Seksueel misbruikt,wie ook?

Nou aanrakingen tot mijn armen gaan nog, maar meer ook niet. Het is zo ontzettend vervelend, want er is een tijd geweest dat dit wel kon, maar nu dus niet meer. Het is zelfs zo erg dat ik niet eens een tampon inkan.

Ik vind jullie zo sterk en zo knap dat jullie allemaal zo goed ermee kunnen omgaan. Echt topmeiden.

Tof dat iedereen het lef heeft om hier haar verhaal te vertellen. Het valt me op dat het veel vaker voorkomt dan je zou denken.



Zijn er ook meiden die aangifte gedaan hebben? En waarom wel of niet, hoe voel je je daarbij?



Ikzelf ben zoals ik al eerder beschreef slachtoffer geweest van een groepsverkrachting. De laatste tijd hoor je hier vaak over in het nieuws, het schijnt ook te maken te hebben met een bepaald soort normvervaging. Ik heb er wel eens over gedacht om mijn negatieve ervaring om te buigen in iets positiefs, door bijvoorbeeld op scholen mijn verhaal te vertellen, in de hoop zo duidelijkheid te scheppen over hoe het is. Helaas heb ik nog geen idee hoe ik dit zou moeten aanpakken.



Ik vond het vooral moeilijk om het mijn jongere zusje te vertellen. Ik wilde haar niet onnodig bang maken, maar aangezien zij best naief is, wilde ik haar wel vertellen dat het iedereen kan overkomen. Ze pakte het gelukkig wel goed op.



Het is fijn om eens je verhaal kwijt te kunnen bij mensen die weten hoe het is.

Ja, helaas komt het maar al te vaak voor. Ook bij mannen trouwens, maar bij hen heerst er nog een groter taboe op om erover te praten dan bij vrouwen.



Zoals ik al eerder hier beschreef heb ik geen aangifte gedaan. Zoals gezegd was de situatie nogal moeilijk. Ik heb er toen niet eens over nagedacht, maar echt spijt hebben heeft geen zin denk ik. Hoe ik me erbij voel: ik denk dat ik niet de enige ben die hij te pakken heeft genomen dus dat is wel een klotegevoel.

Een beetje gek misschien maar ik kom in mijn werk zowel daders als slachtoffers tegen. En daar kan ik eigenlijk prima mee omgaan. Kan mijn eigen ervaring opzij zetten, al speelt het natuurlijk best een rol in wat ik hen probeer te leren.



Wat je zegt over je verhaal vertellen om het om te buigen in iets positiefs; daar zijn wel mogelijkheden voor als je dat echt wil. Zoek eens op internet, dan kom je genoeg tegen. Bijvoorbeeld stichting VSK, zij geven ook voorlichting op scholen en dat wordt gegeven door wat ze noemen ervaringsdeskundigen.



Ms_Positivo: heb je er weleens over nagedacht een seksuoloog te bezoeken? Die hebben veel en specifieke ervaring met de problemen die jij ondervindt. Dmv opdrachten (in combinatie met therapie) kan je misschien leren aanrakingen langzaamaan weer te verdragen.

Jeetje Kodak, wat verschrikkelijk dat je familie zo reageert, weet even niet wat ik moet zeggen...... Snap heel goed dat je het er moeilijk mee hebt.



O en wat betreft aangifteverhaal, mijn moeder heeft bepaalt dat er geen aangifte gedaan moest worden (tja kon zelf niet beslissen, was 4), maar achteraf denk ik wel eens, waarom niet????? Als het mijn kind was geweest, dan wist ik het wel. Stel dat hij nog meer jonge meisjes heeft verkracht????? Vooral dat laatste spookt wel eens door mijn hoofd. Maar goed, heb er later geen probleem van gemaakt ofzo.

@ saartje, ik ben op de site van VSK geweest, maar ik krijg het idee dat dat alleen bedoeld is voor vrouwen die slachtoffer zijn van incest. Dat is bij mij niet het geval.



