Psyche
alle pijlers
Schoonzus doet zelfmoordpoging, schoonouders gaan op reis
donderdag 24 mei 2018 om 09:48
Beste Viva-forumdames,
Ik lees al een tijdje mee maar heb nog nooit iets gepost. Nu heb ik iets op mijn hart en ik weet echt niet wat ik er mee aanmoet. Hopelijk heeft iemand tips!
Ik had altijd veel respect voor mijn schoonouders. Het zijn hoogopgeleide mensen die altijd hard hebben gewerkt en erg succesvol zijn. Ze zijn een beetje elitair en voelen zich beter dan anderen, maar als ik zie wat ze gespresteerd hebben kan ik dat wel accepteren (niet dat ik ze beter vind dan anderen, laat dat duidelijk zijn).
Dat mijn schoonvader een tikkeltje narcistisch is, dat wist ik ook wel maar kon daar altijd wel mee dealen. Een van mijn talenten is aanpassen aan anderen en daar zelf geen problemen me ondervinden.
Het gezin van mijn schoonouders bestaat uit 8 (!) kinderen. Bijna allemaal erg geslaagd in het leven. En er is redelijk goed contact tussen de kinderen en hun ouders. Mijn schoonouders zijn altijd in het buitenland, maar iedereen lijkt dat geaccepteerd te hebben. Hun opvoedfilosofie is 'laissez faire' wat inhoud: bemoei je niet met je kinderen en besteedt er weinig aandacht aan. Dat heeft goed uitgepakt voor een aantal kinderen (waaronder mijn man) en wat minder goed voor anderen.
Mijn schoonzusje van begin 30 is het zwarte schaap van de familie. Zij is jong in een psychose geraakt en eigenlijk sindsdien altijd psychotisch geweest. De ouders van mijn man konden hier, toen dit gebeurde, niet mee omgaan: mijn man heeft als student een jaar van zijn studie opgeofferd om zijn zusje te begeleiden bij therapeuten en artsen.
Haar ouders leggen geen enkele blaam bij zichzelf en zien de psychose als puur medisch. De stress van de gezinsstructuur en het niet accepteren van 'gevoeligheid', de nadruk op hard werken en geen gevoel tonen hebben echter zonder twijfel invloed gehad op het ontstaan van haar psychose.
Haar ouders negeren de zorg voor haar, zijn het grootste gedeelte van het jaar luxe op reis, en laten hun dochter bijna volledig over aan de verzorgingsstaat. Terwijl ze zelf exorbitant leven en 'belangrijk' doen, in mijn ogen. (ze presenteren zich ook nadrukkelijk als belangrijk en fantastische mensen).
Nu heeft mijn schoonzus (10 jaar later) een zelfmoordpoging gedaan. Een gedeelte van de broers en zussen spingt op en neemt de zorg op zich. Mijn schoonouders komen 3(!) dagen naar nederland, een week na dato, en vetrekken vervolgens naar Amerika. voor 3 maanden. Terwijl mijn schoonzus volledig fysiek en psychisch in de prak in het ziekenhuis ligt en de komende 3 maanden daar zal moeten blijven.
Een vreselijke situatie dus.
Maar wat is nu mijn probleem? Het probleem is dat ik me dit enorm aantrek en dit wil 'oplossen'. Ik vind de sitatie vreselijk onrechtvaardig en wil dit duidelijk maken aan mijn schoonouders. Zij moeten hier verdorie hun dochter ondersteunen en dat niet overlaten hun eigen kinderen die allemaal in het spitsuur van hun leven zitten (met kleine kinderen etc.). Zij moeten hier staan! en verantwoordelijkheid nemen voor hun fouten! Zij kunnen niet weggaan en op reis gaan en hun dochter laten stikken??
Alle kinderen van mijn schoonouders (ook mijn man) houden de hand boven hun hoofd. Onder het mom van 'onze ouders zijn incapabel om deze situatie op te lossen'. Daardoor worden mijn schoonouders gespaard. En kunnen zij vrolijk op reis terwijl hun kinderen de ellende oplossen. (Of niet oplossen: beter proberen te maken). In mijn ogen zijn de enige die dit beter kunnen maken mijn schoonouders zelf, door aandacht en liefde te geven aan hun dochter.
