Schema therapie kletspraat

Ow wat goed Snorriemorrie!!! Fijn dat dat papiertje binnen is. Wanneer ga je zelf rijden?

@ Tuinhek, ik denk dat mijn hoge eisen er vooral in zitten dat ik op iedereen moet reageren, voor iedereen aandacht moet hebben. Want anders ben ik niet aardig, dan neem ik (zoals jij al schrijft) teveel ruimte in. En uiteindelijk als het teveel over mij gaat, niet in balans is, dan zijn de anderen je zat. Dit is helaas een tijdje geleden gebeurd met mijn beste vriendin.
Ik ben mij wel bewust dat het een boodschap van vroeger is. Ik gooi het hier juist in de groep om mij te helpen die overtuiging tegen te gaan.

Ik bespreek morgen weer mijn behandelplan met mijn hoofdbehandelaar. En ja, we bespreken zeker in de groep hoe lastig het is als er nieuwe groepsleden bij komen.

Tja die app van de buurman. Het was voor mezelf in ieder geval wel duidelijk dat ik veel te heftig op dat bericht reageerde. Dus ik ben een heleboel gaan schrijven. En tot de conclusie gekomen dat ik toch in het schema afhankelijkheid val. Dat ik hem zie als mijn steun en toeverlaat. Gisteravond heb ik dat aan hem uitgelegd (voor zover hij het snapt). Dat ik niet goed weet wat een gezonde balans is. En dat ik daarom (voorlopig) geen intimiteit met hem wil. Hij wil wel een platonische vriendschap. Maar ik weet niet zeker of ik dat kan.

ach lieve Snoriie, vind het naar om te lezen dat je je zo teleurgesteld voelt. Het is helemaal niet mega kinderachtig, maar ik vind het juist heel begrijpelijk. Je hebt zo lang naar dit moment toe geleefd, door alle angsten en spanning ben je gegaan en dan is het nu eindelijk zover en dat was het, klaar. Ik denk dat dit het moment is om goed te luisteren naar wat je nodig hebt en dat je zelf proberen te geven. Misschien dat naar jezelf herhalen hoe knap het is wat je hebt bereikt, hoe dapper en moedig het van je is geweest dat je jezelf door je rij lessen en examens hebt heen geworsteld en misschien is het helpend om ook stil te staan bij deze teleurstelling....
En misschien gaat dit nu aan je gevoel voorbij, maar even praktischs, misschien kan het helpen om zsm een nieuw moment te plannen met je man om toch nog uit eten te gaan. Zodat je het vieren toch nog in het vooruitzicht hebt, of wat lekkers halen voor later... bij de koffie of later op de avond.
Herken dit gevoel heeel erg, Ik bedoel dat oa met dat lege gevoel, even een korte kick en dan het besef en de vraag, is dit het nou?
Ik wil je wel ondanks dat je nu verdrietig voelt, van harte feleiciteren met je knappe prestatie!

Ah fijn dat je man zo lief en begripvol was! En gelijk heb je om het naast de pizza nog een keer te vieren. Dat ben je waard en dat geld heb je vast snel weer gauw bij elkaar.

Tu1nhek, rot dat je zo verdrietig was. Die worsteling is moeilijk en zwaar, strijdend tegen die innerlijke kritiek. Ik haal veel uit de dingen die je zegt, hoe je daar dan vervolgens op zo'n dag mee omgaat.

Ik sluit me aan bij wat je zegt over die meditatie, Misschien een beetje hypocriet omdat ik de link heb geplaatst , maar ik heb zelf ook moeite met haar stem en hoe ze de dingen zegt, mede door de muziek is het zweverig. Toen ik het beluisterde vond ik het wel helpend voor mezelf door de vragen die ze stelt om jezelf als kind voor je te zien. Ik kon mij er een beter beeld bij vormen.
Net zoals hoe jij een beeld hebt geschetst van het gat in de tuin en de bloemen die ik daar omheen kan planten, dat maakt het gat niet weg, maar zorgt wel voor meer levensvreugd.
Nu moet ik alleen uitzoeken tijdens therapie, hoe ik aan die bloemen kan komen en hoe ik ze vervolgens moet planten en verzorgen, vooral door niet aan de ene kant teveel water te geven en zoveel water dat ik zelf te weinig over houd en aan de andere kant ook niet te weinig of opeens geen, omdat ik teleurgesteld raak of weer boos ben en ze laat uitdrogen
Ik vind het alleen maar heel fijn dat je mee bent gaan schrijven en daarin ook iets van jezelf geeft, naast alle andere waardevolle informatie en de reflectie die jij geeft over wat je leest.

Martje, naast dat ik het heel verdrietig voor je vind, dat het contact met de buurman zo'n impact op je heeft, vind ik het wel heel knap van je dat je je bewust bent van wat hij bij jou triggert, schema afhankelijkheid.
Die balans is vind ik zelf ook heel erg moeilijk. omdat ik snel een soort van verslaafd raak aan de persoon en steeds meer het gevoel krijg niet meer zonder te willen of te kunnen en daar kom ik vaak te laat.
(Dat bedoel ik met de bloemen te veel water te geven)

Even kort voor vanavond:

@snorrie gefeliciteerd! Supergoed gedaan! Nooit meer rijles! Heerlijk wat jammer dat de dag toch zo verdrietig voor je was. Ik hoop dat het vanavond heeft geholpen om met je man samen een beetje te vieren. Had je het gevoel dat niemand je belangrijk vond of tijd voor je had?

