Psyche
alle pijlers
Uitblijvende zwangerschap
woensdag 23 maart 2016 om 12:59
Pfff ik vind het moeilijk om dit topic te openen. Ga het toch doen. Bij voorbaat excuus voor het lange verhaal.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
woensdag 4 mei 2016 om 08:10
Hee mandylion! Dank voor je verhaal! Wat fijn dat het bij jullie gelukt is hoop dat je snel zwanger bent van de 2de
@Moringa: dat artikel concludeerde dat een 9de poging of een 10de wel een erg kleine kans gaf. Ik weet dat in mijn leeftijdsgroep een onderzoek is geweest waar er 75% een live birth had na 3 behandelingen, waarvan 40% bij de eerste poging zwanger was ofzo. Waren 20-29 jarigen. Dus loopt snel af. Mja zegt idd niks over jouw situatie, zoals Baggal zegt. Heb zelf geneeskunde gestudeerd en vind het dus heel moeilijk om niet de onderzoeken zelf te lezen maar vind het ook moeilijk te accepteren dat er een kans is dat het niet voor ons is weggelegd.
@Baggal: mijn man neemt dezelfde vitamines als wat daarin zit, scheelt vrijwel niets.
@dormouse: ik sport 7 dagen in de week denk niet dat ik nog meer kan gaan sporten maar gewoon kijken of het langzaam weer terugkomt. Wellicht helpt de vakantie daar ook bij
@Moringa: dat artikel concludeerde dat een 9de poging of een 10de wel een erg kleine kans gaf. Ik weet dat in mijn leeftijdsgroep een onderzoek is geweest waar er 75% een live birth had na 3 behandelingen, waarvan 40% bij de eerste poging zwanger was ofzo. Waren 20-29 jarigen. Dus loopt snel af. Mja zegt idd niks over jouw situatie, zoals Baggal zegt. Heb zelf geneeskunde gestudeerd en vind het dus heel moeilijk om niet de onderzoeken zelf te lezen maar vind het ook moeilijk te accepteren dat er een kans is dat het niet voor ons is weggelegd.
@Baggal: mijn man neemt dezelfde vitamines als wat daarin zit, scheelt vrijwel niets.
@dormouse: ik sport 7 dagen in de week denk niet dat ik nog meer kan gaan sporten maar gewoon kijken of het langzaam weer terugkomt. Wellicht helpt de vakantie daar ook bij
woensdag 4 mei 2016 om 08:18
Je kan niets anders doen dan je best en gezond leven. Echt - dit kun je slechts in beperkte mate beinvloeden. Daarbij probeer ik ook te befenken dat het een proces van stappen is. En, mocht het niet lukken met het zaad van mijn partner, dan staan andere opties nog open en daar hou ik me voor nu aanvast. Op de een of andere manier sta ik er nu iets rustiger in dan een paar maanden geleden...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 4 mei 2016 om 15:05
Wat misschien ook helpt Lux, is dat je even accepteert dat het nu zo is en dat het geen heilig moeten is. Dat brengt al veel rust en van daaruit zie je wel weer verder.
Fijn verhaal mandylion, dat geeft moed en het is fijn om iets positiefs te lezen.
Wij hebben vandaag onze intake gehad in het gespecialiseerde ziekenhuis en na afloop er voor besloten te gaan. Ik ben superblij dat mijn man die stap zet. Zo wordt een tweede toch ineens een reële kans. Ook hier was de gyn duidelijk: combinatie van leeftijd en eerdere zwangerschap vergroot de kansen aanzienlijk. En door op een menselijke manier mee te praten haalde hij het medische en clinisxhe er wat vanaf
Fijn verhaal mandylion, dat geeft moed en het is fijn om iets positiefs te lezen.
