Psyche
alle pijlers
Slachtofferrol
dinsdag 28 juli 2009 om 21:19
Ik kreeg op een ander topic wat ik gestart heb te horen dat ik een slachtoffer rol op mij neem. ik heb er op internet wat over opgezocht, want ik wist niet goed wat het precies inhield. en ik kan mij er wel in vinden.
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
donderdag 12 november 2009 om 22:29
Ach lieve NS toch!
Wat verschrikkelijk dat je je zo voelt! Ik kan me dat wel voorstellen, jij zit op een punt waar het allemaal niet loopt zoals je wilt. Anderen lijken te hebben en te gaan doen wat jij wil.
Ik vind het zo naar dat je je kansloos voelt, dat ben je namelijk niet, al heb je daar nu niets aan.
Ik wou dat ik iets kon doen om ook maar een beetje van die leegte op te vullen, om het verdriet en de pijn iets minder te maken. Ik weet alleen niet hoe. Het enige dat ik kan doen is je een hele dikke knuffel geven. Liefs!
Wat verschrikkelijk dat je je zo voelt! Ik kan me dat wel voorstellen, jij zit op een punt waar het allemaal niet loopt zoals je wilt. Anderen lijken te hebben en te gaan doen wat jij wil.
Ik vind het zo naar dat je je kansloos voelt, dat ben je namelijk niet, al heb je daar nu niets aan.
Ik wou dat ik iets kon doen om ook maar een beetje van die leegte op te vullen, om het verdriet en de pijn iets minder te maken. Ik weet alleen niet hoe. Het enige dat ik kan doen is je een hele dikke knuffel geven. Liefs!
vrijdag 13 november 2009 om 22:56
quote:newstylista schreef op 12 november 2009 @ 21:25:
toch maar even van mij afschrijven. Ik voel me zo leeg vandaag. Ik vind het erg moeilijk dat mijn leven nu zo is. Ik zou graag willen dat het anders was.
Steeds weer die leegte, zoveel pijn en verdriet. Ik wil dat het stopt, ik hoop al jaren dat het stopt en dat mijn leven beter/anders word. Dag Newstylista, voel je je vandaag een beetje beter dan gisteren? Net als Mich_me wou ik dat ik iets voor je kon doen. Wat naar dat je je weer zo rot voelt. Deze periode van het jaar helpt natuurlijk ook niet. Ik hoop dat je iets aan je therapie hebt? Ik vind je een doorzetter en dat vind ik echt knap van je. Jij hebt er ook niet om gevraagd om je zo rot te voelen, maar je gaat toch maar weer elke dag de strijd aan in de hoop dat het beter wordt. Zijn er soms momenten dat je het gevoel hebt dat het beter gaat? Dat je je bv. ineens een paar dagen niet rot hebt gevoeld?
toch maar even van mij afschrijven. Ik voel me zo leeg vandaag. Ik vind het erg moeilijk dat mijn leven nu zo is. Ik zou graag willen dat het anders was.
Steeds weer die leegte, zoveel pijn en verdriet. Ik wil dat het stopt, ik hoop al jaren dat het stopt en dat mijn leven beter/anders word. Dag Newstylista, voel je je vandaag een beetje beter dan gisteren? Net als Mich_me wou ik dat ik iets voor je kon doen. Wat naar dat je je weer zo rot voelt. Deze periode van het jaar helpt natuurlijk ook niet. Ik hoop dat je iets aan je therapie hebt? Ik vind je een doorzetter en dat vind ik echt knap van je. Jij hebt er ook niet om gevraagd om je zo rot te voelen, maar je gaat toch maar weer elke dag de strijd aan in de hoop dat het beter wordt. Zijn er soms momenten dat je het gevoel hebt dat het beter gaat? Dat je je bv. ineens een paar dagen niet rot hebt gevoeld?
zaterdag 14 november 2009 om 11:38
Lieve NS,
heb even de tijd gevonden om bij te lezen en je te schrijven, heb je ook een mail gestuurd. Wat rot dat je je weer zo slecht voelde gisteren, voel je je vandaag beter?
Ik was erg onder de indruk van de teksten van nieuwsgierigmeisje, moest af en toe goed lezen wat ze bedoelt, maar ik geloof wel dat ze dingen heel goed benoemt. Heb je het gevoel dat je er wat aan hebt als jouw gevoelens en problemen in woorden worden gevat? Omdat ze dan geformuleerd zijn en daarmee tastbaar, zodat je er iets mee kunt, bedoel ik? Ik merkte zelf dat ik daar veel aan had, ik voelde me heel slecht, en toen geformuleerd was wat het was voelde ik me nog steeds slecht, maar kon ik er iets mee. En dat was een fijn gevoel, náást het slechte gevoel, dus dat bracht wat balans. Voel jij dat zo ook?
Ik begrijp heel goed dat je zou willen dat je leven anders was!! En dat mag je ook willen en dat mag je ook uitspreken, soms helpt het al heel erg om even je verhaal te doen, gedeelde smart is halve smart is maar al te waar, heb ik geleerd.
Ik las ook dat je het moeilijk vindt om mensen je verhaal te vertellen of hen over hun familie te vragen, omdat ze zich dan schuldig voelen dat ze wel een familie hebben. Daar wil ik 2 dingen op zeggen, als eerste: Wat geeft het als mensen zich schuldig voelen? Dat betekent dat ze je zien, dat ze met je meevoelen. Als jij hen niks kon schelen, hadden ze zich ook niet schuldig gevoeld. Als je jouw verdriet wegstopt, omdat anderen zich anders schuldig/rottig voelen, word jíj alleen maar verdrietiger. En jouw verdriet mag er ook zijn!
Als tweede, ik vind het zelf wel eens moeilijk als mensen over hun vader praten. Vaak zie ik bijvoorbeeld ook hier topics over mijn vader is ziek en ik maak me zo'n zorgen, bijvoorbeeld. Ik kan daar helemaal niks mee. Als mensen vertellen dat hun vader is overleden bijvoorbeeld, is mijn eerste gedachte 'Nou mooi toch!' En ik weet dat dat aan mij ligt, omdat ik niks kan met het hele concept "vader". Dat is iets dat ik ken uit verhalen van anderen, of uit films of uit de walgelijke merci-reclames. Maar ik voel daar niks bij. En ik weet dat dat iets is dat bij mij zit, niet bij de ander. Maar wat ik wil zeggen, want ik dwaal af in uitleg, is dat ik heb gemerkt dat mensen daar eigenlijk heel goed op reageren als ik dat uitspreek. Ik heb gisteren een vriendin gesproken van de middelbare school, wiens vader aan kanker gestorven is. Ze vertelde me het hele verhaal, ik luisterde en heb met haar meegeleefd, maar heb haar wel gezegd dat het voor mij moeilijk was om me er iets bij voor te stellen, ondanks dat het een heftig verhaal is, omdat ik niks met 'vaders' heb. En dat begreep ze. Dit was maar 1 voorbeeld, toevallig het recentste, maar ik merk dat vaker. Denk je dat dit jou ook zou kunnen helpen? Als je iemand naar zijn familie vraagt, om dan gewoon uit te spreken dat je het moeilijk vindt omdat je zelf geen familie hebt, maar dat je wel met die persoon meeleeft of gewoon wel in die persoon geïnteresseerd bent? Als je dat zo open vertelt, kunnen mensen het ook beter plaatsen denk ik als je dan alsnog dichtklapt of weinig kunt hebben of verdrietig wordt. Ook al laat je het niet zien, een klein beetje straal je altijd uit. En als je gewoon zegt dat je graag naar dingen vraagt omdat je geïnteresseerd bent, maar je het wel moeilijk vindt, stel je je open op, waardoor mensen dat ook meer naar jou doen. En dan zul je misschien ook wat meer het begrip krijgen, dat je zo nodig hebt lieverd!
