Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 om 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
woensdag 8 mei 2019 om 20:21
Ja dat is ook niet gek, dat er niks uit je handen is gekomen!snorriemorrie schreef: ↑08-05-2019 19:55Ja, dat heb ik dus ook van die sombere periodes dat er niks uit mijn handen komt. Maar nu duurt dat wel heel erg lang, eerst PMDD, toen die buikgriep en nu mis ik dus echt het overzicht inmiddels. Maargoed, ik ga het langzaam weer aanpakken.
Wat ik aan het leren ben is dat het iets helpt is om 1 ding per dag aan te pakken ipv 20 dingen tegelijk weer te willen.
woensdag 8 mei 2019 om 20:23
Cestlavie83 schreef: ↑08-05-2019 20:21Ja dat is ook niet gek, dat er niks uit je handen is gekomen!
Wat ik aan het leren ben is dat het iets helpt is om 1 ding per dag aan te pakken ipv 20 dingen tegelijk weer te willen.
Ja, zo deed ik dat ook altijd, alleen met een kind in huis dat er dan ook 3 rommeldingen per dag bijpropt werkt dat helaas niet meer. Ik moet het echt bijhouden, anders loopt het helaas uit te klauwen.
woensdag 8 mei 2019 om 20:34
woensdag 8 mei 2019 om 21:26
@ Fleecetrui, Ik heb vanaf okt 2017- tot dec 2018 individuele schematherapie gehad en vanaf dit jaar heb ik MBT mentaliserende bevorderende therapie.
Ik heb schemateharpie als zinvol, erg zwaar en pittig ervaren. Wat vooral impact heeft gehad, is het besef hoe de schema's zijn onstaan. Helaas moest ik destijds stoppen met deze therapievorm en heb ik het niet helemaal af kunnen ronden en alles kunnen uitdiepen.
Ik heb schemateharpie als zinvol, erg zwaar en pittig ervaren. Wat vooral impact heeft gehad, is het besef hoe de schema's zijn onstaan. Helaas moest ik destijds stoppen met deze therapievorm en heb ik het niet helemaal af kunnen ronden en alles kunnen uitdiepen.
woensdag 8 mei 2019 om 22:12
Prazo, als ik jouw situatie met je baas lees, dan ben je ook erg gekwetst door zijn gedrag (onredelijk en bot zijn mbt tot iets wat voor jou belangrijk is). Zou het lukken om te herkennen dat je teveel blijft hangen in de boosheid? En dat dat eigenlijk een coping is om het onderliggende verdriet niet te voelen. Je baas heeft je eigenlijk pijn gedaan!
Cestlavie, ja ik ben klaar voor de vakantie. Gelukkig heb ik een tik dat ik altijd heel goed voorbereid wil zijn.
Fleecetrui, welkom. Heb je een idee wanneer je therapie zou starten?
Ik heb vanavond op Netflix een lang "college" van Brené Brown gevonden. Echt heel mooi.
Cestlavie, ja ik ben klaar voor de vakantie. Gelukkig heb ik een tik dat ik altijd heel goed voorbereid wil zijn.
Fleecetrui, welkom. Heb je een idee wanneer je therapie zou starten?
Ik heb vanavond op Netflix een lang "college" van Brené Brown gevonden. Echt heel mooi.
donderdag 9 mei 2019 om 15:26
donderdag 9 mei 2019 om 17:49
Het lukt om te herkennen dat ik de boosheid 'gebruik' om het verdriet niet te voelen. Heel af en toe kwam het verdriet er toch doorheen, waardoor ik een mengeling van verdriet en woede ervaren heb. Ik heb op dat moment beseft dat het eigenlijk ging om verdriet. dat ik gekwetst ben door hem. En het gekwetst zijn ligt bij mij. De woede maakt het makkelijker om de oorzaak bij hem te leggen (hij is egoïstisch, bot, etc.). Het verdriet maakt echt dat ik bij mezelf moet gaan kijken, waarom ik gekwetst ben.martje55 schreef: ↑08-05-2019 22:12Prazo, als ik jouw situatie met je baas lees, dan ben je ook erg gekwetst door zijn gedrag (onredelijk en bot zijn mbt tot iets wat voor jou belangrijk is). Zou het lukken om te herkennen dat je teveel blijft hangen in de boosheid? En dat dat eigenlijk een coping is om het onderliggende verdriet niet te voelen. Je baas heeft je eigenlijk pijn gedaan!
Als ik het vanuit mezelf probeer te beschouwen dan kreeg ik het gevoel dat ik niet gezien mag worden en er niet toe doe en dat werd versterkt door deze reactie. Dat ik niet belangrijk ben en dat wat ik doe ook niet belangrijk is. Dat dingen die voor mij veel betekenen er niet toe doen.
