Psyche
alle pijlers
Slachtofferrol
dinsdag 28 juli 2009 om 21:19
Ik kreeg op een ander topic wat ik gestart heb te horen dat ik een slachtoffer rol op mij neem. ik heb er op internet wat over opgezocht, want ik wist niet goed wat het precies inhield. en ik kan mij er wel in vinden.
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
woensdag 29 juli 2009 om 20:26
Thanks, leute! Ik gooi er nog een lange post tegenaan en ga dan naar vrienden:
Het belangrijkste dat ik zelf geleerd heb tijdens en na mijn depressie is het volgende:
Er zijn drie dingen die feitelijk de basis zijn van het mens zijn:
1) denken
2) voelen
3) doen
Dat voelen is vaak het moeilijkste, als het om negatieve gevoelens gaat. Een automatische reactie daarop is dat je gaat denken. Dat doe je om de situatie te controleren, om de negatieve gevoelens proberen op te lossen. Denken is heel goed en ook essentieel en heeft ertoe geleid dat we als mensen niet meer in holen wonen maar hier achter internet zitten.
Maar bij gevoelens werkt denken niet zo goed.
Komt de volgende gedachtegang je bekend voor?: Ik voel me kut... shit ik voel me alweer kut... ik voel me eigenlijk bijna altijd kut. Hoe komt dat toch? Omdat niemand van mij houdt. Omdat ik het allemaal alleen doe. Omdat ik vast iets verkeerd doe in mijn leven, want anders voelde ik me niet kut. Ik wil me niet kut voelen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me nu beter voel? Ik weet het niet. Maar als ik me morgen nog kut voel, dan gaat het helemaal niet goed.......
Onnodig om te zeggen dat je je na deze gedachten (die je ongeveer binnen 20 seconden kunt denken) nog veel slechter voelt. Dus ga je nog meer die denk spiraal in.
En dat doe je allemaal om weg te kunnen bij het oorspronkelijke rotgevoel. Omdat je het niet wil voelen.
Wat ik nu heb geleerd en nog steeds leer, is om gewoon te voelen. Om gewoon stil te zitten en het rotgevoel te verdragen. En daarbij niet in de maalstroom van denken te raken. Om gewoon te voelen dat je je rot voelt en bijvoorbeeld te huilen en te voelen dat je eenzaam bent en te voelen dat je behoefte hebt aan iemand. En dan merk je dat het gevoel na een tijdje wat afneemt... en later ook wel weer terugkomt.
En in de tussentijd moet je als mens ook dingen doen. En een van de belangrijkste dingen om uit dat slachtofferschap te komen is bepaalde dingen doen. Dat bedoelen mensen met een schop onder je kont. Dat is dus niet hetzelfde als 'schouders recht, kop houden en niet zeuren. Maar het is verantwoordelijkheid nemen voor jezelf.
En NewStylista: met dat doen ben je goed bezig! Je hebt een psycholoog ingeschakeld waar je straks terecht kan. Je bent naar de huisarts geweest en hebt een recept gekregen. En heel veel meer kun je nu op dit moment niet doen.
Behalve dus een beetje voor jezelf zorgen waardoor je het comfortabel hebt (muziekje, kopje thee, warme douche, bodylotion, schoon opgemaakt bed) en je gevoel te verdragen....
Het belangrijkste dat ik zelf geleerd heb tijdens en na mijn depressie is het volgende:
Er zijn drie dingen die feitelijk de basis zijn van het mens zijn:
1) denken
2) voelen
3) doen
Dat voelen is vaak het moeilijkste, als het om negatieve gevoelens gaat. Een automatische reactie daarop is dat je gaat denken. Dat doe je om de situatie te controleren, om de negatieve gevoelens proberen op te lossen. Denken is heel goed en ook essentieel en heeft ertoe geleid dat we als mensen niet meer in holen wonen maar hier achter internet zitten.
Maar bij gevoelens werkt denken niet zo goed.
Komt de volgende gedachtegang je bekend voor?: Ik voel me kut... shit ik voel me alweer kut... ik voel me eigenlijk bijna altijd kut. Hoe komt dat toch? Omdat niemand van mij houdt. Omdat ik het allemaal alleen doe. Omdat ik vast iets verkeerd doe in mijn leven, want anders voelde ik me niet kut. Ik wil me niet kut voelen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me nu beter voel? Ik weet het niet. Maar als ik me morgen nog kut voel, dan gaat het helemaal niet goed.......
Onnodig om te zeggen dat je je na deze gedachten (die je ongeveer binnen 20 seconden kunt denken) nog veel slechter voelt. Dus ga je nog meer die denk spiraal in.
En dat doe je allemaal om weg te kunnen bij het oorspronkelijke rotgevoel. Omdat je het niet wil voelen.
Wat ik nu heb geleerd en nog steeds leer, is om gewoon te voelen. Om gewoon stil te zitten en het rotgevoel te verdragen. En daarbij niet in de maalstroom van denken te raken. Om gewoon te voelen dat je je rot voelt en bijvoorbeeld te huilen en te voelen dat je eenzaam bent en te voelen dat je behoefte hebt aan iemand. En dan merk je dat het gevoel na een tijdje wat afneemt... en later ook wel weer terugkomt.
En in de tussentijd moet je als mens ook dingen doen. En een van de belangrijkste dingen om uit dat slachtofferschap te komen is bepaalde dingen doen. Dat bedoelen mensen met een schop onder je kont. Dat is dus niet hetzelfde als 'schouders recht, kop houden en niet zeuren. Maar het is verantwoordelijkheid nemen voor jezelf.
En NewStylista: met dat doen ben je goed bezig! Je hebt een psycholoog ingeschakeld waar je straks terecht kan. Je bent naar de huisarts geweest en hebt een recept gekregen. En heel veel meer kun je nu op dit moment niet doen.
Behalve dus een beetje voor jezelf zorgen waardoor je het comfortabel hebt (muziekje, kopje thee, warme douche, bodylotion, schoon opgemaakt bed) en je gevoel te verdragen....
woensdag 29 juli 2009 om 20:39
Hiltje, dat sluit ook allemaal heel goed aan bij de Mindfullness.
Accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Wat niet wil zeggen dat je dan maar verlamd moet gaan zitten ervaren wat er komt, maar als je er niet meer tegen vecht, dan heb je in ieder geval geen last meer van het 'verzet' (wat bij veel mensen heel veel last oplevert).
Dat geeft ruimte om dingen ook met een ander perspectief te gaan zien.
Accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Wat niet wil zeggen dat je dan maar verlamd moet gaan zitten ervaren wat er komt, maar als je er niet meer tegen vecht, dan heb je in ieder geval geen last meer van het 'verzet' (wat bij veel mensen heel veel last oplevert).
Dat geeft ruimte om dingen ook met een ander perspectief te gaan zien.
woensdag 29 juli 2009 om 20:44
quote:newstylista schreef op 29 juli 2009 @ 17:53:
@elninjoo, bedankt voor je uitleg, maar is het dan zo dat je soms eerst dingen moet ervaren voordat je daar een voordeel/nadeel aan kan verbinden?In 't begin denk ik wel, omdat je daar van gaat leren. Punt is, je wil iets hebben. Misschien komt 't je aanwaaien en waardeer je 't dan niet eens omdat je geen moeite hebt hoeven doen. Misschien moet je er voor knokken en voel je je dus extra kut als je 't weer kwijt raakt. Maar al die emoties die je gaandeweg tegenkomt zijn 'n leerschool. Je leert dat jijzelf de enige vaste factor bent en blijft, jij bent 't waar je 't dit leven mee moet doen. De rest (vrienden, dingen, ervaringen) zijn allemaal momentopnamen. Jij bestaat niet bij de gratie van je vrienden, jij bent 't middelpunt van jouw leven en je bent belangrijk: voor jou!
@elninjoo, bedankt voor je uitleg, maar is het dan zo dat je soms eerst dingen moet ervaren voordat je daar een voordeel/nadeel aan kan verbinden?In 't begin denk ik wel, omdat je daar van gaat leren. Punt is, je wil iets hebben. Misschien komt 't je aanwaaien en waardeer je 't dan niet eens omdat je geen moeite hebt hoeven doen. Misschien moet je er voor knokken en voel je je dus extra kut als je 't weer kwijt raakt. Maar al die emoties die je gaandeweg tegenkomt zijn 'n leerschool. Je leert dat jijzelf de enige vaste factor bent en blijft, jij bent 't waar je 't dit leven mee moet doen. De rest (vrienden, dingen, ervaringen) zijn allemaal momentopnamen. Jij bestaat niet bij de gratie van je vrienden, jij bent 't middelpunt van jouw leven en je bent belangrijk: voor jou!
woensdag 29 juli 2009 om 21:46
Dag newstylista,
Ik heb alles gelezen, maar er zijn hier zoveel goede dingen gezegd, kan me er alleen maar bij aansluiten.
