Psyche
alle pijlers
Serieus voorgevoel of angst?
woensdag 13 augustus 2008 om 19:51
Hallo,
Ik heb iets heel geks. Ik ben 30 jaar en heb altijd het gevoel gehad dat ik niet oud zou worden. Vroeger in de pubertijd vond ik het heel stoer om dat te zeggen, dus of het nu een voorgevoel is geweest of gewoon een uit de hand gelopen imago (ik heb een wilde pubertijd gehad) ik weet het niet. Mijn moeder is op jonge leeftijd overleden, en haar leeftijd (waarop ze stierf), midden 30, is voor mij altijd een gek getal geweest. Het voelt ook gek om die leeftijd langzaamaan zelf te bereiken. Misschien heeft mijn angst/" voorgevoel" daar ook wel mee te maken. Op de een of andere manier ben ik de laatste tijd zo bezig met de dood. Als iemand het heeft over een feestje in december dan vraag ik me af of ik dit wel ga halen. Het is zo bizar, maar een heel serieuze gedachte... En daar word ik dan zo angstig van, want stel dat het niet zomaar een gedachte is maar een voorgevoel of voorspelling? Ik merk dat dit soort gedachten steeds meer in mijn hoofd opkomen, ik word er ook echt verdrietig van. (Niet zozeer om de gedachte, maar ik ben bang dat het een voorspellende gedachte is, een voorgevoel... ) Ook omdat ik een dochtertje heb, en het idee dat ze ook zonder moeder zou moeten opgroeien maakt me heel ongelukkig
Ik snap niet waar deze gedachten vandaan komen, ik ben jong en heb geen extreme gezondheidsklachten, gelukkig. Ik merk dat deze gedachten me erg prikkelbaar maken, ik kan slecht genieten, want " stel dat ik iets ernstigs onder de leden heb en doodga" Ik begin een hypochonder te worden. Ik heb die klachten altijd wel gehad, maar echt concrete angst om dood te gaan of het gevoel te hebben dat ik niet lang meer leef, dat heb ik nooit eerder zo heftig gehad...
Herkent iemand dit? Ik zou hier graag met jullie over willen praten, misschien tips uit te wisselen, want ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten. Buiten mijn angsten is er nl genoeg reden om gelukkig te zijn. Misschien maakt dat me wel zo bang...
Liefs, limoncello
Ik heb iets heel geks. Ik ben 30 jaar en heb altijd het gevoel gehad dat ik niet oud zou worden. Vroeger in de pubertijd vond ik het heel stoer om dat te zeggen, dus of het nu een voorgevoel is geweest of gewoon een uit de hand gelopen imago (ik heb een wilde pubertijd gehad) ik weet het niet. Mijn moeder is op jonge leeftijd overleden, en haar leeftijd (waarop ze stierf), midden 30, is voor mij altijd een gek getal geweest. Het voelt ook gek om die leeftijd langzaamaan zelf te bereiken. Misschien heeft mijn angst/" voorgevoel" daar ook wel mee te maken. Op de een of andere manier ben ik de laatste tijd zo bezig met de dood. Als iemand het heeft over een feestje in december dan vraag ik me af of ik dit wel ga halen. Het is zo bizar, maar een heel serieuze gedachte... En daar word ik dan zo angstig van, want stel dat het niet zomaar een gedachte is maar een voorgevoel of voorspelling? Ik merk dat dit soort gedachten steeds meer in mijn hoofd opkomen, ik word er ook echt verdrietig van. (Niet zozeer om de gedachte, maar ik ben bang dat het een voorspellende gedachte is, een voorgevoel... ) Ook omdat ik een dochtertje heb, en het idee dat ze ook zonder moeder zou moeten opgroeien maakt me heel ongelukkig
Ik snap niet waar deze gedachten vandaan komen, ik ben jong en heb geen extreme gezondheidsklachten, gelukkig. Ik merk dat deze gedachten me erg prikkelbaar maken, ik kan slecht genieten, want " stel dat ik iets ernstigs onder de leden heb en doodga" Ik begin een hypochonder te worden. Ik heb die klachten altijd wel gehad, maar echt concrete angst om dood te gaan of het gevoel te hebben dat ik niet lang meer leef, dat heb ik nooit eerder zo heftig gehad...Herkent iemand dit? Ik zou hier graag met jullie over willen praten, misschien tips uit te wisselen, want ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten. Buiten mijn angsten is er nl genoeg reden om gelukkig te zijn. Misschien maakt dat me wel zo bang...
Liefs, limoncello
donderdag 14 augustus 2008 om 01:11
Als alle voorgevoelens uit zouden komen dan zouden er maar weinig mensen oud worden en zou iedereen sterven in verschrikkelijke ongelukken en aan afschuwelijke ziektes. Jouw gedachte lijkt me voort te komen uit het vroegtijdige verlies van je moeder en niet uit een serieuze gave tot voorspellen van de toekomst. Er zijn wel mensen die beweren dat ze de toekomst kunnen voorspellen maar onderzoekers zijn er tot nu toe nooit in geslaagd dit wetenschappelijk aan te tonen. Ze zitten er vaker naast dan goed.
