Psyche
alle pijlers
Uitblijvende zwangerschap
woensdag 23 maart 2016 om 12:59
Pfff ik vind het moeilijk om dit topic te openen. Ga het toch doen. Bij voorbaat excuus voor het lange verhaal.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
dinsdag 5 april 2016 om 18:40
Wat een mooi en herkenbaar topic! Wij weten inmiddels dat ons eerste kind een medisch wonder van 1 op de 1000 is. Als we de medische molen ingaan, zijn we ook op icsi aangewezen. Man en ik staan daar verschillend tegenover en weten nog niet of we dat traject ingaan. Ik kom hier graag af en toe meeschrijven. Het is een verdrietig feest der herkenning. Inclusief alle stomme opmerkingen van mensen
vrijdag 8 april 2016 om 07:42
Hoi Zima,
Wat moeilijk lijkt me dat, als je daar verschillend in staat. Ik ben er heel bang voor dat onze neuzen op een dag de andere kant op zouden staan.
@hier: ik begin geloof ik een beetje te wennen aan het ICSI-idee. Ik heb meer rust in deze diagnose, omdat het heel duidelijk nu is dat het niet spontaan lukt en ergens voelde ik me falen dat ik 'licht verminderde vruchtbaarheid' bij m'n man niet kom compenseren met mijn eigen heel goede vruchtbaarheid.
Ik vind het wel heel moeilijk dat ik nu met nieuwe vraagstukken zit.
Wat als een kind dat via een ICSI-behandeling zou komen gehandicapt is? Vraag ik me af. Ik zei altijd dat ik een zwangerschap zou laten afbreken, maar nu ik zoveel moeite moet doen voor een zwangerschap weet ik niet of ik dat wel zou kunnen.
Maar mijn man staat daar onveranderd in.
Wat als ik de ICSI heel zwaar vind en na 1 niet nog meer wil. Dan sluit ik de weg naar een genetisch eigen kind voor mijn man zomaar even af..
Hoe ga ik straks om met het miskramenpercentage van 25%?
Etc. Ik weet dat ik niet overal een antwoord op hoef te hebben maar de vragen die bij dit traject horen zijn zo anders dan die bij IUI hoorden, dat ik het gevoel heb dat ik weer opnieuw moet beginnen met me een mening vormen over het as traject.
Daarom misschien wel goed dat het pas in juli van start gaat.
Wat moeilijk lijkt me dat, als je daar verschillend in staat. Ik ben er heel bang voor dat onze neuzen op een dag de andere kant op zouden staan.
@hier: ik begin geloof ik een beetje te wennen aan het ICSI-idee. Ik heb meer rust in deze diagnose, omdat het heel duidelijk nu is dat het niet spontaan lukt en ergens voelde ik me falen dat ik 'licht verminderde vruchtbaarheid' bij m'n man niet kom compenseren met mijn eigen heel goede vruchtbaarheid.
Ik vind het wel heel moeilijk dat ik nu met nieuwe vraagstukken zit.
Wat als een kind dat via een ICSI-behandeling zou komen gehandicapt is? Vraag ik me af. Ik zei altijd dat ik een zwangerschap zou laten afbreken, maar nu ik zoveel moeite moet doen voor een zwangerschap weet ik niet of ik dat wel zou kunnen.
Maar mijn man staat daar onveranderd in.
Wat als ik de ICSI heel zwaar vind en na 1 niet nog meer wil. Dan sluit ik de weg naar een genetisch eigen kind voor mijn man zomaar even af..
Hoe ga ik straks om met het miskramenpercentage van 25%?
Etc. Ik weet dat ik niet overal een antwoord op hoef te hebben maar de vragen die bij dit traject horen zijn zo anders dan die bij IUI hoorden, dat ik het gevoel heb dat ik weer opnieuw moet beginnen met me een mening vormen over het as traject.
Daarom misschien wel goed dat het pas in juli van start gaat.
vrijdag 8 april 2016 om 08:31
Hoi Lux, even een knuffel.
Ik denk dat die vraagstukken zich vanzelf oplossen en dat je je daar nu nog geen zorgen over moet maken. Hoewel hier geen moeite met vruchtbaarheid wel een kindje verloren. Voor de volgende zwangerschap had ik gezegd: een gehandicapt kindje is welkom. Toch zitten ook hier weer nuances in. Ik heb bijvoorbeeld toch voor de combinatietest gekozen. Wat ik wil zeggen is dat er zoveel kan veranderen in je gevoel dat je daar nu nog zo weinig over kan zeggen. Ik was ook bij de tweede zwangerschap als de dood voor een miskraam. Trok ik het dat wel? Wat als het weer mis zou gaan? En het faal gevoel heb ik ook heel lang gehad. Ik voelde me gefaald als vrouw.
