Psyche
alle pijlers
Verkeerde diagnoses, geen diagnose, ass en emancipatie
vrijdag 22 maart 2019 om 10:18
Er zijn bij mij vermoedens van autisme.
(Dit topic gaat niet alleen over mij, maar ik wil mezelf even als voorbeeld stellen)
Ik heb al veel bijna-diagnoses gehad; bipolair, borderline, obsessief-compulsief, persoonlijkheids stoornis nao en psychose gevoelig, maar bij nader inzien was het dat toch allemaal niet.
Na een uitgebreid onderzoek bleek dat er iets niet goed ging in de informatieverwerking in combinatie met een redelijk hoge intelligentie.
Onderzoek naar ass wees op mogelijkheid op ass, maar men vond mij niet autistisch genoeg overkomen.
Ik herinner mij al problemen met sociale contacten en omgang vanaf de kleuterschool.
Ook dat ik altijd het gevoel had dat ik anders was en net niet mee kon komen.
Ik werd "die rare" genoemd en ze vonden mij dom, terwijl ik juist wel hoge punten haalde.
Mijn ouders noemden mij hoog sensitief.
Ik heb nooit hulp gehad terwijl ik ongezien een hevige worsteling doormaakte.
Angsten, tics, nachtmerries, eenzaamheid, buitengesloten voelen en gepest worden zonder verweer.
Ook duurt het altijd dagen tot weken voor ik de emotie krijg die bij de gebeurtenis hoort.
Ik voel erg veel, maar kan het niet plaatsen.
Alles analyseren en dan nog vaak ernaast zitten.
Niet weten hoe ik ruzies kan voorkomen of conflicten kan oplossen.
Veel praten, te veel, te hard, te veel details, te veel vertellen tegen wildvreemden.
Dan dagen of weken in mijn schulp daarna, doodmoe.
Al dat onbegrip gaat aan je vreten, al die stress.
Om de zoveel jaar krijg ik een burn out gevolgd door een depressie.
Ik heb ontzettend veel geleerd en gelezen over psychogie en alles wijst toch op autisme.
Lezen over psychologie is een van mijn obsessies.
Ik ben het meest gelukkig wanneer ik mij kan verliezen in een van mijn obsessies, heerlijk!
Ik ben van mening dat er ongeveer evenveel vrouwen zijn met autisme als mannen, ik ben er bijna van overtuigd.
Soms maakt het me boos dat ik telkens tussen de wal en het schip val omdat ik een vrouw ben met autisme en geen man.
Tegen vrouwen wordt gezegd dat ze een persoonlijkheids stoornis hebben en dus maar harder hun best moeten doen, met nog meer zelfverwijt, stress en weer een depressie tot gevolg.
Ik weet vaak niet hoe ik me moet uiten, niet bij de huisarts, niet eens bij de psycholoog.
Ik hunker naar erkenning voor deze worsteling.
Ik hoop dat dit herkenbaar is voor andere vrouwen.
Iedereen die ook geen diagnose heeft is bij deze van harte welkom (mensen met wel een diagnose ook) om over dit soort frustraties te schrijven.
Óók vrouwen die zichzelf hsp noemen; volgens mij is vaak het dezelfde worsteling.
En het gaat er om dat je het een plekje kunt geven.
Niets is zo destructief als dat je jezelf niet begrijpt en jezelf extra op je kop gaat geven omdat je anders bent dan gemiddeld.
Een stukje herkenning dus, erkenning ook voor al die vrouwen die ongediagnosticeerd rondstrompelen.
Die het gevoel hebben dat ze falen.
Wees welkom om erover te praten, even klagen mag ook, schrijf het van je af.
Het is gewoon zo dat bij medische onderzoeken vrouwen niet goed vertegenwoordigd zijn.
Niet alleen wat betreft autisme, ook bij andere onderzoeken worden weinig tot geen vrouwelijke proefpersonen gebruikt.
Na het hele gevecht voor emancipatie, nog steeds niet.
Daar kunnen we ook over praten, misschien leidt het tot meer bewustwording.
En hopelijk lopen er uiteindelijk minder meisjes en vrouwen verloren met faalangst en schuldgevoel.
(Dit topic gaat niet alleen over mij, maar ik wil mezelf even als voorbeeld stellen)
Ik heb al veel bijna-diagnoses gehad; bipolair, borderline, obsessief-compulsief, persoonlijkheids stoornis nao en psychose gevoelig, maar bij nader inzien was het dat toch allemaal niet.
Na een uitgebreid onderzoek bleek dat er iets niet goed ging in de informatieverwerking in combinatie met een redelijk hoge intelligentie.
Onderzoek naar ass wees op mogelijkheid op ass, maar men vond mij niet autistisch genoeg overkomen.
Ik herinner mij al problemen met sociale contacten en omgang vanaf de kleuterschool.
Ook dat ik altijd het gevoel had dat ik anders was en net niet mee kon komen.
Ik werd "die rare" genoemd en ze vonden mij dom, terwijl ik juist wel hoge punten haalde.
Mijn ouders noemden mij hoog sensitief.
Ik heb nooit hulp gehad terwijl ik ongezien een hevige worsteling doormaakte.
Angsten, tics, nachtmerries, eenzaamheid, buitengesloten voelen en gepest worden zonder verweer.
Ook duurt het altijd dagen tot weken voor ik de emotie krijg die bij de gebeurtenis hoort.
Ik voel erg veel, maar kan het niet plaatsen.
Alles analyseren en dan nog vaak ernaast zitten.
Niet weten hoe ik ruzies kan voorkomen of conflicten kan oplossen.
Veel praten, te veel, te hard, te veel details, te veel vertellen tegen wildvreemden.
Dan dagen of weken in mijn schulp daarna, doodmoe.
Al dat onbegrip gaat aan je vreten, al die stress.
Om de zoveel jaar krijg ik een burn out gevolgd door een depressie.
Ik heb ontzettend veel geleerd en gelezen over psychogie en alles wijst toch op autisme.
Lezen over psychologie is een van mijn obsessies.
Ik ben het meest gelukkig wanneer ik mij kan verliezen in een van mijn obsessies, heerlijk!
Ik ben van mening dat er ongeveer evenveel vrouwen zijn met autisme als mannen, ik ben er bijna van overtuigd.