Dus in plaats van je te richten op je (vermoedelijke) voorspellende gave, geniet van je kind en van je leven, en fanataseer over jezelf als een hippe oma.
Angst is altijd een slechte raadgever
Dus in plaats van je te richten op je (vermoedelijke) voorspellende gave, geniet van je kind en van je leven, en fanataseer over jezelf als een hippe oma.
Angst is altijd een slechte raadgever
donderdag 14 augustus 2008 om 09:48
Tsja... ik weet het niet. Sorry 
.
Maar je bent niet de enige. Mijn ex heeft ook altijd dat gevoel gehad, dat het zo rond zijn dertigste ergens klaar zou zijn. Het gekste is nog wel dat toen ik hem leerde kennen ik dat gevoel ook heel sterk had bij hem terwijl hij dat niet verteld had.
Hij is nu 30. Een aantal jaar terug "verdween" dat gevoel bij ons allebei zomaar en wederom los van elkaar, we hadden het er later over. Nu heeft hij het terug. Ik hoop dat het niet uitkomt. Dat is het enige wat ik daarover kan zeggen.
Maar niemand weet wanneer hij of zij doodgaat. Ik heb bij mezelf altijd sterk het gevoel gehad dat ik oud ga worden. Realiteit is echter dat ik vanmiddag onder een bus kan lopen. En dat besef ik. Iedereen leeft ergens met die onzekerheid.
Probeer het te relativeren voor zover dat gaat. Door erover te piekeren voorkom je het niet en het verpest wel je leven. Geniet juist extra. En wat betreft je dochter (ik begrijp heel goed dat je daar vooral mee zit), hoe erg het ook zou zijn voor haar mocht het zo lopen, ze redt zich wel. Net zo goed als jij je hebt gered.
Ik denk dat er zo mee bezig zijn voor jou een vorm van controle is. Terwijl anders gaan leven met die angst beter zou werken denk ik. Die controle heb je niet. En gemoedsrust kun je vinden, ook wb de dood.
.Maar je bent niet de enige. Mijn ex heeft ook altijd dat gevoel gehad, dat het zo rond zijn dertigste ergens klaar zou zijn. Het gekste is nog wel dat toen ik hem leerde kennen ik dat gevoel ook heel sterk had bij hem terwijl hij dat niet verteld had.
Hij is nu 30. Een aantal jaar terug "verdween" dat gevoel bij ons allebei zomaar en wederom los van elkaar, we hadden het er later over. Nu heeft hij het terug. Ik hoop dat het niet uitkomt. Dat is het enige wat ik daarover kan zeggen.
Maar niemand weet wanneer hij of zij doodgaat. Ik heb bij mezelf altijd sterk het gevoel gehad dat ik oud ga worden. Realiteit is echter dat ik vanmiddag onder een bus kan lopen. En dat besef ik. Iedereen leeft ergens met die onzekerheid.
Probeer het te relativeren voor zover dat gaat. Door erover te piekeren voorkom je het niet en het verpest wel je leven. Geniet juist extra. En wat betreft je dochter (ik begrijp heel goed dat je daar vooral mee zit), hoe erg het ook zou zijn voor haar mocht het zo lopen, ze redt zich wel. Net zo goed als jij je hebt gered.
Ik denk dat er zo mee bezig zijn voor jou een vorm van controle is. Terwijl anders gaan leven met die angst beter zou werken denk ik. Die controle heb je niet. En gemoedsrust kun je vinden, ook wb de dood.
donderdag 14 augustus 2008 om 09:52
Er zijn meer mensen die dat denken hoor. Een vriend van mij zei altijd dat hij niet ouder dan 38 zou worden, is inmiddels 46. Een andere vriend zei dat hij niet ouder dan 40 zou worden en is op zijn 40e verjaardag met spoed naar het ziekenhuis gebracht vanwege een zeer ernstig virus, maar inmiddels weer blakend van gezondheid en zonder zulke gedachtes.
Bespreek het met je therapeut, dat geeft rust.
Bespreek het met je therapeut, dat geeft rust.
donderdag 14 augustus 2008 om 10:00
Mijn oma heeft datzelfde gevoel gehad. Haar beide ouders zijn op 52-jarige leeftijd overleden, en ze heeft altijd gedacht dat zij ook op die leeftijd zou sterven. Misschien komt het doordat mensen graag symmetrie zien in het leven, of doordat je ouders in zoveel opzichten bepalend zijn voor je levensbeeld, dat ook hun dood jouw beeld van dood wordt, en zelfs hun leeftijd jouw uiterste datum wordt.
