Psyche
alle pijlers
Syndroom van Asperger
vrijdag 27 november 2009 om 08:44
Hallo allemaal,
Ik ben een jonge moeder met het Syndroom van Asperger, dit werd pas op mijn 26e ontdekt. Omdat autisme veel in de familie voor komt en mijn dochter (5) ook trekken vertoont zouden we haar hier graag op willen laten testen.
Onlangs heb ik een boek gelezen van een moeder die zelf ook een Asperger is en daarnaast zowel een autistische man als dochter heeft. Aan dit boek heb ik erg veel gehad.
Wie heeft er ook een kind met het Syndroom van Asperger en hoe gaan jullie daar mee om? Betreft het een jongen of een meisje? En zijn er verschillen tussen Asperger jongens en meisjes? Waar lopen jullie zoal tegenaan?
Groetjes,
Yadira
Ik ben een jonge moeder met het Syndroom van Asperger, dit werd pas op mijn 26e ontdekt. Omdat autisme veel in de familie voor komt en mijn dochter (5) ook trekken vertoont zouden we haar hier graag op willen laten testen.
Onlangs heb ik een boek gelezen van een moeder die zelf ook een Asperger is en daarnaast zowel een autistische man als dochter heeft. Aan dit boek heb ik erg veel gehad.
Wie heeft er ook een kind met het Syndroom van Asperger en hoe gaan jullie daar mee om? Betreft het een jongen of een meisje? En zijn er verschillen tussen Asperger jongens en meisjes? Waar lopen jullie zoal tegenaan?
Groetjes,
Yadira
zondag 29 november 2009 om 14:47
Mijn vriend (36) heeft PDD NOS. Ik weet niet precies wat het verschil is met Asperger maar vlgs mij komt vooral overeen dat er een tekort is aan vaardigheden om met sociale interacties om te gaan. Hij woont wel op zichzelf, met beg., maar zit al jaren in de WAO en doet wat vrijw. werk.
Voor de goede orde: Ik heb er respect voor dat hij zich zelfstandig redt.
Toen we elkaar ontmoetten (begin aug.) ging het goed met hem. De laatste paar weken raakt hij steeds meer in zichzelf gekeerd en de 'onrust' in zijn hoofd en angstgedachten nemen toe. Wat hij aankan, kan per uur verschillen. Hij is heel wispelturig. We kunnen er wel goed over praten maar ik vind het erg moeilijk om hiermee om te gaan.
Ik heb al eerder een vriend gehad met psychische problemen.
Toen heb ik mezelf te veel weggecijferd waardoor ik mezelf verloor in de relatie. Ik heb geen idee hoe ik me nu op moet stellen; de harde lijn of (steeds meer) ruimte geven. Ik hou me aanbevolen voor tips.
Voor de goede orde: Ik heb er respect voor dat hij zich zelfstandig redt.
Toen we elkaar ontmoetten (begin aug.) ging het goed met hem. De laatste paar weken raakt hij steeds meer in zichzelf gekeerd en de 'onrust' in zijn hoofd en angstgedachten nemen toe. Wat hij aankan, kan per uur verschillen. Hij is heel wispelturig. We kunnen er wel goed over praten maar ik vind het erg moeilijk om hiermee om te gaan.
Ik heb al eerder een vriend gehad met psychische problemen.
Toen heb ik mezelf te veel weggecijferd waardoor ik mezelf verloor in de relatie. Ik heb geen idee hoe ik me nu op moet stellen; de harde lijn of (steeds meer) ruimte geven. Ik hou me aanbevolen voor tips.
zondag 29 november 2009 om 14:56
quote:Omen schreef op 27 november 2009 @ 11:51:
[...]
Wanneer kinderen met Asperger daarnaast ook een lage intelligentie hebben of stoornissen hebben, dan wordt het vaak een stuk ingewikkelder.
Mensen met asperger hebben geen lage intelligentie! Specifiek voor asperger is juist dat ze een normale tot hoge intelligentie hebben.
Ik noem het zelf geen autisme. Het is een informatie verwerkings stoornis. Ik kan me zo voorstellen dat ze dit soort stoornissen straks loskoppelen van autisme.
Ik noem het maar even stoornis om aan te geven dat het anders is dan bij anderen.
To, de omgeving reageert lang niet altijd begripvol. Vooral ouders van klasgenootjes reageren niet altijd aardig.
Dat raakt me maar ik heb ook een eeltlaagje gemaakt.
Ik ben me ervan bewust dat ik de wereld niet kan veranderen en als mensen niet geinteresseerd zijn (of zijn asperger als flauw excuus zien) houd het gewoon op.
Ik moet eerlijk zeggen, ik ben zelf ook niet altijd vol begrip naar hem. Het is af en toe ook gewoon verrekte lastig!
[...]
Wanneer kinderen met Asperger daarnaast ook een lage intelligentie hebben of stoornissen hebben, dan wordt het vaak een stuk ingewikkelder.
Mensen met asperger hebben geen lage intelligentie! Specifiek voor asperger is juist dat ze een normale tot hoge intelligentie hebben.
Ik noem het zelf geen autisme. Het is een informatie verwerkings stoornis. Ik kan me zo voorstellen dat ze dit soort stoornissen straks loskoppelen van autisme.
Ik noem het maar even stoornis om aan te geven dat het anders is dan bij anderen.
To, de omgeving reageert lang niet altijd begripvol. Vooral ouders van klasgenootjes reageren niet altijd aardig.
Dat raakt me maar ik heb ook een eeltlaagje gemaakt.
Ik ben me ervan bewust dat ik de wereld niet kan veranderen en als mensen niet geinteresseerd zijn (of zijn asperger als flauw excuus zien) houd het gewoon op.
Ik moet eerlijk zeggen, ik ben zelf ook niet altijd vol begrip naar hem. Het is af en toe ook gewoon verrekte lastig!
zondag 29 november 2009 om 17:16
Wereldmeid, ik heb dezelfde diagnose (imho in een zeer lichte vorm, maar toch lastig genoeg om te copen in de wereld zo druk als 'ie nu hier is) pas sinds vrij kort.
