Psyche
alle pijlers
Soms twijfelen aan autisme
vrijdag 16 april 2021 om 19:43
Hallo allemaal,
Soms zit ik echt in een tweestrijd.. Ik ben ooit, in mijn peutertijd, later nog achtste, gediagnosticeerd met autisme. Ik ben op dit moment een vrouw van 20 en ik twijfel soms of die diagnose (nog) wel klopt.
Als kind zijnde had ik veel gedragsproblemen. Ik kon slecht tegen veranderingen, had veel baat bij structuur, kon moeilijk contact maken met leeftijdsgenoten (deed dit vaak op een ruziezoekende manier) en kon echt soms heel boos worden als iets niet ging zoals ik wilde dat het ging. Ik had als kind zijnde een ambulant begeleider, maar zat wel op het regulier onderwijs.
Middelbare school (regulier) was alleen in het begin moeizaam. Ik snapte niet hoe je al het huiswerk moest indelen en daarom vond ik het eerste leerjaar best pittig. Wel had ik aansluiting met een paar klasgenoten en daaruit kan ik wel concluderen dat het sociaal-emotioneel steeds beter ging.
Ik heb 6 jaar op mijn middelbare school gezeten en heb daar 2 niveaus gedaan. Ik stroomde op en bleef een keer zitten. In de bovenbouw kreeg ik het zwaarder. Ik was na school steeds ontzettend moe, maar ik wist niet hoe dat kwam. In mijn laatste jaar zat ik in een klas waar iedereen wel normaal tegen elkaar en mij deed, maar echt aansluiting had ik niet meer. Ik was immers blijven zitten en de paar vriendinnen die ik had waren al van school af.
Het boeide mij toen echter niet. Zolang iedereen maar normaal bleef doen, had ik er vrede mee. Vaak ging ik in de mediatheek zitten tijdens lunchpauze. Aan de ene kant voor mijn rust, anderzijds wist ik nooit hoe ik me bij groepjes moest voegen. Zij kenden elkaar immers al jaren, kom daar dan maar als leek tussenstaan.
In mijn examenjaar zat ik tegen een burn-out aan en ik kreeg veel angsten. Dit is nu ondertussen 4 jaar geleden.
Ik heb ondertussen aan mezelf gewerkt, woon ondertussen op kamers (geen sociaal huis iedereen doet z'n ding) en ik studeer pedagogiek, ik heb goed contact met mijn klasgenoten (voor zover dat nu online kan) en ik begeleid jongeren met autisme en dit gaat allemaal heel erg goed. Ik vind mijn studie en werk leuk, voel me best wel energiek, ben niet extreem moe en daarnaast hou ik nog tijd en energie over om belangrijke mensen om mij heen te kunnen zien.
Het gaat nu ondertussen zo goed met me dat ik wel eens twijfel aan mijn autisme. Nu ik alles zo opgeschreven heb, denk ik ja, die diagnose klopt wel.
Maar nu ik weer zo stabiel ben denk ik hmm, wat is nu precies autisme en wat is mijn karakter? Als ik mezelf naast de jongeren op mijn werk zie, voel ik me geen 'autist'. Ik voel me dan haast ook bezwaard om mijn autisme bekend te maken. Zij hebben echt hulp nodig. Zij kunnen niet zonder hulp functioneren. Naast hen voel ik mij spontaan 'genezen' Aan mij is niks te zien. Ik oog sociaal en spontaan. Soms kost het veel energie, maar met de juiste mensen om mij heen kan ik ook voldoening en energie halen uit sociale contacten.
Voel ik me nu stabiel omdat ik nu op een manier leef die goed bij mij aansluit? Of mag ik serieus twijfels hebben aan mijn toen gestelde diagnose?
Ik ga wel voor de zekerheid, omdat ik dat zelf graag wil, in een herdiagnostiek. Maar dit is pas in september...
Soms zit ik echt in een tweestrijd.. Ik ben ooit, in mijn peutertijd, later nog achtste, gediagnosticeerd met autisme. Ik ben op dit moment een vrouw van 20 en ik twijfel soms of die diagnose (nog) wel klopt.
