Psyche
alle pijlers
Seksueel misbruikt,wie ook?
zaterdag 10 november 2007 om 16:09
Ik zit al heel lang erover na te denken om dit onderwerp hier te plaatsen.Heb het tot nu toe niet gedurft omdat ik bang ben om als aandachttrekster over te komen:
Maar er is me ooit iets overkomen toen ik 12 was dat ik niemand toewens.Ik was 12 en op vakantie in Scotland om meer Engels te leren.Ik brachte 3 weken bij een gastfamilie door waar ik het na mijn zin had tot de laatste dag.De gastheer deed tussendoor ook al raar door soms zijn handen tussen mijn benen te doen maar ik had het dus niet door.De laatste dag ging hij naar zijn bureau om iets op te halen en ik ging mee.Opeens zei hij tegen mij dat ik op de grond moest gaan liggen.Hij trok mijn broek uit en ging me van onderen aanraken.Gelukkig moest ik niets doen.Verder dan dat ging hij ook niet.Maar hij had me wel kunnen verkrachten wat gelukkig niet gebeurde.Ik vond het al raar en vertelde het tegen zijn vrouw die tegen me schreeuwde dat ik log en dat ik deze nacht maar thuis ging.De gastheer zelf smeet de deuren dicht en later zei hij tegen me dat hij me wel zou vergeven voor die leugens.Ik kreeg een heleboel verwijten tegen me totdat ik in huilen uitbarste.Thuis kreeg ik psychologische hulp en ook steun van mijn familie.Ook werd ik onderzocht door een gynecoloog doe vaststelde dat me niets mankeerde.
Ik heb het redelijk goed een plek kunnen geven al ga ik s'nachts nooit alleen op straat en als ik lees dat er weer iemand een kind heeft misbruikt dan wordt ik ontzettend kwaad omdat ik met degene meevoel.
Al heb ik het geaccepteerd als deel van mijn leven dan nog heb ik behoefte om hier erover te praten.Hoop dat dit niet raar is.Ik zoek lodgenoten of mensen wiens kind zoiets is overkomen.Andere reacties zijn ook welkom.Verder verwijt ik mezelf niets want het was niet mijn schuld.Hij had met zijn klauwen van me af moeten blijven.En al is dit lang geleden en ben ik nu zelf een jonge vrouw met een relatie zo zal ik dit toch nooit vergeten.Gelukkig heb ik daarom nooit problemen met mannen gehad en geniet ik van sex met mijn vriend omdat ik weet dat het uit liefde is.
Maar er is me ooit iets overkomen toen ik 12 was dat ik niemand toewens.Ik was 12 en op vakantie in Scotland om meer Engels te leren.Ik brachte 3 weken bij een gastfamilie door waar ik het na mijn zin had tot de laatste dag.De gastheer deed tussendoor ook al raar door soms zijn handen tussen mijn benen te doen maar ik had het dus niet door.De laatste dag ging hij naar zijn bureau om iets op te halen en ik ging mee.Opeens zei hij tegen mij dat ik op de grond moest gaan liggen.Hij trok mijn broek uit en ging me van onderen aanraken.Gelukkig moest ik niets doen.Verder dan dat ging hij ook niet.Maar hij had me wel kunnen verkrachten wat gelukkig niet gebeurde.Ik vond het al raar en vertelde het tegen zijn vrouw die tegen me schreeuwde dat ik log en dat ik deze nacht maar thuis ging.De gastheer zelf smeet de deuren dicht en later zei hij tegen me dat hij me wel zou vergeven voor die leugens.Ik kreeg een heleboel verwijten tegen me totdat ik in huilen uitbarste.Thuis kreeg ik psychologische hulp en ook steun van mijn familie.Ook werd ik onderzocht door een gynecoloog doe vaststelde dat me niets mankeerde.
Ik heb het redelijk goed een plek kunnen geven al ga ik s'nachts nooit alleen op straat en als ik lees dat er weer iemand een kind heeft misbruikt dan wordt ik ontzettend kwaad omdat ik met degene meevoel.
Al heb ik het geaccepteerd als deel van mijn leven dan nog heb ik behoefte om hier erover te praten.Hoop dat dit niet raar is.Ik zoek lodgenoten of mensen wiens kind zoiets is overkomen.Andere reacties zijn ook welkom.Verder verwijt ik mezelf niets want het was niet mijn schuld.Hij had met zijn klauwen van me af moeten blijven.En al is dit lang geleden en ben ik nu zelf een jonge vrouw met een relatie zo zal ik dit toch nooit vergeten.Gelukkig heb ik daarom nooit problemen met mannen gehad en geniet ik van sex met mijn vriend omdat ik weet dat het uit liefde is.
zondag 9 december 2007 om 20:48
zondag 9 december 2007 om 21:11
Denk dat dat nu het hele probleem is, nl dat ik er juist niet mee om ging. Ik deed net of alles ok was zodat ik er niet aan hoefde toe te geven.