@groentje: Misschien dat je moeder je als kind niet door die hele molen van aangifte, onderzoek en proces wilde halen? kan het me namelijk wel enigzins voorstellen, ook al zou ik als ik moeder was het niet zo gedaan hebben.

ja, ik zag het. Sorry, verkeerd gelezen op die site. Kan zo gauw ook niets anders vinden, maar misschien kan je eens contact opnemen met de GGD of Rutgers Nisso Stichting. Zij geven over het algemeen dit soort voorlichtingen op scholen/instellingen, maar ik weet niet of zij met ervaringsdeskundigen werken.

@Bali,



beetje late reactie. Hoe ik ermee omga, met vertrouwen in mannen? Eigenlijk kwam ik er laatst pas achter dat ik een man nooit echt vertrouwd heb en dat was toen ik even een fling met iemand had bij wie ik me dus voor het eerst veilig voelde en hem dus ook vertrouwde. Verstandelijk wist ik al wel mannen niet te vertrouwen, maar voelde toen hoe het is om iemand wel te vertrouwen (in die mate tenminste). Hoe ik daarmee omga? Tja, pijnlijk, heel pijnlijk. Ook om me te realiseren wat ik allemaal gemist heb in mijn leven en ook wat ik eigenlijk allemaal nog moet leren om eens een normale, gelijkwaardige relatie aan te kunnen gaan. Voor mij ook een hele les om te ervaren dat mannen me gewoon leuk kunnen vinden. Gewoon leuk om mee om te gaan en niet meteen of alleen op seks belust zijn. Ook dat ben ik nog aan het leren hoor. Er gaat wat dat betreft werkelijk een hele wereld voor me open. En gelijk natuurlijk ook het verdriet om het gemis.



Wat seks betreft, heb altijd last van herbelevingen gehad, maar houd wel van vrijen. Alleen kan er een en ander aan emotie bij loskomen. En het gaat meer om de combinatie liefde en seks. Dat ken ik gewoon nog niet echt heel goed.



Las hier ook een verhaal van iemand wiens opa haar misbruikt had en die altijd met walging naar opa's en kleindochters keek. Dat is zo herkenbaar gewoon. Heb zelf heel lang moeite gehad met vaders en dochters. Als ik vaders met hun dochters samen zag, was ik altijd op mijn hoede en zat te speuren naar signalen van misbruik...niet leuk allemaal en zo vermoeiend ook. Needless to say dat het mijn leven voor een heel groot deel beinvloed heeft en er nu nog steeds mee worstel.



groet,

Marahbloem

Marah dat heb ik zo ook hele tijden gehad. (over 25 jaar) je weet het een plekje te geven ,maar helemaal loslaten doe je niet tenminste ik niet . Ik ook keek met walging naar andere papa's met hun kinderen.En betrapte me er vaak op om ze in de gaten te houden met aanraking van hun eigen kind.

Toen ik mijn man ontmoete en mij het eerst mee naar huis nam. Was het daar de gewoonte om je een Big hug te geven. Nou dat was er voor mij helemaal niet bij. Dus stak gauw mijn hand uit toendertijd. Het heeft wel meer dan een jaar geduurt voordat ik echt een hug kon geven aan zijn ouders.

Maar vreemde mannen vertrouwen doe ik nog steeds niet . Voel me niet echt gemakkelijk en heb altijd mijn pepperspray en of taser bij. Ik ben niet bang ,maar kom niet graag voor een verrassing te staan zeker als ik het persoon niet ken. Dus ja die problemen heb ik toch wel een beetje gehouden.

en ook als je zegt dat met de seks dat bepaalde dingen je opeens een flashback kunnen geven en dan is het gedaan met de liefde met je man. Gelukkig komt het veel minder voor ,maar toch vervelend als het opeens gebeurt. Het gekke is dat je nooit weet wanneer het opeens de kop op duikt.

Ik denk niet na over hoe mijn leven zou zijn als dit niet met mij gebeurt zou zijn. (heb ik wel gedaan hoor) Het is een deel van mijn verleden,en daar moet je mee leren omgaan .(hoe moeilijk dat soms ook kan zijn)

Ik kijk s'morgens altijd in de spiegel en prijs me elke dag dat ik mag zijn wie ik ben.En dat ik niet afgegleden ben naar heel andere dingen,die vaak gebeuren met "slachtoffers" (ik zie me vandaag de dag geen slachtoffer meer maar survivor)

Slachtoffers die niet uit dat dal komen en zich verkopen op straat of aan de drank of drugs zijn. En geen grip kunnen krijgen met wat met hen gebeurt is .