@cestlavie, dank voor je lieve woorden. Leuk hoe je de tuinmetafoor uitbreidt ik voel me even mislukt en ik weet niet eens goed waarom, nouja, wel...ik zit gewoon nogal in het negatieve en dan denk ik dingen als 'zie je wel, het wordt nooit wat, het blijft altijd zo broos en tijdelijk' terwijl, als ik dat opschrijf ik weet dat het niet waar is. Ik voel me zo slap dat ik me toch zo vaak nog laat inpakken door die onzekerheid. En vanmorgen koos ik voor zelfzussen en eigenlijk ben ik boos op mezelf daarover en voel ik me slap, want ik weet eigenlijk heel goed dat ik iets anders had moeten doen; het kindstuk zien en erkennen en ervoor zorgen. Maar ik kneep er tussenuit en ging voor zelfzussen. Deze week heb ik het met mijn therapeut gehad over mijn bodemloze put die eigenlijk gaat over bevestiging en gezien worden. En dat ik in het nu alle bevestiging en gezien worden nog eigenlijk te vaak in die bodemloze put mik waar het verdwijnt. Want die bodemloze put is niet te vullen. Maar dan bouw ik zo weinig op en blijf ik worstelen met dat gat. De bevestiging en gezien worden in het nu zijn de bloemen en zaadjes die ik moet planten om het gat heen (en niet in het gat gooien omdat ik dat probeer te vullen). In het gat gaan ze verloren en zal er dus nooit tot een tuin komen. Mijn tuintje groeit wel, maar is wel echt nog een beetje magertjes (We hebben het niet letterlijk over de tuinmetafoor gehad, maar zo schrijf ik hem dan hier zo op). Nouja, het mag ook een mindere dag zijn, er zijn echt wel wat uitdagingen geweest vandaag, dus het zien als iets wat mis is met mij is echt te streng. Vasthouden, nabijheid bieden, goed voor mezelf zorgen en morgen weer verder. Een slechte dag zegt niet alles. Zo kom ik ook steeds een stukje verder, door ook niet elke keer te oordelen als het minder gaat.

Nouja, toch niet zo kort als ik dacht vanavond

@martje, dat is knap werk dat je hebt uitgezocht zit hoe je gevoel naar de buurman zit. Moedig dat je eerlijk naar jezelf bent hierover, dat is lang niet altijd makkelijk!

@Snorriemorrie; van harte, wat heb je dat geweldig gedaan. Gelukkig dat je ook uiteindelijk hebt kunnen kiezen om jezelf wat te gunnen, want dat heb je dubbel en dwars verdiend hoor!

@Tu1nhek; je bent ook wel streng voor jezelf hoor, zelfs het kindstuk moet erkend en verzorgd worden elke keer? Zelfsussen af en toe is toch ook geen doodzonde? Het is nogal een worsteling, en ik zou accepterend proberen naar jezelf toe als je eens een keer een andere coping uit de kast trekt, dan hoef je dáár tenminste niet over in te zitten. Het is al erg genoeg voor je dat de hele situatie die is voorgevallen, je zo’n naar gevoel geeft.

Ik ben zelf vandaag weggegaan van m’n werk, er was zoveel druk en stress dat ik het echt niet meer trok en ik heb gezegd dat ik me niet goed voelde e ben weggereden. Heb de rest van de dag in mijn bed gelegen. Morgen probeer ik ‘t weer. Ik heb ook even mn eigen negatieve gedachten even oogeschreven en weerlegd en kwam er toen achter dat ik weer allerlei zaken uit hun verband trok. Dus dat was nuttig, ikvoel me ook iets beter nu. Al voel ik me nog wel lamlendig, hoofdpijn en heel misselijk.

Snorriemorrie, hoe gaat het nu? Wat fijn dat je man je verdriet kon horen. Klinkt als een goede oplossing, pizza eten en later uit eten.

Cestlavie, je schrijft: omdat ik snel een soort van verslaafd raak aan de persoon en steeds meer het gevoel krijg niet meer zonder te willen of te kunnen en daar kom ik vaak te laat. Mist daar nog het woordje 'achter'? En bedoel je dan ook dat de relatie kapot gaat? Van teveel water geven?

Mooie metafoor tuinhek! Hij zit ook vaak in mijn hoofd

Oef Prazo, hoe gaat het met jou? Goed dat je een grens gesteld hebt. Ben je bijgekomen? En is het nog nodig om voor de komende tijd meer grenzen met jezelf af te spreken?

Tuinhek, dank je wel voor het compliment!
Bij mij triggerde je bericht ook een gevoel van "mag het af en toe ook misgaan?" Ja, je hebt een onhandige coping in gezet. Maar kan je na afloop mild voor jezelf zijn? Dat helpt zó om het niet dubbelop te laten gaan.

Ik ben vanmiddag ook aan het zelfsussen geweest. Vanochtend 1e maal naar de mediator geweest. Na afloop was ik eigenlijk heel erg bang dat mijn ex geen co-ouderschap wil. En ook wel bang dat het dus op een vechtscheiding uit gaat lopen. Maar ik ging dus al het gevoel wegeten. Na een aantal uren mezelf een schop onder de kont gegeven, de natuur in gegaan en daar toch bij m'n gevoel kunnen komen.