Meid het lijkt me allemaal ontzettend moeilijk en hoewel onze situaties niet te vergelijken zijn, denk ik dat bepaalde gevoelens wel hetzelfde zijn. Het is een worsteling en ik kan me heel goed voorstellen dat er een hoop onzekerheid en angst bij komt kijken. Ik gun je ontzettend graag een kindje en ik hoop dat die wens er mag komen. Ondanks alles wat ik heb meegemaakt ligt er hier nu een meisje in de box en ik hoop dat ook die wens voor jullie mag uitkomen.
Ik denk dat die vraagstukken zich vanzelf oplossen en dat je je daar nu nog geen zorgen over moet maken. Hoewel hier geen moeite met vruchtbaarheid wel een kindje verloren. Voor de volgende zwangerschap had ik gezegd: een gehandicapt kindje is welkom. Toch zitten ook hier weer nuances in. Ik heb bijvoorbeeld toch voor de combinatietest gekozen. Wat ik wil zeggen is dat er zoveel kan veranderen in je gevoel dat je daar nu nog zo weinig over kan zeggen. Ik was ook bij de tweede zwangerschap als de dood voor een miskraam. Trok ik het dat wel? Wat als het weer mis zou gaan? En het faal gevoel heb ik ook heel lang gehad. Ik voelde me gefaald als vrouw.
Meid het lijkt me allemaal ontzettend moeilijk en hoewel onze situaties niet te vergelijken zijn, denk ik dat bepaalde gevoelens wel hetzelfde zijn. Het is een worsteling en ik kan me heel goed voorstellen dat er een hoop onzekerheid en angst bij komt kijken. Ik gun je ontzettend graag een kindje en ik hoop dat die wens er mag komen. Ondanks alles wat ik heb meegemaakt ligt er hier nu een meisje in de box en ik hoop dat ook die wens voor jullie mag uitkomen.
vrijdag 8 april 2016 om 10:40
Ik herken die vragen maar al te goed lux. Wij hebben al een kind en dat maakt ook dat het lastiger is om een keus te maken. Juist omdat je al een gezond kindje hebt voelt het een beetje als het lot tarten. Ik heb vanmiddag een Belafspraak met de gyn over hoe nu verder. We willen in ieder geval het eerste deel van het informatie traject opstarten en daarna zien we verder. Maar de angst voor miskramen etc maakt ook dat ik niet onbevangen erin sta.
Bij mij geeft de diagnose ook lucht. Je weet dat je er niet iedere maand op hoeft te rekenen en dat scheelt verdriet
Bij mij geeft de diagnose ook lucht. Je weet dat je er niet iedere maand op hoeft te rekenen en dat scheelt verdriet
vrijdag 8 april 2016 om 12:25
Ahw Zima wij hebben ons vandaag ingeschreven bij het IVF-centrum. Spannend wel! We zijn iig geen kneuzen. Juist sterk om hier doorheen te gaan
@ol: weet ik ook hoor, maar merk gewoon dat m'n gedachten erover nu alweer anders worden en dan denk ik: straks onder de hormonen misschien al helemaal. Ik vind niet erover nadenken erg moeilijk en dankjewel fijn dat het bij jullie goedgekomen is
@ol: weet ik ook hoor, maar merk gewoon dat m'n gedachten erover nu alweer anders worden en dan denk ik: straks onder de hormonen misschien al helemaal. Ik vind niet erover nadenken erg moeilijk en dankjewel fijn dat het bij jullie goedgekomen is
vrijdag 8 april 2016 om 13:57
@ Lux, er bestaat ook zoiets als te veel willen weten. Je bent alweer ontzettend vooruit aan het denken in je post en je probeert het misschien naderende onheil alvast te bezweren door er nu alvast over na te denken. Het punt is: je weet pas wat je beslissing is als je situatie aan de hand is. Je zou namelijk niet de eerste zijn die 180 graden draait als zo'n situatie zich daadwerkelijk voordoet. Er theoretisch over nadenken is iets heel anders dan het in de praktijk ervaren.
Ik herken het wel hoor overigens, t is een heel menselijke neiging volgens mij
En tuurlijk kan je er over nadenken hoor! Ik hoop alleen dat je er geen stellige conclusies uit gaat trekken.
@ Zima, waarom voel je je een kneus?
(Ik kan wel zeggen dat dat niet zo is maar het voelt blijkbaar zo)
Ik herken het wel hoor overigens, t is een heel menselijke neiging volgens mij
En tuurlijk kan je er over nadenken hoor! Ik hoop alleen dat je er geen stellige conclusies uit gaat trekken.
@ Zima, waarom voel je je een kneus?
(Ik kan wel zeggen dat dat niet zo is maar het voelt blijkbaar zo)
vrijdag 8 april 2016 om 14:11
Weet ik wel hoor, Moringa.. Maar ja mijn brein denkt maar door. Heb op dit moment ook erg veel moeite om me aan mijn piekerhalfuurtje te houden Maar ik weet wel dat ik nu geen beslissingen over dingen die misschien nooit aan de hand zullen zijn moet nemen hoor. Maar het houdt me wel bezig.
