Psyche
alle pijlers
Schrijnende gevallen: wie loopt er niet met een boog omheen?
zaterdag 13 maart 2021 om 21:45
Ik ben nu een aantal keer mensen in de knel tegengekomen waar ik me wel zorgen om maak, maar waar ik gewoon heel ver van af sta. Ik heb zelf wel genoeg gedoe omhanden en geen redders-syndroom, dus ik kies maar verstandig om me er niet mee te bemoeien.
Maar ik moet er wel veel aan denken als ik het tegenkom. Allemaal van die gedachten van: "Beoordeel ik het wel goed, zou ik toch een verschil kunnen maken, er wordt veel gepraat door anderen en weinig gedaan, maar moet niet iemand gewoon iets doen?" Etc.
Dus gewoon als algemene vraag: hoeveel mensen hier durven wel een stap te zetten bij mensen in de shit? Heb je wel eens een verschil kunnen maken? Waar trekken jullie een grens?
Paar voorbeelden: verderop woont een alleenstaande moeder met een niet inwonende nieuwe vriend. Er klopt veel niet; hij fraudeert, kind zit op speciaal onderwijs en is niet heel benaderbaar (stond blijkbaar wel eens in de speeltuin met een mes), zij schijnt aan de drank en/of drugs te zijn. Hun hondje was best schattig maar kreeg veel te vaak de kans om te ontsnappen en liep dan een hele avond blaffend rond (liet zich niet vangen). Hij bijt inmiddels passerende honden aan de lijn en ook mensen; bazin is niet aanspreekbaar. Er komt regelmatig politie aan de deur en de buurvrouw wordt gek van de overlast.
Afgelopen week stond er een man daar voor de deur die nogal hardop aan het bellen was, en die mij toeriep wat de postcode was toen ik uit mijn auto stapte. Ik gaf wel antwoord, maar kan dan echt het niet inschatten wat er speelt, dus ik ga dan verder met mijn eigen ding. Hij had een jongen in zijn auto waarvan ik niet kon zien of het haar zoon was. Bij dit gezin denk je dan toch aan een of andere ruzie ofzo, waar je niet in betrokken wil worden.
Maar toen ik vlak daarna weer weg moest rijden, zag ik terwijl ik dat deed een politieauto met zwaailichten op de wachtende man af rijden, die ongeduldig op ze wachtte, en omdat ik doorreed, passeerde ik daarna een brandweer auto die mijn straat in reed. En toen was er ineens de kans dat zij dood was (zelfmoord of een overdosis ofzo). Toen ik later weer thuis kwam, was er ook nog een ambulance bij, en via de meldingen van 112 was wel te lezen dat het idd om een reanimatie ging. En dan maak ik me zulke grote zorgen om dat kind in de auto dat iets heel engs meemaakt en daar moet wachten terwijl die man met de politie de achtertuin in ging. Dan vraag ik me af je dan toch niet menselijk moet doen, en ernaar toe gaan om dat kind af te leiden of gerust te stellen, ondanks dat de moeder een ongemakkelijke dame is, en je niet weet hoe het valt.
Nu is er daar sinds gister weer iemand thuis, en vanavond (bij het uitlaten van mij hond) stond de politie weer aan die deur, rustig te praten. Belangrijkste instinct zegt: "niet mee bemoeien!". Maar ik denk ook: "Wat er ook is gebeurd, wat zal die vrouw op dit moment een kutleven hebben". Echt netwerk heeft ze niet. Dus wie zou dan aanbellen en een praatje gaan maken? Of iets anders (menselijks) doen?
Verder via een aankoop via Marktplaats een dame in mijn woonplaats getroffen die meer categorie hoogopgeleid is, maar die schijnbaar ook allemaal tegenslag heeft en totaal geen netwerk. Het is lastig te zeggen of ze verder wel helemaal stabiel is: ik kreeg een onduidelijke indruk. En dan dus een dochter van een jaar of 10. Ik heb een paar keer wat bij haar opgehaald, en de laatste keer liet ze me echt lang wachten terwijl ze had gezegd dat ik tussen 9 en 9:15 moest komen. Doordeweekse dag, maar dochter was thuis.
Dus ik vroeg of ik haar overviel. Toen vertelde ze dat ze naast allerlei neurologische klachten ook heel erg buikpijn had, dat ze volgende week onderzoek zou krijgen (nu nog met twijfel over endometriose maar ook darmkanker) en dat ze te veel pijn had om haar dochter naar school te brengen!!! Als het zo heftig is, dan is dat toch een onmogelijke situatie voor dat kind? Dan ga ik wel twijfelen of daar geen instanties naar moeten kijken. Maar ik ken haar verdere helemaal niet.
Nu zou iedereen natuurlijk zelf in het verzet hebben gezeten in de oorlog, maar wie doet ook echt iets als je mensen in de knel ziet, ook als ze niet volledig pluis zijn?
Maar ik moet er wel veel aan denken als ik het tegenkom. Allemaal van die gedachten van: "Beoordeel ik het wel goed, zou ik toch een verschil kunnen maken, er wordt veel gepraat door anderen en weinig gedaan, maar moet niet iemand gewoon iets doen?" Etc.
