Psyche
alle pijlers
Schoonzus doet zelfmoordpoging, schoonouders gaan op reis
donderdag 24 mei 2018 om 09:48
Beste Viva-forumdames,
Ik lees al een tijdje mee maar heb nog nooit iets gepost. Nu heb ik iets op mijn hart en ik weet echt niet wat ik er mee aanmoet. Hopelijk heeft iemand tips!
Ik had altijd veel respect voor mijn schoonouders. Het zijn hoogopgeleide mensen die altijd hard hebben gewerkt en erg succesvol zijn. Ze zijn een beetje elitair en voelen zich beter dan anderen, maar als ik zie wat ze gespresteerd hebben kan ik dat wel accepteren (niet dat ik ze beter vind dan anderen, laat dat duidelijk zijn).
Dat mijn schoonvader een tikkeltje narcistisch is, dat wist ik ook wel maar kon daar altijd wel mee dealen. Een van mijn talenten is aanpassen aan anderen en daar zelf geen problemen me ondervinden.
Het gezin van mijn schoonouders bestaat uit 8 (!) kinderen. Bijna allemaal erg geslaagd in het leven. En er is redelijk goed contact tussen de kinderen en hun ouders. Mijn schoonouders zijn altijd in het buitenland, maar iedereen lijkt dat geaccepteerd te hebben. Hun opvoedfilosofie is 'laissez faire' wat inhoud: bemoei je niet met je kinderen en besteedt er weinig aandacht aan. Dat heeft goed uitgepakt voor een aantal kinderen (waaronder mijn man) en wat minder goed voor anderen.
Mijn schoonzusje van begin 30 is het zwarte schaap van de familie. Zij is jong in een psychose geraakt en eigenlijk sindsdien altijd psychotisch geweest. De ouders van mijn man konden hier, toen dit gebeurde, niet mee omgaan: mijn man heeft als student een jaar van zijn studie opgeofferd om zijn zusje te begeleiden bij therapeuten en artsen.
Haar ouders leggen geen enkele blaam bij zichzelf en zien de psychose als puur medisch. De stress van de gezinsstructuur en het niet accepteren van 'gevoeligheid', de nadruk op hard werken en geen gevoel tonen hebben echter zonder twijfel invloed gehad op het ontstaan van haar psychose.
Haar ouders negeren de zorg voor haar, zijn het grootste gedeelte van het jaar luxe op reis, en laten hun dochter bijna volledig over aan de verzorgingsstaat. Terwijl ze zelf exorbitant leven en 'belangrijk' doen, in mijn ogen. (ze presenteren zich ook nadrukkelijk als belangrijk en fantastische mensen).
Nu heeft mijn schoonzus (10 jaar later) een zelfmoordpoging gedaan. Een gedeelte van de broers en zussen spingt op en neemt de zorg op zich. Mijn schoonouders komen 3(!) dagen naar nederland, een week na dato, en vetrekken vervolgens naar Amerika. voor 3 maanden. Terwijl mijn schoonzus volledig fysiek en psychisch in de prak in het ziekenhuis ligt en de komende 3 maanden daar zal moeten blijven.
Een vreselijke situatie dus.
Maar wat is nu mijn probleem? Het probleem is dat ik me dit enorm aantrek en dit wil 'oplossen'. Ik vind de sitatie vreselijk onrechtvaardig en wil dit duidelijk maken aan mijn schoonouders. Zij moeten hier verdorie hun dochter ondersteunen en dat niet overlaten hun eigen kinderen die allemaal in het spitsuur van hun leven zitten (met kleine kinderen etc.). Zij moeten hier staan! en verantwoordelijkheid nemen voor hun fouten! Zij kunnen niet weggaan en op reis gaan en hun dochter laten stikken??
Alle kinderen van mijn schoonouders (ook mijn man) houden de hand boven hun hoofd. Onder het mom van 'onze ouders zijn incapabel om deze situatie op te lossen'. Daardoor worden mijn schoonouders gespaard. En kunnen zij vrolijk op reis terwijl hun kinderen de ellende oplossen. (Of niet oplossen: beter proberen te maken). In mijn ogen zijn de enige die dit beter kunnen maken mijn schoonouders zelf, door aandacht en liefde te geven aan hun dochter.
