Psyche
alle pijlers
Stigma borderline
maandag 28 december 2020 om 16:57
Hoi,
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
maandag 28 december 2020 om 23:17
Hoe realistisch is het om na drie maanden al te verwachten dat je jarenlange gedragspatronen kunt doorbreken?Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 23:02Ik wil heel graag met mijn gedachten aan de slag. Het traject duurt 1,5 jaar en ben nu 3 maanden bezig. Maar in deze 3 maanden heb ik nog niets echt geleerd... Vind het zo jammer. Hierdoor is het vertrouwen in de therapie, dat ik er van op knap, best wel gedaald. Ik had gehoopt echt al dingen te leren, patronen te kunnen doorbreken etc. Maar heb gewoon idee dat het nu 3 maanden al verloren tijd is geweest.
Daarom wil ik graag zelf al aan de slag met evt zelfhulpboeken ed.
maandag 28 december 2020 om 23:17
Pappen en nat houden of afhankelijk maken van?diyer schreef: ↑28-12-2020 23:15Toch zou dit zomaar eens de enige werkbare oplossing kunnen zijn voor iemand, als zelf ergens beter mee om leren gaan niet in de kaarten geschreven lijkt te staan.
Vergeet ook niet dat veel mensen met een psychiatrische aandoening niet over hetzelfde netwerk beschikken als een gezond iemand. Vooropgesteld dat zo'n netwerk er ooit wel was, brokkelt deze vaak af bij het verergeren van de ziekte.
Als een gezond iemand ergens mee zit, kan een telefoontje naar een vriendin, zus, buurvrouw soms wonderen doen. Maar als iemand weinig netwerk heeft, waar moet je dan nog ventileren? Zeker als de emotie over hetzelfde probleem x 10 is.
Misschien pappen en nathouden. Maar ik verwacht ook niet van een bepaalde groep werklozen dat deze ooit aan het werk gaan. Ik denk dat de samenleving ook ergens kan berusten in een marge van x % aan mensen die niet zo kunnen meekomen in de maatschappij en dat dit waarschijnlijk nooit heel erg anders gaat zijn. En dan kan je af en toe best een beetje prikken of stimuleren. Maar soms moet je dit soort verwachtingen gewoon loslaten. Of pas na heel veel jaar weer eens opnieuw bezien.
maandag 28 december 2020 om 23:18
Waarom dan überhaupt nog therapie of tegen iemand aan willen spuien?Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 23:15Zou dat héél graag willen.
Nou mijn therapeute zei dat het doel van therapie is dat in de toekomst depressieve episodes worden voorkomen doordat ik anders ga denken, voelen en gedragen. Dat ik in de toekomst me niet zovaak zo rot meer ga voelen etc.
Dat zou ik dol graag willen, maar eerlijk gezegd: een leven zonder depressies, intens rot gevoel...? Ik weet niet hoor.
maandag 28 december 2020 om 23:20
Dat ben ik met je eens. Ventileren hoeft niet bij het hoogste orgaan, maar kan ook prima bij een (ambulante) hulpverlener liggen.
maandag 28 december 2020 om 23:22
Buurthuis.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 23:22En hoe kan ik bij zo'n hulpverlener terecht komen? Weet niet goed welke weg ik dan moet bewandelen
maandag 28 december 2020 om 23:25
Ik denk dat een bepaalde mate van afhankelijkheid inherent is aan de diagnose borderline. Omdat deze mensen structureel anderen nodig hebben om de eigen brij aan heftigheid te duiden. En het duurt doorgaans jaren voordat die brij enigzins tot rust komt. Dus waarom niet gewoon accepteren dat dit een onderdeel vd behandeling is. Zie het maar als de paracetamol, totdat de manke poot ooit hopelijk geneest of verbeterd. Dan staat fysiotherapie gelijk aan behandelen en de paracetamol voor het kunnen ventileren.
maandag 28 december 2020 om 23:27
Ze heeft geen borderline, maar een cluster C stoornis. Als dat een afhankelijkheid persoonlijkheidsstoornis is, zal dit een bewuste keuze van de behandelaars zijn.diyer schreef: ↑28-12-2020 23:25Ik denk dat een bepaalde mate van afhankelijkheid inherent is aan de diagnose borderline. Omdat deze mensen structureel anderen nodig hebben om de eigen brij aan heftigheid te duiden. En het duurt doorgaans jaren voordat die brij enigzins tot rust komt. Dus waarom niet gewoon accepteren dat dit een onderdeel vd behandeling is. Zie het maar als de paracetamol, totdat de manke poot ooit hopelijk geneest of verbeterd. Dan staat fysiotherapie gelijk aan behandelen en de paracetamol voor het kunnen ventileren.
