Psyche
alle pijlers
Verkeerde diagnoses, geen diagnose, ass en emancipatie
vrijdag 22 maart 2019 om 10:18
Er zijn bij mij vermoedens van autisme.
(Dit topic gaat niet alleen over mij, maar ik wil mezelf even als voorbeeld stellen)
Ik heb al veel bijna-diagnoses gehad; bipolair, borderline, obsessief-compulsief, persoonlijkheids stoornis nao en psychose gevoelig, maar bij nader inzien was het dat toch allemaal niet.
Na een uitgebreid onderzoek bleek dat er iets niet goed ging in de informatieverwerking in combinatie met een redelijk hoge intelligentie.
Onderzoek naar ass wees op mogelijkheid op ass, maar men vond mij niet autistisch genoeg overkomen.
Ik herinner mij al problemen met sociale contacten en omgang vanaf de kleuterschool.
Ook dat ik altijd het gevoel had dat ik anders was en net niet mee kon komen.
Ik werd "die rare" genoemd en ze vonden mij dom, terwijl ik juist wel hoge punten haalde.
Mijn ouders noemden mij hoog sensitief.
Ik heb nooit hulp gehad terwijl ik ongezien een hevige worsteling doormaakte.
Angsten, tics, nachtmerries, eenzaamheid, buitengesloten voelen en gepest worden zonder verweer.
Ook duurt het altijd dagen tot weken voor ik de emotie krijg die bij de gebeurtenis hoort.
Ik voel erg veel, maar kan het niet plaatsen.
Alles analyseren en dan nog vaak ernaast zitten.
Niet weten hoe ik ruzies kan voorkomen of conflicten kan oplossen.
Veel praten, te veel, te hard, te veel details, te veel vertellen tegen wildvreemden.
Dan dagen of weken in mijn schulp daarna, doodmoe.
Al dat onbegrip gaat aan je vreten, al die stress.
Om de zoveel jaar krijg ik een burn out gevolgd door een depressie.
Ik heb ontzettend veel geleerd en gelezen over psychogie en alles wijst toch op autisme.
Lezen over psychologie is een van mijn obsessies.
Ik ben het meest gelukkig wanneer ik mij kan verliezen in een van mijn obsessies, heerlijk!
Ik ben van mening dat er ongeveer evenveel vrouwen zijn met autisme als mannen, ik ben er bijna van overtuigd.
Soms maakt het me boos dat ik telkens tussen de wal en het schip val omdat ik een vrouw ben met autisme en geen man.
Tegen vrouwen wordt gezegd dat ze een persoonlijkheids stoornis hebben en dus maar harder hun best moeten doen, met nog meer zelfverwijt, stress en weer een depressie tot gevolg.
Ik weet vaak niet hoe ik me moet uiten, niet bij de huisarts, niet eens bij de psycholoog.
Ik hunker naar erkenning voor deze worsteling.
Ik hoop dat dit herkenbaar is voor andere vrouwen.
Iedereen die ook geen diagnose heeft is bij deze van harte welkom (mensen met wel een diagnose ook) om over dit soort frustraties te schrijven.
Óók vrouwen die zichzelf hsp noemen; volgens mij is vaak het dezelfde worsteling.
En het gaat er om dat je het een plekje kunt geven.
Niets is zo destructief als dat je jezelf niet begrijpt en jezelf extra op je kop gaat geven omdat je anders bent dan gemiddeld.
Een stukje herkenning dus, erkenning ook voor al die vrouwen die ongediagnosticeerd rondstrompelen.
Die het gevoel hebben dat ze falen.
Wees welkom om erover te praten, even klagen mag ook, schrijf het van je af.
Het is gewoon zo dat bij medische onderzoeken vrouwen niet goed vertegenwoordigd zijn.
Niet alleen wat betreft autisme, ook bij andere onderzoeken worden weinig tot geen vrouwelijke proefpersonen gebruikt.
Na het hele gevecht voor emancipatie, nog steeds niet.
Daar kunnen we ook over praten, misschien leidt het tot meer bewustwording.
En hopelijk lopen er uiteindelijk minder meisjes en vrouwen verloren met faalangst en schuldgevoel.
(Dit topic gaat niet alleen over mij, maar ik wil mezelf even als voorbeeld stellen)
Ik heb al veel bijna-diagnoses gehad; bipolair, borderline, obsessief-compulsief, persoonlijkheids stoornis nao en psychose gevoelig, maar bij nader inzien was het dat toch allemaal niet.
Na een uitgebreid onderzoek bleek dat er iets niet goed ging in de informatieverwerking in combinatie met een redelijk hoge intelligentie.
Onderzoek naar ass wees op mogelijkheid op ass, maar men vond mij niet autistisch genoeg overkomen.
Ik herinner mij al problemen met sociale contacten en omgang vanaf de kleuterschool.
Ook dat ik altijd het gevoel had dat ik anders was en net niet mee kon komen.
Ik werd "die rare" genoemd en ze vonden mij dom, terwijl ik juist wel hoge punten haalde.
Mijn ouders noemden mij hoog sensitief.
Ik heb nooit hulp gehad terwijl ik ongezien een hevige worsteling doormaakte.
Angsten, tics, nachtmerries, eenzaamheid, buitengesloten voelen en gepest worden zonder verweer.
Ook duurt het altijd dagen tot weken voor ik de emotie krijg die bij de gebeurtenis hoort.
Ik voel erg veel, maar kan het niet plaatsen.
Alles analyseren en dan nog vaak ernaast zitten.
Niet weten hoe ik ruzies kan voorkomen of conflicten kan oplossen.
Veel praten, te veel, te hard, te veel details, te veel vertellen tegen wildvreemden.
Dan dagen of weken in mijn schulp daarna, doodmoe.
Al dat onbegrip gaat aan je vreten, al die stress.
Om de zoveel jaar krijg ik een burn out gevolgd door een depressie.
Ik heb ontzettend veel geleerd en gelezen over psychogie en alles wijst toch op autisme.
Lezen over psychologie is een van mijn obsessies.
Ik ben het meest gelukkig wanneer ik mij kan verliezen in een van mijn obsessies, heerlijk!
Ik ben van mening dat er ongeveer evenveel vrouwen zijn met autisme als mannen, ik ben er bijna van overtuigd.
Soms maakt het me boos dat ik telkens tussen de wal en het schip val omdat ik een vrouw ben met autisme en geen man.
Tegen vrouwen wordt gezegd dat ze een persoonlijkheids stoornis hebben en dus maar harder hun best moeten doen, met nog meer zelfverwijt, stress en weer een depressie tot gevolg.
Ik weet vaak niet hoe ik me moet uiten, niet bij de huisarts, niet eens bij de psycholoog.
Ik hunker naar erkenning voor deze worsteling.
Ik hoop dat dit herkenbaar is voor andere vrouwen.
Iedereen die ook geen diagnose heeft is bij deze van harte welkom (mensen met wel een diagnose ook) om over dit soort frustraties te schrijven.
Óók vrouwen die zichzelf hsp noemen; volgens mij is vaak het dezelfde worsteling.
En het gaat er om dat je het een plekje kunt geven.
Niets is zo destructief als dat je jezelf niet begrijpt en jezelf extra op je kop gaat geven omdat je anders bent dan gemiddeld.
Een stukje herkenning dus, erkenning ook voor al die vrouwen die ongediagnosticeerd rondstrompelen.
Die het gevoel hebben dat ze falen.
Wees welkom om erover te praten, even klagen mag ook, schrijf het van je af.
Het is gewoon zo dat bij medische onderzoeken vrouwen niet goed vertegenwoordigd zijn.
Niet alleen wat betreft autisme, ook bij andere onderzoeken worden weinig tot geen vrouwelijke proefpersonen gebruikt.