Ik geloof wel dat mijn schoonouders incapabel zijn.. maar niemand wijst ze hierin terecht. Ze proberen het niet eens en blazen nog wel hoog van de toren met hun goede opvoedadviezen en hun status.
Mijn probleem hier in is dat ik niet tegen onrecht kan. Ik kan me hier zo boos over maken dat ik het uitvit op mijn man. wat natuurlijk helemaaaal niet juist is (hij kan beter mijn steun gebruiken dan mijn verwijten over zijn ouders). Maar ergens doet dit iets met mij wat mijn hele gevoel overhoop haalt. Ik wil kalm blijven en het juiste doen. Maar wat het juiste is is misschien niet luisteren naar mijn intuitie.
Alles schreeuwt in mij: maak het onrecht weer recht!! Trek die ouders bij de les! confonteer ze! Help die arme meid!
Mijn intuitie roept: luister naar je gevoel! laat dit niet gebeuren! ga er niet bijstaan! los dit op!!
Anderzijds wil ik ook mijn man steunen en het hem niet moeilijker maken. Hij zou liever hebben dat ik accepteer dat mijn schoonouders dit niet kunnen en hun ego in tact laten. En me vooral niet kritisch uitlaten want dat breekt met mijn (narcistische) schoonvader. Mijn man heeft goed contact met zijn ouders omdat hij zich goed kan schikken (zonder daarmee over zijn eigen grenzen te gaan). Hij is daar erg pragmatisch in.
Ik niet. Ik sta in volledige tweestrijd. en voel me emotioneel meegesleurd in iets waar ik niets aan kan veranderen maar wat me opbreekt. Ik kan niet niet aanzien.
Wat zouden jullie doen?
Hoe zouden jullie mijn schoonzus helpen?
Zouden jullie je schoonouders confronteren (en luisteren naar je rechtvaardogheidsgevoel) of juist je man bijstaan en je schikken naar zijn wensen (en dus die van je schoonvader) en ja en amen zeggen en zijn troep opruimen?
dat was een heeeel verhaal.
Ik hoop op reacties!
Anna
Ik lees al een tijdje mee maar heb nog nooit iets gepost. Nu heb ik iets op mijn hart en ik weet echt niet wat ik er mee aanmoet. Hopelijk heeft iemand tips!
Ik had altijd veel respect voor mijn schoonouders. Het zijn hoogopgeleide mensen die altijd hard hebben gewerkt en erg succesvol zijn. Ze zijn een beetje elitair en voelen zich beter dan anderen, maar als ik zie wat ze gespresteerd hebben kan ik dat wel accepteren (niet dat ik ze beter vind dan anderen, laat dat duidelijk zijn).
Dat mijn schoonvader een tikkeltje narcistisch is, dat wist ik ook wel maar kon daar altijd wel mee dealen. Een van mijn talenten is aanpassen aan anderen en daar zelf geen problemen me ondervinden.
Het gezin van mijn schoonouders bestaat uit 8 (!) kinderen. Bijna allemaal erg geslaagd in het leven. En er is redelijk goed contact tussen de kinderen en hun ouders. Mijn schoonouders zijn altijd in het buitenland, maar iedereen lijkt dat geaccepteerd te hebben. Hun opvoedfilosofie is 'laissez faire' wat inhoud: bemoei je niet met je kinderen en besteedt er weinig aandacht aan. Dat heeft goed uitgepakt voor een aantal kinderen (waaronder mijn man) en wat minder goed voor anderen.
Mijn schoonzusje van begin 30 is het zwarte schaap van de familie. Zij is jong in een psychose geraakt en eigenlijk sindsdien altijd psychotisch geweest. De ouders van mijn man konden hier, toen dit gebeurde, niet mee omgaan: mijn man heeft als student een jaar van zijn studie opgeofferd om zijn zusje te begeleiden bij therapeuten en artsen.
Haar ouders leggen geen enkele blaam bij zichzelf en zien de psychose als puur medisch. De stress van de gezinsstructuur en het niet accepteren van 'gevoeligheid', de nadruk op hard werken en geen gevoel tonen hebben echter zonder twijfel invloed gehad op het ontstaan van haar psychose.
