Psyche
alle pijlers
Stigma borderline
maandag 28 december 2020 om 16:57
Hoi,
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
Een poos terug werd ik verdacht van borderline, ik had er kenmerken van. Deze diagnose is kortgeleden doorgehaald waardoor dit van tafel is.
Toch moet er iets van mijn hart. Ik ben namelijk behoorlijk geschrokken van hoe er over mensen met borderline wordt gedacht. Ik heb me als een "speciaal soort mens"(in negatieve zin) gevoeld in periode toen ik die verdenking had. Ik durfde er niet eens voor uit te komen.
Zo heb ik een hele poos geleden een topic gezien waarin iemand een partner met borderline had. Er werden reacties gegeven in de richting dat diegene maar gauw partner moest verlaten want 'met een borderliner valt niet samen te leven'. Ik vond dit zeer schokkend. Er wordt over 'borderliner' gepraat alsof het een speciaal soort volk is. Tevens werd er beweerd dat er met mensen met borderline niet valt samen te leven. Dit vind ik nogal wat. Want bij iemand met borderline 'kan je beter ver uit de buurt blijven', heb ik hier al ergens gelezen ooit.
Ik merk in het dagelijks leven dat, wanneer er over borderline, gesproken wordt. Meteen een beeld gevormd wordt. Als ik geen kaas van psyche had gegeten, en niets van borderline af wist, dan zou ik echt denken dat mensen met borderline vreselijk complexe moeilijke mensen zijn. Onterecht. Als iemand met borderline, tegen een conflict aanloopt, wordt meteen gezegd "ja maar die heeft borderline". Alles wordt er op afgeschoven.
Door het beeld wat geschetst wordt van borderline, durven mensen met de diagnose er niet eens voor uit te komen.
Vol afschuw wordt er naar de diagnose Borderline gekeken. Het wordt in een negatief hokje geplaatst.
Wanneer iemand een diagnose ADHD heeft is dit dood normaal, maar bij een diagnose Borderline gaan meteen de alarmbellen rinkelen. Ik vind dit erg kwalijk. Het is niets meer dan een label, dat een dood normaal persoon opgeplakt krijgt.
Mensen met borderline zijn hetzelfde als normale mensen, alleen met een iets gevoeligere antenne voor externe prikkels. Mijn therapeut zei ooit: "mensen met borderline zijn de meest gevoelige mensen die er zijn".
Gelukkig heb ik deze diagnose niet meer. Maar in de periode dat ik dit label wel had, heb ik me erg vaak in een hokje geplaatst gevoeld. Door dingen die ik las en hoorde. Met veel innerlijke frustratie en teleurstelling als gevolg.
vrijdag 1 januari 2021 om 17:33
Helaas is mijn ervaring precies zo. Onwrikbaar, destructief en weinig flexibel. Ik zie het bij de ex van mijn broer die naast één angststoornis ook borderline heeft en aan de medicatie zit. Zonder medicatie is er geen land mee te bezeilen en is ze gewoon compleet onmogelijk voor de omgeving. Daar heeft niet alleen de omgeving last van, zij zelf natuurlijk ook.jo12345 schreef: ↑28-12-2020 17:06Sorry, maar mijn ervaringen zijn ècht heel erg anders.
Het drama, de destructiviteit, de onbetrouwbaarheid maken dat er met iemand met flinke borderline meestal niet valt samen te leven, al zou je willen.
Borderline is echt een heel erg problematische stoornis voor zowel diegene die het heeft als voor de omgeving.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 januari 2021 om 20:42
Echt heel naar. Ik had ooit een vriendin met bps. Ik was echt gek op haar. Maar ik ging er exht aan onderdoor. En ze was altijd maar boos op me, blokkeren, uit mijn rijdende auto springen etc. Het werd steeds erger tot het punt dat ik het echt niet meer kon. Ik deed toch nooit wat goed en het was nooit meer leuk. Ik kreeg alleen maar verwijten de hele tijd. Het stomme is dat zij mij nu haat en ze is echt van haar gelijk overtuigd.Joanjett schreef: ↑01-01-2021 10:23Hoi abra, ik heb jaren therapie gehad en ook jaren groepstherapie. Maar dat ik zelfkennis heb komt ook omdat ik nu ouder ben en alles wel heb meegemaakt. Toen ik in de 20 was reageerde ik echt niet zoals ik nu doe. Was ik compleet de weg kwijt. Ik dacht ook echt dat juist iedereen mij probeerde te manipuleren.
Dit schrijf ik ook om een beetje hoop voor andere borderliners en familie van...te geven.
Dank je voor je reactie.
Was er maar een manier om door te dringen dat hulp echt helpt.
zaterdag 2 januari 2021 om 10:15
Ik had en heb gelukkig een partner die tot me door kon dringen dat ik hulp nodig had. Zonder hem had ik of in de goot beland of niet meer geleefd. Het is echt zo'n rot ziekte die maakt dat je de realiteit niet meer ziet en emoties super uitvergroot worden.abracadabra schreef: ↑01-01-2021 20:42Echt heel naar. Ik had ooit een vriendin met bps. Ik was echt gek op haar. Maar ik ging er exht aan onderdoor. En ze was altijd maar boos op me, blokkeren, uit mijn rijdende auto springen etc. Het werd steeds erger tot het punt dat ik het echt niet meer kon. Ik deed toch nooit wat goed en het was nooit meer leuk. Ik kreeg alleen maar verwijten de hele tijd. Het stomme is dat zij mij nu haat en ze is echt van haar gelijk overtuigd.
Was er maar een manier om door te dringen dat hulp echt helpt.
Moet ook er bij zeggen dat ik AD en antipsychotica slik elke dag om dat een beetje in bedwang te houden. Daar kom ik ook nooit meer vanaf.
Ik vind het rot voor jou maar ook voor die vriendin dat t zo gelopen is bij jullie. Helaas kan je er niks tegen doen. Maar realiseer je dat die ziekte dit heeft veroorzaakt en dat je vriendin totaal de weg kwijt is. Het heeft niks met jou te maken, je bent alleen de gebeten hond. Vooral bij mensen in de naaste omgeving voelt de "borderliner"zich veilig genoeg om door te flippen.
