Psyche
alle pijlers
Stigma borderline
maandag 28 december 2020 om 16:57
Hoi,
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
dinsdag 29 december 2020 om 21:59
Dat is iedere goed recht toch? Een drugsdealer is vast ook heel lief, hoef ik ook niet in mijn leven.Hardlopenisleuk schreef: ↑29-12-2020 21:56Ja... Er werd hier in dit topic zelfs gezegd dat wanneer iemand, iemand met borderline leert kennen en bekend wordt dat diegene borderline heeft. Dat diegene dan meteen uit het leven geband wordt, of in ieder geval afstand genomen wordt. Vind dit wel erg ver gaan! Je zou zo iemand ook gewoon een kans kunnen geven ipv naar het label te kijken
dinsdag 29 december 2020 om 22:00
dinsdag 29 december 2020 om 22:00
Dus alleen meepraten mag?Hardlopenisleuk schreef: ↑29-12-2020 21:39Bedankt voor de mensen die wel lief reageerden
Denk dat het punt van stigma duidelijk is gemaakt en er genoeg reacties zijn gekomen.
dinsdag 29 december 2020 om 22:01
Als je 'gematigd' bent of zelfs genezen dan is er niets aan de hand. Maar dan is er ook nauwelijks reden om het te benoemen en komt er ook geen stigma. Maar iemand die steeds maar problemen maakt en heeft, instabiel is, manipuleert en draait, ook nog eens steeds therapie saboteert... tja dan gaat er heel hard een alarmbel rinkelen als dan ook nog blijkt dat er de diagnose BPS is. En ja, dan ren ik hard weg.
dinsdag 29 december 2020 om 22:04
Toevallig is de enige persoon in mijn hele leven die ik liever niet meer wil zien gediagnosticeerd met borderline. Niet omdat ze borderline gediagnosticeerd is, wel om haar manipulatieve gedrag dat complete mindfucks veroorzaakte.Hardlopenisleuk schreef: ↑29-12-2020 21:56Ja... Er werd hier in dit topic zelfs gezegd dat wanneer iemand, iemand met borderline leert kennen en bekend wordt dat diegene borderline heeft. Dat diegene dan meteen uit het leven geband wordt, of in ieder geval afstand genomen wordt. Vind dit wel erg ver gaan! Je zou zo iemand ook gewoon een kans kunnen geven ipv naar het label te kijken
De andere persoon met borderline is best ok, ze weet heel goed wat ze wel en niet kan doen en maakt erg sterke keuzes. Samenleven met haar gaat alleen niet heel erg over rozen, maar goed, ik leef niet met haar samen.
Een pathologisch leugenaar geloof ik ook nooit, ook als diegene best lief is en eens wel de waarheid vertelt. Dat is gewoon zelfbescherming. Dat is toch niet gek?
mevrouw75 wijzigde dit bericht op 29-12-2020 22:10
8.62% gewijzigd
dinsdag 29 december 2020 om 22:05
S-Groot schreef: ↑29-12-2020 22:01Als je 'gematigd' bent of zelfs genezen dan is er niets aan de hand. Maar dan is er ook nauwelijks reden om het te benoemen en komt er ook geen stigma. Maar iemand die steeds maar problemen maakt en heeft, instabiel is, manipuleert en draait, ook nog eens steeds therapie saboteert... tja dan gaat er heel hard een alarmbel rinkelen als dan ook nog blijkt dat er de diagnose BPS is. En ja, dan ren ik hard weg.
Overigens ren ik van zo iemand ook weg zonder die diagnose. Maar hij past wel als een jas en dat is dus niet voor niks, vandaag ook dat stigma.
dinsdag 29 december 2020 om 22:07
Waarom zou je dat willen dan?_pompoensoepje schreef: ↑29-12-2020 22:07Maar komt er zo dan niet een gigantisch taboe op te liggen? Want in geen geval kun je je erover uitspreken blijkbaar...
dinsdag 29 december 2020 om 22:14
_pompoensoepje schreef: ↑29-12-2020 22:07Maar komt er zo dan niet een gigantisch taboe op te liggen? Want in geen geval kun je je erover uitspreken blijkbaar...
