Psyche
alle pijlers
Uitblijvende zwangerschap
woensdag 23 maart 2016 om 12:59
Pfff ik vind het moeilijk om dit topic te openen. Ga het toch doen. Bij voorbaat excuus voor het lange verhaal.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
woensdag 2 november 2016 om 21:07
Dan heb je 't lange protocol. Je start ergens rond dag 21 van je cyclus met spuiten, of niet?
En ja wil weten wat het is. Ik zie zelf man al lopen met z'n 1.90m met een klein menneke ernaast hobbelend op z'n korte beentjes. Of samen lego'en. Mijn mannen
Met een dochter zou ik net zo blij zijn hoor. Voor de zwangerschap had ik zelfs juist een beeld van een meisje. Maar zodra ik zwanger was veranderde dat.
Daarom verwacht ik een knul ben er niet meer zo nieuwsgierig meer naar nu de zwangerschap vordert. Ben al heel benieuwd naar het stemmetje en gezichtje inmiddels
En ja wil weten wat het is. Ik zie zelf man al lopen met z'n 1.90m met een klein menneke ernaast hobbelend op z'n korte beentjes. Of samen lego'en. Mijn mannen
Met een dochter zou ik net zo blij zijn hoor. Voor de zwangerschap had ik zelfs juist een beeld van een meisje. Maar zodra ik zwanger was veranderde dat.
Daarom verwacht ik een knul ben er niet meer zo nieuwsgierig meer naar nu de zwangerschap vordert. Ben al heel benieuwd naar het stemmetje en gezichtje inmiddels
donderdag 3 november 2016 om 15:48
Ik maak me op voor Icsi-poging nummer 2... Over 2 weken verwacht ik mijn menstruatie en begin ik weer met prikken. De cryo is niet goed ontdooid, dus er is geen terugplaatsing geweest. Dat was even een enorme klap, maar ook een opluchting omdat ik nu de wachtweken niet had. Als dit niet goed gaat, geloof ik ook dat het embryootje geen optimale kansen had om in te nestelen en heb ik 2 weken lang ook Geen restricties gehad en op een stedentrip bijvoorbeeld wél dat glaasje wijn gedronken.
Ik merk wel dat ik de hoop begin te verliezen en niet goed weet of ik na mijn tweede poging door wil gaan. Ik vind alles een gedoe, baal ervan (een goede cryo gewoon weggeflikkerd omdat je je kansen onder de 38 niet met 2 cryo's mag vegroten) ben boos en zie er tegenop. De onderzoeken, de wekelijkse bezoeken aan de accupunturist omdat dat statistisch je kansen vergroot, het gezond eten, de echo's, het prikken en het niks kunnen plannen. Terwijl feitelijk alleen de punctie klote was. Ook vind ik het lastig hoop te houden op een tweede kindje. Misschien is het gewoon niet meant to be. Dat brengt tegelijkertijd met zich mee dat ik me heel schuldig voel, omdat ik denk dat ik er ook voor open moet staan dat het lukt, omdat ik denk dat dat mijn kansen verklein met dit doemdenken. Vicieuze cirkel dus.
Het is waarschijnlijk niet de post waar je op wacht Moringa. Aik wil je echt wel meegeven dat livhamelijk alles goed te doen was. Daarom vind ik het ook zo goed dat Lux dit topic heeft geopend bij psyche, want dat vind ik zelfs het zwaarste gedeelte.
Zo. Tot zover mijn klaagzang. En dan nu een oprecht blije groet aan Lux. Fijn dat je zwangerschap goed verloopt, op naar een goede 20 weken echo!
