Psyche
alle pijlers
Schrijnende gevallen: wie loopt er niet met een boog omheen?
zaterdag 13 maart 2021 om 21:45
Ik ben nu een aantal keer mensen in de knel tegengekomen waar ik me wel zorgen om maak, maar waar ik gewoon heel ver van af sta. Ik heb zelf wel genoeg gedoe omhanden en geen redders-syndroom, dus ik kies maar verstandig om me er niet mee te bemoeien.
Maar ik moet er wel veel aan denken als ik het tegenkom. Allemaal van die gedachten van: "Beoordeel ik het wel goed, zou ik toch een verschil kunnen maken, er wordt veel gepraat door anderen en weinig gedaan, maar moet niet iemand gewoon iets doen?" Etc.
Dus gewoon als algemene vraag: hoeveel mensen hier durven wel een stap te zetten bij mensen in de shit? Heb je wel eens een verschil kunnen maken? Waar trekken jullie een grens?
Paar voorbeelden: verderop woont een alleenstaande moeder met een niet inwonende nieuwe vriend. Er klopt veel niet; hij fraudeert, kind zit op speciaal onderwijs en is niet heel benaderbaar (stond blijkbaar wel eens in de speeltuin met een mes), zij schijnt aan de drank en/of drugs te zijn. Hun hondje was best schattig maar kreeg veel te vaak de kans om te ontsnappen en liep dan een hele avond blaffend rond (liet zich niet vangen). Hij bijt inmiddels passerende honden aan de lijn en ook mensen; bazin is niet aanspreekbaar. Er komt regelmatig politie aan de deur en de buurvrouw wordt gek van de overlast.
Afgelopen week stond er een man daar voor de deur die nogal hardop aan het bellen was, en die mij toeriep wat de postcode was toen ik uit mijn auto stapte. Ik gaf wel antwoord, maar kan dan echt het niet inschatten wat er speelt, dus ik ga dan verder met mijn eigen ding. Hij had een jongen in zijn auto waarvan ik niet kon zien of het haar zoon was. Bij dit gezin denk je dan toch aan een of andere ruzie ofzo, waar je niet in betrokken wil worden.
Maar toen ik vlak daarna weer weg moest rijden, zag ik terwijl ik dat deed een politieauto met zwaailichten op de wachtende man af rijden, die ongeduldig op ze wachtte, en omdat ik doorreed, passeerde ik daarna een brandweer auto die mijn straat in reed. En toen was er ineens de kans dat zij dood was (zelfmoord of een overdosis ofzo). Toen ik later weer thuis kwam, was er ook nog een ambulance bij, en via de meldingen van 112 was wel te lezen dat het idd om een reanimatie ging. En dan maak ik me zulke grote zorgen om dat kind in de auto dat iets heel engs meemaakt en daar moet wachten terwijl die man met de politie de achtertuin in ging. Dan vraag ik me af je dan toch niet menselijk moet doen, en ernaar toe gaan om dat kind af te leiden of gerust te stellen, ondanks dat de moeder een ongemakkelijke dame is, en je niet weet hoe het valt.
Nu is er daar sinds gister weer iemand thuis, en vanavond (bij het uitlaten van mij hond) stond de politie weer aan die deur, rustig te praten. Belangrijkste instinct zegt: "niet mee bemoeien!". Maar ik denk ook: "Wat er ook is gebeurd, wat zal die vrouw op dit moment een kutleven hebben". Echt netwerk heeft ze niet. Dus wie zou dan aanbellen en een praatje gaan maken? Of iets anders (menselijks) doen?
Verder via een aankoop via Marktplaats een dame in mijn woonplaats getroffen die meer categorie hoogopgeleid is, maar die schijnbaar ook allemaal tegenslag heeft en totaal geen netwerk. Het is lastig te zeggen of ze verder wel helemaal stabiel is: ik kreeg een onduidelijke indruk. En dan dus een dochter van een jaar of 10. Ik heb een paar keer wat bij haar opgehaald, en de laatste keer liet ze me echt lang wachten terwijl ze had gezegd dat ik tussen 9 en 9:15 moest komen. Doordeweekse dag, maar dochter was thuis.
Dus ik vroeg of ik haar overviel. Toen vertelde ze dat ze naast allerlei neurologische klachten ook heel erg buikpijn had, dat ze volgende week onderzoek zou krijgen (nu nog met twijfel over endometriose maar ook darmkanker) en dat ze te veel pijn had om haar dochter naar school te brengen!!! Als het zo heftig is, dan is dat toch een onmogelijke situatie voor dat kind? Dan ga ik wel twijfelen of daar geen instanties naar moeten kijken. Maar ik ken haar verdere helemaal niet.
