Psyche
alle pijlers
Slachtofferrol
dinsdag 28 juli 2009 om 21:19
Ik kreeg op een ander topic wat ik gestart heb te horen dat ik een slachtoffer rol op mij neem. ik heb er op internet wat over opgezocht, want ik wist niet goed wat het precies inhield. en ik kan mij er wel in vinden.
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
donderdag 22 oktober 2009 om 22:53
Kun je dan aangeven wat voor jou wél als steun zou voelen? Ik kan alleen uitgaan van mezelf, waar ik troost in vind en heb gevonden. Kennelijk ligt dat voor jou anders. Kun je dat omschrijven? Want ik wil graag mijn best doen om je tot steun te zijn, dus daarom wil ik graag weten wat je daarvoor van mij nodig hebt.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 22 oktober 2009 om 23:59
@bonny, wat lief dat je me dat vraagt, dat meen ik echt! ik kom er later op terug, want mijn hoofd zit nu even vol met wat anders.
ik had een vriendin aan de telefoon en ik gaf aan dat het niet zo goed met me gaat, aangezien de "donkere" maanden er aan komen, met als reactie, gewoon negeren, het duurt nog heel lang. Toen heb ik gerprobeerd om uit te leggen dat dat niet kan, want de winkels liggen nu al vol met kerstspullen. Ik had ook geen energie om boos te worden. Ik voel me zo moedeloos nu. Dit is waar ik telkens tegenaan loop, en dat maakt mij echt verdrietig, ik weet nu al, dat ik het niet weer hoef te proberen, want ik weet wat er voor reacties gaan komen
Hoe gaat het met jou? heb je nog iets van je vader gehoord?
ik had een vriendin aan de telefoon en ik gaf aan dat het niet zo goed met me gaat, aangezien de "donkere" maanden er aan komen, met als reactie, gewoon negeren, het duurt nog heel lang. Toen heb ik gerprobeerd om uit te leggen dat dat niet kan, want de winkels liggen nu al vol met kerstspullen. Ik had ook geen energie om boos te worden. Ik voel me zo moedeloos nu. Dit is waar ik telkens tegenaan loop, en dat maakt mij echt verdrietig, ik weet nu al, dat ik het niet weer hoef te proberen, want ik weet wat er voor reacties gaan komen
Hoe gaat het met jou? heb je nog iets van je vader gehoord?
vrijdag 23 oktober 2009 om 17:01
@niewsgierigmeisje: jij hebt het idee dat ik er in blijf hangen, maar wie zegt dat dit zo is? En hoe snel moet ik weer uit die negativiteit, naar een uur, naar een dag. Zoals ik al zei, ik doe het op mijn eigen manier, en dat zeg ik niet om lullig te doen. maar om aan te geven dat ik het altijd zo gedaan heb, om te kunnen overleven.
Dit is echt niet iets van de laaste paard dagen, weken, jaren, maar iets wat al mijn hele leven speelt. Soms ben ik er gewoon zat van en dan zit ik er doorheen. Ik doe zo mijn best, maar ik krijg er heel weinig voor terug. En als ik dan positieve verhalen van anderen hoor, vraag ik mij echt af, wat doe ik toch verkeerd, of wat is er mis met mij.
Op het moment dat mensen gaan relativeren, dan ga ik des te erger in die slachtofferrol zitten, omdat ik mij dan niet begrepen voel en dan machteloos word en daar word ik dan weer boos van. Want volgens mij heb ik meerdere malen aangegeven waar mijn behoefte ligt. Op een forum is dit lastig, maar heb dit ook wel aangegeven in mijn omgeving. Het is dan wel een teleurstelling dat ik dit blijkbaar niet bij de mensen om mij heen gaan halen. En als dan je enige uitvlucht een forum is, en daar hetzelfde gebeurd, tja dan word het mij echt teveel.
Ik relativeer zelf ook al genoeg, zoals hmmm ook al zei, dat is dus uit zelfbescherming, en om anderen niet tot last te zijn. of dat ik bng ben voor de reacties van anderen, dus ik krop alles om, en af en toe barst de bom dan.
Ik weet ook niet goed hoe ik verder moet, ik wou ook dat het beter met mij ging en dat ik het allemaal rooskleuriger kon zien. Maar helaas is mijn leven niet rooskleurig, en dat zeg ik niet om slachtofferig te doen, maar omdat het zo is.
Was niet de bedoeling om boos te doen, maar ik ervaar je (relativerende) woorden, niet als steunend, sorry
(Heb je reactie even hier neer geplakt, zodat ik in je eigen topic kan reageren.)
