Psyche
alle pijlers
Slachtofferrol
dinsdag 28 juli 2009 om 21:19
Ik kreeg op een ander topic wat ik gestart heb te horen dat ik een slachtoffer rol op mij neem. ik heb er op internet wat over opgezocht, want ik wist niet goed wat het precies inhield. en ik kan mij er wel in vinden.
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
ik weet alleen niet goed hoe ik hier uit moet komen, het geeft mij namelijk het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen, een masker op moet zetten. laat dit nou iets zijn wat ik altijd al doe.
hoe kom je uit een slachtofferrol?
vrijdag 18 september 2009 om 08:04
Newstylista, tja, als er echt niets te vinden is, dan houdt het inderdaad op. Dat is een hard gegeven, waar je op de één of andere manier mee verder moet. En dat is des te moeilijker als je bij je adoptie-ouders niet kunt vinden wat je nodig hebt.
De enige troost die je dan hebt is te weten dat je zeker niet de enige bent, maar ja, dat maakt het gemis en het verdriet niet minder natuurlijk.
Ja, allebei mijn dochters hebben onafhankelijk van elkaar hun respectievelijke families gevonden, vader, moeder, broer, zussen. Zij stonden ook altijd genoteerd als vondeling en vooral mijn jongste dochter had altijd veel moeite met het gegeven dat ze haar biologische moeder nooit zou vinden. Maar in het kindertehuis bleek dat ze allebei geen vondeling zijn en dat alle familie-gegevens keurig waren gedocumenteerd; dat is natuurlijk in ieder land, in ieder kindertehuis weer anders. Mijn man en ik zijn daar inmiddels al een paar keer geweest om ook die families te ontmoeten. Dat zijn heel bijzondere ervaringen.
Het boek wat ik eerder schreef zal je veel herkenning geven. Het is erg Amerikaans, dat irriteert wel hier en daar, en soms draaft de schrijfster ook behoorlijk door in haar theorieën; daar moet je dan maar overheen lezen, want uit ervaring weet ik dat veel geadopteerden heel veel herkennen in dit boek.
De enige troost die je dan hebt is te weten dat je zeker niet de enige bent, maar ja, dat maakt het gemis en het verdriet niet minder natuurlijk.
Ja, allebei mijn dochters hebben onafhankelijk van elkaar hun respectievelijke families gevonden, vader, moeder, broer, zussen. Zij stonden ook altijd genoteerd als vondeling en vooral mijn jongste dochter had altijd veel moeite met het gegeven dat ze haar biologische moeder nooit zou vinden. Maar in het kindertehuis bleek dat ze allebei geen vondeling zijn en dat alle familie-gegevens keurig waren gedocumenteerd; dat is natuurlijk in ieder land, in ieder kindertehuis weer anders. Mijn man en ik zijn daar inmiddels al een paar keer geweest om ook die families te ontmoeten. Dat zijn heel bijzondere ervaringen.
Het boek wat ik eerder schreef zal je veel herkenning geven. Het is erg Amerikaans, dat irriteert wel hier en daar, en soms draaft de schrijfster ook behoorlijk door in haar theorieën; daar moet je dan maar overheen lezen, want uit ervaring weet ik dat veel geadopteerden heel veel herkennen in dit boek.
vrijdag 18 september 2009 om 11:13
quote:newstylista schreef op 17 september 2009 @ 20:21:
@Bonny,
Klopt hoor wat je zegt, aan de ene kant zou ik het fijn vinden als ik hulp/steun krijg van anderen. Maar op het moment dat anderen dit dan doen/zich zirgen gaan maken, dan wuif ik dat snel weg, want dan voel ik mij schuldig dat zij zich zorgen maken en dat is dan niet de bedoeling. Ik denk dat ik daarom ook vaak zeg dat het goed gaat, terwijl dit niet zo is.