Het terugtrekken herken ik, de angst niet. Ik merk dat de winter behoorlijk zijn weerslag heeft op me, ik neig meer naar depressie, wegkruipen, wegvluchten als dat zou kunnen. In de zomer heb ik iets meer ruimte, zij het nog steeds niet genoeg voor een normaal functioneren.
Voor mij was het een enorme openbaring om te horen dat prikkelgevoeligheid in me zit. Hoewel ik me er niet van bewust ben dat prikkels als 'veel' binnenkomen reageer ik er wel heftig op als er 'veel' (meer dan twee a drie dingen tegelijk) gebeurt. Kan dan ook echt blokkeren, en heb wat tijd of ruimte nodig om weer verder te kunnen. Sowieso doe ik het beter als ik voldoende tijd en ruimte heb om zelf te beheersen. *lijkt mij eigenlijk heel menselijk en normaal maar goed, het schijnt dat mensen toekunnen met heel wat minder eigen tijd en ruimte*
Ik denk dat het in jouw geval belangrijk is dat je je niet over je eigen grenzen heen laat denderen. Aan de andere kant: pdd/nos is en blijft een stoornis in het autistisch spectrum, en die harde lijn je er niet zomaar uit.
pdd/nos is by the way niet veel anders dan trekken in het autistisch spectrum, die samen zouden kunnen vallen met de andere stoornissen in dat spectrum, maar onvoldoende zijn om een van die andere stoornissen te diagnosticeren.
Het terugtrekken herken ik, de angst niet. Ik merk dat de winter behoorlijk zijn weerslag heeft op me, ik neig meer naar depressie, wegkruipen, wegvluchten als dat zou kunnen. In de zomer heb ik iets meer ruimte, zij het nog steeds niet genoeg voor een normaal functioneren.
Voor mij was het een enorme openbaring om te horen dat prikkelgevoeligheid in me zit. Hoewel ik me er niet van bewust ben dat prikkels als 'veel' binnenkomen reageer ik er wel heftig op als er 'veel' (meer dan twee a drie dingen tegelijk) gebeurt. Kan dan ook echt blokkeren, en heb wat tijd of ruimte nodig om weer verder te kunnen. Sowieso doe ik het beter als ik voldoende tijd en ruimte heb om zelf te beheersen. *lijkt mij eigenlijk heel menselijk en normaal maar goed, het schijnt dat mensen toekunnen met heel wat minder eigen tijd en ruimte*
Ik denk dat het in jouw geval belangrijk is dat je je niet over je eigen grenzen heen laat denderen. Aan de andere kant: pdd/nos is en blijft een stoornis in het autistisch spectrum, en die harde lijn je er niet zomaar uit.
pdd/nos is by the way niet veel anders dan trekken in het autistisch spectrum, die samen zouden kunnen vallen met de andere stoornissen in dat spectrum, maar onvoldoende zijn om een van die andere stoornissen te diagnosticeren.
zondag 29 november 2009 om 17:49
Mamzelle bedankt voor je reactie! Waar ik me zorgen over maak is of onze relatie wel gelijkwaardig blijft zodra ik overal het voortouw in moet nemen omdat hij bij voorbaat tegen dingen opziet en situaties niet kan overzien.
Ik begrijp heel goed dat het geen kwestie is van onwil en dat zijn PDD NOS blijft, en dat het mss niet veel uitmaakt of ik me harder op zou stellen. Het is de vraag of ik een manier kan vinden om er mee om te gaan.
Ik begrijp heel goed dat het geen kwestie is van onwil en dat zijn PDD NOS blijft, en dat het mss niet veel uitmaakt of ik me harder op zou stellen. Het is de vraag of ik een manier kan vinden om er mee om te gaan.
zondag 29 november 2009 om 18:04
quote:wereldmeid schreef op 29 november 2009 @ 14:47:
Mijn vriend (36) heeft PDD NOS. Ik weet niet precies wat het verschil is met Asperger maar vlgs mij komt vooral overeen dat er een tekort is aan vaardigheden om met sociale interacties om te gaan.Volgens mij is dat een van de overeenkomsten tussen Asperger, PDD/NOS en andere vormen van autisme.quote:Hij woont wel op zichzelf, met beg., maar zit al jaren in de WAO en doet wat vrijw. werk.
Voor de goede orde: Ik heb er respect voor dat hij zich zelfstandig redt.
Toen we elkaar ontmoetten (begin aug.) ging het goed met hem. De laatste paar weken raakt hij steeds meer in zichzelf gekeerd en de 'onrust' in zijn hoofd en angstgedachten nemen toe. Wat hij aankan, kan per uur verschillen. Hij is heel wispelturig. We kunnen er wel goed over praten maar ik vind het erg moeilijk om hiermee om te gaan.
Dat is lastig, lijkt me. Ik heb van mezelf het idee dat ik stabiel ben. Mijn humeur is vrijwel constant. Soms ben ik wat chagrijnig, maar ik denk dat anderen dat moeilijk aan me kunnen zien.
quote:Ik heb al eerder een vriend gehad met psychische problemen.
Toen heb ik mezelf te veel weggecijferd waardoor ik mezelf verloor in de relatie. Ik heb geen idee hoe ik me nu op moet stellen; de harde lijn of (steeds meer) ruimte geven. Ik hou me aanbevolen voor tips.Een gulden middenweg (zoals in elke relatie) lijkt me het beste. Enigszins rekening houden met de ander, maar ook rekening houden met jezelf, en jezelf dus niet tekort doen. Als je een relatie met mij zou hebben, zou ik zeggen: Zeg hoe je je voelt, vooral als het door signalen en lichaamstaal niet duidelijk is. Ikzelf ben niet ongevoelig voor lichaamstaal, maar ik zie dingen nu eenmaal niet zo snel. Ik denk dus, dat je vooral heel duidelijk moet zijn. Veel dingen heb ik als autist nu eenmaal niet (snel) in de gaten, en dat is in het verleden vaak zo gebleken. Bij mij is er eerder sprake van langzame vooruitgang, en zijn dipjes niet frequent.
