Psyche
alle pijlers
Stigma borderline
maandag 28 december 2020 om 16:57
Hoi,
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
maandag 28 december 2020 om 17:00
maandag 28 december 2020 om 17:05
Er is ook bijna niet samen te leven met iemand met borderline.
Het is zo manipulatief, destructief en wispelturig!
Daarnaast is de behandeling enorm lastig.
Leuke kanten? Bijna geen.
Dat is echt niet te vergelijken met iemand met adhd:
Behandeling is een stuk makkelijker,
maar omgang ook en er zitten niet alleen maar negatieve kanten aan.
Het is zo manipulatief, destructief en wispelturig!
Daarnaast is de behandeling enorm lastig.
Leuke kanten? Bijna geen.
Dat is echt niet te vergelijken met iemand met adhd:
Behandeling is een stuk makkelijker,
maar omgang ook en er zitten niet alleen maar negatieve kanten aan.
maandag 28 december 2020 om 17:06
Sorry, maar mijn ervaringen zijn ècht heel erg anders.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 16:57Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels.
Het drama, de destructiviteit, de onbetrouwbaarheid maken dat er met iemand met flinke borderline meestal niet valt samen te leven, al zou je willen.
Borderline is echt een heel erg problematische stoornis voor zowel diegene die het heeft als voor de omgeving.
maandag 28 december 2020 om 17:24
Houd je je ook weleens met iets anders bezig? Rond je lopen in het bos, warme choco, mooi boek...Steeds dezelfde cirkel in je kop lopen wordt toch ook een beetje saai?
viva-amber wijzigde dit bericht op 28-12-2020 17:33
0.60% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 28 december 2020 om 17:25
maandag 28 december 2020 om 17:35
Ik heb helaas andere ervaringen dan jij, to. Ik snap dat het voor iemand die de diagnose krijgt, heel heftig is. Je hebt iets waar je niet om hebt gevraagd en waar inderdaad een stigma omheen zit.
Maar ik heb het van tamelijk dichtbij en van wat verder weg gezien. Het is echt niet niks. Het kan echt heel erg ingrijpend zijn en een grote invloed hebben op degene die het heeft en de omgeving. Ik persoonlijk vind het erg moeilijk om mee om te gaan.
Natuurlijk zal er wellicht ook een gradatie in zitten. En misschien zijn er ook wel mildere vormen. En misschien gaat het heel erg veel beter als iemand zich echt goed en gericht laat behandelen. Gek genoeg weigeren de paar mensen die ik wat langere tijd in mijn directe of indirecte omgeving heb alle vorm van hulp.
Maar ik heb het van tamelijk dichtbij en van wat verder weg gezien. Het is echt niet niks. Het kan echt heel erg ingrijpend zijn en een grote invloed hebben op degene die het heeft en de omgeving. Ik persoonlijk vind het erg moeilijk om mee om te gaan.
Natuurlijk zal er wellicht ook een gradatie in zitten. En misschien zijn er ook wel mildere vormen. En misschien gaat het heel erg veel beter als iemand zich echt goed en gericht laat behandelen. Gek genoeg weigeren de paar mensen die ik wat langere tijd in mijn directe of indirecte omgeving heb alle vorm van hulp.
maandag 28 december 2020 om 17:40
Vervelend dat het je zo raakt. Het is ook naar om als 'probleemgeval' te worden weggezet. Het beste kan je denk ik altijd die mensen opzoeken bij wie je je lekker in je vel voelt. En niet teveel aandacht schenken aan hen bij wie je je onprettig voelt.