Haar ouders negeren de zorg voor haar, zijn het grootste gedeelte van het jaar luxe op reis, en laten hun dochter bijna volledig over aan de verzorgingsstaat. Terwijl ze zelf exorbitant leven en 'belangrijk' doen, in mijn ogen. (ze presenteren zich ook nadrukkelijk als belangrijk en fantastische mensen).
Nu heeft mijn schoonzus (10 jaar later) een zelfmoordpoging gedaan. Een gedeelte van de broers en zussen spingt op en neemt de zorg op zich. Mijn schoonouders komen 3(!) dagen naar nederland, een week na dato, en vetrekken vervolgens naar Amerika. voor 3 maanden. Terwijl mijn schoonzus volledig fysiek en psychisch in de prak in het ziekenhuis ligt en de komende 3 maanden daar zal moeten blijven.
Een vreselijke situatie dus.
Maar wat is nu mijn probleem? Het probleem is dat ik me dit enorm aantrek en dit wil 'oplossen'. Ik vind de sitatie vreselijk onrechtvaardig en wil dit duidelijk maken aan mijn schoonouders. Zij moeten hier verdorie hun dochter ondersteunen en dat niet overlaten hun eigen kinderen die allemaal in het spitsuur van hun leven zitten (met kleine kinderen etc.). Zij moeten hier staan! en verantwoordelijkheid nemen voor hun fouten! Zij kunnen niet weggaan en op reis gaan en hun dochter laten stikken??
Alle kinderen van mijn schoonouders (ook mijn man) houden de hand boven hun hoofd. Onder het mom van 'onze ouders zijn incapabel om deze situatie op te lossen'. Daardoor worden mijn schoonouders gespaard. En kunnen zij vrolijk op reis terwijl hun kinderen de ellende oplossen. (Of niet oplossen: beter proberen te maken). In mijn ogen zijn de enige die dit beter kunnen maken mijn schoonouders zelf, door aandacht en liefde te geven aan hun dochter.
Ik geloof wel dat mijn schoonouders incapabel zijn.. maar niemand wijst ze hierin terecht. Ze proberen het niet eens en blazen nog wel hoog van de toren met hun goede opvoedadviezen en hun status.
Mijn probleem hier in is dat ik niet tegen onrecht kan. Ik kan me hier zo boos over maken dat ik het uitvit op mijn man. wat natuurlijk helemaaaal niet juist is (hij kan beter mijn steun gebruiken dan mijn verwijten over zijn ouders). Maar ergens doet dit iets met mij wat mijn hele gevoel overhoop haalt. Ik wil kalm blijven en het juiste doen. Maar wat het juiste is is misschien niet luisteren naar mijn intuitie.
Alles schreeuwt in mij: maak het onrecht weer recht!! Trek die ouders bij de les! confonteer ze! Help die arme meid!
Mijn intuitie roept: luister naar je gevoel! laat dit niet gebeuren! ga er niet bijstaan! los dit op!!
Anderzijds wil ik ook mijn man steunen en het hem niet moeilijker maken. Hij zou liever hebben dat ik accepteer dat mijn schoonouders dit niet kunnen en hun ego in tact laten. En me vooral niet kritisch uitlaten want dat breekt met mijn (narcistische) schoonvader. Mijn man heeft goed contact met zijn ouders omdat hij zich goed kan schikken (zonder daarmee over zijn eigen grenzen te gaan). Hij is daar erg pragmatisch in.
Ik niet. Ik sta in volledige tweestrijd. en voel me emotioneel meegesleurd in iets waar ik niets aan kan veranderen maar wat me opbreekt. Ik kan niet niet aanzien.
Wat zouden jullie doen?
Hoe zouden jullie mijn schoonzus helpen?
Zouden jullie je schoonouders confronteren (en luisteren naar je rechtvaardogheidsgevoel) of juist je man bijstaan en je schikken naar zijn wensen (en dus die van je schoonvader) en ja en amen zeggen en zijn troep opruimen?
dat was een heeeel verhaal.
Ik hoop op reacties!
Anna
anoniem_370057 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 09:52
Reden: spelfouten
Reden: spelfouten
1.44% gewijzigd
donderdag 24 mei 2018 om 14:41
Ik begrijp je wel. Ik zie het ook van dichtbij bij een goede vriendin. Ze is gedwongen opgenomen (voor de tweede keer) met een psychose, is alleenstaand met een jong kind waar ze het gezag van kwijt is. Haar zoontje woont nu afwisselend bij de gescheiden opa & oma, maar opa gaat deze zomer met zijn nieuwe vriendin naar Italie emigreren.
