Psyche
alle pijlers
Slachtofferrol
dinsdag 28 juli 2009 om 21:19
Ik kreeg op een ander topic wat ik gestart heb te horen dat ik een slachtoffer rol op mij neem. ik heb er op internet wat over opgezocht, want ik wist niet goed wat het precies inhield. en ik kan mij er wel in vinden.
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
zondag 30 augustus 2009 om 20:41
zondag 30 augustus 2009 om 21:43
NS: ik ben nogal wisselend met slaap. Soms kan ik tijden met weinig slaap toe, soms heb ik heel veel slaap nodig. (hoort ook bij de manisch-depressiviteit)
Maar de afgelopen week was extreem hoor, iedere keer laat slapen... iedere ochtend laat eruit.
Leuk dat je je hier weer even meldt trouwens!
Maar de afgelopen week was extreem hoor, iedere keer laat slapen... iedere ochtend laat eruit.
Leuk dat je je hier weer even meldt trouwens!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 30 augustus 2009 om 22:24
Beste dames en heren,
Na een zoektochtje op het forum kwam ik bij dit topic terrecht, graag wil ik met mijn ervaring die ik heb met een vriend hierbij aanhaken.
Ik ken Bram nu ruim een jaar, we kennen elkaar via een externe studieopdracht. Stille jongen van 26 jaar die nog thuis woont. Hij heeft geen doorzettingsvermogen, is lui ( wil niets thuis doen voor zijn ouders) erg onzeker en angstig. Hij wil graag sociale contacten en contact leggen gaat vaak niet goed, behalve bij mij. Ik gaf hem de kans, want ik vond het een leuke jongen. Ondanks dat ik me soms wel irriteerde aan hem ( hij heeft bijna nooit geld bij zich, ik betaalde bijna altijd) trokken we vrij vaak met elkaar op.
Hij werd verliefd op me, en ik kreeg het gevoel dat hij me ging claimen, werd boos en ging "drammen" als ik niet kon afspreken. Telkens als ik het " verliefdheid" onderwerp wilde bespreken, werd hij stil, begon hij te huilen en klapte volledig dicht, dit omdat hij zich voelt afgewezen. Dan sprak hij vervolgens een maand niet meer tegen me.
En dat ging elke keer zo, er was altijd wel weer wat. Contact komt vervolgens telkens van mijn kant, plus dat ik me moest excuseren. Want ik bracht hem immers in tranen en maakte zijn nachten ( tranen) en dagen thuis onmogelijk....en dan had ik nog niet eens mijn gevoelens of mening uitgesproken.
Ook de relatie met zijn ouders is erg slecht, omdat het vooral bij zijn moeder veel energie vreet. Nu klinkt het alsof ik Bram probeer af te branden, omdat ik hem zo beschrijf, maar dat is niet mijn bedoeling. Bram heeft veel issues en eist veel van mij en zijn ouders, maar als wij met een suggestie komen zoals: een psycholoog ( zijn huidige werkt niet volgens hem) of antidepressiva dan wordt hij boos. We praten uren met hem, geven hem aandacht en hij valt telkens weer terug in zijn vicieuze cirkel, en dat wil hij niet doorbreken, hij wordt boos en kapt het af. Ik wil hem graag helpen maar ik weet niet hoeveel meer " ik mijn best kan doen" ik dring niet ( en zijn moeder ook niet) tot hem door. Hij gedraagt zich als een slachtoffer, ieder heeft het op hem voorzien, hij voelt zich in alles afgewezen en het gaat niet zoals hij het wil hebben ( hij verwacht dat alles komt aanwaaien en vecht niet!) Ik sta bijna op het punt om te stoppen met deze vriendschap omdat het vermoeiend word, wil hem heel graag helpen maar ik moet zo door het stof telkens om hem een fijn gevoel te geven. En andersom laat hij niets van inlevingsvermogen zien.
Ik heb hem nu al 4 dagen niet gesproken omdat we donderdag iets zouden drinken, echter zit ik helemaal bomvol met werk en studieopdrachten dat ik het dezelfde dag moest afzeggen. Gevolg: hij werd boos, ik kwam onder mijn afspraak met hem uit, hij was de dupe dat ik niet goed kon plannen en ik kon te t*ering krijgen..........
Wil hem, samen met zijn moeder, graag helpen maar hoe? neemt hij een slachtofferrol aan? of is dit echt extreem?
Op alles heeft hij een excuus waarom iets niet kan.
Excuus, maar ik denk dat het best heftig is, wellicht past het misschien beter in een apart topic.
Thanxs voor de mogelijkheid dat ik dit eventjes van me af kan schrijven.
Ik ben bovendien zijn enige vriendin, hij heeft een oud kleuterschool vriend, maar die is getrouwd en daardoor zien ze elkaar weinig ( hij doet ook weinig moeite)
Bio!
Na een zoektochtje op het forum kwam ik bij dit topic terrecht, graag wil ik met mijn ervaring die ik heb met een vriend hierbij aanhaken.
