Psyche
alle pijlers
Verder van mij af schrijven
zaterdag 27 februari 2016 om 14:51
Op 02 juni 2013 opende ik op de zwangerpijler een topic omdat ik in het ziekenhuis lag met gebroken vliezen. Ik was toen 20 weken zwanger van een tweeling en had een zoontje van toen 10 maanden (forumnaam Mini). Onze dochters zijn op 27-06-2013 geboren en overleden. Het topic heeft me veel steun geboden in deze moeilijke periode en de tijd daarna.
Begin december 2013 opende ik een nieuw topic, onder een nieuwe nick, op de zwangerpijler omdat ik toch wel weer zwanger wilde worden maar dit erg spannend en eng vond en ik de steun van het Viva forum miste. Niet wetende dat ik op dat moment al zwanger was.
Het was een spannende zwangerschap en emotioneel gezien een achtbaan. Lichamelijk was het ook best pittig maar na een hele zware bevalling is in Augustus 2014 onze zoon (forumnaam Nano) geboren.
Vlak na de bevalling bleek ook Nano er 1 van een tweeling te zijn.
Nano blijkt reflux te hebben en heel veel te huilen. We hebben met hem een zeer pittig eerste jaar gehad en nog steeds is het niet altijd makkelijk met hem.
Ongeveer anderhalf jaar na de geboorte van de meisjes en midden in de zware periode met Nano, kwam de man met de hamer langs bij mijn vriend (forumnaam Maxi). Na een traject van therapie en medicijnen, heen en weer gestuur van de ene psycholoog naar de ander voor wéér een test, lijkt hij nu eindelijk een goede therapeut te hebben. Ook vaart hij soms op therapeutische basis, zonder druk kan hij zijn affiniteit met het vak houden en zijn angsten onder ogen zien en die weer in therapie bespreken.
Het laatste half jaar gaat het met Mini niet zo lekker. Thuis niet en ook op de psz niet. Hij is erg agressief, slaat, duwt en bijt andere kindjes, ons en zijn jongere broertje. Hij is erg angstig voor nieuwe dingen en harde geluiden. Hij raakt van slag van veranderingen en kan niet goed met de groep mee komen. Hij is het liefst op zichzelf. We hebben des tijds video home training gehad voor Nano, daaruit bleek dat het aan onze opvoed vaardigheden niet ligt.
Binnenkort gaan we naar de opvoedpoli om te kijken hoe we Mini kunnen helpen weer lekker in zijn vel te komen.
Met mijzelf gaat het momenteel ook wat minder. Ik zit in een terugval van mijn eetstoornis. Iets wat altijd wel bij mij op de achtergrond aanwezig is geweest maar nu in alle heftigheid terug is. Ik ben er eigenlijk een beetje van geschrokken dat het me nu niet lukt om het onder controle te krijgen. Ik heb er gesprekken over met mijn psycholoog en ben gisteren voor het eerst naar een ervaringsdeskundige geweest.
Al met al, genoeg om over te schrijven. Mijn vorige topic was vol. Voor mij is het heel fijn om van me af te schrijven, feedback en steun te krijgen.
Ik hoop dat hier dan ook te kunnen continueren.
Link naar vorig topic
Begin december 2013 opende ik een nieuw topic, onder een nieuwe nick, op de zwangerpijler omdat ik toch wel weer zwanger wilde worden maar dit erg spannend en eng vond en ik de steun van het Viva forum miste. Niet wetende dat ik op dat moment al zwanger was.
Het was een spannende zwangerschap en emotioneel gezien een achtbaan. Lichamelijk was het ook best pittig maar na een hele zware bevalling is in Augustus 2014 onze zoon (forumnaam Nano) geboren.
Vlak na de bevalling bleek ook Nano er 1 van een tweeling te zijn.
Nano blijkt reflux te hebben en heel veel te huilen. We hebben met hem een zeer pittig eerste jaar gehad en nog steeds is het niet altijd makkelijk met hem.
Ongeveer anderhalf jaar na de geboorte van de meisjes en midden in de zware periode met Nano, kwam de man met de hamer langs bij mijn vriend (forumnaam Maxi). Na een traject van therapie en medicijnen, heen en weer gestuur van de ene psycholoog naar de ander voor wéér een test, lijkt hij nu eindelijk een goede therapeut te hebben. Ook vaart hij soms op therapeutische basis, zonder druk kan hij zijn affiniteit met het vak houden en zijn angsten onder ogen zien en die weer in therapie bespreken.
