houden.

Bedankt voor je medeleven Cestlavie, dat doet me zeker goed. Ik ben zelf denk ik ook wel eens iemand die zich schuldig maakt aan de pest en aanval coping maar dan nooit als de ander het hoort. Maar het principe blijft natuurlijk hetzelfde. Ik ben nog steeds heel gevoelig voor dat soort types zodra ze beginnen te pesten, om ze gewoon te zien roept geen harde gevoelens op maar als ik ze weer zie smoezen knapt er wel eerder wat ... Goed dat je jezelf dat ook hebt voorgehouden daar want het is zeker waar.

Goedemorgen,

Zo, ik heb al een heel gevecht erop zitten vanmorgen. Heb me zó negatief over mezelf gevoeld gister en vanmorgen....ik kan niet eens goed plaatsen waar het vandaan komt. Uit het zelfsussen stappen? Hormonen? Dieet? Te veel zelfkritiek en (daardoor) te hoge eisen stellen? Of was het dat ik een paar dagen mijn medicatie was vergeten en het nu weer een paar dagen wel geslikt heb? Helpt die medicatie überhaupt (als je van binnen toch een falend mens bent)? -Nouja, zo gaan die gedachten, wellicht herkennen jullie iets..

Het heeft me ook zo gefrustreerd, ontzettend vergelijken op mijn werk, me bewust zijn van dat ik het constant wil doen zoals een ander het goed vindt en daardoor mezelf verlies (en mezelf daardoor zwak vinden). En het is onbegonnen werk natuurlijk, want iedereen doet het op hun eigen manier (en dat is goed!) en ik ben dan steeds bezig me aan te passen aan.....iedereen, dan weer zus, denk ik dat ik het goed doe, doet iemand het weer anders, verwijt ik mezelf weer dat ik het fout doe, pas ik me weer aan...tot ik de volgende tegenkom. Maar dat is geen doen! En daarmee verlies ik juist míjn manier (waar ik juist voor ben aangenomen ). Niet dat ik die zie of waardeer, omdat ik zo bezig ben met het aanpassen zodat het de manier is van iemand anders. En dan heb ik zó het gevoel dat ik het 'verkeerd' doe....dat ik niks kan....dat het nooit wat zal worden....dat ik slechter/stommer/dommer/egoïstischer/behoeftiger/slapper/luier ben dan alle andere mensen.... en wat heb ik ook geprobeerd om het kleine meisje vast te houden, wat echt even oké voelt, voor die paar seconden waarin ik eraan denk. Maar het voelt ook zó ontoereikend (bodemloze put).

Ik heb het nu weer aardig recht gekregen. Mijn intervisiegroep op werk is versterkend. Ik zit ook met mijn rol in en moeilijke positie en wat pionierende functie. Dus dat daagt me juist uit op dit gebied, om vast te houden aan mezelf. Een soort exposure de tuinmetafoor helpt. Maar ik heb zo veel bevestiging nodig om bij mezelf te kunnen blijven, of eigenlijk om terug te komen bij mezelf als ik me zo heb laten beïnvloeden door alles om me heen. Dit is echt mijn valkuil.

@cestlavie, wat moedig dat je je zo kwetsbaar hebt opgesteld in de groep en ook echt goed dat, ondanks de reacties, je je ook trots kan voelen. Want jij hebt jouw gevoel gedeeld, onafhankelijk van wat anderen daar mogelijk van vinden. Het is oké om te voelen wat jij voelt. Waren er nog andere reacties in de groep behalve van die twee ogenrollende vrouwen? Hoe keken andere groepsgenoten naar je? Heb je dat gezien? Zeiden anderen nog iets? En de therapeuten? Goed dat je de reacties van die twee vrouwen probeert los te koppelen van jou, grote kans inderdaad dat zij vanuit hun eigen (wellicht beschermende) schema's reageren. Helpt het je op het moment waarop je ook dit aan het relativeren bent te visualiseren dat je je eigen kwetsbare kind vasthoudt, beschermt en gerust stelt? Ik herken het trouwens wel, ik doe dit volgens mij de hele dag door aan de hand van kleine signalen die ik oppik en in mijn hoofd zo vertaal dat ze iets negatiefs over mij zeggen

@prazo, hoe gaat het met je vermoeidheid deze week? Ik vind het ook moedig dat je je hier kwetsbaar opstelt, je gevoel mag er zijn, maar je ziet ook dat het wellicht gekleurd is door het verleden waardoor het je misschien minder zal beïnvloeden in het hier en nu.