Ik hoop dat mijn wazige verhaal een beetje duidelijk is. Ik bedoel dit niet als 'dit is de oplossing, doe er wat mee', maar als 'ik heb gemerkt dat het kan helpen als ik gewoon zeg dat het moeilijk is' dus misschien helpt het jou ook.
heb even de tijd gevonden om bij te lezen en je te schrijven, heb je ook een mail gestuurd. Wat rot dat je je weer zo slecht voelde gisteren, voel je je vandaag beter?
Ik was erg onder de indruk van de teksten van nieuwsgierigmeisje, moest af en toe goed lezen wat ze bedoelt, maar ik geloof wel dat ze dingen heel goed benoemt. Heb je het gevoel dat je er wat aan hebt als jouw gevoelens en problemen in woorden worden gevat? Omdat ze dan geformuleerd zijn en daarmee tastbaar, zodat je er iets mee kunt, bedoel ik? Ik merkte zelf dat ik daar veel aan had, ik voelde me heel slecht, en toen geformuleerd was wat het was voelde ik me nog steeds slecht, maar kon ik er iets mee. En dat was een fijn gevoel, náást het slechte gevoel, dus dat bracht wat balans. Voel jij dat zo ook?
Ik begrijp heel goed dat je zou willen dat je leven anders was!! En dat mag je ook willen en dat mag je ook uitspreken, soms helpt het al heel erg om even je verhaal te doen, gedeelde smart is halve smart is maar al te waar, heb ik geleerd.
Ik las ook dat je het moeilijk vindt om mensen je verhaal te vertellen of hen over hun familie te vragen, omdat ze zich dan schuldig voelen dat ze wel een familie hebben. Daar wil ik 2 dingen op zeggen, als eerste: Wat geeft het als mensen zich schuldig voelen? Dat betekent dat ze je zien, dat ze met je meevoelen. Als jij hen niks kon schelen, hadden ze zich ook niet schuldig gevoeld. Als je jouw verdriet wegstopt, omdat anderen zich anders schuldig/rottig voelen, word jíj alleen maar verdrietiger. En jouw verdriet mag er ook zijn!
Als tweede, ik vind het zelf wel eens moeilijk als mensen over hun vader praten. Vaak zie ik bijvoorbeeld ook hier topics over mijn vader is ziek en ik maak me zo'n zorgen, bijvoorbeeld. Ik kan daar helemaal niks mee. Als mensen vertellen dat hun vader is overleden bijvoorbeeld, is mijn eerste gedachte 'Nou mooi toch!' En ik weet dat dat aan mij ligt, omdat ik niks kan met het hele concept "vader". Dat is iets dat ik ken uit verhalen van anderen, of uit films of uit de walgelijke merci-reclames. Maar ik voel daar niks bij. En ik weet dat dat iets is dat bij mij zit, niet bij de ander. Maar wat ik wil zeggen, want ik dwaal af in uitleg, is dat ik heb gemerkt dat mensen daar eigenlijk heel goed op reageren als ik dat uitspreek. Ik heb gisteren een vriendin gesproken van de middelbare school, wiens vader aan kanker gestorven is. Ze vertelde me het hele verhaal, ik luisterde en heb met haar meegeleefd, maar heb haar wel gezegd dat het voor mij moeilijk was om me er iets bij voor te stellen, ondanks dat het een heftig verhaal is, omdat ik niks met 'vaders' heb. En dat begreep ze. Dit was maar 1 voorbeeld, toevallig het recentste, maar ik merk dat vaker. Denk je dat dit jou ook zou kunnen helpen? Als je iemand naar zijn familie vraagt, om dan gewoon uit te spreken dat je het moeilijk vindt omdat je zelf geen familie hebt, maar dat je wel met die persoon meeleeft of gewoon wel in die persoon geïnteresseerd bent? Als je dat zo open vertelt, kunnen mensen het ook beter plaatsen denk ik als je dan alsnog dichtklapt of weinig kunt hebben of verdrietig wordt. Ook al laat je het niet zien, een klein beetje straal je altijd uit. En als je gewoon zegt dat je graag naar dingen vraagt omdat je geïnteresseerd bent, maar je het wel moeilijk vindt, stel je je open op, waardoor mensen dat ook meer naar jou doen. En dan zul je misschien ook wat meer het begrip krijgen, dat je zo nodig hebt lieverd!
Ik hoop dat mijn wazige verhaal een beetje duidelijk is. Ik bedoel dit niet als 'dit is de oplossing, doe er wat mee', maar als 'ik heb gemerkt dat het kan helpen als ik gewoon zeg dat het moeilijk is' dus misschien helpt het jou ook.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
zaterdag 14 november 2009 om 14:00
O en lieverd, ik weet niet of je veel met muziek hebt voor je eigen gevoel, maar ik heb hier altijd heel veel aan als ik een zetje nodig heb:
http://www.youtube.com/watch?v=mYqx0Fp98yg
http://www.youtube.com/watch?v=mYqx0Fp98yg
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
zaterdag 14 november 2009 om 15:01
Ik heb een paar stukjes gelezen. Het hele topic volgen is teveel voor me.
In situaties dat anderen over hun familie vertellen... Is het dan mogelijk voor jou om te zeggen: Ik heb geen contact meer met mijn familie. Ik praat er liever niet over.
Ik zit in een hele andere situatie dan jij. Maar waar ik soms niet over wil praten is opleiding en studie. Ik heb mijn studie niet afgemaakt omdat ik ziek werd.
Soms in 'social talk' draai ik het verhaal zo alsof ik het wel afgemaakt heb (mensen die ik na dat gesprek toch nooit meer zie). Soms zeg ik dat ik mijn studie niet afgemaakt heb 'Maar ik wil het er eigenlijk niet over hebben nu'.
Veel vaker ga ik situaties uit de weg. Heb zelfs vriendschappen die op een laag pitje staan omdat ik geen zin heb in persoonlijke gesprekken het laatste jaar.
(Dat gaat dan niet zozeer over die studie... meer over hoe het nu gaat. Ik wil niet dat ze vragen wanneer ik weer ga studeren, wanneer ik ga werken etc. Het proces waar ik nu doorheen ga (verwerken, begrijpen, accepteren) lijkt voor de buitenwereld stilzitten, maar dat is het niet. Maar het contact met mensen die al lang een baan hebben enzo is soms lastig vanwege het onbegrip dat zij tegenover mij hebben).
