Psyche
alle pijlers
Stigma borderline
maandag 28 december 2020 om 16:57
Hoi,
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
maandag 28 december 2020 om 22:52
Huh? Ik heb geen fling met een bezette man....chaoticinternetnerd schreef: ↑28-12-2020 22:42Ik heb het idee dat elk topic van jou elke keer anders is. Zo had je 7 dagen geleden een fling met een bezette man terwijl je zelf single was en opende je een uur geleden een topic over je partner van 4,5 jaar?
maandag 28 december 2020 om 22:52
Waar stopt het zoeken naar een oorzaak dan? Vaak is er geen directe oorzaak, maar is het een samenloop van (vermoedelijk) genen, lifeevents, karakter.Doggo schreef: ↑28-12-2020 22:51Vaak moet een psycholoog het doen met “observeerbaar gedrag”, maar de bedoeling is wel echt dat er naar de oorzaak gekeken wordt. Ik heb dus ook een poosje voldaan aan de borderline kenmerken, terwijl ik nooit borderline echt heb gehad. De oorzaak van mijn problemen lagen bij autisme. Dat de criteria voor een diagnose dus vooral op gedrag zijn gebaseerd zie ik als een tekortkoming in de psychologie, en ik denk dat dit in de toekomst nog verbeterd gaat worden.
Ik begrijp je punt en in deze context ben ik het ook wel met je eens.
maandag 28 december 2020 om 22:56
Dat ik kan aangeven waar ik mee zit. Ik ben een echte binnenvetter en het doet me erg goed als ik kan ventileren bij mijn hulpverlener. Ze luistert en geeft echt goede tips en adviezen waarmee ik door kan. Waardoor ik allles weer wat helderder kan zien. Zou dit graag 1x per week willen, buiten de groepstherapie om.
Ik denk me vaak zó vast waardoor ik verstrikt raak in allerlei gedachtes. Het is dan lang als ik ermee moet blijven tobben tot ik weer haar spreek 2x per maand... Ik word zo wanhopig van mijn eigen gedachtes dat ik dan aan suicide ga denken. Terwijl als ik ook maar een momentje per week, even kan ventileren en de tips en trics vam therapeut kan horen, dan kan ik er weer mee door...
Maar het is lastig te realiseren blijkbaar. Hogere frequentie aan gesprekken is lastig door onderbezetting al daar en ze vragen zich af of het voor mij helpend is om meer gesprekjes te plannen.
maandag 28 december 2020 om 22:56
Ik geloof je direct. Ik lees borderline 8-10% en meer dan 50% doet ooit een poging en >10% overlijd door zelfdoding bij schizofrenie.
Edit: dit klopt toch niet helemaal: 5-10% staat hier bij bipolair https://www.kenniscentrumbipolairestoor ... overzicht/
anoniem_64062c7ab7b55 wijzigde dit bericht op 28-12-2020 23:00
24.42% gewijzigd
maandag 28 december 2020 om 22:58
Maar behandeling is toch niet voor ventileren en tips krijgen?Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:56Dat ik kan aangeven waar ik mee zit. Ik ben een echte binnenvetter en het doet me erg goed als ik kan ventileren bij mijn hulpverlener. Ze luistert en geeft echt goede tips en adviezen waarmee ik door kan. Waardoor ik allles weer wat helderder kan zien. Zou dit graag 1x per week willen, buiten de groepstherapie om.
Ik denk me vaak zó vast waardoor ik verstrikt raak in allerlei gedachtes. Het is dan lang als ik ermee moet blijven tobben tot ik weer haar spreek 2x per maand... Ik word zo wanhopig van mijn eigen gedachtes dat ik dan aan suicide ga denken. Terwijl als ik ook maar een momentje per week, even kan ventileren en de tips en trics vam therapeut kan horen, dan kan ik er weer mee door...
Maar het is lastig te realiseren blijkbaar. Hogere frequentie aan gesprekken is lastig door onderbezetting al daar en ze vragen zich af of het voor mij helpend is om meer gesprekjes te plannen.
maandag 28 december 2020 om 22:59
Ik snap jou ook hoor.Doggo schreef: ↑28-12-2020 22:51Vaak moet een psycholoog het doen met “observeerbaar gedrag”, maar de bedoeling is wel echt dat er naar de oorzaak gekeken wordt. Ik heb dus ook een poosje voldaan aan de borderline kenmerken, terwijl ik nooit borderline echt heb gehad. De oorzaak van mijn problemen lagen bij autisme. Dat de criteria voor een diagnose dus vooral op gedrag zijn gebaseerd zie ik als een tekortkoming in de psychologie, en ik denk dat dit in de toekomst nog verbeterd gaat worden.