Wij hebben vandaag onze intake gehad in het gespecialiseerde ziekenhuis en na afloop er voor besloten te gaan. Ik ben superblij dat mijn man die stap zet. Zo wordt een tweede toch ineens een reële kans. Ook hier was de gyn duidelijk: combinatie van leeftijd en eerdere zwangerschap vergroot de kansen aanzienlijk. En door op een menselijke manier mee te praten haalde hij het medische en clinisxhe er wat vanaf
maandag 9 mei 2016 om 11:38
Goedemorgen dames, ik hoop dat ik hier even van me af mag schrijven. Ik voel me zo dom. Na problemen met de (niet meer zo goed) pil jaren geleden had ik ook moeten weten dat de minipil geen goed idee was. Maar toch ben ik hem gaan slikken want dat mag met bortsvoeding en kongen de condooms de deur uit. Efin, agenda gaf aan dat ik ongesteld moest worden. Gebeurde niet. Nou ja, prima dan, zal vast nog wel wennen zijn.
Maar nee hoor.
Vannacht begin de kramp en meteen wist ik hoe laat het was. Gelukkig was de pijn wat minder heftig want vroeger dan ik eerder meegemaakt hebt maar het was onmiskenbaar. De troep in de wc bevestigde mijn vermoeden.
Ben er kotsmisselijk van, neem je maatregelen omdat je gewoon niet door meer wil. Omdat je even stress-vrij wil zijn en het gemis en geveol van stilstaan neem je voor lief om jezelf maar weer op de rit te krijgen en dan gebeurt het alsnog. Ik ben zo ongelofelijk boos. Wil de pil uit het raam flikkeren, in brand steken, tot miljoenem stukjes stof verpulveren. Blijkbaar heeft het toch geen nut.
Qua emoties is het geloof ik of nog niet helemaal binnen gekomen of valt het gewoon mee. Deze keer immers niet misselijk geweest oid en dus geen besef van gehad tot het te laat was, noch rekening mee gehouden.
Ben het gewoon even zo ongelofelijk zat allemaal! En zit met mijn handen in het haar met wat ik dan kan doen om mezelf hiertegen te beschermen. Nog een paar maanden en dan zal de bv ook wel afgelopen zijn, dan kan ik naar een zwaardere pil, misschien is dat een optie? Eerder stoppen met bv weiger ik, hiervoor wil ik het mijn kind simpelweg niet ontzeggen. Toch maar verder hannessen met condooms vrees ik maar ik heb er zo weinig trek ik. Het zou niet nodig moeten zijn verdomme.
Gewoon kut dus. Het voelt of geen enkele keuze (meer) goed genoeg is.
Bedankt dat ik even mijn hart kan luchten, frustratie zit me zó hoog.
Maar nee hoor.
Vannacht begin de kramp en meteen wist ik hoe laat het was. Gelukkig was de pijn wat minder heftig want vroeger dan ik eerder meegemaakt hebt maar het was onmiskenbaar. De troep in de wc bevestigde mijn vermoeden.
Ben er kotsmisselijk van, neem je maatregelen omdat je gewoon niet door meer wil. Omdat je even stress-vrij wil zijn en het gemis en geveol van stilstaan neem je voor lief om jezelf maar weer op de rit te krijgen en dan gebeurt het alsnog. Ik ben zo ongelofelijk boos. Wil de pil uit het raam flikkeren, in brand steken, tot miljoenem stukjes stof verpulveren. Blijkbaar heeft het toch geen nut.
Qua emoties is het geloof ik of nog niet helemaal binnen gekomen of valt het gewoon mee. Deze keer immers niet misselijk geweest oid en dus geen besef van gehad tot het te laat was, noch rekening mee gehouden.
Ben het gewoon even zo ongelofelijk zat allemaal! En zit met mijn handen in het haar met wat ik dan kan doen om mezelf hiertegen te beschermen. Nog een paar maanden en dan zal de bv ook wel afgelopen zijn, dan kan ik naar een zwaardere pil, misschien is dat een optie? Eerder stoppen met bv weiger ik, hiervoor wil ik het mijn kind simpelweg niet ontzeggen. Toch maar verder hannessen met condooms vrees ik maar ik heb er zo weinig trek ik. Het zou niet nodig moeten zijn verdomme.
Gewoon kut dus. Het voelt of geen enkele keuze (meer) goed genoeg is.
