Psyche
alle pijlers
Slachtofferrol
dinsdag 28 juli 2009 om 21:19
Ik kreeg op een ander topic wat ik gestart heb te horen dat ik een slachtoffer rol op mij neem. ik heb er op internet wat over opgezocht, want ik wist niet goed wat het precies inhield. en ik kan mij er wel in vinden.
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
maandag 7 september 2009 om 20:52
@ Newstylista:
Ja, anderen moesten mij zeker wijzen op mijn slachtoffergedrag! Ik had het van mijzelf namelijk helemaal niet door.
Ik ben er met name in therapie op gewezen, maar ook door hoe anderen op mij reageerden, kwam ik erachter dat er iets aan de hand was met mijn gedrag. Mensen zeiden dat ik zeurde, of begonnen mij te mijden.
In mijn therapie ben ik veel bezig geweest dit gedrag te veranderen. Ik leerde hoe ik op een andere manier tegen bepaalde dingen aan kon kijken. Dat kwam vooral neer op: "hoe kan ik dingen in eigen hand nemen?" En "hoe kan ik zelf invloed uitoefenen op iets"?
Ook leerde ik anders communiceren, en in mijn geval hield dit vooral in, op een andere toon mijn dingen te vertellen. Dus niet langer op een klagend toontje, maar op een wat steviger toon. Er zit dan bijv. minder emotie in mijn toon als ik ergens iets over vertel (de emoties zijn er natuurlijk nog wel). Ik vertel natuurlijk ook nog wel over mijn emoties, maar zit minder IN die emotie als ik erover vertel. Waardoor het klagende toontje eigenlijk bijna automatisch al verdwijnt.
Inmiddels verval ik nog maar af en toe in dat klagende, slachtofferige toontje. En als het gebeurt, heb ik het tegenwoordig meestal zelf al wel door, en hoef er niet door een ander op gewezen te worden.
Maar wat ik al schreef: het is een lange, en vrij moeizame weg geweest voor mij.
Dan naar aanleiding van het stukje van Bonny nog de volgende opmerking:
Natuurlijk ben je ook ECHT een slachtoffer. Een slachtoffer van het afgestaan zijn door je biologische ouders, en dat het ook niet goed liep bij je adoptiegezin. En het is ook belangrijk dat je voor jezelf erkent dat je echt een slachtoffer was. Je moet namelijk eerst iets erkennen, voor je het los kunt laten of ermee kunt leren omgaan.
Maar waar het bij slachtoffergedrag om gaat, is hoe je omgaat met dat je werkelijk een slachtoffer bent.
Blijf je hangen in de gevolgen die het werkelijke slachtoffer-zijn met zich meebrengen, of ga je constructief aan de gang om te leren leven met deze gevolgen, en ze, voor zover mogelijk, om te buigen in iets constructiefs?
En tot slot: het gaat er vooral om dat het goed voor jezelf is om je leven in eigen hand te nemen, en niet in slachtoffergedrag te blijven hangen.
Het belangrijkste is, dat je voor jezelf wilt veranderen, en niet voor anderen.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is. Ik vind het soms zo lastig om onder woorden te brengen wat ik wil zeggen.
Als je nog vragen hebt, vraag ze gerust!
Ja, anderen moesten mij zeker wijzen op mijn slachtoffergedrag! Ik had het van mijzelf namelijk helemaal niet door.
Ik ben er met name in therapie op gewezen, maar ook door hoe anderen op mij reageerden, kwam ik erachter dat er iets aan de hand was met mijn gedrag. Mensen zeiden dat ik zeurde, of begonnen mij te mijden.
In mijn therapie ben ik veel bezig geweest dit gedrag te veranderen. Ik leerde hoe ik op een andere manier tegen bepaalde dingen aan kon kijken. Dat kwam vooral neer op: "hoe kan ik dingen in eigen hand nemen?" En "hoe kan ik zelf invloed uitoefenen op iets"?
Ook leerde ik anders communiceren, en in mijn geval hield dit vooral in, op een andere toon mijn dingen te vertellen. Dus niet langer op een klagend toontje, maar op een wat steviger toon. Er zit dan bijv. minder emotie in mijn toon als ik ergens iets over vertel (de emoties zijn er natuurlijk nog wel). Ik vertel natuurlijk ook nog wel over mijn emoties, maar zit minder IN die emotie als ik erover vertel. Waardoor het klagende toontje eigenlijk bijna automatisch al verdwijnt.
Inmiddels verval ik nog maar af en toe in dat klagende, slachtofferige toontje. En als het gebeurt, heb ik het tegenwoordig meestal zelf al wel door, en hoef er niet door een ander op gewezen te worden.
Maar wat ik al schreef: het is een lange, en vrij moeizame weg geweest voor mij.
Dan naar aanleiding van het stukje van Bonny nog de volgende opmerking:
Natuurlijk ben je ook ECHT een slachtoffer. Een slachtoffer van het afgestaan zijn door je biologische ouders, en dat het ook niet goed liep bij je adoptiegezin. En het is ook belangrijk dat je voor jezelf erkent dat je echt een slachtoffer was. Je moet namelijk eerst iets erkennen, voor je het los kunt laten of ermee kunt leren omgaan.
Maar waar het bij slachtoffergedrag om gaat, is hoe je omgaat met dat je werkelijk een slachtoffer bent.
Blijf je hangen in de gevolgen die het werkelijke slachtoffer-zijn met zich meebrengen, of ga je constructief aan de gang om te leren leven met deze gevolgen, en ze, voor zover mogelijk, om te buigen in iets constructiefs?
En tot slot: het gaat er vooral om dat het goed voor jezelf is om je leven in eigen hand te nemen, en niet in slachtoffergedrag te blijven hangen.
Het belangrijkste is, dat je voor jezelf wilt veranderen, en niet voor anderen.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is. Ik vind het soms zo lastig om onder woorden te brengen wat ik wil zeggen.
Als je nog vragen hebt, vraag ze gerust!
woensdag 9 september 2009 om 00:09
@Bonny: dank je wel voor je uitgebreide reactie, ik heb er zeker wat aan! Wat bedoel je precies met "ik liet het toe" doel je dan op het slachtoffergedrag?
wat moeilijk lijkt mij dat, dat je vader maar aan je blijft trekken. Knap van je dat je weet wat je daarin wilt. Ik vind mijzelf niet de moeite waard, en daarom kan ik niet goed voor mezelf zorgen. Ik zou het fijn vinden als er iemand zou zijn, die een beetje voor me kon zorgen, omdat ik dat ik mijn jeugd heb moeten missen.
Jeetje, wat snel dat je nu al zo kunt denken, dat je alleen nog de toekomst kan veranderen, en dat het verleden is zoals het is. Hoe ben je tot dat besef gekomen?
Op wat voor manier merk je dat mensen je positiever benaderen? Ik heb het in je topic nog niet gelezen, maar kan mij wel voorstellen dat zo'n scene niet fijn is. En weer kies je daarin voor jezelf, dat vind ik echt bijzonderenswaardig.
@Verana: Dank je wel voor je uitleg. Wat pijnlijk moet dat geweest zijn dat mensen zeiden dat je zeurde en je gingen mijden
Maar hoe gaat het dan, als je bijvoorbeeld verdrietig bent, en je huilt uit bij een vriendin, lukt het je dan ook om niet in die slachtofferrol te vervallen?
Dat erkennen gaat nog een hele klus worden, dus in die zin begrijp ik wel dat het nog een lange weg gaat worden. Dat vind ik dus moeilijk, door de fouten van anderen, moet ik het maar met mijn situatie doen. En zoals Bonny ook al aangaf, voelt dit echt gruwelijk oneerlijk. Ik moet leren omgaan met het feit dat ik geen ouders heb, en dat ik die ook nooit zal krijgen. Het is niet lullig bedoeld, maar het is verdomde lastig om daar mee te moeten leven, laat staan dat je er iets constructiefs uit moet halen.
Ik vind dat je het duidelijk uitlegt hoor, nogmaals bedankt
wat moeilijk lijkt mij dat, dat je vader maar aan je blijft trekken. Knap van je dat je weet wat je daarin wilt. Ik vind mijzelf niet de moeite waard, en daarom kan ik niet goed voor mezelf zorgen. Ik zou het fijn vinden als er iemand zou zijn, die een beetje voor me kon zorgen, omdat ik dat ik mijn jeugd heb moeten missen.
Jeetje, wat snel dat je nu al zo kunt denken, dat je alleen nog de toekomst kan veranderen, en dat het verleden is zoals het is. Hoe ben je tot dat besef gekomen?
Op wat voor manier merk je dat mensen je positiever benaderen? Ik heb het in je topic nog niet gelezen, maar kan mij wel voorstellen dat zo'n scene niet fijn is. En weer kies je daarin voor jezelf, dat vind ik echt bijzonderenswaardig.
@Verana: Dank je wel voor je uitleg. Wat pijnlijk moet dat geweest zijn dat mensen zeiden dat je zeurde en je gingen mijden
Maar hoe gaat het dan, als je bijvoorbeeld verdrietig bent, en je huilt uit bij een vriendin, lukt het je dan ook om niet in die slachtofferrol te vervallen?Dat erkennen gaat nog een hele klus worden, dus in die zin begrijp ik wel dat het nog een lange weg gaat worden. Dat vind ik dus moeilijk, door de fouten van anderen, moet ik het maar met mijn situatie doen. En zoals Bonny ook al aangaf, voelt dit echt gruwelijk oneerlijk. Ik moet leren omgaan met het feit dat ik geen ouders heb, en dat ik die ook nooit zal krijgen. Het is niet lullig bedoeld, maar het is verdomde lastig om daar mee te moeten leven, laat staan dat je er iets constructiefs uit moet halen.
Ik vind dat je het duidelijk uitlegt hoor, nogmaals bedankt
woensdag 9 september 2009 om 19:36
@NS
Ik weet niet of je het zelf ook in de gaten hebt, maar je schrijft echt veel positiever als dat je eerder deed. Ik wilde je daar toch even op wijzen, want soms zien anderen dingen die je zelf misschien niet direct ziet of voelt.
En voor wat betreft je laatste regels:
Dat erkennen gaat nog een hele klus worden, dus in die zin begrijp ik wel dat het nog een lange weg gaat worden. Dat vind ik dus moeilijk, door de fouten van anderen, moet ik het maar met mijn situatie doen. En zoals Bonny ook al aangaf, voelt dit echt gruwelijk oneerlijk. Ik moet leren omgaan met het feit dat ik geen ouders heb, en dat ik die ook nooit zal krijgen. Het is niet lullig bedoeld, maar het is verdomde lastig om daar mee te moeten leven, laat staan dat je er iets constructiefs uit moet halen.
Dat is ook ontzettend moeilijk! En al helemaal om er inderdaad wat constructiefs uit te halen. Maar alles wat je mee maakt, vormt je. Het maakt jou tot wie jij bent.
Als je niet zo lekker in je vel zit, dan betrek je dat al snel op de negatieve dingen in jezelf. Dan denk je bijvoorbeeld "ik ben een zwartkijker en dat komt daardoor" of "het is daardoor dat ik zo onzelfverzekerd ben" of.... nou ja, maar net wat voor jou op dat moment belangrijk is.
Maar ik weet zeker dat jij ook veel positieve karaktereigenschappen hebt en dat jij die ook hebt kunnen ontwikkelen juist door de problemen die je in je leven tegen bent gekomen. Als jij straks weer lekker in je vel zit, dan beloof ik je dat jij ook zult zien wat voor goeds dit jou heeft gebracht. Dan denk je misschien wel "het heeft er ook voor gezorgd dat ik een doorzetter ben" of "het heeft er wel voor gezorgd dat ik me goed kan invoelen in andere mensen" of.... maar net wat voor jou van toepassing is.
Ik weet niet of je het zelf ook in de gaten hebt, maar je schrijft echt veel positiever als dat je eerder deed. Ik wilde je daar toch even op wijzen, want soms zien anderen dingen die je zelf misschien niet direct ziet of voelt.