Nu zou iedereen natuurlijk zelf in het verzet hebben gezeten in de oorlog, maar wie doet ook echt iets als je mensen in de knel ziet, ook als ze niet volledig pluis zijn?
Maar ik moet er wel veel aan denken als ik het tegenkom. Allemaal van die gedachten van: "Beoordeel ik het wel goed, zou ik toch een verschil kunnen maken, er wordt veel gepraat door anderen en weinig gedaan, maar moet niet iemand gewoon iets doen?" Etc.
Dus gewoon als algemene vraag: hoeveel mensen hier durven wel een stap te zetten bij mensen in de shit? Heb je wel eens een verschil kunnen maken? Waar trekken jullie een grens?
Paar voorbeelden: verderop woont een alleenstaande moeder met een niet inwonende nieuwe vriend. Er klopt veel niet; hij fraudeert, kind zit op speciaal onderwijs en is niet heel benaderbaar (stond blijkbaar wel eens in de speeltuin met een mes), zij schijnt aan de drank en/of drugs te zijn. Hun hondje was best schattig maar kreeg veel te vaak de kans om te ontsnappen en liep dan een hele avond blaffend rond (liet zich niet vangen). Hij bijt inmiddels passerende honden aan de lijn en ook mensen; bazin is niet aanspreekbaar. Er komt regelmatig politie aan de deur en de buurvrouw wordt gek van de overlast.
Afgelopen week stond er een man daar voor de deur die nogal hardop aan het bellen was, en die mij toeriep wat de postcode was toen ik uit mijn auto stapte. Ik gaf wel antwoord, maar kan dan echt het niet inschatten wat er speelt, dus ik ga dan verder met mijn eigen ding. Hij had een jongen in zijn auto waarvan ik niet kon zien of het haar zoon was. Bij dit gezin denk je dan toch aan een of andere ruzie ofzo, waar je niet in betrokken wil worden.
Maar toen ik vlak daarna weer weg moest rijden, zag ik terwijl ik dat deed een politieauto met zwaailichten op de wachtende man af rijden, die ongeduldig op ze wachtte, en omdat ik doorreed, passeerde ik daarna een brandweer auto die mijn straat in reed. En toen was er ineens de kans dat zij dood was (zelfmoord of een overdosis ofzo). Toen ik later weer thuis kwam, was er ook nog een ambulance bij, en via de meldingen van 112 was wel te lezen dat het idd om een reanimatie ging. En dan maak ik me zulke grote zorgen om dat kind in de auto dat iets heel engs meemaakt en daar moet wachten terwijl die man met de politie de achtertuin in ging. Dan vraag ik me af je dan toch niet menselijk moet doen, en ernaar toe gaan om dat kind af te leiden of gerust te stellen, ondanks dat de moeder een ongemakkelijke dame is, en je niet weet hoe het valt.
Nu is er daar sinds gister weer iemand thuis, en vanavond (bij het uitlaten van mij hond) stond de politie weer aan die deur, rustig te praten. Belangrijkste instinct zegt: "niet mee bemoeien!". Maar ik denk ook: "Wat er ook is gebeurd, wat zal die vrouw op dit moment een kutleven hebben". Echt netwerk heeft ze niet. Dus wie zou dan aanbellen en een praatje gaan maken? Of iets anders (menselijks) doen?
Verder via een aankoop via Marktplaats een dame in mijn woonplaats getroffen die meer categorie hoogopgeleid is, maar die schijnbaar ook allemaal tegenslag heeft en totaal geen netwerk. Het is lastig te zeggen of ze verder wel helemaal stabiel is: ik kreeg een onduidelijke indruk. En dan dus een dochter van een jaar of 10. Ik heb een paar keer wat bij haar opgehaald, en de laatste keer liet ze me echt lang wachten terwijl ze had gezegd dat ik tussen 9 en 9:15 moest komen. Doordeweekse dag, maar dochter was thuis.
Dus ik vroeg of ik haar overviel. Toen vertelde ze dat ze naast allerlei neurologische klachten ook heel erg buikpijn had, dat ze volgende week onderzoek zou krijgen (nu nog met twijfel over endometriose maar ook darmkanker) en dat ze te veel pijn had om haar dochter naar school te brengen!!! Als het zo heftig is, dan is dat toch een onmogelijke situatie voor dat kind? Dan ga ik wel twijfelen of daar geen instanties naar moeten kijken. Maar ik ken haar verdere helemaal niet.