Ik kan me echt niet voorstellen dat je dat doet op zo'n moment. Het gaat toch om je kind, en in dit geval een kleinkind?
Waarschijnlijk zouden ze meer kwaad doen dan goed, dus ik zou het inderdaad maar laten. Dragen ze in ieder geval financieel bij aan goede therapeuten / verzorging voor hun dochter?
Ik kan me echt niet voorstellen dat je dat doet op zo'n moment. Het gaat toch om je kind, en in dit geval een kleinkind?
Waarschijnlijk zouden ze meer kwaad doen dan goed, dus ik zou het inderdaad maar laten. Dragen ze in ieder geval financieel bij aan goede therapeuten / verzorging voor hun dochter?
donderdag 24 mei 2018 om 14:49
donderdag 24 mei 2018 om 15:08
Niemand.nerdopviva schreef: ↑24-05-2018 12:10Wie zegt dat TO het bij het rechte eind heeft? Haar mening is maar een mening. En dan ook nog als "buitenstaander" over familieleden die elkaar al veel langer kennen dan zij die familie.
Daar kom je achter als je een gesprek aan gaat.
Ze is geen buitenstaander want ze doen het toch écht onder haar ogen. Ze hebben haar zélf een binnenstaander gemaakt.
Elkaar langer kennen is ook een kul-excuus... in het werkveld kan dit negatief zijn en heet het belangenverstrengeling..
Het is niet van belang of TO het bij het rechte eind heeft of niet. Wat van belang is dat als je zaken eens zegt je ook daadwerkelijk ergens kan komen i.p.v. dat rare gedraai en excuses verzinnen voor deze mensen en waarom je zelf niks durft te zeggen. Daar bereik je niks mee, hun vakantie-gang is al genoeg bewijs dat het hun geen hol interesseert dus waarom zou je zelf druk bezig moeten zijn om hun gedrag te excuseren? Spreek ze er gewoon op aan.
Bros before hoes
donderdag 24 mei 2018 om 15:17
Ja.
Als je niet wilt dat het 'iemand zijn zaak is' doe je dit privé met de mensen bij wie het wel hun zaak mag zijn.
Als jij niet wilt dat ik tegen jouw kerel vertel dat jij vreemd bent gegaan in je monogame relatie moet je niet staan kaken voor mijn neus met een andere kerel. Dan spreek je stiekem af zodat ik dat niet weet. Ik heb er géén zin in dat jouw probleem mijn probleem wordt. Dat het opeens in mijn schoot ligt om tegen jouw kerel te liegen over dit voorval omdat jij je tong niet gewoon op een privé plek kon laten rondgaan en wil dat niemand dit weet en mij vraagt om te liegen... En ik ben als TO dus dit soort gedoe trek ik naar me toe en maak ik mijn probleem... omdat ik het potverdomme zie en ongewenst bij betrokken wordt....TO is al betrokken bij deze situatie dus hou op joh met je 'is haar zaak niet'. Ze hebben zelf gezorgd dat het haar zaak werd.
Als het haar zaak niet was had ze er niet eens iets van geweten...
Bros before hoes
donderdag 24 mei 2018 om 15:24
donderdag 24 mei 2018 om 15:25
oh, dat heb ik dan gemistthee_leutje101 schreef: ↑24-05-2018 14:00Tuurlijk, het is 1 kant van het verhaal. Maar als de andere 7 kinderen ook overtuigd zijn dat hun ouders incapabel zijn om te ‘zorgen’, dan vind ik dat wel kil klinken ja..
donderdag 24 mei 2018 om 15:26
Dat TO getrouwd is met haar man maakt haar echt niet automatisch een "binnenstaander". Het lijkt er meer op dat TO zich opdringt in deze familiesores en daar een hele hoop van vindt. Met name dit soort gevoelige kwesties is iets van de familie zelf en ik vind niet dat je als aangetrouwde het recht hebt om je er direct mee te bemoeien. Ik zou als familielid echt not amused zijn als de partner van mijn sibling ons even komt vertellen hoe het moet omdat hij/zij in zijn/haar ogen geen buitenstaander is.StefBros schreef: ↑24-05-2018 15:08Niemand.