Soms maakt het me boos dat ik telkens tussen de wal en het schip val omdat ik een vrouw ben met autisme en geen man.
Tegen vrouwen wordt gezegd dat ze een persoonlijkheids stoornis hebben en dus maar harder hun best moeten doen, met nog meer zelfverwijt, stress en weer een depressie tot gevolg.
Ik weet vaak niet hoe ik me moet uiten, niet bij de huisarts, niet eens bij de psycholoog.
Ik hunker naar erkenning voor deze worsteling.
Ik hoop dat dit herkenbaar is voor andere vrouwen.
Iedereen die ook geen diagnose heeft is bij deze van harte welkom (mensen met wel een diagnose ook) om over dit soort frustraties te schrijven.
Óók vrouwen die zichzelf hsp noemen; volgens mij is vaak het dezelfde worsteling.
En het gaat er om dat je het een plekje kunt geven.
Niets is zo destructief als dat je jezelf niet begrijpt en jezelf extra op je kop gaat geven omdat je anders bent dan gemiddeld.
Een stukje herkenning dus, erkenning ook voor al die vrouwen die ongediagnosticeerd rondstrompelen.
Die het gevoel hebben dat ze falen.
Wees welkom om erover te praten, even klagen mag ook, schrijf het van je af.
Het is gewoon zo dat bij medische onderzoeken vrouwen niet goed vertegenwoordigd zijn.
Niet alleen wat betreft autisme, ook bij andere onderzoeken worden weinig tot geen vrouwelijke proefpersonen gebruikt.
Na het hele gevecht voor emancipatie, nog steeds niet.
Daar kunnen we ook over praten, misschien leidt het tot meer bewustwording.
En hopelijk lopen er uiteindelijk minder meisjes en vrouwen verloren met faalangst en schuldgevoel.
dinsdag 26 maart 2019 om 09:13
.tantejans schreef: ↑23-03-2019 10:35Wat ik nodig heb is duidelijkheid, dat zou enorm helpen met de acceptatie en met het vinden van passende begeleiding.
Op dit moment heb ik gesprekken met een hele aardige psycholoog, het klikt erg goed volgens mij, maar nog steeds lukt het me niet om er iets uit te halen wat werkt voor mij, behalve dan dat ik af en toe mijn verhaal kwijt kan.
Dat vind ik wel fijn overigens, want als ik mezelf hoor praten kan ik mijn gedacht en beter ordenen.
Maar vaak denk ik dus dat hulpverleners niet weten wat ze met me aanmoeten. Als het slecht gaat vinden ze me te depressief voor een therapie en als het goed gaat sturen ze me weg omdat ze dus niet weten wat er aan de hand is met mij en ze dus niet weten wat ze met me aan moeten.
Wat jij nodig hebt is iemand die met je mee kan kijken met meerdere hypotheses in het achterhoofd. Het antwoord is leren leven met jezelf zoals je bent, wat daar ook in helpt. Niet dat er een sticker op komt. Door je blind te staren op de diagnose mis je kansen in het hier en nu. Als iemand je kan ondersteunen hierin die rekening kan houden met meerdere hypotheses kunnen jullie kijken naar wat jij nodig hebt om:
a) met praktische problemen om te gaan
b) met tevreden zijn met wie je bent als persoon
Welke diagnose 'de echte waarheid' is (als dat al bestaat) maakt dan niet uit. Wat jij beschrijft in dit topic zou ik kunnen verklaren vanuit de hypothese persoonlijkheidsstoornis én de hypothese autisme. Het kan ook dat je problemen hebt gekregen op het gebied van persoonlijkheidsontwikkeling door autisme. Om het nog minder duidelijk te maken. Maar uit eindelijk ben jij een vrouw die van bepaalde dingen last heeft en wat erg op de voorgrond staat is de worsteling met het leven en oké zijn met wie je bent, in welke vorm dan ook. Het kan al schelen als je daarvoor open kan staan en met iemand aan de slag kan gaan vanuit die blik in plaats van steeds zoeken naar die diagnose waarvan je verwacht dat pas als je die hebt je jezelf kan accepteren. Misschien heb je autisme, misschien heb je persoonlijkheidsproblematiek, misschien iets anders, maar je bent wie je bent. Rekening houdend met meerdere hypotheses kun je kijken naar wat jou helpt om goed te functioneren in het dagelijkse leven en tevreden te zijn met je leven en wie je bent.
Onderzoek naar autisme kan je ook gewoon laten doen toch? Besef wel dat de diagnose die je krijgt toch vaak afhankelijk is van de referentiekader van waar je onderzocht wordt. Dus of het zaligmakend is...? Daarom krijgen mensen vaak ook allerlei verschillende diagnoses als ze complexe problematiek hebben.
dinsdag 26 maart 2019 om 09:25
Je oversharet inderdaad behoorlijk. En ook hier doe je wat je zegt bij je psycholoog te doen: ratelen om maar begrepen te worden. Dat helpt niet en leidt juist af van de kern; je voelt je al je hele leven anders dan anderen, krijgt daar geen grip op en voelt je ongelukkig. Dat is naar voor je. Een passend labeltje is voor hier verder niet zo interessant en wisselt toch geregeld per onderzoeker.
Hoe je over persoonlijkheidsstoornissen praat illustreert voor mij trouwens juist dat je daar in ieder geval geen bal van begrijpt.
Hoe je over persoonlijkheidsstoornissen praat illustreert voor mij trouwens juist dat je daar in ieder geval geen bal van begrijpt.
dinsdag 26 maart 2019 om 09:50
Ik weet dat je gelijk hebt.tu1nhek schreef: ↑26-03-2019 09:13.
