Psyche
alle pijlers
Verder van mij af schrijven
zaterdag 27 februari 2016 om 14:51
Op 02 juni 2013 opende ik op de zwangerpijler een topic omdat ik in het ziekenhuis lag met gebroken vliezen. Ik was toen 20 weken zwanger van een tweeling en had een zoontje van toen 10 maanden (forumnaam Mini). Onze dochters zijn op 27-06-2013 geboren en overleden. Het topic heeft me veel steun geboden in deze moeilijke periode en de tijd daarna.
Begin december 2013 opende ik een nieuw topic, onder een nieuwe nick, op de zwangerpijler omdat ik toch wel weer zwanger wilde worden maar dit erg spannend en eng vond en ik de steun van het Viva forum miste. Niet wetende dat ik op dat moment al zwanger was.
Het was een spannende zwangerschap en emotioneel gezien een achtbaan. Lichamelijk was het ook best pittig maar na een hele zware bevalling is in Augustus 2014 onze zoon (forumnaam Nano) geboren.
Vlak na de bevalling bleek ook Nano er 1 van een tweeling te zijn.
Nano blijkt reflux te hebben en heel veel te huilen. We hebben met hem een zeer pittig eerste jaar gehad en nog steeds is het niet altijd makkelijk met hem.
Ongeveer anderhalf jaar na de geboorte van de meisjes en midden in de zware periode met Nano, kwam de man met de hamer langs bij mijn vriend (forumnaam Maxi). Na een traject van therapie en medicijnen, heen en weer gestuur van de ene psycholoog naar de ander voor wéér een test, lijkt hij nu eindelijk een goede therapeut te hebben. Ook vaart hij soms op therapeutische basis, zonder druk kan hij zijn affiniteit met het vak houden en zijn angsten onder ogen zien en die weer in therapie bespreken.
Het laatste half jaar gaat het met Mini niet zo lekker. Thuis niet en ook op de psz niet. Hij is erg agressief, slaat, duwt en bijt andere kindjes, ons en zijn jongere broertje. Hij is erg angstig voor nieuwe dingen en harde geluiden. Hij raakt van slag van veranderingen en kan niet goed met de groep mee komen. Hij is het liefst op zichzelf. We hebben des tijds video home training gehad voor Nano, daaruit bleek dat het aan onze opvoed vaardigheden niet ligt.
Binnenkort gaan we naar de opvoedpoli om te kijken hoe we Mini kunnen helpen weer lekker in zijn vel te komen.
Met mijzelf gaat het momenteel ook wat minder. Ik zit in een terugval van mijn eetstoornis. Iets wat altijd wel bij mij op de achtergrond aanwezig is geweest maar nu in alle heftigheid terug is. Ik ben er eigenlijk een beetje van geschrokken dat het me nu niet lukt om het onder controle te krijgen. Ik heb er gesprekken over met mijn psycholoog en ben gisteren voor het eerst naar een ervaringsdeskundige geweest.
Al met al, genoeg om over te schrijven. Mijn vorige topic was vol. Voor mij is het heel fijn om van me af te schrijven, feedback en steun te krijgen.
Ik hoop dat hier dan ook te kunnen continueren.
Link naar vorig topic
Begin december 2013 opende ik een nieuw topic, onder een nieuwe nick, op de zwangerpijler omdat ik toch wel weer zwanger wilde worden maar dit erg spannend en eng vond en ik de steun van het Viva forum miste. Niet wetende dat ik op dat moment al zwanger was.
Het was een spannende zwangerschap en emotioneel gezien een achtbaan. Lichamelijk was het ook best pittig maar na een hele zware bevalling is in Augustus 2014 onze zoon (forumnaam Nano) geboren.
Vlak na de bevalling bleek ook Nano er 1 van een tweeling te zijn.
Nano blijkt reflux te hebben en heel veel te huilen. We hebben met hem een zeer pittig eerste jaar gehad en nog steeds is het niet altijd makkelijk met hem.
Ongeveer anderhalf jaar na de geboorte van de meisjes en midden in de zware periode met Nano, kwam de man met de hamer langs bij mijn vriend (forumnaam Maxi). Na een traject van therapie en medicijnen, heen en weer gestuur van de ene psycholoog naar de ander voor wéér een test, lijkt hij nu eindelijk een goede therapeut te hebben. Ook vaart hij soms op therapeutische basis, zonder druk kan hij zijn affiniteit met het vak houden en zijn angsten onder ogen zien en die weer in therapie bespreken.
Het laatste half jaar gaat het met Mini niet zo lekker. Thuis niet en ook op de psz niet. Hij is erg agressief, slaat, duwt en bijt andere kindjes, ons en zijn jongere broertje. Hij is erg angstig voor nieuwe dingen en harde geluiden. Hij raakt van slag van veranderingen en kan niet goed met de groep mee komen. Hij is het liefst op zichzelf. We hebben des tijds video home training gehad voor Nano, daaruit bleek dat het aan onze opvoed vaardigheden niet ligt.
Binnenkort gaan we naar de opvoedpoli om te kijken hoe we Mini kunnen helpen weer lekker in zijn vel te komen.
Met mijzelf gaat het momenteel ook wat minder. Ik zit in een terugval van mijn eetstoornis. Iets wat altijd wel bij mij op de achtergrond aanwezig is geweest maar nu in alle heftigheid terug is. Ik ben er eigenlijk een beetje van geschrokken dat het me nu niet lukt om het onder controle te krijgen. Ik heb er gesprekken over met mijn psycholoog en ben gisteren voor het eerst naar een ervaringsdeskundige geweest.
Al met al, genoeg om over te schrijven. Mijn vorige topic was vol. Voor mij is het heel fijn om van me af te schrijven, feedback en steun te krijgen.
Ik hoop dat hier dan ook te kunnen continueren.
