Soms twijfelen aan autisme

16-04-2021 19:43 93 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,

Soms zit ik echt in een tweestrijd.. Ik ben ooit, in mijn peutertijd, later nog achtste, gediagnosticeerd met autisme. Ik ben op dit moment een vrouw van 20 en ik twijfel soms of die diagnose (nog) wel klopt.

Als kind zijnde had ik veel gedragsproblemen. Ik kon slecht tegen veranderingen, had veel baat bij structuur, kon moeilijk contact maken met leeftijdsgenoten (deed dit vaak op een ruziezoekende manier) en kon echt soms heel boos worden als iets niet ging zoals ik wilde dat het ging. Ik had als kind zijnde een ambulant begeleider, maar zat wel op het regulier onderwijs.

Middelbare school (regulier) was alleen in het begin moeizaam. Ik snapte niet hoe je al het huiswerk moest indelen en daarom vond ik het eerste leerjaar best pittig. Wel had ik aansluiting met een paar klasgenoten en daaruit kan ik wel concluderen dat het sociaal-emotioneel steeds beter ging.
Ik heb 6 jaar op mijn middelbare school gezeten en heb daar 2 niveaus gedaan. Ik stroomde op en bleef een keer zitten. In de bovenbouw kreeg ik het zwaarder. Ik was na school steeds ontzettend moe, maar ik wist niet hoe dat kwam. In mijn laatste jaar zat ik in een klas waar iedereen wel normaal tegen elkaar en mij deed, maar echt aansluiting had ik niet meer. Ik was immers blijven zitten en de paar vriendinnen die ik had waren al van school af.
Het boeide mij toen echter niet. Zolang iedereen maar normaal bleef doen, had ik er vrede mee. Vaak ging ik in de mediatheek zitten tijdens lunchpauze. Aan de ene kant voor mijn rust, anderzijds wist ik nooit hoe ik me bij groepjes moest voegen. Zij kenden elkaar immers al jaren, kom daar dan maar als leek tussenstaan.

In mijn examenjaar zat ik tegen een burn-out aan en ik kreeg veel angsten. Dit is nu ondertussen 4 jaar geleden.
Ik heb ondertussen aan mezelf gewerkt, woon ondertussen op kamers (geen sociaal huis iedereen doet z'n ding) en ik studeer pedagogiek, ik heb goed contact met mijn klasgenoten (voor zover dat nu online kan) en ik begeleid jongeren met autisme en dit gaat allemaal heel erg goed. Ik vind mijn studie en werk leuk, voel me best wel energiek, ben niet extreem moe en daarnaast hou ik nog tijd en energie over om belangrijke mensen om mij heen te kunnen zien.

Het gaat nu ondertussen zo goed met me dat ik wel eens twijfel aan mijn autisme. Nu ik alles zo opgeschreven heb, denk ik ja, die diagnose klopt wel.
Maar nu ik weer zo stabiel ben denk ik hmm, wat is nu precies autisme en wat is mijn karakter? Als ik mezelf naast de jongeren op mijn werk zie, voel ik me geen 'autist'. Ik voel me dan haast ook bezwaard om mijn autisme bekend te maken. Zij hebben echt hulp nodig. Zij kunnen niet zonder hulp functioneren. Naast hen voel ik mij spontaan 'genezen' Aan mij is niks te zien. Ik oog sociaal en spontaan. Soms kost het veel energie, maar met de juiste mensen om mij heen kan ik ook voldoening en energie halen uit sociale contacten.
Voel ik me nu stabiel omdat ik nu op een manier leef die goed bij mij aansluit? Of mag ik serieus twijfels hebben aan mijn toen gestelde diagnose?

Ik ga wel voor de zekerheid, omdat ik dat zelf graag wil, in een herdiagnostiek. Maar dit is pas in september...
Flowerpowerrrr schreef:
16-04-2021 20:18
Dank je wel voor jouw verhaal! Fijn om te lezen dat ik hierin niet de enige ben. Ik denk, als ik alles bij elkaar optel, dat de diagnose wel terecht is gesteld ook, maar dat ik mezelf wel dusdanig goed heb ontwikkeld, dat de diagnose (lees symptomen) nu heel erg op de achtergrond staan. Maar soms voelt het alsof ik nog eenmalig die bevestiging nodig heb. Juist omdat ik nu volwassen ben en je ondertussen de DSM-5 hebt i.p.v. 4... Anderzijds word je diagnose gesteld vanuit de DSM-4 nu wel gewoon meegenomen en is het niet zo dat deze ineens vervalt. En autisme heb je in principe wel je hele leven.