Wat jij nodig hebt is iemand die met je mee kan kijken met meerdere hypotheses in het achterhoofd. Het antwoord is leren leven met jezelf zoals je bent, wat daar ook in helpt. Niet dat er een sticker op komt. Door je blind te staren op de diagnose mis je kansen in het hier en nu. Als iemand je kan ondersteunen hierin die rekening kan houden met meerdere hypotheses kunnen jullie kijken naar wat jij nodig hebt om:
a) met praktische problemen om te gaan
b) met tevreden zijn met wie je bent als persoon
Welke diagnose 'de echte waarheid' is (als dat al bestaat) maakt dan niet uit. Wat jij beschrijft in dit topic zou ik kunnen verklaren vanuit de hypothese persoonlijkheidsstoornis én de hypothese autisme. Het kan ook dat je problemen hebt gekregen op het gebied van persoonlijkheidsontwikkeling door autisme. Om het nog minder duidelijk te maken. Maar uit eindelijk ben jij een vrouw die van bepaalde dingen last heeft en wat erg op de voorgrond staat is de worsteling met het leven en oké zijn met wie je bent, in welke vorm dan ook. Het kan al schelen als je daarvoor open kan staan en met iemand aan de slag kan gaan vanuit die blik in plaats van steeds zoeken naar die diagnose waarvan je verwacht dat pas als je die hebt je jezelf kan accepteren. Misschien heb je autisme, misschien heb je persoonlijkheidsproblematiek, misschien iets anders, maar je bent wie je bent. Rekening houdend met meerdere hypotheses kun je kijken naar wat jou helpt om goed te functioneren in het dagelijkse leven en tevreden te zijn met je leven en wie je bent.
Onderzoek naar autisme kan je ook gewoon laten doen toch? Besef wel dat de diagnose die je krijgt toch vaak afhankelijk is van de referentiekader van waar je onderzocht wordt. Dus of het zaligmakend is...? Daarom krijgen mensen vaak ook allerlei verschillende diagnoses als ze complexe problematiek hebben.
Vanmiddag ga ik naar mijn psycholoog, ik hoop dat het mij lukt om voortaan toch iets meer uit de sessies met haar te halen waar ik wat aan heb, want anders heeft het eigenlijk helaas niet zo heel veel zin.
In de voorbereiding van 3 weken voorafgaand aan zo'n sessie gaat er van alles door mijn hoofd; wat zou ik kunnen aankaarten en bespreken met haar wat zinnig is?
Hoe krijg ik er wat meer structuur in?
Op dit moment gaat het eigenlijk allemaal best goed, ik ben redelijk in balans, ik heb geduld, ik werk parttime, slaap best goed en ik pieker best weinig.
Alles zit een beetje in het midden en juist in die rust en regelmaat ontstaat er ruimte om te ervaren dat ik een enorme knauw heb opgelopen van een enorme burn out met depressie een paar jaar geleden.
Het ergste wat daarvan het gevolg was (naast dat ik vrienden ben kwijtgeraakt en werk en mijn relatie) is het feit dat ik ging denken dat ik een narcistisch slecht mens was.
De twijfels aan mezelf en of ik wel oké ben.
Ik ben toen uitgebreid onderzocht en ik viel overal net tussenin.
Net iets bovengemiddeld, maar niet hoogbegaafd, overgevoelig zoals bij hsp en obsessief zoals bij autisme, maar op 4 punten na viel ik net niet binnen dat kader...
Ze konden mij niet erg goed onderzoeken omdat ik daarvoor veel te depressief was, wat het beeld te veel vertekende.
Een jaar later werd tijdens het diagnostisch proces mijn psycholoog ongeneeslijk ziek en op de een of andere manier ben ik uit het proces gezet, heb ik mij eruit laten zetten.
Sindsdien gaat het gelukkig stukken beter, maar ik blijf erg onzeker en het lijkt ook of ik sindsdien extra veel behoefte heb aan een diagnose in de richting van autisme om te bevestigen dat ik vooral niet narcistisch ben, want dat zou ik verschrikkelijk vinden en ik voel mij vaak al best erg schuldig en mislukt.
Omdat ik al mijn hele leven alles heel erg loop te analyseren zou ik het heel erg fijn vinden om dat samen net een professional te kunnen doen, of überhaupt samen en niet alleen, om er wat meer structuur in aan te brengen.
Ik weet niet of dat deze psycholoog daar de juiste persoon voor is, maar ik besef me ook dat ik daar misschien zelf veel te weinig naar gevraagd heb tijdens de sessies.
Eigenlijk zou ik dit wat ik nu opschrijf misschien vanmiddag moeten zeggen tegen haar.
dinsdag 26 maart 2019 om 10:07
Je wil heel graag de diagnose ASS. Waarom? Je schrijft ook dat je snakt naar erkenning en waardering. Denk je dat ASS daarbij helpt of niet?
Mijn persoonlijke ervaring: erkenning moet je uit jezelf halen. Pas als je jezelf accepteert zoals je bent kan je erkenning krijgen.
Een diagnose kan de goede deuren voor hulp openen, maar je bent niet je diagnose. Jij bent gewoon jij met al je fratsen, nukken en leuke dingen.
Mijn persoonlijke ervaring: erkenning moet je uit jezelf halen. Pas als je jezelf accepteert zoals je bent kan je erkenning krijgen.
Een diagnose kan de goede deuren voor hulp openen, maar je bent niet je diagnose. Jij bent gewoon jij met al je fratsen, nukken en leuke dingen.
dinsdag 26 maart 2019 om 10:29
@ tantesjaan, ja daar heb je helemaal gelijk in.
Misschien past er sowieso geen etiketje op mij.
Ik las gisteren over een glijdende schaal en het grijze gebied.
Heel veel kinderen vallen net buiten de diagnoses.
En dat is dus het nadeel van afkapdiagnoses.
Als je overal buiten valt op zo'n manier dat je dus nergens de goede begeleiding krijgt en niet goed begrepen wordt en je jezelf ook niet begrijpt en geen aansluiting kunt vinden met de rest van de wereld.
En je doet hard je best, maar het helpt zo weinig en je hebt veel kwaliteiten, maar daar kun je niets mee.
Zeker niet als kind.
En je kunt er maar niet de vinger op leggen, ook niet 30 jaar later.
Dat is soms frustrerend.
Maar er zijn ook hele periodes dat ik erin berust.
En dan denk ik: iedereen heeft wel wat.
Misschien past er sowieso geen etiketje op mij.
Ik las gisteren over een glijdende schaal en het grijze gebied.
Heel veel kinderen vallen net buiten de diagnoses.
En dat is dus het nadeel van afkapdiagnoses.
Als je overal buiten valt op zo'n manier dat je dus nergens de goede begeleiding krijgt en niet goed begrepen wordt en je jezelf ook niet begrijpt en geen aansluiting kunt vinden met de rest van de wereld.