Dus gewoon als algemene vraag: hoeveel mensen hier durven wel een stap te zetten bij mensen in de shit? Heb je wel eens een verschil kunnen maken? Waar trekken jullie een grens?
Paar voorbeelden: verderop woont een alleenstaande moeder met een niet inwonende nieuwe vriend. Er klopt veel niet; hij fraudeert, kind zit op speciaal onderwijs en is niet heel benaderbaar (stond blijkbaar wel eens in de speeltuin met een mes), zij schijnt aan de drank en/of drugs te zijn. Hun hondje was best schattig maar kreeg veel te vaak de kans om te ontsnappen en liep dan een hele avond blaffend rond (liet zich niet vangen). Hij bijt inmiddels passerende honden aan de lijn en ook mensen; bazin is niet aanspreekbaar. Er komt regelmatig politie aan de deur en de buurvrouw wordt gek van de overlast.
Afgelopen week stond er een man daar voor de deur die nogal hardop aan het bellen was, en die mij toeriep wat de postcode was toen ik uit mijn auto stapte. Ik gaf wel antwoord, maar kan dan echt het niet inschatten wat er speelt, dus ik ga dan verder met mijn eigen ding. Hij had een jongen in zijn auto waarvan ik niet kon zien of het haar zoon was. Bij dit gezin denk je dan toch aan een of andere ruzie ofzo, waar je niet in betrokken wil worden.
Maar toen ik vlak daarna weer weg moest rijden, zag ik terwijl ik dat deed een politieauto met zwaailichten op de wachtende man af rijden, die ongeduldig op ze wachtte, en omdat ik doorreed, passeerde ik daarna een brandweer auto die mijn straat in reed. En toen was er ineens de kans dat zij dood was (zelfmoord of een overdosis ofzo). Toen ik later weer thuis kwam, was er ook nog een ambulance bij, en via de meldingen van 112 was wel te lezen dat het idd om een reanimatie ging. En dan maak ik me zulke grote zorgen om dat kind in de auto dat iets heel engs meemaakt en daar moet wachten terwijl die man met de politie de achtertuin in ging. Dan vraag ik me af je dan toch niet menselijk moet doen, en ernaar toe gaan om dat kind af te leiden of gerust te stellen, ondanks dat de moeder een ongemakkelijke dame is, en je niet weet hoe het valt.
Nu is er daar sinds gister weer iemand thuis, en vanavond (bij het uitlaten van mij hond) stond de politie weer aan die deur, rustig te praten. Belangrijkste instinct zegt: "niet mee bemoeien!". Maar ik denk ook: "Wat er ook is gebeurd, wat zal die vrouw op dit moment een kutleven hebben". Echt netwerk heeft ze niet. Dus wie zou dan aanbellen en een praatje gaan maken? Of iets anders (menselijks) doen?
Verder via een aankoop via Marktplaats een dame in mijn woonplaats getroffen die meer categorie hoogopgeleid is, maar die schijnbaar ook allemaal tegenslag heeft en totaal geen netwerk. Het is lastig te zeggen of ze verder wel helemaal stabiel is: ik kreeg een onduidelijke indruk. En dan dus een dochter van een jaar of 10. Ik heb een paar keer wat bij haar opgehaald, en de laatste keer liet ze me echt lang wachten terwijl ze had gezegd dat ik tussen 9 en 9:15 moest komen. Doordeweekse dag, maar dochter was thuis.
Dus ik vroeg of ik haar overviel. Toen vertelde ze dat ze naast allerlei neurologische klachten ook heel erg buikpijn had, dat ze volgende week onderzoek zou krijgen (nu nog met twijfel over endometriose maar ook darmkanker) en dat ze te veel pijn had om haar dochter naar school te brengen!!! Als het zo heftig is, dan is dat toch een onmogelijke situatie voor dat kind? Dan ga ik wel twijfelen of daar geen instanties naar moeten kijken. Maar ik ken haar verdere helemaal niet.
Nu zou iedereen natuurlijk zelf in het verzet hebben gezeten in de oorlog, maar wie doet ook echt iets als je mensen in de knel ziet, ook als ze niet volledig pluis zijn?
zondag 14 maart 2021 om 11:37
Heel mooi dat jij dit doet en kan.MissPiglet schreef: ↑13-03-2021 23:22Ik had in mijn vorige straat een alcoholistische buurman die heel eenzaam was. Daar ging ik regelmatig koffie drinken, ik deed ook wel eens boodschappen voor hem (alcohol weigerde ik te halen) en ik heb wel eens de dokterswacht voor hem gebeld. Echt helpen met zijn probleem vind ik niet mijn taak. Hij was bekend bij instanties en dergelijke. Wel alleenstaand, dus geen kinderen in het spel.
Ikzelf kan voor dergelijke mensen geen sympathie opbrengen. Uiteraard weet ik dat het een persoon is, van vlees en bloed, met gevoel, bla, bla, bla.
Mijn eigen geschiedenis heeft mij getekend voor het leven waardoor alcoholisme voor mij een no go is. Zo iemand zie ik liever gaan dan staan. Hard? Ja! Maar wel MIJN realiteit.
Zo zie je dat je zelf heel goed in staat bent te filteren in keuzes.
zondag 14 maart 2021 om 12:11
Nee, niet echt. Dat komt ook omdat je het dan over veiligheid hebt van een minderjarige en die moet je beschermen. Dus als de veiligheid in het geding komt moet je daar iets mee. Ik bespreek het meestal met het kind en die geeft vaak toestemming.
We merken dat vooral op andere manieren. Als een kind ziekgemeld wordt weten we niet meer waarom, tenzij ouders daar expliciet toestemming voor geven. Net zo met zieke collega’s. Of foto’s plaatsen van activiteiten op de site mag ook alleen als ouders daar toestemming voor hebben gegeven. Andere gegevens zijn niet zomaar toegankelijk en aangezien die online staan opgeslagen zijn die alleen toegankelijk met een dubbele verificatie (wachtwoord en een code via sms of op een soort e-dentifier).
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 14 maart 2021 om 12:13
Inhakend op Janiva en andere reacties die ingaan op mijn ("misplaatste") persoonlijke motieven...
Soms zie je dingen waar je gewoon niet genoeg van weet om te kunnen beslissen hoe het er voor staat. Dat heb ik met die mensen in mijn straat, en dat geef ik hier eerlijk aan. Ik weet het verschil tussen feiten en veronderstellingen. Ik zie dingen, ik vraag me dingen af, maar ik heb nog geen oordeel, want ik weet juist niet hoe het er echt voor staat.
Ik krijg ondanks dat ik dat erken, "goedbedoelde" waarschuwingen dat ik er teveel over denk en veel invul. Voor dat soort reacties: betrek die waarschuwing eens op je eigen post richting mij.
Ik geef aan dat ik ergens over van gedachten wil wisselen. Er zijn mensen die dat praatje aangaan.
Er zijn ook mensen die wat dingen over mij bij elkaar sprokkelen, en mij allerlei motieven toedichten, met een dwingend advies erbij. Dan ben je niet aan het praten, maar stel je jezelf boven mij op als een zogenaamde "hulpverlener" (maar dan eentje van de twijfelachtige soort die meer bezig is met mond snoeren). Er wordt mij een probleem opgedrongen en dat moet ik ook meteen oplossen op de manier die iemand anders voor mij bedenkt. Als ik dat niet doe, krijg ik verontwaardiging en verwijten.
Meerder mensen op Twitter hadden het dat deze week over: dat ze ergens over schrijven (als amusement of omdat schrijven bv hun beroep is), en dat er daarop zo veel reacties met ongevaagd advies binnen stromen.
Gaat het over de verwondering dat je dat je snel teveel rijst kookt, moet je van lezers een weegschaal kopen.
Vraag je tips voor kamperen in Nederland, krijg je een link voor een huisje in Normandië.
Vrag je advies over iets praktisch, moet je je kinderen ineens "gaan opvoeden".
Het lijkt daarbij een soort afrekening als ik er niet op in ga als mensen het heel persoonlijk proberen te maken; sommigen blijven daar topic na topic op terug komen. Ben je op zo'n moment zelf niet een beetje grootsheidwaanzinnig, als je zo over medeforummers wenst te regeren?
Ik geef hier aan dat ik dingen zie, en dat me dat aan het denken zet over opties, gevolgen, motieven etc. En dat ik daarover anderen bevraag. Meer is het niet.
Ik ben prima in staat tot zelfreflectie zonder dat iemand een simplistisch psychologisch profieltje hoeft te knutselen om mij dat ongevraagd voor te leggen. Dat doe ik bij anderen ook niet. Ik vind het respectloos.
Als je in dit topic mee wilt doen, dan houd je het bij jezelf: ervaring uitwisselen was het doel.
Als iemand vind dat uitgerekend IK geen vraag mag stellen over problemen van anderen (vanwege een zelfverzonnen oordeel) dan meld je het topic maar bij de Moderators. Kijken of die het met je eens zijn. Het is verder op geen enkele manier effectief om daarna door te blijven zeuren.
Als iemand ergens schrijft dat-ie zijn tosti's altijd laat aanbranden en zelfs zijn thee, en hij vraagt daarna een recept voor Beef Wellington, dan ga je niet de hele tijd door het topic heen van: "Hallo mensen, jullie moeten niet reageren op deze TO want die kan echt niet koken!!!". En de TO zeggen dat-ie wel wat anders aan zijn hoofd heeft dan recepten verzamelen. Open daar dan je eigen topic over. En zie dat het verwijderd wordt; zo heb je ongeveer in beeld wat er wel en niet kan en werkt. De rest is gedram.
Let IT go... Ik doe niemand kwaad. Nadenken "wat zou er gebeuren als..." is totaal iets anders dan het daadwerkelijk doen. Het hoeft niet jouw stijl te zijn. Dat is het "allerergste" vergrijp waar je me van kan beschuldigen.
Vaak is ongevraagd advies voornamelijk voor jezelf bedoeld. IK ben zover dat ik dat geleerd heb, en onthoud me ervan. Dus beheers je: bedenk dat je spiegel er meer aan heeft dan ik.
Soms zie je dingen waar je gewoon niet genoeg van weet om te kunnen beslissen hoe het er voor staat. Dat heb ik met die mensen in mijn straat, en dat geef ik hier eerlijk aan. Ik weet het verschil tussen feiten en veronderstellingen. Ik zie dingen, ik vraag me dingen af, maar ik heb nog geen oordeel, want ik weet juist niet hoe het er echt voor staat.
Ik krijg ondanks dat ik dat erken, "goedbedoelde" waarschuwingen dat ik er teveel over denk en veel invul. Voor dat soort reacties: betrek die waarschuwing eens op je eigen post richting mij.
Ik geef aan dat ik ergens over van gedachten wil wisselen. Er zijn mensen die dat praatje aangaan.
Er zijn ook mensen die wat dingen over mij bij elkaar sprokkelen, en mij allerlei motieven toedichten, met een dwingend advies erbij. Dan ben je niet aan het praten, maar stel je jezelf boven mij op als een zogenaamde "hulpverlener" (maar dan eentje van de twijfelachtige soort die meer bezig is met mond snoeren). Er wordt mij een probleem opgedrongen en dat moet ik ook meteen oplossen op de manier die iemand anders voor mij bedenkt. Als ik dat niet doe, krijg ik verontwaardiging en verwijten.
Meerder mensen op Twitter hadden het dat deze week over: dat ze ergens over schrijven (als amusement of omdat schrijven bv hun beroep is), en dat er daarop zo veel reacties met ongevaagd advies binnen stromen.
Gaat het over de verwondering dat je dat je snel teveel rijst kookt, moet je van lezers een weegschaal kopen.
Vraag je tips voor kamperen in Nederland, krijg je een link voor een huisje in Normandië.
Vrag je advies over iets praktisch, moet je je kinderen ineens "gaan opvoeden".
Het lijkt daarbij een soort afrekening als ik er niet op in ga als mensen het heel persoonlijk proberen te maken; sommigen blijven daar topic na topic op terug komen. Ben je op zo'n moment zelf niet een beetje grootsheidwaanzinnig, als je zo over medeforummers wenst te regeren?
Ik geef hier aan dat ik dingen zie, en dat me dat aan het denken zet over opties, gevolgen, motieven etc. En dat ik daarover anderen bevraag. Meer is het niet.
Ik ben prima in staat tot zelfreflectie zonder dat iemand een simplistisch psychologisch profieltje hoeft te knutselen om mij dat ongevraagd voor te leggen. Dat doe ik bij anderen ook niet. Ik vind het respectloos.
Als je in dit topic mee wilt doen, dan houd je het bij jezelf: ervaring uitwisselen was het doel.
Als iemand vind dat uitgerekend IK geen vraag mag stellen over problemen van anderen (vanwege een zelfverzonnen oordeel) dan meld je het topic maar bij de Moderators. Kijken of die het met je eens zijn. Het is verder op geen enkele manier effectief om daarna door te blijven zeuren.
Als iemand ergens schrijft dat-ie zijn tosti's altijd laat aanbranden en zelfs zijn thee, en hij vraagt daarna een recept voor Beef Wellington, dan ga je niet de hele tijd door het topic heen van: "Hallo mensen, jullie moeten niet reageren op deze TO want die kan echt niet koken!!!". En de TO zeggen dat-ie wel wat anders aan zijn hoofd heeft dan recepten verzamelen. Open daar dan je eigen topic over. En zie dat het verwijderd wordt; zo heb je ongeveer in beeld wat er wel en niet kan en werkt. De rest is gedram.
Let IT go... Ik doe niemand kwaad. Nadenken "wat zou er gebeuren als..." is totaal iets anders dan het daadwerkelijk doen. Het hoeft niet jouw stijl te zijn. Dat is het "allerergste" vergrijp waar je me van kan beschuldigen.
Vaak is ongevraagd advies voornamelijk voor jezelf bedoeld. IK ben zover dat ik dat geleerd heb, en onthoud me ervan. Dus beheers je: bedenk dat je spiegel er meer aan heeft dan ik.
zondag 14 maart 2021 om 12:16
Ja: dat is echt ook belangrijk. Veel mensen slaan het liever over omdat ze het "niet genoeg" vinden, en liever grote stappen zetten. Maar je bent juist een hele grote als je hiermee verschil kunt maken. Soms is er niets anders.
Ik weet dat ik dit niet zo in me heb; ik vind dat jammer, en kan het soms wel toepassen, maar met veel meer moeite dan natuurtalenten. Ik ben in mijn studententijd ooit bij de Kindertelefoon langs geweest op sollicitatie, juist omdat ik de trainingen zo enorm waardevol zou vinden. Maar ik was geen geschikt basismateriaal, en dat klopt wel.
Mijn sterkte ligt meer in dingen doen; organiseren en meerdere mensen motiveren om samen op te trekken als ik de randvoorwaarden weet te regelen. Ik krijg als "regelaar" wel opmerkelijke dingen voor elkaar (qua publiciteit, goodwill, donaties etc), maar dat zet ik bijna nooit meer in omdat er niet echt kansen voor langskomen.
Soms kan ik twijfelen als ik iemand zie die wel een beetje zou opknappen van een luisterend oor. Bij een huilende kleuter kan ik het wel. Maar instinctief voel ik wel dat mijn buurtgenote te grote problemen heeft voor mijn vaardigheden. Dus ik groet haar en haar zoon altijd als ze langslopen, maar daar laat ik het maar bij. Dit topic helpt me wel om te zien dat dat een goede keus is.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 14-03-2021 12:31
49.21% gewijzigd
zondag 14 maart 2021 om 12:25
Ook wel, ik heb twee keer een leerling in huis gehad (een keer waren ouders gezellig samen op vakantie en een keer zoals hierboven beschreven een AMA die het zelf maar mocht uitzoeken) of ging een leerling mee waarvan een ouder in het ziekenhuis terecht kwam.
Ook verdwijnt regelmatig mijn lunch in de maag van een leerling, heb ik schoolspullen gekocht en gaf ik regelmatig een lift.
Op de school van mijn kinderen wordt ontbijt verzorgd voor leerlingen die thuis niets krijgen. De juf van een van mijn kinderen heeft wel eens bij mij thuis opgepast toen ik zelf plotseling iets had.
Maar ben mij ook bewust dat ik meer doe dan ‘normaal’ is, deels ook omdat mijn vorige schoolleiders dat aan mij overlieten. Werk nu ergens anders en de directeur zei tegen mij: dat soort dingen hoef je niet alleen te doen, dan doen we dat samen. Helaas is ie nu langdurig ziek, maar gelukkig nu ook geen leerlingen zodanig in de knoei dat we iets moeten.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 14 maart 2021 om 12:27
Hoe komt het dan dat je een verslaafde niet kan zien als iemand die gewoon ziek is? Eenmaal verslaafd kom je daar maar moeilijk vanaf. Ook voor je kinderen niet.Ttroeteltje schreef: ↑14-03-2021 11:37Heel mooi dat jij dit doet en kan.
Ikzelf kan voor dergelijke mensen geen sympathie opbrengen. Uiteraard weet ik dat het een persoon is, van vlees en bloed, met gevoel, bla, bla, bla.
Mijn eigen geschiedenis heeft mij getekend voor het leven waardoor alcoholisme voor mij een no go is. Zo iemand zie ik liever gaan dan staan. Hard? Ja! Maar wel MIJN realiteit.
Zo zie je dat je zelf heel goed in staat bent te filteren in keuzes.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 14 maart 2021 om 12:36
Ik vind het niet gek dat je met eigen bagage te weinig afstand voelt bij zoiets. Dan komt de zelfbescherming voorop. Je wilt niet dat de omgang met zo'n lastig persoon vertroebeld wordt doordat er bij jou van alles wordt getriggerd aan oud zeer of zelfs herbelevingen.
zondag 14 maart 2021 om 14:40
Yep.
Maar draai het om: 1x is genoeg om wat te melden, zeker bij ongevraagd advies. Dan is het eigenlijk 1x teveel. Het is niet verboden; al die zijdelingde adviezen en analyses, maar wat voegt het toe?
Je gaat feitelijk enorm off topic, al doen de schrijvers alsof ze inhaken op mijn OP. Dat is niet zo: het is enkel een aanleiding om een stoffig stokpaardje uit de kast te trekken. Er wordt letterlijk gezegd dat ik me hiermee niet moet bemoeien, en bij alles wat ik daarna schrijf, in mijn eigen topic, waar ik van aangeef dat het doel is ervaring van anderen te horen, krijg ik om de zoveel inhoudelijke post weer iemand die zo'n ongevraagde mening komt herhalen. Dat ik geen recht van spreken zou hebben heb. Of dat ik vol van mezelf ben en op anderen neerkijk, dat ik onterecht mensen lastig val omdat ik van alles projecteer dat bij mij niet goed zit. Of "dat ik een afleiding zoek voor mijn eigen problemen". Echt WTF, hoezo vind jij dit soort reacties verdedigbaar? Het zijn allemaal puur manipulatieve post die geen drol met de inhoud te maken hebben. Ik ga ze ook niet weerleggen. Het is te kinderachtig.
Er lijkt maar 1 uitkomst te mogen zijn: dat ik moet doen wat een paar schrijvers voor mij bedacht hebben. En als ik dat niet doe, wordt er selectief persoonlijke info uit andere topics bijgesleept, om mij zo problematisch af te schilderen dat mensen het niet meer de moeite waard vinden om inhoudelijk te reageren. Het zijn steeds intimiderende steken: "Kijk eens wat we van je weten? We kunnen zo een hetze beginnen!"
Dus doe niet zo zielig "de schrijvers krijgen de schuld van wat je niet wilt horen". Ik benoem gewoon wat er gebeurt: manipuleren en framen. In plaats van dat ik hier ter verantwoording van de beschuldigingen mijn ziel & zaligheid op tafel ga leggen, zeg ik dat ze het ongevraagde advies maar tegen zichzelf moeten zeggen in de spiegel.
Maar ja; ik geloof dat je mij nu de schuld geeft van wat je niet wilt horen...
zondag 14 maart 2021 om 14:53
Ik heb niet de illusie dat ik iemands probleem kan verhelpen. Maar door te luisteren kan je soms wel de druk van de ketel halen en iemands dag wat verlichting geven. Alleen al het feit dat je gehoord of gezien wordt. “Gewoon” aardig zijn kan ook genoeg zijn.blijmetmij schreef: ↑14-03-2021 12:16Ja: dat is echt ook belangrijk. Veel mensen slaan het liever over omdat ze het "niet genoeg" vinden, en liever grote stappen zetten. Maar je bent juist een hele grote als je hiermee verschil kunt maken. Soms is er niets anders.
Ik weet dat ik dit niet zo in me heb; ik vind dat jammer, en kan het soms wel toepassen, maar met veel meer moeite dan natuurtalenten. Ik ben in mijn studententijd ooit bij de Kindertelefoon langs geweest op sollicitatie, juist omdat ik de trainingen zo enorm waardevol zou vinden. Maar ik was geen geschikt basismateriaal, en dat klopt wel.
Mijn sterkte ligt meer in dingen doen; organiseren en meerdere mensen motiveren om samen op te trekken als ik de randvoorwaarden weet te regelen. Ik krijg als "regelaar" wel opmerkelijke dingen voor elkaar (qua publiciteit, goodwill, donaties etc), maar dat zet ik bijna nooit meer in omdat er niet echt kansen voor langskomen.
Soms kan ik twijfelen als ik iemand zie die wel een beetje zou opknappen van een luisterend oor. Bij een huilende kleuter kan ik het wel. Maar instinctief voel ik wel dat mijn buurtgenote te grote problemen heeft voor mijn vaardigheden. Dus ik groet haar en haar zoon altijd als ze langslopen, maar daar laat ik het maar bij. Dit topic helpt me wel om te zien dat dat een goede keus is.
Hier in de buurt woont een vrouw die overduidelijk “anders” is dan de rest. Laten we het daar maar op houden.
Zij heeft niet veel en op psychisch vlak gaat het ook niet helemaal oke.
Ik loop wel eens een rondje met haar mee met de hond als ik haar tegenkom en dan kletsen we wat.
Laatst zei ze; “De meeste mensen ontlopen mij als ze mij zien. Die denken daar heb je haar weer, dies niet goed.”
Ik hoop nooit zo behandeld te worden. Je zal op wat voor manier dan ooit, maar “anders” zijn of worden. Kan ons allemaal overkomen om wat voor reden dan ook. Ik hoop dat er dan ook mensen zijn die naar mij om zullen kijken ipv wegkijken.
“Give a stranger one of your smiles. It might be the only sunshine they see all day.”
Ik vind regelen trouwens ook wel een gave hoor!!
En kennelijk kijk je wel om naar andere mensen! Mooi.
zondag 14 maart 2021 om 15:03
blijmetmij schreef: ↑14-03-2021 14:40Yep.
Maar draai het om: 1x is genoeg om wat te melden, zeker bij ongevraagd advies. Dan is het eigenlijk 1x teveel. Het is niet verboden; al die zijdelingde adviezen en analyses, maar wat voegt het toe?
Je gaat feitelijk enorm off topic, al doen de schrijvers alsof ze inhaken op mijn OP. Dat is niet zo: het is enkel een aanleiding om een stoffig stokpaardje uit de kast te trekken. Er wordt letterlijk gezegd
dat ik me hiermee niet moet bemoeien, en bij alles wat ik daarna schrijf, in mijn eigen topic, waar ik van aangeef dat het doel is ervaring van anderen te horen, krijg ik om de zoveel inhoudelijke post weer iemand die zo'n ongevraagde mening komt herhalen. Dat ik geen recht van spreken zou hebben heb. Of dat ik vol van mezelf ben en op anderen neerkijk, dat ik onterecht mensen lastig val omdat ik van alles projecteer dat bij mij niet goed zit. Of "dat ik een afleiding zoek voor mijn eigen problemen". Echt WTF, hoezo vind jij dit soort reacties verdedigbaar? Het zijn allemaal puur manipulatieve post die geen drol met de inhoud te maken hebben. Ik ga ze ook niet weerleggen. Het is te kinderachtig.
Er lijkt maar 1 uitkomst te mogen zijn: dat ik moet doen wat een paar schrijvers voor mij bedacht hebben. En als ik dat niet doe, wordt er selectief persoonlijke info uit andere topics bijgesleept, om mij zo problematisch af te schilderen dat mensen het niet meer de moeite waard vinden om inhoudelijk te reageren. Het zijn steeds intimiderende steken: "Kijk eens wat we van je weten? We kunnen zo een hetze beginnen!"
Dus doe niet zo zielig "de schrijvers krijgen de schuld van wat je niet wilt horen". Ik benoem gewoon wat er gebeurt: manipuleren en framen. In plaats van dat ik hier ter verantwoording van de beschuldigingen mijn ziel & zaligheid op tafel ga leggen, zeg ik dat ze het ongevraagde advies maar tegen zichzelf moeten zeggen in de spiegel.
Maar ja; ik geloof dat je mij nu de schuld geeft van wat je niet wilt horen...
Je projecteert nu enorm. Op 3 zinnen van mij.
Maar zwelg fijn verder joh.
zondag 14 maart 2021 om 15:08
Bij de alcoholverslaafde overbuurman met allerlei bijkomende problemen, blijf ik ver uit de buurt. Het is zelfs zo dat ik even een kwartiertje wacht als ik hem naar de supermarkt zie lopen. Hij zit erg omhoog voor een praatje en heeft me ook al vaak uitgenodigd voor koffie, maar ik zie dat echt niet zitten. Hij huurt een kamer bij mensen die er nooit zijn, en zijn naaste buren ervaren erg veel overlast van hem. Sneu, maar zo’n redder ben ik niet. Ik wil bekenden wel eenmalig uit de brand helpen met het een of ander (liefst alleen financieel), maar bij grote problemen word je er vaak ingezogen en ik kan dat dan niet van me afzetten.
zondag 14 maart 2021 om 15:23
To, je wilt geen ongevraagd advies, "niets weerleggen" en vervolgens kom je met een brij van woorden, i.m.o. onsamenhangend met het onderwerp. Geeft niets.
Wat eerder gezegd is, ieder mens wil gezien worden. Gedag zeggen, een glimlach, buurkind op fietsje een compliment geven, dat is waardevol. En wie weet volgt er een gesprekje of meer. Bij de vraag boog of rechtdoor, zie ik gelijk van die gele post - its voor me op een training voor vrijwilligers
Het zijn de kleine dingen To; hartje zomer, de planten bij de buuf op vakantie, hebben dorst en jij pakt gewoon de gieter om de planten te laten overleven. Je komt voor de poes, kleintje moeite. Buuf blij, jij blij, plantjes blij.
Wat eerder gezegd is, ieder mens wil gezien worden. Gedag zeggen, een glimlach, buurkind op fietsje een compliment geven, dat is waardevol. En wie weet volgt er een gesprekje of meer. Bij de vraag boog of rechtdoor, zie ik gelijk van die gele post - its voor me op een training voor vrijwilligers
Het zijn de kleine dingen To; hartje zomer, de planten bij de buuf op vakantie, hebben dorst en jij pakt gewoon de gieter om de planten te laten overleven. Je komt voor de poes, kleintje moeite. Buuf blij, jij blij, plantjes blij.
Alles sal reg kom
zondag 14 maart 2021 om 15:33
Ja vroeger had ik een dergelijk type naast me wonen, soort flatje. Als ik na een zware school of stage buiten ging zitten zette hij snel zijn stoel er naast. En veel dronken krokodilletranen, vreselijk.KamilleT schreef: ↑14-03-2021 15:08Bij de alcoholverslaafde overbuurman met allerlei bijkomende problemen, blijf ik ver uit de buurt. Het is zelfs zo dat ik even een kwartiertje wacht als ik hem naar de supermarkt zie lopen. Hij zit erg omhoog voor een praatje en heeft me ook al vaak uitgenodigd voor koffie, maar ik zie dat echt niet zitten. Hij huurt een kamer bij mensen die er nooit zijn, en zijn naaste buren ervaren erg veel overlast van hem. Sneu, maar zo’n redder ben ik niet. Ik wil bekenden wel eenmalig uit de brand helpen met het een of ander (liefst alleen financieel), maar bij grote problemen word je er vaak ingezogen en ik kan dat dan niet van me afzetten.
zondag 14 maart 2021 om 15:40
Dit exact. Het komt te hard en te snel binnen. Het is te pijnlijk. Die pijn uit zich bij mij in walging, haat, woede en boosheid.blijmetmij schreef: ↑14-03-2021 12:36Ik vind het niet gek dat je met eigen bagage te weinig afstand voelt bij zoiets. Dan komt de zelfbescherming voorop. Je wilt niet dat de omgang met zo'n lastig persoon vertroebeld wordt doordat er bij jou van alles wordt getriggerd aan oud zeer of zelfs herbelevingen.
Ik ga iemand niet het leven zuur maken, echter ik ga iemand ook niet vertroetelen. Ik vermijd dergelijke mensen dan liever.
zondag 14 maart 2021 om 15:43
Dat vind ik goed van jeNoia schreef: ↑14-03-2021 14:53Ik heb niet de illusie dat ik iemands probleem kan verhelpen. Maar door te luisteren kan je soms wel de druk van de ketel halen en iemands dag wat verlichting geven. Alleen al het feit dat je gehoord of gezien wordt. “Gewoon” aardig zijn kan ook genoeg zijn.
Hier in de buurt woont een vrouw die overduidelijk “anders” is dan de rest. Laten we het daar maar op houden.
Zij heeft niet veel en op psychisch vlak gaat het ook niet helemaal oke.
Ik loop wel eens een rondje met haar mee met de hond als ik haar tegenkom en dan kletsen we wat.
Laatst zei ze; “De meeste mensen ontlopen mij als ze mij zien. Die denken daar heb je haar weer, dies niet goed.”
Ik hoop nooit zo behandeld te worden. Je zal op wat voor manier dan ooit, maar “anders” zijn of worden. Kan ons allemaal overkomen om wat voor reden dan ook. Ik hoop dat er dan ook mensen zijn die naar mij om zullen kijken ipv wegkijken.
“Give a stranger one of your smiles. It might be the only sunshine they see all day.”
Ik vind regelen trouwens ook wel een gave hoor!!
En kennelijk kijk je wel om naar andere mensen! Mooi.
In dit geval lijkt de mevrouw ook niet vervelend/gevaarlijk oid.
Fijn dat er mensen zoals jij zijn
zondag 14 maart 2021 om 16:06
Ik denk dat er voor iedere doelgroep wel een gegadigde is.
Zo heb ik wel feeling met verslaafden en verwarde mensen maar weer minder met bepaalde handicaps.
Mijn buurman zonder benen met die stompjes altijd bloot, die altijd maar uit zijn rolstoel viel, meed ik als de pest.
Heb die man een keer in de rolstoel moeten tillen en was daar dagen van van slag.
Niet iets om trots op te zijn en uit nood deed ik heus wel wat voor die man maar dat is nou niet iemand met wie ik koffie ga drinken ofzo.
Boodschap meenemen was mijn max.
Als je nou doet wat je kunt en niet wegkijkt is het al prima denk ik.
zondag 14 maart 2021 om 16:31
DuidelijkTtroeteltje schreef: ↑14-03-2021 15:40Dit exact. Het komt te hard en te snel binnen. Het is te pijnlijk. Die pijn uit zich bij mij in walging, haat, woede en boosheid.
Ik ga iemand niet het leven zuur maken, echter ik ga iemand ook niet vertroetelen. Ik vermijd dergelijke mensen dan liever.
. Vroeg het me gewoon af hoor. Was geen veroordeling oid.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 14 maart 2021 om 19:35
zondag 14 maart 2021 om 21:34
Ik ben ooit geholpen door iemand, al weet ik tot heden niet wie.
Het was iemand die blijkbaar om mij gaf, zich zorgen om mij maakte en melding maakte van deze zorgen bij iemand die mij kon helpen bij de eerste stap tot inzicht dat er iets drastisch moest veranderen. Ik was behoorlijk destructief bezig.
Uiteindelijk heb ik zelf de hulp moeten opstarten en accepteren, ben ik zelf het gevecht tegen mezelf moeten aangaan. Maar ik ben de persoon dankbaar. Dankbaar omdat hij of zij aan mij dacht, om mij gaf. En wanneer ik er nu over schrijf raakt het me en wordt ik emotioneel.
Het was iemand die blijkbaar om mij gaf, zich zorgen om mij maakte en melding maakte van deze zorgen bij iemand die mij kon helpen bij de eerste stap tot inzicht dat er iets drastisch moest veranderen. Ik was behoorlijk destructief bezig.
Uiteindelijk heb ik zelf de hulp moeten opstarten en accepteren, ben ik zelf het gevecht tegen mezelf moeten aangaan. Maar ik ben de persoon dankbaar. Dankbaar omdat hij of zij aan mij dacht, om mij gaf. En wanneer ik er nu over schrijf raakt het me en wordt ik emotioneel.
zondag 14 maart 2021 om 22:42
Ttroeteltje schreef: ↑14-03-2021 21:34Ik ben ooit geholpen door iemand, al weet ik tot heden niet wie.
Het was iemand die blijkbaar om mij gaf, zich zorgen om mij maakte en melding maakte van deze zorgen bij iemand die mij kon helpen bij de eerste stap tot inzicht dat er iets drastisch moest veranderen. Ik was behoorlijk destructief bezig.
Uiteindelijk heb ik zelf de hulp moeten opstarten en accepteren, ben ik zelf het gevecht tegen mezelf moeten aangaan. Maar ik ben de persoon dankbaar. Dankbaar omdat hij of zij aan mij dacht, om mij gaf. En wanneer ik er nu over schrijf raakt het me en wordt ik emotioneel.
Voelde ja dat toen ook al zo, of ben je eerst wel een tijd kwaad geweest om de bemoeienis?
maandag 15 maart 2021 om 06:56
Ik ben nooit kwaad geweest.blijmetmij schreef: ↑14-03-2021 22:42
Voelde ja dat toen ook al zo, of ben je eerst wel een tijd kwaad geweest om de bemoeienis?
Mijn emoties waren weg, die had ik succesvol weten uit te schakelen (door ondervoeding/ondergewicht).
Ikzelf weet dat een weg tot beterschap en gezond worden vrijwillig moet worden ingezet. Iemand dwingen werkt niet. (Tenzij iemand een gevaar voor zichzelf en/of een ander is is verplichte hulp vrijwel zinloos. En zelfs dan lukt het enkel om scherpe randjes te vervlakken. Tot de kern dring je niet door.).
Wel is positieve bemoeienis heel fijn en onontbeerlijk. Het kan een duwtje in de rug zijn en anders achteraf een handreiking die enorm goed doet.
Nogmaals, ik weet niet wie de persoon was in mijn geval. Het was geen familie of vriend(in). Ik ben hem of haar dankbaar. Dankbaar omdat hij of zij mij de moeite waard vond om aan te denken, zich zorgen om te maken en om goede bedoelingen met mij te hebben.
