Psyche
alle pijlers
Tegen overspannen aan
maandag 1 april 2024 om 07:17
Sinds een week of 2 heb ik het gevoel weer: eigenlijk wil een paar dagen alleen maar slapen/in bed liggen en verder niks. Afgelopen jaar is dat al een paar keer geweest. Het is ook een jaar geweest met constant iets: zelf eerst nieuwe baan, daarna meteen sudden deafness gehad, man 3 maanden ziek waardoor hij de hele dag op bed lag en toen meteen daarma ik een operatie. Alles leek voorbij maar nu kwakkelt mijn vader (70) met zijn gezondheid waardoor opa/oma eigenlijk niet goed kunnen oppassen (1x in de week) en moet ik daar soms meer naar het ziekenhuis.
Ondertussen heb ik een fulltime baan, 2 kinderen van 4 en 2 en draai ik maandag t/m woensdag alleen omdat man ver weg zit voor een opdracht. Deze week t/m donderdag vanwege Pasen, ik zie er deze week enorm tegen op en wil eigenlijk alleen maar slapen en even niks. Over 3 weken ga ik een lang weekend weg met een vriendin en ben aan het aftellen daar naar toe.
Herkenbaar voor anderen en hoe pakken jullie het aan?
Ondertussen heb ik een fulltime baan, 2 kinderen van 4 en 2 en draai ik maandag t/m woensdag alleen omdat man ver weg zit voor een opdracht. Deze week t/m donderdag vanwege Pasen, ik zie er deze week enorm tegen op en wil eigenlijk alleen maar slapen en even niks. Over 3 weken ga ik een lang weekend weg met een vriendin en ben aan het aftellen daar naar toe.
Herkenbaar voor anderen en hoe pakken jullie het aan?
zaterdag 6 april 2024 om 20:39
Nee hoor, er wordt ook hard meegedacht , er worden heel veel suggesties gedaan en er wordt TO een spiegel voorgehouden.
Ze heeft er niets aan als we mee gaan zitten klagen.
zaterdag 6 april 2024 om 20:43
Hallo zeg, mijn kinderen zijn absoluut het belangrijkste in mijn leven, maar ze zijn niet mijn hele wereld.
Er is helemaal niks mis met ook dingen voor jezelf willen!
En ook niks mis met willen dat de andere partner ook 50% op zich neemt.
En ook niet met niet gelijk je partner (die al drie dagen per week van huis is!) niet meteen van alles gunnen, waar jíj dan van alles voor in moet leveren.
En het is ook al niet gek dat het opspeelt als van alles samenvalt: oppas die wegvalt, zorg voor ouders die erbij komt en een partner die meer wil gaan werken in plaats van minder.
Wat mij betreft zie jij het heel helder TO, als je nu een stap terug doet in werk en meer op je gaat nemen qua zorg, dan is dit een (verdere?) scheefgroei in taakverdeling. Daar niet poezelig en liefdevol in meegaan is in mijn ogen echt geen uiting van slecht of liefdeloos moederschap, maar van heel bewust zijn van keuzes, consequenties en taakverdeling.
Misschien mag je alleen opkomen voor een gelijke taakverdeling of het kunnen ophouden van je eigen broek als je daarnaast veel meer benadrukt wat je allemaal voor en met je kinderen doet. Maar ook zonder die disclaimer lees ik als ik jou loep geen gekke dingen hoor. Het is écht niet gek om van je partner meer te verwachten dan jou de gelegenheid (of niet) geven om te kunnen werken.
Wel denk ik dat je je zal moeten neerleggen bij enkele avonden thuis ‘vast’ zitten. Zoeken naar manieren om die uren anders te vullen. Je schrijft al dat je in de avonduren veel werkt, zodat je er op andere momenten voor je kinderen kunt zijn. Er zijn nog meer oplossingen waardoor je je minder afgesloten van de wereld voelt als je alleen thuis bent en de kinderen slapen (forummen was ooit mijn invulling
)
Er is helemaal niks mis met ook dingen voor jezelf willen!
En ook niks mis met willen dat de andere partner ook 50% op zich neemt.
En ook niet met niet gelijk je partner (die al drie dagen per week van huis is!) niet meteen van alles gunnen, waar jíj dan van alles voor in moet leveren.
En het is ook al niet gek dat het opspeelt als van alles samenvalt: oppas die wegvalt, zorg voor ouders die erbij komt en een partner die meer wil gaan werken in plaats van minder.
Wat mij betreft zie jij het heel helder TO, als je nu een stap terug doet in werk en meer op je gaat nemen qua zorg, dan is dit een (verdere?) scheefgroei in taakverdeling. Daar niet poezelig en liefdevol in meegaan is in mijn ogen echt geen uiting van slecht of liefdeloos moederschap, maar van heel bewust zijn van keuzes, consequenties en taakverdeling.