En je doet hard je best, maar het helpt zo weinig en je hebt veel kwaliteiten, maar daar kun je niets mee.
Zeker niet als kind.
En je kunt er maar niet de vinger op leggen, ook niet 30 jaar later.
Dat is soms frustrerend.
Maar er zijn ook hele periodes dat ik erin berust.
En dan denk ik: iedereen heeft wel wat.
woensdag 27 maart 2019 om 07:06
.tantejans schreef: ↑26-03-2019 09:50Omdat ik al mijn hele leven alles heel erg loop te analyseren zou ik het heel erg fijn vinden om dat samen net een professional te kunnen doen, of überhaupt samen en niet alleen, om er wat meer structuur in aan te brengen.
Ik weet niet of dat deze psycholoog daar de juiste persoon voor is, maar ik besef me ook dat ik daar misschien zelf veel te weinig naar gevraagd heb tijdens de sessies.
Eigenlijk zou ik dit wat ik nu opschrijf misschien vanmiddag moeten zeggen tegen haar.
Jij bent erg goed in nadenken en analyseren. Daarom denk jij dat als je het maar uitgeanalyseerd krijgt je het zal snappen en je problemen zal kunnen oplossen. Maar ik vermoed dat dat analyseren en nadenken juist je valkuil is. Het is je sterke kant en daardoor ga je elke keer die kant op. Daarom denk ik ook dat je steeds geen baat hebt bij psychologen. Die zijn ook getraind om te analyseren en erover te praten. Maar het stuk dat jij mist en waar waarschijnlijk meer heling in zal zitten is het voelen. Wellicht is een lichaamsgerichte therapie zinniger voor je. Er zijn ook psychologen en psychotherapeuten die dat bieden. Maar ook coaches en andere hulpverleners. Of iets van PMT bij je huidige therapie.
Je schrijft het denk ik ook goed op. Nu er wat rust in je leven is ontstaat er ruimte om te voelen. Dat is oncomfortabel voor je en dan sla je nog erger aan het analyseren en zoeken naar theoretische verklaringen en houvast. Ik denk dat je ‘antwoord’ niet in het denken/analyseren en daarover praten gaat zitten. Niet op die manier uitpluizen. Het zoeken naar ‘waar kan ik over praten?’ ‘er moet meer structuur in de sessies’ zijn hier ook voorbeelden van.
Begrijp ik trouwens goed uit je tekst dat je je psycholoog maar eens in de 3-4 weken ziet?
woensdag 27 maart 2019 om 07:22
Als je al zo veel over psychologie gelezen hebt weet je wrsch ook dat de verschillende diagnoses elkaar behoorlijk kunnen overlappen.
Diagnoses worden gesteld a.d.h.v. de DSM, waarin naar gedrag gekeken wordt en niet naar oorzaak, als dat al bekend zou zijn.
Zo bezien is er dus nooit sprake van verkeerde diagnoses, hooguit van verschillende mogelijke diagnoses. Waarbij de uiteindelijke diagnose mede afhangt van de 'hobby' van de onderzoeker.
Ik heb zelf uiteindelijk de diagnose ASS gekregen, wat rust geeft, omdat daarbij hoort dat men aanneemt dat dat nooit over gaat. Hoef ik dus niet meer te proberen ook.
Maar ik herken mezelf ook in diverse persoonlijkheidsstoornissen en juist daardoor weet ik dat dat etiketje ook niet alles zegt.
Ik gok zelf dat in de volgende DSM, of die daarna, een heleboel etiketjes zullen worden samengevoegd onder de noemer: prikkelverwerkingsproblemen.
Het gaat er uiteindelijk om dat je leert omgaan met je eigen karaktertrekken, los van een etiket.
Diagnoses worden gesteld a.d.h.v. de DSM, waarin naar gedrag gekeken wordt en niet naar oorzaak, als dat al bekend zou zijn.
Zo bezien is er dus nooit sprake van verkeerde diagnoses, hooguit van verschillende mogelijke diagnoses. Waarbij de uiteindelijke diagnose mede afhangt van de 'hobby' van de onderzoeker.
Ik heb zelf uiteindelijk de diagnose ASS gekregen, wat rust geeft, omdat daarbij hoort dat men aanneemt dat dat nooit over gaat. Hoef ik dus niet meer te proberen ook.
Maar ik herken mezelf ook in diverse persoonlijkheidsstoornissen en juist daardoor weet ik dat dat etiketje ook niet alles zegt.
Ik gok zelf dat in de volgende DSM, of die daarna, een heleboel etiketjes zullen worden samengevoegd onder de noemer: prikkelverwerkingsproblemen.
Het gaat er uiteindelijk om dat je leert omgaan met je eigen karaktertrekken, los van een etiket.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 27 maart 2019 om 07:22
TO Wat ik niet snap. Als je er zo van overtuigd bent dat het ASS is, waarom laat je je niet doorverwijzen naar een instelling gespecialiseerd in ASS bij volwassenen? Vaak zit hier ook meer kennis over ASS bij vrouwen.
Misschien komt het er niet uit, maar misschien ook wel. In beide gevallen kun je verder.
@Iedereen die zegt, een diagnose is toch niet zo belangrijk en accepteer jezelf gewoon.
Mijn persoonlijke ervaringen is dat een diagnose, zelfs als je hem ziet aankomen, een klap en een opluchting tegelijk is. Een klap omdat het betekent dat bepaalde dingen moeilijk zullen blijven, een opluchting omdat je eindelijk begrijpt waarom je anders tikt. Je verwacht altijd van jezelf hetzelfde te kunnen als anderen, want je bent normaal. Dus waarom kost het jou dan zoveel meer moeite? En vergeet niet je hele omgeving die ook normaal gedrag verwacht, want zelfs als iedereen wel ziet dat je niet helemaal standaard bent, je bent normaal, dus dat zou je toch moet kunnen?
Daarnaast kun je daarna ook actief hulp krijgen met de dingen waar je tegenaan loopt. Natuurlijk leer je in 30/40 jaar heel veel truukjes, maar lang niet alles of niet de meest effectiefste.
Red je je prima en vind je het zelf ook allemaal wel prima, dan is een diagnose niet nodig. Maar TO zoekt zo naar duidelijkheid en houvast in haar leven, dat het best nuttig kan zijn.