Als kind zijnde had ik veel gedragsproblemen. Ik kon slecht tegen veranderingen, had veel baat bij structuur, kon moeilijk contact maken met leeftijdsgenoten (deed dit vaak op een ruziezoekende manier) en kon echt soms heel boos worden als iets niet ging zoals ik wilde dat het ging. Ik had als kind zijnde een ambulant begeleider, maar zat wel op het regulier onderwijs.
Middelbare school (regulier) was alleen in het begin moeizaam. Ik snapte niet hoe je al het huiswerk moest indelen en daarom vond ik het eerste leerjaar best pittig. Wel had ik aansluiting met een paar klasgenoten en daaruit kan ik wel concluderen dat het sociaal-emotioneel steeds beter ging.
Ik heb 6 jaar op mijn middelbare school gezeten en heb daar 2 niveaus gedaan. Ik stroomde op en bleef een keer zitten. In de bovenbouw kreeg ik het zwaarder. Ik was na school steeds ontzettend moe, maar ik wist niet hoe dat kwam. In mijn laatste jaar zat ik in een klas waar iedereen wel normaal tegen elkaar en mij deed, maar echt aansluiting had ik niet meer. Ik was immers blijven zitten en de paar vriendinnen die ik had waren al van school af.
Het boeide mij toen echter niet. Zolang iedereen maar normaal bleef doen, had ik er vrede mee. Vaak ging ik in de mediatheek zitten tijdens lunchpauze. Aan de ene kant voor mijn rust, anderzijds wist ik nooit hoe ik me bij groepjes moest voegen. Zij kenden elkaar immers al jaren, kom daar dan maar als leek tussenstaan.
In mijn examenjaar zat ik tegen een burn-out aan en ik kreeg veel angsten. Dit is nu ondertussen 4 jaar geleden.
Ik heb ondertussen aan mezelf gewerkt, woon ondertussen op kamers (geen sociaal huis iedereen doet z'n ding) en ik studeer pedagogiek, ik heb goed contact met mijn klasgenoten (voor zover dat nu online kan) en ik begeleid jongeren met autisme en dit gaat allemaal heel erg goed. Ik vind mijn studie en werk leuk, voel me best wel energiek, ben niet extreem moe en daarnaast hou ik nog tijd en energie over om belangrijke mensen om mij heen te kunnen zien.
Het gaat nu ondertussen zo goed met me dat ik wel eens twijfel aan mijn autisme. Nu ik alles zo opgeschreven heb, denk ik ja, die diagnose klopt wel.
Maar nu ik weer zo stabiel ben denk ik hmm, wat is nu precies autisme en wat is mijn karakter? Als ik mezelf naast de jongeren op mijn werk zie, voel ik me geen 'autist'. Ik voel me dan haast ook bezwaard om mijn autisme bekend te maken. Zij hebben echt hulp nodig. Zij kunnen niet zonder hulp functioneren. Naast hen voel ik mij spontaan 'genezen' Aan mij is niks te zien. Ik oog sociaal en spontaan. Soms kost het veel energie, maar met de juiste mensen om mij heen kan ik ook voldoening en energie halen uit sociale contacten.
Voel ik me nu stabiel omdat ik nu op een manier leef die goed bij mij aansluit? Of mag ik serieus twijfels hebben aan mijn toen gestelde diagnose?
Ik ga wel voor de zekerheid, omdat ik dat zelf graag wil, in een herdiagnostiek. Maar dit is pas in september...
zaterdag 17 april 2021 om 19:53
Particulier, ja. Als je dus zelf betaalt. Om het vergoed te krijgen heb je een GGZ-traject nodig en dat kan ook bij zelfstandig werkende psychologen. Alle zelfstandig werkende psychologen hebben hier een aanmeldstop voor de vergoede trajecten. En met alle respect, maar als je als zelfstandig werkend psycholoog alleen particuliere trajecten kan aanbieden dan heb je dus niet de juiste registraties.
zaterdag 17 april 2021 om 20:59
MrsLady schreef: ↑17-04-2021 19:53Particulier, ja. Als je dus zelf betaalt. Om het vergoed te krijgen heb je een GGZ-traject nodig en dat kan ook bij zelfstandig werkende psychologen. Alle zelfstandig werkende psychologen hebben hier een aanmeldstop voor de vergoede trajecten. En met alle respect, maar als je als zelfstandig werkend psycholoog alleen particuliere trajecten kan aanbieden dan heb je dus niet de juiste registraties.
