Psyche
alle pijlers
Vermijdende PS - werk
dinsdag 4 augustus 2020 om 17:53
Dag allen,
Nadat ik enkele jaren geleden met een burn-out en depressie thuis kwam te zitten werd bij mij een vermijdende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Sinds ik schematherapie volg gaat het best heel goed met me.
Zo goed dat ik via een IPS traject weer aan het werk hoop te gaan. Bij die gedachte alleen al echter krijg ik rode vlekken in mijn nek.
Mijn wereld is momenteel heel klein, ik heb een partner, twee kinderen en oppervlakkige contacten op het schoolplein en that's it. Iets wat ik als introvert helemaal niet erg vind. Alles wat ik moeilijk vind -vriendschappen, drukte, intensief contact, dingen die moeten- vermijd ik.
Ik ben daardoor bang dat de weg werk alles zal ontregelen. IPS is in samenwerking met mijn psycholoog en een coach die me aan de hand zal nemen,maar toch ben ik heel erg bang dat ik het niet ga kunnen.
Mijn stoornis zou niet zo invaliderend moeten zijn als het nu is. Mijn vraag is dan ook: hoe doen anderen dit? Hoe blijf jij overeind op de werkvloer, waar iedereen een mening over je kan hebben, waar jij (negatieve) feedback ontvangt en waar er geen ruimte is voor angst?
Nadat ik enkele jaren geleden met een burn-out en depressie thuis kwam te zitten werd bij mij een vermijdende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Sinds ik schematherapie volg gaat het best heel goed met me.
Zo goed dat ik via een IPS traject weer aan het werk hoop te gaan. Bij die gedachte alleen al echter krijg ik rode vlekken in mijn nek.
Mijn wereld is momenteel heel klein, ik heb een partner, twee kinderen en oppervlakkige contacten op het schoolplein en that's it. Iets wat ik als introvert helemaal niet erg vind. Alles wat ik moeilijk vind -vriendschappen, drukte, intensief contact, dingen die moeten- vermijd ik.
Ik ben daardoor bang dat de weg werk alles zal ontregelen. IPS is in samenwerking met mijn psycholoog en een coach die me aan de hand zal nemen,maar toch ben ik heel erg bang dat ik het niet ga kunnen.
Mijn stoornis zou niet zo invaliderend moeten zijn als het nu is. Mijn vraag is dan ook: hoe doen anderen dit? Hoe blijf jij overeind op de werkvloer, waar iedereen een mening over je kan hebben, waar jij (negatieve) feedback ontvangt en waar er geen ruimte is voor angst?
dinsdag 4 augustus 2020 om 20:23
Als ik je zo lees denk ik dat je niet heel erg past in de ratrace. Er wordt erg veel van ons gevraagd, alles is gericht op presteren en jezelf ontwikkelen en dat legt een grote druk op de schouders van mensen die al dan niet tijdelijk kwetsbaar zijn. Is het financieel nodig dat je werkt? Zo niet: ik zou voorlopig de prioriteit leggen bij je gezin en vanuit die basis onderzoeken waar je je op werkgebied goed bij voelt. Je hoeft toch niet perse carriere te maken?
dinsdag 4 augustus 2020 om 20:26
Heb je iets van een richting waarin je bent opgeleid en werk zoekt?
Misschien een solistische functie, of iets met planten, dieren? Misschien aks he van dieren houdt eerst vrijwilligerswerk met dieren ofzoiets?
Of iets als gastouder maar ik weet echt totaal niet waar je in zoekt.
Voor hetzelfde geld ben je hoogleraar neuropathologie oid.
Misschien een solistische functie, of iets met planten, dieren? Misschien aks he van dieren houdt eerst vrijwilligerswerk met dieren ofzoiets?
Of iets als gastouder maar ik weet echt totaal niet waar je in zoekt.
Voor hetzelfde geld ben je hoogleraar neuropathologie oid.
dinsdag 4 augustus 2020 om 20:35
Ik vraag me steeds af of de ratrace inderdaad gewoon niks voor mij is, of dat ik het gewoon ontwend ben. De supermarkt is momenteel al een avontuur, dus dan is aan het werk mega spannend.