Ik kan niet zo een lijstje van klachten opnoemen waar ik last van heb. Ik voel gewoon dat het zo genoeg is en dat ik wat moet doen. Ik heb geen innerlijke rust, misschien is dat dan de juiste beschrijving. In al die jaren heb ik nog nooit gevoeld wat innerlijke rust is. Tja en wat is innerlijke rust dan? In ieder geval iets anders dan de onrust die ik al die tijd heb meegedragen.
Ik kan niet zo een lijstje van klachten opnoemen waar ik last van heb. Ik voel gewoon dat het zo genoeg is en dat ik wat moet doen. Ik heb geen innerlijke rust, misschien is dat dan de juiste beschrijving. In al die jaren heb ik nog nooit gevoeld wat innerlijke rust is. Tja en wat is innerlijke rust dan? In ieder geval iets anders dan de onrust die ik al die tijd heb meegedragen.
zondag 9 december 2007 om 21:27
Begrijp wel dat je niet met een lijstje klachten kan komen.
Maar als ik naar mezelf kijk zie ik wel wat dingen waar ik tegenaan loop en die ik (zie ik nu inmiddels in) wel kan plaatsen. Bijv. geen vertrouwen in mensen, iedereen op afstand houden, moeilijk relaties aan kunnen gaan, etc..
Ik vind het in elk geval goed van je dat je hulp wil gaan zoeken en hoop echt dat je er wat aan zult hebben.
Maar als ik naar mezelf kijk zie ik wel wat dingen waar ik tegenaan loop en die ik (zie ik nu inmiddels in) wel kan plaatsen. Bijv. geen vertrouwen in mensen, iedereen op afstand houden, moeilijk relaties aan kunnen gaan, etc..
Ik vind het in elk geval goed van je dat je hulp wil gaan zoeken en hoop echt dat je er wat aan zult hebben.
zondag 9 december 2007 om 21:32
Djeez, Saartje, dat je dat handelt zeg. Poeh.
Ik werk zelf in de welzijn/zorg en ja, herken het. Het is veel gemakkelijker om naar anderen te luisteren dan zelf tegen iemand wat te vertellen. Alhoewel me dat beetje bij beetje beter afgaat. Een paar vrienden van mij weten dat ik misbruikt ben, maar ben nooit in details getreden. Wilde en moest ook altijd sterk van mezelf zijn. Merk ook dat als ik eenmaal iets vertel over mijn jeugd, mensen gewoonweg schrikken. En nu mijn leven in rustiger vaarwater is, merk ik zelf pas echt denk ik wat de impact ervan is. Eerst was ik me er rationeel wel van bewust, maar koppelde het nog niet echt helemaal aan mezelf. Dissociatie he...
Een poos terug had ik gevoelens voor iemand en het eerste waar ik me bewust van was, was dat ik hem zo 'schoon' vond. En mezelf voor het eerst sinds ik me heugde, niet meer zo vies. Op dat soort momenten realiseer ik het me weer. Ook kan ik nu gewoon bevriend met een man zijn en daar gewoon mee omgaan. Dat vind ik vette winst gewoon. Mijn manbeeld is stukken positiever geworden, ben blij dat ik ze niet allemaal meer als potentiele verkrachters zie. In die dingen merk ik mijn groei wel op. In sommige andere dingen ben ik me er erg van bewust dat ik gewoon nog heel veel issues op dat terrein heb en de liefde en relaties buiten de deur houd. Wil het liever ook niet tegen iemand vertellen, omdat dat het beeld over mij kan beinvloeden. En dan bedoel ik meer in de zin van: dat iemand bang wordt om mij aan te raken of met mij te vrijen of zo.
Los daarvan natuurlijk ook het issue met betrekking tot vertrouwen. En eigenwaarde en zelfrespect. De laatste tijd merk ik dat er steeds meer omhoog komt en heb besloten om terug in therapie te gaan, nu om het echt een plek te geven. Schade zal ik er heel mijn leven van blijven ondervinden, maar die kan denk ik wel geminimaliseerd worden.
Iemand vroeg hier ook hoe je zoiets bij de huisarts brengt. Ik ga zeggen dat ik in het verleden negatieve ervaringen met mannen heb opgedaan en daar tegenaanloop. Neem aan dat een huisarts dan wel snapt wat er aan de hand is.
Sterkte voor iedereen.
groet,
Marah
Ik werk zelf in de welzijn/zorg en ja, herken het. Het is veel gemakkelijker om naar anderen te luisteren dan zelf tegen iemand wat te vertellen. Alhoewel me dat beetje bij beetje beter afgaat. Een paar vrienden van mij weten dat ik misbruikt ben, maar ben nooit in details getreden. Wilde en moest ook altijd sterk van mezelf zijn. Merk ook dat als ik eenmaal iets vertel over mijn jeugd, mensen gewoonweg schrikken. En nu mijn leven in rustiger vaarwater is, merk ik zelf pas echt denk ik wat de impact ervan is. Eerst was ik me er rationeel wel van bewust, maar koppelde het nog niet echt helemaal aan mezelf. Dissociatie he...