Het laatste half jaar gaat het met Mini niet zo lekker. Thuis niet en ook op de psz niet. Hij is erg agressief, slaat, duwt en bijt andere kindjes, ons en zijn jongere broertje. Hij is erg angstig voor nieuwe dingen en harde geluiden. Hij raakt van slag van veranderingen en kan niet goed met de groep mee komen. Hij is het liefst op zichzelf. We hebben des tijds video home training gehad voor Nano, daaruit bleek dat het aan onze opvoed vaardigheden niet ligt.
Binnenkort gaan we naar de opvoedpoli om te kijken hoe we Mini kunnen helpen weer lekker in zijn vel te komen.
Met mijzelf gaat het momenteel ook wat minder. Ik zit in een terugval van mijn eetstoornis. Iets wat altijd wel bij mij op de achtergrond aanwezig is geweest maar nu in alle heftigheid terug is. Ik ben er eigenlijk een beetje van geschrokken dat het me nu niet lukt om het onder controle te krijgen. Ik heb er gesprekken over met mijn psycholoog en ben gisteren voor het eerst naar een ervaringsdeskundige geweest.
Al met al, genoeg om over te schrijven. Mijn vorige topic was vol. Voor mij is het heel fijn om van me af te schrijven, feedback en steun te krijgen.
Ik hoop dat hier dan ook te kunnen continueren.
Link naar vorig topic
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zaterdag 18 juni 2016 om 09:46
De kosten voor ziekte en therapie kun je ook weer deels terugkrijgen vanuit de Belastingdienst. Zogeheten zorgkosten. Daar valt alles onder wat niet vergoed wordt, ook reiskosten. Scheelt weer zo'n 30-40% en je kan het al gedurende het jaar maandelijks terugkrijgen. Maar laat geld niet de drijfveer zijn om jezelf niet optimaal te laten helpen om weer een happy go Lucky Estrellas te worden alsjeblieft. Ga op zoek naar mogelijkheden, die zijn er namelijk altijd .
zaterdag 18 juni 2016 om 11:19
zaterdag 18 juni 2016 om 12:30
Beterschap voor jouw mannetjes. Gelukkig dat de nacht goed ging. Slaap is zo belangrijk. Weet je al wanneer mini mag trakteren?
En wat je hart trakteren.
Als ik het zo lees is die coach meer en lotgenoot dan iemand die jou handvatten kan geven om verder te komen? Lotgenoten zijn natuurlijk fijn, maar je wilt ook vooruit. Soms kan contact met lotgenoten dat belemmeren, geen idee of dat voor jou ook geldt hoor.
Zomaar een idee maar is een familie-opstelling iets voor jou? Dit omdat jouw es terug te voeren is naar jouw jeugd en familieomstandigheden. Hoe dan ook, ik wens je een rustig weekend met veel fijne momenten met jouw gezin.
En wat je hart trakteren.
Als ik het zo lees is die coach meer en lotgenoot dan iemand die jou handvatten kan geven om verder te komen? Lotgenoten zijn natuurlijk fijn, maar je wilt ook vooruit. Soms kan contact met lotgenoten dat belemmeren, geen idee of dat voor jou ook geldt hoor.
Zomaar een idee maar is een familie-opstelling iets voor jou? Dit omdat jouw es terug te voeren is naar jouw jeugd en familieomstandigheden. Hoe dan ook, ik wens je een rustig weekend met veel fijne momenten met jouw gezin.
zaterdag 18 juni 2016 om 15:52
Mini mag maandag trakteren en dan dinsdag oo de nieuwe school beginnen. Morgen gaan we het hem vertellen.
Jk heb voor de kindjes een knijpfruitje en yoghurtrozijntjes met daaraan een foto van zwaaiende Mini die zegt "Daaaaggg ik knijp er tussen uit"
Ja coach is ervaringsdeskundige en na 30 jaar genezen. Dat heb ik wel als fijn ervaren. Maar nu na die laatste mail weet ik het even niet.
Familie opstelling had ik nog nooit eerder van gehoord tot er hier eens een topic over geopend werd. Ik zou eens aan mijn psycholoog vragen of dat wat is.