En voor wat betreft je laatste regels:
Dat erkennen gaat nog een hele klus worden, dus in die zin begrijp ik wel dat het nog een lange weg gaat worden. Dat vind ik dus moeilijk, door de fouten van anderen, moet ik het maar met mijn situatie doen. En zoals Bonny ook al aangaf, voelt dit echt gruwelijk oneerlijk. Ik moet leren omgaan met het feit dat ik geen ouders heb, en dat ik die ook nooit zal krijgen. Het is niet lullig bedoeld, maar het is verdomde lastig om daar mee te moeten leven, laat staan dat je er iets constructiefs uit moet halen.
Dat is ook ontzettend moeilijk! En al helemaal om er inderdaad wat constructiefs uit te halen. Maar alles wat je mee maakt, vormt je. Het maakt jou tot wie jij bent.
Als je niet zo lekker in je vel zit, dan betrek je dat al snel op de negatieve dingen in jezelf. Dan denk je bijvoorbeeld "ik ben een zwartkijker en dat komt daardoor" of "het is daardoor dat ik zo onzelfverzekerd ben" of.... nou ja, maar net wat voor jou op dat moment belangrijk is.
Maar ik weet zeker dat jij ook veel positieve karaktereigenschappen hebt en dat jij die ook hebt kunnen ontwikkelen juist door de problemen die je in je leven tegen bent gekomen. Als jij straks weer lekker in je vel zit, dan beloof ik je dat jij ook zult zien wat voor goeds dit jou heeft gebracht. Dan denk je misschien wel "het heeft er ook voor gezorgd dat ik een doorzetter ben" of "het heeft er wel voor gezorgd dat ik me goed kan invoelen in andere mensen" of.... maar net wat voor jou van toepassing is.
woensdag 9 september 2009 om 20:19
Newstylista:
Ja, dat is zeker lastig om iets constructiefs te halen uit het feit dat je geen ouders hebt. En ook om te moeten leven met het feit dat je ouders je hebben afgestaan.
Ik ben bij mijn biologische ouders opgegroeid, dus in die zin weet ik ook niet hoe het is als je in jouw situatie zit. Wat me wel opvalt, is dat de geadopteerde mensen die ik ken, soortgelijke problemen hebben als jij.
Ik denk dat het altijd pijn zal blijven doen. Je mist toch een soort van basis. 't Is denk ik meer dat je uiteindelijk een stuk acceptatie zou kunnen krijgen over hoe je leven gelopen is (en ja, dat is een lastige weg), en dat het daardoor allemaal wat beter mee is om te gaan.
En helemaal eens met Nummerzoveel, dat je al zoveel positiever klinkt in je stukjes.
Ik hoop ook niet dat het zo overkomt dat ik vind dat je in 1x van je slachtoffergedrag af moet of zo. Dit kost gewoon een hoop werk en tijd!
Ja, dat is zeker lastig om iets constructiefs te halen uit het feit dat je geen ouders hebt. En ook om te moeten leven met het feit dat je ouders je hebben afgestaan.
Ik ben bij mijn biologische ouders opgegroeid, dus in die zin weet ik ook niet hoe het is als je in jouw situatie zit. Wat me wel opvalt, is dat de geadopteerde mensen die ik ken, soortgelijke problemen hebben als jij.
Ik denk dat het altijd pijn zal blijven doen. Je mist toch een soort van basis. 't Is denk ik meer dat je uiteindelijk een stuk acceptatie zou kunnen krijgen over hoe je leven gelopen is (en ja, dat is een lastige weg), en dat het daardoor allemaal wat beter mee is om te gaan.
En helemaal eens met Nummerzoveel, dat je al zoveel positiever klinkt in je stukjes.
Ik hoop ook niet dat het zo overkomt dat ik vind dat je in 1x van je slachtoffergedrag af moet of zo. Dit kost gewoon een hoop werk en tijd!
donderdag 10 september 2009 om 18:51
NS, ook ik ben je niet vergeten!
Je vroeg wat ik zoal doe, een aantal posts terug. Kan heel verschillend zijn: vrijwilligerswerk, boodschappen, koken, forummen , vrienden bezoeken, wandelen, zwemmen, tuinieren, TV, lezen.
Ik heb geen betaald werk maar de tijd gaat zo snel met de dingen die ik doe.
En ik ga wel weer aan het werk hoor, op niet al te lange termijn. Wil ook via cursussen mezelf wat bijscholen.
Ik heb niet het idee dat je nu nog echt in de slachtofferrol zit. Volgens mij ben je hard aan het werk met jezelf. Goed hoor!
Je vroeg wat ik zoal doe, een aantal posts terug. Kan heel verschillend zijn: vrijwilligerswerk, boodschappen, koken, forummen , vrienden bezoeken, wandelen, zwemmen, tuinieren, TV, lezen.
Ik heb geen betaald werk maar de tijd gaat zo snel met de dingen die ik doe.
En ik ga wel weer aan het werk hoor, op niet al te lange termijn. Wil ook via cursussen mezelf wat bijscholen.
Ik heb niet het idee dat je nu nog echt in de slachtofferrol zit. Volgens mij ben je hard aan het werk met jezelf. Goed hoor!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 11 september 2009 om 12:09
[quote]newstylista schreef op 09 september 2009 @ 00:09:
@Bonny: dank je wel voor je uitgebreide reactie, ik heb er zeker wat aan! Wat bedoel je precies met "ik liet het toe" doel je dan op het slachtoffergedrag?
Ik bedoel daarmee dat ik toeliet wat hij deed. Is moeilijk uit te leggen wat ik bedoel. Ik ging ervan uit dat ik geen keus had, want het blijft toch je vader (daar is hij weer) en dus zat ik me zielig en rot te voelen door wat hij deed. Tot het moment kwam dat voor mij de maat vol was, en ik gewoon bepaalde dat ik de keus wél had, wat iedereen daar ook van vond. En dus besloot ik gewoon there and then dat ik niks meer met hem te maken wilde hebben, want ik ging nu zorgen voor míj. Ik vond mezelf dat ook nog niet helemaal waard, maar ergens diep van binnen zat wel een rationeel stemmetje dat vertelde dat het wel nodig was. En inmiddels vind ik mezelf het heel erg waard.
wat moeilijk lijkt mij dat, dat je vader maar aan je blijft trekken. Knap van je dat je weet wat je daarin wilt. Het is voor mij nu kraakhelder wat ik wil en dat is ook direct wat ik nodig heb. Hij kost mij zoveel energie, tranen en ellende en ik krijg er werkelijk geen druppeltje positiefs voor terug, dus het is afgelopen en uit. Volgens mijn oom gaat het beter met hem en is hij weer voor rede vatbaar enz. Al werd hij verkozen tot minister-president, ik hoef niks meer van hem te weten. Nooit meer.
Ik vind mijzelf niet de moeite waard, en daarom kan ik niet goed voor mezelf zorgen. Ik zou het fijn vinden als er iemand zou zijn, die een beetje voor me kon zorgen, omdat ik dat ik mijn jeugd heb moeten missen.
Dat komt echt vanzelf als je de knop eenmaal omzet. Als je simpelweg besluit om in de overlevingsmodus te gaan, en maar het eea te gaan redden, ook al vind je jezelf dat (nog) niet waard, komt er vanzelf een punt waarop je ineens ziet wat je toch blijkt te kunnen en dat ineens blijkt dat je jezelf geholpen hebt, waardoor je toch ineens zelf je beste vriend bent. Echt! En tot die tijd zorgen wij hier op het forum gewoon een beetje voor je, voor zover dat digitaal kan!
Jeetje, wat snel dat je nu al zo kunt denken, dat je alleen nog de toekomst kan veranderen, en dat het verleden is zoals het is. Hoe ben je tot dat besef gekomen? In eerste instantie was het pure noodzaak, redden van mezelf wat er te redden viel. Dat besef kwam langzaamaan doorgesiepeld, maar wat me heel erg heeft geholpen is wat iemand in mijn topic zei, in reactie op het eeuwige "Het blijft toch je vader" Ze zei over haar eigen vader: Hij maakt deel uit van mijn verleden en dat is al moeilijk genoeg. Dat vond ik zo mooi en helder gezegd en zo waar, dat ben ik me gewoon ook steeds voor blijven houden. En dat hielp.
Op wat voor manier merk je dat mensen je positiever benaderen? Ik heb het in je topic nog niet gelezen, maar kan mij wel voorstellen dat zo'n scene niet fijn is. En weer kies je daarin voor jezelf, dat vind ik echt bijzonderenswaardig. Dankje lieverd! Ik merk dat mensen mij positiever benaderen in de zin van dat gesprekken gezelliger zijn, en dat de wisselwerking anders is. Toen ik gefustreerd en depressief was, wisten veel mensen niet altijd wat ze met me aan moesten, hoe graag ze me ook wilden helpen. Nu ik zelf veel rustiger en vrolijker ben, en ik dus automatisch gezelliger ben naar anderen toe, merk ik dat mensen ook weer veel vrolijker op mij reageren, vaak alleen al omdat ze zo blij zijn dat het beter met mij gaat. Ik vat dit nu even kort samen, maar dat is natuurlijk een heel proces geweest. Ook is dat iets dat je niet kunt spelen, er zijn in mijn omgeving nog steeds mensen die mij bijvoorbeeld niet vragen hoe het met me gaat, omdat ze "geen zin hebben om weer over al die problemen te horen", met name in de familie. En dat doet soms best pijn en dan zet je een glimlach op en zeg je dat je dat uiteraard begrijpt. En 's avonds in bed lig ik dan weer te huilen van onbegrip, maar dan denk ik aan hoe weinig ik eigenlijk mis aan mn familie en aan de vrienden die het me wel vragen, ongeacht wat het antwoord zou kunnen zijn en dan voel ik me veel beter. Ook dat is iets dat pas na lange tijd kwam, maar hoe meer ik het ging zien, hoe rustiger ik werd. En hoe rustiger ik word, hoe meer ik kan relativeren. Dat is echt een proces en ik heb ook het idee dat dat bij jou op gang komt. Je klinkt veel beter dan je voorheen deed!!
Dat erkennen gaat nog een hele klus worden, dus in die zin begrijp ik wel dat het nog een lange weg gaat worden. Dat vind ik dus moeilijk, door de fouten van anderen, moet ik het maar met mijn situatie doen. En zoals Bonny ook al aangaf, voelt dit echt gruwelijk oneerlijk. Ik moet leren omgaan met het feit dat ik geen ouders heb, en dat ik die ook nooit zal krijgen. Het is niet lullig bedoeld, maar het is verdomde lastig om daar mee te moeten leven, laat staan dat je er iets constructiefs uit moet halen.
Is ook heel logisch. Ik denk dat je het best kunt proberen niet te zeer tegen dat 'erkennen' aan te hikken. Eigenlijk moet je het gewoon ter kennisgeving aannemen, het is gebeurd, daar moet je nu dus iets mee, en dus ga je dat regelen. En de rest komt dan later wel. Het is zaak dat je je beter gaat voelen en gaat leren vertrouwen op je zelfredzaamheid. Uiteindelijk moet je zelf je beste vriend zijn, hoe raar of moeilijk dat nu ook mag klinken. Maar je zult merken dat als je je gaat richten op de toekomst, dingen die jíj nu wilt doen en voor elkaar wilt krijgen, dat de rest dan vanzelf op zn plek gaat vallen. Ik kan dit nu zo zeggen, omdat ik het zelf ervaren heb, 6 maanden geleden had ik het ook niet geloofd. Maar ik ben me gaan richten op mijn vrienden hier, met wie ik het gezellig had, gewoon een leuke avond. Hoe hecht de vriendschap was en hoeveel ik ook op andere vlakken aan mijn vrienden had, dat zou ik later wel zien, eerst maar eens gewoon even een gezellige avond, zorgen opzij en lachen. En nu blijkt er in sommige vriendschappen veel meer te zitten dan ik had durven hopen, en blijken anderen lozer te zijn dan ik had gedacht. Maar ik weet nu wel waar ik sta. Bovendien ben ik me gaan richten op het huis dat Donny en ik hebben gekocht, om daar míjn plekje van te gaan maken en míjn leven hier vorm te gaan geven in deze nieuwe stad. En nu weet ik iedere keer dat er weer wat vervelends voorvalt heel duidelijk dat ik mijn leven hier heb, en niet daar waar de ellende is. En dat hetgeen dat ik in deze stad heb opgebouwd, gewoon overeind staat, hoe hard men ook tegen andere dingen wil aanschoppen. En dat gevoel van een basis helpt mij ook heel sterk.