Mijn vriend (36) heeft PDD NOS. Ik weet niet precies wat het verschil is met Asperger maar vlgs mij komt vooral overeen dat er een tekort is aan vaardigheden om met sociale interacties om te gaan.Volgens mij is dat een van de overeenkomsten tussen Asperger, PDD/NOS en andere vormen van autisme.quote:Hij woont wel op zichzelf, met beg., maar zit al jaren in de WAO en doet wat vrijw. werk.
Voor de goede orde: Ik heb er respect voor dat hij zich zelfstandig redt.
Toen we elkaar ontmoetten (begin aug.) ging het goed met hem. De laatste paar weken raakt hij steeds meer in zichzelf gekeerd en de 'onrust' in zijn hoofd en angstgedachten nemen toe. Wat hij aankan, kan per uur verschillen. Hij is heel wispelturig. We kunnen er wel goed over praten maar ik vind het erg moeilijk om hiermee om te gaan.
Dat is lastig, lijkt me. Ik heb van mezelf het idee dat ik stabiel ben. Mijn humeur is vrijwel constant. Soms ben ik wat chagrijnig, maar ik denk dat anderen dat moeilijk aan me kunnen zien.
quote:Ik heb al eerder een vriend gehad met psychische problemen.
Toen heb ik mezelf te veel weggecijferd waardoor ik mezelf verloor in de relatie. Ik heb geen idee hoe ik me nu op moet stellen; de harde lijn of (steeds meer) ruimte geven. Ik hou me aanbevolen voor tips.Een gulden middenweg (zoals in elke relatie) lijkt me het beste. Enigszins rekening houden met de ander, maar ook rekening houden met jezelf, en jezelf dus niet tekort doen. Als je een relatie met mij zou hebben, zou ik zeggen: Zeg hoe je je voelt, vooral als het door signalen en lichaamstaal niet duidelijk is. Ikzelf ben niet ongevoelig voor lichaamstaal, maar ik zie dingen nu eenmaal niet zo snel. Ik denk dus, dat je vooral heel duidelijk moet zijn. Veel dingen heb ik als autist nu eenmaal niet (snel) in de gaten, en dat is in het verleden vaak zo gebleken. Bij mij is er eerder sprake van langzame vooruitgang, en zijn dipjes niet frequent.
World of Warcraft: Legion
zondag 29 november 2009 om 19:45
Hoi Hans, bedankt voor je uitgebreide reactie.
Mijn vriend vraagt regelmatig hoe ik me voel en bijv. of ik vind dat hij te veel aan het woord is. Ik geef eerlijk aan hoe ik me voel en hij ook. Ook heeft hij inlevingsvermogen.
Ik heb de indruk dat het steeds 'drukker' wordt in zijn hoofd waardoor hij minder aandacht aan mij kan besteden. In het begin hadden we gesprekken over allerlei thema's, nu gaat het bijna alleen nog over hem en of hij de dag goed is doorgekomen. Hij heeft aangegeven dat een relatie hem meer energie kost dan hij had gedacht (ik ben de eerste 'serieuze' vriendin voor hem). Hij is somberder geworden in de laatste vier weken.
Hij heeft 'ziekte inzicht' zoals dat heet en hij kan zijn beperkingen verwoorden maar ik vraag me af of dat gecombineerd met inlevingsvermogen voldoende is om een relatie mee in stand te houden. M.a.w. ik vraag me af in hoeverre hij iets aan zichzelf kan veranderen of vaardigheden kan aanleren om zich beter staande te houden.
Trouwens ik vind het wel bijzonder dat m'n vriend een aantal goede vrienden heeft met wie hij zelf het contact onderhoudt. Zij accepteren hem.
Mss kan ik (nog) niet accepteren dat de PDD zo'n grote weerslag op hem heeft. Ik vrees dat ik me weer een hulpverlener ga voelen, net als in m'n vorige relatie (ik heb zelf een sociale opl. gedaan op HBO niveau dus ik heb wel wat kennis en bagage).
Mijn vriend vraagt regelmatig hoe ik me voel en bijv. of ik vind dat hij te veel aan het woord is. Ik geef eerlijk aan hoe ik me voel en hij ook. Ook heeft hij inlevingsvermogen.
Ik heb de indruk dat het steeds 'drukker' wordt in zijn hoofd waardoor hij minder aandacht aan mij kan besteden. In het begin hadden we gesprekken over allerlei thema's, nu gaat het bijna alleen nog over hem en of hij de dag goed is doorgekomen. Hij heeft aangegeven dat een relatie hem meer energie kost dan hij had gedacht (ik ben de eerste 'serieuze' vriendin voor hem). Hij is somberder geworden in de laatste vier weken.
Hij heeft 'ziekte inzicht' zoals dat heet en hij kan zijn beperkingen verwoorden maar ik vraag me af of dat gecombineerd met inlevingsvermogen voldoende is om een relatie mee in stand te houden. M.a.w. ik vraag me af in hoeverre hij iets aan zichzelf kan veranderen of vaardigheden kan aanleren om zich beter staande te houden.
Trouwens ik vind het wel bijzonder dat m'n vriend een aantal goede vrienden heeft met wie hij zelf het contact onderhoudt. Zij accepteren hem.
Mss kan ik (nog) niet accepteren dat de PDD zo'n grote weerslag op hem heeft. Ik vrees dat ik me weer een hulpverlener ga voelen, net als in m'n vorige relatie (ik heb zelf een sociale opl. gedaan op HBO niveau dus ik heb wel wat kennis en bagage).
zondag 29 november 2009 om 21:10
Jij bent bang jezelf te verliezen en ik denk dat het handig is als je tegen hem onder woorden brengt in wat voor soort situaties je dit gevoel krijgt. Dat je voor jezelf (en hem) in elk geval helder krijgt wat je niet wil.
Realiseer je dat die kennelijk door jou gewenste veranderingen (wil hij die zelf ook) energie kosten en als hij energie in het ene steekt, hij mogelijk energie bij iets anders moet weghalen. Of onderuit gaat op den duur. Ik hoop dat hij genoeg ziekteinzicht heeft om die balans continu in de gaten te houden (het is erg verleidelijk om 'normaal' te willen zijn en doen).
Lukt het jou om juist wat minder het voortouw te nemen en te zien waar jullie dan uitkomen? Of je dan een voor jouw gevoel leefbare relatie hebt? Gecombineerd met hem dus vertellen wat jij nodig hebt.