Wat een vreemde conclusie.
Maar goed. Er wordt gedaan of er gewoon geen hulp is, maar dat is dus niet zo.
zaterdag 17 april 2021 om 21:30
Kunt het een vreemde conclusie noemen. Dat is wel hoe de vork uiteindelijk vaak in de steel zit. Iedereen kan zichzelf psycholoog noemen, want dat is geen beschermd beroep. Met de goede registraties kan je gewoon vergoede trajecten aanbieden.
Je zegt dat het niet zo is, maar de ervaringen van TO en mij zijn dus duidelijk wel zo. Waar baseer jij dan op dat er wel voldoende hulp voorhanden is zonder lange wachttijden?
zaterdag 17 april 2021 om 21:47
MrsLady schreef: ↑17-04-2021 21:30Kunt het een vreemde conclusie noemen. Dat is wel hoe de vork uiteindelijk vaak in de steel zit. Iedereen kan zichzelf psycholoog noemen, want dat is geen beschermd beroep. Met de goede registraties kan je gewoon vergoede trajecten aanbieden.
Je zegt dat het niet zo is, maar de ervaringen van TO en mij zijn dus duidelijk wel zo. Waar baseer jij dan op dat er wel voldoende hulp voorhanden is zonder lange wachttijden?
De websites van psychologen die zeggen geen wachtlijsten te hebben. Ik ga er niet vanuit dat ze liegen.
Als er geen sprake is van een crisissituatie (maar ‘gewoon’ vastlopen zoals in het geval van TO) kun je gewoon bij de huisarts terecht en is er ook echt hulp ter overbrugging van wachtlijsten. Dat is dan misschien niet direct de therapie die je wilt of die het meest geschikt is, maar er ís hulp.
zaterdag 17 april 2021 om 21:49
Jij bent een van de mensen op dit forum bij wie ik het totaal niet verwacht had.lollypopje schreef: ↑17-04-2021 11:13Ik heb autisme en ben behoorlijk extravert en sociaal. Totaal niet het cliché dus
Maar hoe zit dat dan met dat kopieergedrag, hoe ver gaat dat? Want ik kopieer ook. Doen we dat niet allemaal? Geen mens weet toch ‘vanzelf’ wat sociaal wenselijk is?
zaterdag 17 april 2021 om 21:58
Ja, die voorbeelden vind ik best lastig om te lezen. Die herken ik vrijwel allemaal bij mezelf.
zaterdag 17 april 2021 om 21:59
Daarom duurde het ook tot mijn dertigste voor ik eindelijk de diagnose kreeg
Had altijd wel kenmerken, maar niemand bedacht dat het meer zou kunnen zijn dan dat.Veel mensen pikken het onbewust op. Waar veel kinderen zich aanpasten aan de groep koste mij dat meer moeite. Komt door een combinatie van redenen; niet door hebben wat de groep verwacht, niet doorhebben dat ik me kennelijk anders gedroeg, en daarbij ook niet beseffen dat dat raar werd gevonden. Tegen de tijd dat ik dat wel besefte, kon ik me ook niet aanpassen want ik wist niet hoe. Als ik dat wel deed, kwam het net zo onnatuurlijk over als dat het voor mij voelde.