Op feestjes begin ik gesprekjes over alledaagse dingen, en hoop dan te voorkomen dat mensen naar studie en werk gaan vragen. Ik hoop binnen een half jaar zover te zijn dat ik WEL iets te vertellen heb op dat gebied. Maar ga me niet overhaasten voor 'andere mensen'.
Merk jij ook dat je mensen soms niet dichtbij wilt laten komen, want 'ze kunnen vragen gaan stellen'?
Al is het maar 'alles goed'? op een moment dat je je heel slecht voelt, dat kan soms ongemakkelijk zijn.
In situaties dat anderen over hun familie vertellen... Is het dan mogelijk voor jou om te zeggen: Ik heb geen contact meer met mijn familie. Ik praat er liever niet over.
Ik zit in een hele andere situatie dan jij. Maar waar ik soms niet over wil praten is opleiding en studie. Ik heb mijn studie niet afgemaakt omdat ik ziek werd.
Soms in 'social talk' draai ik het verhaal zo alsof ik het wel afgemaakt heb (mensen die ik na dat gesprek toch nooit meer zie). Soms zeg ik dat ik mijn studie niet afgemaakt heb 'Maar ik wil het er eigenlijk niet over hebben nu'.
Veel vaker ga ik situaties uit de weg. Heb zelfs vriendschappen die op een laag pitje staan omdat ik geen zin heb in persoonlijke gesprekken het laatste jaar.
(Dat gaat dan niet zozeer over die studie... meer over hoe het nu gaat. Ik wil niet dat ze vragen wanneer ik weer ga studeren, wanneer ik ga werken etc. Het proces waar ik nu doorheen ga (verwerken, begrijpen, accepteren) lijkt voor de buitenwereld stilzitten, maar dat is het niet. Maar het contact met mensen die al lang een baan hebben enzo is soms lastig vanwege het onbegrip dat zij tegenover mij hebben).
Op feestjes begin ik gesprekjes over alledaagse dingen, en hoop dan te voorkomen dat mensen naar studie en werk gaan vragen. Ik hoop binnen een half jaar zover te zijn dat ik WEL iets te vertellen heb op dat gebied. Maar ga me niet overhaasten voor 'andere mensen'.
Merk jij ook dat je mensen soms niet dichtbij wilt laten komen, want 'ze kunnen vragen gaan stellen'?
Al is het maar 'alles goed'? op een moment dat je je heel slecht voelt, dat kan soms ongemakkelijk zijn.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 15 november 2009 om 15:01
@kanarie: ik voel me nog niet weer beter qua gevoel, de leegte blijft aanhouden en is echt ondragelijk. Ik kan amper iets doen, alle energie is uit mijn lichaam weg en het voelt alsof mijn hart eruit is gerukt. Fysiek heb ik daar ook altijd pijn, als ik mij zo voel.
Lief dat je wel iets voor me zou willen doen therapie is nog niet echt begonnen, een tijdje geleden heb ik een intake gehad, ik moet die hele beginfase/kennismakingsfase nog helemaal door, terwijl ik het nu zo nodig heb om echt aan de slag te gaan.
Ik zet bij anderen zoveel mogelijk een masker op, dat komt er dan thuis allemaal uit, dus voor 's avonds & in het weekend. verdriet wordt dan afgewisseld met intense boosheid naar mijzelf toe, wat mij mij weer verdrietig maakt en machteloos en daarna volgt weer boosheid op alles wat is geweest en alles wat er nog niet is.
Op zo'n moment kan ik echt niet meer, dan vraag ik mij wel af hoeveel kun je als mens hebben, ik heb al zoveel meegemaakt. Ik wou dat ik kon verdwijnen, geen mensen om mij hen, zodat ik niet steeds geconfronteerd wordt met de dingen die ik zo mis/naar verlang. Maar ik weet dat dit geen oplossing is, ik neem mijzelf met mij mee. Die eenzaamheid & leegte blijft waarheen ik ook ga.
ook ik heb wel zitten nadenken over medicatieverhoging. Hoe meer kerst naderd, hoe depressiever ik ga worden, en hoe meer ik af ga glijden. Maar op internet las ik dat er geen medicatie bestaat tegen leegte. Heel verwarrend vind ik dat. Want van de leegte word ik depressief, dan kan ik dus medicatie gaan sliken om mij iets beter te voelen, maar de leegte komt terug, wat mij dus weer depressief maakt en dat betekend dat je steeds weer meer medicatie zal moeten gaan slikken, zodat je gevoel totaal is afgevlakt. Maar zelfs dan denk ik dat de leegte voelbaar zal blijven, op de lange termijn heb ik dus niks aan medicatie
Ik ben vooral ook boos op dingen die ik steeds verkeerd doe, op het moment dat ik het doe, heb ik het al door, wanneer ik dan thuis ben denk ik steeds, waarom doe je toch niet eens normaal. Ik kan mij best veel met anderen bemoeien en dat doe ik niet om die ander tot last te zijn, maar om een gevoel te hebben van erbij horen, ik kan mij voorstellen dat dit voor anderen heel irritant is. Maar als ik kijk naar bepaalde mensen zij hebben zo'n leuke jeugd, elke week op stap, leuke vrienden, sjans met jongens etc etc. IK heb die fase compleet gemist, en wil daar nog steeds onderdeel van uitmaken, maar ik moet hun niet de les gaan lezen en mij overal mee bemoeien.
Als anderen aan het knuffelen zijn, of bij elkaar op schoot zitten, kan ik mij ook heel erg leeg gaan voelen. Dan ben ik jaloers, waarom kunnen hun dat wel en ik niet.
En ik heb steeds het gevoel dat mensen mij niet mogen, of dat ik er niet bij mag horen. Een aantal mensen in mijn omgeving zouden wat gaan doen, er werd niets aan mij gevraagd, dus heb ik op een grappige manier mijzelf maar uitgenodigd, wat hun dan niet weten is dat daar een kern van waarheid in zit. Achteraf voelde ik mijzelf zo stom, ik wil niet eens meer mee, want ik voel me ongemakkelijk, ik heb mezelf opgedrongen. Later hadden ze het over een ander uitje, ja leuk dan gaat die en die ook mee. Mijn naam werd niet genoemd, ik voelde mij gelijk weer erg alleen, ik mag er niet bij horen.
Ik let te veel op anderen, ik moet accepteren dat anderen op een andere manier in elkaar zitten, en als ik daar last van heb, moet ik gewoonn mijn mond houden en mij kunnen inleven hoe het voor hun is.
Niet steeds mijn eigen verhaal er tussen door vertellen, maar luisteren naar de ander. Weer een groepje die ergens heen ging, en zij had iets leuks gekregen, ik voelde mij toen ook buitengesloten. Ik snap wel waarom ik niet meekon, maar op zo'n moment ben ik ook jaloers, zij staat altijd in de belangstelling, iedereen vind haar leuk, eel vrienden etc etc. Ik voel mij zo lelijk en niks waard bij haar. Maar vind het dan ook stom dat ik niet enthousiast voor haar kan zijn en naar haar kan luisteren.
