Psyche
alle pijlers
Schoonzus doet zelfmoordpoging, schoonouders gaan op reis
donderdag 24 mei 2018 om 09:48
Beste Viva-forumdames,
Ik lees al een tijdje mee maar heb nog nooit iets gepost. Nu heb ik iets op mijn hart en ik weet echt niet wat ik er mee aanmoet. Hopelijk heeft iemand tips!
Ik had altijd veel respect voor mijn schoonouders. Het zijn hoogopgeleide mensen die altijd hard hebben gewerkt en erg succesvol zijn. Ze zijn een beetje elitair en voelen zich beter dan anderen, maar als ik zie wat ze gespresteerd hebben kan ik dat wel accepteren (niet dat ik ze beter vind dan anderen, laat dat duidelijk zijn).
Dat mijn schoonvader een tikkeltje narcistisch is, dat wist ik ook wel maar kon daar altijd wel mee dealen. Een van mijn talenten is aanpassen aan anderen en daar zelf geen problemen me ondervinden.
Het gezin van mijn schoonouders bestaat uit 8 (!) kinderen. Bijna allemaal erg geslaagd in het leven. En er is redelijk goed contact tussen de kinderen en hun ouders. Mijn schoonouders zijn altijd in het buitenland, maar iedereen lijkt dat geaccepteerd te hebben. Hun opvoedfilosofie is 'laissez faire' wat inhoud: bemoei je niet met je kinderen en besteedt er weinig aandacht aan. Dat heeft goed uitgepakt voor een aantal kinderen (waaronder mijn man) en wat minder goed voor anderen.
Mijn schoonzusje van begin 30 is het zwarte schaap van de familie. Zij is jong in een psychose geraakt en eigenlijk sindsdien altijd psychotisch geweest. De ouders van mijn man konden hier, toen dit gebeurde, niet mee omgaan: mijn man heeft als student een jaar van zijn studie opgeofferd om zijn zusje te begeleiden bij therapeuten en artsen.
Haar ouders leggen geen enkele blaam bij zichzelf en zien de psychose als puur medisch. De stress van de gezinsstructuur en het niet accepteren van 'gevoeligheid', de nadruk op hard werken en geen gevoel tonen hebben echter zonder twijfel invloed gehad op het ontstaan van haar psychose.
Haar ouders negeren de zorg voor haar, zijn het grootste gedeelte van het jaar luxe op reis, en laten hun dochter bijna volledig over aan de verzorgingsstaat. Terwijl ze zelf exorbitant leven en 'belangrijk' doen, in mijn ogen. (ze presenteren zich ook nadrukkelijk als belangrijk en fantastische mensen).
Nu heeft mijn schoonzus (10 jaar later) een zelfmoordpoging gedaan. Een gedeelte van de broers en zussen spingt op en neemt de zorg op zich. Mijn schoonouders komen 3(!) dagen naar nederland, een week na dato, en vetrekken vervolgens naar Amerika. voor 3 maanden. Terwijl mijn schoonzus volledig fysiek en psychisch in de prak in het ziekenhuis ligt en de komende 3 maanden daar zal moeten blijven.
Een vreselijke situatie dus.
Maar wat is nu mijn probleem? Het probleem is dat ik me dit enorm aantrek en dit wil 'oplossen'. Ik vind de sitatie vreselijk onrechtvaardig en wil dit duidelijk maken aan mijn schoonouders. Zij moeten hier verdorie hun dochter ondersteunen en dat niet overlaten hun eigen kinderen die allemaal in het spitsuur van hun leven zitten (met kleine kinderen etc.). Zij moeten hier staan! en verantwoordelijkheid nemen voor hun fouten! Zij kunnen niet weggaan en op reis gaan en hun dochter laten stikken??
Alle kinderen van mijn schoonouders (ook mijn man) houden de hand boven hun hoofd. Onder het mom van 'onze ouders zijn incapabel om deze situatie op te lossen'. Daardoor worden mijn schoonouders gespaard. En kunnen zij vrolijk op reis terwijl hun kinderen de ellende oplossen. (Of niet oplossen: beter proberen te maken). In mijn ogen zijn de enige die dit beter kunnen maken mijn schoonouders zelf, door aandacht en liefde te geven aan hun dochter.
Ik geloof wel dat mijn schoonouders incapabel zijn.. maar niemand wijst ze hierin terecht. Ze proberen het niet eens en blazen nog wel hoog van de toren met hun goede opvoedadviezen en hun status.