Na het hele gevecht voor emancipatie, nog steeds niet.
Daar kunnen we ook over praten, misschien leidt het tot meer bewustwording.
En hopelijk lopen er uiteindelijk minder meisjes en vrouwen verloren met faalangst en schuldgevoel.
donderdag 28 maart 2019 om 18:17
@Solo Een diagnose kan inderdaad averechts werken, maar ook positieve effecten hebben naar de buitenwereld.
Ik hoorde altijd Popje is anders en ach Popje heeft gewoon wat trekken van, maar toch werd er uiteindelijk wel normaal gedrag verwacht, want dat Popje een beetje anders is is prima, maar zodra een ander er last van heeft moet ze toch maar normaal proberen te doen. Een diagnose heeft er bij mij voor gezorgd dat die ander makkelijker kan accepteren dat Popje niet alleen een beetje anders is, maar dat het voor Popje veel moeilijker, zo niet onmogelijk is, om normaal te dien op bepaalde gebieden. Het zorgt voor meer begrip.
Overigens deel ik mijn diagnose ook niet met iedereen, omdat aan een diagnose nu eenmaal vooroordelen hangen.
Ik wil trouwen best geloven dat de diagnose voor jou totaal geen verschil maakt en dat alles voor jou hetzelfde was geweest als je het niet had geweten, echter geld dit niet voor iedereen. Mij heeft het juist veel rust gegeven, naast begrip van anderen, ik kan mij daarom TO's behoefte goed voorstellen. Ik vind het dan ook een onzinnige discussie of een diagnose nut heeft of iets toevoegt, dat verschilt namelijk per persoon en situatie. Voor de één is het neutraal, voor de ander negatief en weer een ander positief. En een buitenstaander kan niet bepalen welke van de drie het zal zijn voor een ander.
Ik hoorde altijd Popje is anders en ach Popje heeft gewoon wat trekken van, maar toch werd er uiteindelijk wel normaal gedrag verwacht, want dat Popje een beetje anders is is prima, maar zodra een ander er last van heeft moet ze toch maar normaal proberen te doen. Een diagnose heeft er bij mij voor gezorgd dat die ander makkelijker kan accepteren dat Popje niet alleen een beetje anders is, maar dat het voor Popje veel moeilijker, zo niet onmogelijk is, om normaal te dien op bepaalde gebieden. Het zorgt voor meer begrip.
Overigens deel ik mijn diagnose ook niet met iedereen, omdat aan een diagnose nu eenmaal vooroordelen hangen.
Ik wil trouwen best geloven dat de diagnose voor jou totaal geen verschil maakt en dat alles voor jou hetzelfde was geweest als je het niet had geweten, echter geld dit niet voor iedereen. Mij heeft het juist veel rust gegeven, naast begrip van anderen, ik kan mij daarom TO's behoefte goed voorstellen. Ik vind het dan ook een onzinnige discussie of een diagnose nut heeft of iets toevoegt, dat verschilt namelijk per persoon en situatie. Voor de één is het neutraal, voor de ander negatief en weer een ander positief. En een buitenstaander kan niet bepalen welke van de drie het zal zijn voor een ander.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 28 maart 2019 om 19:00
Persoonlijkheidsstoornissen ontstaan juist in de kindertijd waarbij ook de jaren 0-2 jaar ontzettend vormend zijn. Dat betekent niet dat we prsoonlijkheidsstoornissen al diagnosticeren in de kindertijd. Dat doen we pas als duurzame patronen ontwikkeld zijn waarvan je kan zeggen dat die echt in de persoonlijkheid zijn gaan zitten.
Niemand hier zegt dat je wel/geen autisme of wel/geen persoonlijkheidsstoornis hebt. Mensen reageren op de stelligheid waarmee je dit beweert en hoe erg je lijkt te leunen op die diagnose om verder te kunnen, daarnaast ook je kijk op persoonlijkheidsstoornissen die niet getuigt van veel kennis hierover. Je hebt dus sterk een voorkeur voor autisme, terwijl je eigenlijk niet de kennis hebt om dit zo zeker te kunnen weten.
Dit moet je er zeker niet van weerhouden dit te laten onderzoeken. Je schrijft ook 'de diagnose moet kloppend zijn' maar jij gaat hem pas als kloppend zien als dat autisme is. Terwijl de diagnose die je krijgt óók afhankelijk is van het referentiekader van het behandelteam waar je onderzocht wordt. Zo zwart wit zijn diagnoses in de GGZ niet, al denken mensen vaak van wel. Als iemand jou in het hokje autisme zet, denk jij dat het kloppend is en zal jij niet verder zoeken. Als iemand jou in het hokje persoonlijkheidsstoornis zet denk jij dat het niet kloppend is en ga jij wel verder zoeken. Wie bepaalt dus eigenlijk wanner het écht kloppend is?
Je blind staren op die diagnose lijkt je ervan te weerhouden goede mogelijkheden voor hulp te zien. Maar als jij denkt dat autisme de enige weg is moet je je vooral daarop laten onderzoeken, toch? Ik ervaar dat we in een tijd zitten waar autisme bij vrouwen opeens heel veel wordt gediagnosticeerd, het is een beetje een trend nu, dus juist nu heb je toch grote kans dat je wel die diagnose krijgt?
Niemand hier zegt dat je wel/geen autisme of wel/geen persoonlijkheidsstoornis hebt. Mensen reageren op de stelligheid waarmee je dit beweert en hoe erg je lijkt te leunen op die diagnose om verder te kunnen, daarnaast ook je kijk op persoonlijkheidsstoornissen die niet getuigt van veel kennis hierover. Je hebt dus sterk een voorkeur voor autisme, terwijl je eigenlijk niet de kennis hebt om dit zo zeker te kunnen weten.
Dit moet je er zeker niet van weerhouden dit te laten onderzoeken. Je schrijft ook 'de diagnose moet kloppend zijn' maar jij gaat hem pas als kloppend zien als dat autisme is. Terwijl de diagnose die je krijgt óók afhankelijk is van het referentiekader van het behandelteam waar je onderzocht wordt. Zo zwart wit zijn diagnoses in de GGZ niet, al denken mensen vaak van wel. Als iemand jou in het hokje autisme zet, denk jij dat het kloppend is en zal jij niet verder zoeken. Als iemand jou in het hokje persoonlijkheidsstoornis zet denk jij dat het niet kloppend is en ga jij wel verder zoeken. Wie bepaalt dus eigenlijk wanner het écht kloppend is?
Je blind staren op die diagnose lijkt je ervan te weerhouden goede mogelijkheden voor hulp te zien. Maar als jij denkt dat autisme de enige weg is moet je je vooral daarop laten onderzoeken, toch? Ik ervaar dat we in een tijd zitten waar autisme bij vrouwen opeens heel veel wordt gediagnosticeerd, het is een beetje een trend nu, dus juist nu heb je toch grote kans dat je wel die diagnose krijgt?
donderdag 28 maart 2019 om 22:57
Ik ken het dat het diagnostische proces zoveel oproept.
Ik ben er ook oneindig veel over gaan lezen. En dat analyseren herken ik ook. Wel zou ik inderdaad een slag om de arm houden als je jezelf diagnosticeert. Een (sterk) vermoeden kan je wel hebben maar de 99,9 procent zekerheid lijkt mij erg hoog.
Vergeet ook niet dat dit geen betawetenschap is. Hoe ontzettend jammer ik dit ook vind. Want de zekerheid die dit zou geven! Maar het is een alfawetenschap en dan nog wel een in de kinderschoenen.
De dsm is gebaseerd op symptomen maar de onderliggende processen zijn helemaal niet bekend.
