Soms moeite met nee zeggen; Goed gehandeld?

Ik wil toch graag jullie mening.
Soms weet ik niet hoe ik met bepaalde situaties om moet gaan.

Als volgt:
Ik heb een contract van 20 uur, maar 2 weken geleden via een nieuw roostersysteem is gebleken dat ik vanaf januari te weinig uren heb gewerkt. 16 uur ipv 20 uur. Destijds wel met leidinggevende om tafel gezeten met de uren en toen bleek alles orde.

2 weken geleden gesprek gehad met leidinggevende over mijn uren. Samen besloten om op een locatie de andere 4 uren te gaan maken. Zodat ik toch op mijn 20 uur kom.

Vorige week werd ik door een ander gevraagd om ook op donderdag (morgen) op die locatie extra uurtjes te werken ivm een kijkdag die vrijdag en alles moet schoon. Met nog een collega. Prima, ik heb ja gezegd omdat ik ook dacht, kan ik wat aan de min uren doen.

Gisteren kreeg ik een appje van mijn leidinggevende niet echt een vraag, maar kwam voor mij intimiderend over: ik zou je dringend willen vragen om vrijdag in te vallen op die en locatie. Van half 9 tot 1? Ik heb lang nagedacht wat ik zou gaan antwoorden. Omdat ik het soms lastig vind om nee te zeggen. Juist omdst vrijdag altijd mijn vrije dag is, heb ik alle geplande afspraken staan. Ik heb dat tegen mijn leidinggevende gezegd van, ik kan helaas niet omdat ik al geplande afspraken heb staan.
Kreeg ik als reactie van kun je wel wat aan je min uren doen. Ik heb toen duidelijk uitgelegd dat ik de afspraken niet kan annuleren en of het misschien een optie is om te gaan werken van half 9 tot 11. Dat moet ik net redden.

Helaas nog geen reactie meer gehad van hem. Terwijl hij het wel heeft gelezen.

Die afspraken die ik heb staan hebben voornamelijk ook te maken met mijn privé leven. Denk aan psycholoog en huisarts. Dit zijn afspraken die al een tijd gepland staan en belangrijk zijn voor mij. Aankomende heb ik weer een intake bij eetstoornis kliniek.

Ik vind het soms lastig om nee te zeggen omdat ik mij schuldig voel. Maar soms kan ik ook goed relativeren en voel ik mij niet schuldig. Ik hoop niet dat ik elke keer wordt gevraagd als ik belangrijke afspraken heb staan. Ik heb wel aangegeven dat ik best wel wil invallen, maar soms ook afspraken heb waar ik niet onderuit kan.... En aangezien ik elke vrijdag vrij ben probeer ik wel op die dag mijn afspraken te plannen, in de hoop dat ik dsn niet wordt gevraagd om in te vallen..

Ik ben hard bezig om aan mij mezelf te werken maar het blijft lastig...

Hoe kan ik het beste omgaan met dit soort situaties? Heb ik goed gehandeld? Ik wil natuurlijk niet dat mijn leidinggevende weet welke afspraken dat zijn...

Soms sta ik heel stevig in mijn schoenen durf ik mijn mening te uiten, soms durf ik het ook niet en voel het alsof ik heb gefaald...

Iemand tips?

Soms vind ik het best wel lastig om nog beter nee te zeggen.

Ik heb gisteren netjes gezegd dat ik wel kon werken maar uiterlijk tot zo laat..... En of ik nog op een andere dag uurtjes kon inhalen op de nieuwe locatie. Ik probeerde een compromis te sluiten, alleen het is jammer dat hij daar opeens niet meer op reageerd.

Kwam de leidinggevende vandaag tegen maar hij zei vrij weinig, kon geen hoi vanaf. En dat is juist waar ik slecht tegen kan de gespannen sfeer, en dat hij zo doet tegen mij.

Maar de vraag of meer een bevel van ik wil je dringend vragen om vrijdag in te vallen van die en die tijd. Dan voel ik mij aangevallen en denk ik het kan toch ook ook op een normale manier?

Maar hopelijk draait hij wel weer bij.
Normaal werk ik bij cliënten thuis. Moet ik daar heen en daar heen en dan ook nog steeds heen en weer vliegen van cliënt naar locatie en weer cliënt. Heb aangegeven of er ook een mogelijkheid is om op de nieuwe locatie vaste plaats te krijgen .. zonder overak heen te vliegrn

Aankomende dinsdag heb ik dus een gesprek bij een eetstoorniskliniek. Alleen heb ik het gevoel dat ik wordt gevraagd om dinsdag daar weer te komen in te vallen omdat ze momenteel bij de nieuwe locatie aan het bouwen zijn.

De afspraak heb ik sochtends maar daar gaat wel tijd in zitten. Het gesprek duurt een uur maar moet er helaas wel een tijdje voor rijden en eind van de middsg moet ik weer een uurtje naar een cliënt toe. Alleen ik heb zo hekel aan nee zeggen en straks denken ze die wil ook nooit invallen. Ook niet weet ik niet hoe het straks zal gaan na het intake gesprek en wat voor behandeling ik krijg.

Ook omdat ik een verzoek heb ingediend om op 1 vaste locatie te komen werken ipv van nu elke keer maar weer heen en weer te vliegen van en naar cliënten wat voor mij soms stressvol is. Maar ik wil niet dat mijn leidinggevende weet wat voor afspraken ik heb, bang voor onbegrip.

Maar om elke keer te zeggen, sorry ik kan niet heb ook al afspraken te staan komt op het laatst ook niet geloofwaardig over. Terwijl deze afspraken ook te maken heeft om aan mezelf te werken zodat ik beter kan functioneren in de maatschappij.

Maar wat moet ik steeds zeggen als ik steeds wordt gevraagd om ergens te moeten invallen? Terwijl ik daar soms ook gestresst van raak en afgelopen donderdag kwam ik de leidinggevende en dan nog gewoon helemaal niks zeggen en mijn appje negeren met een voorstel..

flexibel schreef: ↑

28-07-2019 07:32

Zoals ik al aangaf, als jij je werk wilt behouden, zul je de min uren moeten inhalen.
Geen enkele werknemer in Nederland begint zijn werktijd bij de voordeur van zijn of haar eigen huis.
De werktijd begint bij de lokatie waar je begint te werken.
Je leidinggevende zal dit altijd ontkennen bij een volgend gesprek.
Ik zou in jou geval doorgeven wanneer je wel kunt werken, want vanaf januari tot juli elke week 4 min uren, is dit snel opgelopen.

Ik heb hem een voorstel gedaan dat ik dan en dan wel kan werken. Daar gaat hij niet op in. Ik heb meer uren aangevraagd maar ook daar nog geen antwoord op.

Ik weet niet wat voor behandeling ik krijg na het intakegesprek dus kan nu al moeilijk zeggen van dan en dan kan ik niet. Dat wacht ik eerst even af

Afgelopen Woensdag een gesprek gehad met leidinggevende.
Ik heb het uiteindelijk verteld over mijn eetstoornis en waarom il vrijdag mijn vastr vrijr dag wil hebben.
en hij was heel begripvol. Hij zei soms is het goed dat iemand anders het weet zodat ze er rekening mee kunnen houden. Ik ben zo blij dat je eerlijk bent tegen mij.
Hij vroeg wat voor eetstoornis ik had en hij zei als ik je zo zie ben jij helemaal niet dik. Als laatste zei hij pas goed op jezelf. Hij zou dit niet aan collega's etc vertellen. Het was meer aan mezelf dat als ik het wou vertellen, ik het moest doen en anders niet.