Psyche
alle pijlers
Schrijnende gevallen: wie loopt er niet met een boog omheen?
zaterdag 13 maart 2021 om 21:45
Ik ben nu een aantal keer mensen in de knel tegengekomen waar ik me wel zorgen om maak, maar waar ik gewoon heel ver van af sta. Ik heb zelf wel genoeg gedoe omhanden en geen redders-syndroom, dus ik kies maar verstandig om me er niet mee te bemoeien.
Maar ik moet er wel veel aan denken als ik het tegenkom. Allemaal van die gedachten van: "Beoordeel ik het wel goed, zou ik toch een verschil kunnen maken, er wordt veel gepraat door anderen en weinig gedaan, maar moet niet iemand gewoon iets doen?" Etc.
Dus gewoon als algemene vraag: hoeveel mensen hier durven wel een stap te zetten bij mensen in de shit? Heb je wel eens een verschil kunnen maken? Waar trekken jullie een grens?
Paar voorbeelden: verderop woont een alleenstaande moeder met een niet inwonende nieuwe vriend. Er klopt veel niet; hij fraudeert, kind zit op speciaal onderwijs en is niet heel benaderbaar (stond blijkbaar wel eens in de speeltuin met een mes), zij schijnt aan de drank en/of drugs te zijn. Hun hondje was best schattig maar kreeg veel te vaak de kans om te ontsnappen en liep dan een hele avond blaffend rond (liet zich niet vangen). Hij bijt inmiddels passerende honden aan de lijn en ook mensen; bazin is niet aanspreekbaar. Er komt regelmatig politie aan de deur en de buurvrouw wordt gek van de overlast.
Afgelopen week stond er een man daar voor de deur die nogal hardop aan het bellen was, en die mij toeriep wat de postcode was toen ik uit mijn auto stapte. Ik gaf wel antwoord, maar kan dan echt het niet inschatten wat er speelt, dus ik ga dan verder met mijn eigen ding. Hij had een jongen in zijn auto waarvan ik niet kon zien of het haar zoon was. Bij dit gezin denk je dan toch aan een of andere ruzie ofzo, waar je niet in betrokken wil worden.
Maar toen ik vlak daarna weer weg moest rijden, zag ik terwijl ik dat deed een politieauto met zwaailichten op de wachtende man af rijden, die ongeduldig op ze wachtte, en omdat ik doorreed, passeerde ik daarna een brandweer auto die mijn straat in reed. En toen was er ineens de kans dat zij dood was (zelfmoord of een overdosis ofzo). Toen ik later weer thuis kwam, was er ook nog een ambulance bij, en via de meldingen van 112 was wel te lezen dat het idd om een reanimatie ging. En dan maak ik me zulke grote zorgen om dat kind in de auto dat iets heel engs meemaakt en daar moet wachten terwijl die man met de politie de achtertuin in ging. Dan vraag ik me af je dan toch niet menselijk moet doen, en ernaar toe gaan om dat kind af te leiden of gerust te stellen, ondanks dat de moeder een ongemakkelijke dame is, en je niet weet hoe het valt.
Nu is er daar sinds gister weer iemand thuis, en vanavond (bij het uitlaten van mij hond) stond de politie weer aan die deur, rustig te praten. Belangrijkste instinct zegt: "niet mee bemoeien!". Maar ik denk ook: "Wat er ook is gebeurd, wat zal die vrouw op dit moment een kutleven hebben". Echt netwerk heeft ze niet. Dus wie zou dan aanbellen en een praatje gaan maken? Of iets anders (menselijks) doen?
Verder via een aankoop via Marktplaats een dame in mijn woonplaats getroffen die meer categorie hoogopgeleid is, maar die schijnbaar ook allemaal tegenslag heeft en totaal geen netwerk. Het is lastig te zeggen of ze verder wel helemaal stabiel is: ik kreeg een onduidelijke indruk. En dan dus een dochter van een jaar of 10. Ik heb een paar keer wat bij haar opgehaald, en de laatste keer liet ze me echt lang wachten terwijl ze had gezegd dat ik tussen 9 en 9:15 moest komen. Doordeweekse dag, maar dochter was thuis.
Dus ik vroeg of ik haar overviel. Toen vertelde ze dat ze naast allerlei neurologische klachten ook heel erg buikpijn had, dat ze volgende week onderzoek zou krijgen (nu nog met twijfel over endometriose maar ook darmkanker) en dat ze te veel pijn had om haar dochter naar school te brengen!!! Als het zo heftig is, dan is dat toch een onmogelijke situatie voor dat kind? Dan ga ik wel twijfelen of daar geen instanties naar moeten kijken. Maar ik ken haar verdere helemaal niet.
Nu zou iedereen natuurlijk zelf in het verzet hebben gezeten in de oorlog, maar wie doet ook echt iets als je mensen in de knel ziet, ook als ze niet volledig pluis zijn?
Maar ik moet er wel veel aan denken als ik het tegenkom. Allemaal van die gedachten van: "Beoordeel ik het wel goed, zou ik toch een verschil kunnen maken, er wordt veel gepraat door anderen en weinig gedaan, maar moet niet iemand gewoon iets doen?" Etc.
Dus gewoon als algemene vraag: hoeveel mensen hier durven wel een stap te zetten bij mensen in de shit? Heb je wel eens een verschil kunnen maken? Waar trekken jullie een grens?
Paar voorbeelden: verderop woont een alleenstaande moeder met een niet inwonende nieuwe vriend. Er klopt veel niet; hij fraudeert, kind zit op speciaal onderwijs en is niet heel benaderbaar (stond blijkbaar wel eens in de speeltuin met een mes), zij schijnt aan de drank en/of drugs te zijn. Hun hondje was best schattig maar kreeg veel te vaak de kans om te ontsnappen en liep dan een hele avond blaffend rond (liet zich niet vangen). Hij bijt inmiddels passerende honden aan de lijn en ook mensen; bazin is niet aanspreekbaar. Er komt regelmatig politie aan de deur en de buurvrouw wordt gek van de overlast.
Afgelopen week stond er een man daar voor de deur die nogal hardop aan het bellen was, en die mij toeriep wat de postcode was toen ik uit mijn auto stapte. Ik gaf wel antwoord, maar kan dan echt het niet inschatten wat er speelt, dus ik ga dan verder met mijn eigen ding. Hij had een jongen in zijn auto waarvan ik niet kon zien of het haar zoon was. Bij dit gezin denk je dan toch aan een of andere ruzie ofzo, waar je niet in betrokken wil worden.