bijnasoms wijzigde dit bericht op 28-12-2020 23:29
1.62% gewijzigd
maandag 28 december 2020 om 17:42
Mijn ervaring is helaas hetzelfde als de anderen die hier schrijven. Ik heb vrienden met ad(h)d, depressie of autisme, en een (voormalige) vriend met borderline. Met die vriend met borderline was het altijd drama. Hij was ontzettend destructief en manipulatief en sleurde iedereen in zijn omgeving mee in zijn problemen. Hulp aannemen deed hij niet of maar kort, om er vervolgens weer mee te stoppen omdat het niet zou helpen of hij zogenaamd verkeerd geholpen werd. Zelfreflectie ontbrak bij hem ook compleet, maar ik weet niet of dat aan zijn stoornis lag of dat dat specifiek voor hem gold. Geen idee hoe mensen met borderline zijn als ze wel intensieve hulp krijgen, maar ik ben er helaas ook voorzichtig mee geworden door mijn ervaringen.
maandag 28 december 2020 om 17:48
Hmm, TS. Het is inderdaad waardeloos welk effect de diagnose BPS heeft op omgeving, hulpverleners etc. In mijn vakgebied trek ik in gesprek met collega's nog wel eens de vergelijking met iemand die lijdt aan een depressie. Op het moment dat een depressief persoon in zichzelf gekeerd in een hoekje zit (als voorbeeld) wordt dat gezien als een resultaat van hun 'ziekte'. En heeft men hier meer begrip voor.
Wanneer iemand met een BPS getriggerd wordt ergens door en soort van in een dissociatieve 'acting-out' toestand belandt dan is ineens niet meer de ziekte (in het geval van een depressie) hiervoor verantwoordelijk, maar wordt de persoon die lijdt aan die stoornis bijna verantwoordelijk gemáákt.
Probeer er maar boven te staan. Er zijn genoeg succesverhalen. Zoals met eender welk ziektebeeld.
Wanneer iemand met een BPS getriggerd wordt ergens door en soort van in een dissociatieve 'acting-out' toestand belandt dan is ineens niet meer de ziekte (in het geval van een depressie) hiervoor verantwoordelijk, maar wordt de persoon die lijdt aan die stoornis bijna verantwoordelijk gemáákt.
Probeer er maar boven te staan. Er zijn genoeg succesverhalen. Zoals met eender welk ziektebeeld.
maandag 28 december 2020 om 17:53
Vind ik niet te vergelijken.LaCatastrophe schreef: ↑28-12-2020 17:48Hmm, TS. Het is inderdaad waardeloos welk effect de diagnose BPS heeft op omgeving, hulpverleners etc. In mijn vakgebied trek ik in gesprek met collega's nog wel eens de vergelijking met iemand die lijdt aan een depressie. Op het moment dat een depressief persoon in zichzelf gekeerd in een hoekje zit (als voorbeeld) wordt dat gezien als een resultaat van hun 'ziekte'. En heeft men hier meer begrip voor.
Wanneer iemand met een BPS getriggerd wordt ergens door en soort van in een dissociatieve 'acting-out' toestand belandt dan is ineens niet meer de ziekte (in het geval van een depressie) hiervoor verantwoordelijk, maar wordt de persoon die lijdt aan die stoornis bijna verantwoordelijk gemáákt.
Probeer er maar boven te staan. Er zijn genoeg succesverhalen. Zoals met eender welk ziektebeeld.
maandag 28 december 2020 om 17:59
Ligt eraan of degene met borderline zijn/haar gedrag (h)erkent en open staat voor hulp.
Ik ken iemand die al jaren erg goed functioneert met borderline, wel met enige ups en downs, maar die voor zichzelf ook wel heel helder heeft hoe ze in elkaar steekt. Dat vind ik echt heel knap en bewonderingswaardig.
Ik ken ook iemand die totaal geen zelfreflectie heeft; alles waar ze de ander van beschuldigt doet ze zelf, ze manipuleert erop los en heeft enorme tunnelvisie. Dan wordt het een moeilijk verhaal om met zo iemand om te gaan.
Ik ken iemand die al jaren erg goed functioneert met borderline, wel met enige ups en downs, maar die voor zichzelf ook wel heel helder heeft hoe ze in elkaar steekt. Dat vind ik echt heel knap en bewonderingswaardig.