Groentje, ja heel naar hoe je familie reageert. Zo heb ik dat die tijd ook gevoelt.Ik was boos en voelde me verlaten.Later sloeg dat om naar dat het voor hen ook rauw op het dak kwam en niet wisten hoe hiermee om te gaan . helaas heb ik moeten kiezen voor een leven zonder deze familie, omdat ze er nog moeite mee hebben om er over te praten. Ik kan dit niet zomaar weer wegstoppen en doen of er 'niks" gebeurt is .Dus de paden scheiden en ik heb ze in geen jaren meer gezien. Ik moest voor mezelf kiezen om een survivor te worden.Anders was ik er misschien WEL onderdoor gegaan.

Bij mij in de familie was het altijd van wegstoppen en er niet over praten,want gevoelens tonen is een zwak.

Dus ja dan botst het. En dat kan niet .

Ik heb toen gekozen om eerst voor mezelf op een rijtje te zetten .Hulp te zoeken die ik zo hard nodig had. En dan later bekijken of het misschien mogenlijk was om contact te leggen met familie. Het heeft zo niet mogen zijn.En heb daar nu vrede mee. (dat heeft wel even geduurt hoor).



By the way dat gevoel heb ik ook gehad van dat hij andere misschien na mijn incest gegrepen had. het bleek dat hij VOOR hij met mij bezig is geweest ook al andere had beetgenomen zelfs onze oppas (bleek later) ik heb me dat tijden aangetrokken dat ik niet eerder naar buiten kwam met mijn incest.Maar je moet daar gewoon klaar voor zijn om de moed bij elkaar te verzamelen om je eindelijk te vertellen wat er met je gebeurt is al die jaren terug .En dan nog ben jij niet verantwoordelijk voor de daden van je dader.

Hoi Kodak,



ja, dat heb ik ook altijd gehad, dat ik geen 'slachtoffer' ben geworden, maar wel mijn leven op orde heb. Gestudeerd, goede banen gehad, leuke vrienden, leuk huis en noem maar op. Alleen nu ik ouder word (37) en telkens op gevbied van relaties tegen hetzelfde aanloop, vriendinnen de ene na de andere vriend krijgen, zwanger raken, gaan samenwonen en noem maar op, nu vind ik het moeilijk blijven om die gedachte hoog te houden. In de wereld waarin ik nu leef is dat voor mij niet meer genoeg, snap je wat ik bedoel? Naast seksueel misbruik heb ik ook een ouder die al jaren in een inrichting zit. Wat dat betreft gewoon domweg pech in het leven gehad en daar heb ik nu jaren later gewoon last van. Zo simpel is het.



De andere kant is dat ik waarschijnlijk wel meer diepgang heb. Althans dat krijg ik van anderen terug. Maar ja, dat houdt mijn bed niet warm...om het even simpelweg te schrijven. Voordeel is trouwens wel dat ik erg kan genieten van kleine dingen, snel tevreden ben in het leven. Kan andere dan materiele zaken heel erg waarderen. Daar ben ik wel heel blij mee.



Dat knuffelen herken ik! Men, wat vond ik het vroeger lastig als mensen mij aanraakten, inmiddels vind ik het fijn en ben ik eraan gewend, schiet niet meer in een kramp of zo en dat is een wereld van verschil. Fijn is dat he!

Maar hoe doe je dat in je relatie? Ik vind het namelijk sowieso al moeilijk om een relatie aan te gaan. Dan komt er zoveel omhoog aan angsten en zo, dat ik het vaak gewoon ook niet handel. Vind het ook heel moeilijk om aan een partner te vertellen. Een keer gedaan, maar kreeg daar zo'n lullige reactie op...dat ik echt zoiets had van, lazer op man...en wil ook niet dat er een bepaald beeld van mij ontstaat. Maar misschien ben ik de goeie nog niet tegengekomen? Enfin, hoe doe jij dat? Heb je al lang een relatie? Is dat moeilijk voor je geweest? Heb je kinderen?



groet,

Marah

Marah ik herken zoveel van mezelf in jouw bericht.

