Psyche
alle pijlers
Soms twijfelen aan autisme
vrijdag 16 april 2021 om 19:43
Hallo allemaal,
Soms zit ik echt in een tweestrijd.. Ik ben ooit, in mijn peutertijd, later nog achtste, gediagnosticeerd met autisme. Ik ben op dit moment een vrouw van 20 en ik twijfel soms of die diagnose (nog) wel klopt.
Als kind zijnde had ik veel gedragsproblemen. Ik kon slecht tegen veranderingen, had veel baat bij structuur, kon moeilijk contact maken met leeftijdsgenoten (deed dit vaak op een ruziezoekende manier) en kon echt soms heel boos worden als iets niet ging zoals ik wilde dat het ging. Ik had als kind zijnde een ambulant begeleider, maar zat wel op het regulier onderwijs.
Middelbare school (regulier) was alleen in het begin moeizaam. Ik snapte niet hoe je al het huiswerk moest indelen en daarom vond ik het eerste leerjaar best pittig. Wel had ik aansluiting met een paar klasgenoten en daaruit kan ik wel concluderen dat het sociaal-emotioneel steeds beter ging.
Ik heb 6 jaar op mijn middelbare school gezeten en heb daar 2 niveaus gedaan. Ik stroomde op en bleef een keer zitten. In de bovenbouw kreeg ik het zwaarder. Ik was na school steeds ontzettend moe, maar ik wist niet hoe dat kwam. In mijn laatste jaar zat ik in een klas waar iedereen wel normaal tegen elkaar en mij deed, maar echt aansluiting had ik niet meer. Ik was immers blijven zitten en de paar vriendinnen die ik had waren al van school af.
Het boeide mij toen echter niet. Zolang iedereen maar normaal bleef doen, had ik er vrede mee. Vaak ging ik in de mediatheek zitten tijdens lunchpauze. Aan de ene kant voor mijn rust, anderzijds wist ik nooit hoe ik me bij groepjes moest voegen. Zij kenden elkaar immers al jaren, kom daar dan maar als leek tussenstaan.
In mijn examenjaar zat ik tegen een burn-out aan en ik kreeg veel angsten. Dit is nu ondertussen 4 jaar geleden.
Ik heb ondertussen aan mezelf gewerkt, woon ondertussen op kamers (geen sociaal huis iedereen doet z'n ding) en ik studeer pedagogiek, ik heb goed contact met mijn klasgenoten (voor zover dat nu online kan) en ik begeleid jongeren met autisme en dit gaat allemaal heel erg goed. Ik vind mijn studie en werk leuk, voel me best wel energiek, ben niet extreem moe en daarnaast hou ik nog tijd en energie over om belangrijke mensen om mij heen te kunnen zien.
Het gaat nu ondertussen zo goed met me dat ik wel eens twijfel aan mijn autisme. Nu ik alles zo opgeschreven heb, denk ik ja, die diagnose klopt wel.
Maar nu ik weer zo stabiel ben denk ik hmm, wat is nu precies autisme en wat is mijn karakter? Als ik mezelf naast de jongeren op mijn werk zie, voel ik me geen 'autist'. Ik voel me dan haast ook bezwaard om mijn autisme bekend te maken. Zij hebben echt hulp nodig. Zij kunnen niet zonder hulp functioneren. Naast hen voel ik mij spontaan 'genezen' Aan mij is niks te zien. Ik oog sociaal en spontaan. Soms kost het veel energie, maar met de juiste mensen om mij heen kan ik ook voldoening en energie halen uit sociale contacten.
Voel ik me nu stabiel omdat ik nu op een manier leef die goed bij mij aansluit? Of mag ik serieus twijfels hebben aan mijn toen gestelde diagnose?
Ik ga wel voor de zekerheid, omdat ik dat zelf graag wil, in een herdiagnostiek. Maar dit is pas in september...
Soms zit ik echt in een tweestrijd.. Ik ben ooit, in mijn peutertijd, later nog achtste, gediagnosticeerd met autisme. Ik ben op dit moment een vrouw van 20 en ik twijfel soms of die diagnose (nog) wel klopt.