Ik wil nog graag wat delen. Ik heb 2e gesprek gehad over mijn behandelplan. De therapeut liet mij heel goed inzien dat schema's "Falen/mislukken" en "Hoge eisen" een leuk één-tweetje doen. Van mijn hoge eisen moet ik mijn doelen allemaal helemaal perfect gehaald hebben (het liefst gisteren). En de andere kant is dat ik denk dat ik het toch allemaal niet kan en dat ik er maar beter niet aan kan beginnen. Nou ja, ik zie het tenminste. Nu nog proberen te veranderen.

martje55 schreef: ↑

03-05-2019 18:30

Snorriemorrie, hoe gaat het nu? Wat fijn dat je man je verdriet kon horen. Klinkt als een goede oplossing, pizza eten en later uit eten.

Cestlavie, je schrijft: omdat ik snel een soort van verslaafd raak aan de persoon en steeds meer het gevoel krijg niet meer zonder te willen of te kunnen en daar kom ik vaak te laat. Mist daar nog het woordje 'achter'? En bedoel je dan ook dat de relatie kapot gaat? Van teveel water geven?

Mooie metafoor tuinhek! Hij zit ook vaak in mijn hoofd

Oef Prazo, hoe gaat het met jou? Goed dat je een grens gesteld hebt. Ben je bijgekomen? En is het nog nodig om voor de komende tijd meer grenzen met jezelf af te spreken?

Tuinhek, dank je wel voor het compliment!
Bij mij triggerde je bericht ook een gevoel van "mag het af en toe ook misgaan?" Ja, je hebt een onhandige coping in gezet. Maar kan je na afloop mild voor jezelf zijn? Dat helpt zó om het niet dubbelop te laten gaan.

Ik ben vanmiddag ook aan het zelfsussen geweest. Vanochtend 1e maal naar de mediator geweest. Na afloop was ik eigenlijk heel erg bang dat mijn ex geen co-ouderschap wil. En ook wel bang dat het dus op een vechtscheiding uit gaat lopen. Maar ik ging dus al het gevoel wegeten. Na een aantal uren mezelf een schop onder de kont gegeven, de natuur in gegaan en daar toch bij m'n gevoel kunnen komen.

Ik wil nog graag wat delen. Ik heb 2e gesprek gehad over mijn behandelplan. De therapeut liet mij heel goed inzien dat schema's "Falen/mislukken" en "Hoge eisen" een leuk één-tweetje doen. Van mijn hoge eisen moet ik mijn doelen allemaal helemaal perfect gehaald hebben (het liefst gisteren). En de andere kant is dat ik denk dat ik het toch allemaal niet kan en dat ik er maar beter niet aan kan beginnen. Nou ja, ik zie het tenminste. Nu nog proberen te veranderen.

Wat je schrijft over dat enerzijds torenhoge eisen en als reactie daarop maar helemaal niet beginnen is zo herkenbaar... Dat gevoel dat als je bezig bent dat het slecht/onder de maat is wat je doet is ontzettend oncomfortabel. Tijdens mijn studie ook wel eens deadlines niet door gehaald of dingen niet door ingeleverd. Echt heel goed dat je het ziet. Ga je nu trainen om het vervelende gevoel te verdragen als je bezig bent en het voldoet niet aan je hoge eisen? Of hebben jullie een andere insteek om het te tackelen? Ben wel benieuwd omdat ik hier zelf ook nog altijd mee worstel.

Ik merk echt dat ik de afgelopen week aan het einde van mijn latijn was, als ik niet werkte lag ik in bed te slapen en als ik wel werkte zat ik eigenlijk ook te suffen. Ik heb niet bepaald geschitterd de afgelopen week. Ik sluit me dan ook af en zeg heel weinig waardoor mensen ook geen weet hebben wat er in me omgaat. Gister heb ik alle moed bijelkaar geraapt en aangestuurd op een overleg met mijn leidinggevende over mijn projectplanning. Toen kreeg ik een gesprek van ruim anderhalf uur waarop ik aangaf dat ik vastliep en verzoop in het werk en of hij me weer op weg kon helpen. Dit deed hij heel stapsgewijs dus ik kan nu ook echt weer verder, maar ik heb wel even een klap van vermoeidheid gehad Maar daar krabbel ik nu dus langzaam uit op.

Hoi allemaal,

@martje en @prazo, ook héél erg herkenbaar de angst om te falen en de hoge eisen. Eigenlijk onderliggend steeds de angst om niet goed genoeg te zijn. En dan boos en straffend zijn naar jezelf omdat je dingen uitstelt of er helemaal niet aan begint? Overigens is dit wel iets waar volgens mij heel veel mensen (ook zonder psychische problemen) zich in herkennen. Het gaat eigenlijk om de overtuigingen en de leerervaringen onder die hoge eisen en de angst om te falen/niet goed genoeg te zijn. Die zijn wat de hoge eisen drijven. Daar kan je inzicht verkrijgen en het is ook waar je ingang hebt om jezelf iets te bieden. Bij mij was en is dit het meest hardnekkige van alles en ik leer en oefen nog steeds elk uur van elke dag hiermee. Wat ik wel merk is dat ik er verder mee kom en dat het elke keer voor mij weer verbazend is hoe veel lagen dit probleem heeft. Momenteel heb ik wel wat aan het werk van Brené Brown. Eerder vond ik haar ook goed, maar ik kon er niks mee. Eigenlijk zat ik er nog te diep in en was haar werk eigenlijk nog te onbereikbaar voor mij daardoor.