Dat, is volgens mij de kern.
donderdag 9 mei 2019 om 18:41
Ik denk dat het toch vooral belangrijk is om die behoefte bij jezelf te gaan zoeken. Dus zélf weten dat wat jij doet belangrijk is, ook als de leidinggevende die goedkeuring niet kan geven. Want je bent dan toch nog erg afhankelijk van hoe zijn pet staat. Het zou denk ik wel fijner zijn als je doordat je er zelf van overtuigd bent dat wat je doet goed is, dat jij je best doet en dat je prima bent zijn goedkeuring minder nodig krijgt toch?
Want als ik het zo lees over jou leidinggevende is het een grillig persoon die je nooit voor langere tijd tevreden gaat krijgen.
Want als ik het zo lees over jou leidinggevende is het een grillig persoon die je nooit voor langere tijd tevreden gaat krijgen.
donderdag 9 mei 2019 om 19:36
Dat is m'n ultieme doel, ja. Dat legt precies de vinger op de zere plek ook, want daar moet ik nog hard aan werken.snorriemorrie schreef: ↑09-05-2019 18:41Ik denk dat het toch vooral belangrijk is om die behoefte bij jezelf te gaan zoeken. Dus zélf weten dat wat jij doet belangrijk is, ook als de leidinggevende die goedkeuring niet kan geven. Want je bent dan toch nog erg afhankelijk van hoe zijn pet staat. Het zou denk ik wel fijner zijn als je doordat je er zelf van overtuigd bent dat wat je doet goed is, dat jij je best doet en dat je prima bent zijn goedkeuring minder nodig krijgt toch?
Want als ik het zo lees over jou leidinggevende is het een grillig persoon die je nooit voor langere tijd tevreden gaat krijgen.
vrijdag 10 mei 2019 om 18:11
Hoi allemaal, hoe gaat het nu met jullie?
Martje hoe was jouw therapieweek? Begint de veiligheid al wat te groeien? en ben je al begonnen met aftellen?
Snorrie, heb je vandaag rondjes gereden, als ik mij niet vergis, mocht je vandaag je rijbewijs ophalen?
Prazo, wat een nare situatie op het werk met je baas, lijkt me ook heel verwarrend en pijnlijk die wisselende buien van hem. Het doel wat je hierboven beschrijft, is ook mijn ultieme doel.....
Tu1inhek, hoe was jouw week verder? Ik hoop dat je wat meer balans hebt kunnen vinden in de rest van de week.
@ Fleecetrui, dan zit je bij schematherapie wel goed, als je daar zicht op wil krijgen.
Ik wilde graag doorgaan met schematherapie, maar dat kon op dat moment niet en de inschatting was dat ik wat meer zou kunnen leren door in groepsverband therapie te krijgen. De ggz instelling waar ik zit, heeft alleen individuele ST.
MBT bevalt mij minder goed dan ST, maar dat heeft vooral te maken, dat ik moeilijke situaties vooral vermijd en de MBT drukt nu op de zere plek.
Martje hoe was jouw therapieweek? Begint de veiligheid al wat te groeien? en ben je al begonnen met aftellen?
Snorrie, heb je vandaag rondjes gereden, als ik mij niet vergis, mocht je vandaag je rijbewijs ophalen?
Prazo, wat een nare situatie op het werk met je baas, lijkt me ook heel verwarrend en pijnlijk die wisselende buien van hem. Het doel wat je hierboven beschrijft, is ook mijn ultieme doel.....
Tu1inhek, hoe was jouw week verder? Ik hoop dat je wat meer balans hebt kunnen vinden in de rest van de week.
@ Fleecetrui, dan zit je bij schematherapie wel goed, als je daar zicht op wil krijgen.
Ik wilde graag doorgaan met schematherapie, maar dat kon op dat moment niet en de inschatting was dat ik wat meer zou kunnen leren door in groepsverband therapie te krijgen. De ggz instelling waar ik zit, heeft alleen individuele ST.
MBT bevalt mij minder goed dan ST, maar dat heeft vooral te maken, dat ik moeilijke situaties vooral vermijd en de MBT drukt nu op de zere plek.
zaterdag 11 mei 2019 om 08:48
Ja die buienwisselingen van hem zullen me na het ‘besef’ dat het door mijn eigen kwetsbaarheid komt, niet ineens koud laten. Ik blijf er last van hebben tot ik mezelf naar het punt heb toegewerkt dat ik weerbaar genoeg ben naar dat gaat niet over een nacht ijs.Cestlavie83 schreef: ↑10-05-2019 18:11Hoi allemaal, hoe gaat het nu met jullie?
Martje hoe was jouw therapieweek? Begint de veiligheid al wat te groeien? en ben je al begonnen met aftellen?
Snorrie, heb je vandaag rondjes gereden, als ik mij niet vergis, mocht je vandaag je rijbewijs ophalen?
Prazo, wat een nare situatie op het werk met je baas, lijkt me ook heel verwarrend en pijnlijk die wisselende buien van hem. Het doel wat je hierboven beschrijft, is ook mijn ultieme doel.....
Tu1inhek, hoe was jouw week verder? Ik hoop dat je wat meer balans hebt kunnen vinden in de rest van de week.