Als kind zijnde had ik veel gedragsproblemen. Ik kon slecht tegen veranderingen, had veel baat bij structuur, kon moeilijk contact maken met leeftijdsgenoten (deed dit vaak op een ruziezoekende manier) en kon echt soms heel boos worden als iets niet ging zoals ik wilde dat het ging. Ik had als kind zijnde een ambulant begeleider, maar zat wel op het regulier onderwijs.
Middelbare school (regulier) was alleen in het begin moeizaam. Ik snapte niet hoe je al het huiswerk moest indelen en daarom vond ik het eerste leerjaar best pittig. Wel had ik aansluiting met een paar klasgenoten en daaruit kan ik wel concluderen dat het sociaal-emotioneel steeds beter ging.
Ik heb 6 jaar op mijn middelbare school gezeten en heb daar 2 niveaus gedaan. Ik stroomde op en bleef een keer zitten. In de bovenbouw kreeg ik het zwaarder. Ik was na school steeds ontzettend moe, maar ik wist niet hoe dat kwam. In mijn laatste jaar zat ik in een klas waar iedereen wel normaal tegen elkaar en mij deed, maar echt aansluiting had ik niet meer. Ik was immers blijven zitten en de paar vriendinnen die ik had waren al van school af.
Het boeide mij toen echter niet. Zolang iedereen maar normaal bleef doen, had ik er vrede mee. Vaak ging ik in de mediatheek zitten tijdens lunchpauze. Aan de ene kant voor mijn rust, anderzijds wist ik nooit hoe ik me bij groepjes moest voegen. Zij kenden elkaar immers al jaren, kom daar dan maar als leek tussenstaan.
In mijn examenjaar zat ik tegen een burn-out aan en ik kreeg veel angsten. Dit is nu ondertussen 4 jaar geleden.
Ik heb ondertussen aan mezelf gewerkt, woon ondertussen op kamers (geen sociaal huis iedereen doet z'n ding) en ik studeer pedagogiek, ik heb goed contact met mijn klasgenoten (voor zover dat nu online kan) en ik begeleid jongeren met autisme en dit gaat allemaal heel erg goed. Ik vind mijn studie en werk leuk, voel me best wel energiek, ben niet extreem moe en daarnaast hou ik nog tijd en energie over om belangrijke mensen om mij heen te kunnen zien.
Het gaat nu ondertussen zo goed met me dat ik wel eens twijfel aan mijn autisme. Nu ik alles zo opgeschreven heb, denk ik ja, die diagnose klopt wel.
Maar nu ik weer zo stabiel ben denk ik hmm, wat is nu precies autisme en wat is mijn karakter? Als ik mezelf naast de jongeren op mijn werk zie, voel ik me geen 'autist'. Ik voel me dan haast ook bezwaard om mijn autisme bekend te maken. Zij hebben echt hulp nodig. Zij kunnen niet zonder hulp functioneren. Naast hen voel ik mij spontaan 'genezen' Aan mij is niks te zien. Ik oog sociaal en spontaan. Soms kost het veel energie, maar met de juiste mensen om mij heen kan ik ook voldoening en energie halen uit sociale contacten.
Voel ik me nu stabiel omdat ik nu op een manier leef die goed bij mij aansluit? Of mag ik serieus twijfels hebben aan mijn toen gestelde diagnose?
Ik ga wel voor de zekerheid, omdat ik dat zelf graag wil, in een herdiagnostiek. Maar dit is pas in september...
zaterdag 17 april 2021 om 11:33
Zo ver ik weet zijn er 3 gradaties. Die worden bepaald aan de hand van hoe hulpbehoevend iemand is.lollypopje schreef: ↑17-04-2021 11:01Autisme is een spectrum. Als je het hebt val je ergens op het spectrum. Het is niet te vergelijken met brilgradaties, maar eerder met een kleuren cirkel.
Elk kenmerk is een kleur. De een heeft bijvoorbeeld heel veel last van rood, maar weinig van blauw en op groen red hij zich net. Omdat rood een kenmerk is dat naar de buitenwereld heel zichtbaar is, bijvoorbeeld sociale beperking, lijkt hij veel autistischer.
Dan iemand die weinig last heeft van rood, maar bijvoorbeeld op blauw heel hoog scoort, wat voor de buitenwereld amper zichtbaar is.