Jullie hebben ook echt deels gelijk dat ik wat streng naar mezelf toe ben wat betreft het zelfsussen. Tegelijkertijd laat ik het ook echt wel gaan. Het mag absoluut een keer misgaan, zeker, om jullie vraag te beantwoorden. Dat vind ik ook echt geen probleem. Maar het gaat eigenlijk nog/weer te veel, te vaak en te lang mis. Ik schreef er een tijdje geleden over en sindsdien is het wel verbeterd, maar het gaat op en neer en ik moet ook signaleren dat dat niet goed is nu. Het is meer dan af en toe een uitschieter. Maar boos worden op mezelf erom heeft zeker geen zin, dat helpt me niet verder. Het zien voor wat het is is helpender, maar zelfcompassie is niet alleen het zien en meeleven met de gevoelens die eronder zitten, maar ook mezelf begrenzen. Zo is dat ook naar kinderen toe en dus naar het kindstuk. Maar goed, boos zijn heeft inderdaad geen zin, dan wordt de behoefte om te zelfsussen alleen maar groter en de stap om te kunnen begrenzen alleen maar moeilijker.

@prazo, nou....alweer zo'n goede stap gezet! Je moest echt onderuit gaan om het te herkennen, maar je zal dit moment in de toekomst als het goed is steeds vaker voor zijn. Wat goed dat je dus hebt aangegeven waar je tegenaan loopt en dat je leidinggevende met je mee heeft gedacht. Kan je hier ook een beetje trots op zijn? Ik kan het niet uit je stuk halen hoe je je hierover voelt, hebt het idee dat de vermoeidheid nog overheerst (helemaal logisch ook). Maar vanaf hier voel ik me in ieder geval supertrots op je! Zó god bezig!! Hoe is je leefsituatie verder? Je bent nu nog bij je ouders, geeft dat ook extra stress of is dat te doen? En de rechtszaak/(zaken?) die loopt? Hoe zorg je nu dat je bijkomt van de vermoeidheid?

@martje, helemaal gelijk dus met het 'dubbelop' gaan als ik boos of streng op mezelf ben. Dat herken jij vast ook uit je eigen ervaringen. Superknap dat jij het zelfsussen hebt omgezet, ik weet hoe moeilijk dat is! Echt goed gedaan! Wonen jouw kinderen nu eigenlijk bij jou (ex)partner? Hoef je niet te antwoorden natuurlijk als het te privé is. En de tuinmetafoor gebruik ik ook voor mezelf deze week haha, dus hij zit ook in mijn hoofd! Het helpt me om momenten uit het nu te pakken wat meer te zien en ze niet in de bodemloze put te gooien. Het is goed voor mij om me daar meer bewust van te zijn.

@snorrie, broos blijven wil ik niet, maar op bepaalde gebieden kwetsbaar zijn, ja dat is oké. Zoals je zegt, het zal een litteken blijven en dat is niet erg. Dat is ook echt niet anders en dat kan niet anders. Ben jij een beetje bijgekomen van afgelopen week en van de weken daarvoor? Ben je ook al bij de tandarts geweest? Je werd wel behoorlijk getriggerd volgens mij na je rijexamen, dat je je zo alleen en onbelangrijk voelde.

@cestlavie, hoe is het met jou?

Ik heb net iets gedaan wat ik behooooooorlijk aan het uitstellen was. Ik voelde me dan ook nog eens slecht over het uitstellen. En ik wíst heel goed dat ik aan het uitstellen was, omdat ik bang was om niet te voldoen. Kennen jullie de TED talk van Tim Urban - Inside the Mind of a Master Procrastinator? Ik was wel vol in de 'dark playground' aan het spelen maar, zoals ik hierboven schreef, ik kan eindelijk wat meer met het werk van Brené Brown en dat hielp me ook om uit de 'dark playground' te stappen. Dus daar ben ik blij mee en eigenlijk ook trots om te zien dat hoe ik bepaalde zaken heb aangepakt de afgelopen jaren eigenlijk heel erg overeenkomen met het werk van Brené Brown over kwetsbaarheid, schaamte en moed. Ik ben niet iemand die kwetsbaarheid als een zwakte niet, juist niet! Maar nu ik terugkijk kan ik zien dat ik daar wél last van had. Ik deed iets wat énorm kwetsbaar was, alleen zag en noemde ik het niet zo. Ik wist wel dat ik risico nam, maar ik noemde het geen kwetsbaarheid. En op sommige momenten was ik eigenlijk bang dat mijn keuze, mijn ingeslagen weg, zwak was. En ik kon me schamen naar anderen toe, omdat ik dacht dat het als zwak gezien zou worden. En dat is vast ook zo door bepaalde mensen. Maar nu we verder zijn en ik de beloningen van mijn keuzes begin te oogsten kijk ik terug en zie ik, ja, ik nam risico en dat maakte me enorm kwetsbaar. En het was dus niet zwak, ook al is de neiging om het zo te bekijken, maar eigenlijk ontzettend moedig.

Eigenlijk kan ik zeggen dat ik een productieve week heb gehad. Echt wel slechte, negatieve dagen, maar ik ben ook echt aan de slag met waar dat vandaan komt, verbindingen (weer) aan het leggen en verbindingen die eerst wat abstract waren worden nu veel concreter. En ik ben met de tuinmetafoor bezig. Daarnaast ben ik wel erg aan het zelfsussen en dat wil ik komende week gaan stoppen.

Hier voor degenen die willen lachen, de dark playground
https://www.ted.com/talks/tim_urban_ins ... anguage=en

Hoe gaat het met jullie?