Realiseer je dat die kennelijk door jou gewenste veranderingen (wil hij die zelf ook) energie kosten en als hij energie in het ene steekt, hij mogelijk energie bij iets anders moet weghalen. Of onderuit gaat op den duur. Ik hoop dat hij genoeg ziekteinzicht heeft om die balans continu in de gaten te houden (het is erg verleidelijk om 'normaal' te willen zijn en doen).
Lukt het jou om juist wat minder het voortouw te nemen en te zien waar jullie dan uitkomen? Of je dan een voor jouw gevoel leefbare relatie hebt? Gecombineerd met hem dus vertellen wat jij nodig hebt.
zondag 29 november 2009 om 21:18
quote:wereldmeid schreef op 29 november 2009 @ 19:45:
Hoi Hans, bedankt voor je uitgebreide reactie.
Mijn vriend vraagt regelmatig hoe ik me voel en bijv. of ik vind dat hij te veel aan het woord is. Ik geef eerlijk aan hoe ik me voel en hij ook. Ook heeft hij inlevingsvermogen.
Ik heb de indruk dat het steeds 'drukker' wordt in zijn hoofd waardoor hij minder aandacht aan mij kan besteden. In het begin hadden we gesprekken over allerlei thema's, nu gaat het bijna alleen nog over hem en of hij de dag goed is doorgekomen. Hij heeft aangegeven dat een relatie hem meer energie kost dan hij had gedacht (ik ben de eerste 'serieuze' vriendin voor hem). Hij is somberder geworden in de laatste vier weken.
Hij heeft 'ziekte inzicht' zoals dat heet en hij kan zijn beperkingen verwoorden maar ik vraag me af of dat gecombineerd met inlevingsvermogen voldoende is om een relatie mee in stand te houden. M.a.w. ik vraag me af in hoeverre hij iets aan zichzelf kan veranderen of vaardigheden kan aanleren om zich beter staande te houden.
Trouwens ik vind het wel bijzonder dat m'n vriend een aantal goede vrienden heeft met wie hij zelf het contact onderhoudt. Zij accepteren hem.
Mss kan ik (nog) niet accepteren dat de PDD zo'n grote weerslag op hem heeft. Ik vrees dat ik me weer een hulpverlener ga voelen, net als in m'n vorige relatie (ik heb zelf een sociale opl. gedaan op HBO niveau dus ik heb wel wat kennis en bagage).Eerlijk gezegd ben ik bang dat de balans in deze relatie al een beetje weg is en dat je steeds meer zijn hulpverlener begint te worden. Ik herken dit zelf ook uit mijn relatie met een Asperger en pas toen het voorbij was realiseerde ik me hoe veel ik mezelf al was kwijtgeraakt. Pas dus goed op dat ook jij in deze relatie aan je trekken komt.
Hoi Hans, bedankt voor je uitgebreide reactie.
Mijn vriend vraagt regelmatig hoe ik me voel en bijv. of ik vind dat hij te veel aan het woord is. Ik geef eerlijk aan hoe ik me voel en hij ook. Ook heeft hij inlevingsvermogen.
Ik heb de indruk dat het steeds 'drukker' wordt in zijn hoofd waardoor hij minder aandacht aan mij kan besteden. In het begin hadden we gesprekken over allerlei thema's, nu gaat het bijna alleen nog over hem en of hij de dag goed is doorgekomen. Hij heeft aangegeven dat een relatie hem meer energie kost dan hij had gedacht (ik ben de eerste 'serieuze' vriendin voor hem). Hij is somberder geworden in de laatste vier weken.
Hij heeft 'ziekte inzicht' zoals dat heet en hij kan zijn beperkingen verwoorden maar ik vraag me af of dat gecombineerd met inlevingsvermogen voldoende is om een relatie mee in stand te houden. M.a.w. ik vraag me af in hoeverre hij iets aan zichzelf kan veranderen of vaardigheden kan aanleren om zich beter staande te houden.
Trouwens ik vind het wel bijzonder dat m'n vriend een aantal goede vrienden heeft met wie hij zelf het contact onderhoudt. Zij accepteren hem.
Mss kan ik (nog) niet accepteren dat de PDD zo'n grote weerslag op hem heeft. Ik vrees dat ik me weer een hulpverlener ga voelen, net als in m'n vorige relatie (ik heb zelf een sociale opl. gedaan op HBO niveau dus ik heb wel wat kennis en bagage).Eerlijk gezegd ben ik bang dat de balans in deze relatie al een beetje weg is en dat je steeds meer zijn hulpverlener begint te worden. Ik herken dit zelf ook uit mijn relatie met een Asperger en pas toen het voorbij was realiseerde ik me hoe veel ik mezelf al was kwijtgeraakt. Pas dus goed op dat ook jij in deze relatie aan je trekken komt.
zondag 29 november 2009 om 22:07
quote:mamzelle schreef op 29 november 2009 @ 21:10:
Jij bent bang jezelf te verliezen en ik denk dat het handig is als je tegen hem onder woorden brengt in wat voor soort situaties je dit gevoel krijgt. Dat je voor jezelf (en hem) in elk geval helder krijgt wat je niet wil.
Realiseer je dat die kennelijk door jou gewenste veranderingen (wil hij die zelf ook) energie kosten en als hij energie in het ene steekt, hij mogelijk energie bij iets anders moet weghalen. Of onderuit gaat op den duur. Ik hoop dat hij genoeg ziekteinzicht heeft om die balans continu in de gaten te houden (het is erg verleidelijk om 'normaal' te willen zijn en doen).
Daar heb je absoluut een punt waar ik over na ga denken.
Lukt het jou om juist wat minder het voortouw te nemen en te zien waar jullie dan uitkomen? Of je dan een voor jouw gevoel leefbare relatie hebt? Gecombineerd met hem dus vertellen wat jij nodig hebt.