Bedankt dat ik even mijn hart kan luchten, frustratie zit me zó hoog.
maandag 9 mei 2016 om 19:59
Wat naar
Vooral omdat het je zo overvalt
@lux: we starten met een icsi traject, na bijna 2 jaar proberen voor een tweede kindje. De eerste is er pas na drie jaar gekomen en vlak ervoor een miskraam. Heel bizar, want we zijn op icsi aangewezen. Half juni hebben we het startgesprek. De cyclus erop gaan we waarschijnlijk starten
Vooral omdat het je zo overvalt
@lux: we starten met een icsi traject, na bijna 2 jaar proberen voor een tweede kindje. De eerste is er pas na drie jaar gekomen en vlak ervoor een miskraam. Heel bizar, want we zijn op icsi aangewezen. Half juni hebben we het startgesprek. De cyclus erop gaan we waarschijnlijk starten
maandag 9 mei 2016 om 21:46
Ah ja dat was het, dan lopen we helemaal gelijk op straks Zima! Wij hebben ook de eerste eind juli. Overigens was het zaad dit keer goed genoeg voor IVF, dus bij ons gaan ze het bekijken op de dag zelf! Fijn nieuws voor ons
@Dormouse: ach meisje toch wat afschuwelijk. Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik snap dat je er helemaal doorheen zit nu. Hele dikke knuffel en veel sterkte bemoedigende woorden zijn er vrees ik niet in deze situatie. Is je man bij je? En heb je wel eens gedacht over een koperspiraal?
@Dormouse: ach meisje toch wat afschuwelijk. Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik snap dat je er helemaal doorheen zit nu. Hele dikke knuffel en veel sterkte bemoedigende woorden zijn er vrees ik niet in deze situatie. Is je man bij je? En heb je wel eens gedacht over een koperspiraal?
maandag 9 mei 2016 om 22:52
Bedankt voor de knuffels meiden, het luchtte echt al enorm op om het even te kunnen typen. Voelde me erna wel kalmer worden.
Mijn man heb ik gewoon naar zijn werk gestuurd, had ik vanmiddag eventjes spijt van maar gezien hij vrij weinig kan doen en me waarschijnlijk meer in de weg zou lopen (al bedoelt hij het nog zo lief) was het wel de beste oplossing. Had hij ook was afleiding. Kwam thuis met een dikke reep chocola en wat wijn, de lieverd.
Aan een koperspiraal heb ik ook gedacht maar ik vond het zo heftig in vergelijking met de pil oid. gezien de tijd dat hij meegaat. Niet echt rationeel maar de stap voelde iets te groot op dat moment denk ik, hoewel de pauze mijn eigen keuze was merkte ik dat ik mezelf best moest overhalen. Echter heeft dit er wel voor gezorgd dat ik de knoop heb doorgehakt. Pil weggedaan, condooms gekocht en volgende week naar de huisarts. Immers is een spiraal weg laten niet heel veel meer werk dan een pilstrip weggooien
Wat fijn voor jullie dat het van de zomer zover is! Misschien een rare vraag en excuus als het te persoonlijk is of ongepast, maar hoe voelt het om zo'n vaste datum te hebben? Ik vind het lastig te verwoorden zonder dat het misschien aanstootgevend klinkt, maar het is zo anders dan "op de gok" elke maand vrijen in de hoop dat dat ik het me eigenlijk wel afvraag. Brengt het rust na een lange heftige periode, of lucht het op, of is het zo totaal anders en een ander soort spanning?
Mijn man heb ik gewoon naar zijn werk gestuurd, had ik vanmiddag eventjes spijt van maar gezien hij vrij weinig kan doen en me waarschijnlijk meer in de weg zou lopen (al bedoelt hij het nog zo lief) was het wel de beste oplossing. Had hij ook was afleiding. Kwam thuis met een dikke reep chocola en wat wijn, de lieverd.
Aan een koperspiraal heb ik ook gedacht maar ik vond het zo heftig in vergelijking met de pil oid. gezien de tijd dat hij meegaat. Niet echt rationeel maar de stap voelde iets te groot op dat moment denk ik, hoewel de pauze mijn eigen keuze was merkte ik dat ik mezelf best moest overhalen. Echter heeft dit er wel voor gezorgd dat ik de knoop heb doorgehakt. Pil weggedaan, condooms gekocht en volgende week naar de huisarts. Immers is een spiraal weg laten niet heel veel meer werk dan een pilstrip weggooien
Wat fijn voor jullie dat het van de zomer zover is! Misschien een rare vraag en excuus als het te persoonlijk is of ongepast, maar hoe voelt het om zo'n vaste datum te hebben? Ik vind het lastig te verwoorden zonder dat het misschien aanstootgevend klinkt, maar het is zo anders dan "op de gok" elke maand vrijen in de hoop dat dat ik het me eigenlijk wel afvraag. Brengt het rust na een lange heftige periode, of lucht het op, of is het zo totaal anders en een ander soort spanning?