Ja, dat is heel goed zichtbaar. Maar probeer dat los te laten en tegen jezelf te zeggen dat anderen de vraag niet zouden stellen als het ze niet zou interesseren (zie mijn fijne familie die gewoon zeggen dat ze het niet meer vragen omdat ze geen zin hebben in weer die problemen) en dat men op dit forum ook heel makkelijk níet zou kunnen reageren. Mensen nemen die moeite voor jou, omdat ze jou dat wél waard vinden en om je geven en je willen helpen. Probeer dat te zien, of schrijf bijvoorbeeld op een briefje "ze hoeven het niet te doen" en stop dat in je tas. Dan kom je het regelmatig tegen en lees je iedere keer dta men het niet hoeft te doen, maar ze doen het wel! En dus vinden ze jou dat waard!
@Bonny,
Klopt hoor wat je zegt, aan de ene kant zou ik het fijn vinden als ik hulp/steun krijg van anderen. Maar op het moment dat anderen dit dan doen/zich zirgen gaan maken, dan wuif ik dat snel weg, want dan voel ik mij schuldig dat zij zich zorgen maken en dat is dan niet de bedoeling. Ik denk dat ik daarom ook vaak zeg dat het goed gaat, terwijl dit niet zo is.
Ja, dat is heel goed zichtbaar. Maar probeer dat los te laten en tegen jezelf te zeggen dat anderen de vraag niet zouden stellen als het ze niet zou interesseren (zie mijn fijne familie die gewoon zeggen dat ze het niet meer vragen omdat ze geen zin hebben in weer die problemen) en dat men op dit forum ook heel makkelijk níet zou kunnen reageren. Mensen nemen die moeite voor jou, omdat ze jou dat wél waard vinden en om je geven en je willen helpen. Probeer dat te zien, of schrijf bijvoorbeeld op een briefje "ze hoeven het niet te doen" en stop dat in je tas. Dan kom je het regelmatig tegen en lees je iedere keer dta men het niet hoeft te doen, maar ze doen het wel! En dus vinden ze jou dat waard!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 18 september 2009 om 11:35
quote:newstylista schreef op 17 september 2009 @ 23:30:
@elmervrouw: dank je voor je uitleg. helpen de dingen die je dan probeert (zoals op de bank gaan liggen met een dekentje) dan wel voldoende? of heb je eigenlijk meer nodig op zo'n moment?
Hoe ga je daar mee om, dat je die moeder waar je nog naar verlangt, niet meer gaat krijgen?Ligt eraan hoe opgefokt ik ben. Is het matig, dan helpt het wel. Maar is het erger, zoals gisteren, dan helpt het lang niet genoeg en wil ik gewoon die oermoeder.
Tja, hoe ga ik daarmee om, dat ik die moeder niet meer ga krijgen... Pfff. Ik weet het niet. Soms leg ik me erbij neer, soms hoop ik dat ze misschien nog 'wakker wordt', meestal druk ik het ver weg. Zoiets.
@elmervrouw: dank je voor je uitleg. helpen de dingen die je dan probeert (zoals op de bank gaan liggen met een dekentje) dan wel voldoende? of heb je eigenlijk meer nodig op zo'n moment?
Hoe ga je daar mee om, dat je die moeder waar je nog naar verlangt, niet meer gaat krijgen?Ligt eraan hoe opgefokt ik ben. Is het matig, dan helpt het wel. Maar is het erger, zoals gisteren, dan helpt het lang niet genoeg en wil ik gewoon die oermoeder.
Tja, hoe ga ik daarmee om, dat ik die moeder niet meer ga krijgen... Pfff. Ik weet het niet. Soms leg ik me erbij neer, soms hoop ik dat ze misschien nog 'wakker wordt', meestal druk ik het ver weg. Zoiets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 18 september 2009 om 11:54
Hoewel ik inhoudelijk (vanwege het adoptieverhaal) weinig kan toevoegen heb ik ook een moeilijke kindertijd gehad, ben namelijk mijn hele basisschooltijd gepest en eigenlijk afgesloten van echt contact met leeftijdsgenootjes. Daardoor snap ik bepaalde sociale dingen nog steeds niet en loop hier regelmatig tegenaan. Ik heb ontdekt dat het mij heel erg hielp om mijn lot in eigen hand te nemen. Wat er in mijn verleden gebeurd is kan ik niet veranderen, maar mijn toekomst wel! Ik heb daardoor leren loslaten wat mij is aangedaan en hoe vervelend dat is en heb ook geleerd dat ik mijn sociale onsubtiliteit (en ik snap groepsgedrag niet) moet accepteren.
