Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 10 juli 2017 om 12:46
.
maandag 10 juli 2017 om 21:10
Eh ja... natte voeten pad is ook heel leuk, maar het polsstokspringen is toch een afrader. Man testte het even voordat de kinderen gingen, en zit nu met een verstuikte enkel op de bank te balen. Hij is nog wel naar huis gestrompeld en gefietst, maar inmiddels strompelt hij alleen nog op krukken. En hij moet woensdag vliegen.... 
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 10 juli 2017 om 21:30
Dat je nooit thuis bent: herkenbaar. Ik ben "altijd" te laat. Lees: ik ben een keer te laat geweest, twee jaar geleden. Heerlijk hoe dat werkt in kinderbreinen.
En de Lek is stom. En je hebt er nog zo eentje, over de sterren, ook zo stom.
En je man is ook stom, maar daar kan 'ie niets aan doen denk ik.
En de Lek is stom. En je hebt er nog zo eentje, over de sterren, ook zo stom.
En je man is ook stom, maar daar kan 'ie niets aan doen denk ik.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
en voor nu weltrusten
dinsdag 11 juli 2017 om 10:17
Vanochtend naar het ziekenhuis geweest. Ik had niet verwacht dat als we een rolstoel gingen gebruiken ik degene zou zijn die moest duwen 
.
Enkel van man is gelukkig niet gebroken, dus veel rusten en koelen. Ondertussen speel ik zuster Joy....
We zijn een beetje de lamme en de blinde zo samen
.Enkel van man is gelukkig niet gebroken, dus veel rusten en koelen. Ondertussen speel ik zuster Joy....
We zijn een beetje de lamme en de blinde zo samen
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 11 juli 2017 om 15:27
Okay okay, ik geef me gewonnen. Je man is zielig.
En jij bent een held dat je zijn rolstoel duwt.
Moeilijke drempel is dat hè, zo'n stoel. Niet als het om een zielig pootje gaat, dan is het gewoon iets tijdelijks wat over gaat. Wat voor mij de doorslaggevende reden was, was dat de focus van onze gezinsuitjes meer op de bankjes en de rustmomenten voor mij kwam te liggen dan op de lol die we samen hadden. Er is niet een duidelijk moment om aan te wijzen ofzo. Het is meer dat ik me realiseerde dat het dagje uit op die manier gewoon niet leuk meer was. Voor mij niet omdat ik mijn gezin niet tot last wilde zijn en daardoor toch over mijn grens ging en voor mijn gezin omdat ik gewoon te vaak moest zitten en rusten om het vol te kunnen houden.
Wat voor mij hielp om de knoop door te hakken een stoel in huis te halen, was de gedachte dat ik zelf nog steeds de baas was over de momenten waarop ik er in ging zitten. Soms was de wetenschap dat 'ie in de auto lag (en ik "gered" kon worden) al voldoende om mij rust te geven. En op andere momenten ging 'ie mee en liep ik (of man) achter een lege stoel tot ik 'm nodig had. Grappig genoeg gebeurde er hetzelfde als tijdens mijn zwangerschap. Je weet wel, dat je dan opeens allemaal andere vrouwen ziet die ook een dikke buik hebben? Ik zag opeens dat er veel meer mensen achter een lege stoel liepen. Dus ik liep niet alleen voor gek met mijn imaginary friend in mijn stoel.
Het is een grote stap, zo'n rolstoel. En ik lees dat je er tegenaan loopt te hikken. Er is geen juist moment om een stoel voor jou in huis te halen. Maar misschien helpt het als je weet dat je bij het in huis halen ervan niet meteen al je autonomie inlevert. Je krijgt er ook iets voor terug wat je nu misschien (soms) al kwijt bent: keuzevrijheid waar je je energie in steekt. In lopen en overeind blijven, of in aandacht aan je gezin geven. Zo lang die balans voor jouw gevoel nog in evenwicht is, heb je geen rolstoel nodig. Maar zodra er meer aandacht gaat naar lopen en overeind blijven dan naar gezellig doen met je gezin, weet dan dat een rolstoel een handig hulpmiddel kan zijn om die balans weer een beetje recht te trekken.
En deze is voor jou. Gewoon.
En jij bent een held dat je zijn rolstoel duwt.
