Psyche
alle pijlers
Syndroom van Asperger
vrijdag 27 november 2009 om 08:44
Hallo allemaal,
Ik ben een jonge moeder met het Syndroom van Asperger, dit werd pas op mijn 26e ontdekt. Omdat autisme veel in de familie voor komt en mijn dochter (5) ook trekken vertoont zouden we haar hier graag op willen laten testen.
Onlangs heb ik een boek gelezen van een moeder die zelf ook een Asperger is en daarnaast zowel een autistische man als dochter heeft. Aan dit boek heb ik erg veel gehad.
Wie heeft er ook een kind met het Syndroom van Asperger en hoe gaan jullie daar mee om? Betreft het een jongen of een meisje? En zijn er verschillen tussen Asperger jongens en meisjes? Waar lopen jullie zoal tegenaan?
Groetjes,
Yadira
Ik ben een jonge moeder met het Syndroom van Asperger, dit werd pas op mijn 26e ontdekt. Omdat autisme veel in de familie voor komt en mijn dochter (5) ook trekken vertoont zouden we haar hier graag op willen laten testen.
Onlangs heb ik een boek gelezen van een moeder die zelf ook een Asperger is en daarnaast zowel een autistische man als dochter heeft. Aan dit boek heb ik erg veel gehad.
Wie heeft er ook een kind met het Syndroom van Asperger en hoe gaan jullie daar mee om? Betreft het een jongen of een meisje? En zijn er verschillen tussen Asperger jongens en meisjes? Waar lopen jullie zoal tegenaan?
Groetjes,
Yadira
donderdag 24 december 2009 om 22:59
Mamzelle, weet je dat ik echt stomverbaast ben dat jij autistische trekken hebt? Ik heb er echt nooit iets van gemerkt.
Je schreef ergens dat je zelf vindt dat je op dit forum wat "feitelijk" bent en niet echt meedoet, maar ik reken je juist tot één van de "gezellige" forummers.die overal juist aan meedoet.
Grappig dat je dus heel anders over komt (in ieder geval op mij) dan je zelf denkt .
Je schreef ergens dat je zelf vindt dat je op dit forum wat "feitelijk" bent en niet echt meedoet, maar ik reken je juist tot één van de "gezellige" forummers.die overal juist aan meedoet.
Grappig dat je dus heel anders over komt (in ieder geval op mij) dan je zelf denkt .
vrijdag 25 december 2009 om 13:31
Ik ben dus een randgeval, en twijfel zelf ook enorm. *past niet in een ander hokje en heeft echt wel issues*
De informatie uit het forum is per definitie gekleurd. Als ik in een enorme klaagmodus zit, of als ik me down voel, komt er geen letter op het scherm. Voegt niks toe tenslotte. En wat je ook niet leest is dat ik mijn best moet doen om een beetje sociaal te doen als ik op een groepjes-topic zit, dat dat niet echt vanzelf gaat als mijn hoofd meer naar spuien staat. Vanzelfsprekend lees je geen grappen of grollen van me als ze niet in me opkomen. Maar goed, ik weet nu wel hoe het 'hoort' al zal ik daar een beste tijd van mijn leven voor nodig gehad hebben om erachter te komen. Verder is mijn grote hobby luisteren naar en lezen van andere mensen, en daar komt me een bak info uit Het zou best wel eens kunnen dat dit forum me wereldwijzer heeft gemaakt dan al die tijd tussen echte mensen met verborgen gedachten.
Maar wel leuk om te lezen dat ik als een 'gezellige' overkom..
De informatie uit het forum is per definitie gekleurd. Als ik in een enorme klaagmodus zit, of als ik me down voel, komt er geen letter op het scherm. Voegt niks toe tenslotte. En wat je ook niet leest is dat ik mijn best moet doen om een beetje sociaal te doen als ik op een groepjes-topic zit, dat dat niet echt vanzelf gaat als mijn hoofd meer naar spuien staat. Vanzelfsprekend lees je geen grappen of grollen van me als ze niet in me opkomen. Maar goed, ik weet nu wel hoe het 'hoort' al zal ik daar een beste tijd van mijn leven voor nodig gehad hebben om erachter te komen. Verder is mijn grote hobby luisteren naar en lezen van andere mensen, en daar komt me een bak info uit Het zou best wel eens kunnen dat dit forum me wereldwijzer heeft gemaakt dan al die tijd tussen echte mensen met verborgen gedachten.
Maar wel leuk om te lezen dat ik als een 'gezellige' overkom..
vrijdag 25 december 2009 om 23:18
Hans en Mamzelle, bedankt voor jullie reacties.
Mamzelle, mijn ex vriend had het ook over psycho-educatie. Maar hij kreeg om de zoveel tijd een nieuwe hulpverlener bij de ggz vanwege overplaatsing of promotie van deze medewerker en vervolgens moest hij z'n hele verhaal opnieuw vertellen. Bijkomend probleem was dat zo'n nieuweling vaak een andere benadering hanteerde. Het was dus steeds weer omschakelen voor hem.