Ik heb mezelf door de jaren heen beter leren hanteren in groepsverband, maar ken mijn beperkingen. Ik zal dus niet meer bij een groter bedrijf gaan werken en zeker niet met veel vrouwen.
De kern wat ik je wil meegeven is:
- Je kunt het verleden niet veranderen, maar wel zorgen dat het je niet hindert. Je blindstaren op wat je is aangedaan is niet constructief.
- Zoals een vriend ooit zei: 'Je bent niet alleen op de wereld, je bent alleen tussen miljarden alleenstaanden' volgens mij bedoelde hij hiermee dat een mens een eilandje is. Natuurlijk is intermenselijk contact ontzettend belangrijk, maar ik denk dat je moet leren om jezelf gelukkig te maken. Als puntje bij paaltje komt heb je namelijk alleen jezelf om op te bouwen. Dat is minder negatief dan het lijkt, want dat geen ook een stukje zekerheid.
Ik heb mezelf door de jaren heen beter leren hanteren in groepsverband, maar ken mijn beperkingen. Ik zal dus niet meer bij een groter bedrijf gaan werken en zeker niet met veel vrouwen.
De kern wat ik je wil meegeven is:
- Je kunt het verleden niet veranderen, maar wel zorgen dat het je niet hindert. Je blindstaren op wat je is aangedaan is niet constructief.
- Zoals een vriend ooit zei: 'Je bent niet alleen op de wereld, je bent alleen tussen miljarden alleenstaanden' volgens mij bedoelde hij hiermee dat een mens een eilandje is. Natuurlijk is intermenselijk contact ontzettend belangrijk, maar ik denk dat je moet leren om jezelf gelukkig te maken. Als puntje bij paaltje komt heb je namelijk alleen jezelf om op te bouwen. Dat is minder negatief dan het lijkt, want dat geen ook een stukje zekerheid.
maandag 21 september 2009 om 00:33
@Joyce: dat is inderdaad een hard gegeven. Ik weet niet goed hoe ik daar mee moet omgaan. Aan de ene kant blijf ik hoop houden, maar aab de andere kant levert die hoop me niet veel op.
Ik ben tot nu toe nog niemand tegen gekomen, die er net zoals ik dusdanig veel last van ondervindt. Ik voel mij wel eenzaam in dat gevoel. Dat zal voor mij wel helpen om met mensen te praten die een dergelijke situatie zitten.
Fijn dat jouw dochters wel hun biologische ouders hebben gevonden. Ik kan mij voorstellen dat dit voor jullie gezin een bijzondere ervaring was.
Ik ga het boek opzoeken, is er ook een Nederlandse vertaling van?
@Bonny: dank je voor je lieve woorden ik vind het moeilijk om dat te geloven/dat tegen mijzelf te zeggen. Maar ik zal een briefje naast mijn computer hangen, zodat ik het niet vergeet. Hoe is het met jou?
@Elmervrouw: Hopelijk omt er een tijd dat het voor ons allebei makkelijker wordt. Als ik wist hoe je daar makkelijker mee om kan gaan, dan zou ik je het gelijk vertellen!
@playingtheangel: bedankt voor je reactie wat naar dat jij in je kindertijd zoveel gepest bent Knap dat je bepaalde dingen hebt kunnen accepteren. Zou het kunnen dat je door therapie/oefenen, groepsgedrag beter gaat snappen?
bepaalde dingen zal ik ook moeten accepteren, dat besef ik mij heel goed. Maar ik voel ook dat dit nog niet mijn eindstation is, ik kan nog zoveel leren, vast niet alles, maar ik ga voor het hoogst haalbare!
Ik denk dat je daar gelijk in hebt, ik ben niet gelukkig met mijzelf, ik zou ook niet weten hoe ik mijzelf gelukkig kan maken, hopelijk kan ik dmv therapie daar handvaten voor krijgen. Hoe heb jij dat gedaan?
Ik ben tot nu toe nog niemand tegen gekomen, die er net zoals ik dusdanig veel last van ondervindt. Ik voel mij wel eenzaam in dat gevoel. Dat zal voor mij wel helpen om met mensen te praten die een dergelijke situatie zitten.