Ik geloof wel dat mijn schoonouders incapabel zijn.. maar niemand wijst ze hierin terecht. Ze proberen het niet eens en blazen nog wel hoog van de toren met hun goede opvoedadviezen en hun status.
Mijn probleem hier in is dat ik niet tegen onrecht kan. Ik kan me hier zo boos over maken dat ik het uitvit op mijn man. wat natuurlijk helemaaaal niet juist is (hij kan beter mijn steun gebruiken dan mijn verwijten over zijn ouders). Maar ergens doet dit iets met mij wat mijn hele gevoel overhoop haalt. Ik wil kalm blijven en het juiste doen. Maar wat het juiste is is misschien niet luisteren naar mijn intuitie.
Alles schreeuwt in mij: maak het onrecht weer recht!! Trek die ouders bij de les! confonteer ze! Help die arme meid!
Mijn intuitie roept: luister naar je gevoel! laat dit niet gebeuren! ga er niet bijstaan! los dit op!!
Anderzijds wil ik ook mijn man steunen en het hem niet moeilijker maken. Hij zou liever hebben dat ik accepteer dat mijn schoonouders dit niet kunnen en hun ego in tact laten. En me vooral niet kritisch uitlaten want dat breekt met mijn (narcistische) schoonvader. Mijn man heeft goed contact met zijn ouders omdat hij zich goed kan schikken (zonder daarmee over zijn eigen grenzen te gaan). Hij is daar erg pragmatisch in.
Ik niet. Ik sta in volledige tweestrijd. en voel me emotioneel meegesleurd in iets waar ik niets aan kan veranderen maar wat me opbreekt. Ik kan niet niet aanzien.
Wat zouden jullie doen?
Hoe zouden jullie mijn schoonzus helpen?
Zouden jullie je schoonouders confronteren (en luisteren naar je rechtvaardogheidsgevoel) of juist je man bijstaan en je schikken naar zijn wensen (en dus die van je schoonvader) en ja en amen zeggen en zijn troep opruimen?
dat was een heeeel verhaal.
Ik hoop op reacties!
Anna
Ik lees al een tijdje mee maar heb nog nooit iets gepost. Nu heb ik iets op mijn hart en ik weet echt niet wat ik er mee aanmoet. Hopelijk heeft iemand tips!
Ik had altijd veel respect voor mijn schoonouders. Het zijn hoogopgeleide mensen die altijd hard hebben gewerkt en erg succesvol zijn. Ze zijn een beetje elitair en voelen zich beter dan anderen, maar als ik zie wat ze gespresteerd hebben kan ik dat wel accepteren (niet dat ik ze beter vind dan anderen, laat dat duidelijk zijn).
Dat mijn schoonvader een tikkeltje narcistisch is, dat wist ik ook wel maar kon daar altijd wel mee dealen. Een van mijn talenten is aanpassen aan anderen en daar zelf geen problemen me ondervinden.
Het gezin van mijn schoonouders bestaat uit 8 (!) kinderen. Bijna allemaal erg geslaagd in het leven. En er is redelijk goed contact tussen de kinderen en hun ouders. Mijn schoonouders zijn altijd in het buitenland, maar iedereen lijkt dat geaccepteerd te hebben. Hun opvoedfilosofie is 'laissez faire' wat inhoud: bemoei je niet met je kinderen en besteedt er weinig aandacht aan. Dat heeft goed uitgepakt voor een aantal kinderen (waaronder mijn man) en wat minder goed voor anderen.
Mijn schoonzusje van begin 30 is het zwarte schaap van de familie. Zij is jong in een psychose geraakt en eigenlijk sindsdien altijd psychotisch geweest. De ouders van mijn man konden hier, toen dit gebeurde, niet mee omgaan: mijn man heeft als student een jaar van zijn studie opgeofferd om zijn zusje te begeleiden bij therapeuten en artsen.