De nieuwste hulpverlener wilde dat hij situaties zou opschrijven die onrust veroorzaakten en de mate van onrust. Ik dacht; is dat in 20 jaar nog nooit gedaan?! Trouwens in de praktijk kwam er niets van terecht want het ontbrak hem aan de discipline, doorzettingsvermogen, wilskracht of wat dan ook maar om daadwerkelijk een pen en papier te pakken.
Hij was niet de juiste partner voor mij maar toch mis ik hem. Ik mis de spontane, gezellige vrolijke vent die hij was toen ik hem ontmoette. Hij was zo attent, lief en open. Mss komt het door kerst dat ik me nu toch ineens alleen voel.
Fijne kerst verder allemaal!
Mamzelle, mijn ex vriend had het ook over psycho-educatie. Maar hij kreeg om de zoveel tijd een nieuwe hulpverlener bij de ggz vanwege overplaatsing of promotie van deze medewerker en vervolgens moest hij z'n hele verhaal opnieuw vertellen. Bijkomend probleem was dat zo'n nieuweling vaak een andere benadering hanteerde. Het was dus steeds weer omschakelen voor hem.
De nieuwste hulpverlener wilde dat hij situaties zou opschrijven die onrust veroorzaakten en de mate van onrust. Ik dacht; is dat in 20 jaar nog nooit gedaan?! Trouwens in de praktijk kwam er niets van terecht want het ontbrak hem aan de discipline, doorzettingsvermogen, wilskracht of wat dan ook maar om daadwerkelijk een pen en papier te pakken.
Hij was niet de juiste partner voor mij maar toch mis ik hem. Ik mis de spontane, gezellige vrolijke vent die hij was toen ik hem ontmoette. Hij was zo attent, lief en open. Mss komt het door kerst dat ik me nu toch ineens alleen voel.
Fijne kerst verder allemaal!
vrijdag 25 december 2009 om 23:35
Ook een fijne kerst, Wereldmeid. Of wat er van over is dan.
Die spontane, gezellige vent, dat is hij vermoedelijk ook. Naast (in de winter?) depressief en moody.
Wisseling van hulpverleners vind ik zelf ook niet echt prettig, maar wie wel? Er staat mij binnenkort een wisseling te wachten, en ik weet niet hoe de vrouw werkt. Ik zei 'pfoeh, dan moet ik weer helemaal opnieuw beginnen' en dat waren kennelijk niet de juiste woorden, want er is wel een heel netwerk voor me opgezet dat ik met die woorden min of meer ontkende. Het ging mij er meer om dat ik opnieuw moet beginnen iemand in te schatten, weten hoe iemand werkt, wat ik met die persoon aan kan.
Opvallend was wel dat de vraagstelling van de hulpverleners heel erg veranderde op het moment dat mijn diagnose veranderde. Ineens kreeg ik vragen als 'wat heb jij nodig?' en 'hoe werkt dat bij jou?' in plaats van 'doe het eens zus of zo'.
Die pen en papier pakken, dat is ook een hele klus Ik zie dat het me zou kunnen helpen, maar doe het niet. En als ik het dan al wel doe (bij de opvoedingsondersteuning) zijn de schrijfsels zo chaotisch dat ik slecht kan terughalen waar ze ook al weer over gingen en blijft de structuur spoorloos.
Die spontane, gezellige vent, dat is hij vermoedelijk ook. Naast (in de winter?) depressief en moody.
Wisseling van hulpverleners vind ik zelf ook niet echt prettig, maar wie wel? Er staat mij binnenkort een wisseling te wachten, en ik weet niet hoe de vrouw werkt. Ik zei 'pfoeh, dan moet ik weer helemaal opnieuw beginnen' en dat waren kennelijk niet de juiste woorden, want er is wel een heel netwerk voor me opgezet dat ik met die woorden min of meer ontkende. Het ging mij er meer om dat ik opnieuw moet beginnen iemand in te schatten, weten hoe iemand werkt, wat ik met die persoon aan kan.
Opvallend was wel dat de vraagstelling van de hulpverleners heel erg veranderde op het moment dat mijn diagnose veranderde. Ineens kreeg ik vragen als 'wat heb jij nodig?' en 'hoe werkt dat bij jou?' in plaats van 'doe het eens zus of zo'.
Die pen en papier pakken, dat is ook een hele klus Ik zie dat het me zou kunnen helpen, maar doe het niet. En als ik het dan al wel doe (bij de opvoedingsondersteuning) zijn de schrijfsels zo chaotisch dat ik slecht kan terughalen waar ze ook al weer over gingen en blijft de structuur spoorloos.
maandag 28 december 2009 om 11:47
Het is een beetje stil hier! Hebben jullie goede kerstdagen gehad? Ik wel hoor. Toch voel ik me een beetje down. Het zijn de laatste dgn van het jaar en daardoor denk ik aan de dingen die ik heb meegemaakt. Het was best een heftig jaar, o.a. door werkloosheid en solliciteren. En als je alles weer op de rit hebt dan kom je een leuke vent tegen met wie het goed klikt maar na een tijdje loopt het weer uit op zo'n kater.... (het was nl niet m'n eerste relatie met iemand met forse problemen). Ik vraag me af of ik die moeilijke types aantrek op de een of andere manier.
