Psyche
alle pijlers
Stigma borderline
maandag 28 december 2020 om 16:57
Hoi,
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
maandag 28 december 2020 om 22:27
Op 2 januari weer bellen.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:23Tips? Heb al bij alle organisaties in regio gekeken. Overal aanmeldstops.
Ik weet daarom niet waar ik nog verder zou kunnen zoeken?
maandag 28 december 2020 om 22:29
Ik herken de situatie uit mijn eigen omgeving, maar ik ben het niet met je eens dat de hulpverlening dan per definitie heeft gefaald. Het is niet de schuld van de hulpverleners dat zij psychische problemen heeft. Ik geloof echt dat de mensen om haar heen dit absoluut niet gewild hebben. Soms hoort het bij de behandeling om terughoudender te reageren op zo’n crisis (de zelfmoordpogingen). Als de hulpverleners constant vol liefde, zorg en aandacht blijven reageren op elke poging, wordt dit gedrag grof gezegd in stand gehouden. Als deze problematiek dus erg lang aanhoud, wordt er soms bewust voor gekozen om niet te veel aandacht aan dit gedrag te besteden. Ze hopen dat de borderliner beseft dat er betere manieren zijn om om hulp te vragen.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:22Ze had al 8 pogingen ondernomen. Overigens is ze 6 jaar geleden al overleden. Maar dan faal je toch als hulpverlener? Als iemand 8 pogingen onderneemt, serieuze pogingen waarbij ze in coma's heeft gelegen ed.
Wanneer ze belde dat het erg slecht ging moest ze wachten tot de therapie afspraak terwijl dat meisje al 8x eerder een poging gedaan heeft. Dat kan je dan toch niet van iemand vragen? Ze heeft echt zovaak om hulp gevraagd en geroepen. Ik heb dit altijd nog de ggz kwalijk genomen... Ze had geholpen kunnen worden
Wat hadden ze volgens jou moeten doen?
maandag 28 december 2020 om 22:29
Nee hoor, je faalt dan niet als hulpverlener. Een vrij groot percentage borderliners overlijdt door suïcide. Ook degenen met goede hulp. Er is een crisisdienst voor als iemand suïcidaal is.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:22Ze had al 8 pogingen ondernomen. Overigens is ze 6 jaar geleden al overleden. Maar dan faal je toch als hulpverlener? Als iemand 8 pogingen onderneemt, serieuze pogingen waarbij ze in coma's heeft gelegen ed.
Wanneer ze belde dat het erg slecht ging moest ze wachten tot de therapie afspraak terwijl dat meisje al 8x eerder een poging gedaan heeft. Dat kan je dan toch niet van iemand vragen? Ze heeft echt zovaak om hulp gevraagd en geroepen. Ik heb dit altijd nog de ggz kwalijk genomen... Ze had geholpen kunnen worden
Veel mensen met borderline doen een aantal pogingen tot suïcide en dat is niet de schuld van de hulpverlening. Ik zal het ook nooit een schreeuw om aandacht noemen want dat is het ook niet. En ja dan komt het voor dat poging 11 lukt, al dan niet soort van per ongeluk.
maandag 28 december 2020 om 22:30
Jep..heb op de plek waar ik nu zit vanaf 2018 moeten wachten. Ben in sept dit jaar begonnen.
Maar de wachtlijsten zijn zó lang dat ze niemand meer aannemen?
maandag 28 december 2020 om 22:30
Ja je hebt helemaal gelijk.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:16Oké, mijn omgeving heeft geen last van mijn problemen aangezien ik goed functioneer. Ze hebben er wél erg veel last van dat ik dood ongelukkig ben met suicidale gedachten (die overigens 9 vd 10x in mijn eigen bol blijven). Ik spreek ze soms uit omdat ik bang ben om controle te verliezen hierin. Ze hebben er problemen mee dat ik niet de juiste hulp krijg. Althans, misschien wel juist maar te weinig.