Ik ken Bram nu ruim een jaar, we kennen elkaar via een externe studieopdracht. Stille jongen van 26 jaar die nog thuis woont. Hij heeft geen doorzettingsvermogen, is lui ( wil niets thuis doen voor zijn ouders) erg onzeker en angstig. Hij wil graag sociale contacten en contact leggen gaat vaak niet goed, behalve bij mij. Ik gaf hem de kans, want ik vond het een leuke jongen. Ondanks dat ik me soms wel irriteerde aan hem ( hij heeft bijna nooit geld bij zich, ik betaalde bijna altijd) trokken we vrij vaak met elkaar op.
Hij werd verliefd op me, en ik kreeg het gevoel dat hij me ging claimen, werd boos en ging "drammen" als ik niet kon afspreken. Telkens als ik het " verliefdheid" onderwerp wilde bespreken, werd hij stil, begon hij te huilen en klapte volledig dicht, dit omdat hij zich voelt afgewezen. Dan sprak hij vervolgens een maand niet meer tegen me.
En dat ging elke keer zo, er was altijd wel weer wat. Contact komt vervolgens telkens van mijn kant, plus dat ik me moest excuseren. Want ik bracht hem immers in tranen en maakte zijn nachten ( tranen) en dagen thuis onmogelijk....en dan had ik nog niet eens mijn gevoelens of mening uitgesproken.
Ook de relatie met zijn ouders is erg slecht, omdat het vooral bij zijn moeder veel energie vreet. Nu klinkt het alsof ik Bram probeer af te branden, omdat ik hem zo beschrijf, maar dat is niet mijn bedoeling. Bram heeft veel issues en eist veel van mij en zijn ouders, maar als wij met een suggestie komen zoals: een psycholoog ( zijn huidige werkt niet volgens hem) of antidepressiva dan wordt hij boos. We praten uren met hem, geven hem aandacht en hij valt telkens weer terug in zijn vicieuze cirkel, en dat wil hij niet doorbreken, hij wordt boos en kapt het af. Ik wil hem graag helpen maar ik weet niet hoeveel meer " ik mijn best kan doen" ik dring niet ( en zijn moeder ook niet) tot hem door. Hij gedraagt zich als een slachtoffer, ieder heeft het op hem voorzien, hij voelt zich in alles afgewezen en het gaat niet zoals hij het wil hebben ( hij verwacht dat alles komt aanwaaien en vecht niet!) Ik sta bijna op het punt om te stoppen met deze vriendschap omdat het vermoeiend word, wil hem heel graag helpen maar ik moet zo door het stof telkens om hem een fijn gevoel te geven. En andersom laat hij niets van inlevingsvermogen zien.
Ik heb hem nu al 4 dagen niet gesproken omdat we donderdag iets zouden drinken, echter zit ik helemaal bomvol met werk en studieopdrachten dat ik het dezelfde dag moest afzeggen. Gevolg: hij werd boos, ik kwam onder mijn afspraak met hem uit, hij was de dupe dat ik niet goed kon plannen en ik kon te t*ering krijgen..........
Wil hem, samen met zijn moeder, graag helpen maar hoe? neemt hij een slachtofferrol aan? of is dit echt extreem?
Op alles heeft hij een excuus waarom iets niet kan.
Excuus, maar ik denk dat het best heftig is, wellicht past het misschien beter in een apart topic.
Thanxs voor de mogelijkheid dat ik dit eventjes van me af kan schrijven.
Ik ben bovendien zijn enige vriendin, hij heeft een oud kleuterschool vriend, maar die is getrouwd en daardoor zien ze elkaar weinig ( hij doet ook weinig moeite)
Bio!
zondag 30 augustus 2009 om 23:10
Hoi Bio,
Welkom hier. Ik denk inderdaad dat het goed is om een apart topic te openen. Vooral omdat de situatie van Bram heel anders is dan van degene die dit topic opende.
Waarom heb je eigenlijk nog contact met deze Bram? Jullie hebben geen relatie toch?
Welkom hier. Ik denk inderdaad dat het goed is om een apart topic te openen. Vooral omdat de situatie van Bram heel anders is dan van degene die dit topic opende.
Waarom heb je eigenlijk nog contact met deze Bram? Jullie hebben geen relatie toch?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 30 augustus 2009 om 23:16
@digi, dank je! alleen heeft de NS vaak nogal wat vertraging
@moonlight: dat lijkt me best lastig, dat je zo'n wisselend slaappatroon hebt. of ben je er inmiddels aan gewend? mag ik vragen wat je overdag zoal doet?
@biotherm: wat een heftig verhaal, kan mij voorstellen dat je daar enigzins moe van wordt. Iemand die geen hulp wil of niet wil inzien dat hij/zij een probleem heeft kun je niet helpen. Dat is een enorm machteloos gevoel.
Maar hoe jij de relatie tussen jou & B beschrijft, dat is niet echt normaal. Heb je hem dat wel eens verteld hoe moeilijk jij het vind het contact en dat je niks voor hem kunt doen?