@ Fleecetrui, dan zit je bij schematherapie wel goed, als je daar zicht op wil krijgen.
Ik wilde graag doorgaan met schematherapie, maar dat kon op dat moment niet en de inschatting was dat ik wat meer zou kunnen leren door in groepsverband therapie te krijgen. De ggz instelling waar ik zit, heeft alleen individuele ST.
MBT bevalt mij minder goed dan ST, maar dat heeft vooral te maken, dat ik moeilijke situaties vooral vermijd en de MBT drukt nu op de zere plek.
Het maakt me verdrietig en verwarrend is het ook, vooral omdat ik er ook heftig op reageer.
zaterdag 11 mei 2019 om 10:14
@Cestlavie83: ja gister heb ik veel gereden 
Mijn rijbewijs kon ik uiteindelijk al op woensdag ophalen dus ik had woensdagavond ook al heel even gereden, maar gister zijn we een groot deel van de dag op pad geweest: eerst even naar de bank, toen langs mijn zus, langs het tuincentrum....
Het is echt zó lekker om te rijden zonder de hele tijd beoordeeld te worden en om je eigen plan te maken in plaats van te moeten rijden op plekken waar een ander wil. Ik voel me helemaal vrij joh
@Prazo: mijn moeder heeft ook van die wisselende buien en ik ben daar heel lang gevoelig voor geweest, tot ik ging proberen om bij haar buien te bedenken in welke modus zij zat en dan op basis daarvan reageerde:
* Reageert zij als een kritische ouder dan ga ik daar tegenin met een liefdevolle ouderboodschap, bijvoorbeeld als ze mij bekritiseerd dan zeg ik: ik heb mijn best gedaan, ik vind dit goed genoeg zo
* Reageert zij als een boos of kwetsbaar kind, dan probeer ik te bekijken welke behoefte daar achter zit en of ik daarin daadwerkelijk iets fout heb gedaan, of dat dit bij haar ligt
Het belangrijkste is denk ik om je niet (meer) erdoor te laten overvallen. Je weet dat hij zo is, dus dat het elk moment kan gebeuren. En dat is zijn probleem, niet het jouwe
Mijn rijbewijs kon ik uiteindelijk al op woensdag ophalen dus ik had woensdagavond ook al heel even gereden, maar gister zijn we een groot deel van de dag op pad geweest: eerst even naar de bank, toen langs mijn zus, langs het tuincentrum.... Het is echt zó lekker om te rijden zonder de hele tijd beoordeeld te worden en om je eigen plan te maken in plaats van te moeten rijden op plekken waar een ander wil. Ik voel me helemaal vrij joh
@Prazo: mijn moeder heeft ook van die wisselende buien en ik ben daar heel lang gevoelig voor geweest, tot ik ging proberen om bij haar buien te bedenken in welke modus zij zat en dan op basis daarvan reageerde:
* Reageert zij als een kritische ouder dan ga ik daar tegenin met een liefdevolle ouderboodschap, bijvoorbeeld als ze mij bekritiseerd dan zeg ik: ik heb mijn best gedaan, ik vind dit goed genoeg zo
* Reageert zij als een boos of kwetsbaar kind, dan probeer ik te bekijken welke behoefte daar achter zit en of ik daarin daadwerkelijk iets fout heb gedaan, of dat dit bij haar ligt
Het belangrijkste is denk ik om je niet (meer) erdoor te laten overvallen. Je weet dat hij zo is, dus dat het elk moment kan gebeuren. En dat is zijn probleem, niet het jouwe
zaterdag 11 mei 2019 om 10:38
.Prazo36 schreef: ↑11-05-2019 08:48Ja die buienwisselingen van hem zullen me na het ‘besef’ dat het door mijn eigen kwetsbaarheid komt, niet ineens koud laten. Ik blijf er last van hebben tot ik mezelf naar het punt heb toegewerkt dat ik weerbaar genoeg ben naar dat gaat niet over een nacht ijs.
Het maakt me verdrietig en verwarrend is het ook, vooral omdat ik er ook heftig op reageer.
Jij zat toch ook behoorlijk in de overdracht met deze man? Hem eigenlijk in de rol van 'ideale ouder' hebben, verlangen naar erkenning, gezien worden en bevestiging? Dan is het logisch dat je heftig reageert, maar toch ook onhandig omdat hij en man is die een heel andere rol in jouw leven heeft in het hier en nu. Deze situatie vraagt dan ook nogal wat van je, zoals je zelf goed ziet.
Zowel het verdriet als het verlangen naar die ideale ouder en de behoeftes van dat kind in jezelf zal echt tijd en aandacht nodig hebben. En helaas niet van hem, maar vooral van jezelf en eigenlijk zou het fijn zijn als anderen je daarin kunnen ondersteunen zoals hier in dit topic en/of een therapeut. Misschien helpt het je om toch meer te schrijven (hier?) over de behoeftes van dat kindstuk? En over de verdriet en boosheid die erbij zit?