Nu zou iedereen natuurlijk zelf in het verzet hebben gezeten in de oorlog, maar wie doet ook echt iets als je mensen in de knel ziet, ook als ze niet volledig pluis zijn?
zaterdag 13 maart 2021 om 22:30
Ja, ware het niet dat ik geen idee heb waar haar kind naar school gaat. Ik heb ook een kind dat naar school moet. Als dat een totaal andere kant op is, dan werkt dat niet. Maar ik denk dan wel: heb je ook geen andere ouder van school die even helpt?
Voor mijn gevoel is de moeder heel erg geïsoleerd. Deels door tegenslag, maar mogelijk ook deels uit eigen keuze. Ze had het ook over hoogbegaafdheid enzo; ze voelde zich zelf wel buiten gewone dingen staan. Toch kan het toch niet dat je je kind thuis houdt als het zelf niets mankeert?
Anyway: het gaat er niet om dat jullie mij nu gaan adviseren wat IK moet doen. Het gaat meer over de vraag of anderen meer zouden oppakken of dit ook echt deden.
En ik heb het specifiek over mensen die niet gewoon standaard zijn. Er zijn tig ouders van mijn zoons school die ik zonder aarzeling ergens mee uit de brand help. Maar daarbij heb ik geen gevoel dat er iets sluimert. In deze 2 situaties kan het theoretisch meevallen, het kunnen ook echt ingewikkelde mensen zijn, dus meer risico op onbegrip, conflict etc. Of meer risico dat iemand te zwaar gaat leunen.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 13-03-2021 22:31
0.18% gewijzigd
zaterdag 13 maart 2021 om 22:31
Ja, ik heb wel eens 'ingegrepen'. Dichtbij familielid. Ik wil er nu niet heel erg over uitweiden, heb er destijds al eens een topic over geopend. Zeer schrijnende gezinssituatie. Na structurele afwijzing van alle aangeboden hulp heb ik uiteindelijk besloten om Veilig Thuis in te schakelen. Er zijn immers kinderen in het spel die geen keuze hebben.
Het heeft uiteindelijk helemaal niets opgeleverd. Wel veel gekost. Familierelaties lagen overhoop, ik was de gebeten hond, bijna een jaar geen contact gehad met het familielid. En aan de schrijnende situatie is helemaal niets veranderd. Het is al met al een heel pijnlijke tijd geweest, zonder positief resultaat.
Les die ik geleerd heb: als mensen geen hulp willen aannemen, houdt het simpelweg op. Dan kan je ze niet helpen.
Het heeft uiteindelijk helemaal niets opgeleverd. Wel veel gekost. Familierelaties lagen overhoop, ik was de gebeten hond, bijna een jaar geen contact gehad met het familielid. En aan de schrijnende situatie is helemaal niets veranderd. Het is al met al een heel pijnlijke tijd geweest, zonder positief resultaat.
Les die ik geleerd heb: als mensen geen hulp willen aannemen, houdt het simpelweg op. Dan kan je ze niet helpen.
zaterdag 13 maart 2021 om 22:35
Ligt wel aan het geval. Het eerste gezin waar je het over hebt zou ik minder snel benaderen dan je tweede voorbeeld.
Een poosje terug waren bij ons in de straat mensen die ruzie hadden. Zij ging weg met kind en daarna ging man totaal door het lint. Nu hebben we regelmatig contact met elkaar maar hij was zo van het padje dat ik daar op dat moment niet zelf heen durfde. Ik heb daarom de politie gebeld. Wel ben ik de volgende dag naar hem toegegaan en verteld dat ik me zorgen maakte en dat ik diegene was die de politie had gebeld en of hij nog hulp nodig had. Dat had hij dus heb ik samen met hem familie gebeld en zijn werk afgezegd. En hij moest duidelijk zijn verhaal kwijt.
Ik heb wel vaker mensen geholpen, soms is een luisterend oor genoeg. En soms moet er meer gebeuren, dan schakel ik de nodige hulp in. Zoals een vrouw die geslagen werd door haar man of een man die gepest werd door de buren
Leerlingen heb ik ook al vaak meer geholpen dan mijn taak zou omschrijven.
Ik ben wel van het type meteen helpen op het moment dat ik het zie en later pas bedenken of het handig was.
Een poosje terug waren bij ons in de straat mensen die ruzie hadden. Zij ging weg met kind en daarna ging man totaal door het lint. Nu hebben we regelmatig contact met elkaar maar hij was zo van het padje dat ik daar op dat moment niet zelf heen durfde. Ik heb daarom de politie gebeld. Wel ben ik de volgende dag naar hem toegegaan en verteld dat ik me zorgen maakte en dat ik diegene was die de politie had gebeld en of hij nog hulp nodig had. Dat had hij dus heb ik samen met hem familie gebeld en zijn werk afgezegd. En hij moest duidelijk zijn verhaal kwijt.