Jk heb voor de kindjes een knijpfruitje en yoghurtrozijntjes met daaraan een foto van zwaaiende Mini die zegt "Daaaaggg ik knijp er tussen uit"
Ja coach is ervaringsdeskundige en na 30 jaar genezen. Dat heb ik wel als fijn ervaren. Maar nu na die laatste mail weet ik het even niet.
Familie opstelling had ik nog nooit eerder van gehoord tot er hier eens een topic over geopend werd. Ik zou eens aan mijn psycholoog vragen of dat wat is.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zaterdag 18 juni 2016 om 19:28
Ooit tijdens mijn sociale opleiding heb ik eens een paar lessen gehad in een vorm van therapie die erover ging dat je als hulpverlener elke 5 minuten aan de cliënt vroeg: is dit nuttig voor jou? Wat we aan het doen zijn, helpt je dit vooruit? Het was voor ons weldoeners/wereldverbeteraars een hele goede en neus op de feiten drukkende manier om vooral voor ogen te houden dat je niet de wijsheid in pacht hebt vwb het voortgangstraject. En tegelijk dat je de cliënt actief betrekt in het hulpverleningsproces. Dit is natuurlijk niet 1 op 1 te doen, bij zware verslaving moet je het bijvoorbeeld niet proberen, maar in jouw geval zou ik me gaan afvragen: wat is nuttig voor mij? Waar heb ik precies behoefte aan, waarmee zou ik echt verder worden geholpen.
Het dwingt jou tot het werkelijk in handen nemen van de leiding over jouw proces tot beter worden en het helpt je ook om je kritisch af te vragen of je krijgt wat je nodig hebt. En waar je dit wel vandaan krijgt als blijkt dat het niet werkt. Dus verdiep je zelf in wat jij op dit moment nodig hebt, wat voor persoon of wat voor vragen of wat voor dingen om mee bezig te zijn. En kijk dan of het aansluit bij die familie opstelling of misschien systeemtherapie of welke vorm dan ook.
Neem je proces in eigen hand, zoals je steeds deed en doet bij Mini. Net zolang zoeken, zeuren en speuren tot je jezelf op de juiste plek hebt.
Het dwingt jou tot het werkelijk in handen nemen van de leiding over jouw proces tot beter worden en het helpt je ook om je kritisch af te vragen of je krijgt wat je nodig hebt. En waar je dit wel vandaan krijgt als blijkt dat het niet werkt. Dus verdiep je zelf in wat jij op dit moment nodig hebt, wat voor persoon of wat voor vragen of wat voor dingen om mee bezig te zijn. En kijk dan of het aansluit bij die familie opstelling of misschien systeemtherapie of welke vorm dan ook.
Neem je proces in eigen hand, zoals je steeds deed en doet bij Mini. Net zolang zoeken, zeuren en speuren tot je jezelf op de juiste plek hebt.
zondag 19 juni 2016 om 00:26
Toevallig zat ik me dat vanmiddag na mijn laatste berichtje af te vragen Doreia, wat zal mij wel helpen, waar ga ik wel echt verder mee kan komen.
Een kliniek sowieso niet want daar is het niet erg genoeg voor en ik ga niet intern en mijn gezin daarbij achter laten.
Een diëtist heb ik nog aan zitten denken.
En anders mijn eigen psycholoog vragen om de therapie te intensiveren.
Die vriend waar ik het over had zei dat zijn vriendin gespecialiseerde behandeling kreeg hier een half uur rijden vandaan. Ik ben daar wel benieuwd naar en ga hem daar naar vragen wat dat is.
Het duurt nu gewoon al te lang. En ondanks dat ikme redelijk voel en niet verder af val. Blijft de angst voor bepaalde producten overheersen ofhet eten bij anderen of uit eten.
Gisteren waren we bij mijn ouders langs op de camping. Mijn vader had heel lief speciaal voor ons gebakjes gehaald. Die moest ik af slaan. Ik voelde me zo lullig
Een kliniek sowieso niet want daar is het niet erg genoeg voor en ik ga niet intern en mijn gezin daarbij achter laten.
Een diëtist heb ik nog aan zitten denken.
En anders mijn eigen psycholoog vragen om de therapie te intensiveren.
Die vriend waar ik het over had zei dat zijn vriendin gespecialiseerde behandeling kreeg hier een half uur rijden vandaan. Ik ben daar wel benieuwd naar en ga hem daar naar vragen wat dat is.
Het duurt nu gewoon al te lang. En ondanks dat ikme redelijk voel en niet verder af val. Blijft de angst voor bepaalde producten overheersen ofhet eten bij anderen of uit eten.