Maar inderdaad, stel ze zeggen nu ineens dat ik nu niet die diagnose zou krijgen, dan weet ik eigenlijk niet of dat me beter zal doen.

Ik denk dat ik vooral op zoek ben naar iemand die nogmaals realistisch, vanuit een ander perspectief, meekijkt naar mijn huidige situatie. Ik wil weten of zij dingen aan mij zien/opmerken die ik wellicht zelf over het hoofd zie. Wel ook omdat ik nog we regelmatig bang ben voor een terugval.
Heb je zelf al eens de DSM-5 erbij gepakt (zal je in het kader van je studie wel ergens kunnen inzien misschien) en de criteria gelezen? Ik kan 'm voor mezelf dan namelijk wel afvinken. Moet wel wat verder denken dan de standaard voorbeelden op met name het sociale gebied, maar dat is normaal bij vrouwen met autisme. En zeker omdat het dus ook bij mij op de achtergrond staat tegenwoordig.

Voor een terugval blijf ik ook bang, maar daar zou ik niet minder bang voor worden als ik de diagnose niet meer heb. Ik zou dus goed gaan kijken wat het je kan opbrengen als je de diagnose kwijt raakt. Want bedenk dat je daarmee dus inderdaad ook andere privileges kwijtraakt zoals het mogen maken van toetsen in een kleinere ruimte.
En heel belangrijk denk ik dat je naar een centrum of psycholoog gaat die gespecialiseerd zijn in autisme (en met name autisme bij vrouwen). Want als je er zelf zo weinig last van hebt dan zullen ze hele goede vragen moeten stellen en veel kennis moeten hebben van het kunnen camoufleren en dergelijke om jou een gedegen antwoord te geven. Er zijn helaas ook heel veel instanties die doen alsof ze er wel verstand van hebben, want het is gewoon één van de DSM-diagnoses, maar in de praktijk eigenlijk alleen de klassieke voorbeelden er uit kunnen halen zo ongeveer.
Alle reacties Link kopieren
MrsLady schreef:
16-04-2021 20:36
Heb je zelf al eens de DSM-5 erbij gepakt (zal je in het kader van je studie wel ergens kunnen inzien misschien) en de criteria gelezen? Ik kan 'm voor mezelf dan namelijk wel afvinken. Moet wel wat verder denken dan de standaard voorbeelden op met name het sociale gebied, maar dat is normaal bij vrouwen met autisme. En zeker omdat het dus ook bij mij op de achtergrond staat tegenwoordig.

Voor een terugval blijf ik ook bang, maar daar zou ik niet minder bang voor worden als ik de diagnose niet meer heb. Ik zou dus goed gaan kijken wat het je kan opbrengen als je de diagnose kwijt raakt. Want bedenk dat je daarmee dus inderdaad ook andere privileges kwijtraakt zoals het mogen maken van toetsen in een kleinere ruimte.
En heel belangrijk denk ik dat je naar een centrum of psycholoog gaat die gespecialiseerd zijn in autisme (en met name autisme bij vrouwen). Want als je er zelf zo weinig last van hebt dan zullen ze hele goede vragen moeten stellen en veel kennis moeten hebben van het kunnen camoufleren en dergelijke om jou een gedegen antwoord te geven. Er zijn helaas ook heel veel instanties die doen alsof ze er wel verstand van hebben, want het is gewoon één van de DSM-diagnoses, maar in de praktijk eigenlijk alleen de klassieke voorbeelden er uit kunnen halen zo ongeveer.
Aan de andere kant is het weer de vraag of die specialisten in autisme (al dan niet bij vrouwen) weer niet óverdiagnosticeren. Vergelijkbaar met wat er nu gedacht wordt over Adhd Centraal.
Het blijft een lastig verhaal met veel onzekerheden omdat we gewoon niet exact weten wat autisme is en het ook niet objectief meetbaar is.
impala wijzigde dit bericht op 16-04-2021 20:42
3.53% gewijzigd
.
Alle reacties Link kopieren
Wat jij schrijft had ik precies zo kunnen schrijven (alhoewel mijn diagnose pas in de pubertijd kwam). Het voelt dan net alsof je op een soort grensgebied zit. Alsof je autisme aan en autisme uit kunt hebben. Ik vermoed dat ik mijzelf copingtechnieken heb aangeleerd waardoor er in veel situaties niets aan de hand lijkt. Want ik zorg zelf voor de rust in mijn hoofd. Pas wanneer er veel veranderingen en stress op mijn pad komen, krijg ik daar last van. Maar niet-autisten hebben toch ook wel eens last van stress?