Ik heb wel vaker mensen geholpen, soms is een luisterend oor genoeg. En soms moet er meer gebeuren, dan schakel ik de nodige hulp in. Zoals een vrouw die geslagen werd door haar man of een man die gepest werd door de buren
Leerlingen heb ik ook al vaak meer geholpen dan mijn taak zou omschrijven.
Ik ben wel van het type meteen helpen op het moment dat ik het zie en later pas bedenken of het handig was.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 13 maart 2021 om 22:39
Hoezo kan dat niet?blijmetmij schreef: ↑13-03-2021 22:30Ja, ware het niet dat ik geen idee heb waar haar kind naar school gaat. Ik heb ook een kind dat naar school moet. Als dat een totaal andere kant op is, dan werkt dat niet. Maar ik denk dan wel: heb je ook geen andere ouder van school die even helpt?
Voor mijn gevoel is de moeder heel erg geïsoleerd. Deels door tegenslag, maar mogelijk ook deels uit eigen keuze. Ze had het ook over hoogbegaafdheid enzo; ze voelde zich zelf wel buiten gewone dingen staan. Toch kan het toch niet dat je je kind thuis houdt als het zelf niets mankeert?
Anyway: het gaat er niet om dat jullie mij nu gaan adviseren wat IK moet doen. Het gaat meer over de vraag of anderen meer zouden oppakken of dit ook echt deden.
En ik heb het specifiek over mensen die niet gewoon standaard zijn. Er zijn tig ouders van mijn zoons school die ik zonder aarzeling ergens mee uit de brand help. Maar daarbij heb ik geen gevoel dat er iets sluimert. In deze 2 situaties kan het theoretisch meevallen, het kunnen ook echt ingewikkelde mensen zijn, dus meer risico op onbegrip, conflict etc. Of meer risico dat iemand te zwaar gaat leunen.
zaterdag 13 maart 2021 om 22:45
Ik ben niet gegaan he?Parella schreef: ↑13-03-2021 22:22Ik vind het ergens een beetje ongezond TO dat jouw instinct niet roept "wegwezen" als er politie in je straat staat en er duidelijk veel ernstigere dingen aan de hand zijn. Dan denk jij: "Goh interessant, moet ik niet eens een praatje maken".
Heel nobel hoor maar ik snap het niet goed, zeker niet omdat je zelf ook een kind hebt. Dan zorg je toch dat je wegblijft van problemen lijkt me. Het is niet een gemiddeld eenzaam bejaard buurvrouwtje die je een handje wil toesteken.
Ik probeer zo onopvallend mogelijk te blijven. Maar ik heb in mijn nabijheid een zelfmoord meegemaakt, en de impact op de kinderen. En ik heb me toen vooral voorgesteld hoe wanhopig degene was die dat deed. En de impact op de kinderen... "Waarom bleef je niet voor mij" is daar een mooie docu over.
En dan probeer ik die enge, mogelijk verslaafde moeder toch een beetje als mens te blijven zien, en haar kind ook. Gewoon omdat iedereen wel opknapt van een beetje respect.
Maar ik kan geen gegarandeerd goede toon bedenken. Ik heb ik het verleden een aantal keer geholpen de ontsnapte hond weer terug te krijgen, en daar ook geen goodwill mee bereikt. Mijn maat was wel vol toen die hond een bejaarde dame zo liet schrikken (in de schemering) dat ze viel. Bril kapot en gezicht kapot. Mijn man en ik hielpen die dame. Eigenaresse van de hond stond er bij en zei amper sorry, laat staan dat ze aanbood de bril te vergoeden. Dus ik doe nu niets...
zaterdag 13 maart 2021 om 22:48
Fijn om te lezen! Vind jij van jezelf dat je goede mensenkennis hebt, of dat mensen makkelijk contact met je leggen? Waarom doe jij iets dat veel mensen niet kunnen? Het zal vast niet alleen impulsiviteit zijn?suzyqfive schreef: ↑13-03-2021 22:35Ligt wel aan het geval. Het eerste gezin waar je het over hebt zou ik minder snel benaderen dan je tweede voorbeeld.