@TO besef je wel dat als je eenmaal een diagnose hebt, dat ook acceptatie daarvan een proces is.
Misschien komt het er niet uit, maar misschien ook wel. In beide gevallen kun je verder.
@Iedereen die zegt, een diagnose is toch niet zo belangrijk en accepteer jezelf gewoon.
Mijn persoonlijke ervaringen is dat een diagnose, zelfs als je hem ziet aankomen, een klap en een opluchting tegelijk is. Een klap omdat het betekent dat bepaalde dingen moeilijk zullen blijven, een opluchting omdat je eindelijk begrijpt waarom je anders tikt. Je verwacht altijd van jezelf hetzelfde te kunnen als anderen, want je bent normaal. Dus waarom kost het jou dan zoveel meer moeite? En vergeet niet je hele omgeving die ook normaal gedrag verwacht, want zelfs als iedereen wel ziet dat je niet helemaal standaard bent, je bent normaal, dus dat zou je toch moet kunnen?
Daarnaast kun je daarna ook actief hulp krijgen met de dingen waar je tegenaan loopt. Natuurlijk leer je in 30/40 jaar heel veel truukjes, maar lang niet alles of niet de meest effectiefste.
Red je je prima en vind je het zelf ook allemaal wel prima, dan is een diagnose niet nodig. Maar TO zoekt zo naar duidelijkheid en houvast in haar leven, dat het best nuttig kan zijn.
@TO besef je wel dat als je eenmaal een diagnose hebt, dat ook acceptatie daarvan een proces is.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 28 maart 2019 om 10:14
Ik wil graag de diagnose ass omdat dat het gewoon is, het kan niet anders, ik voldoe aan alle criteria van asperger.*TanteSjaan* schreef: ↑26-03-2019 10:07Je wil heel graag de diagnose ASS. Waarom? Je schrijft ook dat je snakt naar erkenning en waardering. Denk je dat ASS daarbij helpt of niet?
Mijn persoonlijke ervaring: erkenning moet je uit jezelf halen. Pas als je jezelf accepteert zoals je bent kan je erkenning krijgen.
Een diagnose kan de goede deuren voor hulp openen, maar je bent niet je diagnose. Jij bent gewoon jij met al je fratsen, nukken en leuke dingen.
Ik weet wel dat dat tegenwoordig geen aparte diagnose meer is en allemaal ass wordt genoemd, maar ik ben heel erg typisch juist zo'n asperger-meisje/vrouw.
Eigenlijk ligt het er zo dik bovenop bij mij dat ik inmiddels weinig vertrouwen kan hebben in een hulpverlening die bij mij die diagnose kan missen/niet kan zien.
Ik heb mezelf met perioden kunnen accepteren en dan soms toch ook weer niet.
Het blijft lastig, alleen als ik dingen over asperger lees en hoor, dán pas vallen alle puzzelstukjes op zijn plek.
Maar de maatschappij heeft niets aan een zelfdiagnose en op deze manier kan ik mezelf ook niet echt aan mijn ouders en familie uitleggen, daar heb ik erg veel behoefte aan.
Tot nu toe heb ik ook geen baat bij therapie gehad, misschien ook mede omdat therapeuten mij niet kunnen doorgronden, omdat ze niet zien dat ik écht asperger heb.
Een diagnose is natuurlijk niet alles, dat snap ik ook, maar het is wel veel.
Het zou heel veel voor mij betekenen om eindelijk gezien en erkend te worden voor wie en wat ik ben.
Ik denk dat ik wat minder teleurgesteld zou zijn in mezelf en meer trots op wat ik desondanks allemaal heb geprobeerd en gedaan en nog steeds doe...op hoe ver ik ondanks dat ik zo lastig in elkaar zit ben gekomen.
Ik denk dat ik daardoor minder snel gedeprimeerd zou zijn en wat meer zelfvertrouwen zou krijgen.
Een soort rust.
donderdag 28 maart 2019 om 10:19
Ik zie mijn psycholoog eigenlijk eens in de 2 weken, maar zij kwakkelt helaas met haar gezondheid de laatste tijd, vandaar dat er regelmatig afspraken uitvallen de laatste tijd.tu1nhek schreef: ↑27-03-2019 07:06.
Jij bent erg goed in nadenken en analyseren. Daarom denk jij dat als je het maar uitgeanalyseerd krijgt je het zal snappen en je problemen zal kunnen oplossen. Maar ik vermoed dat dat analyseren en nadenken juist je valkuil is. Het is je sterke kant en daardoor ga je elke keer die kant op. Daarom denk ik ook dat je steeds geen baat hebt bij psychologen. Die zijn ook getraind om te analyseren en erover te praten. Maar het stuk dat jij mist en waar waarschijnlijk meer heling in zal zitten is het voelen. Wellicht is een lichaamsgerichte therapie zinniger voor je. Er zijn ook psychologen en psychotherapeuten die dat bieden. Maar ook coaches en andere hulpverleners. Of iets van PMT bij je huidige therapie.
Je schrijft het denk ik ook goed op. Nu er wat rust in je leven is ontstaat er ruimte om te voelen. Dat is oncomfortabel voor je en dan sla je nog erger aan het analyseren en zoeken naar theoretische verklaringen en houvast. Ik denk dat je ‘antwoord’ niet in het denken/analyseren en daarover praten gaat zitten. Niet op die manier uitpluizen. Het zoeken naar ‘waar kan ik over praten?’ ‘er moet meer structuur in de sessies’ zijn hier ook voorbeelden van.
Begrijp ik trouwens goed uit je tekst dat je je psycholoog maar eens in de 3-4 weken ziet?
donderdag 28 maart 2019 om 10:28
@solomio, ik sluit inderdaad niet uit dat de diagnoses elkaar kunnen overlappen bij mij inmiddels, al denk ik dat de kern autisme is, gezien hoe ik was op 5 jarige leeftijd.
Het is zo dat ik voordat ik had gehoord van autisme bij vrouwen ik zelf ook dacht dat het misschien wel een persoonlijkheidsstoornis was, maar sinds ik over asperger bij vrouwen heb gelezen weet ik eigenlijk voor 99,9 procent dat dat het is, het kan bijna niet anders en daarom heb ik moeite met het label persoonlijkheidsstoornis nao, want buiten het feit dat dat nog steeds niets zegt klopt het gewoon niet.