En ik denk ook echt op het werk, voordat je in interactie gaat met hem (als het gepland is) écht aandacht hebben voor je kwetsbare, behoeftige kind zodat JIJ voor haar zorgt op die momenten en je haar eigenlijk niet voor je uit de kamer binnenduwt en haar op zijn bureau legt (bij wijze van spreken). Jij moet dichtbij haar zijn, jij moet er voor haar zijn (in de rol van gezonde volwassene) niet om haar te stillen of in bedwang te houden, maar om haar veiligheid te bieden. Misschien hier op het topic nog wat liefdevolle ouderboodschappen oefenen voor de verschillende kindstukken die voorbij komen in interactie met je baas?
zaterdag 11 mei 2019 om 10:49
Ja klopt ik zat eerder ook behoorlijk in de overdracht, misschien inderdaad daarom juist zo’n reactie omdat degene die me in mijn beleving moet “redden” me nu “in de steek” laat. Maar ik voel nu helemaal niet meer die rare soort verliefdheid, eerder een soort haat. Dat is natuurlijk ook niet gezond, dat het zo heftig is en zo omslaat.tu1nhek schreef: ↑11-05-2019 10:38.
Jij zat toch ook behoorlijk in de overdracht met deze man? Hem eigenlijk in de rol van 'ideale ouder' hebben, verlangen naar erkenning, gezien worden en bevestiging? Dan is het logisch dat je heftig reageert, maar toch ook onhandig omdat hij en man is die een heel andere rol in jouw leven heeft in het hier en nu. Deze situatie vraagt dan ook nogal wat van je, zoals je zelf goed ziet.
Zowel het verdriet als het verlangen naar die ideale ouder en de behoeftes van dat kind in jezelf zal echt tijd en aandacht nodig hebben. En helaas niet van hem, maar vooral van jezelf en eigenlijk zou het fijn zijn als anderen je daarin kunnen ondersteunen zoals hier in dit topic en/of een therapeut. Misschien helpt het je om toch meer te schrijven (hier?) over de behoeftes van dat kindstuk? En over de verdriet en boosheid die erbij zit?
En ik denk ook echt op het werk, voordat je in interactie gaat met hem (als het gepland is) écht aandacht hebben voor je kwetsbare, behoeftige kind zodat JIJ voor haar zorgt op die momenten en je haar eigenlijk niet voor je uit de kamer binnenduwt en haar op zijn bureau legt (bij wijze van spreken). Jij moet dichtbij haar zijn, jij moet er voor haar zijn (in de rol van gezonde volwassene) niet om haar te stillen of in bedwang te houden, maar om haar veiligheid te bieden. Misschien hier op het topic nog wat liefdevolle ouderboodschappen oefenen voor de verschillende kindstukken die voorbij komen in interactie met je baas?
Ik voel me alsof ik die overdrachtgevoelens kwijt ben maar dat is dan misschien niet zo, juist omdat hij me nog zo kan raken.en ondertussen moet ik eigenlijk gewoon professioneel blijven en mn werk blijven doen. Soms vraag ik mezelf ook af in hoeverre het merkbaar is, hij heeft inmiddels wel door dat ik niet enorm weerbaar ben, ik probeer het te ontwikkelen nu door zelfstandig g-schema’s in te vullen.
zaterdag 11 mei 2019 om 10:52
Oh heerlijk dat je zo kunt genieten van het rijden nu ! Ik weet ook nog wel hoe tof ik dat vond toen ik mijn rijbewijs net had.snorriemorrie schreef: ↑11-05-2019 10:14@Cestlavie83: ja gister heb ik veel gereden
Het is echt zó lekker om te rijden zonder de hele tijd beoordeeld te worden en om je eigen plan te maken in plaats van te moeten rijden op plekken waar een ander wil. Ik voel me helemaal vrij joh
@Prazo: mijn moeder heeft ook van die wisselende buien en ik ben daar heel lang gevoelig voor geweest, tot ik ging proberen om bij haar buien te bedenken in welke modus zij zat en dan op basis daarvan reageerde:
* Reageert zij als een kritische ouder dan ga ik daar tegenin met een liefdevolle ouderboodschap, bijvoorbeeld als ze mij bekritiseerd dan zeg ik: ik heb mijn best gedaan, ik vind dit goed genoeg zo
* Reageert zij als een boos of kwetsbaar kind, dan probeer ik te bekijken welke behoefte daar achter zit en of ik daarin daadwerkelijk iets fout heb gedaan, of dat dit bij haar ligt
Het belangrijkste is denk ik om je niet (meer) erdoor te laten overvallen. Je weet dat hij zo is, dus dat het elk moment kan gebeuren. En dat is zijn probleem, niet het jouwe
Bedankt voor je advies, dat is heel nuttig. Goed van je dat je dat inzicht al hebt en dat je dat zo snel kunt analyseren! Ik ga er ook zo naar proberen te kijken als hij reageert op zijn manier.
zaterdag 11 mei 2019 om 10:55
@Fleecetrui, welkom, leuk dat je aansluit en mee komt schrijven. Heb je al enig zich op hoe lang de wachtlijst is? Heb je nog iets van therapie ter overbrugging? [verwijderd - privé] Hopelijk kunnen we ervaringen met je delen en jou ook nog wat beter leren kennen hier. Welkom!