Ik denk dat je rust moet zoeken op verschillende manieren.
Ten eerste in het niet weten. De wereld en menselijk gedrag zijn wanordelijk en we weten er niet genoeg van om zekerheid te krijgen over hoe de geest in elkaar zit. We hebben slechts een systeem gecreëerd waar nog weinig bewijzen voor zijn (dsm). Ooit met behulp van bijvoorbeeld de neuropsychologie zullen we alles precies weten (wedden dat de dsm er dan heel anders uitziet) maar tot die tijd is er helaas wanorde.
En dus zal je je behoefte naar totale orde moeten laten gaan. Verwarrend is wel de psychiatrie zijn bevindingen wel vaak als feiten presenteert. Het vermomd zich af en toe als betawetenschap. Maar laat je niet op het verkeerde been zetten! Ze hebben die duidelijkheid niet voor je. En die kan je ook niet over jezelf hebben. Het is allemaal gebaseerd op enorme aannames. Hoe je ook analyseert, die krijg je niet dicht gedacht.
Verder zal ik het belang niet ontkennen dat er een goede diagnose komt. Want ook dat moet in orde komen. En zal je rust kunnen brengen. Een duidelijke diagnose hielp mij ook. Gewoon om te weten wat er in de boeken staat. En het is natuurlijk belangrijk voor de behandeling en kan inderdaad ook handig zijn naar de omgeving.
Maar je houd er wel teveel aan vast. En zolang je dat zo sterk doet is het de vraag of het diagnostisch proces niet teveel van je gaat eisen. En je het allemaal niet kapot knijpt door het zo vast te houden.
Het feit dat je hier zo mee omgaat zegt ook wat over je. Ik ken het ook, dat obsessieve.
Eigenlijk zou je eens alle literatuur terzijde moeten schuiven en een verhaaltje schrijven over waar je last van hebt. Want dat is uiteindelijk je persoonlijke diagnose.
Want zolang we mensen nog niet definitief adequaat kunnen labelen is uiteindelijk het belangrijkste de beschrijvende diagnose zonder dsm termen. En daar gaat het om en er zullen symptomen uit verschillende lijsten komen.
En voor mij in behandeling geld.
Ik wil altijd veel vertellen over mijn analyses en ga bijna spreekbeurten houden om alles te vertellen.
Dan ben je bezig met informatie overdracht.
Maar therapie gaat over contact..
Dus niet heb ik de analyse helemaal kunnen vertellen, maar hebben wij elkaar van mens tot mens in de ogen kunnen kijken.
En dat is dus minder voorbereiding, minder willen dat je per keer doelen haalt (analyse af). Rust houden en contact maken.
Ik weet niet of je hetzelfde probleem had hiermee als ik. Maar als ik je zo lees kan ik mij dat zo voorstellen!
Ik ben er ook oneindig veel over gaan lezen. En dat analyseren herken ik ook. Wel zou ik inderdaad een slag om de arm houden als je jezelf diagnosticeert. Een (sterk) vermoeden kan je wel hebben maar de 99,9 procent zekerheid lijkt mij erg hoog.
Vergeet ook niet dat dit geen betawetenschap is. Hoe ontzettend jammer ik dit ook vind. Want de zekerheid die dit zou geven! Maar het is een alfawetenschap en dan nog wel een in de kinderschoenen.
De dsm is gebaseerd op symptomen maar de onderliggende processen zijn helemaal niet bekend.
Ik denk dat je rust moet zoeken op verschillende manieren.
Ten eerste in het niet weten. De wereld en menselijk gedrag zijn wanordelijk en we weten er niet genoeg van om zekerheid te krijgen over hoe de geest in elkaar zit. We hebben slechts een systeem gecreëerd waar nog weinig bewijzen voor zijn (dsm). Ooit met behulp van bijvoorbeeld de neuropsychologie zullen we alles precies weten (wedden dat de dsm er dan heel anders uitziet) maar tot die tijd is er helaas wanorde.
En dus zal je je behoefte naar totale orde moeten laten gaan. Verwarrend is wel de psychiatrie zijn bevindingen wel vaak als feiten presenteert. Het vermomd zich af en toe als betawetenschap. Maar laat je niet op het verkeerde been zetten! Ze hebben die duidelijkheid niet voor je. En die kan je ook niet over jezelf hebben. Het is allemaal gebaseerd op enorme aannames. Hoe je ook analyseert, die krijg je niet dicht gedacht.
Verder zal ik het belang niet ontkennen dat er een goede diagnose komt. Want ook dat moet in orde komen. En zal je rust kunnen brengen. Een duidelijke diagnose hielp mij ook. Gewoon om te weten wat er in de boeken staat. En het is natuurlijk belangrijk voor de behandeling en kan inderdaad ook handig zijn naar de omgeving.
Maar je houd er wel teveel aan vast. En zolang je dat zo sterk doet is het de vraag of het diagnostisch proces niet teveel van je gaat eisen. En je het allemaal niet kapot knijpt door het zo vast te houden.
Het feit dat je hier zo mee omgaat zegt ook wat over je. Ik ken het ook, dat obsessieve.
Eigenlijk zou je eens alle literatuur terzijde moeten schuiven en een verhaaltje schrijven over waar je last van hebt. Want dat is uiteindelijk je persoonlijke diagnose.
Want zolang we mensen nog niet definitief adequaat kunnen labelen is uiteindelijk het belangrijkste de beschrijvende diagnose zonder dsm termen. En daar gaat het om en er zullen symptomen uit verschillende lijsten komen.
En voor mij in behandeling geld.
Ik wil altijd veel vertellen over mijn analyses en ga bijna spreekbeurten houden om alles te vertellen.
Dan ben je bezig met informatie overdracht.
Maar therapie gaat over contact..
Dus niet heb ik de analyse helemaal kunnen vertellen, maar hebben wij elkaar van mens tot mens in de ogen kunnen kijken.
En dat is dus minder voorbereiding, minder willen dat je per keer doelen haalt (analyse af). Rust houden en contact maken.
Ik weet niet of je hetzelfde probleem had hiermee als ik. Maar als ik je zo lees kan ik mij dat zo voorstellen!
vrijdag 29 maart 2019 om 01:48
Mooi omschreven chcoloadeballetjes! En dus ook precies wat ik bedoel als ik schrijf dat ik in dit topic de informatie die je geeft, @tantejans, zowel vanuit het kopje autisme zou kunnen verklaren als vanuit het kopje persoonlijkheidsstoornis. Dat het ook daarom zinvol kan zijn als iemand je gaat helpen die beide hypotheses in gedachten kan houden en niet per se iemand van wie je verwacht dat die met 100% zekerheid kan zeggen dat het écht het één of het ander is (die 100% zekerheid is er in heel, héél veel gevallen niet.)
Als je werkt aan de problemen waar je NU tegenaan loopt (het verhaaljte waar chocoladeballejes over schrijft) met beide diagnoses in het achterhoofd dan is niet per se van belang welke 'de echte waarheid' is, maar dat je de behandeling kan afstemmen op jouw persoonlijke situatie. En dan leun je dus niet zo zeer op de diagnose om jezelf te mogen accepteren, maar ben je wel echt bezig met wát helpt mij omgaan met waar ik tegenaan loop? Toch opvallend eigenlijk dat je zegt 'als het vanuit autisme komt dan kan ik en mijn omgeving mij veel beter accepteren dan wanneer het vanuit persoonlijkheidsproblematiek zou komen'?