Haar ouders leggen geen enkele blaam bij zichzelf en zien de psychose als puur medisch. De stress van de gezinsstructuur en het niet accepteren van 'gevoeligheid', de nadruk op hard werken en geen gevoel tonen hebben echter zonder twijfel invloed gehad op het ontstaan van haar psychose.
Haar ouders negeren de zorg voor haar, zijn het grootste gedeelte van het jaar luxe op reis, en laten hun dochter bijna volledig over aan de verzorgingsstaat. Terwijl ze zelf exorbitant leven en 'belangrijk' doen, in mijn ogen. (ze presenteren zich ook nadrukkelijk als belangrijk en fantastische mensen).
Nu heeft mijn schoonzus (10 jaar later) een zelfmoordpoging gedaan. Een gedeelte van de broers en zussen spingt op en neemt de zorg op zich. Mijn schoonouders komen 3(!) dagen naar nederland, een week na dato, en vetrekken vervolgens naar Amerika. voor 3 maanden. Terwijl mijn schoonzus volledig fysiek en psychisch in de prak in het ziekenhuis ligt en de komende 3 maanden daar zal moeten blijven.
Een vreselijke situatie dus.
Maar wat is nu mijn probleem? Het probleem is dat ik me dit enorm aantrek en dit wil 'oplossen'. Ik vind de sitatie vreselijk onrechtvaardig en wil dit duidelijk maken aan mijn schoonouders. Zij moeten hier verdorie hun dochter ondersteunen en dat niet overlaten hun eigen kinderen die allemaal in het spitsuur van hun leven zitten (met kleine kinderen etc.). Zij moeten hier staan! en verantwoordelijkheid nemen voor hun fouten! Zij kunnen niet weggaan en op reis gaan en hun dochter laten stikken??
Alle kinderen van mijn schoonouders (ook mijn man) houden de hand boven hun hoofd. Onder het mom van 'onze ouders zijn incapabel om deze situatie op te lossen'. Daardoor worden mijn schoonouders gespaard. En kunnen zij vrolijk op reis terwijl hun kinderen de ellende oplossen. (Of niet oplossen: beter proberen te maken). In mijn ogen zijn de enige die dit beter kunnen maken mijn schoonouders zelf, door aandacht en liefde te geven aan hun dochter.
Ik geloof wel dat mijn schoonouders incapabel zijn.. maar niemand wijst ze hierin terecht. Ze proberen het niet eens en blazen nog wel hoog van de toren met hun goede opvoedadviezen en hun status.
Mijn probleem hier in is dat ik niet tegen onrecht kan. Ik kan me hier zo boos over maken dat ik het uitvit op mijn man. wat natuurlijk helemaaaal niet juist is (hij kan beter mijn steun gebruiken dan mijn verwijten over zijn ouders). Maar ergens doet dit iets met mij wat mijn hele gevoel overhoop haalt. Ik wil kalm blijven en het juiste doen. Maar wat het juiste is is misschien niet luisteren naar mijn intuitie.
Alles schreeuwt in mij: maak het onrecht weer recht!! Trek die ouders bij de les! confonteer ze! Help die arme meid!
Mijn intuitie roept: luister naar je gevoel! laat dit niet gebeuren! ga er niet bijstaan! los dit op!!
Anderzijds wil ik ook mijn man steunen en het hem niet moeilijker maken. Hij zou liever hebben dat ik accepteer dat mijn schoonouders dit niet kunnen en hun ego in tact laten. En me vooral niet kritisch uitlaten want dat breekt met mijn (narcistische) schoonvader. Mijn man heeft goed contact met zijn ouders omdat hij zich goed kan schikken (zonder daarmee over zijn eigen grenzen te gaan). Hij is daar erg pragmatisch in.
Ik niet. Ik sta in volledige tweestrijd. en voel me emotioneel meegesleurd in iets waar ik niets aan kan veranderen maar wat me opbreekt. Ik kan niet niet aanzien.
Wat zouden jullie doen?
Hoe zouden jullie mijn schoonzus helpen?
Zouden jullie je schoonouders confronteren (en luisteren naar je rechtvaardogheidsgevoel) of juist je man bijstaan en je schikken naar zijn wensen (en dus die van je schoonvader) en ja en amen zeggen en zijn troep opruimen?
dat was een heeeel verhaal.