Fijn dat jouw dochters wel hun biologische ouders hebben gevonden. Ik kan mij voorstellen dat dit voor jullie gezin een bijzondere ervaring was.
Ik ga het boek opzoeken, is er ook een Nederlandse vertaling van?
@Bonny: dank je voor je lieve woorden ik vind het moeilijk om dat te geloven/dat tegen mijzelf te zeggen. Maar ik zal een briefje naast mijn computer hangen, zodat ik het niet vergeet. Hoe is het met jou?
@Elmervrouw: Hopelijk omt er een tijd dat het voor ons allebei makkelijker wordt. Als ik wist hoe je daar makkelijker mee om kan gaan, dan zou ik je het gelijk vertellen!
@playingtheangel: bedankt voor je reactie wat naar dat jij in je kindertijd zoveel gepest bent Knap dat je bepaalde dingen hebt kunnen accepteren. Zou het kunnen dat je door therapie/oefenen, groepsgedrag beter gaat snappen?
bepaalde dingen zal ik ook moeten accepteren, dat besef ik mij heel goed. Maar ik voel ook dat dit nog niet mijn eindstation is, ik kan nog zoveel leren, vast niet alles, maar ik ga voor het hoogst haalbare!
Ik denk dat je daar gelijk in hebt, ik ben niet gelukkig met mijzelf, ik zou ook niet weten hoe ik mijzelf gelukkig kan maken, hopelijk kan ik dmv therapie daar handvaten voor krijgen. Hoe heb jij dat gedaan?
maandag 21 september 2009 om 13:14
quote:newstylista schreef op 21 september 2009 @ 00:33:
@Bonny: dank je voor je lieve woorden ik vind het moeilijk om dat te geloven/dat tegen mijzelf te zeggen. Maar ik zal een briefje naast mijn computer hangen, zodat ik het niet vergeet. Hoe is het met jou?
Zeker doen dat briefje, denk dat het je zal helpen! Met mij gaat het zn gangetje, fysiek nog niet optimaal, maar heb wel een nieuwe baan gevonden. Met Donny zijn er pieken en dalen, maar daar komen we wel uit. Hoe gaat het met de studie die je was begonnen?
@Bonny: dank je voor je lieve woorden ik vind het moeilijk om dat te geloven/dat tegen mijzelf te zeggen. Maar ik zal een briefje naast mijn computer hangen, zodat ik het niet vergeet. Hoe is het met jou?
Zeker doen dat briefje, denk dat het je zal helpen! Met mij gaat het zn gangetje, fysiek nog niet optimaal, maar heb wel een nieuwe baan gevonden. Met Donny zijn er pieken en dalen, maar daar komen we wel uit. Hoe gaat het met de studie die je was begonnen?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
dinsdag 22 september 2009 om 23:45
Ik heb helaas door alles zoveel stress gehad dat mijn hormonen uit balans zijn geraakt, waardoor ik bekkeninstabiliteit heb ontwikkeld. Maar inmiddels een goede pilatesdocente gevonden, dus het gaat de goede kant op.
En wat betreft Donny, denk dat elke relatie pieken en dalen kent, maar mijn vertrouwen in ons is nog steeds rotsvast.
Fijn dat je studie leuk is, dat geeft je afleiding en iets om je op te richten. Geeft dat je niet al een beetje beter gevoel, dat je ergens voor werkt en met iets nuttigs bezig bent?
En wat betreft Donny, denk dat elke relatie pieken en dalen kent, maar mijn vertrouwen in ons is nog steeds rotsvast.
Fijn dat je studie leuk is, dat geeft je afleiding en iets om je op te richten. Geeft dat je niet al een beetje beter gevoel, dat je ergens voor werkt en met iets nuttigs bezig bent?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
zaterdag 26 september 2009 om 18:00
Hallo allemaal,
ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat!
@bonny: hoe zit het nu met die stress, is dat nu minder? fijn dat je een pilatesdocent hebt gevonden, gaat je bekkeninstabiliteit daar ook van over? Hopen dat jullie snel uit dat dal komen
dat geeft mij zeker een beter gevoel dat ik nu ergens voor werk
@kanarie, wat lief dat je een berichtje voor mij hebt achtergelaten. Hoe is het met jou de laatste tijd?
fijn weekend allemaal!
ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat!
@bonny: hoe zit het nu met die stress, is dat nu minder? fijn dat je een pilatesdocent hebt gevonden, gaat je bekkeninstabiliteit daar ook van over? Hopen dat jullie snel uit dat dal komen
dat geeft mij zeker een beter gevoel dat ik nu ergens voor werk
@kanarie, wat lief dat je een berichtje voor mij hebt achtergelaten. Hoe is het met jou de laatste tijd?
fijn weekend allemaal!
zondag 27 september 2009 om 21:21
@kanarie, erg opgewekt is nog een stap te ver. ik ben me meer bewust van mijn gedrag en heb wat meer om handen, laat ik het zo maar zeggen vind je het nog moeilijk om je met mij bezig te houden, of is dat nu wat minder? is absoluut geen verwijt hoor! ik merk dat ik het zelf wat lastig vind, ik heb het gevoel dat je me nog wat negeert/afstandelijk bent, maar dat kan ik natuurlijk mis hebben.
maandag 28 september 2009 om 16:47
Als ik zo lees op je topic heb ik het idee dat je echt de goede kant uitgaat, goed hoor! Goed ook dat je met je studie bezig bent, en dat je daarmee meer om handen hebt, en dat je je bewust word van je eigen gedrag, het is niet altijd makkelijk kritisch naar jezelf te kijken en naar jou aandeel in hoe dingen in het leven lopen vind ik zelf.
Hoe gaat het nu met je therapie? heb je daar veel aan? Het lijkt me lastig om zo helemaal aan het begin een band met iemand op te bouwen.
vind je het nog moeilijk om je met mij bezig te houden, of is dat nu wat minder? is absoluut geen verwijt hoor! ik merk dat ik het zelf wat lastig vind, ik heb het gevoel dat je me nog wat negeert/afstandelijk bent, maar dat kan ik natuurlijk mis hebben.
Wat goed dat je mij deze vraag gewoon eerlijk op de man af vraagt, je stelt je daarmee toch kwetsbaar op, ik weet niet of ik dat zou durven! Ik ben de laatste tijd wat minder op het forum geweest, zie mijn eigen topic over het waarom, dus ik heb niet het idee dat ik je negeer.
Hoe gaat het nu met je therapie? heb je daar veel aan? Het lijkt me lastig om zo helemaal aan het begin een band met iemand op te bouwen.
vind je het nog moeilijk om je met mij bezig te houden, of is dat nu wat minder? is absoluut geen verwijt hoor! ik merk dat ik het zelf wat lastig vind, ik heb het gevoel dat je me nog wat negeert/afstandelijk bent, maar dat kan ik natuurlijk mis hebben.
Wat goed dat je mij deze vraag gewoon eerlijk op de man af vraagt, je stelt je daarmee toch kwetsbaar op, ik weet niet of ik dat zou durven! Ik ben de laatste tijd wat minder op het forum geweest, zie mijn eigen topic over het waarom, dus ik heb niet het idee dat ik je negeer.
dinsdag 29 september 2009 om 14:10
@kanarie: dank je voor je compliment ik heb momenteel geen therapie, is nog al een ingewikkeld verhaal, maar waar het op neer komt, is dat ik nog in afwachting ben van.
sorry, dan heb ik het verkeerd opgevat! dat is dan meer mijn eigen onzekerheid. Maar voel je niet verplicht om hier te schrijven hoor, dat hoeft echt niet. En mocht het je teveel worden, dan hoop ik dat je het aangeeft.
Ik zal eerdaags even weer bijlezen op je topic
sorry, dan heb ik het verkeerd opgevat! dat is dan meer mijn eigen onzekerheid. Maar voel je niet verplicht om hier te schrijven hoor, dat hoeft echt niet. En mocht het je teveel worden, dan hoop ik dat je het aangeeft.