Ik zeg wel tegen fam. en vrienden dat ik liever alleen blijf dan dat ik in m'n eentje een relatie overeind probeer te houden, maar toch mis ik de liefde en de aandacht.
Ik zeg wel tegen fam. en vrienden dat ik liever alleen blijf dan dat ik in m'n eentje een relatie overeind probeer te houden, maar toch mis ik de liefde en de aandacht.
maandag 28 december 2009 om 23:30
Ik zal ook eens iets zeggen in dit topic nu ik toch ergens anders al uit de school geklapt ben.
Ik heb net het meeste doorgelezen en het lukt me niet om op veel te reageren (mijn geheugen zou behoorlijk wat kunnen leren van een vergiet), maar een ding vond ik toch de moeite waard. Iemand zei dat ze het verwarrend vond dat de aspies die ze tegen is gekomen eerder manipulatief waren dan niet op emoties konden spelen. Ik wilde even zeggen dat dit minder verbazend is dan het lijkt. Een aspie is van oorsprong slecht in het inschatten van mensen, maar een deel ervan heeft wel een redelijk intellect (al is het een bekend misverstand dat ze allemaal erg intelligent zijn) en kan zodoende wel goed observeren en daaruit conclusies trekken. Gelukkig zijn het grootste deel van deze conclusies terecht wat compenseren redelijk mogelijk maakt, een groot deel ervan is echter net 'naast het doel'.
Als ik de voorbeelden erbij haal dan las ik iets over een man die veel vriendinnen noemde. Ik ken hem niet, dus ik ben natuurlijk aan het interpreteren, maar het is zeer goed mogelijk dat het hier gaat om iemand die gemerkt heeft dat mannen die geen contact met vrouwen hebben erg impopulair zijn. Vrouwen kunnen anders beweren, maar gemiddeld is de praktijk wel zo. Het noemen van verschillende vrouwen is dus een methode om aan te geven dat hij niet bij die impopulairen hoort, aangezien dat mogelijk de enige manier is dat stigma kwijt te raken. Uiteindelijk is het wel voor deze persoon lastig een goede balans te vinden met geloofwaardigheid en hij valt dus ook door de mand. Juist dat laatste is ook typisch aspie. Liegen om beter over te komen is iets wat in principe iedereen doet, alleen meestal gaat het normaal om sociaal acceptabele leugens die niet direct opvallen. Juist dat lukt hem niet.
Met het opscheppende hb-meisje is iets dergelijks aan de hand. In haar geval is het geen leugen, maar het wijzen op iets positiefs. Alleen ook hier weer net op een manier die verkeerd overkomt. Mogelijk wordt haar gedrag alleen maar versterkt door jouw visie dat ze simpele dingen niet kan. De testresultaten (ik ga er vooralsnog van uit dat die niet vals zijn) tonen echter wel aan dat er een zeker vermogen aanwezig is. Aangezien aspies vaak ook moeite hebben met 'oneerlijkheid' zal ze juist dat extra benadrukken. Dat dat alleen maar irritatie opwerkt kan mogelijk niet bij haar opkomen, maar ook gevoelsmatig ondergeschikt zijn aan rechtmatigheidsgevoel.
(het tweede voorbeeld ben ik vergeten verder
).
Ik heb net het meeste doorgelezen en het lukt me niet om op veel te reageren (mijn geheugen zou behoorlijk wat kunnen leren van een vergiet), maar een ding vond ik toch de moeite waard. Iemand zei dat ze het verwarrend vond dat de aspies die ze tegen is gekomen eerder manipulatief waren dan niet op emoties konden spelen. Ik wilde even zeggen dat dit minder verbazend is dan het lijkt. Een aspie is van oorsprong slecht in het inschatten van mensen, maar een deel ervan heeft wel een redelijk intellect (al is het een bekend misverstand dat ze allemaal erg intelligent zijn) en kan zodoende wel goed observeren en daaruit conclusies trekken. Gelukkig zijn het grootste deel van deze conclusies terecht wat compenseren redelijk mogelijk maakt, een groot deel ervan is echter net 'naast het doel'.