Als ik misschien maar vaak genoeg tegen mijzelf zeg, dat ik normaal moet doen, helpt dat misschien. Dan vinden anderen mij misschien wel aardig. Eigenlijk cijfer ik mijzelf dan compleet weg en maak ik mijzelf onzichtbaar. Ik probeer ook maar van alles aan te grijpen, zodat het beter word, totdat ik weet hoe, blijft het een kwestie van overleven
Jullie hoeven niks met dit verhala hoor, ik moest even van mij afschrijven
Lief dat je wel iets voor me zou willen doen therapie is nog niet echt begonnen, een tijdje geleden heb ik een intake gehad, ik moet die hele beginfase/kennismakingsfase nog helemaal door, terwijl ik het nu zo nodig heb om echt aan de slag te gaan.
Ik zet bij anderen zoveel mogelijk een masker op, dat komt er dan thuis allemaal uit, dus voor 's avonds & in het weekend. verdriet wordt dan afgewisseld met intense boosheid naar mijzelf toe, wat mij mij weer verdrietig maakt en machteloos en daarna volgt weer boosheid op alles wat is geweest en alles wat er nog niet is.
Op zo'n moment kan ik echt niet meer, dan vraag ik mij wel af hoeveel kun je als mens hebben, ik heb al zoveel meegemaakt. Ik wou dat ik kon verdwijnen, geen mensen om mij hen, zodat ik niet steeds geconfronteerd wordt met de dingen die ik zo mis/naar verlang. Maar ik weet dat dit geen oplossing is, ik neem mijzelf met mij mee. Die eenzaamheid & leegte blijft waarheen ik ook ga.
ook ik heb wel zitten nadenken over medicatieverhoging. Hoe meer kerst naderd, hoe depressiever ik ga worden, en hoe meer ik af ga glijden. Maar op internet las ik dat er geen medicatie bestaat tegen leegte. Heel verwarrend vind ik dat. Want van de leegte word ik depressief, dan kan ik dus medicatie gaan sliken om mij iets beter te voelen, maar de leegte komt terug, wat mij dus weer depressief maakt en dat betekend dat je steeds weer meer medicatie zal moeten gaan slikken, zodat je gevoel totaal is afgevlakt. Maar zelfs dan denk ik dat de leegte voelbaar zal blijven, op de lange termijn heb ik dus niks aan medicatie
Ik ben vooral ook boos op dingen die ik steeds verkeerd doe, op het moment dat ik het doe, heb ik het al door, wanneer ik dan thuis ben denk ik steeds, waarom doe je toch niet eens normaal. Ik kan mij best veel met anderen bemoeien en dat doe ik niet om die ander tot last te zijn, maar om een gevoel te hebben van erbij horen, ik kan mij voorstellen dat dit voor anderen heel irritant is. Maar als ik kijk naar bepaalde mensen zij hebben zo'n leuke jeugd, elke week op stap, leuke vrienden, sjans met jongens etc etc. IK heb die fase compleet gemist, en wil daar nog steeds onderdeel van uitmaken, maar ik moet hun niet de les gaan lezen en mij overal mee bemoeien.
Als anderen aan het knuffelen zijn, of bij elkaar op schoot zitten, kan ik mij ook heel erg leeg gaan voelen. Dan ben ik jaloers, waarom kunnen hun dat wel en ik niet.
En ik heb steeds het gevoel dat mensen mij niet mogen, of dat ik er niet bij mag horen. Een aantal mensen in mijn omgeving zouden wat gaan doen, er werd niets aan mij gevraagd, dus heb ik op een grappige manier mijzelf maar uitgenodigd, wat hun dan niet weten is dat daar een kern van waarheid in zit. Achteraf voelde ik mijzelf zo stom, ik wil niet eens meer mee, want ik voel me ongemakkelijk, ik heb mezelf opgedrongen. Later hadden ze het over een ander uitje, ja leuk dan gaat die en die ook mee. Mijn naam werd niet genoemd, ik voelde mij gelijk weer erg alleen, ik mag er niet bij horen.
Ik let te veel op anderen, ik moet accepteren dat anderen op een andere manier in elkaar zitten, en als ik daar last van heb, moet ik gewoonn mijn mond houden en mij kunnen inleven hoe het voor hun is.
Niet steeds mijn eigen verhaal er tussen door vertellen, maar luisteren naar de ander. Weer een groepje die ergens heen ging, en zij had iets leuks gekregen, ik voelde mij toen ook buitengesloten. Ik snap wel waarom ik niet meekon, maar op zo'n moment ben ik ook jaloers, zij staat altijd in de belangstelling, iedereen vind haar leuk, eel vrienden etc etc. Ik voel mij zo lelijk en niks waard bij haar. Maar vind het dan ook stom dat ik niet enthousiast voor haar kan zijn en naar haar kan luisteren.
Als ik misschien maar vaak genoeg tegen mijzelf zeg, dat ik normaal moet doen, helpt dat misschien. Dan vinden anderen mij misschien wel aardig. Eigenlijk cijfer ik mijzelf dan compleet weg en maak ik mijzelf onzichtbaar. Ik probeer ook maar van alles aan te grijpen, zodat het beter word, totdat ik weet hoe, blijft het een kwestie van overleven
Jullie hoeven niks met dit verhala hoor, ik moest even van mij afschrijven
zondag 15 november 2009 om 15:09
@bonny: ik vond de posts van nieuwsgierigmeisje ingewikkeld, op dit moment lukt het mij niet goed om het duidelijk te krijgen. Op zich weet ik prima wat er allemaal speelt, juist als het op papier staat, is het erg confronterend voor mij en ga ik mezelf nog meer haten, omdat ik in mijn ogen echt compleet gestoord ben.
Ik kan mij voorstellen dat jij niks met vaders hebt. Wel heel mooi dat je die vriendin kan steunen, maar ook je eigen moeilijkheden kon vertellen en dat ze daar begrip voor had
dank je voor het nummer, ik kende het nummer en vind het mooie tekst.
@moonlight: Ik kan mij heel goed voorstellen dat je het lastig vind als mensen daar naar vragen. Er is niet altijd begrip voor en mensen rekenen je daar toch snel op af.
Ik herken het wel, ik heb dat ook gehad, ik ging mensen ook uit de weg, omdat ik niet wilde dat ze gingen vragen wat voor studie ik deed. Nu is dat anders, want ik doe weer een opleiding, dus nu kan ik daar over vertellen.
Met familie heb ik dat niet, ik zou het juist fijn vinden als mensen daar naar vragen, ik wil het er juit wel over hebben, maar mensen vragen er niet na.
Veel sterkte, ik weet zeker dat het je gaat lukken om over een tijd weer aan een opleiding/studie te kunnen beginnen
Ik heb dat wel geprobeerd, met het gevolg, dat niemand meer wat zei daarover en op zijn tenen ging lopen. Ik vind het dan ook moeilijk, wnat dan word het allemaal oppervlakkig en gaan ze naar anderen met hun verhaal en dan voel ik me des te meer er niet bij horen.
Ik kan mij voorstellen dat jij niks met vaders hebt. Wel heel mooi dat je die vriendin kan steunen, maar ook je eigen moeilijkheden kon vertellen en dat ze daar begrip voor had
dank je voor het nummer, ik kende het nummer en vind het mooie tekst.
@moonlight: Ik kan mij heel goed voorstellen dat je het lastig vind als mensen daar naar vragen. Er is niet altijd begrip voor en mensen rekenen je daar toch snel op af.