Ik zal eerdaags even weer bijlezen op je topic
dinsdag 29 september 2009 om 16:29
quote:newstylista schreef op 26 september 2009 @ 18:00:
@bonny: hoe zit het nu met die stress, is dat nu minder? fijn dat je een pilatesdocent hebt gevonden, gaat je bekkeninstabiliteit daar ook van over? Hopen dat jullie snel uit dat dal komen
dat geeft mij zeker een beter gevoel dat ik nu ergens voor werk
:
Hai NS,
lief dat je het vraagt, wil je topic ook niet te veel vervuilen De stress is wel een stuk minder dan toen het allemaal in volle gang was, maar mijn 'vader' belt me zo'n beetje dagelijks en spreekt dan meerdere keren mijn voicemail in, die Donny dan weer wist. Iedere keer dat hij me belt, verstoort dat wel een beetje de rust in mijn hoofd. Het enige dat eraan te doen is, is van nummer veranderen, maar ik heb dit nr al sinds mijn 16e en ik heb geen zin om mijn hele netwerk op de hoogte te moeten brengen van een nieuw nummer omdat hij te debiel is om voor 1x iemands vraag te respecteren. Inmiddels stalkt hij mijn moeder ook weer, die weer wat ontspannener was en de deur dus weer open liet. Stond hij daar ineens binnen, en dan meerdere keren op een dag. Haar nieuwe vriend heeft hem er de 2e keer hardhandig uitgezet, stiekem jammer dat ik dat niet gezien heb
Mijn bekkeninstabiliteit zal waarschijnlijk niet gauw over gaan, maar het is de bedoeling dat hij met pilates wel onder controle blijft. Met Donny kom ik er wel uit, dat hebben we gisteren weer naar elkaar uitgesproken, dus dat komt wel goed, we horen gewoon bij elkaar.
Heel goed om te lezen dat jij je weer een beetje beter voelt en anders naar jezelf kunt kijken. Ook dat het je goed doet om ergens voor te werken in de zin van je studie is heel fijn, ik denk ook echt dat dat al heel belangrijke stappen zijn. Dat merk je nu misschien nog niet, maar als je over een tijdje terug kijkt, zul je zien dat dit toch stappen zijn die je zomaar zelf hebt gezet en die je echt op het juiste spoor hebben gebracht. Als je op deze manier begint met klimmen uit de put, kom je vanzelf een keer bij de rand. En hoe hoger je klimt, hoe meer licht je al naar binnen ziet vallen, zo werkte het voor mij zeker!
Lieve NS, hou vol en ga zo door, je klinkt echt, anderen zeggen het ook al, anders in je postings. Het is raar maar door die woorden op je beeldscherm heen kun je vaak toch een beetje voelen hoe degene die ze schreef zich voelde. Bij jou heb ik altijd veel wanhoop, verdriet en boosheid gevoeld, en inmiddels 'voel' je veel rustiger. Natuurlijk is je verdriet niet weg en zal het altijd oneerlijk blijven, dat weten we allebei. Maar als je rustiger bent in je hoofd, kun je er wel net iets anders tegen aankijken. Of tegen jezelf zeggen: ik kijk er nu even helemaal niet naar, ik draai me even om en dan ligt het er weliswaar nog wel, maar ik kijk nu even naar, bijvoorbeeld, mijn studie. Dat gaat steeds makkelijker en je hoofd wordt steeds helderder.
Heel veel liefs!
@bonny: hoe zit het nu met die stress, is dat nu minder? fijn dat je een pilatesdocent hebt gevonden, gaat je bekkeninstabiliteit daar ook van over? Hopen dat jullie snel uit dat dal komen
dat geeft mij zeker een beter gevoel dat ik nu ergens voor werk
:
Hai NS,
lief dat je het vraagt, wil je topic ook niet te veel vervuilen De stress is wel een stuk minder dan toen het allemaal in volle gang was, maar mijn 'vader' belt me zo'n beetje dagelijks en spreekt dan meerdere keren mijn voicemail in, die Donny dan weer wist. Iedere keer dat hij me belt, verstoort dat wel een beetje de rust in mijn hoofd. Het enige dat eraan te doen is, is van nummer veranderen, maar ik heb dit nr al sinds mijn 16e en ik heb geen zin om mijn hele netwerk op de hoogte te moeten brengen van een nieuw nummer omdat hij te debiel is om voor 1x iemands vraag te respecteren. Inmiddels stalkt hij mijn moeder ook weer, die weer wat ontspannener was en de deur dus weer open liet. Stond hij daar ineens binnen, en dan meerdere keren op een dag. Haar nieuwe vriend heeft hem er de 2e keer hardhandig uitgezet, stiekem jammer dat ik dat niet gezien heb
Mijn bekkeninstabiliteit zal waarschijnlijk niet gauw over gaan, maar het is de bedoeling dat hij met pilates wel onder controle blijft. Met Donny kom ik er wel uit, dat hebben we gisteren weer naar elkaar uitgesproken, dus dat komt wel goed, we horen gewoon bij elkaar.