Een poos terug had ik gevoelens voor iemand en het eerste waar ik me bewust van was, was dat ik hem zo 'schoon' vond. En mezelf voor het eerst sinds ik me heugde, niet meer zo vies. Op dat soort momenten realiseer ik het me weer. Ook kan ik nu gewoon bevriend met een man zijn en daar gewoon mee omgaan. Dat vind ik vette winst gewoon. Mijn manbeeld is stukken positiever geworden, ben blij dat ik ze niet allemaal meer als potentiele verkrachters zie. In die dingen merk ik mijn groei wel op. In sommige andere dingen ben ik me er erg van bewust dat ik gewoon nog heel veel issues op dat terrein heb en de liefde en relaties buiten de deur houd. Wil het liever ook niet tegen iemand vertellen, omdat dat het beeld over mij kan beinvloeden. En dan bedoel ik meer in de zin van: dat iemand bang wordt om mij aan te raken of met mij te vrijen of zo.
Los daarvan natuurlijk ook het issue met betrekking tot vertrouwen. En eigenwaarde en zelfrespect. De laatste tijd merk ik dat er steeds meer omhoog komt en heb besloten om terug in therapie te gaan, nu om het echt een plek te geven. Schade zal ik er heel mijn leven van blijven ondervinden, maar die kan denk ik wel geminimaliseerd worden.
Iemand vroeg hier ook hoe je zoiets bij de huisarts brengt. Ik ga zeggen dat ik in het verleden negatieve ervaringen met mannen heb opgedaan en daar tegenaanloop. Neem aan dat een huisarts dan wel snapt wat er aan de hand is.
Sterkte voor iedereen.
groet,
Marah
zondag 9 december 2007 om 22:12
Marah; het zijn jongeren waar ik mee werk, op de een of andere manier maakt dat het misschien wat makkelijker. En tot nu toe zijn de daders die ik tegen ben gekomen ook altijd slachtoffer geweest. Praat het niet goed, maar wel makkelijker te plaatsen.
Dat het ook zo'n invloed heeft op relaties is iets wat ik me nog niet zo heel lang besef. Maar in plaats van dat het beter/makkelijker gaat nu ik dat wel in zie, merk ik juist dat ik er alleen maar meer moeite mee heb. Heb heel leuk contact met iemand die ik al langer ken, maar nu er van beide kanten gevoelens bij lijken te komen, merk ik dat ik me afsluit en bang wordt. Baal er van dat ik er niet gewoon aan toe kan geven en ervan kan genieten.
Ik heb geen negatief beeld van mannen. Het is meer geen vertrouwen in mensen in het algemeen.
Werk in een team als enige vrouw en werk intensief met ze samen, bijv ook een week met mannen op pad, met ze in een tent moeten slapen. Daar heb ik dan weer geen problemen mee.
Goed van je dat je (weer) in therapie gaat. Heb er ook wel een beetje bewondering voor. Ik wil altijd alles alleen oplossen (hoe tegenstrijdig kan je zijn als hulpverlener) en die stap is (te) groot voor mij.
Maar realiseer me de laatste weken ook dat ik er misschien toch niet zo goed mee om kan gaan als ik dacht. Er is me laatst door iemand behoorlijk duidelijk gemaakt hoe ik over kom op anderen en daar schrok ik best van. wist niet dat het zo erg was. Eigenschappen als 'hard, enorm gesloten, gooit de deur dicht voor anderen met je houding, etc'. Was best even slikken, want ergens ben ik helemaal niet zo, hoop ik tenminste.
Dat het ook zo'n invloed heeft op relaties is iets wat ik me nog niet zo heel lang besef. Maar in plaats van dat het beter/makkelijker gaat nu ik dat wel in zie, merk ik juist dat ik er alleen maar meer moeite mee heb. Heb heel leuk contact met iemand die ik al langer ken, maar nu er van beide kanten gevoelens bij lijken te komen, merk ik dat ik me afsluit en bang wordt. Baal er van dat ik er niet gewoon aan toe kan geven en ervan kan genieten.
Ik heb geen negatief beeld van mannen. Het is meer geen vertrouwen in mensen in het algemeen.
Werk in een team als enige vrouw en werk intensief met ze samen, bijv ook een week met mannen op pad, met ze in een tent moeten slapen. Daar heb ik dan weer geen problemen mee.
Goed van je dat je (weer) in therapie gaat. Heb er ook wel een beetje bewondering voor. Ik wil altijd alles alleen oplossen (hoe tegenstrijdig kan je zijn als hulpverlener) en die stap is (te) groot voor mij.