En waarom zou ik in een topic moeten blijven waar echt reacties gegeven worden die veel te ver gaan? Bepaalde reacties kunnen iemand echt kapot maken en raken (lijken mensen vaak niet te beseffen). Waarom moet ik daar dan naar blijven kijken en in dat topic blijven? Als het me nog ongelukkiger maakt en niet helpend voor me is?
Wat ongelofelijk vervelend dat je alleen maar slechte hulpverleners getroffen hebt.
Natuurlijk heeft je omgeving geen last van jouw labiele gesteldheid.
Natuurlijk merkt jouw kind de spanning niet op van het feit dat jouw man bang is jouw dood aan te treffen in huis.
Het is volkomen logisch dat je dood wilt omdat je niet weet of je moet scheiden of niet, want er zijn tenslotte ook niet zomaar huizen beschikbaar.
Wat rot dat niemand je lijkt te begrijpen, dat is met het geven van constant wisselende informatie natuurlijk compleet onlogisch.
Ik wens je een fijne jaarwisseling en een 2021 waarin iedereen je gewoon snapt, naar je luistert en vooral bevestiging geeft.
Fijne avond.
maandag 28 december 2020 om 22:32
Ervaring genoeg. Jaren gewerkt met mensen met antisociale, narcistische en borderline stoornissen. Leuke mensen en ik heb niet bijzonder veel vooroordelen geloof ik, maar ik kies heel zorgvuldig uit wie ik in mijn leven laat en mensen met heel veel drama dus niet. Of ze nu wel of niet een diagnose hebben. Ik wil niet steeds in zo’n dynamiek gezogen worden en niet steeds hard moeten werken om dat niet te laten gebeuren.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:27Dat mag en kan zeker. Denk dat niemand ervoor kiest.
Maar vind bepaalde meningen over mensen met een PS wel hard hoor.
maandag 28 december 2020 om 22:33
Herkenbaar. Ik ben midden veertig en ben mijn carriere begonnen als verpleegkundige en heb de eerste jaren in de psychiatrie gewerkt. Toen ik 25 jaar geleden voor het eerst kennismaakte met clienten in opname, was dat ook het waarschuwingsverhaaltje dat ik meekreeg van mijn oudere en ervaren collega's:Doggo schreef: ↑28-12-2020 18:48Ja en nee.
Er hangt inderdaad een stigma op. Zelfs in de hulpverlening. Ik had ook ooit onterecht de diagnose borderline (heb eigenlijk autisme). Hulpverleners zeiden dat de problemen tussen mijn oren zaten. Als ik ergens verdrietig over was kwam dat zogenaamd door mijn ‘emotieregulatie probleem’. Al mijn acties werden uitgelegd als ‘manipulatie’. Ik deed een suïcidepoging, omdat ik oprecht dood wilde. Niemand wilde hier met me over praten want het was ‘aandacht trekken’. Als ik iets vervelends had meegemaakt en ik vertelde er over was het vast ‘aangedikt’. En ik heb het hier dus over hulpverleners. Toen mijn borderline diagnose werd veranderd naar autisme werd ik opeens wel serieus genomen. Ik denk dat het heel zwaar is om borderline te hebben want je hele geloofwaardigheid wordt onderuit gehaald.
Maar: het is niet onterecht om te zeggen dat borderliners moeilijke mensen zijn. Ze hebben zware emotionele problemen, vaak problematiek op het gebied van relaties (verlatings- of bindingsangst), soms komt daar nog een verslaving bovenop. Ze kunnen erg zwart wit denken. Veel zijn impulsief en destructief. Als je een makkelijk mens was kreeg je de diagnose niet. Het heeft ook vaak een grote impact op de omgeving.
