Verkeerde diagnoses, geen diagnose, ass en emancipatie

Er zijn bij mij vermoedens van autisme.
(Dit topic gaat niet alleen over mij, maar ik wil mezelf even als voorbeeld stellen)

Ik heb al veel bijna-diagnoses gehad; bipolair, borderline, obsessief-compulsief, persoonlijkheids stoornis nao en psychose gevoelig, maar bij nader inzien was het dat toch allemaal niet.

Na een uitgebreid onderzoek bleek dat er iets niet goed ging in de informatieverwerking in combinatie met een redelijk hoge intelligentie.
Onderzoek naar ass wees op mogelijkheid op ass, maar men vond mij niet autistisch genoeg overkomen.

Ik herinner mij al problemen met sociale contacten en omgang vanaf de kleuterschool.
Ook dat ik altijd het gevoel had dat ik anders was en net niet mee kon komen.
Ik werd "die rare" genoemd en ze vonden mij dom, terwijl ik juist wel hoge punten haalde.

Mijn ouders noemden mij hoog sensitief.

Ik heb nooit hulp gehad terwijl ik ongezien een hevige worsteling doormaakte.
Angsten, tics, nachtmerries, eenzaamheid, buitengesloten voelen en gepest worden zonder verweer.
Ook duurt het altijd dagen tot weken voor ik de emotie krijg die bij de gebeurtenis hoort.
Ik voel erg veel, maar kan het niet plaatsen.
Alles analyseren en dan nog vaak ernaast zitten.
Niet weten hoe ik ruzies kan voorkomen of conflicten kan oplossen.
Veel praten, te veel, te hard, te veel details, te veel vertellen tegen wildvreemden.
Dan dagen of weken in mijn schulp daarna, doodmoe.
Al dat onbegrip gaat aan je vreten, al die stress.
Om de zoveel jaar krijg ik een burn out gevolgd door een depressie.

Ik heb ontzettend veel geleerd en gelezen over psychogie en alles wijst toch op autisme.
Lezen over psychologie is een van mijn obsessies.
Ik ben het meest gelukkig wanneer ik mij kan verliezen in een van mijn obsessies, heerlijk!

Ik ben van mening dat er ongeveer evenveel vrouwen zijn met autisme als mannen, ik ben er bijna van overtuigd.
Soms maakt het me boos dat ik telkens tussen de wal en het schip val omdat ik een vrouw ben met autisme en geen man.
Tegen vrouwen wordt gezegd dat ze een persoonlijkheids stoornis hebben en dus maar harder hun best moeten doen, met nog meer zelfverwijt, stress en weer een depressie tot gevolg.

Ik weet vaak niet hoe ik me moet uiten, niet bij de huisarts, niet eens bij de psycholoog.
Ik hunker naar erkenning voor deze worsteling.

Ik hoop dat dit herkenbaar is voor andere vrouwen.
Iedereen die ook geen diagnose heeft is bij deze van harte welkom (mensen met wel een diagnose ook) om over dit soort frustraties te schrijven.
Óók vrouwen die zichzelf hsp noemen; volgens mij is vaak het dezelfde worsteling.
En het gaat er om dat je het een plekje kunt geven.
Niets is zo destructief als dat je jezelf niet begrijpt en jezelf extra op je kop gaat geven omdat je anders bent dan gemiddeld.

Een stukje herkenning dus, erkenning ook voor al die vrouwen die ongediagnosticeerd rondstrompelen.
Die het gevoel hebben dat ze falen.
Wees welkom om erover te praten, even klagen mag ook, schrijf het van je af.

Het is gewoon zo dat bij medische onderzoeken vrouwen niet goed vertegenwoordigd zijn.
Niet alleen wat betreft autisme, ook bij andere onderzoeken worden weinig tot geen vrouwelijke proefpersonen gebruikt.
Na het hele gevecht voor emancipatie, nog steeds niet.
Daar kunnen we ook over praten, misschien leidt het tot meer bewustwording.

En hopelijk lopen er uiteindelijk minder meisjes en vrouwen verloren met faalangst en schuldgevoel.

rosanna08 schreef: ↑

02-04-2019 17:34

je hebt vast een lijstje met dingen waar je tegenaan loopt, ga daar mee aan de slag ipv alles te beredeneren en analyseren.

Nee, zo'n lijstje heb ik niet.

Ik ben naar een psycholoog gegaan omdat ik ongeveer een half jaar na mijn bevalling soms spontaan emotioneel werd en moest huilen en ik wist niet zo goed waarom.
Daarvan werd ik onzeker omdat ik dus nog niet zo heel erg lang daarvoor een fikse depressie had gehad.
Mijn partner en mijn schoonmoeder vonden het belangrijk dat ik naar een psycholoog ging.
Mijn huisarts gaf mij een verwijsbrief omdat ik dus een tijd daarvoor zo depressief was geweest.