Daar kom je achter als je een gesprek aan gaat.
Ze is geen buitenstaander want ze doen het toch écht onder haar ogen. Ze hebben haar zélf een binnenstaander gemaakt.
Elkaar langer kennen is ook een kul-excuus... in het werkveld kan dit negatief zijn en heet het belangenverstrengeling..
Het is niet van belang of TO het bij het rechte eind heeft of niet. Wat van belang is dat als je zaken eens zegt je ook daadwerkelijk ergens kan komen i.p.v. dat rare gedraai en excuses verzinnen voor deze mensen en waarom je zelf niks durft te zeggen. Daar bereik je niks mee, hun vakantie-gang is al genoeg bewijs dat het hun geen hol interesseert dus waarom zou je zelf druk bezig moeten zijn om hun gedrag te excuseren? Spreek ze er gewoon op aan.
donderdag 24 mei 2018 om 15:39
Even een vraag aan iedereen:
Stel:
Je bent volwassen en wordt opgenomen in een kliniek. Je hebt rust en behandeling nodig. Bezoek mag op vaste tijden een uurtje langskomen. Met je ouders deel je niet zoveel. Jullie gesprekken gaan alleen over koetjes en kalfjes.
Zou je dan willen dat ze voor jou hun reis naar de VS af zouden zeggen?
Stel:
Je bent volwassen en wordt opgenomen in een kliniek. Je hebt rust en behandeling nodig. Bezoek mag op vaste tijden een uurtje langskomen. Met je ouders deel je niet zoveel. Jullie gesprekken gaan alleen over koetjes en kalfjes.
Zou je dan willen dat ze voor jou hun reis naar de VS af zouden zeggen?
donderdag 24 mei 2018 om 15:41
Nee. Ik heb een heel goede band met ze en zou het prima vinden als ze die 3 dagen of week overkomen. Maar goed, ik zal ook meer op mijn partner leunen dan op ouders.yette schreef: ↑24-05-2018 15:39Even een vraag aan iedereen:
Stel:
Je bent volwassen en wordt opgenomen in een kliniek. Je hebt rust en behandeling nodig. Bezoek mag op vaste tijden een uurtje langskomen. Met je ouders deel je niet zoveel. Jullie gesprekken gaan alleen over koetjes en kalfjes.
Zou je dan willen dat ze voor jou hun reis naar de VS af zouden zeggen?
donderdag 24 mei 2018 om 15:42
Jouw probleem. Je bent ook maar per toeval in deze familie bij-elkaar geneukt. Familie is dus niet heilig/beter in dit opzicht dan een 'buitenstaander'. Er van uit gaan dat alles perfect is/zo hoort 'want familie heeft magisch gelijk want familie' is gevaarlijk. 'Familie' zijn gewoon mensen als elk ander, en mogen door elk ander, aangesproken worden op hun gedrag. En mogen, als elk ander, geen hol doen met je 'buitenstaander-advies'.Coco87 schreef: ↑24-05-2018 15:26Dat TO getrouwd is met haar man maakt haar echt niet automatisch een "binnenstaander". Het lijkt er meer op dat TO zich opdringt in deze familiesores en daar een hele hoop van vindt. Met name dit soort gevoelige kwesties is iets van de familie zelf en ik vind niet dat je als aangetrouwde het recht hebt om je er direct mee te bemoeien. Ik zou als familielid echt not amused zijn als de partner van mijn sibling ons even komt vertellen hoe het moet omdat hij/zij in zijn/haar ogen geen buitenstaander is.
Maar zeggen dat je als 'buitenstaander' (wat je niet bent als het al voor je ogen gebeurd) nooit iets mag zeggen... zo beginnen vieze familie-geheimpjes... dat opa Sjors altijd bij zijn vrouwelijke kleinkinderen té actief aan paardje rijden doet of zo maar niet iets (mag zeggen) zegt want 'familie'.
De wereld is van iedereen en TO mag gewoon haar 'maar haar mening' verkondigen over zaken die voor haar ogen gebeuren. Ik zie niet in hoe zij daar minder recht op heeft dan een ander.
