Psyche
alle pijlers
Slachtofferrol
dinsdag 28 juli 2009 om 21:19
Ik kreeg op een ander topic wat ik gestart heb te horen dat ik een slachtoffer rol op mij neem. ik heb er op internet wat over opgezocht, want ik wist niet goed wat het precies inhield. en ik kan mij er wel in vinden.
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
dinsdag 28 juli 2009 om 23:55
ik heb eind augustus een intake bij een psycholoog. ik den daarnaast nog aan het proberen om bij een psycholoog te komen, die kennis heeft over adoptie en daar een gerichte therapie voor heeft.
ik vind het moeilijk om te bedenken wat ik in de tussentijd moet, ik voel mij depressief. ik ben gisteren wel bij de HA geweest en heb AD mee gekregen, helaas duurt het een naatal weken voordat je hier iets van merkt.
eigenlijk heb ik de afgelopen 2 dagen alleen maar geslapen, ik ben zo moe, zowel geestelijk en lichamelijk. en kan eigenlijk niet nog 5 weken wachten.
ik vind het moeilijk om te bedenken wat ik in de tussentijd moet, ik voel mij depressief. ik ben gisteren wel bij de HA geweest en heb AD mee gekregen, helaas duurt het een naatal weken voordat je hier iets van merkt.
eigenlijk heb ik de afgelopen 2 dagen alleen maar geslapen, ik ben zo moe, zowel geestelijk en lichamelijk. en kan eigenlijk niet nog 5 weken wachten.
woensdag 29 juli 2009 om 06:57
quote:newstylista schreef op 28 juli 2009 @ 22:23:
@elninjoo: dat is inderdaad een manier om er tegen aan te kijken, alleen kan ik soms echt geen voordeel benoemen, heb jij dit ook en hoe ga je hier mee om?Een voorbeeldje: Vroeger (toen ik nog jong en naief was ) idealiseerde ik het hebben van 'n relatie. Met de mannen waarop ik verliefd werd heeft 't niet zo mogen zijn. Inmiddels zie ik juist vooral nadelen van relaties en wat je er allemaal voor moet doen en laten. Ik ben dus nu oprecht gelukkig als single en weet dat ik zo meer uit mijn leven kan halen dan met 'n relatie.
@elninjoo: dat is inderdaad een manier om er tegen aan te kijken, alleen kan ik soms echt geen voordeel benoemen, heb jij dit ook en hoe ga je hier mee om?Een voorbeeldje: Vroeger (toen ik nog jong en naief was ) idealiseerde ik het hebben van 'n relatie. Met de mannen waarop ik verliefd werd heeft 't niet zo mogen zijn. Inmiddels zie ik juist vooral nadelen van relaties en wat je er allemaal voor moet doen en laten. Ik ben dus nu oprecht gelukkig als single en weet dat ik zo meer uit mijn leven kan halen dan met 'n relatie.
woensdag 29 juli 2009 om 08:51
quote:newstylista schreef op 28 juli 2009 @ 23:17:
@dnm, ik hoop nog steeds dat er iemand komt die er alleen voor mij is en die altijd blijft en nooit meer weggaat, ik vind ergens wel dat ik dat verdien, omdat ik dat nooit gehad heb
Tja, lieve schat, die persoon is er wel hoor. En het klinkt zo cliche, maar je bent het zelf! Je moet haar nu nog gaan vinden.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd.
Het leven is oneerlijk.... maar he? Wie heeft ooit beweerd dat het leven eerlijk zou zijn.
@dnm, ik hoop nog steeds dat er iemand komt die er alleen voor mij is en die altijd blijft en nooit meer weggaat, ik vind ergens wel dat ik dat verdien, omdat ik dat nooit gehad heb
Tja, lieve schat, die persoon is er wel hoor. En het klinkt zo cliche, maar je bent het zelf! Je moet haar nu nog gaan vinden.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd.
Het leven is oneerlijk.... maar he? Wie heeft ooit beweerd dat het leven eerlijk zou zijn.
woensdag 29 juli 2009 om 09:53
Ha Newstylista 
, ik was al bang na mijn confronterende post op je familie-topic dat je verdwenen was, maar niet dus.
Zoals ik aan het eind van mijn "slachtoffer"post al zei: ik vind je superstoer dat je hier op terug durft te komen.
Zie je nou wel, je bent sterker dan je denkt!
Ik heb net dìt hele topic doorgenomen en ik hoop dat ook jij inziet hoe waardevol het is, dat zoveel mensen zò met je meedenken, hun ervaringen delen, je willen bijstaan.
Je opmerking in het andere topic dat je niets had aan goede bedoelingen omdat men dan jouw gevoel zou invullen is me namelijk nog aardig lang dwars blijven zitten. Je ontnam daarmee iedereen de kans om er te zijn voor je.
Vergeet niet dat anderen ook gewoon ménsen zijn, net als jij, met hun eigen gevoelens en persoonlijkheden, dus niet wezens die moeten aanvoelen wat jij nodig hebt om je dan precies dàt te geven.
Het is geven en nemen in het leven en wat je niet krijgt van een ander moet je leren jezelf te geven.
Om on-topic te blijven: mensen die in hun zelfmedelijden verstrikt zitten vertonen vaak een rare tegenstrijdigheid in hun karakter: aan de ene kant voelen ze zich minderwaardig, aan de andere kant overschatten ze hun eigen belang in de wereld.
Wat ik daarmee bedoel is dit: aan de ene kant vind je jezelf maar niets, bij iedere afwijzing denk je: zie je nou wel, ik ben ook niets waard! Je hebt dus ergens het gevoel dat je minder bent dan anderen.
Maar het vreemde is dat je aan de andere kant héél veel verwacht van anderen, ze moeten je aanvoelen, reageren zoals het fijn is voor jou, ze moeten jou het gevoel geven dat je OK bent omdat je dat zelf niet kunt.
En dat is juist een grote overschatting van jezelf, want wie ben jij om zoveel van een ander te eisen?
Volgens mij, maar ik ben geen psycholoog, ligt de kern erin jezelf op een gelijk vlak met anderen te plaatsen. In te zien dat een ander net zoveel kwetsbaarheid heeft als jij, net zoveel verdriet soms, net zoveel recht om zichzelf te zijn.
, ik was al bang na mijn confronterende post op je familie-topic dat je verdwenen was, maar niet dus.Zoals ik aan het eind van mijn "slachtoffer"post al zei: ik vind je superstoer dat je hier op terug durft te komen.