Als je werkt aan de problemen waar je NU tegenaan loopt (het verhaaljte waar chocoladeballejes over schrijft) met beide diagnoses in het achterhoofd dan is niet per se van belang welke 'de echte waarheid' is, maar dat je de behandeling kan afstemmen op jouw persoonlijke situatie. En dan leun je dus niet zo zeer op de diagnose om jezelf te mogen accepteren, maar ben je wel echt bezig met wát helpt mij omgaan met waar ik tegenaan loop? Toch opvallend eigenlijk dat je zegt 'als het vanuit autisme komt dan kan ik en mijn omgeving mij veel beter accepteren dan wanneer het vanuit persoonlijkheidsproblematiek zou komen'?
vrijdag 29 maart 2019 om 08:19
@TO Als je er voor kiest een diagnostisch traject in te gaan bij iemand die gespecialiseerd is in ASS bestaat de kans dat er ook uit komt dat het geen ASS is.
Een diagnose kan helpen, maar wel enkel als je het ook kunt accepteren als er iets anders uit komt dan je verwacht. Als zij ook zeggen dat dit het niet is, kun je het dan loslaten?
En besef ook dat nooit iemand 100% voldoet aan een diagnose, om redenen die hierboven al zijn genoemd, dus zelfs als je de diagnose ASS krijgt zul je ook nooit volledig in dat hokje passen. Zou je dat kunnen accepteren?
Een diagnose kan helpen, maar wel enkel als je het ook kunt accepteren als er iets anders uit komt dan je verwacht. Als zij ook zeggen dat dit het niet is, kun je het dan loslaten?
En besef ook dat nooit iemand 100% voldoet aan een diagnose, om redenen die hierboven al zijn genoemd, dus zelfs als je de diagnose ASS krijgt zul je ook nooit volledig in dat hokje passen. Zou je dat kunnen accepteren?
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
vrijdag 29 maart 2019 om 08:21
Met of zonder etiketje en welk etiketje het dan wel of niet is, je bent en blijft zoals je bent. Jezelf accepteren doe je zelf. Wat daar bij helpt is de kracht te zien van hoe en wie je bent. We zijn allemaal anders, en juist datgene wat anders aan je is, is wat jou onderscheidt van de rest van de wereld. Dáár ligt je voordeel ten opzichte van anderen. Als je maar weet hoe je het moet benutten.
vrijdag 29 maart 2019 om 08:41
Ik ben het helemaal met je eens, maar een etiketje kan (kan, hoeft niet) die dingen wel makkelijker maken.-jolijn- schreef: ↑29-03-2019 08:21Met of zonder etiketje en welk etiketje het dan wel of niet is, je bent en blijft zoals je bent. Jezelf accepteren doe je zelf. Wat daar bij helpt is de kracht te zien van hoe en wie je bent. We zijn allemaal anders, en juist datgene wat anders aan je is, is wat jou onderscheidt van de rest van de wereld. Dáár ligt je voordeel ten opzichte van anderen. Als je maar weet hoe je het moet benutten.
Ik las laatst een stuk van een vrouw van begin 60, die de diagnosse ASS had gekregen. Dit na meerdere diagnoses die nooit helemaal bleken te kloppen. Toen pas viel veel op haar plek en waarom ze steeds tegen bepaalde dingen aan liep.
Als ik kijk naar mijn eigen diagnose, is dat ook zo. Ik begreep heel goed dat ik op bepaalde dingen anders was, maar dacht tegelijkertijd dat ik verder nog vrij normaal was. Dat ik hetzelfde tikte als de meeste mensen (maar waarom kon ik dan niet wat zij wel konden? Dat was stom, gewoon harder proberen dus.) Toen ik een diagnose kreeg gaf mij dat de mogelijkheid om mijzelf naast de kenmerken te leggen. Bij elk kenmerk stelde ik mijzelf de vraag of dat klopte voor mij. In een deel herkende ik me niet, wat overigens niet betekent dat ik ze niet heb want vrienden denken daar soms bijvoorbeeld anders over en zien je ook anders dan jij doet. Een deel heb ik ook echt niet. Anderen herkende ik meteen en van weer anderen besefte ik pas dat ik er last van heb toen ik de voorbeelden vertaalden naar mijn leven. En dan was er nog de groep kenmerken waarvan ik al mijn hele leven dacht dat ze normaal waren, maar die opeens af bleken te wijken van de meeste mensen.
Ik zag de dingen die ik lastig vind en nooit makkelijk zullen worden, maar ik zag ook dat bepaalde kenmerken me juist bepaalde positieve kwaliteiten geven.
Ik analyseer mijzelf al mijn hele leven al zoalsjij beschrijft, maar nooit kreeg ik er helemaal vat op. Een diagnose en de hulp daarbij heeft er bij mij juist voor gezorgd dat ik al die dingen echt bewust ben gaan zien. Ik begrijp ook beter waarom ik steeds tegen bepaalde dingen aanloop en daardoor kan ik nu ook hulp krijgen er mee om te gaan.
Etiketjes zijn echt niet voor iedereen zaligmakend, maar voor mij en andere mensen zitten er zeer veel voordelen aan. Ik snap daarom zekers TO's zoektocht naar een juiste diagnose. Al ben ik wel van mening dat ze zich niet vastbijten in één ding.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
vrijdag 29 maart 2019 om 10:38
Ik denk dat een diagnose ASS voor TO heel erg zaligmakend gaat zijn. Ik vind het alleen jammer dat ze er totaal aan voorbij gaat dat ze zichzelf óók mag accepteren, zich óók mag neerleggen bij de kenmerken die ze herkent in ASS, niet steeds 'beter haar best moet doen' of zich moet veranderen als die diagnose er (nog) niet is.
Dat betekent niet alleen, ok ik moet het accepteren, punt. Het betekent juist leren omgaan met wat er bij je is, dat is niet zo simpel, dus hulp daarbij is vast wel nodig en al is het niet per se nodig, wel steunend. Maar waarom 'mag' het pas als er een bepaald etiketje op zit? En dat is niet het verhaal van 'ik krijg pas de juiste hulp als er precies dat etiketje op zit', of 'het mag dan pas van de zorgverzekeraar', want in dit topic lees ik heel erg het oordeel van TO (zit ook stigma in) en haar eigen subjectieve mening hierin. 'Pas als iemand heeft gezegd dat ik ASS heb ben ik erkend in waar ik tegenaan loop, dan pas gaat iemand mij écht kunnen helpen.' Jammer, want daarmee dwarsboom je alle mogelijkheden om nú ook te kijken naar waar loop ik tegenaan, wat kan mij helpen? Je kan als hulpverlener en cliënt prima werken vanuit een hypothese zonder precies, precies te weten. Daarmee kan je ook vanuit verschillende mogelijkheden datgene gebruiken wat aansluit en werkt en links laten liggen wat niet past. Dan heb je wel een hulpverlener nodig met voldoende kennis en ervaring.