Ik ken ook iemand die totaal geen zelfreflectie heeft; alles waar ze de ander van beschuldigt doet ze zelf, ze manipuleert erop los en heeft enorme tunnelvisie. Dan wordt het een moeilijk verhaal om met zo iemand om te gaan.
.
maandag 28 december 2020 om 18:01
Mijn zoon (begin 20) heeft een relatie met een vrouw met borderline. Ik hou mijn hart vast. Het is geen makkelijke relatie. Als alles rustig is kan ze zich prima inleven in een ander maar zodra zijzelf een issue heeft is alleen zij belangrijk, wat een ander vindt of nodig heeft doet er niet toe. Ze bepaalt ook een heleboel en mijn zoon gaat dan maar voor het bewaren van de lieve vrede. Ze moet altijd in het middelpunt van de belangstelling staan en wordt boos wanneer ze niet voldoende aandacht krijgt.
Dat gezegd hebbende kan ze ook echt heel lief zijn, als er iets geregeld moet worden staat ze altijd klaar, brengt een vrolijke noot mee en is een feestje met haar gezellig.
Je weet echter nooit wat er gaat gebeuren, een gebroken nagel kan al aanleiding zijn tot een mentaal breakdown.
Het is een feit dat met de meeste mensen met een persoonlijkheidsstoornis lastig leven is.
Edit: ze is overigens wel in therapie want ze wil heel graag normaal kunnen functioneren en ze weet inmiddels al wel veel van haar valkuilen te tackelen voordat het een probleem wordt.
Dat gezegd hebbende kan ze ook echt heel lief zijn, als er iets geregeld moet worden staat ze altijd klaar, brengt een vrolijke noot mee en is een feestje met haar gezellig.
Je weet echter nooit wat er gaat gebeuren, een gebroken nagel kan al aanleiding zijn tot een mentaal breakdown.
Het is een feit dat met de meeste mensen met een persoonlijkheidsstoornis lastig leven is.
Edit: ze is overigens wel in therapie want ze wil heel graag normaal kunnen functioneren en ze weet inmiddels al wel veel van haar valkuilen te tackelen voordat het een probleem wordt.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 28 december 2020 om 18:04
Dit valt niet te vergelijken.LaCatastrophe schreef: ↑28-12-2020 17:48Hmm, TS. Het is inderdaad waardeloos welk effect de diagnose BPS heeft op omgeving, hulpverleners etc. In mijn vakgebied trek ik in gesprek met collega's nog wel eens de vergelijking met iemand die lijdt aan een depressie. Op het moment dat een depressief persoon in zichzelf gekeerd in een hoekje zit (als voorbeeld) wordt dat gezien als een resultaat van hun 'ziekte'. En heeft men hier meer begrip voor.
Wanneer iemand met een BPS getriggerd wordt ergens door en soort van in een dissociatieve 'acting-out' toestand belandt dan is ineens niet meer de ziekte (in het geval van een depressie) hiervoor verantwoordelijk, maar wordt de persoon die lijdt aan die stoornis bijna verantwoordelijk gemáákt.
Probeer er maar boven te staan. Er zijn genoeg succesverhalen. Zoals met eender welk ziektebeeld.
Iemand die depressief is, is alleen een last voor zichzelf; hij/zij kan weliswaar een zware wissel trekken op de omgeving, veel steun en begrip nodig hebben, maar beschaigt de mensen om zich heen niet.
Iemand met BPS is dermate onvoorspelbaar in gedrag, manipuleert en beschuldigt zijn/haar omgeving, dat het vrijwel niet mogelijk is daarmee samen te leven.
maandag 28 december 2020 om 18:07
Ik houd zelf wel van het avontuurlijke en spontane...voor mij begint het probleem bij wanneer het ongezond wordt voor jezelf of je omgeving. Maar dan nog vind ik een stigma niet nodig, voor geen enkele psychische aandoening.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 28 december 2020 om 18:07
suzyqfive schreef: ↑28-12-2020 18:01Mijn zoon (begin 20) heeft een relatie met een vrouw met borderline. Ik hou mijn hart vast. Het is geen makkelijke relatie. Als alles rustig is kan ze zich prima inleven in een ander maar zodra zijzelf een issue heeft is alleen zij belangrijk, wat een ander vindt of nodig heeft doet er niet toe. Ze bepaalt ook een heleboel en mijn zoon gaat dan maar voor het bewaren van de lieve vrede. Ze moet altijd in het middelpunt van de belangstelling staan en wordt boos wanneer ze niet voldoende aandacht krijgt.