Maar realiseer me de laatste weken ook dat ik er misschien toch niet zo goed mee om kan gaan als ik dacht. Er is me laatst door iemand behoorlijk duidelijk gemaakt hoe ik over kom op anderen en daar schrok ik best van. wist niet dat het zo erg was. Eigenschappen als 'hard, enorm gesloten, gooit de deur dicht voor anderen met je houding, etc'. Was best even slikken, want ergens ben ik helemaal niet zo, hoop ik tenminste.
maandag 10 december 2007 om 13:23
Zonder je te kennen: denk niet dat je dat bent. Herken het wel. Heb ik jaren gehoord, dat ik hard was, niemand toeliet, de deur dichtgooide, nee was nee en kon nooit meer in ja veranderen. Lekker rigide dus. Dat is niet wie je bent, maar wat je hebt moeten doen om te kunnen overleven, dat zijn twee hele verschillende dingen. Diep van binnen weet je wie je bent.
En het kan veranderen. Alleen kost dat wel het enige hoor. Soms verlang ik terug naar toen, omdat het zo lekker overzichtelijk en duidelijk was, nu is het soms minder duidelijk, maar ben wel gelukkiger en voel, laat mensen toe, vraag hulp en ze zijn nog steeds mijn vrienden, voel mezelf meer mens daardoor! Enfin, heb je niet zoiets van dat zodra de tijd rijp is, je vanzelf wel in therapie gaat? Als je zo tegen dingen aanloopt dat je het gewoon giga beu bent en verder wilt komen in je leven?
En wat die mannen betreft. Is het niet zo dat de rollen en verhoudingen duidelijk zijn? KWam er zelf pas achter de man in het algemeen niet te vertrouwen, toen ik voor het eerst wel vertrouwen bij iemand ervaarde. Men, dat was een eye opener!
thanks trouwens voor reageren en sterkte!
Marah
En het kan veranderen. Alleen kost dat wel het enige hoor. Soms verlang ik terug naar toen, omdat het zo lekker overzichtelijk en duidelijk was, nu is het soms minder duidelijk, maar ben wel gelukkiger en voel, laat mensen toe, vraag hulp en ze zijn nog steeds mijn vrienden, voel mezelf meer mens daardoor! Enfin, heb je niet zoiets van dat zodra de tijd rijp is, je vanzelf wel in therapie gaat? Als je zo tegen dingen aanloopt dat je het gewoon giga beu bent en verder wilt komen in je leven?
En wat die mannen betreft. Is het niet zo dat de rollen en verhoudingen duidelijk zijn? KWam er zelf pas achter de man in het algemeen niet te vertrouwen, toen ik voor het eerst wel vertrouwen bij iemand ervaarde. Men, dat was een eye opener!
thanks trouwens voor reageren en sterkte!
Marah
maandag 10 december 2007 om 14:57
Molly gestopt is het omdat hij al weer een nieuw slachtoffer op het oog had. (bleek veel later)En ik uit huis ben gegaan.
Tia ja dat herken ik heel goed. Ik ook had het weggestopt en als je er niet over sprak was het er niet . Tot grote ramp was het er wel en loop je tegen die muur dat je leven helemaal stil staat ,en geen kant meer op kunt.
Bij mij was het dat alles op een gegeven moment gewoon naar boven kwam en ik het niet zomaar meer weg kon stoppen.het beheerste mijn leven en ik ging eraan kapot. dus dan is het verzuipen of hulp zoeken. Ik heb gelukkig het laatste gekozen, en heb gepraat met een goede vriend. (nu mijn man) Daarnaast had ik en enorm fijne hulpverlener die mij mijn verhaal liet doen. dat heeft mij enorm geholpen.
Dat is nu zo'n tien jaar geleden.En ik kan je zeggen mijn leven heeft een heel andere wending genomen.omdat ik nu eindelijk eens de kapitein van het schip ben.En het roer niet snel meer uit handen geef.
Tia ja dat herken ik heel goed. Ik ook had het weggestopt en als je er niet over sprak was het er niet . Tot grote ramp was het er wel en loop je tegen die muur dat je leven helemaal stil staat ,en geen kant meer op kunt.
Bij mij was het dat alles op een gegeven moment gewoon naar boven kwam en ik het niet zomaar meer weg kon stoppen.het beheerste mijn leven en ik ging eraan kapot. dus dan is het verzuipen of hulp zoeken. Ik heb gelukkig het laatste gekozen, en heb gepraat met een goede vriend. (nu mijn man) Daarnaast had ik en enorm fijne hulpverlener die mij mijn verhaal liet doen. dat heeft mij enorm geholpen.
Dat is nu zo'n tien jaar geleden.En ik kan je zeggen mijn leven heeft een heel andere wending genomen.omdat ik nu eindelijk eens de kapitein van het schip ben.En het roer niet snel meer uit handen geef.
maandag 10 december 2007 om 15:35
Het hielp mij Molly. het stopte bij mij . Maar ik ken jouw situatie niet . ik weet niet hoe oudje bent. En als jij misbruikt wordt dan kun je altijd hulp vragen. het zal een lange weg zijn ,maar ik zou eens gaan praten bij de huisarts en of bij hulpinstanties die zoveel voor je kunnen doen zodat je uit deze situatie komt.
maandag 10 december 2007 om 15:48
Molly ik kan me voorstellen dat je erg bang bent. Toch raad ik je aan om hulp buitenaf te zoeken die je kunnen helpen.