Maar toen ik vlak daarna weer weg moest rijden, zag ik terwijl ik dat deed een politieauto met zwaailichten op de wachtende man af rijden, die ongeduldig op ze wachtte, en omdat ik doorreed, passeerde ik daarna een brandweer auto die mijn straat in reed. En toen was er ineens de kans dat zij dood was (zelfmoord of een overdosis ofzo). Toen ik later weer thuis kwam, was er ook nog een ambulance bij, en via de meldingen van 112 was wel te lezen dat het idd om een reanimatie ging. En dan maak ik me zulke grote zorgen om dat kind in de auto dat iets heel engs meemaakt en daar moet wachten terwijl die man met de politie de achtertuin in ging. Dan vraag ik me af je dan toch niet menselijk moet doen, en ernaar toe gaan om dat kind af te leiden of gerust te stellen, ondanks dat de moeder een ongemakkelijke dame is, en je niet weet hoe het valt.
Nu is er daar sinds gister weer iemand thuis, en vanavond (bij het uitlaten van mij hond) stond de politie weer aan die deur, rustig te praten. Belangrijkste instinct zegt: "niet mee bemoeien!". Maar ik denk ook: "Wat er ook is gebeurd, wat zal die vrouw op dit moment een kutleven hebben". Echt netwerk heeft ze niet. Dus wie zou dan aanbellen en een praatje gaan maken? Of iets anders (menselijks) doen?
Verder via een aankoop via Marktplaats een dame in mijn woonplaats getroffen die meer categorie hoogopgeleid is, maar die schijnbaar ook allemaal tegenslag heeft en totaal geen netwerk. Het is lastig te zeggen of ze verder wel helemaal stabiel is: ik kreeg een onduidelijke indruk. En dan dus een dochter van een jaar of 10. Ik heb een paar keer wat bij haar opgehaald, en de laatste keer liet ze me echt lang wachten terwijl ze had gezegd dat ik tussen 9 en 9:15 moest komen. Doordeweekse dag, maar dochter was thuis.
Dus ik vroeg of ik haar overviel. Toen vertelde ze dat ze naast allerlei neurologische klachten ook heel erg buikpijn had, dat ze volgende week onderzoek zou krijgen (nu nog met twijfel over endometriose maar ook darmkanker) en dat ze te veel pijn had om haar dochter naar school te brengen!!! Als het zo heftig is, dan is dat toch een onmogelijke situatie voor dat kind? Dan ga ik wel twijfelen of daar geen instanties naar moeten kijken. Maar ik ken haar verdere helemaal niet.
Nu zou iedereen natuurlijk zelf in het verzet hebben gezeten in de oorlog, maar wie doet ook echt iets als je mensen in de knel ziet, ook als ze niet volledig pluis zijn?
zaterdag 13 maart 2021 om 23:45
Mijn man noemt dat mijn 'moeder Theresa behoefte'. Tja. Ik ben wel geneigd om meteen in actie te gaan als iemand hulp nodig heeft. Ik ben dan vooral van het praktische en ben ook best bereid om daar zelf wat werk, hinder of ongemak van te hebben. Het zit ook gewoon in mij denk ik. Op een of andere manier ben ik vaak diegene die het opvalt wanneer iemand hulp nodig heeft.
Zo heb ik, toen ik hoog zwanger was, dagelijks gekookt voor onze oudere buurvrouw die haar pols gebroken had. Ik heb ook een middagje zitten bellen omdat haar doodleuk was verteld dat er geen thuiszorg beschikbaar was en ze dus huilend in haar pyjama aan de keukentafel zat.
Ik ben ook vaak diegene die even stil staat om die dame in een rolstoel te helpen haar boodschappen goed op te bergen, die wat kinderen onder haar hoeden neemt in de speeltuin zodat moeder even iets kan doen/pakken/organiseren en ik fiets of loop regelmatig om zodat ik iemand de weg kan wijzen, etc. Ik signaleer dat soort dingen gewoon heel snel lijkt het wel.
Laatst nog iemand opgepikt op straat die er nogal verloren bij stond. Lang verhaal kort: net (terug) in Nederland, bezoeken aan haar kind onder begeleiding, flink eind moeten reizen en telefoon met alle benodigde trein-/buskaartjes was uitgevallen. Nog geen pinpas dus ze was gestrand. Ik heb haar meegenomen, ze heeft haar telefoon bij mij thuis opgeladen, ze heeft een hapje meegegeten en is toen vertrokken met toch weer een beetje meer vertrouwen in de goedheid van de mens (iets met 'verbeter de wereld, begin bij jezelf'). Ze was echt geholpen en heel dankbaar. En we hebben mooie gesprekken gehad in die tijd.
Ik heb ook al een paar keer een familielid voor langere tijd in huis gehad. Mijn broer heeft een half jaar bij ons gewoond (was een hele waardevolle tijd) en ook eens een neefje voor 7 weken (het was bij ons of naar een gesloten instelling....).
Ik doe dat soort dingen puur op gevoel en zal niet snel zomaar een problematische situatie instappen om me op te werpen als redder in nood. Maar als iemand duidelijk (praktische) hulp nodig heeft en ik kan het geven, waarom niet? Ik wil ook graag geloven dat dat toch íets van verschil maakt.
Mijn man is overigens helemaal niet zo. Die zal altijd klaarstaan voor familie en vrienden. Altijd. Maar die ziet het gewoon niet 'om zich heen'. Die voelt die verantwoordelijkheid ook niet en vindt het maar vreemd. Het is iets van mij dat hij én enorm waardeert en bewonderd én dat hij met tijden rete irritant vindt.
Zo heb ik, toen ik hoog zwanger was, dagelijks gekookt voor onze oudere buurvrouw die haar pols gebroken had. Ik heb ook een middagje zitten bellen omdat haar doodleuk was verteld dat er geen thuiszorg beschikbaar was en ze dus huilend in haar pyjama aan de keukentafel zat.
Ik ben ook vaak diegene die even stil staat om die dame in een rolstoel te helpen haar boodschappen goed op te bergen, die wat kinderen onder haar hoeden neemt in de speeltuin zodat moeder even iets kan doen/pakken/organiseren en ik fiets of loop regelmatig om zodat ik iemand de weg kan wijzen, etc. Ik signaleer dat soort dingen gewoon heel snel lijkt het wel.