Gisteren waren we bij mijn ouders langs op de camping. Mijn vader had heel lief speciaal voor ons gebakjes gehaald. Die moest ik af slaan. Ik voelde me zo lullig
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 19 juni 2016 om 06:37
Ik zit nu bij een diëtist. Om het even cru te zeggen, die zijn er niet voor therapie, die zijn er om je te adviseren over gezonde voeding. Mijn diëtist zei ook, ik kan mensen wel proberen te bewegen betere keuzes te maken maar als ze niet willen dan kan ik op mijn hoofd gaan staan, dan doen ze het toch niet. Prima om een diëtist erbij te halen, maar dan wel om haar expertise en niet om haar als surrogaat psych in te zetten.
Als jij zogezegd bij je lurven gegrepen wilt worden door iemand die echt de vinger op de zere plek legt (omdat je er nu écht klaar mee bent en een ommezwaai wilt maken) dan moet je op zoek naar iemand die dat doet. En imo is dat idd niet die coach. Dit zit nu een beetje mee te huilen met de wolven, ze stipt wel wat dingen aan, maar echt doorpakken op zulke dingen doe je nu niet meer per mail, daarvoor ben je al te ver heen.
Ik snap dat je niet intern wilt maar kom op estrellas, hoe lang zijn we hier nou al mee bezig. Als je echt wilt doorpakken zul je toch moeten wennen aan het idee van meerdere gesprekken per week met mensen van het kaliber 'tell it like it is, Dr Phil'. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Zeg eens eerlijk, ben je er wel echt klaar mee?
Wat is nou echt de pay-off van deze levensstijl?
Als jij zogezegd bij je lurven gegrepen wilt worden door iemand die echt de vinger op de zere plek legt (omdat je er nu écht klaar mee bent en een ommezwaai wilt maken) dan moet je op zoek naar iemand die dat doet. En imo is dat idd niet die coach. Dit zit nu een beetje mee te huilen met de wolven, ze stipt wel wat dingen aan, maar echt doorpakken op zulke dingen doe je nu niet meer per mail, daarvoor ben je al te ver heen.
Ik snap dat je niet intern wilt maar kom op estrellas, hoe lang zijn we hier nou al mee bezig. Als je echt wilt doorpakken zul je toch moeten wennen aan het idee van meerdere gesprekken per week met mensen van het kaliber 'tell it like it is, Dr Phil'. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Zeg eens eerlijk, ben je er wel echt klaar mee?
Wat is nou echt de pay-off van deze levensstijl?
Clap your hands everybody, and everybody clap your hands.
zondag 19 juni 2016 om 06:53
Dr Phil wil trouwens ook nog even weten hoe jij nu denkt te kunnen beoordelen dat jouw situatie niet erg genoeg is voor een kliniek?
Je bent niet onbevooroordeeld. Het is niet in jouw belang (vanuit de eetstoornis gedacht) om een oordeel te vellen over of het wel erg genoeg is.
Besef je wel dat je ook op zulk niveau jezelf voor de gek houdt?
Je bent niet onbevooroordeeld. Het is niet in jouw belang (vanuit de eetstoornis gedacht) om een oordeel te vellen over of het wel erg genoeg is.
Besef je wel dat je ook op zulk niveau jezelf voor de gek houdt?
Clap your hands everybody, and everybody clap your hands.
zondag 19 juni 2016 om 07:32
Volgens mijn hoef je voor een kliniek niet per se fysiek er heel slecht aan toe te zijn, misschien juist wel meer geestelijk. En natuurlijk wil je daar niet naar toe, maar misschien is dat wel de oplossing. Dat jij ononderbroken aan jouw herstel kunt werken. Tijdelijk niet fijn voor jou en jouw gezin, maar op de lange duur natuurlijk wel.
Maar dat is iets wat jij bij de professionals zult moeten aankaarten, dat jij hulp nodig hebt en verder wilt. Ik wens je een goede dag morgen. Dat mini maar een geldig afscheid mag hebben op psz en dinsdag de start is van een hele nieuwe, goede weg die jullie rust gaat brengen en er mede voor haar zorgen dat mini weer fijn in zijn vel komt.