Jij zit echt in een moeilijke situatie, dat zeker. Maar je hebt zelf -en alleen jij- het stuur in handen, het zal een lange weg worden maar ook jouw leven kan mooi worden. Als persoon ben je nu al mooi! Dat moet je leren inzien.
Dit topic openen, is al heel stoer en dat je niet zwaar beledigd bent vind ik knap, want ik had dat wel zo opgevat toen ik ook vergelijkbare dingen dacht als jij.
De post van Ciara is heel oprecht en wijs en ik denk dat dit zo'n beetje alles wel zegt wat ik zou willen zeggen. Hier kan je veel aan hebben.
Hopelijk kan je snel bij therapie terecht.
Ik heb alles gelezen, maar er zijn hier zoveel goede dingen gezegd, kan me er alleen maar bij aansluiten.
Jij zit echt in een moeilijke situatie, dat zeker. Maar je hebt zelf -en alleen jij- het stuur in handen, het zal een lange weg worden maar ook jouw leven kan mooi worden. Als persoon ben je nu al mooi! Dat moet je leren inzien.
Dit topic openen, is al heel stoer en dat je niet zwaar beledigd bent vind ik knap, want ik had dat wel zo opgevat toen ik ook vergelijkbare dingen dacht als jij.
De post van Ciara is heel oprecht en wijs en ik denk dat dit zo'n beetje alles wel zegt wat ik zou willen zeggen. Hier kan je veel aan hebben.
Hopelijk kan je snel bij therapie terecht.
woensdag 29 juli 2009 om 23:02
Hoi NewStylista, ik vind het echt super dat je dit topic hebt geopend, echt stoer dat je dit aandurft! Ik hoop dat je iets hebt aan de reacties van andere mensen. En ik vind dat je al wel echt goed bezig bent door naar jezelf te kijken en jezelf af te vragen wat die slachtofferrol precies inhoudt.
In je vorige topic vond je het zo rot dat iedereen afhaakte ('zie je wel, iedereen haakt altijd af bij mij') en nu zie je ineens dat als je bereidt bent uit die gedachte te stappen (of die gedachte tenminste in vraag te stellen) dat iedereen ineens weer 'bij je terug komt'. Is dat niet al een hele goede stap?
Je vraagt je soms af wat reeel is en wat niet reeel is en wat je mag verwachten van mensen.
Misschien dat het je al wel helpt door te zien dat als je bepaalde negatieve gedachtes gaat toetsen aan de werkelijkheid, de werkelijkheid toch niet zo rot blijkt te zijn als je had gedacht (want mensen geven wel om je, zoals je hier op het forum ziet)
Heel veel sterkte de komende weken met het wachten op de therapie!
In je vorige topic vond je het zo rot dat iedereen afhaakte ('zie je wel, iedereen haakt altijd af bij mij') en nu zie je ineens dat als je bereidt bent uit die gedachte te stappen (of die gedachte tenminste in vraag te stellen) dat iedereen ineens weer 'bij je terug komt'. Is dat niet al een hele goede stap?
Je vraagt je soms af wat reeel is en wat niet reeel is en wat je mag verwachten van mensen.
Misschien dat het je al wel helpt door te zien dat als je bepaalde negatieve gedachtes gaat toetsen aan de werkelijkheid, de werkelijkheid toch niet zo rot blijkt te zijn als je had gedacht (want mensen geven wel om je, zoals je hier op het forum ziet)
Heel veel sterkte de komende weken met het wachten op de therapie!
donderdag 30 juli 2009 om 00:21
@hiltje: jouw berich geeft mij wel wat adem, ik hoef dus niet steeds met mijzelf bezig te zijn, ik mag ook rust nemen. maar rust nemen vind ik moeilijk en ik wil zo graag. ik wil graag aan de slag, want de komende 5 week gebeurd er namelijk niks, ik kom niet vooruit in het proces zeg maar.
@nummerzoveel: ja ik denk wel dat ik iets nodig heb. ik zit hele dagen thuis, dan heb je meer kans om na te denken. maar helaas kan ik nu ook even niet veel anders, dan thuis zitten, dat is het vervelende.
@hiltje: die gedachtengang komt mij bekend voor, zo gaat het inderdaad. ik vind dat voelen moeilijk, dat doet pijn en voor mij is dat niet dragelijk. voor mezelf zorgen is ook één van de punten waarmee ik in therapie aan de slag wil, want dat laat nu te wensen over.
@ megami & IrisH :
@elninjoo: dat ik niet besta in de gratie van mijn omgeving, komt hard aan. in feite zeg je dan dat je totaal niet van belang bent, of snap ik het dan verkeerd?
@kanarie: wat lief dat je hier een reactie geeft, ik zou niet willen dat jij je te veel met mij bezig houd, zodat je geen ruimte meer hebt voor jezelf, dus voel je nergens tot verplicht! het is verwarrend voor mij, enerzijds zeiden mensen dat het niet an mij lag, dat mensen afhaakten, dat ik het niet zo op mijzelf moest betrekken. toen er steeds meer mensen gingen afhaken, vond ik dit raar, het lag toch niet aan mij? en achteraf gezien lag het dus wel aan mij, maar nu weet ik niet meer wat ik kan geloven daarin.
@nummerzoveel: ja ik denk wel dat ik iets nodig heb. ik zit hele dagen thuis, dan heb je meer kans om na te denken. maar helaas kan ik nu ook even niet veel anders, dan thuis zitten, dat is het vervelende.
@hiltje: die gedachtengang komt mij bekend voor, zo gaat het inderdaad. ik vind dat voelen moeilijk, dat doet pijn en voor mij is dat niet dragelijk. voor mezelf zorgen is ook één van de punten waarmee ik in therapie aan de slag wil, want dat laat nu te wensen over.
@ megami & IrisH :
@elninjoo: dat ik niet besta in de gratie van mijn omgeving, komt hard aan. in feite zeg je dan dat je totaal niet van belang bent, of snap ik het dan verkeerd?
@kanarie: wat lief dat je hier een reactie geeft, ik zou niet willen dat jij je te veel met mij bezig houd, zodat je geen ruimte meer hebt voor jezelf, dus voel je nergens tot verplicht! het is verwarrend voor mij, enerzijds zeiden mensen dat het niet an mij lag, dat mensen afhaakten, dat ik het niet zo op mijzelf moest betrekken. toen er steeds meer mensen gingen afhaken, vond ik dit raar, het lag toch niet aan mij? en achteraf gezien lag het dus wel aan mij, maar nu weet ik niet meer wat ik kan geloven daarin.
donderdag 30 juli 2009 om 00:45
NS, ik heb niet alles gelezen, wel een paar flarden.
Ik denk (weet zeker) dat je de post van Elninjoo verkeert interpreteert. Zij bedoelt dat je sowieso bestaat, dat dat niet afhangt van het hebben van vrienden of familie.
Lees het nog eens zo: Jij bestaat!
Niet bij de gratie van je vrienden (Niet doordat je wel of geen vrienden hebt, maar sowieso)
Voel me net een vertaalster, maar zou het vervelend vinden als jij de nacht in gaat met het idee dat iemand hier beweert dat je niet bestaat.
Nog iets:
Ik denk dat je gedrag en persoonlijkheid als twee verschillende dingen moet leren zien.
Je vraagt je af of het wel of niet aan jou ligt of mensen op een door jou geopend topic reageren. Nee... dat ligt niet aan jou als persoon. Dat ligt aan het onderwerp van het topic, het feit of mensen iets te zeggen hebben daarover, of ze woorden kunnen vinden die nog niet gezegd zijn. Of ze het idee hebben iets bij te dragen in de discussie.
In het vorige topic was het moeilijk nog iets toe te voegen. Uit jouw reacties bleek dat je niet altijd begreep wat de bedoeling was van dat wat gezegd werd (maar jouw reactie is een vorm van gedrag... het houdt niet in dat de persoon NS niet meer gewaardeerd wordt)
Ik weet niet of mijn verhaal overkomt, het is misschien wat vaag.