Tegenwoordig zijn die dingen geen probleem meer, omdat ik bij mijn vrienden gewoon mijzelf kan zijn
Kopieergedrag tegenwoordig uit zich vooral dat ik eigenlijk afwacht wat de ander doet en dat volg. Als ik mij niet vertrouwd voel bij iemand, zal ik nooit het voortouw kunnen nemen. Ik ga dan namelijk ontzettend in mijn hoofd zitten en nadenken over mijn gedrag en mijn keuzes. Wat zich uit in suffe dingen zoals dat als de ander een cappuccino besteld ik dat ook doe, maar als die een latte neemt, dan neem ik ook een latte
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
zaterdag 17 april 2021 om 22:00
Ja, ik ken die sites dus niet. Niet in de regio waar ik woon en werk dan althans. Behalve van mensen die onvoldoende registraties hebben. Hulp ter overbrugging van de wachtlijsten is POH-GGZ. Die had bij mij ook een enorme wachtlijst en vond de huisarts bij mij bijvoorbeeld ook niet geschikt. En ik had geen crisissituatie en kwam dus inderdaad "gewoon" bij de huisarts terecht en die heeft moeten leuren om me ergens binnen te krijgen. Dus blijf benieuwd waar jij deze informatie allemaal vandaan hebt. Behalve van wat sites die zeggen geen wachtlijsten te hebben, maar waarbij ik dus niet teruglees dat het ook psychologen zijn met voldoende registraties.OohBoy schreef: ↑17-04-2021 21:47De websites van psychologen die zeggen geen wachtlijsten te hebben. Ik ga er niet vanuit dat ze liegen.
Als er geen sprake is van een crisissituatie (maar ‘gewoon’ vastlopen zoals in het geval van TO) kun je gewoon bij de huisarts terecht en is er ook echt hulp ter overbrugging van wachtlijsten. Dat is dan misschien niet direct de therapie die je wilt of die het meest geschikt is, maar er ís hulp.
zaterdag 17 april 2021 om 22:03
Particulier is er inderdaad 'genoeg' hulp te vinden. Maar dan betaal je vaak al zo €80,00 voor een sessie. Ik ben zelf een jaar, wekelijks in therapie geweest. Kun je nagaan hoe duur dat is als je het via de particuliere weg doet! Via een doorverwijzing van de huisarts heb je vaak te maken met mega wachttijden. Afhankelijk van waar je woont. En daarnaast kun je niet overal waar je maar wilt in behandeling. Iemand zei toen tegen mij, je kunt ook naar ... Dat is wel 1,5 uur rijden, maar dan heb je wel hulp. Maar ook dat wordt vaak nog niet eens vergoed, het hangt ervan af hoe je verzekerd bent ook. Ik wil dus mogelijk die herdiagnostiek in gaan, maar daarvoor heb ik ook mijn hele verzekering voor moeten omgooien. Anders kon ik daar niet eens terecht.
De meeste mensen in NL die echt acuut hulp nodig hebben zijn mensen die over het algemeen wat lager opgeleid zijn. Deze mensen hebben geen geld voor particuliere zorg. En de wachttijden voor de GGZ, ook al vaak basisggz zijn echt om te huilen.
zaterdag 17 april 2021 om 22:12
Mooi omschreven, denk dat het kloptSaivash schreef: ↑16-04-2021 20:01Dit twijfelen er aan, het zeker willen weten of het wel zo is en in de behoefte om in hokjes te denken, past dan wel weer allemaal heel erg bij autisme
Ik zou er niet te veel mee bezig zijn of het wel of niet zo is (zegt de autist die al tientallen jaren ervaring hiermee heeft
Ik denk dat je gewoon heel goed je balans hebt gevonden, maar altijd moet blijven waken voor je ‘breekbaarheid’ op bepaalde vlakken.
zaterdag 17 april 2021 om 22:19
Hier ook heel erg mee eens.impala schreef: ↑17-04-2021 13:43Ik denk echt dat je daar niks aan gaat hebben. Fijn dat je het nu goed gaat, waarschijnlijk zit je in een goed ritme nu en doe je iets dat bij je past.
Als je merkt dat je weer vastloopt kun je beter gaan uitzoeken hoe dat komt, wat er veranderd is in je leven, dan weer een nieuw diagnosetraject ingaan.
Als je de diagnose gewoon laat staan, heb je ook weer makkelijker toegang tot hulp als je dat weer eens nodig gaat hebben lijkt mij. Stel er komt nu uit dat je (net) te laag scoort voor de diagnose en je loopt weer vast, dan zou je wsl wéér opnieuw gediagnosticeerd moeten worden. Ben je weer maanden verder voor je echt hulp kan krijgen.