maandag 28 december 2020 om 23:28
Je kunt googlen op ambulante begeleiding in jouw omgeving. Dat zijn soms gewoon particuliere organisaties, maar je hebt ook grotere bekende organisaties. Je kan het telefoonnummer bellen die op hun site staat en zo kom je in contact met een begeleider. Die kan jou verder helpen met de officiële aanvraag bij de gemeente. Het moet namelijk vanuit de WMO gefinancierd worden. Het is ook handig om deze wens met je behandelaar te bespreken, zodat die weet wat er speelt.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 23:22En hoe kan ik bij zo'n hulpverlener terecht komen? Weet niet goed welke weg ik dan moet bewandelen
anoniem_64c24aae5301f wijzigde dit bericht op 28-12-2020 23:35
0.38% gewijzigd
maandag 28 december 2020 om 23:31
Wat een mooi advies. Ik vind het echt hartverwarmend.LaCatastrophe schreef: ↑28-12-2020 17:48Hmm, TS. Het is inderdaad waardeloos welk effect de diagnose BPS heeft op omgeving, hulpverleners etc. In mijn vakgebied trek ik in gesprek met collega's nog wel eens de vergelijking met iemand die lijdt aan een depressie. Op het moment dat een depressief persoon in zichzelf gekeerd in een hoekje zit (als voorbeeld) wordt dat gezien als een resultaat van hun 'ziekte'. En heeft men hier meer begrip voor.
Wanneer iemand met een BPS getriggerd wordt ergens door en soort van in een dissociatieve 'acting-out' toestand belandt dan is ineens niet meer de ziekte (in het geval van een depressie) hiervoor verantwoordelijk, maar wordt de persoon die lijdt aan die stoornis bijna verantwoordelijk gemáákt.
Probeer er maar boven te staan. Er zijn genoeg succesverhalen. Zoals met eender welk ziektebeeld.
maandag 28 december 2020 om 23:43
Zoals ik je al eerder zei in een ander topic, moet je dit bespreken in je groepstherapie. Dat is je basistherapie, die gesprekken zijn aanvullend. Die groepstherapie (was schema toch?) Is er juist voor om dit soort dingen, gevoelens en wensen aan te kaarten en eens uit te vogelen wat maakt dat jij niet voldoende hebt aan je therapie gecombineerd met tweewekelijkse gesprekken, terwijl je groepsgevoel vermoedelijk ook tweewekelijks krijgen. Zegt vaak veel over je coping.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 22:56Dat ik kan aangeven waar ik mee zit. Ik ben een echte binnenvetter en het doet me erg goed als ik kan ventileren bij mijn hulpverlener. Ze luistert en geeft echt goede tips en adviezen waarmee ik door kan. Waardoor ik allles weer wat helderder kan zien. Zou dit graag 1x per week willen, buiten de groepstherapie om.
Ik denk me vaak zó vast waardoor ik verstrikt raak in allerlei gedachtes. Het is dan lang als ik ermee moet blijven tobben tot ik weer haar spreek 2x per maand... Ik word zo wanhopig van mijn eigen gedachtes dat ik dan aan suicide ga denken. Terwijl als ik ook maar een momentje per week, even kan ventileren en de tips en trics vam therapeut kan horen, dan kan ik er weer mee door...
Maar het is lastig te realiseren blijkbaar. Hogere frequentie aan gesprekken is lastig door onderbezetting al daar en ze vragen zich af of het voor mij helpend is om meer gesprekjes te plannen.
maandag 28 december 2020 om 23:47
In de groepstherapie krijg je wekelijks oefeningen dus het is niet zo dat je zelf inbreng mag doen, helaasBroodbakmachine schreef: ↑28-12-2020 23:43Zoals ik je al eerder zei in een ander topic, moet je dit bespreken in je groepstherapie. Dat is je basistherapie, die gesprekken zijn aanvullend. Die groepstherapie (was schema toch?) Is er juist voor om dit soort dingen, gevoelens en wensen aan te kaarten en eens uit te vogelen wat maakt dat jij niet voldoende hebt aan je therapie gecombineerd met tweewekelijkse gesprekken, terwijl je groepsgevoel vermoedelijk ook tweewekelijks krijgen. Zegt vaak veel over je coping.