Een voorbeeld. Ik heb straks twee weken kerstvakantie. Een tijdje geleden (toen het nog goed ging met hem) heb ik gevraagd of hij het leuk vond om na de kerst een paar dagen weg te gaan. Hij vond het een prima idee, hij zei zelfs dat hij eens op internet zou kijken naar een hotel o.i.d. We zijn nu een aantal weken verder. Ik heb het bewust niet meer aangekaart, om af te wachten wat er zou gebeuren. Niets. Ik denk dat hij er niet meer op terug komt en op dit moment heb ik eig ook geen behoefte om samen plannen te maken. Ik vind het wel heel jammer.
@Iris, ook bedankt voor je input!
Jij bent bang jezelf te verliezen en ik denk dat het handig is als je tegen hem onder woorden brengt in wat voor soort situaties je dit gevoel krijgt. Dat je voor jezelf (en hem) in elk geval helder krijgt wat je niet wil.
Realiseer je dat die kennelijk door jou gewenste veranderingen (wil hij die zelf ook) energie kosten en als hij energie in het ene steekt, hij mogelijk energie bij iets anders moet weghalen. Of onderuit gaat op den duur. Ik hoop dat hij genoeg ziekteinzicht heeft om die balans continu in de gaten te houden (het is erg verleidelijk om 'normaal' te willen zijn en doen).
Daar heb je absoluut een punt waar ik over na ga denken.
Lukt het jou om juist wat minder het voortouw te nemen en te zien waar jullie dan uitkomen? Of je dan een voor jouw gevoel leefbare relatie hebt? Gecombineerd met hem dus vertellen wat jij nodig hebt.
Een voorbeeld. Ik heb straks twee weken kerstvakantie. Een tijdje geleden (toen het nog goed ging met hem) heb ik gevraagd of hij het leuk vond om na de kerst een paar dagen weg te gaan. Hij vond het een prima idee, hij zei zelfs dat hij eens op internet zou kijken naar een hotel o.i.d. We zijn nu een aantal weken verder. Ik heb het bewust niet meer aangekaart, om af te wachten wat er zou gebeuren. Niets. Ik denk dat hij er niet meer op terug komt en op dit moment heb ik eig ook geen behoefte om samen plannen te maken. Ik vind het wel heel jammer.
@Iris, ook bedankt voor je input!
zondag 29 november 2009 om 22:13
Die dingen die Iris in de quote vet heeft gemaakt, zal ik proberen te voorkomen.
In een relatie vind ik niet dat het een bedoeling is dat mijn vriendin mij voortdurend vraagt of ik de dag door ben gekomen, zonder dat ik aan haar vraag, hoe haar dag was. Ze kan vragen hoe mijn dag was, maar als vriendin zijnde, niet als hulpverlener zijnde (dus op dezelfde wijze als ze een niet-autistische vriend zou vragen). Ik zou bijvoorbeeld willen weten wat haar interesses zijn, wat zij zoal meegemaakt heeft.
Ik denk, dat als de vrouw zich te veel moet wegcijferen ten gunste van haar autistische vriend, het dan misschien beter is om de relatie om te zetten in een vriendschap of helemaal te beëindigen (ook geen vriendschap meer). De vrouw moet ook nog een beetje lol hebben aan de relatie.
In een relatie vind ik niet dat het een bedoeling is dat mijn vriendin mij voortdurend vraagt of ik de dag door ben gekomen, zonder dat ik aan haar vraag, hoe haar dag was. Ze kan vragen hoe mijn dag was, maar als vriendin zijnde, niet als hulpverlener zijnde (dus op dezelfde wijze als ze een niet-autistische vriend zou vragen). Ik zou bijvoorbeeld willen weten wat haar interesses zijn, wat zij zoal meegemaakt heeft.
Ik denk, dat als de vrouw zich te veel moet wegcijferen ten gunste van haar autistische vriend, het dan misschien beter is om de relatie om te zetten in een vriendschap of helemaal te beëindigen (ook geen vriendschap meer). De vrouw moet ook nog een beetje lol hebben aan de relatie.
World of Warcraft: Legion
zondag 29 november 2009 om 22:16
quote:iris1969 schreef op 29 november 2009 @ 22:10:
Er is een topic "samen maar toch alleen" dat gaat over het hebben van een relatie met een Asperger. Misschien is het interessant om eens te lezen hoe andere vrouwen dit ervaren.
Dan moet ik daar ook maar eens gaan kijken. Bedankt.
EDIT: Ernaar gezocht. Niet gevonden. Heb je daar een link van?
Er is een topic "samen maar toch alleen" dat gaat over het hebben van een relatie met een Asperger. Misschien is het interessant om eens te lezen hoe andere vrouwen dit ervaren.
Dan moet ik daar ook maar eens gaan kijken. Bedankt.
EDIT: Ernaar gezocht. Niet gevonden. Heb je daar een link van?
World of Warcraft: Legion
zondag 29 november 2009 om 22:44
Zelfs een contact met een hulpverlener wordt leuker als je de hulpverlener vraagt hoe het met haar is (past niet in elke setting, maar goed, het idee).
Wereldmeid, je voorbeeld is gelijk een heel heftige. Kan me er persoonlijk niets bij voorstellen hoor, ik vind het juist heel leuk om een reisje te organiseren. Denk wel dat het heel wat zinvoller is om te zeggen van 'goh, hoe zit het nu, heb je al een mooi hotelletje gevonden' dan om tegen de kerst mokkend naast hem te zitten vertellen dat je ervan baalt dat hij niets heeft geregeld.
Wereldmeid, je voorbeeld is gelijk een heel heftige. Kan me er persoonlijk niets bij voorstellen hoor, ik vind het juist heel leuk om een reisje te organiseren. Denk wel dat het heel wat zinvoller is om te zeggen van 'goh, hoe zit het nu, heb je al een mooi hotelletje gevonden' dan om tegen de kerst mokkend naast hem te zitten vertellen dat je ervan baalt dat hij niets heeft geregeld.
zondag 29 november 2009 om 23:24
En ik vind het ook leuk. Vorig jaar heb ik vrijwel zelfstandig (bijna zonder hulp van de begeleiding) een reis naar Parijs geregeld. Treinticket via Internet besteld. In Parijs een plattegrond gekocht met daarop de bezienswaardigheden. De spelconferentie duurde 2 dagen, maar na 2 dagen wou ik niet al terug.
