tips en steun gevraagd bij diverse soorten ellende

Sorry voor het enorm lange stuk weer eens, ik heb in het verleden in verdiept en veel meegelezen en -geschreven op topics over burnouts en er nu ook van nabij mee te maken (zakelijke partner). Zelf ook wel eea van ervaren.

Het is een kip-ei-verhaal, he?
De lichamelijke klachten zijn vaak aantoonbaar (gevolg of oorzaak, of beide: mentaal en fysiek gaat hand in hand en over en weer!)

Jij mikt gelukkig op beide aspecten, los van wat kip of ei is, en dat is het beste wat je kunt doen nu!
Mijn zakenpartner gooide het eerst ook op puur fysieke oorzaken (en die waren en zijn er ook, worden behandeld + ook div eigen maatregelen getroffen voor zover eigen invloed op algemene conditie en die specifieke klachten, oa bloeddruk, leefwijze(n) aangepast enz).

Erkende het burnoutgedeelte eerst niet, toen wel, maar gooit het nu (weer) op bijwerkingen, terwijl die klachten er daarvoor ook waren.
Nu verder onderzoek, en gaat alle aandacht weer naar het lijfelijke (oa aantoonbare blijvende gevolgen van eerdere -en "ongemerkte" opgebouwde stress, waaronder net als jij veranderingen in wonen, werken) maar ook familiekwesties en nieuw/nog beperkt sociaal leven opbouwen.

Daar zijn imo paniekaanvallen bij gekomen (oa door de angst voor de fysieke verschijnselen van ziekte/niét gezond zijn), net zoals jij beschrijft, en die niet onder controle hebben/ krijgen: het overvalt je zonder dat 1,2,3 een reden of aanleiding aan te wijzen is (of div zijn, zodat je niet weet wát nu precies triggerde: ene keer gaat datzelfde goed, andere keer niet en zoeken waar dat nu aan ligt, zodat dat vermeden kan worden of aangepast).

En als het ff goed gaat, weer terugvallen in het eerdere patroon, blij dat die energie ogenschijnlijk terug is en weer even als "zichzelf zijn" voelt, als de oude vertrouwde normale gesteldheid, dus weer doorgaan en teveel hooi op de vork, en dat dan ook "goede ervaringen opdoen" noemt. Dwz dus "als vanouds": "zo ken ik mezelf weer!"
(en zelfs grove overschatting daarvan, overdrijven, inhaalgedrag als het goed lijkt te gaan).

Ik zie diegene dus afstevenen op dezelfde muur.
Maar het gaat er niet in, en als ik dat zo observeer en waarschuw haal ik haar (toch al wankele) zelfvertrouwen onderuit.
Frustrerend ook voor mij, want ik zie eea van verre alweer aankomen, en moet zelf laten ondervinden, mag alleen maar luisteren & opvangen als het teveel is (met begrip en empathie), terwijl ik op mijn tenen loop en mede de gevolgen mag/ moet opvangen (die te voorzien zijn of minstens rekening mee te houden is, zolang dit grillige patroon er is, want het overvalt/overkomt nog altijd, zonder de vinger erop te kunnen leggen wat de triggers zijn (en div mogelijkheden en oorzaken door elkaar heen lopen dus, net als bij jou, zowel fysieke als oa het mentale controle-gedeelte).

Enerzijds moet ik de gezamenlijke ambities daardoor ook bijstellen en mezelf afremmen, aanpassen aan haar grenzen (degene die iets niét wil of kan bepaalt tenslotte). Anderzijds komt daardoor meer op mijn schouders, omdat de ander ontlast moet worden (en soms beschermd tegen zichzelf en irreele eisen/verwachtingen aan zichzelf stellen).
En op haar partner en hun gezamenlijke leven, sociale leven, gewoontes, taakverdelingen, enz.

Daar zijn al héél goede dingen uitgekomen, voor beiden, oa meer sporten, allebei stoppen met ongezonde gewoontes/patronen, alleen heeft het nog maar nauwelijks (positief) effect, omdat dat vaak pas (merkbaar) loont op langere termijn aan gezondheidswinst.

Partner zorgt en ontlast, luistert en toont zich begripvol, epathisch enz.
En inhouden van eigen behoeften, zoals uit (eten) gaan, eea ondernemen in familie- en sociale leven, ook hij wordt daarin beperkt, uit solidariteit alleen al (in je eentje wél buiten de deur komen als de ander niet lekker thuis zit is ook niet denderend).