Nog een voorbeeldje dan (neem ik mezelf als voorbeeld):
Ik kom in de supermarkt met een heel chagrijnig hoofd. Kom een bekende tegen, zeg gedag, maar loop door. Dan denkt die bekende: Nou, die Moonlight heeft zeker haar dag niet.
Volgende dag in de supermarkt heb ik een beter humeur. Kom weer een bekende tegen en maak een praatje.
Dan is het echt niet zo dat bekende nr 1 denkt: Wat een raar mens dat ze niks zegt. Ik vind de hele Moonlight niet aardig meer.
Nee, die denkt: ze heeft haar dag niet, morgen beter.
Snap je een beetje... dat je gedrag op een bepaald moment los staat van wie je in wezen bent?
Je voelt je nu waardeloos (ik ken het... dat hoort bij depressie) maar je BENT het niet.
Lang verhaal, volgens mij wordt het bedtijd. Ik hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel.
Ik denk (weet zeker) dat je de post van Elninjoo verkeert interpreteert. Zij bedoelt dat je sowieso bestaat, dat dat niet afhangt van het hebben van vrienden of familie.
Lees het nog eens zo: Jij bestaat!
Niet bij de gratie van je vrienden (Niet doordat je wel of geen vrienden hebt, maar sowieso)
Voel me net een vertaalster, maar zou het vervelend vinden als jij de nacht in gaat met het idee dat iemand hier beweert dat je niet bestaat.
Nog iets:
Ik denk dat je gedrag en persoonlijkheid als twee verschillende dingen moet leren zien.
Je vraagt je af of het wel of niet aan jou ligt of mensen op een door jou geopend topic reageren. Nee... dat ligt niet aan jou als persoon. Dat ligt aan het onderwerp van het topic, het feit of mensen iets te zeggen hebben daarover, of ze woorden kunnen vinden die nog niet gezegd zijn. Of ze het idee hebben iets bij te dragen in de discussie.
In het vorige topic was het moeilijk nog iets toe te voegen. Uit jouw reacties bleek dat je niet altijd begreep wat de bedoeling was van dat wat gezegd werd (maar jouw reactie is een vorm van gedrag... het houdt niet in dat de persoon NS niet meer gewaardeerd wordt)
Ik weet niet of mijn verhaal overkomt, het is misschien wat vaag.
Nog een voorbeeldje dan (neem ik mezelf als voorbeeld):
Ik kom in de supermarkt met een heel chagrijnig hoofd. Kom een bekende tegen, zeg gedag, maar loop door. Dan denkt die bekende: Nou, die Moonlight heeft zeker haar dag niet.
Volgende dag in de supermarkt heb ik een beter humeur. Kom weer een bekende tegen en maak een praatje.
Dan is het echt niet zo dat bekende nr 1 denkt: Wat een raar mens dat ze niks zegt. Ik vind de hele Moonlight niet aardig meer.
Nee, die denkt: ze heeft haar dag niet, morgen beter.
Snap je een beetje... dat je gedrag op een bepaald moment los staat van wie je in wezen bent?
Je voelt je nu waardeloos (ik ken het... dat hoort bij depressie) maar je BENT het niet.
Lang verhaal, volgens mij wordt het bedtijd. Ik hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 30 juli 2009 om 06:45
quote:newstylista schreef op 30 juli 2009 @ 00:21:
@elninjoo: dat ik niet besta in de gratie van mijn omgeving, komt hard aan. in feite zeg je dan dat je totaal niet van belang bent, of snap ik het dan verkeerd?
Je begrijpt het verkeerd. Wij bestaan en we zijn belangrijk: voor onszelf! Je moet jouw belangrijkheid niet afmeten aan het aantal vrienden dat je hebt, maar je moet je eigenwaarde op waarde schatten, ook als je in 'n periode weinig sociale contacten hebt.
Ik krijg de indruk dat jij je geluk vooral laat afhangen van wat anderen van jou denken. Daar zit de fout. Natuurlijk is het fijn om je geliefd te voelen, maar veel vriendschappen en relaties zijn slechts momentopnames en duren niet levenslang, dus je moet 'n basis hebben waarop je terug kunt vallen ipv jezelf vast te klampen aan andere mensen.
@elninjoo: dat ik niet besta in de gratie van mijn omgeving, komt hard aan. in feite zeg je dan dat je totaal niet van belang bent, of snap ik het dan verkeerd?
Je begrijpt het verkeerd. Wij bestaan en we zijn belangrijk: voor onszelf! Je moet jouw belangrijkheid niet afmeten aan het aantal vrienden dat je hebt, maar je moet je eigenwaarde op waarde schatten, ook als je in 'n periode weinig sociale contacten hebt.
Ik krijg de indruk dat jij je geluk vooral laat afhangen van wat anderen van jou denken. Daar zit de fout. Natuurlijk is het fijn om je geliefd te voelen, maar veel vriendschappen en relaties zijn slechts momentopnames en duren niet levenslang, dus je moet 'n basis hebben waarop je terug kunt vallen ipv jezelf vast te klampen aan andere mensen.
donderdag 30 juli 2009 om 09:17
quote:newstylista schreef op 30 juli 2009 @ 00:21:
@hiltje: jouw berich geeft mij wel wat adem, ik hoef dus niet steeds met mijzelf bezig te zijn, ik mag ook rust nemen. maar rust nemen vind ik moeilijk en ik wil zo graag. ik wil graag aan de slag, want de komende 5 week gebeurd er namelijk niks, ik kom niet vooruit in het proces zeg maar.
.
Ja maar lieve schat, natuurlijk gebeurt er van alles, nu en in de komende 5 weken.
Alleen, dit is een proces waarbij je de resultaten niet direct ziet.
Bij depressies en aan jezelf werken, werkt het niet zo dat je aan het einde van de dag of aan het einde van de week, je resultaten kunt aanschouwen.
Het is ook niet iets wat je de hele dag kunt doen,werken aan jezelf.
Je gaat eigenlijk gewoon door met je leven, en in de tussentijd gebeurt er van alles en opeens realiseer je je dat je eigenlijk al een paar dagen niet meer zo intens kut voelt als daarvoor.
Dus als je toch door moet gaan met leven, kun je maar beter rustig ademhalen en zo goed en zo kwaad als het gaat voor jezelf zorgen.
@hiltje: jouw berich geeft mij wel wat adem, ik hoef dus niet steeds met mijzelf bezig te zijn, ik mag ook rust nemen. maar rust nemen vind ik moeilijk en ik wil zo graag. ik wil graag aan de slag, want de komende 5 week gebeurd er namelijk niks, ik kom niet vooruit in het proces zeg maar.
.
Ja maar lieve schat, natuurlijk gebeurt er van alles, nu en in de komende 5 weken.
Alleen, dit is een proces waarbij je de resultaten niet direct ziet.
Bij depressies en aan jezelf werken, werkt het niet zo dat je aan het einde van de dag of aan het einde van de week, je resultaten kunt aanschouwen.
Het is ook niet iets wat je de hele dag kunt doen,werken aan jezelf.
Je gaat eigenlijk gewoon door met je leven, en in de tussentijd gebeurt er van alles en opeens realiseer je je dat je eigenlijk al een paar dagen niet meer zo intens kut voelt als daarvoor.
Dus als je toch door moet gaan met leven, kun je maar beter rustig ademhalen en zo goed en zo kwaad als het gaat voor jezelf zorgen.
donderdag 30 juli 2009 om 10:08
Misschien moet je ook niet verwachten dat je deze vijf weken heel veel kunt doen aan uit de slachtofferrol komen. Dat is mij ook niet gelukt zonder therapie. En misschien moet je de vijf weken wel in stukjes hakken als je het zo lang vindt. Proberen niet verder te denken dan vandaag. Wat ga ik vandaag doen? Wat heb ik nodig om vandaag door te komen? Probeer 1 ding per dag te doen. Dat doe ik als ik het moeilijk heb. En 1 ding dat hoeft niets groots te zijn maar kan bv een mailtje schrijven zijn of de kattenbak schoonmaken, de wc poetsen oid. En als ik het heel moeilijk heb kijk ik maar vijf minuten vooruit: hoe kom ik de komende vijf minuten door?