Misschien mag je alleen opkomen voor een gelijke taakverdeling of het kunnen ophouden van je eigen broek als je daarnaast veel meer benadrukt wat je allemaal voor en met je kinderen doet. Maar ook zonder die disclaimer lees ik als ik jou loep geen gekke dingen hoor. Het is écht niet gek om van je partner meer te verwachten dan jou de gelegenheid (of niet) geven om te kunnen werken.
Wel denk ik dat je je zal moeten neerleggen bij enkele avonden thuis ‘vast’ zitten. Zoeken naar manieren om die uren anders te vullen. Je schrijft al dat je in de avonduren veel werkt, zodat je er op andere momenten voor je kinderen kunt zijn. Er zijn nog meer oplossingen waardoor je je minder afgesloten van de wereld voelt als je alleen thuis bent en de kinderen slapen (forummen was ooit mijn invulling
)
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 6 april 2024 om 20:47
[quote=Surebaby post_id=35308246 time=1712427704 user_id=389060
Ik snap je ergens best.
[/quote]
Als je ook goed leest, zie je dat er echt wel meer vrouwen zijn die zich in enige mate herkennen in to. Of zich kunnen inleven.
Alleen is de boodschap vooral ook dat ze moet ophouden met tegen windmolens te vechten en te gaan leren accepteren dat ze nu eenmaal kinderen heeft, waarbij er geen 2 "vader" rollen te vergeven zijn.
Niet als niet alles in je omgeving daarop afgestemd is. Ze krijgt dan allerlei tips, waar vooral 'kan niet, zal niet, gaat niet en wil niet' het antwoord op is en blijft maar hameren op hoe het had moeten zijn anno 2024.
Zolang je van mening bent dat dat je recht is en daar gefrustreerd over zit te zijn, ontgaat je het belangrijkste ding: de aanpassing zit in jezelf. Je kunt je man willen veranderen in een moeder. Maar als je dat niet voor elkaar krijgt (of je wilt dat gesprek niet aan), blijft er niet veel over. Dan kies je voor je kinderen of dan kies je voor jezelf. En dat laatste klinkt nu het meest door en daar wordt ze op aangesproken.
Datzelfde zou hier ook tegen een man gezegd worden. Die zou ook de boodschap meekrijgen dat hij zelf gekozen heeft voor kinderen en als hij zijn vrouw niet meer aan het zorgen krijgt, dat hij dan zijn verantwoordelijkheid moet pakken.
Kinderen zijn in alle (!) gevallen afhankelijk en de mensen die ze op deze wereld hebben gezet en kunnen dat niet als een huisdier uittesten en terugbrengen naar de fokker, omdat het toch niet zo lekker combineert met je baan.
Ik snap je ergens best.
[/quote]
Als je ook goed leest, zie je dat er echt wel meer vrouwen zijn die zich in enige mate herkennen in to. Of zich kunnen inleven.
Alleen is de boodschap vooral ook dat ze moet ophouden met tegen windmolens te vechten en te gaan leren accepteren dat ze nu eenmaal kinderen heeft, waarbij er geen 2 "vader" rollen te vergeven zijn.
Niet als niet alles in je omgeving daarop afgestemd is. Ze krijgt dan allerlei tips, waar vooral 'kan niet, zal niet, gaat niet en wil niet' het antwoord op is en blijft maar hameren op hoe het had moeten zijn anno 2024.
Zolang je van mening bent dat dat je recht is en daar gefrustreerd over zit te zijn, ontgaat je het belangrijkste ding: de aanpassing zit in jezelf. Je kunt je man willen veranderen in een moeder. Maar als je dat niet voor elkaar krijgt (of je wilt dat gesprek niet aan), blijft er niet veel over. Dan kies je voor je kinderen of dan kies je voor jezelf. En dat laatste klinkt nu het meest door en daar wordt ze op aangesproken.
Datzelfde zou hier ook tegen een man gezegd worden. Die zou ook de boodschap meekrijgen dat hij zelf gekozen heeft voor kinderen en als hij zijn vrouw niet meer aan het zorgen krijgt, dat hij dan zijn verantwoordelijkheid moet pakken.
Kinderen zijn in alle (!) gevallen afhankelijk en de mensen die ze op deze wereld hebben gezet en kunnen dat niet als een huisdier uittesten en terugbrengen naar de fokker, omdat het toch niet zo lekker combineert met je baan.
zaterdag 6 april 2024 om 20:48
En ik ben absoluut er van overtuigd dat to van haar kinderen houdt. Geen sprankje twijfel daarover. Nu moet ze alleen nog gaan ontwaken in de echte wereld.
zaterdag 6 april 2024 om 21:06
Nee, ze moet haar man wakker schudden in de echte wereld.NomenNescio schreef: ↑06-04-2024 20:48En ik ben absoluut er van overtuigd dat to van haar kinderen houdt. Geen sprankje twijfel daarover. Nu moet ze alleen nog gaan ontwaken in de echte wereld.
Ze zorgt al voor haar kinderen, past daar al dingen op aan.