maandag 9 mei 2016 om 22:54
Spannend Lux! Ze gaan bij mijn man nog een soort proeftest doen en daarna besluiten ze of het ivf of icsi wordt. Of half/half.
Wat ik nu lastig vind: het idee dat ik misschien dit jaar nog zwanger kan worden. In mijn hoofd was dat al een soort afgesloten hoofdstuk en nu voelt het alsof het straks 'zo' geregeld is. Dat is natuurlijk helemaal niet zo, maar ik merk dat ik in mijn hoofd al het plaatje helemaal aan het invullen ben. Terwijl er natuurlijk ook een grote kans is dat het niet zo mag zijn en dan moet ik er toch opnieuw mee handelen.
Zie je er tegenop Lux of ben je blij dat het eindelijk kan?
Wat ik nu lastig vind: het idee dat ik misschien dit jaar nog zwanger kan worden. In mijn hoofd was dat al een soort afgesloten hoofdstuk en nu voelt het alsof het straks 'zo' geregeld is. Dat is natuurlijk helemaal niet zo, maar ik merk dat ik in mijn hoofd al het plaatje helemaal aan het invullen ben. Terwijl er natuurlijk ook een grote kans is dat het niet zo mag zijn en dan moet ik er toch opnieuw mee handelen.
Zie je er tegenop Lux of ben je blij dat het eindelijk kan?
maandag 9 mei 2016 om 23:00
Ik snap het helemaal dormouse. En ook waarom een spiraal heftiger 'voelt' dan de pil. Simpelweg omdat je daarbij zelf 'in control' bent. Dapper dat je de stap naar de huisarts zet.
Een vaste datum is iets heel geks. Ik reken bewust niks door. Geen leeftijdsverschil, helemaal niks. De kans is groot dat het ook dan niet lukt. Maar tegelijkertijd vind ik het ook fijn omdat ik in juli een echte kans heb, dan deze 'stel dat we weer zo'n lucky shot hebben' pogingen. Het geeft rust dat er na een roerige tijd zo'n datum is waarop je dus voor het echie gaat.
Een vaste datum is iets heel geks. Ik reken bewust niks door. Geen leeftijdsverschil, helemaal niks. De kans is groot dat het ook dan niet lukt. Maar tegelijkertijd vind ik het ook fijn omdat ik in juli een echte kans heb, dan deze 'stel dat we weer zo'n lucky shot hebben' pogingen. Het geeft rust dat er na een roerige tijd zo'n datum is waarop je dus voor het echie gaat.
woensdag 11 mei 2016 om 11:55
Hey Zima,
Bij mijn man hebben ze die proefopwerking inderdaad ook gedaan. De eerste keer was dat zeer zeer slecht (200.000 zaadjes) en nu was het boven de ICSI-grens (die is 1 miljoen zaadjes). De gyn zei dat het per keer gewoon verschilt, en dat ze daarom pas op de dag van de behandeling kijken wat ze gaan doen inderdaad
@Dormouse: hoe is het nu met je? Ik ben altijd echt heel tevreden geweest over mijn koperspiraal, al heb ik hem ook niet lang ingehad. Het was even vervelend toen ze hem plaatsten, maar eruit was echt binnen een minuut gepiept.
Een vaste datum voelt wel gek, haha. Ik weet nu al op welke dag ik over mááánden (hopelijk, maar ik blijf positief ) ga testen. Maar het geeft ergens ook wel rust. In mijn relatie en leven focus ik nu even op andere dingen dan kinderwens, mijn ogen gaan weer een beetje open nu: ohja, er zijn ook andere leuke dingen dan kinderen krijgen, da's waar ook en verder wisselen ongeduld en een lichte angst elkaar een beetje af. Aan de ene kant heb ik superveel hoop gekregen dat het nu dan eindelijk gaat lukken en wil ik dus zo snel mogelijk beginnen, aan de andere kant ben ik super bang dat het niet gaat lukken en dat ik wéér een klap krijg.