Misschien is het een idee om afstand te nemen, vertel hem heel duidelijk hoe je graag zou willen dat het contact eruit ziet, dus goed je grenzen aangeven. Het is namelijk niet de bedoeling dat jij je rot gaat voelen door het contact met hem.
best moeilijk om dit zo op te schrijven, eigenlijk zeg ik daarmee dat het best logisch is als mensen geen contact met mij willen
(zo erg als jouw vriend heb ik het niet hoor; wat klinkt dat onaardig eigenlijk ben ik een beetje bang dat jullie gelijk een beeld over mij hebben en dat ik een verschrikkelijk mens ben, waar je maar niet mee moet omgaan) sorry voor het offtopic verhaal Bio.
in ieder geval veel sterkte en ik hoop dat je hier veel tips krijgt waar je wat mee kunt/aan hebt.
Ik ben een paar dagen weg, als ik terug ben, kom ik hier weer kijken hoor. Nogmaals een hele fijne week allemaal
@moonlight: dat lijkt me best lastig, dat je zo'n wisselend slaappatroon hebt. of ben je er inmiddels aan gewend? mag ik vragen wat je overdag zoal doet?
@biotherm: wat een heftig verhaal, kan mij voorstellen dat je daar enigzins moe van wordt. Iemand die geen hulp wil of niet wil inzien dat hij/zij een probleem heeft kun je niet helpen. Dat is een enorm machteloos gevoel.
Maar hoe jij de relatie tussen jou & B beschrijft, dat is niet echt normaal. Heb je hem dat wel eens verteld hoe moeilijk jij het vind het contact en dat je niks voor hem kunt doen?
Misschien is het een idee om afstand te nemen, vertel hem heel duidelijk hoe je graag zou willen dat het contact eruit ziet, dus goed je grenzen aangeven. Het is namelijk niet de bedoeling dat jij je rot gaat voelen door het contact met hem.
best moeilijk om dit zo op te schrijven, eigenlijk zeg ik daarmee dat het best logisch is als mensen geen contact met mij willen
(zo erg als jouw vriend heb ik het niet hoor; wat klinkt dat onaardig eigenlijk ben ik een beetje bang dat jullie gelijk een beeld over mij hebben en dat ik een verschrikkelijk mens ben, waar je maar niet mee moet omgaan) sorry voor het offtopic verhaal Bio.in ieder geval veel sterkte en ik hoop dat je hier veel tips krijgt waar je wat mee kunt/aan hebt.
Ik ben een paar dagen weg, als ik terug ben, kom ik hier weer kijken hoor. Nogmaals een hele fijne week allemaal
zondag 30 augustus 2009 om 23:36
Biotherm,
Het klinkt mij ook behoorlijk extreem in de oren. Ik vind dit een heel extreme vorm van slachtoffergedrag. En hij gedraagt zich bovendien ook nog totaal onverantwoordelijk.
Ik denk ook, dat als hij helemaal geen hulp wil accepteren of wil veranderen, je uiteindelijk niets anders kunt doen dan afstand nemen en je grenzen aangeven.
Misschien is het inderdaad een idee wat Moonlight schrijft, om hier een apart topic over te openen? En dan op de relatiepijler?
Dan heb je denk ik ook kans op meer reacties, want op een nieuw topic wordt vaak meer gereageerd dan op een topic dat al langer bestaat.
@ Newstylista: ik heb geen beeld bij je dat je een verschrikkelijk mens bent hoor! En de manier waarop jij slachtoffergedrag vertoont / vertoonde (want ik vind dat je dit al minder doet), is van een geheel andere orde dan dat van Bram.
Het klinkt mij ook behoorlijk extreem in de oren. Ik vind dit een heel extreme vorm van slachtoffergedrag. En hij gedraagt zich bovendien ook nog totaal onverantwoordelijk.
Ik denk ook, dat als hij helemaal geen hulp wil accepteren of wil veranderen, je uiteindelijk niets anders kunt doen dan afstand nemen en je grenzen aangeven.
Misschien is het inderdaad een idee wat Moonlight schrijft, om hier een apart topic over te openen? En dan op de relatiepijler?
Dan heb je denk ik ook kans op meer reacties, want op een nieuw topic wordt vaak meer gereageerd dan op een topic dat al langer bestaat.
@ Newstylista: ik heb geen beeld bij je dat je een verschrikkelijk mens bent hoor! En de manier waarop jij slachtoffergedrag vertoont / vertoonde (want ik vind dat je dit al minder doet), is van een geheel andere orde dan dat van Bram.
maandag 31 augustus 2009 om 00:08
. Ik zal binnenkort weer even bijlezen, maar wilde je even een geven. Ook voor biotherm een knuffel! Slaap lekker allemaal.
maandag 31 augustus 2009 om 17:55
quote:Moonlight82 schreef op 30 augustus 2009 @ 23:10:
Hoi Bio,
Welkom hier. Ik denk inderdaad dat het goed is om een apart topic te openen. Vooral omdat de situatie van Bram heel anders is dan van degene die dit topic opende.