Link naar vorig topic
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
dinsdag 15 maart 2016 om 23:28
Ik zat er gister ook nog eens over na te denken, die bv... Kan het dat gelukshormoontje zijn dat vrijkomt bij de toeschietreflex, dat je dat niet wilt missen, al ware het een verslaving...? Dat het misschien meer daarom te doen is dan om het natuurlijke voeding geven aan je zoon (die inmiddels 1.5 jaar oud is en qua voeding nu heus wel uit kan zonder bv.)? Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel te zeggen.
Clap your hands everybody, and everybody clap your hands.
woensdag 16 maart 2016 om 08:38
Jullie berichtjes hebben mij nogal bezig gehouden vannacht (en nog wel).
Ik droomde dat Nano van mij afgepakt werd, letterlijk terwijl ik hem aan het voeden was, en dat ik verplicht werd om brood te eten onder toeziend oog van een groep mensen.
Ik heb het gelezen dus maar kom er later op terug. Ik wil nu niet vanuit emotie reageren.
Ik droomde dat Nano van mij afgepakt werd, letterlijk terwijl ik hem aan het voeden was, en dat ik verplicht werd om brood te eten onder toeziend oog van een groep mensen.
Ik heb het gelezen dus maar kom er later op terug. Ik wil nu niet vanuit emotie reageren.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
woensdag 16 maart 2016 om 09:30
woensdag 16 maart 2016 om 10:09
Ik heb het even snel opgezocht. Verder kom ik er later op terug want ik moet even 2 jongens uitlaten voor ze elkaar de hersens in slaan.
'Als je borstvoeding geeft mag je niet afvallen, want dan komen de in je vet opgeslagen afvalstoffen via je melk bij de baby.'' Het lijkt op het eerste gezicht logisch, want inderdaad worden veel afvalstoffen in lichaamsvet opgeslagen. In moedermelk zit vet dat uit de opgeslagen vetreserves van de moeder komt. Maar krijgt het kind dan die afvalstoffen niet juist als de moeder niet afvalt? Of zien die afvalstoffen de afdrijving aankomen en verstoppen ze zich snel in het vet dat naar de melk gaat? Afvalstoffen die vrij komen als er vet wordt afgebroken zullen in het systeem van de moeder komen en via de normale afvalverwerkingsroutes worden verwerkt. Moedermelk productie en uitscheiding is geen afvalverwerkingsroute. Er is dan ook geen enkel wetenschappelijk bewijs te vinden voor het verbod op afvallen als je borstvoeding geeft.
Bron: eurolac.blogspot.nl
'Als je borstvoeding geeft mag je niet afvallen, want dan komen de in je vet opgeslagen afvalstoffen via je melk bij de baby.'' Het lijkt op het eerste gezicht logisch, want inderdaad worden veel afvalstoffen in lichaamsvet opgeslagen. In moedermelk zit vet dat uit de opgeslagen vetreserves van de moeder komt. Maar krijgt het kind dan die afvalstoffen niet juist als de moeder niet afvalt? Of zien die afvalstoffen de afdrijving aankomen en verstoppen ze zich snel in het vet dat naar de melk gaat? Afvalstoffen die vrij komen als er vet wordt afgebroken zullen in het systeem van de moeder komen en via de normale afvalverwerkingsroutes worden verwerkt. Moedermelk productie en uitscheiding is geen afvalverwerkingsroute. Er is dan ook geen enkel wetenschappelijk bewijs te vinden voor het verbod op afvallen als je borstvoeding geeft.
Bron: eurolac.blogspot.nl
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
woensdag 16 maart 2016 om 10:23
Lijkt me ook dat er flink wat stresshormonen meekomen de laatste tijd. En je eet heel slecht waardoor er veel voedingsstoffenontbreken.
Ik zou het risico niet nemen. Zeker als het niet hoeft. Ruime keuze aan gezonde voeding voor nano. Hij is geen zuigeling meer.
Maar je hebt wel meer dingen waar je halstarrig aan vast houdt. Beetje es maar ook aard van t beestje denk ik. De bv zou ik laten schieten. Verlies je geen controle mee. Houdt je zoon net zoveel van je. Kijken wat voor effect het heeft, wie weet wordt het eindelijk iets rustiger. En kan jou uitgemergelde lijf meer met t beetje wat binnenkomt.
Sporten, bv, niet eten, veel stress en een ontsteking die niet over gaat....ik tel af tot weken enkel bedrust nog het enige is wat je kan.
Ik zou het risico niet nemen. Zeker als het niet hoeft. Ruime keuze aan gezonde voeding voor nano. Hij is geen zuigeling meer.
Maar je hebt wel meer dingen waar je halstarrig aan vast houdt. Beetje es maar ook aard van t beestje denk ik. De bv zou ik laten schieten. Verlies je geen controle mee. Houdt je zoon net zoveel van je. Kijken wat voor effect het heeft, wie weet wordt het eindelijk iets rustiger. En kan jou uitgemergelde lijf meer met t beetje wat binnenkomt.
Sporten, bv, niet eten, veel stress en een ontsteking die niet over gaat....ik tel af tot weken enkel bedrust nog het enige is wat je kan.
woensdag 16 maart 2016 om 10:32
Ik snap je wel hoor, je wilt gewoon graag doorgaan met de bv. Ik heb dat zelf ook en geef alweer wat langer bv dan jij. Voor mij zijn die argumenten van je kind heeft het niet meer nodig e.d. niet van belang. Ik bepaal zelf wel samen met mijn kind hoelang we hiermee doorgaan en ik denk dat dat voor jou ook geldt?
Misschien kun je wel zeggen tegen jezelf, ik geef Nano graag bv en moet daarom wel wat beter eten? Misschien een stimulans om toch wat meer te eten. Ik begrijp dat je es op dit moment een van de weinige dingen is, waar je volledige controle over hebt. Dat je dit daarom moeilijk los kunt laten. Hopelijk kun je wel weer een stapje vooruit zetten ondanks alle dingen die nu bij jullie spelen.