maandag 28 december 2020 om 23:49
Je moet daar gewoon de hele tijd zitten zwijgen? Bijzonder.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 23:47In de groepstherapie krijg je wekelijks oefeningen dus het is niet zo dat je zelf inbreng mag doen, helaas
maandag 28 december 2020 om 23:54
Nee je krijgt elke week een oefening en die wordt nabesproken. Het is niet zo dat ik daar eigen inbreng heb en mijn probleem van de afgelopen week mag delen.
We krijgen voornamelijk imaginatie oefeningen. Dit wordt uitgevoerd en per persoon nabesproken (zoals: ga terug naar een gebeurtenis van vroeger waarbij je met je vader bent, welk gevoel komt hierbij los) dit wordt kort nabesproken (5min pp).
Een foto van jezelf als kind meenemen en hier wat over vertellen.
Zulke oefeningen.
De problemen waar je tegen aanloopt mag je bespreken bij individuele contacten. De groepstherapie is bedoeld voor de oefeningen die we moeten uitvoeren
dinsdag 29 december 2020 om 11:02
Ik lees hiermee omdat een aangetrouwde familielid dit van ons heeft.
Wat ik mij afvraag, 'ontstaat' (noem je dat zo?) borderline altijd door problemen in de jeugd? Of kan het ook gewoon ontstaan omdat het aangeboren is? (of wellicht een combi) Maar ik vraag mij vooral af, dat als je een fijne jeugd hebt, dit alsnog kan ontstaan? ( Familielid heeft overigens geen leuke jeugd gehad, maar vraag me af hoe het zit met als zij kinderen krijgen)
Wat ik mij afvraag, 'ontstaat' (noem je dat zo?) borderline altijd door problemen in de jeugd? Of kan het ook gewoon ontstaan omdat het aangeboren is? (of wellicht een combi) Maar ik vraag mij vooral af, dat als je een fijne jeugd hebt, dit alsnog kan ontstaan? ( Familielid heeft overigens geen leuke jeugd gehad, maar vraag me af hoe het zit met als zij kinderen krijgen)
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
dinsdag 29 december 2020 om 11:11
Daar is al eerder over gepost in dit topic, dus kijk even terug.VGM1980 schreef: ↑29-12-2020 11:02Ik lees hiermee omdat een aangetrouwde familielid dit van ons heeft.
Wat ik mij afvraag, 'ontstaat' (noem je dat zo?) borderline altijd door problemen in de jeugd? Of kan het ook gewoon ontstaan omdat het aangeboren is? (of wellicht een combi) Maar ik vraag mij vooral af, dat als je een fijne jeugd hebt, dit alsnog kan ontstaan? ( Familielid heeft overigens geen leuke jeugd gehad, maar vraag me af hoe het zit met als zij kinderen krijgen)
dinsdag 29 december 2020 om 11:50
Als ik geen mensen zou kennen met borderline, had ik je gelijk gegeven.
Maar nu ik zelf ervaren heb wat voor schade borderliners kunnen aanrichten en achterlaten, dan zeg ik nu ook, wegwezen!
Blijkbaar was ik te naief omdat ik ze voordeel van twijfel gaf. Met de kennis van nu denk ik milioen keer na voordat ik ze in me leven wil.
Maar nu ik zelf ervaren heb wat voor schade borderliners kunnen aanrichten en achterlaten, dan zeg ik nu ook, wegwezen!
Blijkbaar was ik te naief omdat ik ze voordeel van twijfel gaf. Met de kennis van nu denk ik milioen keer na voordat ik ze in me leven wil.
dinsdag 29 december 2020 om 12:15
Naar mijn weten kan er nog niet met volle zekerheid gezegd worden wat de oorzaak is. Dus misschien kan je het ook hebben zonder slechte jeugd, maar dat lijkt me een uitzondering. Genen en daarmee gevoeligheid voor psychische problemen heeft ook een groot aandeel in of je het krijgt.VGM1980 schreef: ↑29-12-2020 11:02Ik lees hiermee omdat een aangetrouwde familielid dit van ons heeft.