Daarom is spreken in thermen als mild en ernstig bij autisme heel lastig. Het betekent in de praktijk vooral dat je je beter kunt aanpassen en dat anderen er weinig last van hebben.
Ernst
Niveau 1: “ondersteuning vereist”.
Zonder ondersteuning zijn tekorten in sociale communicatie merkbaar, leidt gebrek aan flexibiliteit tot problemen in verschillende levenssituaties en wordt onafhankelijk functioneren belemmerd door gebrekkige organisatie en planning.
Niveau 2: “wezenlijke ondersteuning vereist”.
De problemen zijn voor iedereen overduidelijk en zonder ondersteuning komt betrokkene in nood.
Niveau 3: “zeer wezenlijke ondersteuning vereist”.
Ernstige tekorten in verbale en non-verbale sociale communicatieve vaardigheden veroorzaken ernstige stoornissen in het functioneren: zeer beperkt aangaan van sociale interacties en minimale respons op door anderen uitgelokt contact. Hierbij moet men denken aan iemand met heel weinig begrijpelijke spraak.
Als TO nu de ggz binnen zou wandelen zou ze waarschijnlijk geen diagnose krijgen. Zegt alleen niks over hoe ze dingen ervaart natuurlijk. Ze kan in ieder geval trots zijn dat ze zoveel bereikt heeft na een moeilijke start.
zaterdag 17 april 2021 om 11:47
Daar is bij mij bij mijn diagnostiek totaal niet naar gekeken. Alleen of ik op het spectrum val, waarbij uiteraard wel lijdensdruk wordt meegenomen. Ik wilde met mijn uitleg vooral duidelijk maken wat voor type spectrum het is.Doggo schreef: ↑17-04-2021 11:33Zo ver ik weet zijn er 3 gradaties. Die worden bepaald aan de hand van hoe hulpbehoevend iemand is.
Ernst
Niveau 1: “ondersteuning vereist”.
Zonder ondersteuning zijn tekorten in sociale communicatie merkbaar, leidt gebrek aan flexibiliteit tot problemen in verschillende levenssituaties en wordt onafhankelijk functioneren belemmerd door gebrekkige organisatie en planning.
Niveau 2: “wezenlijke ondersteuning vereist”.
De problemen zijn voor iedereen overduidelijk en zonder ondersteuning komt betrokkene in nood.
Niveau 3: “zeer wezenlijke ondersteuning vereist”.
Ernstige tekorten in verbale en non-verbale sociale communicatieve vaardigheden veroorzaken ernstige stoornissen in het functioneren: zeer beperkt aangaan van sociale interacties en minimale respons op door anderen uitgelokt contact. Hierbij moet men denken aan iemand met heel weinig begrijpelijke spraak.
Als TO nu de ggz binnen zou wandelen zou ze waarschijnlijk geen diagnose krijgen. Zegt alleen niks over hoe ze dingen ervaart natuurlijk. Ze kan in ieder geval trots zijn dat ze zoveel bereikt heeft na een moeilijke start.
Daarbij zijn er ook autisten die geen ondersteuning nodig hebben, maar toch echt wel autisme hebben.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
zaterdag 17 april 2021 om 12:07
Dit kan je echt niet zo stellen.Doggo schreef: ↑17-04-2021 11:33Zo ver ik weet zijn er 3 gradaties. Die worden bepaald aan de hand van hoe hulpbehoevend iemand is.
Ernst
Niveau 1: “ondersteuning vereist”.
Zonder ondersteuning zijn tekorten in sociale communicatie merkbaar, leidt gebrek aan flexibiliteit tot problemen in verschillende levenssituaties en wordt onafhankelijk functioneren belemmerd door gebrekkige organisatie en planning.
Niveau 2: “wezenlijke ondersteuning vereist”.
De problemen zijn voor iedereen overduidelijk en zonder ondersteuning komt betrokkene in nood.
Niveau 3: “zeer wezenlijke ondersteuning vereist”.
Ernstige tekorten in verbale en non-verbale sociale communicatieve vaardigheden veroorzaken ernstige stoornissen in het functioneren: zeer beperkt aangaan van sociale interacties en minimale respons op door anderen uitgelokt contact. Hierbij moet men denken aan iemand met heel weinig begrijpelijke spraak.