Heel goed om te lezen dat jij je weer een beetje beter voelt en anders naar jezelf kunt kijken. Ook dat het je goed doet om ergens voor te werken in de zin van je studie is heel fijn, ik denk ook echt dat dat al heel belangrijke stappen zijn. Dat merk je nu misschien nog niet, maar als je over een tijdje terug kijkt, zul je zien dat dit toch stappen zijn die je zomaar zelf hebt gezet en die je echt op het juiste spoor hebben gebracht. Als je op deze manier begint met klimmen uit de put, kom je vanzelf een keer bij de rand. En hoe hoger je klimt, hoe meer licht je al naar binnen ziet vallen, zo werkte het voor mij zeker!
Lieve NS, hou vol en ga zo door, je klinkt echt, anderen zeggen het ook al, anders in je postings. Het is raar maar door die woorden op je beeldscherm heen kun je vaak toch een beetje voelen hoe degene die ze schreef zich voelde. Bij jou heb ik altijd veel wanhoop, verdriet en boosheid gevoeld, en inmiddels 'voel' je veel rustiger. Natuurlijk is je verdriet niet weg en zal het altijd oneerlijk blijven, dat weten we allebei. Maar als je rustiger bent in je hoofd, kun je er wel net iets anders tegen aankijken. Of tegen jezelf zeggen: ik kijk er nu even helemaal niet naar, ik draai me even om en dan ligt het er weliswaar nog wel, maar ik kijk nu even naar, bijvoorbeeld, mijn studie. Dat gaat steeds makkelijker en je hoofd wordt steeds helderder.
Heel veel liefs!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 5 oktober 2009 om 15:22
@bonny: hoe gaat het met je? je vervuilt het topic niet hoor! gewoon lekker schrijven als je daar behoefte aan hebt.
Wat naar dat je vader maar contact blijft zoeken, en dan ook nog eens dagelijks. Begrijpt hij echt niet dat je geen contact meer met hem wilt? Oh bah, wat eng, dat hij zomaar bij je moeder in huis stond. Gelukkig was de vriend van je moeder er en heeft hij hem er uit gezet. Hopelijk houdt het een keer op, en kunnen jullie op een rustiger manier door met jullie leven!
dank je voor je lieve woorden!
Wat naar dat je vader maar contact blijft zoeken, en dan ook nog eens dagelijks. Begrijpt hij echt niet dat je geen contact meer met hem wilt? Oh bah, wat eng, dat hij zomaar bij je moeder in huis stond. Gelukkig was de vriend van je moeder er en heeft hij hem er uit gezet. Hopelijk houdt het een keer op, en kunnen jullie op een rustiger manier door met jullie leven!
dank je voor je lieve woorden!
maandag 5 oktober 2009 om 16:44
Lekker dat je bijna vakantie hebt!
Heb je steeds gewoon gewerkt, ook toen het minder ging afgelopen tijd? (of gestudeerd, ik weet niet precies wat je doet)
Hoe het met mij gaat... wat een moeilijke vraag!
Op zich gaat het best lekker, ik heb alleen strubbelingen met familie. Hoef ik jou vast niets over te vertellen hoe lastig dat kan zijn.
Maar met mijn gezondheid gaat het lekker. Heb genoeg energie en weinig last van mijn darmen.
Heb je steeds gewoon gewerkt, ook toen het minder ging afgelopen tijd? (of gestudeerd, ik weet niet precies wat je doet)
Hoe het met mij gaat... wat een moeilijke vraag!
Op zich gaat het best lekker, ik heb alleen strubbelingen met familie. Hoef ik jou vast niets over te vertellen hoe lastig dat kan zijn.