En als je dan tóch een label krijgt moet het wel kloppen vind ik.
Ja, het zou inderdaad kunnen dat ze op een gegeven moment dingen weer gaan veranderen in de dsm, zelf heb ik het vermoeden dat de diagnose borderline dus straks niet een doorsnee persoonlijkheidsstoornis blijkt te zijn, maar meer de uitingsvorm van extraverte vrouwen met autisme die in de knoop zijn geraakt met zichzelf en de wereld.
Ook denk ik overigens dat er ook mannen rondlopen met ongediagnosticeerd autisme, omdat er ook mannen zijn die niet stereotiep zijn en het meer op de zogenaamde vrouwelijke manier uiten.
Het is zo dat ik voordat ik had gehoord van autisme bij vrouwen ik zelf ook dacht dat het misschien wel een persoonlijkheidsstoornis was, maar sinds ik over asperger bij vrouwen heb gelezen weet ik eigenlijk voor 99,9 procent dat dat het is, het kan bijna niet anders en daarom heb ik moeite met het label persoonlijkheidsstoornis nao, want buiten het feit dat dat nog steeds niets zegt klopt het gewoon niet.
En als je dan tóch een label krijgt moet het wel kloppen vind ik.
Ja, het zou inderdaad kunnen dat ze op een gegeven moment dingen weer gaan veranderen in de dsm, zelf heb ik het vermoeden dat de diagnose borderline dus straks niet een doorsnee persoonlijkheidsstoornis blijkt te zijn, maar meer de uitingsvorm van extraverte vrouwen met autisme die in de knoop zijn geraakt met zichzelf en de wereld.
Ook denk ik overigens dat er ook mannen rondlopen met ongediagnosticeerd autisme, omdat er ook mannen zijn die niet stereotiep zijn en het meer op de zogenaamde vrouwelijke manier uiten.
donderdag 28 maart 2019 om 10:34
Waar kan ik mij het beste aanmelden voor zo'n diagnostisch proces bij een gespecialiseerd centrum voor volwassenen?lollypopje schreef: ↑27-03-2019 07:22TO Wat ik niet snap. Als je er zo van overtuigd bent dat het ASS is, waarom laat je je niet doorverwijzen naar een instelling gespecialiseerd in ASS bij volwassenen? Vaak zit hier ook meer kennis over ASS bij vrouwen.
Misschien komt het er niet uit, maar misschien ook wel. In beide gevallen kun je verder.
@Iedereen die zegt, een diagnose is toch niet zo belangrijk en accepteer jezelf gewoon.
Mijn persoonlijke ervaringen is dat een diagnose, zelfs als je hem ziet aankomen, een klap en een opluchting tegelijk is. Een klap omdat het betekent dat bepaalde dingen moeilijk zullen blijven, een opluchting omdat je eindelijk begrijpt waarom je anders tikt. Je verwacht altijd van jezelf hetzelfde te kunnen als anderen, want je bent normaal. Dus waarom kost het jou dan zoveel meer moeite? En vergeet niet je hele omgeving die ook normaal gedrag verwacht, want zelfs als iedereen wel ziet dat je niet helemaal standaard bent, je bent normaal, dus dat zou je toch moet kunnen?
Daarnaast kun je daarna ook actief hulp krijgen met de dingen waar je tegenaan loopt. Natuurlijk leer je in 30/40 jaar heel veel truukjes, maar lang niet alles of niet de meest effectiefste.
Red je je prima en vind je het zelf ook allemaal wel prima, dan is een diagnose niet nodig. Maar TO zoekt zo naar duidelijkheid en houvast in haar leven, dat het best nuttig kan zijn.
@TO besef je wel dat als je eenmaal een diagnose hebt, dat ook acceptatie daarvan een proces is.
Ik heb inmiddels gekeken op de website van Annelies Spek, maar daar was helaas een diagnose-stop.
Dank je voor je begripvolle reactie, ja ik besef me dat een diagnose ook energie gaat kosten.
Het valt vooral niet mee om de eerste stap te zetten, ik denk zelf soms ook: wat maakt het nu nog uit?
Maar juist na alles wat er gebeurd is en omdat het om de zoveel jaar terug blijft komen denk ik dat het een soort van afsluiting en tegelijk een nieuw begin kan zijn.
Ik ben soms bang dat ik er te veel van verwacht.
Het kan tegenvallen, ik twijfel zelf natuurlijk best vaak, vandaar dit topic.
donderdag 28 maart 2019 om 10:35
Deze lezing over asperger bij vrouwen wil ik graag delen hier voor de eventueel geïnteresseerden: https://youtu.be/9ZnTzMeqHhY
donderdag 28 maart 2019 om 10:39
@tantesjans Er zijn meer plekken dan die van Annelies Spek. Google, kijk welke instellingen er bij jou in de buurt zitten en kijk wat hun expertises zijn en van die van de mensen die er werken.
Het is misschien meer uitzoek werk, maar meer de moeite waard dan bij een psycholoog blijven gaan waarvan jr zelf vind dat je er toch niks aan hebt.
Het is misschien meer uitzoek werk, maar meer de moeite waard dan bij een psycholoog blijven gaan waarvan jr zelf vind dat je er toch niks aan hebt.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 28 maart 2019 om 11:00
Maar jezelf uitleggen aan je familie staat of valt toch niet met een diagnose? Sterker nog: een diagnose kan bij de omgeving juist een boel vooroordelen oproepen, waarna je dus alsnog moet gaan uitleggen welke van de autisme-kenmerken specifiek voor jou gelden.tantejans schreef: ↑28-03-2019 10:14Ik wil graag de diagnose ass omdat dat het gewoon is, het kan niet anders, ik voldoe aan alle criteria van asperger.
Ik weet wel dat dat tegenwoordig geen aparte diagnose meer is en allemaal ass wordt genoemd, maar ik ben heel erg typisch juist zo'n asperger-meisje/vrouw.
Eigenlijk ligt het er zo dik bovenop bij mij dat ik inmiddels weinig vertrouwen kan hebben in een hulpverlening die bij mij die diagnose kan missen/niet kan zien.