@snorrie, fijn dat het weer wat rustiger is bij jou! Kan je al bijna je rijbewijs ophalen? En je zoontje weer naar school?

@martje, wat leuk dat je op vakantie gaat met je vriendin! Welverdiend ook volgens mij, je bent hard aan het werk inderdaad. Ben je inmiddels tevreden met de keuze om nu aan de therapie te beginnen? Een tijdje terug wilde je het nog uitstellen.

Succes vandaag allemaal. Ik probeer in ieder geval bij mezelf te blijven en die lijn vol te houden, het mild en compassievol zijn kan er weer iets beter in komen

Deze vond ik trouwens toepasselijk voor dit topic (had liever en screenshot gemaakt, maarja...werkt even niet mee, hopelijk dit wel):

https://www.instagram.com/p/BxIqZXtAkZB ... hare_sheet

De tekst is:

"Emotional regression turns capable adults into terrified children.

Regression is a sudden feeling of smallness. During regression, “adulting” seems impossible— regardless of chronological age. Things feel larger, scarier, and more overwhelming than what is proportionate to the situation.
Signs of regression include:
1. lack of patience
2. exploding in anger
3. freezing in fear
4. cowering before bosses or co-workers or family members
5. wanting to be the “favorite” friend or employee
6. constantly feeling criticized, feeling incapable, feeling incompetent, or feeling small

The solution to regression is SELF-PARENTING. When we know WHO we are, WHERE we are, and WHEN we are, the functional adult parts of self become available."

Ik herken mij in 3, 5 en 6.

Tu1nhek wat een strijd met die veeleisende gedachten zo al op de vroege ochtend, heel rot dat je je zo ellendig voelde. Ik denk helaas voor ons wel herkenbaar, althans als ik voor me zelf spreek heel herkenbaar. Ook regelmatig exact dezelfde gedachten.
Stel dat je vorig jaar bij mij in de schema-therapie zou zitten, dan had mijn behandelaar je op de stoel gezet van de veeleisende ouder en die hard en streng toegesproken, dat je veel te veel van 'kleine Tu1nhek' verwacht en dat je 'Klene Tu1nhek ook wel even postitief mag stimuleren voor de verandering in plaats van zoveel te eisen en te verwachten en door er wel voor 'Kleine Tuinhek te zijn en haar niet zo moet toespreken, maar met liefde en compassie. Bij deze de even met terugwerkende kracht de 'Stem' tegen die strenge veelisende gedachten, om ze weg te jagen.
(klinkt een beetje zweverig nu ik het op schrijf, maar ik het bedoel het goed)

Ook voor jou Snorrie
Hopelijk zakt de buikgroep snel af en voel je gauw weer beter.
Nog heel even en dan kun je eindelijk rondjes rijden!! In het begin vond ik dat heel gek voelen om alleen in een auto te zitten, eerst nog een hele lange tijd het gevoel van falen gehad. Nu heb ik al 10 jaar mijn rijbewijs en kan mij niet meer indenken dat ik het ooiit zo spannend heb gevonden. Nu moet ik zelfs waken voor zelf overschatting.

tu1nhek schreef: ↑

07-05-2019 09:23

Deze vond ik trouwens toepasselijk voor dit topic (had liever en screenshot gemaakt, maarja...werkt even niet mee, hopelijk dit wel):

https://www.instagram.com/p/BxIqZXtAkZB ... hare_sheet

De tekst is:

"Emotional regression turns capable adults into terrified children.

Regression is a sudden feeling of smallness. During regression, “adulting” seems impossible— regardless of chronological age. Things feel larger, scarier, and more overwhelming than what is proportionate to the situation.
Signs of regression include:
1. lack of patience
2. exploding in anger
3. freezing in fear
4. cowering before bosses or co-workers or family members
5. wanting to be the “favorite” friend or employee
6. constantly feeling criticized, feeling incapable, feeling incompetent, or feeling small

The solution to regression is SELF-PARENTING. When we know WHO we are, WHERE we are, and WHEN we are, the functional adult parts of self become available."