Voor ik uitviel werkte ik in een sector met een hoge werkdruk, steeds veranderende situaties en veel uitdaging en daar voelde ik me opzich goed bij. Tot ik in een nieuw team ging werken en ik mezelf ontzettend hard tegenkwam. Ik vond mezelf niet goed genoeg en zag dat snel bevestigd, zonder dat men negatief over me was.
Pas toen ik thuis kwam te zitten ben ik 4 versnellingen lager gaan leven, en nu durf ik geen gas meer te geven.
Financieel is werken niet nodig, wel aantrekkelijk. Daarbij ben ik begin 30 en slechts 8 jaar werkervaring, dus voor mijn CV is langer thuis blijven ook niet aantrekkelijk!
Voor ik uitviel werkte ik in een sector met een hoge werkdruk, steeds veranderende situaties en veel uitdaging en daar voelde ik me opzich goed bij. Tot ik in een nieuw team ging werken en ik mezelf ontzettend hard tegenkwam. Ik vond mezelf niet goed genoeg en zag dat snel bevestigd, zonder dat men negatief over me was.
Pas toen ik thuis kwam te zitten ben ik 4 versnellingen lager gaan leven, en nu durf ik geen gas meer te geven.
Financieel is werken niet nodig, wel aantrekkelijk. Daarbij ben ik begin 30 en slechts 8 jaar werkervaring, dus voor mijn CV is langer thuis blijven ook niet aantrekkelijk!
dinsdag 4 augustus 2020 om 20:40
Ik ben voor mezelf blij om te lezen dat ik niet de enige ben die het moeilijk vind met deze stoornis. Voor jou vind ik het naar.duizel schreef: ↑04-08-2020 20:34Zelfde stoornis. Weer aan het werk gaan was ontzettend moeilijk. Nog steeds is het af en toe zwaar. Als ik weet dat mijn functioneringsgesprek eraan komt bijvoorbeeld. Of als ik iets nieuws aan moet gaan.
Ik ben werk onder mijn opleidingsniveau gaan doen om weer wat vertrouwen te krijgen in mezelf. Ben begonnen met vrijwilligerswerk. Verder pak ik echt nog wel terug op dingen die ik in therapie leerde.
Ik heb me er ook bij neergelegd dat ik niet meer zal werken op mijn eigen niveau. Iets simpels is voorlopig goed genoeg. Maar het is niet zozeer de inhoud van het werk waar ik bang voor ben, maar alles er omheen. Dat mensen dan dus iets van me gaan vinden.
Snap dat een functioneringsgesprek een grote trigger is! Brrr!
dinsdag 4 augustus 2020 om 20:44
Ik ben WO opgeleid en werkte in de zorg. Daar zie ik me voorlopig niet terugkeren. Ik zou het liefste een coachende functie willen, daar ben ik goed in en haal ik voldoening uit.Het-groepje schreef: ↑04-08-2020 20:26Heb je iets van een richting waarin je bent opgeleid en werk zoekt?
Misschien een solistische functie, of iets met planten, dieren? Misschien aks he van dieren houdt eerst vrijwilligerswerk met dieren ofzoiets?
Of iets als gastouder maar ik weet echt totaal niet waar je in zoekt.
Voor hetzelfde geld ben je hoogleraar neuropathologie oid.
Het gekke is dus dat ik professioneel graag met mensen om ga, maar persoonlijk vind ik mensen jukst eng
dinsdag 4 augustus 2020 om 20:47
Bekend van de zorg, bijna een vereisteDaftehestia schreef: ↑04-08-2020 20:44Ik ben WO opgeleid en werkte in de zorg. Daar zie ik me voorlopig niet terugkeren. Ik zou het liefste een coachende functie willen, daar ben ik goed in en haal ik voldoening uit.
Het gekke is dus dat ik professioneel graag met mensen om ga, maar persoonlijk vind ik mensen jukst eng
Ik heb ooit werk gehad waarbij ik in mijn eentje cliënten bezocht de hele dag, en alleen maar eens per week administratie kwam doen en soms vergaderen of intervisie.
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:02
To, ik had dit kunnen schrijven. Zo herkenbaar...