World of Warcraft: Legion
maandag 30 november 2009 om 07:38
Hans, mijn vriend heeft wel belangstelling voor mij, maar het wordt steeds minder. Hij begrijpt niet wat voor werk ik doe en stelt geen vragen hier over om het wel beter te kunnen begrijpen. Hij zegt dat hij niet weet wat hij moet vragen. Ik heb gevraagd of hij hier meer zijn best voor wil doen.
Ik vind het moeilijk om hem af te kappen als hij lange tijd over zichzelf praat en over de dingen waar hij mee worstelt. Hij heeft laatst gezegd dat hij mss minder over zichzelf moet praten naar mij toe en dat heb ik bevestigd. Maar ja aan de andere kant vind ik dat hij tot op zekere hoogte bij me terecht moet kunnen.
We hebben afgesproken om gas terug te nemen. Deze week zien we elkaar 1 avond en a.s. weekend vieren we twee keer Sinterklaas, bij zijn en mijn fam. Ik maak me zorgen of hij al die drukte wel aankan hoewel ik er zelf erg naar uit kijk.
Mamzelle, ik ga niet zitten mokken tegen die tijd omdat hij niets heeft geregeld. Omdat ik momenteel twijfel over onze relatie zie ik het zelf niet meer zitten om plannen te maken voor de kerstvakantie. Ik laat het er even bij zitten zonder hem er naar te vragen, mss niet erg chic maar ik wil niet (nog meer) druk op hem leggen.
Ik vind het moeilijk om hem af te kappen als hij lange tijd over zichzelf praat en over de dingen waar hij mee worstelt. Hij heeft laatst gezegd dat hij mss minder over zichzelf moet praten naar mij toe en dat heb ik bevestigd. Maar ja aan de andere kant vind ik dat hij tot op zekere hoogte bij me terecht moet kunnen.
We hebben afgesproken om gas terug te nemen. Deze week zien we elkaar 1 avond en a.s. weekend vieren we twee keer Sinterklaas, bij zijn en mijn fam. Ik maak me zorgen of hij al die drukte wel aankan hoewel ik er zelf erg naar uit kijk.
Mamzelle, ik ga niet zitten mokken tegen die tijd omdat hij niets heeft geregeld. Omdat ik momenteel twijfel over onze relatie zie ik het zelf niet meer zitten om plannen te maken voor de kerstvakantie. Ik laat het er even bij zitten zonder hem er naar te vragen, mss niet erg chic maar ik wil niet (nog meer) druk op hem leggen.
maandag 30 november 2009 om 07:51
Ik ben getrouwd geweest met iemand met Asperger en onze beide kinderen hebben het ook.
Aspergers hebben absoluut positieve gaven, zoals een bepaald gevoel voor humor, een talent voor taal e.d.
Maar de negatieve kanten, zoals de slechte sociale eigenschappen, wegen erg zwaar. Door mijn ex en nu door mijn kinderen, die echt heel moeilijk met anderen om kunnen gaan, ben ik in een enorm sociaal isolement terecht gekomen. Mijn kinderen zijn noodgedwongen naar speciaal onderwijs gegaan omdat ze op school werden uitgekotst (ze kunnen uitstekend leren). Ze kunnen niet op straat spelen omdat ze dan meteen gepest worden.
De kinderen zijn nu onder goede begeleiding, waar ik erg blij mee ben. Er gaat wel veel tijd in zitten. Ik zoek nieuw werk (zit vanwege de crisis nagenoeg zonder werk) en dat is echt een probleem want ik moet er vaak zijn voor de kinderen. Vader (ook asperger) begraaft zich wel in zijn werk om de problemen die er zijn niet te hoeven aanpakken (dit is geen kwade zin, maar onvermogen van hem).
Ik ben me ervan bewust dat mijn omstandigheden wat extreem zijn, het hoeft niet overal zo te gaan. Maar het drukt wel een enorme stempel op mijn leven.
Ik hou zielsveel van mijn kinderen en ook voor mijn ex heb ik respect. Maar ondanks de speciale talenten bij aspergers vervloek ik deze stoornis regelmatig.
Aspergers hebben absoluut positieve gaven, zoals een bepaald gevoel voor humor, een talent voor taal e.d.
Maar de negatieve kanten, zoals de slechte sociale eigenschappen, wegen erg zwaar. Door mijn ex en nu door mijn kinderen, die echt heel moeilijk met anderen om kunnen gaan, ben ik in een enorm sociaal isolement terecht gekomen. Mijn kinderen zijn noodgedwongen naar speciaal onderwijs gegaan omdat ze op school werden uitgekotst (ze kunnen uitstekend leren). Ze kunnen niet op straat spelen omdat ze dan meteen gepest worden.
De kinderen zijn nu onder goede begeleiding, waar ik erg blij mee ben. Er gaat wel veel tijd in zitten. Ik zoek nieuw werk (zit vanwege de crisis nagenoeg zonder werk) en dat is echt een probleem want ik moet er vaak zijn voor de kinderen. Vader (ook asperger) begraaft zich wel in zijn werk om de problemen die er zijn niet te hoeven aanpakken (dit is geen kwade zin, maar onvermogen van hem).
Ik ben me ervan bewust dat mijn omstandigheden wat extreem zijn, het hoeft niet overal zo te gaan. Maar het drukt wel een enorme stempel op mijn leven.
Ik hou zielsveel van mijn kinderen en ook voor mijn ex heb ik respect. Maar ondanks de speciale talenten bij aspergers vervloek ik deze stoornis regelmatig.
maandag 30 november 2009 om 09:31
Of het met je relatie gaat lukken weet ik ook niet, Wereldmeid. Het lijkt wel alsof jullie een andere taal spreken, als ik er van de zijlijn naar kijk, en ik kan niet beoordelen in hoeverre hij echt bot en onbehoorlijk naar jou is en daar aan zou moeten werken.