Mijn probleem hier in is dat ik niet tegen onrecht kan. Ik kan me hier zo boos over maken dat ik het uitvit op mijn man. wat natuurlijk helemaaaal niet juist is (hij kan beter mijn steun gebruiken dan mijn verwijten over zijn ouders). Maar ergens doet dit iets met mij wat mijn hele gevoel overhoop haalt. Ik wil kalm blijven en het juiste doen. Maar wat het juiste is is misschien niet luisteren naar mijn intuitie.
Alles schreeuwt in mij: maak het onrecht weer recht!! Trek die ouders bij de les! confonteer ze! Help die arme meid!
Mijn intuitie roept: luister naar je gevoel! laat dit niet gebeuren! ga er niet bijstaan! los dit op!!
Anderzijds wil ik ook mijn man steunen en het hem niet moeilijker maken. Hij zou liever hebben dat ik accepteer dat mijn schoonouders dit niet kunnen en hun ego in tact laten. En me vooral niet kritisch uitlaten want dat breekt met mijn (narcistische) schoonvader. Mijn man heeft goed contact met zijn ouders omdat hij zich goed kan schikken (zonder daarmee over zijn eigen grenzen te gaan). Hij is daar erg pragmatisch in.
Ik niet. Ik sta in volledige tweestrijd. en voel me emotioneel meegesleurd in iets waar ik niets aan kan veranderen maar wat me opbreekt. Ik kan niet niet aanzien.
Wat zouden jullie doen?
Hoe zouden jullie mijn schoonzus helpen?
Zouden jullie je schoonouders confronteren (en luisteren naar je rechtvaardogheidsgevoel) of juist je man bijstaan en je schikken naar zijn wensen (en dus die van je schoonvader) en ja en amen zeggen en zijn troep opruimen?
dat was een heeeel verhaal.
Ik hoop op reacties!
Anna
Ik lees al een tijdje mee maar heb nog nooit iets gepost. Nu heb ik iets op mijn hart en ik weet echt niet wat ik er mee aanmoet. Hopelijk heeft iemand tips!
Ik had altijd veel respect voor mijn schoonouders. Het zijn hoogopgeleide mensen die altijd hard hebben gewerkt en erg succesvol zijn. Ze zijn een beetje elitair en voelen zich beter dan anderen, maar als ik zie wat ze gespresteerd hebben kan ik dat wel accepteren (niet dat ik ze beter vind dan anderen, laat dat duidelijk zijn).
Dat mijn schoonvader een tikkeltje narcistisch is, dat wist ik ook wel maar kon daar altijd wel mee dealen. Een van mijn talenten is aanpassen aan anderen en daar zelf geen problemen me ondervinden.
Het gezin van mijn schoonouders bestaat uit 8 (!) kinderen. Bijna allemaal erg geslaagd in het leven. En er is redelijk goed contact tussen de kinderen en hun ouders. Mijn schoonouders zijn altijd in het buitenland, maar iedereen lijkt dat geaccepteerd te hebben. Hun opvoedfilosofie is 'laissez faire' wat inhoud: bemoei je niet met je kinderen en besteedt er weinig aandacht aan. Dat heeft goed uitgepakt voor een aantal kinderen (waaronder mijn man) en wat minder goed voor anderen.
Mijn schoonzusje van begin 30 is het zwarte schaap van de familie. Zij is jong in een psychose geraakt en eigenlijk sindsdien altijd psychotisch geweest. De ouders van mijn man konden hier, toen dit gebeurde, niet mee omgaan: mijn man heeft als student een jaar van zijn studie opgeofferd om zijn zusje te begeleiden bij therapeuten en artsen.
Haar ouders leggen geen enkele blaam bij zichzelf en zien de psychose als puur medisch. De stress van de gezinsstructuur en het niet accepteren van 'gevoeligheid', de nadruk op hard werken en geen gevoel tonen hebben echter zonder twijfel invloed gehad op het ontstaan van haar psychose.
Haar ouders negeren de zorg voor haar, zijn het grootste gedeelte van het jaar luxe op reis, en laten hun dochter bijna volledig over aan de verzorgingsstaat. Terwijl ze zelf exorbitant leven en 'belangrijk' doen, in mijn ogen. (ze presenteren zich ook nadrukkelijk als belangrijk en fantastische mensen).