blijf uit de buurt van die borderliners, vertel minimaal iets over jezelf, want ze zullen het tegen je gebruiken, reageer inhoudelijk amper, want het wordt drama, niet teveel aandacht besteden aan automutilatie of suicide, want het is een schreeuw om aandacht en menen doen ze het niet, etc. etc. Ik was best wel geschrokken van deze inleiding in de clienten waar ik deels voor hoorde te zorgen en was ook erg kien op het bewaren van die afstand, het neutraal bijna ongeinteresseerd reageren en idd vermoeden dat elke moeilijkheid kwam door de persoon in kwestie. En daarbij ontzettend hard voorbij lopende aan het feit dat je het niet hebt over 1000 kopietjes van dezelfde meest extreme variant, maar dat dit mensen zijn. Mensen die net zo goed hunkeren naar begrip, bevestiging en gewaardeerd worden als ieder ander. In plaats van weggezet te worden als rondlopend kwaadaardige figuren die niks anders kunnen dan problemen creeren. Weet je waar bijna ieder mens hysterisch van zou worden? Van niet geloofd worden, van niet serieus genomen worden (ja hoor, heb je haar weer, het zal allemaal wel meevallen dat die persoon haar onheus heeft behandeld.....totdat het dus wél waar blijkt en hoe!)
Desalnietemin zijn de patienten in (en uit) opname wel vaak de zwaarste categorie en vraagt dit een behoorlijke mate van stabiliteit van de gezonde persoon om hiermee te kunnen dealen. Het jammere is van de borderliner dat ze vaak ook écht de problemen hebben die ze hebben, maar je ziet vaak van mijlenver die problemen al ontstaan. En helaas heeft waarschuwen zo weinig zin. Het lijken soms wel probleemmagneten.
Maar in de jaren erop en met het zelf ouder worden en beter kunnen begeleiden met passender kennis, heb ik ook ervaren hoe ontzettend divers de groep is. De een externaliseert veel meer dan de ander, de ander heeft het aardig onder controle of maar in een lichte vorm, weer een ander heeft zijn/haar leven zo ingericht waardoor de last op afstand kan blijven en functioneert dan best goed. Kortom, je kunt de diagnose niet over 1 kam scheren met drama, manipulatief, suicide etc. Maar áls je het heftig hebt, dan is het wel een ontzettend lastige vorm voor je omgeving. Maar niet iedereen heeft het heftig.
maandag 28 december 2020 om 22:35
Dat is soms zo ja. Dat is kut. Maar vrijgevestigd kan er nog vrij veel.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:30Jep..heb op de plek waar ik nu zit vanaf 2018 moeten wachten. Ben in sept dit jaar begonnen.
Maar de wachtlijsten zijn zó lang dat ze niemand meer aannemen?
En de ggz is beroerd geregeld, ben ik ook helemaal met je eens. Maar ik zie ook heel veel mensen die leven van therapie naar therapie, als ik dáár maar kan starten dan.... en dan start het en breekt de hemel niet open met engelengezang en dan is het dus niet goed.
En ook heel veel mensen die op die manier jaren en jaren therapie ontwijken. Al zijn ze officieel ‘in therapie’ .
En een label boeit me nooit zoveel, ik beoordeel mensen op hoe ze met me omgaan.
maandag 28 december 2020 om 22:35
8-10% van de mensen met borderline pleegt daadwerkelijk zelfmoord (met fatale afloop). Dat vind ik een hoog percentage en dit zijn alleen de mensen die het durven en doen en waarbij het 'lukt'. Topje van de ijsberg, vrees ik.Doggo schreef: ↑28-12-2020 22:17Eigenlijk denk ik dat “geen gehoor krijgen” echt met perspectief te maken heeft. Hulpverleners willen wel helpen, maar vaak voelt het voor een borderliner niet als helpend. Ik denk dat dit dus komt omdat er bij borderline vaak sprake is van een enorm emotioneel tekort. Diegene blijft om hulp vragen, op zoek naar “de oplossing”. Terwijl zo’n hulpverlener nooit dat emotionele tekort kan opvullen. Ik denk dat iemand met borderline vooral moet leren om op een zuivere manier om hulp te vragen. Dus niet “ik ga zelfmoord plegen”, maar bijvoorbeeld “ik ben bang dat je me verlaat”. Pas als er heldere communicatie is kan diegene herstellen. Maar dit is vaak dus een grote valkuil. En zo blijft het cirkeltje doorgaan.
