Syndroom van Asperger

Autistisch spectrum kan beperkingen opleveren en daarom wordt het 'niet normaal' genoemd. Het zou wel veel makkelijker zijn als 90 % van de mensen asperger zou hebben.. voor diegenen die asperger hebben dan.

Ik had laatst een evaluatie van een hulpverleenster over hoe ik een situatie met mijn kinderen leidde terwijl zij aanwezig was (stressfactor) en er een kastje kapotging (nog een stressfactor + een voorwerp voor vluchtgedrag) en het is heel lullig als je er dan achterkomt dat je ca. 50 % van de situatie niet waarneemt.

Ik vraag me dan af, Darkman, of jouw goede functioneren ligt in dat je min of meer ontlast wordt door je omgeving of dat je je functioneren al lang en breed hebt aangepast op je vermoede asperger.

En Puikeltje, hoogbegaafd (of best begaafd) en arbeidsongeschikt en autistisch is niet typisch, dat is gewoon kut. Er zijn hier meerdere posters, waar ik er dus 1 van ben, met een hoog IQ die niet op dat hoge niveau kunnen functioneren op de manier zoals dit in de samenleving bij dat hoge niveau passend wordt geacht.

quote:mamzelle schreef op 19 december 2009 @ 19:07:

En Puikeltje, hoogbegaafd (of best begaafd) en arbeidsongeschikt en autistisch is niet typisch, dat is gewoon kut. Er zijn hier meerdere posters, waar ik er dus 1 van ben, met een hoog IQ die niet op dat hoge niveau kunnen functioneren op de manier zoals dit in de samenleving bij dat hoge niveau passend wordt geacht.Zou je me willen uitleggen waar 'm dat dan aan ligt? Ik kan me er geen voorstelling bij maken.

In het boek dat ik eerder noemde in dit topic wordt e.e.a. vrij duidelijk beschreven (Op een blauwe dag geboren - Daniel Tammet).

Voor mij werkt het zo: ik heb een bepaald energieniveau, ik werk in pieken, en kan me niet acht uur lang concentreren, word dan echt moe. Of, als ik op niveau heb gewerkt, kom gevloerd thuis zodat ik mijn gezin niet meer kan opvangen en vaak migraine heb.

Automatiseren is lastig: het komt vaker dan eens voor dat ik een bepaalde taak opnieuw uitdenk, die ik op grond van eerdere ervaring eenvoudig zou moeten hebben kunnen kopieren.

Hoewel op een onbewust niveau ben ik prikkelgevoelig, inmiddels ben ik er al zo aan gewend dat ik prikkels probeer uit te schakelen dat ik me er tot ik hierop werd gewezen niet meer bewust van was. Bijvoorbeeld wegkijken (naar de telefoon kijken) als ik via een tolk een gesprek met een client heb, mijn kinderen niet aankijken tijdens een waarschuwing.

Zo iets. Ander voorbeeld: ik lees graag op dit forum en doe daar zo her en der mijn bijdrage. MSN of een telefoongesprek is veel te direct, en zal ik zelf dus niet gauw uitzoeken als communicatiemiddel in de avond. Iets wat een normaal mens energie geeft geeft ook mij energie maar kost tegelijk ook energie die ik later weer moet terughalen.

Vanwege dat energieniveau zou ik er eigenlijk voor moeten kiezen om mijn leuke werk (trajectbegeleiding met vluchtelingen) op te geven en in de plaats daarvan simpeler werk te gaan doen zoals administratie of data-entry. Een salomonskeuze die ik nog maar even uitstel tot mijn leven wat meer op orde is. Maar laten we zeggen dat het uitermate frustrerend is om qua intellect op universitair niveau te zitten en qua werk zien dat minder competente mensen hun werk beter aan kunnen.

quote:Puikeltje schreef op 19 december 2009 @ 15:57:

[...]



Ik denk niet dat het zo simpel ligt als jij hier stelt.

Maar zelf begrijp ik weinig van autisme/autistische trekjes. Ik ken een aantal mensen met autisme/autistische trekjes en ik vind het bijna hetzelfde als een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ze zijn zo manipulatief (althans dat proberen ze) en hebben zo'n behoefte aan aandacht en bewondering. Alleen zijn ze sociaal wat minder vaardig waardoor het allemaal heel erg doorzichtig is. Ik ken er ook 1 die zegt hoogbegaafd te zijn dankzij haar autisme maar is toch arbeidsongeschikt, ook dankzij haar autisme. Ik vind het maar typisch.Je begrijpt inderdaad weinig van autisme/autistische trekjes.....

Bedankt voor je uitleg Mamzelle. Ik begrijp dat je intelligent genoeg bent om op academisch niveau werkzaam te zijn, maar dat je dat door je energieniveau niet kunt. Maar wat vreet er dan zoveel energie dat dit zo is? Ben je in je hoofd constant bezig met iets anders? En wat dan? En zou je een voorbeeld willen noemen van zo'n prikkel waar je onbewust heel gevoelig voor bent? Sorry voor zoveel vragen, ik hoop dat je me er iets meer over wilt vertellen.quote:traincha2 schreef op 20 december 2009 @ 01:38:

Je begrijpt inderdaad weinig van autisme/autistische trekjes.....Ja, zoals ik al zei. Ik denk dat dit komt door een bepaalde verwachting is die ik had van mensen met autisme/autistische trekjes. Ik verwachtte dat een bepaald sociaal (on)vermogen een probleem zou kunnen zijn. Dat zo'n persoon geen hints zou begrijpen. Of dat ik bijvoorbeeld iets zou vertellen dat me heel erg had geraakt, maar dat de persoon met autisme/autistische trekjes dit niet zou merken tenzij ik het er echt bij vermeld. En andersom. Gewoon een soort verschil van interpretatie. Maar de mensen met autisme/autistische trekjes die ik tot nu toe heb leren kennen waren juist nadrukkelijk en heel berekenend bezig met het spelen op gevoel. Het tegenovergestelde van wat ik had verwacht.