Laatst nog iemand opgepikt op straat die er nogal verloren bij stond. Lang verhaal kort: net (terug) in Nederland, bezoeken aan haar kind onder begeleiding, flink eind moeten reizen en telefoon met alle benodigde trein-/buskaartjes was uitgevallen. Nog geen pinpas dus ze was gestrand. Ik heb haar meegenomen, ze heeft haar telefoon bij mij thuis opgeladen, ze heeft een hapje meegegeten en is toen vertrokken met toch weer een beetje meer vertrouwen in de goedheid van de mens (iets met 'verbeter de wereld, begin bij jezelf'). Ze was echt geholpen en heel dankbaar. En we hebben mooie gesprekken gehad in die tijd.
Ik heb ook al een paar keer een familielid voor langere tijd in huis gehad. Mijn broer heeft een half jaar bij ons gewoond (was een hele waardevolle tijd) en ook eens een neefje voor 7 weken (het was bij ons of naar een gesloten instelling....).
Ik doe dat soort dingen puur op gevoel en zal niet snel zomaar een problematische situatie instappen om me op te werpen als redder in nood. Maar als iemand duidelijk (praktische) hulp nodig heeft en ik kan het geven, waarom niet? Ik wil ook graag geloven dat dat toch íets van verschil maakt.
Mijn man is overigens helemaal niet zo. Die zal altijd klaarstaan voor familie en vrienden. Altijd. Maar die ziet het gewoon niet 'om zich heen'. Die voelt die verantwoordelijkheid ook niet en vindt het maar vreemd. Het is iets van mij dat hij én enorm waardeert en bewonderd én dat hij met tijden rete irritant vindt.
gsleutel wijzigde dit bericht op 14-03-2021 00:02
Reden: Autocorrect
Reden: Autocorrect
7.17% gewijzigd
zaterdag 13 maart 2021 om 23:46
Ga ik naar kijken. Maar degene die de auto heeft is de drugsdealer van haar zoon waar ze afspraak meegemaakt heeft. Wespenest dus en ik houd het in de gaten.
zondag 14 maart 2021 om 00:02
Haha; ik herken wel dat het je sneller opvalt. Ik heb 2x een dolende verwarde bejaarde (2 verschillende) met de auto even naar hun tehuis teruggebracht. Toen dacht ik wel; hoe komen die mensen toch bij mij terecht?!gsleutel schreef: ↑13-03-2021 23:45Mijn man noemt dat mijn 'moeder Theresa behoefte'. Tja. Ik ben wel geneigd om meteen in actie te gaan als iemand hulp nodig heeft. Ik ben dan vooral van het praktische en ben ook best bereid om daar zelf wat werk, hinder of ongemak van te hebben. Het zit ook gewoon in mij denk ik. Op een of andere manier ben ik vaak diegene die het opvalt wanneer iemand hulp nodig heeft.
Zo heb ik, toen ik hoog zwanger was, dagelijks gekookt voor onze ouders buurvrouw die haar pols gebroken had. Ik heb ook een middagje zitten bellen omdat haar doodleuk was verteld dat er geen thuiszorg beschikbaar was en ze dus huilend in haar pyjama aan de keukentafel zat.
Ik ben ook vaak diegene die even stil staat om die dame in een rolstoel te helpen haar boodschappen goed op te bergen, wat kinderen onder mijn hoeden te nemen in de speeltuin zodat moeder even iets kan doen/pakken/organiseren, ik fiets of loop om zodat ik iemand de weg lan wijzen, etc. Ik signaleer dat soort dingen gewoon heel snel lijkt het wel.
Laatst nog iemand opgepikt op straat die er nog al verloren bij stond. Lang verhaal kort: net (terug) in Nederland, bezoeken aan haar kind onder begeleiding, flink eind moeten reizen en telefoon met alle benodigde trein-/buskaartjes was uitgevallen. Nog geen pinpas dus ze was gestrand. Ik heb haar meegenomen, ze heeft haar telefoon bij mij thuis opgeladen, ze heeft een hapje meegegeven en is toen vertrokken met toch weer een beetje meer vertrouwen in de goedheid van de mens. Dat vind ik fijn (iets met 'verbeter de wereld, begin bij jezelf').
Ik heb ook al een paar keer een familielid voor langere tijd in huis gehad. Mijn broer heeft een half jaar bij ons gewoond (was een hele waardevolle tijd) en ook eens een beetje voor 7 weken (het was bij ons of gesloten....).
Ik doe dat soort dingen puur op gevoel en zal niet snel zomaar een problematische situatie instappen om me op te werpen als redder in nood. Maar als iemand duidelijk (praktische) hulp nodig heeft en ik kan het geven? Dan geef ik dat graag en wil ik ook graag geloven dat dat toch íets van verschil maakt.
Mijn man is overigens helemaal niet zo. Die zal altijd klaarstaan voor familie en vrienden. Altijd. Maar die ziet het gewoon niet 'om zich heen'. Die voelt die verantwoordelijkheid ook niet.
Dat is makkelijke eenmalige hulp en daar twijfel ik niet over; gewoon ff doen.
Levert vaak wel een leuke ervaring op. En ergens voelt het als een soort investering in wereldwijde goodwill: dat moeten genoeg mensen doen om anderen te inspireren. En dan krijg je soms zelf ook ineens onverwachte hulp, zoals in mijn geval bij de benzinepomp.
Maar echt ellendige situaties die niet "ff" op te lossen zijn, daar baal ik dan van. Je zou zo graag willen dat er wel eventjes iets op zijn pootjes terecht komt.
zondag 14 maart 2021 om 00:03
Enerzijds een klik en anderzijds was hij ook heel behulpzaam. Als in, als ie mij zag knoeien met een stuk schuurpapier en een houten meubel kwam ie zijn schuurmachine brengen en had ie ook nog wel een potje grondverf staan, hij haalde mijn container op bij de straat, dat soort dingen. En daardoor wilde ik hem ook wel helpen.blijmetmij schreef: ↑13-03-2021 23:28Wat maakte dat je dat voor hem wilde doen? Had je een soort klik met hem, of vond je dat het nodig was, en voor jou niet te moeilijk?
zondag 14 maart 2021 om 00:13
blijmetmij schreef: ↑13-03-2021 23:24Heb je het gevoel dat je nog wel je eigen regie hebt, of was je te ver gegaan, maar heb je die nu weer terug (nu je bv een grens trekt met helpen met vervoer)? Of is het voor jou eigenlijk groter dan je prettig vindt?
Lijkt wel alsof jij hier de mantelzorg psycholoog probeert uit te hangen?