Maar nu wordt nóg meer aanpassing gevraagd. En díe aanpassing is bij een gelijke verdeling onredelijk.
Het kan prima, genoeg alleenstaande ouders doen dat. En ja, dan moet je van alles inleveren. Ik heb het t-shirt en de rest van de kledingkast.
Maar binnen een relatie mag je andere verwachtingen en wensen hebben, zonder een slechte moeder of doorgeslagen feminist genoemd te worden.
En misschien wil ze voor nu te veel. De avonden dat je alleen thuis bent met slapende kinderen weg willen lijkt mij niet haalbaar, mij is dat in ieder geval niet gelukt.
Maar mijn advies zou absoluut niet ‘neem een lagere functie, ga minder werken want je man verdiend dat of is te lam om zijn deel van de verantwoordelijkheid te dragen, stel je verwachtingen bij o.i.d. zijn.
Mijn advies is: sta pal voor een gelijkwaardige verdeling. Mét grenzen aan mogelijkheden, voor beide partners.
Los van het jaartal waarin je leeft, maar omdat dát is hoe je een relatie met een gelijkwaardige partner wil.
En ik snap heel goed dat scheiden anders een optie is: een partner die zo verzaakt is niet voor iedereen iets om zich bij neer te willen leggen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 6 april 2024 om 21:14
Die tijdelijke aanpassing is nodig vanwege de carrierestap van man, stappen die TO eerder al heeft gezet.
Dat vraagt dus om een externe oplossing (50/ 50 is nu niet mogelijk), zoals meer hulp in huishouding, flexibele oppas etc.
En ja, daar mag man ook over nadenken.
zaterdag 6 april 2024 om 21:16
Die man weet prima hoe het in de echte wereld werkt, hij heeft zijn portie in het gezin geleverd toen TO bezig was met carrière maken.
In een relatie is het geven en nemen toch?
Volgens mij zijn er naast het downsizen van haar uren ook heel veel andere opties aangeraden. Het is ook TO haar goed recht om niet te willen schikken kwa werk, maar dan zijn er opties om te schikken in wat je wens naast het werk en voor het gezin zorgen.
Constructief in gesprek met man over de andere 4 dagen van de week is ook al meerdere keren geopperd. Zo kun je toch die gelijkheid er een beetje in krijgen. Maar het is niet heel gek dat het soms een beetje meer is en soms een beetje minder. Daar waar TO eerst meer heeft gepakt, is het nu man.
zaterdag 6 april 2024 om 21:23
Er zijn maar weinig stellen bij wie het echt 50/ 50 is geregeld. Mooi ideaalbeeld, maar in de praktijk is er vaak 1 van de 2 die meer oppakt, of het nou om huishouden gaat of om de zorg voor kinderen.
Dat is meestal de vrouw, zo blijkt uit cijfers, maar soms ook de man. Het gaat erom dat je het samen eens kunt worden en niet alles op een weegschaal legt. Het is geen wedstrijd!
Door rigide te blijven vasthouden aan een ideaalbeeld blokkeer je de mogelijkheid om tot een oplossing te komen.
Ik ben erg benieuwd of TO nog met haar man heeft besproken hoe ze wat taken kan verlichten/ afstoten.
Dat is meestal de vrouw, zo blijkt uit cijfers, maar soms ook de man. Het gaat erom dat je het samen eens kunt worden en niet alles op een weegschaal legt. Het is geen wedstrijd!
Door rigide te blijven vasthouden aan een ideaalbeeld blokkeer je de mogelijkheid om tot een oplossing te komen.
Ik ben erg benieuwd of TO nog met haar man heeft besproken hoe ze wat taken kan verlichten/ afstoten.
zaterdag 6 april 2024 om 21:29
Waar lees jij dit?renate-2009 schreef: ↑06-04-2024 21:16Die man weet prima hoe het in de echte wereld werkt, hij heeft zijn portie in het gezin geleverd toen TO bezig was met carrière maken.
In een relatie is het geven en nemen toch? Daar waar TO eerst meer heeft gepakt, is het nu man.
Ik heb TO geloept en alles wat ze in dit topic geschreven heeft gelezen, maar dit heb ik nergens gezien.
Of ik heb er overheen gelezen, dat kan ook. Vandaar mijn vraag waar je dit leest, ik zag het een ander ook al schrijven.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 6 april 2024 om 21:45
Volgens mij mag je uit andere topics niet kopiëren, maar onder de loep is (voor mij) duidelijk dat to echt geen luie man heeft, maar die enkel nu kiest voor zijn promotie/opstap/iets wat goed zou zijn voor zijn toekomst in elk geval.
Onder de loep lees ik dat TO juist in het verleden toen de kinderen klein waren ervoor gekozen heeft 2x promotie te maken. En ook heb ik ergens gelezen dat zij 5 dagen werkte waarvoor man een half jaar 4 dagen heeft gewerkt tot de opvang rond was.