Hoe dan ook, mijn oma is inmiddels 76 en blaakt nog van gezondheid. Ze gaat twee keer per week sporten met mijn moeder, en rijdt het hele land nog door om familie te bezoeken. Kortom, je weet nooit wat het leven brengt, en angsten maken het leven niet controleerbaar of leuker.
Hoe dan ook, mijn oma is inmiddels 76 en blaakt nog van gezondheid. Ze gaat twee keer per week sporten met mijn moeder, en rijdt het hele land nog door om familie te bezoeken. Kortom, je weet nooit wat het leven brengt, en angsten maken het leven niet controleerbaar of leuker.
donderdag 14 augustus 2008 om 10:05
als het echt zo je leven beheerst dat je niet meer kunt genieten is dat wel een probleem en zou ik hulp gaan zoeken. Persoonlijk denk ik ook dat het voortkomt uit het verlies van je moeder. En dat is heel begrijpelijk. Maar jij bent iemand anders dan zij, met een eigen lichaam en eigen gezondheid. Had ze iets erfelijks of wat het meer toeval dat ze zo jong overleed?
Wat betreft voorgevoel heb ik nog wel iets; ik droom vaak over iets (uiteenlopende dingen) en een tijd later zie ik ze dan ergens terug in het echte leven. Of een situatie uit een droom die zich dan later precies zo voordoet. Dat is heel weird. Laatst zei mijn dochterje iets dat ik gedroomd had. Precies zoals het in de droom gezegd werd door mijn overleden schoonvader. Ik stond perplex. Maar ik geloof dan ook wel in dit soort dingen.
Wat betreft voorgevoel heb ik nog wel iets; ik droom vaak over iets (uiteenlopende dingen) en een tijd later zie ik ze dan ergens terug in het echte leven. Of een situatie uit een droom die zich dan later precies zo voordoet. Dat is heel weird. Laatst zei mijn dochterje iets dat ik gedroomd had. Precies zoals het in de droom gezegd werd door mijn overleden schoonvader. Ik stond perplex. Maar ik geloof dan ook wel in dit soort dingen.
donderdag 14 augustus 2008 om 14:09
Om eerlijk te zijn denk ik dat je jezelf gek maakt met je gedachten (niet onaardig bedoeld overigens).
Het traumatische van je moeder verliezen heb je logischerwijs aan je eigen leven gekoppeld. Mijn vriend heeft tijdens een vakantie een vriend van hem verloren in een cafébrand. Hij was eerder weggegaan tijdens het stappen. Hij was ervan overtuigd dat in het eerste jaar na deze gebeurtenis hem of iemand dichtbij hem, iets zou overkomen. Omdat hij er niet bij was geweest. Er gebeurde niks, maar hij kreeg het niet uit zijn hoofd. Het is een hele verkeerde manier van denken, je lost er niets mee op en maakt het jezelf onnodig moeilijk. Maarja, stop er maar eens mee. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zou het zeker met je psycholoog/ therapeut bespreken.
N.B. je hoort wel vaker verhalen van voorspellingen die uitkomen. De verhalen die niet uitkomen, hoor je nooit. Die zijn het vertellen niet waard nl.
Het traumatische van je moeder verliezen heb je logischerwijs aan je eigen leven gekoppeld. Mijn vriend heeft tijdens een vakantie een vriend van hem verloren in een cafébrand. Hij was eerder weggegaan tijdens het stappen. Hij was ervan overtuigd dat in het eerste jaar na deze gebeurtenis hem of iemand dichtbij hem, iets zou overkomen. Omdat hij er niet bij was geweest. Er gebeurde niks, maar hij kreeg het niet uit zijn hoofd. Het is een hele verkeerde manier van denken, je lost er niets mee op en maakt het jezelf onnodig moeilijk. Maarja, stop er maar eens mee. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zou het zeker met je psycholoog/ therapeut bespreken.
N.B. je hoort wel vaker verhalen van voorspellingen die uitkomen. De verhalen die niet uitkomen, hoor je nooit. Die zijn het vertellen niet waard nl.
donderdag 14 augustus 2008 om 14:27
Dat laatste is helemaal waar natuurlijk. Voor mij persoonlijk speelt dus dat al het andere want diegene voorspelt heeft dus wel uitgekomen is. Echt alles, zelfs dingen waarvan ik dacht: oh ze zou het wel mis hebben gehad. Nou niet dus.
Maar goed, NoaLuna vroeg of ik niet een stuk banger zal zijn op mijn 41ste...Vast wel! Maar ergens vind ik wel troost in het idee dat je reincarneert naar een volgend leven. Dat geloof ik namelijk (ook absoluut niet wetenschappelijk te bewijzen hoor). En anders troost ik me met de woorden van Seneca (even parafraseren) : De dood is hetzelfde als de periode voor de geboorte en toen had je ook geen pijn ofzo.
donderdag 14 augustus 2008 om 15:29
Later dan verwacht, maar hier ben ik dan toch nog.