Bij sommige autisten komt de (sociale) ontwikkeling wel langzamer op gang dan bij de meeste mensen, maar die ontwikkeling blijft ook gewoon doorgaan. Dus daarom kan iemand op jonge leeftijd het label autisme krijgen terwijl ze dat later ontgroeien. Best logisch eigenlijk, want geen mens blijft hetzelfde. Voor je gemoedsrust kan herdiagnostiek een goed idee zijn.
Alle reacties Link kopieren
Emblema schreef:
16-04-2021 20:42
Wat jij schrijft had ik precies zo kunnen schrijven (alhoewel mijn diagnose pas in de pubertijd kwam). Het voelt dan net alsof je op een soort grensgebied zit. Alsof je autisme aan en autisme uit kunt hebben. Ik vermoed dat ik mijzelf copingtechnieken heb aangeleerd waardoor er in veel situaties niets aan de hand lijkt. Want ik zorg zelf voor de rust in mijn hoofd. Pas wanneer er veel veranderingen en stress op mijn pad komen, krijg ik daar last van. Maar niet-autisten hebben toch ook wel eens last van stress?

Bij sommige autisten komt de (sociale) ontwikkeling wel langzamer op gang dan bij de meeste mensen, maar die ontwikkeling blijft ook gewoon doorgaan. Dus daarom kan iemand op jonge leeftijd het label autisme krijgen terwijl ze dat later ontgroeien. Best logisch eigenlijk, want geen mens blijft hetzelfde. Voor je gemoedsrust kan herdiagnostiek een goed idee zijn.
Dat denk ik dus juist niet. Voor je gemoedsrust is het volgens mij beter om niet teveel waarde te hechten aan de diagnose. Want die verandert helemaal niks aan jou en hoe je functioneert.
En of je nou een autisme diagnose hebt of niet, je zal toch moeten leren en ondervinden hoe jij als specifiek persoon het beste functioneert en wat jou wel en niet goed doet. En dat zal ook niet in alle omstandigheden en levensfases hetzelfde zijn.
impala wijzigde dit bericht op 16-04-2021 20:57
11.16% gewijzigd
.
Alle reacties Link kopieren
impala schreef:
16-04-2021 20:44
Dat denk ik dus juist niet. Voor je gemoedsrust is het volgens mij beter om niet teveel waarde te hechten aan de diagnose. Want die verandert helemaal niks aan jou en hoe je functioneert.
Ja dat is ook waar, het verandert niets aan hoe iemand is. De acceptatie van wie je bent als eigen persoon is het belangrijkst. Of dat nu met of zonder label is want we zijn toch allemaal anders. Persoonlijk zou ik mezelf ook niet willen laten herdiagnosticeren omdat ik dankzij verworven zelfinzicht weet hoe ik mijn leven op de beste manier moet leiden.
Alle reacties Link kopieren
Emblema schreef:
16-04-2021 20:53
Ja dat is ook waar, het verandert niets aan hoe iemand is. De acceptatie van wie je bent als eigen persoon is het belangrijkst. Of dat nu met of zonder label is want we zijn toch allemaal anders. Persoonlijk zou ik mezelf ook niet willen laten herdiagnosticeren omdat ik dankzij verworven zelfinzicht weet hoe ik mijn leven op de beste manier moet leiden.
Zie mijn toevoeging :)
.
Alle reacties Link kopieren
En heel belangrijk denk ik dat je naar een centrum of psycholoog gaat die gespecialiseerd zijn in autisme (en met name autisme bij vrouwen). Want als je er zelf zo weinig last van hebt dan zullen ze hele goede vragen moeten stellen en veel kennis moeten hebben van het kunnen camoufleren en dergelijke om jou een gedegen antwoord te geven. Er zijn helaas ook heel veel instanties die doen alsof ze er wel verstand van hebben, want het is gewoon één van de DSM-diagnoses, maar in de praktijk eigenlijk alleen de klassieke voorbeelden er uit kunnen halen zo ongeveer.
[/quote]

Ik sta op dit moment op een wachtlijst bij het autisme expertise centrum van Annelies Spek. Zij heeft ook een boek geschreven over autisme bij volwassenen. En hier herkende ik me dan wél weer aardig in.