Zelf heb ik bepaalde grenzen aan mezelf en wat ik "kan hebben" (+ van anderen erbij kan hebben naast eigen beslommeringen) ook moeten leren door ondervinding en ervaring, waaronder harde lessen (wie niet horen wil, he , ook mijn energie, empathie, betrokkenheid en behulpzaamheid kent grenzen).
Zeker van dichtbij en zelf ook belang bij heeft dat meer invloed op jezelf en je eigen geteldheid dan je denkt!

Als ik dus wél luister naar mezelf en die eigen grenzen (die ik onderhand dus kén van mezelf + ook wat ik nodig heb om "bij mezelf" te kunnen blijven, bij te tanken en te ontspannen op gezonde(re) manieren), stuit dat soms op onbegrip van hen die dat niet doen, en toch ook doorgaan?! (met alle gevolgen van dien dus, richting die muur, waar ik allang niet meer intrap voor mezelf).

Enerzijds komt dus nu meer op mij neer, terwijl ik dat óók door schade en schande heb geleerd dat ik eea moet doseren en verdelen, en wél mijn vrije dagen, "me-time" en (dagelijkse) ontspanning in acht wil blijven nemen.

Waaronder dus bijv bewust niét altijd bereikbaar of beschikbaar (willen/kunnen) zijn (voor werk of voor anderen klaarstaan) en proberen werk-privé te scheiden voor zover mogelijk (wat 1 van die oorzaken is juist, als alles door elkaar heen loopt en geen halt toeroept, om ff echt los te kunnen laten, afstand te kunnen nemen van eea, tot rust te komen en voldoende tijd te nemen om te relaxen, sporten, gezond te koken en eten en gewoon ff niks "eigenlijk" te "moeten".

Het is lastig dat diegene mij probeert te overtuigen om vanalles (ook/ nog meer) te moeten/horen te doen, wat diegene overduidelijk zélf juist onderuit haalde en haalt,
En mijzelf in het verleden ook.
Ik kén mijzelf én mijn grenzen (daardoor!) goed en die richting wil ik niet op, met wat ik nu weet.

Mijn (bijna dagelijkse) zwem- en saunauurtje is zowat heilig geworden, zo ook "me-time", "ik ben er ff niet", opladen, relaxen, in de zon zitten met een lekker muziekje zonder mobiel binnen handbereik, enz.

Ik ben noodgedwongen een stuk makkelijker geworden, in de zin van dat vanalles "wat (terugkerend) moet" (waaronder huishouden, uitmesten van mijn auto en dergelijke, de boel de boel laten indien mogelijk, maar ook mantelzorg, en andere beroepen op mij buiten mijn werk zelf om) minder "erg" of minder "nodig" ben gaan vinden. Dan ligt er maar stof, doe ik wel weer als het regent, dan denken de mensen/buren/vrienden daar maar wat van.. -de meesten geven me groot gelijk overigens-, ik doe niet meer mee aan allerlei verwachtingen hoe ik zou horen te leven, ik strijk al jaren niet meer, jammer dan (niemand die het heeft gemerkt overigens), gooi hetzelfde setje beddengoed zo uit de droger weer op bed).

Wat er van jou verwacht wordt of je van jezelf allemaal "moet" (in allerlei rollen ook nog, op werk, als moeder, echtgenote, huishoudster, organisator, dochter, vriendin, sportieveling enz en andere dingen (vaak niet eens jouw zaken/ issues) je jezelf allemaal verantwoordelijk voor voelt ook nog eens (van anderen, je kinderen, vrienden enz) kun je proberen te minimalizeren en "me-time" bewust vrij te houden in je agenda (met enige flexibiiteit).

Het is jóuw agenda, waarom tijd indelen voor allerlei mensen en zaken buiten jezelf om, en niet voor jezelf, als je de neiging hebt om er zelf altijd bij in te schieten en ergens achteraan te zetten, in tijd die "over" is (en die tijd vult zichzelf altijd wel weer op, als je dat niet bewust vrij houdt!)

Als jonge moeder is het lastig paal en perk te stellen aan alles wat daarbij komt kijken, incl je relatie de nodige (fijne) aandacht kunnen geven.
Oa omdat werk vaak ook al al "me-time" wordt beschouwd (tov gezin en kinderen), laat staan ook nog eens sporten of met je vriendinnen afspreken, of een hulp in de huishouding nemen) of een dagje per week(end) de boel de boel latendat wordt dan als luxe beschouwd (als al het andere geregeld en gedaan is), terwijl het broodnodig is om overeind te blijven (eerst jezelf van brandstof en zuurstof voorzien he)..