Een poosje terug waren bij ons in de straat mensen die ruzie hadden. Zij ging weg met kind en daarna ging man totaal door het lint. Nu hebben we regelmatig contact met elkaar maar hij was zo van het padje dat ik daar op dat moment niet zelf heen durfde. Ik heb daarom de politie gebeld. Wel ben ik de volgende dag naar hem toegegaan en verteld dat ik me zorgen maakte en dat ik diegene was die de politie had gebeld en of hij nog hulp nodig had. Dat had hij dus heb ik samen met hem familie gebeld en zijn werk afgezegd. En hij moest duidelijk zijn verhaal kwijt.
Ik heb wel vaker mensen geholpen, soms is een luisterend oor genoeg. En soms moet er meer gebeuren, dan schakel ik de nodige hulp in. Zoals een vrouw die geslagen werd door haar man of een man die gepest werd door de buren
Leerlingen heb ik ook al vaak meer geholpen dan mijn taak zou omschrijven.
Ik ben wel van het type meteen helpen op het moment dat ik het zie en later pas bedenken of het handig was.
zaterdag 13 maart 2021 om 22:50
Ik zou wel eerst uitvissen of er wel hulp is maar ik zou sowieso het kind naar school brengen en in een babbeltje toch proberen of het kind genoeg opvang heeft om zich heen. Wanneer het gaat om mensen met zwaar psychische problemen dan bemoei ik me daar niet mee, geen ervaring en kennis genoeg maar een kletspraatje op straat kan al veel betekenen. Als er geen behoefte is dan merk je dat ook snel genoeg.blijmetmij schreef: ↑13-03-2021 22:30
Anyway: het gaat er niet om dat jullie mij nu gaan adviseren wat IK moet doen. Het gaat meer over de vraag of anderen meer zouden oppakken of dit ook echt deden.
En ik heb het specifiek over mensen die niet gewoon standaard zijn. Er zijn tig ouders van mijn zoons school die ik zonder aarzeling ergens mee uit de brand help. Maar daarbij heb ik geen gevoel dat er iets sluimert. In deze 2 situaties kan het theoretisch meevallen, het kunnen ook echt ingewikkelde mensen zijn, dus meer risico op onbegrip, conflict etc. Of meer risico dat iemand te zwaar gaat leunen.
zaterdag 13 maart 2021 om 22:56
blijmetmij schreef: ↑13-03-2021 22:45Ik ben niet gegaan he?
Ik probeer zo onopvallend mogelijk te blijven. Maar ik heb in mijn nabijheid een zelfmoord meegemaakt, en de impact op de kinderen. En ik heb me toen vooral voorgesteld hoe wanhopig degene was die dat deed. En de impact op de kinderen... "Waarom bleef je niet voor mij" is daar een mooie docu over.
En dan probeer ik die enge, mogelijk verslaafde moeder toch een beetje als mens te blijven zien, en haar kind ook. Gewoon omdat iedereen wel opknapt van een beetje respect.
Maar ik kan geen gegarandeerd goede toon bedenken. Ik heb ik het verleden een aantal keer geholpen de ontsnapte hond weer terug te krijgen, en daar ook geen goodwill mee bereikt. Mijn maat was wel vol toen die hond een bejaarde dame zo liet schrikken (in de schemering) dat ze viel. Bril kapot en gezicht kapot. Mijn man en ik hielpen die dame. Eigenaresse van de hond stond er bij en zei amper sorry, laat staan dat ze aanbood de bril te vergoeden. Dus ik doe nu niets...
Sorry hoor, mooi verhaal over iets willen doen en respect willen hebben maar je kiest er voor om er van weg te blijven. Terecht hoor, in mijn ogen.
Maar waarom het gekweel over wat je zou willen, had, moeten, kan doen? Je vult nu van alles in en stopt er energie in, terwijl je er niks mee gaat doen.
zaterdag 13 maart 2021 om 22:56
Dus? Dan kan het nog steeds prima hoor.
zaterdag 13 maart 2021 om 23:02
Daarom open ik dit topic. Ik heb niets aan mijn eigen invulling: dat weet ik, de info is te beperkt. Maar daarmee ben ik niet "klaar" met dit onderwerp. Ik voel me niet fijn bij de situatie, en dat ongemak roept gewoon vragen op. Daarom is het zo interessant om ervaring van anderen te horen, en vooral ook welke zaken anderen wel oppakken, en op basis waarvan ze besluiten dat ze iets laten liggen. Ik heb daar zelf gewoon geen heel sterk innerlijk kompas bij, dus denk er veel over na.Parella schreef: ↑13-03-2021 22:56Sorry hoor, mooi verhaal over iets willen doen en respect willen hebben maar je kiest er voor om er van weg te blijven. Terecht hoor, in mijn ogen.
Maar waarom het gekweel over wat je zou willen, had, moeten, kan doen? Je vult nu van alles in en stopt er energie in, terwijl je er niks mee gaat doen.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 13-03-2021 23:07
16.55% gewijzigd
zaterdag 13 maart 2021 om 23:03
Mijn buurvrouw daar is van alles aan de hand en dan ook structureel Ze is goedgelovig en momenteel is ze katvanger want er is een auto op haar naam gezet onder het mom van dat ze hem dan ook mag gebruiken wat natuurlijk niet gebeurd. De eerste rekeningen stromen al weer binnen. Er zijn heel veel katten, en geen geld voor medische zorg. Aan de buitenactiviteiten te merken komen er weer een hoop kleintjes bij. Ik heb de situatie voorgelegd aan een stichting en zij zijn bereid alle katten op te halen en te laten helpen. Ze mag zelf kiezen welke ze terug wil hebben. Dus zojuist heb ik het haar voorgelegd en ze staat er niet onwelwillend tegenover. Ik probeer zoveel mogelijk te steunen want ze gaat richting de 80 maar ook weer niet te veel want dan wordt je gek. Het ene probleem is nog niet opgelost of het volgende komt er al weer aan.
zaterdag 13 maart 2021 om 23:09
blijmetmij schreef: ↑13-03-2021 23:02Daarom open ik dit topic. Ik heb niets aan mijn eigen invulling: dat weet ik, de info is te beperkt. Maar daarmee ben ik niet "klaar" met dit onderwerp. Het roept gewoon vragen op. Daarom is het zo interessant om ervaring van anderen te horen.
Het is maar wat je interessant vindt. Het klinkt alsof je je afvraagt of je moreel juist zit als je ervoor kiest niets te doen. Ik vind van wel in ieder geval. Het is natuurlijk nobeler als je wel goedbedoeld met allerlei gajes gaat praten "want dat zijn ook maar mensen", maar als je zelf een gezin hebt en misschien zelf wat kwetsbaar bent (zo kom je op mij over in dit topic), dan kan je je dat niet veroorloven.
zaterdag 13 maart 2021 om 23:10
Goeie actie! Kan je voor jezelf benoemen wanneer je iets kansrijk vindt om op te pakken, ondanks de structurele zinloosheid van de situatie?miekemv schreef: ↑13-03-2021 23:03Mijn buurvrouw daar is van alles aan de hand en dan ook structureel Ze is goedgelovig en momenteel is ze katvanger want er is een auto op haar naam gezet onder het mom van dat ze hem dan ook mag gebruiken wat natuurlijk niet gebeurd. De eerste rekeningen stromen al weer binnen. Er zijn heel veel katten, en geen geld voor medische zorg. Aan de buitenactiviteiten te merken komen er weer een hoop kleintjes bij. Ik heb de situatie voorgelegd aan een stichting en zij zijn bereid alle katten op te halen en te laten helpen. Ze mag zelf kiezen welke ze terug wil hebben. Dus zojuist heb ik het haar voorgelegd en ze staat er niet onwelwillend tegenover. Ik probeer zoveel mogelijk te steunen want ze gaat richting de 80 maar ook weer niet te veel want dan wordt je gek. Het ene probleem is nog niet opgelost of het volgende komt er al weer aan.
zaterdag 13 maart 2021 om 23:13
Zou het misschien nog wel kunnen dat de kinderen later beseffen dat er toch iemand is geweest die voor ze op probeerde te komen?Jufjoke schreef: ↑13-03-2021 22:31Ja, ik heb wel eens 'ingegrepen'. Dichtbij familielid. Ik wil er nu niet heel erg over uitweiden, heb er destijds al eens een topic over geopend. Zeer schrijnende gezinssituatie. Na structurele afwijzing van alle aangeboden hulp heb ik uiteindelijk besloten om Veilig Thuis in te schakelen. Er zijn immers kinderen in het spel die geen keuze hebben.
Het heeft uiteindelijk helemaal niets opgeleverd. Wel veel gekost. Familierelaties lagen overhoop, ik was de gebeten hond, bijna een jaar geen contact gehad met het familielid. En aan de schrijnende situatie is helemaal niets veranderd. Het is al met al een heel pijnlijke tijd geweest, zonder positief resultaat.
Les die ik geleerd heb: als mensen geen hulp willen aannemen, houdt het simpelweg op. Dan kan je ze niet helpen.
En denk je met de kennis van nu dat je op een andere manier meer positieve invloed naar de kinderen had kunnen hebben?
zaterdag 13 maart 2021 om 23:17
Parella schreef: ↑13-03-2021 22:17Ik vind dat er wel een groot verschil zit in 'schrijnende gevallen'.
Een eenzame buur aanspreken, aanbieden dat je in geval van nood beschikbaar bent bij iemand die net een baby erbij heeft gekregen, spullen geven aan goede doelen (heb mijn draagzak weg gegeven aan because we carry!), dat doe ik allemaal.
Maar er is een grens waarbij ik me niet meer prettig of veilig voel. Dat is wanneer er tokkiegedrag, criminaliteit, verslaving, geestesziekte, politie of instanties bij komt kijken, of wanneer kinderen er duidelijk onder lijden. Ik hou me verre van al dat soort situaties. Alleen als er kinderen bij zijn zou ik anoniem veilig thuis bellen maar ik ga me er niet persoonlijk mee bemoeien (tenzij het vriendjes zijn die over de vloer komen, dat lijkt me anders maar dat heb ik nog nooit mee gemaakt dus weet ik niet).
Mijn instinct roept dan heel hard "wegwezen!" tegen me.
Zo sta ik er ook wel in.
Ik wil best een helpende hand toereiken, maar wil die hand liever niet in een wespennest steken. Voor je het weet zit je ergens tot je nek toe in.
Ik heb mijn eigen moeder daar als goed voorbeeld bij. Zij meende ook altijd de hulpverlener van Jan en alleman te moeten uithangen. Heel vervelend hoe zij vaak betrokken raakte, of zelfs onderdeel werd van een probleem waar ze in de eerste instantie niks mee te maken had.
Ik heb er best wel een schrikbeeld van.
Een paar jaar geleden hielp ik mijn bejaarde buurvrouw wel eens. Het begon met een boodschapje meebrengen of even dat wasjes ophangen.. en uiteindelijk zat ik met de gordijnen dicht en de stekker uit de huistelefoon omdat ze me compleet claimde en me geen dag met rust liet.
Dus nee, ik vrees dat men aan mij geen behulpzame medeburger heeft.
Familie en vrienden is een ander verhaal overigens.
zaterdag 13 maart 2021 om 23:19
Als die stichting had gezegd dat ze niks kunnen doen dan had ik er het er eerst ook weer bij gelaten. Er moet wel iets van perspectief zijn. Dat katvangergedoe ben ik op zoek geweest op internet maar je kunt er vrijwel niks tegen doen. Dan houd het voor mij ook op. Haar zoon zonder rijbewijs heeft al vier autos van haar in de prak gereden. In het begin reed ik haar nog rond, bij de laatste auto niet meer.blijmetmij schreef: ↑13-03-2021 23:10Goeie actie! Kan je voor jezelf benoemen wanneer je iets kansrijk vindt om op te pakken, ondanks de structurele zinloosheid van de situatie?
zaterdag 13 maart 2021 om 23:22
Ik had in mijn vorige straat een alcoholistische buurman die heel eenzaam was. Daar ging ik regelmatig koffie drinken, ik deed ook wel eens boodschappen voor hem (alcohol weigerde ik te halen) en ik heb wel eens de dokterswacht voor hem gebeld. Echt helpen met zijn probleem vind ik niet mijn taak. Hij was bekend bij instanties en dergelijke. Wel alleenstaand, dus geen kinderen in het spel.
zaterdag 13 maart 2021 om 23:24
Heb je het gevoel dat je nog wel je eigen regie hebt, of was je te ver gegaan, maar heb je die nu weer terug (nu je bv een grens trekt met helpen met vervoer)? Of is het voor jou eigenlijk groter dan je prettig vindt?miekemv schreef: ↑13-03-2021 23:19Als die stichting had gezegd dat ze niks kunnen doen dan had ik er het er eerst ook weer bij gelaten. Er moet wel iets van perspectief zijn. Dat katvangergedoe ben ik op zoek geweest op internet maar je kunt er vrijwel niks tegen doen. Dan houd het voor mij ook op. Haar zoon zonder rijbewijs heeft al vier autos van haar in de prak gereden. In het begin reed ik haar nog rond, bij de laatste auto niet meer.
zaterdag 13 maart 2021 om 23:28
Wat maakte dat je dat voor hem wilde doen? Had je een soort klik met hem, of vond je dat het nodig was, en voor jou niet te moeilijk?MissPiglet schreef: ↑13-03-2021 23:22Ik had in mijn vorige straat een alcoholistische buurman die heel eenzaam was. Daar ging ik regelmatig koffie drinken, ik deed ook wel eens boodschappen voor hem (alcohol weigerde ik te halen) en ik heb wel eens de dokterswacht voor hem gebeld. Echt helpen met zijn probleem vind ik niet mijn taak. Hij was bekend bij instanties en dergelijke. Wel alleenstaand, dus geen kinderen in het spel.
zaterdag 13 maart 2021 om 23:35
Het is groter dan dat ik als prettig ervaar met name omdat ze te oud is en te goedgelovig en je ziet gewoon dat ze het niet aankan. Hele tuin vol zooi terwijl ze eigenlijk best netjes is. Aan de andere kant is het een way of life omdat ze bijvoorbeeld haar hele leven een spoor van schulden achter zich laat.blijmetmij schreef: ↑13-03-2021 23:24Heb je het gevoel dat je nog wel je eigen regie hebt, of was je te ver gegaan, maar heb je die nu weer terug (nu je bv een grens trekt met helpen met vervoer)? Of is het voor jou eigenlijk groter dan je prettig vindt?
zaterdag 13 maart 2021 om 23:38
Ouderenmishandeling (katvanger) kan je ook melden.miekemv schreef: ↑13-03-2021 23:03Mijn buurvrouw daar is van alles aan de hand en dan ook structureel Ze is goedgelovig en momenteel is ze katvanger want er is een auto op haar naam gezet onder het mom van dat ze hem dan ook mag gebruiken wat natuurlijk niet gebeurd. De eerste rekeningen stromen al weer binnen. Er zijn heel veel katten, en geen geld voor medische zorg. Aan de buitenactiviteiten te merken komen er weer een hoop kleintjes bij. Ik heb de situatie voorgelegd aan een stichting en zij zijn bereid alle katten op te halen en te laten helpen. Ze mag zelf kiezen welke ze terug wil hebben. Dus zojuist heb ik het haar voorgelegd en ze staat er niet onwelwillend tegenover. Ik probeer zoveel mogelijk te steunen want ze gaat richting de 80 maar ook weer niet te veel want dan wordt je gek. Het ene probleem is nog niet opgelost of het volgende komt er al weer aan.
Google op: financiële ouderenmishandeling, en zie Zembla van 24 februari jl
•
zaterdag 13 maart 2021 om 23:44
Is het niet goed om je af en toe af te vragen of je moreel goede keuzes maakt? Ik vind dat wel belangrijk.Parella schreef: ↑13-03-2021 23:09Het is maar wat je interessant vindt. Het klinkt alsof je je afvraagt of je moreel juist zit als je ervoor kiest niets te doen. Ik vind van wel in ieder geval. Het is natuurlijk nobeler als je wel goedbedoeld met allerlei gajes gaat praten "want dat zijn ook maar mensen", maar als je zelf een gezin hebt en misschien zelf wat kwetsbaar bent (zo kom je op mij over in dit topic), dan kan je je dat niet veroorloven.
Ik heb ooit mijn tank vol gegooid voordat ik doorkreeg dat ik geen pinpas bij me had.
Rotsitustie en ik had ook nog haast om mijn kleuter op de achterbank tijdig bij de zwemles van een vriendje te krijgen. Bij dat tankstation liep een wat zonderlinge man, die een gasflesje nodig had. Ik kreeg de indruk dat hij daar ergens in de struiken in een kartonnen doos woonde met zijn gasstelletje, maar dat is maar even mijn invulling om een beeld te schetsen.
Terwijl ik probeerde te bellen met mijn man (die niet opnam), vroeg die zwerverachtige man of ik een probleem had. Ik bevestigde dat, maar probeerde ook een beetje van "die gek" af te komen. Toen ik opnieuw naar de kassa liep om te overleggen, vertelden ze me daar dat die man mijn hele tank had betaald.
Ik liep naar hem toe om hem te bedanken (ja; dan wel heb?), en vroeg hoe ik het geld terug kon geven. Dat hoefde niet: hij wist hoe het was om een probleem te hebben, en hij was blij dat hij vandaag kon helpen: "Bedankt de sociale dienst maar". Ik weet niet of hij een manische bui had, en een overmoedige beslissing nam, maar hij hielp me echt die dag. En ik vond dat een waardevolle les.
Daarom probeer ik vaak een keertje extra na te gaan of ik te veel vooroordelen heb, als ik de tijd heb om ergens op te reflecteren. Soms kan je heel makkelijk bedenken waarom jij toch niet de uitgelezen persoon bent om in te springen, maar is het de gedachte waard wat het een ander kan opleveren als je dat wel doet. Dat is iets waar ik niet altijd een antwoord op heb.
Ik vind mezelf niet goed of heilig omdat ik hier over nadenk. Dus ik vind ook niet dat anderen foute keuzes maken.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 13-03-2021 23:49
4.04% gewijzigd