@cestlavie, hoe is het met jou? Ik heb gelukkig wel de balans weer enigszins teruggevonden. Het negatieve is er echt af gegaan en een goede week gehad op werk, op mijn vrije dagen wel weer balans zoeken. Waar ik een tijdje geleden ook over schreef.
@martje, volgens mij ga je nu op vakantie. Alvast heel veel plezier samen met je vriendin!
@snorrie, heerlijk zeg je rijbewijs! En wat lekker dat je zo vrij rondrijdt. Dik verdiend hè
Ik heb mij gelukkig weer herpakt sinds het begin van deze week. Dat was echt even een dip! Zelf gelukkig al wat kunnen herpakken, maar ook wel echt iets uit mijn therapie mee kunnen nemen. Dat schreef ik eerder deze week al geloof ik. Het afscheid kom inmiddels wel dichtbij...ik merkte deze week dat ik daarom in ons contact eigenlijk al wel een beetje had 'afgesloten', maar dat gaat er bij mijn therapeut niet in
dus ook weer veel aandacht voor gehad en eigenlijk is dat goed, al maakt dat het ook wat verdrietiger/pijnlijker. Maar het is ook écht wel goed zo.
Verder ben ik best wel moe. Maar ik probeer mild gewoon de dingen op te pakken. Niet alles tegelijk (willen).
Het ongedisciplineerde kind dat op de vorige pagina werd genoemd herken ik heel erg. Al is het ook een valkuil om niet de hoge eisen daar je oordeel in te laten beïnvloeden denk ik. Soms is het gewoon echt oké om niet te doen wat je denkt dat zou moeten. De gezonde volwassene erbij halen is volgens mij wel helpend, die kan beter inschatten wat er 'moet' en het ongedisciplineerde kind ook beter helpen die dingen ook op te pakken (dus niet afstraffen!) Bij mij komt het deels denk ik doordat ik zo lang zo kritisch ben geweest, op een gegeven moment geef je het gewoon op, dan heeft het weinig zin om nog iets te doen. Maar ook vanwege een stukje perfectionisme wat daarbij aansluit, als het toch nooit goed genoeg is, als er toch altijd wat op aan te merken is, dan loont het uit eindelijk niet om ergens aan te beginnen. Bij mij zit er ergens ook een enorme drang naar 'rust' in, is vooral de laatste jaren erger geworden. Maar het gaat ook echt beter als ik milder ben en meer bij mijn eigen behoeftes kan. Daarnaast heeft het bij mij denk ik ook een stuk te maken met autonomie en kunnen leven voor mezelf, mijn eigen leven waarde en invulling kunnen geven. Als je altijd zo gericht bent op anderen, wat doe je dan op de momenten waarop dat niet hoeft?
@cestlavie, hoe is het met jou? Ik heb gelukkig wel de balans weer enigszins teruggevonden. Het negatieve is er echt af gegaan en een goede week gehad op werk, op mijn vrije dagen wel weer balans zoeken. Waar ik een tijdje geleden ook over schreef.
@martje, volgens mij ga je nu op vakantie. Alvast heel veel plezier samen met je vriendin!
@snorrie, heerlijk zeg je rijbewijs! En wat lekker dat je zo vrij rondrijdt. Dik verdiend hè
Ik heb mij gelukkig weer herpakt sinds het begin van deze week. Dat was echt even een dip! Zelf gelukkig al wat kunnen herpakken, maar ook wel echt iets uit mijn therapie mee kunnen nemen. Dat schreef ik eerder deze week al geloof ik. Het afscheid kom inmiddels wel dichtbij...ik merkte deze week dat ik daarom in ons contact eigenlijk al wel een beetje had 'afgesloten', maar dat gaat er bij mijn therapeut niet in
dus ook weer veel aandacht voor gehad en eigenlijk is dat goed, al maakt dat het ook wat verdrietiger/pijnlijker. Maar het is ook écht wel goed zo. Verder ben ik best wel moe. Maar ik probeer mild gewoon de dingen op te pakken. Niet alles tegelijk (willen).