En ook dat op de dagen dat man thuis was, hij chef school/tandarts/cb en de hele riedel was. En het mogelijk maakt dat TO 4x per jaar een weekend weg kan om bij te komen, om de week de kinderen meeneemt zodat zij een vrije ochtend heeft.
En ik heb niet eens alles gelezen.
Dat maakt niet dat to nu niet tegen de lamp kan lopen, iedereen heeft een bepaalde belastbaarheid en op = op.
Maar dat maakt wel dat ik het niet fair vindt dat man op deze manier weggezet wordt, en het allemaal maar 50/50 moet zijn op dit moment dat het to teveel wordt, terwijl ze er dus geen probleem van maakte dat man in moest leveren op werk toen zij 5 dagen moest werken. En dat er nergens een woord gerept wordt over de kinderen en hoe het daarmee moet. (behalve het extra uit handen geven)
De opties die ervoor zijn om het voor to minder zwaar te maken zijn al lang en breed besproken, dus ik zal niet in herhaling vallen.
zaterdag 6 april 2024 om 21:47
Wat mij ook opvalt. Toen man van TO 3 maanden ziek was viel de zorg voor de kinderen in haar eentje haar zwaar. Daaruit maak ik toch op dat man van TO normaal gesproken dus best wel veel doet.
Die 3 dagen van huis voor werk zijn de bottleneck, denk ik. TO mist zijn support (die blijkbaar heel wat meer is/ was dan 10 %).
Scheiden is dus ook geen oplossing, want dan is ze alleenstaande moeder en dat werkt dus niet.
Die 3 dagen van huis voor werk zijn de bottleneck, denk ik. TO mist zijn support (die blijkbaar heel wat meer is/ was dan 10 %).
Scheiden is dus ook geen oplossing, want dan is ze alleenstaande moeder en dat werkt dus niet.
lila01 wijzigde dit bericht op 06-04-2024 21:51
0.24% gewijzigd
zaterdag 6 april 2024 om 21:50
zaterdag 6 april 2024 om 22:05
Ik weet niet precies wat er is afgesproken. Ik krijg de indruk uit reacties van anderen dat er al een soort compromis is gemaakt tussen haar en haar man. Blijkbaar hebben ze afgesproken dat zij eerst carriere mocht maken (en hij meer deed?) en dat hij daarná aan de beurt zou zijn. Als dat de afspraak is, hoeft dat natuurlijk niet in beton gegoten te zijn als iemand het echt niet trekt. Maar dat is wel een ander vertrekpunt dan wanneer die afspraak er niet is en haar man vraagt nu een te grote aanpassing op een moment dat het niet handig is. Dus ik weet dit niet. Ik ga er vanuit dat er dus die afspraak is gemaakt en dan zul je niet automatisch bij je man uit kunnen komen qua aanpassen. Niet als je niet eerst kijkt of er bij jezelf nog wat aan te passen is (bijv. lagere verwachtingen in die 3 dagen), kijken hoe het bevalt met extra dagen kdv/bso.feow schreef: ↑06-04-2024 21:06Nee, ze moet haar man wakker schudden in de echte wereld.
Ze zorgt al voor haar kinderen, past daar al dingen op aan.
Maar nu wordt nóg meer aanpassing gevraagd. En díe aanpassing is bij een gelijke verdeling onredelijk.
Het kan prima, genoeg alleenstaande ouders doen dat. En ja, dan moet je van alles inleveren. Ik heb het t-shirt en de rest van de kledingkast.
Maar binnen een relatie mag je andere verwachtingen en wensen hebben, zonder een slechte moeder of doorgeslagen feminist genoemd te worden.
Ik vind die afspraken wel wezenlijk belangrijk en nu zijn er 2 interpretaties van haar man's aandeel.
En ik ben het ook helemaal eens met bovenstaande. Volgens mij is iedereen het daarmee eens. Maar daarnaast zegt iedereen ook (en dat klinkt altijd door in elk topic waar het over een absoluut onwillige partner gaat) dat je nog zoveel op je recht kunt zitten. Als er niemand vanuit principes voor de kinderen kiest, zijn zij de partij die de gevolgen moeten dragen. Als ik een zak hooi als man zou hebben die zich niks gelegen laat liggen aan mij of onze kinderen, zou ik gaan scheiden. Wat is zo iemand dan nog van meerwaarde? Als je het toch al praktisch alleen doet en je respect is tot het vriespunt gedaald, dan kun je het net zo goed écht alleen doen. Alleen krijg ik (en anderen ook) nog steeds niet echt goed beeld van het aandeel van haar man en zijzelf. Wat dat betreft vind ik dat to wat warrig en vaag schrijft. In dit topic heeft ze het over 3 dagen, in een ander topic heeft ze het over maandag t/m donderdag. De ene keer lees ik dat ze weekendjes weg is (zonder man en kinderen) en ergens anders lees ik weer dat haar man niet bijspringt. Wie doet het dan in de weekendjes weg vraag ik me af. Kortom, ik lees vooral nog veel vaagheid en een to die overspannen klinkt, maar ook niet/weinig wil aanpassen vanuit een soort gevoel dat de wereld niet is wat hij haar had beloofd te zijn. Komt wat onvolwassen over, want de wereld belooft je nl. niks. Het leven is zoals het loopt, dus ook kinderen die ziek zijn als het je niet uitkomt, oppassers die last minute afzeggen of opa's en oma's die uitvallen. Dat is simpelweg het leven. Een beetje flexibiliteit daarin zul je wel moeten hebben als je het niet op andere fronten hebt dichtgetimmerd.En misschien wil ze voor nu te veel. De avonden dat je alleen thuis bent met slapende kinderen weg willen lijkt mij niet haalbaar, mij is dat in ieder geval niet gelukt.