Zie je nou wel, je bent sterker dan je denkt!
Ik heb net dìt hele topic doorgenomen en ik hoop dat ook jij inziet hoe waardevol het is, dat zoveel mensen zò met je meedenken, hun ervaringen delen, je willen bijstaan.
Je opmerking in het andere topic dat je niets had aan goede bedoelingen omdat men dan jouw gevoel zou invullen is me namelijk nog aardig lang dwars blijven zitten. Je ontnam daarmee iedereen de kans om er te zijn voor je.
Vergeet niet dat anderen ook gewoon ménsen zijn, net als jij, met hun eigen gevoelens en persoonlijkheden, dus niet wezens die moeten aanvoelen wat jij nodig hebt om je dan precies dàt te geven.
Het is geven en nemen in het leven en wat je niet krijgt van een ander moet je leren jezelf te geven.
Om on-topic te blijven: mensen die in hun zelfmedelijden verstrikt zitten vertonen vaak een rare tegenstrijdigheid in hun karakter: aan de ene kant voelen ze zich minderwaardig, aan de andere kant overschatten ze hun eigen belang in de wereld.
Wat ik daarmee bedoel is dit: aan de ene kant vind je jezelf maar niets, bij iedere afwijzing denk je: zie je nou wel, ik ben ook niets waard! Je hebt dus ergens het gevoel dat je minder bent dan anderen.
Maar het vreemde is dat je aan de andere kant héél veel verwacht van anderen, ze moeten je aanvoelen, reageren zoals het fijn is voor jou, ze moeten jou het gevoel geven dat je OK bent omdat je dat zelf niet kunt.
En dat is juist een grote overschatting van jezelf, want wie ben jij om zoveel van een ander te eisen?
Volgens mij, maar ik ben geen psycholoog, ligt de kern erin jezelf op een gelijk vlak met anderen te plaatsen. In te zien dat een ander net zoveel kwetsbaarheid heeft als jij, net zoveel verdriet soms, net zoveel recht om zichzelf te zijn.
woensdag 29 juli 2009 om 11:28
Ik heb ook een aantal jaren in een slachtofferrol gezeten. Ik had er erg veel moeite mee dat ik geen partner had. In mijn omgeving hadden veel mensen wel een partner. Ik dacht 'iedereen is voor iemand de belangrijkste persoon op aarde en ik ben voor niemand het belangrijkst". Ik dacht dat ik alleen maar gelukkig kon worden als ik een partner zou krijgen waarbij ik dan op nummer 1 zou staan. Maar ja als je naar een feestje gaat met het idee: ik ga de partner van mijn leven ontmoeten vanavond, kom je elke keer teleurgesteld thuis. Dit werkt ook zo bij het zoeken naar vriendinnen. Als ik bv een cursus ging doen met als doel: vriendinnen opdoen dan kwam ik teleurgesteld thuis want dit soort contacten moeten groeien. Die zijn er niet 1,2,3. Ik was ook heel erg teleurgesteld in mensen. Als ik bijvoorbeeld niet zelf vriendinnen belde dan werd ik drie weken of langer niet gebeld. Iedereen had het druk met zijn/haar leven en niet met mij. Maar op een gegeven moment was ik zo diep gezakt dat ik dacht als ik nog iets van mijn leven wil maken dan moet ik het ZELF doen. Als ik het van anderen verwacht kan ik wachten tot ik een ons weeg en dan gebeurt er nog niets. Dus toen ben ik kleine doelen gaan stellen. Bijvoorbeeld ik ga vrijwilligerswerk doen, niet om vriendinnen op te doen maar om sociale contacten op te doen. En misschien rolt daar op den duur een vriendschappelijk contact uit. Maar dit was niet mijn doel. Dan sta je er al heel anders in en kom je wel met een tevreden gevoel thuis. Zo ook met feestjes of een cursus. Ik ga een cursus doen voor de gezelligheid en om iets te leren. Ik ga nu naar een feestje om gezellig te kletsen. Niet om een partner te vinden. En ik zit nu veel beter in mijn vel. Ook al heb ik nog steeds geen partner en sta ik voor niemand op nummer 1. Het doet me geen pijn meer. Want ik sta voor mezelf op nummer 1. Ik zorg goed voor mezelf. Ik heb die ander niet nodig om mij goed te voelen. En ik kijk elke dag naar wat ik nodig heb. Ik heb natuurlijk wel contact met andere mensen nodig, met vriendinnen bijvoorbeeld. Maar als ik wacht tot zij mij bellen dan kan ik lang wachten. Dus nu neem ik het initiatief. Ik bel die vriendin als ik daar behoefte aan heb. En ik ga niet boos en verontwaardigd zitten doen omdat zij mij nooit belt. Nee als ik behoefte heb aan een kletspraatje of een keer naar de bioscoop dan bel ik iemand en vraag of zij zin heeft. En soms moet ik vier telefoontjes achter elkaar plegen omdat de eerste niet thuis is, de tweede staat te koken en geen tijd heeft, de derde is de kinderen op bed aan het leggen maar de vierde zegt: Leuk dat je belt Ciara. Maar dat is dus wel een kwestie van volhouden. Dus niet na twee of drie 'afwijzingen' denken: zie je wel, niemand vindt mij belangrijk. Als je jezelf belangrijk vindt dan laat je je niet met een kluitje in het riet sturen. Dan ga je door totdat er iemand is die je wel aandacht wil geven.
En ik doe ook dingen alleen. Als er niemand is die met mij naar dat concertje van die leuke band wil dan ga ik wel alleen. En niet uit zieligheid: ach ik ben zo zielig want niemand wil met mij mee maar uit stoerheid: ik laat mij niet kisten dat niemand met mij mee kon maar ik ga stoer in mijn eentje. Want ik ga liever in mijn eentje dan dat ik thuis achter de geraniums blijf zitten. In mijn eentje gaan vind ik stoerder dan thuis blijven.