Je was echt behoorlijk jong toen je moeder overleed. Zo oud als mijn jongste nu. Te jong om echt aan rouw toe te komen. Er is zoveel dat jouw aandacht nodig heeft, school, vriendjes, de rest van het gezin. Als kind merk je dat je vader verdriet heeft en bemerkt dat hij zich zorgen maakt om jouw verdriet. En dus, omdat je het verdriet van hem en anderen om je heen niet groter wilt maken, stop je het bij jezelf weg en worstelt je overal doorheen. Je stoere gedrag levert je uiteindelijk aandacht op, niet zo positief als je eigenlijk zou willen, maar het is tenminste iets dat je kunt bereiken. En tegelijk hoef je dan je verdriet niet te voelen.
Dat je zelf denkt niet ouder te worden dan je moeder is vrij logisch. Het is doodeng om die leeftijd te evenaren. Je hebt dingen in je waardoor je op je moeder lijkt. Dat wil je waarschijnlijk ook best. Maar de gedachte dat je dan misschien niet ouder wordt maken je in de war. Een hersenbloeding hóeft niet in erfelijk te zijn, hoeft ook zeker niet persé bij jou in de aanleg te zitten.
Als je zorg echt medische onderbouwd is zou je een gesprek met je huisarts kunnen aanvragen. Anders zou ik je aanraden om met een psycholoog te gaan praten. Dit klinkt misschien zwaarder dan je verwacht, maar jouw plezier in leven wordt nu beperkt. En zo iemand kan je weer de zonninge kant helpen vinden.
Mijn oudste zoon is op elfjarige leeftijd overleden. Dit was niet erfelijkbepaald. Ik heb de eerste jaren doodangsten uitgestaan, want de anderen waren jonger en moesten zijn leeftijd dus nog bereiken. Het jaar dat de eerstvolgende elf zou worden was een hel voor mij. In gedachten zag ik de dood al om een hoekje loeren. Zoon werd elf en uiteindelijk twaalf. Dochter bereikte ook de leeftijd van elf....weer angstig, maar toch anders....het was een meisje. Sloeg nergens op, maar zo voelde ik dat. Toen ook de volgende zoon elf werd had ik er geen moeite meer mee. En nu jongste over een jaar elf wordt is mijn angst compleet weg.
Misschien is mijn angst enigzins te vergelijken met de jouwe.
Ik heb me er zelf doorheen geworsteld. Maar als ik dit overnieuw moest doen zou ik zeker hulp vragen. En aangezien jij al zo geworsteld hebt gun ik het je van harte dat je die hulp nu krijgt. Angst is vreselijk, pikt de leuke dingen van je leven. Ik gun het jou en je gezin om nu te leven en niet pas na je veertigste als blijkt dat jouw voorgevoel ongelijk had.
Zonde van de tijd en eerlijk gezegd best zielig voor jou en je gezin.
Je was echt behoorlijk jong toen je moeder overleed. Zo oud als mijn jongste nu. Te jong om echt aan rouw toe te komen. Er is zoveel dat jouw aandacht nodig heeft, school, vriendjes, de rest van het gezin. Als kind merk je dat je vader verdriet heeft en bemerkt dat hij zich zorgen maakt om jouw verdriet. En dus, omdat je het verdriet van hem en anderen om je heen niet groter wilt maken, stop je het bij jezelf weg en worstelt je overal doorheen. Je stoere gedrag levert je uiteindelijk aandacht op, niet zo positief als je eigenlijk zou willen, maar het is tenminste iets dat je kunt bereiken. En tegelijk hoef je dan je verdriet niet te voelen.
Dat je zelf denkt niet ouder te worden dan je moeder is vrij logisch. Het is doodeng om die leeftijd te evenaren. Je hebt dingen in je waardoor je op je moeder lijkt. Dat wil je waarschijnlijk ook best. Maar de gedachte dat je dan misschien niet ouder wordt maken je in de war. Een hersenbloeding hóeft niet in erfelijk te zijn, hoeft ook zeker niet persé bij jou in de aanleg te zitten.
Als je zorg echt medische onderbouwd is zou je een gesprek met je huisarts kunnen aanvragen. Anders zou ik je aanraden om met een psycholoog te gaan praten. Dit klinkt misschien zwaarder dan je verwacht, maar jouw plezier in leven wordt nu beperkt. En zo iemand kan je weer de zonninge kant helpen vinden.
Mijn oudste zoon is op elfjarige leeftijd overleden. Dit was niet erfelijkbepaald. Ik heb de eerste jaren doodangsten uitgestaan, want de anderen waren jonger en moesten zijn leeftijd dus nog bereiken. Het jaar dat de eerstvolgende elf zou worden was een hel voor mij. In gedachten zag ik de dood al om een hoekje loeren. Zoon werd elf en uiteindelijk twaalf. Dochter bereikte ook de leeftijd van elf....weer angstig, maar toch anders....het was een meisje. Sloeg nergens op, maar zo voelde ik dat. Toen ook de volgende zoon elf werd had ik er geen moeite meer mee. En nu jongste over een jaar elf wordt is mijn angst compleet weg.