Hoe ik dat deed bij mijn man. (mijn tweede echte relatie).

Ik ook was erg goed in andere helpen.(behalve mezelf) Stond altijd voor iedereen klaar .Als ze belde was ik er al . Ik had mijn leventje goed voor elkaar en had alles wat mijn hartje begeerde behalve een goede fijne relatie en rust in mijn innerlijk gevoel. Hoe ik hier verandering in gebracht heb.

Mijn huidige man heb ik gewoon alles vertelt.Ik was met hem ook eerst meer bevriend dan dat ik echt verliefd was op hem. Dat verliefde is later gekomen. Mijn man is erg voorzichtig geweest in het aanraken en ook gewoon open geweest om me te vragen hoe het voelde. Of hij zijn arm om me heen mocht slaan,Of hij me een zoen mocht geven, of hij met mij mocht knuffelen. Dat heeft tijd gekost en soms ook wel zweet en tranen want van de ene kant wilde ik het graag en van de andere kant kreeg ik ook dat beklemment gevoel (ik weet niet of je dat ook hebt gehad) dat je vastgehouden werdt en weg wilde meer dat gevoel. Mijn man is met mij door een hel gegaan en dat heeft ons wel gemaakt wat we nu samen hebben. Hij heeft volgehouden net als ik volgehouden heb in onze relatie. Dat heeft ons gebracht tot op de dag van vandaag. We kunnen samen lekker genieten van het leven. Hij kan me zomaar even komen knuffelen zonder dat ik me beklemt voel..(alhoewel dat soms nog weleens voor komt hoor,en of dat ooit helemaal weg zal zijn ?)

Maar ik heb gewoon het geluk gehad om een man te treffen die open stond en niet wegrende met de gedachten dat mijn "vader" mij misbruikt had. Daar schrikken de meeste gewoon van terug als je dit vertelt.Ze weten vaak niet hoe hier mee om te gaan en dan is het voor hen vaak beter of om er niet over te praten of je gewoon niet meer uit te vragen.

Ik weet hoe moeilijk het kan zijn in een relatie ,maar weet ook hoe iedereen zo nu en dan verlangt (en het nodig heeft) naar een arm om zich heen en ze zeggen ze er voor je zijn. Ik weet zeker dat er een partner voor jou ergens rondloopt ,en eens op je pad komt.

OO ik ben al weer bijna al weer acht jaar getrouwt met mijn man.

Ok dit klinkt misschien raar maar ik weet het niet. Ik zag pas net dit topic staan en heb alleen de eerste paar postings gelezen. Daarna ben ik pannenkoeken gaan bakken maar al die tijd dat ik in de keuken sta denk ik er al over en ik ben meteen emotioneel. Niet dat ik moet huilen maar de tranen zitten hoog en ik heb een onbestemd rotgevoel.