Wat een ( bijna feest der) herkenning de TED talk en wat jullie schrijven in jullie posts. Ik heb met wat schaamrood op de kaken gekeken en zeker ook gelachen. Nieuwe en leuke metaforen in mijn hoofd. Vooral de aap.
Ik lees in de post dat jullie (Martje, TuInhek en Prazo) dit ook herkennen. Echter is de aap in mijn hoofd alleen niet zo vrolijk, wanneer deze speelt in de Dark playground waarschijnlijk heb ik altijd op hetzelfde moment een aap en een paniekmonster aan het spelen de dark playground. Het 1- 2 tje wat Martje omschrijft ook.
Maar ik het herken het heel erg en het heeft mij veel problemen gegeven in mijn werk en daardoor ook er echt uitgeknalt. Ik heb ook een tijd gedacht dat ik ADD zou hebben, ik stel alles uit wat ik moeilijk of spannend vind, ben de hele dag in gedachten, super chaotisch ook en heb een enorme korte concentratieboog. Echter heeft het denk ik bij mij niet te maken met mijn hersenen die prikkels anders verwerken, maar ik denk doordat ik mijn gevoelens en gedachten niet kan reguleren en torenhoge eisen stel, die ik op voorhand niet kan halen, mezelf dan afstraf en ga zelfsussen en vervolgens weer nog hogere eisen stel omdat het vorige niet behaald is, wat natuurlijk weer het gevoel van falen geeft etc etc. en zo is het kringetje rond.

Verder lees ik bij jou jullie weer mooie en kwetsbare posts en vooral moedige stappen.

Eigenlijk heb ik vandaag ook een uitstel dag, ik had gisteravond veel plannen gemaakt in mijn hoofd voor vandaag. Nu nog niks van waargemaakt, ik ben te moe en heb er niet zoveel zin in.
Mijn vriend komt dit weekend niet ivm werken, dat maakt mijn dag/ weekend in een keer leeg en voel ik me ook wat onthand. Daarnaast heb ik van de week (door de tuin metafoor) contact gezocht met een nicht van mij. Ik roep al 1 jaar dat ik nog wel een keer op bezoek zou komen, nooit gedaan en altijd wel de gevoelens van schuld gehad daarover. Gisteren in de auto gestapt en op vistite gegaan.
Het was oke om daar te zijn, maar het kost mij veel energie, waardoor ik me nu gesloopt voel.

Voor jullie hopelijk een fijne zaterdag

....aanvulling, mijn vriend belde net, het werken morgen gaat niet door, hij komt toch, dus leuk nieuws voor mij

martje55 schreef: ↑

03-05-2019 18:30

Cestlavie, je schrijft: omdat ik snel een soort van verslaafd raak aan de persoon en steeds meer het gevoel krijg niet meer zonder te willen of te kunnen en daar kom ik vaak te laat. Mist daar nog het woordje 'achter'? En bedoel je dan ook dat de relatie kapot gaat? Van teveel water geven?

Hoi Martje,
Ik lees alles nog eens over en zie dat je een vraag aan mij hebt gesteld.
Ik bedoel inderdaad, dat ik er 'vaak ' te laat achter kom.
Wanneer ik iemand aardig vind, begint het contact altijd met aftasten, ik denk dat ik in zo'n fase ook grotendeels onbewust ook aftast wat ik aan de persoon kan hebben, welke gelijkenissen er zijn of verschillen, ziet de persoon mij? begrijpt de persoon mij? vangt de persoon subtiele signalen op? houd de persoon zich aan afspraken? Wanneer dit allemaal zo is, kan ik mij heel snel verbonden voelen met de persoon, wat snel omslaat in een soort verliefdheid achtig iets gevoel. Ik wil vaak bij de persoon zijn, hij/ zij word steeds belangrijker, ik wil alles voor degene doen, maar hoop ook dat degene er voor mij is. Dus dan ben ik geneigd om veel te willen delen en ik wil dat de persoon mij net zo aardig, fijn, belangrijk vind als andersom. Het is in het verleden wel eens voorgekomen dat ik dan indirect en onbewust veeleisend kan worden/ claimend. Ik kan dan hoge verwachingen hebben bv dat de persoon mijn berichtjes meteen beantwoord, dat we elke dag elkaar spreken of meerdere keren per week zien. Maar bv ook dat ik het dan niet goed kan verdragen als de ander ook contacten naast mij heeft en ook kan ik het heel lastig vinden als de ander bv ook heel gelukkig kan zijn zonder mij. Ik kan dan snel gekwetst of teleurgesteld raken, waardoor mensen ook weer afstand van mij gaan nemen, omdat ik dan niet meer fijn ben in het contact. En dit alles gebeurd zonder dat ik dit uitspreek. Het is niet zo dat ik mijn teleurstelling met woorden uit of boos reageer, maar men ziet dat ik dan heel somber ben of heel stil, nergens zin meer in heb en continue om bevestiging vraag. Nou niet een heel leuk persoon dus om mee af te spreken. Ik kan mij voorstellen dat mensen vinden dat ik energie zuigend ben.
Dit heb ik afgelopen 2 jaren in kunnen zien door therapie, nu de volgende fase; leren om het anders te doen.