Bros before hoes
donderdag 24 mei 2018 om 16:02
Daar kiezen de siblings blijkbaar zelf voor. Zij hoeven het niet op te lossen. De ouders waren al nooit zorgzaam dus waarschijnlijk zit die zus helemaal niet op bemoeienis van hen te wachten.Eclair schreef: ↑24-05-2018 14:25En het dan door de kinderen op laten lossen. Chique.
Ik heb het van nog dichterbij meegemaakt. Ik vind helemaal niet dat TO over de grenzen heen gaat. Het is onbehoorlijk om maanden op reis te gaan terwijl je dochter je nodig heeft. Tegelijkertijd denk ik niet dat ouders veel toegevoegde waarde hebben als ze zo met zichzelf
weglopen.
donderdag 24 mei 2018 om 16:20
Van mij zou het ook niet hoeven. Thuisblijven om eens per week een kopje koffie in een kliniek te komen drinken, vind ik echt onzin. Ik zou liever hebben dat ze lekker op reis gingen en hopen dat ze een mooie tijd hadden.
We hebben een prima band hoor, ik ben blij als ik ze zie. En ik weet dat ze aan me denken als er iets is. En ik aan hun. Maar mijn zieleroerselen deel ik al sinds mijn tienertijd niet meer met ze. Daarvoor heb ik ze niet meer nodig.
donderdag 24 mei 2018 om 16:23
Stel dat het je ouders het helemaal niet kan boeien. Ik denk dat elk kind jong of oud behoefte heeft aan bevestiging.yette schreef: ↑24-05-2018 15:39Even een vraag aan iedereen:
Stel:
Je bent volwassen en wordt opgenomen in een kliniek. Je hebt rust en behandeling nodig. Bezoek mag op vaste tijden een uurtje langskomen. Met je ouders deel je niet zoveel. Jullie gesprekken gaan alleen over koetjes en kalfjes.
Zou je dan willen dat ze voor jou hun reis naar de VS af zouden zeggen?
donderdag 24 mei 2018 om 16:30
GenieInABottle schreef: ↑24-05-2018 10:31Wat ik zou doen in jouw geval: eerst eens voor de spiegel zitten en naar mezelf kijken. Want jouw oordelen en mening over jouw schoonouders, hun opvoeding, hun manier van liefde geven, hun manier van leven en wat jij vindt dat ze zouden moeten doen zijn is alleen maar iets van jou. Jij maakt er onrecht van. Jij denkt dat schoonzus geholpen is door mensen erbij te betrekken die er blijkbaar een hele andere levensfilosofie op na houden en andere verwachtingen aan hun volwassen kinderen hebben. Dat jij dat veroordeelt is jouw probleem, niet dat van hen! Je klinkt nogal (en bij gebrek aan een beter woord) superieur, jij weet het allemaal wel even, niet dus. En deze houding is en niet sierend en niet helpend.
Hoe ik mijn schoonzus zou helpen? Door er voor haar te zijn en haar te vragen wat ik voor haar mag betekenen. En dat kan een schouder zijn om tegen te rusten, dat kan samen lachen en of huilen zijn, dat kan luisteren zijn of wat dan ook. Als je je oordelen maar thuis laat, die zijn voor haar wss helemaal desastreus nu.
En daarnaast zou ik je man en zijn broers en zussen leidend laten zijn. Blijkbaar heeft hij wel een balans gevonden in zijn stamgezin. Volg hem maar, dan krijgt je schoonzus iig de zorg en liefde die nodig zijn.
Succes!
Dit dus.
TO, één van je talenten is het aanpassen aan anderen en daar zelf geen problemen mee ondervinden?
Volgens mij is één van je talenten jezelf iets wijs kunnen maken.
anoniem_216133 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 16:50
0.52% gewijzigd
donderdag 24 mei 2018 om 16:35
Doe 'ns ff niet, er halen al teveel mensen hun OP's leeg.
donderdag 24 mei 2018 om 16:37
Zo dan, ga je lekker?
Ik denk dat wel iets doen niets uithaalt de zaak eerder zal verergeren. Als niet voor schoonzus en haar schoonfamilie, dan toch voor TO. En mogelijk tussen TO en haar man.
