Psyche
alle pijlers
Serieus voorgevoel of angst?
woensdag 13 augustus 2008 om 19:51
Hallo,
Ik heb iets heel geks. Ik ben 30 jaar en heb altijd het gevoel gehad dat ik niet oud zou worden. Vroeger in de pubertijd vond ik het heel stoer om dat te zeggen, dus of het nu een voorgevoel is geweest of gewoon een uit de hand gelopen imago (ik heb een wilde pubertijd gehad) ik weet het niet. Mijn moeder is op jonge leeftijd overleden, en haar leeftijd (waarop ze stierf), midden 30, is voor mij altijd een gek getal geweest. Het voelt ook gek om die leeftijd langzaamaan zelf te bereiken. Misschien heeft mijn angst/" voorgevoel" daar ook wel mee te maken. Op de een of andere manier ben ik de laatste tijd zo bezig met de dood. Als iemand het heeft over een feestje in december dan vraag ik me af of ik dit wel ga halen. Het is zo bizar, maar een heel serieuze gedachte... En daar word ik dan zo angstig van, want stel dat het niet zomaar een gedachte is maar een voorgevoel of voorspelling? Ik merk dat dit soort gedachten steeds meer in mijn hoofd opkomen, ik word er ook echt verdrietig van. (Niet zozeer om de gedachte, maar ik ben bang dat het een voorspellende gedachte is, een voorgevoel... ) Ook omdat ik een dochtertje heb, en het idee dat ze ook zonder moeder zou moeten opgroeien maakt me heel ongelukkig
Ik snap niet waar deze gedachten vandaan komen, ik ben jong en heb geen extreme gezondheidsklachten, gelukkig. Ik merk dat deze gedachten me erg prikkelbaar maken, ik kan slecht genieten, want " stel dat ik iets ernstigs onder de leden heb en doodga" Ik begin een hypochonder te worden. Ik heb die klachten altijd wel gehad, maar echt concrete angst om dood te gaan of het gevoel te hebben dat ik niet lang meer leef, dat heb ik nooit eerder zo heftig gehad...
Herkent iemand dit? Ik zou hier graag met jullie over willen praten, misschien tips uit te wisselen, want ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten. Buiten mijn angsten is er nl genoeg reden om gelukkig te zijn. Misschien maakt dat me wel zo bang...
Liefs, limoncello
Ik heb iets heel geks. Ik ben 30 jaar en heb altijd het gevoel gehad dat ik niet oud zou worden. Vroeger in de pubertijd vond ik het heel stoer om dat te zeggen, dus of het nu een voorgevoel is geweest of gewoon een uit de hand gelopen imago (ik heb een wilde pubertijd gehad) ik weet het niet. Mijn moeder is op jonge leeftijd overleden, en haar leeftijd (waarop ze stierf), midden 30, is voor mij altijd een gek getal geweest. Het voelt ook gek om die leeftijd langzaamaan zelf te bereiken. Misschien heeft mijn angst/" voorgevoel" daar ook wel mee te maken. Op de een of andere manier ben ik de laatste tijd zo bezig met de dood. Als iemand het heeft over een feestje in december dan vraag ik me af of ik dit wel ga halen. Het is zo bizar, maar een heel serieuze gedachte... En daar word ik dan zo angstig van, want stel dat het niet zomaar een gedachte is maar een voorgevoel of voorspelling? Ik merk dat dit soort gedachten steeds meer in mijn hoofd opkomen, ik word er ook echt verdrietig van. (Niet zozeer om de gedachte, maar ik ben bang dat het een voorspellende gedachte is, een voorgevoel... ) Ook omdat ik een dochtertje heb, en het idee dat ze ook zonder moeder zou moeten opgroeien maakt me heel ongelukkig
Ik snap niet waar deze gedachten vandaan komen, ik ben jong en heb geen extreme gezondheidsklachten, gelukkig. Ik merk dat deze gedachten me erg prikkelbaar maken, ik kan slecht genieten, want " stel dat ik iets ernstigs onder de leden heb en doodga" Ik begin een hypochonder te worden. Ik heb die klachten altijd wel gehad, maar echt concrete angst om dood te gaan of het gevoel te hebben dat ik niet lang meer leef, dat heb ik nooit eerder zo heftig gehad...Herkent iemand dit? Ik zou hier graag met jullie over willen praten, misschien tips uit te wisselen, want ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten. Buiten mijn angsten is er nl genoeg reden om gelukkig te zijn. Misschien maakt dat me wel zo bang...
Liefs, limoncello
vrijdag 15 augustus 2008 om 22:54
vrijdag 15 augustus 2008 om 22:58
Er is een boek geschreven, weet alleen niet meer door wie, moeder zonder moeder heet het geloof ik. Of dochters zonder moeder, zoiets.