Wat zit jij er diep in te roeren zeg!
zondag 14 maart 2021 om 00:14
Ik werk in de jeugdzorg en zie van daaruit ontzettend veel schrijnende situaties. Ik heb absoluut niet de illusie dat ik daar buurvrouw of toevallige voorbijganger iets in kan veranderen.blijmetmij schreef: ↑14-03-2021 00:02Haha; ik herken wel dat het je sneller opvalt. Ik heb 2x een dolende verwarde bejaarde (2 verschillende) met de auto even naar hun tehuis teruggebracht. Toen dacht ik wel; hoe komen die mensen toch bij mij terecht?!
Dat is makkelijke eenmalige hulp en daar twijfel ik niet over; gewoon ff doen.
Levert vaak wel een leuke ervaring op. En ergens voelt het als een soort investering in wereldwijde goodwill: dat moeten genoeg mensen doen om anderen te inspireren. En dan krijg je soms zelf ook ineens onverwachte hulp, zoals in mijn geval bij de benzinepomp.
Maar echt ellendige situaties die niet "ff" op te lossen zijn, daar baal ik dan van. Je zou zo graag willen dat er wel eventjes iets op zijn pootjes terecht komt.
Ik zoek het voor mezelf dus in de kleinere dingen, waarvan ik weet dat ik ze wel kan bieden om de wereld net een klein beetje mooier te maken. Bijvoorbeeld door het drukke klasgenootje van dochter tóch bij ons te laten spelen terwijl andere ouders er duidelijk onderuit willen komen, door dat kindje in de speeltuin waarvan je ziet dat de onderlinge relatie ingewikkeld is net even wat meer te betrekken bij onze spelletjes, door een praatje te maken met de bejaarden buurman... elke ochtend weer, etc.
Er zijn ook verschillende projecten en organisaties die een soort bemiddeling doen tussen gezinnen die wel wat extra sociaal-maatschappelijke steun kunnen gebruiken en gezinnen die nog wel wat ruimte hebben voor mooie momenten. Misschien is dat iets TO? Dan weet je dat de hulp gewenst is en ik ben er van overtuigd dat het echt mooie contacten kan opleveren en je echt iets kan betekenen voor iemand.
zondag 14 maart 2021 om 01:06
Tuurlijk is het wel relevant. In de tijd dat hier de hele boel op zijn kop stond lag mijn focus daar en niet bij de problemen van de buurvrouw. Die ruimte kun je jezelf helemaal niet veroorloven dan.
Tenzij je jezelf wil afleiden van van je eigen problemen maar dat lijkt me niet heel gezond of effectief.
zondag 14 maart 2021 om 01:08
Nogmaals dat moet ze zelf weten.Merys schreef: ↑14-03-2021 01:06Tuurlijk is het wel relevant. In de tijd dat hier de hele boel op zijn kop stond lag mijn focus daar en niet bij de problemen van de buurvrouw. Die ruimte kun je jezelf helemaal niet veroorloven dan.
Tenzij je jezelf wil afleiden van van je eigen problemen maar dat lijkt me niet heel gezond of effectief.
zondag 14 maart 2021 om 01:20
Als kind was ik altijd degene die optrok met de buitenbeentjes. Kinderen die gepest werden en ernstige thuissituaties hadden. De reden hiertoe is denk ik omdat ik zelf opgebracht ben in een gezin waar niet alles vanzelfsprekend was en ik me beter begrepen voelde bij kinderen in soortgelijke situatie. Ik zag het trouwens ook van mijn moeder, zij ging altijd uit de naad om mensen in nood te helpen.
Als jongvolwassene heb ik sociaal werk gestudeerd. Ik dacht dat dit me wel zou liggen, omdat ik eigenlijk al een groot deel van mijn leven omging met mensen die in probleemsituaties zitten.
Vanaf een bepaalde leeftijd heb ik hier echter de klik in gemaakt. Ik merkte dat omgaan met mensen in een probleemsituatie, een grote invloed had op de balans in mijn eigen mentale welzijn en mijn eigen leven. Plus ik had regelmatig het gevoel weinig écht verschil te kunnen maken, als ik al iets kon veranderen, dan was dat vaak tijdelijk. Zelfs in een professionele setting, zag ik cliënten vaak terugkeren in de hulpverlening. Ik heb toen voor mezelf de beslissing gemaakt om een ander pad te kiezen. Dus ja, nu kan ik zeggen dat ik de bocht maak rond schrijnende gevallen.
Als jongvolwassene heb ik sociaal werk gestudeerd. Ik dacht dat dit me wel zou liggen, omdat ik eigenlijk al een groot deel van mijn leven omging met mensen die in probleemsituaties zitten.
Vanaf een bepaalde leeftijd heb ik hier echter de klik in gemaakt. Ik merkte dat omgaan met mensen in een probleemsituatie, een grote invloed had op de balans in mijn eigen mentale welzijn en mijn eigen leven. Plus ik had regelmatig het gevoel weinig écht verschil te kunnen maken, als ik al iets kon veranderen, dan was dat vaak tijdelijk. Zelfs in een professionele setting, zag ik cliënten vaak terugkeren in de hulpverlening. Ik heb toen voor mezelf de beslissing gemaakt om een ander pad te kiezen. Dus ja, nu kan ik zeggen dat ik de bocht maak rond schrijnende gevallen.
leeg
zondag 14 maart 2021 om 07:41
Ik heb er in het verleden een handje van gehad om mij teveel te mengen/bemoeien in dit soort gevallen. Het zit denk ik ook echt in mij om goed te willen doen maar ik ben er wel iets voorzichtiger in geworden. Al ben ik absoluut niet het type om weg te kijken, man ook zeker niet.
Zo hadden wij bijv een dementerende buurvrouw, die paranoide was geworden en niemand vertrouwde behalve ons. We hebben haar eens gevallen in de tuin gevonden en ze durfde niemand te roepen. Wij hebben toen ons mobiel nr gegeven. Nou dat hebben we geweten zeg.
Elke keer als we door de poort kwamen stond ze te roepen vanuit dr raam en wilde ze een praatje maken, mijn man belde ze bijna dagelijks op zijn werk. Gek werden we ervan.
Ik heb wel jarenlang goed contact gehad met de meneer die het daklozenkrantje verkocht bij onze super. Ik kocht altijd iets voor m, een croissantje of in de winter handschoenen. Als ‘stille’ ruil paste hij dan op mijn hond die ik buiten vastbond terwijl ik binnen was.
Maar inmiddels zijn we verhuisd, dus met beiden geen contact meer.