Ik denk aan jou
Misschien kun je wel zeggen tegen jezelf, ik geef Nano graag bv en moet daarom wel wat beter eten? Misschien een stimulans om toch wat meer te eten. Ik begrijp dat je es op dit moment een van de weinige dingen is, waar je volledige controle over hebt. Dat je dit daarom moeilijk los kunt laten. Hopelijk kun je wel weer een stapje vooruit zetten ondanks alle dingen die nu bij jullie spelen.
Ik denk aan jou
woensdag 16 maart 2016 om 10:44
Lieve Estrellas,
Je lijkt wanhopig op zoek gaan naar bewijzen dat borstvoeding het niet schadelijk zou zijn voor Nano. Die zul je uiteraard vinden want op internet vindt men wat men wil vinden. Maar waarom het risico nemen? Neem het zekere voor het onzekere. Hij is oud genoeg om het zonder bv te doen en je kan hem die aandacht ook op andere manieren geven. En geen bv geven is ook voor jou beter, al wil/kan je dat nu waarschijnlijk niet zien.
Ik maak me er zorgen om hoe langzaam de hulp bij jullie op gang komt. Jij zit duidelijk diep in de problemen, en de enige hulp die je hebt is één gesprek per week (of zelfs twee weken?). Met Mini gaat het al lange tijd niet lekker. Ik weet dat je bij de opvoedpoli geweest bent, maar nu? Hoe moet dat als hij binnenkort naar school gaat?
Ik vind jullie gezinsleven zo onrustig klinken. Ik weet dat dat door heel veel factoren komt en jullie door de heftigheid beiden tijd voor jezelf nodig hebben maar ik vraag me soms af of het voor de kinderen niet heel verwarrend is dat dan Maxi, en dan jij weer een paar dagen weg bent/in bed ligt etc.
Het leest alsof jullie alleen maar uitkijken naar tijd weg van het gezin/voor jezelf ipv je gezinsleven leven en samen genieten van de kleine dingen.
Maar ik besef ook dat je mn de niet-dagelijkse dingen hier schrijft dus dat het misschien wat dat betreft een vertekend beeld geeft.
Sterkte met alles.
Je lijkt wanhopig op zoek gaan naar bewijzen dat borstvoeding het niet schadelijk zou zijn voor Nano. Die zul je uiteraard vinden want op internet vindt men wat men wil vinden. Maar waarom het risico nemen? Neem het zekere voor het onzekere. Hij is oud genoeg om het zonder bv te doen en je kan hem die aandacht ook op andere manieren geven. En geen bv geven is ook voor jou beter, al wil/kan je dat nu waarschijnlijk niet zien.
Ik maak me er zorgen om hoe langzaam de hulp bij jullie op gang komt. Jij zit duidelijk diep in de problemen, en de enige hulp die je hebt is één gesprek per week (of zelfs twee weken?). Met Mini gaat het al lange tijd niet lekker. Ik weet dat je bij de opvoedpoli geweest bent, maar nu? Hoe moet dat als hij binnenkort naar school gaat?
Ik vind jullie gezinsleven zo onrustig klinken. Ik weet dat dat door heel veel factoren komt en jullie door de heftigheid beiden tijd voor jezelf nodig hebben maar ik vraag me soms af of het voor de kinderen niet heel verwarrend is dat dan Maxi, en dan jij weer een paar dagen weg bent/in bed ligt etc.
Het leest alsof jullie alleen maar uitkijken naar tijd weg van het gezin/voor jezelf ipv je gezinsleven leven en samen genieten van de kleine dingen.
Maar ik besef ook dat je mn de niet-dagelijkse dingen hier schrijft dus dat het misschien wat dat betreft een vertekend beeld geeft.
Sterkte met alles.
woensdag 16 maart 2016 om 12:15
Het is een thema in jouw leven: nog dingen willen geven die je eigenlijk niet meer te geven hebt. Dan kun je twee dingen doen: stoppen met geven of zorgen dat je weer genoeg hebt om te delen. In alles. Niemand kan voor jou bepalen aan welke kant er iets moet veranderen, maar dat er iets anders moet, staat wel vast.
woensdag 16 maart 2016 om 12:21
Estrellas, het is waarschijnlijk pijnlijk, hard en confronterend voor jou wat hier geschreven wordt, maar vergeet niet dat iedereen hier het beste met jou voorheeft. En dat volgens mij iedereen hier zich zorgen maakt om hoe het nu gaat met jou. Ik hoop dat je hier blijft delen hoe je je voelt en ik hoop ook dat je onze zorgen serieus neemt, voor jezelf en voor jouw gezin
woensdag 16 maart 2016 om 12:41
Ik lees (vluchtig) jullie reacties.
Vanmorgen heb ik de coach gemailt voor een afspraak, ik kan er om half 5 vandaag terecht. En om 1 uur heb ik een afspraak bij mijn eigen psycholoog.
Net met mijn jongens wat gedronken bij de hema en even lekker buiten geweest.
Kortom, ik heb even geen tijd om goed te reageren.
Ik wil er de tijd voor kunnen nemen, dat doe ik vanavond. Ik lees tussendoor wel.
Bedankt alvast voor alle reacties, zelfs al komen ze niet allemaal even prettig binnen bij mij.
Vanmorgen heb ik de coach gemailt voor een afspraak, ik kan er om half 5 vandaag terecht. En om 1 uur heb ik een afspraak bij mijn eigen psycholoog.
Net met mijn jongens wat gedronken bij de hema en even lekker buiten geweest.
Kortom, ik heb even geen tijd om goed te reageren.
Ik wil er de tijd voor kunnen nemen, dat doe ik vanavond. Ik lees tussendoor wel.