Ik hoop op reacties!
Anna
anoniem_370057 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 09:52
Reden: spelfouten
Reden: spelfouten
1.44% gewijzigd
donderdag 24 mei 2018 om 20:46
Al met al:
bedankt voor jullie soms hele lieve en soms minder lieve reacties!
Ik ga:
- niet meer mijn man lastigvallen met wat ik vind. met mijn boosheid.
- ademhalingsoefeningen doen en verdriet van de wereld accepteren
- zelf praktisch zorgen (ik vind het mega leuk om cadeautjes te kopen dus ik ga haar maar een beetje verwennen. Of zo. )
- vragen wat zij wil van mij. niet vragen wat zij wil van de rest van haar familie. want dan ga ik me vreselijk druk lopen maken.
- niet voor mijn schoonouders zorgen
iig niet van harte...
Maar hoe ga ik om met borstklopperij van mijn schoonvader? Dat is namelijk nog wel alive and kicking. Vroeger kon ik me hier altijd wel in voegen, maar dat wordt nu wel moeilijk. Nu ik heel erg hard werk om niet boos te zijn.
bedankt voor jullie soms hele lieve en soms minder lieve reacties!
Ik ga:
- niet meer mijn man lastigvallen met wat ik vind. met mijn boosheid.
- ademhalingsoefeningen doen en verdriet van de wereld accepteren
- zelf praktisch zorgen (ik vind het mega leuk om cadeautjes te kopen dus ik ga haar maar een beetje verwennen. Of zo. )
- vragen wat zij wil van mij. niet vragen wat zij wil van de rest van haar familie. want dan ga ik me vreselijk druk lopen maken.
- niet voor mijn schoonouders zorgen
iig niet van harte... Maar hoe ga ik om met borstklopperij van mijn schoonvader? Dat is namelijk nog wel alive and kicking. Vroeger kon ik me hier altijd wel in voegen, maar dat wordt nu wel moeilijk. Nu ik heel erg hard werk om niet boos te zijn.
donderdag 24 mei 2018 om 20:48
Je schoonouders zijn toch een paar dagen vanuit het buitenland naar hier gekomen voor je schoonzus? Wat moeten ze verder doen dan, haar handje vasthouden? Ze is nooit echt betrokken ouders gewend geweest als die ouders hun kudde kinderen door nanny's hebben laten opvoeden. Dus wat je nooit hebt gehad, kun je ook niet missen. Dat ze zich niet thuis voelt/voelde in zo'n massa huishouden, tja, dat is niet meer te veranderen natuurlijk. Neem aan dat de ouders financieel gezien wel voor haar zorgen?Mama_INFP schreef: ↑24-05-2018 20:26Verder: voor de helderheid:
Ik vond mijn schoonouders altijd fantastisch. ze zijn enorm bekwaam in hun vakgebied, mijn schoonmoeder is een ontzettend belezen en creatieve vrouw met een fantastische geschiedenis.
mijn schoonvader is wat je zou verstaan onder een 'respectabel man'.
en dat is juist misschien waarom ik nu zo teleurgesteld ben en op ze afgeef. Ik wist dat ze laissez faire waren (dat zijn de woorden van mij man trouwens) en hun kinderen zijn inderdaad opgevoed door nanny's. Maar dat ze hun dochter zo in de steek laten?
Ergens steekt het dat je het zo ver kunt schoppen in de wereld, dat iedereen je bewonderd. En tegelijk zo weinig zorg kunt dragen. Ergens zie ik dat het misschien wel samenhangt, dat je juist door je zo zelfgericht op te stellen het ver kunt schoppen in deze maatschappij.
Hier zal ik vast kritiek op krijgen, maar dit speelt ook mee in mijn 'onrechtgevoel'.
jaloezie? Vast. Frustratie? Zeker.