Sterkte met het verlies van je vriendin.
In veel gevallen is er dus sprake van heldere communicatie als iemand deze ideeën deelt.
maandag 28 december 2020 om 22:35
Ik heb zelf jaren op de PAAZ gewerkt (momenteel niet meer, maar wil er wel nog terug om te werken) en heb ook alle stoornissen en gradaties voorbij zien komen. Maar ook zeker mensen met borderline die echt wel een prima partner, vriend/vriendin konden zijn.Thordïs schreef: ↑28-12-2020 22:32Ervaring genoeg. Jaren gewerkt met mensen met antisociale, narcistische en borderline stoornissen. Leuke mensen en ik heb niet bijzonder veel vooroordelen geloof ik, maar ik kies heel zorgvuldig uit wie ik in mijn leven laat en mensen met heel veel drama dus niet. Of ze nu wel of niet een diagnose hebben. Ik wil niet steeds in zo’n dynamiek gezogen worden en niet steeds hard moeten werken om dat niet te laten gebeuren.
Daarom heb ik moeite met dit stigma.
maandag 28 december 2020 om 22:41
Ik denk ook zeker dat wat ze voelen écht is. Vaak wordt het onterecht als manipulatie benoemd. Maar tegelijk denk ik dus ook dat er sprake is van een soort miscommunicatie. En dat ligt, naar mijn mening, vooral bij de borderliner. Die voelt een gemis en zoekt hiervoor de oplossing bij de hulpverleners. Alsof ze zelf de oorzaak van hun heftige emoties niet helemaal begrijpen. Dus ja ze willen écht dood. Maar de oorzaak voor deze doodswens ligt heel ergens anders dan wat ze vaak zeggen. Dus doen ze tien suïcidepogingen, of hoppen ze van behandeling naar behandeling, worden ze boos omdat ze niet genoeg hulp krijgen, maar eigenlijk willen ze vaak gewoon warmte, begrip en erkenning.HawaZon schreef: ↑28-12-2020 22:358-10% van de mensen met borderline pleegt daadwerkelijk zelfmoord (met fatale afloop). Dat vind ik een hoog percentage en dit zijn alleen de mensen die het durven en doen en waarbij het 'lukt'. Topje van de ijsberg, vrees ik.
In veel gevallen is er dus sprake van heldere communicatie als iemand deze ideeën deelt.
maandag 28 december 2020 om 22:41
Je hebt 1x pw groeps en 1x pw individueel toch? Hoeveel denk je dan nodig te hebben?Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:30Jep..heb op de plek waar ik nu zit vanaf 2018 moeten wachten. Ben in sept dit jaar begonnen.
Maar de wachtlijsten zijn zó lang dat ze niemand meer aannemen?
maandag 28 december 2020 om 22:43
Er zijn stoornissen met veel hogere percentages.HawaZon schreef: ↑28-12-2020 22:358-10% van de mensen met borderline pleegt daadwerkelijk zelfmoord (met fatale afloop). Dat vind ik een hoog percentage en dit zijn alleen de mensen die het durven en doen en waarbij het 'lukt'. Topje van de ijsberg, vrees ik.
In veel gevallen is er dus sprake van heldere communicatie als iemand deze ideeën deelt.
maandag 28 december 2020 om 22:43
Dat stigma is er niet voor niets. Soms onterecht en soms terecht. Ik heb ook hele gezinnen kapot zien gaan door borderline, kinderen uit huis geplaatst, ouders die tot op hoogbejaarde leeftijd alleen maar bezig waren met zorgen voor hun allang volwassen kind die ofwel bang waren voor dat kind omdat dat kind stenen door ruiten gooide, een moeder die zo’n beetje ín de kist kroop van haar overleden kind na suïcide poging 8, ik heb op eerstehulpen gezeten met mensen die automutileerden enz.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:35Ik heb zelf jaren op de PAAZ gewerkt (momenteel niet meer, maar wil er wel nog terug om te werken) en heb ook alle stoornissen en gradaties voorbij zien komen. Maar ook zeker mensen met borderline die echt wel een prima partner, vriend/vriendin konden zijn.