Vind het heel knap dat je uitlegt hoe het bij jou binnenkomt. Dat waardeer ik. Met name de vetgedrukte zinnen maakten het mij wat duidelijker.
Dat je boos werd; geen probleem. Hoop dat het opgelucht heeft
Ik besef nu (geloof ik) dat dit forum voor jou enkel en alleen een uitlaatklep is, en geen manier om dingen op te lossen. Het lastige is alleen dat je zo nu en dan wél vraagt om advies, of in elk geval een soort hulpkreet van 'ik weet niet meer wat ik moet doen'. Vandaar dat mensen toch reageren in het aandragen van oplossingen en relativeringen. Denk ik. Dat geldt wel voor mij in elk geval.
Ik zal je niet meer lastig vallen met oplossingen , maar wens je wel veel geluk met het vinden daarvan. kLaat t vanaf nu wel (weer) bij af en toe even buurten een een
Want t is niet dat t me niks kan schelen. Je verhaal en/of je persoonlijkheid raakt me.
Sterkte!
Dit is echt niet iets van de laaste paard dagen, weken, jaren, maar iets wat al mijn hele leven speelt. Soms ben ik er gewoon zat van en dan zit ik er doorheen. Ik doe zo mijn best, maar ik krijg er heel weinig voor terug. En als ik dan positieve verhalen van anderen hoor, vraag ik mij echt af, wat doe ik toch verkeerd, of wat is er mis met mij.
Op het moment dat mensen gaan relativeren, dan ga ik des te erger in die slachtofferrol zitten, omdat ik mij dan niet begrepen voel en dan machteloos word en daar word ik dan weer boos van. Want volgens mij heb ik meerdere malen aangegeven waar mijn behoefte ligt. Op een forum is dit lastig, maar heb dit ook wel aangegeven in mijn omgeving. Het is dan wel een teleurstelling dat ik dit blijkbaar niet bij de mensen om mij heen gaan halen. En als dan je enige uitvlucht een forum is, en daar hetzelfde gebeurd, tja dan word het mij echt teveel.
Ik relativeer zelf ook al genoeg, zoals hmmm ook al zei, dat is dus uit zelfbescherming, en om anderen niet tot last te zijn. of dat ik bng ben voor de reacties van anderen, dus ik krop alles om, en af en toe barst de bom dan.
Ik weet ook niet goed hoe ik verder moet, ik wou ook dat het beter met mij ging en dat ik het allemaal rooskleuriger kon zien. Maar helaas is mijn leven niet rooskleurig, en dat zeg ik niet om slachtofferig te doen, maar omdat het zo is.
Was niet de bedoeling om boos te doen, maar ik ervaar je (relativerende) woorden, niet als steunend, sorry
(Heb je reactie even hier neer geplakt, zodat ik in je eigen topic kan reageren.)
Vind het heel knap dat je uitlegt hoe het bij jou binnenkomt. Dat waardeer ik. Met name de vetgedrukte zinnen maakten het mij wat duidelijker.
Dat je boos werd; geen probleem. Hoop dat het opgelucht heeft
Ik besef nu (geloof ik) dat dit forum voor jou enkel en alleen een uitlaatklep is, en geen manier om dingen op te lossen. Het lastige is alleen dat je zo nu en dan wél vraagt om advies, of in elk geval een soort hulpkreet van 'ik weet niet meer wat ik moet doen'. Vandaar dat mensen toch reageren in het aandragen van oplossingen en relativeringen. Denk ik. Dat geldt wel voor mij in elk geval.
Ik zal je niet meer lastig vallen met oplossingen , maar wens je wel veel geluk met het vinden daarvan. kLaat t vanaf nu wel (weer) bij af en toe even buurten een een
Want t is niet dat t me niks kan schelen. Je verhaal en/of je persoonlijkheid raakt me.
Sterkte!
vrijdag 23 oktober 2009 om 18:25
quote:newstylista schreef op 22 oktober 2009 @ 23:59:
@bonny, wat lief dat je me dat vraagt, dat meen ik echt! ik kom er later op terug, want mijn hoofd zit nu even vol met wat anders.
ik had een vriendin aan de telefoon en ik gaf aan dat het niet zo goed met me gaat, aangezien de "donkere" maanden er aan komen, met als reactie, gewoon negeren, het duurt nog heel lang. Toen heb ik gerprobeerd om uit te leggen dat dat niet kan, want de winkels liggen nu al vol met kerstspullen. Ik had ook geen energie om boos te worden. Ik voel me zo moedeloos nu. Dit is waar ik telkens tegenaan loop, en dat maakt mij echt verdrietig, ik weet nu al, dat ik het niet weer hoef te proberen, want ik weet wat er voor reacties gaan komen
Hoe gaat het met jou? heb je nog iets van je vader gehoord?