Dat betekent niet alleen, ok ik moet het accepteren, punt. Het betekent juist leren omgaan met wat er bij je is, dat is niet zo simpel, dus hulp daarbij is vast wel nodig en al is het niet per se nodig, wel steunend. Maar waarom 'mag' het pas als er een bepaald etiketje op zit? En dat is niet het verhaal van 'ik krijg pas de juiste hulp als er precies dat etiketje op zit', of 'het mag dan pas van de zorgverzekeraar', want in dit topic lees ik heel erg het oordeel van TO (zit ook stigma in) en haar eigen subjectieve mening hierin. 'Pas als iemand heeft gezegd dat ik ASS heb ben ik erkend in waar ik tegenaan loop, dan pas gaat iemand mij écht kunnen helpen.' Jammer, want daarmee dwarsboom je alle mogelijkheden om nú ook te kijken naar waar loop ik tegenaan, wat kan mij helpen? Je kan als hulpverlener en cliënt prima werken vanuit een hypothese zonder precies, precies te weten. Daarmee kan je ook vanuit verschillende mogelijkheden datgene gebruiken wat aansluit en werkt en links laten liggen wat niet past. Dan heb je wel een hulpverlener nodig met voldoende kennis en ervaring.
vrijdag 29 maart 2019 om 10:51
Het staat TO toch gewoon ook vrij om zichzelf de diagnose "ASS" te geven? Voor zover ik weet is er geen medicatie voor en ook geen genezing mogelijk, dus als zij zelf de diverse handreikingen voor omgaan met ASS ter hand neemt, dan is het okay toch? Niemand zal ooit een papiertje eisen van een deskundige als bewijs, zolang er geen gebruik wordt gemaakt van speciale voorzieningen.
vrijdag 29 maart 2019 om 10:55
.tantejans schreef: ↑26-03-2019 09:50Sindsdien gaat het gelukkig stukken beter, maar ik blijf erg onzeker en het lijkt ook of ik sindsdien extra veel behoefte heb aan een diagnose in de richting van autisme om te bevestigen dat ik vooral niet narcistisch ben, want dat zou ik verschrikkelijk vinden en ik voel mij vaak al best erg schuldig en mislukt.
Omdat ik al mijn hele leven alles heel erg loop te analyseren zou ik het heel erg fijn vinden om dat samen net een professional te kunnen doen, of überhaupt samen en niet alleen, om er wat meer structuur in aan te brengen.
Ik weet niet of dat deze psycholoog daar de juiste persoon voor is, maar ik besef me ook dat ik daar misschien zelf veel te weinig naar gevraagd heb tijdens de sessies.
Eigenlijk zou ik dit wat ik nu opschrijf misschien vanmiddag moeten zeggen tegen haar.
Heb je dit ook besproken laatst met je psycholoog tantejans?
Ik denk echt, echt, écht niet dat samen analyseren met een hulpverlener je oplossing is. Jij wil alles weganalyseren. Pas als je alles dichtgeanalyseerd hebt mag jij jezelf accepteren. Je zou een slechte psycholoog treffen die hierin met je meegaat tot je 'alle antwoorden' hebt en dan eindelijk jezelf mag accepteren. Waar je van weggaat met dat geanalyseer is namelijk het voelen, het voelen van hoe schuldig en mislukt je voelt, de angst om weer niet te voldoen, om niet goed genoeg te zijn, om afgekeurd en afgewezen te worden. Logisch dat je daarvan weg wil, dat zijn onwijze rotgevoelens. Dus bescherm je jezelf door te gaan analyseren, zoeken naar het antwoord dat gaat zeggen 'jij mag er zijn'. Wat je jezelf echter ook ontzegt door dit te doen is het contact in het nú dat zegt 'je mag er zijn'. Die laat je niet binnenkomen. En ook dit is logisch, want als je die laat binnenkomen ga je ook voelen hoe erg dat er heel je leven niet geweest is. Dus bescherm je jezelf tegen de gevreesde afwijzing en afkeuring, maar ook tegen de pijn van voelen en erkennen dat je je zo vaak afgewezen en afgekeurd hebt gevoeld. En daarmee hou je eigenlijk de overtuiging 'ik ben mislukt en hoor er niet bij' in stand.
En het maakt niet uit of dat gevoel is ontstaan omdat je autisme had en anders was of dat het komt doordat je dat geleerd hebt van hoe andere mensen met je zijn omgegaan (impliciet of expliciet, nog zo'n misvatting - dat je alleen en persoonlijkheidsstoornis kan krijgen als je een onwijze rotjeugd hebt gehad met zware traumatische ervaringen, veel mensen met persoonlijkheidsproblematiek hebben het idee een 'fijne jeugd' of op zijn minst een 'normale jeugd' te hebben gehad). Het is hoe dan ook wél je ervaring geweest en wél de overtuiging die je hebt ontwikkeld, het is wél wat je zo veel voelt en hebt gevoeld en daar moet je toch iets mee? Toch niet pas als het 'mag' omdat je ASS hebt?
Ik kan je vanaf hier al vertellen dat je niet narcistisch bent overigens. Laat het 'bewijs' daarvoor alsjeblieft niet afhangen van per se dan maar autistisch moeten zijn.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 29-03-2019 11:31
5.50% gewijzigd
vrijdag 29 maart 2019 om 11:00
Uit mijzelf sprekend, het heeft er voor gezorgd dat ik bepaalde dingen die ik moeilijk vind makkelijker kan accepteren. Voor mijn diagnose verwachtte mijn omgeving, maar ook ik, van mijzelf dat ik hetzelfde kon als anderen, want ik was toch normaal? Een diagnose heeft bij mij voor erkenning gezorgd van die dingen. Dat betekent niet dat ik het nu daarom niet meer hoef te proberen, maar wel dat ik minder frustratie voel als het niet lukt.tu1nhek schreef: ↑29-03-2019 10:38Ik denk dat een diagnose ASS voor TO heel erg zaligmakend gaat zijn. Ik vind het alleen jammer dat ze er totaal aan voorbij gaat dat ze zichzelf óók mag accepteren, zich óók mag neerleggen bij de kenmerken die ze herkent in ASS, niet steeds 'beter haar best moet doen' of zich moet veranderen als die diagnose er (nog) niet is.
Dat betekent niet alleen, ok ik moet het accepteren, punt. Het betekent juist leren omgaan met wat er bij je is, dat is niet zo simpel, dus hulp daarbij is vast wel nodig en al is het niet per se nodig, wel steunend. Maar waarom 'mag' het pas als er een bepaald etiketje op zit? En dat is niet het verhaal van 'ik krijg pas de juiste hulp als er precies dat etiketje op zit', of 'het mag dan pas van de zorgverzekeraar', want in dit topic lees ik heel erg het oordeel van TO (zit ook stigma in) en haar eigen subjectieve mening hierin. 'Pas als iemand heeft gezegd dat ik ASS heb ben ik erkend in waar ik tegenaan loop, dan pas gaat iemand mij écht kunnen helpen.' Jammer, want daarmee dwarsboom je alle mogelijkheden om nú ook te kijken naar waar loop ik tegenaan, wat kan mij helpen? Je kan als hulpverlener en cliënt prima werken vanuit een hypothese zonder precies, precies te weten. Daarmee kan je ook vanuit verschillende mogelijkheden datgene gebruiken wat aansluit en werkt en links laten liggen wat niet past. Dan heb je wel een hulpverlener nodig met voldoende kennis en ervaring.
Dat wil niet zeggen dat je zo'n proces niet inkunt zonder diagnose, maar het heeft het voor mij wel veel makkelijker gemaakt.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
vrijdag 29 maart 2019 om 11:13
Ja, dat snap ik en dat is ook waar TO naar zoekt. Dat is ook precies mijn punt met die post. Ik vind het erg jammer dat dat proces er pas mag zijn als je zwart op wit de 'juiste' diagnose hebt.
Ontzettend frustrerend vind ik dit aan hoe wij leven in de huidige maatschappij en dus ook wat we uitstralen naar de jongere generaties (en onszelf): als je niet 'normaal' bent (binnen een bepaald plaatje past) dan moet er een labeltje op en dan mag je er pas zijn, want dan ben je officieel 'niet normaal'. Dan pas mag je accepteren dus dat je die dingen moeilijk vindt.
Een diagnose ASS lijkt te ontschuldigen en een diagnose persoonlijkheidsstoornis lijkt te beschuldigen. Iets wat TO bevestigt in haar posts hier. Terwijl beide juist diagnoses zijn met kenmerken die overlappen en vanuit beide referentiekaders soms verklaard kunnen worden en ook nog eens heel dichtbij zo veel eigenschappen en kenmerken van de 'gewone populatie' liggen, de 'normale mensen'.