Er komen nog genoeg live events op je pad die stress gaan opleveren.
zondag 18 april 2021 om 01:00
Wanneer je 1 persoon met autisme hebt ontmoet.....dan heb je 1 persoon met autisme ontmoet.
Net zoals alle andere mensen op aarde, is iedereen met autisme ook compleet uniek.
Weet je wat ik nogal vreemd vind? Dat je denkt dat autisme betekent dat alles moeizaam gaat in het leven en je overal moeite hebt met dingen/mensen/situaties.
Genoeg autisten die enorm succesvol zijn.
Ik ben hardstikke autistisch. Mijn vader ook, en mijn kind ook. En alle drie zijn we compleet anders. Mijn vader is helaas drugsverslaafde, heeft geen vrienden, kan niet voor een baas werken. Hij kan ook alleen maar over zijn eigen leven en interesses praten. Toch wil hij graag onder de mensen zijn. Maar het lukt hem gewoon niet om zich aan te passen. Helaas heeft mijn oudere zus het contact verbroken. En spreek ik haar ook amper ( want ik lijk te veel op hem).
Ik zie de wereld niet moeizaam, ik zie het anders. Mijn jeugd was niet zo leuk. Veel gedragstherapie, depressie etc. Maar als volwassen vrouw doe ik het prima. Heb een leuke unieke baan, een leuke man, een gezin, vrienden. Snap ik alles en iedereen altijd? Nee, maar dat doen andere mensen ook niet. Zien ze het aan mij? Ja, soms wel. Ik hou er een "aparte" gedachtegang op na. Maar dat is prima. Mijn vrienden zeggen ook wel eens "vreemde" dingen. We lachen er om.
Zij waarderen mij enorm omdat ik een situatie meestal beter evalueer en analyseer dan meeste mensen. Ik geef dan ook gewoon advies zonder filter. praktisch, efficient. En zij helpen mij door een gesprek heen wanneer ik even niet weet wat het "juiste" antwoord is ,of de juiste reactie moet zijn in sociale kringen. Geweldig toch?
Niks is kapot. Alles werkt naar behoren. Ben je gelukkig? Dat is pas belangrijk.
Net zoals alle andere mensen op aarde, is iedereen met autisme ook compleet uniek.
Weet je wat ik nogal vreemd vind? Dat je denkt dat autisme betekent dat alles moeizaam gaat in het leven en je overal moeite hebt met dingen/mensen/situaties.
Genoeg autisten die enorm succesvol zijn.
Ik ben hardstikke autistisch. Mijn vader ook, en mijn kind ook. En alle drie zijn we compleet anders. Mijn vader is helaas drugsverslaafde, heeft geen vrienden, kan niet voor een baas werken. Hij kan ook alleen maar over zijn eigen leven en interesses praten. Toch wil hij graag onder de mensen zijn. Maar het lukt hem gewoon niet om zich aan te passen. Helaas heeft mijn oudere zus het contact verbroken. En spreek ik haar ook amper ( want ik lijk te veel op hem).
Ik zie de wereld niet moeizaam, ik zie het anders. Mijn jeugd was niet zo leuk. Veel gedragstherapie, depressie etc. Maar als volwassen vrouw doe ik het prima. Heb een leuke unieke baan, een leuke man, een gezin, vrienden. Snap ik alles en iedereen altijd? Nee, maar dat doen andere mensen ook niet. Zien ze het aan mij? Ja, soms wel. Ik hou er een "aparte" gedachtegang op na. Maar dat is prima. Mijn vrienden zeggen ook wel eens "vreemde" dingen. We lachen er om.
Zij waarderen mij enorm omdat ik een situatie meestal beter evalueer en analyseer dan meeste mensen. Ik geef dan ook gewoon advies zonder filter. praktisch, efficient. En zij helpen mij door een gesprek heen wanneer ik even niet weet wat het "juiste" antwoord is ,of de juiste reactie moet zijn in sociale kringen. Geweldig toch?
Niks is kapot. Alles werkt naar behoren. Ben je gelukkig? Dat is pas belangrijk.
zondag 18 april 2021 om 10:07
Mooi omschreven. Je hebt een goed punt.Universeinmotion schreef: ↑18-04-2021 01:00
Weet je wat ik nogal vreemd vind? Dat je denkt dat autisme betekent dat alles moeizaam gaat in het leven en je overal moeite hebt met dingen/mensen/situaties.