Ik merk wel dat ik de hoop begin te verliezen en niet goed weet of ik na mijn tweede poging door wil gaan. Ik vind alles een gedoe, baal ervan (een goede cryo gewoon weggeflikkerd omdat je je kansen onder de 38 niet met 2 cryo's mag vegroten) ben boos en zie er tegenop. De onderzoeken, de wekelijkse bezoeken aan de accupunturist omdat dat statistisch je kansen vergroot, het gezond eten, de echo's, het prikken en het niks kunnen plannen. Terwijl feitelijk alleen de punctie klote was. Ook vind ik het lastig hoop te houden op een tweede kindje. Misschien is het gewoon niet meant to be. Dat brengt tegelijkertijd met zich mee dat ik me heel schuldig voel, omdat ik denk dat ik er ook voor open moet staan dat het lukt, omdat ik denk dat dat mijn kansen verklein met dit doemdenken. Vicieuze cirkel dus.
Het is waarschijnlijk niet de post waar je op wacht Moringa. Aik wil je echt wel meegeven dat livhamelijk alles goed te doen was. Daarom vind ik het ook zo goed dat Lux dit topic heeft geopend bij psyche, want dat vind ik zelfs het zwaarste gedeelte.
Zo. Tot zover mijn klaagzang. En dan nu een oprecht blije groet aan Lux. Fijn dat je zwangerschap goed verloopt, op naar een goede 20 weken echo!
donderdag 3 november 2016 om 22:00
Heel veel succes Zima! Als jij en Moringa het fijn vinden kunnen jullie altijd met het "zwanger worden via IVF / ICSI (deel 2) topic meeschrijven. Ik schrijf daar nog heel veel (want tot op heden ondanks 2 keer een positieve test nog niet blijvend zwanger) en merk dat ik het fijn vind om met meiden te kletsen die in dezelfde situatie verkeren te kletsen over onze ervaringen. Wees welkom mocht je de behoefte voelen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 4 november 2016 om 10:03
@Zima: ach wat balen dat je cryo niet goed ontdooid was. Wat lijkt dat me frustrerend. En dan die andere ook nog zomaar weg, dat zou toch eigenlijk niet moeten kunnen. Hier hebben ze de drie cryo's alledrie in een eigen rietje gedaan, dus als het goed is zou er geen verloren moeten gaan. Hopelijk brengt ICSI2 jullie meer geluk! Ik denk dat je heel erg gelijk hebt dat het vooral psychisch heel zwaar is, dat vond ik ook echt. En zeker als het dan niet in een keer raak is kan ik me voorstellen dat je helemaal gek wordt ervan. Maar blijf hoop houden, de meeste vrouwen zijn na 3 pogingen zwanger en laten we er gewoon vanuit gaan dat jij daar ook bij hoort!
vrijdag 4 november 2016 om 11:07
In mei! Gaat goed. Combinatietest was goed, gezond kindje voor zover ze zijn orgaantjes nu kon beoordelen, keurig 3 vaatjes in de navelstreng, blaas leek intact, maagje en levertje ook, mooi middenrif, hartje met 2 kamertjes en 2 boezempjes, 2 mooie gelijke hersenhelften met intact tussenschot in het hoofdje en nasal triangle was goed aangelegd (dus waarschijnlijk geen hazenlipje ). Sterk hartje en hij was lekker aan het springen in de buik, haha.
Buik groeit ook flink, broeken gaan al bijna niet meer dicht Mijn baarmoeder ligt nogal aan de oppervlakte en naar voren gekanteld, daar ligt het aan. Het wordt nu dus ook echt zichtbaar. Met 11.5 weken kreeg ik al voor het eerst de vraag of ik zwanger was hopen maar dat ik niet al te huge word
Buik groeit ook flink, broeken gaan al bijna niet meer dicht Mijn baarmoeder ligt nogal aan de oppervlakte en naar voren gekanteld, daar ligt het aan. Het wordt nu dus ook echt zichtbaar. Met 11.5 weken kreeg ik al voor het eerst de vraag of ik zwanger was hopen maar dat ik niet al te huge word
vrijdag 4 november 2016 om 15:54
Zima, wat vervelend dat het je zo zwaar valt. Het lijkt me ook heel lastig om de hele tijd tussen hoop en wanhoop te bivakkeren. Ik kan me voorstellen dat het ook lastig voor je is omdat je al een kind hebt. Voor mij is een kind hebben nog iets heel abstracts, iets wat ik weliswaar wil maar niet weet wat me te wachten staat. En soms zit je er gewoon even helemaal doorheen en dat is klote. Tussen dat we het startsein voor IVF en het moment dat wij er aan beginnen zit bijna anderhalf jaar. Destijds trokken we het gewoon echt niet en had ik soortgelijke gevoelens al jij nu. Toen ook bewust gekozen om alles even stil te zetten om in rustiger vaarwater te komen want die emoties kunnen je behoorlijk opvreten. En hopelijk meer geluk voor jullie bij poging2!
Vind het fijn om te horen dat het jou lichamelijk meeviel. Ik probeer het per stap te zien, zo los mogelijk van het einddoel. Dus eerst die prikken maar eens doen. Dan de punctie en dan de terugplaatsing. Ik weet niet of het lukt maar kan het allicht proberen.
Overigens ben ik niet van plan om mezelf enorm veel restricties op te leggen tijdens het prikken. Niet dat ik me nou lam ga zuipen maar af en toe een glas wijn bij mijn eten vind ik best ok eigenlijk.
Baggal, dank voor het aanbod, lief van je! Ik heb al wel eens meegelezen bij jullie maar schrijf (nog) niet omdat ik er ook niet te veel mee bezig wil zijn op dit moment. Maar wie weet verandert dat binnenkort
Lux, in mei schommel je door de straten haha
Vind het fijn om te horen dat het jou lichamelijk meeviel. Ik probeer het per stap te zien, zo los mogelijk van het einddoel. Dus eerst die prikken maar eens doen. Dan de punctie en dan de terugplaatsing. Ik weet niet of het lukt maar kan het allicht proberen.
Overigens ben ik niet van plan om mezelf enorm veel restricties op te leggen tijdens het prikken. Niet dat ik me nou lam ga zuipen maar af en toe een glas wijn bij mijn eten vind ik best ok eigenlijk.
Baggal, dank voor het aanbod, lief van je! Ik heb al wel eens meegelezen bij jullie maar schrijf (nog) niet omdat ik er ook niet te veel mee bezig wil zijn op dit moment. Maar wie weet verandert dat binnenkort
Lux, in mei schommel je door de straten haha
woensdag 21 december 2016 om 19:58
Hee Moringa! Hoe is het nu met jou?
Ik wilde even een update geven: hier een goede 20-wekenecho gehad. Kleine man (ja 't is een zoontje!) ziet er helemaal normaal uit en is alleen wat groot (meet qua hoofdje, buikje en beentje rond 21 weken terwijl ik 20 weken ben). Dus moet in de gaten gehouden worden of ik geen zwangerschapsdiabetes heb, maar wss gewoon genoeg te eten daarbinnen
We zijn iig heel blij dat het zo goed met hem gaat en voelt echt als een last van mijn schouders dat ook deze echo goed was. Op naar de bevalling nu maar... precies op de helft vandaag, gek idee.
Lichamelijk gaat ook alles goed. Veel bekkenklachten, dat is minder. En sneller moe. Maar met een beetje pas op de plaats gaat het prima
Ik wilde even een update geven: hier een goede 20-wekenecho gehad. Kleine man (ja 't is een zoontje!) ziet er helemaal normaal uit en is alleen wat groot (meet qua hoofdje, buikje en beentje rond 21 weken terwijl ik 20 weken ben). Dus moet in de gaten gehouden worden of ik geen zwangerschapsdiabetes heb, maar wss gewoon genoeg te eten daarbinnen
We zijn iig heel blij dat het zo goed met hem gaat en voelt echt als een last van mijn schouders dat ook deze echo goed was. Op naar de bevalling nu maar... precies op de helft vandaag, gek idee.
Lichamelijk gaat ook alles goed. Veel bekkenklachten, dat is minder. En sneller moe. Maar met een beetje pas op de plaats gaat het prima
donderdag 22 december 2016 om 00:05
Hoi Lux, leuk dat je het vraagt! ICSI 1 is achter de rug en met resultaat: ik ben (pril) zwanger, vandaag 5 weken. Vind het nog wel heel spannend, embryo moet nog blijven plakken enzo maar we zijn er erg blij mee! Zwanger zijn is vooral wachten... eerst op de 7 weken echo en dan vast weer op het volgende punt En mazzel gehad tot nog toe want het was pas eerste poging.
Fijn dat met kleine man & jou goed gaat! Die 20 weken echo is ook echt zo'n mijlpaal lijkt me. Nou ja, ik moet daar nog geduldig 15 weken op wachten.
Fijn dat met kleine man & jou goed gaat! Die 20 weken echo is ook echt zo'n mijlpaal lijkt me. Nou ja, ik moet daar nog geduldig 15 weken op wachten.
donderdag 22 december 2016 om 07:40
Ah moringa! Wat super!! Gefeliciteerd! wat dijn dat het in een keer raak was! En, was het 't waard? Ben zo blij voor je! Heb je nog cryo's over?
Haha ja vreselijk hè dat wachten. Eerst wachtte ik op de 7 wekenecho, toen op de termijnecho, toen op de combinatietest, toen op de geslachtsbepaling en toen op de 20 wekenecho. En nu op de bevalling
Maar moet wel zeggen, nu ik m'n zoontje lekker voel schoppen en rommelen in mijn buik en mijn buik aardig rond is geworden is het ook wat echter. De eerste tijd was ik tussen 2 echo's steeds bang dat hij was overleden, maar nu begin ik echt een ritme te ontdekken (het is echt geen ochtendmensje, want voor half 10 is het muisstil in mijn buik, maar 's avonds trappelt hij er lustig op los, zodra ik naar bed ga. Overdag is hij ook actief, meestal met zijn voetjes op mijn blaas helaas ) en dan weet je zelf al wel dat je baby nog leeft.
20 wekenecho is idd echt een ontzettende mijlpaal, moest er echt even van bijkomen, het besef dat er nu niet echt meer iets is dat zijn komst tegenhoudt, want er waren toch wel een aantal dingen denkbaar waarvoor we zouden afbreken, dus had nog altijd een slag om de arm. Nu mag ik zonder remmingen van hem houden en dat is even wennen
Maar zwangerschap duurt wel lang vind ik en nu lijkt 5 weken alweer heel ver weg maar pffff tot die eerste echo kropen de minuten al helemaaal voorbij. Verschrikkelijk! Heb je al klachten, of valt het mee? Wanneer ben je precies uitgerekend? Fijn hè, als het in 1x lukt.
@Adaline: dankje!
Haha ja vreselijk hè dat wachten. Eerst wachtte ik op de 7 wekenecho, toen op de termijnecho, toen op de combinatietest, toen op de geslachtsbepaling en toen op de 20 wekenecho. En nu op de bevalling
Maar moet wel zeggen, nu ik m'n zoontje lekker voel schoppen en rommelen in mijn buik en mijn buik aardig rond is geworden is het ook wat echter. De eerste tijd was ik tussen 2 echo's steeds bang dat hij was overleden, maar nu begin ik echt een ritme te ontdekken (het is echt geen ochtendmensje, want voor half 10 is het muisstil in mijn buik, maar 's avonds trappelt hij er lustig op los, zodra ik naar bed ga. Overdag is hij ook actief, meestal met zijn voetjes op mijn blaas helaas ) en dan weet je zelf al wel dat je baby nog leeft.
20 wekenecho is idd echt een ontzettende mijlpaal, moest er echt even van bijkomen, het besef dat er nu niet echt meer iets is dat zijn komst tegenhoudt, want er waren toch wel een aantal dingen denkbaar waarvoor we zouden afbreken, dus had nog altijd een slag om de arm. Nu mag ik zonder remmingen van hem houden en dat is even wennen
Maar zwangerschap duurt wel lang vind ik en nu lijkt 5 weken alweer heel ver weg maar pffff tot die eerste echo kropen de minuten al helemaaal voorbij. Verschrikkelijk! Heb je al klachten, of valt het mee? Wanneer ben je precies uitgerekend? Fijn hè, als het in 1x lukt.
@Adaline: dankje!
donderdag 22 december 2016 om 08:04
Ha Lux,
Ik vind het zo leuk dat je af en toe een update schrijft over je zwangerschap, ik geniet er echt van. Fijn ook dat je je er nu meer aan over kan geven. Apart gevoel he, er is geen weg terug, de weg die je nu in gaat is zo bijzonder, ik hoop dat je er ondanks bekkenklachten wel van kan genieten.
Ik vind het zo leuk dat je af en toe een update schrijft over je zwangerschap, ik geniet er echt van. Fijn ook dat je je er nu meer aan over kan geven. Apart gevoel he, er is geen weg terug, de weg die je nu in gaat is zo bijzonder, ik hoop dat je er ondanks bekkenklachten wel van kan genieten.
donderdag 22 december 2016 om 13:47
donderdag 22 december 2016 om 14:28
Dankjewel Lux! Nou, ik moet zeggen dat het nog heel onwerkelijk is maar dat ik er (uiteraard) wel veel mee bezig ben. Ik heb gewoon geen idee wat er allemaal gebeurt in mijn lijf en moet er maar op vertrouwen dat het goed gaat. Lastig hoor Komt ook door de lange voorgeschiedenis denk ik. De ICSI zelf was prima te doen trouwens. Merkte het fysiek en psychisch wel maar is afgebakende tijd, dat scheelt.
Er zitten trouwens nog 2 embryo's in de vriezer dus we kunnen nog even vooruit.
Nog maar 15 weken wachten en dan ben ik hopelijk net zo ver als jij! Lijkt me zo leuk om m te kunnen voelen bewegen.
Er zitten trouwens nog 2 embryo's in de vriezer dus we kunnen nog even vooruit.
Nog maar 15 weken wachten en dan ben ik hopelijk net zo ver als jij! Lijkt me zo leuk om m te kunnen voelen bewegen.
donderdag 22 december 2016 om 15:32
Ah super, nog 2 cryo's ook. Heerlijk, als je ooit een tweede wil hoef je niet weer dat hele circus door (althans, dat hopen we).
Ik vond dat ook heel lastig ja, was zo bang voor de eerste echo. Denk dat ik een week niet heb geslapen. En elke keer weer bij zo'n echo, dat ik gewoon zéker wist dat hij dood was, dat zei ik dan ook tegen mijn man, die dat maar onzin vond En nu voel ik zo 10 minuten voor de echo nog een flinke schop en dan weet je al dat het wel goed zit.
Maar die eerste maanden zijn gewoon een soort verlenging van al dat wachten op een zwangerschap. Vreselijk! Maar een goede echo is wel weer heel erg leuk, en zeker met 12 weken, dan zie je al zoveel! Dus gewoon heel veel aftellen
En je ziet of voelt nog niet zoveel aan je lijf (behalve misselijkheid als je pech hebt ) dus zo'n echo was ook zo onwerkelijk vond ik. Zit dat echt in MIJ?! dacht ik dan... Hebben ze niet gewoon een filmpje van een andere baby aangezet? En nog steeds vind ik het soms wel heel onwerkelijk hoor, als ik zijn hoofd zie uitsteken door mijn huid ofzo, dan denk ik nog: tjee het is écht een kindje haha.
Of dat je hem ziet drinken op zo'n echo, dan denk je ook: goh, hij drinkt gewoon. Net als een 'echt mens'
En ik had mazzel, ik voelde met 15 weken al de eerste 'kriebeltjes'... en sinds 17 weken voelde ik hem bijna elke dag wel even. Nu met 20 weken kan ik er niet meer omheen, die druktemaker zet mijn hele buik op stelten
Dus hopelijk heb je geluk en voel jij jouw kleintje ook snel. Ik vind het echt zo leuk voor je wie had dat gedacht!
Ik vond dat ook heel lastig ja, was zo bang voor de eerste echo. Denk dat ik een week niet heb geslapen. En elke keer weer bij zo'n echo, dat ik gewoon zéker wist dat hij dood was, dat zei ik dan ook tegen mijn man, die dat maar onzin vond En nu voel ik zo 10 minuten voor de echo nog een flinke schop en dan weet je al dat het wel goed zit.
Maar die eerste maanden zijn gewoon een soort verlenging van al dat wachten op een zwangerschap. Vreselijk! Maar een goede echo is wel weer heel erg leuk, en zeker met 12 weken, dan zie je al zoveel! Dus gewoon heel veel aftellen
En je ziet of voelt nog niet zoveel aan je lijf (behalve misselijkheid als je pech hebt ) dus zo'n echo was ook zo onwerkelijk vond ik. Zit dat echt in MIJ?! dacht ik dan... Hebben ze niet gewoon een filmpje van een andere baby aangezet? En nog steeds vind ik het soms wel heel onwerkelijk hoor, als ik zijn hoofd zie uitsteken door mijn huid ofzo, dan denk ik nog: tjee het is écht een kindje haha.
Of dat je hem ziet drinken op zo'n echo, dan denk je ook: goh, hij drinkt gewoon. Net als een 'echt mens'
En ik had mazzel, ik voelde met 15 weken al de eerste 'kriebeltjes'... en sinds 17 weken voelde ik hem bijna elke dag wel even. Nu met 20 weken kan ik er niet meer omheen, die druktemaker zet mijn hele buik op stelten
Dus hopelijk heb je geluk en voel jij jouw kleintje ook snel. Ik vind het echt zo leuk voor je wie had dat gedacht!
vrijdag 23 december 2016 om 15:24
Blij te horen dat dit soort gedachten normaal zijn. Ik vrees ook dat ik wat dramatisch ga zijn rondom de echo's en daartussenin ook trouwens.
Ik mag van mezelf ook geen testen meer doen omdat ik me anders bezig ga houden met de precieze dikte van de lijn
Oh was ik maar een goudhamster, die hebben een dracht van maar 3 weken
Ik mag van mezelf ook geen testen meer doen omdat ik me anders bezig ga houden met de precieze dikte van de lijn
Oh was ik maar een goudhamster, die hebben een dracht van maar 3 weken
donderdag 11 mei 2017 om 23:55
Om dit topic nog even af te sluiten:
Een paar weken geleden is ons zoontje in goede gezondheid geboren. Wie had dat gedacht, slechts 13 maanden na openen van dit topic had ik hem in mijn armen. Het voelt als centuries ago wat ik hier schreef.
Wij voelen ons helemaal gelukkig en compleet met ons lieve jongetje, hij is echt een wolk van een baby
en hij kan hele grappige oude-mannetjes gezichten trekken waar ik helemaal verliefd op ben 
Dank voor jullie steun allemaal vorig jaar en het medeleven door het proces heen. Hier een eind goed al goed dus
Een paar weken geleden is ons zoontje in goede gezondheid geboren. Wie had dat gedacht, slechts 13 maanden na openen van dit topic had ik hem in mijn armen. Het voelt als centuries ago wat ik hier schreef.
Wij voelen ons helemaal gelukkig en compleet met ons lieve jongetje, hij is echt een wolk van een baby
en hij kan hele grappige oude-mannetjes gezichten trekken waar ik helemaal verliefd op ben Dank voor jullie steun allemaal vorig jaar en het medeleven door het proces heen. Hier een eind goed al goed dus