Wat komt bij jou (al jaren?) niet aan bod?
Wat heb jij hard nodig en komt er maar niet (genoeg) van?
Kun jij (nog) wel ontspannen als je ziet of bedenkt wat er allemaal nog moet gebeuren, en hoe noodzakelijk is dat nou eigenlijk?
Kan dat misschien anders/minder/ minder vaak?
Wat gebeurt er als jij gaat zitten niksen en niks omhanden hebt aan afleiding of "wat moet"?

Denk ook vooral niet dat je zo blijft zoals je je nu voelt: het gaat voorbij, misschien gepaard gaan met blijvende veranderingen en/of leefgewoontes.
Je kunt conditie en energie namelijk ook weer opbouwen!
Nu is eea op een zodanig laag peil dat het "op" (gebruikt) is, dat blijft dus niet zo, net als bij je auto als de benzine op is je niet denkt dat de auto kapot is omdat die niet functioneert. Je bent niet kapot, je benzine is (nu) op, je hebt niet bijtijds getankt, toen het lampje van de meter waarschuwde dat je nog 50 km kon rijden.
Er mankeert niks aan de motor, ook al rijdt het nu hortend en stotend en kom je bijna stil te staan!

Het is nu dus zaak om letterlijk en figuurlijk "bij te tanken", ook jij gaat echt wel weer functioneren.
Dat zal dus hortend en stotend gaan, met vallen en opstaan, dat is alleen maar doordat je vergat te tanken en ook dat lampje negeerde.
En als je minder hard rijdt kun je op een eenzelfde (half)volle tank meer kilometers maken, dan rijdt ie immers zuiniger dan als je voortjakkert.

Ongeacht wat de precieze oorzaken zijn (ziekte, overgang, overbelasting, teveel spanningen en zorgen gehad -en nog- rondom werken en wonen enz), het is gewoon logisch dat je bang wordt in het donker of je met die lege tank nog wel thuiskomt.
En het de volgende keer ook lukt, met hetzelfde budget, hetzelfde tempo en route/afstand die je wilt afleggen..

Je hebt weinig andere keuze dan je aan te passen, andere doelen, richting en weg te proberen, ipv die auto weer onder controle te proberen te krijgen en te houden, als je al weet dat je het met die snelheid op de snelweg niet/nauwelijks gaat halen..
Hele geruststelling dat je altijd de wegenwacht nog kunt bellen, je man en andere "vangnetten" hebt om je weer op weg te helpen.
Toch zal dat in rekening worden gebracht als je telkens vergeet om te tanken of naar de garage worden gesleept als door gebrek aan "onderhoud" de motor echt in de soep loopt.

Alleen jij bent de bestuurder over je eigen leven, over je agenda, bezigheden, conditie, tijd, aandacht en wat je daarvan "weggeeft" of (ook) voor jezelf houdt, uit zelfbehoud, omdat JIJ ertoe doet, en om jezelf van brandstof te blijven voorzien, zodat je niet alleen zelf levendig blijft, maar ook zodat je kunt blijven geven om en aan anderen op langere termijn.

Veel succes, het valt niet mee en is een frustrerend proces, wat oa je blik op en betekenis aan eea zal veranderen. Zie dat niet als iets beperkends of slechte zaak, want het brengt ook zekere bewustwording mee die veel moois kan opleveren!

Hey meid, heel veel sterkte. Ik herken een deel, maar het komt voort uit andere gronden ( zover ik weet) dus helaas kan ik je niet meer helpen dan al gezegd is. Maar ga er vooral voor, en anders miss toch Anti Depres. medicatie. Ik was er 200% tegen altijd, maar nu ik het 6 weken slik, merk ik dat ik alles beter kan handelen, de therpie ( voor jou de pycholoog) maar ook worden je emoties verzacht waardoor je meer in het hier en nu leeft. Normaal zou ik NOOIT iemand een pil aanraden, maar dit keer wel> Miss even met je psy bespreken?

Toen mijn psychiater , waarvan ik cognitieve gedrags therapie krijg, aankwam met pillen werd ik bijna boos, maar nu snap ik waarom.

en sowieso lekker van je af praten en schrijven. Mischien voice notes op je telefoon inspreken?
Sterkte!!