Worstel r ook erg mee. Gaat nu redelijk, als niets moet en er niets van me verwacht wordt behalve een goede ouder en partner zijn. En dat vind ik al pittig genoeg eigenlijk.
Maar wil ergens wel weer aan t werk, me nuttig maken, even uit huis.
Vrijwilligerswerk misschien om mee te beginnen? Dat de druk niet zo hoog ligt? Ik heb eigenlijk geen idee.
Maar wilde laten weten dat ik hetzelfde ervaar.
Dus ik volg graag
Worstel r ook erg mee. Gaat nu redelijk, als niets moet en er niets van me verwacht wordt behalve een goede ouder en partner zijn. En dat vind ik al pittig genoeg eigenlijk.
Maar wil ergens wel weer aan t werk, me nuttig maken, even uit huis.
Vrijwilligerswerk misschien om mee te beginnen? Dat de druk niet zo hoog ligt? Ik heb eigenlijk geen idee.
Maar wilde laten weten dat ik hetzelfde ervaar.
Dus ik volg graag
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:02
Jij reageert wel erg kort door de bocht.Cootjecatootje schreef: ↑04-08-2020 20:57Het is toch de bedoeling van de behandeling dat je stopt met vermijden? Dus hup aan het werk!
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:03
IPS is toch juist bedoeld om je tijdens en rond het werk te begeleiden. Kortom men laat jou niet helemaal los en de angsten, kritiek en andere zaken die je ervaart kun je met je begeleider bespreken.
Je stapt niet de ratrace in, je gaat passend werk doen met begeleiding en aandacht voor je angsten en om je te trainen in communicatie.
Ik zou het proberen want opgeven kan altijd nog.
Je stapt niet de ratrace in, je gaat passend werk doen met begeleiding en aandacht voor je angsten en om je te trainen in communicatie.
Ik zou het proberen want opgeven kan altijd nog.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:07
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:11
Haha, ja dat klopt! Ik werk ook aan het stoppen met vermijden, maar werken als in de kost verdienen is wel even level 100!Cootjecatootje schreef: ↑04-08-2020 20:57Het is toch de bedoeling van de behandeling dat je stopt met vermijden? Dus hup aan het werk!
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:13
Heel eerlijk gezegd snap ik niet goed hoe je een goede coach kan zijn als je zelf zo worstelt. Je zal dan op zijn minst intervisie of supervisie moeten zoeken. Hoe ga je om met een client die niet tevreden over je is? Of die je claimt? Welke adviezen geef je dan aan cliënten die ook vermijdend zijn? Of die juist overcompenseren?
En ga je dan coachen op gebied van werk? Iets wat je zelf niet eens aandurft?
Misschien heb je heel veel theoretische kennis hoor, en weet je het precies te vertellen aan anderen, maar ik zou toch mijn vraagtekens hierbij hebben. Niemand hoeft perfect te zijn om een ander te kunnen adviseren maar in dit geval zit je wel zelf erg in het problematiekvlak waarop je anderen wil coachen. Tenzij je sportcoach bedoelt, dan heb ik niks gezegd.
Hoe dan ook, veel sterkte. Ik ken de problematiek uit mijn omgeving en het is erg lastig.
En ga je dan coachen op gebied van werk? Iets wat je zelf niet eens aandurft?
Misschien heb je heel veel theoretische kennis hoor, en weet je het precies te vertellen aan anderen, maar ik zou toch mijn vraagtekens hierbij hebben. Niemand hoeft perfect te zijn om een ander te kunnen adviseren maar in dit geval zit je wel zelf erg in het problematiekvlak waarop je anderen wil coachen. Tenzij je sportcoach bedoelt, dan heb ik niks gezegd.
Hoe dan ook, veel sterkte. Ik ken de problematiek uit mijn omgeving en het is erg lastig.
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:14
Klopt helemaal! Ik heb de komende 3 jaar zijwieltjes in de vorm van coaching en therapie. Maar daar vind ik heel veel van. Ik heb daar zo veel straffende gedachten over, en ben ervan overtuigd dat niemand me ooit meer serieus neemt als werknemer en als mens.viva-amber schreef: ↑04-08-2020 21:03IPS is toch juist bedoeld om je tijdens en rond het werk te begeleiden. Kortom men laat jou niet helemaal los en de angsten, kritiek en andere zaken die je ervaart kun je met je begeleider bespreken.