Waarom heb je eigenlijk nog contact met deze Bram? Jullie hebben geen relatie toch?
Hoi Moonlight!,
Ik ga straks het bericht knippen en plakken bij de pijler relaties (vriendschappelijk) Bram en ik hebben geen relatie, al heb ik wel en tijdje gedacht dat ik hem leuk vond, hij is erg verliefd op mij, maar na het ontdekken van veel trekjes van hem was ik al vrij snel afgeknapt. Mijn huidige vriend vind dat ik met deze "vriendschap" moet stoppen omdat het toch veel energie kost en er meer gezeik is dan dat ik besef dat ik happy ben met deze vriendschap. Gekke is dat ik door deze situatie met Bram mijn eigen vriendschappen erg fijn vind. Ik ben zo blij met mijn 2 beste vrienden, we respecteren elkaar en kunnen alles bij elkaar kwijt, hebben lol en er is inlevingsvermogen, juist wat weer ontbreekt bij Bram. De vrienschap met Bram voelt daarom soms ook een verplichting om hem een sociaal plezier te doen, hij krijgt aandacht.
Hoi Bio,
Welkom hier. Ik denk inderdaad dat het goed is om een apart topic te openen. Vooral omdat de situatie van Bram heel anders is dan van degene die dit topic opende.
Waarom heb je eigenlijk nog contact met deze Bram? Jullie hebben geen relatie toch?
Hoi Moonlight!,
Ik ga straks het bericht knippen en plakken bij de pijler relaties (vriendschappelijk) Bram en ik hebben geen relatie, al heb ik wel en tijdje gedacht dat ik hem leuk vond, hij is erg verliefd op mij, maar na het ontdekken van veel trekjes van hem was ik al vrij snel afgeknapt. Mijn huidige vriend vind dat ik met deze "vriendschap" moet stoppen omdat het toch veel energie kost en er meer gezeik is dan dat ik besef dat ik happy ben met deze vriendschap. Gekke is dat ik door deze situatie met Bram mijn eigen vriendschappen erg fijn vind. Ik ben zo blij met mijn 2 beste vrienden, we respecteren elkaar en kunnen alles bij elkaar kwijt, hebben lol en er is inlevingsvermogen, juist wat weer ontbreekt bij Bram. De vrienschap met Bram voelt daarom soms ook een verplichting om hem een sociaal plezier te doen, hij krijgt aandacht.
maandag 31 augustus 2009 om 18:25
Super bedankt voor jullie reactie,
Na het lezen van een aantal reacties door jullie eerder gepost, trok ik al de conclusie dat mijn inbreng van Bram op dit forum erg extreem is. Iets wat hij niet eens zelf kan aanpassen/veranderen, dit is iets wat echt een psycholoog of wellicht medicatie moet ondersteunen. Het is erg om te zien dat ook zijn ouders niet meer weten wat ze moeten doen, ze zijn emotioneel zo moe van hem. Vooral omdat hij ook het huis niet uit wil en blijft in een profiterende rol hangen.
@Newstylista: Ik merk dat ik nu juist mijn goede vriendschappen met oa. mijn 2 beste vrienden enorm waardeer, wat een contrast met Bram. De laatste paar weken geef ik steeds vaker, heel genuanceerd, mijn grens aan bij Bram. Vaak sprak ik toch met hem af omdat ik hem een plezier wilde doen, uit medelijden, en een vriendschap uit medelijden is geen goede basis. Het is niet goed als je je niet volledig kan uitspreken tegen over de ander omdat je bang bent dat deze weer gaat huilen. Het lijkt me dat ik dan word gemanipuleerd? Over afstand gesproken en mijn grens aangeven: ik zal niet uit mezelf contact met hem opnemen, dat mag hij nu eens doen. Moet altijd zoveel moeite doen voor hem, en hij mij als schuldige aanwijst terwijl hij er vaak naast zit. Voor de goede vrede geef ik hem zijn zin. Waarom zou ik telkens mijn excuus moeten aanbieden voor iets wat geheel normaal is binnen een vriendschap alleen omdat hij niet kan hebben en om hem een goed gevoel te geven spreek ik " sorry, het spijt me x10" te vaak uit om niets. Hoop dat hij ook zal inzien dat ik zijn enige vriendin ben en eens moeite doet voor een vriendschap.
Even offtopic over wat je zegt: Het is best confronterend, je schrijft het van je af en kijkt er vervolgens op een afstandje naar....goede zelfreflectie! En geen excuus maken dat het offtopic is en je zojuist je gevoel hebt geuit. Je werkt eraan en je bent je bewust van de situatie.
Wens je een hele fijne week, vakantie? en dankje voor je reactie!
@Verana: Thanxs voor je reactie, nieuw topic is onderweg.
Vriendschap uit medelijden is niet ok. Wil graag helpen maar als het idd. zo verder gaat dan zal ik ook afstand nemen.