Probeer verder goed voor jezelf te zorgen. Doe elke dag 1 goed ding voor jezelf: koop bv een tijdschrift, drink een lekker kopje koffie, haal lekkere douchegel en ga onder de douche, kijk je favoriete tv-programma, kook lekker avondeten voor jezelf, haal een gebakje voor jezelf bij de bakker etc. Niet al die dingen dus op 1 dag maar per dag in elk geval 1 keer jezelf verwennen en daar even bij stilstaan. Je mag jezelf verwennen: je hebt het moeilijk en je hebt wel wat troost verdiend. En als al die negatieve stemmen dan zeggen: ja maar ik heb geen troost verdiend want ik heb vandaag niks uitgevoerd of wat voor negatieve stem dan ook dan zeg je: HO, STOP. Ik heb elke dag een verwennerij verdiend om wie ik ben. Ik ben de moeite waard en dat hangt niet af van wat ik doe of niet gedaan heb.
Je bent de moeite waard newstylista! Sterkte!!
Probeer verder goed voor jezelf te zorgen. Doe elke dag 1 goed ding voor jezelf: koop bv een tijdschrift, drink een lekker kopje koffie, haal lekkere douchegel en ga onder de douche, kijk je favoriete tv-programma, kook lekker avondeten voor jezelf, haal een gebakje voor jezelf bij de bakker etc. Niet al die dingen dus op 1 dag maar per dag in elk geval 1 keer jezelf verwennen en daar even bij stilstaan. Je mag jezelf verwennen: je hebt het moeilijk en je hebt wel wat troost verdiend. En als al die negatieve stemmen dan zeggen: ja maar ik heb geen troost verdiend want ik heb vandaag niks uitgevoerd of wat voor negatieve stem dan ook dan zeg je: HO, STOP. Ik heb elke dag een verwennerij verdiend om wie ik ben. Ik ben de moeite waard en dat hangt niet af van wat ik doe of niet gedaan heb.
Je bent de moeite waard newstylista! Sterkte!!
donderdag 30 juli 2009 om 14:40
quote:newstylista schreef op 30 juli 2009 @ 00:21:
@nummerzoveel: ja ik denk wel dat ik iets nodig heb. ik zit hele dagen thuis, dan heb je meer kans om na te denken. maar helaas kan ik nu ook even niet veel anders, dan thuis zitten, dat is het vervelende.
OK, wat denk je dat dat "iets" is wat jij nu nodig hebt? Aandacht, afleiding, professionele hulp, of misschien heel iets anders?
En waarom kun je niet anders dan thuis zitten op dit moment? Ben je fysiek of psychisch niet in staat om de deur uit te gaan? Of misschien ontbreekt het je op dit moment aan de financien om dingen buitenhuis te ondernemen? Of...?
Ik stel je deze vragen natuurlijk omdat we dan een wat beter beeld van je situatie krijgen en daardoor beter kunnen meedenken over korte termijn oplossing voor de komende weken.
@nummerzoveel: ja ik denk wel dat ik iets nodig heb. ik zit hele dagen thuis, dan heb je meer kans om na te denken. maar helaas kan ik nu ook even niet veel anders, dan thuis zitten, dat is het vervelende.
OK, wat denk je dat dat "iets" is wat jij nu nodig hebt? Aandacht, afleiding, professionele hulp, of misschien heel iets anders?
En waarom kun je niet anders dan thuis zitten op dit moment? Ben je fysiek of psychisch niet in staat om de deur uit te gaan? Of misschien ontbreekt het je op dit moment aan de financien om dingen buitenhuis te ondernemen? Of...?
Ik stel je deze vragen natuurlijk omdat we dan een wat beter beeld van je situatie krijgen en daardoor beter kunnen meedenken over korte termijn oplossing voor de komende weken.
vrijdag 31 juli 2009 om 01:59
@moonlight: bedankt voor je uitleg, ik begrijp nu beter wat elninjoo met haar post bedoeld, alleen kan ik het nog niet zo voelen. ik snap wel wat je bedoeld.
goed voorbeeld, ik kan dit nu beter relativeren dan voorheen, maar als iemand mij niet groet, dan komt dat bij mij harder binnen dat bij de "gemiddelde"mens (ik weet niet goed hoe ik het anders moet omschrijven, het is in ieder geval niet lullig bedoeld)
@elninjoo, ik laat inderdaad mijn geluk afhangen van anderen en daardoor klamp ik mij vast.
@hiltje: ik heb juist het gevoel dat ik aan het overleven ben ipv aan het leven, vandaar dat ik er zo snel mogelijk mee aan de slag wil.
@ciara, dat ga ik proberen om niet verder te kijken dan de dag van vandaag, misschien helpt het mij. hoe lang heeft het bij jouw geduurd voordat je uit die slachtofferrol kwam? en is zo'n psycholoog echt in staat geweest om jou handvaten aan te reiken? heb je alleen gesprekstherapie gehad?
@nummerzoveel: ik denk af en toe even mijn hart kunnen luchten,
ik ben fysiek en psychisch niet in staat.
ik kan wel dingen bedenken die geen/weinig geld kosten, maar vaak heb ik er op dat moment helemaal geen zin in. en ik vind het lastig om mij zelf te vermaken
lief dat jullie zo meedenken! dat meen ik oprecht ik ben daarbij wel vergeten om ook interesse in jullie te tonen, het spijt me, het is geen desinteresse! dus bij deze eigenlijk als je zelf iets kwijt wilt, dan kan dat natuurlijk ook!, het is niet alleen mijn topic.
goed voorbeeld, ik kan dit nu beter relativeren dan voorheen, maar als iemand mij niet groet, dan komt dat bij mij harder binnen dat bij de "gemiddelde"mens (ik weet niet goed hoe ik het anders moet omschrijven, het is in ieder geval niet lullig bedoeld)
@elninjoo, ik laat inderdaad mijn geluk afhangen van anderen en daardoor klamp ik mij vast.
@hiltje: ik heb juist het gevoel dat ik aan het overleven ben ipv aan het leven, vandaar dat ik er zo snel mogelijk mee aan de slag wil.
@ciara, dat ga ik proberen om niet verder te kijken dan de dag van vandaag, misschien helpt het mij. hoe lang heeft het bij jouw geduurd voordat je uit die slachtofferrol kwam? en is zo'n psycholoog echt in staat geweest om jou handvaten aan te reiken? heb je alleen gesprekstherapie gehad?
@nummerzoveel: ik denk af en toe even mijn hart kunnen luchten,
ik ben fysiek en psychisch niet in staat.
ik kan wel dingen bedenken die geen/weinig geld kosten, maar vaak heb ik er op dat moment helemaal geen zin in. en ik vind het lastig om mij zelf te vermaken
lief dat jullie zo meedenken! dat meen ik oprecht ik ben daarbij wel vergeten om ook interesse in jullie te tonen, het spijt me, het is geen desinteresse! dus bij deze eigenlijk als je zelf iets kwijt wilt, dan kan dat natuurlijk ook!, het is niet alleen mijn topic.
vrijdag 31 juli 2009 om 08:53
Vroeger werd mij weleens verteld dat ik me in een slachtofferrol wentel. Misschien was dat inderdaad zo.
Nu kan het zijn dat ik nog steeds een slachtofferrol aanneem, maar als ik kijk naar de definitie van dat woord, dan denk ik dat ik alleen problemen kan oplossen die alleen betrekking hebben op mijzelf. Ik ben dan ook oplossingsgericht. Dat geld ook voor problemen die betrekking hebben op anderen, en niet ook op mijzelf.
Problemen die ik heb, en waarbij ik medewerking nodig heb van anderen, zijn soms wel en soms niet op te lossen. Verlegenheid kan ik moeilijk oplossen, omdat ik daarvoor eerst een juist beeld van mijzelf moet hebben, en dat is lastig. Het wordt ook door anderen gevoed.
Ik erger me aan mensen die een probleem aankaarten. Ik geef een oplossing, en zij wijzen dat af. Dan geef ik een andere oplossing, en zij wijzen dat ook af. Dan vraag ik me op den duur af, of ze wel van het probleem afwillen.
Nu kan het zijn dat ik nog steeds een slachtofferrol aanneem, maar als ik kijk naar de definitie van dat woord, dan denk ik dat ik alleen problemen kan oplossen die alleen betrekking hebben op mijzelf. Ik ben dan ook oplossingsgericht. Dat geld ook voor problemen die betrekking hebben op anderen, en niet ook op mijzelf.