Nu heeft mijn schoonzus (10 jaar later) een zelfmoordpoging gedaan. Een gedeelte van de broers en zussen spingt op en neemt de zorg op zich. Mijn schoonouders komen 3(!) dagen naar nederland, een week na dato, en vetrekken vervolgens naar Amerika. voor 3 maanden. Terwijl mijn schoonzus volledig fysiek en psychisch in de prak in het ziekenhuis ligt en de komende 3 maanden daar zal moeten blijven.
Een vreselijke situatie dus.
Maar wat is nu mijn probleem? Het probleem is dat ik me dit enorm aantrek en dit wil 'oplossen'. Ik vind de sitatie vreselijk onrechtvaardig en wil dit duidelijk maken aan mijn schoonouders. Zij moeten hier verdorie hun dochter ondersteunen en dat niet overlaten hun eigen kinderen die allemaal in het spitsuur van hun leven zitten (met kleine kinderen etc.). Zij moeten hier staan! en verantwoordelijkheid nemen voor hun fouten! Zij kunnen niet weggaan en op reis gaan en hun dochter laten stikken??
Alle kinderen van mijn schoonouders (ook mijn man) houden de hand boven hun hoofd. Onder het mom van 'onze ouders zijn incapabel om deze situatie op te lossen'. Daardoor worden mijn schoonouders gespaard. En kunnen zij vrolijk op reis terwijl hun kinderen de ellende oplossen. (Of niet oplossen: beter proberen te maken). In mijn ogen zijn de enige die dit beter kunnen maken mijn schoonouders zelf, door aandacht en liefde te geven aan hun dochter.
Ik geloof wel dat mijn schoonouders incapabel zijn.. maar niemand wijst ze hierin terecht. Ze proberen het niet eens en blazen nog wel hoog van de toren met hun goede opvoedadviezen en hun status.
Mijn probleem hier in is dat ik niet tegen onrecht kan. Ik kan me hier zo boos over maken dat ik het uitvit op mijn man. wat natuurlijk helemaaaal niet juist is (hij kan beter mijn steun gebruiken dan mijn verwijten over zijn ouders). Maar ergens doet dit iets met mij wat mijn hele gevoel overhoop haalt. Ik wil kalm blijven en het juiste doen. Maar wat het juiste is is misschien niet luisteren naar mijn intuitie.
Alles schreeuwt in mij: maak het onrecht weer recht!! Trek die ouders bij de les! confonteer ze! Help die arme meid!
Mijn intuitie roept: luister naar je gevoel! laat dit niet gebeuren! ga er niet bijstaan! los dit op!!
Anderzijds wil ik ook mijn man steunen en het hem niet moeilijker maken. Hij zou liever hebben dat ik accepteer dat mijn schoonouders dit niet kunnen en hun ego in tact laten. En me vooral niet kritisch uitlaten want dat breekt met mijn (narcistische) schoonvader. Mijn man heeft goed contact met zijn ouders omdat hij zich goed kan schikken (zonder daarmee over zijn eigen grenzen te gaan). Hij is daar erg pragmatisch in.
Ik niet. Ik sta in volledige tweestrijd. en voel me emotioneel meegesleurd in iets waar ik niets aan kan veranderen maar wat me opbreekt. Ik kan niet niet aanzien.
Wat zouden jullie doen?
Hoe zouden jullie mijn schoonzus helpen?
Zouden jullie je schoonouders confronteren (en luisteren naar je rechtvaardogheidsgevoel) of juist je man bijstaan en je schikken naar zijn wensen (en dus die van je schoonvader) en ja en amen zeggen en zijn troep opruimen?
dat was een heeeel verhaal.
Ik hoop op reacties!
Anna
anoniem_370057 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 09:52
Reden: spelfouten
Reden: spelfouten
1.44% gewijzigd
donderdag 24 mei 2018 om 16:53
Nog lang niet alles gelezen maar dit is zo'n vreemde reactie dat ik er plaatsvervangend kwaad om word.redbulletje schreef: ↑24-05-2018 10:34Als ze 8 (!) kinderen hebben dan hielden ze er al 'n rare moraal op na anno nu en dan zijn die kinderen waarschijnlijk nummers ipv dierbaren. Als ze na de hectiek van 8 kinderen groot brengen eindelijk aan zichzelf toekomen en besluiten te gaan reizen zullen ze idd niet terugkomen voor iedere scheet. In grotere gezinnen komen vaak niet eens alle siblings op de begrafenis van een sibling. Laat die schoonzus ergens opnemen, is ook niet jouw verantwoordelijkheid.