Zo, weer een heel verhaal, ik hoop echt dat je er iets aan hebt, natuurlijk is jouw verhaal anders dan het mijne en zal de practische invulling er anders uitzien, maar ik hoop toch dat je iets kunt met de hoofdlijnen en het gevoel zoals ik dat ervaren heb!
@Bonny: dank je wel voor je uitgebreide reactie, ik heb er zeker wat aan! Wat bedoel je precies met "ik liet het toe" doel je dan op het slachtoffergedrag?
Ik bedoel daarmee dat ik toeliet wat hij deed. Is moeilijk uit te leggen wat ik bedoel. Ik ging ervan uit dat ik geen keus had, want het blijft toch je vader (daar is hij weer) en dus zat ik me zielig en rot te voelen door wat hij deed. Tot het moment kwam dat voor mij de maat vol was, en ik gewoon bepaalde dat ik de keus wél had, wat iedereen daar ook van vond. En dus besloot ik gewoon there and then dat ik niks meer met hem te maken wilde hebben, want ik ging nu zorgen voor míj. Ik vond mezelf dat ook nog niet helemaal waard, maar ergens diep van binnen zat wel een rationeel stemmetje dat vertelde dat het wel nodig was. En inmiddels vind ik mezelf het heel erg waard.
wat moeilijk lijkt mij dat, dat je vader maar aan je blijft trekken. Knap van je dat je weet wat je daarin wilt. Het is voor mij nu kraakhelder wat ik wil en dat is ook direct wat ik nodig heb. Hij kost mij zoveel energie, tranen en ellende en ik krijg er werkelijk geen druppeltje positiefs voor terug, dus het is afgelopen en uit. Volgens mijn oom gaat het beter met hem en is hij weer voor rede vatbaar enz. Al werd hij verkozen tot minister-president, ik hoef niks meer van hem te weten. Nooit meer.
Ik vind mijzelf niet de moeite waard, en daarom kan ik niet goed voor mezelf zorgen. Ik zou het fijn vinden als er iemand zou zijn, die een beetje voor me kon zorgen, omdat ik dat ik mijn jeugd heb moeten missen.
Dat komt echt vanzelf als je de knop eenmaal omzet. Als je simpelweg besluit om in de overlevingsmodus te gaan, en maar het eea te gaan redden, ook al vind je jezelf dat (nog) niet waard, komt er vanzelf een punt waarop je ineens ziet wat je toch blijkt te kunnen en dat ineens blijkt dat je jezelf geholpen hebt, waardoor je toch ineens zelf je beste vriend bent. Echt! En tot die tijd zorgen wij hier op het forum gewoon een beetje voor je, voor zover dat digitaal kan!
Jeetje, wat snel dat je nu al zo kunt denken, dat je alleen nog de toekomst kan veranderen, en dat het verleden is zoals het is. Hoe ben je tot dat besef gekomen? In eerste instantie was het pure noodzaak, redden van mezelf wat er te redden viel. Dat besef kwam langzaamaan doorgesiepeld, maar wat me heel erg heeft geholpen is wat iemand in mijn topic zei, in reactie op het eeuwige "Het blijft toch je vader" Ze zei over haar eigen vader: Hij maakt deel uit van mijn verleden en dat is al moeilijk genoeg. Dat vond ik zo mooi en helder gezegd en zo waar, dat ben ik me gewoon ook steeds voor blijven houden. En dat hielp.
Op wat voor manier merk je dat mensen je positiever benaderen? Ik heb het in je topic nog niet gelezen, maar kan mij wel voorstellen dat zo'n scene niet fijn is. En weer kies je daarin voor jezelf, dat vind ik echt bijzonderenswaardig. Dankje lieverd! Ik merk dat mensen mij positiever benaderen in de zin van dat gesprekken gezelliger zijn, en dat de wisselwerking anders is. Toen ik gefustreerd en depressief was, wisten veel mensen niet altijd wat ze met me aan moesten, hoe graag ze me ook wilden helpen. Nu ik zelf veel rustiger en vrolijker ben, en ik dus automatisch gezelliger ben naar anderen toe, merk ik dat mensen ook weer veel vrolijker op mij reageren, vaak alleen al omdat ze zo blij zijn dat het beter met mij gaat. Ik vat dit nu even kort samen, maar dat is natuurlijk een heel proces geweest. Ook is dat iets dat je niet kunt spelen, er zijn in mijn omgeving nog steeds mensen die mij bijvoorbeeld niet vragen hoe het met me gaat, omdat ze "geen zin hebben om weer over al die problemen te horen", met name in de familie. En dat doet soms best pijn en dan zet je een glimlach op en zeg je dat je dat uiteraard begrijpt. En 's avonds in bed lig ik dan weer te huilen van onbegrip, maar dan denk ik aan hoe weinig ik eigenlijk mis aan mn familie en aan de vrienden die het me wel vragen, ongeacht wat het antwoord zou kunnen zijn en dan voel ik me veel beter. Ook dat is iets dat pas na lange tijd kwam, maar hoe meer ik het ging zien, hoe rustiger ik werd. En hoe rustiger ik word, hoe meer ik kan relativeren. Dat is echt een proces en ik heb ook het idee dat dat bij jou op gang komt. Je klinkt veel beter dan je voorheen deed!!
Dat erkennen gaat nog een hele klus worden, dus in die zin begrijp ik wel dat het nog een lange weg gaat worden. Dat vind ik dus moeilijk, door de fouten van anderen, moet ik het maar met mijn situatie doen. En zoals Bonny ook al aangaf, voelt dit echt gruwelijk oneerlijk. Ik moet leren omgaan met het feit dat ik geen ouders heb, en dat ik die ook nooit zal krijgen. Het is niet lullig bedoeld, maar het is verdomde lastig om daar mee te moeten leven, laat staan dat je er iets constructiefs uit moet halen.
Is ook heel logisch. Ik denk dat je het best kunt proberen niet te zeer tegen dat 'erkennen' aan te hikken. Eigenlijk moet je het gewoon ter kennisgeving aannemen, het is gebeurd, daar moet je nu dus iets mee, en dus ga je dat regelen. En de rest komt dan later wel. Het is zaak dat je je beter gaat voelen en gaat leren vertrouwen op je zelfredzaamheid. Uiteindelijk moet je zelf je beste vriend zijn, hoe raar of moeilijk dat nu ook mag klinken. Maar je zult merken dat als je je gaat richten op de toekomst, dingen die jíj nu wilt doen en voor elkaar wilt krijgen, dat de rest dan vanzelf op zn plek gaat vallen. Ik kan dit nu zo zeggen, omdat ik het zelf ervaren heb, 6 maanden geleden had ik het ook niet geloofd. Maar ik ben me gaan richten op mijn vrienden hier, met wie ik het gezellig had, gewoon een leuke avond. Hoe hecht de vriendschap was en hoeveel ik ook op andere vlakken aan mijn vrienden had, dat zou ik later wel zien, eerst maar eens gewoon even een gezellige avond, zorgen opzij en lachen. En nu blijkt er in sommige vriendschappen veel meer te zitten dan ik had durven hopen, en blijken anderen lozer te zijn dan ik had gedacht. Maar ik weet nu wel waar ik sta. Bovendien ben ik me gaan richten op het huis dat Donny en ik hebben gekocht, om daar míjn plekje van te gaan maken en míjn leven hier vorm te gaan geven in deze nieuwe stad. En nu weet ik iedere keer dat er weer wat vervelends voorvalt heel duidelijk dat ik mijn leven hier heb, en niet daar waar de ellende is. En dat hetgeen dat ik in deze stad heb opgebouwd, gewoon overeind staat, hoe hard men ook tegen andere dingen wil aanschoppen. En dat gevoel van een basis helpt mij ook heel sterk.
Zo, weer een heel verhaal, ik hoop echt dat je er iets aan hebt, natuurlijk is jouw verhaal anders dan het mijne en zal de practische invulling er anders uitzien, maar ik hoop toch dat je iets kunt met de hoofdlijnen en het gevoel zoals ik dat ervaren heb!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
zondag 13 september 2009 om 14:51
@nummerzoveel: hoe gaat het met je? kom je de dagen een beetje door? lief dat je mij daarop wijst. Je hebt gelijk ik zie het zelf niet goed, dat ik minder slachtoffergedrag vertoon.
dat hoop ik echt dat deze situatie mij uiteindelijk iets goeds brengt/oplevert. terug!
@verana: ken je die mensen die geadopteerd zijn persoonlijk? zo ja weet je hoe zij met zo'n situatie omgaan? ik weet niet of ik dat kan/wil, die acceptatie. Het voelt nu nog zo wrang, afgestaan met (dat neem ik even aan) de beste bedoelingen. en dan de pech hebben dat je in een adoptiegezin komt, die je nog meer naar de "klote" helpen. Ik denk dat ik dat nog het ergst vind. Als ik een liefdevol gezin was terecht gekomen, had mijn leven er op de dag van vandaag heel anders uitgezien.
nee zo komt het niet over hoor! ik wil er zelf gewoon graag meer besef van krijgen. ik weet ook dat het tijd nodig heeft om mijn gedrag om te buigen.
@nieuwsgierigmeisje: dat wist ik helemaal niet, dat je mee leest. hoe gaat het met je? dank je voor je compliment
@moonlight: wat onderneem je veel dingen, wat leuk! weet je al ongeveer wat voor werk je wilt gaan doen?
@mich: ik kom snel weer op je topic lezen hoor! heb het afgelopen week te druk gehad, sorry!
@bonny: wederom bedankt voor je verhaal! wat fijn dat je nu inziet dat je het nu heel erg waard bent Hoe ga je dat doen qua familieleden die je dingen gaan vertellen over je vader? wil je dat uberhaupt wel horen? Ik zit al in die overlevingsmodus, eigenlijk al zo lang als ik mij kan herinneren. Dat is juist wat ik niet meer wil. Ik heb nu het gevoel dat ik op de automatische piloot leef, de wereld draait door en ik sta "stil" Ik wil leven ipv overleven, snap je wat ik bedoel?
dat is lief, ik heb gelijk weer de neiging om te zeggen dat jullie helemaal niet voor mij hoeven te zorgen, jullie hebben zelf ook genoeg aan jullie hoofd. denk alstjeblieft ook om jezelf, anders ga ik mij daar schuldig over voelen en dat is niet de bedoeling
Heb je daar wel hulp bij gehad? want dat klinkt aardig ernstig dat je moest redden wat er te redden viel wat mooi gezegd inderdaad. dat dekt (voor mij) precies de lading!
Lijkt mij erg lastig, op het moment dat je depressief was, had je vast behoefte aan je vrienden, als ze dan niet goed weten hoe ze je kunnen steunen, lijkt me dat erg frustrerend.
maar hoe doe je dat als je niet zo lekker in je vel zit, kan je dan ook bij ze terecht? ik heb vaak het gevoel dat ik vrolijk moet zijn, juist omdat anderen daar anders op reageren, heb jij dat ook?