Maar dat is iets wat jij bij de professionals zult moeten aankaarten, dat jij hulp nodig hebt en verder wilt. Ik wens je een goede dag morgen. Dat mini maar een geldig afscheid mag hebben op psz en dinsdag de start is van een hele nieuwe, goede weg die jullie rust gaat brengen en er mede voor haar zorgen dat mini weer fijn in zijn vel komt.
zondag 19 juni 2016 om 07:54
Een diëtist wordt vaker in gezet bij een eetstoornis en dan in combinatie met therapie. Zelf ben ik ook wel eens naar een diëtist gegaan toen ik merkte dat ik wat af begon te glijden en even wat hulp nodig had om op het rechte pad te blijven. Dit was vlak na de meisjes, voor zwangerschap Nano.
Ik weet gewoon niet wat ik wil pointdexter, wat mij kan helpen. Meerdere gesprekken in de week, intensievere therapie vind ik prima.
Maar niet intern.
Ik snap de laatste zin van je eerste berichtje niet.
Ik weet inmiddels aardig de kriteria voor klinieken vandaar dat ik denk te kunnen weten dat mijn situatie daarvoor niet erg genoeg is.
Ik wil nog meer schrijven maar dat doe ik later even. Kan me niet focussen omdat nano al vanaf 6 uur aan het huilen is en Mini loopt te stuiteren omdat hij niet snapt wat de traktatie is voor morgen. Die ik gisteravond gemaakt heb en hier op de kast staat.
Ik ga even wat aan vaderdag doen, dan mag Maxi zo zijn bed uit komen om te helpen.
Ik weet gewoon niet wat ik wil pointdexter, wat mij kan helpen. Meerdere gesprekken in de week, intensievere therapie vind ik prima.
Maar niet intern.
Ik snap de laatste zin van je eerste berichtje niet.
Ik weet inmiddels aardig de kriteria voor klinieken vandaar dat ik denk te kunnen weten dat mijn situatie daarvoor niet erg genoeg is.
Ik wil nog meer schrijven maar dat doe ik later even. Kan me niet focussen omdat nano al vanaf 6 uur aan het huilen is en Mini loopt te stuiteren omdat hij niet snapt wat de traktatie is voor morgen. Die ik gisteravond gemaakt heb en hier op de kast staat.
Ik ga even wat aan vaderdag doen, dan mag Maxi zo zijn bed uit komen om te helpen.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 19 juni 2016 om 08:48
zondag 19 juni 2016 om 09:21
Wat ik met die laatste zin bedoel, komt ook uit de koker van dr Phil (die man zegt zo nu en dan gewoon echt slimme dingen ).
Op alles wat jij jezelf en ons vertelt mbt jouw eetstoornis, stel ik jou de wedervraag: how's that working for you? Levert het je wat op, en zo ja wat? (dus: wat is de payoff?)
Ik heb er even wat over opgezocht:
Imagine seeing someone facing a wall and just banging his head against it, over and over. The wall isn't moving, and his head is turning into hamburger, but he keeps on banging. You'd think he was nuts, right? That's exactly what you're doing when you make bad choices and then keep making them because...well, just because. You don't need a year of therapy to figure this out: If you're not getting more of what you want and less of what you don't, then it's not working.
Doing what works requires insight and courage; it's easier to keep doing exactly what you've done before. Getting out of your comfort zone can be frightening, even if your comfort zone isn't really so comfortable. But if you want something different, then you have to do something different.
You can choose to be right...or you can choose to be happy. I vote for the latter—but hey, it's your call. The next time you get frustrated with your results, though, look in the mirror and ask yourself, "How's that working for you?"
bron
Op alles wat jij jezelf en ons vertelt mbt jouw eetstoornis, stel ik jou de wedervraag: how's that working for you? Levert het je wat op, en zo ja wat? (dus: wat is de payoff?)
Ik heb er even wat over opgezocht:
Imagine seeing someone facing a wall and just banging his head against it, over and over. The wall isn't moving, and his head is turning into hamburger, but he keeps on banging. You'd think he was nuts, right? That's exactly what you're doing when you make bad choices and then keep making them because...well, just because. You don't need a year of therapy to figure this out: If you're not getting more of what you want and less of what you don't, then it's not working.
Doing what works requires insight and courage; it's easier to keep doing exactly what you've done before. Getting out of your comfort zone can be frightening, even if your comfort zone isn't really so comfortable. But if you want something different, then you have to do something different.