Als ik de voorbeelden erbij haal dan las ik iets over een man die veel vriendinnen noemde. Ik ken hem niet, dus ik ben natuurlijk aan het interpreteren, maar het is zeer goed mogelijk dat het hier gaat om iemand die gemerkt heeft dat mannen die geen contact met vrouwen hebben erg impopulair zijn. Vrouwen kunnen anders beweren, maar gemiddeld is de praktijk wel zo. Het noemen van verschillende vrouwen is dus een methode om aan te geven dat hij niet bij die impopulairen hoort, aangezien dat mogelijk de enige manier is dat stigma kwijt te raken. Uiteindelijk is het wel voor deze persoon lastig een goede balans te vinden met geloofwaardigheid en hij valt dus ook door de mand. Juist dat laatste is ook typisch aspie. Liegen om beter over te komen is iets wat in principe iedereen doet, alleen meestal gaat het normaal om sociaal acceptabele leugens die niet direct opvallen. Juist dat lukt hem niet.
Met het opscheppende hb-meisje is iets dergelijks aan de hand. In haar geval is het geen leugen, maar het wijzen op iets positiefs. Alleen ook hier weer net op een manier die verkeerd overkomt. Mogelijk wordt haar gedrag alleen maar versterkt door jouw visie dat ze simpele dingen niet kan. De testresultaten (ik ga er vooralsnog van uit dat die niet vals zijn) tonen echter wel aan dat er een zeker vermogen aanwezig is. Aangezien aspies vaak ook moeite hebben met 'oneerlijkheid' zal ze juist dat extra benadrukken. Dat dat alleen maar irritatie opwerkt kan mogelijk niet bij haar opkomen, maar ook gevoelsmatig ondergeschikt zijn aan rechtmatigheidsgevoel.
(het tweede voorbeeld ben ik vergeten verder
).
dinsdag 29 december 2009 om 00:10
Ik was even wat onvolwassen daar natuurlijk, maar ik vond de opmerking te sterk gesteld (en ken meerdere tegenvoorbeelden naast mezelf).
Het is verder vooral persoonlijk wat leuk houden is. Toen de ambtenaar (vd burgelijke stand, die) bij ons was voor het 'verhaaltje' dat ze moest houden bij ons was heb ik het omschreven als 'als ik bij Yeti (forumnaam) ben, dan ben ik thuis'. Het is bij ons zeker niet altijd leuk geweest, wat een erg lang verhaal op zich is, maar we hebben ons erdoor geslagen. Ook nu ga ik niet beweren de ideale man te zijn (en zij waarschijnlijk niet dat ze de ideale vrouw is), maar we nemen elkaar zoals we zijn. Ja, soms met ruzie en irritatie, maar wie heeft dat niet. Ik kan me gewoon moeilijk voorstellen een andere vrouw te hebben.
Het speelt hierin overigens wel mee dat we allebei de diagnose hebben (al ben ik een zeer licht geval relatief). Dat zal ongetwijfeld bijdragen aan het onderling begrip. Kijk ik naar mijn meest dierbare vriendschap, dan heeft ook zij die diagnose.
Het is verder vooral persoonlijk wat leuk houden is. Toen de ambtenaar (vd burgelijke stand, die) bij ons was voor het 'verhaaltje' dat ze moest houden bij ons was heb ik het omschreven als 'als ik bij Yeti (forumnaam) ben, dan ben ik thuis'. Het is bij ons zeker niet altijd leuk geweest, wat een erg lang verhaal op zich is, maar we hebben ons erdoor geslagen. Ook nu ga ik niet beweren de ideale man te zijn (en zij waarschijnlijk niet dat ze de ideale vrouw is), maar we nemen elkaar zoals we zijn. Ja, soms met ruzie en irritatie, maar wie heeft dat niet. Ik kan me gewoon moeilijk voorstellen een andere vrouw te hebben.
Het speelt hierin overigens wel mee dat we allebei de diagnose hebben (al ben ik een zeer licht geval relatief). Dat zal ongetwijfeld bijdragen aan het onderling begrip. Kijk ik naar mijn meest dierbare vriendschap, dan heeft ook zij die diagnose.
dinsdag 29 december 2009 om 00:14
dinsdag 29 december 2009 om 09:38
quote:iris1969 schreef op 29 december 2009 @ 00:14:
Ik vind het grappig dat je zegt dat jullie elkaar beter begrijpen, omdat jullie beiden Asperger hebben, want de jongeman waar ik nu buddy van ben zegt juist dat hij andere Aspergers en Autisten lastiger te volgen vindt dan "normale" mensen en dat heb ik wel vaker gehoord.
Ik vind andere aspergers en autisten bepaald niet lastig te volgen; het heeft me veel meer moeite gekost om NT'ers (neuro typicals > 'gewone' mensen) enigszins te begrijpen.
Wel heb ik een grote voorkeur voor de creatieve aspergers die vooral zichzelf zijn en zich niet proberen verder aan te passen aan NT'ers dan strikt nodig is.
Wat betreft relaties: het kan prima, een relatie met een NT'er. Maar voor mijzelf heb ik besloten daar geen tijd meer in te steken: weet je hoe lastig NT'ers zijn? Dat kost me allemaal veel te veel tijd die ik veel liever aan allerlei andere dingen besteed dan aan een relatie met een man (en waar ik ook nog eens veel meer ten volle plezier van heb).