Ook in gesprekken met vriendinnen had ik vaak het gevoel dat ik niet belangrijk was. Ik ben iemand die goed kan luisteren en ik vraag ook door. Dus vriendinnen komen wel eens hun hart luchten en dan gaat het bijvoorbeeld drie kwartier alleen over hen. En als ik dan niet zelf het initiatief neem om iets over mezelf te vertellen dan kom ik regelmatig helemaal niet aan de beurt. Ik had altijd zoiets van: anderen moeten maar iets aan mij vragen als ze iets over mij willen weten want als ze niet vragen zijn ze niet geïnteresseerd. En dan zeg ik liever niets. Maar ik ben er achter gekomen dat veel mensen niet veel vragen en dat jijzelf moet zorgen dat je aandacht krijgt. Maar dan moet je jezelf wel belangrijk genoeg vinden. Ik ben daar langzaam mee gaan oefenen. En nu weet ik: als ik me gezien en gehoord wil voelen dan moet ik daar zelf voor zorgen. En ik merk ook dat mensen wel geïnteresseerd in mij zijn ook al vragen ze weinig/niets. Als ik nu namelijk dingen vertel over mijzelf of over dingen die ik interessant vind dan heb ik heel leuke gesprekken. Ok niet altijd, niet iedereen vindt alles even interessant maar er is altijd wel iets om over te praten en soms moet je heel erg je best doen om de aandacht te krijgen. Sommige mensen praten namelijk graag over zichzelf en als jij net twee minuten aan het woord was nemen zij het alweer over. Dan kan je denken: zie je wel ik ben niet interessant, ik ben niet belangrijk. Maar je kan ook denken: ik ben wel belangrijk, ik doe nog een poging om gehoord te worden en nog 1 en nog 1. Net zolang totdat je je gehoord voelt. En bij sommige mensen voel je je nooit gehoord maar dat komt maar zelden voor. De meeste mensen willen best naar je luisteren maar je moet wel zelf om je plekje vechten.
Ik doe nu meerdere jaren vrijwilligerswerk en daar zijn uiteindelijk een paar leuke vriendschappelijke contacten gegroeid. Maar dan heeft lang geduurd en dat was mijn doel ook niet. Ik zie het nu zo:van alle honderd vrouwen die ik tegen kom zijn er misschien 5 leuk als vriendin. En van die vijf is er misschien 1 geschikt als vriendin voor een langere periode. Dus als ik hier op het forum een oproepje zou doen om contacten op te doen en er reageren wat mensen op dan is de kans groot dat het geen vriendinnen worden. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je dat misschien niet als doel moet hebben. Maar als doel: sociale contacten uitbreiden. Dan ben je ook minder kwetsbaar als iemand maar een keer in de drie maanden reageert. En je moet je pijlen ook niet op 1 iemand richten en daar heel veel van verwachten. Mij heeft het erg geholpen om eerst eens mijn sociale contacten uit te breiden en dan ontwikkelen zich vriendschappen spontaan.
Deze veranderingen hebben veel tijd gekost. Jaren. En ik ben nog steeds bezig met verder te veranderen. Ik krijg hier ook hulp bij van een therapeut. Ik heb ook moeten leren om mezelf belangrijk te vinden. Dat is heel belangrijk. Als je jezelf belangrijk vindt dan ben je veel minder afhankelijk van andere mensen en kan je uit die slachtofferrol kruipen en het heft in eigen handen nemen. En met kleine doelen beginnen. En die doelen waar je afhankelijk bent van een ander het raam uitgooien (bv het doel ik moet een partner waarbij ik op plaats 1 sta, want in dit doel ben je afhankelijk van een ander voor jouw geluk). Het is een lang proces vooral als je in je jeugd een basis gemist hebt zoals jij en ik. Maar die basis kan je wel leren jezelf te geven.
Het gaat jou vast ook wel lukken maar verwacht niet dat je dat in een paar maanden of een jaar doet. Succes.
En ik doe ook dingen alleen. Als er niemand is die met mij naar dat concertje van die leuke band wil dan ga ik wel alleen. En niet uit zieligheid: ach ik ben zo zielig want niemand wil met mij mee maar uit stoerheid: ik laat mij niet kisten dat niemand met mij mee kon maar ik ga stoer in mijn eentje. Want ik ga liever in mijn eentje dan dat ik thuis achter de geraniums blijf zitten. In mijn eentje gaan vind ik stoerder dan thuis blijven.
Ook in gesprekken met vriendinnen had ik vaak het gevoel dat ik niet belangrijk was. Ik ben iemand die goed kan luisteren en ik vraag ook door. Dus vriendinnen komen wel eens hun hart luchten en dan gaat het bijvoorbeeld drie kwartier alleen over hen. En als ik dan niet zelf het initiatief neem om iets over mezelf te vertellen dan kom ik regelmatig helemaal niet aan de beurt. Ik had altijd zoiets van: anderen moeten maar iets aan mij vragen als ze iets over mij willen weten want als ze niet vragen zijn ze niet geïnteresseerd. En dan zeg ik liever niets. Maar ik ben er achter gekomen dat veel mensen niet veel vragen en dat jijzelf moet zorgen dat je aandacht krijgt. Maar dan moet je jezelf wel belangrijk genoeg vinden. Ik ben daar langzaam mee gaan oefenen. En nu weet ik: als ik me gezien en gehoord wil voelen dan moet ik daar zelf voor zorgen. En ik merk ook dat mensen wel geïnteresseerd in mij zijn ook al vragen ze weinig/niets. Als ik nu namelijk dingen vertel over mijzelf of over dingen die ik interessant vind dan heb ik heel leuke gesprekken. Ok niet altijd, niet iedereen vindt alles even interessant maar er is altijd wel iets om over te praten en soms moet je heel erg je best doen om de aandacht te krijgen. Sommige mensen praten namelijk graag over zichzelf en als jij net twee minuten aan het woord was nemen zij het alweer over. Dan kan je denken: zie je wel ik ben niet interessant, ik ben niet belangrijk. Maar je kan ook denken: ik ben wel belangrijk, ik doe nog een poging om gehoord te worden en nog 1 en nog 1. Net zolang totdat je je gehoord voelt. En bij sommige mensen voel je je nooit gehoord maar dat komt maar zelden voor. De meeste mensen willen best naar je luisteren maar je moet wel zelf om je plekje vechten.
Ik doe nu meerdere jaren vrijwilligerswerk en daar zijn uiteindelijk een paar leuke vriendschappelijke contacten gegroeid. Maar dan heeft lang geduurd en dat was mijn doel ook niet. Ik zie het nu zo:van alle honderd vrouwen die ik tegen kom zijn er misschien 5 leuk als vriendin. En van die vijf is er misschien 1 geschikt als vriendin voor een langere periode. Dus als ik hier op het forum een oproepje zou doen om contacten op te doen en er reageren wat mensen op dan is de kans groot dat het geen vriendinnen worden. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je dat misschien niet als doel moet hebben. Maar als doel: sociale contacten uitbreiden. Dan ben je ook minder kwetsbaar als iemand maar een keer in de drie maanden reageert. En je moet je pijlen ook niet op 1 iemand richten en daar heel veel van verwachten. Mij heeft het erg geholpen om eerst eens mijn sociale contacten uit te breiden en dan ontwikkelen zich vriendschappen spontaan.