De eerste stap is altijd erg moeilijk,maar ik weet ook hoe belangrijk die stap is voor jezelf. Je kunt ook op school hulp vragen zodat ze je kunnen helpen.Hb je geen leuke juf of meester of iemand waar je mee kunt praten/
De eerste stap is altijd erg moeilijk,maar ik weet ook hoe belangrijk die stap is voor jezelf. Je kunt ook op school hulp vragen zodat ze je kunnen helpen.Hb je geen leuke juf of meester of iemand waar je mee kunt praten/
dinsdag 11 december 2007 om 11:14
hallo ben nieuwe hier en heb er lang over gedacht of ik wel of niet zou plaatsen maar hier kent niemand mij dus geen probleem
ik ben op mijn 9 jaar voor het eerst misbruikt door mijn grootvader dit heeft gedurt tot ik 18 -19 was en hij bij een tante ging wonnen onder tussen ben ik 34 en sins een klein half jaar nadat ik er achter kwam dat mijn dochtertje misbruikt was door een buurjongen ben ik in gestoort de huisarts en slachtofferhulp hebben mijn door verwezen ongever 3 maanden heb ik nu begleinding elke week 90 min
maar het gevoel van eigen schuld heeft nog steeds de boven hand
onder tussen weet ik dat mij zus en nichten ook zijn misbruik maar de opdracht hebben gekregen van mijn ouders en tantes dit tegen iedereen te zwijgen
ik heb nu heel goede begleiding maar kan nog steeds mijn verhaal niet kwijd elk keer ik of zei er over begint krijg ik paniek aanvallen
ik ben op mijn 9 jaar voor het eerst misbruikt door mijn grootvader dit heeft gedurt tot ik 18 -19 was en hij bij een tante ging wonnen onder tussen ben ik 34 en sins een klein half jaar nadat ik er achter kwam dat mijn dochtertje misbruikt was door een buurjongen ben ik in gestoort de huisarts en slachtofferhulp hebben mijn door verwezen ongever 3 maanden heb ik nu begleinding elke week 90 min
maar het gevoel van eigen schuld heeft nog steeds de boven hand
onder tussen weet ik dat mij zus en nichten ook zijn misbruik maar de opdracht hebben gekregen van mijn ouders en tantes dit tegen iedereen te zwijgen
ik heb nu heel goede begleiding maar kan nog steeds mijn verhaal niet kwijd elk keer ik of zei er over begint krijg ik paniek aanvallen
dinsdag 11 december 2007 om 15:04
Duiveltje ik vind het erg moeilijk dat je je mond zou moeten houden. Ik woonde in een kleine plaats in nederland. En mocht ook mijn mond niet open doen van familie .Maar heb toch gekozen om dit naar buiten te brengen na vele jaren. Ook om wat je al zegt dat je voelt dat je gehindert wordt .die paniekaanvallen kunnen minder worden. Maar drie maanden is ook nog erg kort. het heeft tijd nodig.Wat mij enorm hielp naast de begeleiding was dat ik een soort van dagboek bij hield en alles eens voor mezelf opschreef,.Van hoe ik het herinnnerde en hoe ik me voelde.Hoe boos ik was,en wat ik graag zou willen doen tegen de dader. (in mijn geval mijn vader).Die paniekaanvallen zijn daardoor minder geworden en ik voelde me sterker worden .Het praten ging beter en daardoor zag ik ook weer een beetje de zon schijnen.Maar duiveltje neem de tijd die je er voor nodig hebt. Ieder mens is verschillend.En zo'n ingrepen gaan niet in de koude kleren zitten.Ik ben enorm trots op je dat je sde stap gewaagt hebt en hier iets neer wilde zetten .Er zijn hier zovele mensen die gewoon luisteren naar je . Hoe rot je je ook voelt. Er zijn mensen die om je geven.die gehoor geven aan de ellende die je meemaakt. Ik hoop dat ik je hier een beetje steun mee kan geven.Je bent in iedergeval een kanjer .
dinsdag 11 december 2007 om 16:51
Marah; bedankt voor je reactie.
Ik weet zelf eigenlijk ook wel dat ik echt niet zo hard en ongevoelig ben als ik over kom. En mensen die mij wat beter kennen prikken daar vaak ook wel doorheen. Maar zoals je zegt, iets wat je zolang hebt gebruikt als zelfbescherming breek je niet zomaar even af. Ik had alleen zelf het idee dat ik op de goede weg zat en ben mij er in ieder geval van bewust dat ik zo over kom op mensen. En ik dacht dat het met mijn 'houding' dan ook de goede kant op ging. Maar goed, dat veranderd natuurlijk ook niet van de een op andere dag. Ergens ook wel goed dat iemand me dit gewoon gezegd heeft, de meeste mensen zullen het denken en deze persoon zegt het tenminste.