Ik heb mezelf met perioden kunnen accepteren en dan soms toch ook weer niet.
Het blijft lastig, alleen als ik dingen over asperger lees en hoor, dán pas vallen alle puzzelstukjes op zijn plek.
Maar de maatschappij heeft niets aan een zelfdiagnose en op deze manier kan ik mezelf ook niet echt aan mijn ouders en familie uitleggen, daar heb ik erg veel behoefte aan.
Tot nu toe heb ik ook geen baat bij therapie gehad, misschien ook mede omdat therapeuten mij niet kunnen doorgronden, omdat ze niet zien dat ik écht asperger heb.
Een diagnose is natuurlijk niet alles, dat snap ik ook, maar het is wel veel.
Het zou heel veel voor mij betekenen om eindelijk gezien en erkend te worden voor wie en wat ik ben.
Ik denk dat ik wat minder teleurgesteld zou zijn in mezelf en meer trots op wat ik desondanks allemaal heb geprobeerd en gedaan en nog steeds doe...op hoe ver ik ondanks dat ik zo lastig in elkaar zit ben gekomen.
Ik denk dat ik daardoor minder snel gedeprimeerd zou zijn en wat meer zelfvertrouwen zou krijgen.
Een soort rust.
Ik lees toch dat je met de diagnose ASS jezelf meer verontschuldigd vindt voor je 'tekortkomingen' dan met de diagnose borderline.
Ik snap dat, maar uiteindelijk zul je toch zelf in het reine moeten komen met je eigen teleurstellende eigenschappen.
Geen enkele diagnose gaat dat oplossen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 28 maart 2019 om 11:03
Wie probeer je nou te overtuigen?tantejans schreef: ↑28-03-2019 10:35Deze lezing over asperger bij vrouwen wil ik graag delen hier voor de eventueel geïnteresseerden: https://youtu.be/9ZnTzMeqHhY
Realiseer je vooral dat iedere autist anders is.
Ik voldoe in de DSM-IV aan alle criteria voor Asperger, maar herken me niet in deze video.
Ik ben dan ook blij dat het nu allemaal ASS heet, dat past veel beter.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 28 maart 2019 om 12:26
Dank je.lollypopje schreef: ↑28-03-2019 10:39@tantesjans Er zijn meer plekken dan die van Annelies Spek. Google, kijk welke instellingen er bij jou in de buurt zitten en kijk wat hun expertises zijn en van die van de mensen die er werken.
Het is misschien meer uitzoek werk, maar meer de moeite waard dan bij een psycholoog blijven gaan waarvan jr zelf vind dat je er toch niks aan hebt.
Hahaha: tantesjans
donderdag 28 maart 2019 om 12:46
Ik heb geen enkele diagnose gekregen, dus ook niet borderline; omdat ik weet dat je psychologie studeert dacht ik dat je het misschien interessant zou vinden om een andere kijk op borderline te bespreken, verder losstaand van mij en mijn situatie. Oké, dat was dat.Solomio schreef: ↑28-03-2019 11:00Maar jezelf uitleggen aan je familie staat of valt toch niet met een diagnose? Sterker nog: een diagnose kan bij de omgeving juist een boel vooroordelen oproepen, waarna je dus alsnog moet gaan uitleggen welke van de autisme-kenmerken specifiek voor jou gelden.
Ik lees toch dat je met de diagnose ASS jezelf meer verontschuldigd vindt voor je 'tekortkomingen' dan met de diagnose borderline.
Ik snap dat, maar uiteindelijk zul je toch zelf in het reine moeten komen met je eigen teleurstellende eigenschappen.
Geen enkele diagnose gaat dat oplossen.
Verder:
Omdat mijn familie mij probeerde te steunen tijdens een enorm diepe depressie en er allerlei onderzoeken werden gedaan waar niets uit kwam is er extra veel onbegrip ontstaan en dat heeft een enorm negatieve impact gehad op onze relatie.
Onder andere dat mijn moeder zich schuldig voelde omdat ze dacht dat ik haar geen goede moeder vond, mede door het feit dat ik mij niet goed kon uitdrukken en doordat de psychologen allerlei verschillende bijna-diagnoses gaven...Maar dus uiteindelijk toch helaas helemaal geen duidelijkheid verschaften.
Het was een rollercoaster voor mij en mijn familie zonder bevredigend eind met vooral helaas juist een hele negatieve impact.
Er is van alles losgewoeld, maar niets opgehelderd. Heel erg pijnlijk en onbevredigend.
We hebben er nu nog steeds de nare bijsmaak van.
Borderline of welke persoonlijkheodsstoornis dan ook verklaart niets, want ik heb gewoon een goede jeugd gehad op zich, dus geen vervelende gebeurtenissen en ik was al afwijkend nog voordat ik naar de basisschool ging.
Ik reageerde heel anders op allerlei dingen dan mijn leeftijdgenoten, inclusief heel erg slecht kunnen tegen bepaalde geluiden en licht.
En verder is het natuurlijk wel een beetje makkelijk praten voor jou, want jij hebt een diagnose.
En voor zover ik weet vind je dat zelf toch ook wel prettig en gaf het jou rust.
Ik wil dat ook, eindelijk na al die jaren.
donderdag 28 maart 2019 om 13:50
Wat een zure reactie? Omdat ik psychologie studeer moet ik maar begrijpen dat jij een andere kijk op borderline wilt bespreken? Ik ben de eerste die dat interessant vind, maar als je zo makkelijk teleurgesteld raakt in een ander wordt het wel lastig praten.tantejans schreef: ↑28-03-2019 12:46Ik heb geen enkele diagnose gekregen, dus ook niet borderline; omdat ik weet dat je psychologie studeert dacht ik dat je het misschien interessant zou vinden om een andere kijk op borderline te bespreken, verder losstaand van mij en mijn situatie. Oké, dat was dat.
Overigens gaan er al langer stemmen op in de term 'borderline' niet meer te gebruiken, mede vanwege de negatieve ideeën erover. Er wordt steeds vaker gesproken over emotieregulatiestoornis, maar of je daar blijer van wordt?