Wat rot voor je! zeggen ze dat echt tegen je? ik kan mijj voorstellen dat dit pijn doet en dat jij je op zo'n moment onbegrepen voelt. waarrom die glimlach en zeggen dat je het begrijpt? jij mag je gevoel ook kenbaar maken. Zij willen jouw verhaal niet horen, jij mag op jouw beurt zeggen dat jij je onbegrepen voelt en daar verdrietig van word.
heb je met bepaalde familieleden nog wel een hechte band/intensief contact? Wat bedoel je precies met dat ik moet gaan leren vertrouwen op mijn zelfredzaamheid. Ik kan mijzelf te goed redden, dat is niet wat ik wil. zo als ik eerder ook al aangaf, ik wil het niet meer alleen doen. Een vangnet, in de vorm van familie, vrienden, een relatie zijn dingen die ik mis. Ik sta er letterlijk alleen voor. En ik wil niet slachtofferig overkomen, maar ik weet niet goed hoe ik het anders kan zeggen/omschrijven.
ik kan er zeker wat mee! ik weet waar ik naar toe kan gaan werken, het wordt een lange weg, maar ik ga er zeker voor!
dat hoop ik echt dat deze situatie mij uiteindelijk iets goeds brengt/oplevert. terug!
@verana: ken je die mensen die geadopteerd zijn persoonlijk? zo ja weet je hoe zij met zo'n situatie omgaan? ik weet niet of ik dat kan/wil, die acceptatie. Het voelt nu nog zo wrang, afgestaan met (dat neem ik even aan) de beste bedoelingen. en dan de pech hebben dat je in een adoptiegezin komt, die je nog meer naar de "klote" helpen. Ik denk dat ik dat nog het ergst vind. Als ik een liefdevol gezin was terecht gekomen, had mijn leven er op de dag van vandaag heel anders uitgezien.
nee zo komt het niet over hoor! ik wil er zelf gewoon graag meer besef van krijgen. ik weet ook dat het tijd nodig heeft om mijn gedrag om te buigen.
@nieuwsgierigmeisje: dat wist ik helemaal niet, dat je mee leest. hoe gaat het met je? dank je voor je compliment
@moonlight: wat onderneem je veel dingen, wat leuk! weet je al ongeveer wat voor werk je wilt gaan doen?
@mich: ik kom snel weer op je topic lezen hoor! heb het afgelopen week te druk gehad, sorry!
@bonny: wederom bedankt voor je verhaal! wat fijn dat je nu inziet dat je het nu heel erg waard bent Hoe ga je dat doen qua familieleden die je dingen gaan vertellen over je vader? wil je dat uberhaupt wel horen? Ik zit al in die overlevingsmodus, eigenlijk al zo lang als ik mij kan herinneren. Dat is juist wat ik niet meer wil. Ik heb nu het gevoel dat ik op de automatische piloot leef, de wereld draait door en ik sta "stil" Ik wil leven ipv overleven, snap je wat ik bedoel?
dat is lief, ik heb gelijk weer de neiging om te zeggen dat jullie helemaal niet voor mij hoeven te zorgen, jullie hebben zelf ook genoeg aan jullie hoofd. denk alstjeblieft ook om jezelf, anders ga ik mij daar schuldig over voelen en dat is niet de bedoeling
Heb je daar wel hulp bij gehad? want dat klinkt aardig ernstig dat je moest redden wat er te redden viel wat mooi gezegd inderdaad. dat dekt (voor mij) precies de lading!
Lijkt mij erg lastig, op het moment dat je depressief was, had je vast behoefte aan je vrienden, als ze dan niet goed weten hoe ze je kunnen steunen, lijkt me dat erg frustrerend.
maar hoe doe je dat als je niet zo lekker in je vel zit, kan je dan ook bij ze terecht? ik heb vaak het gevoel dat ik vrolijk moet zijn, juist omdat anderen daar anders op reageren, heb jij dat ook?
Wat rot voor je! zeggen ze dat echt tegen je? ik kan mijj voorstellen dat dit pijn doet en dat jij je op zo'n moment onbegrepen voelt. waarrom die glimlach en zeggen dat je het begrijpt? jij mag je gevoel ook kenbaar maken. Zij willen jouw verhaal niet horen, jij mag op jouw beurt zeggen dat jij je onbegrepen voelt en daar verdrietig van word.
heb je met bepaalde familieleden nog wel een hechte band/intensief contact? Wat bedoel je precies met dat ik moet gaan leren vertrouwen op mijn zelfredzaamheid. Ik kan mijzelf te goed redden, dat is niet wat ik wil. zo als ik eerder ook al aangaf, ik wil het niet meer alleen doen. Een vangnet, in de vorm van familie, vrienden, een relatie zijn dingen die ik mis. Ik sta er letterlijk alleen voor. En ik wil niet slachtofferig overkomen, maar ik weet niet goed hoe ik het anders kan zeggen/omschrijven.
ik kan er zeker wat mee! ik weet waar ik naar toe kan gaan werken, het wordt een lange weg, maar ik ga er zeker voor!
zondag 13 september 2009 om 16:14
Newstylista, ik heb 3 collega's gehad die geadopteerd zijn. Ik ken dus niet de heel persoonlijk en intieme verhalen, maar wel een aantal verhalen.
Alle 3 personen hebben moeite hun weg in het leven te vinden. Ze hebben moeite met studeren en met werken. Kunnen dit niet volhouden, of weten niet wat ze willen doen, wat bij hen past.
Van 2 personen weet ik dat ze een langdurige psychiatrische behandeling hebben gehad (hun diagnoses weet ik niet).
Met één van de personen heb ik al een jaar of 3 geen contact meer, dus ik weet niet hoe het hem inmiddels vergaat. Toen ik hem voor het laatst sprak, had hij zich net laten afkeuren en zat in de WAO.
Eén van de anderen heeft haar leven inmiddels goed op de rails. Ze is net begonnen met een opleiding, en heeft een kleine baan ernaast. Ze komt ook gelukkig op mij over.
De derde persoon kan het nog steeds niet vinden, is weer gestopt met een opleiding, en ook op werkgebied lukt het niet. Ze heeft ons gevraagd of ze misschien weer bij ons kan komen werken, maar ook wij willen haar niet meer terug, vanwege onbetrouwbaarheid. Van deze persoon weet ik overigens ook, dat ze ook geen leuk adoptiegezin heeft gehad.
Wat jou betreft, denk ik ook dat jouw leven er anders had uit gezien als je een goed adoptiegezin had gehad. Dan had je tenminste nog een redelijke basis in jezelf kunnen opbouwen.
Het is gewoon echt zwaar, zoals het bij jou gelopen is!
En ik kan mij voorstellen dat je dit niet zomaar kunt accepteren. Dat is ook een lange weg. Met acceptatie, laat je op een bepaalde manier ook een soort hoop los, en juist dat is zo lastig (in mijn ervaring dan). En toch, je weet dat ik het ook in het topic over een gevoel van leegte al heb genoemd: acceptatie van hoe het gelopen is, is echt wel belangrijk. Daarmee is het nog steeds erg wat je overkomen is. Maar door te stoppen met vechten en weerstand, en te accepteren, wordt het allemaal zoveel gemakkelijker om met je verdriet en pijn om te gaan.
Maar zoals ik al schreef: ik begrijp dat je acceptatie ontzettend lastig vindt. Ik heb daar ook lang over gedaan (en soms val ik nog terug in vechten en weerstand).
Wanneer heb je je tweede gesprek trouwens?
Alle 3 personen hebben moeite hun weg in het leven te vinden. Ze hebben moeite met studeren en met werken. Kunnen dit niet volhouden, of weten niet wat ze willen doen, wat bij hen past.
Van 2 personen weet ik dat ze een langdurige psychiatrische behandeling hebben gehad (hun diagnoses weet ik niet).
Met één van de personen heb ik al een jaar of 3 geen contact meer, dus ik weet niet hoe het hem inmiddels vergaat. Toen ik hem voor het laatst sprak, had hij zich net laten afkeuren en zat in de WAO.
Eén van de anderen heeft haar leven inmiddels goed op de rails. Ze is net begonnen met een opleiding, en heeft een kleine baan ernaast. Ze komt ook gelukkig op mij over.
De derde persoon kan het nog steeds niet vinden, is weer gestopt met een opleiding, en ook op werkgebied lukt het niet. Ze heeft ons gevraagd of ze misschien weer bij ons kan komen werken, maar ook wij willen haar niet meer terug, vanwege onbetrouwbaarheid. Van deze persoon weet ik overigens ook, dat ze ook geen leuk adoptiegezin heeft gehad.
Wat jou betreft, denk ik ook dat jouw leven er anders had uit gezien als je een goed adoptiegezin had gehad. Dan had je tenminste nog een redelijke basis in jezelf kunnen opbouwen.
Het is gewoon echt zwaar, zoals het bij jou gelopen is!
En ik kan mij voorstellen dat je dit niet zomaar kunt accepteren. Dat is ook een lange weg. Met acceptatie, laat je op een bepaalde manier ook een soort hoop los, en juist dat is zo lastig (in mijn ervaring dan). En toch, je weet dat ik het ook in het topic over een gevoel van leegte al heb genoemd: acceptatie van hoe het gelopen is, is echt wel belangrijk. Daarmee is het nog steeds erg wat je overkomen is. Maar door te stoppen met vechten en weerstand, en te accepteren, wordt het allemaal zoveel gemakkelijker om met je verdriet en pijn om te gaan.
Maar zoals ik al schreef: ik begrijp dat je acceptatie ontzettend lastig vindt. Ik heb daar ook lang over gedaan (en soms val ik nog terug in vechten en weerstand).
Wanneer heb je je tweede gesprek trouwens?
zondag 13 september 2009 om 18:18
Verana, bedankt voor je verhaal. Wat jammer dat ook hun als geadopteerden het moeilijk vinden om hun weg in het leven te vinden.
Wat fijn dat 1 van de 3 zijn/haar leven aardig op de rails heeft. Ik ben dan wel benieuwd hoe hij/zij dat voor elkaar heeft gekregen.
Precies die basis mis ik, die zal ik op de één of andere manier zelf moeten gaan opbouwen, zodat ik vanuit daar weer verder kan.
Ik vind het moeilijk om die hoop los te laten, ik weet dan niet wat er komt. Voor mijn gevoel is er dan niks meer, een zwart gat.
Ik merk het nu voornamelijk omdat iemand in mijn omgeving zwanger is, haar ouders reageren zo fijn, ze zijn zo trots. Op zo'n moment besef ik mij dat ik zo'n mooi nieuws niet kan vertellen aan mijn ouders. Ik zou niet weten hoe ik daar op zo'n moment mee om zou moeten gaan, daar kan ik mij nu al druk over maken.
Wat bedoel je precies met het stoppen met vechten? het is toch juist de bedoeling dat je door vecht en het er niet bij laat zitten?
Ik heb mijn 2e gesprek al gehad, het ging wel beter als de vorige keer. Maar de uitkomst was niet heel fijn. Ik kan het hier helaas niet neerzetten, want dat geeft teveel herkenning. Mocht je meer willen weten, dan kan ik je daar over mailen. Maar dat hoeft niet hoor, het is niet verplicht.
Hoe gaat het trouwens met jou? ik heb al een tijdje niet meer gelezen op het topic "een gevoel van leegte" dus ben niet meer helemaal op de hoogte.
Wat fijn dat 1 van de 3 zijn/haar leven aardig op de rails heeft. Ik ben dan wel benieuwd hoe hij/zij dat voor elkaar heeft gekregen.
Precies die basis mis ik, die zal ik op de één of andere manier zelf moeten gaan opbouwen, zodat ik vanuit daar weer verder kan.
Ik vind het moeilijk om die hoop los te laten, ik weet dan niet wat er komt. Voor mijn gevoel is er dan niks meer, een zwart gat.
Ik merk het nu voornamelijk omdat iemand in mijn omgeving zwanger is, haar ouders reageren zo fijn, ze zijn zo trots. Op zo'n moment besef ik mij dat ik zo'n mooi nieuws niet kan vertellen aan mijn ouders. Ik zou niet weten hoe ik daar op zo'n moment mee om zou moeten gaan, daar kan ik mij nu al druk over maken.