Maar ik sta er wel positief in. Waarom zou de behandeling níét slagen? Ik heb alles mee: leeftijd, geen problemen bij mij, geen overgewicht, niet roken, nauwelijks drinken, veel sporten. Ik kan denken: maar ook bij die vrouwen lukt het soms niet. Maar ik kan ook denken: nou maar bij heel veel van die vrouwen ook wel! Dus ik zie het eigenlijk wel zonnig in op dit moment, dat gevoel probeer ik vast te houden
Bij mijn man hebben ze die proefopwerking inderdaad ook gedaan. De eerste keer was dat zeer zeer slecht (200.000 zaadjes) en nu was het boven de ICSI-grens (die is 1 miljoen zaadjes). De gyn zei dat het per keer gewoon verschilt, en dat ze daarom pas op de dag van de behandeling kijken wat ze gaan doen inderdaad
@Dormouse: hoe is het nu met je? Ik ben altijd echt heel tevreden geweest over mijn koperspiraal, al heb ik hem ook niet lang ingehad. Het was even vervelend toen ze hem plaatsten, maar eruit was echt binnen een minuut gepiept.
Een vaste datum voelt wel gek, haha. Ik weet nu al op welke dag ik over mááánden (hopelijk, maar ik blijf positief ) ga testen. Maar het geeft ergens ook wel rust. In mijn relatie en leven focus ik nu even op andere dingen dan kinderwens, mijn ogen gaan weer een beetje open nu: ohja, er zijn ook andere leuke dingen dan kinderen krijgen, da's waar ook en verder wisselen ongeduld en een lichte angst elkaar een beetje af. Aan de ene kant heb ik superveel hoop gekregen dat het nu dan eindelijk gaat lukken en wil ik dus zo snel mogelijk beginnen, aan de andere kant ben ik super bang dat het niet gaat lukken en dat ik wéér een klap krijg.
Maar ik sta er wel positief in. Waarom zou de behandeling níét slagen? Ik heb alles mee: leeftijd, geen problemen bij mij, geen overgewicht, niet roken, nauwelijks drinken, veel sporten. Ik kan denken: maar ook bij die vrouwen lukt het soms niet. Maar ik kan ook denken: nou maar bij heel veel van die vrouwen ook wel! Dus ik zie het eigenlijk wel zonnig in op dit moment, dat gevoel probeer ik vast te houden
woensdag 11 mei 2016 om 21:59
Dankjulliewel voor jullie antwoord. Ik kan me goed indenken dat het rust geeft, dat er iets vaststaat en dat dat een "ja" of "nee" wordt tegenover al die keren misschien. Fijn dat het je ook meer opengesteld heeft voor andere fijne dingen om je heen lux. Ik vond dat soms echt heel moeilijk, al houd je jezelf nog zo voor je niet blind te staren op alleen zwangerschappen en kinderen is het nog best lastig het te voorkomen/tegen te gaan.
Hier gaat het eigenlijk wel okee. Heb er wel verdriet van maar veel minder heftig dat de vorige keren gezien het zo ontzettend vroeg was. Heb geen symptomen gehad of enig besef dus was me ook nog niet gaan hechten en had geen hoop of droom erbij zoals de vorige keren. Het is nu meer het "idee" dat steekt en verdrietig is als ik het vergelijk. Weet niet of het echt logisch klinkt maar het is een beetje lastig te verwoorden.
Het moeilijkste is naar de wc gaan, dat blijft toch confronterend. Maar een hele drukke dreumes in huis die in de kasten probeert te klimmen (en er werkelijk alles in verstopt) zorgt gelukkig voor een berg afleiding!