Het ongedisciplineerde kind dat op de vorige pagina werd genoemd herken ik heel erg. Al is het ook een valkuil om niet de hoge eisen daar je oordeel in te laten beïnvloeden denk ik. Soms is het gewoon echt oké om niet te doen wat je denkt dat zou moeten. De gezonde volwassene erbij halen is volgens mij wel helpend, die kan beter inschatten wat er 'moet' en het ongedisciplineerde kind ook beter helpen die dingen ook op te pakken (dus niet afstraffen!) Bij mij komt het deels denk ik doordat ik zo lang zo kritisch ben geweest, op een gegeven moment geef je het gewoon op, dan heeft het weinig zin om nog iets te doen. Maar ook vanwege een stukje perfectionisme wat daarbij aansluit, als het toch nooit goed genoeg is, als er toch altijd wat op aan te merken is, dan loont het uit eindelijk niet om ergens aan te beginnen. Bij mij zit er ergens ook een enorme drang naar 'rust' in, is vooral de laatste jaren erger geworden. Maar het gaat ook echt beter als ik milder ben en meer bij mijn eigen behoeftes kan. Daarnaast heeft het bij mij denk ik ook een stuk te maken met autonomie en kunnen leven voor mezelf, mijn eigen leven waarde en invulling kunnen geven. Als je altijd zo gericht bent op anderen, wat doe je dan op de momenten waarop dat niet hoeft?
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 23-05-2019 19:28
8.29% gewijzigd
Maar op een gegeven moment ging ik het wel steeds sneller herkennen, omdat het eigenlijk altijd hetzelfde patroon is.
zaterdag 11 mei 2019 om 10:58
Ik zal heel eerlijk zijn dat ik de kindstukken nog heel abstract vind maar ik zou er met behulp van dit forum wel achter kunnen komen misschien welke behoeftes erachter zitten. Gezien en geaccepteerd worden is er in elk geval een. Als ik nou vooraf tegen mezelf zeg: je bent goed zoals je bent: je mag er zijn? Ik denk dat dat inspeelt op een kindstuk.tu1nhek schreef: ↑11-05-2019 10:38.
Jij zat toch ook behoorlijk in de overdracht met deze man? Hem eigenlijk in de rol van 'ideale ouder' hebben, verlangen naar erkenning, gezien worden en bevestiging? Dan is het logisch dat je heftig reageert, maar toch ook onhandig omdat hij en man is die een heel andere rol in jouw leven heeft in het hier en nu. Deze situatie vraagt dan ook nogal wat van je, zoals je zelf goed ziet.
Zowel het verdriet als het verlangen naar die ideale ouder en de behoeftes van dat kind in jezelf zal echt tijd en aandacht nodig hebben. En helaas niet van hem, maar vooral van jezelf en eigenlijk zou het fijn zijn als anderen je daarin kunnen ondersteunen zoals hier in dit topic en/of een therapeut. Misschien helpt het je om toch meer te schrijven (hier?) over de behoeftes van dat kindstuk? En over de verdriet en boosheid die erbij zit?
En ik denk ook echt op het werk, voordat je in interactie gaat met hem (als het gepland is) écht aandacht hebben voor je kwetsbare, behoeftige kind zodat JIJ voor haar zorgt op die momenten en je haar eigenlijk niet voor je uit de kamer binnenduwt en haar op zijn bureau legt (bij wijze van spreken). Jij moet dichtbij haar zijn, jij moet er voor haar zijn (in de rol van gezonde volwassene) niet om haar te stillen of in bedwang te houden, maar om haar veiligheid te bieden. Misschien hier op het topic nog wat liefdevolle ouderboodschappen oefenen voor de verschillende kindstukken die voorbij komen in interactie met je baas?
zaterdag 11 mei 2019 om 10:59
.Prazo36 schreef: ↑11-05-2019 10:49Ja klopt ik zat eerder ook behoorlijk in de overdracht, misschien inderdaad daarom juist zo’n reactie omdat degene die me in mijn beleving moet “redden” me nu “in de steek” laat. Maar ik voel nu helemaal niet meer die rare soort verliefdheid, eerder een soort haat. Dat is natuurlijk ook niet gezond, dat het zo heftig is en zo omslaat.
Ik voel me alsof ik die overdrachtgevoelens kwijt ben maar dat is dan misschien niet zo, juist omdat hij me nog zo kan raken.en ondertussen moet ik eigenlijk gewoon professioneel blijven en mn werk blijven doen. Soms vraag ik mezelf ook af in hoeverre het merkbaar is, hij heeft inmiddels wel door dat ik niet enorm weerbaar ben, ik probeer het te ontwikkelen nu door zelfstandig g-schema’s in te vullen.
Nee, dat is niet zo inderdaad. Dit is echt volkomen logisch! Het zijn ook de twee kanten die je voelt naar de tekortschietende ouder (of degenen bij wie het speelde in je verleden). Er is het verlangen, maar ook het verdriet én die boosheid. Het hoort echt bij elkaar. Logisch toch ook als degene die je lief moet hebben, moet zien en moet beschermen dat af laat weten? Dat je én verloren bent én verdrietig én kwetsbaar, maar ook ontzettend kwaad?
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 11-05-2019 11:03
0.26% gewijzigd
zaterdag 11 mei 2019 om 11:02
.Prazo36 schreef: ↑11-05-2019 10:58Ik zal heel eerlijk zijn dat ik de kindstukken nog heel abstract vind maar ik zou er met behulp van dit forum wel achter kunnen komen misschien welke behoeftes erachter zitten. Gezien en geaccepteerd worden is er in elk geval een. Als ik nou vooraf tegen mezelf zeg: je bent goed zoals je bent: je mag er zijn? Ik denk dat dat inspeelt op een kindstuk.