Ik vond het enorm boeiend van om van Daniel Tammet het boek Op een blauwe dag geboren te lezen. Naast beschrijvingen van hem als savant en als synesthisist (dat woord moet fout zijn) staan er ook erg herkenbare beschrijvingen over zijn Asperger. Niet iedereen heeft de gave om hier duidelijk en boeiend over te schrijven, hij mijns inziens wel. Nu is natuurlijk ieder mens anders, maar mss helpt zo iets je om door te krijgen hoe anders de wereld van je vriend kan zijn dan die van jezelf. Zo niet is het minstens een erg lezenswaardig boek en niks niet zielig.
NB: Het is niet aan jou om je zorgen te maken over of hij de sinterklaasdrukte aan kan. Dat is zijn keuze. Hier trap je in de hulpverlenersvalkuil, zijn leven, zijn verantwoordelijkheid.
Ik vond het enorm boeiend van om van Daniel Tammet het boek Op een blauwe dag geboren te lezen. Naast beschrijvingen van hem als savant en als synesthisist (dat woord moet fout zijn) staan er ook erg herkenbare beschrijvingen over zijn Asperger. Niet iedereen heeft de gave om hier duidelijk en boeiend over te schrijven, hij mijns inziens wel. Nu is natuurlijk ieder mens anders, maar mss helpt zo iets je om door te krijgen hoe anders de wereld van je vriend kan zijn dan die van jezelf. Zo niet is het minstens een erg lezenswaardig boek en niks niet zielig.
NB: Het is niet aan jou om je zorgen te maken over of hij de sinterklaasdrukte aan kan. Dat is zijn keuze. Hier trap je in de hulpverlenersvalkuil, zijn leven, zijn verantwoordelijkheid.
maandag 30 november 2009 om 09:32
quote:wereldmeid schreef op 30 november 2009 @ 07:38:
Hans, mijn vriend heeft wel belangstelling voor mij, maar het wordt steeds minder. Hij begrijpt niet wat voor werk ik doe en stelt geen vragen hier over om het wel beter te kunnen begrijpen. Hij zegt dat hij niet weet wat hij moet vragen. Ik heb gevraagd of hij hier meer zijn best voor wil doen.
Hij zou misschien ook moeten doorvragen. Een dialoog als het volgende zou ik onvoldoende vinden:
A: Wat voor werk doe je?
B: Ik werk op het ziekenhuis.
Daarna stilte.
Ik zou hebben doorgevraagd: Wat doe je op het ziekenhuis? Ben je arts? Werk je op de administratie.
quote:Ik vind het moeilijk om hem af te kappen als hij lange tijd over zichzelf praat en over de dingen waar hij mee worstelt. Hij heeft laatst gezegd dat hij mss minder over zichzelf moet praten naar mij toe en dat heb ik bevestigd. Maar ja aan de andere kant vind ik dat hij tot op zekere hoogte bij me terecht moet kunnen.
Een evenwicht moet er wel zijn. Ik zou af en toe er een grapje tussendoor kunnen gooien, om de sfeer wat luchtiger te maken.
quote:We hebben afgesproken om gas terug te nemen. Deze week zien we elkaar 1 avond en a.s. weekend vieren we twee keer Sinterklaas, bij zijn en mijn fam. Ik maak me zorgen of hij al die drukte wel aankan hoewel ik er zelf erg naar uit kijk.
Mamzelle, ik ga niet zitten mokken tegen die tijd omdat hij niets heeft geregeld. Omdat ik momenteel twijfel over onze relatie zie ik het zelf niet meer zitten om plannen te maken voor de kerstvakantie. Ik laat het er even bij zitten zonder hem er naar te vragen, mss niet erg chic maar ik wil niet (nog meer) druk op hem leggen.
En dan is het misschien ook nog zo, dat mensen met autisme in een vreemd bed (in een hotel) minder goed slapen. Alles is minder vertrouwd. Ikzelf heb daar niet zo veel last van, in het verleden sliep ik wel vaker in vreemde bedden.
Ik vind jouw situatie moeilijk. Aan de ene kant kijk je erg naar je vakantie uit; aan de andere kant is het misschien te belastend voor je vriend. Er moeten extra dingen worden geregeld: de reis ernaar toe, wat neem ik mee?, wat laat ik thuis? Is hij gewend dingen te regelen in een vreemde taal: Duits of Engels? Met dit soort dingen heb ik al ervaring, maar over je vriend weet ik dat niet.
Hans, mijn vriend heeft wel belangstelling voor mij, maar het wordt steeds minder. Hij begrijpt niet wat voor werk ik doe en stelt geen vragen hier over om het wel beter te kunnen begrijpen. Hij zegt dat hij niet weet wat hij moet vragen. Ik heb gevraagd of hij hier meer zijn best voor wil doen.
Hij zou misschien ook moeten doorvragen. Een dialoog als het volgende zou ik onvoldoende vinden:
A: Wat voor werk doe je?
B: Ik werk op het ziekenhuis.
Daarna stilte.
Ik zou hebben doorgevraagd: Wat doe je op het ziekenhuis? Ben je arts? Werk je op de administratie.
quote:Ik vind het moeilijk om hem af te kappen als hij lange tijd over zichzelf praat en over de dingen waar hij mee worstelt. Hij heeft laatst gezegd dat hij mss minder over zichzelf moet praten naar mij toe en dat heb ik bevestigd. Maar ja aan de andere kant vind ik dat hij tot op zekere hoogte bij me terecht moet kunnen.
Een evenwicht moet er wel zijn. Ik zou af en toe er een grapje tussendoor kunnen gooien, om de sfeer wat luchtiger te maken.
quote:We hebben afgesproken om gas terug te nemen. Deze week zien we elkaar 1 avond en a.s. weekend vieren we twee keer Sinterklaas, bij zijn en mijn fam. Ik maak me zorgen of hij al die drukte wel aankan hoewel ik er zelf erg naar uit kijk.
Mamzelle, ik ga niet zitten mokken tegen die tijd omdat hij niets heeft geregeld. Omdat ik momenteel twijfel over onze relatie zie ik het zelf niet meer zitten om plannen te maken voor de kerstvakantie. Ik laat het er even bij zitten zonder hem er naar te vragen, mss niet erg chic maar ik wil niet (nog meer) druk op hem leggen.