Cestlavie83 schreef: ↑

04-05-2019 15:10

Wat een ( bijna feest der) herkenning de TED talk en wat jullie schrijven in jullie posts. Ik heb met wat schaamrood op de kaken gekeken en zeker ook gelachen. Nieuwe en leuke metaforen in mijn hoofd. Vooral de aap.
Ik lees in de post dat jullie (Martje, TuInhek en Prazo) dit ook herkennen. Echter is de aap in mijn hoofd alleen niet zo vrolijk, wanneer deze speelt in de Dark playground waarschijnlijk heb ik altijd op hetzelfde moment een aap en een paniekmonster aan het spelen de dark playground. Het 1- 2 tje wat Martje omschrijft ook.
Maar ik het herken het heel erg en het heeft mij veel problemen gegeven in mijn werk en daardoor ook er echt uitgeknalt. Ik heb ook een tijd gedacht dat ik ADD zou hebben, ik stel alles uit wat ik moeilijk of spannend vind, ben de hele dag in gedachten, super chaotisch ook en heb een enorme korte concentratieboog. Echter heeft het denk ik bij mij niet te maken met mijn hersenen die prikkels anders verwerken, maar ik denk doordat ik mijn gevoelens en gedachten niet kan reguleren en torenhoge eisen stel, die ik op voorhand niet kan halen, mezelf dan afstraf en ga zelfsussen en vervolgens weer nog hogere eisen stel omdat het vorige niet behaald is, wat natuurlijk weer het gevoel van falen geeft etc etc. en zo is het kringetje rond.

Verder lees ik bij jou jullie weer mooie en kwetsbare posts en vooral moedige stappen.

Eigenlijk heb ik vandaag ook een uitstel dag, ik had gisteravond veel plannen gemaakt in mijn hoofd voor vandaag. Nu nog niks van waargemaakt, ik ben te moe en heb er niet zoveel zin in.
Mijn vriend komt dit weekend niet ivm werken, dat maakt mijn dag/ weekend in een keer leeg en voel ik me ook wat onthand. Daarnaast heb ik van de week (door de tuin metafoor) contact gezocht met een nicht van mij. Ik roep al 1 jaar dat ik nog wel een keer op bezoek zou komen, nooit gedaan en altijd wel de gevoelens van schuld gehad daarover. Gisteren in de auto gestapt en op vistite gegaan.
Het was oke om daar te zijn, maar het kost mij veel energie, waardoor ik me nu gesloopt voel.

Voor jullie hopelijk een fijne zaterdag

Echt waar, er lijken steeds meer overeenkomsten tussen ons! Ik zit nog steeds in de 'fase' dat ik denk dat ik ADD heb. Vooral omdat ik me inderdaad lastig kan concentreren vaak, veel in mijn hoofd zit (dagdromen, vaak met mijn gedachten heel ergens anders zit), een chaoot die niet in staat is om structuur te houden zodra ze op zichzelf is aangewezen, etcetera. Indicatieve testjes wijzen ook op de waarschijnlijkheid dat ik het heb. Heb ook wel eens serieus overwogen ermee naar de HA te gaan omdat ik er last van heb, maar wat me weerhield was het besef dat ik dan waarschijnlijk ritalin krijg en daar zit ik nu ook weer niet op te wachten. En verder is er volgens mij niet zoveel aan te doen, behalve coaching, maar goed dat kost ook veel tijd allemaal. Maar het kan dus ook te maken hebben met de mega criticus in ons eigen hoofd? Dat heb ik nog nooit zo gezien, wat interessant dat je dat ter sprake brengt... Misschien is dat bij mij ook wel meer gerelateerd aan een laag zelfbeeld dan aan een deficiëntie aan mijn brein...

tu1nhek schreef: ↑

04-05-2019 13:19

@prazo, nou....alweer zo'n goede stap gezet! Je moest echt onderuit gaan om het te herkennen, maar je zal dit moment in de toekomst als het goed is steeds vaker voor zijn. Wat goed dat je dus hebt aangegeven waar je tegenaan loopt en dat je leidinggevende met je mee heeft gedacht. Kan je hier ook een beetje trots op zijn? Ik kan het niet uit je stuk halen hoe je je hierover voelt, hebt het idee dat de vermoeidheid nog overheerst (helemaal logisch ook). Maar vanaf hier voel ik me in ieder geval supertrots op je! Zó god bezig!! Hoe is je leefsituatie verder? Je bent nu nog bij je ouders, geeft dat ook extra stress of is dat te doen? En de rechtszaak/(zaken?) die loopt? Hoe zorg je nu dat je bijkomt van de vermoeidheid?

Ik heb net iets gedaan wat ik behooooooorlijk aan het uitstellen was. Ik voelde me dan ook nog eens slecht over het uitstellen. En ik wíst heel goed dat ik aan het uitstellen was, omdat ik bang was om niet te voldoen. Kennen jullie de TED talk van Tim Urban - Inside the Mind of a Master Procrastinator? Ik was wel vol in de 'dark playground' aan het spelen maar, zoals ik hierboven schreef, ik kan eindelijk wat meer met het werk van Brené Brown en dat hielp me ook om uit de 'dark playground' te stappen. Dus daar ben ik blij mee en eigenlijk ook trots om te zien dat hoe ik bepaalde zaken heb aangepakt de afgelopen jaren eigenlijk heel erg overeenkomen met het werk van Brené Brown over kwetsbaarheid, schaamte en moed. Ik ben niet iemand die kwetsbaarheid als een zwakte niet, juist niet! Maar nu ik terugkijk kan ik zien dat ik daar wél last van had. Ik deed iets wat énorm kwetsbaar was, alleen zag en noemde ik het niet zo. Ik wist wel dat ik risico nam, maar ik noemde het geen kwetsbaarheid. En op sommige momenten was ik eigenlijk bang dat mijn keuze, mijn ingeslagen weg, zwak was. En ik kon me schamen naar anderen toe, omdat ik dacht dat het als zwak gezien zou worden. En dat is vast ook zo door bepaalde mensen. Maar nu we verder zijn en ik de beloningen van mijn keuzes begin te oogsten kijk ik terug en zie ik, ja, ik nam risico en dat maakte me enorm kwetsbaar. En het was dus niet zwak, ook al is de neiging om het zo te bekijken, maar eigenlijk ontzettend moedig.