Ik ben overigens beslist niet tegen diagnosticeren, ik werk er zelf mee, ook met vrouwen met autisme én vrouwen met persoonlijkheidsstoornissen én vrouwen met beide. Maar dit wat ik hierboven schets en ook zo hard zie terugkomen bij TO vind ik ontzettend jammer. Die drang naar een bepaalde diagnose omdat het andere zo verschrikkelijk is, omdat je anders niet goed genoeg je best hebt gedaan, omdat je anders niet te accepteren bent, omdat de eigenschappen die bij jou passen anders niet goed zijn of niet horen.
Ontzettend frustrerend vind ik dit aan hoe wij leven in de huidige maatschappij en dus ook wat we uitstralen naar de jongere generaties (en onszelf): als je niet 'normaal' bent (binnen een bepaald plaatje past) dan moet er een labeltje op en dan mag je er pas zijn, want dan ben je officieel 'niet normaal'. Dan pas mag je accepteren dus dat je die dingen moeilijk vindt.
Een diagnose ASS lijkt te ontschuldigen en een diagnose persoonlijkheidsstoornis lijkt te beschuldigen. Iets wat TO bevestigt in haar posts hier. Terwijl beide juist diagnoses zijn met kenmerken die overlappen en vanuit beide referentiekaders soms verklaard kunnen worden en ook nog eens heel dichtbij zo veel eigenschappen en kenmerken van de 'gewone populatie' liggen, de 'normale mensen'.
Ik ben overigens beslist niet tegen diagnosticeren, ik werk er zelf mee, ook met vrouwen met autisme én vrouwen met persoonlijkheidsstoornissen én vrouwen met beide. Maar dit wat ik hierboven schets en ook zo hard zie terugkomen bij TO vind ik ontzettend jammer. Die drang naar een bepaalde diagnose omdat het andere zo verschrikkelijk is, omdat je anders niet goed genoeg je best hebt gedaan, omdat je anders niet te accepteren bent, omdat de eigenschappen die bij jou passen anders niet goed zijn of niet horen.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 29-03-2019 11:26
21.48% gewijzigd
vrijdag 29 maart 2019 om 11:21
Nee, want in TO's geval betekent dat dat ze haar hele zijn uitlegt aan de hand van een (misschien niet objectief passend, want haar kennis over en inzicht in psychische problemen en diagnoses is beperkt) stickertje, in plaats van genuanceerder te kijken naar haarzelf en haar eigenschappen, en strubbelingen in het leven. Die invalshoek is gewoon niet zo constructief.-jolijn- schreef: ↑29-03-2019 10:51Het staat TO toch gewoon ook vrij om zichzelf de diagnose "ASS" te geven? Voor zover ik weet is er geen medicatie voor en ook geen genezing mogelijk, dus als zij zelf de diverse handreikingen voor omgaan met ASS ter hand neemt, dan is het okay toch? Niemand zal ooit een papiertje eisen van een deskundige als bewijs, zolang er geen gebruik wordt gemaakt van speciale voorzieningen.
Het enige dat wel zinvol kan zijn is als je merkt dat dingen als structuur aanbrengen, wat bij autisme vaak wordt ingezet, werkt, dat je daarmee aan de slag gaat.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:23
tu1nhek schreef: ↑29-03-2019 11:13Ja, dat snap ik en dat is ook waar TO naar zoekt. Dat is ook precies mijn punt met die post. Ik vind het erg jammer dat dat proces er pas mag zijn als je zwart op wit de 'juiste' diagnose hebt.
Ontzettend frustrerend vind ik dit aan hoe wij leven in de huidige maatschappij en dus ook wat we uitstralen naar de jongere generaties (en onszelf): als je niet 'normaal' bent (binnen een bepaald plaatje past) dan moet er een labeltje op en dan mag je er pas zijn, want dan ben je officieel 'niet normaal'. Dan pas mag je accepteren dus dat je die dingen moeilijk vindt.
Een diagnose ASS lijkt te ontschuldigen en een diagnose persoonlijkheidsstoornis lijkt te beschuldigen. Iets wat TO bevestigt in haar posts hier. Terwijl beide juist diagnoses zijn met kenmerken die overlappen en vanuit beide referentiekaders verklaard kunnen worden en ook nog eens heel dichtbij zo veel eigenschappen en kenmerken van de 'gewone populatie' liggen, de 'normale mensen'.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 29 maart 2019 om 12:22
Omdat ik het lastig vind om op iedereen te reageren eerst even in het algemeen: ik vind dat er prachtige reacties zijn gegeven door iedereen, bedankt voor het reageren en mee-denken.
Ik ben het eigenlijk ook wel met de reacties eens in de zin van dat het niet om een diagnose moet gaan, maar om de juiste handvaten en ook dat een persoonlijkheidsstoornis-diagnose eigenlijk niet stigmatiserend zou moeten zijn en dat alles elkaar overlapt of kan overlappen en dat de psychologie geen exacte wetenschap is.
Voor al dat laatste vind ik lastig en irritant.
Ik heb het laatst met mijn psycholoog besproken, of eigenlijk meer verteld over dat ik zelf denk aan asperger, dan over in dialoog gegaan en aan het eind van het uur vroeg ik naar haar mening en toen zei ze dat ze wel trekken van autisme zag, maar ze bleef heel erg op de vlakte.
Ik heb nog getwijfeld of ik dit topic zou noemen: hoe haal ik wat nuttigs uit mijn therapie?
Want ik heb geen idee wat ik daar aan het doen ben zoals altijd wanneer ik naar een psycholoog/psychiater ga, net zoals dat zij andersom ook nooit weten wat ze met mij aanmoeten.
Leraren wisten vroeger op school ook nooit wat ze met me aan moesten en mijn ouders ook niet.
Een aantal jaren geleden dacht ik ook een periode dat ik misschien asperger zou hebben en daardoor voelde ik mij aanmerkelijk beter en was ik gelukkiger met mezelf en met mijn leven.
Op een gegeven moment is die gedachte weer vervaagd, waardoor ik toch weer andere eisen aan mezelf ging stellen en ik raakte burn-out en het ging erg mis en ik raakte al mijn vastigheid kwijt en raakte depressief.
Daarna moest ik een heel nieuw leven opbouwen.
Dit heeft alles van vroeger enorm opgerakeld als iets wat maar blijft achtervolgen en ik heb moeite met het rouwproces.
Nu heb ik altijd al moeite gehad met loslaten, maar dit sloeg echt alles.
Ook ging mijn familie mij verwijten maken in de trant van: waarom trek je je terug in het contact, waarom was je zo ongelukkig in je jeugd terwijl wij onze uiterste best hebben gedaan en eigenlijk kreeg ik verwijten over zo ongeveer al mijn tekortkomingen op sociaal emotioneel gebied en alle dingen waarmee ik zelf tóch al zo worstel en die ik met moeite probeer te accepteren van mezelf.
Alsof ik een trap na kreeg.
Nu is het tussen mij en mijn ouders op zich wel weer goed gelukkig, ik vertel hen gewoon keer op keer dat ik heb niets kwalijk neem en dat ik hen dankbaar ben en veel om hen geef.
Dat moet ook wel want tijdens die diepe depressie heb ik hen niet met opzet verwijten gemaakt; ik heb geprobeerd iets van mijn jeugd te begrijpen en te bespreken en vooral mijn moeder vatte dat op als 1 groot verwijt, maar zo was het niet bedoeld.
Mijn psycholoog vindt overigens ook dat ik het van mijn familie zwaar te verduren heb gehad, onterecht en buiten proporties wordt beschuldigd door hen en ook heeft ze gezegd dat ik absoluut niet bang hoef te zijn dat ik narcistisch ben.