Genoeg autisten die enorm succesvol zijn.
In combinatie met het verhaal en de voorbeelden van TO, de mogelijke stressvolle situaties die nog op haar pad komen (dat heeft iedereen in zijn leven), en de weg die het kost om dan weer hulp te krijgen zou ik niet voor een nieuw diagnosetraject kiezen.
Als er nu geen sprake van 'lijdensdruk' is dan krijg je geen dsm diagnose. En volgens mij is daar nu sprake van. Op korte termijn heb je dan bewijs dat je niet binnen de dsm valt. Op lange termijn mogelijk geen hulp. Ik zal het nog een tijd aankijken (wat doet een baan na afstuderen, een eigen huis, evt gezin etc met je?)
(Ook je eigen verhaal is mooi beschreven, knap!)
zondag 18 april 2021 om 10:20
@UniverseInMotion
Ik herken veel in wat je schrijft. Ik zeg zelf vaak dat mijn autisme geen beperking is (daarom heb ik ook moeite met de term stoornis), maar dat ik beperking heb door mijn autisme. Ik heb echter ook kwaliteiten daardoor, die anderen niet hebben.
Ik ben niet minder. Mijn hoofd werkt anders, daardoor is functioneren in een maatschappij die daar niet is op ingericht soms best lastig, maar toch zou ik niet anders willen zijn. De positieve kanten vind ik een verrijking en bovenal maakt het mij tot wie ik ben.
Ik herken veel in wat je schrijft. Ik zeg zelf vaak dat mijn autisme geen beperking is (daarom heb ik ook moeite met de term stoornis), maar dat ik beperking heb door mijn autisme. Ik heb echter ook kwaliteiten daardoor, die anderen niet hebben.
Ik ben niet minder. Mijn hoofd werkt anders, daardoor is functioneren in een maatschappij die daar niet is op ingericht soms best lastig, maar toch zou ik niet anders willen zijn. De positieve kanten vind ik een verrijking en bovenal maakt het mij tot wie ik ben.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
zondag 18 april 2021 om 21:42
Zeg nou heel eerlijk, het is toch ook gewoon nooit saai in jouw hoofd? haha!lollypopje schreef: ↑18-04-2021 10:20@UniverseInMotion
Ik herken veel in wat je schrijft. Ik zeg zelf vaak dat mijn autisme geen beperking is (daarom heb ik ook moeite met de term stoornis), maar dat ik beperking heb door mijn autisme. Ik heb echter ook kwaliteiten daardoor, die anderen niet hebben.
Ik ben niet minder. Mijn hoofd werkt anders, daardoor is functioneren in een maatschappij die daar niet is op ingericht soms best lastig, maar toch zou ik niet anders willen zijn. De positieve kanten vind ik een verrijking en bovenal maakt het mij tot wie ik ben.
Mijn man zegt altijd ( wanneer ik weer eens over iets heel willekeurigs begin in het midden van een, volgens hem, nogal eenzijdig gesprek)
" Jouw beleveniswereld, het is net alsof ik de deur bij je open doe, en in een bloemenveld sta. Loop ik even de kamer uit om te plassen en kom ik terug, dan sta ik ineens bovenaan op een berg, pak ik een glas water, draai ik mij om, en alles is weer anders. Je bent altijd alles en overal, precies waar jij hoort te zijn, maar ik ben in de war'.
Hij vindt het meestal vermakelijk
Ik ook 
zondag 18 april 2021 om 21:58
Nope, nooit saaiUniverseinmotion schreef: ↑18-04-2021 21:42Zeg nou heel eerlijk, het is toch ook gewoon nooit saai in jouw hoofd? haha!
Mijn man zegt altijd ( wanneer ik weer eens over iets heel willekeurigs begin in het midden van een, volgens hem, nogal eenzijdig gesprek)
" Jouw beleveniswereld, het is net alsof ik de deur bij je open doe, en in een bloemenveld sta. Loop ik even de kamer uit om te plassen en kom ik terug, dan sta ik ineens bovenaan op een berg, pak ik een glas water, draai ik mij om, en alles is weer anders. Je bent altijd alles en overal, precies waar jij hoort te zijn, maar ik ben in de war'.