Maar mijn advies zou absoluut niet ‘neem een lagere functie, ga minder werken want je man verdiend dat of is te lam om zijn deel van de verantwoordelijkheid te dragen, stel je verwachtingen bij o.i.d. zijn.
Mijn advies is: sta pal voor een gelijkwaardige verdeling. Mét grenzen aan mogelijkheden, voor beide partners.
Los van het jaartal waarin je leeft, maar omdat dát is hoe je een relatie met een gelijkwaardige partner wil.
Maar goed, ik zal ophouden met herhalen, want volgens mij heb ik (en anderen) al in tig varianten dit proberen duidelijk te maken.
Ik hoop vooral dat to er niet uit onthoudt dat men haar een ontaarde moeder vindt, van mening is dat ze terug achter het aanrecht moet of niet van haar kinderen houdt, want dat is volgens mij niet wat men haar wil aanreiken.
Wél dat ze nergens komt met haar frustratie op deze manier en er een realitycheck nodig is.
zondag 7 april 2024 om 07:10
Volgens mij heeft renate dat erbij verzonnen. TO schrijft volgens mij alleen dat ze een zelf een aantal stappen heeft gezet de afgelopen jaren en dat ze een beter betaalde functie heeft dan haar man. Als vrouwen minder verdienen dan mannen, is het logisch dat zij minder gaan werken, maar als mannen minder verdienen is het blijkbaar logisch dat zij meer gaan werken want je moet hun natuurlijk wel hun carrière gunnen. Aan TO wat ze wil delen uit eerdere topics maar volgens mij neemt man al sinds haar eerste zwangerschap meer ruimte in voor zijn carrière en hobbies dan afgesproken, en is hij steeds voltijds blijven werken waar zij altijd vier dagen heeft gewerkt.NomenNescio schreef: ↑06-04-2024 22:05Ik weet niet precies wat er is afgesproken. Ik krijg de indruk uit reacties van anderen dat er al een soort compromis is gemaakt tussen haar en haar man. Blijkbaar hebben ze afgesproken dat zij eerst carriere mocht maken (en hij meer deed?) en dat hij daarná aan de beurt zou zijn.
Ik vind het echt bizar dat er mensen zijn die goedpraten dat je, met hele jonge kinderen, zonder noodzaak, en zonder instemming van je partner besluit om de helft van de tijd in het buitenland te gaan werken. Tegelijkertijd wordt in dit topic behoorlijk op TO gehakt, dat zij een slechte moeder is en dat haar kinderen hier schade door oplopen. Ik geloof direct dat zij hier, ook in het dagelijks leven, meer op aangekeken wordt dan haar man.
zondag 7 april 2024 om 07:40
'Maar onder de loep is (voor mij) duidelijk dat to echt geen luie man heeft' (dit schreef ik)
Ik heb benoemd hoe het op mij overkomt, en dat ik het niet fair vind dat er steeds naar de man van TO gewezen wordt terwijl zij in het verleden haar kansen heeft gehad.
En daar mag jij anders over denken, dat is helemaal prima.
Uiteindelijk is het allemaal geïnterpreteerd van wat to aan info geeft, dat lijkt me duidelijk. Zonder de info van man (en niet wetende welke afspraken er toen zijn gemaakt) is dit de conclusie die ik heb getrokken aan de hand van ook vorige topic's en reacties van to, waarbij in elk geval steeds de verantwoording voor de kinderen naar man/opa's en oma's/school etc. geschoven wordt, en waar to steeds vindt dat zij het meeste doet terwijl man ook een berg aan taken op zich neemt (of heeft genomen) Dat is wat IK vind. en hoeft uiteraard niet perse de waarheid te zijn, maar wel een spiegel die to voorgehouden mag worden.
zondag 7 april 2024 om 07:42
Ik heb idd een stap kunnen maken omdat man 5 maanden 4 dagen zou gaan werken, toen deed ik 4,5 dag icm alle planbare dingen. Als hij idd 5 maanden 3 dagen van huis zou had ik dat wel volgehouden, maar minimaal 1,5 jaar is wat anders. Mijn 1e promotie was gewoon met 4 dagen en de andere in principe ook maar op mijn parttime dag was er een essentieel overleg waardoor ik moest schuiven met die dag. Man heeft verder altijd 5 dagen gewerkt.