Fijn om te horen dat je ervaring met de koperspiraal prettig was lux. Ik kijk niet echt uit naar het plaatsen maar wel naar de zekerheid die het gaat geven. Het voelde best goed om de stap te (gaan) zetten/de knoop door te hakken. De pil was nu echt de allerlaatste keer, onbetrouwbaar onding
Hier gaat het eigenlijk wel okee. Heb er wel verdriet van maar veel minder heftig dat de vorige keren gezien het zo ontzettend vroeg was. Heb geen symptomen gehad of enig besef dus was me ook nog niet gaan hechten en had geen hoop of droom erbij zoals de vorige keren. Het is nu meer het "idee" dat steekt en verdrietig is als ik het vergelijk. Weet niet of het echt logisch klinkt maar het is een beetje lastig te verwoorden.
Het moeilijkste is naar de wc gaan, dat blijft toch confronterend. Maar een hele drukke dreumes in huis die in de kasten probeert te klimmen (en er werkelijk alles in verstopt) zorgt gelukkig voor een berg afleiding!
Fijn om te horen dat je ervaring met de koperspiraal prettig was lux. Ik kijk niet echt uit naar het plaatsen maar wel naar de zekerheid die het gaat geven. Het voelde best goed om de stap te (gaan) zetten/de knoop door te hakken. De pil was nu echt de allerlaatste keer, onbetrouwbaar onding
donderdag 1 september 2016 om 22:57
Lieve meiden die me hier van zoveel advies hebben voorzien en me zoveel harten onder de riem hebben gestoken.
Precies 4 maanden nadat ik dit topic opende begon ik aan de eerste IVF, grappig hè?
En vanmorgen ben ik erachter gekomen dat ik 4+1 zwanger ben! Het is nog ontzettend onwerkelijk maar na 2 dik positieve testen moet ik het wel geloven, het is echt! We zijn echt over the moon
Maar nog fijner vind ik dat we in die 4 maanden sinds ik dit topic opende elkaar een beetje terug hebben gevonden, en ik mezelf. Ik heb in die maanden zoveel beter leren dealen met mijn onvervulde kinderwens, dat ik de IVF eigenlijk heel kalm en met een goed gevoel in ging. Dat was zo fijn! En daar heeft dit topic me zeker bij geholpen
Nu liggen we met z'n drietjes in bed en kan ik niet bevatten hoeveel geluk ik heb gehad dat de eerste poging meteen raak was
Wilde het jullie even laten weten.
Precies 4 maanden nadat ik dit topic opende begon ik aan de eerste IVF, grappig hè?
En vanmorgen ben ik erachter gekomen dat ik 4+1 zwanger ben! Het is nog ontzettend onwerkelijk maar na 2 dik positieve testen moet ik het wel geloven, het is echt! We zijn echt over the moon
Maar nog fijner vind ik dat we in die 4 maanden sinds ik dit topic opende elkaar een beetje terug hebben gevonden, en ik mezelf. Ik heb in die maanden zoveel beter leren dealen met mijn onvervulde kinderwens, dat ik de IVF eigenlijk heel kalm en met een goed gevoel in ging. Dat was zo fijn! En daar heeft dit topic me zeker bij geholpen
Nu liggen we met z'n drietjes in bed en kan ik niet bevatten hoeveel geluk ik heb gehad dat de eerste poging meteen raak was
Wilde het jullie even laten weten.
donderdag 1 september 2016 om 23:02
Lux, wat super voor je!! Gefeliciteerd!
Het was hoe dan ook goed gekomen, of jullie nu met zn tweetjes of met zn drietjes zijn maar ik vind vooral fijn voor je dat het toch met zn drietjes is
(Ik had al in het IVF/ICSI topic lopen spieken van de week dus wist dat je bezig was met ICSI. Omdat we waarschijnlijk ook zo;n traject ingaan ... moet alleen nog wel ff over de meeschrijf drempel heen )
Het was hoe dan ook goed gekomen, of jullie nu met zn tweetjes of met zn drietjes zijn maar ik vind vooral fijn voor je dat het toch met zn drietjes is
(Ik had al in het IVF/ICSI topic lopen spieken van de week dus wist dat je bezig was met ICSI. Omdat we waarschijnlijk ook zo;n traject ingaan ... moet alleen nog wel ff over de meeschrijf drempel heen )
vrijdag 2 september 2016 om 10:25
Ook een hele dikke knuffel voor alle dames die ook een kinderwens hebben en waar het nog niet bij lukt.. Hopelijk hebben jullie binnenkort ook leuk nieuws!