In het verleden heb ik mezelf ook wel eens in een slachtofferrol geplaatst, dit heb ik door zelfreflectie en supervisie kunnen compenseren. Merk dat het erg prettig is om iets van je af te schrijven, bv. het forum, of een dagboek. Een andere invalshoek en uiteindelijk leerde ik mezelf veel beter kennen. Ben nu ook happy met mezelf.
Thanxs voor jullie lieve reacties!
Bio!
Na het lezen van een aantal reacties door jullie eerder gepost, trok ik al de conclusie dat mijn inbreng van Bram op dit forum erg extreem is. Iets wat hij niet eens zelf kan aanpassen/veranderen, dit is iets wat echt een psycholoog of wellicht medicatie moet ondersteunen. Het is erg om te zien dat ook zijn ouders niet meer weten wat ze moeten doen, ze zijn emotioneel zo moe van hem. Vooral omdat hij ook het huis niet uit wil en blijft in een profiterende rol hangen.
@Newstylista: Ik merk dat ik nu juist mijn goede vriendschappen met oa. mijn 2 beste vrienden enorm waardeer, wat een contrast met Bram. De laatste paar weken geef ik steeds vaker, heel genuanceerd, mijn grens aan bij Bram. Vaak sprak ik toch met hem af omdat ik hem een plezier wilde doen, uit medelijden, en een vriendschap uit medelijden is geen goede basis. Het is niet goed als je je niet volledig kan uitspreken tegen over de ander omdat je bang bent dat deze weer gaat huilen. Het lijkt me dat ik dan word gemanipuleerd? Over afstand gesproken en mijn grens aangeven: ik zal niet uit mezelf contact met hem opnemen, dat mag hij nu eens doen. Moet altijd zoveel moeite doen voor hem, en hij mij als schuldige aanwijst terwijl hij er vaak naast zit. Voor de goede vrede geef ik hem zijn zin. Waarom zou ik telkens mijn excuus moeten aanbieden voor iets wat geheel normaal is binnen een vriendschap alleen omdat hij niet kan hebben en om hem een goed gevoel te geven spreek ik " sorry, het spijt me x10" te vaak uit om niets. Hoop dat hij ook zal inzien dat ik zijn enige vriendin ben en eens moeite doet voor een vriendschap.
Even offtopic over wat je zegt: Het is best confronterend, je schrijft het van je af en kijkt er vervolgens op een afstandje naar....goede zelfreflectie! En geen excuus maken dat het offtopic is en je zojuist je gevoel hebt geuit. Je werkt eraan en je bent je bewust van de situatie.
Wens je een hele fijne week, vakantie? en dankje voor je reactie!
@Verana: Thanxs voor je reactie, nieuw topic is onderweg.
Vriendschap uit medelijden is niet ok. Wil graag helpen maar als het idd. zo verder gaat dan zal ik ook afstand nemen.
In het verleden heb ik mezelf ook wel eens in een slachtofferrol geplaatst, dit heb ik door zelfreflectie en supervisie kunnen compenseren. Merk dat het erg prettig is om iets van je af te schrijven, bv. het forum, of een dagboek. Een andere invalshoek en uiteindelijk leerde ik mezelf veel beter kennen. Ben nu ook happy met mezelf.
Thanxs voor jullie lieve reacties!
Bio!
maandag 31 augustus 2009 om 21:54
quote:Biotherm schreef op 31 augustus 2009 @ 18:25:
In het verleden heb ik mezelf ook wel eens in een slachtofferrol geplaatst, dit heb ik door zelfreflectie en supervisie kunnen compenseren. Merk dat het erg prettig is om iets van je af te schrijven, bv. het forum, of een dagboek. Een andere invalshoek en uiteindelijk leerde ik mezelf veel beter kennen. Ben nu ook happy met mezelf.
Thanxs voor jullie lieve reacties!
Bio!Ik ook hoor. Ik heb ook in de slachtofferrol gezeten, en ben er nu voor het grootste gedeelte uit. Ook door zelfreflectie inderdaad, en gedragsverandering.
In het verleden heb ik mezelf ook wel eens in een slachtofferrol geplaatst, dit heb ik door zelfreflectie en supervisie kunnen compenseren. Merk dat het erg prettig is om iets van je af te schrijven, bv. het forum, of een dagboek. Een andere invalshoek en uiteindelijk leerde ik mezelf veel beter kennen. Ben nu ook happy met mezelf.
Thanxs voor jullie lieve reacties!
Bio!Ik ook hoor. Ik heb ook in de slachtofferrol gezeten, en ben er nu voor het grootste gedeelte uit. Ook door zelfreflectie inderdaad, en gedragsverandering.
donderdag 3 september 2009 om 22:07
@Verana: ik vind het fijn dat je dat beeld niet bij mij hebt. waneer vertoon ik nog slachtoffer gedrag? (hier op het topic bedoel ik, ik heb het zelf niet goed door, dus ik vind het wel fijn om daar meer bewust van te worden.)