Taboe? Sommige mensen zijn fijn in de omgang, anderen minder. En dan ligt het niet alleen aan de ander maar ook hoe je zelf met dingen omgaat. Een taboe vind ik als je er zelf bewust voor kiest om iets te doen wat afwijkend is. Iemand met een stoornis heeft er niet voor gekozen en daar zou wat mij betreft geen taboe op moeten liggen.
dinsdag 29 december 2020 om 22:15
Ik ken er 2. Beiden bewust van hun problematiek en ervoor in therapie. Bij de één keert het zich meer naar binnen, daar merk je op het eerste gezicht niet veel aan op de vele ziekmeldingen na.mandylion schreef: ↑29-12-2020 21:19Zeker zijn die er. Vooral als mensen hun problematiek erkennen en er iets mee doen. Ik ken een voorbeeld en dat heb ik ook aangegeven.
Degene die compleet blind zijn voor hun eigen gedrag en zelf vinden dat er niet zoveel aan de hand is, brengen vaak veel ellende met zich mee...
De tweede keert het meer naar buiten, die manipuleert en liegt. Als je haar erop aanspreekt heb je mot en vertelt ze hoe veel erger het voor haarzelf is (dat geloof ik best, maar andermans reputatie besmeuren omdat je zo slecht in je vel zit is onacceptabel natuurlijk).
Ik snap dat het niet fijn is als men gereduceerd wordt tot de aandoening, maar dat er uiteindelijk afstand wordt genomen uit zelfbescherming lijkt me niet meer dan logisch.
dinsdag 29 december 2020 om 22:17
Omdat het dus geen taboe zou moeten zijn en je anders daarmee dat stigma creëert en automatisch bestempeld wordt als manipulatief, bijvoorbeeld...
Waarom praten we überhaupt vandaag de dag meer over mentale gezondheid in het algemeen?
Moeten we dat ook maar laten en burnouts als 'eigen schuld' zien, mensen met depressie zien als luie, sombere mensen die nonstop knetter-suicidaal zijn?
Want dat weten we toch ook inmiddels? Dat daar verschil in is?
dinsdag 29 december 2020 om 22:17
_pompoensoepje schreef: ↑29-12-2020 22:07Maar komt er zo dan niet een gigantisch taboe op te liggen? Want in geen geval kun je je erover uitspreken blijkbaar...
Het is heel hard, maar iemand met vrij ernstige BPS die niet te behandelen is is vooral een ramp voor de omgeving. Het is héél naar voor de persoon zelf, die kiest er ook niet voor om onbehandelbaar te zijn, maar waarom zou de omgeving dan ook nog moeten lijden onder alle narigheid?
Iemand met BPS die zich wel laat behandelen en ook echt behandelbaar is zal veel minder destructief zijn en dan is het juist wel bespreekbaar.
dinsdag 29 december 2020 om 22:19
Wat een rare reactie.. ik deel hier mijn ervaring en dan reageer ik niet lief genoeg? Dan moet je voortaan even in je OP zetten dat je alleen 'lieve' reacties wilt hebben, voor wat dat dan ook betekenen mag..Hardlopenisleuk schreef: ↑29-12-2020 21:39Bedankt voor de mensen die wel lief reageerden
Denk dat het punt van stigma duidelijk is gemaakt en er genoeg reacties zijn gekomen.
Belle, dank voor de
Tis overigens niet zo dat ik gillend weg ren voor borderliners, ieder mens (iedere borderliner) is anders.. ik deelde enkel mijn ervaring..
Nou ja.. dat dus..
dinsdag 29 december 2020 om 22:20
Wat? Hoezo niet lief? Het is een discussie over het stigma van borderline. Die jij zelf gestart hebt. Welke reacties vind je dan bijvoorbeeld niet lief?
dinsdag 29 december 2020 om 22:21
Bespreek jij ook met Jan en alleman de wrat onder je voet, je aambeien, een eventuele tumor?_pompoensoepje schreef: ↑29-12-2020 22:17Omdat het dus geen taboe zou moeten zijn en je anders daarmee dat stigma creëert en automatisch bestempeld wordt als manipulatief, bijvoorbeeld...
Waarom praten we überhaupt vandaag de dag meer over mentale gezondheid in het algemeen?
Moeten we dat ook maar laten en burnouts als 'eigen schuld' zien, mensen met depressie zien als luie, sombere mensen die nonstop knetter-suicidaal zijn?
Want dat weten we toch ook inmiddels? Dat daar verschil in is?
Waar staat dat iets eigen schuld is? Snoet relevante vergelijking dus.
dinsdag 29 december 2020 om 22:34
Meer bekendheid over mentale stoornissen is niet verkeerd. En er is al veel meer algemene kennis over bijvoorbeeld autisme, ADHD, depressie enz. Probleem is dat Borderline berucht is om de grote potentiële schade voor de omgeving. Die reputatie komt niet uit de lucht vallen helaas._pompoensoepje schreef: ↑29-12-2020 22:17Omdat het dus geen taboe zou moeten zijn en je anders daarmee dat stigma creëert en automatisch bestempeld wordt als manipulatief, bijvoorbeeld...