Ik herken mij in 3, 5 en 6.

bij mij ook 6, ,3, 5, en ook 1, en 2 heel af en toe nog bij autoriteiten of wanneer ik mij heel direct aangevallen voel.

tu1nhek schreef: ↑

07-05-2019 09:23

Deze vond ik trouwens toepasselijk voor dit topic (had liever en screenshot gemaakt, maarja...werkt even niet mee, hopelijk dit wel):

https://www.instagram.com/p/BxIqZXtAkZB ... hare_sheet

De tekst is:

"Emotional regression turns capable adults into terrified children.

Regression is a sudden feeling of smallness. During regression, “adulting” seems impossible— regardless of chronological age. Things feel larger, scarier, and more overwhelming than what is proportionate to the situation.
Signs of regression include:
1. lack of patience
2. exploding in anger
3. freezing in fear
4. cowering before bosses or co-workers or family members
5. wanting to be the “favorite” friend or employee
6. constantly feeling criticized, feeling incapable, feeling incompetent, or feeling small

The solution to regression is SELF-PARENTING. When we know WHO we are, WHERE we are, and WHEN we are, the functional adult parts of self become available."

Ik herken mij in 3, 5 en 6.

Ik herken mij in nr 1, 2, 4 en 6. Nummer 2 voel ik nog wel, maar is voor mij een duidelijk signaal dat ik niet reageer zoals de situatie is. Dus dan kan ik al gaan nadenken wat ik anders kan doen. Vooral 4 voelt zo ontzettend waar, daar kan ik moeilijk uitstappen.

Cestlavie, wat dapper dat je dat onderwerp hebt ingebracht in de groep. En jammer dat er zo op gereageerd wordt. Weet je nog dat ik er van baalde niet naar MBT te mogen? Toen is mij verteld dat die groep (bij mijn instelling) geschikt is voor mensen die over weinig zelfreflectie, zelfinzicht beschikken. Dat zal voor die 2 groepsgenoten ook wel gelden, want hun gedrag is idd hartstikke onveilig. Zegt de therapeut daar ook wat van?

Tuinhek, ja ik ben nu toch wel blij dat ik snel ben gestart met therapie. Ik werd er de eerste weken behoorlijk door overweldigd en heb een afspraak bij het UWV 3 weken verzet. Maar ik zit nu in wat rustiger vaarwater.

Weet je, bij het lezen van het eerste deel van je bericht voel ik een boel compassie. Wat ontzettend zwaar moeten al die gedachten zijn! Maar ik dacht ook, pfff dit klinkt wel heel lastig om helemaal alleen te doen. Is het goed om steun te vinden bij intervisie? Of vindt je eigenlijk dat je het alleen moet kunnen?

@cestlavie, dankje, dat is een goede oefening van je therapeut. Ik kan me voorstellen dat je een goede band met haar had als ze je zo heeft laten zien hoe die bescherming had moeten zijn vroeger. Het klinkt voor mij helemaal niet zweverig hoor, ik kan het in het kader van de schematherapie plaatsen en het is ergens fijn dat anderen weten hoe het is.

@martje, ook dankjwel voor het meeleven. Ja, ik heb wel compassie nodig eigenlijk op zulke momenten. Want dan ben ik wel te hard en te negatief voor mezelf. Mijn intervisiegroep is zeker helpend, maar vooral om terug te komen bij mezelf. Ik wil niet steeds mijn onzekerheid daar neerleggen, omdat het over meer dan werk gaat. Bij mijn therapeut mocht het er uiteraard wel zijn deze week en daar stond het ook in het kader van het naderende afscheid. Dat was eigenlijk wel heel helpend, al is het lastig om steeds tegen die negatieve stem te 'vechten'. En ook het hebben over de band die we hebben en wat we uit het contact halen, maar tegelijkertijd weten dat het afloopt maakt me verdrietig. Eigenlijk had ik dat een beetje geparkeerd, maar als mijn therapeut aangeeft hoe hij zich erbij voelt maakt dat het eigenlijk nóg erger.

Maar de compassie helpt, zowel de 'kleine tu1nhek' beschermen (zoals in het voorbeeld van cestlavie) als liefde/warmte/compassie bieden. En ik merk dat ik behoefte heb aan contacten met vrienden, dat is positief, daar haal ik natuurlijk ook positief contact uit.

Soms is het gewoon zo moeilijk om niet in die zelfhaat te geloven.... herkennen jullie dat? Ik schaam me wel een beetje om dit te schrijven, want ik was eigenlijk verder dan dit.