Bedankt alvast voor alle reacties, zelfs al komen ze niet allemaal even prettig binnen bij mij.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
woensdag 16 maart 2016 om 14:57
Even ter uitleg: Ik kwam vanochtend uit de meeleesstand, nadat ik besloot eindelijk eens de tijd te nemen om op te schrijven wat ik dacht na het lezen van je posts. Ik hoop dat je dat niet als onprettig ervaart. Het is zeker niet mijn bedoeling je te kwetsen.
Ik wilde nog even zeggen dat ik het advies van Yoogali een heel goede vind:
quote:Yoogali schreef op 16 maart 2016 @ 10:32:
Misschien kun je wel zeggen tegen jezelf, ik geef Nano graag bv en moet daarom wel wat beter eten? Misschien een stimulans om toch wat meer te eten. Beter voor jezelf zorgen, juist zodat je Nano wel kan blijven voeden.
Ik wilde nog even zeggen dat ik het advies van Yoogali een heel goede vind:
quote:Yoogali schreef op 16 maart 2016 @ 10:32:
Misschien kun je wel zeggen tegen jezelf, ik geef Nano graag bv en moet daarom wel wat beter eten? Misschien een stimulans om toch wat meer te eten. Beter voor jezelf zorgen, juist zodat je Nano wel kan blijven voeden.
woensdag 16 maart 2016 om 15:33
Voordat ik ga reageren (want de jongens worden zo wakker en over een uur moet ik weer weg) wil ik graag voor jullie eerst wat feiten op een rij zetten zodat jullie een wat beter beeld hebben bij wat ik eet, weeg enz.
Hai ik ben Estrellas, 36 jaar, kom uit...
Ik weeg momenteel 59 kilo. Dit was 2 maanden geleden rond de 65 kilo, ik ben 1.72 cm lang.
Wat ik zoal eet op een dag:
Ontbijt (dit is vaak wat later omdat ik eerst voor de jongens zorg en ivm met mijn medicijnen niet gelijk mag gaan eten als ik ze ingenomen heb)
Het varieert. Meestal als ik wat haast heb eet ik 2 speltcrackers met kaas (gewoon de 48+)
De speltcrackers maak ik zelf van, volkoren speltmeel, extra lijnzaad, pompoen - en zonnebloempitten en kokosolie.
Of ik ontbijt met een havermout taartje (4 el havermout, blauwe bessen, kokosolie, boekweitmeel en een beetje kokospalmsuiker)
Of ik maak een mugcake (havermout, ei, banaan)
Of ik eet een bakje Skyr
Tussendoor vaak niets omdat de lunch al snel is.
Lunch bestaat uit +/- 3 speltcrackers met kaas/ licht vleeswaren of iets van smeer (geiten)kaas.
Tussendoor
Een appel of een biologische noten/zaden reep (zonder toegevoegde suiker of andere producten)
Avondeten
Vooral groenten, iets van mager vlees of (vette) vis. Of ik maak een salade met gerookte kip en ei. Ik eet geen aardappelen (wel zoete), pasta, rijst of andere tarwe producten.
'S avonds
Een schaaltje ongebrande noten of een speltcracker met kaas.
Andere producten die ik eet, waar ik mee afwissel: een gekookt eitje, gedroogd fruit, havermoutpannenkoeken, wraps van boekweitmeel, zelf gemaakt bananenbrood.
Ik hoop dat jullie een iets beter beeld hebben zo en ook van mij aan willen nemen dat ik hier niet lieg of dingen bewust weg laat.
Ik schrijf immers voor mezelf en schiet er niets mee op om niet eerlijk te zijn.
Mijn grote angst ligt in het toevoegen van bewerkte producten met geraffineerde suikers en ja, ook wel de (snelle) koolhydraten.
Hai ik ben Estrellas, 36 jaar, kom uit...
Ik weeg momenteel 59 kilo. Dit was 2 maanden geleden rond de 65 kilo, ik ben 1.72 cm lang.
Wat ik zoal eet op een dag:
Ontbijt (dit is vaak wat later omdat ik eerst voor de jongens zorg en ivm met mijn medicijnen niet gelijk mag gaan eten als ik ze ingenomen heb)
Het varieert. Meestal als ik wat haast heb eet ik 2 speltcrackers met kaas (gewoon de 48+)
De speltcrackers maak ik zelf van, volkoren speltmeel, extra lijnzaad, pompoen - en zonnebloempitten en kokosolie.
Of ik ontbijt met een havermout taartje (4 el havermout, blauwe bessen, kokosolie, boekweitmeel en een beetje kokospalmsuiker)
Of ik maak een mugcake (havermout, ei, banaan)
Of ik eet een bakje Skyr
Tussendoor vaak niets omdat de lunch al snel is.
Lunch bestaat uit +/- 3 speltcrackers met kaas/ licht vleeswaren of iets van smeer (geiten)kaas.
Tussendoor
Een appel of een biologische noten/zaden reep (zonder toegevoegde suiker of andere producten)
Avondeten
Vooral groenten, iets van mager vlees of (vette) vis. Of ik maak een salade met gerookte kip en ei. Ik eet geen aardappelen (wel zoete), pasta, rijst of andere tarwe producten.
'S avonds
Een schaaltje ongebrande noten of een speltcracker met kaas.
Andere producten die ik eet, waar ik mee afwissel: een gekookt eitje, gedroogd fruit, havermoutpannenkoeken, wraps van boekweitmeel, zelf gemaakt bananenbrood.
Ik hoop dat jullie een iets beter beeld hebben zo en ook van mij aan willen nemen dat ik hier niet lieg of dingen bewust weg laat.
Ik schrijf immers voor mezelf en schiet er niets mee op om niet eerlijk te zijn.
Mijn grote angst ligt in het toevoegen van bewerkte producten met geraffineerde suikers en ja, ook wel de (snelle) koolhydraten.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
woensdag 16 maart 2016 om 15:35
Lieve estrellas, hopelijk kun je van mij ook lezen dat ik deze post die ik ga schrijven alleen maar bedoel vanuit zorg.