Niet lang daarna kwam ik erachter dat ik een schildklierprobleem had, dus die huilbuien konden ook van lichamelijke aard zijn.

Ik weet niet of er veel mensen zijn die dit herkennen: dat je na een hele zware depressie enorm bang kunt zijn voor een terugval.

En bepaalde familieleden ook.
Nog eigenlijk erger dan ik zelf.
Een familielid had er enorm veel moeite mee dat ik al na 2 jaar na de depressie weer verder ging met mijn leven en weer positief en optimistisch durfde te zijn en dit familielid wilde mij om die reden oa niet uitnodigen op een verjaardag en dat is nog maar het topje van de ijsberg; ik werd echt gesaboteerd en kon het bijna niet geloven; vandaar in eerste instantie dus dat ik graag ging praten met de psycholoog.

rosanna08 schreef: ↑

02-04-2019 19:15

maar vanwaar nu dan je zoektocht? Ik zie niet zo goed waar het samenkomt.

Ik probeer het uit te leggen, ik weet niet of dat lukt:

Ik ben mijn excuus gaan aanbieden aan dat familielid, voor nu, voor vroeger, voor wie ik was en ben, dat heeft me erg onzeker gemaakt.

Nu achteraf blijkt dat ik ineens merk ik dat ik het daar niet helemaal mee eens ben.

Maar voordat ik boos word op iemand of iemand ervan beschuldig dat hij of zij niet goed met mij is omgegaan kijk ik altijd eerst bij mezelf naar wat ik zelf eventueel niet goed gedaan heb.

Bovendien is er enorm veel opgerakeld van vroeger omdat ik er achter kwam dat ik personen ongewild pijn heb gedaan toen ik nog maar een tiener/jongvolwassene was en dat daar bij die mensen nog heel erg veel pijn zit.
En ik werd mij er weer opnieuw bewust van dat ik zo weinig bereikt heb en dat ik door die depressie datgene wat ik wél had weten te bereiken kwijt ben, inclusief huis, baan en vriendschappen.

Mijn familie heeft mij enorm geholpen en dus kan ik het niet maken om zomaar te zeggen dat het mij niks kan schelen wat ze van mij denken of wat ze voelen.

En ook de vraag: waarom lukt het mij niet om wat meer te halen uit het bezoek telkens aan de psycholoog?
Nu het verhaal eruit is en ik merk dat ik toch een beetje boos ben om hoe ik werd en word gesaboteerd en dat dat dus echt niet alleen in mijn hoofd zat maar écht gebeurde en gebeurt...nu weet ik niet hoe ik daar mee moet omgaan.

Ik kan deze persoon niet confronteren omdat deze persoon dan telkens doet alsof er niets aan de hand is, alles komt met steekjes onder water en via andere mensen, dus ik sta machteloos.
Als ik zelf degene ben die erover begint dan ben ik straks degene die het heeft gedaan.

En hoe ik het ook wend of keer, het feit dat het zo is gelopen dat maakt me soms verdrietig.

Ik zoek en zoek en kijk waar ik zelf steken heb laten vallen en dan kom ik telkens weer uit op periodes in mijn leven waarin ik het zelf best moeilijk had, dingen die ik anders had willlen doen en ook veel eenzaamheid en onbegrip.

Twijfels aan mezelf en veel onzekerheid.

En mijn relatie loopt ook niet zo heel erg lekker de laatste tijd.
Ik krijg best veel naar mijn hoofd geslingerd en ik slik meestal want het is over het algemeen niet slecht en hij is een hele leuke en lieve vader.
Soms zeg ik wat terug en dan gaat het wel weer een tijdje, maar het heeft niet zo veel zin omdat mijn partner toch helaas soms een beetje een moeilijke man is met op zich een goed hart.

Maar hij zit niet zo lekker in zijn vel de laatste tijd en heeft de neiging om dat dan soms een beetje af te reageren door moeilijke discussies aan te gaan of door een beetje te gaan snauwen.
En ik wil me niet laten uitlokken tot ruzie en die eindeloze discussies waarin hij zijn frustraties uit vind ik doodvermoeiend.

Eigenlijk ben ik sowieso best moe de hele tijd.

Ik doe eigenlijk al alles wat ik kan: bijna dag en nacht zorgen voor de kleine, ik vind het fijn om borstvoeding te geven, gezond eten, rust reinheid en regelmaat, psycholoog, elke dag wandelen, af en toe een uitje met het gezin, regelmatig doe ik dingen zonder hem met een vriendin, alleen kan ik mezelf ook prima vermaken, relativeren, mindfullness, goede gesprekken met een hele goede vriend en ik werk parttime.

Ik kan tot tien tellen, incasseren, genieten van de kleine dingen en ik slaap redelijk goed.

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik moeder mocht worden en dat maakt in feite alles toch weer goed, dat is mijn levensdoel geworden voor de komende jaren en de reden dat ik elke dag vol goede moed uit bed kom en de reden dat ik het allemaal vol kan houden.

Ik ben voornamelijk bang dat ik weer depressief word of overspannen en ik probeer mezelf en mijn verleden zo goed mogelijk te doorgronden om dat te voorkomen.
Ik heb geen invloed op een ander, dus alleen aan mezelf kan ik werken.

snorriemorrie schreef: ↑

02-04-2019 19:21

https://www.mynd.nu/de-prachtige-brief- ... eX0Fc5Hj_o

TO, na regen komt zonneschijn. Maar er zullen ook vast wel weer dagen zijn dat het minder gaat. Dat betekent niet gelijk dat je een terugval hebt,het hoort gewoon bij het leven. Het is logisch dat het tijd kost voor je daar weer vertrouwen in hebt, maar je mag je daar wel aan vasthouden

Dank je wel voor je reactie, wat een mooie brief!

rosanna08 schreef: ↑

02-04-2019 20:10

het is niet helemaal het antwoord op mijn vraag, maar je laat nu veel meer van jezelf zien dan in welke posting op dit topic ook. Wat voor mij naar voren komt, is dat je het allemaal heel goed wil doen voor anderen, maar daarbij vaak jezelf voorbij gaat en dat je niet meer weet waar je zelf staat.
Die diagnose is niet van belang, erachter komen wie jij bent en wat jij wil, is veel belangrijker.
Is je psycholoog op de hoogte van wat je hierboven schrijft?

Ja, ik vertel eerder te veel dan te weinig volgens mij.

Ik zal anders de volgende keer eens proberen wat minder te ratelen en haar wat meer expliciet om advies en tips vragen.

snorriemorrie schreef: ↑

03-04-2019 09:18

Wat voor therapie heb je nu dan? Ik heb ook veel therapie gehad, maar het hielp eigenlijk nooit of maar een heel klein beetje. Tot ik echt therapie ging volgen die niet alleen op het hier en nu focuste, maar ook een stukje naar het verleden keek, waar toch bepaalde gedachtes en gedrag geworteld lagen (en liggen)

Nu heb ik vooral een praattherapie waarbij de psycholoog eigenlijk alleen maar luistert en weinig terug geeft en ik heb het idee dat ik iemand nodig hebt die wat scherper is en meer kritische vragen stelt.

Solomio schreef: ↑

03-04-2019 09:42

Je vertelt te veel en je doet te weinig.

Ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen.

Misschien een andere therapeut zoeken?

Zoals ik al eerder zei zorg ik voor voldoende rust en regelmaat en gezonde maaltijden, werk ik parttime, ga ik dagelijks wandelen, daag ik mezelf uit dmv mijn hobby, zorg ik dat ik mijn sociale contacten wat betreft vrienden en familie onderhoud en regelmatig iets leuks doe met het gezin en zorg ik voor het grootste deel voor mijn zoontje.
En ik praat dus met mijn psycholoog en hoop ik daar wat meer handvaten van te krijgen.

Wat kan ik nog meer doen volgens jou?

Dank je wel zazameade, ik vond het erg interessant en er werd onder andere een hele geboelige snaar geraakt toen Colette het had over die meisjes met verborgen autisme op het schoolplein tijdens een balspel met die lintjes...dat was precies zoals ik het mij herinner; dan kreeg ineens de helft van de groep een rood lintje, maar ik kon dan niet snel genoeg zien wie er een rood lintje droeg en wie niet, dus ik gooide dan soms de bal naar de verkeerde.
Ik werd dan altijd enorm zenuwachtig en kan mij het gehoon en de afkeuring nog heel goed herinneren als ik dan weer eens naar de verkeerde had gegooid.
Door zulke dingen dachten ze onder andere dat ik dom was en ik ben er erg onzeker door geworden op een heel diep niveau wat ik nooit helemaal goed weg heb kunnen krijgen.

Ik ben ook erg benieuwd maar het boek van haar: dit is autisme, dus ik denk dat ik dat binnenkort maar eens ga bestellen.

Ik vond toevallig iets heel interessants over hersenscans op YouTube.

Jet was precies wat ik zelf ook had bedacht over de psychiatrie.

https://youtu.be/esPRsT-lmw8

Dit vind ik ook erg interessant:
http://www.autipassendonderwijsutrecht. ... egaafdheid