Daarom heb ik moeite met dit stigma.
En ik vind het voor die mensen zelf altijd het zwaarst, het lijkt me de hel. En ik vind het geen aanstellerij en geen aandachtstrekkerij, maar het is zeker niet niets. Nu zie ik vooral de ellende, en niet de mensen die het prima doen hoor, dus dat vertekent. En ik ken idd wat mensen die na behandeling echt een prima leven leiden en stabiel zijn, dus dat kán. Maar dat kost een boel inzet en bloed zweet en tranen.
maandag 28 december 2020 om 22:46
maandag 28 december 2020 om 22:46
Nee hoor, een diagnose is een classificatie en gebaseerd op observeerbaar gedrag. Het is wel nodig om naar een verklarende diagnose te zoeken, omdat je dan inderdaad beter kunt differentiëren tussen bv autisme (wat uiteraard een ontwikkelingsstoornis is) en persoonlijkheidsproblematiek waardoor je het gedrag kunt interpreteren en op basis daarvan een passende behandeling kunt bieden.Doggo schreef: ↑28-12-2020 21:13Nee hoor. Een diagnose is gebaseerd op de oorzaak. Het is niet gebaseerd op hoe het zich uit (gedrag). Bijna alle diagnoses hebben namelijk overlappende kenmerken. Wat bij de ene diagnose een goede behandeling is, kan voor een andere diagnose juist totaal het tegenovergestelde effect hebben. Vaak wordt er een verkeerde diagnose gegeven, omdat er te veel naar gedrag gekeken is. Dat doen ze niet expres, diagnosticeren is nou eenmaal lastig. Maar het komt er op neer dat de behandeling voor de verkeerde diagnose dan totaal niet aanslaat, dan gaan ze verder kijken of er misschien iets anders aan de hand is. Om een voorbeeld te noemen: borderline en autisme komen heel erg overeen qua uiting. Denk aan een verstoorde emotieregulatie. Bij borderline is de oorzaak vaak een traumatische situatie of ze hebben überhaupt nooit geleerd om met emoties om te gaan. Bij behandeling wordt dus vooral gekeken naar traumaverwerking en het leren omgaan met emoties. Bij autisme is er een ogenschijnlijk(!) probleem in de emotieregulatie. In feite komen prikkels nou eenmaal harder binnen bij een autist. Hun emoties zijn dus niet te heftig, maar heel passend voor de situatie waar ze in verkeren. Een behandeling “omgaan met emoties” trapt de autist dus eigenlijk nog verder de grond in. Ze leren daar dat ze “te heftig” reageren, terwijl hier in feite helemaal geen sprake van is. Een betere behandeling zou zijn om te leren omgaan met de beperking in de praktijk (zonnebril opzetten, oordoppen gebruiken). En zo zie je maar dat twee dezelfde gedragingen een hele andere oplossing hebben.
Ik ben het met je eens dat (zeker bij vrouwen) ontwikkelingsproblematiek over het hoofd wordt gezien omdat er onvoldoende verklarende diagnostiek is verricht, en omdat er soms ook te weinig kennis is. En dat je dan idd een foute behandeling krijgt.
Het punt wat ik bedoelde te maken;
TO benoemt dat hulpverlening ze niet voldoende kenmerken hebben geobserveerd voor BPS en dat ze het dus niet heeft. Maar dat dit niet wil zeggen dat het hebben van kenmerken dan verder maar genegeerd moet worden.