De relaties die ik met andere aspergers had vond ik overigens de leukste relaties die ik heb gehad.
Ik vind het grappig dat je zegt dat jullie elkaar beter begrijpen, omdat jullie beiden Asperger hebben, want de jongeman waar ik nu buddy van ben zegt juist dat hij andere Aspergers en Autisten lastiger te volgen vindt dan "normale" mensen en dat heb ik wel vaker gehoord.
Ik vind andere aspergers en autisten bepaald niet lastig te volgen; het heeft me veel meer moeite gekost om NT'ers (neuro typicals > 'gewone' mensen) enigszins te begrijpen.
Wel heb ik een grote voorkeur voor de creatieve aspergers die vooral zichzelf zijn en zich niet proberen verder aan te passen aan NT'ers dan strikt nodig is.
Wat betreft relaties: het kan prima, een relatie met een NT'er. Maar voor mijzelf heb ik besloten daar geen tijd meer in te steken: weet je hoe lastig NT'ers zijn? Dat kost me allemaal veel te veel tijd die ik veel liever aan allerlei andere dingen besteed dan aan een relatie met een man (en waar ik ook nog eens veel meer ten volle plezier van heb).
De relaties die ik met andere aspergers had vond ik overigens de leukste relaties die ik heb gehad.
woensdag 30 december 2009 om 18:53
quote:iris1969 schreef op 29 december 2009 @ 00:14:
Ik vind het grappig dat je zegt dat jullie elkaar beter begrijpen, omdat jullie beiden Asperger hebben, want de jongeman waar ik nu buddy van ben zegt juist dat hij andere Aspergers en Autisten lastiger te volgen vindt dan "normale" mensen en dat heb ik wel vaker gehoord.Bij mij is dat verschillend. Met sommige autisten kan ik beter opschieten dan met anderen. Bij sommige "normale" mensen is dat net zo: met sommige niet-autisten kan ik beter opschieten dan met anderen. Het komt waarschijnlijk door verschillende vormen.
Ik vind het grappig dat je zegt dat jullie elkaar beter begrijpen, omdat jullie beiden Asperger hebben, want de jongeman waar ik nu buddy van ben zegt juist dat hij andere Aspergers en Autisten lastiger te volgen vindt dan "normale" mensen en dat heb ik wel vaker gehoord.Bij mij is dat verschillend. Met sommige autisten kan ik beter opschieten dan met anderen. Bij sommige "normale" mensen is dat net zo: met sommige niet-autisten kan ik beter opschieten dan met anderen. Het komt waarschijnlijk door verschillende vormen.
World of Warcraft: Legion
zondag 3 januari 2010 om 15:46
Hoi Yadira (en anderen)
Ik lees al een aantal jaar mee op dit forum maar heb nooit mee geschreven omdat ik het moeilijk vind om mijn gedachten te structureren en op te schrijven, en vaak spelfouten maak en dat wordt hier niet zo gewaardeerd . Dit blijkt te komen door mijn ADD. Maar nu heb ik me er maar eens over heen gezet, want heb een vraag voor jullie, waar ik de laatste tijd erg over na denk.
Ik heb dus sinds kort een diagnose: pdd-nos en ADD. Er wordt hierdoor een hoop duidelijk en ik begrijp mezelf een stuk beter. De diagnose pdd-nos wordt misschien nog omgezet naar Asperger omdat ik een aantal kenmerken zeer duidelijk heb en andere kenmerken minder waardoor ik niet helemaal voldoe aan de eisen van de DSM. Dit omdat ik er mee heb leren omgaan, en dat kan niet volgens de psycholoog (psychiater dacht daar anders over, dus dat hoor ik volgende keer). Ik voel me in ieder geval een 'Aspie', na het lezen van een aantal boeken.
Na deze intro dan eindelijk mijn vraag aan de moeders met Asperger of ppd-nos: hoe wist je dat je een kind 'aankon' en hoe gaat het nu je moeder bent?
Ik ben zelf bijvoorbeeld erg snel moe en overprikkeld en vraag me af of ik het zou aankunnen of dat ik gewoon veel te moeilijk denk.
Alvast bedankt, Mairin
Ik lees al een aantal jaar mee op dit forum maar heb nooit mee geschreven omdat ik het moeilijk vind om mijn gedachten te structureren en op te schrijven, en vaak spelfouten maak en dat wordt hier niet zo gewaardeerd . Dit blijkt te komen door mijn ADD. Maar nu heb ik me er maar eens over heen gezet, want heb een vraag voor jullie, waar ik de laatste tijd erg over na denk.
Ik heb dus sinds kort een diagnose: pdd-nos en ADD. Er wordt hierdoor een hoop duidelijk en ik begrijp mezelf een stuk beter. De diagnose pdd-nos wordt misschien nog omgezet naar Asperger omdat ik een aantal kenmerken zeer duidelijk heb en andere kenmerken minder waardoor ik niet helemaal voldoe aan de eisen van de DSM. Dit omdat ik er mee heb leren omgaan, en dat kan niet volgens de psycholoog (psychiater dacht daar anders over, dus dat hoor ik volgende keer). Ik voel me in ieder geval een 'Aspie', na het lezen van een aantal boeken.