Misschien is mijn angst enigzins te vergelijken met de jouwe.
Ik heb me er zelf doorheen geworsteld. Maar als ik dit overnieuw moest doen zou ik zeker hulp vragen. En aangezien jij al zo geworsteld hebt gun ik het je van harte dat je die hulp nu krijgt. Angst is vreselijk, pikt de leuke dingen van je leven. Ik gun het jou en je gezin om nu te leven en niet pas na je veertigste als blijkt dat jouw voorgevoel ongelijk had.
Zonde van de tijd en eerlijk gezegd best zielig voor jou en je gezin.
donderdag 14 augustus 2008 om 16:23
Zwieber,
Ik vind het wat jou betreft ook een ander verhaal. Nogal creepy. Als iemand dat bij mij zou 'zien' denk ik ook niet dat ik het zou willen weten. Het is zo definitief. En ik denk dat als je in je zogenaamde laatste jaar zit, het wel lastiger voor je wordt. Uiteindelijk weet je het ook niet, misschien word je wel tachtig. Ze kan er natuurlijk een keer naast zitten. Bovendien, als ze gelijk had over de leeftijd van je kind, heb je daar zelf ook nog enige invloed op gehad...
Ik vind het wat jou betreft ook een ander verhaal. Nogal creepy. Als iemand dat bij mij zou 'zien' denk ik ook niet dat ik het zou willen weten. Het is zo definitief. En ik denk dat als je in je zogenaamde laatste jaar zit, het wel lastiger voor je wordt. Uiteindelijk weet je het ook niet, misschien word je wel tachtig. Ze kan er natuurlijk een keer naast zitten. Bovendien, als ze gelijk had over de leeftijd van je kind, heb je daar zelf ook nog enige invloed op gehad...
donderdag 14 augustus 2008 om 20:15
Nee, de leeftijd van mijn kind heeft ze absoluut niet voorspeld hoor, dat was inderdaad my own doing (met een beetje hulp van manlief). Het erge is dat bij mijn moeder ook een keer iets soortgelijks is gezegd, namelijk dat ze niet ouder zou worden dan 35. Toen ze 35 was kreeg ze kanker. Maar gelukkig: na een operatie is het weer min of meer goed gekomen. Ze leeft dus nog! Maar heeft inderdaad wel echt doodsangsten uitgestaan, zeker toen de kanker gevonden werd. Dat was ook het enige wat diegene aan haar voorspeld heeft hoor.
Bij mij is dus juist het enge dat al het andere al uit is gekomen. En als ze er naast zit en ik later doodga komt er natuurlijk een groot feest als ik 43 wordt!
Bij mij is dus juist het enge dat al het andere al uit is gekomen. En als ze er naast zit en ik later doodga komt er natuurlijk een groot feest als ik 43 wordt!
donderdag 14 augustus 2008 om 21:53
Dankjulliewel voor de ontzettend lieve en nuttige posts! Het lijkt wel alsof ik bij elke letter die ik van jullie lees een soort inzicht krijg in mezelf. Klinkt heel gek, maar het voelt echt zo. Het klopt dat ik nooit heb kunnen rouwen, nooit aan mezelf heb durven denken, want de hele wereld had me nodig. Zo voelde het. Het kan niet anders dan dat je daar iets aan overhoudt, op die manier probeer ik deze vervelende gedachten dan ook maar te relativeren. Ik zal er zeker open in worden naar mijn psych, want het belemmert mij in mijn doen en laten en dat lijkt me niet oke. Ik heb een vrij " zwarte" manier van denken, zie alles op een andere manier dan dat een ander dat doet. Zie overal gevaar. Ik moet daar echt iets mee...
@Lolotte, meid... Jouw berichtje raakte me in mijn ziel. Het verliezen van een kind, wat ontzettend vreselijk... Ik heb bewondering voor de manier waarop je alles hebt opgeschreven, dankjewel...
@Zwieber, ik begrijp bij nader inzien niet dat deze persoon jou laat weten wanneer je mogelijk zou sterven. Dat is volgens mij niet de informatie die je wilt horen. Ik heb wel eens een handlezeres gehad die mij ook alleen maar kommer en kwel voorspelde, ik was toen pas een jaar of 12. Ik heb daar best lang mee gezeten, inmiddels wel losgelaten, want eerlijk gezegd weet ik nieteens meer wat de voorspelling was... Het lijkt me voor jou best gek voor jou als je richting 40 gaat, anderzijds leef je, dankzij die voorspelling wel heel erg bij de dag en geniet je ook meer dan een ander misschien zou doen. Je leeft door die wetenschap misschien intenser. En mocht je dan toch 100 worden, dan heb je wel alles eruit gehaald wat erin zat. Mocht ik 100 worden, dan heb ik een groot deel van mijn leven gepiekerd. Is toch minder leuk terugkijken, zeg maar... :-)
@Lolotte, meid... Jouw berichtje raakte me in mijn ziel. Het verliezen van een kind, wat ontzettend vreselijk... Ik heb bewondering voor de manier waarop je alles hebt opgeschreven, dankjewel...
@Zwieber, ik begrijp bij nader inzien niet dat deze persoon jou laat weten wanneer je mogelijk zou sterven. Dat is volgens mij niet de informatie die je wilt horen. Ik heb wel eens een handlezeres gehad die mij ook alleen maar kommer en kwel voorspelde, ik was toen pas een jaar of 12. Ik heb daar best lang mee gezeten, inmiddels wel losgelaten, want eerlijk gezegd weet ik nieteens meer wat de voorspelling was... Het lijkt me voor jou best gek voor jou als je richting 40 gaat, anderzijds leef je, dankzij die voorspelling wel heel erg bij de dag en geniet je ook meer dan een ander misschien zou doen. Je leeft door die wetenschap misschien intenser. En mocht je dan toch 100 worden, dan heb je wel alles eruit gehaald wat erin zat. Mocht ik 100 worden, dan heb ik een groot deel van mijn leven gepiekerd. Is toch minder leuk terugkijken, zeg maar... :-)
donderdag 14 augustus 2008 om 22:54
@Limoncello: Ik heb hetzelfde als jij. Op de een of andere manier moet ik mij dingen kunnen 'voorstellen' wil ik echt geloven dat ze gaan gebeuren en ik heb ook al mijn hele leven het gevoel gehad dat ik jong zou sterven. Ik heb echter zelf geen sterfgevallen in mijn familie/naaste omgeving meegemaakt toen ik jong was. Een vroegere collega heeft mij jaren geleden ooit verteld dat ik twee keuzes had in mijn leven: of ik leefde een lang maar saai leven, of een kort maar avontuurlijk leven. Zij wilde niet zeggen welke van de twee het zou worden maar gaf aan dat ik al had gekozen. En ik heb inderdaad voor het laatste leven gekozen, oftewel een avontuurlijk leven. Maar hoewel ik wel geloof in spiritualiteit, geloof ik ook dat alles hangt en staat met je eigen keuzes. Ik geloof niet dat je leven van tevoren is vastgezet met daarin bepaalde keuzes die je maakt en hoe en wanneer je sterft. Ik geloof eerder dat het leven juist zo wonderlijk is omdat het onverwacht is, omdat je zoveel mogelijkheden hebt in je leven, zoveel kansen hebt in je leven (zeker in een land als Nederland) en dat het aan jou is om keuzes te maken, of ze nu goed of slecht zijn, het zijn JOUW keuzes. En bij elke keuze die je maakt, kan je toekomst veranderen. Probeer het naast je neer te leggen, de adviezen die je van de andere forummers gekregen hebt zijn heel leerzaam.
Kikkerjet
Kikkerjet
vrijdag 15 augustus 2008 om 10:07
Ik ken wel meer mensen die er van overtuigd waren dat ze niet ouder zouden worden dan leeftijd X. Allemaal hebben ze die leeftijd intussen ruim overleefd.
Volgens mij heeft het iets te maken met het gevoel dat je als je jong bent, je niet voor kunt stellen dat je ooit oud zult zijn, en zeker als je dat combineert met jong gestorven familieleden denk je dan al gauw dat je ook vroeg zult sterven.
En een medium of pendelaar die jou voorspelt dat je op je 42 zult overlijden? Ik vind het heel erg fout om zoiets te doen. Dan ben je echt slecht bezig. Ik geloof sowieso niet in dat soort gedoe, maar je praat mensen ook nog eens een jarenlange angst aan. Mensen gaan hun hele leven inkleuren op grond van zo'n bewering. Als mensen zoiets al menen te zien in hun kristallen bol, dan houden ze dat maar mooi voor zich.
Volgens mij heeft het iets te maken met het gevoel dat je als je jong bent, je niet voor kunt stellen dat je ooit oud zult zijn, en zeker als je dat combineert met jong gestorven familieleden denk je dan al gauw dat je ook vroeg zult sterven.
En een medium of pendelaar die jou voorspelt dat je op je 42 zult overlijden? Ik vind het heel erg fout om zoiets te doen. Dan ben je echt slecht bezig. Ik geloof sowieso niet in dat soort gedoe, maar je praat mensen ook nog eens een jarenlange angst aan. Mensen gaan hun hele leven inkleuren op grond van zo'n bewering. Als mensen zoiets al menen te zien in hun kristallen bol, dan houden ze dat maar mooi voor zich.
vrijdag 15 augustus 2008 om 10:13
Ik denk ook wel 'ns dat ik niet oud zal worden, maar bij mij hangt daar geen getal aan. Het schuift gewoon mee vooruit.