Daarin staan bv ook vrouwen beschreven die de kleding van hun kinderen maat voor maat al klaar hadden liggen voor de komende jaren omdat ze ervan overtuigd waren dat ze niet ouder zouden worden dan hun moeder. Op de een of andere manier konden ze niet verder denken dan die leeftijd.
Ik kan me er iets bij voorstellen hoor.
Mijn ouders slaakten letterlijk een zucht van verlichting toen allebei mijn kinderen de drie jaar waren gepasseerd, de leeftijd dat hun dochtertje, mijn zusje dus, stief. Eerst moest die leeftijd voorbij, toen durfden ze er in te geloven.
Probeer dat boek eens te vinden sorry dat ik niet meer concrete aanwijzingen heb. Maar je bent zeker niet de enige.
Sterkte!
Daarin staan bv ook vrouwen beschreven die de kleding van hun kinderen maat voor maat al klaar hadden liggen voor de komende jaren omdat ze ervan overtuigd waren dat ze niet ouder zouden worden dan hun moeder. Op de een of andere manier konden ze niet verder denken dan die leeftijd.
Ik kan me er iets bij voorstellen hoor.
Mijn ouders slaakten letterlijk een zucht van verlichting toen allebei mijn kinderen de drie jaar waren gepasseerd, de leeftijd dat hun dochtertje, mijn zusje dus, stief. Eerst moest die leeftijd voorbij, toen durfden ze er in te geloven.
Probeer dat boek eens te vinden sorry dat ik niet meer concrete aanwijzingen heb. Maar je bent zeker niet de enige.
Sterkte!
zaterdag 16 augustus 2008 om 10:40
Dankjulliewel voor de reacties, er staan zoveel goede dingen beschreven, ik heb daar heel veel aan!
@Evidenza, je opmerking is zo waar. Eigenlijk leef ik al niet meer... Want inderdaad, ik laat me vreselijk leiden door al mijn angsten. Als ik dat niet zou doen dan zou mijn leven er heel anders uitzien. Ik weet nu zeker dat ik er hard aan moet gaan werken om mijn angsten te overwinnen en NU te leven.
Pfoe, Zwieber... Lastig wel hoor, zo'n voorspelling. Ik denk ook niet dat ik dan onbevangen in het leven zou staan (doe ik nu ook niet hoor :-) want je richt je leven er dan toch echt op in. En als je eenmaal 42 bent dan lijkt me dat een heel stressvol jaar. Nu is het allemaal nog redelijk ver weg, maar ik ben maar een paar jaar ouder dan jij en voor mij lijkt 42 helemaal niet zo ver weg. Maar zolang je er goed mee om kunt gaan en er verder ook geen last van hebt...
@Evidenza, je opmerking is zo waar. Eigenlijk leef ik al niet meer... Want inderdaad, ik laat me vreselijk leiden door al mijn angsten. Als ik dat niet zou doen dan zou mijn leven er heel anders uitzien. Ik weet nu zeker dat ik er hard aan moet gaan werken om mijn angsten te overwinnen en NU te leven.
Pfoe, Zwieber... Lastig wel hoor, zo'n voorspelling. Ik denk ook niet dat ik dan onbevangen in het leven zou staan (doe ik nu ook niet hoor :-) want je richt je leven er dan toch echt op in. En als je eenmaal 42 bent dan lijkt me dat een heel stressvol jaar. Nu is het allemaal nog redelijk ver weg, maar ik ben maar een paar jaar ouder dan jij en voor mij lijkt 42 helemaal niet zo ver weg. Maar zolang je er goed mee om kunt gaan en er verder ook geen last van hebt...
zaterdag 16 augustus 2008 om 16:47
Manlief is 33, dochterlief hoeft zich geen zorgen te maken: die bestaat niet 
Ik heb een zoontje namelijk. En natuurlijk is die voorspelling niet DE reden om eerder aan kinderen te beginnen. Careerplanning speelde ook mee maar het was zeg maar een beetje een laatste duwtje in de rug. Het speelde mee, maar was niet de hoofdredenen.
Selffullfilling prophecy? Ik weet het niet....misschien dat ik juist extra voorzichtig ben op mijn 42e en het daardoor afwendt. Ik heb nog niet de moed opgegeven hoor.
En zoals ik al zei, het was geen professioneel medium.
Ik heb een zoontje namelijk. En natuurlijk is die voorspelling niet DE reden om eerder aan kinderen te beginnen. Careerplanning speelde ook mee maar het was zeg maar een beetje een laatste duwtje in de rug. Het speelde mee, maar was niet de hoofdredenen.Selffullfilling prophecy? Ik weet het niet....misschien dat ik juist extra voorzichtig ben op mijn 42e en het daardoor afwendt. Ik heb nog niet de moed opgegeven hoor.
En zoals ik al zei, het was geen professioneel medium.