Reuze interresant dit topic, want sinds kort weten we dat onze oudste het ook heeft, Asperger maar in combi met ADD...

Ze is nu net 12 jaar...



Ik had al een poosje het gevoel dat er iets anders was...

Sociaal deed ze soms anders dan 'gewoon' was.

De school arts, maar ook de school orthopedagoog..wimpelden het af..och is jou broertje overleden? Nau dan is het dat...pffft, dat was het niet. Dan zou ze anders reageren...



Haar jongere zusje is 6, op zich kunnen ze leuk spelen, maar soms moet ik ook even begeleidende gesprekken houden...dan dreigt het mis te gaan...

Oudste mag graag bepalen hoe de regels zijn...



Ik ben nog niet kundig in het geheel...

We hebben nog steeds geen hulp...

Man was voor maanden weg voor zijn werk, ik vond het moeilijk in deze situatie alles alleen op te vangen. Meestal ging het wel, maar...hield niet over..

Man had daar weinig te doen..en maalde veel..

Zijn moeder was in die tijd ook nog overleden...

Hij mocht terug naar huis...zijn job hier weer vervolgen..

Voor ons ook prettiger...kunnen we `samen gezin beter runnen...



We willen oudste een sociale vaardigheden cursus laten doen. Maar omdat we nog in het buitenland wonen, vallen we buiten de boot. We willen het graag in nl doen..

Binnenkort hebben we een gesprek met -Talent

MEE en KARAKTER, daar konden we niet terrecht. De ene zei dat onze oudste een tehoog IQ had, en de andere had weer een andere reden..belde gewoon niet terug..

Komende zomer gaan we terug naar NL wonen- wel heel andere omgeving..andere school..ander huis, en dus willen we graag haar zoveel mogelijk beschermen? In die zin dat ze niet te hard valt op de middelbare school...



Eerder liet je haar los...maakte haar klaar voor de toekomst..

Nu na de diagnose, maak ik me meer zorgen..

Ze heeft wat bijsturing nodig..

`Doet eerst, en met een beetje mazzel `denkt ze daarna...

Er zijn al veel dingen anders gelopen...Bij schoolreisjes/ uitstapjes...is ze blijven zitten in de bus...dromerig in zich zelf gekeerd, dat ze het niet door had...ook de begeleiding merkte het te laat... En zo zijn er nog tal van voorbeelden...



Hebben nu een positief schriftje, helpt haar bij depri buien, en helpt ons in de positieve spiraal..

Hebben een memo bord...

Ze heeft nu een agenda...

En zo komen we stapje voor stapje vooruit...

Soms achteruit, als er een uitbarsting is...

We lezen er enkele boeken over...zoekend naar handvaten..zoekend naar het juiste loket...



Maar was al blij hier dit topic te zien!

Kan ik ook wat van leren..



Groetjes, Ster

quote:Mirjam762 schreef op 05 december 2009 @ 11:01:

Ik (moeder van een kind met PDD-NOS en mezelf ook inschattend als een mens met meer dan gemiddeld autistische trekjes) scoorde 16 op de test (heel gemiddeld dus; 15 was gemiddeld voor vrouwen). Grappig; ik dacht dat ik in het schemergebied zou uitkomen qua score.



Kun je die test ergens vinden? Ik zou'm ook wel willen doen...

Ik heb ook een 'grijs' gebiedje...

test ondertussen gevonden en gedaan...ik heb een score van 12. Dus volgens de test heb ik het niet...

quote:Puikeltje schreef op 20 december 2009 @ 14:10:

Bedankt voor je uitleg Mamzelle. Ik begrijp dat je intelligent genoeg bent om op academisch niveau werkzaam te zijn, maar dat je dat door je energieniveau niet kunt. Maar wat vreet er dan zoveel energie dat dit zo is? Ben je in je hoofd constant bezig met iets anders? En wat dan? En zou je een voorbeeld willen noemen van zo'n prikkel waar je onbewust heel gevoelig voor bent? Sorry voor zoveel vragen, ik hoop dat je me er iets meer over wilt vertellen.



Puikeltje, in het algemeen kunnen autisten nogal last hebben van dat alles als prikkel binnenkomt en dat ze zich niet kunnen afsluiten van al die info. In mijn geval is het niet zo dat alles binnenkomt, ik kan me afsluiten van onbelangrijke zaken, maar op een moment dat er teveel gebeurt waarmee ik vind dat ik iets moet, blokkeer ik. Op mijn werk, in een gesprek, moet er heel veel tegelijk in de gaten gehouden worden. Komen mijn aandachtspunten aan de orde, komen die van de client aan de orde, wat doe ik als er geen oplossing voorhanden is, hoe motiveer ik de client zelf aktie te ondernemen, hoe verloopt het contact, ben ik met iets bezig dat ik kan gebruiken in het traject van de client, registreer ik het wel? Ik kan dit allemaal wel, maar het gaat niet vanzelf, het is geen automatisme. Tel daarbij op dat ik niet gauw tevreden ben met mijn werk, stikonzeker, en dat ik het me erg aantrek als een client zonder tegenbericht niet meer verschijnt, en dan alles bij elkaar zuigt energie. Dit terwijl ik toch al mijn werk aanpas op mijn persoon door inderdaad oogcontact te vermijden of door zaken uit te stellen naar latere gesprekken.