Je stapt niet de ratrace in, je gaat passend werk doen met begeleiding en aandacht voor je angsten en om je te trainen in communicatie.
Ik zou het proberen want opgeven kan altijd nog.
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:19
Onzekerheid hoort bij de stoornis, maar het gaat veel verder dan dat en kent de oorsprong in mijn vroege jeugd. Ik twijfel niet aan de juistheid van de diagnose en ben erg gegroeid door de behandeling.Halo schreef: ↑04-08-2020 21:07Waarom een stoornis? Ben je niet gewoon ontzettend onzeker?
Ik ben misschien te eerlijk maar eigenlijk denk ik net zo als iemand anders hier al reageerde: hup aan het werk en je onzekerheid onder ogen komen.
Elke keer dat je een situatie overwint maakt je weer sterker.
Maar het hele pakket aan onhandige eigenschappen (onzekerheid, perfectionisme, sociale angst) neem ik wel mee naar welke werkplek dan ook. En daar kijk ik niet naar uit
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:21
Precies dat! Het thuis goed doen is al moeilijk genoeg! Ik vind het heel verdrietig dat ik nu een dagtaak heb aan wat anderen 'er gewoon bij doen'Lovebird1983 schreef: ↑04-08-2020 21:02To, ik had dit kunnen schrijven. Zo herkenbaar...
Worstel r ook erg mee. Gaat nu redelijk, als niets moet en er niets van me verwacht wordt behalve een goede ouder en partner zijn. En dat vind ik al pittig genoeg eigenlijk.
Maar wil ergens wel weer aan t werk, me nuttig maken, even uit huis.
Vrijwilligerswerk misschien om mee te beginnen? Dat de druk niet zo hoog ligt? Ik heb eigenlijk geen idee.
Maar wilde laten weten dat ik hetzelfde ervaar.
Dus ik volg graag
dinsdag 4 augustus 2020 om 21:25
Ik bedoel coachen van studenten tijdens stage.Bellyflop schreef: ↑04-08-2020 21:13Heel eerlijk gezegd snap ik niet goed hoe je een goede coach kan zijn als je zelf zo worstelt. Je zal dan op zijn minst intervisie of supervisie moeten zoeken. Hoe ga je om met een client die niet tevreden over je is? Of die je claimt? Welke adviezen geef je dan aan cliënten die ook vermijdend zijn? Of die juist overcompenseren?
En ga je dan coachen op gebied van werk? Iets wat je zelf niet eens aandurft?
Misschien heb je heel veel theoretische kennis hoor, en weet je het precies te vertellen aan anderen, maar ik zou toch mijn vraagtekens hierbij hebben. Niemand hoeft perfect te zijn om een ander te kunnen adviseren maar in dit geval zit je wel zelf erg in het problematiekvlak waarop je anderen wil coachen. Tenzij je sportcoach bedoelt, dan heb ik niks gezegd.
Hoe dan ook, veel sterkte. Ik ken de problematiek uit mijn omgeving en het is erg lastig.
"Hoe ga je om met een client die niet tevreden over je is? Of die je claimt? Welke adviezen geef je dan aan cliënten die ook vermijdend zijn? Of die juist overcompenseren?
En ga je dan coachen op gebied van werk? Iets wat je zelf niet eens aandurft? "
Goede en zeer terechte vragen! Waar ik geen antwoord op heb. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet gaan doen en waar ik geschikt voor ben.
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:00
Nee, je zit voor zweetvoeten in een intensieve psychiatrische behandeling....Halo schreef: ↑04-08-2020 21:07Waarom een stoornis? Ben je niet gewoon ontzettend onzeker?
Ik ben misschien te eerlijk maar eigenlijk denk ik net zo als iemand anders hier al reageerde: hup aan het werk en je onzekerheid onder ogen komen.