Maar met mijn gezondheid gaat het lekker. Heb genoeg energie en weinig last van mijn darmen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 5 oktober 2009 om 17:10
Ik heb gewerkt & gestudeerd afgelopen tijd, wel fijn dat ik wat meer om handen heb, dat helpt ook tegen het piekeren.
wat naar dat je familiestrubbelingen hebt wil je er iets over vertellen? hoeft niet hoor als je niet wilt. ben je al achter eigen woonruimte aangeweest?
fijn dat het lichamelijk goed gaat en dat je veel energie hebt! heb je last van een spastische darm?
wat naar dat je familiestrubbelingen hebt wil je er iets over vertellen? hoeft niet hoor als je niet wilt. ben je al achter eigen woonruimte aangeweest?
fijn dat het lichamelijk goed gaat en dat je veel energie hebt! heb je last van een spastische darm?
maandag 5 oktober 2009 om 17:21
Het forum staat er al vol mee.
Ik heb bij relaties een topic gemaakt 'communicatie met ouders'. Voel je vooral niet verplicht het te lezen hoor.
Kort samengevat: het huis is te klein
En moeders is niet op haar best wat ze dan niet gewoon zegt, maar via allerlei kleine irritante manipulerende dingetjes duidelijk maakt.
Ik wil graag nog op reis voor ik me 'settel'. Maar als het escaleert hier moet ik gewoon a la minute een kamer zoeken of een tijdje in mijn caravan gaan wonen.
Spastische darm inderdaad. Lastig, maar valt mee te leven nu. Vroeger had ik er veel meer last van, moest ik altijd kijken waar de toiletten waren. Ben er nu grotendeels overheen gegroeid.
Knap dat je bent blijven studeren en werken. Ik had het idee dat je echt helemaal thuis zat op een gegeven moment. Misschien niet goed gelezen toen hoor.
Ik heb bij relaties een topic gemaakt 'communicatie met ouders'. Voel je vooral niet verplicht het te lezen hoor.
Kort samengevat: het huis is te klein
En moeders is niet op haar best wat ze dan niet gewoon zegt, maar via allerlei kleine irritante manipulerende dingetjes duidelijk maakt.
Ik wil graag nog op reis voor ik me 'settel'. Maar als het escaleert hier moet ik gewoon a la minute een kamer zoeken of een tijdje in mijn caravan gaan wonen.
Spastische darm inderdaad. Lastig, maar valt mee te leven nu. Vroeger had ik er veel meer last van, moest ik altijd kijken waar de toiletten waren. Ben er nu grotendeels overheen gegroeid.
Knap dat je bent blijven studeren en werken. Ik had het idee dat je echt helemaal thuis zat op een gegeven moment. Misschien niet goed gelezen toen hoor.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 5 oktober 2009 om 18:28
NS, een dikke kus voor jou omdat je zo'n lieverd bent!
En Moonlight, wij blijven elkaar maar tegen komen , lief ben je ook dat ik een bloemetje van je krijg! Waar wil je nog heen op reis? Ik ben net terug van een maand Thailand in mijn eentje, dus als het zoiets is dat je in je hoofd hebt, kan ik je advies geven als je wilt. Ik ga zo ook even in je topic lezen.
NS, lekker dat je bijna vakantie hebt, ga je nog iets leuks doen? En gaat het goed met je studie? Werk je er ook nog naast of studeer je fulltime? Is het een richting waar je blij mee bent en waar je toekomst in ziet? Veel vragen achter elkaar, maar ik heb echt het idee dat je al heel erg op de goede weg bent. Wanneer begint je therapie?
En Moonlight, wij blijven elkaar maar tegen komen , lief ben je ook dat ik een bloemetje van je krijg! Waar wil je nog heen op reis? Ik ben net terug van een maand Thailand in mijn eentje, dus als het zoiets is dat je in je hoofd hebt, kan ik je advies geven als je wilt. Ik ga zo ook even in je topic lezen.
NS, lekker dat je bijna vakantie hebt, ga je nog iets leuks doen? En gaat het goed met je studie? Werk je er ook nog naast of studeer je fulltime? Is het een richting waar je blij mee bent en waar je toekomst in ziet? Veel vragen achter elkaar, maar ik heb echt het idee dat je al heel erg op de goede weg bent. Wanneer begint je therapie?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