Het gaat bij mij om insinuaties van mijn broer die anderhalf jaar ouder is dan ik. Hij is zolang ik me kan herinneren erg lichamelijk ingesteld en hield en houdt nog steeds erg van knuffelen. Mijn zusje en ik werden tot vervelens toe altijd door hem geknuffeld en gezoend op onze wangen. Ik werd daar weleens kriebelig van en als ik dat dan zei reageerde hij met: nou ik wil je alleen maar even knuffelen hoor. En als ik het tegen onze moeder zei kreeg ik van haar de reactie dat ik wat verdraagzamer moest zijn. Want inmiddels deed hij het zo vaak of hij wilde het zo vaak dat ik inderdaad niks meer van hem kon hebben. Maar dit is in mijn ogen geen seksueel misbruik omdat er eigenlijk niks gebeurde alleen knuffelen, dus hij sloeg zijn arm om mij heen en gaf me een paar zoenen. Toen ik, en hij dus ook, in de puberteit kwamen veranderde er wel iets nl dat hij mij graag op mijn mond wilde zoenen. Dit wilde ik, uiteraard, niet maar volgens hem was het heel normaal dat broers en zussen dat deden en deed ik maar moeilijk. Hij zei dan: alleen maar een zoen op je lippen hoor niet met tongen erbij. Hierin ging hij naar mijn mening weleens over mijn grens heen. bijvoorbeeld als hij jarig was en ik hem feliciteerde met drie zoenen dan draaide hij ineens zijn hoofd om zodat ik hem een zoen op zijn mond gaf, Ook kwam hij 's avonds wel eens bij mij in bed liggen om gewoon een beetje te kletsen maar op een gegeven moment begon hij dan toch weer over dat zoenen. Omdat hij het per se wilde bedacht hij de volgende opties in de hoop dat ik voor het "minst erge "zou kiezen en hij zijn zin zou krijgen. Dan zei hij dus: ok je mag kiezen: of ik geef je een zoen op je borsten of op je kutje of op je mond. Hier werd ik dan zo misselijk en boos om dat we ruzie kregen en hij vertrok wederom zonder dat er daadwerkelijk iets gebeurt was. Hij krabbelde dan wel terug en zei dat hij dat niet zou doen maar goed dat hij het alleen al zei maakte dat ik een rotgevoel erover had. We waren toen 14 15 jaar ofzo. Later begon ik dus te dromen dat ik seks met hem had en heel af en toe, ik ben nu 31, droom ik dat nog weleens. Op een keer gaf hij mij toen ik aan tafel zat een heel sensueel (zo ervaarde ik dat) kusje in mijn nek. Ik werd toen boos en toen heeft mijn vader mij zo te grazen genomen. Hij werd ontzettend boos op mij en schreeuwde dat ik niks kon hebben en dat ik niks van mijn broer kon verdragen. Ik was bang voor mijn vader en vluchtte de schuur in maar mijn vader rukte de deur open en is mij vreselijk hard gaan schoppen.

Vorig jaar ben ik door hele andere dingen een soort overspannen geraakt en bij een psycholoog belandt en daar wordt natuurlijk ook over je jeugd gepraat. Ik kan nu moeilijk voor mijj zelf opkomen maar met wat gepraat over het verleden werd wel duidelijk hoe dat kwam oa dus dat er altijd werd gezegd dat ik niet verdraagzaam was. Maar op deze manier kwam dit verhaal ook naar boven. Nu heb ik er in het dagelijks leven geen last van en omdat er op dit moment andere dingen zijn waar ik wel last van heb heb ik besloten om dit onderwerp te laten rusten omdat het mij heel onrustig maakt maar ook omdat ik niet met terugwerkende kracht het gevoel wil hebben dat ik een vervelende jeugd heb gehad ofzo want zo heb ik dat nooit ervaren maar door die gesprekken dus wel. Enfin de psycholoog ging hier wel mee akkoord en we gingen verder met het behandelen van de problemen die in het hier en nu spelen. Een van die dingen is dat ik best wel last heb van dwangmatige handelingen. We praten erover hoe ik dat kan oplosseen, maar de psycholoog zei ineens tussen neus en lippen door: ja het is wel een duidelijk kenmerk van mensen die vroeger seksueel misbruikt zijn. Ik ging hier niet op in en zij dus ook niet maar dat zinnetje laat me niet meer los. En nu denk ik dus steeds vaker: is er misschien meer gebeurt wat ik niet meer weet? Kan dat of zie ik spoken?

Toen zag ik net de topictitel: iets vervelends gebeurt in het verleden maar verdrongen, en ik dacht meteen even kijken maar dat ging over iets anders. En toen zag ik dit topic dus.

Nou een heel verhaal ik ben benieuwd wat jullie er van vinden

Poehh Maze, Ik vind alle handelingen die jij niet prettig vind als een inbreuk op jouw privacy. Of dat nu van je broer,zus ,oom ,tante,vader of moeder is . Je hebt het recht te zeggen dat je iets niet prettig vind.