Ik schrijf meestal niet mee, maar lees je altijd en zie hoezeer de bochten waarin je je wringt om in leven te blijven steeds krapper worden. Juist daarom wil je misschien al steeds dunner worden, om steeds minder krapte te ervaren, steeds minder zichtbaar te worden. Ik herken dit uit mijn anorexia-tijd. De controle is weg, de enige die ik kan uitknijpen als een citroen is mijzelf en dat is het enige waarover ik trots en waarde kan voelen. De rest is (tijdelijk) even weg.
De tegenbeweging van dit alles, is dat je juist steeds zichtbaarder wordt voor iedereen. En iedereen gaat goedbedoelde adviezen geven waar je, uiteraard, niets mee kunt, want die adviezen voeden je eetstoornis: je wordt gezien, je wordt geholpen, er wordt eindelijk naar je omgekeken, maar alleen als het NIET goed met je gaat. Als het goed gaat, laat iedereen je links liggen, in je sop gaarkoken en met rust. Terwijl je OOK hulp en steun nodig hebt in die goede tijden.
En zo ga je (in het algemeen, niet speciaal jij, maar ook ik tijdens mijn ana-tijd) steeds meer leven op die momenten van steun, komt er steeds meer drama, maar omdat je niet weet hoe deze hulp te vragen en laat staan aan te nemen, wordt het schoppen: nee, ik heb geen hulp nodig, ik sta overeind, ik weet echt wel wat ik doe, waar bemoeien jullie je mee?
En dan zijn de mensen weer weg, helaas, want de hulp die je nodig hebt, is dan nog niet bij je aangekomen. En de ES komt dubbel zo hard terug: zie je wel, ik ben het niet waard om goed voor te zorgen, mensen laten mij in de steek. En zo wordt het vertrouwen steeds opnieuw afgebroken.
Ik zie hoe je het doet, sorry dat ik het zeg, maar ik herken het zo ontzettend en het doet me verdriet. Maar iedereen hier loopt op eieren om jou niet in je schulp te laten kruipen. In therapie (groepstherapie, ik heb zelf ook wel een achtergrondje ), noemt men dit een bommetje. Je zegt: ik vind dit niet prettig maar kom er later op terug, terwijl een deel van jou zich mogelijk gestresst, verdrietig, gekwetst, woedend en alleen voelt. Maar dit bommetje laat je nu nog niet ontploffen. Dat komt straks pas en dan heb je in de tussentijd jezelf al weten te straffen waarschijnlijk, wat bij ons als reageerders weer een schuldgevoel of verdriet oproept. Er komen dan reacties vanuit zorg maar geen stevige, pittige of boze reacties meer. En zo blijft je gedrag in stand, inclusief je ES.
Misschien zorgt mijn stukje ook wel voor woede, geen idee, maar ik weet hoe zachte heelmeesters stinkende wonden kunnen maken en ik heb zelf zoveel gehad (uiteindelijk) aan de mensen die geen blad voor de mond namen, dus ik probeer het ook eens. En ik hoop dat het jou ook gaat helpen want dat verdien jij en iedereen om jou heen.
Ik schrijf meestal niet mee, maar lees je altijd en zie hoezeer de bochten waarin je je wringt om in leven te blijven steeds krapper worden. Juist daarom wil je misschien al steeds dunner worden, om steeds minder krapte te ervaren, steeds minder zichtbaar te worden. Ik herken dit uit mijn anorexia-tijd. De controle is weg, de enige die ik kan uitknijpen als een citroen is mijzelf en dat is het enige waarover ik trots en waarde kan voelen. De rest is (tijdelijk) even weg.
De tegenbeweging van dit alles, is dat je juist steeds zichtbaarder wordt voor iedereen. En iedereen gaat goedbedoelde adviezen geven waar je, uiteraard, niets mee kunt, want die adviezen voeden je eetstoornis: je wordt gezien, je wordt geholpen, er wordt eindelijk naar je omgekeken, maar alleen als het NIET goed met je gaat. Als het goed gaat, laat iedereen je links liggen, in je sop gaarkoken en met rust. Terwijl je OOK hulp en steun nodig hebt in die goede tijden.
En zo ga je (in het algemeen, niet speciaal jij, maar ook ik tijdens mijn ana-tijd) steeds meer leven op die momenten van steun, komt er steeds meer drama, maar omdat je niet weet hoe deze hulp te vragen en laat staan aan te nemen, wordt het schoppen: nee, ik heb geen hulp nodig, ik sta overeind, ik weet echt wel wat ik doe, waar bemoeien jullie je mee?
En dan zijn de mensen weer weg, helaas, want de hulp die je nodig hebt, is dan nog niet bij je aangekomen. En de ES komt dubbel zo hard terug: zie je wel, ik ben het niet waard om goed voor te zorgen, mensen laten mij in de steek. En zo wordt het vertrouwen steeds opnieuw afgebroken.
Ik zie hoe je het doet, sorry dat ik het zeg, maar ik herken het zo ontzettend en het doet me verdriet. Maar iedereen hier loopt op eieren om jou niet in je schulp te laten kruipen. In therapie (groepstherapie, ik heb zelf ook wel een achtergrondje ), noemt men dit een bommetje. Je zegt: ik vind dit niet prettig maar kom er later op terug, terwijl een deel van jou zich mogelijk gestresst, verdrietig, gekwetst, woedend en alleen voelt. Maar dit bommetje laat je nu nog niet ontploffen. Dat komt straks pas en dan heb je in de tussentijd jezelf al weten te straffen waarschijnlijk, wat bij ons als reageerders weer een schuldgevoel of verdriet oproept. Er komen dan reacties vanuit zorg maar geen stevige, pittige of boze reacties meer. En zo blijft je gedrag in stand, inclusief je ES.