Je dochter die een zelfmoordpoging doet omschrijven als 'een scheet'. O ja, en het zijn allemaal nummers, van 8 kinderen kan je niet houden of hun naam onthouden, dat zijn slechts nummers???? Zegt meer over de verhoudingen in jouw familie dan over TS.
Zeker met die laatste zin erachteraan; laat het aan de familie over ok, zo'n reactie snap ik nog maar dán moet TO haar schoonzus plotseling het heft in handen nemen.
Haar op 'laten' nemen want: niet haar verantwoordelijkheid. (waarom is het dan wel haar pakkie an om haar op te laten nemen eigenlijk..?)
Klopt, is ook niet aan haar maar daarom mag ze nog wel het hare denken van de situatie, de broers en zussen kunnen zo'n beslissing beter nemen dan To. En je laat iemand niet even opnemen. Hoe zie je voor je dat zoiets gaat?
Als iemand zo over de hond van een schoonzus praat zou ik al kwaad worden. Wat een ijskoude harteloze reactie.
Ik hoop van harte dat ze steun heeft en krijgt van haar broers en zussen en dat jij het normaal vind dat je nog niet eens naar de uitvaart van een broer of zus zou gaan zegt weer meer over jou en de sfeer bij jou in de familie dan de toestand bij TS in de schoonfamilie.
Hou daar toch eens mee op. To ziet i.i.g. in dat het niet ok is om iemand die er zo doorheen zit dat ze een suicidepoging doet gewoon in de steek te laten. Doet haar best om te helpen en is niet de enige die verontwaardigd is om zoveel onverschilligheid. Zo'n stomme reis kan altijd nog.
Als ik zou schrijven 'mijn schoonzus is ziek en suicidaal en nu verwachten ze van mij dat ik me zorgen om haar maak, zó geen zin in.. Trouwens, weet ik wat er speelt in die familie' zou ik gelyncht worden omdat ik zo gevoelloos reageer en dat het wel mijn schoonzusje is
To ik snap je best, al ken ik de situatie en alle mensen eromheen ook niet ik zou het vreselijk vinden en me behoorlijk machteloos voelen dat weet ik wel.
Sterkte, ik hoop dat je schoonzusje genoeg mensen om zich heen heeft die haar wel kunnen geven wat ze nu nodig heeft.
Ik denk wel dat de kans dat ze iets aan zulke ouders heeft heel klein is, mss maar beter dat ze ophoepelen.
donderdag 24 mei 2018 om 17:00
donderdag 24 mei 2018 om 17:05
Schoonzus is begin 30 en is al jarenlang psychotisch. Wie weet hoe ontzettend veel drama die ouders al jarenlang met haar meemaken. Nu zijn ze in de 60 en 'moeten' ze van hun schoondochter hun reis naar Amerika cancellen voor wie weet het hoeveelste probleem met hun dochter en krijgen ze en passant nog de schuld van haar psychoses aan toe? Het moet niet gekker worden.
Weet je TO. Een kennis van mij heeft ook zo'n familielid. Geen psychoses hoor, maar een andere psychische ziekte waardoor het altijd drama hier, drama daar is. Om de haverklap hangt er wel een of andere hulpverlener of instantie aan de lijn en heeft kennisje weer d'r handen vol. Zij neemt nu ook afstand, neemt soms zelfs gewoon de telefoon niet op als ze de welbekende instelling op het schermpje ziet staan. Gewoon omdat ze óp is van jarenlang van het ene probleem in het andere getrokken worden. Zou wat zijn als iemand als jij haar daarom betitelt als narcistisch en haar de schuld geeft van die psychische aandoening zeg. Een schop onder je ... kon je van mij krijgen als je bij mij zou aankomen met je oordelen.