Dat kan ik me goed voorstellen! Daar hebben mensen hele therapieën voor! Jij hebt echt een heel scherp en goed inzicht en je bent ook heel eerlijk naar jezelf (en hier) over je gevoel en stelt je daarin kwetsbaar op. Dat is echt al heel veel! Even spelen inderdaad met welke boodschappen de behoeftes van het kindstuk raken. En je kan er nog bij visualiseren, dat je haar hand bijvoorbeeld vasthoudt, of dat je haar optilt en meeneemt. Soms zal ze bescherming nodig, soms liefdevolle begrenzing, soms geruststelling enz.
zaterdag 11 mei 2019 om 22:39
Bedankt voor je complimenten over mijn inzicht. Al denk ik inderdaad dat therapieën hierbij absoluut geen overbodige luxe zijn. Ik heb alleen nu zelf niet de behoefte nog om in therapie te gaan. Bij een volgend voorval zal ik eens kijken wat ik kan doen om het kind te helpen, in plaats van het kind op mijn baas zijn bureau te leggen. Ik moest zo lachen om die vergelijking want dat zie ik wel gelijk voor me. Gek genoeg. Maar ik kan mezelf niet als volwassene en tegelijk als kind visualiseren, het is of het een of het ander, omdat ik maar in één gedaante kan leven natuurlijk. Maar als ik een andere persoon als de volwassene ga voorstellen zal het effect wel weer niet hetzelfde zijn.tu1nhek schreef: ↑11-05-2019 11:02.
Dat kan ik me goed voorstellen! Daar hebben mensen hele therapieën voor! Jij hebt echt een heel scherp en goed inzicht en je bent ook heel eerlijk naar jezelf (en hier) over je gevoel en stelt je daarin kwetsbaar op. Dat is echt al heel veel! Even spelen inderdaad met welke boodschappen de behoeftes van het kindstuk raken. En je kan er nog bij visualiseren, dat je haar hand bijvoorbeeld vasthoudt, of dat je haar optilt en meeneemt. Soms zal ze bescherming nodig, soms liefdevolle begrenzing, soms geruststelling enz.
zondag 12 mei 2019 om 14:24
Hoi dames, ik had het vandaag echt even heel erg moeilijk en ik weet niet eens zo goed waarom. Mijn zus gaat voor een tweede kindje en we zaten daar gewoon wat grapjes over te maken en opeens voelde ik me enorm getriggerd en moest snel naar de WC gaan om even te huilen.
Het voelt altijd net alsof mijn zusje alles net ietsjes beter doet en het gaat allemaal ook veel gemakkelijker bij haar. Het zou geen competitie moeten zijn, dat weet ik ook wel. Maar vandaag vloog het me gewoon weer heel erg naar de keel dat zij straks wél twee of zelfs drie kinderen heeft en wij het bij 1 houden. Waar ik opzich helemaal achter sta, maar toch raakte het me vandaag heel erg.
Het voelt altijd net alsof mijn zusje alles net ietsjes beter doet en het gaat allemaal ook veel gemakkelijker bij haar. Het zou geen competitie moeten zijn, dat weet ik ook wel. Maar vandaag vloog het me gewoon weer heel erg naar de keel dat zij straks wél twee of zelfs drie kinderen heeft en wij het bij 1 houden. Waar ik opzich helemaal achter sta, maar toch raakte het me vandaag heel erg.
zondag 12 mei 2019 om 21:51
Lekker zeg, op vakantie. Geniet ervan
Nee, huilen waar mijn zus bij is doe ik niet (meer). Uberhaupt niet huilen waar mijn familie bij is. Dat maakt het namelijk alleen maar vervelender, want zij zien dingen toch heel anders dan ik en dan voel ik me alleen maar eenzamer als ik weer eens probeer uit te leggen hoe ik me voel.
Echter mijn moeder kwam naar boven achter mij aan en die heeft me wel zien huilen en dan vervolgens krijg ik weer een hele preek:
* een buurvrouw heeft gezegd dat een zwangerschap mijn hormonen wellicht ook wel weer zou kunnen "resetten" waardoor ik na de bevalling geen PMDD meer zou hebben, dus vindt mijn moeder dat ik die kans maar moet pakken als het me zoveel verdriet doet dat er geen tweede komt. (Daarbij gaat ze dus compleet aan het feit voorbij dat ik suicidaal ben geworden van mijn hormonen en daarom niet een tweede durf te krijgen!)
* Ze vindt dat ik niet meer "depressief mag doen", als ik een keuze heb gemaakt moet ik daar maar gewoon mee leven zonder elke keer weer "depressief te doen". (Verdrietig zijn mag niet, dat is blijkbaar direct depressief)
Ik heb tegen haar gezegd: verdriet kent geen tijd, dat is niet iets dat na een bepaalde periode maar eens over moet zijn, daar heb je geen invloed op hoe lang het duurt. plus het kan ook gewoon op een later tijdstip weer terugkomen en daar is niets mis mee.