Moeilijke drempel is dat hè, zo'n stoel. Niet als het om een zielig pootje gaat, dan is het gewoon iets tijdelijks wat over gaat. Wat voor mij de doorslaggevende reden was, was dat de focus van onze gezinsuitjes meer op de bankjes en de rustmomenten voor mij kwam te liggen dan op de lol die we samen hadden. Er is niet een duidelijk moment om aan te wijzen ofzo. Het is meer dat ik me realiseerde dat het dagje uit op die manier gewoon niet leuk meer was. Voor mij niet omdat ik mijn gezin niet tot last wilde zijn en daardoor toch over mijn grens ging en voor mijn gezin omdat ik gewoon te vaak moest zitten en rusten om het vol te kunnen houden.
Wat voor mij hielp om de knoop door te hakken een stoel in huis te halen, was de gedachte dat ik zelf nog steeds de baas was over de momenten waarop ik er in ging zitten. Soms was de wetenschap dat 'ie in de auto lag (en ik "gered" kon worden) al voldoende om mij rust te geven. En op andere momenten ging 'ie mee en liep ik (of man) achter een lege stoel tot ik 'm nodig had. Grappig genoeg gebeurde er hetzelfde als tijdens mijn zwangerschap. Je weet wel, dat je dan opeens allemaal andere vrouwen ziet die ook een dikke buik hebben? Ik zag opeens dat er veel meer mensen achter een lege stoel liepen. Dus ik liep niet alleen voor gek met mijn imaginary friend in mijn stoel.
Het is een grote stap, zo'n rolstoel. En ik lees dat je er tegenaan loopt te hikken. Er is geen juist moment om een stoel voor jou in huis te halen. Maar misschien helpt het als je weet dat je bij het in huis halen ervan niet meteen al je autonomie inlevert. Je krijgt er ook iets voor terug wat je nu misschien (soms) al kwijt bent: keuzevrijheid waar je je energie in steekt. In lopen en overeind blijven, of in aandacht aan je gezin geven. Zo lang die balans voor jouw gevoel nog in evenwicht is, heb je geen rolstoel nodig. Maar zodra er meer aandacht gaat naar lopen en overeind blijven dan naar gezellig doen met je gezin, weet dan dat een rolstoel een handig hulpmiddel kan zijn om die balans weer een beetje recht te trekken.
En deze is voor jou. Gewoon.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
dinsdag 11 juli 2017 om 20:53
Maar wat nodig is, is nog heel lang een rekbaar begrip. En in zo'n keuze groeien kost gewoon energie, omdat het een heel tastbare stap achteruit is. De essentie van mijn verhaal is juist dat er ondanks die grote hobbel meer nuance zit in de keuze voor (en het gebruik van) zo'n hulpmiddel dan er lijkt te zitten als je voor die drempel staat. Het is niet het grote keerpunt tussen lopen en gereden worden, omdat je tussendoor ook kunt blijven lopen.
En de essentie is ook dat er geen juist moment is om deze hobbel te nemen, anders dan wanneer je er zelf klaar voor bent. (Wat altijd iets te laat is, maar dat is inherent aan de zwaarte van de keuze, volgens mij.)
En de essentie is ook dat er geen juist moment is om deze hobbel te nemen, anders dan wanneer je er zelf klaar voor bent. (Wat altijd iets te laat is, maar dat is inherent aan de zwaarte van de keuze, volgens mij.)
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
donderdag 13 juli 2017 om 10:25
Ik snap je heel goed, wellicht dat mijn bewoording verkeerd over is gekomen.*Beeldig* schreef: ↑11-07-2017 20:53Maar wat nodig is, is nog heel lang een rekbaar begrip. En in zo'n keuze groeien kost gewoon energie, omdat het een heel tastbare stap achteruit is. De essentie van mijn verhaal is juist dat er ondanks die grote hobbel meer nuance zit in de keuze voor (en het gebruik van) zo'n hulpmiddel dan er lijkt te zitten als je voor die drempel staat. Het is niet het grote keerpunt tussen lopen en gereden worden, omdat je tussendoor ook kunt blijven lopen.
En de essentie is ook dat er geen juist moment is om deze hobbel te nemen, anders dan wanneer je er zelf klaar voor bent. (Wat altijd iets te laat is, maar dat is inherent aan de zwaarte van de keuze, volgens mij.)
Zelf heb ik ook een tijd in zo'n ding gezeten toen ik mijn rug gebroken had. Later tijdens de zwangerschap ook regelmatig gebruik gemaakt van een rolstoel, juist omdat hij er stond en ik de keuze had om hem wel of niet te gaan gebruiken.
donderdag 13 juli 2017 om 13:16
Ik lustte vroeger geen zoet op brood, ben zo ongeveer groot geworden op kaas. Mijn zus was wel van de hagelslag en die is daar groot op geworden. Gelukkige tijd dat er nog niet zo gekeken werd naar gezond, want dan was de kaas te zout en de hagelslag te zoet geweest voor kinderen. Ik wil nog steeds geen hagelslag op brood, zus lust wel hartig intussenAnnA_C schreef: ↑08-07-2017 13:19Pffff.... wanneer is de zomervakantie afgelopen?
Oudste staat al een uur te brullen dat hij zo'n honger heeft maar van ons niets mag eten (er staat nog netjes een bordje op tafel met een boterham, maar hij moet van ons eerst iets hartigs erop doen, en dat lust hij allemaaaaaal niet).
Jongste verheugd zich openlijk op het moment dat ik mijn zelfbeheersing verlies en een pak hagelslag over oudste heen leeggiet.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 13 juli 2017 om 14:50
Hmmm.... nogal wat reacties op het hagelslagincident. Ik snap best dat iemand niet alles lust en bepaalde voorkeuren, maar het was bij oudste zo dat hij sinds een week of 3 echt alleen nog maar witte hagelslag op zijn brood 'lust'. Terwijl hij daarvoor dus ook nog wel eens kipfilet of iets anders nam. En ik snap best dat hagelslag lekkerder is (want dat vind ik zelf ook 
), maar ik vind ook dat een kind meer moet leren eten dan alleen hagelslag, zeker als je het 3 weken geleden nog wel lustte.
En juist omdat oudste klaagde dat hij niets lekker vond hadden we extra veel keus in hartige dingen: kipfilet, ham, smeerworst, jonge kaas, belegen kaas, oude kaas, geitenkaas, brie, kruidenkaas, humus (want kikkererwten lust hij wel), tonijnsalade, kipsalade en 2 soorten eiersalade. Maar alles was vies, ook alles wat hij eerst wel lekker vond en ook alles wat hij nog nooit geproefd had. En daar kan ik dus niet zo goed tegen..... Eerst proeven, dan mag je zeggen dat je het niet lekker vindt.
En tja, de rolstoel... nu gaat het weer goed, maar we gaan er toch maar vast een bestellen binnenkort. Gewoon, zodat hij er vast staat ja. Maar ja, zolang man nog op krukken loopt, kan hij toch niet duwen
), maar ik vind ook dat een kind meer moet leren eten dan alleen hagelslag, zeker als je het 3 weken geleden nog wel lustte.En juist omdat oudste klaagde dat hij niets lekker vond hadden we extra veel keus in hartige dingen: kipfilet, ham, smeerworst, jonge kaas, belegen kaas, oude kaas, geitenkaas, brie, kruidenkaas, humus (want kikkererwten lust hij wel), tonijnsalade, kipsalade en 2 soorten eiersalade. Maar alles was vies, ook alles wat hij eerst wel lekker vond en ook alles wat hij nog nooit geproefd had. En daar kan ik dus niet zo goed tegen..... Eerst proeven, dan mag je zeggen dat je het niet lekker vindt.
En tja, de rolstoel... nu gaat het weer goed, maar we gaan er toch maar vast een bestellen binnenkort. Gewoon, zodat hij er vast staat ja. Maar ja, zolang man nog op krukken loopt, kan hij toch niet duwen
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 13 juli 2017 om 15:59
donderdag 13 juli 2017 om 16:00
donderdag 13 juli 2017 om 16:00
donderdag 13 juli 2017 om 16:03
donderdag 13 juli 2017 om 18:35
Als je het vier keer zegt, dan is het wel vier keer zo zielig. 
Gezellig dat hij nu mee kan, maar wel balen van zijn conferentie.
Enneh... hier ook ruzies over beleg hoor. Dat hoort er gewoon bij toch? Maakt niet uit welke regels je wel of niet hebt, als er geen gedoe ís, dan wordt er wel gedoe gemaakt. Hoort gewoon bij de fases, denk ik dan.
Gezellig dat hij nu mee kan, maar wel balen van zijn conferentie.
Enneh... hier ook ruzies over beleg hoor. Dat hoort er gewoon bij toch? Maakt niet uit welke regels je wel of niet hebt, als er geen gedoe ís, dan wordt er wel gedoe gemaakt. Hoort gewoon bij de fases, denk ik dan.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