Weet je TO. Een kennis van mij heeft ook zo'n familielid. Geen psychoses hoor, maar een andere psychische ziekte waardoor het altijd drama hier, drama daar is. Om de haverklap hangt er wel een of andere hulpverlener of instantie aan de lijn en heeft kennisje weer d'r handen vol. Zij neemt nu ook afstand, neemt soms zelfs gewoon de telefoon niet op als ze de welbekende instelling op het schermpje ziet staan. Gewoon omdat ze óp is van jarenlang van het ene probleem in het andere getrokken worden. Zou wat zijn als iemand als jij haar daarom betitelt als narcistisch en haar de schuld geeft van die psychische aandoening zeg. Een schop onder je ... kon je van mij krijgen als je bij mij zou aankomen met je oordelen.
donderdag 24 mei 2018 om 17:07
donderdag 24 mei 2018 om 17:29
Het probleem is inderdaad dat jij het je enorm aantrekt. Dit is ook wat je op moet lossen.
Als alle broers en zussen ook niets deden was het compleet anders. Er wordt nu wel wat aan gedaan, maar het gebeurt niet zoals jij het graag gezien had? Dat is dus jouw probleem en van niemand anders.
Je vraag is dus eigenlijk of andere mensen het terecht zouden vinden dat jij van jouw probleem de hoofdzaak maakt. Daar zitten ze vast niet op te wachten, want ze hebben genoeg echte problemen. Zou schoonzus je echt dankbaar zijn, eindelijk iemand die haar familie de les komt lezen? Serieus...
Het is een nare situatie, maar dit helpt niet en je moet inzien dat je insteek hier volledig voorbij gaat aan schoonzus en alleen maar draait om jouw mening en gevoel.
Als het zo naar is dat je er niet rationeel mee om kan gaan, of de manier waarop het wordt aangepakt zo ingaat tegen jouw gevoel, blijf er dan gewoon vanaf.
Ga in ieder geval niet iedereen de les lezen over wat ze vroeger en nu hadden moeten doen, daar help je niemand mee, ook jezelf niet.
Het beste wat je kunt doen? Vraag wat je kan doen en doe dat vervolgens ook, ook als het antwoord 'niets' is.
Wat een vergelijking. Dus als jij iemand die je niet heel goed kent ziet verdrinken in de sloot terwijl al 7 close familieleden aan het helpen zijn, zou je er op af rennen als een rugby speler en ze allemaal aan de kant beuken om 'te helpen'? Want stel je voor dat het jouw zaak niet zou zijn, de schoften, dat bepaal jij toch zeker wel?
Betere vergelijking, maar slaat nog steeds nergens op.
Ja inderdaad zeg, je niet met andermans zaken bemoeien, zo hou je pedofilie in stand! Doe anders even normaal.StefBros schreef: ↑24-05-2018 15:42Maar zeggen dat je als 'buitenstaander' (wat je niet bent als het al voor je ogen gebeurd) nooit iets mag zeggen... zo beginnen vieze familie-geheimpjes... dat opa Sjors altijd bij zijn vrouwelijke kleinkinderen té actief aan paardje rijden doet of zo maar niet iets (mag zeggen) zegt want 'familie'.
De wereld is van iedereen en TO mag gewoon haar 'maar haar mening' verkondigen over zaken die voor haar ogen gebeuren. Ik zie niet in hoe zij daar minder recht op heeft dan een ander.
Jij begint over 'recht'. Tuurlijk mag TO haar mening verkondingen, wie beweert het tegendeel? Of het aan te raden is... dat is iets anders.
Gelukkig vraagt ze om advies, en geven de meeste weldenkende mensen aan dat het geen goed idee is om haar mening te prediken. Niet dat dit verder iets met 'recht' vandoen heeft.
donderdag 24 mei 2018 om 17:43
Natuurlijk is het afschuwelijk als het slecht gaat met een dierbare. Ook voor de ouders.
TO veroordeelt de plannen van haar schoonouders, wijst ze zelfs aan als oorzaak van de ellende. Maar blijkbaar delen hun zieke dochter en hun andere kinderen die visie van TO niet.
Kijk, ik kan me heel goed voorstellen dat je in dit soort situaties oorzaken wil aanwijzen, want dan heb je er vat op. Ik kan me ook voorstellen dat je verzint hoe alles beter zou kunnen. Dat je hoopt dat een warme band een depressie kan wegtoveren. Helaas zit het zo niet in elkaar. Blijkbaar hebben de broers en zussen dat geaccepteerd. Nu TO nog.