Zo hadden wij bijv een dementerende buurvrouw, die paranoide was geworden en niemand vertrouwde behalve ons. We hebben haar eens gevallen in de tuin gevonden en ze durfde niemand te roepen. Wij hebben toen ons mobiel nr gegeven. Nou dat hebben we geweten zeg.
Elke keer als we door de poort kwamen stond ze te roepen vanuit dr raam en wilde ze een praatje maken, mijn man belde ze bijna dagelijks op zijn werk. Gek werden we ervan.
Ik heb wel jarenlang goed contact gehad met de meneer die het daklozenkrantje verkocht bij onze super. Ik kocht altijd iets voor m, een croissantje of in de winter handschoenen. Als ‘stille’ ruil paste hij dan op mijn hond die ik buiten vastbond terwijl ik binnen was.
Maar inmiddels zijn we verhuisd, dus met beiden geen contact meer.
phloxx wijzigde dit bericht op 14-03-2021 07:43
9.19% gewijzigd
-
zondag 14 maart 2021 om 07:53
Zo gaat dat vaak: als je iemand probeert te helpen overdrijven ze in hun hoofd de hoeveelheid belangstelling die je voor ze hebt. En als je dan een keer geen tijd hebt ben jíj de kwaaie pier die alle ellende in de wereld veroorzaakt heeft; niet degenen die niks doen.Phloxx schreef: ↑14-03-2021 07:41
Zo hadden wij bijv een dementerende buurvrouw, die paranoide was geworden en niemand vertrouwde behalve ons. We hebben haar eens gevallen in de tuin gevonden en ze durfde niemand te roepen. Wij hebben toen ons mobiel nr gegeven. Nou dat hebben we geweten zeg.
Elke keer als we door de poort kwamen stond ze te roepen vanuit dr raam en wilde ze een praatje maken, mijn man belde ze bijna dagelijks op zijn werk. Gek werden we ervan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 14 maart 2021 om 07:56
Ik ken eigenlijk geen schrijnende gevallen. Tenminste niet privé.
Vroeger bij de bank wist ik wel wat gevallen maar vanuit die positie kon/mocht ik niets doen. Nu op school zit je als 'juf' soms ook meer dan je zou willen wat je weinig mee kunt.
Ooit wel een vriendinnetje van dochter in moeilijker thuissituatie. Meisje at hier regelmatig mee want thuis werd niet gekookt als vader er niet was. (Vrachtwagenchauffeur buitenland) Er was geen opvang geregeld voor het meisje vanaf dat ze acht of negen was dus in vakanties was ze soms hele dagen hier als moeder moest werken. Niet dat mij dat gevraagd was, het kind kwam gewoon aanwaaien rond 9:00 uur en kon dan pas om 18:00 weer naar huis, want geen sleutel. Met moeder al die tijd geen tien woorden gewisseld.
Ooit, toen de meiden zes waren stond moeder huilend aan mijn balie of ze geld mocht opnemen van de rekening van haar vriend. Dat mocht niet want niks geregeld. Toen wilde ze geld van mij persoonlijk lenen en toen ik dat niet wilde geven vroeg ze of ik goed kon slapen als ik wist dat het vriendinnetje van mijn kind zonder eten maar bed moest.
Bij de meester op school ooit mijn zorgen omtrent dit meisje geuit. Meester heeft met moeder gesproken en gevraagd of er hulp nodig was. Ook had hij gezegd dat er meerdere mensen waren die zich zorgen maakten. Later, meiden waren elf ofzo, kwam dit vooral bij moeder ineens weer bovendrijven en had ze bedacht dat ik (de vrouw die haar ook al geen geld had geleend) één van die meerdere mensen moest zijn geweest en mocht het meisje niet meer met mijn dochter omgaan.
Daarna nooit meer schrijnende gevallen gezien. Een boodschap voor een zieke buur, een stoepje vegen met sneeuwen etc hoort er allemaal gewoon bij maar is niet structureel.
Vroeger bij de bank wist ik wel wat gevallen maar vanuit die positie kon/mocht ik niets doen. Nu op school zit je als 'juf' soms ook meer dan je zou willen wat je weinig mee kunt.
Ooit wel een vriendinnetje van dochter in moeilijker thuissituatie. Meisje at hier regelmatig mee want thuis werd niet gekookt als vader er niet was. (Vrachtwagenchauffeur buitenland) Er was geen opvang geregeld voor het meisje vanaf dat ze acht of negen was dus in vakanties was ze soms hele dagen hier als moeder moest werken. Niet dat mij dat gevraagd was, het kind kwam gewoon aanwaaien rond 9:00 uur en kon dan pas om 18:00 weer naar huis, want geen sleutel. Met moeder al die tijd geen tien woorden gewisseld.
Ooit, toen de meiden zes waren stond moeder huilend aan mijn balie of ze geld mocht opnemen van de rekening van haar vriend. Dat mocht niet want niks geregeld. Toen wilde ze geld van mij persoonlijk lenen en toen ik dat niet wilde geven vroeg ze of ik goed kon slapen als ik wist dat het vriendinnetje van mijn kind zonder eten maar bed moest.
Bij de meester op school ooit mijn zorgen omtrent dit meisje geuit. Meester heeft met moeder gesproken en gevraagd of er hulp nodig was. Ook had hij gezegd dat er meerdere mensen waren die zich zorgen maakten. Later, meiden waren elf ofzo, kwam dit vooral bij moeder ineens weer bovendrijven en had ze bedacht dat ik (de vrouw die haar ook al geen geld had geleend) één van die meerdere mensen moest zijn geweest en mocht het meisje niet meer met mijn dochter omgaan.
Daarna nooit meer schrijnende gevallen gezien. Een boodschap voor een zieke buur, een stoepje vegen met sneeuwen etc hoort er allemaal gewoon bij maar is niet structureel.
zondag 14 maart 2021 om 08:04
Pindakaasjes schreef: ↑13-03-2021 23:17Zo sta ik er ook wel in.
Ik wil best een helpende hand toereiken, maar wil die hand liever niet in een wespennest steken. Voor je het weet zit je ergens tot je nek toe in.
Ik heb mijn eigen moeder daar als goed voorbeeld bij. Zij meende ook altijd de hulpverlener van Jan en alleman te moeten uithangen. Heel vervelend hoe zij vaak betrokken raakte, of zelfs onderdeel werd van een probleem waar ze in de eerste instantie niks mee te maken had.
Ik heb er best wel een schrikbeeld van.