Wat ik mij afvraag, 'ontstaat' (noem je dat zo?) borderline altijd door problemen in de jeugd? Of kan het ook gewoon ontstaan omdat het aangeboren is? (of wellicht een combi) Maar ik vraag mij vooral af, dat als je een fijne jeugd hebt, dit alsnog kan ontstaan? ( Familielid heeft overigens geen leuke jeugd gehad, maar vraag me af hoe het zit met als zij kinderen krijgen)
Ik heb ergens gelezen dat borderline eigenlijk één groot copingsmechanisme is, vaak ontstaan door een langdurig onveilige situatie. Bijvoorbeeld een moeder die niet goed voor kind zorgt (onveilige hechting), hierdoor reageert het kind heel slim door zelf afstand te creëren met moeder —-> gevolg: bindingsangst, óf juist erg aan moeder te klampen en de uiterste best doen om gezien te worden —-> gevolg: verlatingsangst. (En soms een combinatie).
Mishandeling, verwaarlozing en misbruik kan de oorzaak zijn voor het zwart-wit denken (het is veiliger om mensen in hokjes te plaatsen als helemaal goed of helemaal slecht). Ook is een verslaving vrij efficiënt om de emoties te dempen die samengaan met de mishandeling.
Door het langdurige trauma raken ze “gewend” aan de constante toestroom van negatieve prikkels, gevolg: impulsiviteit. Om nog “iets” te voelen gaan ze gekke dingen doen. Zonder gekke gebeurtenissen voelen ze vaak een grote leegte in zichzelf.
Als kind heeft het brein het eigenlijk best slim aangepakt, en de meest efficiënte manier gevonden om met problemen om te gaan. Het nadeel is wel dat je als kind alle paadjes in je hersenen vormt, en dat deze coping gewoon in je psyche gebrand staat. Vandaar ook een “persoonlijkheidsstoornis”. Het is niet makkelijk om een nieuwe, gezonde coping aan te leren.
Dit is trouwens een theorie die ik ergens gelezen heb. Ik vond het wel interessant. Maar ik ben verder ook gewoon een leek dus neem wat ik schrijf met een korrel zout haha
dinsdag 29 december 2020 om 12:15
Ik heb zelf veel aan gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts.Hardlopenisleuk schreef: ↑28-12-2020 23:22En hoe kan ik bij zo'n hulpverlener terecht komen? Weet niet goed welke weg ik dan moet bewandelen
Die heeft me bijvoorbeeld ook weer geholpen met tools om paniekaanvallen op te lossen.
dinsdag 29 december 2020 om 12:29
Ik haal dit stukje even uit je post omdat ik graag nog iets wilde aanhalen wat in dit topic ook besproken wordt en ik dit een mooie ingang vind.
Ik kan niet spreken voor andere mensen met borderline maar mijn suïcidale buien hebben in elk geval niets te maken met hulp willen vragen of verlatingsangst of aandacht trekken.
Voor mij zijn de momenten dat ik alleen ben een trigger. Zeker alcohol moet ik dan echt vermijden.
Ik word dan beslopen door het gevoel dat ik niks kan, niks waard ben en dat het niemand iets kan schelen of ik er ben of niet. Ik trek me dan ook helemaal terug in mezelf en zal ook geen berichten of telefoon beantwoorden, omdat ik het gevoel heb dat alleen mijn bestaan al een ongewenst iets is voor andere mensen.
Ik ga ook nooit zo ver dat ik iets doe, ik bedenk wel hoe, maar ik kruip in bed en huil mezelf in slaap en als ik wakker word is zo'n bui ook weer over.
Voor mij heeft het dus niks te maken met aandacht trekken of manipuleren of hulp vragen. Er zijn 2 mensen die hiervan weten. Ik heb deze buien nooit in gezelschap en ik zal ook niet random gaan roepen dat ik er dan wel een eind aan maak, gewoon om drama te maken (of wat zag ik langs komen in dit topic). Het is voor mij echt gewoon mezelf heel heel heel kut voelen, vermoedelijk door een acute dip in bepaalde neurotransmitters en hormonen.
dinsdag 29 december 2020 om 12:32
Een diagnose in de brede zin van het woord is inderdaad het totale beeld, dus een beschrijvende (classificatie) en verklarende diagnose. Wat jij bedoelt dus.