Maar goed, dat is ook mijn aversie tegen het huidige dsm systeem, dat je iets 'hebt' bij voldoende kenmerken en er te weinig in een spectrum/schaal wordt gekeken.
.
maandag 28 december 2020 om 22:46
Wat denk je dat dat je op gaat leveren? Helemaal bij iemand die zo goed functioneert als jij zegt te doen?Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:441x pw groep en om de week individueel.
Liefst 1x pw individueel.. 2x per maand is te weinig...
maandag 28 december 2020 om 22:48
Ik zeg ook niet dat schizofrenie een persoonlijkheidsstoornis is. Al snap ik dat je hem zo leest. Ik bedoelde stoornissen in het algemeen. Volgens mij scoorde schizofrenie het hoogst en daarna borderline en depressie, maar dat is uit mn hoofd en mogelijk gedateerd
maandag 28 december 2020 om 22:49
Jij doet het stigma van autist geen eer aan. Je bent te empatischDoggo schreef: ↑28-12-2020 22:05Ik zie bij borderliners juist vaak dat ze continu spreekwoordelijk om hulp schreeuwen. Maar meestal gebeurd dit niet op een zuivere manier. Ze zeggen bijvoorbeeld hulp te willen bij hun suïcidale gedachtes maar in werkelijkheid bedoelen ze “laat me niet in de steek”. Ze worden boos om kleine dingen, terwijl ze in werkelijkheid boos zijn op iets groots wat ze niet kunnen benoemen. Hulp aannemen is lastig want zo’n psychiater komt met allemaal praktische oplossingen, terwijl bij de meeste borderliners gewoon sprake is van enorm emotioneel tekort. Hulpverleners gaan dat nooit opvullen. Dus blijven ze vragen om hulp en voelt het alsof er nooit een oplossing komt. Ik zie vaak dat ze de deuren plat lopen bij klinieken en de crisisopvang.
Dit gaat over de ervaring die ik heb bij mensen in mijn omgeving.
maandag 28 december 2020 om 22:50
Bipolair scoort 20% waarvan 40% slaagt. Stoornis met het hoogste suïcidecijfer.
maandag 28 december 2020 om 22:51
Vaak moet een psycholoog het doen met “observeerbaar gedrag”, maar de bedoeling is wel echt dat er naar de oorzaak gekeken wordt. Ik heb dus ook een poosje voldaan aan de borderline kenmerken, terwijl ik nooit borderline echt heb gehad. De oorzaak van mijn problemen lagen bij autisme. Dat de criteria voor een diagnose dus vooral op gedrag zijn gebaseerd zie ik als een tekortkoming in de psychologie, en ik denk dat dit in de toekomst nog verbeterd gaat worden.mandylion schreef: ↑28-12-2020 22:46Nee hoor, een diagnose is een classificatie en gebaseerd op observeerbaar gedrag. Het is wel nodig om naar een verklarende diagnose te zoeken, omdat je dan inderdaad beter kunt differentiëren tussen bv autisme (wat uiteraard een ontwikkelingsstoornis is) en persoonlijkheidsproblematiek waardoor je het gedrag kunt interpreteren en op basis daarvan een passende behandeling kunt bieden.
Ik ben het met je eens dat (zeker bij vrouwen) ontwikkelingsproblematiek over het hoofd wordt gezien omdat er onvoldoende verklarende diagnostiek is verricht, en omdat er soms ook te weinig kennis is. En dat je dan idd een foute behandeling krijgt.
Het punt wat ik bedoelde te maken;
TO benoemt dat hulpverlening ze niet voldoende kenmerken hebben geobserveerd voor BPS en dat ze het dus niet heeft. Maar dat dit niet wil zeggen dat het hebben van kenmerken dan verder maar genegeerd moet worden.
Maar goed, dat is ook mijn aversie tegen het huidige dsm systeem, dat je iets 'hebt' bij voldoende kenmerken en er te weinig in een spectrum/schaal wordt gekeken.
Ik begrijp je punt en in deze context ben ik het ook wel met je eens.