Lieve NS ,
Ik wil nog graag even antwoord geven op je vraag waarom ik dat vertelde van dat ik denk dat familie overschat wordt, omdat het duidelijk is dat jij daar niks mee kon. Ik wil je uitleggen hoe ik het bedoelde, zodat je weet vanuit welke hoek ik denk. Het is helemaal niet zo dat jij niet mag voelen dat je familie mist. Dat doet pijn en dat is niks dat je moet ontkennen of niet mag voelen. Ik probeerde met mijn post wat hoop te geven, als je geen familie hebt, is het erg moeilijk om die nog te krijgen, als je vrienden mist, kun je die wél nog krijgen. En in mijn ervaring heb je veel meer aan vrienden dan aan familie, dus dat is dan iets wat hoop kan geven. Zo had ik het bedoeld, absoluut niet dat je niet mag voelen dat je familie mist.
Ik kan helemaal niks met vaders op tv, in een reclame, in een folder op zo'n fantastische foto of in een boek. Dat mis ik ook. Ik denk dat je ook wel weet dat ik de oneerlijkheid die je voelt heel goed begrijp, maar dat je moest uitbarsten om alles wat je opkropt kwijt te kunnen.
Dat neemt niet weg dat ik nog steeds graag wil proberen je tot steun te zijn, vandaar mijn vraag wat je daarvoor nodig hebt. Het bovenstaande voorbeeld zou mij enigzins kunnen troosten, al zou de oneerlijkheid me nog steeds woest maken. Net als het altijd zélf iets moeten plannen voor feestdagen. Ik weet deels hoe dat voelt, want door alle dingen thuis vind ik de feestdagen gruwelijk, vol van tergend pijnlijke herinneringen en dus zie ik er elk jaar tegenop, maar verwacht men om mij heen dat ik heel gezellig ga zitten doen. Het afgelopen jaar heeft mijn vader me met kerst gezegd dat hij liever had gehad dat ik niet bestond, de volgende ochtend belde mijn moeder me dat hij weer een zelfmoordpoging had gedaan. Wederom mislukt. Ik wil niemand hier voor het hoofd stoten, zelfmoord is iets gruwelijks, maar nog erger als het manipulatief wordt ingezet. Ik heb me toen maar eens gezellig een wijntje of 26 ingeschonken, om zo alsnog een leuke 1e kerstdag te hebben. Ik zie er dus ook gruwelijk tegenop, om er elk jaar wat van te moeten maken, terwijl kerst iets fijns hoort te zijn wat je viert.
Mijn vader heeft niet meer gebeld, sinds Ronny deed of mijn nummer zijn nummer was. Dat dan weer wel.
@bonny, wat lief dat je me dat vraagt, dat meen ik echt! ik kom er later op terug, want mijn hoofd zit nu even vol met wat anders.
ik had een vriendin aan de telefoon en ik gaf aan dat het niet zo goed met me gaat, aangezien de "donkere" maanden er aan komen, met als reactie, gewoon negeren, het duurt nog heel lang. Toen heb ik gerprobeerd om uit te leggen dat dat niet kan, want de winkels liggen nu al vol met kerstspullen. Ik had ook geen energie om boos te worden. Ik voel me zo moedeloos nu. Dit is waar ik telkens tegenaan loop, en dat maakt mij echt verdrietig, ik weet nu al, dat ik het niet weer hoef te proberen, want ik weet wat er voor reacties gaan komen
Hoe gaat het met jou? heb je nog iets van je vader gehoord?
Lieve NS ,
Ik wil nog graag even antwoord geven op je vraag waarom ik dat vertelde van dat ik denk dat familie overschat wordt, omdat het duidelijk is dat jij daar niks mee kon. Ik wil je uitleggen hoe ik het bedoelde, zodat je weet vanuit welke hoek ik denk. Het is helemaal niet zo dat jij niet mag voelen dat je familie mist. Dat doet pijn en dat is niks dat je moet ontkennen of niet mag voelen. Ik probeerde met mijn post wat hoop te geven, als je geen familie hebt, is het erg moeilijk om die nog te krijgen, als je vrienden mist, kun je die wél nog krijgen. En in mijn ervaring heb je veel meer aan vrienden dan aan familie, dus dat is dan iets wat hoop kan geven. Zo had ik het bedoeld, absoluut niet dat je niet mag voelen dat je familie mist.
Ik kan helemaal niks met vaders op tv, in een reclame, in een folder op zo'n fantastische foto of in een boek. Dat mis ik ook. Ik denk dat je ook wel weet dat ik de oneerlijkheid die je voelt heel goed begrijp, maar dat je moest uitbarsten om alles wat je opkropt kwijt te kunnen.