Ik zou mijn hoofd wel eens een tijdje uit willen kunnen zetten Heb er deze week ook weer slecht van geslapen. Mijn psycholoog zegt dat ik niet te streng voor mezelf moet zijn omdat ik pas net de uitslag heb gehad, en dat ik piekeren moet leren kanaliseren, niet moet onderdrukken, want dat gaat niet helpen op de lange termijn.. Het zijn gewoon moeilijke weken
Ik zou mijn hoofd wel eens een tijdje uit willen kunnen zetten Heb er deze week ook weer slecht van geslapen. Mijn psycholoog zegt dat ik niet te streng voor mezelf moet zijn omdat ik pas net de uitslag heb gehad, en dat ik piekeren moet leren kanaliseren, niet moet onderdrukken, want dat gaat niet helpen op de lange termijn.. Het zijn gewoon moeilijke weken
vrijdag 8 april 2016 om 14:22
Ik herken heel veel van mijn eigen karakter in wat je schrijft lux.
Ik heb me ook ontzettend druk gemaakt om alles waar jij je zorgen om maakt voor we echt van start gingen. En nu de behandeling loopt, is het in de praktijk totaal anders. Ik neem het zoals het komt, ik maak me niet meer zo druk om wat er allemaal wel niet mis kan gaan en ben eigenlijk enorm rustig onder alles. Het is zoals het is, en percentages zeggen me niets meer. En heus, er zijn nog best wel eens paniekmomentjes, maar die zijn prima te handelen. Ik hoop echt dat je het allemaal een beetje van je af kunt zetten.
Ik heb me ook ontzettend druk gemaakt om alles waar jij je zorgen om maakt voor we echt van start gingen. En nu de behandeling loopt, is het in de praktijk totaal anders. Ik neem het zoals het komt, ik maak me niet meer zo druk om wat er allemaal wel niet mis kan gaan en ben eigenlijk enorm rustig onder alles. Het is zoals het is, en percentages zeggen me niets meer. En heus, er zijn nog best wel eens paniekmomentjes, maar die zijn prima te handelen. Ik hoop echt dat je het allemaal een beetje van je af kunt zetten.
vrijdag 8 april 2016 om 14:39
Dat brein van jou is echt overactief
Zeker niet te streng voor jezelf zijn hoor! Ik vroeg me af of je zelf door hebt hoezeer je vooruitdenkt. Maar dat heb je dus door
Ik ben zelf bijvoorbeeld een enorm goeie doemdenker. Er is iets wat me dwars zit en er rolt zo een heel worst case scenario uit. De wereld is nog net niet vergaan aan het eind. Tegenwoordig betrap ik mezelf meestal halverwege op die neiging en kan ik het weer naast me neerleggen.
Maar dat gereutel van je hoofd kan idd heel vermoeiend zijn!
Zeker niet te streng voor jezelf zijn hoor! Ik vroeg me af of je zelf door hebt hoezeer je vooruitdenkt. Maar dat heb je dus door
Ik ben zelf bijvoorbeeld een enorm goeie doemdenker. Er is iets wat me dwars zit en er rolt zo een heel worst case scenario uit. De wereld is nog net niet vergaan aan het eind. Tegenwoordig betrap ik mezelf meestal halverwege op die neiging en kan ik het weer naast me neerleggen.
Maar dat gereutel van je hoofd kan idd heel vermoeiend zijn!
vrijdag 8 april 2016 om 14:44
Herkenbaar moringa en duufje! Misschien ook goed dat het zo naar voren komt nu en ik kan leren ermee te dealen
Sociaal gaat het goed en tussen mij en man gaat het ook veel beter sinds ik hem dit topic heb laten lezen. Voel me weer als vanouds in zijn buurt. Nu de sex nog
Qua werk: ik vind mijn werk al best wel saai af en toe, en heb al van mezelf concentratieproblemen. Ik kan niet zeggen dat de combinatie ICSI-studie (en dus stoppen met werken in het vooruitzicht-piekeren nu heel goed is voor mijn productiviteit
Sociaal gaat het goed en tussen mij en man gaat het ook veel beter sinds ik hem dit topic heb laten lezen. Voel me weer als vanouds in zijn buurt. Nu de sex nog
Qua werk: ik vind mijn werk al best wel saai af en toe, en heb al van mezelf concentratieproblemen. Ik kan niet zeggen dat de combinatie ICSI-studie (en dus stoppen met werken in het vooruitzicht-piekeren nu heel goed is voor mijn productiviteit
vrijdag 8 april 2016 om 15:21
Even snel want ik moet de deur uit, maar dit vond ik onwijs goede boeken om te leren minder te piekeren, ik heb zelf de theorie gelezen, oefeningen e.d. gedaan maar in behandelsetting wellicht makkelijker:
https://www.bol.com/nl/p/ ... 007104382%26itm_role%3din
https://www.bol.com/nl/p/ ... e-angst/1001004006888367/
https://www.bol.com/nl/p/ ... 007104382%26itm_role%3din
https://www.bol.com/nl/p/ ... e-angst/1001004006888367/
vrijdag 8 april 2016 om 17:35
Dat is toch echt grote winst tav een paar weken geleden, dat je je weer fijn voelt me je man om je heen. Seks komt goed, echt. Voor seks heb je juist die basis intimiteit nodig als je al een tijdje bij elkaar bent. Seks hobbelt daar een beetje achteraan maar dat start vanzelf weer op.
Die dip is echt zo herkenbaar. Er is een tijdje dat je het probleem niet wil onderkennen en je alles maar zo'n beetje onder het tapijt schuift vanwege best wel pijnlijk en niet aan veranderingen in je relatie willen. Dan komt het er met een knal uit en vaak is dat het begin van weer een nieuwe periode. En eigenlijk is het heel fijn dat het voor de ICSI gebeurt, jullie hebben elkaar straks hard nodig om te op een lijn te komen over hoe je met alles omgaat. Zo beschouwd gaat het dus heel goed ondanks dat je natuurlijk verdrietig bent hierom
Wanneer hoor je of je aan die master mag beginnen?
Die dip is echt zo herkenbaar. Er is een tijdje dat je het probleem niet wil onderkennen en je alles maar zo'n beetje onder het tapijt schuift vanwege best wel pijnlijk en niet aan veranderingen in je relatie willen. Dan komt het er met een knal uit en vaak is dat het begin van weer een nieuwe periode. En eigenlijk is het heel fijn dat het voor de ICSI gebeurt, jullie hebben elkaar straks hard nodig om te op een lijn te komen over hoe je met alles omgaat. Zo beschouwd gaat het dus heel goed ondanks dat je natuurlijk verdrietig bent hierom
Wanneer hoor je of je aan die master mag beginnen?
zondag 10 april 2016 om 12:28
Heel herkenbaar allemaal Lux! Zoals je weet heb ik het hele topic doorgelezen 
.
Ik wil ook alles van tevoren weten haha, maar denk inderdaad dat dat niet kan. Daarom heb ik er ook veel moeite mee dat we niet echt weten waarom het bij ons niet lukt (ik heb een vermoeden maarja).
Een half uur per dag piekeren is moeilijk ja. Helemaal als je er veel over leest haha.
Gisteren voelde ik me wat hopeloos wat betreft onze kinderwens. Al bijna 2 jaar bezig en nog niks, waarom zou het de komende tijd dan wel zo zijn?! En wie zegt dat die behandelingen de oplossingen geeft? Ik lees verhalen waarbij echt van alles geprobeerd is maar niet een zwangerschap als resultaat heeft gegeven.
Wat mij dan altijd troost biedt, is dat er nog meer mogelijkheden zijn, zoals zaaddonor, eiceldonor en adoptie. Maar nu zat ik dus informatie te zoeken over adoptie (lijkt me ergens ook heel bijzonder) en de wachttijden zijn echt enorm, misschien wel 5 a 6 jaar!! Poeh, dan zie ik het even niet meer zo zitten hoor. Iets wat mij altijd gerust stelde was adoptie en ik wist wel dat het niet makkelijk zou zijn, maar zo lang wachten?!
Nou ja, dat maakt me dan een beetje angstig, maar moet zeggen dat ik ook wel zie dat er daarvoor nog heel veel andere kansen zijn en daar gaan we maar voor!
Is dat herkenbaar voor anderen? Ik ben dus iemand die vooruit denkt, ik weet ook dat er velen zijn die nog niet willen denken aan ' wat als het niet lukt?' en dat ook velen zullen zijn die alleen zouden kiezen voor een kindje van hen zelf.
. Ik wil ook alles van tevoren weten haha, maar denk inderdaad dat dat niet kan. Daarom heb ik er ook veel moeite mee dat we niet echt weten waarom het bij ons niet lukt (ik heb een vermoeden maarja).
Een half uur per dag piekeren is moeilijk ja
. Helemaal als je er veel over leest haha.Gisteren voelde ik me wat hopeloos wat betreft onze kinderwens. Al bijna 2 jaar bezig en nog niks, waarom zou het de komende tijd dan wel zo zijn?! En wie zegt dat die behandelingen de oplossingen geeft? Ik lees verhalen waarbij echt van alles geprobeerd is maar niet een zwangerschap als resultaat heeft gegeven.
Wat mij dan altijd troost biedt, is dat er nog meer mogelijkheden zijn, zoals zaaddonor, eiceldonor en adoptie. Maar nu zat ik dus informatie te zoeken over adoptie (lijkt me ergens ook heel bijzonder) en de wachttijden zijn echt enorm, misschien wel 5 a 6 jaar!! Poeh, dan zie ik het even niet meer zo zitten hoor. Iets wat mij altijd gerust stelde was adoptie en ik wist wel dat het niet makkelijk zou zijn, maar zo lang wachten?!
Nou ja, dat maakt me dan een beetje angstig, maar moet zeggen dat ik ook wel zie dat er daarvoor nog heel veel andere kansen zijn en daar gaan we maar voor!
Is dat herkenbaar voor anderen? Ik ben dus iemand die vooruit denkt, ik weet ook dat er velen zijn die nog niet willen denken aan ' wat als het niet lukt?' en dat ook velen zullen zijn die alleen zouden kiezen voor een kindje van hen zelf.
donderdag 14 april 2016 om 20:27
Ik herken het op een andere manier. We hebben het geluk dat we spontaan een kindje mochten krijgen. Die zwangerschap kwam er ook pas na 3 jaar. Nu we voor een medisch traject staan is er altijd het leeftijdsverschil dat oppopt. De meeste leeftijdsgenootjes hebben al 1 of 2 broertjes of zusjes. Ik krijg die vraag dus regelmatig van kind zelf of de omgeving die het tijd vindt voor een tweede. Ik vraag me soms ook af hoe kang je doorgaat met proberen. Een deel van je leven en plannen staat toch on hold. Ook ik pieker regelmatig over scenario's dat we met zijn drietjes blijven, gruwel van wachtlijsten van behandeling tot adoptie. Ik ben een doorzetter en bereikte wat ik wilde altijd met hard werken. Het is best een bunner dat dat met hetgeen je het liefste wil simpelweg niet kan.
donderdag 14 april 2016 om 21:26
Tuurlijk is het herkenbaar Boulu. Alleen met wanhopen kom je nergens en heb je alleen jezelf. Ik was tijdens mijn eerste ICSI poging er heel erg bezig. Dit komt natuurlijk voort uit het intense verlangen naar een kind. Google was mijn beste vriend en tevens mijn vijand. Voor poging 2 hoop ik meer de Duufje tactiek toe te passen, me er minder druk over te maken en het te nemen zoals het komt. Ik kan er slechts in beperkte mate invloed op uitoefenen...
Bedankt voor de boekentip Avocado: misschien heb ik er ook iets aan.
Lux: fijn om te horen dat het tussen jou en je man ook weer wat beter gaat. Ik ben er van overtuigd dat infertiliteit koppels uit elkaar kan drijven of juist dichter bij elkaar kan brengen. Man en ik hebben ook heel veel met elkaar moeten praten, huilen en ik kan eerlijk zeggen dat we nu in een goede modus zitten en een plan de campagne hebben!
Bedankt voor de boekentip Avocado: misschien heb ik er ook iets aan.
Lux: fijn om te horen dat het tussen jou en je man ook weer wat beter gaat. Ik ben er van overtuigd dat infertiliteit koppels uit elkaar kan drijven of juist dichter bij elkaar kan brengen. Man en ik hebben ook heel veel met elkaar moeten praten, huilen en ik kan eerlijk zeggen dat we nu in een goede modus zitten en een plan de campagne hebben!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 14 april 2016 om 21:51
Google... Fijn dat jullie een modus hebben gevonden Baggal en samen handvatten vinden. Ik denk ook dat onvruchtbaarheid een zware wissel op je relatie trekt. Ik begrijp dat je al een eerste icsi poging hebt gehad. Mijn grote angst is dat de hormonen dan met me aan de haal gaan. Hoe heb je dat ervaren?
donderdag 14 april 2016 om 21:58
quote:Zima schreef op 14 april 2016 @ 21:51:
Mijn grote angst is dat de hormonen dan met me aan de haal gaan. Hoe heb je dat ervaren?
Volgens mijn man was ik tijdens de ICSI poging niet de meest sympathieke persoon... Ik was op dat moment ontzettend druk met mijn werk en dat was eigenlijk een zegen. Thuis was ik vaak vrij emotioneel en niet meer stabiel en pragmatisch. Ik weet niet in hoeverre dit ook verband heeft gehouden met het feit dat mijn man's dochter gedurende onze behandeling zelf aankondigde zwanger te zijn, mijn zorgen om mijn man's op stapel staande biopsie en mijn vader bovendien op de IC lag. Met andere woorden: alles kwam tegelijkertijd en de medicatie maakte het er niet beter op.
Aan de andere kant: toen het eenmaal tijd was voor de punctie had ik ook zoiets van: het was eigenlijk maar drie weken waarin ik geleefd werd: ik kan dit nog een keer mocht het niet lukken. Bij een volgende behandeling weet ik ook wat er van me verwacht word en hoop ik er minder intens mee bezig te zijn.
Mijn grote angst is dat de hormonen dan met me aan de haal gaan. Hoe heb je dat ervaren?
Volgens mijn man was ik tijdens de ICSI poging niet de meest sympathieke persoon... Ik was op dat moment ontzettend druk met mijn werk en dat was eigenlijk een zegen. Thuis was ik vaak vrij emotioneel en niet meer stabiel en pragmatisch. Ik weet niet in hoeverre dit ook verband heeft gehouden met het feit dat mijn man's dochter gedurende onze behandeling zelf aankondigde zwanger te zijn, mijn zorgen om mijn man's op stapel staande biopsie en mijn vader bovendien op de IC lag. Met andere woorden: alles kwam tegelijkertijd en de medicatie maakte het er niet beter op.
Aan de andere kant: toen het eenmaal tijd was voor de punctie had ik ook zoiets van: het was eigenlijk maar drie weken waarin ik geleefd werd: ik kan dit nog een keer mocht het niet lukken. Bij een volgende behandeling weet ik ook wat er van me verwacht word en hoop ik er minder intens mee bezig te zijn.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
dinsdag 19 april 2016 om 08:47
Hee meiden, had even bewust een beetje afstand van dit psychetopic genomen omdat ik eigenlijk niet zoveel over zwangerschap heb nagedacht de afgelopen tijd, wilde het niet weer oprakelen. Ik zit nog steeds in een goede modus en ga dus gewoon reageren op de rest
@boulutje: ja herkenbaar. Toen mijn man's zaad zo slecht nog niet leek was ik meer in paniek over 'waarom lukt het nou niet', dan nu. Nu weet ik waarom het niet lukt en ergens stelt dat me gerust. Wellicht zal ik weer in paniek zijn als ik een eerste ICSI heb gehad en die niet gelukt is, maar ik probeer daar nu eigenlijk even niet mee bezig te zijn en dat lukt aardig
Hoe is het nu met jou?
@moringa: het gaat sowieso een heel stuk beter. Ik heb weer wat meer energie en geloof dat deze 'pauze' even heel goed voor me is. Ik weet dat ik niet zwanger kan worden nu, en dat geeft zoveel rust. Ik kan opeens ook veel beter tegen de verhalen van anderen over zwangerschappen en ik heb geen moeite meer met ongesteld worden, heb echt even rust gekregen nu en geniet daar eigenlijk wel van. Ben lekker bezig met mijn huis en tuin en reis en we hebben misschien geen zwangerschap maar wel een 3de kind hier in huis inmiddels, maar dan een hele harige want we hebben een nieuwe poes geadopteerd. Had ik dat al verteld? Dat is ook leuk en helpt me wel qua afleiding.
Heb eigenlijk voor het eerst in tijden dat ik denk: ohja, het leven is eigenlijk best leuk zonder kinderen en kinderwens, dus daar geniet ik erg van ook al doe ik niet zoveel bijzonders. Geeft me ook een soort 'het komt wel goed'-gevoel. Het zal wel fluctueren en met de ICSI's straks allemaal wat heftiger worden.
@baggal: jeetje zeg, dat lijkt me idd moeilijk, dat je man's dochter zwanger is als jij ICSI moet ondergaan is dat kindje er al? Hebben jij en je man een groot leeftijdsverschil? Vandaag mag je praten over poging 2 toch? Succes!
@zima: mijn broertje en ik schelen 12 jaar in leeftijd (halfbroertje) en zijn echt 2 handen op 1 buik en heel blij met elkaar. Ik heb ook nog een zusje van mijn leeftijd en de band is met beiden even sterk. Met een veel jonger kind is het anders, maar niet minder leuk hoor. Snap dat je het graag anders had gezien en dat de vragen (sowieso irritante vragen) uit de omgeving lastig zijn, maar maak je niet te druk om het leeftijdsverschil wil ik maar zeggen.
Hier dus niet veel bijzonders. Hoor over 2 maanden van m'n master en over over 3 maanden ongeveer begin ik al met de eerste ICSI. Vind het prima zo, zit even goed in m'n hoofd
@boulutje: ja herkenbaar. Toen mijn man's zaad zo slecht nog niet leek was ik meer in paniek over 'waarom lukt het nou niet', dan nu. Nu weet ik waarom het niet lukt en ergens stelt dat me gerust. Wellicht zal ik weer in paniek zijn als ik een eerste ICSI heb gehad en die niet gelukt is, maar ik probeer daar nu eigenlijk even niet mee bezig te zijn en dat lukt aardig
Hoe is het nu met jou?
@moringa: het gaat sowieso een heel stuk beter. Ik heb weer wat meer energie en geloof dat deze 'pauze' even heel goed voor me is. Ik weet dat ik niet zwanger kan worden nu, en dat geeft zoveel rust. Ik kan opeens ook veel beter tegen de verhalen van anderen over zwangerschappen en ik heb geen moeite meer met ongesteld worden, heb echt even rust gekregen nu en geniet daar eigenlijk wel van. Ben lekker bezig met mijn huis en tuin en reis en we hebben misschien geen zwangerschap maar wel een 3de kind hier in huis inmiddels, maar dan een hele harige want we hebben een nieuwe poes geadopteerd. Had ik dat al verteld? Dat is ook leuk en helpt me wel qua afleiding.
Heb eigenlijk voor het eerst in tijden dat ik denk: ohja, het leven is eigenlijk best leuk zonder kinderen en kinderwens, dus daar geniet ik erg van ook al doe ik niet zoveel bijzonders. Geeft me ook een soort 'het komt wel goed'-gevoel. Het zal wel fluctueren en met de ICSI's straks allemaal wat heftiger worden.
@baggal: jeetje zeg, dat lijkt me idd moeilijk, dat je man's dochter zwanger is als jij ICSI moet ondergaan is dat kindje er al? Hebben jij en je man een groot leeftijdsverschil? Vandaag mag je praten over poging 2 toch? Succes!
@zima: mijn broertje en ik schelen 12 jaar in leeftijd (halfbroertje) en zijn echt 2 handen op 1 buik en heel blij met elkaar. Ik heb ook nog een zusje van mijn leeftijd en de band is met beiden even sterk. Met een veel jonger kind is het anders, maar niet minder leuk hoor. Snap dat je het graag anders had gezien en dat de vragen (sowieso irritante vragen) uit de omgeving lastig zijn, maar maak je niet te druk om het leeftijdsverschil wil ik maar zeggen.
Hier dus niet veel bijzonders. Hoor over 2 maanden van m'n master en over over 3 maanden ongeveer begin ik al met de eerste ICSI. Vind het prima zo, zit even goed in m'n hoofd
dinsdag 19 april 2016 om 11:46
Heel goed, dat er niet zoveel bijzonders is
Gek he, wat een beetje meer zekerheid met je kan doen. Wachten op eventueel slecht nieuws lijkt altijd erger te zijn dan de zekerheid als er slecht nieuws is.
Even pauze is zeker een goed idee. Anders hol je maar door op het pad zonder te bedenken of je wel de goede richting op gaat. Het klinkt heel stoer "we gaan nu iets doen!" maar vaak is het alleen maar afleiding van een pijnlijk gevoel (niet alleen met kinderwens trouwens, ook in algemeen). Even stilstaan en verdragen dat het niet gaat zoals je wil is een veel lastigere optie. Maar ben er wel van overtuigd dat dat je veel meer rust en acceptatie brengt.
Gefeliciteerd met je kattenkind!
(Kattenvrouwtje worden is ook altijd nog een optie )
Gek he, wat een beetje meer zekerheid met je kan doen. Wachten op eventueel slecht nieuws lijkt altijd erger te zijn dan de zekerheid als er slecht nieuws is.
Even pauze is zeker een goed idee. Anders hol je maar door op het pad zonder te bedenken of je wel de goede richting op gaat. Het klinkt heel stoer "we gaan nu iets doen!" maar vaak is het alleen maar afleiding van een pijnlijk gevoel (niet alleen met kinderwens trouwens, ook in algemeen). Even stilstaan en verdragen dat het niet gaat zoals je wil is een veel lastigere optie. Maar ben er wel van overtuigd dat dat je veel meer rust en acceptatie brengt.
Gefeliciteerd met je kattenkind!
(Kattenvrouwtje worden is ook altijd nog een optie )
dinsdag 19 april 2016 om 12:29
Lieve Lux,
Ik sluit me volledig aan bij wat Moringa hier schrijft. Soms is even afstand nemen goed. Geldt ook voor mij. Als ik straks in ronde 2 zit, neem ik wellicht ook even wat meer afstand van het forum omdat ik er niet te veel mee bezig wil zijn. Of het lukt is een tweede...want ik bemerk ook dat ik het fijn vind om het van me af te schrijven. We zien wel, eerst het gesprek straks om 2 uur bij de kliniek. Ik ben benieuwd. Heb er ook zin in op de een of andere manier.
Ik herken veel in wat je schrijft met betrekking tot het tot rust komen. Je weet gewoon nu zeker dat de kans dat het op de natuurlijke weg lukt vrijwel nihil is en dat je daar met de best wil van de wereld gewoon niet tegenop kan seksen. Ik heb mijn ovulatie testen destijds nog wel gebruikt onder het mom: je kunt het nooit weten, maar mocht van mijzelf echt niet teleurgesteld zijn als het weer niet gelukt was.