Qua afspraken: toen man 5 dagen bleef werken ipv 4 was het idd een compromis dat man alle planbare dingen deed: cb, huisarts etc, zodat ik op mijn parttime dag niet aan het rennen ben maar ook echt tijd voor de kinderen heb. De 3e shift (regelen kdv, BSO, zwemles, inschrijving school, oppassen zoeken, maaltijden regelen) ligt voor 80% - 90% bij mij
Toen man ziek was het idd zwaar: er was de angst voor man dat hij kanker had en in 3,5 dag (want hij zou 4 dag werken in die periode) mijn nieuwe baan (ik werkte er toen nog geen half jaar) proberen te doen en alles thuis want ik vroeg pas laat om hulp omdat we iedere week dachten het is volgende week beter. En BSO/kdv konden we op die dag niet regelen (anders zou man geen 4 dagen gaan werken). Later heb ik idd een oppas geregeld toen ging het beter. Maar het was geen leuke periode. Normaal ben je al moe van een nieuwe baan, maar dit was next level. In overleg heb ik toen ook 30 - 32 uur gewerkt en zaken laten vallen.
Feitelijk heeft hij dus 2 maanden 4 dagen gewerkten waarvan ik nog 1 dag heb overgenomen omdat hij naar een meeting moest.
Vaak als ik een weekend wegging bleven mijn ouders een nachtje slapen zodat man maar 1 dag alleen hoefde te doen en hij de andere dag wat voor zichzelf kon doen. Mijn ouders zijn gewoon idolaat van hun enigste kleinkinderen daar heb ik ze nooit toe gedwongen.
Qua afspraken: toen man 5 dagen bleef werken ipv 4 was het idd een compromis dat man alle planbare dingen deed: cb, huisarts etc, zodat ik op mijn parttime dag niet aan het rennen ben maar ook echt tijd voor de kinderen heb. De 3e shift (regelen kdv, BSO, zwemles, inschrijving school, oppassen zoeken, maaltijden regelen) ligt voor 80% - 90% bij mij
Toen man ziek was het idd zwaar: er was de angst voor man dat hij kanker had en in 3,5 dag (want hij zou 4 dag werken in die periode) mijn nieuwe baan (ik werkte er toen nog geen half jaar) proberen te doen en alles thuis want ik vroeg pas laat om hulp omdat we iedere week dachten het is volgende week beter. En BSO/kdv konden we op die dag niet regelen (anders zou man geen 4 dagen gaan werken). Later heb ik idd een oppas geregeld toen ging het beter. Maar het was geen leuke periode. Normaal ben je al moe van een nieuwe baan, maar dit was next level. In overleg heb ik toen ook 30 - 32 uur gewerkt en zaken laten vallen.
Feitelijk heeft hij dus 2 maanden 4 dagen gewerkten waarvan ik nog 1 dag heb overgenomen omdat hij naar een meeting moest.
Vaak als ik een weekend wegging bleven mijn ouders een nachtje slapen zodat man maar 1 dag alleen hoefde te doen en hij de andere dag wat voor zichzelf kon doen. Mijn ouders zijn gewoon idolaat van hun enigste kleinkinderen daar heb ik ze nooit toe gedwongen.
zondag 7 april 2024 om 07:55
TO, Ik herken heel veel in jouw verhaal. Inmiddels heb ik een auto immuunziekte en een burnout en zit ik al 8 maanden thuis (vol medicijnen en antidepressiva).
Achteraf zie ik wel dat ik mezelf aan het stukmaken was. Ik moest zóveel. Werken 36 uur, in een managementfunctie, sporten, veel weg met vriendinnen, een eigen bedrijf. En ook hardnekkige denkbeelden uit m'n jeugd: als vrouw moet je er altijd tiptop uitzien bijvoorbeeld en er ook volledig voor de kinderen zijn. Bij de eerste heb ik tot 38 weken doorgewerkt omdat ik verlof saai vond. Bij beiden harde buiken omdat ik geen rust kon nemen. Een avond op de bank was echt een hel voor mij.
En nu. Ik kon 2 maanden niet eens een boek lezen zo moe was ik. Alleen maar voor me uit gestaard. Ik gun dit echt niemand maar ik heb wel veel geleerd. Met name in acceptatie en de lat véél minder hoog.
- niet de strijd continue met man. Ik lees die ook bij jou. Ik had dat ook, ben ook echt een feminist. Die score bijhouden in mn hoofd continue, zo vermoeiend. We hebben nu de taken strakker verdeeld en ik gun hem weer dingen. We zijn een tijdlang elke week samen op pad geweest (kinderen bij de oppas) om weer een team te worden en elkaar weer lief te vinden.