Of er meer gebeurt is weet ik niet ,dat kan alleen jij naar boven halen.(mocht dit zo zijn) En meestal als er wat gebeurt is komt het wel boven. Ht heeft bij mijzelf zo'n 25 jaar geduurt voordat het eruit kwam en me een enorme inzinking bezorgde dat ik niet meer verder kon in mijn leven. Terwijl alles van de buitenkant zo op en top leek te gaan. Ik denk dan ook dat je vooral met je psycholoog verder moet gaan .(zeker als je je daar op je gemak voelt) Als er meer gebeurt is komt het boven.

Mag ik je vragen of je nog contact hebt met je broer en je vader en moeder? En hoe dat contact nu gaat? daarmee bedoel ik eigenlijk voel je je thuis of voel je je opgelaten als je bij hen bent?

Alle handelingen die ik niet prettig vind inbreuk op mijn privacy: dat is natuurlijk helemaal waar maar omdat mijn broer vaak zo was kon ik ook maar heel weinig van hem hebben zelfs als hij bij wijze van spreken alleen maar een vinger naar mij uitstak dan reageerde ik geiriteerd daarop. Daarom snap ik de reactie van mijn ouders ook wel een beetje. Wat ik niet snap is dat ze er toendertijd niet wat meer op in gegaan zijn, maar ja: vader bijna altijd weg, moeder alleen thuis met vier kinderen en de desbetreffende broer was ook een losgeslagen puber die veel problemen gaf. Dus echt veel aandacht was er niet voor mij en als die er al was wilde ik geen probleem zijn want mijn moeder had het al zo zwaar vond ik. Onlangs heb ik het er wel over gehad met mijn ouders, met wie ik trouwens een heel goed contact heb. Mijn moeder in tranen en het meteen heel erg naar zich toe trekken zovan: o ik heb het helemaal verkeerd gedaan, en ook beschuldigend naar mijn vader:"jij was er ook nooit" maar niet echt een reactie naar mij toe maar terwijl mijn moeder zo deed was ik het alweer aan het bagataliseren, Mijn vader zei werkelijk helemaal niks en als ik rechtstreeks het woord tot hem richtte begon hij over iets anders of zei niks. Op een gegeven moment hoorde hij mijjn jongste zoon huilen in bed en zag datr als zijn ontsnappingspoging want hij wist niet hoe snel hij naar boven moest om he te halen, Daarna maar nooit meer over gehad omdat het zo heftig was en de relatie tussen ons gewoon goed is en ik daar ook geen bommetje onder wil leggen helemaal omdat ik niks zeker weet en het allemaal nogal vaag is. Ik heb me dus beperkt tot het verwijt naar hun toe dat ze weinig aandacht voor mij hadden, dat mijn broer over bepaaalde grenzen is gegaan en dat ik het echt erg vind dat ze altijd zeiden dat ik eens wat meer verdraagzaam moest zijn.

Met mijn broer heb ik eigenlijk ook wel goed contact daarom denk ik ook dat er verder niks gebeurt is. Hij is wel nog steeds zo lijfelijk zeg maar. vorig jaar werd ik dertig en vierde ik eens een keer mijn verjaardag. Op het laatst zaten er nog drie goede vriendinnen van mijn en mijn broer met zijn vriendin. Toen zij weggingen waren mijn vriendinnen wel stomverbaasd over de manier van afscheid nemen van hem: dat zoenerige en knuffelige. Zij zeiden dat dat echt niet normaal is maar ik reageerde met: ja zo is hij gewoon. En dat meen ik ook wel alhoewel ik het niet echt prettig vindt.



Ik denk wel dat als er iets gebeurt is het idd wel naar boven zou komen maar nu nog maar even niet!

Maze geef jezelf de tijd.

Ik vind het alleen zo jammer dat je ouders niet open staan voor een gesprek. Ik heb dit ook gehad .En ik heb daarna ook het contact verbroken.Want er was geen doorbreken aan. Ook al zeg je dat ze het zo goed gedaan hebben als ze konden,ze betrekken alles op zichzelf. En luisteren niet echt naar wat je te zeggen hebt over hoe je je gevoelt hebt al die jaren.

Ik hoop (omdat je ook goed contact hebt) dat je ooit met je pa en ma kunt praten.