En dan is het misschien ook nog zo, dat mensen met autisme in een vreemd bed (in een hotel) minder goed slapen. Alles is minder vertrouwd. Ikzelf heb daar niet zo veel last van, in het verleden sliep ik wel vaker in vreemde bedden.
Ik vind jouw situatie moeilijk. Aan de ene kant kijk je erg naar je vakantie uit; aan de andere kant is het misschien te belastend voor je vriend. Er moeten extra dingen worden geregeld: de reis ernaar toe, wat neem ik mee?, wat laat ik thuis? Is hij gewend dingen te regelen in een vreemde taal: Duits of Engels? Met dit soort dingen heb ik al ervaring, maar over je vriend weet ik dat niet.
World of Warcraft: Legion
maandag 30 november 2009 om 12:09
quote:wench schreef op 30 november 2009 @ 07:51:
Mijn kinderen zijn noodgedwongen naar speciaal onderwijs gegaan omdat ze op school werden uitgekotst (ze kunnen uitstekend leren). Ze kunnen niet op straat spelen omdat ze dan meteen gepest worden.
Daar heb ik overigens veel last van gehad. Ik heb soms moeite om mensen te vertrouwen. Mensen met autisme worden gepest omdat ze onvoldoende sociale vaardigheden hebben. En zij hebben onvoldoende sociale vaardigheden, omdat ze gepest worden. Ik had veel eerder aan mezelf willen werken, maar dat lukte pas toen ik een jaar of 30 werd. Ook het vake verhuizen door mijn ouders was funest voor mij. Telkens als we verhuisd waren, moest ik helemaal opnieuw beginnen met contact maken.
Het autisme zal in de toekomst toenemen, volgens mij omdat het erfelijk is. Maar de maatschappij is er niet klaar voor, en dat moet worden veranderd. Helaas ben ik een roepende in de woestijn. Sociaal (soms in extreme vorm) is de norm. Wie dat niet is, valt erbuiten, en daarmee basta. Sociale vaardigheidstrainingen zijn er wel, maar je kunt er bijna niet aan werken op jonge leeftijd, omdat mensen hard zijn. Nu ben ik sociaal genoeg om enige acceptatie te verwerven, maar dan nog maar net.
Mijn kinderen zijn noodgedwongen naar speciaal onderwijs gegaan omdat ze op school werden uitgekotst (ze kunnen uitstekend leren). Ze kunnen niet op straat spelen omdat ze dan meteen gepest worden.
Daar heb ik overigens veel last van gehad. Ik heb soms moeite om mensen te vertrouwen. Mensen met autisme worden gepest omdat ze onvoldoende sociale vaardigheden hebben. En zij hebben onvoldoende sociale vaardigheden, omdat ze gepest worden. Ik had veel eerder aan mezelf willen werken, maar dat lukte pas toen ik een jaar of 30 werd. Ook het vake verhuizen door mijn ouders was funest voor mij. Telkens als we verhuisd waren, moest ik helemaal opnieuw beginnen met contact maken.
Het autisme zal in de toekomst toenemen, volgens mij omdat het erfelijk is. Maar de maatschappij is er niet klaar voor, en dat moet worden veranderd. Helaas ben ik een roepende in de woestijn. Sociaal (soms in extreme vorm) is de norm. Wie dat niet is, valt erbuiten, en daarmee basta. Sociale vaardigheidstrainingen zijn er wel, maar je kunt er bijna niet aan werken op jonge leeftijd, omdat mensen hard zijn. Nu ben ik sociaal genoeg om enige acceptatie te verwerven, maar dan nog maar net.
World of Warcraft: Legion
maandag 30 november 2009 om 14:35
Mamzelle, mijn vriend reageert niet bot naar mij hoor, hij is nooit kortaf of zo. Het is meer zo dat ik de indruk heb dat mijn verhaal er niet meer bij kan omdat hij zelf bezig is te 'overleven' met zijn stemmingswisselingen en onrust.
Bedankt voor de boekentip. Ik ga hem zeker opzoeken.
Ik heb zelf het boek 'Storm je hoofd' - Handboek PDD NOS gelezen van F. de Vries en S. Roukema. Het grootste deel gaat over kinderen. Ik weet niet hoe m'n vriend als kind was en hoe hij zich als volwassene heeft ontwikkeld maar een aantal dingen uit het hoofdst. 'Later' herkende ik wel. Maar er worden geen handreikingen geboden om er mee om te gaan.
Hans, doorvragen naar m'n werk lukt mijn vriend idd niet.
Over de vakantie: we waren niet van plan om naar het buitenland te gaan, gewoon een paar dagen ergens in NL.
Trouwens ik vind het fijn om ervaringen van jullie te lezen want ik voelde me eerst behoorlijk alleen en machteloos.
Bedankt voor de boekentip. Ik ga hem zeker opzoeken.
Ik heb zelf het boek 'Storm je hoofd' - Handboek PDD NOS gelezen van F. de Vries en S. Roukema. Het grootste deel gaat over kinderen. Ik weet niet hoe m'n vriend als kind was en hoe hij zich als volwassene heeft ontwikkeld maar een aantal dingen uit het hoofdst. 'Later' herkende ik wel. Maar er worden geen handreikingen geboden om er mee om te gaan.
Hans, doorvragen naar m'n werk lukt mijn vriend idd niet.
Over de vakantie: we waren niet van plan om naar het buitenland te gaan, gewoon een paar dagen ergens in NL.
Trouwens ik vind het fijn om ervaringen van jullie te lezen want ik voelde me eerst behoorlijk alleen en machteloos.
maandag 30 november 2009 om 14:47
In mijn werk kom ik dagelijks in aanraking met mensen met autisme en aanverwante stoornissen. We maken gebruik van een begeleidingsmethode dat heet: Geef me de 5. Dit is een methode ontwikkeld door Colette de Bruin. Zij heeft een vader met asperger. Dit boek geeft begeleiders maar ook ouders de mogelijkheid om door een auti-bril te leren kijken. Een ontzettend goede, duidelijke methode waar je veel aan kunt hebben. Bij het boek zit een CD-rom waarop video-fragmenten staan die heel herkenbaar zijn in dagelijkse situaties. Een echte aanrader.
Sterkte!
Liefs Juul.
Sterkte!
Liefs Juul.