Wat bedoel je precies met het stoppen met vechten? het is toch juist de bedoeling dat je door vecht en het er niet bij laat zitten?
Ik heb mijn 2e gesprek al gehad, het ging wel beter als de vorige keer. Maar de uitkomst was niet heel fijn. Ik kan het hier helaas niet neerzetten, want dat geeft teveel herkenning. Mocht je meer willen weten, dan kan ik je daar over mailen. Maar dat hoeft niet hoor, het is niet verplicht.
Hoe gaat het trouwens met jou? ik heb al een tijdje niet meer gelezen op het topic "een gevoel van leegte" dus ben niet meer helemaal op de hoogte.
zondag 13 september 2009 om 20:35
Hey NS: lees maar eens op de gezondheidspijler, het onderwerp "Gezwel in mijn buik", dat is wat er op het moment speelt bij mij.
Emotioneel gezien gaat het verder goed. Ik moet zeggen dat het hebben van iets lichamelijks nogal relativerend werkt, en de emotionele strubbelingen er nog wel zijn, maar meer op de achtergrond op het moment.
Ik zal er even over denken of ik met je wil mailen. Op het moment heb ik daar sowieso even geen ruimte voor, vanwege die lichamelijke conditie. En omdat ik moet veel regelen, omdat ik binnenkort ook ga verhuizen.
Als alles weer wat rustiger is van mijn kant, kijk ik even weer of ik met je wil mailen, okee?
Emotioneel gezien gaat het verder goed. Ik moet zeggen dat het hebben van iets lichamelijks nogal relativerend werkt, en de emotionele strubbelingen er nog wel zijn, maar meer op de achtergrond op het moment.
Ik zal er even over denken of ik met je wil mailen. Op het moment heb ik daar sowieso even geen ruimte voor, vanwege die lichamelijke conditie. En omdat ik moet veel regelen, omdat ik binnenkort ook ga verhuizen.
Als alles weer wat rustiger is van mijn kant, kijk ik even weer of ik met je wil mailen, okee?
zondag 13 september 2009 om 23:48
snap ik hoor dat je nu even andere dingen aan je hoofd hebt. Het ging puur even om uitleg over het 2e gesprek. maar dat is nu even niet van belang hoor!
dat is inderdaad veel geregel, zie je het wel zitten om nu ook nog te gaan verhuizen? heb je niet veel pijn en kun je dan wel elke dag werken?
nogmaals sterkte!
dat is inderdaad veel geregel, zie je het wel zitten om nu ook nog te gaan verhuizen? heb je niet veel pijn en kun je dan wel elke dag werken?
nogmaals sterkte!
maandag 14 september 2009 om 08:26
Newstylista, ik ben op dit (en daarmee op je andere) topic gestuit. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet alles heb gelezen, dus wellicht: mosterd.
In je andere topic las ik dat je lid bent van de vereniging van geadopteerden van het land waar je vandaan komt. En dat je daar geen herkenning hebt gevonden, omdat iedereen goede contacten met zijn/haar adoptie-ouders heeft. Weet je dat heel zeker? Is er in die vereniging nu echt niemand te vinden die ook heeft gebroken met zijn/haar adoptie-ouders? Organiseert die vereniging borrels, of weekenden, waar jullie elkaar kunnen ontmoeten?
Zelf heb ik twee geadopteerde volwassen kinderen. Zij zijn beide lid van de vereniging van het land waar zij vandaan komen. Zij ervaren dit lidmaatschap als een warm bad; je hoeft niks uit te leggen, iedereen herkent de pijn. Daarbij is één van mijn dochters een tijdlang vrijwilliger geweest aan de 'roots' telefoonlijn, en door haar weet ik hoeveel ellende er is in adoptieland, ellende met adoptie-ouders wel te verstaan.
Ken je het boek 'Afgestaan, begrip voor het geadopteerde kind' van Nancy Verrier? Dit boek is voor heel veel geadopteerden een eye-opener.
Hoeveel moeite heb je tot nu toe écht gedaan om je biologische ouders te vinden? Heb je álle mogelijkheden aangegrepen? Heb je je er als een terriër in vastgebeten? Of ben je blijven steken in de argumenten die je in je OP van het andere topic geeft: te weinig info/politieke situatie van het land? Ergens las ik ook iets over dure reis.
Voor een dure reis kun je sparen. Te weinig info? Probeer meer info te vinden, ga naar het land zelf. Politieke situatie ..... zo lang jouw geboorteland niet Myanmar of Afghanistan is (en daar komen geen adoptiekinderen vandaan voor zover ik weet) lijkt me dat ook niet een reden om niet te gaan.
Ook hierover (informatie hoe je je zoektocht moet aanpakken) zal in de vereniging van geadopteerden uit jouw geboorteland waarschijnlijk veel informatie voorhanden zijn. Leg je oor te luisteren bij mensen die al zijn teruggeweest, die weten hoe de situatie is, die de do's en don'ts van een zoektocht in jouw geboorteland kennen. Doe het nu, stel niet uit. Of je nu wel of niet iets vindt: je bent er dan mee bezig, je weet dan dat je er echt alles aan gedaan hebt om je bio-moeder te vinden. Want wanneer je uitstelt, en uitstelt, voor jezelf redenen vindt en noemt om het niet te doen, kan het wel eens te laat zijn als je uiteindelijk wel gaat.
In je andere topic las ik dat je lid bent van de vereniging van geadopteerden van het land waar je vandaan komt. En dat je daar geen herkenning hebt gevonden, omdat iedereen goede contacten met zijn/haar adoptie-ouders heeft. Weet je dat heel zeker? Is er in die vereniging nu echt niemand te vinden die ook heeft gebroken met zijn/haar adoptie-ouders? Organiseert die vereniging borrels, of weekenden, waar jullie elkaar kunnen ontmoeten?
Zelf heb ik twee geadopteerde volwassen kinderen. Zij zijn beide lid van de vereniging van het land waar zij vandaan komen. Zij ervaren dit lidmaatschap als een warm bad; je hoeft niks uit te leggen, iedereen herkent de pijn. Daarbij is één van mijn dochters een tijdlang vrijwilliger geweest aan de 'roots' telefoonlijn, en door haar weet ik hoeveel ellende er is in adoptieland, ellende met adoptie-ouders wel te verstaan.
Ken je het boek 'Afgestaan, begrip voor het geadopteerde kind' van Nancy Verrier? Dit boek is voor heel veel geadopteerden een eye-opener.
Hoeveel moeite heb je tot nu toe écht gedaan om je biologische ouders te vinden? Heb je álle mogelijkheden aangegrepen? Heb je je er als een terriër in vastgebeten? Of ben je blijven steken in de argumenten die je in je OP van het andere topic geeft: te weinig info/politieke situatie van het land? Ergens las ik ook iets over dure reis.
Voor een dure reis kun je sparen. Te weinig info? Probeer meer info te vinden, ga naar het land zelf. Politieke situatie ..... zo lang jouw geboorteland niet Myanmar of Afghanistan is (en daar komen geen adoptiekinderen vandaan voor zover ik weet) lijkt me dat ook niet een reden om niet te gaan.
Ook hierover (informatie hoe je je zoektocht moet aanpakken) zal in de vereniging van geadopteerden uit jouw geboorteland waarschijnlijk veel informatie voorhanden zijn. Leg je oor te luisteren bij mensen die al zijn teruggeweest, die weten hoe de situatie is, die de do's en don'ts van een zoektocht in jouw geboorteland kennen. Doe het nu, stel niet uit. Of je nu wel of niet iets vindt: je bent er dan mee bezig, je weet dan dat je er echt alles aan gedaan hebt om je bio-moeder te vinden. Want wanneer je uitstelt, en uitstelt, voor jezelf redenen vindt en noemt om het niet te doen, kan het wel eens te laat zijn als je uiteindelijk wel gaat.
maandag 14 september 2009 om 10:55
NS, dit wil ik even zeggen tegen jou. Ik ben niet geadopteerd, maar het gevoel van geen basis hebben herken ik wél. Wat ik aan het doen ben, is onder ogen zien dát dat zo is, en hoe het komt, en me realiseren dat ik het zélf alsnog moet doen. En dat ben ik aan het doen. Ik neem mezelf en dat kleine kind in me dat zoveel tekortgekomen is, als het ware bij de hand en zorg dat zij nu krijgen wat ze toen nodig hadden.
In therapie is dat een luisterend en begrijpend oor, wat mij helpt bij die acceptatie - en in mijn privéleven is het heel serieus nemen wat mijn behoeftes zijn, wat ik nodig heb, en proberen daaraan tegemoet te komen. Het belangrijkste is: dat ik dit alles mezelf waard vind! Ik ben méér dan dat ongewenste en misbruikte kind. Het is een knop omzetten voor jezelf en daarnaar gaan leven, en dat is met vallen en opstaan. En zo ben ik voor mezelf aan een basis aan het bouwen, eentje die wél betrouwbaar en degelijk is, en waarop ik verder kan. En dat is hard werken. Maar het begint en eindigt bij jezelf, zo voel ik het tenminste. Die omstandigheden hebben je gevormd en misschien wel misvormd, maar je werkelijke zelf niet kapotgemaakt!
In therapie is dat een luisterend en begrijpend oor, wat mij helpt bij die acceptatie - en in mijn privéleven is het heel serieus nemen wat mijn behoeftes zijn, wat ik nodig heb, en proberen daaraan tegemoet te komen. Het belangrijkste is: dat ik dit alles mezelf waard vind! Ik ben méér dan dat ongewenste en misbruikte kind. Het is een knop omzetten voor jezelf en daarnaar gaan leven, en dat is met vallen en opstaan. En zo ben ik voor mezelf aan een basis aan het bouwen, eentje die wél betrouwbaar en degelijk is, en waarop ik verder kan. En dat is hard werken. Maar het begint en eindigt bij jezelf, zo voel ik het tenminste. Die omstandigheden hebben je gevormd en misschien wel misvormd, maar je werkelijke zelf niet kapotgemaakt!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 14 september 2009 om 11:30
NS, wat na het schrijven van mijn post van vanmorgen nog door mijn hoofd speelde is dat het niet alleen een gevoel is van geen basis hebben - zoals Elmervrouw hierboven zo duidelijk omschrijft - maar waarschijnlijk ook het gevoel niet gewenst (weggedaan) te zijn door je bio-moeder. Dat gevoel zit bij veel geadopteerden heel diep, en daardoor zijn ook veel geadopteerden bang om op zoek te gaan, want wat als je moeder je wéér afwijst ..... Ik kan me dat zo goed voorstellen. Maar probeer over die angst heen te komen, probeer er dwars doorheen te gaan en ga op zoek. Ga naar je geboorteland, voel, proef, ruik, kijk, luister. Want ook als je je bio-moeder niet vindt, dan vind je daar herkenning, gevoelens die er mogen zijn, te weten dat dáár jouw roots liggen, dat de mensen in dat land hetzelfde haar of dezelfde ogen en huidskleur hebben als jij.
En als je momenteel niet de mogelijkheid hebt daar naartoe te reizen: spreken de mensen in jouw geboorteland een taal die je hier kunt leren? Ga dan alvast een cursus doen, zodat je wat woordjes leert in die taal. In een taalgroepje vind je dan weer andere mensen die ook een binding hebben met 'jouw' land en wordt er tussen de taallesjes door ook over je geboorteland gepraat waardoor het wat vertrouwder wordt.
En om op de titel van dit topic terug te komen: door iets te ondernemen, hoe moeilijk ook, kruip je uit de slachtofferrol. Hoe klein de stapjes ook zijn, bij ieder stapje kun je dan trots zijn op jezelf, omdat je iets onderneemt, omdat je jezelf uit die bodemloze put omhoog aan het werken bent. Want hoe je het ook wendt of keert: je moet het toch altijd zelf doen.
Aan het feit dat je geadopteerd bent kun je niets veranderen, aan het feit dat je geen band hebt met je adoptie-ouders, kun je niets veranderen. Je moet hoe dan ook zélf aan de slag om hiermee om te gaan.