Wat die mannen betreft, misschien heb je ergens wel gelijk. Daar moet ik eerst even over nadenken:-).
Ik heb in het verleden wel relaties gehad waarbij ik me echt wel goed voelde mij iemand, maar 100% vertrouwen is er denk ik nooit geweest. Maar toen speelde dit ook niet, dat is echt pas sinds vorig jaar. dus wat dat betreft ook wel logisch dat ik er nu meer moeite mee heb.
En wat die therapie betreft; voorlopig nog even niet. Ik heb jou tenslotte, je geeft me nu al stof tot nadenken
Maar zonder gekheid, wie weet over een tijdje, maar nu probeer ik het nog even zelf te doen. Heb het niet zo op hulpverleners, haha!
Vind het knap van je dat jij zover gekomen bent en hoop van je te horen hoe het gaat als je weer in therapie gaat.
Saartje
Ik weet zelf eigenlijk ook wel dat ik echt niet zo hard en ongevoelig ben als ik over kom. En mensen die mij wat beter kennen prikken daar vaak ook wel doorheen. Maar zoals je zegt, iets wat je zolang hebt gebruikt als zelfbescherming breek je niet zomaar even af. Ik had alleen zelf het idee dat ik op de goede weg zat en ben mij er in ieder geval van bewust dat ik zo over kom op mensen. En ik dacht dat het met mijn 'houding' dan ook de goede kant op ging. Maar goed, dat veranderd natuurlijk ook niet van de een op andere dag. Ergens ook wel goed dat iemand me dit gewoon gezegd heeft, de meeste mensen zullen het denken en deze persoon zegt het tenminste.
Wat die mannen betreft, misschien heb je ergens wel gelijk. Daar moet ik eerst even over nadenken:-).
Ik heb in het verleden wel relaties gehad waarbij ik me echt wel goed voelde mij iemand, maar 100% vertrouwen is er denk ik nooit geweest. Maar toen speelde dit ook niet, dat is echt pas sinds vorig jaar. dus wat dat betreft ook wel logisch dat ik er nu meer moeite mee heb.
En wat die therapie betreft; voorlopig nog even niet. Ik heb jou tenslotte, je geeft me nu al stof tot nadenken
Maar zonder gekheid, wie weet over een tijdje, maar nu probeer ik het nog even zelf te doen. Heb het niet zo op hulpverleners, haha!
Vind het knap van je dat jij zover gekomen bent en hoop van je te horen hoe het gaat als je weer in therapie gaat.
Saartje
woensdag 12 december 2007 om 09:26
kodak bedankt voor je berichtje
het is anders om met mansen te praten die je niet kent en je niet kunnen zien
en die voor een stuk weten waar je door moet
ik heb een vraagje gisteren was de begleidtser hier
en normaal als ik een paniek aanval heb begit mij hart sneller te slaan word als zwart voor mij ogen en heb ik het gevoel dat ik stik mijn begleidster weet mij hier altijd goed door heen te praten
maar gisteren het was nog veel angstiger dan die paniek aanvallen
al mijn spieren stroken samen kon mij niet meer bewegen kon niet meer praten was geen baas meer over mijn lichaam
de begledster zei is niet erg laat het maar gebeuren gaat wel over we praten hier later wel over verder
ik wil dit echt nooit meer mee maken kent iemand dit en wat moet ik doe om dit te vermijden ??????,
wie kan mijn een antwoord geven
duiveltje
het is anders om met mansen te praten die je niet kent en je niet kunnen zien
en die voor een stuk weten waar je door moet
ik heb een vraagje gisteren was de begleidtser hier
en normaal als ik een paniek aanval heb begit mij hart sneller te slaan word als zwart voor mij ogen en heb ik het gevoel dat ik stik mijn begleidster weet mij hier altijd goed door heen te praten
maar gisteren het was nog veel angstiger dan die paniek aanvallen
al mijn spieren stroken samen kon mij niet meer bewegen kon niet meer praten was geen baas meer over mijn lichaam
de begledster zei is niet erg laat het maar gebeuren gaat wel over we praten hier later wel over verder
ik wil dit echt nooit meer mee maken kent iemand dit en wat moet ik doe om dit te vermijden ??????,
wie kan mijn een antwoord geven
duiveltje
donderdag 13 december 2007 om 14:38
Duiveltje.Wat vervelend toch weer allemaal ,en alles is nog zo vers bij je .Dus neem de tijd .Wat je eventueel kunt doen is ademhalings oefeningen doen. vraag dat na bij je huisarts. Het kan je helpen het sneller onder controle te hebben.En minder paniekerig voor jezelf ook.