Ik herken het wel, ik heb dat ook gehad, ik ging mensen ook uit de weg, omdat ik niet wilde dat ze gingen vragen wat voor studie ik deed. Nu is dat anders, want ik doe weer een opleiding, dus nu kan ik daar over vertellen.
Met familie heb ik dat niet, ik zou het juist fijn vinden als mensen daar naar vragen, ik wil het er juit wel over hebben, maar mensen vragen er niet na.
Veel sterkte, ik weet zeker dat het je gaat lukken om over een tijd weer aan een opleiding/studie te kunnen beginnen
Ik heb dat wel geprobeerd, met het gevolg, dat niemand meer wat zei daarover en op zijn tenen ging lopen. Ik vind het dan ook moeilijk, wnat dan word het allemaal oppervlakkig en gaan ze naar anderen met hun verhaal en dan voel ik me des te meer er niet bij horen.
zondag 15 november 2009 om 17:08
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:09:
@bonny: ik vond de posts van nieuwsgierigmeisje ingewikkeld, op dit moment lukt het mij niet goed om het duidelijk te krijgen. Op zich weet ik prima wat er allemaal speelt, juist als het op papier staat, is het erg confronterend voor mij en ga ik mezelf nog meer haten, omdat ik in mijn ogen echt compleet gestoord ben.
Mag ik je erop wijzen dat dit een tegenstrijdig signaal is met wat je zegt over dat je het fijn vindt als mensen door vragen en belangstelling tonen?
Mij helpt het als ik inzicht krijg in hoe ik zelf functioneer, pas dan kun je het veranderen volgens mij. Vandaar dat ik met je mee probeer te denken en me probeer in te leven.
Zo werkt het voor jou dus niet?
Tot slot; eis niet te veel van jezelf! 1 stapje tegelijk! (En soms eerst weer een paar stapjes terug voordat je weer vooruit kunt).
@bonny: ik vond de posts van nieuwsgierigmeisje ingewikkeld, op dit moment lukt het mij niet goed om het duidelijk te krijgen. Op zich weet ik prima wat er allemaal speelt, juist als het op papier staat, is het erg confronterend voor mij en ga ik mezelf nog meer haten, omdat ik in mijn ogen echt compleet gestoord ben.
Mag ik je erop wijzen dat dit een tegenstrijdig signaal is met wat je zegt over dat je het fijn vindt als mensen door vragen en belangstelling tonen?
Mij helpt het als ik inzicht krijg in hoe ik zelf functioneer, pas dan kun je het veranderen volgens mij. Vandaar dat ik met je mee probeer te denken en me probeer in te leven.
Zo werkt het voor jou dus niet?
Tot slot; eis niet te veel van jezelf! 1 stapje tegelijk! (En soms eerst weer een paar stapjes terug voordat je weer vooruit kunt).
zondag 15 november 2009 om 17:21
Dat kan k me goed voorstellen, dat t confronterend kan zijn. Misschien kun je je er op een ander moment wat beter op focussen, wanneer je weer iets minder 'verzuipt' in je emoties. Want dat je er tot over je oren in zit kunnen we zowat door t scherm heen voelen. Ik leef met je mee, voor zover dat kan!
En voel je niet verplicht hoor, om al mijn hersenspinsels tot je te nemen
Je moet al zo veel van jezelf. Niet vergeten dat er een moment komt dat je weer een stapje vooruit kan zetten!
En voel je niet verplicht hoor, om al mijn hersenspinsels tot je te nemen
Je moet al zo veel van jezelf. Niet vergeten dat er een moment komt dat je weer een stapje vooruit kan zetten!
zondag 15 november 2009 om 17:25
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:
Ik kan mij best veel met anderen bemoeien en dat doe ik niet om die ander tot last te zijn, maar om een gevoel te hebben van erbij horen, ik kan mij voorstellen dat dit voor anderen heel irritant is.
Toch grappig, dit herken ik heel erg bij mezelf.
Maar dat terzijde.
Hou je taai meis!
Ik kan mij best veel met anderen bemoeien en dat doe ik niet om die ander tot last te zijn, maar om een gevoel te hebben van erbij horen, ik kan mij voorstellen dat dit voor anderen heel irritant is.
Toch grappig, dit herken ik heel erg bij mezelf.
Maar dat terzijde.
Hou je taai meis!
zondag 15 november 2009 om 23:29
maandag 16 november 2009 om 13:59
@nieuwsgierigmeisje:fijn dat je het snapt ik ben niet naar mijn opleiding gegaan vandaag, voel mij zo'n mislukkeling. er zijn mensen die met een levensbedreigende ziekte te maken hebben en voor hun leven vechten. ondanks dat zien ze zoveel moois, zelfs in kleine dingen.
mij lukt het niet, misschien gaat het wel nooit lukken.
mij lukt het niet, misschien gaat het wel nooit lukken.
maandag 16 november 2009 om 16:22
NS, het leven is niet een weegschaal waarbij de ellende van de één meer weegt dan de ellende van de ander.
Misschien hebben die mensen met een levensbedreigende ziekte wel een enorm lieve familie om zich heen. Misschien hebben ze geen familie, maar wel vrienden.
Iemand anders heeft een gezond lichaam én familie én vrienden. Weer een ander heeft het allemaal niet, misschien.
Probeer jezelf niet te vergelijken met anderen, en daaruit te concluderen dat jij je niet ongelukkig zou mogen voelen.
Jij hebt dit gevoel en dat mag je serieus nemen. Moet je serieus nemen, zelfs.
Je ziet op tegen de decembermaand zeg je. Kan ik me voorstellen, draait toch om 'gezelligheid' en als je dat niet kent, mis je dat misschien. Het is nog zo'n donkere koude maand ook.
Hoe is januari voor jou, in het algemeen? Voel je dan opluchting, of is die maand ook moeilijk?
Misschien hebben die mensen met een levensbedreigende ziekte wel een enorm lieve familie om zich heen. Misschien hebben ze geen familie, maar wel vrienden.
Iemand anders heeft een gezond lichaam én familie én vrienden. Weer een ander heeft het allemaal niet, misschien.
Probeer jezelf niet te vergelijken met anderen, en daaruit te concluderen dat jij je niet ongelukkig zou mogen voelen.
Jij hebt dit gevoel en dat mag je serieus nemen. Moet je serieus nemen, zelfs.
Je ziet op tegen de decembermaand zeg je. Kan ik me voorstellen, draait toch om 'gezelligheid' en als je dat niet kent, mis je dat misschien. Het is nog zo'n donkere koude maand ook.
Hoe is januari voor jou, in het algemeen? Voel je dan opluchting, of is die maand ook moeilijk?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 november 2009 om 22:16
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:
@kanarie: ik voel me nog niet weer beter qua gevoel, de leegte blijft aanhouden en is echt ondragelijk. Ik kan amper iets doen, alle energie is uit mijn lichaam weg en het voelt alsof mijn hart eruit is gerukt. Fysiek heb ik daar ook altijd pijn, als ik mij zo voel.