(waar blijft ze trouwens?!)
donderdag 24 mei 2018 om 18:14
Of het is heel verstandig dat ze er juist niet zijn. Zus is 30, heeft een gediagnosticeerde psychose vanaf haar 20. Wie weet wat die ouders al hebben meegemaakt met haar, dat lees je nergens. Wel dat broers en zussen betrokken zijn. Ze wordt het zwarte schaap genoemd, dat is doorgaans niet voor niets.RégineFilange schreef: ↑24-05-2018 10:46Ik heb het niet over van zelfmoord weerhouden, maar als die ouders een greintje ouderliefde en ouderinstinct hebben willen ze bij hun kind zijn na zoiets.
Normale ouders zouden dat doen in ieder geval, maar dit zijn blijkbaar helaas geen normale ouders.
En nu weer even verder lezen,
donderdag 24 mei 2018 om 18:21
Inderdaad zeg. Wat een herrieschopperij op niks af.
Ergens iets van vinden en je mening opdringen is compleet anders dan ingrijpen bij een strafbaar feit of ongeluk.
Ik vind mijn schoonzus te truttig omgaan met haar kind en mijn schoonouders laten zich soms als een deurmat behandelen, maar dat zijn mijn zaken verder niet dus ik ga me toch niet expliciet bemoeien met hoe zij dingen aanpakken? Of vind jij dat ik dat wel zou moeten doen Stefbros? Ik ben tenslotte wel aanhang. Dat ze er niemand mee tot last zijn en ik geen idee heb waarom ze de keuzes maken die ze maken is maar een detail. Hun leven is tenslotte ook van mij!!
donderdag 24 mei 2018 om 18:35
We hebben het hier inderdaad te doen met de informatie van één betrokkene die één bericht heeft geschreven. Het is een incompleet verhaal.redhead70 schreef: ↑24-05-2018 18:14Of het is heel verstandig dat ze er juist niet zijn. Zus is 30, heeft een gediagnosticeerde psychose vanaf haar 20. Wie weet wat die ouders al hebben meegemaakt met haar, dat lees je nergens. Wel dat broers en zussen betrokken zijn. Ze wordt het zwarte schaap genoemd, dat is doorgaans niet voor niets.
En nu weer even verder lezen,
donderdag 24 mei 2018 om 19:50
donderdag 24 mei 2018 om 19:53
Dus elke mening die jij hebt over hoe mensen hun leven leiden die deel jij? Je denkt niet: "goh, dit is wat ik ervan vind, maar wie ben ik? Leven en laten leven. Plus: ik weet de helft niet eens van wat er werkelijk speelt dus misschien zit ik er met mijn mening wel helemaal naast. Misschien moet ik mijn mening maar voor mezelf houden"
donderdag 24 mei 2018 om 19:56
donderdag 24 mei 2018 om 20:02
Wat een lulkoek dat dit iets te maken heeft met onrecht of verstoppen. Nergens in dit hele verhaal heeft TO ook maar iets gezegd over de wens of de belangen van haar schoonzusje. De hele familie vind dit de beste manier op hier mee om te gaan. Dan kan je het wel niet eens zijn met die manier maar mensen die keuze gaan verwijten maakt helpt in elk geval niet met het oplossen van het probleem.
Je draagt geen oplossing aan, je stelt de beschikbare oplossing ter discussie, gewoon omdat jij denkt het beter te weten. Dat is geen empathie met degene om wie het gaat dat is egoïsme.
Je draagt geen oplossing aan, je stelt de beschikbare oplossing ter discussie, gewoon omdat jij denkt het beter te weten. Dat is geen empathie met degene om wie het gaat dat is egoïsme.
donderdag 24 mei 2018 om 20:14
Tjeeetje wat een enorme berg reacties! Dat had ik niet verwacht, dat zoveel mensen de tijd zouden nemen om alles te lezen. Ik ga straks op een paar reageren.
Allereerst wilde ik zeggen dat het al hielp het hele verhaal op te schrijven, om helder te krijgen wat in deze situatie het beste is.
Toevallig heb ik (zonder het advies te lezen) vandaag mijn schoonzusje gebeld en gevraagd wat ik praktsch voor haar kan regelen. En dat ook gedaan.
(ik bedacht me opeens dat in dit soort situaties als in het ziekenhuis liggen mijn moeder de boel altijd fixt, je weet wel, tandenborstels regelen enzo. En dat in haar geval niemand dat dus doet. En dan was correct. dus dat doe ik nu)
Allereerst wilde ik zeggen dat het al hielp het hele verhaal op te schrijven, om helder te krijgen wat in deze situatie het beste is.