Na deze intro dan eindelijk mijn vraag aan de moeders met Asperger of ppd-nos: hoe wist je dat je een kind 'aankon' en hoe gaat het nu je moeder bent?
Ik ben zelf bijvoorbeeld erg snel moe en overprikkeld en vraag me af of ik het zou aankunnen of dat ik gewoon veel te moeilijk denk.
Alvast bedankt, Mairin
zondag 3 januari 2010 om 18:00
Gezellig dat je erbij komt en wees niet bang, in dit topic (ver)oordelen we niet.
Zelf heb ik geen Asperger, maar mijn ex-vriend wel en voor hem (en voor mij) was het heel duidelijk dat hij de drukte en onvoorspelbaarheid van kinderen niet aan zou kunnen en daarbij speelde de erfelijkheidsfactor ook mee (het zat al in de familie).
Heb je al een kind of speel je alleen met de gedachte?
Zelf heb ik geen Asperger, maar mijn ex-vriend wel en voor hem (en voor mij) was het heel duidelijk dat hij de drukte en onvoorspelbaarheid van kinderen niet aan zou kunnen en daarbij speelde de erfelijkheidsfactor ook mee (het zat al in de familie).
Heb je al een kind of speel je alleen met de gedachte?
zondag 3 januari 2010 om 18:32
Hoi Mairin.
Op het Kinderen-forum was een topic dat heette 'PDD NOS, wie praat er mee?' van moeders met kinderen die de diagnose hebben. Ik weet niet of dat topic nog steeds actief is. Je zou even kunnen zoeken.
Maar je bent hier ook welkom hoor! Ik neem je spelfouten oid niet kwalijk. Hopelijk vind je steun en herkenning bij ons.
Ik heb geen autisme, maar mijn ex-vriend (36) had pdd nos en manisch depressiviteit. Het is sinds drie weken uit. Ik was zijn eerste serieuze relatie. De diagnose pdd nos had hij al 20 jaar. Hij kon niet met z'n problemen omgaan, had het niet geaccepteerd of een plek gegeven.
Toen ik hem leerde kennen deze zomer ging het prima met hem, later zakte hij af naar somberheid, wisselvalligheid en gelatenheid. Ik kwam niet meer aan bod. Voor hem bleek een relatie geen haalbare kaart te zijn, laat staan kinderen.
Op het Kinderen-forum was een topic dat heette 'PDD NOS, wie praat er mee?' van moeders met kinderen die de diagnose hebben. Ik weet niet of dat topic nog steeds actief is. Je zou even kunnen zoeken.
Maar je bent hier ook welkom hoor! Ik neem je spelfouten oid niet kwalijk. Hopelijk vind je steun en herkenning bij ons.
Ik heb geen autisme, maar mijn ex-vriend (36) had pdd nos en manisch depressiviteit. Het is sinds drie weken uit. Ik was zijn eerste serieuze relatie. De diagnose pdd nos had hij al 20 jaar. Hij kon niet met z'n problemen omgaan, had het niet geaccepteerd of een plek gegeven.
Toen ik hem leerde kennen deze zomer ging het prima met hem, later zakte hij af naar somberheid, wisselvalligheid en gelatenheid. Ik kwam niet meer aan bod. Voor hem bleek een relatie geen haalbare kaart te zijn, laat staan kinderen.
anoniem_23765 wijzigde dit bericht op 03-01-2010 18:36
Reden: te lang bericht
Reden: te lang bericht
% gewijzigd
zondag 3 januari 2010 om 23:22
Mairin, ik merk in de omgang met mijn kinderen dat ik met name moeite heb met 'veel tegelijk' situaties. Die zullen er allicht minder zijn als je maar een kind hebt. Ik heb ook het moederschap echt moeten leren, het kwam me niet aanwaaien (was toen ook schijtonzeker en vaak depressief). Ik weet niet of je een expressief type ben of juist meer een ingetogen type, in het laatste geval moet je er wel rekening mee houden dat kinderen eerder contact hebben met expressieve mensen. Kinderen maken herrie (de mijne wel tenminste) en dat valt niet lekker. Kinderen hebben energie voor 1000 en jij hebt mss net energie voor jezelf, of een beetje meer.
Ik stel me voor, dat als ik de diagnose eerder had geweten, ik het mijn kinderen niet zou hebben aangedaan om mij als moeder te hebben, of in elk geval niet zoveel van hen. Helemaal eerlijk is dit niet, want ik deed ze wel een moeder met depressieve klachten aan.
Het woord prikkelbaar krijgt een heel andere lading in de categorie pdd/nos etc. Heel letterlijk: beperkt in het aantal aan te nemen prikkels. Ook beperkt in het aantal waar te nemen prikkels: ik neem veel minder waar als het gaat om oogcontact maken, aftasten, wat de kinderen wel degelijk doen. Of het onderscheiden van waarheid en leugen, dat gaat niet automatisch.