Dat is natuurlijk al heel fijn.
Structuur bouw ik zo veel mogelijk in en ik heb zelf al allerlei handvaten en trucjes om mezelf om te gaan gecreëerd, maar ik heb vooral moeite met het feit dat mijn tekortkomingen me regelmatig verdrietig maken doordat mensen om mij heen mij niet begrijpen en ik hen niet.
Ik doe alles zo goed mogelijk, maar het blijkt telkens niet genoeg.
Ook wil ik graag meestal meer dan ik aankan.
Dat vind ik erg deprimerend.
Ik hoop dat ik jullie niet al te erg heb verveeld met deze lange post, het is hoe ik het nu voel op dit moment.
Ik ben het eigenlijk ook wel met de reacties eens in de zin van dat het niet om een diagnose moet gaan, maar om de juiste handvaten en ook dat een persoonlijkheidsstoornis-diagnose eigenlijk niet stigmatiserend zou moeten zijn en dat alles elkaar overlapt of kan overlappen en dat de psychologie geen exacte wetenschap is.
Voor al dat laatste vind ik lastig en irritant.
Ik heb het laatst met mijn psycholoog besproken, of eigenlijk meer verteld over dat ik zelf denk aan asperger, dan over in dialoog gegaan en aan het eind van het uur vroeg ik naar haar mening en toen zei ze dat ze wel trekken van autisme zag, maar ze bleef heel erg op de vlakte.
Ik heb nog getwijfeld of ik dit topic zou noemen: hoe haal ik wat nuttigs uit mijn therapie?
Want ik heb geen idee wat ik daar aan het doen ben zoals altijd wanneer ik naar een psycholoog/psychiater ga, net zoals dat zij andersom ook nooit weten wat ze met mij aanmoeten.
Leraren wisten vroeger op school ook nooit wat ze met me aan moesten en mijn ouders ook niet.
Een aantal jaren geleden dacht ik ook een periode dat ik misschien asperger zou hebben en daardoor voelde ik mij aanmerkelijk beter en was ik gelukkiger met mezelf en met mijn leven.
Op een gegeven moment is die gedachte weer vervaagd, waardoor ik toch weer andere eisen aan mezelf ging stellen en ik raakte burn-out en het ging erg mis en ik raakte al mijn vastigheid kwijt en raakte depressief.
Daarna moest ik een heel nieuw leven opbouwen.
Dit heeft alles van vroeger enorm opgerakeld als iets wat maar blijft achtervolgen en ik heb moeite met het rouwproces.
Nu heb ik altijd al moeite gehad met loslaten, maar dit sloeg echt alles.
Ook ging mijn familie mij verwijten maken in de trant van: waarom trek je je terug in het contact, waarom was je zo ongelukkig in je jeugd terwijl wij onze uiterste best hebben gedaan en eigenlijk kreeg ik verwijten over zo ongeveer al mijn tekortkomingen op sociaal emotioneel gebied en alle dingen waarmee ik zelf tóch al zo worstel en die ik met moeite probeer te accepteren van mezelf.
Alsof ik een trap na kreeg.
Nu is het tussen mij en mijn ouders op zich wel weer goed gelukkig, ik vertel hen gewoon keer op keer dat ik heb niets kwalijk neem en dat ik hen dankbaar ben en veel om hen geef.
Dat moet ook wel want tijdens die diepe depressie heb ik hen niet met opzet verwijten gemaakt; ik heb geprobeerd iets van mijn jeugd te begrijpen en te bespreken en vooral mijn moeder vatte dat op als 1 groot verwijt, maar zo was het niet bedoeld.
Mijn psycholoog vindt overigens ook dat ik het van mijn familie zwaar te verduren heb gehad, onterecht en buiten proporties wordt beschuldigd door hen en ook heeft ze gezegd dat ik absoluut niet bang hoef te zijn dat ik narcistisch ben.
Dat is natuurlijk al heel fijn.
Structuur bouw ik zo veel mogelijk in en ik heb zelf al allerlei handvaten en trucjes om mezelf om te gaan gecreëerd, maar ik heb vooral moeite met het feit dat mijn tekortkomingen me regelmatig verdrietig maken doordat mensen om mij heen mij niet begrijpen en ik hen niet.
Ik doe alles zo goed mogelijk, maar het blijkt telkens niet genoeg.
Ook wil ik graag meestal meer dan ik aankan.
Dat vind ik erg deprimerend.
Ik hoop dat ik jullie niet al te erg heb verveeld met deze lange post, het is hoe ik het nu voel op dit moment.
anoniem_638f50d8e8247 wijzigde dit bericht op 29-03-2019 12:28
Reden: Toevoeging en taalfout verbeterd
Reden: Toevoeging en taalfout verbeterd
6.62% gewijzigd
zaterdag 30 maart 2019 om 13:38
Ik ken best veel mensen een beetje zoals ik, die op een gegeven moment toch depressief worden omdat ze blijven vastlopen, waarschijnlijk door iets als een vorm van autisme of een persoonlijkheidsstoornis of hoe je het dan ook wil noemen en die geen hulp kunnen krijgen omdat ze geen diagnose kunnen krijgen of in dat de therapie maar telkens niet aanslaat.
Een aantal heeft inmiddels al zelfmoord gepleegd en dat is best een beangstigend groot aantal.
Zelf denk ik tóch dat het bij velen een vorm van autisme is wat niet gezien wordt en dat dáárom ook telkens de behandeling niet werkt of zelfs in het geheel niet gegeven wordt.
En ja, soort zoekt soort dus je trekt toch naar elkaar toe, maar je kunt elkaar ook soms juist zo moeilijk helpen omdat je zelf met ongeveer hetzelfde probleem worstelt.
Overigens denk ik zelf absoluut niet aan zelfmoord, maar het is wel weer telkens schrikken als een goede of redelijk goede bekende er om die reden ineens niet meer is.
Daarom denk ik niet dat er over-gediagnosticeerd wordt en wat dat betreft kunnen ze nog beter over-diagnosticeren dan onder-diagnosticeren.
Beter safe then sorry.
Een aantal heeft inmiddels al zelfmoord gepleegd en dat is best een beangstigend groot aantal.
Zelf denk ik tóch dat het bij velen een vorm van autisme is wat niet gezien wordt en dat dáárom ook telkens de behandeling niet werkt of zelfs in het geheel niet gegeven wordt.
En ja, soort zoekt soort dus je trekt toch naar elkaar toe, maar je kunt elkaar ook soms juist zo moeilijk helpen omdat je zelf met ongeveer hetzelfde probleem worstelt.
Overigens denk ik zelf absoluut niet aan zelfmoord, maar het is wel weer telkens schrikken als een goede of redelijk goede bekende er om die reden ineens niet meer is.
Daarom denk ik niet dat er over-gediagnosticeerd wordt en wat dat betreft kunnen ze nog beter over-diagnosticeren dan onder-diagnosticeren.
Beter safe then sorry.
zaterdag 30 maart 2019 om 13:44
Denk jij dat een depressie anders behandeld wordt wanneer die op zichzelf staat dan wanneer die samenhangt met ASS?tantejans schreef: ↑30-03-2019 13:38Ik ken best veel mensen een beetje zoals ik, die op een gegeven moment toch depressief worden omdat ze blijven vastlopen, waarschijnlijk door iets als een vorm van autisme of een persoonlijkheidsstoornis of hoe je het dan ook wil noemen en die geen hulp kunnen krijgen omdat ze geen diagnose kunnen krijgen of in dat de therapie maar telkens niet aanslaat.
Een aantal heeft inmiddels al zelfmoord gepleegd en dat is best een beangstigend groot aantal.