Thuis kan ik op vrij onverwachte momenten in de vlekken schieten. Een hele tijd gaat het goed, alles is onder controle, en dan gebeurt er een kleinigheidje dat mijn hele gevoel van controle onderuit haalt. Het lukt me dan niet of moeilijk om dat kleinigheidje opzij te zetten en me bezig te houden met meer belangrijke zaken. Als ik kijk naar hoe ik mijn leven heb ingericht merk ik dat ik wel degelijk heb geprobeerd om zo veel mogelijk prikkels uit te schakelen (tv mag alleen zacht aan, zodra kinderen schreeuwend hun beklag doen kan ik niet helder nadenken, ik ben geneigd de kinderen uit elkaar te houden, niet te veel spelletjes of samen activiteiten waarin ik moet leiden, weinig dingen toestaan die rommel met zich meebrengen.

Sociale leven is zo goed als nul. Ik wil wel gewoon beppen met vriendinnen, maar als ik dat gedaan heb staat er thuis nog een gans gezin op me te wachten dat Heel Veel aandacht nodig heeft en dan blijf ik maar thuis om alvast energie te sparen voor die paar uurtjes. Ook weer: wat vindt ze van me, wat moet ik nu zeggen, kom ik niet te dichtbij, ben ik juist te afstandelijk..

Ik denk gewoon te veel na, eigenlijk. Ik voel dingen niet vanzelf aan.

Bedankt, Mamzelle. Ik begrijp nu beter hoe het ongeveer werkt, en hoe dat energieniveau zo'n grote rol speelt. Als er op sociaal gebied zo weinig automatisch gaat en je zoveel moet nadenken in de interactie met iemand anders, kan ik me dit goed voorstellen. En kinderen kunnen sowieso al vermoeiend zijn, met al die prikkels erbij begrijp ik wel dat je het af en toe niet trekt. Het lijkt me heel erg moeilijk.

quote:Puikeltje schreef op 19 december 2009 @ 15:57:

Maar zelf begrijp ik weinig van autisme/autistische trekjes. Ik ken een aantal mensen met autisme/autistische trekjes en ik vind het bijna hetzelfde als een narcistische persoonlijkheidsstoornis.

Ik herken me niet in de symptomen die horen bij narcisme overigens. Als het erop aan komt, ben ik eerder verlegen dan verwaand (een eigenschap die ik zie als tegengesteld aan verlegen).



quote:Ze zijn zo manipulatief (althans dat proberen ze) en hebben zo'n behoefte aan aandacht en bewondering.

Misschien komt het, omdat de maatschappij niet zo op hen gesteld is. Ikzelf hoef niet méér waardering dan iemand anders (autistisch of niet). Je kunt best normaal met me omgaan; het is niet nodig om me met fluwelen handschoentjes aan te pakken.



quote:Alleen zijn ze sociaal wat minder vaardig waardoor het allemaal heel erg doorzichtig is. Ik ken er ook 1 die zegt hoogbegaafd te zijn dankzij haar autisme maar is toch arbeidsongeschikt, ook dankzij haar autisme. Ik vind het maar typisch.Hoogbegaafd door autisme geloof ik niet in, maar het aantal hoogbegaafden onder de autisten is percentueel hoger dan onder niet-autisten. En dat sommige (maar niet alle) autisten arbeidsongeschikt zijn is enerzijds logisch, anderzijds omdat de maatschappij te hoge eisen stelt.

quote:traincha2 schreef op 20 december 2009 @ 01:38:

Je begrijpt inderdaad weinig van autisme/autistische trekjes.....

Maar ik ben wel bereid (en Mamzelle en anderen kennelijk ook) om Puikeltje daar iets over te vertellen, mits ze daarvoor openstaat.



Ik tetter niet in het rond dat ik autistisch ben (op het Internet en op fora kan ik dat wel zonder gevaar doen), want mensen hebben niet altijd een goed beeld van autisme en daar kan ik nadeel van ondervinden. Ik wil dat mensen mij als Hans leren kennen, niet als autist (hoewel dat niet te ontkennen is, en hoewel sommige mensen alles zien, en mij dan vrij snel door hebben; dat laatste niet altijd in negatieve zin).

quote:Puikeltje schreef op 20 december 2009 @ 14:10:

Maar wat vreet er dan zoveel energie dat dit zo is? Ben je in je hoofd constant bezig met iets anders? En wat dan? En zou je een voorbeeld willen noemen van zo'n prikkel waar je onbewust heel gevoelig voor bent? Sorry voor zoveel vragen, ik hoop dat je me er iets meer over wilt vertellen.