Tenslotte is consequent zijn ronduit een drama. Het kost me behoorlijk moeite om dingen duidelijk te houden, en ik vind het ook lastig om te bepalen wat belangrijk is en wat best nog een paar jaartjes kan wachten. Hoe je met emoties omgaat, weer zo iets. Welke laat je toe, welke kap je af.. gaat niet vanzelf, of in elk geval niet zoals bij 'normale' mensen.
Ben wel heel blij met mijn kinderen, en na heel lang oefenen zijn ze (naast vaak boos) ook heel blij met mij.
Ik stel me voor, dat als ik de diagnose eerder had geweten, ik het mijn kinderen niet zou hebben aangedaan om mij als moeder te hebben, of in elk geval niet zoveel van hen. Helemaal eerlijk is dit niet, want ik deed ze wel een moeder met depressieve klachten aan.
Het woord prikkelbaar krijgt een heel andere lading in de categorie pdd/nos etc. Heel letterlijk: beperkt in het aantal aan te nemen prikkels. Ook beperkt in het aantal waar te nemen prikkels: ik neem veel minder waar als het gaat om oogcontact maken, aftasten, wat de kinderen wel degelijk doen. Of het onderscheiden van waarheid en leugen, dat gaat niet automatisch.
Tenslotte is consequent zijn ronduit een drama. Het kost me behoorlijk moeite om dingen duidelijk te houden, en ik vind het ook lastig om te bepalen wat belangrijk is en wat best nog een paar jaartjes kan wachten. Hoe je met emoties omgaat, weer zo iets. Welke laat je toe, welke kap je af.. gaat niet vanzelf, of in elk geval niet zoals bij 'normale' mensen.
Ben wel heel blij met mijn kinderen, en na heel lang oefenen zijn ze (naast vaak boos) ook heel blij met mij.
maandag 4 januari 2010 om 12:03
Dank jullie wel voor de antwoorden. Iris en Wereldmeid, ik herken veel van mijn vader in jullie. Hij vond het vaderschap dan ook erg zwaar. Na zijn werk moest hij eerst rusten en in bad en dan had ie tijd voor ons, maar ja dan moesten wij al weer naar bed. Hij was dus meer een weekendvader. Ik heb dat ook, maar ik werk maar een paar uurtjes per dag, dus dat is wel anders.
Mamzelle, jij omschrijft precies hoe ik denk dat het bij mij zal zijn. Ik heb nu nog geen kind, maar mijn vriend en ik willen wel graag kinderen. We zijn het nu goed aan het bespreken, kijken of er oplossingen zijn voor dingen waar ik tegenaan loop. Gelukkig is hij erg sociaal en heb ik steun van familie en vrienden. En toch blijf ik twijfelen; want aangezien er autisme en AD(H)D in de familie voorkomt, is er een kans dat mijn kinderen het ook hebben en dat het nog moeilijker is. Hebben jouw kinderen ook een diagnose, Mamzelle? En is dat dan moeilijker of begrijp je ze beter?
Mamzelle, jij omschrijft precies hoe ik denk dat het bij mij zal zijn. Ik heb nu nog geen kind, maar mijn vriend en ik willen wel graag kinderen. We zijn het nu goed aan het bespreken, kijken of er oplossingen zijn voor dingen waar ik tegenaan loop. Gelukkig is hij erg sociaal en heb ik steun van familie en vrienden. En toch blijf ik twijfelen; want aangezien er autisme en AD(H)D in de familie voorkomt, is er een kans dat mijn kinderen het ook hebben en dat het nog moeilijker is. Hebben jouw kinderen ook een diagnose, Mamzelle? En is dat dan moeilijker of begrijp je ze beter?
maandag 4 januari 2010 om 20:55
Ik heb ergens gelezen dat pdd nos voor 90% erfelijk is.
Mairin, als je twijfelt over kinderen en je afvraagt wat in jullie situatie een goede oplossing zou zijn, dan zou je je vragen eens kunnen neerleggen bij je psycholoog of iemand van MEE. Je kunt mss ook terecht bij Balans, een landelijke oudervereniging voor kinderen met bijv. ADD, pdd nos of Asperger. Zie www.balansdigitaal.nl . Ze hebben o.a. een informatienummer dat je kunt bellen.
Ze brengen ook het blad Impulsief uit, voor volwassenen met ADHD en aanverwante stoornissen.
Mairin, als je twijfelt over kinderen en je afvraagt wat in jullie situatie een goede oplossing zou zijn, dan zou je je vragen eens kunnen neerleggen bij je psycholoog of iemand van MEE. Je kunt mss ook terecht bij Balans, een landelijke oudervereniging voor kinderen met bijv. ADD, pdd nos of Asperger. Zie www.balansdigitaal.nl . Ze hebben o.a. een informatienummer dat je kunt bellen.