Ik begrijp je punt en in deze context ben ik het ook wel met je eens.
Misschien nog even ter verduidelijking ; een dsm-'diagnose' (a.k.a. de naam van de stoornis, dus adhd, ass, bps etc) is dus een classificatie. Maar dat is wel wat veel mensen bedoelen wanneer ze het hebben over een diagnose.
Een totale diagnose omdat idealiter een classificerende + verklarende diagnose. Dus in die zin heb je gelijk dat een diagnose in principe ook gebaseerd hoort te zijn op een verklaring. Wanneer die verklaring niet voldoende wordt gezocht en/of gevonden kom je idd soms eerst 1x (of 2 of 3) bij een verkeerde classificatie uit.
Rot voor jou dat je niet direct de juiste verklaring hebt gehad. Autisme bij vrouwen is momenteel wel 'hot', en er is gelukkig steeds meer kennis op dat gebied.
.
maandag 28 december 2020 om 23:02
Maar dat past waarschijnlijk niet binnen je huidige behandeling. In een eerder topic is al gezegd dat je daar mogelijk een WMO indicatie voor kunt krijgen of soms binnen de ggz iemand anders, maar dit gebeurt echt niet met een behandelaar.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 23:00Daarom zeg ik, naast de groepstherapie om.
In IHT hebben mij de ondersteuningsgesprekken heel erg geholpen. Die mis ik nu echt
maandag 28 december 2020 om 23:02
Je moet er zeker van zijn dat je een passende behandeling inzet. Soms loopt dit dus helemaal mis en dan wordt er verder gekeken. Jouw vraag: wanneer stopt het zoeken? Ik denk wanneer er vooruitgang geboekt wordt bij de cliënt. Ook binnen één diagnose heb je behandelingen die bij de één wel aanslaan en bij de ander niet. Oftewel: kijk naar de persoon. Tips en adviezen kun je niet in zijn algemeenheid geven.
maandag 28 december 2020 om 23:02
Ik wil heel graag met mijn gedachten aan de slag. Het traject duurt 1,5 jaar en ben nu 3 maanden bezig. Maar in deze 3 maanden heb ik nog niets echt geleerd... Vind het zo jammer. Hierdoor is het vertrouwen in de therapie, dat ik er van op knap, best wel gedaald. Ik had gehoopt echt al dingen te leren, patronen te kunnen doorbreken etc. Maar heb gewoon idee dat het nu 3 maanden al verloren tijd is geweest.
Daarom wil ik graag zelf al aan de slag met evt zelfhulpboeken ed.
maandag 28 december 2020 om 23:05
Klopt. WMO ben ik mee bezig. Alleen denk ik niet dat hun ervoor zijn om met mij gesprekjes te voeren.
Volgens mij zijn ze vooral ter ondersteuning thuis in bijv huishouden etc. En dit is dan weer niet nodig...
Daarbij loop ik steeds tegen hetzelfde aan. Ik werk gewoon en daardoor heb ik vaak het idee dat hulpverleners denken dat het allemaal niet erg genoeg is...
Mijn eigen hulpverlener heeft zelfs tegen me gezegd dat ik me moet realiseren dat ik heel goed overkom en daardoor ik niet altijd geloofd wordt als ik aangeef dat ik me erg slecht voel en het slecht gaat.
Ik werk dus is het allemaal niet erg....
maandag 28 december 2020 om 23:05
Na 3 maanden trek je een anderhalf jaar durende behandeling al in twijfel? Misschien meer open stellen?Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 23:02Ik wil heel graag met mijn gedachten aan de slag. Het traject duurt 1,5 jaar en ben nu 3 maanden bezig. Maar in deze 3 maanden heb ik nog niets echt geleerd... Vind het zo jammer. Hierdoor is het vertrouwen in de therapie, dat ik er van op knap, best wel gedaald. Ik had gehoopt echt al dingen te leren, patronen te kunnen doorbreken etc. Maar heb gewoon idee dat het nu 3 maanden al verloren tijd is geweest.