Een paar jaar geleden hielp ik mijn bejaarde buurvrouw wel eens. Het begon met een boodschapje meebrengen of even dat wasjes ophangen.. en uiteindelijk zat ik met de gordijnen dicht en de stekker uit de huistelefoon omdat ze me compleet claimde en me geen dag met rust liet.
Dus nee, ik vrees dat men aan mij geen behulpzame medeburger heeft.
Familie en vrienden is een ander verhaal overigens.
Mooi gezegd!
Als iets inderdaad maar een beetje lijkt op een wespennest dan blijf ik er ver vandaan.
zondag 14 maart 2021 om 08:15
Ik vind mezelf trouwens geen gevoelloos mens ofzo. Toen er bijna recht voor mijn deur een scholier 3x over de kop sloeg met zijn fiets en een genadeloze smakker maakte, toen ben ik er wel maar toe gesneld, heb hem bij mij binnen op de bank gezet, zijn verkreukelde fiets in mijn tuin geparkeerd, en na een belletje gewacht tot een ouder hem kwam ophalen.
Maar zoals gsleutel een wildvreemde aanspreken en oppikken die nogal van het padje lijkt, mee naar huis nemen en mee laten eten om te tonen dat er nog goedheid is onder de mensen. Nee hoor, die Teresa drang heb ik niet.
Iedere dag voor iemand koken begin ik net zo min aan. Voor je weet wordt het heel gewoon gevonden en wordt het van je verwacht.
Wat ik eerder al schreef, ik heb dit genoeg bij mijn moeder gezien. Hoe vaak wij niet met pannetjes en schaaltjes naar de buurvrouw werden gestuurd. Toen we 3 weken op vakantie gingen was buurvrouw van de leg, want: "wat moest ze nu eten?" Of in de telefoon hangen als het eten naar haar zin te laat gebracht werd!
Nee hoor, het huisje bij het schuurtje laten denk ik dan.
Maar zoals gsleutel een wildvreemde aanspreken en oppikken die nogal van het padje lijkt, mee naar huis nemen en mee laten eten om te tonen dat er nog goedheid is onder de mensen. Nee hoor, die Teresa drang heb ik niet.
Iedere dag voor iemand koken begin ik net zo min aan. Voor je weet wordt het heel gewoon gevonden en wordt het van je verwacht.
Wat ik eerder al schreef, ik heb dit genoeg bij mijn moeder gezien. Hoe vaak wij niet met pannetjes en schaaltjes naar de buurvrouw werden gestuurd. Toen we 3 weken op vakantie gingen was buurvrouw van de leg, want: "wat moest ze nu eten?" Of in de telefoon hangen als het eten naar haar zin te laat gebracht werd!
Nee hoor, het huisje bij het schuurtje laten denk ik dan.
zondag 14 maart 2021 om 08:22
To je maakt het te groot en jezelf te belangrijk. Daarnaast maak je er ook een instantie verhaal van, ben ik ook niet van.
Dat jongetje in die auto: even naartoe lopen en vragen of hij even bij jou wil wachten en wat te drinken aanbieden.
Of er even bij blijven in ieder geval.
Je gewoon als een normaal mens gedragen.
Als jij een normaal stabiel persoon bent kun je heus wel een kind wat te eten brengen die getuige is van een drama, er even bij blijven staan.
Je kunt ook heus wel een uurtje een misschien wat ongemakkelijk gesprek aan waarbij je meedenkt en een luisterend oor biedt en desnoods een tientje kwijt zijn om iemand de dag door te helpen.
Het hoeft niet groots, je hoeft de sociale kaart van je gemeente niet te kennen, je hoeft geen trainingen ehbo, wmo en psychiatrie te volgen.
Die gewoon normaal, zoals je zou willen dat je kind of moeder behandeld zou worden in die situatie met dit soort voorbijgangers in je leven.
Ik heb beide kanten meegemaakt en het is gewoon fijn als iemand je soms even aanhoort, iets voor je doet of dat jij dat kunt doen.
Dat jongetje in die auto: even naartoe lopen en vragen of hij even bij jou wil wachten en wat te drinken aanbieden.
Of er even bij blijven in ieder geval.
Je gewoon als een normaal mens gedragen.
Als jij een normaal stabiel persoon bent kun je heus wel een kind wat te eten brengen die getuige is van een drama, er even bij blijven staan.
Je kunt ook heus wel een uurtje een misschien wat ongemakkelijk gesprek aan waarbij je meedenkt en een luisterend oor biedt en desnoods een tientje kwijt zijn om iemand de dag door te helpen.
Het hoeft niet groots, je hoeft de sociale kaart van je gemeente niet te kennen, je hoeft geen trainingen ehbo, wmo en psychiatrie te volgen.
Die gewoon normaal, zoals je zou willen dat je kind of moeder behandeld zou worden in die situatie met dit soort voorbijgangers in je leven.
Ik heb beide kanten meegemaakt en het is gewoon fijn als iemand je soms even aanhoort, iets voor je doet of dat jij dat kunt doen.
zondag 14 maart 2021 om 08:32
Tijd geleden kregen wij een pakket voor mensen uit de buurt die we niet kennen. De dame had al langs veel huizen moeten gaan om te ontdekken waar het pakket was. Ik stelde voor om telefoonnummers uit te wisselen zodat ik volgende keer een berichtje kon sturen. Ineens storte de dame emotioneel in. In tranen vertelde ze dat ze in scheiding lag, dat ze financieel niet wist hoe alles geregeld was en dat ze nog nooit de administratie had gedaan. Haar man deed dit altijd. Ik heb verteld over toeslagen en aangeboden haar te helpen en dingen uit te leggen. Ze vond het moeilijk om mijn voorstel dit te accepteren. Een week later stuurde ze een berichtje met de vraag of ik mijn voorstel echt meende.
Uiteindelijk ben ik een paar keer op de thee geweest om haar (op weg) te helpen.
Uiteindelijk ben ik een paar keer op de thee geweest om haar (op weg) te helpen.
zondag 14 maart 2021 om 08:42
Is de vraag nou: bied je hulp aan iemand die je niet kent en die er niet om vraagt?
Dan is het antwoord nee. Ik kom niet zo makkelijk met vreemden in gesprek en ik woon in een buurt waar het niet eenvoudig is elkaar in de gaten te houden (hoewel mijn buurvrouw een stuk beter op de hoogte is dan ik).