Dat neemt niet weg dat ik nog steeds graag wil proberen je tot steun te zijn, vandaar mijn vraag wat je daarvoor nodig hebt. Het bovenstaande voorbeeld zou mij enigzins kunnen troosten, al zou de oneerlijkheid me nog steeds woest maken. Net als het altijd zélf iets moeten plannen voor feestdagen. Ik weet deels hoe dat voelt, want door alle dingen thuis vind ik de feestdagen gruwelijk, vol van tergend pijnlijke herinneringen en dus zie ik er elk jaar tegenop, maar verwacht men om mij heen dat ik heel gezellig ga zitten doen. Het afgelopen jaar heeft mijn vader me met kerst gezegd dat hij liever had gehad dat ik niet bestond, de volgende ochtend belde mijn moeder me dat hij weer een zelfmoordpoging had gedaan. Wederom mislukt. Ik wil niemand hier voor het hoofd stoten, zelfmoord is iets gruwelijks, maar nog erger als het manipulatief wordt ingezet. Ik heb me toen maar eens gezellig een wijntje of 26 ingeschonken, om zo alsnog een leuke 1e kerstdag te hebben. Ik zie er dus ook gruwelijk tegenop, om er elk jaar wat van te moeten maken, terwijl kerst iets fijns hoort te zijn wat je viert.
Mijn vader heeft niet meer gebeld, sinds Ronny deed of mijn nummer zijn nummer was. Dat dan weer wel.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
zaterdag 24 oktober 2009 om 18:13
@kikkerkwaak: jammer dat je je reactie hebt weggehaald, mag ik vragen waarom?
@nieuwsgierigmeisje: dat klopt, ik probeer dit topic te gebruiken om mijn hart te luchten, er bestaan voor sommige dingen geen oplossingen, (en dan is het frustrerend/machteloos gevoel als anderen denken te weten dat het wel opgelost kan worden) dat is juist wat ik wil gaan leren accepteren. En soms hoeft er even niks opgelost te worden, maar dan wil ik het liefste gewoon even een knuffel, hart luchten, kopje thee, dat soort dingen. )Ik weet dat dit op een forum niet gaat, dus dat is geen verwijt hoor!)
Klopt dat ik verschillende signalen af geef, ik zal er op proberen te letten, zodat anderen niet in de war raken daardoor.
dank je voor je reactie alvast succe met je neuwe baan!
@bonny: dank je voor je uitleg, ik snap nu beter hoe je het bedoelde maar op dit moment geeft het hebben van vrienden mij nog geen hoop, omdat die er nog niet zijn. Als ik dat dan lees, voel ik mij extra eenzaam, omdat ik wel graag zou willen dat ik vrienden had, waarop ik kon terug vallen, en/of mijn hart kan luchten.
Wat afschuwelijk dat je vader dat tegen je heeft gezegd en dat hij een zelfmoordpoging heeft ondernomen op een manipulatieve manier! ik kan mij heel goed voorstellen dat je de feestdagen moeilijk vind en dat je er tegen op ziet
fijn dat je vader niet meer gebeld heeft, misschien heeft het toch effect gehad! Hoe gaat het verder met je? al wat nieuws op het oog qua werk?
@nieuwsgierigmeisje: dat klopt, ik probeer dit topic te gebruiken om mijn hart te luchten, er bestaan voor sommige dingen geen oplossingen, (en dan is het frustrerend/machteloos gevoel als anderen denken te weten dat het wel opgelost kan worden) dat is juist wat ik wil gaan leren accepteren. En soms hoeft er even niks opgelost te worden, maar dan wil ik het liefste gewoon even een knuffel, hart luchten, kopje thee, dat soort dingen. )Ik weet dat dit op een forum niet gaat, dus dat is geen verwijt hoor!)
Klopt dat ik verschillende signalen af geef, ik zal er op proberen te letten, zodat anderen niet in de war raken daardoor.
dank je voor je reactie alvast succe met je neuwe baan!
@bonny: dank je voor je uitleg, ik snap nu beter hoe je het bedoelde maar op dit moment geeft het hebben van vrienden mij nog geen hoop, omdat die er nog niet zijn. Als ik dat dan lees, voel ik mij extra eenzaam, omdat ik wel graag zou willen dat ik vrienden had, waarop ik kon terug vallen, en/of mijn hart kan luchten.