En als je momenteel niet de mogelijkheid hebt daar naartoe te reizen: spreken de mensen in jouw geboorteland een taal die je hier kunt leren? Ga dan alvast een cursus doen, zodat je wat woordjes leert in die taal. In een taalgroepje vind je dan weer andere mensen die ook een binding hebben met 'jouw' land en wordt er tussen de taallesjes door ook over je geboorteland gepraat waardoor het wat vertrouwder wordt.
En om op de titel van dit topic terug te komen: door iets te ondernemen, hoe moeilijk ook, kruip je uit de slachtofferrol. Hoe klein de stapjes ook zijn, bij ieder stapje kun je dan trots zijn op jezelf, omdat je iets onderneemt, omdat je jezelf uit die bodemloze put omhoog aan het werken bent. Want hoe je het ook wendt of keert: je moet het toch altijd zelf doen.
Aan het feit dat je geadopteerd bent kun je niets veranderen, aan het feit dat je geen band hebt met je adoptie-ouders, kun je niets veranderen. Je moet hoe dan ook zélf aan de slag om hiermee om te gaan.
maandag 14 september 2009 om 12:19
@Joyce48: Wat schrijf je mooi en duidelijk!
@Elmervrouw: Wat knap hoe je voor jezelf vecht, heb je andere topic ook meegelezen en wil even zeggen dat ik erg veel bewondering voor je heb!
@NS: Ik ga even jouw post quoten, zodat ik op al je vragen kan reageren.
@Elmervrouw: Wat knap hoe je voor jezelf vecht, heb je andere topic ook meegelezen en wil even zeggen dat ik erg veel bewondering voor je heb!
@NS: Ik ga even jouw post quoten, zodat ik op al je vragen kan reageren.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 14 september 2009 om 12:43
quote:newstylista schreef op 13 september 2009 @ 14:51:
@bonny: wederom bedankt voor je verhaal! wat fijn dat je nu inziet dat je het nu heel erg waard bent Hoe ga je dat doen qua familieleden die je dingen gaan vertellen over je vader? wil je dat uberhaupt wel horen? Links en rechts krijg ik toch wel mee wat hij uitspookt en weer allemaal verzint, maar ik kan het steeds beter loslaten. Het is alsof je op het nieuws ziet dat iemand iets gedaan heeft. Je denkt Goh, wat vervelend voor die mensen, maar het raakt je niet heel erg. Gelukkig
Ik zit al in die overlevingsmodus, eigenlijk al zo lang als ik mij kan herinneren. Dat is juist wat ik niet meer wil. Ik heb nu het gevoel dat ik op de automatische piloot leef, de wereld draait door en ik sta "stil" Ik wil leven ipv overleven, snap je wat ik bedoel?
Ik denk dat ik snap wat je bedoelt en vind het echt heel vervelend om te lezen dat je dat zo voelt. Ik hoop dat voor jou ook het punt komt zoals dat voor mij kwam, dat je op basis van die overlevingsmodus toch concludeert dat je jezelf gered hebt. Dat jíj het was die ervoor zorgde dat jíj overleefde en dat jíj jezelf hebt wegehaald uit die vervelende situatie met je adoptiegezin, omdat je je daar niet goed voelde. Dat heb je toch maar mooi voor jezelf gedaan. Omdat jíj dat waard bent.
dat is lief, ik heb gelijk weer de neiging om te zeggen dat jullie helemaal niet voor mij hoeven te zorgen, jullie hebben zelf ook genoeg aan jullie hoofd. denk alstjeblieft ook om jezelf, anders ga ik mij daar schuldig over voelen en dat is niet de bedoeling
Dat had ik wel verwacht, maar wij denken lekker toch aan jou! En je moet het zo zien, dit forum is lekker anoniem, dus als we geen zin hadden in jou, hadden we gewoon niet gereageerd! Dus laat ons nu maar lekker even digitaal naar je luisteren en voor je zorgen, omdat wíj vinden dat jij zo'n lief en intelligent meisje bent, dat je dat waard bent.:flower:
Heb je daar wel hulp bij gehad? want dat klinkt aardig ernstig dat je moest redden wat er te redden viel wat mooi gezegd inderdaad. dat dekt (voor mij) precies de lading!
Ja dat denkte ook voor mij precies de lading, is echt een beetje mijn mantra geworden als er weer mensen komen zeveren dat het toch je vader blijft :puke: en wat ik daar dus allemaal mee zou moeten volgens hen. En die hulp heb ik inerdaad gehad, van Donny en van mijn psycholoog.
Lijkt mij erg lastig, op het moment dat je depressief was, had je vast behoefte aan je vrienden, als ze dan niet goed weten hoe ze je kunnen steunen, lijkt me dat erg frustrerend.
Het is niet dat ik niet bij ze terecht kon, ze wilden er graag voor me zijn, maar het was voor hen wel lastig om de juiste dingen tegen mij te zeggen denk ik. Maar voor mij was hun intentie om er voor me te zijn eigenlijk al genoeg, dat ze mij nog steeds leuk, lief een aardig vonden ook al had ik het moeilijk en was ik niet vrolijk
maar hoe doe je dat als je niet zo lekker in je vel zit, kan je dan ook bij ze terecht? ik heb vaak het gevoel dat ik vrolijk moet zijn, juist omdat anderen daar anders op reageren, heb jij dat ook?
Dat heb ik ook inderdaad, maar dan bij mensen die wat verder van me afstaan. Bij mijn vrienden en mijn moeder zeg ik het gewoon als ik me rot voel, of ik betrap mezelf erop dat ik loop te snauwen en dan zeg ik sorry dat ik chagrijnig doe, maar ik voel me niet goed. En dan willen ze best naar me luisteren. Degenen die dat op zo'n moment niet willen, daarvan weet ik dat voor de volgende keer en daar bouw ik dus ook niet op verder.
Wat rot voor je! zeggen ze dat echt tegen je? ik kan mijj voorstellen dat dit pijn doet en dat jij je op zo'n moment onbegrepen voelt. waarrom die glimlach en zeggen dat je het begrijpt? jij mag je gevoel ook kenbaar maken. Zij willen jouw verhaal niet horen, jij mag op jouw beurt zeggen dat jij je onbegrepen voelt en daar verdrietig van word.
Wat ben je toch een lieverd! Het klopt helemaal wat je zegt, alleen is daar in mijn familie geen ruimte voor. Op 2 nichtjes na is er precies niemand geweest die me het afgelopen jaar heeft gevraagd hoe het met me gaat, het zijn simpele boeren (sorry dat ik het zo cru zeg, maar zo is het wel) en die denken daar niet over na en vinden zichzelf denk ik gewoon heel eerlijk als ze me zeggen dat ze geen zin hebben in die problemen. Ergens begrijp ik het ook wel, want het is niet zozeer dat ze geen zin hebben om míjn problemen aan te horen, maar meer dat ze geen zin meer hebben in de ellende die op dit moment in de hele familie speelt, want voor iedereen is hij toch broer, zwager of oom en zij hebben er ook allemaal last van.
Overigens, mocht iemand anders zoiets tegen mij zeggen, dan was het tussen mij en die ander direct afgelopen. Maar mijn vrienden zullen zoiets ook nooit zeggen, daar gaat het eerder andersom, dat ze me juist vragen hoe het met me is en dat ik dan zeg dat ik me best goed voel en het er liever niet over heb maar over gezellige dingen en dan vinden ze dat ook goed.
heb je met bepaalde familieleden nog wel een hechte band/intensief contact? Wat bedoel je precies met dat ik moet gaan leren vertrouwen op mijn zelfredzaamheid. Ik kan mijzelf te goed redden, dat is niet wat ik wil. zo als ik eerder ook al aangaf, ik wil het niet meer alleen doen. Een vangnet, in de vorm van familie, vrienden, een relatie zijn dingen die ik mis. Ik sta er letterlijk alleen voor. En ik wil niet slachtofferig overkomen, maar ik weet niet goed hoe ik het anders kan zeggen/omschrijven.
Vanuit mijn vaders kant van de familie alleen met 1 nicht, omdat zij de enige is die mij écht vraagt hoe het met me gaat en dan vervolgens ook luistert naar wat ik te zeggen heb.
Ik begrijp wat je bedoelt en ik vind niet dat je slachtofferig overkomt hoor. Als ik zo lees wat je schrijft, denk ik dat je nog 1 stapje moet maken. Dat komt voort uit wat ik bedoel met vertrouwen op je zelfredzaamheid: trek voor jezelf de conclusie dat je dit dus goed kunt en dat je dus altijd op jezelf kunt vertrouwen, dat jij zelf je eigen beste vriend bent. Als je dat in jezelf gaat waarderen, zul je het jezelf misschien ook waard gaan vinden dat anderen jou helpen. Ik denk namelijk als ik jou zo lees dat dat een beetje jouw valkuil is, je wilt heel graag geholpen worden door anderen, maar als anderen je willen helpen, vind je jezelf dat niet waard. Dat denk ik op te maken uit verschillende dingen die je hier hebt gezegd, alleen al uit het feit dat je je zorgen maakt dat wij ons niet te druk moeten maken over jou. Maar nogmaals, het is een anoniem forum, dus als we geen zin meer hadden in jou, reageerden we gewoon niet. Ik spreek even lekker voor iedereen hier
Probeer in jezelf te waarderen wat je al voor jezelf hebt gedaan, alleen al door jezelf uit die vervelende situatie te halen. Zie dat je dat zelf kunt en dat je het jezelf waard hebt gevonden om iets beters voor jezelf te willen dan dat. En probeer dan te zien dat anderen het jou ook waard vinden om je te helpen, al is het maar op een forum. Ik krijg altijd als ik jou lees sterk de neiging om in de auto te stappen, te rijden naar waar je dan ook moge wonen en je gewoon eens vast te komen houden.
ik kan er zeker wat mee! ik weet waar ik naar toe kan gaan werken, het wordt een lange weg, maar ik ga er zeker voor!En dat komt goed, de weg mag lang zijn, maar je staat er al op, je bent al aan het lopen. En wij sleuren je wel mee!
@bonny: wederom bedankt voor je verhaal! wat fijn dat je nu inziet dat je het nu heel erg waard bent Hoe ga je dat doen qua familieleden die je dingen gaan vertellen over je vader? wil je dat uberhaupt wel horen? Links en rechts krijg ik toch wel mee wat hij uitspookt en weer allemaal verzint, maar ik kan het steeds beter loslaten. Het is alsof je op het nieuws ziet dat iemand iets gedaan heeft. Je denkt Goh, wat vervelend voor die mensen, maar het raakt je niet heel erg. Gelukkig
Ik zit al in die overlevingsmodus, eigenlijk al zo lang als ik mij kan herinneren. Dat is juist wat ik niet meer wil. Ik heb nu het gevoel dat ik op de automatische piloot leef, de wereld draait door en ik sta "stil" Ik wil leven ipv overleven, snap je wat ik bedoel?
Ik denk dat ik snap wat je bedoelt en vind het echt heel vervelend om te lezen dat je dat zo voelt. Ik hoop dat voor jou ook het punt komt zoals dat voor mij kwam, dat je op basis van die overlevingsmodus toch concludeert dat je jezelf gered hebt. Dat jíj het was die ervoor zorgde dat jíj overleefde en dat jíj jezelf hebt wegehaald uit die vervelende situatie met je adoptiegezin, omdat je je daar niet goed voelde. Dat heb je toch maar mooi voor jezelf gedaan. Omdat jíj dat waard bent.
dat is lief, ik heb gelijk weer de neiging om te zeggen dat jullie helemaal niet voor mij hoeven te zorgen, jullie hebben zelf ook genoeg aan jullie hoofd. denk alstjeblieft ook om jezelf, anders ga ik mij daar schuldig over voelen en dat is niet de bedoeling
Dat had ik wel verwacht, maar wij denken lekker toch aan jou! En je moet het zo zien, dit forum is lekker anoniem, dus als we geen zin hadden in jou, hadden we gewoon niet gereageerd! Dus laat ons nu maar lekker even digitaal naar je luisteren en voor je zorgen, omdat wíj vinden dat jij zo'n lief en intelligent meisje bent, dat je dat waard bent.:flower:
Heb je daar wel hulp bij gehad? want dat klinkt aardig ernstig dat je moest redden wat er te redden viel wat mooi gezegd inderdaad. dat dekt (voor mij) precies de lading!
Ja dat denkte ook voor mij precies de lading, is echt een beetje mijn mantra geworden als er weer mensen komen zeveren dat het toch je vader blijft :puke: en wat ik daar dus allemaal mee zou moeten volgens hen. En die hulp heb ik inerdaad gehad, van Donny en van mijn psycholoog.
Lijkt mij erg lastig, op het moment dat je depressief was, had je vast behoefte aan je vrienden, als ze dan niet goed weten hoe ze je kunnen steunen, lijkt me dat erg frustrerend.
Het is niet dat ik niet bij ze terecht kon, ze wilden er graag voor me zijn, maar het was voor hen wel lastig om de juiste dingen tegen mij te zeggen denk ik. Maar voor mij was hun intentie om er voor me te zijn eigenlijk al genoeg, dat ze mij nog steeds leuk, lief een aardig vonden ook al had ik het moeilijk en was ik niet vrolijk
maar hoe doe je dat als je niet zo lekker in je vel zit, kan je dan ook bij ze terecht? ik heb vaak het gevoel dat ik vrolijk moet zijn, juist omdat anderen daar anders op reageren, heb jij dat ook?
Dat heb ik ook inderdaad, maar dan bij mensen die wat verder van me afstaan. Bij mijn vrienden en mijn moeder zeg ik het gewoon als ik me rot voel, of ik betrap mezelf erop dat ik loop te snauwen en dan zeg ik sorry dat ik chagrijnig doe, maar ik voel me niet goed. En dan willen ze best naar me luisteren. Degenen die dat op zo'n moment niet willen, daarvan weet ik dat voor de volgende keer en daar bouw ik dus ook niet op verder.
Wat rot voor je! zeggen ze dat echt tegen je? ik kan mijj voorstellen dat dit pijn doet en dat jij je op zo'n moment onbegrepen voelt. waarrom die glimlach en zeggen dat je het begrijpt? jij mag je gevoel ook kenbaar maken. Zij willen jouw verhaal niet horen, jij mag op jouw beurt zeggen dat jij je onbegrepen voelt en daar verdrietig van word.
Wat ben je toch een lieverd! Het klopt helemaal wat je zegt, alleen is daar in mijn familie geen ruimte voor. Op 2 nichtjes na is er precies niemand geweest die me het afgelopen jaar heeft gevraagd hoe het met me gaat, het zijn simpele boeren (sorry dat ik het zo cru zeg, maar zo is het wel) en die denken daar niet over na en vinden zichzelf denk ik gewoon heel eerlijk als ze me zeggen dat ze geen zin hebben in die problemen. Ergens begrijp ik het ook wel, want het is niet zozeer dat ze geen zin hebben om míjn problemen aan te horen, maar meer dat ze geen zin meer hebben in de ellende die op dit moment in de hele familie speelt, want voor iedereen is hij toch broer, zwager of oom en zij hebben er ook allemaal last van.
Overigens, mocht iemand anders zoiets tegen mij zeggen, dan was het tussen mij en die ander direct afgelopen. Maar mijn vrienden zullen zoiets ook nooit zeggen, daar gaat het eerder andersom, dat ze me juist vragen hoe het met me is en dat ik dan zeg dat ik me best goed voel en het er liever niet over heb maar over gezellige dingen en dan vinden ze dat ook goed.
heb je met bepaalde familieleden nog wel een hechte band/intensief contact? Wat bedoel je precies met dat ik moet gaan leren vertrouwen op mijn zelfredzaamheid. Ik kan mijzelf te goed redden, dat is niet wat ik wil. zo als ik eerder ook al aangaf, ik wil het niet meer alleen doen. Een vangnet, in de vorm van familie, vrienden, een relatie zijn dingen die ik mis. Ik sta er letterlijk alleen voor. En ik wil niet slachtofferig overkomen, maar ik weet niet goed hoe ik het anders kan zeggen/omschrijven.
Vanuit mijn vaders kant van de familie alleen met 1 nicht, omdat zij de enige is die mij écht vraagt hoe het met me gaat en dan vervolgens ook luistert naar wat ik te zeggen heb.
Ik begrijp wat je bedoelt en ik vind niet dat je slachtofferig overkomt hoor. Als ik zo lees wat je schrijft, denk ik dat je nog 1 stapje moet maken. Dat komt voort uit wat ik bedoel met vertrouwen op je zelfredzaamheid: trek voor jezelf de conclusie dat je dit dus goed kunt en dat je dus altijd op jezelf kunt vertrouwen, dat jij zelf je eigen beste vriend bent. Als je dat in jezelf gaat waarderen, zul je het jezelf misschien ook waard gaan vinden dat anderen jou helpen. Ik denk namelijk als ik jou zo lees dat dat een beetje jouw valkuil is, je wilt heel graag geholpen worden door anderen, maar als anderen je willen helpen, vind je jezelf dat niet waard. Dat denk ik op te maken uit verschillende dingen die je hier hebt gezegd, alleen al uit het feit dat je je zorgen maakt dat wij ons niet te druk moeten maken over jou. Maar nogmaals, het is een anoniem forum, dus als we geen zin meer hadden in jou, reageerden we gewoon niet. Ik spreek even lekker voor iedereen hier
Probeer in jezelf te waarderen wat je al voor jezelf hebt gedaan, alleen al door jezelf uit die vervelende situatie te halen. Zie dat je dat zelf kunt en dat je het jezelf waard hebt gevonden om iets beters voor jezelf te willen dan dat. En probeer dan te zien dat anderen het jou ook waard vinden om je te helpen, al is het maar op een forum. Ik krijg altijd als ik jou lees sterk de neiging om in de auto te stappen, te rijden naar waar je dan ook moge wonen en je gewoon eens vast te komen houden.
ik kan er zeker wat mee! ik weet waar ik naar toe kan gaan werken, het wordt een lange weg, maar ik ga er zeker voor!En dat komt goed, de weg mag lang zijn, maar je staat er al op, je bent al aan het lopen. En wij sleuren je wel mee!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 14 september 2009 om 18:10
NS: ik geef antwoord op je vragen over mijn gezondheidssituatie in mijn eigen topic "gezwel in mijn buik" op de gezondheidspijler.
Ik vond het niet zo netjes dat in jouw topic te doen, omdat het dan zo door de reacties heen loopt die de andere forummers op jou geven. Dus heb ik het in mijn eigen topic gedaan!
Ik vond het niet zo netjes dat in jouw topic te doen, omdat het dan zo door de reacties heen loopt die de andere forummers op jou geven. Dus heb ik het in mijn eigen topic gedaan!
donderdag 17 september 2009 om 20:21
@Joyce: Bedankt voor je reactie. Je hebt het verkeerd begrepen, die mensen die ik ken van die vereniging hebben een aantal van hun, hun biologische ouders gevonden, of hebben een broertje/zusje ook geadopteerd uit hetzelfde land. In de gespreksgroepen waaraan ik heb meegedaan hadden de meesten geadopteerden een goede band met hun adoptie-ouders.
Meestal wordt er één keer per jaar wat georganiseerd, alle geadopteerden wonen verspreid over het land, het is lastig om vaker wat te plannen. Ik ken dat boek niet, ik zal het eens opzoeken in de bieb. Ik heb wel andere boeken over adoptie gelezen.
Ik heb zeker wel moeite gedaan om zoekacties te ondernemen. Er is gewoon echt te weinig info. Ik heb onder andere naar Spoorloos geschreven. Zij als programma kunnen heel veel, ook al is er weinig informatie. Maar als hun zelfs al aangeven dat er té weinig info is, dan houdt het wel een beetje op.
Ik vind het jammer dat je dat zo zegt over de politieke situatie van het land, alsof het wel meevalt. Je weet niet uit welk land ik kom, ik weet hoe de situatie daar is. Je hoort er niet veel over op het nieuws, maar dat wil niet zeggen dat er daar niks gebeurd. Ik mag echt wel vrzen voor mijn leven als ik daar in mijn eentje naar toe zou afreizen.
Dat proef ik sowieso een beetje uit de rest van je post. Het komt op mij wat belerend/betuttelend over, terwijl je niet weet hoe de vork in de steel zit. Geen idee of dit ook je bedoeling is. Ik heb al veel ondernomen, het is niet zo dat ik alleen maar loop te klagen en voor de rest niks onderneem. Bepaalde dingen zijn niet mogelijk, dat is frustrerend. Ik zoek zelf veel info op over het land, en heb ook zeker anderen gevraagd hoe het daar is, hoe je dat moet doen qua zoeken. Zij geven ook aan dat er te weinig info is, ook als ik iemand vanuit daar zou inschakelen. En het voelt heel raar als anderen mij dingen vertellen over mijn geboorteland, ik kan mij er vaak geen voorstelling van maken, hoe het dan een beetje zou zijn.
Ik ben niet bang om te gaan zoeken, omdat ik bang zou zijn dat mijn biologische moeder mij afwijst. Die kans bestaat er natuurlijk altijd, maar dat heeft mij er niet van weerhouden om te gaan zoeken.
De taal kan ik hier niet leren, er zijn hier geen cursussen. Voor een dure reis kan ik inderdaad sparen, alleen laat mijn situatie het nu en in de komende jaren dat niet toe. Ik zal dus moeten wachten totdat ik later een baan heb.
@elmervrouw, dank je wel voor je reactie Ik zal dit weekend even gaan bijlezen op je topic, zodat ik wat gerichter vragen kan stellen omtrent hoe het met je gaat. Wat kanp van je, dat jij jezelf daar nu serieus in kunt nemen. Maar kom je r ook niet achter dat je bepaalde dingen niet mee kunt krijgen? Hoe ga je daar mee om?
Je hebt het mooi omschreven! ik kan mij er wel in herkennen, die begrip en dat luisterend oor is idd erg belangrijk. Helaas vind ik het mijzelf nog niet waard genoeg voor.
@Bonny, het is wel fijn dat je het steeds beter los kunt laten, anders blijf je er zo mee zitten. Toch is het pijnlijk voor je dat ze niet naar je willen luisten. Lief van je nichtje dat zij juist wel naar jouw vraagt en naar je luisterd
Klopt hoor wat je zegt, aan de ene kant zou ik het fijn vinden als ik hulp/steun krijg van anderen. Maar op het moment dat anderen dit dan doen/zich zirgen gaan maken, dan wuif ik dat snel weg, want dan voel ik mij schuldig dat zij zich zorgen maken en dat is dan niet de bedoeling. Ik denk dat ik daarom ook vaak zeg dat het goed gaat, terwijl dit niet zo is.
@verana: had best gemogen hoor om hier te reageren, ik vind het niet erg! maar ik zal op jouw topic even reageren.
Meestal wordt er één keer per jaar wat georganiseerd, alle geadopteerden wonen verspreid over het land, het is lastig om vaker wat te plannen. Ik ken dat boek niet, ik zal het eens opzoeken in de bieb. Ik heb wel andere boeken over adoptie gelezen.
Ik heb zeker wel moeite gedaan om zoekacties te ondernemen. Er is gewoon echt te weinig info. Ik heb onder andere naar Spoorloos geschreven. Zij als programma kunnen heel veel, ook al is er weinig informatie. Maar als hun zelfs al aangeven dat er té weinig info is, dan houdt het wel een beetje op.