Ik vraag me wel af of je ooit met je broer gepraat hebt nu want nu zijn jullie beide volwassen om hem toch te zeggen hoeveel dit met je deed.Of dit nu zijn gewoonte is of niet .Als jij het niet prettig vind zou hij respect moeten tonen dit juist NIET te doen.

Hallo allemaal,



Ik zou graag met jullie meeschrijven als dat nog kan.



Zonder al te veel in detail te treden ben ik voreger ook misbruikt. Het heeft langere tijd geduurd en de dader was familie.

Ik heb nooit hulp gehad en gezocht en nu na 17 jaar breekt dat me op.

Ik weet nu niet wat ik moet en hoe ik dit ter sprake breng bij een arts. Ik heb een klein kringetje van vrienden en familie die het weten en ook naar me luisteren mocht het nodig zijn, maar ik heb altijd weggewuifd dat ik er schade van heb ondervonden. dat heb ik dus wel maar dit heb ik altijd verborgen door me altijd heel sterk voor te doen.

Herkent iemand dit en weet iemand hoe ik hier mee om kan gaan?



Alvast bedankt



Groetjes

Tuurlijk kan je meeschrijven!



Dat je sterker voor doen dan je bent en jezelf voor de gek houden met dat je nergens last van hebt herken ik wel.

Lange tijd gedaan en mij is dat vorig jaar opgebroken. Toen zag ik pas in dat ik er wel degelijk last van had.

Ik begrijp uit je bericht dat je nu hulp wilt zoeken? Bij een huisarts kan je het op dezelfde manier aankaarten als je hier doet. Je hoeft dan niet in detail te treden, maar een huisarts kan je wel helpen iets/iemand te zoeken wat bij je past en je doorverwijzen.

En erkennen dat je er last/schade van hebt is al een goede eerste stap!

Hallo Saartje,



Bedankt voor je berichtje!

Ja ik wil er nu ook wat aan doen. Mijn huidige huisarts weet van niks, mijn oude wel. Vind het best lastig dat aan te kaarten, ook al treed ik niet in detail.

Kun je zoiets ook bij een andere arts aankaarten?



Ik had altijd de houding, verleden is geweest geen excuus dat iets niet wil of lukt vanwege dat gedeelte, gewoon vooruitkijken. Nu krijg ik door dat dat zo niet werkt.

Ja, je moet dit ook wel bij je bedrijfsarts kunnen aankaarten of bij bedrijfs maatschappelijk werk als dat er is.

Je zou ook naar het algemeen maatschappelijk werk kunnen gaan. Daar kan je zonder doorverwijzing naartoe.



Begrijp wat je bedoelt met niet naar het verleden kijken, maar naar de toekomst. Ik ben er ook wel achter dat het niet helemaal zo werkt, ook voor mij niet. Ik weet het vaak wel goed voor een ander, maar op de een of andere manier wil ik dan graag geloven dat het voor mezelf niet zo werkt. Dat ik niet terug hoef te kijken en er prima mee om weet te gaan. Nou, niet dus ben ik nu wel achter. En kom ik steeds weer opnieuw achter.



Maar wil je er hier wel wat meer over kwijt? Of wil je vooral weten hoe je hulp kunt zoeken?

Ik heb me de laatste 10 jaar ook vooral op anderen gericht. Mensen met problemen weten mij wel te vinden. Zolang het maar niet over mij gaat he.



Nee, het is niet mijn bedoeling alleen te vragen hoe ik hulp kan zoeken.

Ik ben eigenlijk ook wel nieuwsgierig of er mensen zijn die nog contact hebben met de degene door wie ze zijn misbruikt? En hoe daar tegenaan wordt gekeken.

Ja, mensen met problemen weten mij ook wel te vinden, ben namelijk werkzaam in de hulpverlening..;-). Wel makkelijk, gaat altijd over anderen en niet over jezelf.



Bij mij was het eenmalig en geen contact want hij woont in het buitenland, is ook niet in Nederland gebeurd.

Heb jij wel contact met degene die jou misbruikt heeft? Je zei dat het familie is?

Ah ok, dan heb je je vak wel uitgekozen..



Hulpverlening mbt dit onderwerp?



Ja ik heb nog steeds contact dat maakt alles ook heel verwarrend soms.