Slachtofferrol

Ik kreeg op een ander topic wat ik gestart heb te horen dat ik een slachtoffer rol op mij neem. ik heb er op internet wat over opgezocht, want ik wist niet goed wat het precies inhield. en ik kan mij er wel in vinden.



ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.



hoe kom je uit een slachtofferrol?

@lin, dank je voor je knuffel! hou je dat zelf wel een beetje vol dan tijdens de feestdagen?



hoe ga jij met jouw eenzaamheid om?



voor jou ook een dikke volgens mij zit jij ook in een moeilijke periode, sterkte!

@lin: knap dat je niet wegloopt voor je verdriet, maar dat je het juist aangaat.



ik hoop dat dat voor mij nog komt, om er beter mee om te kunnen gaan. Fijn dat het al veel beter met je gaat!



@mich: fijn dat je toen geluk had met je vrijwilligerswerk, dat scheelt wel denk ik. Ben jij ook vaak de enige uit jouw land? veel plezier trouwens morgen



@iedereen: ik heb al even gezocht op internet qua ideetjes.

-adoptieverenigingen zijn er niet in mijn omgeving, althans niet iets uit mijn land, of iets algemeens.

-qua eten met singles/alleenstaanden, dat is veelal voor 40, 50 en 60+ en meestal zijn het arrangementen waarbij je gelijk een paar dagen weg gaat.



Dus ik ben bang dat het toch vrijwilligerswerk moet gaan worden, en daar zakt de moed mij wel van in de schoenen

@dana: jammer dat het zo over komt. Ik vond dat je wel een paar bruikbare ideeën had verzonnen, dus die ben ik nagegaan. En het was meer om even met jullie te delen waar ik in zo'n zoektocht naar activiteiten tegen aan loop. Ik merk dat ik wel snel uit het veld geslagen ben, dus vandaar dat ik het hier ook meld.



Ja dat is wel zo en dat weet ik ook, maar dan moet er wel een algemene adoptievereniging zijn, waar alle geadopteerden welkom zijn.



En een lijstje wat ik leuk vind om te doen, heb ik opzich wel, ik ben op een ander topic ook ale bezig om iets te gaan ondernemen qua activiteit om wat meer contacten op te doen, maar het is het allemaal net niet en dat is jammer.



Bedankt in ieder geval voor het mee denken.

@mich: dat eigen lijstje had ik al gemaakt, omdat dana er nog wel bruikbare dingen had "verzonnen" ben ik die ook nagegaan. Met mijn eigen lijstje ben ik ook al bezig geweest.



Knap dat je daar zo over kan denken nu. Het is meer dat er geen adoptievereniging bij mij in de buurt is, waarbij elke geadopteerde (ongeacht welke afkomst) zich kan aansluiten, want ik heb daar opzich wel behoefte aan.



Ik heb wel wat contact met mesnen die uit hetzelfde land als ik, alleen die wonen ver weg, dus die zie ik heel weinig. Er wonen wel wat bij mij in de buurt, maar op de één of andere manier hebben we geen contact. Ik voel me echt sociaal/contact gestoord



Waarom ben jij toen vrijwilligerswerk gaan doen met de kerstdagen, was dat voor school?



Ik hoop dat je een leuke avond hebt



@dana Dat komt door de ervaringen die ik eerder heb opgedaan, dat ik snel uit het veld ben geslagen. Ik heb wel een lijst in mijn hoofd met dingen die ik echt graag doen. En daar ben ik ook al mee bezig geweest. Niet alleen nu, maar al veel eerder. Ik probeer het nu weer, en vind het dan verdrietig dat het dan niet lukt. Want eigenlijk voel ik mij dusdanig rot, dat deze dingen uitzoeken eigenlijk teveel is.



Het is niet zo dat ik jouw dingen heb opgepakt omdat die zich makkelijk aandenden, ik vind het zerlf daadwerkelijk leuk.



@nieuwsgierigmeisje: ik zal de site even bekijken, dank je.Weet je wat het is, het is niet zozeer dat ik met mijn mond vol tanden sta, want ik weet heel goed wat te verzinnen, dat heb ik wel geleerd door de jaren heen.