Dat gezegd hebbende kan ze ook echt heel lief zijn, als er iets geregeld moet worden staat ze altijd klaar, brengt een vrolijke noot mee en is een feestje met haar gezellig.
Je weet echter nooit wat er gaat gebeuren, een gebroken nagel kan al aanleiding zijn tot een mentaal breakdown.
Het is een feit dat met de meeste mensen met een persoonlijkheidsstoornis lastig leven is.
Edit: ze is overigens wel in therapie want ze wil heel graag normaal kunnen functioneren en ze weet inmiddels al wel veel van haar valkuilen te tackelen voordat het een probleem wordt.
Je kunt niet alle persoonlijkheidsstoornissen over 1 kam scheren. Ik denk dat de omgeving veel meer last heeft van iemand met een cluster A of B persoonlijkheidsstoornis dan van iemand met een cluster C persoonlijkheidsstoornis.
Here am I in my little bubble
maandag 28 december 2020 om 18:07
Dat lijkt me moeilijk om te zien voor je kind.suzyqfive schreef: ↑28-12-2020 18:01Mijn zoon (begin 20) heeft een relatie met een vrouw met borderline. Ik hou mijn hart vast. Het is geen makkelijke relatie. Als alles rustig is kan ze zich prima inleven in een ander maar zodra zijzelf een issue heeft is alleen zij belangrijk, wat een ander vindt of nodig heeft doet er niet toe. Ze bepaalt ook een heleboel en mijn zoon gaat dan maar voor het bewaren van de lieve vrede. Ze moet altijd in het middelpunt van de belangstelling staan en wordt boos wanneer ze niet voldoende aandacht krijgt.
Dat gezegd hebbende kan ze ook echt heel lief zijn, als er iets geregeld moet worden staat ze altijd klaar, brengt een vrolijke noot mee en is een feestje met haar gezellig.
Je weet echter nooit wat er gaat gebeuren, een gebroken nagel kan al aanleiding zijn tot een mentaal breakdown.
Het is een feit dat met de meeste mensen met een persoonlijkheidsstoornis lastig leven is.
Edit: ze is overigens wel in therapie want ze wil heel graag normaal kunnen functioneren en ze weet inmiddels al wel veel van haar valkuilen te tackelen voordat het een probleem wordt.
maandag 28 december 2020 om 18:08
Ik heb een halfjaar in een groepstherapie gezeten voor borderline. Achteraf was dat de verkeerde diagnose voor mij maar goed dat terzijde. Niet iedereen heeft dezelfde uitingen binnen deze diagnose. Zo zijn er mensen met goede zelfreflectie waardoor ze zichzelf goed kunnen inschatten en er mee leren leven ondanks de valkuilen. Maar er zijn ook zeker mensen die wel onder het stereotype van borderline vallen. Ik had er 1 bij zitten waarvan zelfs ik dacht als je borderline uit het boekje wil hebben dan is zij daar 1 van.
Dus ergens ben ik het eens, mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen alhoewel gevoeliger. Toch zijn er sommige die er echt niet mee om kunnen gaan en die zou ik zeker niet als 'normaal' beschrijven.
Dus ergens ben ik het eens, mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen alhoewel gevoeliger. Toch zijn er sommige die er echt niet mee om kunnen gaan en die zou ik zeker niet als 'normaal' beschrijven.
donutmetchocolade wijzigde dit bericht op 28-12-2020 18:11
Reden: spelfout
Reden: spelfout
0.14% gewijzigd