@Mich: wat lief! ook een dikke voor jou!
@nummerzoveel, vervelend voor je dat je gezondheid nog niet verbeterd is, ook een voor jou!
@biotherm: wat fijn dat jij je andere vriendschappen nu zo kan waarderen. dat klinkt inderdaad wel als manipulatie. het was jouw verhaal, ik wou niet gelijk over mijzelf beginnen, maar had toch het gevoel dat ik dat moest opschrijven, vandaar de sorry. ik heb je andere topic nog niet gevonden, heb je daar nuttige/fijne tips/reacties gekregen?
@kanarie, dank je! ik hoop dat het met jou ook goed gaat. het hoeft niet hoor, het is niet verplicht om het topic door te lezen/een reactie te geven. kijk maar waar jij je goed bij voelt. sterkte en een dikke
ik heb inmiddels mijn 2e gesprek gehad en dat ging een stuk beter dan het 1e gesprek, dus dat was fijn. ik heb zeker ook nog een moment kunnen vinden om terug te komen op vorige keer. voor de rest zou ik er graag meer over willen vertellen aan jullie, maar ivm herkenbaarheid is dat niet verstandig, je weet maar nooit of die therapeut hier mee leest. dus mijn vraag is eigenlijk of ik er iemand over mag mailen.
@Mich: wat lief! ook een dikke voor jou!
@nummerzoveel, vervelend voor je dat je gezondheid nog niet verbeterd is, ook een voor jou!
@biotherm: wat fijn dat jij je andere vriendschappen nu zo kan waarderen. dat klinkt inderdaad wel als manipulatie. het was jouw verhaal, ik wou niet gelijk over mijzelf beginnen, maar had toch het gevoel dat ik dat moest opschrijven, vandaar de sorry. ik heb je andere topic nog niet gevonden, heb je daar nuttige/fijne tips/reacties gekregen?
@kanarie, dank je! ik hoop dat het met jou ook goed gaat. het hoeft niet hoor, het is niet verplicht om het topic door te lezen/een reactie te geven. kijk maar waar jij je goed bij voelt. sterkte en een dikke
ik heb inmiddels mijn 2e gesprek gehad en dat ging een stuk beter dan het 1e gesprek, dus dat was fijn. ik heb zeker ook nog een moment kunnen vinden om terug te komen op vorige keer. voor de rest zou ik er graag meer over willen vertellen aan jullie, maar ivm herkenbaarheid is dat niet verstandig, je weet maar nooit of die therapeut hier mee leest. dus mijn vraag is eigenlijk of ik er iemand over mag mailen.
vrijdag 4 september 2009 om 20:55
Hey Ns,
Ik ben blij om te horen dat je tweede gesprek beter is gegaan! Als je graag mijn emailadres wil, geef maar een gil. Heb nog wel een vraagje voor je: heb je het gevoel dat het nu wat beter met je gaat als je dit vergelijkt met een paar maanden terug?
Ps ook een trein met vertraging komt er uiteindelijk wel!
Ik ben blij om te horen dat je tweede gesprek beter is gegaan! Als je graag mijn emailadres wil, geef maar een gil. Heb nog wel een vraagje voor je: heb je het gevoel dat het nu wat beter met je gaat als je dit vergelijkt met een paar maanden terug?
Ps ook een trein met vertraging komt er uiteindelijk wel!
vrijdag 4 september 2009 om 23:09
@miich, thanks voor het aanbod ik zou het wel fijn vinden als ik je mag mailen.
@sneeze: jij ook bedankt voor je aanbod en ik zou je graag willen mailen. Het gaat nu iets beter, dat komt waarschijnlijk omdat de medicatie begint te werken, dus dat ik wel fijn.
dat was meer een grapje dat de NS altijd vertraging heeft, die treinen reiden nooit optijd, whahaha. alleen werken de emoticons toen niet, nu ook niet trouwens
@sneeze: jij ook bedankt voor je aanbod en ik zou je graag willen mailen. Het gaat nu iets beter, dat komt waarschijnlijk omdat de medicatie begint te werken, dus dat ik wel fijn.
dat was meer een grapje dat de NS altijd vertraging heeft, die treinen reiden nooit optijd, whahaha. alleen werken de emoticons toen niet, nu ook niet trouwens
vrijdag 4 september 2009 om 23:54
zondag 6 september 2009 om 16:20
quote:newstylista schreef op 03 september 2009 @ 22:07:
@Verana: ik vind het fijn dat je dat beeld niet bij mij hebt. waneer vertoon ik nog slachtoffer gedrag? (hier op het topic bedoel ik, ik heb het zelf niet goed door, dus ik vind het wel fijn om daar meer bewust van te worden.)
Concreet gezien vond ik je opmerking dat anderen dan misschien ook niet met jou zouden willen omgaan, nog een beetje slachtofferig. Maar niet heel erg hoor.
Ik merk over het algemeen duidelijk een andere toon in wat je schrijft.