Om geaccepteerd te worden, en om enigszins sociaal over te komen, moeten we alles bewust inschatten en beredeneren, wat ons energie kost. Bij niet-autisten gaat dat automatisch. Bij mij (en dus bij Mamzelle) dus niet, dus dat kost energie. Ik heb nogal veel energie en ik ben soms nogal druk (niet zo als een ADHD-er) dus ik kan dat juist aanwenden. Ook na een drukke werkdag ben ik niet altijd moe. Op sommige dagen ga ik naar zangles, naar een koor of naar een foto-club, of ik duik achter de computer en speel tezamen met anderen WoW. Het is niet erg dat het zoveel energie kost, als daar ook waardering tegenover staat. Op mijn werk is dat het geval, soms zelfs in die mate dat ze me zien als sociaal; iets wat ik vroeger niet bepaald was geweest. Ik heb daarvoor heel wat over psychologie ingelezen.



quote:Ja, zoals ik al zei. Ik denk dat dit komt door een bepaalde verwachting is die ik had van mensen met autisme/autistische trekjes. Ik verwachtte dat een bepaald sociaal (on)vermogen een probleem zou kunnen zijn. Dat zo'n persoon geen hints zou begrijpen.

Dat is wel een eigenschap van mensen met autisme. Sommigen zoals ik, doen echt hun best om daar wat aan te doen, maar dat moeten ze expliciet leren. Ze zijn ervan bewust dat ze te weinig sociale vaardigheden hebben.



quote:Of dat ik bijvoorbeeld iets zou vertellen dat me heel erg had geraakt, maar dat de persoon met autisme/autistische trekjes dit niet zou merken tenzij ik het er echt bij vermeld.

Het ligt eraan wat dat precies is. Ik maak daar een voorstelling bij het verhaal, met complete beelden. Als het iets is, wat ik vroeger mee heb gemaakt, weet ik dus wat de ander die mij dat verhaal vertelt, voelt.



quote:En andersom. Gewoon een soort verschil van interpretatie. Maar de mensen met autisme/autistische trekjes die ik tot nu toe heb leren kennen waren juist nadrukkelijk en heel berekenend bezig met het spelen op gevoel. Het tegenovergestelde van wat ik had verwacht.Hm... het spelen op gevoel. Ze zijn berekenend bezig, maar - in elk geval ik - om ervoor te zorgen dat beide partijen, de autisten en hun niet-autistische gesprekspartners er voordeel aan hebben. In mijn geval: dat de ander met zijn verhaal zich begrepen voelt.

Bedankt voor je reactie, Hans. Ik denk ook niet dat jij bent zoals ik autisme/autistische trekjes heb leren kennen. Volgens mij heb jij een pure persoonlijkheid waar je geen nare verrassingen van hoeft te verwachten. Maar wat je schreef was niet helemaal wat ik bedoel.quote:hans66 schreef op 22 december 2009 @ 20:37:

Ik herken me niet in de symptomen die horen bij narcisme overigens. Als het erop aan komt, ben ik eerder verlegen dan verwaand (een eigenschap die ik zie als tegengesteld aan verlegen).



Ik zie verwaand niet als een eigenschap tegengesteld aan verlegen, en verwaand in de zin van zelfingenomenheid was ook niet echt wat ik bedoelde. Het gaat meer om het spelen op gevoel, of een bepaald beeld van jezelf willen neerzetten. Misschien kan ik het beter uitleggen aan de hand van voorbeelden.



Ik heb drie mensen met autisme/autistische trekjes goed leren kennen, twee mannen en een vrouw.



Eén van deze mannen wilde heel graag dat ik wist hoeveel vriendinnen hij heeft. In een gesprek eindigde hij met 'ik moet nu gaan, want ik ga een film kijken met Anna', 'ik ga nu, want Els wacht op mij', of 'ik moet nu gaan want Lisa komt eten'. En als ik weg moest dan zei hij 'dat komt goed uit, want Rianne komt zo'. Altijd moest hij vermelden wat hij ging doen met welke vrouw, bijna altijd een andere vrouwennaam. Soms sms'te hij met de vraag wat ik aan het doen was, en als ik dan antwoord had gegeven sms'te hij terug om te vermelden waar hij was en met welke vrouw. Het was ontzettend doorzichtig, het werd steeds minder geloofwaardig en uiteindelijk ontdekte ik dat er amper iets van waar was.



De andere man probeerde me altijd op de kast te krijgen. Ik ben nogal begaan met mensenrechten, dierenwelzijn en dat soort zaken. Hij wist dat en maakte daar gebruik van door echt afschuwelijke dingen te zeggen. Racisme zoals ik dat nog nooit had gehoord. En over dieren ook altijd van die walgelijke dingen. Dat er bijvoorbeeld een nestje met jonge vogeltjes in zijn tuin zat en dat hij dat uit de boom ging schieten omdat het ze hem niet hadden gevraagd of zij in zijn tuin mogen wonen.



Het meisje was hoogbegaafd en greep elke gelegenheid aan om dat zo hard mogelijk te verkondigen. Terwijl ze de meest simpele dingen niet kon bedenken.



En alle drie hadden ze gemeen dat ze aan één stuk door tetterden over zichzelf, iets wat ze hadden meegemaakt of iets waar ze gewoon enthousiast over waren. Dan weet je na het gesprek alles (tot in detail!) over zijn/haar auto of zijn/haar nieuwe steelpan en zelf heb je niets gezegd. Uiteindelijk weet ik best wel veel over hen, terwijl zij vrijwel niets van mij weten.