Elke keer dat je een situatie overwint maakt je weer sterker.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:02
Ok.Daftehestia schreef: ↑04-08-2020 21:19Onzekerheid hoort bij de stoornis, maar het gaat veel verder dan dat en kent de oorsprong in mijn vroege jeugd. Ik twijfel niet aan de juistheid van de diagnose en ben erg gegroeid door de behandeling.
Maar het hele pakket aan onhandige eigenschappen (onzekerheid, perfectionisme, sociale angst) neem ik wel mee naar welke werkplek dan ook. En daar kijk ik niet naar uit
Ik zelf zie het meer als een excuus. Er zijn velen met een onbevlekte jeugd.
En ik bedoel het niet rot hoor! Ik ben alleen zelf meer het type van jezelf een schop onder de kont geven. Sommige dingen zijn nou eenmaal kut en angst hoort bij het leven, in allerlei facetten. Ook als dat een (te) diepgaande angst is.
En natuurlijk geloof ik in therapie en dergelijke. Maar uiteindelijk zul je het moeten gaan doen.
Waar je trouwens onwijs goed mee op weg bent: je hebt de vraag uitgezet en het kriebelt om weer wat te gaan doen!
Heel veel succes gewenst!
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:02
Ok.Daftehestia schreef: ↑04-08-2020 21:19Onzekerheid hoort bij de stoornis, maar het gaat veel verder dan dat en kent de oorsprong in mijn vroege jeugd. Ik twijfel niet aan de juistheid van de diagnose en ben erg gegroeid door de behandeling.
Maar het hele pakket aan onhandige eigenschappen (onzekerheid, perfectionisme, sociale angst) neem ik wel mee naar welke werkplek dan ook. En daar kijk ik niet naar uit
Ik zelf zie het meer als een excuus. Er zijn velen met een onbevlekte jeugd.
En ik bedoel het niet rot hoor! Ik ben alleen zelf meer het type van jezelf een schop onder de kont geven. Sommige dingen zijn nou eenmaal kut en angst hoort bij het leven, in allerlei facetten. Ook als dat een (te) diepgaande angst is.
En natuurlijk geloof ik in therapie en dergelijke. Maar uiteindelijk zul je het moeten gaan doen.
Waar je trouwens onwijs goed mee op weg bent: je hebt de vraag uitgezet en het kriebelt om weer wat te gaan doen!
Heel veel succes gewenst!
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:03
Wanneer je met iets begint al is het simpel, dan kun je altijd nog doorgroeien.Daftehestia schreef: ↑04-08-2020 21:25Ik bedoel coachen van studenten tijdens stage.
"Hoe ga je om met een client die niet tevreden over je is? Of die je claimt? Welke adviezen geef je dan aan cliënten die ook vermijdend zijn? Of die juist overcompenseren?
En ga je dan coachen op gebied van werk? Iets wat je zelf niet eens aandurft? "
Goede en zeer terechte vragen! Waar ik geen antwoord op heb. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet gaan doen en waar ik geschikt voor ben.
Heb je al eens gedacht aan casemanager dementie? Dan maak je familie van de patiënt wegwijs in de zorg. Je hebt daar mogelijk nog wel aanvullende scholing voor nodig. Er bestaan stages en leerwerkplekken in de richting.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:11
Je gelooft wel in therapie en dergelijke, maar hebt duidelijk geen kaas gegeten van psychiatrie.Halo schreef: ↑04-08-2020 22:02Ok.
Ik zelf zie het meer als een excuus. Er zijn velen met een onbevlekte jeugd.
En ik bedoel het niet rot hoor! Ik ben alleen zelf meer het type van jezelf een schop onder de kont geven. Sommige dingen zijn nou eenmaal kut en angst hoort bij het leven, in allerlei facetten. Ook als dat een (te) diepgaande angst is.
En natuurlijk geloof ik in therapie en dergelijke. Maar uiteindelijk zul je het moeten gaan doen.
Waar je trouwens onwijs goed mee op weg bent: je hebt de vraag uitgezet en het kriebelt om weer wat te gaan doen!
Heel veel succes gewenst!
Had ik nou maar geweten dat het een kwestie is van schouders eronder en doorgaan! Dan was de burn-out vast nooit gebeurd..