Maar nogmaals: wat gaat een ASS-diagnose hieraan veranderen?tantejans schreef: ↑28-03-2019 12:46Verder:
Omdat mijn familie mij probeerde te steunen tijdens een enorm diepe depressie en er allerlei onderzoeken werden gedaan waar niets uit kwam is er extra veel onbegrip ontstaan en dat heeft een enorm negatieve impact gehad op onze relatie.
Onder andere dat mijn moeder zich schuldig voelde omdat ze dacht dat ik haar geen goede moeder vond, mede door het feit dat ik mij niet goed kon uitdrukken en doordat de psychologen allerlei verschillende bijna-diagnoses gaven...Maar dus uiteindelijk toch helaas helemaal geen duidelijkheid verschaften.
Het was een rollercoaster voor mij en mijn familie zonder bevredigend eind met vooral helaas juist een hele negatieve impact.
Er is van alles losgewoeld, maar niets opgehelderd. Heel erg pijnlijk en onbevredigend.
We hebben er nu nog steeds de nare bijsmaak van.
Een persoonlijkheidsstoornis hoeft niks te maken te hebben met een slechte jeugd.tantejans schreef: ↑28-03-2019 12:46Borderline of welke persoonlijkheodsstoornis dan ook verklaart niets, want ik heb gewoon een goede jeugd gehad op zich, dus geen vervelende gebeurtenissen en ik was al afwijkend nog voordat ik naar de basisschool ging.
Ik reageerde heel anders op allerlei dingen dan mijn leeftijdgenoten, inclusief heel erg slecht kunnen tegen bepaalde geluiden en licht.
Klopt, dat ik makkelijk praten heb, maar deels ook niet. Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten als jij, jarenlang zonder diagnose. En van daaruit kan ik je vertellen dat je ook zonder diagnose aan mensen kunt uitleggen hoe je in elkaar steekt.
Met diagnose moet je dat nog steeds uitleggen, maar dan, zoals ik al eerder schreef, omdat mensen aan die ASS-diagnose allerlei ideeën koppelen die lang niet allemaal op jou van toepassing zijn.
Daarbij: borderline zou ook een diagnose zijn, maar daar zou je dan weer niet blij van worden.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 28 maart 2019 om 14:25
@solomio: het was echt niet zuur bedoeld, ik ben ook helemaal niet teleurgesteld.
Het was gewoon een neutrale uitleg.
Met "Dat was dat" bedoelde ik gewoon: dat was dit punt, op naar het volgende punt.
Ik denk wel dat emotieregulatie stoornis geen slechte benaming is.
Ik heb wel last gehad van emotie regulatie problemen, (nu een heel stuk minder omdat ik er beter mee weet om te gaan en andere dingen heb leren verwachten), maar emotie regulatie problematiek hoort ook bij autisme.
Over het algemeen is het zo dat wordt gezegd en geschreven dat een ontwikkelingsstoornis zoals autisme er al vanaf de geboorte is en dat een persoonlijkheidsstoornis later ontstaat.
Daarom wordt bij een vermoeden van autisme vaak aan de ouders gevraagd hoe het kind was op kleuterleeftijd.
Het was gewoon een neutrale uitleg.
Met "Dat was dat" bedoelde ik gewoon: dat was dit punt, op naar het volgende punt.
Ik denk wel dat emotieregulatie stoornis geen slechte benaming is.
Ik heb wel last gehad van emotie regulatie problemen, (nu een heel stuk minder omdat ik er beter mee weet om te gaan en andere dingen heb leren verwachten), maar emotie regulatie problematiek hoort ook bij autisme.
Over het algemeen is het zo dat wordt gezegd en geschreven dat een ontwikkelingsstoornis zoals autisme er al vanaf de geboorte is en dat een persoonlijkheidsstoornis later ontstaat.
Daarom wordt bij een vermoeden van autisme vaak aan de ouders gevraagd hoe het kind was op kleuterleeftijd.
donderdag 28 maart 2019 om 14:27
Hier nog een lezing over het belang van een diagnose op volwassen leeftijd:
https://youtu.be/gyq6iP08AmY
https://youtu.be/gyq6iP08AmY
donderdag 28 maart 2019 om 15:46
Momenteel wordt er inderdaad vanuitgegaan dat autisme aangeboren is. Maar aangezien ze geen oorzaak weten is dat dus ook maar een hypothese.tantejans schreef: ↑28-03-2019 14:25@solomio: het was echt niet zuur bedoeld, ik ben ook helemaal niet teleurgesteld.
Het was gewoon een neutrale uitleg.
Met "Dat was dat" bedoelde ik gewoon: dat was dit punt, op naar het volgende punt.
Ik denk wel dat emotieregulatie stoornis geen slechte benaming is.
Ik heb wel last gehad van emotie regulatie problemen, (nu een heel stuk minder omdat ik er beter mee weet om te gaan en andere dingen heb leren verwachten), maar emotie regulatie problematiek hoort ook bij autisme.
Over het algemeen is het zo dat wordt gezegd en geschreven dat een ontwikkelingsstoornis zoals autisme er al vanaf de geboorte is en dat een persoonlijkheidsstoornis later ontstaat.
Daarom wordt bij een vermoeden van autisme vaak aan de ouders gevraagd hoe het kind was op kleuterleeftijd.
Ik heb net een module over de DSM afgerond en dat persoonlijkheidsstoornissen later ontstaan is niet waar het om gaat.
De symptomen bij persoonlijkheidsstoornissen lijken op die van andere stoornissen, maar vaak wat minder heftig.
Eigenlijk is die hele DSM 'ook maar een mening' en de diagnosestelling ook.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 28 maart 2019 om 15:47
donderdag 28 maart 2019 om 16:07
Stop met zeggen 'ik heb gewoon Asperger'. Dat wéét je niet en je kunt jezelf niet diagnosticeren. Niemand heeft zo'n subjectieve vertekende visie op jezelf als jij zelf, dus je eigen ideeën over welke diagnose bij je past zijn altijd vertekend. Daarin mag je echt wel wat kritischer nadenken.
En hoe je praat over borderline en persoonlijkheidsstoornissen laat echt zien dat je er uiteindelijk geen snars van begrijpt. De niet-kloppende aannames gaan maar door.
En hoe je praat over borderline en persoonlijkheidsstoornissen laat echt zien dat je er uiteindelijk geen snars van begrijpt. De niet-kloppende aannames gaan maar door.