Maar de bron blijft dat ik het liefste zou zien dat mijn schoonzusje krijgt wat ze verdiend en dat ze gezien wordt door haar ouders. (Het is mijn man die de oorzaak van de psychose gedeeltelijk bij zijn ouders legt.. Hij zegt dat de aard van zijn zus niet past bij de on-empathie van zijn ouders)
donderdag 24 mei 2018 om 20:52
Ik vind het zo zielig voor je schoonzus TO. Ik begrijp je schoonouders ook echt niet. Net als sommige reacties hier. Zo hard. Vervang 'psychose' door 'kanker' en ik vraag me af of men dan nog zo hard reageert. Jammer dat psychische ziektes nog steeds worden gezien als keuzes van iemand en niet als wat het daadwerkelijk is: een ziekte.
donderdag 24 mei 2018 om 20:56
Het probleem begint al met het feit dat ze zich nooit als ouders hebben gedragen. Waarom ze in hemelsnaam kinderen op de wereld hebben gezet mag joost weten.Vixxen schreef: ↑24-05-2018 20:52Ik vind het zo zielig voor je schoonzus TO. Ik begrijp je schoonouders ook echt niet. Net als sommige reacties hier. Zo hard. Vervang 'psychose' door 'kanker' en ik vraag me af of men dan nog zo hard reageert. Jammer dat psychische ziektes nog steeds worden gezien als keuzes van iemand en niet als wat het daadwerkelijk is: een ziekte.
donderdag 24 mei 2018 om 20:57
redbulletje schreef: ↑24-05-2018 20:48Je schoonouders zijn toch een paar dagen vanuit het buitenland naar hier gekomen voor je schoonzus? Wat moeten ze verder doen dan, haar handje vasthouden? Ze is nooit echt betrokken ouders gewend geweest als die ouders hun kudde kinderen door nanny's hebben laten opvoeden. Dus wat je nooit hebt gehad, kun je ook niet missen. Dat ze zich niet thuis voelt/voelde in zo'n massa huishouden, tja, dat is niet meer te veranderen natuurlijk. Neem aan dat de ouders financieel gezien wel voor haar zorgen?
In dit geval zou ze juist wel eens heel erg kunnen missen, wat ze nooit heeft gehad. En dat is best triest, maar daar is nu niets meer aan te veranderen.
Wat fijn dat jij, praktisch, wat voor je schoonzus kon doen, TO. En.. als ze inderdaad een knuffel van haar moeder mist, dan helpen andere knuffels misschien ook wel een beetje. Sterkte!
Later is nu
donderdag 24 mei 2018 om 21:27
Eens.redbulletje schreef: ↑24-05-2018 20:56Het probleem begint al met het feit dat ze zich nooit als ouders hebben gedragen. Waarom ze in hemelsnaam kinderen op de wereld hebben gezet mag joost weten.
donderdag 24 mei 2018 om 21:37
Want? Ze hebben schoonzus richting zelfmoord geduwd zo?redbulletje schreef: ↑24-05-2018 20:56Het probleem begint al met het feit dat ze zich nooit als ouders hebben gedragen. Waarom ze in hemelsnaam kinderen op de wereld hebben gezet mag joost weten.
donderdag 24 mei 2018 om 21:39
donderdag 24 mei 2018 om 21:47
Lief van je en dank je welKleppeboxx schreef: ↑24-05-2018 11:03Dank voor je eerlijke reactie! Ik reageer enkel op wat TO schrijft en wat ik schrijf is mijn mening/zienswijze. Maar ik wel wel zo eerlijk te zeggen dat ik de wijsheid ook niet in pacht heb en de dingen zwart/wit zie. Jouw reactie doet mij nadenken.
donderdag 24 mei 2018 om 21:47
Die ouders zullen nooit bewust geprobeerd hebben dat kind mentaal kapot te maken maar dat hun eigen kinderen (die toch wel denkende mensen lijken) zelf al een verband leggen tussen het karakter/gedrag van de ouders en de psychische problemen van een van de dochters geeft toch te denken. Ik zou er trouwens kapot aan gaan om een van mijn kinderen zo te zien. Wat dat betreft zorgen die ouders toch heel wat beter voor zichzelf.lilalinda schreef: ↑24-05-2018 21:39Achter zelfmoord zit geen ratio, dat kunnen we niet verklaren.