Vind het hoe dan ook het beste om altijd de dag te plukken en geen dingen uit te stellen tot later. Als je nu wil reizen, reis dan nu en bewaar dat niet voor als je er later meer tijd voor hebt. Dan kan 't namelijk te laat zijn.
Vind het hoe dan ook het beste om altijd de dag te plukken en geen dingen uit te stellen tot later. Als je nu wil reizen, reis dan nu en bewaar dat niet voor als je er later meer tijd voor hebt. Dan kan 't namelijk te laat zijn.
vrijdag 15 augustus 2008 om 10:47
vrijdag 15 augustus 2008 om 20:28
Even iets rechtzetten: het is geen pendelzwengend medium of wat dan ook die mij die voorspelt heeft. Dat zou ik ook niet serieus nemen. Wat er het meest op zou lijken is dat het een klasgenootje was. Dat was het niet maar dat is het meest vergelijkbare zonder dat ik de hele ins en outs uit de doeken hoef te doen. Ik geloofde het ook niet en vroeg ter plekke om demonstraties. Die kreeg ik keer op keer. Een voorbeeld hiervan is:
Een meisje zat op een draaimolen. Zij: Even opletten want ze gaat er zo uitvallen en haar arm breken. En jawel!
De moord op Rabin toentertijd is een tweede voorbeeld. Heeft ze ook voorspeld, want ik dacht inderdaad net als jij: kom maar op met iets groots.
Zo waren er wel meerdere demonstraties, werkelijk tientallen tot ik er niet meer onderuit kon. Ik ben degene die toentertijd aan haar gevraagd heb hoe oud ik zal worden. Zij vroeg of ik het echt wilde weten, liet me er ook een paar dagen over nadenken omdat ze zei dat dit echt niet iets is waar je licht over moet denken. Ik wilde het toch weten omdat ik dacht dat als ik jong dood zou gaan ik tenminste hier rekening mee kon houden. Het is dus een beetje mijn eigen schuld. Ze heeft niet gezegd hoe en dat wilde ik ook niet weten.
Een meisje zat op een draaimolen. Zij: Even opletten want ze gaat er zo uitvallen en haar arm breken. En jawel!
De moord op Rabin toentertijd is een tweede voorbeeld. Heeft ze ook voorspeld, want ik dacht inderdaad net als jij: kom maar op met iets groots.
Zo waren er wel meerdere demonstraties, werkelijk tientallen tot ik er niet meer onderuit kon. Ik ben degene die toentertijd aan haar gevraagd heb hoe oud ik zal worden. Zij vroeg of ik het echt wilde weten, liet me er ook een paar dagen over nadenken omdat ze zei dat dit echt niet iets is waar je licht over moet denken. Ik wilde het toch weten omdat ik dacht dat als ik jong dood zou gaan ik tenminste hier rekening mee kon houden. Het is dus een beetje mijn eigen schuld. Ze heeft niet gezegd hoe en dat wilde ik ook niet weten.
vrijdag 15 augustus 2008 om 20:37
vrijdag 15 augustus 2008 om 20:39
Jeetje Zwieber, dat is toch wel creepy. Als zij het al zo vaak bij het rechte eind heeft gehad...ik geloof wel dat er mensen zijn die dat kunnen. Of zij je moeten vertellen hoe oud je gaat worden, dat is een andere zaak. Jij hebt er in dit geval zelf om gevraagd en nog heel bewust over na gedacht. Maar een medim zou dat eigenlijk niet moeten zeggen vind ik. Omdat je er hoe dan ook naar gaat leven. Jij weet het nu, en dat lijkt mij niet fijn, op zijn zachtst gezegd. Je wilde het zelf weten, maar denk je daar nu nog zo over? Kleurt het niet je hele doen en laten in? Ik zou elke dag leven met een zwaard van Damocles boven mijn kop.
Ik snap dat er veel mensen zijn die hier geen waare aan hechten en er niet in geloven.Ikgeloof er wel in, en als ik zeker wist dat een goed medium mij deze voorspelling had gedaan, zou ik daar ook wel waarde aan hechten. Hoe naar dat in jou geval ook is. Het lijkt me vreselijk om mijn sterfjaar te weten. Kijk, dat zij dat weet, alla. Maar ze hoeft het niet te zeggen. Ook niet als mensen er op aandringen. Ik vind het niet ethisch om iemand met die wetenschap op te zadelen. Je tijd komt als hij komt en dat hoef je niet van tevoren te weten. Maar dat is mijn mening.