Tja, zijn dochter is nu 16 of 17 weken zwanger: geluksnummer van 1e ronde raak. Laat ik voorop stellen dat haar zwangerschap in principe los staat van mijn wens om ook moeder te willen worden. Wanneer vriendinnen zwanger zijn ben en blijf ik oprecht blij voor ze en ik hoop dat ik dit ook altijd kan blijven doen. Immers, het leven draait om meer dan alleen zwanger zijn en ik heb de overtuiging dat de kans dat het bij ons uiteindelijk lukt, al dan niet met een donor, groter is dan de kans dat ik altijd kinderloos zal blijven. En...ook al zou dat zo zijn dan nog moet ik verder en heeft het geen zin om altijd naar anderen te kijken en onderhuidse gevoelens van jaloezie te hebben.
Mijn man en ik hebben inderdaad een groot leeftijdsverschil (denk aan Celine Dion/Rene Angelil situatie!). Bij zijn dochter was het wel even rauw, omdat het de dochter van mijn man is en ik gevoelsmatig buiten die familie sta. Zo zal ik bijvoorbeeld zeker niet gezien worden als stief-oma van het kindje. En waar ik voorts mee gezeten heb was haar boze reactie toen haar vader haar de dag daarna mededeelde dat wij in een ICSI traject zaten en het gebrek aan interesse naar mij toe gedurende de eerste poging: nooit een smsje, mailtje of belletje. Maar goed, ik heb het inmiddels achter mij gelaten want ik kan het niet afdwingen. Als zij straks bevallen is ga ik daar met mijn man, ongeacht het resultaat van ICSI 2 ook gewoon heen met een grote bos bloemen en cadeautjes. Ik zal mij niet laten kennen...
Wat leuk trouwens dat jullie een kat hebben geadopteerd: lief! Ook ik hou van katten, maar vind dat ik er net iets te vaak van huis voor ben. En verder heb je straks je vakantie om naar uit te kijken..! En dan komt de eerste ICSI poging vanzelf wel om de hoek kijken. Tot die tijd lekker genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft!
Ik sluit me volledig aan bij wat Moringa hier schrijft. Soms is even afstand nemen goed. Geldt ook voor mij. Als ik straks in ronde 2 zit, neem ik wellicht ook even wat meer afstand van het forum omdat ik er niet te veel mee bezig wil zijn. Of het lukt is een tweede...want ik bemerk ook dat ik het fijn vind om het van me af te schrijven. We zien wel, eerst het gesprek straks om 2 uur bij de kliniek. Ik ben benieuwd. Heb er ook zin in op de een of andere manier.
Ik herken veel in wat je schrijft met betrekking tot het tot rust komen. Je weet gewoon nu zeker dat de kans dat het op de natuurlijke weg lukt vrijwel nihil is en dat je daar met de best wil van de wereld gewoon niet tegenop kan seksen. Ik heb mijn ovulatie testen destijds nog wel gebruikt onder het mom: je kunt het nooit weten, maar mocht van mijzelf echt niet teleurgesteld zijn als het weer niet gelukt was.
Tja, zijn dochter is nu 16 of 17 weken zwanger: geluksnummer van 1e ronde raak. Laat ik voorop stellen dat haar zwangerschap in principe los staat van mijn wens om ook moeder te willen worden. Wanneer vriendinnen zwanger zijn ben en blijf ik oprecht blij voor ze en ik hoop dat ik dit ook altijd kan blijven doen. Immers, het leven draait om meer dan alleen zwanger zijn en ik heb de overtuiging dat de kans dat het bij ons uiteindelijk lukt, al dan niet met een donor, groter is dan de kans dat ik altijd kinderloos zal blijven. En...ook al zou dat zo zijn dan nog moet ik verder en heeft het geen zin om altijd naar anderen te kijken en onderhuidse gevoelens van jaloezie te hebben.
Mijn man en ik hebben inderdaad een groot leeftijdsverschil (denk aan Celine Dion/Rene Angelil situatie!). Bij zijn dochter was het wel even rauw, omdat het de dochter van mijn man is en ik gevoelsmatig buiten die familie sta. Zo zal ik bijvoorbeeld zeker niet gezien worden als stief-oma van het kindje. En waar ik voorts mee gezeten heb was haar boze reactie toen haar vader haar de dag daarna mededeelde dat wij in een ICSI traject zaten en het gebrek aan interesse naar mij toe gedurende de eerste poging: nooit een smsje, mailtje of belletje. Maar goed, ik heb het inmiddels achter mij gelaten want ik kan het niet afdwingen. Als zij straks bevallen is ga ik daar met mijn man, ongeacht het resultaat van ICSI 2 ook gewoon heen met een grote bos bloemen en cadeautjes. Ik zal mij niet laten kennen...
Wat leuk trouwens dat jullie een kat hebben geadopteerd: lief! Ook ik hou van katten, maar vind dat ik er net iets te vaak van huis voor ben. En verder heb je straks je vakantie om naar uit te kijken..! En dan komt de eerste ICSI poging vanzelf wel om de hoek kijken. Tot die tijd lekker genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