@snorrie, ik had nog op jou gereageerd gisteren, maar het forum was stuk. Ik zie dat het niet door is gekomen. Maar hoe gaat het met je buikgriep? Ik kan me helemaal voorstellen dat ziek zijn jou triggert, juist een moment waarop je zorg nodig hebt, dat je je weer klein voelt.

@prazo, hoop dat jouw week niet te druk is deze week!

tu1nhek schreef: ↑

07-05-2019 09:23

Deze vond ik trouwens toepasselijk voor dit topic (had liever en screenshot gemaakt, maarja...werkt even niet mee, hopelijk dit wel):

https://www.instagram.com/p/BxIqZXtAkZB ... hare_sheet

De tekst is:

"Emotional regression turns capable adults into terrified children.

Regression is a sudden feeling of smallness. During regression, “adulting” seems impossible— regardless of chronological age. Things feel larger, scarier, and more overwhelming than what is proportionate to the situation.
Signs of regression include:
1. lack of patience
2. exploding in anger
3. freezing in fear
4. cowering before bosses or co-workers or family members
5. wanting to be the “favorite” friend or employee
6. constantly feeling criticized, feeling incapable, feeling incompetent, or feeling small

The solution to regression is SELF-PARENTING. When we know WHO we are, WHERE we are, and WHEN we are, the functional adult parts of self become available."

Ik herken mij in 3, 5 en 6.

Ik schrijf even snel want ik moet zo verder, maar ik heb gister nog last van nr 2 gehad. Leidinggevende weer onredelijk/bot aan het doen over iets dat voor mij heel belangrijk is (deel van de opleiding die ik volg en waar hij dan een begeleidende rol moet vervullen). Helemaal klagen en alles en ongenoegen uiten terwijl het deel wat hij moet doen echt niet veel is, veruit het meeste aan kosten en arbeid komt op mij neer, en ineens was ik daar zo boos om. Ik ben kwaad vertrokken die dag en heb hem niet meer aangekeken. Ik ben de hele avond blijven hangen in emoties, alles ging als een waas voorbij en ik zat er steeds aan te denken van wat een enorme botte hork het wel niet was, dat hij helemaal niet aan anderen denkt en alleen maar aan zichzelf, ik ging zelfs van woede zo snel friet eten dat ik het bijna weer uitkotste (hier kan ik achteraf om lachen), ik ging helemaal los wat voor een egoïst het wel niet is, etc, tegen een goede vriendin.

Vandaag was leidinggevende gewoon hartstikke aardig en netjes waardoor mij woede ook in een klap verdwenen is. Dus het is een “bui” die hij dan heeft gehad maar ik kan slecht tegen die buien. Ik kan mezelf dan ook niet uit die emotie krijgen en ben echt gekwetst, razend en verdrietig tegelijk, er wordt dan zoveel in een keer getriggerd dat ik het hem op dat moment absoluut niet kan vergeven. Hebben jullie ook zo’n last daarvan na een trigger? Zo enorm erin blijven hangen dat je niet meer af te leiden bent?

Hoi allemaal,

Ik ben nieuw hier op het forum. Ik heb vorige week te horen gekregen dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb met Borderline trekken. Ik sta nu op de wachtlijst voor schematherapie in groepsverband. Het lijkt me leuk om hier mee te kletsen, als dat mag.
Nu ga ik eerst een paar pagina's teruglezen. Jullie hebben al veel geschreven

Groetjes Fleecetrui.

martje55 schreef: ↑

08-05-2019 10:36

Weet je nog dat ik er van baalde niet naar MBT te mogen? Toen is mij verteld dat die groep (bij mijn instelling) geschikt is voor mensen die over weinig zelfreflectie, zelfinzicht beschikken. Dat zal voor die 2 groepsgenoten ook wel gelden, want hun gedrag is idd hartstikke onveilig. Zegt de therapeut daar ook wat van?

Ja klopt Martje, ze hebben denk ik ook minder zelfinzicht en voor mij voelde het heel onveilig. De therapeuten gingen er later wel op in, maar voor mijn gevoel te laat. Pas toen 1 groepsgenoot passief aggressief begon te zuchten en riep dat het niet boeiend was. Maar toen zat ik al hoog in mijn spanning/ emotie.

Hoe staat het verder met de voorbereidingen? de koffer al klaar?