Het is altijd fijn om te praten met mensen die door een soort gelijke situatie meegemaakt hebben om toch dat stukje begrip te krijgen .En vaak met een half woord begrijpen door wat voor een hel je bent gegaan met misbruik.Daarnaast is het ook fijn als je een goede begeleider hebt die bij je past.Voordat ik die had heb ik drie mensen ervoor gehad. Die niet met me klikte. En dat maakt het ook moeilijk. Bekijk of je de juiste persoon gevonden hebt waar jij je ook op je gemak voelt. Dan ben je al weer een stapje verder.
Het is altijd fijn om te praten met mensen die door een soort gelijke situatie meegemaakt hebben om toch dat stukje begrip te krijgen .En vaak met een half woord begrijpen door wat voor een hel je bent gegaan met misbruik.Daarnaast is het ook fijn als je een goede begeleider hebt die bij je past.Voordat ik die had heb ik drie mensen ervoor gehad. Die niet met me klikte. En dat maakt het ook moeilijk. Bekijk of je de juiste persoon gevonden hebt waar jij je ook op je gemak voelt. Dan ben je al weer een stapje verder.
zaterdag 15 december 2007 om 10:57
@duiveltje, ik weet niet of je kunt voorkomen dat zoiets nog eens gebeurd. Hoe graag je het ook wilt.Vertrouw je je begeleidster? Ik denk dat dat heel veel scheelt. Iemand anders kan een paniekaanval niet stoppen, maar je wel steunen en het vertrouwen geven dat het overgaat, waardoor het snel minder wordt. Daar is vertrouwen in je begeleidster voor nodig. Zij is je anker op zo'n moment.
Hoe is de relatie tussen jullie? Klikt het? Voel je je veilig bij haar? Mocht je haar niet vertrouwen, dan is het het beste voor jezelf en voor haar om dat te zeggen. Daar help je jezelf het meeste mee. En haar eigenlijk ook, zij kan dan een volgende keer reageren op een manier die voor jou goed is (alhoewel een goede dat volgens mij vanuit zichzelf doet). Enfin, sterkte.
Sterkte,
Marah
Hoe is de relatie tussen jullie? Klikt het? Voel je je veilig bij haar? Mocht je haar niet vertrouwen, dan is het het beste voor jezelf en voor haar om dat te zeggen. Daar help je jezelf het meeste mee. En haar eigenlijk ook, zij kan dan een volgende keer reageren op een manier die voor jou goed is (alhoewel een goede dat volgens mij vanuit zichzelf doet). Enfin, sterkte.
Sterkte,
Marah
zaterdag 15 december 2007 om 11:14
geraldine
Ik zie ineens deze post van jou, we kennen elkaar v verschillende andere topics, dus ik moest wel even reageren nu, dat snap je .
Ik denk dat het wel een opluchting is dat je het eens de wijde wereld insmijt dat verhaal!!!
Wat zul je je onmachtig hebben gevoeld, hoe slecht kan iemand zijn, diegene die de verantwoording neemt van andermans kind en het zo misbruikt, wat een in en in slechte mensen zijn dat.
Ik heb eens hetzelfde meegemaakt, je staat niet alleen, ik was voreger al helemaal bezeten van proefmonsters v crmetjes, (je zit nu te lachen he)
bij mijn school was een drogist en daar kreeg ik elke dag een proefmonster als ik even binnenliep om te kijken, een gegeven moment liep ik langs toen de winkel was gesloten en de man riep me naar binnen , onder het mom, ik heb nu zo een mooi monstertje voor je, kom t maar even halen, ik naar binnen en hop de deur ging meteen op slot, als je 13 ben , ben je naief en loopt gewoon door, aardige man toch, achter in het magazijn greep ie me, probeerde mij te zoenen op mijn mond, ouwe gek van in de 60!!!!
Ik werd zo panisch en hyper dat ik die vent in zijn kraag heb gepakt hem de winkel in sleurde en hem tegen een stelling heb aangesmeten en toen ben ik weggerend, natuurlijk draaide de sleutel niet meteen om en ik rende als een gek weg, terug naar school, daar heb ik eerst wel 20 minuten alleen maar zitten bibbberen en kon geen stom woord uitbrengen.
De politie werd gebeld en in die tijd kwamen ze nog snel, die vent is opgepakt en verhoord en het bleek dat al die meisjes die ie in dienst had ook lastig viel, hij is een jaar het gevang in gemikt en zijn zaak is overgenomen door zijn vrouw, en jaar later zag ik hem lopen op straat met stokken, sterk verouderd en afgedaan, dat heeft me goed gedaan, want niks is zo erg als iemand niet gestraft word en lekker door kan gaan met zijn leventje, dat ie gestraft is , heeft mij erg geholpen erover heen te komen.
het heeft van mij wel een oermoeder gemaakt die haar kinderen op jonge leeftijd niet uit handen geeft in een opvang of bij iemand anders thuis, maar goed als dat het ergste is.