Als géén van de broers en zussen hun ouders erop wil aanspreken, is het inderdaad To's zaak niet. Daar zullen ze namelijk een reden voor hebben en zij staan er dichterbij. Als iemand in het water ligt en jij kan zwemmen, dan kun je diegene redden door erin te springen (nog steeds lettend op je eigen veiligheid, trouwens). Dan wéét je dat je goed doet. Als TO hierin springt, is het nog maar de vraag of ze wat goeds doet. Dat is nogal een verschilletje.
Later is nu
donderdag 24 mei 2018 om 16:40
Ik vind dit lastig, want ik weet dat mijn moeder in bovenstaand geval álles zou onderbreken om bij mij te zijn.yette schreef: ↑24-05-2018 15:39Even een vraag aan iedereen:
Stel:
Je bent volwassen en wordt opgenomen in een kliniek. Je hebt rust en behandeling nodig. Bezoek mag op vaste tijden een uurtje langskomen. Met je ouders deel je niet zoveel. Jullie gesprekken gaan alleen over koetjes en kalfjes.
Zou je dan willen dat ze voor jou hun reis naar de VS af zouden zeggen?
Zoals ik nu denk dat ik alles zou onderbreken om bij mijn kinderen te zijn. Maar ik weet de voorgeschiedenis niet. En mijn dochter heeft wel eens 'inzinkingen', waarbij op stel en sprong naar huis gaan niet direct wat oplost voor haar of ons. Aan de andere kant wil ik in een dergelijke situatie aan gewoon een knuffel geven.
Later is nu
donderdag 24 mei 2018 om 16:41
Jouw voorbeelden staan echt zóver af van wat hier gebeurt.StefBros schreef: ↑24-05-2018 15:42Jouw probleem. Je bent ook maar per toeval in deze familie bij-elkaar geneukt. Familie is dus niet heilig/beter in dit opzicht dan een 'buitenstaander'. Er van uit gaan dat alles perfect is/zo hoort 'want familie heeft magisch gelijk want familie' is gevaarlijk. 'Familie' zijn gewoon mensen als elk ander, en mogen door elk ander, aangesproken worden op hun gedrag. En mogen, als elk ander, geen hol doen met je 'buitenstaander-advies'.
Maar zeggen dat je als 'buitenstaander' (wat je niet bent als het al voor je ogen gebeurd) nooit iets mag zeggen... zo beginnen vieze familie-geheimpjes... dat opa Sjors altijd bij zijn vrouwelijke kleinkinderen té actief aan paardje rijden doet of zo maar niet iets (mag zeggen) zegt want 'familie'.
De wereld is van iedereen en TO mag gewoon haar 'maar haar mening' verkondigen over zaken die voor haar ogen gebeuren. Ik zie niet in hoe zij daar minder recht op heeft dan een ander.
Later is nu
donderdag 24 mei 2018 om 16:42
Details verwijderen wegens privacy is toch echt iets anders dan de OP verwijderen.
donderdag 24 mei 2018 om 16:42
Op welk moment dan? Als die dochter structureel zoveel problemen geeft dat haar kind elders moet wonen komt die man anders misschien nooit meer aan 'n eigen leven toe. Slimme move van die nieuwe vriendin om te willen emigreren, gelijk weg van de familiesores. Waarom gaat dat kleinkind niet naar zijn eigen vader ipv daar de grootouders mee op te zadelen?syvon schreef: ↑24-05-2018 14:41Ik begrijp je wel. Ik zie het ook van dichtbij bij een goede vriendin. Ze is gedwongen opgenomen (voor de tweede keer) met een psychose, is alleenstaand met een jong kind waar ze het gezag van kwijt is. Haar zoontje woont nu afwisselend bij de gescheiden opa & oma, maar opa gaat deze zomer met zijn nieuwe vriendin naar Italie emigreren.
Ik kan me echt niet voorstellen dat je dat doet op zo'n moment. Het gaat toch om je kind, en in dit geval een kleinkind?
donderdag 24 mei 2018 om 16:47
Soms moet je je klep houden als het je het niet snapt, als het niet jouw plaats is om iemand ergens op te veroordelen en als je de situatie er alleen maar erger mee maakt.
Als je dan toch gaat schreeuwen dan ben je dus een grote egoïst aangezien het je niet te doen is om te helpen maar omdat jij zo nodig moet ventileren wat je er van vindt.