Prazo36 schreef: ↑

08-05-2019 13:32

Vandaag was leidinggevende gewoon hartstikke aardig en netjes waardoor mij woede ook in een klap verdwenen is. Dus het is een “bui” die hij dan heeft gehad maar ik kan slecht tegen die buien. Ik kan mezelf dan ook niet uit die emotie krijgen en ben echt gekwetst, razend en verdrietig tegelijk, er wordt dan zoveel in een keer getriggerd dat ik het hem op dat moment absoluut niet kan vergeven. Hebben jullie ook zo’n last daarvan na een trigger? Zo enorm erin blijven hangen dat je niet meer af te leiden bent?

Ik blijf ook erg lang hangen in mijn emoties, of ik kan erg lang piekeren over iets. Pas wanneer er extern bevestigd word dat de situatie is verandert, dan zakt het weg.
De laatste tijd probeer ik zoveel mogelijk de tips die we hier bespreken en ook vanuit therapie bewust toe te passen. Mijn gevoel proberen te verdragen en niet proberen te strijden. Nu klinkt het alsof dat 1,2,,3, lukt, helaas is dat niet zo, maar voorheen handelde ik altijd naar mijn gevoel en nu probeer ik er gewoon mee rond te lopen/ verdragen

snorriemorrie schreef: ↑

08-05-2019 16:51

Welkom Fleecetrui, leuk dat je mee komt schrijven. Alvast veel succes met de therapie.


Ik heb vanmiddag even mijn kwetsbare kind de vrije loop gelaten en een lijstje gemaakt met alle dingen die me dwarszitten, wat nogal wat is. Nu ga ik eens kijken of ik er een actielijst van kan maken en dan de komende weken zoveel mogelijk praktische dingetjes uit de weg ruimen.

Ik moet ook echt even gaan opruimen hier, het is hier nooit zo vervuild geweest als nu, zelfs niet toen ik net op mezelf woonde. Maar ik mis het overzicht en daardoor lukt het niet echt om het aan te pakken. De modus ongedisciplineerd kind is dat geloof ik, toch? die heb ik altijd al wel een beetje gehad maar de laatste tijd voert ie een beetje de boventoon, gecombineerd met zelfsussen.

Kennen jullie die modus en hoe ga je daarmee om? Ik merk dat wij het er bij onze therapie eigenlijk nooit over hebben gehad, maar ik loop er toch regelmatig tegenaan

Ik (her)ken de modus denk ik wel. Bij mij werkt het in periodes van heel erg streng en gedisciplineerd en dan opeens erg ongedisciplineerd.
Zo kon ik op een avond bedenken dat ik weer heel hard aan mezelf wil werken dmv sporten en dan ga ik er volle 100 % voor, dat hou ik maar een kort tijd vol en vervolgens verval ik in het helemaal niets doen....
Of ik heb hele sombere periodes en dan doe ik ook helemaal niks, heb ik nergens zin in of energie voor. Ik voel dan wel de hele de dag de druk dat ik iets 'moet'doen, maar doe vervolgens niets.

[quote=tu1nhek post_id=29897185 time=1557307205 user_id=365339]

Soms is het gewoon zo moeilijk om niet in die zelfhaat te geloven.... herkennen jullie dat? Ik schaam me wel een beetje om dit te schrijven, want ik was eigenlijk verder dan dit.
/quote]

Tu1nhek, het klinkt alsof je in een dip zit, alsof er iets is geweest dat je valkuilen/ schema's heeft getriggerd.
Ja het is vreselijk lastig om jezelf uit de negatieve gedachten spiraal te halen, het voelt ook als de waarheid, maar dat is het niet!
En hier in dit topic hoef je je niet te schamen voor de gedachten en gevoelens die je hebt.

Fleecetrui schreef: ↑

08-05-2019 15:22

Hoi allemaal,

Ik ben nieuw hier op het forum. Ik heb vorige week te horen gekregen dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb met Borderline trekken. Ik sta nu op de wachtlijst voor schematherapie in groepsverband. Het lijkt me leuk om hier mee te kletsen, als dat mag.
Nu ga ik eerst een paar pagina's teruglezen. Jullie hebben al veel geschreven

Groetjes Fleecetrui.

Van harte welkom juist om mee te lezen en te schrijven!
Hopelijk kun je hier wat herkenning vinden en een plek om je verhaal te doen.