Deze veranderingen hebben veel tijd gekost. Jaren. En ik ben nog steeds bezig met verder te veranderen. Ik krijg hier ook hulp bij van een therapeut. Ik heb ook moeten leren om mezelf belangrijk te vinden. Dat is heel belangrijk. Als je jezelf belangrijk vindt dan ben je veel minder afhankelijk van andere mensen en kan je uit die slachtofferrol kruipen en het heft in eigen handen nemen. En met kleine doelen beginnen. En die doelen waar je afhankelijk bent van een ander het raam uitgooien (bv het doel ik moet een partner waarbij ik op plaats 1 sta, want in dit doel ben je afhankelijk van een ander voor jouw geluk). Het is een lang proces vooral als je in je jeugd een basis gemist hebt zoals jij en ik. Maar die basis kan je wel leren jezelf te geven.
Het gaat jou vast ook wel lukken maar verwacht niet dat je dat in een paar maanden of een jaar doet. Succes.
woensdag 29 juli 2009 om 12:40
@Ciara
Inderdaad een hele mooie post!
@NewStylista
Ik schreef het al eerder en Ciara schrijft het ook, je moet jezelf echt de tijd gunnen. Veel mensen doen er hun hele jeugd over om voldoende tools te hebben om gelukkig in het leven te staan. En velen hebben daar nog veel langer voor nodig!
Ik snap dat je liever gister als morgen aan de slag gaat om je situatie te veranderen, maar de psych heeft pas in September tijd voor je. Hoe graag en hoe snel je ook wilt, dat kan dus even niet anders en je zult moeten wachten. Maar dat betekent niet dat de komende weken dan meteen verloren tijd zijn!
Wat je kunt doen tussen nu en straks als je de intake hebt, is voor jezelf alvast goed nadenken over de hulpvraag die je hebt. Wat wil jij precies bereiken met die therapie? Het uiteindelijke doel is natuurlijk dat je gewoon graag gelukkig wilt zijn, dus dat lijkt vrij simpel. Maar wat versta jij eigenlijk precies onder "gelukkig zijn"? Hoe ziet jouw ideale leven eruit? Wat denk jij dat er nog ontbreekt aan je leven om gelukkig te kunnen worden? Wat heb je al gedaan om die ontbrekende delen in te vullen? Waarom lukte dat niet? Waar liep je tegenaan? Welke gereedschappen heb je nodig om er wel in te slagen en er niet nog eens tegenaan te lopen?
Meestal maken dit soort vragen deel uit van het therapietraject en door dat nu alvast voor te bereiden kun je met een heel helder verhaal die intake ingaan. En dat maakt het voor de psych dan weer mogelijk om jou beter en sneller te kunnen helpen. (Beetje hetzelfde verhaal als het voorbeeld wat ik eerder aanhaalde van die dokter; des te duidelijker jouw hulpvraag is des te beter men jou kan helpen).
Inderdaad een hele mooie post!
@NewStylista
Ik schreef het al eerder en Ciara schrijft het ook, je moet jezelf echt de tijd gunnen. Veel mensen doen er hun hele jeugd over om voldoende tools te hebben om gelukkig in het leven te staan. En velen hebben daar nog veel langer voor nodig!
Ik snap dat je liever gister als morgen aan de slag gaat om je situatie te veranderen, maar de psych heeft pas in September tijd voor je. Hoe graag en hoe snel je ook wilt, dat kan dus even niet anders en je zult moeten wachten. Maar dat betekent niet dat de komende weken dan meteen verloren tijd zijn!
Wat je kunt doen tussen nu en straks als je de intake hebt, is voor jezelf alvast goed nadenken over de hulpvraag die je hebt. Wat wil jij precies bereiken met die therapie? Het uiteindelijke doel is natuurlijk dat je gewoon graag gelukkig wilt zijn, dus dat lijkt vrij simpel. Maar wat versta jij eigenlijk precies onder "gelukkig zijn"? Hoe ziet jouw ideale leven eruit? Wat denk jij dat er nog ontbreekt aan je leven om gelukkig te kunnen worden? Wat heb je al gedaan om die ontbrekende delen in te vullen? Waarom lukte dat niet? Waar liep je tegenaan? Welke gereedschappen heb je nodig om er wel in te slagen en er niet nog eens tegenaan te lopen?
Meestal maken dit soort vragen deel uit van het therapietraject en door dat nu alvast voor te bereiden kun je met een heel helder verhaal die intake ingaan. En dat maakt het voor de psych dan weer mogelijk om jou beter en sneller te kunnen helpen. (Beetje hetzelfde verhaal als het voorbeeld wat ik eerder aanhaalde van die dokter; des te duidelijker jouw hulpvraag is des te beter men jou kan helpen).
woensdag 29 juli 2009 om 14:37
Heel knap van je dit topic, NS. Had ik niet gedurfd (Digi de Grootsmoel). Ik herken je. Van een tijd terug, en van nog soms. Ik heb zaken geaccepteerd en dat geeft me veel meer rust. Vocht ik eerst met het schuim op de mond in de frontlinie, nu zit ik rustig in de centuriontent.
Helemaal eens met Robo. Mooie post van Ciara en wauw Nummerzoveel, diep respect! Ik ga je enkel nog meer waarderen nu ik je achtergrond een beetje ken.
NS, mij valt het op (ik heb je eigen topic niet gelezen) dat je heel erg vanuit jezelf denkt. Je komt over als een 'peutentiepje', waarmee ik bedoel: heel veel emoties en gevoelens benoemen, geen plek voor ratio. Ik zal je eerlijk zeggen dat dat me soms gestoord heeft (eh lichte ergernis, niet dat ik hier alles kort en klein sloeg), maar ik ben dan ook nogal rationeel (net een pc).
Ik heb overigens ook geen vent, geen kids (wil ik niet!!), heb bijna jouw leeftijd, woon alleen enkel met een bosje bloemen en knuffelbeesten, heb niet veel vrienden (aangezien ik geen zin meer had ik fakegedoe met wat ik nu kennissen noem) en spreek de meeste van hen op msn ipv IRL. En dat vind ik prima zo.