Problemen die ik heb, en waarbij ik medewerking nodig heb van anderen, zijn soms wel en soms niet op te lossen. Verlegenheid kan ik moeilijk oplossen, omdat ik daarvoor eerst een juist beeld van mijzelf moet hebben, en dat is lastig. Het wordt ook door anderen gevoed.
Ik erger me aan mensen die een probleem aankaarten. Ik geef een oplossing, en zij wijzen dat af. Dan geef ik een andere oplossing, en zij wijzen dat ook af. Dan vraag ik me op den duur af, of ze wel van het probleem afwillen.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 31 juli 2009 om 09:07
quote:newstylista schreef op 31 juli 2009 @ 01:59:
@nummerzoveel: ik denk af en toe even mijn hart kunnen luchten,
ik ben fysiek en psychisch niet in staat.
ik kan wel dingen bedenken die geen/weinig geld kosten, maar vaak heb ik er op dat moment helemaal geen zin in. en ik vind het lastig om mij zelf te vermaken
lief dat jullie zo meedenken! dat meen ik oprecht ik ben daarbij wel vergeten om ook interesse in jullie te tonen, het spijt me, het is geen desinteresse! dus bij deze eigenlijk als je zelf iets kwijt wilt, dan kan dat natuurlijk ook!, het is niet alleen mijn topic.
Wauw NS, ik ben echt onder de indruk van je reactie! Je komt behoorlijk positief uit de hoek en dat vind ik heel knap, want dat is ontzettend moeilijk als je niet lekker in je vel zit!
Dat van je hart luchten, dat kan natuurlijk altijd hier !
Maar misschien heb je ook behoefte aan telefonische hulp? O.a. de Stichting Correlatie biedt telefonisch of via de chat hulp. Misschien is dat wat voor je?
Je schrijft dat je het moeilijk vindt om jezelf te vermaken. Zijn er dingen waar jij je echt even helemaal in kunt verliezen? Verstand op nul en even van de wereld? Ik heb dat bijvoorbeeld zelf met het lezen van een lekker boek. Mijn man heeft helemaal niets met lezen, maar die heeft het met films kijken. Ik heb het weer minder met films, maar bijvoorbeeld wel met series als Sex & The City. En wat ik altijd merk, is dat ik me na het lezen of S&TC kijken weer wat beter voel, doordat ik met dat soort dingen even afgeleid wordt van mezelf en mijn eigen denkwereldje. Misschien kun jij voor jezelf ook zoiets bedenken?
En geen energie hebben om iets te ondernemen, en voelen dat je er niet toe in staat bent, dat herken ik ook wel. Ik ben net zelf een paar weken thuis geweest ivm gezondheidsklachten waarmee ik echt de deur niet uit kon. Sterker nog, ik kon eigenlijk alleen maar liggen. En daar word je toch een partij lamlendig van! Inmiddels mag ik weer een paar uurtjes op per dag, maar dat doet zeer en kost veel moeite. Ik had daar dus eigenlijk helemaal geen trek meer in. Toch ben ik de afgelopen dagen elke dag een paar uurtjes naar buiten geweest. En ik moet zeggen, dat heeft me echt weer nieuwe energie gegeven. Het is net zoiets als met van die verplichte uitjes waar je helemaal geen zin in kan hebben en waar je dan als een berg tegenop ziet, terwijl het achteraf allemaal best meeviel en misschien zelfs wel echt leuk was. Als je het fysiek kunt, probeer dan dus toch iets te ondernemen. Al is het maar een boodschapje doen, een ijsje halen of een rondje door het park wandelen ofzo.
@nummerzoveel: ik denk af en toe even mijn hart kunnen luchten,
ik ben fysiek en psychisch niet in staat.
ik kan wel dingen bedenken die geen/weinig geld kosten, maar vaak heb ik er op dat moment helemaal geen zin in. en ik vind het lastig om mij zelf te vermaken
lief dat jullie zo meedenken! dat meen ik oprecht ik ben daarbij wel vergeten om ook interesse in jullie te tonen, het spijt me, het is geen desinteresse! dus bij deze eigenlijk als je zelf iets kwijt wilt, dan kan dat natuurlijk ook!, het is niet alleen mijn topic.
Wauw NS, ik ben echt onder de indruk van je reactie! Je komt behoorlijk positief uit de hoek en dat vind ik heel knap, want dat is ontzettend moeilijk als je niet lekker in je vel zit!
Dat van je hart luchten, dat kan natuurlijk altijd hier !
Maar misschien heb je ook behoefte aan telefonische hulp? O.a. de Stichting Correlatie biedt telefonisch of via de chat hulp. Misschien is dat wat voor je?Je schrijft dat je het moeilijk vindt om jezelf te vermaken. Zijn er dingen waar jij je echt even helemaal in kunt verliezen? Verstand op nul en even van de wereld? Ik heb dat bijvoorbeeld zelf met het lezen van een lekker boek. Mijn man heeft helemaal niets met lezen, maar die heeft het met films kijken. Ik heb het weer minder met films, maar bijvoorbeeld wel met series als Sex & The City. En wat ik altijd merk, is dat ik me na het lezen of S&TC kijken weer wat beter voel, doordat ik met dat soort dingen even afgeleid wordt van mezelf en mijn eigen denkwereldje. Misschien kun jij voor jezelf ook zoiets bedenken?
En geen energie hebben om iets te ondernemen, en voelen dat je er niet toe in staat bent, dat herken ik ook wel. Ik ben net zelf een paar weken thuis geweest ivm gezondheidsklachten waarmee ik echt de deur niet uit kon. Sterker nog, ik kon eigenlijk alleen maar liggen. En daar word je toch een partij lamlendig van! Inmiddels mag ik weer een paar uurtjes op per dag, maar dat doet zeer en kost veel moeite. Ik had daar dus eigenlijk helemaal geen trek meer in. Toch ben ik de afgelopen dagen elke dag een paar uurtjes naar buiten geweest. En ik moet zeggen, dat heeft me echt weer nieuwe energie gegeven. Het is net zoiets als met van die verplichte uitjes waar je helemaal geen zin in kan hebben en waar je dan als een berg tegenop ziet, terwijl het achteraf allemaal best meeviel en misschien zelfs wel echt leuk was. Als je het fysiek kunt, probeer dan dus toch iets te ondernemen. Al is het maar een boodschapje doen, een ijsje halen of een rondje door het park wandelen ofzo.
vrijdag 31 juli 2009 om 14:14
Als ik depressief ben dan 'vreet' ik boeken. Lees dan 1 a 2 boeken per dag.
Sommigen kunnen niet goed lezen als ze depressief zijn, ik meestal nog wel. Het is voor mij een manier om de dag te vullen en met mijn hoofd ergens anders te zijn dan bij mezelf.
Ik heb soms veel negativiteit of leegte in mijn hoofd in die tijden, met zo'n boek vul ik mijn hoofd met een verhaal zegmaar. (niet dat ik lezen dan echt leuk vind... ik geniet er weinig van maar het is echt tijdverdrijf)
Misschien kun je ook een stapel boeken halen en proberen wat te lezen.
Ik heb ook eens een borduurpakket gehad tijdens een depressie. Plaatje van een mooie vrouw (Afrikaans) en ik ging dat dan in kruissteek borduren. Ik vond het erg leuk om te doen Kwam zelfs in die tijd uit mijn depressie, maar of dat door het borduren kwam betwijfel ik.
Je hoeft geen hoge eisen te stellen aan jezelf, maar een 'tijdverdrijf' hebben is misschien wel fijn.
Oh, nog zo eentje: puzzelboekjes.
(ik ben net een bejaarde als ik depressief ben... echt...)
Sommigen kunnen niet goed lezen als ze depressief zijn, ik meestal nog wel. Het is voor mij een manier om de dag te vullen en met mijn hoofd ergens anders te zijn dan bij mezelf.
Ik heb soms veel negativiteit of leegte in mijn hoofd in die tijden, met zo'n boek vul ik mijn hoofd met een verhaal zegmaar. (niet dat ik lezen dan echt leuk vind... ik geniet er weinig van maar het is echt tijdverdrijf)
Misschien kun je ook een stapel boeken halen en proberen wat te lezen.