Het doet gewoon pijn, dat ik met die dagen niet echt iets leuks kan doen en bij familie kan zijn, dat zit me het meeste dwars. Hoe meer mensen er naar vragen, hoe meer ik daarmee geconfronteerd word. Terwijl ik zo mijn best doe om mijn hoofd boven water te houden gedurende die maand. en dat helpt dan niet echt mee.



Ik ben bang als ik zeg dat ik het er niet over wil hebben, is dat mensen dan helemaal denken dat ik een triest persoon ben, oh arm kind, heeft niemand om heen te gaan met kerst en moet vrijwilligerswerk zoeken. Zo voel ik het zelf ook.

@nieuwsgierigmeisje: ik heb de site even bekeken. Ik kan dit werk sowieso niet doen. Ik ben arbeidsongeschikt en als ik daarnaast ga werken komt mijn uitkering in gevaar, en ben niet voor niks arbeidsongeschikt.



Het is ook in een periode voor kerst. Ik moet dan gewoon elke dag naar school, dus zou er niet eens tijd voor hebben.



jammer, maar bedankt voor de tip

@Bonny, dank je wel dat je de info hebt gelezen, heel lief! vervelend dat jhet confronterend voor je was Wat fijn dat je niks meer van je vader hebt gehoord, dat is echt heel fijn!



Zie je het al een beetje zitten, om het straks zonder therapie te moeten doen?



Lief dat je wel wilt meedenken ik laat het deze week voorlopig even rusten, en misshcien mail ik je volgende week er wel even over.



Ik vind je aanbod echt super lief! maar ik zie dat toch niet zo zitten, te confronterend inderdaad.



Wat naar dat je zo gestresst bent, heb je ggen zin om kerst helemaal te skippen en gewoon lekker met Donny wat te gaan doen? Wel fijn dat hij wat dingen regelt nu en dat het daardoor wat anders gaat worden dan afgelopen jaren. Sterkte!



@nieuwsgierigmeisje: Ik heb voor mezelf besloten dat ik geen vrijwilligerswerk wil gaan doen op mijn vrije zaterdagavond. Ik heb het door de week megadruk, en op zaterdagmiddag heb ik ook wel weer wat. Die avond wil ik dan iets leuks voor mezelf doen. Ik weet dat veel mensen energie kunnen krijgen van vrijwilligerswerk, maar voor mij geld dat momenteel niet. Ik moet/mag echt even om mijzelf denken. Ik wil anderen geen leuke avond bezorgen, dat klinkt heel cru. Maar ik wil mijzelf een leuke avond bezorgen, en ik zou zelf graag geholpen willen worden.



Ik heb mijzelf te lang verwaarloosd, en ik kom nu even op de 1e plek.

en dan nog een vraag aan iedereen eigenlijk. Stel je zou mij irl kennen, zou je dan op afstand blijven van mij? Hoe ervaaar je mij (voor zover dat mogelijk is op een forum. Ik ben een beetje aan het uitzoeken, waarom het niet lukt qua sociale contacten, ook op school merk ik dat ik geen echte klik heb met iemand.



Graag gewoon eerlijk zijn, daar heb ik het meeste aan.

quote:Dana schreef op 04 november 2009 @ 22:08:

[...]



Wat een mega lap tekst!



Poeh, moeilijke vraag. Ik heb weleens mensen irl ontmoet die ik van een forum kende en vaak waren ze dan totaal anders dan ik me had voorgesteld. Dus erg betrouwbaar is mijn inschatting niet, dat heb ik wel geleerd.



Ik weet niet of je studiegenoten nog jong zijn? Ja klopt ze zijn nog erg jong, en wonen allemaal nog thuis. Ik heb zelf gemerkt dat mensen over het algemeen als ze jong gaan studeren en net op kamers zijn gaan wonen het meest openstaan voor contact en nieuwe vriendschappen. Na een paar jaar hebben ze al een vriendenkring opgebouwd waar ze hun tijd en energie over verdelen en wordt het moeilijker om ertussen te komen. Dus dat kan een reden zijn waarom mensen misschien afstand bewaren.



Heel algemeen gesteld zijn mensen die het makkelijkst contact maken met anderen vaak mensen die spontaan zijn, zich makkelijk even in gesprekjes over de meest uiteenlopende onderwerpen mengen (maar zich ook even makkelijk en elegant weer terugtrekken als hun inmenging niet helemaal geslaagd blijkt te zijn); lachen om de grapjes van hun gespreksgenoten en zelf ook regelmatig een (gepast) grapje kunnen maken; interesse tonen in een ander (dus niet voortdurend zelf aan het woord zijn) maar ook niet meteen dichtslaan als henzelf iets gevraagd wordt. Ik heb wel het idee dat ik dit wel doe op school, althans ik doe een poging. Alleen was ik in het begin soms best wel een beetje bazig. Ik irriteerde me mateloos aan het aan houdende gekletst van mensen in de klas. Zo ben ik nooit geweest, ook niet op de leeftijd. en als hun maar blijven kletsen, dan kan ik het ook niet volgen Er werd vandaag nog tegen mij gezegd dat ik wel rustiger ben geworden wat dat betreft (niet dat je denkt dat ik de gehele tijd loop te tieren, want zo zit ik dan weer niet in elkaar!



Mensen die moeilijker contact maken zijn vaak mensen die zelf ontoegankelijk of in zichzelf gekeerd overkomen - bijvoorbeeld omdat ze een nogal norse of zurige gezichtsuitdrukking hebben, ik kan heel boos kijken, en dat is niet omdat ik boos ben, maar gewoon omdat ik mij heel erg onzeker voel, of onveilig. Op school weet ik wel dat meiden over mij roddelen, als ze me dan aankijken, voel ik me zo onzeker en ja dan kijk ik wel boos. Dat had ik ook in de tijd dat ik nog wel ging stappen. Ik voel mij zo minderwaardig ten opzichte van anderen. Mijn vriendinnen kregen dan altijd super veel aandacht van de mannen en ik voelde me dan zo lelijk. Op een gegeven moment kon ik gewoon niet meer blij kijken, dan was het alleen maar zorg dat ik niet midden in een kroeg ging staan janken. of als ze geen levendige uitstraling hebben Ik kijk mensen wel aan, en toon ook interessen. Maar ik vind dat ik zelf geen uitstraling heb. En dat straal ik dan waarschijnlijk weer uit.(als mensen tegen iemand aanpraten die met een volstrekt onbeweeglijk gezicht luistert dan gaan ze zich ongemakkelijk voelen - mensen peilen graag een beetje aan de uitdrukking en eventuele knikjes en vragen en zo of ze hun gezelschap zich niet vervelen of ergeren).



Mensen die heel passief zijn in contacten, vaak omdat ze zich niet op willen dringen, ik voel me wel vaak teveel Vrienden van mij hebben een hele vriendengroep, ik ben daar ook wel eens bij. Hun hebben altijd de grootste verhalen. Ik heb daar totaal niks aan toe te voegen, dus daar ben ik best wel stil en vraag me dan ook af of ze mij wel aardig vinden. Het zijn ook allemaal stelletjes, dus dan voel ik mij sowieso teveel. Ik voel me dan wederom weer minderwaardig en eenzaam. Waarom hun wel en ik niet? maken hun gezelschap ook vaak verlegen, waardoor ze een beetje gemeden kunnen worden. De meeste mensen omringen zich graag met mensen die hen het gevoel geven dat ze aangenaam en prettig gezelschap zijn, dat ze graag bij hen willen zijn. Dus als iemand bijvoorbeeld weinig enthousiast op ze reageert, of ze niet groet, of als ze het initiatief tot een praatje altijd zelf moeten nemen dan zijn mensen geneigd te denken 'je vindt me vast niet leuk genoeg, laat ik maar een beetje uit je buurt blijven'.



Anderzijds zijn mensen die te opdringerig zijn, het andere uiterste, ook vaak mensen die een beetje gemeden worden. Mensen hebben over het algemeen niet graag het gevoel dat ze verantwoordelijk zijn voor het welzijn van anderen, nee dat weet ik ook, maar dat vind ik wel moeilijk, het is niet zo dat ik mij opdring, maar ik vind het wel moeilijk dat ze weinig tijd hebben. zij hebben wel een familie/gezin/partner en die komen dan op de 1e plaats. Ik bungel daar altijd een beetje onderaan. Ik zou ook wel eens de belangrijkste persoon in iemand zijn leven willen zijn. En als ik een afspraak heb gemaakt, met een vriendin en de familie belt op, dat er op het laatste moment toch een examenfeestje is, dan word ik afgebeld. en stellen prijs op hun eigen ruimte.



Nou ja, dat zijn zo mijn observaties in werk- en schoolkantines.



Mijn ervaring (ik ben zelf redelijk verlegen) is dat je vrienden het makkelijkst maakt onder mensen met dezelfde liefhebberijen. Ook daar komt dus weer om de hoek: bij welke bezigheden voel je je zelf nou echt prettig. Ik denk dat het culturele dingen zijn. Dit vind ik heel erg interessant. Als je hobbies hebt waar je echt heel veel van jezelf in kwijt kunt, dan voel je je daar vaak zo goed bij dat je er heel ontspannen en zelfverzekerd in bent - dat maakt ook dat mensen iemand aangenaam gezelschap vinden. Wie bijvoorbeeld echt heel veel van paarden en paardrijden houdt, zal het over het algemeen leuk vinden om samen met anderen die daar ook van houden een ritje te maken. Je hebt dan gespreksonderwerpen waar je allebei veel mee hebt: paarden, verzorging, wedstrijden, mooie plekken om te rijden. Dat breekt het eerste ijs. Soms merk je dan dat je met iemand een klik hebt die verder gaat, je spreekt eens af om na het paardrijden wat te gaan drinken, je praat eens over andere onderwerpen, en daar kan een vriendschap uit ontstaan. Of niet. Want dat is het leuke van hobbies: je kunt ervan genieten in je eentje, en het kan leuk zijn om ze met iemand anders te doen, maar er hoeft niet noodzakelijk en vriendschap uit voort te komen, het samen iets doen en genieten van de activiteit is al mooi genoeg. (En dan is hobbies weer zo'n stom woord, vul voor paardrijden ook gerust in: conversatiecursus Frans volgen, zwemmen met gehandicapte kinderen, een weekendje naar een beautyfarm gaan, concerten van je favoriete band of orkest bezoeken, kookclubje van een paar mensen die eens per twee weken samen eten, gitaar spelen, cursus tapas maken, films kijken op dvd of in de bioscoop, noem maar op.)



Maar dat vroeg je allemaal niet (oh wat ben ik toch steeds breedsprakig in dit topic). Je vroeg hoe je overkomt op dit forum. Dat zal bij verschillende mensen anders zijn.

Zelf merk ik dat ik me bij het lezen van je topics heel erg in moet houden om niet te gaan psychologiseren, je opmerkingen niet in te vullen met zelfverzonnen verklaringen. Toch een poging. Ik heb de indruk dat als het klopt dat het je niet echt lukt om contact te maken met mensen, dit klopt wel, oppervlakkig lukt wel, diepgaand niet. (ik zeg: als dat klopt, want ik weet niet of het niet alleen je eigen indruk is - misschien vinden de mensen jou wel veel leuker dan je denkt), dat dan komt omdat je ze zelf een beetje op afstand houdt. Ik denk dat omdat je zelf ook zegt dat je je soms snel uit het veld laat slaan.Ik heb zoveel teleurstelingen in mijn leven moeten verwerken. Ik doe zo hard mijn best, maar ik krijg er weinig voor terug. Ik ben al heel lang bezig om mijn leven op orde te krijgen. Het geeft mij een machteloos gevoel dat dit niet lukt. En dat mijn omgeving dit wel lukt. Daar ben ik jaloers op. En voel me niet begrepen als ik daar over begin, want een relatie komt wel joh, kortom allemaal positiviteit.... zucht, ik weet echt niet meer hoe ik daar mee moet omgaan. Dus ik hou me maar stil, zeg er niks meer over en krop alles op. Dat moet een reden hebben, dat moet ergens vandaan komen. En ik denk dat dat komt omdat je zelf eigenlijk niet wilt, diep in je hart. Ik wil juist heel graag! Maar door alles wat ik heb meegemaakt, zijn er bepaalde dingen wel stuk gemaakt in mijn gedrag/hoofd (weet niet goed hoe ik dit moet omschrijven) Je moest een weten hoe frustrerend het is, als het weer niet lukt, terwijl je het zo graag wilt. Ik denk (maar ik kan er dus heel erg naast zitten want ik ken je natuurlijk niet in real life) dat je enerzijds wel graag een diepgaander contact wilt met mensen, maar dat zodra dat ook maar enigszins tot de mogelijkheden gaat behoren, je ze zélf heel hard weer op afstand probeert te krijgen.In mijn ervaring luisteren mensen toch niet echt naar wat ik te zeggen heb. en dan kom ik toch weer uit bij het positiviteit/gerelativeer verhaal



Dat is mijn indruk. Mocht daar een kern van waarheid in zitten, dan is het natuurlijk interessant om na te gaan waaróm je mensen niet te dichtbij laat komen. Dat ik mensen niet snel dichtbij laat komen, klopt wel. Ik ben te vaak in de steek gelaten, omdat anderen interessanter waren. Ik ben bang dat dit toch steeds weer gebeurd, waarom zouden mensen bij mij in de buurt blijven. Dat is wel een aanname die is gegroeidd door de jaren heen. En dat klinkt misschien als slachtoffergedrag, maar geef mij eens ongelijk met wat er allemaal al op mijn pad is gekomen. Het is voor mij, vanachter de computer, verleidelijk om daar allerlei snelle theorietjes op los te laten. Het lijkt bijvoorbeeld heel aannemlijk dat je diep van binnen heel onzeker Ik ben idd heel erg onzeker, maar dat komt ook omdat ik altijd veel gepest ben, er werd elke dag wel tegen me gezegd dat ik lelijk was, ik werd stiekem geschopt,of geslagen als de leraar niet keek. Zelfs middenop het schoolplein werd ik voor alles uitgemaakt, en niemand die het voor mij opnam, iedereen keek er na en lachte keihard mee. Ik zag er niet uit zoals je er behoorde uit te zien. In de pauze's zwerfde ik van toilet, naar toilet, en ging daar mijn brood opeten, ik durfde echt niet alleen in de kantine te gaan zitten, waar iedereen mij belachelijk maakte. Ik ben voor de hele school voor schut gezet. Zij vonden het leuk mij te laten zeggen dat ik verliefd op iemand was, dit was nadat zij keer op keer zeiden dat die jongen verliefd op mij was. En toen kwam die jongen bij mij en zei denk je nou echt dat ik verliefd op jouw ben, en dat midden in de kantine, dit hebben ze 2 jaar later nog een keer bij me geflikt. ent agv je adoptieverleden. Je weet niet precies waar je vandaan komt klopt hoor, en nee ik ken mijn biologische ouders niet (toch, of vergis ik me en ken je je biologische familie wel?), dus je weet ook niet met zekerheid of je biologische moeder en familie wel van je hield. Hoogstwaarschijnlijk wel, ik geloof niet dat er ooit een moeder een kind heeft afgestaan zonder enorm veel pijn in het hart, uit volle overtuiging dat het kindje ergens anders beter af zou zijn. Maar tóch, 100 procent zekerheid heb je niet. Met je adoptiefamilie heb je als ik het goed begrepen heb geen contact meer. Het klinkt voor mij als buitenstaander bijna als 1+1=2. Mijn boerenverstand zegt dan: met zo'n achtergrond moet je haast wel bang geworden zijn om andere mensen te dichtbij te laten komen. Hoe kun je er nou ooit op vertrouwen dat mensen je niet vroeg of laat in de steek laten? Of jij hen? En dat moet voor jou haast wel een bedreigender gedachte zijn dan voor mensen die niet die ervaring hebben van geadopteerd zijn.



Maar het is puur gelul van mijn kant. Want ik ken je niet, ik heb je nooit gezien. Misschien ben je wel heel anders dan ik denk, of misschien kom je wel zo op mensen over als ik denk (ze onbewust zélf enigszins op afstand houdend), maar heeft dat heel andere redenen. Misschien ben je juist helemáál niet onzeker, of ben je veel te intelligent om een klik te hebben met de mensen om je heen, of misschien stink je wel ontzettend uit je mond of zo. Dus neem mijn indruk voor wat het is: zomaar een indruk van iemand die je nooit heeft ontmoet en die niet deskundig is op wat voor vlak dan ook. Niets meer dan dat.

Wat een lieve en uitgebreide reacties, heel erg bedankt ik zal later uitgebreid reageren!



fijn weekend allemaal