De rest van de middag heb ik heel veel sudoku's en binaire puzzels gemaakt.... Ik weet zelf ook wel dat een hoop van deze emoties voortkomen uit dat ik over een week ongesteld moet worden, dus probeer mezelf er van af te leiden, want over een weekje of anderhalf kijk ik er weer anders tegenaan
Nee, huilen waar mijn zus bij is doe ik niet (meer). Uberhaupt niet huilen waar mijn familie bij is. Dat maakt het namelijk alleen maar vervelender, want zij zien dingen toch heel anders dan ik en dan voel ik me alleen maar eenzamer als ik weer eens probeer uit te leggen hoe ik me voel.
Echter mijn moeder kwam naar boven achter mij aan en die heeft me wel zien huilen en dan vervolgens krijg ik weer een hele preek:
* een buurvrouw heeft gezegd dat een zwangerschap mijn hormonen wellicht ook wel weer zou kunnen "resetten" waardoor ik na de bevalling geen PMDD meer zou hebben, dus vindt mijn moeder dat ik die kans maar moet pakken als het me zoveel verdriet doet dat er geen tweede komt. (Daarbij gaat ze dus compleet aan het feit voorbij dat ik suicidaal ben geworden van mijn hormonen en daarom niet een tweede durf te krijgen!)
* Ze vindt dat ik niet meer "depressief mag doen", als ik een keuze heb gemaakt moet ik daar maar gewoon mee leven zonder elke keer weer "depressief te doen". (Verdrietig zijn mag niet, dat is blijkbaar direct depressief)
Ik heb tegen haar gezegd: verdriet kent geen tijd, dat is niet iets dat na een bepaalde periode maar eens over moet zijn, daar heb je geen invloed op hoe lang het duurt. plus het kan ook gewoon op een later tijdstip weer terugkomen en daar is niets mis mee.
De rest van de middag heb ik heel veel sudoku's en binaire puzzels gemaakt.... Ik weet zelf ook wel dat een hoop van deze emoties voortkomen uit dat ik over een week ongesteld moet worden, dus probeer mezelf er van af te leiden, want over een weekje of anderhalf kijk ik er weer anders tegenaan
zondag 12 mei 2019 om 22:21
Pff wat een onhandige zet van je moeder, lijkt me echt heel vervelend zo’n preek over wat goed voor je zou zijn in haar ogen. Als ik dat lees snap ik ook dat je niet graag je emoties toont in bijzijn van je familie. wat knap dat je ziet dat het maar heel tijdelijk is. Zou je zus je niet steunen als je haar eerlijk vertelt hoe je je voelt naast haar? Misschien krijg je dan een kijkje in haar gedachtenwereld, en heeft zij dat ook op bepaalde vlakken bij jou of dat dingen toch niet zo makkelijk gaan als ze op de oppervlakte lijken te gaan, en dat brengt jullie misschien wel dichter bijelkaar.snorriemorrie schreef: ↑12-05-2019 21:51Lekker zeg, op vakantie. Geniet ervan
Nee, huilen waar mijn zus bij is doe ik niet (meer). Uberhaupt niet huilen waar mijn familie bij is. Dat maakt het namelijk alleen maar vervelender, want zij zien dingen toch heel anders dan ik en dan voel ik me alleen maar eenzamer als ik weer eens probeer uit te leggen hoe ik me voel.
Echter mijn moeder kwam naar boven achter mij aan en die heeft me wel zien huilen en dan vervolgens krijg ik weer een hele preek:
* een buurvrouw heeft gezegd dat een zwangerschap mijn hormonen wellicht ook wel weer zou kunnen "resetten" waardoor ik na de bevalling geen PMDD meer zou hebben, dus vindt mijn moeder dat ik die kans maar moet pakken als het me zoveel verdriet doet dat er geen tweede komt. (Daarbij gaat ze dus compleet aan het feit voorbij dat ik suicidaal ben geworden van mijn hormonen en daarom niet een tweede durf te krijgen!)
* Ze vindt dat ik niet meer "depressief mag doen", als ik een keuze heb gemaakt moet ik daar maar gewoon mee leven zonder elke keer weer "depressief te doen". (Verdrietig zijn mag niet, dat is blijkbaar direct depressief)
Ik heb tegen haar gezegd: verdriet kent geen tijd, dat is niet iets dat na een bepaalde periode maar eens over moet zijn, daar heb je geen invloed op hoe lang het duurt. plus het kan ook gewoon op een later tijdstip weer terugkomen en daar is niets mis mee.
De rest van de middag heb ik heel veel sudoku's en binaire puzzels gemaakt.... Ik weet zelf ook wel dat een hoop van deze emoties voortkomen uit dat ik over een week ongesteld moet worden, dus probeer mezelf er van af te leiden, want over een weekje of anderhalf kijk ik er weer anders tegenaan