Toevallig heb ik (zonder het advies te lezen) vandaag mijn schoonzusje gebeld en gevraagd wat ik praktsch voor haar kan regelen. En dat ook gedaan.
(ik bedacht me opeens dat in dit soort situaties als in het ziekenhuis liggen mijn moeder de boel altijd fixt, je weet wel, tandenborstels regelen enzo. En dat in haar geval niemand dat dus doet. En dan was correct. dus dat doe ik nu)
donderdag 24 mei 2018 om 20:19
Als je zoals je schoonzus in zak en as zit leer je je ware vrienden kennen. Goed dat je haar probeert te helpen (net als je man deed). Dat is uiteindelijk het belangrijkste.Mama_INFP schreef: ↑24-05-2018 20:14Tjeeetje wat een enorme berg reacties! Dat had ik niet verwacht, dat zoveel mensen de tijd zouden nemen om alles te lezen. Ik ga straks op een paar reageren.
Allereerst wilde ik zeggen dat het al hielp het hele verhaal op te schrijven, om helder te krijgen wat in deze situatie het beste is.
Toevallig heb ik (zonder het advies te lezen) vandaag mijn schoonzusje gebeld en gevraagd wat ik praktsch voor haar kan regelen. En dat ook gedaan.
(ik bedacht me opeens dat in dit soort situaties als in het ziekenhuis liggen mijn moeder de boel altijd fixt, je weet wel, tandenborstels regelen enzo. En dat in haar geval niemand dat dus doet. En dan was correct. dus dat doe ik nu)
donderdag 24 mei 2018 om 20:26
Verder: voor de helderheid:
Ik vond mijn schoonouders altijd fantastisch. ze zijn enorm bekwaam in hun vakgebied, mijn schoonmoeder is een ontzettend belezen en creatieve vrouw met een fantastische geschiedenis.
mijn schoonvader is wat je zou verstaan onder een 'respectabel man'.
en dat is juist misschien waarom ik nu zo teleurgesteld ben en op ze afgeef. Ik wist dat ze laissez faire waren (dat zijn de woorden van mij man trouwens) en hun kinderen zijn inderdaad opgevoed door nanny's. Maar dat ze hun dochter zo in de steek laten?
Ergens steekt het dat je het zo ver kunt schoppen in de wereld, dat iedereen je bewonderd. En tegelijk zo weinig zorg kunt dragen. Ergens zie ik dat het misschien wel samenhangt, dat je juist door je zo zelfgericht op te stellen het ver kunt schoppen in deze maatschappij.
Hier zal ik vast kritiek op krijgen, maar dit speelt ook mee in mijn 'onrechtgevoel'.
jaloezie? Vast. Frustratie? Zeker.
Maar de bron blijft dat ik het liefste zou zien dat mijn schoonzusje krijgt wat ze verdiend en dat ze gezien wordt door haar ouders. (Het is mijn man die de oorzaak van de psychose gedeeltelijk bij zijn ouders legt.. Hij zegt dat de aard van zijn zus niet past bij de on-empathie van zijn ouders)
Ik vond mijn schoonouders altijd fantastisch. ze zijn enorm bekwaam in hun vakgebied, mijn schoonmoeder is een ontzettend belezen en creatieve vrouw met een fantastische geschiedenis.
mijn schoonvader is wat je zou verstaan onder een 'respectabel man'.
en dat is juist misschien waarom ik nu zo teleurgesteld ben en op ze afgeef. Ik wist dat ze laissez faire waren (dat zijn de woorden van mij man trouwens) en hun kinderen zijn inderdaad opgevoed door nanny's. Maar dat ze hun dochter zo in de steek laten?
Ergens steekt het dat je het zo ver kunt schoppen in de wereld, dat iedereen je bewonderd. En tegelijk zo weinig zorg kunt dragen. Ergens zie ik dat het misschien wel samenhangt, dat je juist door je zo zelfgericht op te stellen het ver kunt schoppen in deze maatschappij.
Hier zal ik vast kritiek op krijgen, maar dit speelt ook mee in mijn 'onrechtgevoel'.
jaloezie? Vast. Frustratie? Zeker.