Ze brengen ook het blad Impulsief uit, voor volwassenen met ADHD en aanverwante stoornissen.
maandag 4 januari 2010 om 22:01
Mijn kinderen hebben geen diagnose, krijgen het vermoedelijk ook niet (het idee alleen al om de herinneringen voor een anamnese bij elkaar te krijgen), maar twee van hen hebben 'bijzonderheden'. Mijn diagnose helpt me wel om strategieen toe te passen die voor elk kind handig zijn, maar voor kinderen in het autistisch spectrum zeker. Zoals opdrachten in stukjes delen, (ideaalgesproken) begeleiden van emoties, structuren aanbrengen. Ik begrijp een deel van hun gedrag, een ander deel vind ik juist moeilijk omdat ik daar echt niets in herken (heel lang boos blijven bijvoorbeeld en dat dan uitleven ook).
Het voordeel van Asperger, lijkt me, dat je leerbaar bent. Ik neem aan dat je al een heel eind bent gekomen ten opzichte van hoe of wie je was toen je jonger was. Dat je daarnaast een netwerk hebt is wel zo fijn, zorg in elk geval dat er altijd mensen zijn op wie je terug kunt vallen.
Ik denk (hoop) dat ik mijn kinderen wel kan begeleiden als ze ergens tegenaan lopen in sociale of emotionele zin. Daar ben ik trots op, en ik hoop dat als ik later oud en wijs ben, dat zij me kunnen laten voelen dat ik het nog niet zo slecht gedaan heb. En dat ze zelf net iets minder valkuilen tegenkomen dan ik ben tegengekomen. Of beter gezegd: ondanks eventuele valkuilen wel een plekje weten te vinden in de 'gewone' wereld.
Het voordeel van Asperger, lijkt me, dat je leerbaar bent. Ik neem aan dat je al een heel eind bent gekomen ten opzichte van hoe of wie je was toen je jonger was. Dat je daarnaast een netwerk hebt is wel zo fijn, zorg in elk geval dat er altijd mensen zijn op wie je terug kunt vallen.
Ik denk (hoop) dat ik mijn kinderen wel kan begeleiden als ze ergens tegenaan lopen in sociale of emotionele zin. Daar ben ik trots op, en ik hoop dat als ik later oud en wijs ben, dat zij me kunnen laten voelen dat ik het nog niet zo slecht gedaan heb. En dat ze zelf net iets minder valkuilen tegenkomen dan ik ben tegengekomen. Of beter gezegd: ondanks eventuele valkuilen wel een plekje weten te vinden in de 'gewone' wereld.
dinsdag 5 januari 2010 om 09:06
Wereldmeid, bedankt voor de info!
Mamzelle, wat fijn om jouw stukje te lezen. Je schrijft erg duidelijk en mooi over je kinderen. Ik heb mezelf al veel strategieën aangeleerd en ik merk dat die ook erg handig zijn om met kinderen om te gaan. Kinderen vinden me vaak erg leuk en duidelijk, dus dat geeft me een goed gevoel over het zelf kinderen krijgen. Maar dat is dus 24/7 en deze kinderen gaan na een paar uur weer naar huis.
Als ons kind een diagnose of kenmerken zou krijgen, vinden mijn vriend en ik dat ook niet erg; ik heb er twee en ben goed terecht gekomen (zelf mijn universitaire studie afgemaakt, waar ik erg trots op ben) maar de weg was erg zwaar en ik had liever een diagnose gekregen toen ik jong was. En bij mijn eigen kinderen zou ik daar dus eerder op letten, wat het hopelijk makkelijker maakt voor ze.
Ik twijfel nog vooral of ik het aankan en niet te veel op instanties, familie en vrienden hoef te leunen. Bedankt voor jullie antwoorden, ik twijfel nog even verder!
Mamzelle, wat fijn om jouw stukje te lezen. Je schrijft erg duidelijk en mooi over je kinderen. Ik heb mezelf al veel strategieën aangeleerd en ik merk dat die ook erg handig zijn om met kinderen om te gaan. Kinderen vinden me vaak erg leuk en duidelijk, dus dat geeft me een goed gevoel over het zelf kinderen krijgen. Maar dat is dus 24/7 en deze kinderen gaan na een paar uur weer naar huis.
Als ons kind een diagnose of kenmerken zou krijgen, vinden mijn vriend en ik dat ook niet erg; ik heb er twee en ben goed terecht gekomen (zelf mijn universitaire studie afgemaakt, waar ik erg trots op ben) maar de weg was erg zwaar en ik had liever een diagnose gekregen toen ik jong was. En bij mijn eigen kinderen zou ik daar dus eerder op letten, wat het hopelijk makkelijker maakt voor ze.
Ik twijfel nog vooral of ik het aankan en niet te veel op instanties, familie en vrienden hoef te leunen. Bedankt voor jullie antwoorden, ik twijfel nog even verder!