You can choose to be right...or you can choose to be happy. I vote for the latter—but hey, it's your call. The next time you get frustrated with your results, though, look in the mirror and ask yourself, "How's that working for you?"
bron
Clap your hands everybody, and everybody clap your hands.
zondag 19 juni 2016 om 09:48
Rake tekst point. Ja op dat punt ben ik inderdaad een beetje aanbeland.
Ik twijfel of ik echt verder zal komen en zal echt uit die comfortzone moeten stappen.
Dingen gaan eten die ik mijn kinderen wel voorschuif maar voor mezelf slecht vind.
Ik wil gewoon niet aankomen en dat hoeft ook helemaal niet, ik heb een gezond gewicht. Maar de angst om aan te komen als ik van mijn eetgewoontes af ga wijken is groot.
Ik heb iemand nodig die een schema met mij maakt om "verboden dingen" weer te introduceren en dat ik mij daar aan hou en ze weer ga eten. En dan hopelijk volgt het ontspannen om gaan met eten en eten in situaties met anderen vanzelf.
Ik twijfel of ik echt verder zal komen en zal echt uit die comfortzone moeten stappen.
Dingen gaan eten die ik mijn kinderen wel voorschuif maar voor mezelf slecht vind.
Ik wil gewoon niet aankomen en dat hoeft ook helemaal niet, ik heb een gezond gewicht. Maar de angst om aan te komen als ik van mijn eetgewoontes af ga wijken is groot.
Ik heb iemand nodig die een schema met mij maakt om "verboden dingen" weer te introduceren en dat ik mij daar aan hou en ze weer ga eten. En dan hopelijk volgt het ontspannen om gaan met eten en eten in situaties met anderen vanzelf.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 19 juni 2016 om 12:05
Estrella's,
Ik heb je topic bijgelezen.
Zucht!
Wat een mooie armband met die kralen. Bijzonder en prachtig!
Ik lees je laatste berichten en lees dat je zelf al ervaringsdeskundige bent op het gebied van hulp. En dat maakt het misschien juist zo moeilijk voor jou. Jij hebt al veel gezien, jij hebt al veel ervaren. Wat dan nu in jouw situatie?
Je bericht van 09.48 uur bevat denk ik wat rake punten voor jouzelf.
Dát zijn blijkbaar de behoeftes die jij nodig hebt. Bespreek dat!
Maar ja, ik ben zelf geen kenner op dit gebied. Dus of mijn advies het juiste is kan ik niet beoordelen. Wel weet ik zeker dat jij met dat betreffende bericht iets raakt wat blijkbaar voor jou van belang is. Absoluut de moeite waard dus om verder op te pakken en nader te onderzoeken.
En tja....dat wat jij omschrijft noem ikzelf dan experimenteren. Lijkt mij een heel goed begin.
Knuffel voor jou.
Ik heb je topic bijgelezen.
Zucht!
Wat een mooie armband met die kralen. Bijzonder en prachtig!
Ik lees je laatste berichten en lees dat je zelf al ervaringsdeskundige bent op het gebied van hulp. En dat maakt het misschien juist zo moeilijk voor jou. Jij hebt al veel gezien, jij hebt al veel ervaren. Wat dan nu in jouw situatie?
Je bericht van 09.48 uur bevat denk ik wat rake punten voor jouzelf.
Dát zijn blijkbaar de behoeftes die jij nodig hebt. Bespreek dat!
Maar ja, ik ben zelf geen kenner op dit gebied. Dus of mijn advies het juiste is kan ik niet beoordelen. Wel weet ik zeker dat jij met dat betreffende bericht iets raakt wat blijkbaar voor jou van belang is. Absoluut de moeite waard dus om verder op te pakken en nader te onderzoeken.
En tja....dat wat jij omschrijft noem ikzelf dan experimenteren. Lijkt mij een heel goed begin.
Knuffel voor jou.
zondag 19 juni 2016 om 12:07
zondag 19 juni 2016 om 12:18
quote:estrellas2 schreef op 19 juni 2016 @ 12:02:
Ik vind andermans verhalen vaak veel erger en trek me dat aan.
Ik voel me ook echt niet op mijn gemak in een groep.
Hoe dat komt? Geen idee.
Aard van het beestje?
Kan het zijn dat je je zo erg herkent in die verhalen, dat je dat niet trekt.
Die spiegel waar jij volgens mij diep in je hart eigenlijk wel naar snakt om in te kijken (je schreef vanochtend nog dat je zo eigenlijk niet verder kan...). Volgens mij is het hele idee van groepstherapie leren van andermans verhalen en daarmee leren over jezelf.