Maar de bron blijft dat ik het liefste zou zien dat mijn schoonzusje krijgt wat ze verdiend en dat ze gezien wordt door haar ouders. (Het is mijn man die de oorzaak van de psychose gedeeltelijk bij zijn ouders legt.. Hij zegt dat de aard van zijn zus niet past bij de on-empathie van zijn ouders)
donderdag 24 mei 2018 om 20:28
boerinnetje-van-buuten schreef: ↑24-05-2018 10:50Ik begrijp jou heel goed. Het is een vreselijk nare situatie. Je hebt een schat van een man dat hij een studiejaar opgegeven heeft om voor zijn zus te zorgen. Fijn dat ze in elk geval wel zo'n betrouwbare broer heeft.
Wat betreft de dingen die TO schrijft over de druk binnen het gezin en dat dat die schoonzus niet geholpen heeft: ik neem aan dat schoonzus ook een intelligente vrouw is, die tussen de psychoses door veel therapie gehad heeft en haar problemen ook kan verwoorden. Dat zal TO niet allemaal uit haar duim gezogen hebben.
Het grote probleem is dat mensen niet veranderen. Dit zijn ouders die hun acht kinderen al veertig jaar (of langer) aan hun lot overlaten. Dat is geen desinteresse, dat is onvermogen. Ze kunnen en willen zich niet interesseren in het gevoelsleven van hun kinderen.
Al schrijf je een prachtige speech over hun verantwoordelijkheid: het zal nooit bij ze binnenkomen. Ze hebben de empathie en blijkbaar de interesse niet. Het klinkt liefdeloos en liefde kun je niet afdwingen.
Het beste wat je kunt doen is je man ondersteunen en met de andere broers en zussen een schema maken over de zorg voor zus.
Voor ik verwijten krijg: loep me maar. Ik ben geen sock puppet.
Dankjewel Boerinnetje- dit was een hele waardevolle reactie! Ik moet me er inderdaad bij neerleggen.
donderdag 24 mei 2018 om 20:32
Dit is precies wat ik bedoel.LizBakker schreef: ↑24-05-2018 13:10Ja, het gaat TO natuurlijk meer om de boodschap die het uitstraalt naar de dochter, want feitelijk kun je natuurlijk niet veel doen.
Ik heb ook ooit weken aaneen aan een bed gezeten van een familielid dat in een coma was geraakt. Je hoopt maar dat zo iemand er iets van meekrijgt, maar daadwerkelijk hulp bieden is er niet bij natuurlijk. Dit familielid is wel uit de coma gekomen, maar heeft niets bewust meegekregen van ons.
Maar ik heb inmiddels ook wel helder dat het beter is om te accepteren dat dat niet kan in deze situatie, hoe pijnlijk ook.
donderdag 24 mei 2018 om 20:34
Dat is het enige wat er in deze situatie toe doet. Dan kan jij wel willen dat het anders is, maar je man weet dus dat dit gewoon niet het geval is en dat het dus geen enkele zin heeft om daarover het (verwijtende) gesprek aan te gaan met haar ouders. En het zou dus je schoonzus ook totaal niet helpen als je haar opzadelt met ouders die slecht zijn voor haar gemoedstoestand.
Je schoonzus weet dat. Haar ouders weten dat, Je man weet dat. Fijn dat jij het nu ook ziet.
donderdag 24 mei 2018 om 20:40
DANK dank dank Ramy72.ramy72 schreef: ↑24-05-2018 11:50Schoonzus is 30 en één van acht kinderen, dus de ouders zijn over de 60. Misschien doen deze mensen wel precies het juiste. Ik ben niet bekend met psychoses, maar lees dat onrust vermijden en bij negatieve reacties op een persoon actief afstand nemen juist wordt aangeraden. https://www.psychosenet.nl/tips-bij-psychose/
Dit geeft me heel veel heldereid. Ik weet dat schoonzus altijd een beetje stress krijgt van haar vader, Om de situatie af te schetsen:
- mijn man zegt dat zijn vader narcistische trekjes heeft. Maar heeft zich daar bij neergelegd. (ik vind ook dat hij flinke narcistische trekjes heeft)
Het is inderdaad triest maar het is inderdaad beter dan hem niet in de buurt te hebben.
Schoonzus vraagt overigens wel zelf om bijzijn van haar ouders, wil graag dat haar ouders bij haar zijn. Vooral haar moeder.
Dat maakt het ook wat triester allemaal. Want moeder is van de ouderwetse stempel en volgt haar man. Naar het buitenland. Niet voor een eenmalige reis trouwens, ze hebben overal vakantiehuizen. Dus het is niet een once in a lifetime reis.