Maar puur een dsm-classificatie is niet meer of minder dan wat het is. Maar dit wordt wel vaak zo genoemd door personen als 'ik heb die of die diagnose'.
Dus een willekeurig bijvoorbeeld wat uiteraard niet voor iedereen zo geldt: de classificatie is BPS, en de verklarende diagnose is trauma's in de vroege kindertijd.
Of bv classificatie ASS, verklarende diagnose is aanwezigheid van een mogelijke genetische component (bv familielid bekend met ass), aantoonbare vertraagde taalontwikkeling.
Soms lopen beschrijving en verklaring ook nog enigszins door elkaar (om het wat gemakkelijker te maken
, bv aanwezige prikkelgevoeligheid bij ass).
.
dinsdag 29 december 2020 om 12:41
Snap ik!! Ik weet ook dat het écht is en ik vind het onzin dat suïcidaliteit bij borderline wordt gezien als manipulatie. Wat ik schreef was een voorbeeld en hoeft natuurlijk niet voor jou te gelden. Alsnog denk ik wel dat jij op zo’n moment ‘iets’ nodig hebt, de zelfmoordneigingen zijn slechts een symptoom. Waar ik op doelde was de borderliners die communiceren via zelfmoord en zelfbeschadiging. Ik denk dat de eerste stap richting herstel voor hun is dat ze kunnen verwoorden wat ze nodig hebben.fluttershy schreef: ↑29-12-2020 12:29Ik haal dit stukje even uit je post omdat ik graag nog iets wilde aanhalen wat in dit topic ook besproken wordt en ik dit een mooie ingang vind.
Ik kan niet spreken voor andere mensen met borderline maar mijn suïcidale buien hebben in elk geval niets te maken met hulp willen vragen of verlatingsangst of aandacht trekken.
Voor mij zijn de momenten dat ik alleen ben een trigger. Zeker alcohol moet ik dan echt vermijden.
Ik word dan beslopen door het gevoel dat ik niks kan, niks waard ben en dat het niemand iets kan schelen of ik er ben of niet. Ik trek me dan ook helemaal terug in mezelf en zal ook geen berichten of telefoon beantwoorden, omdat ik het gevoel heb dat alleen mijn bestaan al een ongewenst iets is voor andere mensen.
Ik ga ook nooit zo ver dat ik iets doe, ik bedenk wel hoe, maar ik kruip in bed en huil mezelf in slaap en als ik wakker word is zo'n bui ook weer over.
Voor mij heeft het dus niks te maken met aandacht trekken of manipuleren of hulp vragen. Er zijn 2 mensen die hiervan weten. Ik heb deze buien nooit in gezelschap en ik zal ook niet random gaan roepen dat ik er dan wel een eind aan maak, gewoon om drama te maken (of wat zag ik langs komen in dit topic). Het is voor mij echt gewoon mezelf heel heel heel kut voelen, vermoedelijk door een acute dip in bepaalde neurotransmitters en hormonen.
dinsdag 29 december 2020 om 12:46
Dank je voor je uitleg al snap ik het nog niet 100% haha. De verklaring lijkt me namelijk hetzelfde als de dsm-criteria waaraan wordt voldaan. En iedereen die ik tegenkom, ook profs, die noemen het voor het gemak diagnose. Al zie ik de term classificatie ook wel eens voorbij komen, maar naar mijn idee wordt het door elkaar heen gebruikt. Dus lekker verwarrend. Al maakt het voor mij niks uit want ik hoef die termen toch niet te gebruiken.mandylion schreef: ↑29-12-2020 12:32Een diagnose in de brede zin van het woord is inderdaad het totale beeld, dus een beschrijvende (classificatie) en verklarende diagnose. Wat jij bedoelt dus.
Maar puur een dsm-classificatie is niet meer of minder dan wat het is. Maar dit wordt wel vaak zo genoemd door personen als 'ik heb die of die diagnose'.
Dus een willekeurig bijvoorbeeld wat uiteraard niet voor iedereen zo geldt: de classificatie is BPS, en de verklarende diagnose is trauma's in de vroege kindertijd.
Of bv classificatie ASS, verklarende diagnose is aanwezigheid van een mogelijke genetische component (bv familielid bekend met ass), aantoonbare vertraagde taalontwikkeling.
Soms lopen beschrijving en verklaring ook nog enigszins door elkaar (om het wat gemakkelijker te maken