Ik vind het jammer dat je dat zo zegt over de politieke situatie van het land, alsof het wel meevalt. Je weet niet uit welk land ik kom, ik weet hoe de situatie daar is. Je hoort er niet veel over op het nieuws, maar dat wil niet zeggen dat er daar niks gebeurd. Ik mag echt wel vrzen voor mijn leven als ik daar in mijn eentje naar toe zou afreizen.
Dat proef ik sowieso een beetje uit de rest van je post. Het komt op mij wat belerend/betuttelend over, terwijl je niet weet hoe de vork in de steel zit. Geen idee of dit ook je bedoeling is. Ik heb al veel ondernomen, het is niet zo dat ik alleen maar loop te klagen en voor de rest niks onderneem. Bepaalde dingen zijn niet mogelijk, dat is frustrerend. Ik zoek zelf veel info op over het land, en heb ook zeker anderen gevraagd hoe het daar is, hoe je dat moet doen qua zoeken. Zij geven ook aan dat er te weinig info is, ook als ik iemand vanuit daar zou inschakelen. En het voelt heel raar als anderen mij dingen vertellen over mijn geboorteland, ik kan mij er vaak geen voorstelling van maken, hoe het dan een beetje zou zijn.
Ik ben niet bang om te gaan zoeken, omdat ik bang zou zijn dat mijn biologische moeder mij afwijst. Die kans bestaat er natuurlijk altijd, maar dat heeft mij er niet van weerhouden om te gaan zoeken.
De taal kan ik hier niet leren, er zijn hier geen cursussen. Voor een dure reis kan ik inderdaad sparen, alleen laat mijn situatie het nu en in de komende jaren dat niet toe. Ik zal dus moeten wachten totdat ik later een baan heb.
@elmervrouw, dank je wel voor je reactie Ik zal dit weekend even gaan bijlezen op je topic, zodat ik wat gerichter vragen kan stellen omtrent hoe het met je gaat. Wat kanp van je, dat jij jezelf daar nu serieus in kunt nemen. Maar kom je r ook niet achter dat je bepaalde dingen niet mee kunt krijgen? Hoe ga je daar mee om?
Je hebt het mooi omschreven! ik kan mij er wel in herkennen, die begrip en dat luisterend oor is idd erg belangrijk. Helaas vind ik het mijzelf nog niet waard genoeg voor.
@Bonny, het is wel fijn dat je het steeds beter los kunt laten, anders blijf je er zo mee zitten. Toch is het pijnlijk voor je dat ze niet naar je willen luisten. Lief van je nichtje dat zij juist wel naar jouw vraagt en naar je luisterd
Klopt hoor wat je zegt, aan de ene kant zou ik het fijn vinden als ik hulp/steun krijg van anderen. Maar op het moment dat anderen dit dan doen/zich zirgen gaan maken, dan wuif ik dat snel weg, want dan voel ik mij schuldig dat zij zich zorgen maken en dat is dan niet de bedoeling. Ik denk dat ik daarom ook vaak zeg dat het goed gaat, terwijl dit niet zo is.
@verana: had best gemogen hoor om hier te reageren, ik vind het niet erg! maar ik zal op jouw topic even reageren.
donderdag 17 september 2009 om 20:29
quote:newstylista schreef op 17 september 2009 @ 20:21:@elmervrouw, dank je wel voor je reactie Ik zal dit weekend even gaan bijlezen op je topic, zodat ik wat gerichter vragen kan stellen omtrent hoe het met je gaat. Wat kanp van je, dat jij jezelf daar nu serieus in kunt nemen. Maar kom je r ook niet achter dat je bepaalde dingen niet mee kunt krijgen? Hoe ga je daar mee om?Ik snap je vraag niet.. hoe bedoel je dit?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 17 september 2009 om 20:38
sorry er zitten nogal wat spelfouten in mijn vorige post, waar ik op doelde was dit:
Ik neem mezelf en dat kleine kind in me dat zoveel tekortgekomen is, als het ware bij de hand en zorg dat zij nu krijgen wat ze toen nodig hadden.
mijn vraag is, of je er wel een achterkomt, dat er bepaalde dingen niet kunnen, dat jij niet meer kan krijgen wat je toen nodig had, hoe ga je hiermee om?
Ik neem mezelf en dat kleine kind in me dat zoveel tekortgekomen is, als het ware bij de hand en zorg dat zij nu krijgen wat ze toen nodig hadden.
mijn vraag is, of je er wel een achterkomt, dat er bepaalde dingen niet kunnen, dat jij niet meer kan krijgen wat je toen nodig had, hoe ga je hiermee om?
donderdag 17 september 2009 om 20:42
Oh, nu is het duidelijker. Nee, ik kan nu niet meer krijgen wat ik toen nodig had. Maar ik kan wel in het nu kijken hoe ik kan tegemoetkomen aan de behoeftes van dat kleine kind. Door mezelf veiligheid te geven als ik me rot voel bijv. - onder een zacht dekentje tv kijken, om maar wat te noemen. En in ieder geval door die gevoelens van dat kleine kind serieus te nemen, dat is nu met name uiten van haar ware gevoel (in therapie vooral).
Maar het kan natuurlijk maar in beperkte mate, dat tegemoetkomen-aan. Diep van binnen verlang ik nog steeds naar een oermoeder... en dat zal nooit gebeuren.
Maar het kan natuurlijk maar in beperkte mate, dat tegemoetkomen-aan. Diep van binnen verlang ik nog steeds naar een oermoeder... en dat zal nooit gebeuren.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 17 september 2009 om 22:27
Newstylista, het spijt me als ik belerend of betuttelend ben overgekomen. Ik weet inderdaad niet uit welk land je komt, ik neem dus van jou zonder meer aan dat het moeilijk en gevaarlijk is om daar naartoe af te reizen.
Blijft over het gebrek aan informatie. Wat ik bedoelde met naar het land zelf af te reizen is de ervaring die ik heb met mijn dochters. Spoorloos van KRO is best een leuk programma, maar het is en blijft een commercieel programma wat het moet hebben van de kijkcijfers. Ze hebben in een aantal landen goede contacten, en daar houden ze dan zoektochten. In andere landen hebben ze geen contacten (zo ook in het geboorteland van mijn dochters) dus daar wordt geen zoektocht door Spoorloos ondernomen. Zo simpel is dat.
Mijn dochters hebben indertijd ook vanuit Nederland geprobeerd te zoeken, maar dat stuitte ook op 'niet genoeg info'. Ze waren vondeling, einde verhaal.
Totdat ze naar hun geboorteland gingen, totdat ze een bezoek brachten aan het kindertehuis waar ze vandaan kwamen. Toen bleek daar een keurig dossier te zijn met hun gegevens, en de ouders waren heel simpel op te sporen. Daarom bedoel ik: reis af naar je geboorteland. Dat is waarschijnlijk de enige manier om zeker te weten dat je alle mogelijkheden hebt onderzocht.
Ik begrijp dat je financiele situatie het nu niet toelaat om te sparen voor een dure reis. Wellicht studeer je nog? Is het niet mogelijk een parttime baantje voor een aantal uur per week te zoeken om de reis bij elkaar te sparen? Want hoe langer je wacht, hoe groter de kans dat je moeder intussen overlijdt. Als ze in een land woont waar de situatie zo moeilijk is als jij schetst, zal ook de gemiddelde levensduur van de inwoners niet zo hoog zijn als hier in Nederland.
Blijft over het gebrek aan informatie. Wat ik bedoelde met naar het land zelf af te reizen is de ervaring die ik heb met mijn dochters. Spoorloos van KRO is best een leuk programma, maar het is en blijft een commercieel programma wat het moet hebben van de kijkcijfers. Ze hebben in een aantal landen goede contacten, en daar houden ze dan zoektochten. In andere landen hebben ze geen contacten (zo ook in het geboorteland van mijn dochters) dus daar wordt geen zoektocht door Spoorloos ondernomen. Zo simpel is dat.
Mijn dochters hebben indertijd ook vanuit Nederland geprobeerd te zoeken, maar dat stuitte ook op 'niet genoeg info'. Ze waren vondeling, einde verhaal.
Totdat ze naar hun geboorteland gingen, totdat ze een bezoek brachten aan het kindertehuis waar ze vandaan kwamen. Toen bleek daar een keurig dossier te zijn met hun gegevens, en de ouders waren heel simpel op te sporen. Daarom bedoel ik: reis af naar je geboorteland. Dat is waarschijnlijk de enige manier om zeker te weten dat je alle mogelijkheden hebt onderzocht.
Ik begrijp dat je financiele situatie het nu niet toelaat om te sparen voor een dure reis. Wellicht studeer je nog? Is het niet mogelijk een parttime baantje voor een aantal uur per week te zoeken om de reis bij elkaar te sparen? Want hoe langer je wacht, hoe groter de kans dat je moeder intussen overlijdt. Als ze in een land woont waar de situatie zo moeilijk is als jij schetst, zal ook de gemiddelde levensduur van de inwoners niet zo hoog zijn als hier in Nederland.
donderdag 17 september 2009 om 23:30
@elmervrouw: dank je voor je uitleg. helpen de dingen die je dan probeert (zoals op de bank gaan liggen met een dekentje) dan wel voldoende? of heb je eigenlijk meer nodig op zo'n moment?
Hoe ga je daar mee om, dat je die moeder waar je nog naar verlangt, niet meer gaat krijgen?
@joyce: geeft niks, ik heb je verkeerd begrepen denk ik ik ben nogal gevoelig daarvoor, ik denk snel dat ik iets fouts doe, terwijl je dat helemaal niet zegt.
klopt, Spoorloos is commercieel, je verhaal moet ook interessant genoeg zijn om op tv te laten zien (wat naar eigenlijk, elk adotpie verhaal is interessant, althans dat vind ik)
jeetje, wat een "verrassing" (sorry weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven) dat er in het kindertehuis toch een compleet dossier van je dochters aanwezig was. Hebbben ze hun biologische ouders gevonden?
bij mij is er geen dossier in het kindertehuis, het werd destijds gerund door mensen, waar ik later nog wel eens contact mee heb gehad, er was geen dossier en zij zijn nog naar het ziekenhuis gegaan waar ik ben gevonden (dit hebben ze gedaan toen ik net bij hun was) en er was geen info over mijn biologische ouders, er was alleen bekend dat ik te vondeling ben gelegd.
Ik studeer inderdaad, maar dat heeft niks te maken met het feit dat ik niet kan sparen of een bijbaantje kan nemen. Helaas is dat van andere aard. Ik weet het, misschien leven ze nu al niet meer. Ik zou heel graag naar mijn geboorteland willen afreizen, en voel me machteloos dat het op korte termijn niet mogelijk is.
Hoe ga je daar mee om, dat je die moeder waar je nog naar verlangt, niet meer gaat krijgen?
@joyce: geeft niks, ik heb je verkeerd begrepen denk ik ik ben nogal gevoelig daarvoor, ik denk snel dat ik iets fouts doe, terwijl je dat helemaal niet zegt.
klopt, Spoorloos is commercieel, je verhaal moet ook interessant genoeg zijn om op tv te laten zien (wat naar eigenlijk, elk adotpie verhaal is interessant, althans dat vind ik)
jeetje, wat een "verrassing" (sorry weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven) dat er in het kindertehuis toch een compleet dossier van je dochters aanwezig was. Hebbben ze hun biologische ouders gevonden?
bij mij is er geen dossier in het kindertehuis, het werd destijds gerund door mensen, waar ik later nog wel eens contact mee heb gehad, er was geen dossier en zij zijn nog naar het ziekenhuis gegaan waar ik ben gevonden (dit hebben ze gedaan toen ik net bij hun was) en er was geen info over mijn biologische ouders, er was alleen bekend dat ik te vondeling ben gelegd.
Ik studeer inderdaad, maar dat heeft niks te maken met het feit dat ik niet kan sparen of een bijbaantje kan nemen. Helaas is dat van andere aard. Ik weet het, misschien leven ze nu al niet meer. Ik zou heel graag naar mijn geboorteland willen afreizen, en voel me machteloos dat het op korte termijn niet mogelijk is.