Zelf denk ik tóch dat het bij velen een vorm van autisme is wat niet gezien wordt en dat dáárom ook telkens de behandeling niet werkt of zelfs in het geheel niet gegeven wordt.
En ja, soort zoekt soort dus je trekt toch naar elkaar toe, maar je kunt elkaar ook soms juist zo moeilijk helpen omdat je zelf met ongeveer hetzelfde probleem worstelt.
Overigens denk ik zelf absoluut niet aan zelfmoord, maar het is wel weer telkens schrikken als een goede of redelijk goede bekende er om die reden ineens niet meer is.
Ik blijf erbij: jij idealiseert een diagnose veel te veel.
De duidelijkheid over waarom je steeds weer vastloopt moet je in jezelf zoeken, welk label er vervolgens aangehangen wordt is van ondergeschikt belang.
Als jij bijv slecht tegen drukte kunt maakt het totaal niet uit of dat door autisme komt, of dat dat gewoon een losstaand kenmerk van jou is, of dat er een persoonlijkheidsstoornis onder zit.
Het enige wat van belang is dat jij er mee om leert gaan en dat je je familie kunt uitleggen dat je slecht tegen drukte kan.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 30 maart 2019 om 13:59
@solomio,
Dat denk ik niet zo maar, ik heb van mensen gehoord dat de insteek van de behandeling toch net ietsje anders is als er sprake is van autisme en van sommigen zelfs dat het hun leven heeft gered.
Eindelijk konden ze zichzelf vergeven en hoefden ze niet meer perfect te zijn en/if eindelijk kregen ze de hulp die bij hen paste.
Dat denk ik niet zo maar, ik heb van mensen gehoord dat de insteek van de behandeling toch net ietsje anders is als er sprake is van autisme en van sommigen zelfs dat het hun leven heeft gered.
Eindelijk konden ze zichzelf vergeven en hoefden ze niet meer perfect te zijn en/if eindelijk kregen ze de hulp die bij hen paste.
zaterdag 30 maart 2019 om 14:03
Wat Tuinhek al eerder schreef: de diagnose ASS ontschuldigt.tantejans schreef: ↑30-03-2019 13:59@solomio,
Dat denk ik niet zo maar, ik heb van mensen gehoord dat de insteek van de behandeling toch net ietsje anders is als er sprake is van autisme en van sommigen zelfs dat het hun leven heeft gered.
Eindelijk konden ze zichzelf vergeven en hoefden ze niet meer perfect te zijn en/if eindelijk kregen ze de hulp die bij hen paste.
Dat is een hele slechte zaak, maar deels maatschappelijk/cultureel bepaald.
Maar ik vind het wel zorgelijk dat je dat niet doorziet en dus die diagnose nodig hebt om jezelf blijkbaar te kunnen vergeven.
Een goede therapie leert je dat ook zonder diagnose.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 30 maart 2019 om 15:27
Toch is aangeven wanneer het je te veel wordt nog niet zo eenvoudig; ten eerste omdat je ook zelf moet kunnen aanvoelen wanneer dat dan is en ten tweede wordt je dan toch al snel gezien als een zeur of een aansteller.
Ook op dit forum wordt er smalend gereageerd als je van jezelf zegt dat je bijvoorbeeld bent, terwijl dat dan alles is wat je zo ongeveer van jezelf nog kan zeggen wat ergens in de buurt komt van wat je hebt wanneer je geen diagnose kunt krijgen.
Ook op dit forum wordt er smalend gereageerd als je van jezelf zegt dat je bijvoorbeeld bent, terwijl dat dan alles is wat je zo ongeveer van jezelf nog kan zeggen wat ergens in de buurt komt van wat je hebt wanneer je geen diagnose kunt krijgen.
zaterdag 30 maart 2019 om 15:33
Maar een goede therapie krijg je niet zomaar zonder diagnose.Solomio schreef: ↑30-03-2019 14:03Wat Tuinhek al eerder schreef: de diagnose ASS ontschuldigt.
Dat is een hele slechte zaak, maar deels maatschappelijk/cultureel bepaald.
Maar ik vind het wel zorgelijk dat je dat niet doorziet en dus die diagnose nodig hebt om jezelf blijkbaar te kunnen vergeven.
Een goede therapie leert je dat ook zonder diagnose.
Het is dus niet zo dat ik persé tegen de diagnose borderline of zoiets zou zijn als ik die zou krijgen, maar die krijg ik dus niet en dus ook geen goede therapie.
Maar ik denk inderdaad dat bij mij dus de oorzaak eerder zou liggen in ass en dat er inderdaad in de loop der jaren een comorbiditeit is ontstaan, dat zou ik helemaal niet vreemd vinden.
zaterdag 30 maart 2019 om 15:46
Ik heb zeer goede therapie gehad ver voordat ik mijn ASS-diagnose had.tantejans schreef: ↑30-03-2019 15:33Maar een goede therapie krijg je niet zomaar zonder diagnose.
Het is dus niet zo dat ik persé tegen de diagnose borderline of zoiets zou zijn als ik die zou krijgen, maar die krijg ik dus niet en dus ook geen goede therapie.
Maar ik denk inderdaad dat bij mij dus de oorzaak eerder zou liggen in ass en dat er inderdaad in de loop der jaren een comorbiditeit is ontstaan, dat zou ik helemaal niet vreemd vinden.
En begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat je de juiste diagnose wilt hebben.
Maar je hangt er zo veel aan op wat er helemaal niets mee te maken heeft, dat ik betwijfel of een eventuele ASS-diagnose je gaat brengen wat je hoopt.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 30 maart 2019 om 15:51
Maar als je zelf niet kunt aanvoelen wanneer iets te veel voor je is ga je dat ook niet kunnen als je een diagnose hebt. Dat is dan iets wat je moet proberen te leren, ook weer ongeacht je diagnose.tantejans schreef: ↑30-03-2019 15:27Toch is aangeven wanneer het je te veel wordt nog niet zo eenvoudig; ten eerste omdat je ook zelf moet kunnen aanvoelen wanneer dat dan is en ten tweede wordt je dan toch al snel gezien als een zeur of een aansteller.
Ook op dit forum wordt er smalend gereageerd als je van jezelf zegt dat je bijvoorbeeld bent, terwijl dat dan alles is wat je zo ongeveer van jezelf nog kan zeggen wat ergens in de buurt komt van wat je hebt wanneer je geen diagnose kunt krijgen.
En ja, er wordt smalend gereageerd, maar dat hou je hoor, want met diagnose vinden mensen dan dat je je achter je etiketje verschuilt.
Ik vergelijk het wel eens met een fikse verkoudheid: daar kun je behoorlijk beroerd van zijn.
Als de dokter dan zegt dat je griep hebt, dan mag je ineens een week in je bed blijven. Zegt de dokter dat je een flinke verkoudheid hebt, dan moet je ineens gewoon doorzetten.
Terwijl je in beide gevallen behoorlijk beroerd kunt zijn.
Als jij niet aanvoelt wanneer het je te veel is, en een 'deskundige' zegt dat je overprikkeld bent door autisme, dan mag je dus blijkbaar ineens 'instorten'.
Zegt de deskundige dat je je dingen te veel aantrekt, dan voel jij je niet serieus genomen, terecht trouwens.
Maar nogmaals: dat zit niet in de diagnose.
Het zit denk ik vooral in hoe serieus jij jezelf neemt.
Overigens heb ik een deja vu gevoel en bij loepen zag ik dat je hier nog niet zo lang onder deze nick bent.
Als je idd met ditzelfde onderwerp onder een eerdere nick ook topics hebt geopend wordt het inmiddels wel een beetje vervelend.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