Waarom praten we überhaupt vandaag de dag meer over mentale gezondheid in het algemeen?
Moeten we dat ook maar laten en burnouts als 'eigen schuld' zien, mensen met depressie zien als luie, sombere mensen die nonstop knetter-suicidaal zijn?
Want dat weten we toch ook inmiddels? Dat daar verschil in is?
Wat ik potentieel lastig vind aan begrip kweken voor alle vormen van dergelijke aandoeningen, is dat het kan impliceren dat de omgeving uit empathie zijn grenzen moet laten overschrijden door de persoon met de stoornis, want het is toch al zo rot voor diegene. Terwijl dat juist zo belangrijk is om te bewaken voor een enigszins gezonde relatie.
In mijn ervaring is dat herhaaldelijk zo gebeurd namelijk. De ene streek na de andere werd geleverd, maar dan werd je op het hart gedrukt dat het voor persoon in kwestie nog veel erger was want die voelde zich echt heel rot en was het echte slachtoffer van haar gedrag. En dat je maar heel blij moest zijn dat je niet in haar schoenen stond.
dinsdag 29 december 2020 om 22:46
Doel je op mijn opmerking? Want ik zeg niet dat er dan voor een andere stoornis minder aandacht moet zijn.
En op je andere reactie over 'eigen schuld', daarmee doelde ik dus op de vooroordelen die over een burnout zouden kunnen bestaan, niet als vergelijking met BPS.
dinsdag 29 december 2020 om 22:58
Nee._pompoensoepje schreef: ↑29-12-2020 22:46Doel je op mijn opmerking? Want ik zeg niet dat er dan voor een andere stoornis minder aandacht moet zijn.
En op je andere reactie over 'eigen schuld', daarmee doelde ik dus op de vooroordelen die over een burnout zouden kunnen bestaan, niet als vergelijking met BPS.
dinsdag 29 december 2020 om 23:31
Good for you dat je punt blijkbaar gemaakt is.Hardlopenisleuk schreef: ↑29-12-2020 21:39Bedankt voor de mensen die wel lief reageerden
Denk dat het punt van stigma duidelijk is gemaakt en er genoeg reacties zijn gekomen.
Ik weet overigens wel zeker dat iedereen weet dat er mensen met borderline zijn waar wel mee te leven is. De meeste mensen zijn niet zo zwart - wit......
Voor de laatste keer, 1 goede vriendin van me heeft borderline. Ze heeft haar nukken, maar kent haar eigen zwakke punten en triggers zo goed, en handelt daar bovendien ook maar, dat ze voor mij echt een waardevolle vriendin is.
Ik ken echter iemand anders die haar hele gezin in de ellende stort, omdat ze maar niet wil inzien welke rol ze zelf speelt in alle ontstane problemen.
Dat is van buitenaf echt heel erg moeilijk om aan te zien. Zeker omdat er jonge kinderen bij betrokken zijn.
Helaas heeft een groot gedeelte van de borderliners nogal problemen met mentaliseren, waardoor ze echt niet zien welke invloed hun gedrag heeft op een ander. Ze bezien alles vanuit hun eigen tunnelvisie en emotie als het ware. En ja, dan is het heel moeilijk.
.
woensdag 30 december 2020 om 00:41
Dat is waarom ik nooit een kind ter wereld wilde brengen...ik ben zo'n persoon met borderline stoornis. Meteen gedacht...zoals ik ben(suicidaal,onberekenbaar, noem het maar op)kan ik geen kind opvoeden of een veilig thuis bieden. Bij mij is het echt erfelijk. Van moeder op kind en in die tak van de familie allemaal een steekje los zoals dat gezegd wordt. Veel leven er niet meer.chocolol schreef: ↑29-12-2020 19:47Inderdaad. En al was het wel het karakter van de ouder, tja die moet het ook maar doen met wat die krijgt. Sommige mensen hebben nou eenmaal 0 zelfinzicht, empathie of doorzettingsvermogen. Daar kunnen ze ook niet altijd iets aan doen, maar dat maakt het niet minder fijn voor de mensen in hun omgeving.
Ik heb mijn leven nu na jaren beter op de rails mede door mijn partner die van alles heeft moeten doorstaan met mij. Wat ik allemaal wel niet geflikt heb. We zijn 26 jaar samen inmiddels.
Ook veel therapie gehad, me rot geprobeerd om me beter te voelen. Ook omdat mijn ouders er aan onder door gingen.