Wat afschuwelijk dat je vader dat tegen je heeft gezegd en dat hij een zelfmoordpoging heeft ondernomen op een manipulatieve manier! ik kan mij heel goed voorstellen dat je de feestdagen moeilijk vind en dat je er tegen op ziet
fijn dat je vader niet meer gebeld heeft, misschien heeft het toch effect gehad! Hoe gaat het verder met je? al wat nieuws op het oog qua werk?
dinsdag 27 oktober 2009 om 19:14
quote:newstylista schreef op 24 oktober 2009 @ 18:13:
.
@bonny: dank je voor je uitleg, ik snap nu beter hoe je het bedoelde maar op dit moment geeft het hebben van vrienden mij nog geen hoop, omdat die er nog niet zijn. Als ik dat dan lees, voel ik mij extra eenzaam, omdat ik wel graag zou willen dat ik vrienden had, waarop ik kon terug vallen, en/of mijn hart kan luchten.
Dat snap ik helemaal lieverd, maar vrienden kunnen gevonden worden, hopelijk zie je daar toch een lichtpuntje, al helpt dat op dít moment niks. En je hart luchten mag hier altijd, zoals je ziet zijn er genoeg mensen die in je topic blijven terugkomen om naar je te luisteren!
Hoe gaat het nu met je, ben je weer begonnen aan je studie, vakantie voorbij? Hoop dat je je weer wat beter voelt!
Met mij gaat het zijn gangetje, heb weer een baan per 1 oktober, maar ben er niet blij mee. Er is niks te doen voor me op kantoor en ik leer nu dat verveling nog vele malen vermoeiender is dan heel hard werken. Maar goed, ik solliciteer gewoon door en voor nu maak ik er maar het beste van, in ieder geval heb ik weer inkomen, dat is ook wat waard.
.
@bonny: dank je voor je uitleg, ik snap nu beter hoe je het bedoelde maar op dit moment geeft het hebben van vrienden mij nog geen hoop, omdat die er nog niet zijn. Als ik dat dan lees, voel ik mij extra eenzaam, omdat ik wel graag zou willen dat ik vrienden had, waarop ik kon terug vallen, en/of mijn hart kan luchten.
Dat snap ik helemaal lieverd, maar vrienden kunnen gevonden worden, hopelijk zie je daar toch een lichtpuntje, al helpt dat op dít moment niks. En je hart luchten mag hier altijd, zoals je ziet zijn er genoeg mensen die in je topic blijven terugkomen om naar je te luisteren!
Hoe gaat het nu met je, ben je weer begonnen aan je studie, vakantie voorbij? Hoop dat je je weer wat beter voelt!
Met mij gaat het zijn gangetje, heb weer een baan per 1 oktober, maar ben er niet blij mee. Er is niks te doen voor me op kantoor en ik leer nu dat verveling nog vele malen vermoeiender is dan heel hard werken. Maar goed, ik solliciteer gewoon door en voor nu maak ik er maar het beste van, in ieder geval heb ik weer inkomen, dat is ook wat waard.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 28 oktober 2009 om 16:05
@bonny er valt niet echt veel meer over te zeggen, het blijft een blijvend iets, en ik heb het idee dat ik constant in herhaling val.
Het gaat nog steeds hetzelfde, en dat zie ik de eerst komende tijd nog niet echt veranderen, hoe dichterbij de december maand komt, hoe depressiever ik me ga voelen.
Wel fijn dat je per 1 oktober weer een baan hebt, maar jammer dat er nu niks voor je te doen is. Ik kan mij voorstellen dat dit extra vermoeiend is. Ik hoop dat je snel een hele leuke baan vind!
Het gaat nog steeds hetzelfde, en dat zie ik de eerst komende tijd nog niet echt veranderen, hoe dichterbij de december maand komt, hoe depressiever ik me ga voelen.
Wel fijn dat je per 1 oktober weer een baan hebt, maar jammer dat er nu niks voor je te doen is. Ik kan mij voorstellen dat dit extra vermoeiend is. Ik hoop dat je snel een hele leuke baan vind!
vrijdag 30 oktober 2009 om 18:26
Ik heb echt zo'n slechte dag vandaag, ik voel me echt heel leeg. Ik probeer wel om afleiding te zoeken, maar eigenlijk zonder resultaat
Hoe kan het dat de één zo gelukkig is, en dat ik me al jaren doodongelukkig voel. Ik heb niet het gevoel dat ik leef, ik blijf maar overleven. Ik sta op de automatische piloot, ik moet toch door, en dat doe ik wel, maar het is zo verrekte moeilijk.
Weer bijna een jaar voorbij, een jaar waarin ik wederom had gehoopt dat het beter met me zou gaan. Maar er is niets veranderd.