Ik snap dat er veel mensen zijn die hier geen waare aan hechten en er niet in geloven.Ikgeloof er wel in, en als ik zeker wist dat een goed medium mij deze voorspelling had gedaan, zou ik daar ook wel waarde aan hechten. Hoe naar dat in jou geval ook is. Het lijkt me vreselijk om mijn sterfjaar te weten. Kijk, dat zij dat weet, alla. Maar ze hoeft het niet te zeggen. Ook niet als mensen er op aandringen. Ik vind het niet ethisch om iemand met die wetenschap op te zadelen. Je tijd komt als hij komt en dat hoef je niet van tevoren te weten. Maar dat is mijn mening.
vrijdag 15 augustus 2008 om 20:49
Eerlijk gezegd ben ik heel blij dat ik het haar toch gevraagd hebt. Want ik weet dat ik NU moet leven en niet alles moet uitstellen. Dat ik nu de dingen moet doen die ik graag wil. En wat is nou het gekste dat kan gebeuren? Dat ik later doodga? nou nog beter natuurlijk! Ik heb straks tenminste geen spijt aan het einde van mijn leven in de trant van, had ik maar dit of dat gedaan...nou ja, minder denk ik dan als je het niet zou weten van tevoren.
En zolang de levensverzekering niet vraagt of er ooit voorspeld is dat je vroeg dood zou gaan krijgen manlief en kind ook een hele grote financiele bonus later! Als ik dat eenmaal geregeld heb natuurlijk.
Nee geen spijt. Ik heb het na een maandje of drie ook aan manlief vertelt, dan echt alles natuurlijk, niet de fragmenten die hier staan. Hij was wel geschrokken. En hij staat er ook een beetje dubieus in, aan de ene kant kan je je er op voorbereiden en je leven er op inrichten....aan de andere kant is zijn vooruitzicht er ook niet leuk op. Nou ja, we zullen zien...
En zolang de levensverzekering niet vraagt of er ooit voorspeld is dat je vroeg dood zou gaan krijgen manlief en kind ook een hele grote financiele bonus later! Als ik dat eenmaal geregeld heb natuurlijk.
Nee geen spijt. Ik heb het na een maandje of drie ook aan manlief vertelt, dan echt alles natuurlijk, niet de fragmenten die hier staan. Hij was wel geschrokken. En hij staat er ook een beetje dubieus in, aan de ene kant kan je je er op voorbereiden en je leven er op inrichten....aan de andere kant is zijn vooruitzicht er ook niet leuk op. Nou ja, we zullen zien...
vrijdag 15 augustus 2008 om 22:19
Okee, als jij er zelf zo mee kunt leven, dan is dat jouw keuze en goed recht. Ik zou dat niet kunnen. En al helemaal niet als ik kinderen had. Ook al weet ik zelf niet wanneer mijn tijd daar is, ik geniet elke dag intens van mijn leven want ik weet door andere ervaringen dat elke dag je laatste kan zijn helaas. Dat is ook de reden dat ik niet veel spaar, vaak impulsief doe waar ik zin in heb en vooral niet doe waar ik geen zin in heb. En ach, dat mag best nog tot mijn 94e duren.
Ik kan me voorstellen dat het voor je vriend moeilijk is. Hoe oud is hij?
Ik kan me voorstellen dat het voor je vriend moeilijk is. Hoe oud is hij?
vrijdag 15 augustus 2008 om 22:43
Zwieber, zij was/is een heel slecht medium. Want die zullen nimmer zeggen wanneer iemand sterft. Ook al wil jij dat...Dan kan ze wel dingen bij het rechte eind hebben gehad, maar dat terzijde.
Verder lijkt het mij vreselijk om met zo'n gedachte te moeten leven! Jij gelooft het ook echt! Ik krijg daar kippenvel van...want over 10 jaar ga jij er toch anders tegen aan kijken. En hoe ga jij je 42 ste levensjaar in? En je sleept er je man en je dochter in mee...
Enne...zij moet dan inderdaad wel bekend zijn nu! En rijk! Of doet ze er niets mee...buiten jou de stuipen op het lijf jagen??!
Verder lijkt het mij vreselijk om met zo'n gedachte te moeten leven! Jij gelooft het ook echt! Ik krijg daar kippenvel van...want over 10 jaar ga jij er toch anders tegen aan kijken. En hoe ga jij je 42 ste levensjaar in? En je sleept er je man en je dochter in mee...
Enne...zij moet dan inderdaad wel bekend zijn nu! En rijk! Of doet ze er niets mee...buiten jou de stuipen op het lijf jagen??!
vrijdag 15 augustus 2008 om 22:50
Dat doe ik ook al zonder dat ik weet of ik morgen of over 50 jaar doodga. Lijkt me eigenlijk gewoon 'n goeie levensinstelling voor iedereen.
Dat 't een selffullfillingprophecy gaat worden. Dat je van de stress van de trap flikkert, door de zenuwen een verkeerde move maakt tijdens 't autorijden etc. etc.
