Psyche
alle pijlers
Slachtofferrol
dinsdag 28 juli 2009 om 21:19
Ik kreeg op een ander topic wat ik gestart heb te horen dat ik een slachtoffer rol op mij neem. ik heb er op internet wat over opgezocht, want ik wist niet goed wat het precies inhield. en ik kan mij er wel in vinden.
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
zondag 8 november 2009 om 19:18
@Dana: ik denk dat ik mijzelf al zo lang verwaarloos, omdat ik niet beter weet. al vanaf mijn geboorte is er eigenlijk niet naar mij omgekeken. Ja klopt, van thuis uit moest ik al sterk zijn. Ik wist al van kleins af aan dat ik mijzelf moest gaan redden, ik vertrouwde niemand, bang om in de steek gelaten te worden. Daarom heb ik mij altijd sterk voorgedaan, alsof er niks aan de hand is. Dat heb ik nu nog wel. Tja waar komt dat masker vandaan. Mijn adoptie ouders hebben mij ook niet serieus genomen. Ze zagen mij als een lastig kind, en dat was ik ook wel. Maar gezien wat er tot mijn anderhalf jarige leeftijd zich al heeft afgespeeld is dat niet zo gek. De eerste jaren zijn van levensbelang voor een kind om zich te kunnen hechten. Bij mij is dat niet het geval geweest. Te vondeling gelegd, vervolgens naar een kindertehuis waar amper tijd voor je is. En daarna naar een vreemd land, met vreemde mensen, die er niet hetzelfde uitzien. En dat die mensen ook nog eens niet weten hoe ze met je moeten omgaan. Ik denk dat zij hadden gehoopt, dat ik me had kunnen aanpassen, dat ikk echt hun dochter was. Maar dat lukte me niet. Ik voel me nu nog steeds schuldig, ik geef mezelf de schuld dat het zo is gelopen, zoals ik al zei was ik echt een rotkind, dus ik kan mij hun machteloosheid heel goed voorstellen. Aan de andere kant snap ik er niks van, en daardoor voel ik mij machteloos en boos op de wereld, omdat nietmand me is komen "redden"/halen.
Ik denk dat ik mij nu beter voel in een omgeving, waar anderen een beetje dezelfde interesses hebben als ik. Op een soortgelijk niveau zitten. Ik zit nu vooral in een omgeving waar mensen kinderen krijgen/gaan samen wonen etc. En daar voel ik mij niet prettig bij.
@bonny: wat ben je toch een lieverd Vervelend dat je aan de wensen van je schoonfamilie moet tegemoet komen. Zo heb jij niet echt een gezellige kerst. Jij mag ook aan jezelf denken, en voor jezelf opkomen. Maar ik snap dat dit moeilijk is als je iedereen tevreden wilt houden. Dat hoop ik ook voor je dat in je in teokomst een kerst gaan vieren, waar jij je het prettigst bij voelt! Ja dat klopt inderdaad, hoe ik het voel. Ik kan er gewoon al moeilijk bij als iemand mij aardig vind, dan denk ik, wacht maar totdat jij me beter kent, dan vind je me echt niet aardig meer.Hoe ga jij met die angst om, kun jij wel mensen dichtbij laten komen?
Ik snap dat dat moeilijk is, en dat je daar dan verdrietig van zou worden. Ik vind het moeilijk als mensen zich zorgen om mij maken, of verdriet om mij hebben. Dan hou ik dat liever voor me. Want als het er op aan komt, zit ik liever zelf niet lekker in mijn vel, ipv dat iemand anders niet lekker in zijn vel zit om mij.
En ik waardeer het echt dat je steeds blijft terug komen op mijn topic, nogmaals je bent een lieverd!
@mich:Hoe is dat dan in zijn werk gegaan dan, Was er een soort commisie die ging kijken wat voor vrijwilligerswerk je had gedaan om in aanmerking te komen voor de opleiding geneeskunde?
Dat kan ik wel begrijpen dat je het dan niet meer weet. En dat is ook een goede eigenschap dat je oplossingsgericht bent, alleen weet ik niet hoe ik daar mee moet omgaan, want mijn behoefte ligt toch anders. Ook een dikke voor jou!
@nieuwsgierigmeisje: ik zeg dat wel heel stoer dat ik mijzelf op nummer 1 ga zetten, maar in werkelijkheid zal dat niet zo makkelijk worden., Ik vind mezelf namelijk totaal niet de moeite waard.
Ik weet dat zelf niet eens wie NS is, ik heb geen idee wat mijn identiteit is, en vraag mij af hoe ik daar in godsnaam achter kan komen. Ik ben bang dat er niet zoveel meer te redden valt. Dat er in mijn verleden te veel stuk is gegaan, teveel beschadigingen heb opgelopen en dat dit niet meer te "lijmen" valt. Ook voor jou een
Ik denk dat ik mij nu beter voel in een omgeving, waar anderen een beetje dezelfde interesses hebben als ik. Op een soortgelijk niveau zitten. Ik zit nu vooral in een omgeving waar mensen kinderen krijgen/gaan samen wonen etc. En daar voel ik mij niet prettig bij.
@bonny: wat ben je toch een lieverd Vervelend dat je aan de wensen van je schoonfamilie moet tegemoet komen. Zo heb jij niet echt een gezellige kerst. Jij mag ook aan jezelf denken, en voor jezelf opkomen. Maar ik snap dat dit moeilijk is als je iedereen tevreden wilt houden. Dat hoop ik ook voor je dat in je in teokomst een kerst gaan vieren, waar jij je het prettigst bij voelt! Ja dat klopt inderdaad, hoe ik het voel. Ik kan er gewoon al moeilijk bij als iemand mij aardig vind, dan denk ik, wacht maar totdat jij me beter kent, dan vind je me echt niet aardig meer.Hoe ga jij met die angst om, kun jij wel mensen dichtbij laten komen?
Ik snap dat dat moeilijk is, en dat je daar dan verdrietig van zou worden. Ik vind het moeilijk als mensen zich zorgen om mij maken, of verdriet om mij hebben. Dan hou ik dat liever voor me. Want als het er op aan komt, zit ik liever zelf niet lekker in mijn vel, ipv dat iemand anders niet lekker in zijn vel zit om mij.
En ik waardeer het echt dat je steeds blijft terug komen op mijn topic, nogmaals je bent een lieverd!
@mich:Hoe is dat dan in zijn werk gegaan dan, Was er een soort commisie die ging kijken wat voor vrijwilligerswerk je had gedaan om in aanmerking te komen voor de opleiding geneeskunde?
Dat kan ik wel begrijpen dat je het dan niet meer weet. En dat is ook een goede eigenschap dat je oplossingsgericht bent, alleen weet ik niet hoe ik daar mee moet omgaan, want mijn behoefte ligt toch anders. Ook een dikke voor jou!
@nieuwsgierigmeisje: ik zeg dat wel heel stoer dat ik mijzelf op nummer 1 ga zetten, maar in werkelijkheid zal dat niet zo makkelijk worden., Ik vind mezelf namelijk totaal niet de moeite waard.
Ik weet dat zelf niet eens wie NS is, ik heb geen idee wat mijn identiteit is, en vraag mij af hoe ik daar in godsnaam achter kan komen. Ik ben bang dat er niet zoveel meer te redden valt. Dat er in mijn verleden te veel stuk is gegaan, teveel beschadigingen heb opgelopen en dat dit niet meer te "lijmen" valt. Ook voor jou een
zondag 8 november 2009 om 20:00
Lieve NS,
ik lees je reactie met een grote glimlach en tranen in mn ogen, ik vind jou echt net zo lief hoor!
En hoe doe ik dat, daar denk ik nu even over na. Ik laat mensen uiteindelijk wel dichtbij komen, maar dat duurt een hele tijd. Ik ben een vrij open iemand, kan veel en makkelijk vertellen over mezelf, dingen die ik gedaan heb of mn familie of zo, maar niet over hoe ik me echt diep van binnen voel, daarvoor moet iemand mijn vertrouwen echt winnen. Mijn allerbeste vriendin heeft het letterlijk 'uit gemaakt' via de mail, nadat ik haar vroeg waarom we zo aan het verwateren waren, toen zij een vriend kreeg. Dat heeft me heel veel verdriet gedaan en stiekem mis ik haar elke dag, we deelden al jaren lief en leed tot in detail, en ineen was het over. Dat is nu al 2,5 jaar geleden, maar ook dat heeft ervoor gezorgd dat mensen niet snel iets van mijn echte ik zien. Ook een andere goede vriendin heeft me eens doodleuk gezegd dat ik volgens haar meer waarde aan onze vriendschap hechtte dan zij, dat deed ook pijn, dat hielp ook niet tegen de wantrouwigheid. Gelukkig heb ik Donny en een paar goede vrienden, maar dat zijn er niet veel.
Hoe is dat bij jou, heb jij een paar goede vrienden of eerder een ruimere kennissenkring?
En wat mijn schoonfamilie betreft, ze bedoelen het goed en het zijn best lieve mensen, vooral mijn schoonmoeder, maar ze zijn gewoon heel erg traditioneel. Ik denk dat het probleem voor mij gewoon is dat er iets 'verwacht' wordt en dat dat elk jaar hetzelfde is, waardoor ik het gevoel heb dat ik zo vast zit, hoewel het kerstdiner daar eigenlijk nooit vervelend is. Weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen.