Helemaal eens met Robo. Mooie post van Ciara en wauw Nummerzoveel, diep respect! Ik ga je enkel nog meer waarderen nu ik je achtergrond een beetje ken.
NS, mij valt het op (ik heb je eigen topic niet gelezen) dat je heel erg vanuit jezelf denkt. Je komt over als een 'peutentiepje', waarmee ik bedoel: heel veel emoties en gevoelens benoemen, geen plek voor ratio. Ik zal je eerlijk zeggen dat dat me soms gestoord heeft (eh lichte ergernis, niet dat ik hier alles kort en klein sloeg), maar ik ben dan ook nogal rationeel (net een pc).
Ik heb overigens ook geen vent, geen kids (wil ik niet!!), heb bijna jouw leeftijd, woon alleen enkel met een bosje bloemen en knuffelbeesten, heb niet veel vrienden (aangezien ik geen zin meer had ik fakegedoe met wat ik nu kennissen noem) en spreek de meeste van hen op msn ipv IRL. En dat vind ik prima zo.
woensdag 29 juli 2009 om 14:41
@Ciara:
Ik had jouw post kunnen schrijven! Bij mij is mijn ontwikkeling ongeveer net zo gegaan. Ik heb ook heel lang in de slachtofferrol gezeten, ik was er zo ongeveer expert in.
Op een gegeven moment heb ik ook de draai kunnen maken om mijn leven in eigen hand te nemen, mezelf belangrijk te gaan vinden. Onder andere ook door middel van therapie. Jezelf belangrijk gaan vinden, is inderdaad heel belangrijk, en de sleutel tot veel veranderingen!
Het klopt dat het een lang proces is, dat jaren duurt. Ook ik ben er nog steeds niet helemaal klaar mee.
Ik ben onder de indruk van je post, echt prachtig geschreven en zo waar!
Ik had jouw post kunnen schrijven! Bij mij is mijn ontwikkeling ongeveer net zo gegaan. Ik heb ook heel lang in de slachtofferrol gezeten, ik was er zo ongeveer expert in.
Op een gegeven moment heb ik ook de draai kunnen maken om mijn leven in eigen hand te nemen, mezelf belangrijk te gaan vinden. Onder andere ook door middel van therapie. Jezelf belangrijk gaan vinden, is inderdaad heel belangrijk, en de sleutel tot veel veranderingen!
Het klopt dat het een lang proces is, dat jaren duurt. Ook ik ben er nog steeds niet helemaal klaar mee.
Ik ben onder de indruk van je post, echt prachtig geschreven en zo waar!
woensdag 29 juli 2009 om 14:50
@ Newstylista:
Ik wil je een enorm compliment geven, dat je dit topic geopend hebt! De wil om naar jezelf te kijken siert je!
Ik heb je topic over familie gelezen, en ook in het topic over leegte hebben we wel met elkaar geschreven.
Ik moet eerlijkheidshalve zeggen, dat ik ook vond dat je vaak in de slachtofferrol dook.
(en zoals je in mijn andere post in dit topic kunt lezen, weet ik hier alles van, ik was er ook erg goed in om in de slachtofferrol te duiken)
Dat je open staat voor dat posters tegen je zeggen dat je in de slachtofferrol zit, dat je op internet informatie erover opzoekt en een topic erover opent, is een eerste stap op weg uit de slachtofferrol!
En zoals Ciara schrijft: het is een lange weg van jaren, maar ik kan je zeggen: het is alle moeite waard!
Ik vind dat je echt goed bezig bent!
Ik wil je een enorm compliment geven, dat je dit topic geopend hebt! De wil om naar jezelf te kijken siert je!
Ik heb je topic over familie gelezen, en ook in het topic over leegte hebben we wel met elkaar geschreven.
Ik moet eerlijkheidshalve zeggen, dat ik ook vond dat je vaak in de slachtofferrol dook.
(en zoals je in mijn andere post in dit topic kunt lezen, weet ik hier alles van, ik was er ook erg goed in om in de slachtofferrol te duiken)
Dat je open staat voor dat posters tegen je zeggen dat je in de slachtofferrol zit, dat je op internet informatie erover opzoekt en een topic erover opent, is een eerste stap op weg uit de slachtofferrol!
En zoals Ciara schrijft: het is een lange weg van jaren, maar ik kan je zeggen: het is alle moeite waard!
Ik vind dat je echt goed bezig bent!
woensdag 29 juli 2009 om 17:53
@elninjoo, bedankt voor je uitleg, maar is het dan zo dat je soms eerst dingen moet ervaren voordat je daar een voordeel/nadeel aan kan verbinden?
@hiltje: dankje, ik weet maar al te goed dat leven oneerlijk is, en nee niemand heeft beweert dat het leven eerlijk is, maar het doet wel pijn.
@robo, waarschijnlijk heb je wel gelijk, maar ik weet nog niet goed hoe ik dat allemaal moet plaatsen & om kan buigen.
@ciara: wat een uitgebreide reactie, heb ik veel aan, ik kom hier later nog op terug en dan zal ik uitgebreider reageren.
@nummerzoveel: ik heb niet het gevoel dat ik die tijd heb, zoals ik al eerder aangaf voel ik mij depressief, welliswaar heb ik medicatie gekregen van de HA, maar dat werkt niet van de één op de andere dag. 5 weken is lang voor mij, ik weet niet of ik het to die tijd ga redeen, want ik "zak" elke dag verder weg. bedankt voor je tip, dat is inderdaad wel goed omdat helder te krijgen voor mij zelf, zodat ik dit tijdens de intake niet terplekke nog hoef te bedenken.
@digi, bedoel je dat ik meer met mijn verstand moet denken?
@verana: dank je wel voor je compliment
@hiltje: dankje, ik weet maar al te goed dat leven oneerlijk is, en nee niemand heeft beweert dat het leven eerlijk is, maar het doet wel pijn.
@robo, waarschijnlijk heb je wel gelijk, maar ik weet nog niet goed hoe ik dat allemaal moet plaatsen & om kan buigen.
@ciara: wat een uitgebreide reactie, heb ik veel aan, ik kom hier later nog op terug en dan zal ik uitgebreider reageren.
@nummerzoveel: ik heb niet het gevoel dat ik die tijd heb, zoals ik al eerder aangaf voel ik mij depressief, welliswaar heb ik medicatie gekregen van de HA, maar dat werkt niet van de één op de andere dag. 5 weken is lang voor mij, ik weet niet of ik het to die tijd ga redeen, want ik "zak" elke dag verder weg. bedankt voor je tip, dat is inderdaad wel goed omdat helder te krijgen voor mij zelf, zodat ik dit tijdens de intake niet terplekke nog hoef te bedenken.
@digi, bedoel je dat ik meer met mijn verstand moet denken?
@verana: dank je wel voor je compliment
woensdag 29 juli 2009 om 18:18
Wat er bedoeld wordt met meer met je verstand denken is dat je meer van een afstand kunt kijken naar wat er daadwerkelijk aan de hand is, ipv hoe iets voelt.
Ik ben er inmiddels achter dat een te weinig emotie killing is voor mensen, maar ook dat een teveel aan emotie alles behalve handig. Je stort je in je gevoel. Terwijl als je rationeel nadenkt over bepaalde situaties zijn ze eigenlijk best logisch en een stuk minder pijnlijk.
Door teveel in emoties te blijven hangen en dat te cultiveren kun je jezelfs daadwerkelijk trauma's aanpraten terwijl er niets aan de hand is waardoor je nog dieper in een put zakt ipv er uit komt.
Ratio helpt je uit zo'n situatie.
Ik ben er inmiddels achter dat een te weinig emotie killing is voor mensen, maar ook dat een teveel aan emotie alles behalve handig. Je stort je in je gevoel. Terwijl als je rationeel nadenkt over bepaalde situaties zijn ze eigenlijk best logisch en een stuk minder pijnlijk.
Door teveel in emoties te blijven hangen en dat te cultiveren kun je jezelfs daadwerkelijk trauma's aanpraten terwijl er niets aan de hand is waardoor je nog dieper in een put zakt ipv er uit komt.
Ratio helpt je uit zo'n situatie.
woensdag 29 juli 2009 om 18:36
die balans, "het grijze gebied" het zou fijn zijn als ik daar meer zicht op krijg. want ik schiet nu in uitersten. ik heb het gevoel dat iedereen mij dan maar als grof vuil mag behandelen, wat he ik mag immers niks verwachten. en dat alle initiatief vanuit mij moet komen, dat dit energie vreet, he dat maakt niet uit.
het is echt niet mijn bedoeling om nou express zo te klagen, maar deze gevoelens komen wel in mij op en houden mij bezig. ik weet me daar op dit moment ook even geen raad mee.
het is echt niet mijn bedoeling om nou express zo te klagen, maar deze gevoelens komen wel in mij op en houden mij bezig. ik weet me daar op dit moment ook even geen raad mee.
woensdag 29 juli 2009 om 18:48
Lieve NS,
Je bent hier al 26 jaar en al die jaren zijn met ups en downs gegaan. Als je het al zo lang red, waarom dan die paar weken niet? Het zou toch zonde zijn om op te geven nu je net zo goed bezig bent?!
En natuurlijk is het niet de bedoeling dat mensen jou als grof vuil behandelen! Het gaat er juist om dat we zouden willen dat jij dat gevoel minder snel hebt. Maar als iemand jou als grof vuil behandelt, dan hoef je dat echt niet te accepteren.
Ik zal je een voorbeeld geven van iets rationeler tegen dingen aankijken. Ik ben zo jong uit huis gegaan omdat mijn stiefvader mij mishandelde. Ik had er voor kunnen kiezen om nooit meer iets met hem te maken te willen hebben, want zo laat je je niet behandelen. Maar dat heb ik niet gedaan. Sterker nog, ik heb een hele goede band met hem tegenwoordig. Het valt niet goed te praten wat hij heeft gedaan, dat zeker niet. Maar ik snap inmiddels waarom hij het deed (het had te maken met het feit dat hij zwaar overspannen was geraakt) en hij heeft ook direct actie ondernomen (therapie: leren omgaan met onmacht en agressie). Oftewel, hij heeft een grote fout begaan maar hij heeft daar oprecht spijt van en heeft er alles aan gedaan om herhaling te voorkomen. (En het is ook nooit meer voorgekomen).
Als ik dit gevoelsmatig had benaderd, dan had ik hem waarschijnlijk nooit meer gesproken. Door er iets rationeler naar te kijken, en te aanvaarden dat mensen fouten kunnen maken en daardoor niet direct een slecht mens zijn, heb ik een waardevolle relatie kunnen behouden,
Je bent hier al 26 jaar en al die jaren zijn met ups en downs gegaan. Als je het al zo lang red, waarom dan die paar weken niet? Het zou toch zonde zijn om op te geven nu je net zo goed bezig bent?!
En natuurlijk is het niet de bedoeling dat mensen jou als grof vuil behandelen! Het gaat er juist om dat we zouden willen dat jij dat gevoel minder snel hebt. Maar als iemand jou als grof vuil behandelt, dan hoef je dat echt niet te accepteren.
Ik zal je een voorbeeld geven van iets rationeler tegen dingen aankijken. Ik ben zo jong uit huis gegaan omdat mijn stiefvader mij mishandelde. Ik had er voor kunnen kiezen om nooit meer iets met hem te maken te willen hebben, want zo laat je je niet behandelen. Maar dat heb ik niet gedaan. Sterker nog, ik heb een hele goede band met hem tegenwoordig. Het valt niet goed te praten wat hij heeft gedaan, dat zeker niet. Maar ik snap inmiddels waarom hij het deed (het had te maken met het feit dat hij zwaar overspannen was geraakt) en hij heeft ook direct actie ondernomen (therapie: leren omgaan met onmacht en agressie). Oftewel, hij heeft een grote fout begaan maar hij heeft daar oprecht spijt van en heeft er alles aan gedaan om herhaling te voorkomen. (En het is ook nooit meer voorgekomen).
Als ik dit gevoelsmatig had benaderd, dan had ik hem waarschijnlijk nooit meer gesproken. Door er iets rationeler naar te kijken, en te aanvaarden dat mensen fouten kunnen maken en daardoor niet direct een slecht mens zijn, heb ik een waardevolle relatie kunnen behouden,
woensdag 29 juli 2009 om 18:58
ik vind het jammer dat je dat zo zegd, maar goed jouw mening, ik denk er anders over. en aangezien ik mij zelf daar goed in ken, nee ik kan geen 5 weken meer wachten, want dan komt het niet goed.
ergens vind ik het wel mooi dat je dit zo hebt kunnen bekijken, fijn dat je daar een waardevolle relatie aan hebt overgehouden. maar iedereen doet het op zijn eigen manier, ik hoef het dus niet zo te doen, ik wil het ook niet zo. niet wat betreft mijn adoptiefamilie, en dat recht heb ik.
ergens vind ik het wel mooi dat je dit zo hebt kunnen bekijken, fijn dat je daar een waardevolle relatie aan hebt overgehouden. maar iedereen doet het op zijn eigen manier, ik hoef het dus niet zo te doen, ik wil het ook niet zo. niet wat betreft mijn adoptiefamilie, en dat recht heb ik.
woensdag 29 juli 2009 om 19:09
quote:newstylista schreef op 29 juli 2009 @ 18:58:
ik vind het jammer dat je dat zo zegd, maar goed jouw mening, ik denk er anders over. en aangezien ik mij zelf daar goed in ken, nee ik kan geen 5 weken meer wachten, want dan komt het niet goed.
Nee, het was geen mening, het spijt mij als je het zo hebt opgevat. Ik probeerde je juist een hart onder de riem te steken. Maar wat zou er volgens jou dan kunnen of moeten gebeuren om je die 5 weken door te helpen?
ergens vind ik het wel mooi dat je dit zo hebt kunnen bekijken, fijn dat je daar een waardevolle relatie aan hebt overgehouden. maar iedereen doet het op zijn eigen manier, ik hoef het dus niet zo te doen, ik wil het ook niet zo. niet wat betreft mijn adoptiefamilie, en dat recht heb ik.
Natuurlijk durf ik niet te veronderstellen dat jij ook zo naar jouw adoptiefamilie moet kijken. Ik heb geen idee wat er tussen jullie is voorgevallen en dus ook niet of dat uberhaupt reeel zou zijn. Daar doelde ik ook helemaal niet op. Ik wilde je alleen een voorbeeld geven van hoe het kan helpen om wat rationeler naar een situatie te kijken. Maar dat wil echt niet zeggen dat het altijd de oplossing is. Stel dat mijn stiefvader daarna weer de fout in was gegaan, dan had ik het hem waarschijnlijk ook niet meer vergeven omdat dan het vertrouwen in zijn oprechtheid weg zou zijn geweest.
ik vind het jammer dat je dat zo zegd, maar goed jouw mening, ik denk er anders over. en aangezien ik mij zelf daar goed in ken, nee ik kan geen 5 weken meer wachten, want dan komt het niet goed.
Nee, het was geen mening, het spijt mij als je het zo hebt opgevat. Ik probeerde je juist een hart onder de riem te steken. Maar wat zou er volgens jou dan kunnen of moeten gebeuren om je die 5 weken door te helpen?
ergens vind ik het wel mooi dat je dit zo hebt kunnen bekijken, fijn dat je daar een waardevolle relatie aan hebt overgehouden. maar iedereen doet het op zijn eigen manier, ik hoef het dus niet zo te doen, ik wil het ook niet zo. niet wat betreft mijn adoptiefamilie, en dat recht heb ik.
Natuurlijk durf ik niet te veronderstellen dat jij ook zo naar jouw adoptiefamilie moet kijken. Ik heb geen idee wat er tussen jullie is voorgevallen en dus ook niet of dat uberhaupt reeel zou zijn. Daar doelde ik ook helemaal niet op. Ik wilde je alleen een voorbeeld geven van hoe het kan helpen om wat rationeler naar een situatie te kijken. Maar dat wil echt niet zeggen dat het altijd de oplossing is. Stel dat mijn stiefvader daarna weer de fout in was gegaan, dan had ik het hem waarschijnlijk ook niet meer vergeven omdat dan het vertrouwen in zijn oprechtheid weg zou zijn geweest.
woensdag 29 juli 2009 om 19:18
woensdag 29 juli 2009 om 19:19
Newstylista,
Hoe gek het misschien ook klinkt, maar als je echt midden in een depressie zit, waarbij je moeite hebt om gewoon te functioneren in het dagelijkse leven, is het niet altijd goed om heel hard aan jezelf te werken.
Dat kost namelijk enorm veel energie. Bovendien zorgt een depressie er vaak voor dat je in een kringetjes redeneert en ook alles negatief opvat. En daar raak je extra uitgeput van en dat verergert de spiraal
Hoe goed het ook is dat je dit topic opent en zelfreflectie toepast, ik merk ook dat je erg bezig bent met waar ' de fout' bij je zit en hoe je op een andere manier moet leven en tegen dingen aan moet kijken. En daar word je weer moedeloos van en dan verzucht je bij jezelf dat je het ook nooit goed doet. En waarschijnlijk realiseer je je dan dat dat weer de slachtofferrol is en dus is het weer niet goed...
Dat is herkenbaar voor mij uit mijn eigen depressie en was heel vermoeiend.
Vergeet dus niet om naast dit topic en het over jezelf na te denken, ook je rust te nemen. Leef bij de dag. Probeer niet die vijf weken vooruit te denken want het lijkt een eeuwigheid en je weet dan zeker dat je het niet trekt... Terwijl de dag vanzelf voorbij trekt en je alleen maar hoeft te zorgen dat je het jezelf een beetje comfortabel maakt en de ellendige momenten gewoon verdraagt. Realiseer je dat deze vragen niet weglopen en ook opgelost kunnen worden als de medicijnen aanslaan en je bij de psycholoog terecht kunt.
Probeer de komende tijd ook wat afleiding te zoeken, wat te sporten en wat leuke dingen te doen, of desnoods suffe dingen, maar niet 24/7 jezelf onder de loep te nemen.
Als de depressie wat opklaart heb je ook meer energie en ruimte om het proces te doorlopen en heb je niet de extra hindernis van een depressieve geest die je tegenwerkt door het allemaal heel negatief en uitzichtloos te interpreteren.
Hoe gek het misschien ook klinkt, maar als je echt midden in een depressie zit, waarbij je moeite hebt om gewoon te functioneren in het dagelijkse leven, is het niet altijd goed om heel hard aan jezelf te werken.
Dat kost namelijk enorm veel energie. Bovendien zorgt een depressie er vaak voor dat je in een kringetjes redeneert en ook alles negatief opvat. En daar raak je extra uitgeput van en dat verergert de spiraal
Hoe goed het ook is dat je dit topic opent en zelfreflectie toepast, ik merk ook dat je erg bezig bent met waar ' de fout' bij je zit en hoe je op een andere manier moet leven en tegen dingen aan moet kijken. En daar word je weer moedeloos van en dan verzucht je bij jezelf dat je het ook nooit goed doet. En waarschijnlijk realiseer je je dan dat dat weer de slachtofferrol is en dus is het weer niet goed...