Ik raak helemaal in paniek als ik aan de feestdagen denk, geen idee hoe ik me daar weer doorheen ga slepen. Elke keer vragen beantwoorden met wat je gaat doen, en heel enthousiast reageren, om anderen maar niet te laten merken dat je er ontzettend tegenop ziet. Verhalen van anderen aanhoren, hoe leuk zij naar familie gaan of met hun partner/gezin doorbrengen. Terwijl mensen echt wel weten dat die dagen heel moeilijk voor mij zijn. Er wordt niet naar gevraagd, er wordt niks over gezegd. Soms verspreken mensen zich nog wel eens en vragen dan doodleuk of ik gezellig naar familie ga. Ik voel me vergeten, en niet alleen door mijn vrienden, door iedereen. Ik kan schreeuwen wat ik wil, misschien zijn mensen het zich er dan even van bewust, maar kort daarna vergeten ze het weer, en besta ik niet meer.
Ik heb het gevoel dat ik moet vechten voor een plaats in deze wereld, zonder familie hoor je er gewoon niet bij. Ik hoor er niet bij.
Ik heb zo'n behoefte aan mensen om me heen, die me steunen, die me begrijpen. Ik snap niet waarom ik ze niet tegenkom. Ik vind contact met mensen sowiezo moeilijk. Het is voor mij zo pijnlijk om steeds weer geconfroneerd te worden met waar ik naar verlang en voor mijn gevoel nooit zal krijgen. Een familie krijg ik sowieso niet meer, maar een normaal sociaal leven & een relatie zijn volgens mij ook niet voor mij weggelegd. Weer een weekend alleen thuis, terwijl anderen wel leuke plannen hebben met vrienden.
Ik begin zo langzamerhand echt te denken dat het mij niet gegund is, alles is zo zwart, ik verzuip in alles en ik zie geen licht meer aan het eind van de tunnel.
Hoe kan het dat de één zo gelukkig is, en dat ik me al jaren doodongelukkig voel. Ik heb niet het gevoel dat ik leef, ik blijf maar overleven. Ik sta op de automatische piloot, ik moet toch door, en dat doe ik wel, maar het is zo verrekte moeilijk.
Weer bijna een jaar voorbij, een jaar waarin ik wederom had gehoopt dat het beter met me zou gaan. Maar er is niets veranderd.
Ik raak helemaal in paniek als ik aan de feestdagen denk, geen idee hoe ik me daar weer doorheen ga slepen. Elke keer vragen beantwoorden met wat je gaat doen, en heel enthousiast reageren, om anderen maar niet te laten merken dat je er ontzettend tegenop ziet. Verhalen van anderen aanhoren, hoe leuk zij naar familie gaan of met hun partner/gezin doorbrengen. Terwijl mensen echt wel weten dat die dagen heel moeilijk voor mij zijn. Er wordt niet naar gevraagd, er wordt niks over gezegd. Soms verspreken mensen zich nog wel eens en vragen dan doodleuk of ik gezellig naar familie ga. Ik voel me vergeten, en niet alleen door mijn vrienden, door iedereen. Ik kan schreeuwen wat ik wil, misschien zijn mensen het zich er dan even van bewust, maar kort daarna vergeten ze het weer, en besta ik niet meer.
Ik heb het gevoel dat ik moet vechten voor een plaats in deze wereld, zonder familie hoor je er gewoon niet bij. Ik hoor er niet bij.
Ik heb zo'n behoefte aan mensen om me heen, die me steunen, die me begrijpen. Ik snap niet waarom ik ze niet tegenkom. Ik vind contact met mensen sowiezo moeilijk. Het is voor mij zo pijnlijk om steeds weer geconfroneerd te worden met waar ik naar verlang en voor mijn gevoel nooit zal krijgen. Een familie krijg ik sowieso niet meer, maar een normaal sociaal leven & een relatie zijn volgens mij ook niet voor mij weggelegd. Weer een weekend alleen thuis, terwijl anderen wel leuke plannen hebben met vrienden.
Ik begin zo langzamerhand echt te denken dat het mij niet gegund is, alles is zo zwart, ik verzuip in alles en ik zie geen licht meer aan het eind van de tunnel.
zaterdag 31 oktober 2009 om 01:16
Newstylista
Ik heb zelf ook wel eens opgezien tegen de kerstdagen, omdat iedereen dan naar zijn eigen familie en de schoonfamilie gaat. Die eigen familie heb ik wel, maar geen schoonfamilie (heeft er vast iets mee te maken dat ik ook geen vriend heb). En dus ook veel lege dagen.
Toen heb ik besloten om zelf een kerstdiner te organiseren, op derde kerstdag. Ik ben begonnen met 1 vriendin, maar het is uitgegroeid tot een vaste traditie met een man of 8.