Maar gezien jullie reacties weet ik nog niet helemaal zeker of ik het wel ga voortzetten. Hier kan ik nog wel een geruime tijd over nadenken, want ik sta toch nog op de wachtlijst.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb mijn diagnose pas laat gekregen (20e, nu 23) maar wil je wel heel veel succes wensen in je traject, wat je ook besluit te doen!

Diagnoses kunnen zoveel deurtjes openen maar ook zoveel deurtjes keihard dicht gooien, lastig soms bij wie je wel of niet wat kan zeggen over je evt diagnose.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
Alle reacties Link kopieren
Emblema schreef:
16-04-2021 20:42
Wat jij schrijft had ik precies zo kunnen schrijven (alhoewel mijn diagnose pas in de pubertijd kwam). Het voelt dan net alsof je op een soort grensgebied zit. Alsof je autisme aan en autisme uit kunt hebben. Ik vermoed dat ik mijzelf copingtechnieken heb aangeleerd waardoor er in veel situaties niets aan de hand lijkt. Want ik zorg zelf voor de rust in mijn hoofd. Pas wanneer er veel veranderingen en stress op mijn pad komen, krijg ik daar last van. Maar niet-autisten hebben toch ook wel eens last van stress?

Ja precies zoals jij het nu ook hebt omschreven ervaar ik het ook. Alsof het inderdaad soms aan en uit staat. Vooral bij overgangsfases met veel veranderingen waar ik me niet 100% op kan voorbereiden gaat het mis. (Zoals verhuizen, nieuwe school, nieuwe studie etc). Ik kan prima tegen veranderingen, als ik het alternatief volledig kloppend kan voorbereiden. Maar dat is niet altijd mogelijk. En als er dan teveel van dat soort veranderingen zijn (ik ging studeren+ op kamers) gaat het mis.
Ondertussen ben ik geland en voel ik me weer een jaar stabiel.
En wat betreft stress heb ik ook zoiets van ja, iedereen ervaart wel eens stress. Volgens familieleden ervaar ik meer stress dan zij gemiddeld, maar zelf zie ik dat niet. Ik weet niet beter dan dat het zo is.

Maar al met al.. dit vergelijkend met een klassiek autist, vallen mijn symptomen in het niet.
Alle reacties Link kopieren
Soms merk je het niet aan jezelf. Dat je nu beter kan omgaan met bepaalde zaken, maakt jou daarom niet minder autistisch dan vroeger. Je hebt waarschijnlijk leren camoufleren en/of hebt jouw omgeving afgestemd op wat voor jou aangenaam is.

Ikzelf heb ook de diagnose gekregen als kind en ook ik was van mening dat ze eigenlijk niet meer bij me past. Toch kreeg ik dit jaar al tweemaal de (niet ironische) vraag van twee verschillende mensen, die ik net een paar maanden kende, of ik soms autisme heb.
leeg
Flowerpowerrrr schreef:
16-04-2021 21:10
En heel belangrijk denk ik dat je naar een centrum of psycholoog gaat die gespecialiseerd zijn in autisme (en met name autisme bij vrouwen). Want als je er zelf zo weinig last van hebt dan zullen ze hele goede vragen moeten stellen en veel kennis moeten hebben van het kunnen camoufleren en dergelijke om jou een gedegen antwoord te geven. Er zijn helaas ook heel veel instanties die doen alsof ze er wel verstand van hebben, want het is gewoon één van de DSM-diagnoses, maar in de praktijk eigenlijk alleen de klassieke voorbeelden er uit kunnen halen zo ongeveer.
Ik sta op dit moment op een wachtlijst bij het autisme expertise centrum van Annelies Spek. Zij heeft ook een boek geschreven over autisme bij volwassenen. En hier herkende ik me dan wél weer aardig in.