Als TO nu de ggz binnen zou wandelen zou ze waarschijnlijk geen diagnose krijgen. Zegt alleen niks over hoe ze dingen ervaart natuurlijk. Ze kan in ieder geval trots zijn dat ze zoveel bereikt heeft na een moeilijke start.
Als het zo simpel was zou er geen uren werk zitten in de diagnostiek.
Waarschijnlijker is dat TO als ze niet vroeger die diagnose gehad had, überhaupt de GGZ niet binnen zou lopen.
zaterdag 17 april 2021 om 12:09
lollypopje schreef: ↑17-04-2021 11:47Daar is bij mij bij mijn diagnostiek totaal niet naar gekeken. Alleen of ik op het spectrum val, waarbij uiteraard wel lijdensdruk wordt meegenomen. Ik wilde met mijn uitleg vooral duidelijk maken wat voor type spectrum het is.
Daarbij zijn er ook autisten die geen ondersteuning nodig hebben, maar toch echt wel autisme hebben.
Maar als er geen hulpvraag is, hoe kom je dan überhaupt aan de diagnose?
zaterdag 17 april 2021 om 12:12
Ik heb wel een periode vastgelopen. Ik ben nu weer een jaar 'steady'.. En ik wil preciezer weten waardoor dat komt. Ik had mijn situatie wel voorgelegd bij die praktijk en ze zeiden wel dat een herdiagnostiek mogelijk was.
zaterdag 17 april 2021 om 12:13
Dat er een initiële hulp vraah is, betekent niet dat je altijd ondersteuning nodig hebt volgens de drie niveaus die zijn genoemd.
Soms kun je je daarna prima redden met bijvoorbeeld wat aanpassingen in je leven.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
zaterdag 17 april 2021 om 12:27
Hee ik verzin het niet. Dit is hoe ze je een niveau toewijzen vanuit de nieuwste DSM. Dat leggen ze vast in je dossier. Als je tegenwoordig gediagnosticeerd wordt met autisme moeten ze dit vakje eigenlijk wel invullen. Dus dan vraag ik me af waarom dat bij jou niet gebeurd is. Ik denk dat óf je diagnose al wat ouder is, óf ze hebben het wel degelijk beschreven, maar het niet met je besproken. Dan moet je even in je dossier gaan speuren. Dat er autisten zijn die geen ondersteuning nodig hebben verandert niks aan de zaak hoe zo’n diagnose tot stand komt.lollypopje schreef: ↑17-04-2021 11:47Daar is bij mij bij mijn diagnostiek totaal niet naar gekeken. Alleen of ik op het spectrum val, waarbij uiteraard wel lijdensdruk wordt meegenomen. Ik wilde met mijn uitleg vooral duidelijk maken wat voor type spectrum het is.
Daarbij zijn er ook autisten die geen ondersteuning nodig hebben, maar toch echt wel autisme hebben.
zaterdag 17 april 2021 om 12:39
Ik zeg niet dat het onzin is, maar in mijn diagnostiek van 3 jaar geleden staat het niet.Doggo schreef: ↑17-04-2021 12:27Hee ik verzin het niet. Dit is hoe ze je een niveau toewijzen vanuit de nieuwste DSM. Dat leggen ze vast in je dossier. Als je tegenwoordig gediagnosticeerd wordt met autisme moeten ze dit vakje eigenlijk wel invullen. Dus dan vraag ik me af waarom dat bij jou niet gebeurd is. Ik denk dat óf je diagnose al wat ouder is, óf ze hebben het wel degelijk beschreven, maar het niet met je besproken. Dan moet je even in je dossier gaan speuren. Dat er autisten zijn die geen ondersteuning nodig hebben verandert niks aan de zaak hoe zo’n diagnose tot stand komt.