Heb er verder ook geen nadelen v ondervonden, alleen maar een eeuwige vieze smaak van mensen die vertrouwen misbruiken, als ik dat weer hoor of zie, of een topic lees als de jouwe, dan voel ik mijn bloed wil stollen en moet ik even van de adem in en adem uit.
Er valt jou niks te verwijten lieverd, helaas heeft onze lieve heer rare kostgangers die niet te vertrouwen zijn.
dikke knuffel van mij
Sarah (sto)
Ik zie ineens deze post van jou, we kennen elkaar v verschillende andere topics, dus ik moest wel even reageren nu, dat snap je .
Ik denk dat het wel een opluchting is dat je het eens de wijde wereld insmijt dat verhaal!!!
Wat zul je je onmachtig hebben gevoeld, hoe slecht kan iemand zijn, diegene die de verantwoording neemt van andermans kind en het zo misbruikt, wat een in en in slechte mensen zijn dat.
Ik heb eens hetzelfde meegemaakt, je staat niet alleen, ik was voreger al helemaal bezeten van proefmonsters v crmetjes, (je zit nu te lachen he)
bij mijn school was een drogist en daar kreeg ik elke dag een proefmonster als ik even binnenliep om te kijken, een gegeven moment liep ik langs toen de winkel was gesloten en de man riep me naar binnen , onder het mom, ik heb nu zo een mooi monstertje voor je, kom t maar even halen, ik naar binnen en hop de deur ging meteen op slot, als je 13 ben , ben je naief en loopt gewoon door, aardige man toch, achter in het magazijn greep ie me, probeerde mij te zoenen op mijn mond, ouwe gek van in de 60!!!!
Ik werd zo panisch en hyper dat ik die vent in zijn kraag heb gepakt hem de winkel in sleurde en hem tegen een stelling heb aangesmeten en toen ben ik weggerend, natuurlijk draaide de sleutel niet meteen om en ik rende als een gek weg, terug naar school, daar heb ik eerst wel 20 minuten alleen maar zitten bibbberen en kon geen stom woord uitbrengen.
De politie werd gebeld en in die tijd kwamen ze nog snel, die vent is opgepakt en verhoord en het bleek dat al die meisjes die ie in dienst had ook lastig viel, hij is een jaar het gevang in gemikt en zijn zaak is overgenomen door zijn vrouw, en jaar later zag ik hem lopen op straat met stokken, sterk verouderd en afgedaan, dat heeft me goed gedaan, want niks is zo erg als iemand niet gestraft word en lekker door kan gaan met zijn leventje, dat ie gestraft is , heeft mij erg geholpen erover heen te komen.
het heeft van mij wel een oermoeder gemaakt die haar kinderen op jonge leeftijd niet uit handen geeft in een opvang of bij iemand anders thuis, maar goed als dat het ergste is.
Heb er verder ook geen nadelen v ondervonden, alleen maar een eeuwige vieze smaak van mensen die vertrouwen misbruiken, als ik dat weer hoor of zie, of een topic lees als de jouwe, dan voel ik mijn bloed wil stollen en moet ik even van de adem in en adem uit.
Er valt jou niks te verwijten lieverd, helaas heeft onze lieve heer rare kostgangers die niet te vertrouwen zijn.
dikke knuffel van mij
Sarah (sto)
zondag 16 december 2007 om 10:43
@Marahbloem
de eerst keren had ik het moeilijk met haar te vertrouwen
en heb haar dat ook gezegt ik ben heel wantrouwig tegen over mensen
ze heeft mijn dan ook gevraagt of ik liever iemand anders had
maar dat wilde ik niet iets zei mij dat het wel goed kwam met haar
dan heeft ze gezegt al wat ik van jou vraag is eeen heeeeeeeel klein beetje vertrouwen de rest komt wel van zelf je zal wel zien stapje voor stapje
ik merk ook wel als ze bij mij is en ik heb een paniekaanval voel ik mij vluger gerust gesteld ze weet de juist dingen op het juiste moment te zeggen
ja ik voel mij velig bij haar denk ik het voel goed aan om met haar te praten
maar ben er nog lang niet aan toe mijn verhaal te vertelen daar voor zit het al te lang te diep op geslagen
de eerst keren had ik het moeilijk met haar te vertrouwen
en heb haar dat ook gezegt ik ben heel wantrouwig tegen over mensen
ze heeft mijn dan ook gevraagt of ik liever iemand anders had
maar dat wilde ik niet iets zei mij dat het wel goed kwam met haar
dan heeft ze gezegt al wat ik van jou vraag is eeen heeeeeeeel klein beetje vertrouwen de rest komt wel van zelf je zal wel zien stapje voor stapje
ik merk ook wel als ze bij mij is en ik heb een paniekaanval voel ik mij vluger gerust gesteld ze weet de juist dingen op het juiste moment te zeggen
ja ik voel mij velig bij haar denk ik het voel goed aan om met haar te praten
maar ben er nog lang niet aan toe mijn verhaal te vertelen daar voor zit het al te lang te diep op geslagen