Maar gezien jullie reacties weet ik nog niet helemaal zeker of ik het wel ga voortzetten. Hier kan ik nog wel een geruime tijd over nadenken, want ik sta toch nog op de wachtlijst.
[/quote]
Het autisme expertisecentrum van Annelies Spek is één van de beste centra qua autisme in Nederland vermoed ik, dus daar ga je zeker antwoord kunnen krijgen op je vragen vermoed ik.
impala schreef:
16-04-2021 20:39
Aan de andere kant is het weer de vraag of die specialisten in autisme (al dan niet bij vrouwen) weer niet óverdiagnosticeren. Vergelijkbaar met wat er nu gedacht wordt over Adhd Centraal.
Het blijft een lastig verhaal met veel onzekerheden omdat we gewoon niet exact weten wat autisme is en het ook niet objectief meetbaar is.
Ik denk dat voor beide wat te zeggen is. Dat zij overdiagnosticeren en ze bij meer algemene GGZ onderdiagnosticeren. Maar precies... uiteindelijk is het maar een diagnose op basis van wat criteria die een boek staan omschreven en waarvan we in Nederland hebben gezegd dat we dat boek hanteren.
Alle reacties Link kopieren
MrsLady schreef:
16-04-2021 22:20
Ik denk dat voor beide wat te zeggen is. Dat zij overdiagnosticeren en ze bij meer algemene GGZ onderdiagnosticeren. Maar precies... uiteindelijk is het maar een diagnose op basis van wat criteria die een boek staan omschreven en waarvan we in Nederland hebben gezegd dat we dat boek hanteren.
En hoe die criteria, die op zich al twijfelachtig zijn, worden gemeten is ook subjectief. Je kunt het gewoon niet echt meten.
Iemand als Annelies Spek gaat in feite nog verder en zegt dan: ook al voldoe je niet aan die criteria, je hebt het tóch. En of ze daar gelijk in heeft, dat weet eigenlijk niemand. Ik heb daar eerlijk gezegd ook mijn twijfels bij en beschouw haar wat dat betreft ook niet als dé autoriteit.
.
Ik beschouw haar ook zeker niet als dé autoriteit, maar wel als iemand die er heel veel onderzoek naar heeft gedaan en goed op de hoogte is van de laatste stand van zaken in de wetenschap. En dat vind ik wel belangrijk. Dat hebben ze in de algemene GGZ-teams vaak niet of minder. Maar uiteraard is het twijfelachtig hoe die criteria worden gemeten, want daar zijn geen eisen voor. Annelies Spek vaart, voor zover ik weet, op de laatste stand van zaken in de wetenschap en als daarmee iemand het kan hebben die niet 100% aan de criteria voldoet kan ik daar begrip voor opbrengen. Vroeger had je daar natuurlijk ook nog gewoon de categorie PDD-NOS voor.

Laten we sowieso niet alle diagnoses vergeten die in de GGZ sowieso gesteld worden om maar een DBC te kunnen openen, dus dat een diagnose wordt gesteld zonder dat iemand aan de criteria voldoet is niet ongebruikelijk.
Alle reacties Link kopieren
Dat ben ik wel met je eens hoor. Ik wilde alleen een kanttekening zetten bij een eerdere opmerking dat Annelies Spek zeker wel antwoord zal kunnen geven op de vragen van to omdat ze dé deskundige is en op het feit dat ze vaak als dé autoriteit wordt gezien. Ook haar diagnoses zijn arbitrair en ook zij kan niet met zekerheid zeggen of to 'het' heeft of niet.
Als autisme überhaupt al is wat de wetenschap op dit moment denkt/beschrijft . Ik denk zelf niet dat alle uitingsvormen onder 1 noemer kunnen worden geschaard. Dat is ook alleen maar gebeurd omdat een poging tot uitsplitsing in de praktijk ook geen stand hield. En als we het gaan hebben over een 'breed spectrum', zit iedereen daar wel ergens op.
impala wijzigde dit bericht op 16-04-2021 23:23
43.92% gewijzigd
.
Ik heb ook autisme, maar herken me niet in de twijfels die jij ervaart. Ik ben vrij laat gediagnosticeerd. Omdat ik ben opgegroeid zonder diagnose ben ik enorm goed geworden in het maskeren van mijn eigenaardigheden. Zelfs bij mijn psychologisch onderzoek deed ik zo normaal mogelijk. En toch kwam er uiteindelijk autisme uit. Terwijl ik nooit iemand verteld heb over bijvoorbeeld mijn tics, het fladderen, of mijn dwanghandelingen. Toen ik me vlak na de diagnose ging inlezen over autisme vond ik het wel grappig. Ik deed zoveel typisch autistische dingen als niemand keek. Ik heb er dus nooit iemand over verteld. De diagnose moest wel kloppen. Hoe kon google anders zoveel over mijn geheime tik-dwang-fladder leven weten haha.