Ik heb er in korte tijd twee meegemaakt, en juist het feit, dat je er geen reet van snapt waarom iemand het doet, maakt je radeloos.
Iedreen die hier ook maar hint, dat het aan de ouders ligt, snapt er echt helemaal niks van
donderdag 24 mei 2018 om 21:54
Dat is logisch en helemaal geen hinten. Het wordt door TO een paar keer aangegeven toch?lilalinda schreef: ↑24-05-2018 21:39Achter zelfmoord zit geen ratio, dat kunnen we niet verklaren.
Ik heb er in korte tijd twee meegemaakt, en juist het feit, dat je er geen reet van snapt waarom iemand het doet, maakt je radeloos.
Iedreen die hier ook maar hint, dat het aan de ouders ligt, snapt er echt helemaal niks van
Elk geval en psychische of psychiatrische aandoeningen hoeven zeer zeker niet met de ouders te maken te hebben.
Echter uit dit verhaal spreekt emotionele verwaarlozing als deel van het probleem.
donderdag 24 mei 2018 om 22:03
Dit.sneeuwwitje80 schreef: ↑24-05-2018 10:26Daarnaast zou ik mij zeker ook afvragen of schoonzus überhaupt zit te wachten op hulp van haar ouders. Hoezo zou je dat willen nadat je blijkbaar 30 jaar lang een mismatch bent geweest als ouder-kind.
Als je schoonouders het niet zien, zullen ze ook echt geen hulp zijn voor je schoonzus. Eerder een opgedrongen “ik moet hier zijn”.
Daar wordt niemand beter van.
Al zou ik me er zelf ook mateloos aan ergeren.
donderdag 24 mei 2018 om 22:16
Je moet wel goed over je eigen motief nadenken hierin. In hoeverre is het eigenlijk heel lekker om zo enorm gelijk te hebben? En wat brengt het jou om dat gelijk even lekker te gaan halen door boos te worden en je mening te gaan ventileren?
Mijn vader is ook niet zo zorgzaam en vindt zichzelf ook geweldig. Dat is heel irritant want doordat hij zichzelf zo geweldig vindt, heeft hij niet zoveel ruimte voor anderen. Tenzij die ander iets doet dat positief op hem afstraalt. En ja dat is kut en ja dat had ik graag anders gezien, maar ik ben midden veertig en heb er goed mee leren leven. En natuurlijk heb ik het wel eens over met mijn man. Maar ik zou het bijzonder slecht trekken als mijn man bij elk ding dat mijn vader verkeerd/niet zo handig doet, ik niet alleen met mijn eigen gevoelens daarover maar ook nog met mijn mans gevoelens daarover moet dealen. Dus ik ben blij dat mijn man nooit uit zichzelf over de acties van mijn vader begint en alleen in de bijval modus gaat (Ik zag het ook, ik snap dat je dat kut vindt) en niet in de aanval modus (Jezus wat is je vader toch ook een eikel, ik ga toch eens tegen hem zeggen dat hij normaal moet doen, belachelijk hoe hij jou behandelt).
Dus denk eens goed na wat je precies bereikt met je huidige houding en plannen en welke behoefte in jou dat precies vervult. En dan denk ik zomaar eens dat die behoefte heel erg gaat over gelijk willen krijgen en jezelf als de grote oplosser zien. En heel weinig tot niets met echt je schoonzus helpen en je man ondersteunen.
Mijn vader is ook niet zo zorgzaam en vindt zichzelf ook geweldig. Dat is heel irritant want doordat hij zichzelf zo geweldig vindt, heeft hij niet zoveel ruimte voor anderen. Tenzij die ander iets doet dat positief op hem afstraalt. En ja dat is kut en ja dat had ik graag anders gezien, maar ik ben midden veertig en heb er goed mee leren leven. En natuurlijk heb ik het wel eens over met mijn man. Maar ik zou het bijzonder slecht trekken als mijn man bij elk ding dat mijn vader verkeerd/niet zo handig doet, ik niet alleen met mijn eigen gevoelens daarover maar ook nog met mijn mans gevoelens daarover moet dealen. Dus ik ben blij dat mijn man nooit uit zichzelf over de acties van mijn vader begint en alleen in de bijval modus gaat (Ik zag het ook, ik snap dat je dat kut vindt) en niet in de aanval modus (Jezus wat is je vader toch ook een eikel, ik ga toch eens tegen hem zeggen dat hij normaal moet doen, belachelijk hoe hij jou behandelt).