Zijn er misschien mensen in je omgeving die je voor zoiets kunt en wilt uitnodigen?
Ik heb zelf ook wel eens opgezien tegen de kerstdagen, omdat iedereen dan naar zijn eigen familie en de schoonfamilie gaat. Die eigen familie heb ik wel, maar geen schoonfamilie (heeft er vast iets mee te maken dat ik ook geen vriend heb). En dus ook veel lege dagen.
Toen heb ik besloten om zelf een kerstdiner te organiseren, op derde kerstdag. Ik ben begonnen met 1 vriendin, maar het is uitgegroeid tot een vaste traditie met een man of 8.
Zijn er misschien mensen in je omgeving die je voor zoiets kunt en wilt uitnodigen?
zaterdag 31 oktober 2009 om 01:22
zaterdag 31 oktober 2009 om 01:26
en jij bent met de kesrt on de pannen bij je eigen familie, dus zo'n derde dag is voor jou een optie/ een keuze die je kunt maken. voor mij ligt dat anders, je zou eens moeten weten hoe graag ik kerst zou willen doorbrengen, met familie, maar dit zal er voor mij nooit inzitten.
ik wou dat mensen stopten met oplossingen verzinnen, om het beter te maken/te willen laten lijken. het wordt niet beter, hier moet ik het mee doen! en ik wou dat dit er gewoon mocht zijn, zonder oplossingen/gerelativeer, maar zoals het is, zwaar kut!
ik wou dat mensen stopten met oplossingen verzinnen, om het beter te maken/te willen laten lijken. het wordt niet beter, hier moet ik het mee doen! en ik wou dat dit er gewoon mocht zijn, zonder oplossingen/gerelativeer, maar zoals het is, zwaar kut!
zaterdag 31 oktober 2009 om 01:33
Natuurlijk mag jouw gevoel er zijn newstylista! Je voelt je kut met kerst en ziet er nu al tegenop. Maar het is niet zo dat je het daarmee moet doen. Je kúnt een andere optie verzinnen voor kerst dan je er nu al bij neer te leggen dat kerst kut wordt, het is en het blijft. Natuurlijk staat het je vrij om dat niet te doen, maar dan blijft het inderdaad zwaar kut.
zaterdag 31 oktober 2009 om 01:34
quote:newstylista schreef op 31 oktober 2009 @ 01:26:
ik wou dat mensen stopten met oplossingen verzinnen, om het beter te maken/te willen laten lijken. het wordt niet beter, hier moet ik het mee doen! en ik wou dat dit er gewoon mocht zijn, zonder oplossingen/gerelativeer, maar zoals het is, zwaar kut!
Maar als je niet wil dat het anders wordt, moet je accepteren hoe het is. Of je vindt het zwaar kut en probeert het te veranderen, of je bent tevreden met wat er is. Als je het zwaar kut vindt en je probeert er niks aan te doen, word je alleen maar ongelukkiger.
Dat wens ik je niet toe.
Toch veel sterkte.
ik wou dat mensen stopten met oplossingen verzinnen, om het beter te maken/te willen laten lijken. het wordt niet beter, hier moet ik het mee doen! en ik wou dat dit er gewoon mocht zijn, zonder oplossingen/gerelativeer, maar zoals het is, zwaar kut!
Maar als je niet wil dat het anders wordt, moet je accepteren hoe het is. Of je vindt het zwaar kut en probeert het te veranderen, of je bent tevreden met wat er is. Als je het zwaar kut vindt en je probeert er niks aan te doen, word je alleen maar ongelukkiger.
Dat wens ik je niet toe.
Toch veel sterkte.
zaterdag 31 oktober 2009 om 01:38
quote:delphicat schreef op 31 oktober 2009 @ 01:34:
[...]
Maar als je niet wil dat het anders wordt, moet je accepteren hoe het is. Of je vindt het zwaar kut en probeert het te veranderen, of je bent tevreden met wat er is. Als je het zwaar kut vindt en je probeert er niks aan te doen, word je alleen maar ongelukkiger.
Dat wens ik je niet toe.
Toch veel sterkte.werkte het maar zo, en dat is wat ik bedoel te zeggen met mijn vorige post. jij denkt oh regel dat kerstdiner en dan word kerst heel leuk. maar dat is niet zo. ook al regel ik wat, het blijft moeilijk & pijnlijk. en ik vind het lastig omdat uit te moeten blijven leggen, want je bent die de eerste niet de eerste die met zo'n oplossing komt, snap je dat?
[...]
Maar als je niet wil dat het anders wordt, moet je accepteren hoe het is. Of je vindt het zwaar kut en probeert het te veranderen, of je bent tevreden met wat er is. Als je het zwaar kut vindt en je probeert er niks aan te doen, word je alleen maar ongelukkiger.
Dat wens ik je niet toe.
Toch veel sterkte.werkte het maar zo, en dat is wat ik bedoel te zeggen met mijn vorige post. jij denkt oh regel dat kerstdiner en dan word kerst heel leuk. maar dat is niet zo. ook al regel ik wat, het blijft moeilijk & pijnlijk. en ik vind het lastig omdat uit te moeten blijven leggen, want je bent die de eerste niet de eerste die met zo'n oplossing komt, snap je dat?
zaterdag 31 oktober 2009 om 01:43
Ja ik snap dat wel. Ik heb ook wel momenten gehad dat ik me heel kut voelde en geen oplossingen wilde horen, maar alleen maar begrip voor hoe kut het allemaal is.
Alleen duren die momenten niet zo lang bij mij. De problemen wel, maar nadat ik begrip heb gevonden, hoor ik wel graag oplossingen. Of relativering.
Je moet ook bedenken dat mensen oplossingen aandragen, omdat ze jou graag willen helpen. Omdat ze jou niet ongelukkig willen zien.
Maar goed, ik vind het jammer voor je dat je je zo kut voelt.
Nu ga ik slapen.
Alleen duren die momenten niet zo lang bij mij. De problemen wel, maar nadat ik begrip heb gevonden, hoor ik wel graag oplossingen. Of relativering.
Je moet ook bedenken dat mensen oplossingen aandragen, omdat ze jou graag willen helpen. Omdat ze jou niet ongelukkig willen zien.
Maar goed, ik vind het jammer voor je dat je je zo kut voelt.
Nu ga ik slapen.
zaterdag 31 oktober 2009 om 01:46
Ik haat kerst. (Ik voeg oud&-in iets mindere mate-nieuw, ook toe aan deze dagen.) Mijn moeder is overleden, toen ik 3 was, en(hoewel ik goed gerouwd heb) zwelg ik op de kerstdagen in het zelfmedelijden. Het lukt me structureel niet om dat om te buigen, omdat ik dat ook misschien helemaal niet wil. Als ik juist die dagen met familie doorbreng, komt dat echt niet goed. Dan voel ik me miskend in mijn gevoel en verdriet en ga ik ruzie maken. Ik heb één kerst in bed doorgebracht, maar dat nooit meer.
Nu dompel ik me onder in een groot vrijwilligersfeest. Waar ik de hele dag druk bezig kan zijn met het regelen van vanalles en nog wat en waar ik geen tijd heb om me kut te voelen. Dat is lang niet ideaal en ik voel me nog steeds kut op zo'n dag, maar zo kom ik wel die dagen door en ná die dag kijk ik er met een goed gevoel op terug. Zegmaar.
Nu dompel ik me onder in een groot vrijwilligersfeest. Waar ik de hele dag druk bezig kan zijn met het regelen van vanalles en nog wat en waar ik geen tijd heb om me kut te voelen. Dat is lang niet ideaal en ik voel me nog steeds kut op zo'n dag, maar zo kom ik wel die dagen door en ná die dag kijk ik er met een goed gevoel op terug. Zegmaar.
zaterdag 31 oktober 2009 om 01:51
voor jouw zijn het misschien momenten, maar je weet niet hoe mijn leven in elkaar zit, hoe moeilijk ik het heb. ik wil geen oplossingen horen, want er valt niks op te lossen, ik krijg mijn familiie er niet mee terug. en iedereen loopt zo hard te verkondigen dat ik moet accepteren dat ik geen familie heb, en daar ben ik heel hard mee bezig. maar op de één of andere rare manier denken anderen dat het wel op te lossen valt. want als ik zus en zo doe, nou dan wordt het vast beter, en als ik dingen niet doe, nou dan blijf je ongelukkig. god jullie snappen het echt niet.
wat weet jou nou van familie missen, je hebt immers familie, sorry hoor dit klinkt heel hard, hoe durf je te oordelen, terwijl je niet in mijn schoenen staat, terwijl jij je nog geen fractie kan beseffen hoe ik mij moet voelen.
bedankt voor je reactie, maar het spijt me, dit helpt me niet.
wat weet jou nou van familie missen, je hebt immers familie, sorry hoor dit klinkt heel hard, hoe durf je te oordelen, terwijl je niet in mijn schoenen staat, terwijl jij je nog geen fractie kan beseffen hoe ik mij moet voelen.
bedankt voor je reactie, maar het spijt me, dit helpt me niet.