Hoe je jezelf gedraagt in het openbaar is vaak aangeleerd gedrag. Ik vind niet dat je daarop echt kan oordelen of je autisme hebt of niet. Maar hoe gedraag jij je als niemand kijkt? Doe je wel eens typisch autistische dingen? Heb je tics? Intense hobby’s? Dwang? Een fascinatie voor bepaalde prikkels (een fijne stof blijven aanraken, steeds dezelfde film willen zien, gelukkig worden van lichtjes). Gedraag je je jonger dan je bent? Wie ben je als je 100% jezelf bent? Hebben veel familieleden van je autisme of adhd? (Het is vaak erfelijk).


Ikzelf zou het trouwens niet prettig vinden als een hulpverlener over zijn/haar autisme gaat vertellen terwijl er vrijwel niks aan de hand is. Dan zou ik het gevoel krijgen dat die hulpverlener denkt dat wat hij/zij kan, ik ook zou moeten kunnen. Als je maar hard genoeg probeert bladiebla. Maar mensen verschillen natuurlijk. Misschien vind een ander het wel fijn om hier met je over te praten. Goed aftasten dus.
Alle reacties Link kopieren
Doggo schreef:
16-04-2021 23:23
Ik heb ook autisme, maar herken me niet in de twijfels die jij ervaart. Ik ben vrij laat gediagnosticeerd. Omdat ik ben opgegroeid zonder diagnose ben ik enorm goed geworden in het maskeren van mijn eigenaardigheden. Zelfs bij mijn psychologisch onderzoek deed ik zo normaal mogelijk. En toch kwam er uiteindelijk autisme uit. Terwijl ik nooit iemand verteld heb over bijvoorbeeld mijn tics, het fladderen, of mijn dwanghandelingen. Toen ik me vlak na de diagnose ging inlezen over autisme vond ik het wel grappig. Ik deed zoveel typisch autistische dingen als niemand keek. Ik heb er dus nooit iemand over verteld. De diagnose moest wel kloppen. Hoe kon google anders zoveel over mijn geheime tik-dwang-fladder leven weten haha.

Hoe je jezelf gedraagt in het openbaar is vaak aangeleerd gedrag. Ik vind niet dat je daarop echt kan oordelen of je autisme hebt of niet. Maar hoe gedraag jij je als niemand kijkt? Doe je wel eens typisch autistische dingen? Heb je tics? Intense hobby’s? Dwang? Een fascinatie voor bepaalde prikkels (een fijne stof blijven aanraken, steeds dezelfde film willen zien, gelukkig worden van lichtjes). Gedraag je je jonger dan je bent? Wie ben je als je 100% jezelf bent? Hebben veel familieleden van je autisme of adhd? (Het is vaak erfelijk).


Ikzelf zou het trouwens niet prettig vinden als een hulpverlener over zijn/haar autisme gaat vertellen terwijl er vrijwel niks aan de hand is. Dan zou ik het gevoel krijgen dat die hulpverlener denkt dat wat hij/zij kan, ik ook zou moeten kunnen. Als je maar hard genoeg probeert bladiebla. Maar mensen verschillen natuurlijk. Misschien vind een ander het wel fijn om hier met je over te praten. Goed aftasten dus.
Ik heb dus geen last van die specifieke dingen Helemaal niet of niet meer dan 'normale' mensen. Ik denk ook dat dit maar één vorm van autisme beschrijft. (En ook dat adhd, add en hsp allemaal loten van dezelfde stam zijn. Allerlei variaties , maar toch met dezelfde oorsprong. Maar dat is weer een andere discussie).
.
MrsLady schreef:
16-04-2021 20:36
. Moet wel wat verder denken dan de standaard voorbeelden op met name het sociale gebied, maar dat is normaal bij vrouwen met autisme. En zeker omdat het dus ook bij mij op de achtergrond staat tegenwoordig.
Zou je misschien een voorbeeld kunnen geven van hoe het bij jou werkt op sociaal gebied?