- niet zo'n hoge standaard naar mezelf. Ik moest bijvoorbeeld altijd mooie kleding aan en altijd mn haar gefohnt enzo. Een dagje zonder makeup kwam hier niet voor. Nu ik dat loslaat heb ik veel meer tijd haha
- vooral accepteren dat dit nu het leven is. Ik kan fysiek ook veel minder dus het is ook gedwongen, maar ik geniet nu ook wel meer van het thuis zijn. En bijvoorbeeld helpen op school niet meer als jeeeeezus nog een taakje. Maar dit IS het leven nu, zoals iemand al zei. Ik heb hier trouwens wel hulp bij
Achteraf zie ik wel dat ik mezelf aan het stukmaken was. Ik moest zóveel. Werken 36 uur, in een managementfunctie, sporten, veel weg met vriendinnen, een eigen bedrijf. En ook hardnekkige denkbeelden uit m'n jeugd: als vrouw moet je er altijd tiptop uitzien bijvoorbeeld en er ook volledig voor de kinderen zijn. Bij de eerste heb ik tot 38 weken doorgewerkt omdat ik verlof saai vond. Bij beiden harde buiken omdat ik geen rust kon nemen. Een avond op de bank was echt een hel voor mij.
En nu. Ik kon 2 maanden niet eens een boek lezen zo moe was ik. Alleen maar voor me uit gestaard. Ik gun dit echt niemand maar ik heb wel veel geleerd. Met name in acceptatie en de lat véél minder hoog.
- niet de strijd continue met man. Ik lees die ook bij jou. Ik had dat ook, ben ook echt een feminist. Die score bijhouden in mn hoofd continue, zo vermoeiend. We hebben nu de taken strakker verdeeld en ik gun hem weer dingen. We zijn een tijdlang elke week samen op pad geweest (kinderen bij de oppas) om weer een team te worden en elkaar weer lief te vinden.
- niet zo'n hoge standaard naar mezelf. Ik moest bijvoorbeeld altijd mooie kleding aan en altijd mn haar gefohnt enzo. Een dagje zonder makeup kwam hier niet voor. Nu ik dat loslaat heb ik veel meer tijd haha
- vooral accepteren dat dit nu het leven is. Ik kan fysiek ook veel minder dus het is ook gedwongen, maar ik geniet nu ook wel meer van het thuis zijn. En bijvoorbeeld helpen op school niet meer als jeeeeezus nog een taakje. Maar dit IS het leven nu, zoals iemand al zei. Ik heb hier trouwens wel hulp bij
zondag 7 april 2024 om 08:02
Mijn mening is gebaseerd op verschillende topics die TO de afgelopen jaren (onder de huidige en een eerdere nickname) geopend heeft. En het gaat niet alleen over kansen krijgen, maar hoeveel je familieleden moeten opgeven voor die kansen.renate-2009 schreef: ↑07-04-2024 07:40'Maar onder de loep is (voor mij) duidelijk dat to echt geen luie man heeft' (dit schreef ik)
Ik heb benoemd hoe het op mij overkomt, en dat ik het niet fair vind dat er steeds naar de man van TO gewezen wordt terwijl zij in het verleden haar kansen heeft gehad.
En daar mag jij anders over denken, dat is helemaal prima.
zondag 7 april 2024 om 08:12
Zwaluw1984 schreef: ↑07-04-2024 07:42Ik heb idd een stap kunnen maken omdat man 5 maanden 4 dagen zou gaan werken, toen deed ik 4,5 dag icm alle planbare dingen. Als hij idd 5 maanden 3 dagen van huis zou had ik dat wel volgehouden, maar minimaal 1,5 jaar is wat anders.
Toen man ziek was het idd zwaar: er was de angst voor man dat hij kanker had en in 3,5 dag (want hij zou 4 dag werken in die periode) mijn nieuwe baan (ik werkte er toen nog geen half jaar) proberen te doen en alles thuis want ik vroeg pas laat om hulp omdat we iedere week dachten het is volgende week beter. En BSO/kdv konden we op die dag niet regelen (anders zou hij geen 4 dagen gaan werken). Later heb ik idd een oppas geregeld toen ging het beter. Maar het was geen leuke periode. Normaal ben je al moe van een nieuwe baan, maar dit was next level. In overleg heb ik toen ook 30 - 32 uur gewerkt en zaken laten vallen.
Feitelijk heeft hij dus 2 maanden 4 dagen gewerkten waarvan ik nog 1 dag heb overgenomen omdat hij naar een meeting moest.
Vaak als ik een weekend wegging bleven mijn ouders een nachtje slapen zodat man maar 1 dag alleen hoefde te doen en hij de andere dag wat voor zichzelf kon doen. Mijn ouders zijn gewoon idolaat van hun enigste kleinkinderen daar heb ik ze nooit toe gedwongen.
Er zijn dus dingen niet goed gelopen in het verleden. Wil je dat elkaar blijven verwijten of wil je oplossingen voor de toekomst?
Je man zou vijf maanden minder werken en deed er maar twee? Ik vraag me dan af hoe zoiets gaat. Hoe kwam de afspraak tot stand en hoe en waarom werd die cruciale afspraak toch anders?