Met deze ervaringen op zak zou ik niet gauw een nieuwe vriendschap sluiten met iemand met autisme/autistische trekjes. Ik vond het gewoon zo naar allemaal. Ik dacht, waarom spelen ze met mij?

Ik herken wel wat in jouw beschrijving Puikeltje en je vergelijking met Narcisten, want mijn ex-vriend kon ook heel hard zijn en je expres kwetsen op je zwakken punten om te kunnen winnen in een ruzie en hij kon ook behoorlijk last van eigendunk hebben (alleen zijn muziek/filmsmaak was goed e.d.) en volgens mij komt dit door een gebrek in inlevingsvermogen, iets wat ze met Narcisten gemeen hebben, al is de oorsprong totaal anders.

quote:hans66 schreef op 22 december 2009 @ 20:50:



Het ligt eraan wat dat precies is. Ik maak daar een voorstelling bij het verhaal, met complete beelden. Als het iets is, wat ik vroeger mee heb gemaakt, weet ik dus wat de ander die mij dat verhaal vertelt, voelt.



Niet met beelden, wel met gevoelens die ik er zelf bij herken. Ik merk dat het heel moeilijk is om me in te leven in (bijvoorbeeld) iemand wiens dier is overleden, totdat ik zelf heb meegemaakt hoe het voelt als je dier overlijdt. Dan hoop ik dat ik attent genoeg ben om diegene te troosten of te bemoedigen, maar ik 'voel' niet wat hij of zij voelt.



Puikeltje, op zich al een prestatie om drie autisten/mensen met autistische trekjes te kennen. Ik ben me niet bewust van dat ik er zelfs een ken.

Wat betreft je voorbeelden: ik heb geleerd om mensen niet te kwetsen, dat is er met de paplepel ingegoten zogezegd. Heel erg vanzelfsprekend vind ik het niet dat mensen elkaar niet kwetsen, in elk geval zie ik bij mijn kinderen dat er nog heel wat gevormd en geschaafd moet worden voordat die met name elkaar niet meer kwetsen. Ik ben van mening dat niemand echt op mijn verhaal zit te wachten dus ben er nogal terughoudend mee, zelfs als ik me op mijn gemak voel zal ik ook vragen naar het verhaal van de ander. Ik moet zeggen dat het me op het forum opvalt dat ik nogal eens alleen maar een ei leg en niet of minder sociaal doe.

Lees hier af en toe mee, ben even benieuwd naar wat dingetjes:quote:Puikeltje schreef op 23 december 2009 @ 12:04:

Ik heb drie mensen met autisme/autistische trekjes goed leren kennen, twee mannen en een vrouw.



...



Met deze ervaringen op zak zou ik niet gauw een nieuwe vriendschap sluiten met iemand met autisme/autistische trekjes. Ik vond het gewoon zo naar allemaal. Ik dacht, waarom spelen ze met mij?



Ten eerste; door wie en op wat voor manier zijn hun autistische trekjes vastgesteld?



Ten tweede; je ervaart dat ze met je spelen; dat kan ook heel goed aan jouw eigen interpretatie liggen. Hoe zie je dat?

quote:Puikeltje schreef op 23 december 2009 @ 12:04:

Eén van deze mannen wilde heel graag dat ik wist hoeveel vriendinnen hij heeft. In een gesprek eindigde hij met 'ik moet nu gaan, want ik ga een film kijken met Anna', 'ik ga nu, want Els wacht op mij', of 'ik moet nu gaan want Lisa komt eten'. En als ik weg moest dan zei hij 'dat komt goed uit, want Rianne komt zo'. Altijd moest hij vermelden wat hij ging doen met welke vrouw, bijna altijd een andere vrouwennaam. Soms sms'te hij met de vraag wat ik aan het doen was, en als ik dan antwoord had gegeven sms'te hij terug om te vermelden waar hij was en met welke vrouw. Het was ontzettend doorzichtig, het werd steeds minder geloofwaardig en uiteindelijk ontdekte ik dat er amper iets van waar was.

Toen ik het eerste deel van deze quote las, dacht ik dat het over een man was die te veel informatie geeft over anderen aan jou. Ik denk zelf dat jij er weinig aan hebt als hij met een lijst komt met: met díé vrouw heb ik dát gedaan. Later leek het meer op opscheppen: kijk eens hoeveel vrouwen ik wel niet heb gehad. Ik vind beide gedrag hinderlijk, al is het dus gebleken dat zijn verhalen dus bijna niet op waarheid gebaseerd waren.



quote:De andere man probeerde me altijd op de kast te krijgen. Ik ben nogal begaan met mensenrechten, dierenwelzijn en dat soort zaken. Hij wist dat en maakte daar gebruik van door echt afschuwelijke dingen te zeggen. Racisme zoals ik dat nog nooit had gehoord. En over dieren ook altijd van die walgelijke dingen. Dat er bijvoorbeeld een nestje met jonge vogeltjes in zijn tuin zat en dat hij dat uit de boom ging schieten omdat het ze hem niet hadden gevraagd of zij in zijn tuin mogen wonen.

Dat is echt kwetsend gedrag.



quote:Het meisje was hoogbegaafd en greep elke gelegenheid aan om dat zo hard mogelijk te verkondigen. Terwijl ze de meest simpele dingen niet kon bedenken.



En alle drie hadden ze gemeen dat ze aan één stuk door tetterden over zichzelf, iets wat ze hadden meegemaakt of iets waar ze gewoon enthousiast over waren. Dan weet je na het gesprek alles (tot in detail!) over zijn/haar auto of zijn/haar nieuwe steelpan en zelf heb je niets gezegd. Uiteindelijk weet ik best wel veel over hen, terwijl zij vrijwel niets van mij weten.



Met deze ervaringen op zak zou ik niet gauw een nieuwe vriendschap sluiten met iemand met autisme/autistische trekjes. Ik vond het gewoon zo naar allemaal. Ik dacht, waarom spelen ze met mij?

Ik weet het niet: het komt bij hen niet op, om interesse tonen in de ander. Ik was vroeger ook zo. Later heb ik ingezien dat dat de verkeerde manier was om met mensen om te gaan. Ik ben nog steeds hevig geïnteresseerd in World of Warcraft, in computers, in vreemde landen, maar - hoewel ik daar soms over praat - probeer ik aan lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen, wat en hoe de ander precies terugzegt, te herkennen hoe het zit met hun interesse in mijn verhaal. Dat hoeft er niet altijd per definitie te zijn.



Ik ken trouwens een mooi voorbeeld: Ik ken een vrouw die zwaarder autistisch is, dan ik. Ik ben geïnteresseerd in menskunde (dat is dus anatomie: ademhalingsstelsel, spijsvertering, bloedsomloop). Het heeft mijn interesse, maar ik ben er niet elke dag mee bezig. Als ik met die vrouw over medische dingen praat, slaat ze door, en weet ze van geen ophouden. Aanleiding: ik ben toch ook geïnteresseerd in menskunde? Ja, maar niet eindeloos, en niet dusdanig dat ik daar dag in dag uit, week in week uit, daar over heb. Het is dus mogelijk om anderen met je interesses te overvoeren (fiepen zoals wij autisten dat noemen), ook al heeft die de interesse wel, maar is niet zo fanatiek als jij.

quote:hans66 schreef op 22 december 2009 @ 20:41:

[...]



Ik tetter niet in het rond dat ik autistisch ben (op het Internet en op fora kan ik dat wel zonder gevaar doen), want mensen hebben niet altijd een goed beeld van autisme en daar kan ik nadeel van ondervinden. Ik wil dat mensen mij als Hans leren kennen, niet als autist (hoewel dat niet te ontkennen is, en hoewel sommige mensen alles zien, en mij dan vrij snel door hebben; dat laatste niet altijd in negatieve zin).

Ik lees nog steeds mee om te proberen mijn ex vriend wat beter te begrijpen. Bij hem waren de verschijnselen van pdd nos nogal overheersend aanwezig mede omdat hij ze steeds naar mij toe benoemde. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat 'Jaap' was en wat 'pdd nos'. (Jaap is niet z'n echte naam). M.a.w. ik heb de indruk dat ik zijn persoonlijkheid niet goed leerde kennen omdat zo veel van zijn gedrag werd beïnvloed door de pdd nos. Hij verschool zich er ook wel erg achter. En er was meer aan de hand, nl manische en depressieve periodes, waarvoor hij medicijnen slikte.



Over je laatste post: mijn ex kon zich helemaal verliezen in de computertechnische wereld. Hij zat 's avonds urenlang van alles uit te pluizen over een nieuw programma. En hij kon bepaalde dingen niet uitstellen, was heel impulsief; als hij een idee had dan moest dat meteen worden uitgevoerd. Ik vond het heel typisch dat hij 's ochtends vaak niet op gang kon komen om op tijd de deur uit te gaan. De hele avond computeren was blijkbaar niet te veel, maar afspraken nakomen was te moeilijk. Was dat een kwestie van een gebrek aan discipline of miste hij bepaalde vaardigheden?

Ik vraag me nog wel eens af wat het nut was van z'n gesprekken met zijn hulpverlener. Wat ik er van begreep is dat hij mijn ex prees om de vorderingen die hij maakte maar niet open stond voor het feit dat hij zich somber voelde (de laatste periode). Hij voelde zich daardoor niet begrepen. En hij had de neiging om vooral in de negatieve dingen te blijven hangen en de positieve te vergeten.

Wat hij ook veel deed was zichzelf vergelijken met anderen, zowel mensen die het beter hadden als mensen die slechter af waren. Hij had een groot gebrek aan zelfvertrouwen.



Wat herkennen jullie hiervan?

Ik herken hier heel veel van Wereldmeid en ik denk ook dat veel mensen met autistische trekken hier in meer of mindere mate aan voldoen.



Wat ik me afvroeg is wat je ooit in hem aangetrokken heeft? Was hij altijd al zo of was het in het begin wel leuk en geïnteresseerd?



Ik vroeg me dit af omdat mijn ex-vriend helemaal in het begin, toen hij nog erg verliefd was, wel heel erg in mij geïnteresseerd was, maar later niet meer, omdat nadat de verliefdheid wat minder heftig werd het gewoonweg te vermoeiend voor hem was om dit sociale rollenspel vol te houden en hij weer in zijn oude gewoontes verviel en zich dus weer op zichzelf ging richten.



Was dat bij jou ook zo?

quote:wereldmeid schreef op 24 december 2009 @ 11:02:

M.a.w. ik heb de indruk dat ik zijn persoonlijkheid niet goed leerde kennen omdat zo veel van zijn gedrag werd beïnvloed door de pdd nos. Hij verschool zich er ook wel erg achter. En er was meer aan de hand, nl manische en depressieve periodes, waarvoor hij medicijnen slikte.

Ik denk dat zijn persoonlijkheid voor een deel wordt bepaald door zijn PDD/NOS, ook gedeeltelijk door manisch/depressiviteit. Een deel van mijn gedrag zal autisme zijn, maar ook een karaktertrek die ik van mijn ouders en grootouders heb overgenomen. Ze zijn beiden niet autistisch. Ik ben net zoals mijn vader geïnteresseerd in psychologie en exacte vakken. Wiskunde en scheikunde waren mijn favoriete vakken, toen ik op de HAVO zat. Wat bedoel je met: "Hij verschool zich er ook [...] achter"?



quote:Over je laatste post: mijn ex kon zich helemaal verliezen in de computertechnische wereld. Hij zat 's avonds urenlang van alles uit te pluizen over een nieuw programma. En hij kon bepaalde dingen niet uitstellen, was heel impulsief; als hij een idee had dan moest dat meteen worden uitgevoerd. Ik vond het heel typisch dat hij 's ochtends vaak niet op gang kon komen om op tijd de deur uit te gaan. De hele avond computeren was blijkbaar niet te veel, maar afspraken nakomen was te moeilijk. Was dat een kwestie van een gebrek aan discipline of miste hij bepaalde vaardigheden?

Mogelijk dat hij de vaardigheden mistte. Hij kijkt dan onvoldoende vooruit: goede nachtrust, op tijd opstaan. Ik neem aan dat hij de volgende dag moet werken? want op vrije dagen slaap ik gewoon uit.



quote:Ik vraag me nog wel eens af wat het nut was van z'n gesprekken met zijn hulpverlener. Wat ik er van begreep is dat hij mijn ex prees om de vorderingen die hij maakte maar niet open stond voor het feit dat hij zich somber voelde (de laatste periode). Hij voelde zich daardoor niet begrepen. En hij had de neiging om vooral in de negatieve dingen te blijven hangen en de positieve te vergeten.

Wat hij ook veel deed was zichzelf vergelijken met anderen, zowel mensen die het beter hadden als mensen die slechter af waren. Hij had een groot gebrek aan zelfvertrouwen.Het negatieve is misschien kenmerkend voor zijn depressie. Ik herken me daar niet in. Ik ben vaak vrolijk, en soms extreem vrolijk. Medicatie m.b.t. autisme gebruik ik niet (ik heb wel andere medicatie). Ik bekijk dingen vaak zonnig; de laatste tijd veel meer dan vroeger.

quote:iris1969 schreef op 24 december 2009 @ 12:59:

Ik herken hier heel veel van Wereldmeid en ik denk ook dat veel mensen met autistische trekken hier in meer of mindere mate aan voldoen.



Wat ik me afvroeg is wat je ooit in hem aangetrokken heeft? Was hij altijd al zo of was het in het begin wel leuk en geïnteresseerd?



Ik vroeg me dit af omdat mijn ex-vriend helemaal in het begin, toen hij nog erg verliefd was, wel heel erg in mij geïnteresseerd was, maar later niet meer, omdat nadat de verliefdheid wat minder heftig werd het gewoonweg te vermoeiend voor hem was om dit sociale rollenspel vol te houden en hij weer in zijn oude gewoontes verviel en zich dus weer op zichzelf ging richten.



Was dat bij jou ook zo?

Hoi Iris, in het begin was het juist een ontzettend leuke vent. We konden over allerlei onderwerpen praten en hij toonde veel interesse. Hij had alleen geen relatie-ervaring. Jaren geleden had hij een seksmaatje gehad, maar dat stelde weinig voor zei hij. Hij was zich er wel van bewust dat in een relatie geven en nemen in balans moeten zijn, maar in de praktijk wist hij niet hoe hij zijn aandeel daarin kon vormgeven. Na een tijdje praatte hij alleen nog maar over zijn problemen en of hij de dag een beetje zinvol was doorgekomen. Ik kwam nauwelijks nog aan bod. Ik ben niet iemand die aandacht opeist en dat leek me ook nogal zinloos omdat het toch al zo 'druk' in zijn hoofd was. Ik wilde hem geen druk opleggen.

Hij begreep niet wat voor werk ik deed (ik werk bij een gemeente) en wist niet wat hij daar over kon vragen. Ik vond het heel raar dat hij dat soort in mijn ogen 'simpele' dingen niet kon.

Ik heb er een punt achter gezet vanwege zijn toenemende somberheid en gelatenheid, en het feit dat hij nogal aan z'n moeder hing (die zich uit overbezorgdheid met onze relatie bemoeide).

quote:hans66 schreef op 24 december 2009 @ 13:41:

[...]



Ik denk dat zijn persoonlijkheid voor een deel wordt bepaald door zijn PDD/NOS, ook gedeeltelijk door manisch/depressiviteit. Een deel van mijn gedrag zal autisme zijn, maar ook een karaktertrek die ik van mijn ouders en grootouders heb overgenomen. Ze zijn beiden niet autistisch. Ik ben net zoals mijn vader geïnteresseerd in psychologie en exacte vakken. Wiskunde en scheikunde waren mijn favoriete vakken, toen ik op de HAVO zat. Wat bedoel je met: "Hij verschool zich er ook [...] achter"?



De ene keer ontkende hij dat hij pdd nos had, de andere keer zei hij; 'ik ben nu eenmaal zo, ik worstel hier al 20 jaar mee en ik verander niet.' Die wisselvalligheid en die gelatenheid van hem kon ik niet accepteren.

Hij had de neiging om op de pdd nos te wijzen als dingen hem niet lukten of anders gingen dan hij van plan was geweest. Ik ben mss vrij optimistisch door te denken: waar een wil is is een weg, dus met de juiste hulp en medicatie moet die pdd nos toch hanteerbaar kunnen worden? Blijkbaar niet.

[...]

Mogelijk dat hij de vaardigheden mistte. Hij kijkt dan onvoldoende vooruit: goede nachtrust, op tijd opstaan. Ik neem aan dat hij de volgende dag moet werken? want op vrije dagen slaap ik gewoon uit.

[...]

Hij deed een paar dagen per week vrijwilligerswerk.

[...]

Het negatieve is misschien kenmerkend voor zijn depressie. Ik herken me daar niet in. Ik ben vaak vrolijk, en soms extreem vrolijk. Medicatie m.b.t. autisme gebruik ik niet (ik heb wel andere medicatie). Ik bekijk dingen vaak zonnig; de laatste tijd veel meer dan vroeger.

Mijn ex vriend kon zijn beperkingen en zijn verliezen niet accepteren en een plek geven. Met verliezen bedoel ik o.a. het overlijden van z'n vader en het verlies van betaald werk.

Als ik jouw posts lees, dan kom je op mij over als iemand die wel een bepaald acceptatieniveau heeft bereikt.

quote:wereldmeid schreef op 24 december 2009 @ 14:57:

De ene keer ontkende hij dat hij pdd nos had, de andere keer zei hij; 'ik ben nu eenmaal zo, ik worstel hier al 20 jaar mee en ik verander niet.' Die wisselvalligheid en die gelatenheid van hem kon ik niet accepteren.

Dan weet je op een gegeven moment ook niet meer hoe je reageren moet.



quote:Hij had de neiging om op de pdd nos te wijzen als dingen hem niet lukten of anders gingen dan hij van plan was geweest. Ik ben mss vrij optimistisch door te denken: waar een wil is is een weg, dus met de juiste hulp en medicatie moet die pdd nos toch hanteerbaar kunnen worden? Blijkbaar niet.

Mij gaan dingen ook weleens mis. Het hoeft niet altijd aan mijn PDD/NOS te liggen; het kan ook samenloop van omstandigheden zijn. Op sociaal gebied gaat er bij mij weinig mis; ik heb leuke werkrelaties met andere collega's. Dat vind ik wel prettig zo. Risperdal kan zaken hanteerbaar maken. Het is een medicatie die weleens voorgeschreven wordt. Ik ben erg stabiel; ik ben vrij constant een goed humeur, voorspelbaar voor anderen.



quote:Mijn ex vriend kon zijn beperkingen en zijn verliezen niet accepteren en een plek geven. Met verliezen bedoel ik o.a. het overlijden van z'n vader en het verlies van betaald werk.

Als ik jouw posts lees, dan kom je op mij over als iemand die wel een bepaald acceptatieniveau heeft bereikt.Da's waar. Maar ik vind het overlijden van je vader of het verliezen van betaald werk toch niet niks. Ik weet niet wat er in januari staat te gebeuren. Ik laat me er niet te veel door leiden, omdat mijn baas duidelijk heeft gezegd dat ik me geen zorgen hoef te maken met de huidige voor de helft gesubsidieerde baan. Hij zei tegen mij en tegen mijn ouders dat hij me niet kan missen. Ik kan het werk als dagbesteding niet missen. Vakantie nu is leuk; ik kan lekker doen wat ik wil, maar na een paar weken ga ik de collega's missen.

Wereldmeid, mijn interesses voelen als een veilige ruimte aan en daardoor kosten ze minder energie dan iets wat ik moet doen, in mijn geval het huishouden, of me actief bezighouden met de kinderen. Afspraken buiten de deur houd ik wel trouw bij, maar binnen moet ik oppassen om niet te vervallen in een soort lethargie.

Ik weet ook (nog) niet wat het nut is van gesprekken met hulpverlening ten aanzien van pdd/nos. Vrees dat het niet veel meer is dan de diagnose erkennen (ben daar echt nog niet klaar mee) en wat informatie over wat het inhoudt. Wat ik zelf met name zoek in de hulpverlening is naast opvoedingsondersteuning verwerking van een aantal trauma's. In elk geval iets wat praktisch nut heeft, psycho-educatie komt me wat zinloos voor als ik die info ook kan vinden uit boeken, fora of anderszins.

Het stukje vergelijken herken ik heel sterk. Is dat dan niet gewoon menselijk? Ik leg mezelf wel degelijk langs een meetlat, en waarschijnlijk andere mensen ook wel. Al ben ik er niet van om openlijk kritiek te uiten naar andere mensen. Zelfvertrouwen is een levenslang issue voor me, rationeel weet ik wel dat ik er best mag zijn, maar mijn gevoel wil niet erg mee. Ik kijk nogal eens naar al die dingen die heel veel beter kunnen.