Of: help je als er een kind bij betrokken is? Ook: nee. Soms heb ik te maken met een kind dat wel erg veel buiten de deur zwerft, dan probeer ik wel een praatje te maken over de situatie thuis om meer te weten te komen. Maar ik zie weinig kinderen.
Verder beperk ik me tot de onbekenden die wel om hulp vragen en de alcoholisten, hoarders en suicidalen die ik wèl ken. Al heb ik ook daar een grens in: als ik iemand verdenk van manipulatie, kap ik alle contact af. Of het nou een schrijnend geval is of niet.
Dan is het antwoord nee. Ik kom niet zo makkelijk met vreemden in gesprek en ik woon in een buurt waar het niet eenvoudig is elkaar in de gaten te houden (hoewel mijn buurvrouw een stuk beter op de hoogte is dan ik).
Of: help je als er een kind bij betrokken is? Ook: nee. Soms heb ik te maken met een kind dat wel erg veel buiten de deur zwerft, dan probeer ik wel een praatje te maken over de situatie thuis om meer te weten te komen. Maar ik zie weinig kinderen.
Verder beperk ik me tot de onbekenden die wel om hulp vragen en de alcoholisten, hoarders en suicidalen die ik wèl ken. Al heb ik ook daar een grens in: als ik iemand verdenk van manipulatie, kap ik alle contact af. Of het nou een schrijnend geval is of niet.
zondag 14 maart 2021 om 08:54
Ik ben ermee gestopt. In het verleden hielp ik zoveel mensen uit de brand dat ik er zelf bijna aan onder door ging terwijl ik ook alleen was met 2 jonge kinderen.
Als je namelijk 1 vinger aanreikt willen sommigen je hele hand.
Ik heb heel lang zelf in de hulpverlening gewerkt, het gaf me tot een bepaalde hoogte wel voldoening om mensen te helpen. Maar op een gegeven moment merkte ik dat veel mensen hun probleem bij de ander op tafel gooien en zélf niets aan hun eigen situatie willen veranderen. Altijd maar verwachten dat een ander (instanties, buren, kennissen etc) zouden blijven helpen waardoor ze zich ook niet genoeg gemotiveerd vonden om iets te veranderen bij zichzelf en op die manier uit hun schrijnende situaties te kunnen komen.
Toen ik merkte dat sommigen hun problemen bij mij neer dropten die ze zélf ook konden oplossen knapte er iets bij mij. Het was een gewoonte geworden.
Ik heb echt contact moeten verbreken om met rust gelaten te worden. Ik ging eraan onderdoor, werd opgewacht bij de school van mijn kinderen met hun hulpvragen, in de supermarkt werd ik aangeklampt, op staat of ik alsjeblieft mee kon gaan naar die en die instanties of kon bellen voor ze want sommigen waren de taal niet machtig, of ik op kon passen want ik zat toen ook 'maar' thuis, en of ik hun kind even een week kon bijhouden want zij wilden op vakantie gaan, terwijl ze wisten dat ik een burn-out had.
Op een gegeven moment veranderde op mijn nummer en besloot om voortaan met een grote boog om bepaalde hulpbehoevenden heen te lopen. Ik wil ook NOOIT meer in de hulpverlening werken want bij sommigen is het dweilen met de kraan open.
Als je namelijk 1 vinger aanreikt willen sommigen je hele hand.
Ik heb heel lang zelf in de hulpverlening gewerkt, het gaf me tot een bepaalde hoogte wel voldoening om mensen te helpen. Maar op een gegeven moment merkte ik dat veel mensen hun probleem bij de ander op tafel gooien en zélf niets aan hun eigen situatie willen veranderen. Altijd maar verwachten dat een ander (instanties, buren, kennissen etc) zouden blijven helpen waardoor ze zich ook niet genoeg gemotiveerd vonden om iets te veranderen bij zichzelf en op die manier uit hun schrijnende situaties te kunnen komen.
Toen ik merkte dat sommigen hun problemen bij mij neer dropten die ze zélf ook konden oplossen knapte er iets bij mij. Het was een gewoonte geworden.
Ik heb echt contact moeten verbreken om met rust gelaten te worden. Ik ging eraan onderdoor, werd opgewacht bij de school van mijn kinderen met hun hulpvragen, in de supermarkt werd ik aangeklampt, op staat of ik alsjeblieft mee kon gaan naar die en die instanties of kon bellen voor ze want sommigen waren de taal niet machtig, of ik op kon passen want ik zat toen ook 'maar' thuis, en of ik hun kind even een week kon bijhouden want zij wilden op vakantie gaan, terwijl ze wisten dat ik een burn-out had.
Op een gegeven moment veranderde op mijn nummer en besloot om voortaan met een grote boog om bepaalde hulpbehoevenden heen te lopen. Ik wil ook NOOIT meer in de hulpverlening werken want bij sommigen is het dweilen met de kraan open.
zondag 14 maart 2021 om 08:58
Mijn huidige vriend is heel makkelijk, kost het hem teveel energie die hij liever bij zich wil houden is zijn antwoord gewoon 'nee'.
Hij zou ook nóóit teveel mengen met mensen die meer dan 1 keer hulp nodig zouden hebben. Houdt er gepaste afstand van. Ik liet me vroeger echt meeslepen in schrijnende situaties die uiteindelijk een bodemloze put bleken.
Hij zou ook nóóit teveel mengen met mensen die meer dan 1 keer hulp nodig zouden hebben. Houdt er gepaste afstand van. Ik liet me vroeger echt meeslepen in schrijnende situaties die uiteindelijk een bodemloze put bleken.
zondag 14 maart 2021 om 09:04
Wat zit jij te projecteren.Pindakaasjes schreef: ↑14-03-2021 00:13Lijkt wel alsof jij hier de mantelzorg psycholoog probeert uit te hangen?
Wat zit jij er diep in te roeren zeg!
Ik stel gewoon vragen waar ik echt het antwoord op wil horen.
Valt me sowieso op; ik stel een vraag, een aantal mensen gaat daar hartstikke serieus op in waardoor er een leuk gesprek ontstaat, en ondertussen vallen er een paar zure meelezers over wat er gezegd wordt, en wordt overal wat achter gezocht.
Als hulpvaardigheid minder jouw ding is; geen punt. Ik vraag naar ervaring; mag je geven, ook als dat is dat je je nooit bemoeit met zulke gevallen. Maar ga niet mensen naar beneden halen die er meer over nadenken dan jij.