Eigenlijk kan ik zeggen dat ik een productieve week heb gehad. Echt wel slechte, negatieve dagen, maar ik ben ook echt aan de slag met waar dat vandaan komt, verbindingen (weer) aan het leggen en verbindingen die eerst wat abstract waren worden nu veel concreter. En ik ben met de tuinmetafoor bezig. Daarnaast ben ik wel erg aan het zelfsussen en dat wil ik komende week gaan stoppen.

Hier voor degenen die willen lachen, de dark playground
https://www.ted.com/talks/tim_urban_ins ... anguage=en

Hoe gaat het met jullie?

Ik ken deze TED talk inderdaad Tu1nhek, ik heb er ook erg om gelachen en mezelf er ook erg in herkend inderdaad. Bedankt voor je complimenten, ik ben inderdaad zo gevloerd door de vermoeidheid dat ik me fysiek ook heel erg slecht voel, en daarom slecht in staat ben het positieve te voelen. Het is een tweestrijd tussen trots en schaamte, omdat mijn leidinggevende niet per sé heeft benoemd dat hij begrip had hiervoor of begreep dat het voor mij nog lastig was. Dit maakt dat ik het zelf ga invullen en dat hij misschien wel had verwacht dat ik dit gewoon zou kunnen, zelfstandig. Er is wel veel tijd besteed en tijd die het kostte leek geen factor, dus misschien is dat al voldoende om aan te nemen dat het begrepen werd en geen probleem was, maar ik merk dat ik het lastig vind om zonder bevestiging mezelf gerust te stellen. Ik blijf bang dat ik 'm nog een keer te horen krijg, zeg maar. Van nou zo zelfstandig was jij nog niet na 4 maanden, had ik toch wel van je verwacht zo inmiddels. Ik zit er ergens een beetje o p te wachten. Terwijl ik het oprecht even niet meer wist, maar dan twijfel ik vooral aan mijn eigen intelligentie en organisatievermogen. Misschien leek mijn c.v. heel wat maar val ik toch een beetje tegen, en dat is mijn angst. Vandaar het dubbele gevoel.

Mijn thuissituatie is goed, echt nergens last van. het proces ook, speelt op de achtergrond en gaat om iets waar ik recht op zou hebben, dus ik ben de eiser, gelukkig, dat maakt het al een stuk minder stressvol dan wanneer ik degene was die in gebreke gesteld werd.Dus dat valt heel erg mee. Maar dat is inderdaad nog niet klaar, al verlies ik wel steeds iets meer de hoop dat het voor mij goed afloopt. Het gaat niet om enorm veel geld maar wel aanzienlijk genoeg dat het voor mij heel erg jammer zou zijn als ik het niet alsnog kreeg. Verder ga ik er niet op in wegens herkenbaarheid. maar ik ben 'gelukkig' de eiser. Maar het is geen hoger beroep waard, laat ik het zo zeggen. Ik ben te moe om heel actief bezig te zijn met huisvesting, ik zal heel eerlijk zijn: ik denk dat fulltime werken + het extra onderwijs (ca 47-50 uur p/w) + sporten wat ik ook wil doen maar vaak al niet lukt + een huishouden runnen zou zorgen dat ik een burn out krijg. Nu heb ik nog de luxe dat vaak het eten klaarstaat.

O echt waar Prazo? Jaa ik heb het ook echt een tijd gedacht dat ik het zou hebben of trekken ervan. Waar ik mezelf, denk ik niet in herken is bv het gedeelte, dat bij veel mensen met AD(H)D aan de hand lijkt te zijn, moeite met tijdsbesef en dat prikkels hen te lijken overspoelen en dat situaties hen lijkt te overkomen. Als kind zijnde had ik bv ook niet zoveel uitstelproblemen, tenminste niet dat ik weet want ik had een moeder die er boven op zat.... ik was altijd wel snel afgeleid en altijd veel in gedachten, maar verder kan ik mij geen verdere symptomen herinneren.
Maar het kan natuurlijk wel een mogelijkheid zijn, ook voor jou dat het wel ADD is, in combinatie met kritische gedachten en een laag zelfbeeld.
Ik vermoed dat als ik mij zou laten testen dat ik iig wat trekken zou hebben, maar ik weet dat het ook een overlap heeft met de diagnose die ik nu heb, alleen is de oorzaak ervan anders of misschien toch een combinatie.
Net zoals jij al zegt, daarnaast is er voor AD(H)D ook geen kantklare oplossing, maar het aanleren van nieuwe handigheidjes, trucjes, structuur wat kan helpen en inderdaad eventueel medicatie.