Daarom wil ik graag zelf al aan de slag met evt zelfhulpboeken ed.
maandag 28 december 2020 om 23:08
Nee via de WMO kun je ook ambulante begeleiding krijgen van bijv een maatschappelijk werker ofzo. Maar ik denk dat je je verwachtingen moet bijstellen over de resultaten van therapie. Een zelfhulpboek of ventileren gaat je daar niet verder in helpen en misschien zelfs tegenwerkenHardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 23:05Klopt. WMO ben ik mee bezig. Alleen denk ik niet dat hun ervoor zijn om met mij gesprekjes te voeren.
Volgens mij zijn ze vooral ter ondersteuning thuis in bijv huishouden etc. En dit is dan weer niet nodig...
Daarbij loop ik steeds tegen hetzelfde aan. Ik werk gewoon en daardoor heb ik vaak het idee dat hulpverleners denken dat het allemaal niet erg genoeg is...
Mijn eigen hulpverlener heeft zelfs tegen me gezegd dat ik me moet realiseren dat ik heel goed overkom en daardoor ik niet altijd geloofd wordt als ik aangeef dat ik me erg slecht voel en het slecht gaat.
Ik werk dus is het allemaal niet erg....
maandag 28 december 2020 om 23:08
Ok, helder. Ik geef je gelijk dat de ggz soms een rommeltje is. Maar het doel van zo’n behandeling is vaak wel dat je steeds onafhankelijker leert te worden van je behandelaar. Misschien willen ze daarom niet meer gesprekjes inplannen? Heb je het idee dat je in je behandeling beter ZELF leert om te gaan met je klachten?Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:56Dat ik kan aangeven waar ik mee zit. Ik ben een echte binnenvetter en het doet me erg goed als ik kan ventileren bij mijn hulpverlener. Ze luistert en geeft echt goede tips en adviezen waarmee ik door kan. Waardoor ik allles weer wat helderder kan zien. Zou dit graag 1x per week willen, buiten de groepstherapie om.
Ik denk me vaak zó vast waardoor ik verstrikt raak in allerlei gedachtes. Het is dan lang als ik ermee moet blijven tobben tot ik weer haar spreek 2x per maand... Ik word zo wanhopig van mijn eigen gedachtes dat ik dan aan suicide ga denken. Terwijl als ik ook maar een momentje per week, even kan ventileren en de tips en trics vam therapeut kan horen, dan kan ik er weer mee door...
Maar het is lastig te realiseren blijkbaar. Hogere frequentie aan gesprekken is lastig door onderbezetting al daar en ze vragen zich af of het voor mij helpend is om meer gesprekjes te plannen.
maandag 28 december 2020 om 23:08
Dat kan anders een prima oplossing zijn voor sommigen. Zeker als je van een behandeling (genezing) niet veel verwacht, kan de druk vd ketel genomen worden door ruimte te bieden aan de poel van (hoogoplopende) emoties, waardoor iemand er weer even tegenkan.
Soms moet je behandeling loslaten als het doel is dat de persoon beter zou moeten worden. Dan is opnieuw leren lopen met je manke poot beter.
maandag 28 december 2020 om 23:10
Ik geloof wel dat vrouwen vaker worden weggezet als borderliner en dan niet meer serieus worden genomen. Alles wordt dan automatisch gegooid op drama, impulsief, emotieregulering en manipulatie.
Terwijl wanneer hetzelfde gedrag zichtbaar zou zijn bij een man, er hele andere conclusies getrokken zouden worden.
Terwijl wanneer hetzelfde gedrag zichtbaar zou zijn bij een man, er hele andere conclusies getrokken zouden worden.
maandag 28 december 2020 om 23:11
Zeker kan dat helpen. Maar to is jong en net in behandeling en zulke gesprekken hoeven niet bij een schaarse gz psycholoog maar kunnen ook bij een mw’er of ambulant hulpverlenerdiyer schreef: ↑28-12-2020 23:08Dat kan anders een prima oplossing zijn voor sommigen. Zeker als je van een behandeling (genezing) niet veel verwacht, kan de druk vd ketel genomen worden door ruimte te bieden aan de poel van (hoogoplopende) emoties, waardoor iemand er weer even tegenkan.