Daarnaast, nogmaals, had ik het met mijn uitleg niet over functioneringsniveaus, maar over het spectrum van kenmerken. Dat dus niet vergelijkbaar is met de sterkte van een bril, zoals iemand noemde.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
zaterdag 17 april 2021 om 13:11
Laat ik voorop stellen dat iedereen altijd bij mij zegt dat ze niks aan me merken als ik over de diagnose vertel. Sterker nog... dat ze het altijd vergeten. Gelukkig maar, want anders kon ik mijn werk ook niet goed uitvoeren denk ik. Maar ik ervaar dus zelf wel degelijk soms moeilijkheden op sociaal gebied. Ik kan ze alleen wat beter verbergen of het zijn kleine dingen waardoor het niet snel opgemerkt wordt.
Wat voorbeelden: over koetjes en kalfjes praten ben ik niet zo goed in, in een gesprek met meerdere personen moet ik er echt zelf aan denken dat ik ook oogcontact met de andere personen af en toe maak (gaat niet automatisch), sociale contacten kosten me veel energie waardoor ik niet iedere dag iets kan afspreken, ik heb moeite met inleven in anderen als ik een situatie niet vanuit mezelf herken, overdenk enorm wat ik kan zeggen tegen iemand die het moeilijk heeft en kan dan nog de plank misslaan, heb vanuit enthousiasme in groepen niet altijd vooraf door dat een grap die ik maak eigenlijk niet kan (merk ik dat aan hoe mensen vervolgens er om lachen), heeft lang geduurd voordat ik vriendschappen kreeg, relaties vind ik nog steeds heel moeilijk (en dan vooral het hele datingproces), enzovoort. Waarschijnlijk kan ik nog wel even doorgaan. Maar dit zijn dus allemaal dingen die je gewoon aan de oppervlakte niet merkt. Je moet me echt goed kennen om dit in de gaten te hebben.
zaterdag 17 april 2021 om 13:20
Autisme bestaat uit verschillende gradaties. Iedereen (ook zonder diagnose) zit wel ergens op het spectrum. Dit betekend nog niet dat iedereen daadwerkelijk een diagnose krijgt.
Wanneer jij een gemiddeld iq hebt ben jij in staat om dingen te leren en dit zorgt er vaak voor dat de autistische trekken minder op de voorgrond treden waardoor het kan lijken alsof de diagnose niet juist is.
Bij mijn broertje is dit ook het geval. Dit betekend niet gelijk dat de diagnose onjuist is. Het is net welke waarde je er zelf aan hecht.
Wanneer jij een gemiddeld iq hebt ben jij in staat om dingen te leren en dit zorgt er vaak voor dat de autistische trekken minder op de voorgrond treden waardoor het kan lijken alsof de diagnose niet juist is.
Bij mijn broertje is dit ook het geval. Dit betekend niet gelijk dat de diagnose onjuist is. Het is net welke waarde je er zelf aan hecht.
zaterdag 17 april 2021 om 13:36
Mijn zoon is gediagnosticeerd op zijn derde, en op zijn negende nog eens.
Vroeger had hij wel degelijk een hele batterij aan hulp nodig om te kunnen functioneren en zich te kunnen handhaven. Vanaf zijn elfde, toen hij naar de middelbare ging, gaat het prima zonder hulp.
Hij is inmiddels achttien en ik denk dat de meeste mensen idd geen autisme bij hem kunnen zien. Hij studeert, heeft al jaren een vriendin en gaat volgend jaar op kamers. Dat kan hij ook gewoon zonder enige vorm van ondersteuning. Omdat hij erg intelligent, sociaal en verbaal sterk is, “ziet” men geen autisme, maar wij, en hijzelf, zien het wel.
Bij stress gaat het mis, dan steekt het de kop op. Dan is zijn houvast zijn eigen rigide regeltjes en daar blijft hij ook in hangen, ook al beseft hij zelf, ook op dat moment, dat dat niet altijd even handig is.
Maar omdat hij verbaal zo sterk is wordt er dan soms wel even opgekeken, maar ook al snel aangenomen dat dat nu eenmaal bij hem hoort, hij wordt er niet op afgerekend.
Vroeger had hij wel degelijk een hele batterij aan hulp nodig om te kunnen functioneren en zich te kunnen handhaven. Vanaf zijn elfde, toen hij naar de middelbare ging, gaat het prima zonder hulp.