En, zoals je misschien inmiddels opgepikt hebt, heb ik zelf ook erg in de slachtofferrol gezeten. Het heeft bij mij wel 2 jaar gekost voor ik doorhad wanneer ik me slachtofferig gedroeg, en om dit om te zetten in ander gedrag.
Mijn opmerking kwam ook voort uit dat ik ervan uitga dat je tijd nodig hebt om dit gedrag te herkennen en om te buigen.
Maar..... misschien ga jij veel sneller dan ik, en heb je het al veel meer door. En misschien heb ik je daarom tekort gedaan met mijn opmerking.
@Verana: ik vind het fijn dat je dat beeld niet bij mij hebt. waneer vertoon ik nog slachtoffer gedrag? (hier op het topic bedoel ik, ik heb het zelf niet goed door, dus ik vind het wel fijn om daar meer bewust van te worden.)
Concreet gezien vond ik je opmerking dat anderen dan misschien ook niet met jou zouden willen omgaan, nog een beetje slachtofferig. Maar niet heel erg hoor.
Ik merk over het algemeen duidelijk een andere toon in wat je schrijft.
En, zoals je misschien inmiddels opgepikt hebt, heb ik zelf ook erg in de slachtofferrol gezeten. Het heeft bij mij wel 2 jaar gekost voor ik doorhad wanneer ik me slachtofferig gedroeg, en om dit om te zetten in ander gedrag.
Mijn opmerking kwam ook voort uit dat ik ervan uitga dat je tijd nodig hebt om dit gedrag te herkennen en om te buigen.
Maar..... misschien ga jij veel sneller dan ik, en heb je het al veel meer door. En misschien heb ik je daarom tekort gedaan met mijn opmerking.
zondag 6 september 2009 om 23:37
Verana, ik heb dat stukje nog eens gelezen, het komt inderdaad wat slachtofferig over. Ik vraag me af hoe ik dat een volgende keer anders kan zeggen/doen. Op zo'n moment voelt het namelijk wel zo.
Hoe kreeg jij dat door dat je slachtoffergedrag vertoonde, moesten anderen je daar op wijzen? Hoe is het je uiteindelijk gelukt om je gedrag om te zetten naar iets anders?
Hoe kreeg jij dat door dat je slachtoffergedrag vertoonde, moesten anderen je daar op wijzen? Hoe is het je uiteindelijk gelukt om je gedrag om te zetten naar iets anders?
maandag 7 september 2009 om 12:37
Hai NS,
even los van de emails wil ik ook in dit topic reageren, omdat ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt. Mijn achtergrond weet je, dus die hoef ik niet toe te lichten. Ik heb ook een hele tijd in een slachtofferrol gezeten. Naar aanleiding van wat ik hier lees, denk ik dat we daarin hetzelfde voelen, we zíjn namelijk ook het slachtoffer van wat anderen deden. Jij in jouw situatie, ik in de mijne. Maar wat ik heb geleerd is dat het wel klopt wat er gezegd wordt, ik liet het toe. Hoop dat het niet te warrig is wat ik hier schrijf. In mijn optiek is nog steeds mijn 'vader' de grote boosdoener, als hij niks verkeerd had gedaan, had ik natuurlijk ook niks om wel of niet toe te laten. En dat maakt het zo gruwelijk oneerlijk.
Daardoor raakte ik ook in een slachtofferrol, maar daar kwam ik uit nadat mensen mij daarop gewezen hadden, volgens mij werkt dat bij jou nu ook een beetje zo. Ik heb voor mezelf besloten dat mijn 'vader' inderdaad de boosdoener is, dat hij alle leed veroorzaakt heeft en nog steeds veroorzaakt, en dat ik dat niet meer wil. En dus heb ik besloten met hem te breken. Nog steeds blijft hij aan me trekken, had gisteren weer 6 voicemails, maar ik doe niet meer mee.
Ik wil hiermee niet zeggen dat je hetzelfde moet doen, want he situatie is anders en je hebt al gebroken, maar ik hoop dat je eruit haalt wat ik bedoel. Hoeveel zeer anderen je ook doen en hoe oneerlijk (hemeltergend ONEERLIJK!!!) het ook is dat jíj er last van hebt, het enige dat je op een bepaald punt kunt besluiten is dat je jezelf het genoeg waard vindt om dan maar voor jezelf te gaan zorgen als anderen dat niet willen doen. Dat ben ik nu aan het doen en ik zal helemaal niet zeggen dat dat altijd vlotjes verloopt. Ook ik ga nog regelmatig onderuit en er zijn nog genoeg momenten dat ik tranen met tuiten kan huilen over wat mij is aangedaan en hoe oneerlijk dat is. Maar ik kan inmiddels wel tegen mezelf zeggen dat dat nu eenmaal gebeurd is, daar verander ik niks meer aan, het enige waar ik nog iets aan kan veranderen is het nu en de toekomst. En die ga ik dus zélf invullen. Ik ben daardoor veel rustiger geworden en heb een beter gevoel over mezelf gekregen. Ik dacht ook altijd dat ik de moeite niet waard was, maar nu vind ik dat ik dat wel ben en doe ik die moeite dus maar gewoon voor mezelf. En ik merk dat anderen heel positief reageren op de verandering in mij.
Nog steeds loop ik tegen heel veel mensen aan die het niet begrijpen of die vinden dat het 'toch je vader' blijft (daar hadden we het al over gehad) en dat ik er dus vanalles mee moet. Heb zelfs weer een enorme scene in de familie gehad (zie mijn topic) waardoor ik dagenlang volledig mijn rust en balans kwijt was, maar toch vond ik ze weer terug door heel hard te zijn en te zeggen tegen mezelf: Als ze mij niet willen begrijpen en respecteren, dan maar zonder ze. En dat kon ik zeggen, omdat ik wist hoe goed ik me had gevoeld toen ik alles achter me liet. Door die scene kwam alles weer heel direct voor me, maar ik heb het opnieuw achter me gegooid en voel me weer beter.
Lieve NS, uit je postings en je mails maak ik op dat je een heel lieve, attente en intelligente meid bent en ook voor jou komt er een punt waarop je dingen achter je kunt laten. Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en het aanbod voor het kopje thee staat nog steeds!
even los van de emails wil ik ook in dit topic reageren, omdat ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt. Mijn achtergrond weet je, dus die hoef ik niet toe te lichten. Ik heb ook een hele tijd in een slachtofferrol gezeten. Naar aanleiding van wat ik hier lees, denk ik dat we daarin hetzelfde voelen, we zíjn namelijk ook het slachtoffer van wat anderen deden. Jij in jouw situatie, ik in de mijne. Maar wat ik heb geleerd is dat het wel klopt wat er gezegd wordt, ik liet het toe. Hoop dat het niet te warrig is wat ik hier schrijf. In mijn optiek is nog steeds mijn 'vader' de grote boosdoener, als hij niks verkeerd had gedaan, had ik natuurlijk ook niks om wel of niet toe te laten. En dat maakt het zo gruwelijk oneerlijk.
Daardoor raakte ik ook in een slachtofferrol, maar daar kwam ik uit nadat mensen mij daarop gewezen hadden, volgens mij werkt dat bij jou nu ook een beetje zo. Ik heb voor mezelf besloten dat mijn 'vader' inderdaad de boosdoener is, dat hij alle leed veroorzaakt heeft en nog steeds veroorzaakt, en dat ik dat niet meer wil. En dus heb ik besloten met hem te breken. Nog steeds blijft hij aan me trekken, had gisteren weer 6 voicemails, maar ik doe niet meer mee.
Ik wil hiermee niet zeggen dat je hetzelfde moet doen, want he situatie is anders en je hebt al gebroken, maar ik hoop dat je eruit haalt wat ik bedoel. Hoeveel zeer anderen je ook doen en hoe oneerlijk (hemeltergend ONEERLIJK!!!) het ook is dat jíj er last van hebt, het enige dat je op een bepaald punt kunt besluiten is dat je jezelf het genoeg waard vindt om dan maar voor jezelf te gaan zorgen als anderen dat niet willen doen. Dat ben ik nu aan het doen en ik zal helemaal niet zeggen dat dat altijd vlotjes verloopt. Ook ik ga nog regelmatig onderuit en er zijn nog genoeg momenten dat ik tranen met tuiten kan huilen over wat mij is aangedaan en hoe oneerlijk dat is. Maar ik kan inmiddels wel tegen mezelf zeggen dat dat nu eenmaal gebeurd is, daar verander ik niks meer aan, het enige waar ik nog iets aan kan veranderen is het nu en de toekomst. En die ga ik dus zélf invullen. Ik ben daardoor veel rustiger geworden en heb een beter gevoel over mezelf gekregen. Ik dacht ook altijd dat ik de moeite niet waard was, maar nu vind ik dat ik dat wel ben en doe ik die moeite dus maar gewoon voor mezelf. En ik merk dat anderen heel positief reageren op de verandering in mij.
Nog steeds loop ik tegen heel veel mensen aan die het niet begrijpen of die vinden dat het 'toch je vader' blijft (daar hadden we het al over gehad) en dat ik er dus vanalles mee moet. Heb zelfs weer een enorme scene in de familie gehad (zie mijn topic) waardoor ik dagenlang volledig mijn rust en balans kwijt was, maar toch vond ik ze weer terug door heel hard te zijn en te zeggen tegen mezelf: Als ze mij niet willen begrijpen en respecteren, dan maar zonder ze. En dat kon ik zeggen, omdat ik wist hoe goed ik me had gevoeld toen ik alles achter me liet. Door die scene kwam alles weer heel direct voor me, maar ik heb het opnieuw achter me gegooid en voel me weer beter.
Lieve NS, uit je postings en je mails maak ik op dat je een heel lieve, attente en intelligente meid bent en ook voor jou komt er een punt waarop je dingen achter je kunt laten. Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en het aanbod voor het kopje thee staat nog steeds!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