Ik heb hier op dit forum eens een discussie gehad met iemand over hooggevoeligheid. Zij zei: “hsp bestaat niet, het is net als autisme. En het sociale deel van autisme is een misverstand.” (Ik weet niet of ik precies weergegeven heb wat ze bedoelde, maar zo herinner ik het me.)

En sindsdien ben ik dus heel benieuwd hoe dat sociale deel er dan uitziet bij mensen met autisme. Ik heb een familielid met klassiek autisme aan wie je het direct merkt. Maar hoe zit het bij anderen in het spectrum?
impala schreef:
16-04-2021 23:27
En ook dat adhd, add en hsp allemaal loten van dezelfde stam zijn. Allerlei variaties , maar toch met dezelfde oorsprong.
Wat ik net zei dus. Jij was niet degene die dat eerder zei trouwens.
En alle loten komen voor in mijn familie. :)
Alle reacties Link kopieren
Ikzelf zou het trouwens niet prettig vinden als een hulpverlener over zijn/haar autisme gaat vertellen terwijl er vrijwel niks aan de hand is. Dan zou ik het gevoel krijgen dat die hulpverlener denkt dat wat hij/zij kan, ik ook zou moeten kunnen. Als je maar hard genoeg probeert bladiebla. Maar mensen verschillen natuurlijk. Misschien vind een ander het wel fijn om hier met je over te praten. Goed aftasten dus.
[/quote]

Kan ik me voorstellen hoor. Zo legde ik het mijn stagebegeleider ook uit. Dat niet iedereen daar profijt van heeft. Maar er zijn ook cliënten waar het (volgens haar) wel zou kunnen helpen. En ook dat kan ik me voorstellen. Als jij alleen maar het rainman beeld hebt.. Stel je denkt dat alle mensen met autisme goed zijn in wiskunde en computers en alle mensen met autisme ict moeten studeren, maar jijzelf als 'autist' kan dit helemaal niet en wil een 'sociale' studie doen. Als je dan iemand spreekt die autisme heeft, maar ook een sociale studie doet, kan dit wel aanmoedigend werken.
impala schreef:
16-04-2021 23:27
Ik heb dus geen last van die specifieke dingen Helemaal niet of niet meer dan 'normale' mensen. Ik denk ook dat dit maar één vorm van autisme beschrijft. (En ook dat adhd, add en hsp allemaal loten van dezelfde stam zijn. Allerlei variaties , maar toch met dezelfde oorsprong. Maar dat is weer een andere discussie).
Het gaat niet om die dingen specifiek. Maar als je autisme hebt heb je toch wel ‘iets’ waarin je heel erg anders bent. Ik bedoel dat TO daar over na kan denken. Zij vraagt zich af of de diagnose klopt. En ik kom met voorbeelden waarom ik weet dat het bij mij klopt. Als ik nergens tegen aan zou lopen, en eigenlijk heel normaal zou zijn, zou ik de diagnose ook gaan betwijfelen. Maar ik bedoel dus niet dat je pas autisme hebt als je precies de dingen doet die ik ook doe :-)
Quote ging mis

Kan ik me voorstellen hoor. Zo legde ik het mijn stagebegeleider ook uit. Dat niet iedereen daar profijt van heeft. Maar er zijn ook cliënten waar het (volgens haar) wel zou kunnen helpen. En ook dat kan ik me voorstellen. Als jij alleen maar het rainman beeld hebt.. Stel je denkt dat alle mensen met autisme goed zijn in wiskunde en computers en alle mensen met autisme ict moeten studeren, maar jijzelf als 'autist' kan dit helemaal niet en wil een 'sociale' studie doen. Als je dan iemand spreekt die autisme heeft, maar ook een sociale studie doet, kan dit wel aanmoedigend werken.
[/quote]