Hij vindt het meestal vermakelijk
Mooie omschrijving van je man en ook best herkenbaar.
Ik had altijd het beeld van de stille weinig pratende autist. Toen las ik het boek van Annelies Spek waarin ze ook schrijft over de autist die juist niet kan stoppen met praten, want alles inclusief alle zijpaden is belangrijk. Waarbij het some een wonder is als ik de weg nog terug vind naar het oorspronkelijke onderwerp. En dat gebeurd ook in mijn hoofd als er geen gesprekspartner is
Ik maak altijd overal connecties en leg de, voor anderen, vreemdste verbanden
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
zondag 18 april 2021 om 22:51
Yep, tot grote irritatie van mijn moeder en zuslollypopje schreef: ↑18-04-2021 21:58Nope, nooit saai
Mooie omschrijving van je man en ook best herkenbaar.
Ik had altijd het beeld van de stille weinig pratende autist. Toen las ik het boek van Annelies Spek waarin ze ook schrijft over de autist die juist niet kan stoppen met praten, want alles inclusief alle zijpaden is belangrijk. Waarbij het some een wonder is als ik de weg nog terug vind naar het oorspronkelijke onderwerp. En dat gebeurd ook in mijn hoofd als er geen gesprekspartner is
Mijn beleveniswereld is die van mij, en heb niemand anders nodig om daar happy te zijn.
Wat ik soms wel moeilijk vind, omdat mijn man soms natuurlijk andere behoeftes heeft.
Gelukkig kunnen we hele lange "vreemde", diepe gesprekken voeren over willekeurige onderwerpen. En hij zegt eigenlijk nooit " nu is het genoeg".
En we hebben dezelde soort humor. Sarcasme is leuk wanneer ik me mentaal kan voorbereiden. Woordgrapjes zijn mijn favoriet.
Hij vindt het geweldig om heel serieus binnen te komen en me van is belachelijks te beschuldigen. Om daarna volledig in tranen uit te basten van het lachen door mijn passievolle verdediging. Woest ben ik dan
En zijpaden zijn ook heel erg belangrijk. Geen ontdekkning is gedaan door lineare gedachtegang...denk ik zo
maandag 19 april 2021 om 10:40
Ik vind andere belevingswerelden ook machtig interessant. Dus heb regelmatig mooie diepgaande gesprekken met vrienden en kennissen.
Het wordt pas lastig als het onderwerp aan de oppervlakte blijft. Als het over iets gaat dat mij ook boeit is dat niet erg, maar als dat niet zo is dan is dat heel lastig. Heb ik met sommige familieleden. Hun interesses zijn niet de mijne, en viseversa, en omdat zij niet de behoefte lijken te hebben wat de diepte in te gaan blijft het hangen. Maargoed daar hebben niet autisten vast ook last van.
Ik ben ook dol op sarcasme. Ben er zelf heel goed in en als ik mensen ken pik ik het bij hen ook wel op. Mijn enige probleem is dat zelfs als ik het door heb, ik automatisch nog steeds serieus reageer Weet gewoon niet hoe anders. Waardoor de ander weer denkt dat ik de grap heb gemist
Het wordt pas lastig als het onderwerp aan de oppervlakte blijft. Als het over iets gaat dat mij ook boeit is dat niet erg, maar als dat niet zo is dan is dat heel lastig. Heb ik met sommige familieleden. Hun interesses zijn niet de mijne, en viseversa, en omdat zij niet de behoefte lijken te hebben wat de diepte in te gaan blijft het hangen. Maargoed daar hebben niet autisten vast ook last van.
Ik ben ook dol op sarcasme. Ben er zelf heel goed in en als ik mensen ken pik ik het bij hen ook wel op. Mijn enige probleem is dat zelfs als ik het door heb, ik automatisch nog steeds serieus reageer
Weet gewoon niet hoe anders. Waardoor de ander weer denkt dat ik de grap heb gemist
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