Het klinkt misschien heel onaardig, maar zo uniek ben je niet in je eetstoornis. Nogmaals, het is een mindfuck om te denken dat jij nu een zuiver beoordelingsvermogen hebt als het gaat om de ernst van jouw eetstoornis.
Die eetstoornis heeft een verhaal in jouw hoofd geplant en het is in het belang van de eetstoornis om dat verhaal in stand te houden. Dus die vertelt jou: nee joh, zo erg is het niet, je bmi is prima en je weet toch alleen maar gezonde dingen, jij hoeft niet intern. Nee joh, die anderen in zo'n groepstherapie zijn véél verder heen, weet je wat, misschien kun je wel een beetje voor hen zorgen. Bla bla bla.
Alles om er maar voor te zorgen dat jij de macht bij de eetstoornis laat en die lekker zijn gang kan gaan. Dan blijft alles lekker veilig bij het oude en kun jij gedijen in je comfort zone.
Ik vind andermans verhalen vaak veel erger en trek me dat aan.
Ik voel me ook echt niet op mijn gemak in een groep.
Hoe dat komt? Geen idee.
Aard van het beestje?
Kan het zijn dat je je zo erg herkent in die verhalen, dat je dat niet trekt.
Die spiegel waar jij volgens mij diep in je hart eigenlijk wel naar snakt om in te kijken (je schreef vanochtend nog dat je zo eigenlijk niet verder kan...). Volgens mij is het hele idee van groepstherapie leren van andermans verhalen en daarmee leren over jezelf.
Het klinkt misschien heel onaardig, maar zo uniek ben je niet in je eetstoornis. Nogmaals, het is een mindfuck om te denken dat jij nu een zuiver beoordelingsvermogen hebt als het gaat om de ernst van jouw eetstoornis.
Die eetstoornis heeft een verhaal in jouw hoofd geplant en het is in het belang van de eetstoornis om dat verhaal in stand te houden. Dus die vertelt jou: nee joh, zo erg is het niet, je bmi is prima en je weet toch alleen maar gezonde dingen, jij hoeft niet intern. Nee joh, die anderen in zo'n groepstherapie zijn véél verder heen, weet je wat, misschien kun je wel een beetje voor hen zorgen. Bla bla bla.
Alles om er maar voor te zorgen dat jij de macht bij de eetstoornis laat en die lekker zijn gang kan gaan. Dan blijft alles lekker veilig bij het oude en kun jij gedijen in je comfort zone.
Clap your hands everybody, and everybody clap your hands.
zondag 19 juni 2016 om 13:42
Ja je bent je es stevig aan het verdedigen en downplayen.
Hoort bij t ziektebeeld.
Ik denk dat je coach in wat wollige termen wil zeggen dat een ES vaker een symptoom is dan een op zichzelf staand probleem. Als jij de problemen met je zelfbeeld, je issues met je jeugd en ouders en je moeder theresa complex (jij kan niet intern want gezin....dat kan Maxi niet?) niet het hoofd biedt, dan blijft die ES ook onderdeel van jou. Dan zijn je huidige inspanningen om er iets aan te doen tijdelijke lapmiddelen het komt hoe dan ook ooit retour.
En de kinderen zien het nu al. Zoveel tijd heb je dus niet meer. Ik zou dus stoppen met op de stoel van hulpverleners te gaan zitten en je gewoon ns melden bij zo'n kliniek.
Dat is stap 1 om je es los te laten.
Hoort bij t ziektebeeld.
Ik denk dat je coach in wat wollige termen wil zeggen dat een ES vaker een symptoom is dan een op zichzelf staand probleem. Als jij de problemen met je zelfbeeld, je issues met je jeugd en ouders en je moeder theresa complex (jij kan niet intern want gezin....dat kan Maxi niet?) niet het hoofd biedt, dan blijft die ES ook onderdeel van jou. Dan zijn je huidige inspanningen om er iets aan te doen tijdelijke lapmiddelen het komt hoe dan ook ooit retour.
En de kinderen zien het nu al. Zoveel tijd heb je dus niet meer. Ik zou dus stoppen met op de stoel van hulpverleners te gaan zitten en je gewoon ns melden bij zo'n kliniek.