Misschien zorgt mijn stukje ook wel voor woede, geen idee, maar ik weet hoe zachte heelmeesters stinkende wonden kunnen maken en ik heb zelf zoveel gehad (uiteindelijk) aan de mensen die geen blad voor de mond namen, dus ik probeer het ook eens. En ik hoop dat het jou ook gaat helpen want dat verdien jij en iedereen om jou heen.
woensdag 16 maart 2016 om 15:53
Estrellas, hoeveel calorieën krijg jij dan maar binnen op een dag?
Speltcrackers zijn 119 kcal leert google mij. De kaas erbij 75.
Voor je ontbijt en lunch kom ik dan op 388 x 2 =776 calorieën.
Een appel is 72 calorieën.
Uitgezonderd je avondeten zit ik nog maar op zo'n 900 calorieën. Nou, je avondeten houdt ook niet over.
Als je de 1500 calorieën per daag aantikt is dat ruim.
Zeg me nu niet dat je goed eet, want dit is een crash dieet. Dat weet je zelf ook wel Estrellas.
Speltcrackers zijn 119 kcal leert google mij. De kaas erbij 75.
Voor je ontbijt en lunch kom ik dan op 388 x 2 =776 calorieën.
Een appel is 72 calorieën.
Uitgezonderd je avondeten zit ik nog maar op zo'n 900 calorieën. Nou, je avondeten houdt ook niet over.
Als je de 1500 calorieën per daag aantikt is dat ruim.
Zeg me nu niet dat je goed eet, want dit is een crash dieet. Dat weet je zelf ook wel Estrellas.
woensdag 16 maart 2016 om 16:07
Je post boven mij is een goed voorbeeld, en Doreia stipt dit aan.
Je geeft specifiek aan dat je niet wilt dat mensen zich dingen in het hoofd halen maar je post een bericht waaruit pijnlijk duidelijk wordt dat je niet genoeg eet. En dat weet je zelf ook, zoals Doreia al zegt.
En daarmee roep je weer veel zorgen en tegenreacties op, die jouw eetstoornis 'voeden'.
Want alleen als je aangeeft (stilzwijgend schreeuwen is dit) dat het niet goed gaat, blijven mensen hier schrijven en zich om jou bekommeren. En je hebt dat nodig, ook echt, je bent niet hier voor de aandacht, maar je hebt hulp nodig en je weet volgens mij niet hoe je dat moet krijgen en vragen en accepteren.
Je geeft specifiek aan dat je niet wilt dat mensen zich dingen in het hoofd halen maar je post een bericht waaruit pijnlijk duidelijk wordt dat je niet genoeg eet. En dat weet je zelf ook, zoals Doreia al zegt.
En daarmee roep je weer veel zorgen en tegenreacties op, die jouw eetstoornis 'voeden'.
Want alleen als je aangeeft (stilzwijgend schreeuwen is dit) dat het niet goed gaat, blijven mensen hier schrijven en zich om jou bekommeren. En je hebt dat nodig, ook echt, je bent niet hier voor de aandacht, maar je hebt hulp nodig en je weet volgens mij niet hoe je dat moet krijgen en vragen en accepteren.
woensdag 16 maart 2016 om 16:10
Doreia, ik hou me helemaal niet bezig met calorieën (wat eigenlijk bijzonder te noemen is voor iemand met een eetstoornis).
Je vergeet de havermout die ik bijna dagelijks neem, een gemiddelde mugcake is al 400 calorieën.
Een schaaltje noten zal rond de 300 calorieën zijn. Ook gedroogd fruit (dadels, cranberry's) zijn calorierijk.
Ik ben vergeten te vertellen dat ik op de crackers vaak ook Aioli smeer (olie+ei+knoflook) die tikt in calorieën ook aardig aan.
Ik denk dat ik de 1500 per dag makkelijk haal.
Lionlily, dank je voor je openhartigheid en sorry, hier komt'ie weer, ik kom er later op terug, ik moet nu echt weg naar de coach.
Je vergeet de havermout die ik bijna dagelijks neem, een gemiddelde mugcake is al 400 calorieën.
Een schaaltje noten zal rond de 300 calorieën zijn. Ook gedroogd fruit (dadels, cranberry's) zijn calorierijk.
Ik ben vergeten te vertellen dat ik op de crackers vaak ook Aioli smeer (olie+ei+knoflook) die tikt in calorieën ook aardig aan.
Ik denk dat ik de 1500 per dag makkelijk haal.
Lionlily, dank je voor je openhartigheid en sorry, hier komt'ie weer, ik kom er later op terug, ik moet nu echt weg naar de coach.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
woensdag 16 maart 2016 om 16:14
woensdag 16 maart 2016 om 18:36
Dan nog heeft een gezonde vrouw 2000 kcal nodig.
Als je fulltime borstvoeding geeft, moet je zelfs 500 kcal meer eten, omdat je zoveel verbrand met borstvoeding. Jij geeft gedeeltelijk, maar ook dan ben je dus al mooi aan het extra verbranden.
6 kilo in 8 weken.... En je had al geen overgewicht....
Maar goed, ik kan heel goed begrijpen wat Lionlily tegen jou en mij zegt in deze. Ik geef je aandacht op een negatieve manier en dat is exact wat een es graag wil. Maar ik ben er ook als het gewoon goed gaat. Daarom kom ik hier telkens even loeren, op zoek naar het positieve wat er in je leven mag gaan gebeuren. Dat komt iedere dag een dag dichterbij.
Als je fulltime borstvoeding geeft, moet je zelfs 500 kcal meer eten, omdat je zoveel verbrand met borstvoeding. Jij geeft gedeeltelijk, maar ook dan ben je dus al mooi aan het extra verbranden.
6 kilo in 8 weken.... En je had al geen overgewicht....
Maar goed, ik kan heel goed begrijpen wat Lionlily tegen jou en mij zegt in deze. Ik geef je aandacht op een negatieve manier en dat is exact wat een es graag wil. Maar ik ben er ook als het gewoon goed gaat. Daarom kom ik hier telkens even loeren, op zoek naar het positieve wat er in je leven mag gaan gebeuren. Dat komt iedere dag een dag dichterbij.
woensdag 16 maart 2016 om 19:07
Even snel, want de jongens zitten in bad.
Maar wauw... dat gesprek van net. Ik denk dat de spijker op zijn kop geslagen is.
Ik had het er over dat ik mezelf niet begrijp. Waar komt toch die angst vandaan om een boterham te eten, de gedachte alleen al knijpt mijn keel dicht, maakt me bang en ik denk dat als ik het ga doen, dat ik alleen maar lan huilen.
Ja, zegt ze, het is ook een stukje loslaten. BOEM die kwam binnen, ik heb niet eens meer gehoord wat ze daarna verteld heeft maar ik zag alleen maar mijn meiden voor me. Geen idee waar dat vandaan kwam en ik voelde de tranen komen.... loslaten.
Ik vertelde dat ik nooit echt gehuild heb. De enige keer dat ik echt het gevoel van instorten had, was het moment dat ik mijn dochters in de oven op het crematorium zette en zelfs toen moest ik me herpakken want er stonden immers mensen op ons te wachten.
Maar dát gevoel, dat je het liefst op de grond wil gaan liggen en huilen zonder getroost te worden. Dát gevoel dat zit er maar durf ik niet toe te laten.
En hoe hangt dit dan samen met mijn eten?? En waarom nú??
Het eten is het anker waar ik op terug val en nu? Waarschijnlijk omdat het gevoel ineens door alle andere zorgen, zich ook naar de oppervlakte dringt.
Nu met deze informatie, zou ik kunnen proberen bij dat gevoel te komen en het ook toe laten.
Ik kan met mijzelf afspreken om bijvoorbeeld de hele week te eten waar ik me veilig bij voel, maar 1 keer in die week, neem ik gewoon die boterham. Ga ik het doen en voelen wat er dan gebeurt.
Nu de jongens uit bad plukken. Ik wilde dit even heel graag delen.
Maar wauw... dat gesprek van net. Ik denk dat de spijker op zijn kop geslagen is.
Ik had het er over dat ik mezelf niet begrijp. Waar komt toch die angst vandaan om een boterham te eten, de gedachte alleen al knijpt mijn keel dicht, maakt me bang en ik denk dat als ik het ga doen, dat ik alleen maar lan huilen.
Ja, zegt ze, het is ook een stukje loslaten. BOEM die kwam binnen, ik heb niet eens meer gehoord wat ze daarna verteld heeft maar ik zag alleen maar mijn meiden voor me. Geen idee waar dat vandaan kwam en ik voelde de tranen komen.... loslaten.
Ik vertelde dat ik nooit echt gehuild heb. De enige keer dat ik echt het gevoel van instorten had, was het moment dat ik mijn dochters in de oven op het crematorium zette en zelfs toen moest ik me herpakken want er stonden immers mensen op ons te wachten.
Maar dát gevoel, dat je het liefst op de grond wil gaan liggen en huilen zonder getroost te worden. Dát gevoel dat zit er maar durf ik niet toe te laten.
En hoe hangt dit dan samen met mijn eten?? En waarom nú??
Het eten is het anker waar ik op terug val en nu? Waarschijnlijk omdat het gevoel ineens door alle andere zorgen, zich ook naar de oppervlakte dringt.
Nu met deze informatie, zou ik kunnen proberen bij dat gevoel te komen en het ook toe laten.
Ik kan met mijzelf afspreken om bijvoorbeeld de hele week te eten waar ik me veilig bij voel, maar 1 keer in die week, neem ik gewoon die boterham. Ga ik het doen en voelen wat er dan gebeurt.
Nu de jongens uit bad plukken. Ik wilde dit even heel graag delen.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
woensdag 16 maart 2016 om 20:10
Lionlily, ik heb het vandaag nog even over jouw posts gehad ook met haar.
Je geeft het namelijk erg duidelijk aan. Zij legde het uit als de tweestrijd.
Aan de ene kant "kom niet aan mijn eetstoornis, het is van mij, heb daar geen kritiek op" maar aan de andere kant "help me alsjeblieft, je ziet toch dat het niet goed gaat!".
Jouw stukje zorgt helemaal niet voor woede maar voor herkenning.
Ik ben juist hard opzoek waar dit toch vandaan komt, maar misschien juist wel te hard en houd ik het daarmee te sterk vast. Begrijp je?
Nogmaals dank voor je openheid
Kirikou, ook dank voor jouw berichtje, en ja die kwam ook wel aan
Ik snap dat het lijkt alsof we eigenlijk alleen het gezin aan het ontvluchten zijn. Maar ik geniet ook echt van mijn mannen (alle 3) en dat schrijf ik hier te weinig.
Vandaag ook een goed gesprek gehad met mijn psycholoog over mijn relatie en dat we eigenlijk niet praten met elkaar. We leven in onze eigen wereld en willen de ander er uit bescherming niet mee lastig vallen.
De psycholoog opperde een idee om eens een lijst te maken met onderwerpen, dat kan vanalles zijnmaar wel met betrekking op ins gezin, en dan 3 avonden in de week 1 onderwerp uit te zoeken en daar een kwartier over te praten. Om gewoon zo het praten weer in de routine te krijgen.
Ik heb het er gelijk met Maxi over gehad en hij zag het zitten. Hij vond ook dat we langs elkaar heen leven en vooral met ons zelf bezig zijn.
Alleen het idee op tafel leggen bracht al een goed gesprek. En ook toen ik terug kwam van de coach heb ik hem verteld over wat we besproken hebben, zag hij dat ik het moeilijk had en trooste mij. Hij voelde mij goed aan en dat was fijn.