Ben me nog altijd bewust van de ellende die ik heb veroorzaakt.
Nu? ik ga geen vriendschappen meer aan, ik weet dat dat haast onmogelijk is om vol te houden. Wil ook een ander niet opzadelen met mijn wispelturige gedrag. Zo ben je de wereld voor me en zo ben je diep gedaald in mijn achting.
Ik zit mijn leven uit en dat is t.
Wel ben ik dankbaar voor mijn familie en man. Maar voel me ook rot dat ik hun leven zo overhoop heb geschopt.
Maar 1 ding; wat een ander verder denkt over mij en mijn stoornis? Boeit me geen reet. Dat heb ik wel al een tijd achter me gelaten.
Dan dacht ik, ach blij voor die mensen dat zij het niet hebben.
woensdag 30 december 2020 om 08:02
als je goed gelezen had, gaat het niet om het label bij diegene, maar om alle drama die het met zich meebrengt. En gaat het ook niet alleen over borderline, maar over veel meer dingen. En die keuze mag iemand gewoon maken. En ja dat is rot als het jou betreft. Maar iedereen maakt keuzes in met wie ze bevriend of een relatie willen hebben.Hardlopenisleuk schreef: ↑29-12-2020 21:56Ja... Er werd hier in dit topic zelfs gezegd dat wanneer iemand, iemand met borderline leert kennen en bekend wordt dat diegene borderline heeft. Dat diegene dan meteen uit het leven geband wordt, of in ieder geval afstand genomen wordt. Vind dit wel erg ver gaan! Je zou zo iemand ook gewoon een kans kunnen geven ipv naar het label te kijken
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 30 december 2020 om 08:21
Joanjett schreef: ↑30-12-2020 00:41Dat is waarom ik nooit een kind ter wereld wilde brengen...ik ben zo'n persoon met borderline stoornis. Meteen gedacht...zoals ik ben(suicidaal,onberekenbaar, noem het maar op)kan ik geen kind opvoeden of een veilig thuis bieden. Bij mij is het echt erfelijk. Van moeder op kind en in die tak van de familie allemaal een steekje los zoals dat gezegd wordt. Veel leven er niet meer.
Ik heb mijn leven nu na jaren beter op de rails mede door mijn partner die van alles heeft moeten doorstaan met mij. Wat ik allemaal wel niet geflikt heb. We zijn 26 jaar samen inmiddels.
Ook veel therapie gehad, me rot geprobeerd om me beter te voelen. Ook omdat mijn ouders er aan onder door gingen.
Ben me nog altijd bewust van de ellende die ik heb veroorzaakt.
Nu? ik ga geen vriendschappen meer aan, ik weet dat dat haast onmogelijk is om vol te houden. Wil ook een ander niet opzadelen met mijn wispelturige gedrag. Zo ben je de wereld voor me en zo ben je diep gedaald in mijn achting.
Ik zit mijn leven uit en dat is t.
Wel ben ik dankbaar voor mijn familie en man. Maar voel me ook rot dat ik hun leven zo overhoop heb geschopt.
Maar 1 ding; wat een ander verder denkt over mij en mijn stoornis? Boeit me geen reet. Dat heb ik wel al een tijd achter me gelaten.
Dan dacht ik, ach blij voor die mensen dat zij het niet hebben.
Hartverscheurend om dit te lezen Joanjett. Ik had je een zoveel fijner leven gegund. Sterk dat je dit zo durft te schrijven. Heb je nu wel momenten dat je geniet van het leven?
woensdag 30 december 2020 om 09:40
Is ieders goed recht. Zoals ze zeggen, beter voorkomen dan genezen. Typisch een borderliner, ze beseffen niet wat ze kunnen aanrichten en verwachten dat iedereen wel ff begrip voor ze heeft. Als jij met een psychopaat te maken hebt, dan denk je ook liever aan jezelf beschermen ipv je openstellen met alle gevolgen van dien. Wel egoïstisch, dat iedereen kansen opeist,alsof ze ontkennen dat ze geen vlieg kwaad doen. Succes met je leven.Hardlopenisleuk schreef: ↑29-12-2020 21:56Ja... Er werd hier in dit topic zelfs gezegd dat wanneer iemand, iemand met borderline leert kennen en bekend wordt dat diegene borderline heeft. Dat diegene dan meteen uit het leven geband wordt, of in ieder geval afstand genomen wordt. Vind dit wel erg ver gaan! Je zou zo iemand ook gewoon een kans kunnen geven ipv naar het label te kijken