Dat is stap 1 om je es los te laten.
zondag 19 juni 2016 om 20:10
Ik geloof niet dat ik heel erg aan het downplayen ben. Ik ben er eerlijk en open over, ik erken het probleem, kan mijn valkuil benoemen, geen aan dar ik er aan wil werken. Maar weet alleen niet hoe.
Wel weet ik gewoon dat groepstherapie voor mij niet passend is.
Erkenning bij anderen dat heb ik natuurlijk ook ervaren bij die coach. Tijdens het 1e gesprek was zij eerst alleen maar aan het woord om te vertellen wat haar reis was.
Aan de slag gaan met problemen en issues uit het verleden doe ik ook. En eerlijk gezwgd heb ik er eigenlijk geen problemen meer mee met mijn verleden. Ik lig er niet wakker van, het is zoals het is. Ik denk eigenlijk niet dat daar nog wat te werken valt of te halen.
Dan blijft denk ik (afgaande op Diaa gaar post) alleen nog het vertekend zelfbeeld en het "moeder theresa complex " over.
Zo eerlijk al ik hier ben, zo eerlijk ben ik ook tegen mijn psycholoog. Ik denk dat zij dan de gene is die kan bepalen welke hulp ik nodig heb?
Wat pointdexter zegt, ik zal het niet zuiver kunnen beoordelen dus zal dat aan haar iver laten.
Wel weet ik gewoon dat groepstherapie voor mij niet passend is.
Erkenning bij anderen dat heb ik natuurlijk ook ervaren bij die coach. Tijdens het 1e gesprek was zij eerst alleen maar aan het woord om te vertellen wat haar reis was.
Aan de slag gaan met problemen en issues uit het verleden doe ik ook. En eerlijk gezwgd heb ik er eigenlijk geen problemen meer mee met mijn verleden. Ik lig er niet wakker van, het is zoals het is. Ik denk eigenlijk niet dat daar nog wat te werken valt of te halen.
Dan blijft denk ik (afgaande op Diaa gaar post) alleen nog het vertekend zelfbeeld en het "moeder theresa complex " over.
Zo eerlijk al ik hier ben, zo eerlijk ben ik ook tegen mijn psycholoog. Ik denk dat zij dan de gene is die kan bepalen welke hulp ik nodig heb?
Wat pointdexter zegt, ik zal het niet zuiver kunnen beoordelen dus zal dat aan haar iver laten.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 19 juni 2016 om 20:27
Maar waar komt dan je eetstoornis vandaan en waarom duurt het dan al 6 maanden om terug te vallen en er weer uit te komen?
Wat is de reden dat je niet zélf een schema kan maken waarin je je lijst weer opvoert naar alles weer te kunnen eten? De lijst is bekend, de enige die het in jouw mond kan stoppen, dat ben je zelf. Wat houdt je precies tegen om een middelvinger op te steken tegen je eetstoornis en te zeggen: je hebt nu lang genoeg mijn leven vergald, ik mocht niet eens gebakjes eten van je! Tijd om weer terug in je hol te kruipen, vastgeketend aan dikke ringen en stevige metalen banden!
Wat is de reden dat je niet zélf een schema kan maken waarin je je lijst weer opvoert naar alles weer te kunnen eten? De lijst is bekend, de enige die het in jouw mond kan stoppen, dat ben je zelf. Wat houdt je precies tegen om een middelvinger op te steken tegen je eetstoornis en te zeggen: je hebt nu lang genoeg mijn leven vergald, ik mocht niet eens gebakjes eten van je! Tijd om weer terug in je hol te kruipen, vastgeketend aan dikke ringen en stevige metalen banden!
zondag 19 juni 2016 om 20:29
Lijkt mij een goed plan om het aan de psycholoog over te laten. En jij bent heel open hier, waarvoor chapeau. En ik zie ook echt zelfreflectie. Ik denk dat jij ook verder wilt, geef dit ook aan aan jouw psycholoog, dat je misschien wel meer (welke vorm dat zullen jullie samen moeten uitzoeken) begeleiding/therapie nodig hebt. Doorbreek dit patroon voor jullie mannetjes, jij kan dit.
Hebben jullie een fijne dag gehad? Het zal morgen best een confronterende dag zijn. Hopelijk wordt het ook gewoon een fijn afscheidsfeestje.
Hebben jullie een fijne dag gehad? Het zal morgen best een confronterende dag zijn. Hopelijk wordt het ook gewoon een fijn afscheidsfeestje.