Hij is inmiddels achttien en ik denk dat de meeste mensen idd geen autisme bij hem kunnen zien. Hij studeert, heeft al jaren een vriendin en gaat volgend jaar op kamers. Dat kan hij ook gewoon zonder enige vorm van ondersteuning. Omdat hij erg intelligent, sociaal en verbaal sterk is, “ziet” men geen autisme, maar wij, en hijzelf, zien het wel.
Bij stress gaat het mis, dan steekt het de kop op. Dan is zijn houvast zijn eigen rigide regeltjes en daar blijft hij ook in hangen, ook al beseft hij zelf, ook op dat moment, dat dat niet altijd even handig is.
Maar omdat hij verbaal zo sterk is wordt er dan soms wel even opgekeken, maar ook al snel aangenomen dat dat nu eenmaal bij hem hoort, hij wordt er niet op afgerekend.
zaterdag 17 april 2021 om 13:43
Ik denk echt dat je daar niks aan gaat hebben. Fijn dat je het nu goed gaat, waarschijnlijk zit je in een goed ritme nu en doe je iets dat bij je past.Flowerpowerrrr schreef: ↑17-04-2021 12:12Ik heb wel een periode vastgelopen. Ik ben nu weer een jaar 'steady'.. En ik wil preciezer weten waardoor dat komt. Ik had mijn situatie wel voorgelegd bij die praktijk en ze zeiden wel dat een herdiagnostiek mogelijk was.
Als je merkt dat je weer vastloopt kun je beter gaan uitzoeken hoe dat komt, wat er veranderd is in je leven, dan weer een nieuw diagnosetraject ingaan.
Als je de diagnose gewoon laat staan, heb je ook weer makkelijker toegang tot hulp als je dat weer eens nodig gaat hebben lijkt mij. Stel er komt nu uit dat je (net) te laag scoort voor de diagnose en je loopt weer vast, dan zou je wsl wéér opnieuw gediagnosticeerd moeten worden. Ben je weer maanden verder voor je echt hulp kan krijgen.
impala wijzigde dit bericht op 17-04-2021 13:52
21.92% gewijzigd
.
zaterdag 17 april 2021 om 13:51
Helaas gaat dat in NL niet zo makkelijk. Eenmaal je daadwerkelijk hulp nodig hebt krijg je te maken met maandenlange wachttijden.impala schreef: ↑17-04-2021 13:43Ik denk echt dat je daar niks aan gaat hebben. Fijn dat je het nu goed gaat, waarschijnlijk zit je in een goed ritme nu en doe je iets dat bij je past.
Als je merkt dat je weer vastloopt kun je beter gaan uitzoeken hoe dat komt, wat er veranderd is in je leven, dan weer een nieuw diagnosetraject ingaan.
zaterdag 17 april 2021 om 13:55
Als je dan wéér eerst gediagnosticeerd moet worden ben je nog langer onderweg.Flowerpowerrrr schreef: ↑17-04-2021 13:51Helaas gaat dat in NL niet zo makkelijk. Eenmaal je daadwerkelijk hulp nodig hebt krijg je te maken met maandenlange wachttijden.
Ik vraag me echt af wat je ermee denkt te winnen om nu een herdiagnose traject in te gaan.
.
zaterdag 17 april 2021 om 13:55
volgens mij staat in geefmede5 een mooi voorbeeld met streepjescodes.lollypopje schreef: ↑17-04-2021 11:47Daar is bij mij bij mijn diagnostiek totaal niet naar gekeken. Alleen of ik op het spectrum val, waarbij uiteraard wel lijdensdruk wordt meegenomen. Ik wilde met mijn uitleg vooral duidelijk maken wat voor type spectrum het is.
Daarbij zijn er ook autisten die geen ondersteuning nodig hebben, maar toch echt wel autisme hebben.
Maar wat ik meer bedoelde is, waarom zou de diagnose autisme niet kloppen omdat er ook mensen zijn bij wie het meer zichtbaar is. Daarom de vergelijking met een bril, ook daarin heb je verschillende soorten, maar je zegt niet "ik neem de bril niet, want een ander heeft meer sterkte"
zaterdag 17 april 2021 om 14:12
Ik snap je. Ik las je gewoon te letterlijk dusMadelein schreef: ↑17-04-2021 13:55volgens mij staat in geefmede5 een mooi voorbeeld met streepjescodes.