Ik heb ook eens een borduurpakket gehad tijdens een depressie. Plaatje van een mooie vrouw (Afrikaans) en ik ging dat dan in kruissteek borduren. Ik vond het erg leuk om te doen Kwam zelfs in die tijd uit mijn depressie, maar of dat door het borduren kwam betwijfel ik.
Je hoeft geen hoge eisen te stellen aan jezelf, maar een 'tijdverdrijf' hebben is misschien wel fijn.
Oh, nog zo eentje: puzzelboekjes.
(ik ben net een bejaarde als ik depressief ben... echt...)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 31 juli 2009 om 16:31
quote:newstylista schreef op 31 juli 2009 @ 01:59:
@ciara, dat ga ik proberen om niet verder te kijken dan de dag van vandaag, misschien helpt het mij. hoe lang heeft het bij jouw geduurd voordat je uit die slachtofferrol kwam? en is zo'n psycholoog echt in staat geweest om jou handvaten aan te reiken? heb je alleen gesprekstherapie gehad?
Het heeft denk ik wel een aantal jaar geduurd. Maar daar moet je niet van schrikken. Ik heb persoonlijkheidsproblematiek en dat maakt dat therapie niet zo snel gaat. Het gaat ook heel geleidelijk. Ik heb nooit bewust de beslissing genomen dat ik uit de slachtofferrol ging stappen want ik was me in die tijd er niet zo bewust van dat ik daarin zat. Maar als ik er nu op terug kijk en de verhalen hier lees dan denk: ja daar zat ik in. En dat heb ik stapje voor stapje veranderd. Soms twee stappen vooruit en drie stappen terug. Maar door vol te houden ben ik gekomen waar ik nu ben. Maar ik ben er nog niet. Ik ben nog steeds niet tevreden met hoe het nu gaat dus ik ga gewoon verder met therapie. Ik volg trouwens de schemagerichte therapie voor mensen met borderlineproblematiek. Dit is individueel. Het is de eerste therapie die me ècht helpt. Ik ben mezelf hierdoor heel goed gaan begrijpen, de kritische veroordelende houding naar mezelf is een stuk verminderd, ik heb anderen niet meer nodig om mij gelukkig te voelen, ik denk veel positiever over mezelf, de leegte die ik vaak voelde is weg. Maar goed, ik ben er nog niet. Maar ik ben er wel achter dat er echt wel goede therapieën zijn.
Ik hoop dat jij ook een goede therapie krijgt en een goede therapeut!
@ciara, dat ga ik proberen om niet verder te kijken dan de dag van vandaag, misschien helpt het mij. hoe lang heeft het bij jouw geduurd voordat je uit die slachtofferrol kwam? en is zo'n psycholoog echt in staat geweest om jou handvaten aan te reiken? heb je alleen gesprekstherapie gehad?
Het heeft denk ik wel een aantal jaar geduurd. Maar daar moet je niet van schrikken. Ik heb persoonlijkheidsproblematiek en dat maakt dat therapie niet zo snel gaat. Het gaat ook heel geleidelijk. Ik heb nooit bewust de beslissing genomen dat ik uit de slachtofferrol ging stappen want ik was me in die tijd er niet zo bewust van dat ik daarin zat. Maar als ik er nu op terug kijk en de verhalen hier lees dan denk: ja daar zat ik in. En dat heb ik stapje voor stapje veranderd. Soms twee stappen vooruit en drie stappen terug. Maar door vol te houden ben ik gekomen waar ik nu ben. Maar ik ben er nog niet. Ik ben nog steeds niet tevreden met hoe het nu gaat dus ik ga gewoon verder met therapie. Ik volg trouwens de schemagerichte therapie voor mensen met borderlineproblematiek. Dit is individueel. Het is de eerste therapie die me ècht helpt. Ik ben mezelf hierdoor heel goed gaan begrijpen, de kritische veroordelende houding naar mezelf is een stuk verminderd, ik heb anderen niet meer nodig om mij gelukkig te voelen, ik denk veel positiever over mezelf, de leegte die ik vaak voelde is weg. Maar goed, ik ben er nog niet. Maar ik ben er wel achter dat er echt wel goede therapieën zijn.
Ik hoop dat jij ook een goede therapie krijgt en een goede therapeut!
vrijdag 31 juli 2009 om 16:38
Moonlight, wat grappig dat je het over borduren en puzzelboekjes hebt. Dat deed ik ook toen ik depressief was. Puzzelboekjes koop ik trouwens nog steeds. Borduren vond ik prettig om te doen. Ik vond het uiteindelijke borduurstuk lelijk maar daar deed ik het niet voor. Het ging me gewoon om de afleiding en dat het niet te moeilijk was. Je krijgt er gewoon een beschrijving bij en die volg je op dus je hoeft niet allemaal moeilijke dingen te bedenken.
En ik ging ook puzzelen, ook al zo'n bejaarde-activiteit . Zo'n duizend stukjes ding waar je dan lekker een tijd zoet mee was. Boeken lezen dat vond ik dan weer moeilijk. Ik kon me daar niet zo goed op concentreren.
En ik ging ook puzzelen, ook al zo'n bejaarde-activiteit . Zo'n duizend stukjes ding waar je dan lekker een tijd zoet mee was. Boeken lezen dat vond ik dan weer moeilijk. Ik kon me daar niet zo goed op concentreren.
vrijdag 31 juli 2009 om 17:36
Haha, ik ben dus niet de enige met dat soort hobby's
Ik denk er nog weleens over om te gaan handwerken. Ik weet soms niet hoe ik mijn tijd moet vullen met dingen die géén prikkels geven. Soms is mijn hoofd gewoon vol, en alles wat ik doe kan teveel informatie zijn.
Buiten wandelen: al die andere mensen buiten
TV kijken: zo druk, zo veel geluid, zoveel informatie
Internetten: zo veel info, en ik ga er zo snel doorheen soms, dan blijft die kop maar doorgaan
Lezen: ook weer allemaal nieuwe informatie
En muziek kan ook teveel zijn: ga ik naar de teksten luisteren, bedenken wat t betekent... hoe zat het ook alweer met die zanger...?
(Beetje hypomaan eigenlijk... kan mijn gedachten dan moeilijk stil krijgen)
Borduren zou best ideaal zijn dan, maar vind het niet zo 'hip'.
t Is niet meer zo ontopic (sorry NS) maar vind het zo fijn dat ik die ervaringen hier kan delen!
Ik denk er nog weleens over om te gaan handwerken. Ik weet soms niet hoe ik mijn tijd moet vullen met dingen die géén prikkels geven. Soms is mijn hoofd gewoon vol, en alles wat ik doe kan teveel informatie zijn.
Buiten wandelen: al die andere mensen buiten
TV kijken: zo druk, zo veel geluid, zoveel informatie
Internetten: zo veel info, en ik ga er zo snel doorheen soms, dan blijft die kop maar doorgaan
Lezen: ook weer allemaal nieuwe informatie
En muziek kan ook teveel zijn: ga ik naar de teksten luisteren, bedenken wat t betekent... hoe zat het ook alweer met die zanger...?
(Beetje hypomaan eigenlijk... kan mijn gedachten dan moeilijk stil krijgen)
Borduren zou best ideaal zijn dan, maar vind het niet zo 'hip'.
t Is niet meer zo ontopic (sorry NS) maar vind het zo fijn dat ik die ervaringen hier kan delen!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 31 juli 2009 om 22:54
@hans ik snap wel wat je bedoeld, ik heb dat ook wel eens gehad dat ik mij dan ga irriteren, ik voelde mij op zo'n moment dat machteloos, omdat ik die ander niet kon helpen, terwijl die persoon idd een probleem aankaarte.
maar zoals jezelf ook al zegt, sommige dingen vallen niet op te lossen, ik vind het dan moeilijk dat anderen dan toch met een oplossing komen. ik denk dat ik daar tegenstrijdige signalen in afgeef. Aan de ene kant, wou ik dat iemand een gouden tip heeft, want als een ander het al niet weet hoe moet ik het dan weten (is verkeerd gedacht ik weet het) maar aan de andere kant wil ik graag een luisterend oor, omdat ik weet dat het niet opgelost kan worden. maar ik vind de reactie van een ander dan ook weer verkeerd. je kan het niet snel goed doen bij mij
hoe doe jij dat dan, vraag je dar wel hulp bij of probeer je het in je eentje op te lossen?
@nummerzoveel: dank je voor je compliment. ik heb contact gezocht met een hulpverlener, daar kan ik hopelijk de komende weken mijn hart luchten.
wat naar je voor je dat je je zo rot voelde de afgelopen weken gaat het nu weer iets beter met je?
ik geef verder in deze post antwoorden op je vragen. ik kom steeds tot meer inzichten van mijzelf, daar word ik overigens niet heel erg blij van. maar ik ga morgen even een schrifte aanschaffen en daar dit soort dingen maar inzetten. dat komt wellicht nog van pas bij de therapie.
@moonlight: dat borduren vind ik nog niet eens zo'n slecht idee hoor! er is niks sufs aan handwerken
@ciara: wat fijn dat die therapie voor je werkt. hoe gaat dat precies in zijn werk, die schemagerichte therapie?
@moonlight: je hoeft je niet te verontschuldigen, je mag hier alles schrijven wat je kwijt wilt!
ik herken wel wat je zegt hoor mbt bovenstaande punten, met die prikkels. hoe het bij mij werkt is dat ik altijd aan het denken ben, eigenlijk is mijn hoofd nooit leeg. zeker als ik depressief ben is dit nog erger, en dan lukt het mij dus niet om mijn gedachten te verzetten en een boek te gaan lezen. op de één of andere manier komen er dan toch weer gedachten bovendrijven. op die manier is het moeilijk om totale afleiding te vinden.
hoe doe jij dat? toch maar iets gaan doen? waarom vind je borduren niet zo "hip"als jij er iets aan hebt, dan is het toch goed?
nog een leuke bezigheid: ministek, punniken, een afbeelding met vakjes schilderen met olieverf (ravensburger), of met een prikpen prikken ik deed deze vroeger best vaak en het lijkt mij best wel leuk om weer eens te proberen. om het vervolgens maar naar de kringloop te brengen want ik ga het niet ophangen in mijn huis
maar zoals jezelf ook al zegt, sommige dingen vallen niet op te lossen, ik vind het dan moeilijk dat anderen dan toch met een oplossing komen. ik denk dat ik daar tegenstrijdige signalen in afgeef. Aan de ene kant, wou ik dat iemand een gouden tip heeft, want als een ander het al niet weet hoe moet ik het dan weten (is verkeerd gedacht ik weet het) maar aan de andere kant wil ik graag een luisterend oor, omdat ik weet dat het niet opgelost kan worden. maar ik vind de reactie van een ander dan ook weer verkeerd. je kan het niet snel goed doen bij mij
hoe doe jij dat dan, vraag je dar wel hulp bij of probeer je het in je eentje op te lossen?
@nummerzoveel: dank je voor je compliment. ik heb contact gezocht met een hulpverlener, daar kan ik hopelijk de komende weken mijn hart luchten.
wat naar je voor je dat je je zo rot voelde de afgelopen weken gaat het nu weer iets beter met je?
ik geef verder in deze post antwoorden op je vragen. ik kom steeds tot meer inzichten van mijzelf, daar word ik overigens niet heel erg blij van. maar ik ga morgen even een schrifte aanschaffen en daar dit soort dingen maar inzetten. dat komt wellicht nog van pas bij de therapie.
@moonlight: dat borduren vind ik nog niet eens zo'n slecht idee hoor! er is niks sufs aan handwerken
@ciara: wat fijn dat die therapie voor je werkt. hoe gaat dat precies in zijn werk, die schemagerichte therapie?
@moonlight: je hoeft je niet te verontschuldigen, je mag hier alles schrijven wat je kwijt wilt!
ik herken wel wat je zegt hoor mbt bovenstaande punten, met die prikkels. hoe het bij mij werkt is dat ik altijd aan het denken ben, eigenlijk is mijn hoofd nooit leeg. zeker als ik depressief ben is dit nog erger, en dan lukt het mij dus niet om mijn gedachten te verzetten en een boek te gaan lezen. op de één of andere manier komen er dan toch weer gedachten bovendrijven. op die manier is het moeilijk om totale afleiding te vinden.
hoe doe jij dat? toch maar iets gaan doen? waarom vind je borduren niet zo "hip"als jij er iets aan hebt, dan is het toch goed?
nog een leuke bezigheid: ministek, punniken, een afbeelding met vakjes schilderen met olieverf (ravensburger), of met een prikpen prikken ik deed deze vroeger best vaak en het lijkt mij best wel leuk om weer eens te proberen. om het vervolgens maar naar de kringloop te brengen want ik ga het niet ophangen in mijn huis
vrijdag 31 juli 2009 om 23:35
Iedereen Kan Schilderen
Net nadat ik gepost had dacht ik daar inderdaad aan. Heb vroeger 1 x zo'n schilderijtje gehad maar was toen zooo pietluttig en perfectionistisch dat ik het volgens mij nooit af gekregen heb.
Ik heb nu niet zoveel ruimte om te schilderen (misschien moet ik gaan opruimen ) maar vind het best leuk.
Prikken met een prikpen en punniken zijn al een eeuwigheid geleden voor mij.... maar... waarom ook niet!
Heb op de therapie eens een of andere collage moeten maken waarvoor ik allerlei plaatjes uit tijdschriften moest knippen. Das ook wel leuk, plaatjes knippen.
Ministecken ook veel gedaan vroeger. Mijn moeder wilde de Ministeck laatst weggooien, maar dat mocht niet van mij. Had het idee dat ik het nog kon weggeven.. maar kan het eigenlijk ook zelf wel weer gaan doen, evt.
Waarom ik het suf vind? Weet ik niet... Er hangt zo'n imago aan van de jaren 50... borduren.
Zo'n simpele vraag maar het zet me wel aan het denken. Ik kom uit een jongensgezin en denk dat ik daarom liever timmerend gezien word dan bordurend. Wat stom eigenlijk.
En van thuis een beetje meegekregen dat je altijd 'nuttig' moet zijn. Mijn moeder heeft dat sowieso heel erg, vader ook in zekere mate.
Mijn moeder zou nooit gaan zitten ministecken. Dan maakt ze liever iets schoon (ook al is dat al 2 x gebeurd die week).
Dat idee is dan toch een beetje ingesleten. Dat je beter iets 'nuttigs' kunt doen dan iets creatiefs. (Terwijl ik iets voor de derde keer schoonmaken niet nuttig vind, maar toch.)
Overigens kom je echt een stuk positiever op mij over dan een paar dagen geleden, Newstylista. Ik wist in het andere topic werkelijk niet wat ik kon zeggen om je te helpen. Ik kan me vergissen maar volgens mij ben je nu al vooruit aan het gaan.
Net nadat ik gepost had dacht ik daar inderdaad aan. Heb vroeger 1 x zo'n schilderijtje gehad maar was toen zooo pietluttig en perfectionistisch dat ik het volgens mij nooit af gekregen heb.
Ik heb nu niet zoveel ruimte om te schilderen (misschien moet ik gaan opruimen ) maar vind het best leuk.
Prikken met een prikpen en punniken zijn al een eeuwigheid geleden voor mij.... maar... waarom ook niet!
Heb op de therapie eens een of andere collage moeten maken waarvoor ik allerlei plaatjes uit tijdschriften moest knippen. Das ook wel leuk, plaatjes knippen.
Ministecken ook veel gedaan vroeger. Mijn moeder wilde de Ministeck laatst weggooien, maar dat mocht niet van mij. Had het idee dat ik het nog kon weggeven.. maar kan het eigenlijk ook zelf wel weer gaan doen, evt.
Waarom ik het suf vind? Weet ik niet... Er hangt zo'n imago aan van de jaren 50... borduren.
Zo'n simpele vraag maar het zet me wel aan het denken. Ik kom uit een jongensgezin en denk dat ik daarom liever timmerend gezien word dan bordurend. Wat stom eigenlijk.
En van thuis een beetje meegekregen dat je altijd 'nuttig' moet zijn. Mijn moeder heeft dat sowieso heel erg, vader ook in zekere mate.
Mijn moeder zou nooit gaan zitten ministecken. Dan maakt ze liever iets schoon (ook al is dat al 2 x gebeurd die week).
Dat idee is dan toch een beetje ingesleten. Dat je beter iets 'nuttigs' kunt doen dan iets creatiefs. (Terwijl ik iets voor de derde keer schoonmaken niet nuttig vind, maar toch.)
Overigens kom je echt een stuk positiever op mij over dan een paar dagen geleden, Newstylista. Ik wist in het andere topic werkelijk niet wat ik kon zeggen om je te helpen. Ik kan me vergissen maar volgens mij ben je nu al vooruit aan het gaan.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 31 juli 2009 om 23:36
vrijdag 31 juli 2009 om 23:45
ja idd, zo heet dat jaa collages maken is ook leuk, ik moet maar een lijstje gaan maken.
lastig dat je dat zo hebt, woon je nog thuis? ben je bang dat zij jouw er op veroordelen?
ik zit nog steeds wel in die slachtofferrol hoor, maar het heeft geen nut omdat hier allemaal maar neer te zetten, ik koop een schriftje en daar zet ik alles in.
ik denk dat ik mij nu wel besef, welk slachtoffergedrag kan hebben op je omgeving, en dat is al heel wat!
lastig is dat om totale ontspanning te vinden, goed van je dat je toch iets probeert op zo'n moment.
ps: ik heb je reactie op mijn andere topic wel gelezen, ik moet het nog even laten bezinken, ik kom één deze dagen nog met een reactie. bedankt in ieder geval dat je zoveel moeite doet! nog maar een
lastig dat je dat zo hebt, woon je nog thuis? ben je bang dat zij jouw er op veroordelen?
ik zit nog steeds wel in die slachtofferrol hoor, maar het heeft geen nut omdat hier allemaal maar neer te zetten, ik koop een schriftje en daar zet ik alles in.
ik denk dat ik mij nu wel besef, welk slachtoffergedrag kan hebben op je omgeving, en dat is al heel wat!
lastig is dat om totale ontspanning te vinden, goed van je dat je toch iets probeert op zo'n moment.
ps: ik heb je reactie op mijn andere topic wel gelezen, ik moet het nog even laten bezinken, ik kom één deze dagen nog met een reactie. bedankt in ieder geval dat je zoveel moeite doet! nog maar een
zaterdag 1 augustus 2009 om 00:12
Thanks.
Het was niet zoveel moeite hoor. Toevallig dat ik indirect dus diegene ken die zich zo inzet tegen adoptie. Ik zag het ook altijd als 'de oplossing' voor mensen die geen kinderen kunnen krijgen. Maar mijn vriendin vertelde toen hoe haar vriend erover dacht en dat heeft mijn opinie ook veranderd.
Was even een kwestie van googlen.
Ik woon wel bij mijn ouders op dit moment. Heb op mezelf gewoond toen ik studeerde, maar ben weer bij mijn ouders gaan wonen toen ik depressief geworden was. Niet zonder slag of stoot, ik heb lang mijn studentenkamer aangehouden, maar moest daar uit op een gegeven moment.
Heb nog een paar keer op mezelf gewoond, maar steeds tijdelijke woningen.
En daarom heeft mijn familie inderdaad nu wel invloed op mij. Meer dan toen ik op mezelf woonde. Maar toen was ik ook nooit aan het borduren / schilderen. Meestal druk met studie of sociale dingen.
Vond het wel super om muurschilderingen te maken bij de studentenvereniging. (helaas zijn ze allemaal weer overgeschilderd) En heb een auto beschilderd toen, geweldig. Weken mee zoet geweest
Ik heb dat creatieve ook gewoon nodig denk ik. Realiseer me dat niet altijd.
Even een terug. Vind dat je goed bezig bent.
Het was niet zoveel moeite hoor. Toevallig dat ik indirect dus diegene ken die zich zo inzet tegen adoptie. Ik zag het ook altijd als 'de oplossing' voor mensen die geen kinderen kunnen krijgen. Maar mijn vriendin vertelde toen hoe haar vriend erover dacht en dat heeft mijn opinie ook veranderd.
Was even een kwestie van googlen.
Ik woon wel bij mijn ouders op dit moment. Heb op mezelf gewoond toen ik studeerde, maar ben weer bij mijn ouders gaan wonen toen ik depressief geworden was. Niet zonder slag of stoot, ik heb lang mijn studentenkamer aangehouden, maar moest daar uit op een gegeven moment.
Heb nog een paar keer op mezelf gewoond, maar steeds tijdelijke woningen.
En daarom heeft mijn familie inderdaad nu wel invloed op mij. Meer dan toen ik op mezelf woonde. Maar toen was ik ook nooit aan het borduren / schilderen. Meestal druk met studie of sociale dingen.
Vond het wel super om muurschilderingen te maken bij de studentenvereniging. (helaas zijn ze allemaal weer overgeschilderd) En heb een auto beschilderd toen, geweldig. Weken mee zoet geweest
Ik heb dat creatieve ook gewoon nodig denk ik. Realiseer me dat niet altijd.
Even een terug. Vind dat je goed bezig bent.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 1 augustus 2009 om 00:55
dat lijkt mij een behoorlijke overgang om weer thuis te gaan wonen. zou je wel weer op jezelf willen wonen? ben je nu nog depressief of ben je daar weer een beetje uit?
wat leuk dat je dat kunt, muurschilderingen maken jammer dat je dit nu even niet kunt doen. als je dat creatieve nodig hebt, dan moet je het eigenlijk gewoon doen. maar zo simpel is het waarschijnlijk niet.
wat leuk dat je dat kunt, muurschilderingen maken jammer dat je dit nu even niet kunt doen. als je dat creatieve nodig hebt, dan moet je het eigenlijk gewoon doen. maar zo simpel is het waarschijnlijk niet.
zaterdag 1 augustus 2009 om 01:04
Er werden niet zulke eisen gesteld aan t geverf op de muur hoor. Ik ga het thuis nog maar niet proberen.
Ja het is wel lastig om geen eigen woonruimte te hebben. Had in eerste instantie geen keus, studentenhuisvesting knikkerde me eruit terwijl ik in t ziekenhuis lag. Was toen heel moeilijk en ik denk dat mijn herstel mede zo lang duurde omdat ik bij familie zat, terwijl ik dat eigenlijk toen niet wilde.
Nu gaat het wel... na een paar keer heen-en-weer verhuizen (het is best moeilijk iets leuks te vinden als je niet meer onder de noemer 'student' valt) was het mijn bewuste keus om even hier te blijven en dat is anders dan wanneer het een gedwongen situatie is.
Ben nu niet meer depressief. Eigenlijk sinds een week of 2 kan ik dat zeggen. (t gaat nogal met ups en downs laatste jaren)
Ja ik wil wel weer op mezelf. Maar dan wel in een nieuwe stad. Ik vind waar ik nu woon niet echt leuk. Niet iedereen snapt dat, maar ik houd gewoon niet van deze stad. Beetje te provinciaals, te boers.
t Wordt dus echt een nieuwe start en dat is wel eng. Maar ik vind het zonde om op mezelf te gaan wonen in een stad die ik al jaren niet leuk vind.
Ik heb veel steun aan het forum de laatste tijd. Te lezen dat ik niet de enige ben die uit een dalletje moet komen en dat er mensen zijn die het nog veel moeilijker hebben.
En als anderen het redden, moet het mij toch ook lukken.
Ja het is wel lastig om geen eigen woonruimte te hebben. Had in eerste instantie geen keus, studentenhuisvesting knikkerde me eruit terwijl ik in t ziekenhuis lag. Was toen heel moeilijk en ik denk dat mijn herstel mede zo lang duurde omdat ik bij familie zat, terwijl ik dat eigenlijk toen niet wilde.
Nu gaat het wel... na een paar keer heen-en-weer verhuizen (het is best moeilijk iets leuks te vinden als je niet meer onder de noemer 'student' valt) was het mijn bewuste keus om even hier te blijven en dat is anders dan wanneer het een gedwongen situatie is.
Ben nu niet meer depressief. Eigenlijk sinds een week of 2 kan ik dat zeggen. (t gaat nogal met ups en downs laatste jaren)
Ja ik wil wel weer op mezelf. Maar dan wel in een nieuwe stad. Ik vind waar ik nu woon niet echt leuk. Niet iedereen snapt dat, maar ik houd gewoon niet van deze stad. Beetje te provinciaals, te boers.
t Wordt dus echt een nieuwe start en dat is wel eng. Maar ik vind het zonde om op mezelf te gaan wonen in een stad die ik al jaren niet leuk vind.
Ik heb veel steun aan het forum de laatste tijd. Te lezen dat ik niet de enige ben die uit een dalletje moet komen en dat er mensen zijn die het nog veel moeilijker hebben.
En als anderen het redden, moet het mij toch ook lukken.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