De opvoedpoli kunnen we volgende week heen voor een vervolggesprek, ze hebben gisteren gebeld. Ikzelf had vorige week nog gebeld om te vragen hoe het er voor stond (had ik dat nog niet geschreven??)
Even dan nog terug komen op de borstvoeding. Wat ik al zei, de opmerkingen hebben mij echt geraakt en bezig gehouden. Ik heb er een vraag zelfs over gesteld op een borstvoedingsfacebookgroep.
Ik heb echt niet de angst om aan te komen alsnik stop met de borstvoeding.
Met die gedachte speel ik helemaal niet. Ook voel ik de borstvoeding zeker niet als verslaving, het gelukshormoon wat het vrij zou moeten maken.
Ik kan me helemaal vinden in Yoogali haar post (bedankt hiervoor, ik wist helemaal niet dat jij een kleine aan de borst hebt nog) het is zoveel meer dan alleen de voeding. Want eigenlijk krijgt Nano nog maar 2 keer op een dag een paar slokken, soms meer bij spooknachten. En ja, het speelt ook heel erg mee dat ik bij Mini moest stoppen en daar zelf, of hij zelf, niets over te zeggen had.
De borstvoeding is ook een motivatie om te blijven eten, anders had ik het zeer waarschijnlijk veel verder laten komen, wel op 1 appel op een dag geleefd en geen hulp gezocht (of althans niet zo snel al).
Diaa, waarschijnlijk spelen stresshormonen ook mee. Je bericht is hard en duidelijk maar zover laat ik het echt niet komen!
Je geeft het namelijk erg duidelijk aan. Zij legde het uit als de tweestrijd.
Aan de ene kant "kom niet aan mijn eetstoornis, het is van mij, heb daar geen kritiek op" maar aan de andere kant "help me alsjeblieft, je ziet toch dat het niet goed gaat!".
Jouw stukje zorgt helemaal niet voor woede maar voor herkenning.
Ik ben juist hard opzoek waar dit toch vandaan komt, maar misschien juist wel te hard en houd ik het daarmee te sterk vast. Begrijp je?
Nogmaals dank voor je openheid
Kirikou, ook dank voor jouw berichtje, en ja die kwam ook wel aan
Ik snap dat het lijkt alsof we eigenlijk alleen het gezin aan het ontvluchten zijn. Maar ik geniet ook echt van mijn mannen (alle 3) en dat schrijf ik hier te weinig.
Vandaag ook een goed gesprek gehad met mijn psycholoog over mijn relatie en dat we eigenlijk niet praten met elkaar. We leven in onze eigen wereld en willen de ander er uit bescherming niet mee lastig vallen.
De psycholoog opperde een idee om eens een lijst te maken met onderwerpen, dat kan vanalles zijnmaar wel met betrekking op ins gezin, en dan 3 avonden in de week 1 onderwerp uit te zoeken en daar een kwartier over te praten. Om gewoon zo het praten weer in de routine te krijgen.
Ik heb het er gelijk met Maxi over gehad en hij zag het zitten. Hij vond ook dat we langs elkaar heen leven en vooral met ons zelf bezig zijn.
Alleen het idee op tafel leggen bracht al een goed gesprek. En ook toen ik terug kwam van de coach heb ik hem verteld over wat we besproken hebben, zag hij dat ik het moeilijk had en trooste mij. Hij voelde mij goed aan en dat was fijn.
De opvoedpoli kunnen we volgende week heen voor een vervolggesprek, ze hebben gisteren gebeld. Ikzelf had vorige week nog gebeld om te vragen hoe het er voor stond (had ik dat nog niet geschreven??)
Even dan nog terug komen op de borstvoeding. Wat ik al zei, de opmerkingen hebben mij echt geraakt en bezig gehouden. Ik heb er een vraag zelfs over gesteld op een borstvoedingsfacebookgroep.
Ik heb echt niet de angst om aan te komen alsnik stop met de borstvoeding.
Met die gedachte speel ik helemaal niet. Ook voel ik de borstvoeding zeker niet als verslaving, het gelukshormoon wat het vrij zou moeten maken.
Ik kan me helemaal vinden in Yoogali haar post (bedankt hiervoor, ik wist helemaal niet dat jij een kleine aan de borst hebt nog) het is zoveel meer dan alleen de voeding. Want eigenlijk krijgt Nano nog maar 2 keer op een dag een paar slokken, soms meer bij spooknachten. En ja, het speelt ook heel erg mee dat ik bij Mini moest stoppen en daar zelf, of hij zelf, niets over te zeggen had.
De borstvoeding is ook een motivatie om te blijven eten, anders had ik het zeer waarschijnlijk veel verder laten komen, wel op 1 appel op een dag geleefd en geen hulp gezocht (of althans niet zo snel al).
Diaa, waarschijnlijk spelen stresshormonen ook mee. Je bericht is hard en duidelijk maar zover laat ik het echt niet komen!
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
woensdag 16 maart 2016 om 22:19
Net weer fijn gepraat met Maxi. Niet eens naar aanleiding van de onderwerpenlijst (die we nog niet gemaakt hebben) maar hij heeft me verteld over zijn therapie en zijn gedachtegangen en de dingen waar hij tegenaan loopt.
Dat hij echt hoopt dat het hem gaar helpen. Vandaag in de groepstherapie hebben ze het over het G schema gehad (gebeurtenis, gedachte, gevoel) mij wel bekend.
Ik vond het fijn dat hij dit met mij gedeeld heeft. En de weg is lang, maar ik heb nu iets meer begrip.
Dat was ook de rede dat ik de lijst gepost had Diaa
Dat hij echt hoopt dat het hem gaar helpen. Vandaag in de groepstherapie hebben ze het over het G schema gehad (gebeurtenis, gedachte, gevoel) mij wel bekend.
Ik vond het fijn dat hij dit met mij gedeeld heeft. En de weg is lang, maar ik heb nu iets meer begrip.
Dat was ook de rede dat ik de lijst gepost had Diaa
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