Soms moet je behandeling loslaten als het doel is dat de persoon beter zou moeten worden. Dan is opnieuw leren lopen met je manke poot beter.
maandag 28 december 2020 om 23:12
Spreek ik hier met een undercover psycholoogmandylion schreef: ↑28-12-2020 22:59Ik snap jou ook hoor.
Misschien nog even ter verduidelijking ; een dsm-'diagnose' (a.k.a. de naam van de stoornis, dus adhd, ass, bps etc) is dus een classificatie. Maar dat is wel wat veel mensen bedoelen wanneer ze het hebben over een diagnose.
Een totale diagnose omdat idealiter een classificerende + verklarende diagnose. Dus in die zin heb je gelijk dat een diagnose in principe ook gebaseerd hoort te zijn op een verklaring. Wanneer die verklaring niet voldoende wordt gezocht en/of gevonden kom je idd soms eerst 1x (of 2 of 3) bij een verkeerde classificatie uit.
Rot voor jou dat je niet direct de juiste verklaring hebt gehad. Autisme bij vrouwen is momenteel wel 'hot', en er is gelukkig steeds meer kennis op dat gebied.
Ik wist niet dat zo’n ‘diagnose’ dus eigenlijk een classificatie is. Wat wordt er dan bedoelt met een diagnose? Of bestaat dat niet en heb je alleen classificatie en “verklarende diagnose”.
maandag 28 december 2020 om 23:14
Er afhankelijk van worden nou juist weer niet en volgens mij zit daar precies het probleem bij TO.diyer schreef: ↑28-12-2020 23:08Dat kan anders een prima oplossing zijn voor sommigen. Zeker als je van een behandeling (genezing) niet veel verwacht, kan de druk vd ketel genomen worden door ruimte te bieden aan de poel van (hoogoplopende) emoties, waardoor iemand er weer even tegenkan.
Soms moet je behandeling loslaten als het doel is dat de persoon beter zou moeten worden. Dan is opnieuw leren lopen met je manke poot beter.
maandag 28 december 2020 om 23:15
Toch zou dit zomaar eens de enige werkbare oplossing kunnen zijn voor iemand, als zelf ergens beter mee om leren gaan niet in de kaarten geschreven lijkt te staan.
Vergeet ook niet dat veel mensen met een psychiatrische aandoening niet over hetzelfde netwerk beschikken als een gezond iemand. Vooropgesteld dat zo'n netwerk er ooit wel was, brokkelt deze vaak af bij het verergeren van de ziekte.
Als een gezond iemand ergens mee zit, kan een telefoontje naar een vriendin, zus, buurvrouw soms wonderen doen. Maar als iemand weinig netwerk heeft, waar moet je dan nog ventileren? Zeker als de emotie over hetzelfde probleem x 10 is.
Misschien pappen en nathouden. Maar ik verwacht ook niet van een bepaalde groep werklozen dat deze ooit aan het werk gaan. Ik denk dat de samenleving ook ergens kan berusten in een marge van x % aan mensen die niet zo kunnen meekomen in de maatschappij en dat dit waarschijnlijk nooit heel erg anders gaat zijn. En dan kan je af en toe best een beetje prikken of stimuleren. Maar soms moet je dit soort verwachtingen gewoon loslaten. Of pas na heel veel jaar weer eens opnieuw bezien.
maandag 28 december 2020 om 23:15
Zou dat héél graag willen.Thordïs schreef: ↑28-12-2020 23:08Nee via de WMO kun je ook ambulante begeleiding krijgen van bijv een maatschappelijk werker ofzo. Maar ik denk dat je je verwachtingen moet bijstellen over de resultaten van therapie. Een zelfhulpboek of ventileren gaat je daar niet verder in helpen en misschien zelfs tegenwerken
Nou mijn therapeute zei dat het doel van therapie is dat in de toekomst depressieve episodes worden voorkomen doordat ik anders ga denken, voelen en gedragen. Dat ik in de toekomst me niet zovaak zo rot meer ga voelen etc.
Dat zou ik dol graag willen, maar eerlijk gezegd: een leven zonder depressies, intens rot gevoel...? Ik weet niet hoor.