Wat vreselijk naar voor je dat dit gevoel maar blijft aanhouden. Ik weet hoe vreselijk het voelt en hoe ondragelijk het is. En inderdaad dat fysieke gevoel. Wel heel goed dat je het van je afschrijft, misschien helpt je dat een beetje. Ik vind het heel fijn om op het forum te kunnen schrijven als ik zo'n last van leegte heb, dan lijkt het alsof ik het niet allemaal in mijn eentje hoef te dragen. Als ik me echt heel rot voel (meestal in het weekend) stuur ik een mailtje naar mijn therapeut, en die stuurt me dan soms een antwoord, dat helpt me ook enorm.
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:Lief dat je wel iets voor me zou willen doen therapie is nog niet echt begonnen, een tijdje geleden heb ik een intake gehad, ik moet die hele beginfase/kennismakingsfase nog helemaal door, terwijl ik het nu zo nodig heb om echt aan de slag te gaan.
Wat jammer dat het zo lang duurt voordat je kan beginnen, weet jij waarom het zo lang duurt? Is het een speciale, intensieve therapie?
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:Ik zet bij anderen zoveel mogelijk een masker op, dat komt er dan thuis allemaal uit, dus voor 's avonds & in het weekend. verdriet wordt dan afgewisseld met intense boosheid naar mijzelf toe, wat mij mij weer verdrietig maakt en machteloos en daarna volgt weer boosheid op alles wat is geweest en alles wat er nog niet is.
O, dat herken ik ook heel erg. Het jammere is dat juist dat masker je daarna weer een gevoel van leegte geeft. Ik krijg een gevoel van leegte als ik me niet verbonden voel met mensen (en ik voel me bijna nooit verbonden met mensen, omdat ik ook weinig vertrouwen heb in dat ze mij leuk vinden). Maar het is zo moeilijk om dat gevoel van verbondenheid te krijgen! Want daarvoor moet je eerst vertrouwen in jezelf hebben en dat is een lang proces dat echt moet groeien en dat je echt moet leren.
En ja die boosheid op jezelf. Wat doe je als je zo boos bent op jezelf? Hoe geef je uiting aan je boosheid?
Ik heb daar ook heel veel last van gehad, destructief gedrag enzo, bij mij is dat gelukkig wel minder geworden door therapie.
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:Op zo'n moment kan ik echt niet meer, dan vraag ik mij wel af hoeveel kun je als mens hebben, ik heb al zoveel meegemaakt. Ik wou dat ik kon verdwijnen, geen mensen om mij hen, zodat ik niet steeds geconfronteerd wordt met de dingen die ik zo mis/naar verlang. Maar ik weet dat dit geen oplossing is, ik neem mijzelf met mij mee. Die eenzaamheid & leegte blijft waarheen ik ook ga.
Kon je maar ergens heen vluchten waar je dat gevoel niet hebt he, naar een mooi onbewoond eiland ofzo. Ik vind dat je het wel heel mooi hebt verwoord, ik ken dat gevoel ook heel sterk, en die frustratie dat je overal naar toe kunt gaan in de wereld maar dat dat rotte gevoel je gewoon blijft achtervolgen
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:ook ik heb wel zitten nadenken over medicatieverhoging. Hoe meer kerst naderd, hoe depressiever ik ga worden, en hoe meer ik af ga glijden. Maar op internet las ik dat er geen medicatie bestaat tegen leegte. Heel verwarrend vind ik dat. Want van de leegte word ik depressief, dan kan ik dus medicatie gaan sliken om mij iets beter te voelen, maar de leegte komt terug, wat mij dus weer depressief maakt en dat betekend dat je steeds weer meer medicatie zal moeten gaan slikken, zodat je gevoel totaal is afgevlakt. Maar zelfs dan denk ik dat de leegte voelbaar zal blijven, op de lange termijn heb ik dus niks aan medicatie
Hoeveel slik je nu en waarvan? AD kunnen de leegte natuurlijk niet wegnemen, maar ze kunnen de onderlaag wel iets minder heftig maken. Uiteindelijk is het ook een soort vicieuze cirkel volgens mij: door de leegte voel je je depressief en door de depressie zie je alles met een heel negatieve blik waardoor je je alleen maar nog rotter gaat voelen. Met AD kan je die negatieve spiraal toch een beetje doorbreken (bij mij werkt het tenminste zo, maar uiteindelijk is het voor iedereen natuurlijk weer anders)
Nou ja, dit waren maar wat reacties van mijn kant!
Heel veel sterkte in ieder geval!
@kanarie: ik voel me nog niet weer beter qua gevoel, de leegte blijft aanhouden en is echt ondragelijk. Ik kan amper iets doen, alle energie is uit mijn lichaam weg en het voelt alsof mijn hart eruit is gerukt. Fysiek heb ik daar ook altijd pijn, als ik mij zo voel.
Wat vreselijk naar voor je dat dit gevoel maar blijft aanhouden. Ik weet hoe vreselijk het voelt en hoe ondragelijk het is. En inderdaad dat fysieke gevoel. Wel heel goed dat je het van je afschrijft, misschien helpt je dat een beetje. Ik vind het heel fijn om op het forum te kunnen schrijven als ik zo'n last van leegte heb, dan lijkt het alsof ik het niet allemaal in mijn eentje hoef te dragen. Als ik me echt heel rot voel (meestal in het weekend) stuur ik een mailtje naar mijn therapeut, en die stuurt me dan soms een antwoord, dat helpt me ook enorm.
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:Lief dat je wel iets voor me zou willen doen therapie is nog niet echt begonnen, een tijdje geleden heb ik een intake gehad, ik moet die hele beginfase/kennismakingsfase nog helemaal door, terwijl ik het nu zo nodig heb om echt aan de slag te gaan.
Wat jammer dat het zo lang duurt voordat je kan beginnen, weet jij waarom het zo lang duurt? Is het een speciale, intensieve therapie?
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:Ik zet bij anderen zoveel mogelijk een masker op, dat komt er dan thuis allemaal uit, dus voor 's avonds & in het weekend. verdriet wordt dan afgewisseld met intense boosheid naar mijzelf toe, wat mij mij weer verdrietig maakt en machteloos en daarna volgt weer boosheid op alles wat is geweest en alles wat er nog niet is.
O, dat herken ik ook heel erg. Het jammere is dat juist dat masker je daarna weer een gevoel van leegte geeft. Ik krijg een gevoel van leegte als ik me niet verbonden voel met mensen (en ik voel me bijna nooit verbonden met mensen, omdat ik ook weinig vertrouwen heb in dat ze mij leuk vinden). Maar het is zo moeilijk om dat gevoel van verbondenheid te krijgen! Want daarvoor moet je eerst vertrouwen in jezelf hebben en dat is een lang proces dat echt moet groeien en dat je echt moet leren.
En ja die boosheid op jezelf. Wat doe je als je zo boos bent op jezelf? Hoe geef je uiting aan je boosheid?
Ik heb daar ook heel veel last van gehad, destructief gedrag enzo, bij mij is dat gelukkig wel minder geworden door therapie.
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:Op zo'n moment kan ik echt niet meer, dan vraag ik mij wel af hoeveel kun je als mens hebben, ik heb al zoveel meegemaakt. Ik wou dat ik kon verdwijnen, geen mensen om mij hen, zodat ik niet steeds geconfronteerd wordt met de dingen die ik zo mis/naar verlang. Maar ik weet dat dit geen oplossing is, ik neem mijzelf met mij mee. Die eenzaamheid & leegte blijft waarheen ik ook ga.
Kon je maar ergens heen vluchten waar je dat gevoel niet hebt he, naar een mooi onbewoond eiland ofzo. Ik vind dat je het wel heel mooi hebt verwoord, ik ken dat gevoel ook heel sterk, en die frustratie dat je overal naar toe kunt gaan in de wereld maar dat dat rotte gevoel je gewoon blijft achtervolgen
quote:newstylista schreef op 15 november 2009 @ 15:01:ook ik heb wel zitten nadenken over medicatieverhoging. Hoe meer kerst naderd, hoe depressiever ik ga worden, en hoe meer ik af ga glijden. Maar op internet las ik dat er geen medicatie bestaat tegen leegte. Heel verwarrend vind ik dat. Want van de leegte word ik depressief, dan kan ik dus medicatie gaan sliken om mij iets beter te voelen, maar de leegte komt terug, wat mij dus weer depressief maakt en dat betekend dat je steeds weer meer medicatie zal moeten gaan slikken, zodat je gevoel totaal is afgevlakt. Maar zelfs dan denk ik dat de leegte voelbaar zal blijven, op de lange termijn heb ik dus niks aan medicatie
Hoeveel slik je nu en waarvan? AD kunnen de leegte natuurlijk niet wegnemen, maar ze kunnen de onderlaag wel iets minder heftig maken. Uiteindelijk is het ook een soort vicieuze cirkel volgens mij: door de leegte voel je je depressief en door de depressie zie je alles met een heel negatieve blik waardoor je je alleen maar nog rotter gaat voelen. Met AD kan je die negatieve spiraal toch een beetje doorbreken (bij mij werkt het tenminste zo, maar uiteindelijk is het voor iedereen natuurlijk weer anders)
Nou ja, dit waren maar wat reacties van mijn kant!
Heel veel sterkte in ieder geval!
dinsdag 17 november 2009 om 00:15
@mich: dank je
@kanarie: ik vind het ergens toch wel fijn dat je mijn gevoel herkent. Niet te verwarren met dat ik het fijn vind,dat jij dat gevoel ook kent. Het is een verschrikkelijk gevoel, dat gun ik niemand! Wel fijn dat dit forum je steun geeft en dat je je therapeut kan mailen, kan mij voorstellen dat je dat als prettig ervaart.
klopt het is een intensieve therapie, en daarom moet de problematiek voor haar ook helemaal duidelijk zijn. Maar aangezien ik al eedere therapiën heb gedaan, had ik gehoopt, dat ze via die manier al veel wist.
Wat herkenbaar wat je schrijft over dat niet verbonden voelen. Hoe heb je dat naar je partner toe? en je kindje in je buik, voel je daar wel een band mee? Bij mij slaat alles naar binnen, soms komt er boosheid uit, maar dat verdwijnt ook wel weer redelijk snel. Ik denk dat ik heel veel opgekropte gevoelens in mij heb zitten (misschien zelfs wel gevoelens die ik al heel lang onderdruk, of dat ik niet eens weet dat ze er zijn/zitten) die moeten er toch uit, maar ik zou zelf niet weten hoe ik dat voor elkaar krijg.
Ik heb dat destructieve gedrag ook gehad, en is nu ook minder, maar nog steeds wel erg belemmerend. Ik zorg niet goed voor mijzelf, eigenlijk in alle opzichten. Ik voel me niet de moeite waard, dat komt door de dingen die ik heb meegemaakt. Mag ik vragen hoe jouw destructieve gedrag zich uit? en hoe heb je ervoor gezorgd dat dit minder is geworden?
Ja precies, zoals ik het voel ben ik eigenlijk zelf mijn grootste vijand. Het volgt mij op de voet, ik kan mij niet verstoppen, want uiteindelijk haalt het mij in
Ik slik Citalopram, 40 mg. Ik heb ook andere medicatie geslikt en ben toen op een gegeven moment ook wel omhoog gegaan, maar de leegte was er nog steeds en daardoor voelde ik mij alsnog depressief.
Ik moet het misschien maar weer eens bespreken. Fijn dat het jouw wel enigzins helpt! dank je, jij ook heel veel sterkte!
@kanarie: ik vind het ergens toch wel fijn dat je mijn gevoel herkent. Niet te verwarren met dat ik het fijn vind,dat jij dat gevoel ook kent. Het is een verschrikkelijk gevoel, dat gun ik niemand! Wel fijn dat dit forum je steun geeft en dat je je therapeut kan mailen, kan mij voorstellen dat je dat als prettig ervaart.
klopt het is een intensieve therapie, en daarom moet de problematiek voor haar ook helemaal duidelijk zijn. Maar aangezien ik al eedere therapiën heb gedaan, had ik gehoopt, dat ze via die manier al veel wist.
Wat herkenbaar wat je schrijft over dat niet verbonden voelen. Hoe heb je dat naar je partner toe? en je kindje in je buik, voel je daar wel een band mee? Bij mij slaat alles naar binnen, soms komt er boosheid uit, maar dat verdwijnt ook wel weer redelijk snel. Ik denk dat ik heel veel opgekropte gevoelens in mij heb zitten (misschien zelfs wel gevoelens die ik al heel lang onderdruk, of dat ik niet eens weet dat ze er zijn/zitten) die moeten er toch uit, maar ik zou zelf niet weten hoe ik dat voor elkaar krijg.
Ik heb dat destructieve gedrag ook gehad, en is nu ook minder, maar nog steeds wel erg belemmerend. Ik zorg niet goed voor mijzelf, eigenlijk in alle opzichten. Ik voel me niet de moeite waard, dat komt door de dingen die ik heb meegemaakt. Mag ik vragen hoe jouw destructieve gedrag zich uit? en hoe heb je ervoor gezorgd dat dit minder is geworden?
Ja precies, zoals ik het voel ben ik eigenlijk zelf mijn grootste vijand. Het volgt mij op de voet, ik kan mij niet verstoppen, want uiteindelijk haalt het mij in
Ik slik Citalopram, 40 mg. Ik heb ook andere medicatie geslikt en ben toen op een gegeven moment ook wel omhoog gegaan, maar de leegte was er nog steeds en daardoor voelde ik mij alsnog depressief.
Ik moet het misschien maar weer eens bespreken. Fijn dat het jouw wel enigzins helpt! dank je, jij ook heel veel sterkte!
dinsdag 17 november 2009 om 22:21
@kanarie: ik vind het ergens toch wel fijn dat je mijn gevoel herkent. Niet te verwarren met dat ik het fijn vind,dat jij dat gevoel ook kent. Het is een verschrikkelijk gevoel, dat gun ik niemand! Wel fijn dat dit forum je steun geeft en dat je je therapeut kan mailen, kan mij voorstellen dat je dat als prettig ervaart.
Ik snap wel wat je bedoelt, ik vind het ook fijn om hier herkenning te vinden voor mijn gevoel. Als jij opschrijft hoe jij je voelt qua leegte enzo en ik herken me erin dan weet ik dat ik niet de enige ben die hiermee rondloopt en dat maakt het iets meer dragelijk.
Wat herkenbaar wat je schrijft over dat niet verbonden voelen. Hoe heb je dat naar je partner toe? en je kindje in je buik, voel je daar wel een band mee? Bij mij slaat alles naar binnen, soms komt er boosheid uit, maar dat verdwijnt ook wel weer redelijk snel. Ik denk dat ik heel veel opgekropte gevoelens in mij heb zitten (misschien zelfs wel gevoelens die ik al heel lang onderdruk, of dat ik niet eens weet dat ze er zijn/zitten) die moeten er toch uit, maar ik zou zelf niet weten hoe ik dat voor elkaar krijg.
Ik vind het vooral lastig om mij verbonden te voelen in vriendschappen. Ik weet nooit of ik wel echt vrienden heb, of ik ze wel kan vertrouwen, of ze ook echt wel met mij bevriend willen zijn. Ik blijf dus altijd een beetje afstandelijk en laat nooit heel veel van mezelf zien, maar daardoor voel ik me dus niet verbonden en daardoor komt ook weer de leegte en voel ik me gefrustreerd. Want ik krijg dan ook een hekel aan mezelf als ik zie dat ik nep zit te doen tegen ze (idd, het masker!). Ik vind het lastig mij kwetsbaar op te stellen, want ik denk dat het ze toch niet kan schelen hoe het met me gaat. Met mijn partner voel ik me gelukkig wel verbonden, al heeft het echt heel lang geduurd voordat ik hem vertrouwde. Het eerste jaar samen met hem vond ik ontzettend moeilijk en wilde ik het telkens uitmaken omdat ik het zo heftig vond en het veel te dichtbij kwam. Maar gelukkig is dat goed gekomen.
Ik heb dat destructieve gedrag ook gehad, en is nu ook minder, maar nog steeds wel erg belemmerend. Ik zorg niet goed voor mijzelf, eigenlijk in alle opzichten. Ik voel me niet de moeite waard, dat komt door de dingen die ik heb meegemaakt. Mag ik vragen hoe jouw destructieve gedrag zich uit? en hoe heb je ervoor gezorgd dat dit minder is geworden?
Fijn dat het destructieve gedrag wel al minder is bij jou, heb je daar in therapie mee om leren gaan? Ik vind het moeilijk om in te gaan hoe mijn destructieve gedrag zich uit omdat ik me er een beetje voor schaam. Door therapie heb ik wel geleerd de boosheid minder op mezelf te richten en milder te zijn naar mezelf toe. En proberen de boosheid te richten op de mensen voor wie die bedoeld is. Al is het maar heel hard met een stok of een kussen ergens op te slaan slaan met daarbij in gedachten de mensen op wie je boos bent. Lukt het jou al een beetje om de boosheid naar buiten te richten en niet alleen maar op jezelf?
Ik slik Citalopram, 40 mg. Ik heb ook andere medicatie geslikt en ben toen op een gegeven moment ook wel omhoog gegaan, maar de leegte was er nog steeds en daardoor voelde ik mij alsnog depressief.
Ik vind 40 mg eerlijk gezegd niet zo heel veel. Ik slik ook 40 mg (ook citalopram) en toen ik me echt heel rot voelde een aantal jaar geleden ben ik naar 60 mg gegaan. Heb jij al op 60 mg gezeten met citalopram? En zo ja, voelde je je toen beter? Door wie krijg je de AD voorgeschreven?
Nou, dat zijn weer mijn reacties. Hou je taai!!
Ik snap wel wat je bedoelt, ik vind het ook fijn om hier herkenning te vinden voor mijn gevoel. Als jij opschrijft hoe jij je voelt qua leegte enzo en ik herken me erin dan weet ik dat ik niet de enige ben die hiermee rondloopt en dat maakt het iets meer dragelijk.
Wat herkenbaar wat je schrijft over dat niet verbonden voelen. Hoe heb je dat naar je partner toe? en je kindje in je buik, voel je daar wel een band mee? Bij mij slaat alles naar binnen, soms komt er boosheid uit, maar dat verdwijnt ook wel weer redelijk snel. Ik denk dat ik heel veel opgekropte gevoelens in mij heb zitten (misschien zelfs wel gevoelens die ik al heel lang onderdruk, of dat ik niet eens weet dat ze er zijn/zitten) die moeten er toch uit, maar ik zou zelf niet weten hoe ik dat voor elkaar krijg.
Ik vind het vooral lastig om mij verbonden te voelen in vriendschappen. Ik weet nooit of ik wel echt vrienden heb, of ik ze wel kan vertrouwen, of ze ook echt wel met mij bevriend willen zijn. Ik blijf dus altijd een beetje afstandelijk en laat nooit heel veel van mezelf zien, maar daardoor voel ik me dus niet verbonden en daardoor komt ook weer de leegte en voel ik me gefrustreerd. Want ik krijg dan ook een hekel aan mezelf als ik zie dat ik nep zit te doen tegen ze (idd, het masker!). Ik vind het lastig mij kwetsbaar op te stellen, want ik denk dat het ze toch niet kan schelen hoe het met me gaat. Met mijn partner voel ik me gelukkig wel verbonden, al heeft het echt heel lang geduurd voordat ik hem vertrouwde. Het eerste jaar samen met hem vond ik ontzettend moeilijk en wilde ik het telkens uitmaken omdat ik het zo heftig vond en het veel te dichtbij kwam. Maar gelukkig is dat goed gekomen.
Ik heb dat destructieve gedrag ook gehad, en is nu ook minder, maar nog steeds wel erg belemmerend. Ik zorg niet goed voor mijzelf, eigenlijk in alle opzichten. Ik voel me niet de moeite waard, dat komt door de dingen die ik heb meegemaakt. Mag ik vragen hoe jouw destructieve gedrag zich uit? en hoe heb je ervoor gezorgd dat dit minder is geworden?
Fijn dat het destructieve gedrag wel al minder is bij jou, heb je daar in therapie mee om leren gaan? Ik vind het moeilijk om in te gaan hoe mijn destructieve gedrag zich uit omdat ik me er een beetje voor schaam. Door therapie heb ik wel geleerd de boosheid minder op mezelf te richten en milder te zijn naar mezelf toe. En proberen de boosheid te richten op de mensen voor wie die bedoeld is. Al is het maar heel hard met een stok of een kussen ergens op te slaan slaan met daarbij in gedachten de mensen op wie je boos bent. Lukt het jou al een beetje om de boosheid naar buiten te richten en niet alleen maar op jezelf?
Ik slik Citalopram, 40 mg. Ik heb ook andere medicatie geslikt en ben toen op een gegeven moment ook wel omhoog gegaan, maar de leegte was er nog steeds en daardoor voelde ik mij alsnog depressief.
Ik vind 40 mg eerlijk gezegd niet zo heel veel. Ik slik ook 40 mg (ook citalopram) en toen ik me echt heel rot voelde een aantal jaar geleden ben ik naar 60 mg gegaan. Heb jij al op 60 mg gezeten met citalopram? En zo ja, voelde je je toen beter? Door wie krijg je de AD voorgeschreven?
Nou, dat zijn weer mijn reacties. Hou je taai!!