Dus denk eens goed na wat je precies bereikt met je huidige houding en plannen en welke behoefte in jou dat precies vervult. En dan denk ik zomaar eens dat die behoefte heel erg gaat over gelijk willen krijgen en jezelf als de grote oplosser zien. En heel weinig tot niets met echt je schoonzus helpen en je man ondersteunen.
vrijdag 25 mei 2018 om 00:37
Mooiste post in dit hele topic.Vixxen schreef: ↑24-05-2018 20:52Ik vind het zo zielig voor je schoonzus TO. Ik begrijp je schoonouders ook echt niet. Net als sommige reacties hier. Zo hard. Vervang 'psychose' door 'kanker' en ik vraag me af of men dan nog zo hard reageert. Jammer dat psychische ziektes nog steeds worden gezien als keuzes van iemand en niet als wat het daadwerkelijk is: een ziekte.
vrijdag 25 mei 2018 om 00:43
Misschien dat TO dat ook eens zou moeten doen. Vervang psychose door kanker en kijk dan nog eens of het de schuld van de ouders is dat hun dochter ziek geworden is.Vixxen schreef: ↑24-05-2018 20:52Ik vind het zo zielig voor je schoonzus TO. Ik begrijp je schoonouders ook echt niet. Net als sommige reacties hier. Zo hard. Vervang 'psychose' door 'kanker' en ik vraag me af of men dan nog zo hard reageert. Jammer dat psychische ziektes nog steeds worden gezien als keuzes van iemand en niet als wat het daadwerkelijk is: een ziekte.
vrijdag 25 mei 2018 om 04:46
Die vergelijking gaat niet op. Kanker is geen psychische ziekte, opvoeding en omgevingsfactoren spelen geen rol bij kanker. Ik denk ook niet dat de vraag van TO zozeer om schuld draait. Ik denk dat ze vooral duidelijk wil maken dat hun gedrag in elk geval niet geholpen heeft bij het herstel van hun dochter. De reacties hier ("is het geen aandachtspoging??") doen dat net zo min.
vrijdag 25 mei 2018 om 07:43
Itt 'lichamelijke' ziektes (want psychische ziektes zijn in dusverre ook lichamelijk omdat het in de hersenen zit) spelen bij psychische ziektes omgevingsfactoren, zoals opvoeding etc., vaker wel een rol.
Maar dat is niet het punt van TO of het topic.
vrijdag 25 mei 2018 om 07:45
vrijdag 25 mei 2018 om 07:55
Zeker wel!Hippiemeisje schreef: ↑25-05-2018 04:46Die vergelijking gaat niet op. Kanker is geen psychische ziekte, opvoeding en omgevingsfactoren spelen geen rol bij kanker. Ik denk ook niet dat de vraag van TO zozeer om schuld draait. Ik denk dat ze vooral duidelijk wil maken dat hun gedrag in elk geval niet geholpen heeft bij het herstel van hun dochter. De reacties hier ("is het geen aandachtspoging??") doen dat net zo min.
vrijdag 25 mei 2018 om 07:58
Dat mensen een verklaring zoeken voor bijv een zelfmoordpoging is heel voorstelbaar, maar daarmee is die verklaring nog niet de waarheid.Antoon69 schreef: ↑24-05-2018 21:47Die ouders zullen nooit bewust geprobeerd hebben dat kind mentaal kapot te maken maar dat hun eigen kinderen (die toch wel denkende mensen lijken) zelf al een verband leggen tussen het karakter/gedrag van de ouders en de psychische problemen van een van de dochters geeft toch te denken. Ik zou er trouwens kapot aan gaan om een van mijn kinderen zo te zien. Wat dat betreft zorgen die ouders toch heel wat beter voor zichzelf.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