Wat moeilijk dat je het gevoel hebt dat je eigenlijk zelf niet eens weet wat je identiteit is! Ik heb daar ook een hele tijd moeite mee gehad. Weet je wat mij hielp? Als ik ergens tegenaan liep of niet helemaal wist hoe ik ergens over moest denken, heb ik heel bewust echt in mijn buik gevoeld, zo van wat voel ik hier nu bij? En ik heb echt moeten leren zeggen wat ik ergens van vond, omdat ik eerst zelf moest leren voelen wat dat was, maar helemaal om dat tegen anderen te zeggen. Dus in het begin heb ik echt een paar keer, nadat ik al toegegeven had, heel bewust gezegd: Nee, ik wil dat niet. Ik ben aan het leren om dat te zeggen, dus sorry, maar ik wil dat niet. (Even als voorbeeld he) En het heeft me echt verbaasd hoe goed mensen daarop reageren. Maar ik denk dat dat komt omdat mensen weten wat ze aan je hebben als je gewoon zegt wat je vindt en het dus makkelijker vinden om met je om te gaan, met mij in ieder geval. Misschien werkt dat voor jou ook. Ik heb het eerst uitgeprobeerd bij iemand van wie ik zeker wist dat die mij aardig vond. Gezegd nee ik wil dat niet, gewoon over basale dingen. En diegene werd niet boos en had geen hekel aan me, dus zo heb ik het stukje bij beetje geleerd. En dat heeft me erg geholpen om steeds verder te ontdekken wie ík ben en wat ík wil, in plaats van wat er van mij verwacht werd en hoe ik mij had te gedragen. Het punt is dat dat namelijk dodelijk vermoeiend is als je altijd dat masker draagt, maar dat zul jij weten lieverd en dat mensen onbewust voelen dat je jezelf niet bent, wie dat dan ook moge zijn, en dat ze dat moeilijk vinden.
Lang en misschien wazig verhaal, maar ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt!
En bij dezen stuur ik je een virtueel kopje thee!
ik lees je reactie met een grote glimlach en tranen in mn ogen, ik vind jou echt net zo lief hoor!
En hoe doe ik dat, daar denk ik nu even over na. Ik laat mensen uiteindelijk wel dichtbij komen, maar dat duurt een hele tijd. Ik ben een vrij open iemand, kan veel en makkelijk vertellen over mezelf, dingen die ik gedaan heb of mn familie of zo, maar niet over hoe ik me echt diep van binnen voel, daarvoor moet iemand mijn vertrouwen echt winnen. Mijn allerbeste vriendin heeft het letterlijk 'uit gemaakt' via de mail, nadat ik haar vroeg waarom we zo aan het verwateren waren, toen zij een vriend kreeg. Dat heeft me heel veel verdriet gedaan en stiekem mis ik haar elke dag, we deelden al jaren lief en leed tot in detail, en ineen was het over. Dat is nu al 2,5 jaar geleden, maar ook dat heeft ervoor gezorgd dat mensen niet snel iets van mijn echte ik zien. Ook een andere goede vriendin heeft me eens doodleuk gezegd dat ik volgens haar meer waarde aan onze vriendschap hechtte dan zij, dat deed ook pijn, dat hielp ook niet tegen de wantrouwigheid. Gelukkig heb ik Donny en een paar goede vrienden, maar dat zijn er niet veel.
Hoe is dat bij jou, heb jij een paar goede vrienden of eerder een ruimere kennissenkring?
En wat mijn schoonfamilie betreft, ze bedoelen het goed en het zijn best lieve mensen, vooral mijn schoonmoeder, maar ze zijn gewoon heel erg traditioneel. Ik denk dat het probleem voor mij gewoon is dat er iets 'verwacht' wordt en dat dat elk jaar hetzelfde is, waardoor ik het gevoel heb dat ik zo vast zit, hoewel het kerstdiner daar eigenlijk nooit vervelend is. Weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen.
Wat moeilijk dat je het gevoel hebt dat je eigenlijk zelf niet eens weet wat je identiteit is! Ik heb daar ook een hele tijd moeite mee gehad. Weet je wat mij hielp? Als ik ergens tegenaan liep of niet helemaal wist hoe ik ergens over moest denken, heb ik heel bewust echt in mijn buik gevoeld, zo van wat voel ik hier nu bij? En ik heb echt moeten leren zeggen wat ik ergens van vond, omdat ik eerst zelf moest leren voelen wat dat was, maar helemaal om dat tegen anderen te zeggen. Dus in het begin heb ik echt een paar keer, nadat ik al toegegeven had, heel bewust gezegd: Nee, ik wil dat niet. Ik ben aan het leren om dat te zeggen, dus sorry, maar ik wil dat niet. (Even als voorbeeld he) En het heeft me echt verbaasd hoe goed mensen daarop reageren. Maar ik denk dat dat komt omdat mensen weten wat ze aan je hebben als je gewoon zegt wat je vindt en het dus makkelijker vinden om met je om te gaan, met mij in ieder geval. Misschien werkt dat voor jou ook. Ik heb het eerst uitgeprobeerd bij iemand van wie ik zeker wist dat die mij aardig vond. Gezegd nee ik wil dat niet, gewoon over basale dingen. En diegene werd niet boos en had geen hekel aan me, dus zo heb ik het stukje bij beetje geleerd. En dat heeft me erg geholpen om steeds verder te ontdekken wie ík ben en wat ík wil, in plaats van wat er van mij verwacht werd en hoe ik mij had te gedragen. Het punt is dat dat namelijk dodelijk vermoeiend is als je altijd dat masker draagt, maar dat zul jij weten lieverd en dat mensen onbewust voelen dat je jezelf niet bent, wie dat dan ook moge zijn, en dat ze dat moeilijk vinden.
Lang en misschien wazig verhaal, maar ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt!
En bij dezen stuur ik je een virtueel kopje thee!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
zondag 8 november 2009 om 20:10
Chapeau, wat kun jij je gevoelens mooi onder woorden brengen. Ik heb zojuist jouw topic gelezen. Wat mij betreft hoef je geen masker op te zetten. Het schijnt voor heel veel adoptiekinderen moeilijk te zijn om te accepteren dat zij wellicht nooit hun biologische ouders zullen zien. Dat je het daar moeilijk mee hebt hoef je niet te verbergen. Wel kun je ervoor zorgen dat het niet jouw leven beheerst. Zoek afleiding in werk, hobby's e.d. Verder zou ik de zoektocht voortzetten, go for it! Het zal niet 1 roze wolk worden, maar als je niets doet krijg je later spijt. De reden van je breuk met je adoptiegezin heb ik niet gelezen. Misschien is het iets weer contact met hen te zoeken. Vrienden kunnen de plaats van een familie nooit innemen, al is het alleen maar omdat zij zelf familie hebben die ze zeker de komende tijd weer veelvuldig zullen bezoeken en daardoor minder tijd voor jou zullen hebben; sterkte!
zondag 8 november 2009 om 20:23
@nundi, dank je voor je compliment ik vind het moeilijk om te laten zien hoe moeilijk ik het er mee heb. en dat komt door de reacties die ik i/h verleden van anderen heb gekregen. er lijkt niet heel veel ruimte voor te zijn. ik vraag mij af of anderen weten hoe moeilijk het voor mij is als zij verhalen vertellen over hun familie.
het zal altijd mijn leven beheersen, een familie missen heeeft zo'n impact op je. Wat ik hoop dat het wat dragelijker wordt.
ik zou niet weten hoe, ik heb al 2 keer gezocht en er is te weinig info.
kun je mij uitleggen waarom jij denkt dat ik weer contact zou moeten zoeken met mijn adoptie ouders?
het zal altijd mijn leven beheersen, een familie missen heeeft zo'n impact op je. Wat ik hoop dat het wat dragelijker wordt.
ik zou niet weten hoe, ik heb al 2 keer gezocht en er is te weinig info.
kun je mij uitleggen waarom jij denkt dat ik weer contact zou moeten zoeken met mijn adoptie ouders?
zondag 8 november 2009 om 23:32
@bonny: ik stuur je een virtueel zakdoekje, een kopje thee & een kusje op je wang.
wat naar dat je op die manier er moest acher komen dat jullie vriendschap voorbij was, kan mij heel goed voorstellen dat je daar nu nog mee zit. Blijf je je afvragen waarom ze niet meer met je wilde omgaan?
En die andere situatie lijkt mij ook erg pijnlijk, ik vind het fijn voor je dat je Donny & een paar goede vrienden hebt.
Ik heb eigenlijk qua vriendschappen hetzelfde gehad als jij, ze kregen een vriend en lieten mij letterlijk vallen. Hierdoor ben ik ook erg wantrouwig geworden en het heeft wel steeds mijn gevoel bevestigd, van kijk ik ben toch niet de moeite waard.
Ik heb geen van beiden eigenlijk, niet echt goede vrienden en ook geen uitgebreide kenniskring.
Wat goed dat jij op die manier er beter bent achter gekomen wie je bent en wat je wilt. Lijkt me heel eng omdat uit te proberen. Mag ik vragen wat voor basale dingen dat waren? (hoef je niet te zeggen als je dat niet wilt)
Ik denk dat het er bij mij meer in zit dat ik niet weet waar ik vandaan kom. Ik weet niet op wie ik lijk en welke eigenschappen ik van wie heb gekregen. Ik vond dat vroeger (en nu nog steeds) zo moeilijk, ik had niemand waar ik op leek. en mensen dachten altijd dat donkere voetballers familie van mij waren. En als ik vroeg waarom denk je dat? Ja want jullie zijn allebei donker. Mijn adoptiemoeder zei vroeger altijd dat ik op mijn adoptievader leek. Zo gemeen vond ik dat van haar omdat te zeggen, hij was een slechte man, wat in mijn ogen dus betekende dat ik ook slecht was.
Ik had voorheen nog wel eens de neiging om te snel ja of nee te zeggen, tegenwoordig probeer ik eerst bedenktijd te vragen en dan tot een antwoord te komen, maar dat lukt mij nog lang niet altijd.
Soms weet ik ook echt niet wat ik wil, dan vind ik dat het maar moet, maar dan diep van binnen wil ik het eigenlijk helemaal niet.
En ook mijn eigen gevoel zit diep verstopt, ik kan daar ook moeilijk bij komen, laat staan het overbrengen naar anderen. Ik kan over mijn verleden vertellen als of het niets is, alsof ik het over iemand anders heb. Of dat ik precies een diagnose kan benoemen zoals dat door psychologen word gedaan, maar daar zit dan weer geen gevoel bij.
Ik merkte het deze week nog, ik kan niet precies vertellen waar het om ging ivm herkenning. Op zich raakte het mij wel, maar ik kon er niet om huilen, terwijl het wel heel erg op mij van toepassing was. ik denk dat dit ook afstand schept tussen mij & anderen, misschien ervaren zij mij wel als koele kikker. (ook dat herken ik van vroeger: er werd vaak tegen mij gezegd, jij huilt nooit, jij bent sterk, terwijl ik elke dag wel huilde, maar dat niet liet zien.)
Ik heb deze week ook weer ervaren hoe zeer ik mijn ouders mis, en anderen moet vragen voor iets waar anderen hun ouders vroegen om aanwezig te zijn. Een erg moeilijke dag, waarop het op een gegeven moment ook echt teveel werd. Ik kon niet omgaan met het gedrag van anderen. Ik voel me waar ik ook kom, zo ongelofelijk anders, dat heeft niet altijd met leeftijd te maken.
En ik vraag mij echt af hoe ik daar mee moet omgaan, ik ga het nog veel tegen komen, beide situaties
wat naar dat je op die manier er moest acher komen dat jullie vriendschap voorbij was, kan mij heel goed voorstellen dat je daar nu nog mee zit. Blijf je je afvragen waarom ze niet meer met je wilde omgaan?
En die andere situatie lijkt mij ook erg pijnlijk, ik vind het fijn voor je dat je Donny & een paar goede vrienden hebt.
Ik heb eigenlijk qua vriendschappen hetzelfde gehad als jij, ze kregen een vriend en lieten mij letterlijk vallen. Hierdoor ben ik ook erg wantrouwig geworden en het heeft wel steeds mijn gevoel bevestigd, van kijk ik ben toch niet de moeite waard.
Ik heb geen van beiden eigenlijk, niet echt goede vrienden en ook geen uitgebreide kenniskring.
Wat goed dat jij op die manier er beter bent achter gekomen wie je bent en wat je wilt. Lijkt me heel eng omdat uit te proberen. Mag ik vragen wat voor basale dingen dat waren? (hoef je niet te zeggen als je dat niet wilt)
Ik denk dat het er bij mij meer in zit dat ik niet weet waar ik vandaan kom. Ik weet niet op wie ik lijk en welke eigenschappen ik van wie heb gekregen. Ik vond dat vroeger (en nu nog steeds) zo moeilijk, ik had niemand waar ik op leek. en mensen dachten altijd dat donkere voetballers familie van mij waren. En als ik vroeg waarom denk je dat? Ja want jullie zijn allebei donker. Mijn adoptiemoeder zei vroeger altijd dat ik op mijn adoptievader leek. Zo gemeen vond ik dat van haar omdat te zeggen, hij was een slechte man, wat in mijn ogen dus betekende dat ik ook slecht was.
Ik had voorheen nog wel eens de neiging om te snel ja of nee te zeggen, tegenwoordig probeer ik eerst bedenktijd te vragen en dan tot een antwoord te komen, maar dat lukt mij nog lang niet altijd.
Soms weet ik ook echt niet wat ik wil, dan vind ik dat het maar moet, maar dan diep van binnen wil ik het eigenlijk helemaal niet.
En ook mijn eigen gevoel zit diep verstopt, ik kan daar ook moeilijk bij komen, laat staan het overbrengen naar anderen. Ik kan over mijn verleden vertellen als of het niets is, alsof ik het over iemand anders heb. Of dat ik precies een diagnose kan benoemen zoals dat door psychologen word gedaan, maar daar zit dan weer geen gevoel bij.
Ik merkte het deze week nog, ik kan niet precies vertellen waar het om ging ivm herkenning. Op zich raakte het mij wel, maar ik kon er niet om huilen, terwijl het wel heel erg op mij van toepassing was. ik denk dat dit ook afstand schept tussen mij & anderen, misschien ervaren zij mij wel als koele kikker. (ook dat herken ik van vroeger: er werd vaak tegen mij gezegd, jij huilt nooit, jij bent sterk, terwijl ik elke dag wel huilde, maar dat niet liet zien.)
Ik heb deze week ook weer ervaren hoe zeer ik mijn ouders mis, en anderen moet vragen voor iets waar anderen hun ouders vroegen om aanwezig te zijn. Een erg moeilijke dag, waarop het op een gegeven moment ook echt teveel werd. Ik kon niet omgaan met het gedrag van anderen. Ik voel me waar ik ook kom, zo ongelofelijk anders, dat heeft niet altijd met leeftijd te maken.
En ik vraag mij echt af hoe ik daar mee moet omgaan, ik ga het nog veel tegen komen, beide situaties
maandag 9 november 2009 om 09:27
quote:newstylista schreef op 08 november 2009 @ 23:32:
Mijn adoptiemoeder zei vroeger altijd dat ik op mijn adoptievader leek. Zo gemeen vond ik dat van haar omdat te zeggen, hij was een slechte man, wat in mijn ogen dus betekende dat ik ook slecht was.Alleen al door deze opmerking kan ik me goed voorstellen dat je met je adoptie-ouders hebt gebroken! Al was je vader géén slechte man geweest, zelfs als hij de liefste man ter wereld was, dan nog was dat een rot-opmerking. Je lijkt niet op je vader, omdat je zijn genen niet hebt, simpel. Met zo'n opmerking negeert je moeder je afkomst, en daarmee jouzelf en dat is schadelijk voor een adoptiekind. Een moeder (en vader) moet haar kind, of het nu geadopteerd is of niet, onvoorwaardelijk liefhebben, meer smaken zijn er niet voor een moeder/vader.
Ik ken ook een geadopteerde man, daar zeiden zijn ouders altijd tegen toen hij een kleine jongen was dat hij dat 'gedoe met zijn geboorteland maar moest vergeten, hij was nu een gezonde Hollandse jongen ....'. Ja, maar wél met een totaal afwijkend uiterlijk. Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat hij nauwelijks een band had met zijn ouders toen hij eenmaal volwassen was.
Mijn adoptiemoeder zei vroeger altijd dat ik op mijn adoptievader leek. Zo gemeen vond ik dat van haar omdat te zeggen, hij was een slechte man, wat in mijn ogen dus betekende dat ik ook slecht was.Alleen al door deze opmerking kan ik me goed voorstellen dat je met je adoptie-ouders hebt gebroken! Al was je vader géén slechte man geweest, zelfs als hij de liefste man ter wereld was, dan nog was dat een rot-opmerking. Je lijkt niet op je vader, omdat je zijn genen niet hebt, simpel. Met zo'n opmerking negeert je moeder je afkomst, en daarmee jouzelf en dat is schadelijk voor een adoptiekind. Een moeder (en vader) moet haar kind, of het nu geadopteerd is of niet, onvoorwaardelijk liefhebben, meer smaken zijn er niet voor een moeder/vader.
Ik ken ook een geadopteerde man, daar zeiden zijn ouders altijd tegen toen hij een kleine jongen was dat hij dat 'gedoe met zijn geboorteland maar moest vergeten, hij was nu een gezonde Hollandse jongen ....'. Ja, maar wél met een totaal afwijkend uiterlijk. Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat hij nauwelijks een band had met zijn ouders toen hij eenmaal volwassen was.
maandag 9 november 2009 om 09:47
Lieve NS, dankjewel! De basale dingen waar ik mee ben begonnen waren gewoon alledaagse dingen. Zo klein, dat ik al niet meer precies weet wat het was. Ik denk dingen als zullen we dit programma kijken, zullen we dat eten, zullen we morgen afspreken om dit te doen, en dan gewoon aangeven dat ik iets anders wilde. Weet nog wel dat mijn broertje een keer iets zei waar ik het niet mee eens was, dat was ook een van de eerste keren, toen heb ik heel bewust adem moeten halen en moeten zeggen Nee, ik wil dat niet, ik vind het niet leuk dat je dat zegt.
Ik kan me wel voorstellen dat als je niet weet op wie je lijkt, dat het nog veel moeilijker is om te vinden wie je bent. Maar ik kan je wel zeggen dat het wegstoppen van je eigen gevoel en het je aanpassen zonder te kijken naar wat je zelf wilt, bij mij vooral voortkwam uit de situatie bij mij thuis. En daar heb ik mee leren omgaan. Wat ik daarmee bedoel, is dat het bij jou ook voortkomt uit een situatie, dus daar zie ik een overeenkomst. Niet om een oplossing aan te dragen, maar een lichtpuntje.
Wat gemeen van je adoptiemoeder om zoiets tegen je te zeggen! Hadden ze eigenlijk wel nagedacht over wat ze je moesten bieden toen ze je adopteerden? Of werd jij 'gehaald' ter vervolmaking van hun plaatje en 'viel je tegen'? In hun ogen dan he? (Ik vind ze dan namelijk erg dom, als ze niet zien wat een lief meisje jij bent!) Wat ontzettend oneerlijk als dat zo is, dan lijkt het net alsof je bijvoorbeeld een schilderij koopt voor aan de muur om je huis af te maken, en als dat schilderij dan niet zo mooi blijkt te staan, hoef je er niet meer naar om te kijken, dat gevoel krijg ik er een beetje bij. Wat gruwelijk oneerlijk!!!
Misschien is het heel vergezocht, maar is het misschien een idee om te zien of je in contact kunt komen met die kennis van Joyce? Ik denk dat jullie heel veel herkenning bij elkaar zouden kunnen vinden, als jullie beiden geadopteerd zijn en terecht zijn gekomen in een gezin waar je je plek nooit hebt gevonden.
Ik kan me wel voorstellen dat als je niet weet op wie je lijkt, dat het nog veel moeilijker is om te vinden wie je bent. Maar ik kan je wel zeggen dat het wegstoppen van je eigen gevoel en het je aanpassen zonder te kijken naar wat je zelf wilt, bij mij vooral voortkwam uit de situatie bij mij thuis. En daar heb ik mee leren omgaan. Wat ik daarmee bedoel, is dat het bij jou ook voortkomt uit een situatie, dus daar zie ik een overeenkomst. Niet om een oplossing aan te dragen, maar een lichtpuntje.
Wat gemeen van je adoptiemoeder om zoiets tegen je te zeggen! Hadden ze eigenlijk wel nagedacht over wat ze je moesten bieden toen ze je adopteerden? Of werd jij 'gehaald' ter vervolmaking van hun plaatje en 'viel je tegen'? In hun ogen dan he? (Ik vind ze dan namelijk erg dom, als ze niet zien wat een lief meisje jij bent!) Wat ontzettend oneerlijk als dat zo is, dan lijkt het net alsof je bijvoorbeeld een schilderij koopt voor aan de muur om je huis af te maken, en als dat schilderij dan niet zo mooi blijkt te staan, hoef je er niet meer naar om te kijken, dat gevoel krijg ik er een beetje bij. Wat gruwelijk oneerlijk!!!
Misschien is het heel vergezocht, maar is het misschien een idee om te zien of je in contact kunt komen met die kennis van Joyce? Ik denk dat jullie heel veel herkenning bij elkaar zouden kunnen vinden, als jullie beiden geadopteerd zijn en terecht zijn gekomen in een gezin waar je je plek nooit hebt gevonden.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 9 november 2009 om 16:41
@joyce, dank je voor je reactie. Daar ben ik het wel mee eens met wat je zegt, ze hebben idd mijn afkomst genegeert. Wat ontzettend naar voor die man, dat hij niet over zijn adoptie kon praten, maar dat hij dat maar gewoon moest "vergeten" ik snap dat echt niet. Ik zie ook vaak dat adoptie ouders het kindje dan een typisch nederlandse naam geven, terwijl ze gewoon een naam hebben gekregen, vaak is dat dan het enige wat je hebt
@Bonny: nu snap ik wat je bedoelt en nogmaals heel knap van je dat je dit zo voor jezelf hebt kunnen doen!
Snap ik wel hoor, dat je dat bedoelt. Maar ik denk dat er eerst nog een hele hoop moet gebeuren, voordat ik uberhaupt bij dat gevoel kan komen.
Nee ik denk dat ze van alles verwacht hebben en er zo ook zijn "ingestapt" Veel adoptie ouders zien volgens mij allleen het rooskleurige, van oh ik krijg een kind. De voorlichting is ronduit belabberd en de onderzoeken of je wel geschikt bent vind ik uitermate beneden peil, echt afschuwelijk vind ik dat! Want hoe hard het ook klinkt, je bent hun kind niet, en ik denk dat ze dat vaak vergeten. Ik heb namelijk al een vader & een moeder en die hebben mij op de wereld gezet, dat zal ik ook altijd zou blijven zien. Mensen zijn ook dom, en egoïstisch, maar dat is kinderen krijgen natuurlijk sowieso.
Ik ben tegen adoptie, ik denk dat er andere mogelijkheden zijn voor een kind.
tja ik weet niet of ik dat zou willen, het is wel een vreemde natuurlijk en dat vind ik wel een beetje eng, via een praatgroep is het toch anders om mensen te ontmoeten, dat is ook in een relatief veilige omgeving. Maar bedankt voor het meedenken
@Bonny: nu snap ik wat je bedoelt en nogmaals heel knap van je dat je dit zo voor jezelf hebt kunnen doen!
Snap ik wel hoor, dat je dat bedoelt. Maar ik denk dat er eerst nog een hele hoop moet gebeuren, voordat ik uberhaupt bij dat gevoel kan komen.
Nee ik denk dat ze van alles verwacht hebben en er zo ook zijn "ingestapt" Veel adoptie ouders zien volgens mij allleen het rooskleurige, van oh ik krijg een kind. De voorlichting is ronduit belabberd en de onderzoeken of je wel geschikt bent vind ik uitermate beneden peil, echt afschuwelijk vind ik dat! Want hoe hard het ook klinkt, je bent hun kind niet, en ik denk dat ze dat vaak vergeten. Ik heb namelijk al een vader & een moeder en die hebben mij op de wereld gezet, dat zal ik ook altijd zou blijven zien. Mensen zijn ook dom, en egoïstisch, maar dat is kinderen krijgen natuurlijk sowieso.
Ik ben tegen adoptie, ik denk dat er andere mogelijkheden zijn voor een kind.
tja ik weet niet of ik dat zou willen, het is wel een vreemde natuurlijk en dat vind ik wel een beetje eng, via een praatgroep is het toch anders om mensen te ontmoeten, dat is ook in een relatief veilige omgeving. Maar bedankt voor het meedenken
maandag 9 november 2009 om 17:33
Ten eerste; wat knap dat je de feedback die op je gegeven is zo goed 'ontvangt'. Er zullen ook vast wel stukjes bij hebben gezeten waar je stiekem eigenlijk helemaal niet zo blij mee was, of viel dat mee? Niet dat je hoeft te zeggen wat voor stukjes dat dan waren hoor! Maar dat ze er wellicht waren mag natuurlijk ook ruimte voor zijn
Hechting maakt een heleboel stuk. Een deel daarvan valt inderdaad niet te lijmen, zo realistisch moet je denk ik wel zijn. Die vroege jaren zijn de enige mogelijkheid om dat te leren helaas. Toch denk ik niet dat er niks te redden valt. Of redden.. dat impliceert reparatie. Redden of lijmen is daarom misschien niet het goede woord. Wederopbouw is misschien een beter woord. Ik ben ervan overtuigd dat dat mogelijk is. En volgens mij ben je al best wel een eind op weg, al zie je dat misschien zelf niet.
Dat je je eigen identiteit niet kent kan ik me wel voorstellen, gebaseerd op alles wat je verteld hebt. Dat moet erg moeilijk voor je zijn. Kun je iets vinden in de uitleg zoals ik dat gaf over persoonlijkheid en gedrag als 2 losse delen? Kon je het eigenlijk wel een beetje volgen, want ik raakte de draad zelf zo nu en dan ook kwijt.
Dat je soms niet bij je gevoel kunt zoals je schrijft moet ook erg moeilijk zijn. Alsof het niet bij je hoort ofzo. Misschien komt dat doordat het te veel pijn doet als je er wel bij zou kunnen; een stukje zelfbescherming...? Hoe ervaar je dat, als mensen zeggen van jij bent sterk, je huilt nooit?
Wat naar, die dag waarbij je het liefste ouders bij je gehad zou hebben. Zulke situaties zullen inderdaad vaker voorkomen.
Eigenlijk heel lastig dat je, terwijl er nog zo veel opgebouwd zou moeten worden, toch al gewoon 'mee moet draaien' in de samenleving, of niet?
Hechting maakt een heleboel stuk. Een deel daarvan valt inderdaad niet te lijmen, zo realistisch moet je denk ik wel zijn. Die vroege jaren zijn de enige mogelijkheid om dat te leren helaas. Toch denk ik niet dat er niks te redden valt. Of redden.. dat impliceert reparatie. Redden of lijmen is daarom misschien niet het goede woord. Wederopbouw is misschien een beter woord. Ik ben ervan overtuigd dat dat mogelijk is. En volgens mij ben je al best wel een eind op weg, al zie je dat misschien zelf niet.
Dat je je eigen identiteit niet kent kan ik me wel voorstellen, gebaseerd op alles wat je verteld hebt. Dat moet erg moeilijk voor je zijn. Kun je iets vinden in de uitleg zoals ik dat gaf over persoonlijkheid en gedrag als 2 losse delen? Kon je het eigenlijk wel een beetje volgen, want ik raakte de draad zelf zo nu en dan ook kwijt.
Dat je soms niet bij je gevoel kunt zoals je schrijft moet ook erg moeilijk zijn. Alsof het niet bij je hoort ofzo. Misschien komt dat doordat het te veel pijn doet als je er wel bij zou kunnen; een stukje zelfbescherming...? Hoe ervaar je dat, als mensen zeggen van jij bent sterk, je huilt nooit?
Wat naar, die dag waarbij je het liefste ouders bij je gehad zou hebben. Zulke situaties zullen inderdaad vaker voorkomen.
Eigenlijk heel lastig dat je, terwijl er nog zo veel opgebouwd zou moeten worden, toch al gewoon 'mee moet draaien' in de samenleving, of niet?
maandag 9 november 2009 om 19:54
@nieuwsgierigmeisje: er zaten idd wel stukken in die ik moeilijk vond om te lezen. Maar ik heb er voor nu uitgehaald waar ik iets op kon zeggen, ik denk dat ik met de rest maar in therapie aan de slag moet gaan. Wel confronterend dat jullie wel dingen van mijn zien, terwijl je me niet kent. Dan zouden anderen dat dus ook zien, maar misschien wel in meerdere mate. Maar aan de andere kant denk ik ook, zoveel laat ik niet zien, ik kan heel goed doen, of er niets aan de hand is, dus misschien merken ze ook wel niets. Eeen soort vaagheid aan mij, wat niet te plaatsen, valt. Lastig om uit te leggen merk ik.
Ik ben het niet helemaal met je eens, de vroegere jeugd is idd de basis, maar dat wil niet zeggen dat je dat op latere leeftijd niet meer kunt aan leren. Want dat zou betekenen dat ik me nooit meer zou kunnen hechten. Als je dat zo stelt, dan gaat bij mij alle hoop eigenlijk wel verloren.
Voor mij voelt het wel als repareren/lijmen, want voor mijn gevoel zijn er dingen stuk gemaakt en die probeer ik weer bij elkaar te krijgen. Ik denk dat het maar net is welk woord je prettig vind om daar aan te geven.
Ik ben het niet met je eens, dat persoonlijkheid en gedrag 2 verschillen dingen zijn. Mensen hebben bepaalde karaktereigenschappen (persoonlijkheid) en daaruit vloeit gedrag. Bij mij is het één en ander mis in mijn persoonlijkheid en daar uit vloeit dus verstoord gedrag. Als ik leer om daar anders mee om te gaan, veranderd mijn persoonlijkheid in zekere zin ook, althans zo zie ik het.
Ja dat denk ik wel een stuk zelfbescherming. Dat vind ik stom als mensen dat zeggen, want het is juist het tegenover gestelde, dan zien mensen dus niet hoe het echt met je gaat, en gaan er vanuit dat je alles aankan. En voor mijn gevoel ben ik dan altijd anderen aan het steunen, maar niemand steunt mij, want ik hun ogen ben ik toch sterk, dat heb ik dan niet nodig
Dat meedraaien in de samenleving vind ik aan de ene kant heel fijn, want ik heb daar een tijd geen onderdeel van kunnen uitmaken. Maar het is wel heel lastig. Ik wou dat ik het kon afsluiten, maar ik blijf er mee geconfronteerd worden en dat is wat het zo lastig maakt
Ik ben het niet helemaal met je eens, de vroegere jeugd is idd de basis, maar dat wil niet zeggen dat je dat op latere leeftijd niet meer kunt aan leren. Want dat zou betekenen dat ik me nooit meer zou kunnen hechten. Als je dat zo stelt, dan gaat bij mij alle hoop eigenlijk wel verloren.
Voor mij voelt het wel als repareren/lijmen, want voor mijn gevoel zijn er dingen stuk gemaakt en die probeer ik weer bij elkaar te krijgen. Ik denk dat het maar net is welk woord je prettig vind om daar aan te geven.
Ik ben het niet met je eens, dat persoonlijkheid en gedrag 2 verschillen dingen zijn. Mensen hebben bepaalde karaktereigenschappen (persoonlijkheid) en daaruit vloeit gedrag. Bij mij is het één en ander mis in mijn persoonlijkheid en daar uit vloeit dus verstoord gedrag. Als ik leer om daar anders mee om te gaan, veranderd mijn persoonlijkheid in zekere zin ook, althans zo zie ik het.
Ja dat denk ik wel een stuk zelfbescherming. Dat vind ik stom als mensen dat zeggen, want het is juist het tegenover gestelde, dan zien mensen dus niet hoe het echt met je gaat, en gaan er vanuit dat je alles aankan. En voor mijn gevoel ben ik dan altijd anderen aan het steunen, maar niemand steunt mij, want ik hun ogen ben ik toch sterk, dat heb ik dan niet nodig
Dat meedraaien in de samenleving vind ik aan de ene kant heel fijn, want ik heb daar een tijd geen onderdeel van kunnen uitmaken. Maar het is wel heel lastig. Ik wou dat ik het kon afsluiten, maar ik blijf er mee geconfronteerd worden en dat is wat het zo lastig maakt
maandag 9 november 2009 om 22:39
Vind het prettig dat je zo helder uitlegt hoe je de dingen ervaart
Hoe je dat ziet over niet meer kunnen hechten en repareren; dat is juist eigenlijk wel hoe ik het bedoelde. Het is inderdaad maar net wat voor woord je prettig vindt. Wat ik een nadeel vind van lijmen is alsof je een vaas lijmt, die elk moment weer uit elkaar kan vallen. Dan kun je beter alle stukjes opnieuw samen smelten en een nieuwe vaas daarvan maken. Misschien een beetje ongelukkig uitgedrukt.. maar hoop dat je snapt wat ik bedoel. Ik denk inderdaad dat je juist nog wel heel veel kunt verbeteren, ook aan de hand van nieuwe hechting. Alleen zal het wellicht anders zijn. Maar anders is niet persé minder/slechter Volgens mij is het smeltproces in volle gang, voor zover ik dat kan inschatten. Hoe ervaar je dat zelf?
Jouw theorie over persoonlijkheid en gedrag zit ook wel wat in idd. kGa er eens over nadenken.
Daar kan ik inkomen, dat dat wel moeilijk is als mensen dat zeggen. Het gevoel dat je altijd de sterkste moet zijn. Terwijl je juist zo graag een keer niet de sterkste wil moeten zijn.. Hoe reageer je daar over het algemeen op dan? Of verschilt dat per situatie?
Wat bedoel je precies met afsluiten wat betreft meedraaien in de samenleving?
Heb je al met al uit de feedback kunnen halen waar je op gehoopt had?
Hoe je dat ziet over niet meer kunnen hechten en repareren; dat is juist eigenlijk wel hoe ik het bedoelde. Het is inderdaad maar net wat voor woord je prettig vindt. Wat ik een nadeel vind van lijmen is alsof je een vaas lijmt, die elk moment weer uit elkaar kan vallen. Dan kun je beter alle stukjes opnieuw samen smelten en een nieuwe vaas daarvan maken. Misschien een beetje ongelukkig uitgedrukt.. maar hoop dat je snapt wat ik bedoel. Ik denk inderdaad dat je juist nog wel heel veel kunt verbeteren, ook aan de hand van nieuwe hechting. Alleen zal het wellicht anders zijn. Maar anders is niet persé minder/slechter Volgens mij is het smeltproces in volle gang, voor zover ik dat kan inschatten. Hoe ervaar je dat zelf?
Jouw theorie over persoonlijkheid en gedrag zit ook wel wat in idd. kGa er eens over nadenken.
Daar kan ik inkomen, dat dat wel moeilijk is als mensen dat zeggen. Het gevoel dat je altijd de sterkste moet zijn. Terwijl je juist zo graag een keer niet de sterkste wil moeten zijn.. Hoe reageer je daar over het algemeen op dan? Of verschilt dat per situatie?
Wat bedoel je precies met afsluiten wat betreft meedraaien in de samenleving?
Heb je al met al uit de feedback kunnen halen waar je op gehoopt had?
dinsdag 10 november 2009 om 12:17
"nieuwsgierigmeisje ik snap wat je bedoeld, het voelt alleen nu nog zo, dat ik constant probeer om die vaas te lijmen, maar dat naar verloop hij uit elkaar dondert. Op internet kwam ik een andere benaming tegen die ik erg mooi vond. Een gat in je ziel hebben, dat maakt het voor mij ook een stuk duidelijker waarom voorgaande therapien niet hielpen.
Ik heb dat gevoel niet, daarvoor moet nog een hele hoop gebeuren, het voelt nog zoals ik eerder beschreef.
Ik denk dat ik mij aanpas, zoveel mogelijk, op een gegeven moment word het me teveel en dan barst de bom. Niet dat ik dan uit elkaar plof van woede hoor. Bij mij slaat alles naar binnen eigenlijk. Ik kan dan niks meer verdragen, het woord ouders doet me dan bijvoorbeeld al verstijven. Dat gebeurd trouwens bij meer dingen dat het oploopt, dus ik kan in feite mijn eigen grenzen niet goed bewaken.
Ik ben van nature ook geinteresseerd in anderen, dus ik vraag zelf ook vaak naar hoe het met familie leden van mijn omgeving is, niet omdat het moet, maar omdat ik zo inelkaar steek. Ik zou wel willen weten hoe ik daar anders mee kan omgaan. Zodat de ander ook ruimte heft voor zijn verhalen, maar dat er ook ruimte ontstaat voor mij. Volgens mij voelen mensen zich ook schuldig omdat zij dan wel familie hebben. Het word allemaal zo beladen, en dat is het ook wel, maar ik zou het ook fijn vinden als mensen aan mij vragen hoe het nou is om geen familie te hebben en hoe ik dat ervaar. En natuurlijk word ik daar verdrietig van, maar als je dan steun van die ander ontvangt en er over kan praten, volgens mij word het dan een stuk dragelijker. Maar mag ik dat wel van een ander verwachten of verlangen. Want ook hier is er meerdere malen gezged, dat ik dingen vanuit mijzelf moet halen en niet bij anderen. Of klopt dat niet in deze context. mijn leestekens werken even niet, dus vandaar geen vraagtekens etc
Ik bedoel niet het afsluiten van meedraaien in de maatschappij, maar het afsluiten van de dingen waar ik mee zit, bijvoorbeeld het missen van een familie, ik word daar steeds weer mee geconfronteerd, daarom vind ik dat zo lastig.
Ik weet het niet zo goed. Als ik wil weten waarom mensen daadwerkelijk op afstand blijven, zou ik dat de persoon zelf moeten vragen. Maar dat antrekken en afstotoen wist ik eigenlijk ook wel. Ik schaam me dat het zo duidelijk zichtbaar is. En wat mijzelf bedacht is dat ik mij niet verbonden kan voelen met mensen, dus misschien willen mensen best met mij omgaan, maar voel ik dat niet zo en voelen zij dat weer en blijven daarom op afstand. Er zijn volgens mij meerdere reden, het is allemaal maar complex.
Ik vind het heel lief van je dat je zo e best doet, om door te vragen, waardeer ik echt!
Ik heb dat gevoel niet, daarvoor moet nog een hele hoop gebeuren, het voelt nog zoals ik eerder beschreef.
Ik denk dat ik mij aanpas, zoveel mogelijk, op een gegeven moment word het me teveel en dan barst de bom. Niet dat ik dan uit elkaar plof van woede hoor. Bij mij slaat alles naar binnen eigenlijk. Ik kan dan niks meer verdragen, het woord ouders doet me dan bijvoorbeeld al verstijven. Dat gebeurd trouwens bij meer dingen dat het oploopt, dus ik kan in feite mijn eigen grenzen niet goed bewaken.
Ik ben van nature ook geinteresseerd in anderen, dus ik vraag zelf ook vaak naar hoe het met familie leden van mijn omgeving is, niet omdat het moet, maar omdat ik zo inelkaar steek. Ik zou wel willen weten hoe ik daar anders mee kan omgaan. Zodat de ander ook ruimte heft voor zijn verhalen, maar dat er ook ruimte ontstaat voor mij. Volgens mij voelen mensen zich ook schuldig omdat zij dan wel familie hebben. Het word allemaal zo beladen, en dat is het ook wel, maar ik zou het ook fijn vinden als mensen aan mij vragen hoe het nou is om geen familie te hebben en hoe ik dat ervaar. En natuurlijk word ik daar verdrietig van, maar als je dan steun van die ander ontvangt en er over kan praten, volgens mij word het dan een stuk dragelijker. Maar mag ik dat wel van een ander verwachten of verlangen. Want ook hier is er meerdere malen gezged, dat ik dingen vanuit mijzelf moet halen en niet bij anderen. Of klopt dat niet in deze context. mijn leestekens werken even niet, dus vandaar geen vraagtekens etc
Ik bedoel niet het afsluiten van meedraaien in de maatschappij, maar het afsluiten van de dingen waar ik mee zit, bijvoorbeeld het missen van een familie, ik word daar steeds weer mee geconfronteerd, daarom vind ik dat zo lastig.
Ik weet het niet zo goed. Als ik wil weten waarom mensen daadwerkelijk op afstand blijven, zou ik dat de persoon zelf moeten vragen. Maar dat antrekken en afstotoen wist ik eigenlijk ook wel. Ik schaam me dat het zo duidelijk zichtbaar is. En wat mijzelf bedacht is dat ik mij niet verbonden kan voelen met mensen, dus misschien willen mensen best met mij omgaan, maar voel ik dat niet zo en voelen zij dat weer en blijven daarom op afstand. Er zijn volgens mij meerdere reden, het is allemaal maar complex.
Ik vind het heel lief van je dat je zo e best doet, om door te vragen, waardeer ik echt!
woensdag 11 november 2009 om 16:59
Een gat in je ziel. Wauw. Ben k wel even stil van, mooie beschrijving inderdaad.quote:newstylista schreef op 10 november 2009 @ 12:17:
Ik heb dat gevoel niet, daarvoor moet nog een hele hoop gebeuren, het voelt nog zoals ik eerder beschreef.
In deze uitspraak zie ik hoop! Hoop op iets wat nog kan komen. Gelukkig
Wat betreft het aanpassen en je daarmee afsluiten van de dingen waar je mee zit, waardoor vervolgens de bom dan barst. Eigenlijk loop je daarmee dus voortdurend op eierschalen, voelt dat zo? Dat is volgens mij echt enorm energie-vretend, of niet?
quote:newstylista schreef op 10 november 2009 @ 12:17:
Volgens mij voelen mensen zich ook schuldig omdat zij dan wel familie hebben. Het word allemaal zo beladen, en dat is het ook wel, maar ik zou het ook fijn vinden als mensen aan mij vragen hoe het nou is om geen familie te hebben en hoe ik dat ervaar. En natuurlijk word ik daar verdrietig van, maar als je dan steun van die ander ontvangt en er over kan praten, volgens mij word het dan een stuk dragelijker.
Je interesse en betrokkenheid in anderen en het tegelijk op afstand blijven/houden van anderen moet een enorme spagaat zijn waar je in zit. Enerzijds hoop je dat je steun kunt vinden bij mensen over dat je geen familie hebt, zonder dat zij zich schuldig voelen over het wel hebben van een familie. Anderszijds vind je het moeilijk om om te gaan met het gemis wat je ervaart als mensen het over hun familie hebben. Toch?
Het stukje wat ik vetgedrukt heb gemaakt is denk ik heel sprekend. Want op het moment dat je er verdrietig van wordt, ben je dan in staat om er over te praten en er steun over te ontvangen? Kan het zo zijn dat je gevoel eigenlijk op dat punt bijna letterlijk dichtslaat, je afsluit, omdat het te dichtbij gaat komen, te veel pijn doet? Zoals je zelf ook zei; dat je verstijft (ik snap dat dat afhankelijk is van je stemming en de situatie en dat dat dus niet altijd even sterk zo is, maar over het algemeen gezien). En dat je daardoor dus eigenlijk niet in staat bent die steun te ontvangen?
Misschien dat daar die afstand zit die mensen bewaren. Je vraagt naar hoe gaat het met je (wat erg lief is en direct toont wat voor mooi mens je bent), de ander antwoordt iets over ja, beetje ruzie met mn moeder gehad, daar zit ik eigenlijk wel mee. Dan ontstaat direct die spagaat van 'ga ik mensen op hun gemak stellen, dat t niet erg is dat ze niet zien dat ze tenminste een moeder hebben' en je je daarmee eigenlijk aanpast en afsluit, of 'ga ik diegene dat duidelijk maken, waarmee je de ander (vaak waarschijnlijk) kwetst, omdat diegene dat helemaal niet zo bedoeld had. En omdat mensen die spagaat direct aanvoelen houden ze misschien afstand. Zou dit iets zinnigs kunnen zijn, of sla ik daarmee de plank volledig mis?
Je geeft daarmee eigenlijk ruimte voor een gesprek die je ook wel graag wilt aangaan, maar het eigenlijk niet aankunt, omdat je direct je eigen gemis zo hard voelt. En tegelijk wil je dat ook niet niet aankunnen, schaam je je ervoor dat je dat niet aankunt?quote:newstylista schreef op 10 november 2009 @ 12:17:
Ik weet het niet zo goed. Als ik wil weten waarom mensen daadwerkelijk op afstand blijven, zou ik dat de persoon zelf moeten vragen. Maar dat antrekken en afstotoen wist ik eigenlijk ook wel. Ik schaam me dat het zo duidelijk zichtbaar is.
Schaamte, ok, jeetje. Waarom schaam je je daarvoor, kun je dat uitleggen? Zie je het niet als iets heel menselijks, wat iedereen zou doen in jouw situatie? Is het (dat aantrekken en afstoten) iets waar je op dit moment controle op hebt? Denk je dat mensen je kwalijk nemen dat je dat doet?
quote:newstylista schreef op 10 november 2009 @ 12:17:
Ik vind het heel lief van je dat je zo e best doet, om door te vragen, waardeer ik echt!Gelukkig maar Ik hoop echt dat je er iets aan hebt.
Ik heb dat gevoel niet, daarvoor moet nog een hele hoop gebeuren, het voelt nog zoals ik eerder beschreef.
In deze uitspraak zie ik hoop! Hoop op iets wat nog kan komen. Gelukkig
Wat betreft het aanpassen en je daarmee afsluiten van de dingen waar je mee zit, waardoor vervolgens de bom dan barst. Eigenlijk loop je daarmee dus voortdurend op eierschalen, voelt dat zo? Dat is volgens mij echt enorm energie-vretend, of niet?
quote:newstylista schreef op 10 november 2009 @ 12:17:
Volgens mij voelen mensen zich ook schuldig omdat zij dan wel familie hebben. Het word allemaal zo beladen, en dat is het ook wel, maar ik zou het ook fijn vinden als mensen aan mij vragen hoe het nou is om geen familie te hebben en hoe ik dat ervaar. En natuurlijk word ik daar verdrietig van, maar als je dan steun van die ander ontvangt en er over kan praten, volgens mij word het dan een stuk dragelijker.
Je interesse en betrokkenheid in anderen en het tegelijk op afstand blijven/houden van anderen moet een enorme spagaat zijn waar je in zit. Enerzijds hoop je dat je steun kunt vinden bij mensen over dat je geen familie hebt, zonder dat zij zich schuldig voelen over het wel hebben van een familie. Anderszijds vind je het moeilijk om om te gaan met het gemis wat je ervaart als mensen het over hun familie hebben. Toch?
Het stukje wat ik vetgedrukt heb gemaakt is denk ik heel sprekend. Want op het moment dat je er verdrietig van wordt, ben je dan in staat om er over te praten en er steun over te ontvangen? Kan het zo zijn dat je gevoel eigenlijk op dat punt bijna letterlijk dichtslaat, je afsluit, omdat het te dichtbij gaat komen, te veel pijn doet? Zoals je zelf ook zei; dat je verstijft (ik snap dat dat afhankelijk is van je stemming en de situatie en dat dat dus niet altijd even sterk zo is, maar over het algemeen gezien). En dat je daardoor dus eigenlijk niet in staat bent die steun te ontvangen?
Misschien dat daar die afstand zit die mensen bewaren. Je vraagt naar hoe gaat het met je (wat erg lief is en direct toont wat voor mooi mens je bent), de ander antwoordt iets over ja, beetje ruzie met mn moeder gehad, daar zit ik eigenlijk wel mee. Dan ontstaat direct die spagaat van 'ga ik mensen op hun gemak stellen, dat t niet erg is dat ze niet zien dat ze tenminste een moeder hebben' en je je daarmee eigenlijk aanpast en afsluit, of 'ga ik diegene dat duidelijk maken, waarmee je de ander (vaak waarschijnlijk) kwetst, omdat diegene dat helemaal niet zo bedoeld had. En omdat mensen die spagaat direct aanvoelen houden ze misschien afstand. Zou dit iets zinnigs kunnen zijn, of sla ik daarmee de plank volledig mis?
Je geeft daarmee eigenlijk ruimte voor een gesprek die je ook wel graag wilt aangaan, maar het eigenlijk niet aankunt, omdat je direct je eigen gemis zo hard voelt. En tegelijk wil je dat ook niet niet aankunnen, schaam je je ervoor dat je dat niet aankunt?quote:newstylista schreef op 10 november 2009 @ 12:17:
Ik weet het niet zo goed. Als ik wil weten waarom mensen daadwerkelijk op afstand blijven, zou ik dat de persoon zelf moeten vragen. Maar dat antrekken en afstotoen wist ik eigenlijk ook wel. Ik schaam me dat het zo duidelijk zichtbaar is.
Schaamte, ok, jeetje. Waarom schaam je je daarvoor, kun je dat uitleggen? Zie je het niet als iets heel menselijks, wat iedereen zou doen in jouw situatie? Is het (dat aantrekken en afstoten) iets waar je op dit moment controle op hebt? Denk je dat mensen je kwalijk nemen dat je dat doet?
quote:newstylista schreef op 10 november 2009 @ 12:17:
Ik vind het heel lief van je dat je zo e best doet, om door te vragen, waardeer ik echt!Gelukkig maar Ik hoop echt dat je er iets aan hebt.
woensdag 11 november 2009 om 18:16
@nieuwsgierigmeisje, ja dat klopt, ik loop voortdurend op mijn tenen en dat kost mij veel energie, ik weet dat er een moment gaat komen dat ik vrijwel niks meer kan hebben.
Ja zo werkt het wel bij mij, maar aan de ene kant vraag ik mij toch af of ik me niet wil aanpassen. Het is toch wel vrij normaal, dat je elkaar vragen stelt, ook over iemand zijn familie. terwijl ik dat diep van binnen helemaal niet wil weten, maar daar voel ik me dan schuldig om.
dat weet ik niet, vind ik moeilijk te zeggen, ik heb die steun in mijn ogen nog niet ontvangen. Ik weet dus niet hoe het op zo'n moment gaat.
Ik zou het niet weten, het klinkt wel heel logisch. Ik heb meer het idee dat mensen daar niet overnadenken hoe dat voor mij is, althans dat maken ze nooit kenbaar. Want ook als ik niks vraag, beginnen ze zelf wel over hun familie. Maar ik weet ook niet hoe ik dat anders zou moeten doen, want het lijkt dan, dat ik me moet aanpassen, want anders voelen zij zich schuldig en moet ik proberen omdat vooral niet zichtbaar te laten zijn, hoe klein ook. Ik snap er niks van, sorry.
Ik zou het heel graag willen aankunnen, dus ik snap niet zo goed waarom je zegt dat ik dat niet zou willen. Ook hier weet ik niet hoe dat zou gaan, want er wordt niet naar gevraagd.
Ik vind het niet fijn dat mensen dat van mij weten, dan ben ik kwetsbaar, en kunnen mensen me daar op terug pakken of zien ze alleen dat, terwijl ik veel meer ben dan mijn problemen.
En zo klinkt het alsof ik voortdurend maar aan het aan en afstoten ben, terwijl dat niet zo is.
Ja zo werkt het wel bij mij, maar aan de ene kant vraag ik mij toch af of ik me niet wil aanpassen. Het is toch wel vrij normaal, dat je elkaar vragen stelt, ook over iemand zijn familie. terwijl ik dat diep van binnen helemaal niet wil weten, maar daar voel ik me dan schuldig om.
dat weet ik niet, vind ik moeilijk te zeggen, ik heb die steun in mijn ogen nog niet ontvangen. Ik weet dus niet hoe het op zo'n moment gaat.
Ik zou het niet weten, het klinkt wel heel logisch. Ik heb meer het idee dat mensen daar niet overnadenken hoe dat voor mij is, althans dat maken ze nooit kenbaar. Want ook als ik niks vraag, beginnen ze zelf wel over hun familie. Maar ik weet ook niet hoe ik dat anders zou moeten doen, want het lijkt dan, dat ik me moet aanpassen, want anders voelen zij zich schuldig en moet ik proberen omdat vooral niet zichtbaar te laten zijn, hoe klein ook. Ik snap er niks van, sorry.
Ik zou het heel graag willen aankunnen, dus ik snap niet zo goed waarom je zegt dat ik dat niet zou willen. Ook hier weet ik niet hoe dat zou gaan, want er wordt niet naar gevraagd.
Ik vind het niet fijn dat mensen dat van mij weten, dan ben ik kwetsbaar, en kunnen mensen me daar op terug pakken of zien ze alleen dat, terwijl ik veel meer ben dan mijn problemen.
En zo klinkt het alsof ik voortdurend maar aan het aan en afstoten ben, terwijl dat niet zo is.
woensdag 11 november 2009 om 22:27
woensdag 11 november 2009 om 22:44
NS, het hoeft toch ook niet over familie te gaan?
Ik begrijp dat het een heel erg gemis is, maar ik deel mijn dingen met maar een paar mensen.
Voor de rest deel ik oppervlakkige dingen en ik verwacht dan ook geen begrip van die mensen, simpelweg omdat ik er niet over praat.
Je wil geen oplossingen maar enkel begrip willen hebben, zo werkt het niet in deze wereld.
Als je verder wil komen, met kleine stappen, dan is daar meer voor nodig dan begrip.
Ik begrijp dat het een heel erg gemis is, maar ik deel mijn dingen met maar een paar mensen.
Voor de rest deel ik oppervlakkige dingen en ik verwacht dan ook geen begrip van die mensen, simpelweg omdat ik er niet over praat.
Je wil geen oplossingen maar enkel begrip willen hebben, zo werkt het niet in deze wereld.
Als je verder wil komen, met kleine stappen, dan is daar meer voor nodig dan begrip.
woensdag 11 november 2009 om 23:04
@kikkerkwaak, hoe bedoel je dat het niet over familie hoeft te gaan, als anderen mij daar wel over vertellen, zou ik daar toch ook wat over mijn situatie mogen zeggen, of bedoel je dat niet?
Het is ook niet zo dat ik het met idereen over mijn gemis wil hebben, maar momenteel kan ik het er helemaal niet over hebben en dat vind ik erg moeilijk.
Nee ik wil geen oplossingen, simpelweg omdat die er niet zijn. Ik kan leren om anders met het gemis om te gaan. En mijn ogen kan ik dat alleen leren door middel van een specifieke therapie voor mijn problematiek. Van mijn omgeving zou ik graag begrip, steun, een luisterend oor etc willen.
Begrip betekend heel veel juis. Ik denk dat jij daar een andere mening over hebt, dat het niet werkt, maar voor mij is het essentieel. Zo zit de therapie ook in elkaar. Dat ik van de therapuet heel veel begrip ga krijgen, omdat ik dat in mijn verleden niet gehad heb. Op die manier vind ik erkenning voor mijn gemis & verdriet en kan ik daar weer ok verder bouwen.
En tuurlijk is er meer nodig, maar daar ben ik mee bzig, het is niet zo da ik overhang en denk dat er uit het niets van alles gaat veranderen. Daar ga ik heel hard aan werken en dan hoop ik dat het anders wordt. Ik doe dit in therapie, met een therapeut. En in dat proces zou ik het heel fijn vinden als ik steun had aan mensen, want ik doe het al zo lang alleen. En ja dan komt begrip ook weer om de hoek kijken, dat is wat ik nodig heb, dat is wat ik graag zou willen, en volgens mij mag ik daar best naar verlangen en op zoek te gaan naar mensen die mij dat kunnen bieden.
Het is ook niet zo dat ik het met idereen over mijn gemis wil hebben, maar momenteel kan ik het er helemaal niet over hebben en dat vind ik erg moeilijk.
Nee ik wil geen oplossingen, simpelweg omdat die er niet zijn. Ik kan leren om anders met het gemis om te gaan. En mijn ogen kan ik dat alleen leren door middel van een specifieke therapie voor mijn problematiek. Van mijn omgeving zou ik graag begrip, steun, een luisterend oor etc willen.
Begrip betekend heel veel juis. Ik denk dat jij daar een andere mening over hebt, dat het niet werkt, maar voor mij is het essentieel. Zo zit de therapie ook in elkaar. Dat ik van de therapuet heel veel begrip ga krijgen, omdat ik dat in mijn verleden niet gehad heb. Op die manier vind ik erkenning voor mijn gemis & verdriet en kan ik daar weer ok verder bouwen.
En tuurlijk is er meer nodig, maar daar ben ik mee bzig, het is niet zo da ik overhang en denk dat er uit het niets van alles gaat veranderen. Daar ga ik heel hard aan werken en dan hoop ik dat het anders wordt. Ik doe dit in therapie, met een therapeut. En in dat proces zou ik het heel fijn vinden als ik steun had aan mensen, want ik doe het al zo lang alleen. En ja dan komt begrip ook weer om de hoek kijken, dat is wat ik nodig heb, dat is wat ik graag zou willen, en volgens mij mag ik daar best naar verlangen en op zoek te gaan naar mensen die mij dat kunnen bieden.
woensdag 11 november 2009 om 23:24
Jawel, maar waar jij wel eens op stuitte was het onbegrip over het feit dat jij steaks met de feestdagen niet met de familie bent. Tenminste wat ik er van gelezen heb.
En ook, dat je graag wel met mensen in contact wil komen. En ik bedoel niet te zeggen dat je het moet verzwijgen, maar door eerst oppervlakkig contact op te bouwen, zonder alles te delen kun je daarna kijken in hoeverre je je verhaal kwijt kan.
Ik ben wel voor begrip maar dan vooral van mensen die ik erg goed ken en niet te vaak. Voor mij werkt dat averechts, om maar excuus te blijven hebben voor mijn gedrag.
Maar als het jou wel helpt, is het alleen maar fijn natuurlijk.
En ook, dat je graag wel met mensen in contact wil komen. En ik bedoel niet te zeggen dat je het moet verzwijgen, maar door eerst oppervlakkig contact op te bouwen, zonder alles te delen kun je daarna kijken in hoeverre je je verhaal kwijt kan.
Ik ben wel voor begrip maar dan vooral van mensen die ik erg goed ken en niet te vaak. Voor mij werkt dat averechts, om maar excuus te blijven hebben voor mijn gedrag.
Maar als het jou wel helpt, is het alleen maar fijn natuurlijk.
donderdag 12 november 2009 om 11:57
@kikkerkwaak: nee tuurlijk niet, maar dat heb ik ook niet gezegd, dat ik gelijk mijn hele levensverhaal ga vertellen. dat heb ik nooit gedaan en zal ik ook niet doen. Ik had alleen gehoopt dat de mensen die ik nu al geruimte tijd ken, wel mee kon praten ect. helaas is dit niet hel geval.
Ik zie begrip niet als het zelfde als excuses. Zo werkt het niet bij mij dat ik steeds maar excuses maak. Ik weet ook niet hoe ik het anders kan uitleggen, en eerlijk gezegd merk ik dat ik daar ook weinig behoefte aan heb.
we hebben allebei een andere mening, jij det het op jouw manier en ik op de mijne en dat is goed.
Ik zie begrip niet als het zelfde als excuses. Zo werkt het niet bij mij dat ik steeds maar excuses maak. Ik weet ook niet hoe ik het anders kan uitleggen, en eerlijk gezegd merk ik dat ik daar ook weinig behoefte aan heb.
we hebben allebei een andere mening, jij det het op jouw manier en ik op de mijne en dat is goed.
donderdag 12 november 2009 om 13:23
Iets niet willen en iets niet kunnen liggen vaak heel dicht bij elkaar.
In dit geval had ik het over iets niet niet willen kunnen. Dat is dus dubbele niet, wat het ingewikkeld maakt. Het niet willen dat je het eigenlijk niet aankunt. Omdat je het heel graag wel aan wilt kunnen. Dat roept misschien schaamte bij je op. En doordat dingen confronterend zijn, wanneer blijkt dat je het eigenlijk niet aankunt en je je hiervoor schaamt, schiet je in de verdediging. Dat is een logisch proces denk ik, maar wellicht is dit hetgeen wat mensen op afstand houdt?
Misschien heb ik het iets duidelijker uitgelegd. Maar goed, misschien is dit veeeel te ver gezocht. Ik probeer me in te leven in de spagaat (en dus frustratie) die je ervaart.
Los van of mensen nou wel of niet gemakkelijk dat aantrekken en afstoten kunnen herkennen bij jou, ik weet niet hoe duidelijk dat is. Je zegt dat je het niet fijn vindt als mensen dat van je weten, want het maakt je kwetsbaar en er zijn volgens jou een boel negatieve dingen die mensen dan zouden kunnen denken. Wat voor positieve dingen zouden ze kunnen denken?
Het oordeel van anderen over jou is blijkbaar erg belangrijk voor je, klopt dat?
In dit geval had ik het over iets niet niet willen kunnen. Dat is dus dubbele niet, wat het ingewikkeld maakt. Het niet willen dat je het eigenlijk niet aankunt. Omdat je het heel graag wel aan wilt kunnen. Dat roept misschien schaamte bij je op. En doordat dingen confronterend zijn, wanneer blijkt dat je het eigenlijk niet aankunt en je je hiervoor schaamt, schiet je in de verdediging. Dat is een logisch proces denk ik, maar wellicht is dit hetgeen wat mensen op afstand houdt?
Misschien heb ik het iets duidelijker uitgelegd. Maar goed, misschien is dit veeeel te ver gezocht. Ik probeer me in te leven in de spagaat (en dus frustratie) die je ervaart.
Los van of mensen nou wel of niet gemakkelijk dat aantrekken en afstoten kunnen herkennen bij jou, ik weet niet hoe duidelijk dat is. Je zegt dat je het niet fijn vindt als mensen dat van je weten, want het maakt je kwetsbaar en er zijn volgens jou een boel negatieve dingen die mensen dan zouden kunnen denken. Wat voor positieve dingen zouden ze kunnen denken?
Het oordeel van anderen over jou is blijkbaar erg belangrijk voor je, klopt dat?
donderdag 12 november 2009 om 21:25
toch maar even van mij afschrijven. Ik voel me zo leeg vandaag. Ik vind het erg moeilijk dat mijn leven nu zo is. Ik zou graag willen dat het anders was.
Vandaag weer gehoord dat er mensen bezig zijn (iets betreffende de toekomst) op zo'n moment slaat mijn stemming echt volledig om. ik voel me ernorm kansloos.
Steeds weer die leegte, zoveel pijn en verdriet. Ik wil dat het stopt, ik hoop al jaren dat het stopt en dat mijn leven beter/anders word.
Vandaag weer gehoord dat er mensen bezig zijn (iets betreffende de toekomst) op zo'n moment slaat mijn stemming echt volledig om. ik voel me ernorm kansloos.
Steeds weer die leegte, zoveel pijn en verdriet. Ik wil dat het stopt, ik hoop al jaren dat het stopt en dat mijn leven beter/anders word.