Is de eerste afspraak (die vijf maanden) gemaakt met beider instemming of was het iets dat jij nodig had? En waar man onder dwang mee accoord ging?
En dat hij daar na twee maanden niet verder mee gaat, hoe komt dat dan?
Je hoeft er hier geen antwoord op te geven van mij. Meer iets om over na te denken om patronen te herkennen.
Als wij thuis zulke afspraken maken dan gaat dat in goede harmonie. De één benoemd wat hij nodig heeft, de ander kijkt wat hij kan bieden. Agenda's worden naast elkaar gelegd, knelpunten bekeken en oplossingen bedacht. En als alles dan rond is dan houden we ons aan die afspraken. Allebei.
Dat gaat over grote dingen zoals langdurig andere uren werken om de ander ruimte te geven voor iets, maar ook over kleine dingen zoals een keer stipt op tijd koken zodat de ander na het eten nog iets kan doen.
zondag 7 april 2024 om 08:16
Lezen is ook een kunst: na die 2 maanden werd hij zo ziek dat hij alleen kon slapen en in 5 weken tijd 8 kilo afviel. Ik moest hem echt eten brengen op bed (en sommige dagen voeren). Daar viel geen afspraak over te maken. Huisarts vermoeden na 8 weken kanker en zijn toen met spoed ingestuurd naar het ziekenhuis voor een veel onderzoeken, gelukkig iets onschuldig.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑07-04-2024 08:12Er zijn dus dingen niet goed gelopen in het verleden. Wil je dat elkaar blijven verwijten of wil je oplossingen voor de toekomst?
Je man zou vijf maanden minder werken en deed er maar twee? Ik vraag me dan af hoe zoiets gaat. Hoe kwam de afspraak tot stand en hoe en waarom werd die cruciale afspraak toch anders?
Is de eerste afspraak (die vijf maanden) gemaakt met beider instemming of was het iets dat jij nodig had? En waar man onder dwang mee accoord ging?
En dat hij daar na twee maanden niet verder mee gaat, hoe komt dat dan?
Je hoeft er hier geen antwoord op te geven van mij. Meer iets om over na te denken om patronen te herkennen.
Als wij thuis zulke afspraken maken dan gaat dat in goede harmonie. De één benoemd wat hij nodig heeft, de ander kijkt wat hij kan bieden. Agenda's worden naast elkaar gelegd, knelpunten bekeken en oplossingen bedacht. En als alles dan rond is dan houden we ons aan die afspraken. Allebei.
Dat gaat over grote dingen zoals langdurig andere uren werken om de ander ruimte te geven voor iets, maar ook over kleine dingen zoals een keer stipt op tijd koken zodat de ander na het eten nog iets kan doen.
zondag 7 april 2024 om 08:19
Ik heb ook al vaker topics van to gelezen en het is vooral sinds de kinderen er zijn dat alles te zwaar is. Maar er moet/ mag ook vooral niks veranderen.
Ik vraag me gewoon af, waarom kies je vrijwillig voor zo'n leven? Het klinkt aan alle kanten verschrikkelijk. En de relatie is al geen relatie meer, maar één strijd.
Is dat het voorbeeld van een liefdevolle relatie wat je aan je kinderen mee wil geven?
En ja, als de man hier zou schrijven, zou ik hetzelfde vragen. Waarom wilden jullie een gezin zijn ?
Ik vraag me gewoon af, waarom kies je vrijwillig voor zo'n leven? Het klinkt aan alle kanten verschrikkelijk. En de relatie is al geen relatie meer, maar één strijd.
Is dat het voorbeeld van een liefdevolle relatie wat je aan je kinderen mee wil geven?
En ja, als de man hier zou schrijven, zou ik hetzelfde vragen. Waarom wilden jullie een gezin zijn ?
zondag 7 april 2024 om 08:35
Zwaluw1984 schreef: ↑07-04-2024 08:16Lezen is ook een kunst: na die 2 maanden werd hij zo ziek dat hij alleen kon slapen en in 5 weken tijd 8 kilo afviel. Ik moest hem echt eten brengen op bed (en sommige dagen voeren). Daar viel geen afspraak over te maken. Huisarts vermoeden na 8 weken kanker en zijn toen met spoed ingestuurd naar het ziekenhuis voor een veel onderzoeken, gelukkig iets onschuldig.
Zo duidelijk schrijf je dat nu pas voor het eerst. En dan komt vooral mijn volgende vraag op. Waar komt de behoefte vandaan om het te benoemen dat hij die vijf maanden niet vol heeft gemaakt? Hij kon er niks aan doen, vergeven, vergeten en door met het volgende.
Ergens proef ik in dit topic steeds een verwijt naar je man. Is dat terecht en laat hij het wat afweten. Of lukt het gewoon helemaal zoiets zoals jullie zouden willen en leg je de schuld bij hem?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