Maar wat ik meer bedoelde is, waarom zou de diagnose autisme niet kloppen omdat er ook mensen zijn bij wie het meer zichtbaar is. Daarom de vergelijking met een bril, ook daarin heb je verschillende soorten, maar je zegt niet "ik neem de bril niet, want een ander heeft meer sterkte"
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
zaterdag 17 april 2021 om 14:21
Ah, daar had ik dan ook last van. Maar het is niet voor niets dat dit onderwerp mij interesseert.
zaterdag 17 april 2021 om 14:25
zaterdag 17 april 2021 om 14:49
Er wordt erg veel misgediagnosticeerd in de GGZ (25% of meer) en vooral autisme lijkt best wel arbitrair te zijn qua wijze van diagnosticeren.
Er zit ook iets raars in de diagnostiek rondom autisme, omdat de aanname wordt gedaan dat het niet meer over kan gaan als je het eenmaal hebt.
Anderzijds wordt ook wel gezegd dat het een ontwikkelingsstoornis is.
Een ontwikkelingsstoornis zou logischerwijs wel moeten kunnen herstellen, waardoor je qua emotionele en sociale ontwikkeling weer op niveau komt. Een mens is altijd in ontwikkeling.
Dat er bij autisme dan ineens over 'aanleren' ipv 'ontwikkelen' wordt gesproken is ergens vreemd, vooral als autisme een spectrum zou zijn. Niemand op dit spectrum zou zich dus kunnen ontwikkelen in emotionele/sociale zin, slechts het aanleren van vaardigheden is mogelijk? Dat kan ik me niet voorstellen.
Omdat het dan zou gaan om "aangeleerd gedrag" denken mensen met diagnose soms dat ze "eigenlijk" autist zijn, die een trucje kent. Voor mij persoonlijk klinkt dit totaal niet logisch.
Mijn eigen achtergrond is vergelijkbaar qua sociale en emotionele problematiek. Maar ik ben nooit naar een hulpverlener geweest als kind dus niet gediagnosticeerd. Ik als niet-autist heb sociale vaardigheden eerst ook alleen maar gekopieerd. Echte empathie heb ik pas ontwikkeld rond mijn 30e, na allerlei therapie om in contact met gevoelens te komen en deze te leren verwerken.
Ik vraag me wel eens af hoe mijn leven eruit zou zien als ik als kind een label autisme zou hebben gekregen. Ik denk dat ik dan nooit zou geloven dat ik inmiddels gewoon normaal (niet-autistisch) ben, na alles wat ik inmiddels geleerd heb. Die angst voor een terugval zou ik denk ik ook hebben.
Ik zou me dus ook steeds afvragen of ik ondertussen nog steeds autistisch ben. Maar dat is hypothetisch natuurlijk.
Ik weet natuurlijk niet hoe het voelt om in jouw schoenen te staan.
Ik snap wel dat je je opnieuw zou willen laten onderzoeken. Misschien na enige tijd lost dit vraagstuk zich vanzelf op, omdat het gewoon minder belangrijk is geworden wat de naam van het beestje zou moeten zijn. Zoiets kan ik me ook voorstellen.
Er zit ook iets raars in de diagnostiek rondom autisme, omdat de aanname wordt gedaan dat het niet meer over kan gaan als je het eenmaal hebt.
Anderzijds wordt ook wel gezegd dat het een ontwikkelingsstoornis is.
Een ontwikkelingsstoornis zou logischerwijs wel moeten kunnen herstellen, waardoor je qua emotionele en sociale ontwikkeling weer op niveau komt. Een mens is altijd in ontwikkeling.
Dat er bij autisme dan ineens over 'aanleren' ipv 'ontwikkelen' wordt gesproken is ergens vreemd, vooral als autisme een spectrum zou zijn. Niemand op dit spectrum zou zich dus kunnen ontwikkelen in emotionele/sociale zin, slechts het aanleren van vaardigheden is mogelijk? Dat kan ik me niet voorstellen.
Omdat het dan zou gaan om "aangeleerd gedrag" denken mensen met diagnose soms dat ze "eigenlijk" autist zijn, die een trucje kent. Voor mij persoonlijk klinkt dit totaal niet logisch.