Dat is herkenbaar voor mij uit mijn eigen depressie en was heel vermoeiend.
Vergeet dus niet om naast dit topic en het over jezelf na te denken, ook je rust te nemen. Leef bij de dag. Probeer niet die vijf weken vooruit te denken want het lijkt een eeuwigheid en je weet dan zeker dat je het niet trekt... Terwijl de dag vanzelf voorbij trekt en je alleen maar hoeft te zorgen dat je het jezelf een beetje comfortabel maakt en de ellendige momenten gewoon verdraagt. Realiseer je dat deze vragen niet weglopen en ook opgelost kunnen worden als de medicijnen aanslaan en je bij de psycholoog terecht kunt.
Probeer de komende tijd ook wat afleiding te zoeken, wat te sporten en wat leuke dingen te doen, of desnoods suffe dingen, maar niet 24/7 jezelf onder de loep te nemen.
Als de depressie wat opklaart heb je ook meer energie en ruimte om het proces te doorlopen en heb je niet de extra hindernis van een depressieve geest die je tegenwerkt door het allemaal heel negatief en uitzichtloos te interpreteren.
woensdag 29 juli 2009 om 19:27
quote:newstylista schreef op 29 juli 2009 @ 19:18:
sorry, ik vat op dit moment je woorden sneller nagatief op. ik vind het erg confronterend allemaal, ik heb het gevoel dat ik alles fout doe, dat er zoveel mis is met mij.
ik voel me machteloos, omdat ik nu niks kan, dat ik moet afwachten terwijl ik me ellendig voel.
Sorry zeggen is helemaal niet nodig, meis. Dat begrijp ik best en dat is ook precies de reden waarom ik het belangrijk vind om even aan je uit te leggen wat ik wel bedoelde.
En er is niets mis met jou wat niet gefixt kan worden. Door hier dit topic te openen laat je zien dat je ontzettend sterk bent en dat je gezegend bent met een flinke portie wilskracht. Ik weet zeker dat dit jou door deze moeilijke tijd heen zal slepen.
Maar even terug naar mijn vorige vraag. Denk je dat je hulp nodig hebt om de komende weken door te kunnen komen? Ik wil je best helpen zoeken?
sorry, ik vat op dit moment je woorden sneller nagatief op. ik vind het erg confronterend allemaal, ik heb het gevoel dat ik alles fout doe, dat er zoveel mis is met mij.
ik voel me machteloos, omdat ik nu niks kan, dat ik moet afwachten terwijl ik me ellendig voel.
Sorry zeggen is helemaal niet nodig, meis. Dat begrijp ik best en dat is ook precies de reden waarom ik het belangrijk vind om even aan je uit te leggen wat ik wel bedoelde.
En er is niets mis met jou wat niet gefixt kan worden. Door hier dit topic te openen laat je zien dat je ontzettend sterk bent en dat je gezegend bent met een flinke portie wilskracht. Ik weet zeker dat dit jou door deze moeilijke tijd heen zal slepen.
Maar even terug naar mijn vorige vraag. Denk je dat je hulp nodig hebt om de komende weken door te kunnen komen? Ik wil je best helpen zoeken?
woensdag 29 juli 2009 om 19:30
En Hiltje d'r post is ook heel goed. Als ik de hele tijd alleen maar aan mezelf denk, dan wordt ik ook niet blij. Ook ik heb nog zoveel punten om aan te werken, dat is af en toe ook best om moedeloos van te worden. Wat positieve afleiding zoeken zou heel goed kunnen zijn (als je daar de energie voor hebt).
woensdag 29 juli 2009 om 20:02
goeie post Hiltje!
Ik denk dat hier ontzettend veel goedbedoelde adviezen worden gegeven, en ook daadwerkelijk veel goede adviezen!
Ik denk ook dat 'it takes one to know one' en dat degenen die de gevoelens van NS over het 'slachtofferrolschap' herkennen hier ook de meest nuttige dingen over kunnen zeggen.
NS, laat je niet gek maken, je bent al heel goed bezig!
Je erkent het probleem, misschien raak je er ook al wel van overtuigd dat er meer mensen zijn die dit herkennen en er mee aan de gang zijn gegaan en er realistischer, rustiger en sterker door zijn geworden.
Maar het is leren, en het is een heel proces om jezelf een andere denkwijze eigen te gaan maken. De een gaat ermee aan de gang in een 'sterke' periode en kan op eigen houtje een en ander uitvogelen, de ander moet eerst door een diep dal en heeft hulp nodig.
Wat Hiltje zegt, over dat het niet altijd goed is om hard aan jezelf te gaan werken in een depressie, dat zou ik ook ter harte nemen. Depressie is geen zwaktebod, het kleurt de manier waarop je naar alles kijkt. Je hebt hulp nodig om eruit te komen en om die zwarte bril weer even af te kunnen zetten.
Daarna kan je beter beoordelen of iets echt zwart is of eigenlijk toch meer grijs of zelfs wel wit.
Hou je taai!
Ik denk dat hier ontzettend veel goedbedoelde adviezen worden gegeven, en ook daadwerkelijk veel goede adviezen!
Ik denk ook dat 'it takes one to know one' en dat degenen die de gevoelens van NS over het 'slachtofferrolschap' herkennen hier ook de meest nuttige dingen over kunnen zeggen.
NS, laat je niet gek maken, je bent al heel goed bezig!
Je erkent het probleem, misschien raak je er ook al wel van overtuigd dat er meer mensen zijn die dit herkennen en er mee aan de gang zijn gegaan en er realistischer, rustiger en sterker door zijn geworden.
Maar het is leren, en het is een heel proces om jezelf een andere denkwijze eigen te gaan maken. De een gaat ermee aan de gang in een 'sterke' periode en kan op eigen houtje een en ander uitvogelen, de ander moet eerst door een diep dal en heeft hulp nodig.
Wat Hiltje zegt, over dat het niet altijd goed is om hard aan jezelf te gaan werken in een depressie, dat zou ik ook ter harte nemen. Depressie is geen zwaktebod, het kleurt de manier waarop je naar alles kijkt. Je hebt hulp nodig om eruit te komen en om die zwarte bril weer even af te kunnen zetten.
Daarna kan je beter beoordelen of iets echt zwart is of eigenlijk toch meer grijs of zelfs wel wit.
Hou je taai!