Jep. Als je er over twijfelt zou je ook gewoon je problemen kunnen benoemen, maar ‘autisme’ weglaten. Dus bijvoorbeeld: “toen ik jonger was had ik ook veel moeite met verandering. Ik voelde me daar x y z bij. “
Alle reacties Link kopieren
Flowerpowerrrr schreef:
16-04-2021 19:52
Het is meer voor mezelf. De ene periode loop ik vast kan ik me in autisme herkennen en heb ik handvatten nodig. Op andere momenten wanneer het goed gaat.. denk ik, hmm, ik weet het niet zo goed. Wie zegt dat die momenten dat ik vastloop gekoppeld zijn aan autisme? Ik vind het gewoon een hele verwarrende diagnose merk ik. Helemaal sinds de afschaffing van alle subdiagnoses (pdd-nos, asperger, klassiek autisme, mcdd). Je hebt autisme of je hebt het niet, maar dat betekent ook dat 'een klassieker' die 'gewoon' de diagnose autisme heeft, gelijk gaat staan aan iemand die een veel mildere vorm van autisme heeft.
die snap ik niet. er is toch nog een verdeling in gradaties?
bekijk het als bril-dragend, de een heeft -10 en de bril de hele dag nodig, de ander heeft hem alleen voor het autorijden. Allebei zijn ze brildragend.
Alle reacties Link kopieren
Madelein schreef:
17-04-2021 10:07
die snap ik niet. er is toch nog een verdeling in gradaties?
bekijk het als bril-dragend, de een heeft -10 en de bril de hele dag nodig, de ander heeft hem alleen voor het autorijden. Allebei zijn ze brildragend.
Autisme is een spectrum. Als je het hebt val je ergens op het spectrum. Het is niet te vergelijken met brilgradaties, maar eerder met een kleuren cirkel.

Elk kenmerk is een kleur. De een heeft bijvoorbeeld heel veel last van rood, maar weinig van blauw en op groen red hij zich net. Omdat rood een kenmerk is dat naar de buitenwereld heel zichtbaar is, bijvoorbeeld sociale beperking, lijkt hij veel autistischer.
Dan iemand die weinig last heeft van rood, maar bijvoorbeeld op blauw heel hoog scoort, wat voor de buitenwereld amper zichtbaar is.

Daarom is spreken in thermen als mild en ernstig bij autisme heel lastig. Het betekent in de praktijk vooral dat je je beter kunt aanpassen en dat anderen er weinig last van hebben.

Afbeelding
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
Alle reacties Link kopieren
xynix schreef:
17-04-2021 07:53
Zou je misschien een voorbeeld kunnen geven van hoe het bij jou werkt op sociaal gebied?

Ik heb hier op dit forum eens een discussie gehad met iemand over hooggevoeligheid. Zij zei: “hsp bestaat niet, het is net als autisme. En het sociale deel van autisme is een misverstand.” (Ik weet niet of ik precies weergegeven heb wat ze bedoelde, maar zo herinner ik het me.)

En sindsdien ben ik dus heel benieuwd hoe dat sociale deel er dan uitziet bij mensen met autisme. Ik heb een familielid met klassiek autisme aan wie je het direct merkt. Maar hoe zit het bij anderen in het spectrum?
Ik heb autisme en ben behoorlijk extravert en sociaal. Totaal niet het cliché dus :proud:

Hoe het bij mij werkt? Sociaal gedrag is bij mij deels aangeleerd. Zeker als kind was het lastig, omdat ik de ongeschreven regels niet zag en begreep. Ben dan ook veel gepest geweest.
Toch heb ik tegenwoordig veel vrienden en kennissen bij wie ik me niet sociaal onhandig voel. Bij hen kan ik mijzelf zijn en hoef ik niet na te denken over wat en hoe ik iets doe of zeg. Dan gaat het vanzelf en lijk ik voor de buitenstaander totaal niet autistisch.
Het wordt pas moeilijk als ik me niet op mijn gemak voel. Als ik het gevoel heb dat bepaald gedrag van mij verwacht wordt. Dan ga ik veel te veel over dingen nadenken. Vertoon ik veel meer kopieergedrag, omdat ik niet naar mijn gevoel durf te luisteren. Waardoor ik dus veel sociaal onhandiger en autistischer overkom.

Overigens is stress ook een goede catalysator. Sinds de corona voldoe ik meer aan het stereotype autist.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven