Psyche
alle pijlers
Schrijnende gevallen: wie loopt er niet met een boog omheen?
zaterdag 13 maart 2021 om 21:45
Ik ben nu een aantal keer mensen in de knel tegengekomen waar ik me wel zorgen om maak, maar waar ik gewoon heel ver van af sta. Ik heb zelf wel genoeg gedoe omhanden en geen redders-syndroom, dus ik kies maar verstandig om me er niet mee te bemoeien.
Maar ik moet er wel veel aan denken als ik het tegenkom. Allemaal van die gedachten van: "Beoordeel ik het wel goed, zou ik toch een verschil kunnen maken, er wordt veel gepraat door anderen en weinig gedaan, maar moet niet iemand gewoon iets doen?" Etc.
Dus gewoon als algemene vraag: hoeveel mensen hier durven wel een stap te zetten bij mensen in de shit? Heb je wel eens een verschil kunnen maken? Waar trekken jullie een grens?
Paar voorbeelden: verderop woont een alleenstaande moeder met een niet inwonende nieuwe vriend. Er klopt veel niet; hij fraudeert, kind zit op speciaal onderwijs en is niet heel benaderbaar (stond blijkbaar wel eens in de speeltuin met een mes), zij schijnt aan de drank en/of drugs te zijn. Hun hondje was best schattig maar kreeg veel te vaak de kans om te ontsnappen en liep dan een hele avond blaffend rond (liet zich niet vangen). Hij bijt inmiddels passerende honden aan de lijn en ook mensen; bazin is niet aanspreekbaar. Er komt regelmatig politie aan de deur en de buurvrouw wordt gek van de overlast.
Afgelopen week stond er een man daar voor de deur die nogal hardop aan het bellen was, en die mij toeriep wat de postcode was toen ik uit mijn auto stapte. Ik gaf wel antwoord, maar kan dan echt het niet inschatten wat er speelt, dus ik ga dan verder met mijn eigen ding. Hij had een jongen in zijn auto waarvan ik niet kon zien of het haar zoon was. Bij dit gezin denk je dan toch aan een of andere ruzie ofzo, waar je niet in betrokken wil worden.
Maar toen ik vlak daarna weer weg moest rijden, zag ik terwijl ik dat deed een politieauto met zwaailichten op de wachtende man af rijden, die ongeduldig op ze wachtte, en omdat ik doorreed, passeerde ik daarna een brandweer auto die mijn straat in reed. En toen was er ineens de kans dat zij dood was (zelfmoord of een overdosis ofzo). Toen ik later weer thuis kwam, was er ook nog een ambulance bij, en via de meldingen van 112 was wel te lezen dat het idd om een reanimatie ging. En dan maak ik me zulke grote zorgen om dat kind in de auto dat iets heel engs meemaakt en daar moet wachten terwijl die man met de politie de achtertuin in ging. Dan vraag ik me af je dan toch niet menselijk moet doen, en ernaar toe gaan om dat kind af te leiden of gerust te stellen, ondanks dat de moeder een ongemakkelijke dame is, en je niet weet hoe het valt.
Nu is er daar sinds gister weer iemand thuis, en vanavond (bij het uitlaten van mij hond) stond de politie weer aan die deur, rustig te praten. Belangrijkste instinct zegt: "niet mee bemoeien!". Maar ik denk ook: "Wat er ook is gebeurd, wat zal die vrouw op dit moment een kutleven hebben". Echt netwerk heeft ze niet. Dus wie zou dan aanbellen en een praatje gaan maken? Of iets anders (menselijks) doen?
Verder via een aankoop via Marktplaats een dame in mijn woonplaats getroffen die meer categorie hoogopgeleid is, maar die schijnbaar ook allemaal tegenslag heeft en totaal geen netwerk. Het is lastig te zeggen of ze verder wel helemaal stabiel is: ik kreeg een onduidelijke indruk. En dan dus een dochter van een jaar of 10. Ik heb een paar keer wat bij haar opgehaald, en de laatste keer liet ze me echt lang wachten terwijl ze had gezegd dat ik tussen 9 en 9:15 moest komen. Doordeweekse dag, maar dochter was thuis.
Dus ik vroeg of ik haar overviel. Toen vertelde ze dat ze naast allerlei neurologische klachten ook heel erg buikpijn had, dat ze volgende week onderzoek zou krijgen (nu nog met twijfel over endometriose maar ook darmkanker) en dat ze te veel pijn had om haar dochter naar school te brengen!!! Als het zo heftig is, dan is dat toch een onmogelijke situatie voor dat kind? Dan ga ik wel twijfelen of daar geen instanties naar moeten kijken. Maar ik ken haar verdere helemaal niet.
Nu zou iedereen natuurlijk zelf in het verzet hebben gezeten in de oorlog, maar wie doet ook echt iets als je mensen in de knel ziet, ook als ze niet volledig pluis zijn?
Maar ik moet er wel veel aan denken als ik het tegenkom. Allemaal van die gedachten van: "Beoordeel ik het wel goed, zou ik toch een verschil kunnen maken, er wordt veel gepraat door anderen en weinig gedaan, maar moet niet iemand gewoon iets doen?" Etc.
Dus gewoon als algemene vraag: hoeveel mensen hier durven wel een stap te zetten bij mensen in de shit? Heb je wel eens een verschil kunnen maken? Waar trekken jullie een grens?
Paar voorbeelden: verderop woont een alleenstaande moeder met een niet inwonende nieuwe vriend. Er klopt veel niet; hij fraudeert, kind zit op speciaal onderwijs en is niet heel benaderbaar (stond blijkbaar wel eens in de speeltuin met een mes), zij schijnt aan de drank en/of drugs te zijn. Hun hondje was best schattig maar kreeg veel te vaak de kans om te ontsnappen en liep dan een hele avond blaffend rond (liet zich niet vangen). Hij bijt inmiddels passerende honden aan de lijn en ook mensen; bazin is niet aanspreekbaar. Er komt regelmatig politie aan de deur en de buurvrouw wordt gek van de overlast.
Afgelopen week stond er een man daar voor de deur die nogal hardop aan het bellen was, en die mij toeriep wat de postcode was toen ik uit mijn auto stapte. Ik gaf wel antwoord, maar kan dan echt het niet inschatten wat er speelt, dus ik ga dan verder met mijn eigen ding. Hij had een jongen in zijn auto waarvan ik niet kon zien of het haar zoon was. Bij dit gezin denk je dan toch aan een of andere ruzie ofzo, waar je niet in betrokken wil worden.
Maar toen ik vlak daarna weer weg moest rijden, zag ik terwijl ik dat deed een politieauto met zwaailichten op de wachtende man af rijden, die ongeduldig op ze wachtte, en omdat ik doorreed, passeerde ik daarna een brandweer auto die mijn straat in reed. En toen was er ineens de kans dat zij dood was (zelfmoord of een overdosis ofzo). Toen ik later weer thuis kwam, was er ook nog een ambulance bij, en via de meldingen van 112 was wel te lezen dat het idd om een reanimatie ging. En dan maak ik me zulke grote zorgen om dat kind in de auto dat iets heel engs meemaakt en daar moet wachten terwijl die man met de politie de achtertuin in ging. Dan vraag ik me af je dan toch niet menselijk moet doen, en ernaar toe gaan om dat kind af te leiden of gerust te stellen, ondanks dat de moeder een ongemakkelijke dame is, en je niet weet hoe het valt.
Nu is er daar sinds gister weer iemand thuis, en vanavond (bij het uitlaten van mij hond) stond de politie weer aan die deur, rustig te praten. Belangrijkste instinct zegt: "niet mee bemoeien!". Maar ik denk ook: "Wat er ook is gebeurd, wat zal die vrouw op dit moment een kutleven hebben". Echt netwerk heeft ze niet. Dus wie zou dan aanbellen en een praatje gaan maken? Of iets anders (menselijks) doen?
Verder via een aankoop via Marktplaats een dame in mijn woonplaats getroffen die meer categorie hoogopgeleid is, maar die schijnbaar ook allemaal tegenslag heeft en totaal geen netwerk. Het is lastig te zeggen of ze verder wel helemaal stabiel is: ik kreeg een onduidelijke indruk. En dan dus een dochter van een jaar of 10. Ik heb een paar keer wat bij haar opgehaald, en de laatste keer liet ze me echt lang wachten terwijl ze had gezegd dat ik tussen 9 en 9:15 moest komen. Doordeweekse dag, maar dochter was thuis.
Dus ik vroeg of ik haar overviel. Toen vertelde ze dat ze naast allerlei neurologische klachten ook heel erg buikpijn had, dat ze volgende week onderzoek zou krijgen (nu nog met twijfel over endometriose maar ook darmkanker) en dat ze te veel pijn had om haar dochter naar school te brengen!!! Als het zo heftig is, dan is dat toch een onmogelijke situatie voor dat kind? Dan ga ik wel twijfelen of daar geen instanties naar moeten kijken. Maar ik ken haar verdere helemaal niet.
Nu zou iedereen natuurlijk zelf in het verzet hebben gezeten in de oorlog, maar wie doet ook echt iets als je mensen in de knel ziet, ook als ze niet volledig pluis zijn?
woensdag 17 maart 2021 om 09:14
Zo; ik heb een link gevonden: https://blijdhoogewys.files.wordpress.c ... utisme.pdf
Ik vind dit artikel relevant bij dit topic omdat het voor mij (met ASS) wel verduidelijkt dat ik meer dan anderen moet zoeken wat ik moet doen als ik leed bij anderen zie.
Ik ben me heel bewust van mijn grenzen, maar ik wil los daarvan ook gewoon een fijn mens zijn voor anderen, dat een steentje bijdraagt. Ik heb ervaring gehad die me motiveert om anderen ook een goede ervaring te gunnen.
Maar ja: het is voor mij ook verwarrend om getuige te zijn van lastige situaties. Ik voel idd dan erg mee; en daardoor voel ik me snel verantwoordelijk. Met het beredeneren van wat anderen doen en kunnen, en ook nalaten, kan ik dan een beetje puzzelen en bepalen wat een "redelijk" gebaar is, zonder teveel op mijn schouders te nemen. Ik weet zelf niet zomaar waar de afstand precies ligt.
Bij onschuldige situaties vind ik het juist erg leuk om te helpen, ook omdat ik best meeleeft. Ik ben daar wel op gericht: niet als bevestiging of omdat ik dankbaarheid wil van iemand, maar puur het gevoel dat het fijn opgelost is, en dat anderen daar een goede herinnering aan kunnen hebben.
Dus als er in het bos een dame met een klein kind de autosleutel kwijt is, breng ik ze met mijn eigen auto even heen en weer naar haar huis zodat ze de reservesleutel kan ophalen. Mits het in de buurt is en ik tijd heb. Dat is toch wat je zelf ook het allerliefste zou wensen als jij daar stond?
Bjj mensen met echte problemen houd ik wel instinctief afstand (zeker ook voor mijn gezin), maar ik vind het soms nog moeilijk om voor mezelf te verklaren waar het verschil dan zit, en of ik ze niet tekort doe.
Door dit topic vind ik het wat duidelijker met welke motivatie en vaardigheden anderen iets oppakken, en was dus al mijn conclusie dat ik beter bij hulp vanuit mijn eigen kracht kan blijven. Organiseren of ff praktisch toesvhieten: helemaal IK.
Emotionele bagage, mogelijk labiel gedrag: moet je niet mij hebben. Ik vindt dat zelf juist erg stressvol.
Ik heb daarom ook geen EHBO/reanimatie diploma. Omdat ik voor mijn gevoel dan altijd zou moeten helpen, maar ik weet dat ik van sommige dingen ook zo onder de indruk kan raken dat ik niet op ptss zit te wachten.
Ik zou ook absoluut geen pleegouder moeten zijn. Ik heb wel enorm veel waardering voor mensen die daar ruimte voor maken in hun leven.
Zitten er hier mensen met pleegzorg ervaring? Ik ben zo benieuwd hoe je jezelf dan inschat als capabel, en hoe je een gezonde balans houdt (ook voor mogelijk de rest van je gezin).
Ik vind dit artikel relevant bij dit topic omdat het voor mij (met ASS) wel verduidelijkt dat ik meer dan anderen moet zoeken wat ik moet doen als ik leed bij anderen zie.
Ik ben me heel bewust van mijn grenzen, maar ik wil los daarvan ook gewoon een fijn mens zijn voor anderen, dat een steentje bijdraagt. Ik heb ervaring gehad die me motiveert om anderen ook een goede ervaring te gunnen.
Maar ja: het is voor mij ook verwarrend om getuige te zijn van lastige situaties. Ik voel idd dan erg mee; en daardoor voel ik me snel verantwoordelijk. Met het beredeneren van wat anderen doen en kunnen, en ook nalaten, kan ik dan een beetje puzzelen en bepalen wat een "redelijk" gebaar is, zonder teveel op mijn schouders te nemen. Ik weet zelf niet zomaar waar de afstand precies ligt.
Bij onschuldige situaties vind ik het juist erg leuk om te helpen, ook omdat ik best meeleeft. Ik ben daar wel op gericht: niet als bevestiging of omdat ik dankbaarheid wil van iemand, maar puur het gevoel dat het fijn opgelost is, en dat anderen daar een goede herinnering aan kunnen hebben.
Dus als er in het bos een dame met een klein kind de autosleutel kwijt is, breng ik ze met mijn eigen auto even heen en weer naar haar huis zodat ze de reservesleutel kan ophalen. Mits het in de buurt is en ik tijd heb. Dat is toch wat je zelf ook het allerliefste zou wensen als jij daar stond?
Bjj mensen met echte problemen houd ik wel instinctief afstand (zeker ook voor mijn gezin), maar ik vind het soms nog moeilijk om voor mezelf te verklaren waar het verschil dan zit, en of ik ze niet tekort doe.
Door dit topic vind ik het wat duidelijker met welke motivatie en vaardigheden anderen iets oppakken, en was dus al mijn conclusie dat ik beter bij hulp vanuit mijn eigen kracht kan blijven. Organiseren of ff praktisch toesvhieten: helemaal IK.
Emotionele bagage, mogelijk labiel gedrag: moet je niet mij hebben. Ik vindt dat zelf juist erg stressvol.
Ik heb daarom ook geen EHBO/reanimatie diploma. Omdat ik voor mijn gevoel dan altijd zou moeten helpen, maar ik weet dat ik van sommige dingen ook zo onder de indruk kan raken dat ik niet op ptss zit te wachten.
Ik zou ook absoluut geen pleegouder moeten zijn. Ik heb wel enorm veel waardering voor mensen die daar ruimte voor maken in hun leven.
Zitten er hier mensen met pleegzorg ervaring? Ik ben zo benieuwd hoe je jezelf dan inschat als capabel, en hoe je een gezonde balans houdt (ook voor mogelijk de rest van je gezin).