Cestlavie83 schreef: ↑

04-05-2019 18:40

O echt waar Prazo? Jaa ik heb het ook echt een tijd gedacht dat ik het zou hebben of trekken ervan. Waar ik mezelf, denk ik niet in herken is bv het gedeelte, dat bij veel mensen met AD(H)D aan de hand lijkt te zijn, moeite met tijdsbesef en dat prikkels hen te lijken overspoelen en dat situaties hen lijkt te overkomen. Als kind zijnde had ik bv ook niet zoveel uitstelproblemen, tenminste niet dat ik weet want ik had een moeder die er boven op zat.... ik was altijd wel snel afgeleid en altijd veel in gedachten, maar verder kan ik mij geen verdere symptomen herinneren.
Maar het kan natuurlijk wel een mogelijkheid zijn, ook voor jou dat het wel ADD is, in combinatie met kritische gedachten en een laag zelfbeeld.
Ik vermoed dat als ik mij zou laten testen dat ik iig wat trekken zou hebben, maar ik weet dat het ook een overlap heeft met de diagnose die ik nu heb, alleen is de oorzaak ervan anders of misschien toch een combinatie.
Net zoals jij al zegt, daarnaast is er voor AD(H)D ook geen kantklare oplossing, maar het aanleren van nieuwe handigheidjes, trucjes, structuur wat kan helpen en inderdaad eventueel medicatie.

Ik moet zeggen dat ik mijzelf ook in de hyperfocus herken. Ik kan als ik eenmaal ergens echt interesse in heb en bezig ben ook zo maar 3 uur bezig zijn en dan niet doorhebben dat het al 20u is en ik eigenlijk allang gegeten zou moeten hebben. Dan ben ik misselijk van de honger maar dat heb ik niet in de gaten gehad omdat ik zo opgegaan ben in mijn taak. Eigenlijk herken ik me in alles van een ADD'er, als ik alleen ben kan ik mijn maaltijden ook nooit op gezette tijden nuttigen, gaat altijd helemaal mis. Ik ben dus niet heel erg druk dus vandaar dat ik op ADD uit kwam. Mijn ouders weten dit inmiddels en helpen mij ook hiermee, het is gewoon absoluut niet mijn sterkste kant, structuur en plannen. Soms verwijt ik mezelf ook wel eens dat ik goed voor mezelf zorgen gewoon niet belangrijk genoeg vind omdat ik mezelf niet genoeg waard vind, en het daarom fout gaat. Ik vind het inderdaad ook lastig om de vinger op de precieze oorzaak te leggen...

De punten die je noemt, komen inderdaad veel overeen met de kenmerken van AD(h)D. Fijn om te lezen dat je ouders hiermee wel helpend zijn!
Wat de psychiater mij destijds bij de intake fase heeft uitgelegd is dat het wel vaak in combinatie met persoonlijkheidproblematiek/ stoornis voorkomt. Want als je bv als kind zijnde al onoplettend was, snel afgeleid of chaotisch, is de kans aanwezig dat kinderen veel kritiek krijgen; 'let nou toch eens op, heb je alweer niet je taak gedaan? je luistert ook nooit'etc....
Daardoor worden weer verschillende disfunctionele schema's opgebouwd en er kan een laag zelfbeeld ontwikkelt worden.

Maar ben je voornemend om je te laten testen als ik vragen mag?

Cestlavie83 schreef: ↑

04-05-2019 19:06

De punten die je noemt, komen inderdaad veel overeen met de kenmerken van AD(h)D. Fijn om te lezen dat je ouders hiermee wel helpend zijn!
Wat de psychiater mij destijds bij de intake fase heeft uitgelegd is dat het wel vaak in combinatie met persoonlijkheidproblematiek/ stoornis voorkomt. Want als je bv als kind zijnde al onoplettend was, snel afgeleid of chaotisch, is de kans aanwezig dat kinderen veel kritiek krijgen; 'let nou toch eens op, heb je alweer niet je taak gedaan? je luistert ook nooit'etc....
Daardoor worden weer verschillende disfunctionele schema's opgebouwd en er kan een laag zelfbeeld ontwikkelt worden.

Maar ben je voornemend om je te laten testen als ik vragen mag?

Dat klinkt wel heel logisch op zich, zoals je het beschrijft. Het zal wel hand in hand gaan vaak, inderdaad. Ik kreeg ook vroeger vaak de opmerkingen precies zoals je ze noemt. Let nou eens op was wel een klassieker. Ik wil me in de toekomst laten testen als ik er in mijn werk teveel last van blijf houden (en in mijn privé leven).

Tuinhek, dank je wel weer. Het blijft hard werken, maar ik kom er steeds doorheen.
Ja, mijn 2 jongens wonen op dit moment bij hun vader. Één van mijn doelen in het behandelplan is om weer meer voor mijn kinderen te gaan zorgen.

Cestlavie, dapper dat je zo uitgebreid reageert op mijn vraag. Ik herken een groot deel van wat je schrijft. Vooral het de ander zo ontzettend nodig hebben. Wat ik nu anders probeer te doen, is echt uitspreken wat er in mij gebeurd. En ik ga er in therapie mee bezig. De buurman wordt mijn oefenobject

Tjeeminee, ook hier dezelfde gedachten over ADD. De POH-er van de huisarts heeft het wel eens genoemd als mogelijke diagnose. Maar ik heb mijn leven behoorlijk gestructureerd, dus heb er niet zo veel last van. Ongeveer 2 jaar geleden heb ik geleerd op tijd te komen, dat was nog mijn grootste struikelblok.

Oh en ik heb vandaag mijn koffer al driekwart ingepakt. Ik ga over een week op vakantie met een vriendin om 20 jaar vriendschap te vieren.

martje55 schreef: ↑

05-05-2019 22:30

Oh en ik heb vandaag mijn koffer al driekwart ingepakt. Ik ga over een week op vakantie met een vriendin om 20 jaar vriendschap te vieren.

Wauw 20 jaar vriendschap, wat leuk Martje! en wat goed dat jullie dat ook vieren om op vakantie te gaan!