Mijn eigen achtergrond is vergelijkbaar qua sociale en emotionele problematiek. Maar ik ben nooit naar een hulpverlener geweest als kind dus niet gediagnosticeerd. Ik als niet-autist heb sociale vaardigheden eerst ook alleen maar gekopieerd. Echte empathie heb ik pas ontwikkeld rond mijn 30e, na allerlei therapie om in contact met gevoelens te komen en deze te leren verwerken.
Ik vraag me wel eens af hoe mijn leven eruit zou zien als ik als kind een label autisme zou hebben gekregen. Ik denk dat ik dan nooit zou geloven dat ik inmiddels gewoon normaal (niet-autistisch) ben, na alles wat ik inmiddels geleerd heb. Die angst voor een terugval zou ik denk ik ook hebben.
Ik zou me dus ook steeds afvragen of ik ondertussen nog steeds autistisch ben. Maar dat is hypothetisch natuurlijk.
Ik weet natuurlijk niet hoe het voelt om in jouw schoenen te staan.
Ik snap wel dat je je opnieuw zou willen laten onderzoeken. Misschien na enige tijd lost dit vraagstuk zich vanzelf op, omdat het gewoon minder belangrijk is geworden wat de naam van het beestje zou moeten zijn. Zoiets kan ik me ook voorstellen.
zaterdag 17 april 2021 om 16:03
Flowerpowerrrr schreef: ↑17-04-2021 13:51Helaas gaat dat in NL niet zo makkelijk. Eenmaal je daadwerkelijk hulp nodig hebt krijg je te maken met maandenlange wachttijden.
Zo zwart wit is het niet. Je kunt altijd bij de huisarts terecht, POH, vrijgevestigd psycholoog. Het is niet dat je dan direct de gespecialiseerde ggz in moet met de ellenlange wachtlijsten.
zaterdag 17 april 2021 om 16:48
Vergis je niet. Zorg krijgen vanwege eventuele mentale klachten gaat tegenwoordig niet meer zo makkelijk. En hoe langer we dit kabinet behouden, hoe meer er bezuinigd gaat worden op de zorg en hoe moeilijker het in de toekomst wordt om de juiste hulp (snel) te krijgen.
Een POH kan nu tegenwoordig nog wel, maar zelfs dat gaat in de toekomst moeilijker worden.
zaterdag 17 april 2021 om 17:30
Flowerpowerrrr schreef: ↑17-04-2021 16:48Vergis je niet. Zorg krijgen vanwege eventuele mentale klachten gaat tegenwoordig niet meer zo makkelijk. En hoe langer we dit kabinet behouden, hoe meer er bezuinigd gaat worden op de zorg en hoe moeilijker het in de toekomst wordt om de juiste hulp (snel) te krijgen.
Een POH kan nu tegenwoordig nog wel, maar zelfs dat gaat in de toekomst moeilijker worden.
Als je even googlet kom je meer dan genoeg tegen waar geen wachtlijst is. Het zijn de grote instellingen en complexere behandelingen die met de grootste problemen kampen.
zaterdag 17 april 2021 om 19:01
Nou... ik had een basis GGZ traject nodig een paar maanden geleden voor iets "kleins". De huisarts heeft echt met me moeten leuren om ergens binnen te komen. Overal aanmeldstop of enorme wachtlijsten. Net te pittig voor de POH, dus dat was ook geen optie. Is dus ook echt afhankelijk van de regio waar je woont ook nog misschien.
En hoe complexer de problematiek hoe moeilijker het wordt.
zaterdag 17 april 2021 om 19:10
MrsLady schreef: ↑17-04-2021 19:01Nou... ik had een basis GGZ traject nodig een paar maanden geleden voor iets "kleins". De huisarts heeft echt met me moeten leuren om ergens binnen te komen. Overal aanmeldstop of enorme wachtlijsten. Net te pittig voor de POH, dus dat was ook geen optie. Is dus ook echt afhankelijk van de regio waar je woont ook nog misschien.
En hoe complexer de problematiek hoe moeilijker het wordt.
Ja gelijk een GGZ traject. Maar een gewone zelfstandig werkende psycholoog zonder gelijk een traject is echt nog wel te vinden. Al is het maar ter overbrugging van een wachtlijst.