Ik zou vooral een ander topic gaan lezen als je jezelf niet kunt relateren aan de inhoud.
zondag 14 maart 2021 om 09:23
Misschien zien die 'zure' reageerders wel iemand die al jaren zelf onwijze problemen post, omdat ze die heeft met van alles, ook met dingen thuis en het kind. En geven ze dus aan dat je beter die al energie en kennisvergaring in je eigen schrijnende geval te steken?
Is dat misschien niet leuk om te horen?
Is dat misschien niet leuk om te horen?
zondag 14 maart 2021 om 09:52
Nou ik maak mezelf absoluut niet te belangrijk. Maar ik weet idd dat zo'n praatje of er even bij blijven heel OK zou zijn.Surebaby schreef: ↑14-03-2021 08:22To je maakt het te groot en jezelf te belangrijk. Daarnaast maak je er ook een instantie verhaal van, ben ik ook niet van.
Dat jongetje in die auto: even naartoe lopen en vragen of hij even bij jou wil wachten en wat te drinken aanbieden.
Of er even bij blijven in ieder geval.
Je gewoon als een normaal mens gedragen.
Als jij een normaal stabiel persoon bent kun je heus wel een kind wat te eten brengen die getuige is van een drama, er even bij blijven staan.
Je kunt ook heus wel een uurtje een misschien wat ongemakkelijk gesprek aan waarbij je meedenkt en een luisterend oor biedt en desnoods een tientje kwijt zijn om iemand de dag door te helpen.
Het hoeft niet groots, je hoeft de sociale kaart van je gemeente niet te kennen, je hoeft geen trainingen ehbo, wmo en psychiatrie te volgen.
Die gewoon normaal, zoals je zou willen dat je kind of moeder behandeld zou worden in die situatie met dit soort voorbijgangers in je leven.
Ik heb beide kanten meegemaakt en het is gewoon fijn als iemand je soms even aanhoort, iets voor je doet of dat jij dat kunt doen.
Het kwartje viel echter pas toen ik er met mijn auto langs reed op weg naar de supermarkt. En dan wordt het ingewikkeld: ik reed door met het idee: "Tja; te laat gezien en te onduidelijke situatie", maar terwijl ik doorreed, dacht ik: "NU heb ik het wel door: draai je daar dan nog voor om?". Het is niet ERG dat ik doorreed, en als ik was omgekeerd, was het ook OK geweest. Maar ik merk gewoon dat het de onduidelijkheid is waardoor ik er nog lang over na denk. Ik vind het dan wel nuttig om hier ervaringen te lezen van mensen die wel helpen. Zowel de gelukte acties als de acties die achteraf gezien minder opleverden dan ze bedoeld hadden.
Ik ben ook benieuwd of er een forummer is die voor zo'n situatie terug was gereden.
En is dat dan een forummer die tegen beter weten in toch iets te vaak helpt en ook wel teleurstellingen meemaakt, of is het een forummer die juist zo goed is in regie en empathie dat hij/zij soms op zulke dingen af stapt, maar ze daarna van zich af laat glijden of in ieder geval zo kan sturen dat er geen nasleep komt waar hij/zij niet op zit te wachten?
Ik vind nu al dat ik wat dingen heb gelezen of dat het bespreken gedachten in gang heeft gezet die mij zelf helpen om sneller knopen door te hakken, dus ik heb er wel wat aan. Maar daarnaast vind ik het ook gewoon leuk om er eens over te praten met anderen, gewoon uit interesse in hoe anderen dingen doen. Want iedereen heeft zijn eigen plan of zelfbeeld, en normaal bespreek je dat niet zomaar.
Ik vind dingen als "ondenken" altijd leuk, en lees wel graag verhalen over eye-openers van andere mensen. "Die ene leerling" (Volkskrant rubriek) bv, waarin leraren vertellen dat een voorval uit hun carrière een omslagpunt in hun aanpak opleverde.
Wat je daarbij moet meenemen, is dat de echt grote veranderingen vaak komen door of dankzij mensen die heel erg in hun kracht stonden. Een aardige Amerikaan die zijn eigen schoenen weggeeft aan een zwerver, doet iets belangrijks, maar ook iets onopvallends. Maar als die Amerikaan toevallig een agent is, opgemerkt wordt, en een hele beweging in gang zet van mensen die schoenen weggeven (ik noem maar wat), DAN krijgt hetzelfde gebaar ineens veel meer impact.
Voor mij, als minimaal voetnootje in de Nederlandse maatschappij, zijn niet snel dingen weggelegd die zulke betekenis gaan krijgen.
Dus het helpt wel om te filteren: kan ik op micro-niveau iets uitmaken dat maar effect heeft op 1 persoon, is de inspanning in verhouding met wat het kan opleveren, en hoe erg loopt het uit de hand als het niet helemaal land zoals bedoeld? Ik denk dat mijn twee voorbeelden vooral op dat laatste criterium erg slecht scoren. Dan kan ik de energie beter bewaren voor een minder risicovolle actie bij een ander.
Ik heb zeker geen moeder Theresa complex. Wel heb ik door veel tegenslag echt ervaren hoe belangrijk het soms is als iemand onbaatzuchtig helpt terwijl die persoon dat niet verplicht is. En wie ben ik: wanneer heb ik een kracht die verschil maakt?
Ik ben iemand die met geld niet echt een verschil gaat maken. Maar ook ik heb wel dingen die mij beter liggen. Dus eind 2019 heb ik met heel weinig inspanning een lokale inzameling opgezet voor zegels van de Plus voor die gratis pakketten. Als ik zelf zou sparen voor de voedselbank, zou ik 1 doos hebben voor ze. Omdat ik mensen ben gaan attenderen op het feit dat ze hun zegels bijeen konden leggen (in overleg met de plus en een buurtvereniging), heb ik toen 24 spaarkaarten voor een doos aan de voedselbank kunnen doorgeven. Voor afgelopen december hadden we eigenlijk grotere plannen, en was de afspraak dat ik in september/oktober weer met iedereen zou overleggen voor een verbeterd plan. Maar door corona en overbelasting hier thuis, heb ik dat moeten laten glippen. Dat vond ik echt ontzettend jammer.
Ik ben nu eenmaal minder rechtstreeks een mensen-mens, zeker bij moeilijke gevallen. Dus door zo dingen op een rijtje te zetten, snap ik nu weer waarom ik niet op zo'n gezin moet af stappen.
Soms lees ik wel eens iets over een hele buurt die samen een verschil maakt, omdat iemand aan de juiste touwtjes weet te trekken. Het is jammer, maar in zo'n buurt woon ik niet.
